Femma mei bladerboekje

achter de

deuren van een

asielcentrum

frambozen- en

ananasaardbeien.

Ze bestaan echt!

Femma

maakt

het …16 3825

TIJDSCHRIFT - 1099 BRUSSEL X BC 6433 - MAANDBLAD, VERSCHIJNT NIET IN JULI EN AUGUSTUS - P 106 334 - URBAIN BRITSIERSLAAN 5 - 1030 BRUSSEL

mei 2013

Anne Eeckels:

‘Roxane moest zich thuis voelen in de zaak’

| FEMMA | APRIL 20134

inhoudmei

3816

'Eigenlijk leeft een asielzoekersgezin met dezelfde beperkingen als een arm Belgisch gezin.

Het grootste verschil is dat een asielzoeker niet weet wat de toekomst hem brengt’

3030303030

MEI 2013 | FEMMA | 5

mensen6 de wereld van oud-rector Els Witte10 kortgeknipt: jonge mama’s16 eindeloos wachten op zekerheid en beterschap20 Anne Eeckels: ‘Ik wilde mijn dochter niet verstoppen’ 24 rustpunt30 gezondheid: zonder zorgen in de zon 34 soja-bh’s en henneponderbroeken38 Christian Claus: ‘Ook kruiden zijn onderhevig aan trends’ 46 column

actief12 culinair: zalig zonnige verrines23 Kijk ik kook, een kookboek voor mensen met een beperking29 zelfgemaakt: babycadeaus? Maak ze zelf44 UiT in Vlaanderen50 spel: kruisende woorden

Organisatie25 Femma maakt het26 affiche Femma maakt het41 ledenvoordelen42 actie kinderspeelgoed: niet zo onschuldig als het lijkt47 schenk je partner een romantische avond: naar Verdi 200 met korting48 ‘Allah zou mij veroordelen als ik geen hoofddoek draag’ De jeugd van Egypte aan het woord 49 reiskalender 2013

34

M� haar op maat gemaakte bh’s laat Marjolein haar klanten

vaak voor h� eerst kennismaken m� een bh die

als geg� en zit.

!

!

inhoud

De inspiratie voor deze affi che komt van groepen

die ons een mailtje stuurden nadat we in h�

Femmazine ideeën hadden opgevraagd voor een nieuw

Femma-draagtasje. H� is een combinatie van

verschillende ideeën die we kregen van creatieve

vrijwilligers.

deWereldVanTEKST EN FOTO’S JADE YORKS

Hoe is het u gelukt om rector te worden?

Els Witte: ‘Ik ben eigenlijk een heel slecht voorbeeld.

Ik ben gevraagd om mij kandidaat te stellen toen ik

nog in het bestuur zat van de VRT. Buiten mij waren

er geen andere kandidaten. Ik ben toen met een

goede meerderheid verkozen. Wat belangrijk is om

weten, is dat de VUB een hele jonge universiteit was.

Daardoor – samen met de feministische golf uit de

jaren zestig en zeventig – kregen de vrouwen die er

waren, kansen. Er waren vrouwen op hogere posi-

ties die zich bij nieuwe benoemingen afvroegen

waarom er geen vrouwen zaten. Zo ben ik bij de VUB

terechtgekomen. Al vrij snel zat ik in de Raad van

Bestuur, werd ik vicedecaan en vervolgens decaan.

Na het decanaat werd ik aangezocht om voorzitter

van de VRT te worden. Als je zes jaar voorzitter bent

geweest en politiek actief, dan kent men je wel … Bij

de VUB wilden ze als eerste een vrouwelijke rector

hebben. Er was dus veel steun, maar er waren niet

zoveel vrouwen. Je moet een dossier hebben én veel

gepubliceerd hebben. En dat had ik.’

| FEMMA | MEI 20136

Inmiddels is ze met emeritaat, maar van stoppen met werken wil Els Witte nog niet horen. De historica mag zich de eer-

ste en laatste vrouwelijke rector van een Belgische universiteit noemen. Van 1994 tot 2000 stond ze aan de top van de Vrije Universiteit Brussel (VUB). In de hitte van de strijd om het leiderschap van UGent en KULeuven, put zij voor ons uit haar eigen ervaringen als vrouw aan de academische top.

´Je moet dat spelletje

meespelen, anders vegen ze de pan met je´

Dat klinkt als een heel makkelijke weg

naar de top.

‘Nee, makkelijk is niet het juiste woord. Makkelijk

was het absoluut niet. Ik heb altijd geprobeerd om

ook buiten het onderwijs actief te zijn. Zo ben ik

altijd politiek en maatschappelijk betrokken

geweest. Als je dan nog mee wil gaan in het onder-

wijs, moet je hard werken. Ik heb er dan ook heel

hard voor gewerkt.’

Tegenwoordig lijken vrouwen er met hard

werken alleen niet meer te komen.

Wat is er volgens u veranderd?

‘Het neoliberalisme is gekomen. Dat klimaat is

niet optimaal voor de emancipatie. Het is een heel

competitief en commercieel klimaat. In het onder-

wijs is het aantal meisjes dat afstudeert wel toe-

genomen, maar de aansluiting met de beslissings-

centra is er voor hen niet.’

Hoe komt dat, denkt u?

‘De doorstroming naar de beslissingscentra ver-

loopt niet makkelijk voor vrouwen omdat de domi-

nerende groep eerst plaats moet maken. De man-

nen domineren, die hebben het spel in handen en

bepalen de normen. Dat veranderen is niet een-

voudig.’

Wat stelt u voor?

‘Ik ben voorstander van verandering van bovenaf.

Je kunt alleen stimuleren vanaf de bovenkant als

het aan de onderkant goed zit. Gezien het aantal

afgestudeerde meisjes en vrouwen die assistent

zijn, zit het aan de basis wel goed. Ik ben voor

quota, want zonder gaat er niks veranderen. Quota

kunnen ervoor zorgen dat er een doorbraak komt.

Nu modderen we wat aan. Het duurt veel te lang

voor er een goede verschuiving komt. Dat vrouwen

nu niet kunnen doorstromen, vind ik onrechtvaar-

dig. Je moet zelf de competenties hebben, maar de

samenleving moet je dan wel de kansen geven.’

Els Witte:

‘Quota kunnen ervoor

zorgen dat er een

doorbraak komt. Nu

modderen we wat

aan. Het duurt veel te

lang voor er een

goede verschuiving

komt. Dat vrouwen

nu niet kunnen

doorstromen, vind ik

onrechtvaardig’

MEI 2013 | FEMMA | 7

| FEMMA | MEI 201312

cUlinair

verrines

SAMENSTELLING ETHELKA DEXTERS

FOTO’S BRAM BELET EN INSE VAN ROSSOM Je familie,vrienden en een schitterend versierde tafel vol home made hapjes. Is er een leukere manier om

moederdag, communie of gewoon een gezellig feestje in te zetten?

zalig zonnige

MEI 2013 | FEMMA | 13

Verwijder de zaadlijsten van de kom-

kommer en de paprika en snijd het

vruchtvlees in kleine blokjes. Pel en

ontpit de tomaat en snijd in kleine blok-

jes. Besprenkel de blokjes komkommer,

paprika en tomaat met de olijfolie. Breng

op smaak met het basilicum en zout.

Verdeel de groentebrunoise over de

glaasjes. Meng de geitenkaas met de

ricotta. Breng op smaak met de

Provençaalse kruiden en peper.

Schep het kaasmengsel op de groente-

brunoise. Rol de plakjes gerookte een-

denborst op en leg ze in de glaasjes.

Werk af met de preischeuten en dien

koel op.

Neem de vellen brickdeeg en snijd er 6 rondjes uit met een diameter

van ongeveer 20 cm. Bestrijk ze met gesmolten boter.

Leg de brickdeegrondjes in ingevette ovenschaaltjes met dezelfde

diameter als de glaasjes. Duw ze naar beneden, zodat je een kom-

metje krijgt en de rest van de cirkel een soort bloem vormt. Neem

een stukje bakpapier en vorm er een balletje mee. Duw het balletje

in het kommetje zodat het mooi op zijn plaats blijft. Zet 10 minuten

in de oven tot ze mooi goudbruin zijn. Neem de bloemen uit de oven-

schaaltjes, keer ze om en zet nog 10 minuten in de oven, tot ook de

onderkant mooi goudbruin is. Pel de scampi’s maar laat het uiteinde

van de staart zitten. Stoom de groene asperges beetgaar. Meng de

ingrediënten voor de cocktailsaus. Leg wat preischeuten in elk

glaasje en plaats de bloemen erop. Leg 2 scampi’s met 1 koffielepel

cocktailsaus op de bodem van elke bloem. Schik er 2 asperges en

3 scampi’s op en werk af met de preischeuten. Dien op met de rest

van de saus. Vul de bloemen pas vlak voor het opdienen, anders

worden ze week.

voor 6 glaasjes

Millefeuille van zalm met dillevoor 6 glaasjes

Griekse viskuitsalade

Cocktail van scampi’s met groene aspergesvoor 6 glaasjes

Verwarm de oven voor op 180 °C. Laat de boter smelten.

Bekleed een bakplaat met bakpapier. Neem de vellen brickdeeg en snijd of steek er

cirkels uit met dezelfde diameter als de glaasjes.

Leg de cirkels op de bakplaat en zet 20 minuten in de oven tot ze goudbruin zijn. Snijd

de zalm in stukjes. Meng de zalm met het citroensap en de fijngehakte dille. Meng

de ricotta met de tarama. Leg enkele cirkels brickdeeg in een glaasje en schep er

wat ricotta en zalmblokjes op. Maak laagjes tot het glaasje vol is. Eindig met de

zalmblokjes. Werk af met een plukje dille en een cirkel brickdeeg en dien op.

Je kunt alles op voorhand klaarmaken, maar vul de glaasjes pas net voor het opdie-

nen, zodat het brickdeeg lekker knapperig blijft.

Gerookte eend met frisse groentebrunoise en geitenkaas

TEKST JADE YORKS FOTO’S LISA VAN DAMME

sOciaal

CAMILJE

Alles wat haar hart begeert, ligt hier in België.

Camilje heeft hier een stevig dak boven haar hoofd

en ze hoeft nooit honger te lijden. Haar kinderen

gaan elke dag naar school en haar oudste dochter

ontvangt goede medicijnen tegen haar epileptische

aanvallen. Ze kan er nu zelfs voor naar de dokter. Het

laatste wat Camilje dan ook wil, is teruggaan naar

waar ze vandaan kwam. ‘Kosovo is te gevaarlijk voor

ons. Als we daar langer waren gebleven, waren we

nu misschien wel dood geweest.’

Camilje is een goedlachse madam van 26 jaar, die

sinds vier jaar met man en drie kinderen in het Klein

Kasteeltje woont. Ze behoort tot de Cergari-Roma,

een volk dat stelselmatig in Oost-Europa wordt

gediscrimineerd. Recht op huisvesting, werk of

scholing hebben Cergari-Roma niet.

Noodgedwongen woonde Camilje met haar echtge-

noot en twee kinderen – haar derde kind is in België

geboren – in een geïmproviseerde tent van een

plastic zeil. De kost verdiende het gezin door afval te

verzamelen en de bruikbare stukken vuilnis te ver-

kopen. Meer dan vijftig euro per maand leverde dat

niet op. ‘We werden vaak door de Albanezen gesla-

gen en beroofd van het geld dat we verdiend hadden.

Geld om de kinderen naar school te sturen hadden

we niet’, zegt Camilje. Even verdwijnt de vrolijke

glans van haar gezicht. Ze zegt het niet met zoveel

woorden, maar de langdurige pauzes tussen haar

zinnen verraadden de last van de emotionele baga-

ge die ze met zich meedraagt.

Wat de druppel precies was, weet ze niet, maar uit-

eindelijk besloot Camilje dat het genoeg was met al

die agressie. Samen met haar gezin besloot ze te

vluchten. Te voet stapte het jonge gezin naar

Hongarije. ‘Twee dagen lang liepen we door water.’

op zekerheid en beterschapEindeloos wachten


Ze willen allemaal vooruit, maar staan noodgedwongen

stil in afwachting van uitsluitsel. Asielzoekersvrouwen

proberen met de minimale middelen die ze hebben het

beste te maken van hun verblijf in België. Het boek

Transit 51 gunt zijn lezers een uniek kijkje in het leven van

vijf bewoonsters van het Brusselse Klein Kasteeltje, een

opvangcentrum voor asielzoekers.

Camilje

‘Voor mij waren asielzoekers ook niet meer dan cijfers’

MEI 2013 | FEMMA | 17

Camilje steekt haar armen in de lucht om aan te

geven hoe ze toen hun bagage vasthielden. ‘Het

water kwam tot ons middel.’ Eenmaal in Hongarije

aangekomen, vroeg het gezin asiel aan. De aan-

vraag werd afgewezen waarna Camilje met man en

kinderen weer op straat belandde. In ruil voor al hun

spaargeld bracht een mensenhandelaar hen naar

België. Inmiddels ziet Camilje België en het Klein

Kasteeltje als haar nieuwe thuis. ‘Ik heb goede hoop

dat we ‘positief’ krijgen, want teruggaan naar

Kosovo is geen optie.’

In het Klein Kasteeltje wachten en hopen zo’n acht-

honderd andere asielzoekers op positief nieuws.

Deze onzekerheid, maar ook het gewone dagelijkse

leven binnen de muren van het opvangcentrum vor-

men het decor van het boek Transit 51. De Lezer

krijgt een uniek en ongecensureerd kijkje in het

leven van de asielzoeker. Julie Weyne hoorde

als socio-cultureel medewerker van het Klein

Kasteeltje vaak negatieve reacties over asielzoe-

kers. ‘Vele Belgen hebben een vertekend beeld van

hoe asielzoekers hier leven. Zo denken sommigen

bijvoorbeeld dat de kinderen niet naar school gaan,

terwijl ze gewoon in een normale schoolklas zitten.

Eigenlijk leeft een asielzoekersgezin met dezelfde

beperkingen als een arm Belgisch gezin. Het groot-

ste verschil is dat een asielzoeker niet weet wat de

toekomst hem brengt.’

CIJFERS EN STATISTIEKEN

Weyne is vooral niet blij met de cijfermatige bena-

dering van het publiek als het om asielzoekers

gaat. ‘Ik snap dat er statistieken moeten zijn, maar

op politiek vlak en in de media is er vaak te weinig

aandacht voor het menselijke verhaal of het drama

dat aan de cijfers vooraf is gegaan. Daarom wilde ik

vorig jaar met Internationale vrouwendag een acti-

viteit organiseren waardoor de mensen konden

zien dat asielzoekers eigenlijk hele gewone men-

sen zijn.’

Ze sloeg de handen ineen met Standaard-fotografe

Lisa Van Damme en Julie Vanstallen, freelance

journaliste en communicatiemedewerker van het

Klein Kasteeltje. In eerste instantie was dat voor de

organisatie van een fotoworkshop waarbij Van

Damme asielzoekersvrouwen de beginselen van de

fotografie bijbracht. De vrouwen gingen vervolgens

elk met een camera op pad om taferelen vast te leg-

gen uit hun alledaagse leven. Eén van de foto’s

beeldt twee voeten uit in een geel teiltje dat gevuld

is met water. ‘Zo vergeet ik mijn problemen en kan

ik mij ontspannen', luidt het bijschrift. Een andere

foto laat appartementen zien die zich tegenover het

opvangcentrum bevinden. Het bijschrift: ‘Dat is

recht tegenover ons en ik zou liever daar wonen … In

een appartement alleen voor mijn gezin. Niet ver-

plicht zijn om een studio te delen met een ander

gezin … Dat is mijn droom.’

De workshop wordt door Van Damme en Weyne als

een ‘grote meerwaarde’ gezien. Vooral over het

onderdeel waarbij de deelneemsters met elkaar in

gesprek gingen over wat ze hadden gefotografeerd,

zijn de initiatiefnemers erg tevreden. ‘Toen werd

voor iedereen duidelijk hoeveel de vrouwen met

elkaar gemeen hebben. Of het nu om een Congoleze

vrouw of om een vrouw van Armeense afkomst gaat,

uiteindelijk houden ze allemaal van hun kinderen en

maken zij zich allemaal zorgen om vrienden en

familie die ze in hun land van herkomst moesten

achterlaten’, zegt Weyne.

‘Wij hadden alvast

gemeen dat we

allemaal vrouw zijn’

Eigenlijk leeft een asielzoekersgezin m� dezelfde beperkingen als een arm Belgi sch

gezin.


Roxane werd geboren met het syndroom van

Down. Anne: ‘Toen ze geboren was, wou ik stoppen

met werken, maar dat werd me afgeraden. ‘Als je

dat doet, gaat al je aandacht naar haar en leg je je

verwachtingen zodanig hoog dat je ontgoocheld zult

geraken omdat het niet snel genoeg gaat’, vertelde

een kinderneuroloog me. ‘Als je je daarop focust, ga

je stress krijgen, en zij ook.’ Ik ben dus blijven wer-

ken, zij het een beetje minder zodra ik de kans

kreeg.’ Toen bleek dat Roxane inclusief onderwijs

mocht volgen, nam Anne een sabbatjaar. ‘Ik werk-

te in Brussel, maar wist dat Roxane hulp en onder-

steuning zou nodig hebben. En dan moet je niet om

8 uur ’s avonds met een leerkracht gaan praten. Ik

vond dat het tijd was om er voor mijn dochter te

zijn. Maar stilzitten was toch niet zo mijn ding en

zo is het idee ontstaan om samen met mijn zuster

een eethuisje te openen. Ik wou iets dicht bij de

school. Zo kon ik een oogje in het zeil houden en

toch niet alleen met haar bezig zijn. Ik heb me toen

gewoon ‘beschikbaar’ gemaakt. Als het nodig was,

was ik op school; als de leerkracht een probleem

had, konden ze mij bellen.’

GEEN BABYSIT

‘We hebben dag na dag gekeken hoe het ging.

Gewoon per trimester … Het had evengoed gekund

dat tegen de tijd dat de zaak opende, Roxane hier

al niet meer op school was, en naar het Bijzonder

Onderwijs was overgestapt. Maar na schooluren

had ze sowieso hier kunnen komen. Ik wou geen

babysit nemen en ik wou de mensen leren omgaan

met iemand die anders is. Ze moest zich hier thuis

voelen. Of ze later hier zou kunnen werken was

toen helemaal niet aan de orde.’ Tot Anthony

kwam. Anthony was bij Annes zus kind aan huis.

Overdag verbleef hij in een dagcentrum, waar hij

zich ongelukkig voelde. Het was hem te passief.

Dus stelde de zus voor om Anthony twee dagen per

week in te schakelen om af te ruimen.’ De man die

Anne, als starter in de horeca, advies gaf, vond het

heel riskant. Anne: ‘Dat zou dan betekend hebben

dat mijn dochter hier ook niet mocht komen. Dat ik

haar weer moest verstoppen, en dat wou ik niet.’

Wat begon als een idee om ‘iets’ te beginnen dicht bij de school, evolueerde tot een eethuisje waar men-sen met een beperking kansen krijgen. Ze ‘draaien er mee’, ieder volgens haar of zijn mogelijkheden. Ook Roxane, Annes dochter. ‘Ik stond er in het begin niet bij stil dat mijn dochter hier achteraf zou kunnen werken.’

Anne Eeckels: ‘Ik wou mijn dochter niet wegsteken’

TEKST EN FOTO’S ANNICK GEETS

sOciaal

MEI 2013 | FEMMA | 23

FOTO'S HEIKKI VERDURME

culinAir

Roxane heeft al die jaren kunnen toekijken terwijl haar mama en de andere medewerkers in Bits N

Bites aan het werk waren. Zij imiteert nu wat zij al die tijd zag. Zij kan eieren bakken, een slaatje

maken en koffie serveren. Maar niet alle mensen met een beperking hebben die kans.

Vele van hen vinden ook hun gading niet in het

traditionele kookboekenaanbod. De recepten zijn

vaak te complex, de beschrijvingen te lang of te

technisch. Kijk ik kook wil mensen met een beper-

king helpen om zelf te koken.

De recepten worden stapsgewijs weergegeven in

een eenvoudig fotoverhaal. De tekst is uiterst

minimaal, met grote letters en korte zinnen. Bij

elk recept staat een beeld van elk ingrediënt en

van alle keukenbenodigdheden. Zo kunnen ook

mensen die niet kunnen lezen met dit boek aan de

slag. Het boek werd gemaakt uit afwasbare pagi-

na’s. Met de gratis pen die bij het boek zit, kunnen

de verschillende stappen van een recept aan- of

afgevinkt worden.

Wie wil er nu niet zelf zalmwafels leren maken? Of

worstenbroodjes, een pastasalade of mozzarella-

sateetjes? En een appel-kaneeltaartje of een lek-

kere smoothie als toemaatje? Het kan allemaal

dank zij de stap-voor-stap beeldreportages.

Een voorsmaakje? Ga naar femma.be en klik op de

cover van het meinummer. Klik verv olgens op de

link bij Kijk ik kook.

Lise Weuts studeerde in 2012 af als grafisch vormgeefster en heeft een nichtje

met het syndroom van Down. Het meisje is een grote fan van Jeroen Meus, maar

koken uit zijn kookboeken lukt haar niet. Door met haar nichtje te koken,

begreep Lise dat er nood was aan een kookboek voor deze bijzondere groep

keukenprinsen en -prinsessen.

Kijk ik kook. Kookboek voor mensen met een verstandelijke beperking.

Lise Weuts, fotografie Heikki Verdurme en Johan Blommaert.

Uitgeverij Lannoo, 2013, Tielt, 176 blz. – ISBN 9789401406208 – Prijs: 29,99 euro

✂

!

Ik bestel exempla(a)r(en) van het boek

Kijk ik kook

van Lise Weuts, ISBN 9789401406208

en betaal 26,99 euro i.p.v. 29,99 euro.

Naam en voornaam:

Straat en nr.:

Postcode en gemeente :

Telefoonnummer :

Datum + handtekening

Stuur deze bon naar Lannoo Uitgeverij, t.a.v. Britt Stuyts, Kasteelstraat 97, 8700 Tielt.

Je betaalt het boek na ontvangst van de factuur. Er worden geen verzendingskosten aangerekend.

De bon is geldig zolang de voorraad strekt.

zalmwafel

mozzarellasaté

WIJ maken Femma!

70 000 vrouwen zijn lid van Femma. Leeftijd,

opleiding, job, geloof, geaardheid … spelen

allemaal geen rol. Samen maken we Femma,

elke dag opnieuw, en daar mogen we fier op zijn!

Femma komt op voor vrouwen die het moeilijk hebben. En Femma maakt het verschil! Wanneer we geld inzamelen voor vrouwen in India, oproepen om te stemmen voor vrouwen bij de verkiezingen en politici ervan overtuigen om de combinatie arbeid-gezin op de politieke agenda te zetten.

MEI 2013 | FEMMA | 25

maakt het …De hele wereld herontdekt het plezier van ‘zelf-

gemaakt’: op tv, in de winkelstraat en op het

internet. Bij Femma is het nooit weg geweest. En

omdat zelfgemaakt nergens zo leuk is als bij ons,

lanceren we een nieuwe campagne:

Femma maakt het

Het komende jaar gebruiken we variaties op deze

slogan – hiernaast vind je er al een paar – in alles

wat we doen. Samen met jullie maken we er een

knaller van. Op de volgende pagina vind je alvast

een affiche ‘Femma maakt het zelf’. Ben je trots

op wat jij en je Femma-groep allemaal zelf

maken? Hang deze affiche dan zeker uit!

Heel wat fiere Femma’s laten hun creativiteit spreken wanneer ze zelf de lekkerste koekjes bakken, juweeltjes aaneenrijgen, heerlijke gerechten op tafel toveren, een kleurrijk rokje stikken of een oud meubeltje nieuw leven inblazen. Op je eigen tempo, heerlijk ontspannend en zoveel leuker dan zelfgekocht.

Tip: vanaf nu vind je (als lid) in de webwijzer van Femma een nieuwe rubriek ‘zelfgemaakt’. Ga er zeker een kijkje nemen voor leuke tips, werkwijzen en patronen waarmee je meteen aan de slag kunt.

Femma maakt het zelf

Femma maakt het

verschilFemma maa

kt

vriendinnen

De essentie van Femma: vrouwen on

tmoeten elkaar, helpen elkaar, w

orden vriendinnen en

leren van elkaar. Samen met jullie zorgen

we ervoor dat onze vriendin

nengroep

voortdurend groeit. Dus sha

ke die cocktails, maak een leuke

stand en nodig nieuwe

vriendinnen uit om bij Femma te komen.

Met dit leuke doe-het-zelfpakket heb je alles wat je nodig hebt om deze leuke schouder-tas zelf te maken. Dankzij de gedetailleerde werkbeschrijving en het bijgevoegde patroon kom je met weinig moeite tot dit aantrekkelijke en kwalitatieve eindresultaat.

Prijs: 35 euro (exclusief verzendingskost)Bestellen via [email protected]

Nieuw: doe-het-zelfpakket schoudertas

zelfgemaakt

Katrien Claes en Mien QuartierBabycadeaus?

✂

Hoe je te werk gaat, vind je op www.femma.be.

Klik op de cover van het meinummer en ga naar de rubriek 'zelfgemaakt'.

maak ze zelf

MEI 2013 | FEMMA | 29


Fleurige slipjes van hennep bungelen vrolijk naast

bh’s van soja, bamboe, hennep en zijde. In het ate-

lier van Marjolein is het één groot ecologisch

kleurfestijn. Ze werkt uitsluitend met ecologische

stoffen die ze combineert met kleurrijke stukken

van tweedehandse kleding. ‘Dat is het voordeel

van ecologische stoffen. Bij de productie wordt

geen herbicide en pesticide gebruikt. Dat is niet

alleen minder vervuilend voor het milieu, het is

ook beter voor het lichaam.’ Marjolein noemt lin-

gerie dan ook liefkozend ‘de tweede huid’. ‘We

dragen het elke dag en we dragen het direct op

onze huid. Het is daarom heel belangrijk dat het

puur natuur is en goed zit.’

Toch blijkt goed zittende lingerie voor de meeste

vrouwen geen vanzelfsprekendheid. Zelf heeft

Marjolein altijd de grootste moeite gehad met de

aankoop van nieuwe bh’s. ’De ene keer prikte de

beugel, de andere keer zakten de schouderband-

jes constant naar beneden of zat de ene cup wel en

de andere juist helemaal niet goed. Ik was eigen-

TEKST EN FOTO’S JADE YORKS

liFestyle

Soja-bh’s en henneponderbroeken

Van massaproductie en confectie-maten moet zij niks weten. Marjolein Bultynck levert liever maatwerk wanneer ze lingerie ontwerpt. Alles van haar hand is uniek, ecologisch en kleur-rijk. ‘Het leven is al grijs genoeg.’

Marjolein Bultynck is ontwerpster van ‘de tweede huid’

MEI 2013 | FEMMA | 35

lijk nooit tevreden met de bh’s die ik kocht.’

Daarom verbaasde het haar niets toen een

Belgisch onderzoek twee jaar geleden uitwees dat

zo’n zeventig procent van de vrouwen de verkeer-

de bh-maat daagt. ‘Borsten veranderen. Dat komt

door te vermageren, door te verdikken of door een

langdurige ziekte of zwangerschap. Bovendien is

elk paar borsten uniek en daar houdt de confectie

geen rekening mee.’ Marjolein raadt vrouwen dan

ook aan om minstens elk half jaar de maten

opnieuw op te meten. ‘Maar weinig vrouwen weten

dit, terwijl het veel invloed heeft op de steun en het

comfort die een bh hoort te bieden.’

Met haar op maat gemaakte bh’s laat Marjolein

haar klanten vaak voor het eerst kennismaken met

een bh die als gegoten zit. Meestal is ze zo’n drie à

vier dagen bezig met het maken van één op maat

gemaakte bh. ‘Bh’s maken is een heel complex

proces. Het is zo fijn en gedetailleerd werk dat je

bijna op de halve millimeter bezig bent. Wanneer

een rok te groot is, kun je hem versmallen, maar

bij een bh moet je dan helemaal opnieuw begin-

nen. Alles moet namelijk perfect zijn.’ Die com-

plexiteit spreekt de lingerieontwerpster aan. ‘Na

zo’n zoektocht is het fantastisch om vrouwen

gelukkig naar buiten te zien gaan. Velen zeggen

mij na afloop: ‘Wow, waarom heb ik al die jaren

rondgelopen met bh’s die niet goed zitten. Nu heb ik

er eindelijk één die wel goed zit.’ Dat vind ik heel tof

om te horen. Ik ben er ook heel fier op dat ik som-

mige klanten terugzie.’

CARRIÈRESWITCH

Niemand had een paar jaar geleden kunnen ver-

moeden dat Marjolein zich met mode zou bezig-

houden. De lingerieontwerpster is immers

psycholoog van opleiding en verdiende de kost als

researcher bij Vlaamse tv-productiehuizen. Pas

toen ze in 2005 de research deed voor een pro-

gramma waarin bekende Vlamingen in twee

weken tijd een nieuw beroep moesten leren, kwam

ze voor het eerst in contact met de modewereld. In

één van de afleveringen moest een muzikant

lingerieontwerper worden. ‘Mijn interesses wer-

den toen enorm geprikkeld. Die stoffen, die fines-

se, dat sensuele. Het is moeilijk te zeggen wat er

mij nu precies zo aansprak, maar ik vond het

allemaal heel interessant.’

HENNEP EN SOJA

De inhoud van de meeste Belgische kleerkasten zal voornamelijk uit kleding-

stukken van katoen bestaan. Volgens Marjolein is dat de meest vervuilende

stof die er bestaat. ‘Het verspilt het meeste water en het verbruikt de meeste

herbiciden en pesticiden.’ Daarom werkt zij het liefst met stoffen van soja en

hennep. ‘Soja is bijna zo zacht als zijde, maar hennep, die het minst vervuilend

is, is mijn favoriet. De plant heeft weinig water nodig en is van zichzelf resistent

tegen allerlei schadelijke insecten. Daarom is pesticide niet nodig. Bovendien

voelt hennep zacht aan, is het sterk en gaat het lang mee.’

‘Zelfs als je maar vijf

kilo bent afgevallen,

heeft dat impact op

je borsten’

‘Ik droeg al vintage

nog voordat retro hip

was’

TEKST EN FOTO’S ANNICK GEETS

grOen

Vader Christian leidt de groep rond en strooit

ondertussen kwistig met kennis en weetjes.

‘Munt bestaat in verschillende soorten. Voor

mojito is Marokkaanse munt het best geschikt.

Als je mojito naar tandpasta smaakt, heb je een

verkeerde soort gebruikt (lacht). En plant je munt

niet mee in je kruidentuin, maar apart in een

grote pot. Anders gaat hij flink woekeren …’


Een kruidenkwekerij volgt het ritme van de seizoenen. Na de lange win-

ter is het bij Claus midden april ontzettend druk. Alle klanten heb-

ben hun bestellingen uitgesteld en willen – nu de lente eindelijk doorbreekt –

snel bediend worden. Vrijdagnamiddag en zaterdag is de kwekerij open voor

groepsbezoeken en particulieren. Als ik er op een zaterdagmorgen arriveer, kan

ik nog net aansluiten bij een bezoekersgroep.

Christian Claus:

‘Ook kruiden zijn onderhevig aan trends’

Oscar en zijn mama willen een kruidentuintje

aanleggen. Samen met zijn papa komt hij naar

de kruidenkwekerij. Mama heeft een aantal

namen op een papiertje geschreven. Ze willen

graag nog een beetje advies over het planten

en de verzorging van de kruiden.

Na afloop belanden we in een gezellige, lichte

ontvangstruimte, waar we een heerlijke huisbe-

reide thee van tijm krijgen geserveerd en een

paar hapjes met kruidenbereidingen uit eigen

kwekerij. Op een ronde tafel staat een grote

mand met hangende rozemarijn. De zee van licht-

paarse bloempjes is een lust voor het oog.

Christian gaat de tafels langs om individuele

vragen te beantwoorden. Zoals of kruiden onder-

hevig zijn aan mode. Christian: ‘Heel zeker.

Momenteel zijn vooral oesterblad, wasabi en

citroengras in opmars. En par-cel, een subtiele

kruising van peterselie en selder, met een pittige

seldersmaak. Par-cel heeft tal van mogelijkhe-

den, maar is vooral lekker in de mosselpot. Ook

de echte notensla (rucola) ligt momenteel goed in

de markt, evenals de verschillende soorten basi-

licum: citroen, rood, groen …’

BLOEMPJE MET LOOKSMAAK

Lode, de jongste zoon van het gezin Claus, raakte

een tijdje geleden ook in de ban van de kruiden,

en besloot mee in het bedrijf te stappen: ‘Hoe

meer ik ermee bezig ben, hoe boeiender ik het

vind. Er komen regelmatig nieuwe kruiden bij.

Daarom komen hier ook chef-koks over de vloer.

Soms geven zij ons een tip voor een nieuw kruid,

waar wij dan naar op zoek gaan. Soms vinden zij

hier een kruid dat zij nog niet kennen. De keuken

van vandaag is minimalistisch qua hoeveelheden,

maar heel intens van smaak. En dan is het

natuurlijk verrassend als een enkel blaadje of

bloempje een aparte smaak aan een gerecht kan

toevoegen. Dat kan bijvoorbeeld met oesterblad.’

Lode geeft me een blaadje van een grijsgroen

plantje. Ik heb altijd gevonden dat oesters naar

niks smaken, maar dit blaadje smaakt echt naar

oester. ‘Ook daslook is zo’n smaakmaker.’ De

bloem bestaat uit heel kleine witte bloempjes

met in het midden piepkleine groene bolletjes.

‘Eén zo’n bloempje zorgt onmiddellijk voor een

flinke knoflooksmaak in je mond. Van de blade-

ren zelf kun je pesto maken.’ Zilverzuring is een

plantje met vrijwel rond blad en kleine zilverach-

tige spatjes. Lode: ‘Als ik hier buiten bezig ben,

steek ik af en toe zo’n blaadje in mijn mond. Het

smaakt naar zure beertjes, maar is een veel

gezonder snoepje.’

De kruiden van kwekerij Claus kun je zo opeten.

Er wordt niet gespoten. Lode: ‘Wij zijn niet bio-

gecertificeerd, maar leunen er heel dicht bij aan.

Wij weten dat we met culinaire kruiden bezig zijn.

Met onze klanten werken we op een vertrou-

wensbasis. Zij kunnen hier overal rondwandelen

en zien wat we doen en waar we mee bezig zijn.’

Kruiden en de familie Claus zijn al meer dan 100

jaar met elkaar verbonden. Adolf Claus, de groot-

vader van Christian, startte de familietraditie. In

1900 begon hij met het kweken van primeurgroen-

ten, groenteplanten en koolplanten, bestemd voor

de vele kippenkwekerijen in de streek. Zijn zoon

August begon met plantjes te experimenteren en

startte met kruiden. De interesse van de jonge

Christian ging vooral uit naar ‘interessante’ plan-

ten. Hij legde zich meer en meer toe op de kruiden-

teelt en viel daarmee al snel in de prijzen. Op

25-jarige leeftijd nam hij het bedrijf over en ver-

huisde van het centrum van Kruishoutem naar de

landelijke Beerstraat. De kwekerij omvat nu 2,5

hectare, waarvan 2 000 m² serrenteelt. In totaal

worden er 200 soorten gekweekt. Ook Lode begint

zijn draai in het bedrijf te vinden. Hij zou graag de

educatieve poot nog meer uitbreiden en kinderen

al van jongsbeen af warm maken voor kruiden en

wat ze ons te bieden hebben.

ANANASAARDBEI EN CURRYPLANT

Enkele vrouwen staan voor de bakken met kleine

aardbeiplantjes. Op de respectieve bordjes staat

‘bosaardbei’, ‘mara des bois’, ‘framboosaardbei’ en

‘ananasaardbei’. Wat moeten ze zich daarbij voor-

stellen? Lode: ‘De bosaardbeien zijn het sterkst,

mara des bois is doordragend, framboosaardbeien

komen qua smaak dicht in de buurt van frambozen,

net zoals de smaak van de witte ananasaardbei die

van ananas benadert.’ De laatste twee soorten

werden nog maar pas aan het assortiment toege-

voegd. Zijn dat dan kruisingen? Lode: ‘Neen, niet

echt. De meeste kruiden groeien al ergens in het

wild, maar worden plots ontdekt en krijgen een

naam. Soms slaat die naam op de vorm van de plant

of de bladeren, soms op de smaak zoals bij deze

aardbeien en bij het oesterblad. Of op de geur die

ervan uitgaat, zoals de zilvergrijze curryplant.’

MEI 2013 | FEMMA | 39

kruiden onderhevig aan

‘Er komen regelmatig

nieuwe kruiden bij.

Daarom komen hier

ook chef-koks over de

vloer. Soms geven zij

ons een tip voor een

nieuw kruid. Soms

vinden zij hier een

kruid dat zij nog niet

kennen’


Tegen de tijd dat kinderen 3 tot 4 jaar oud zijn,

hebben ze al een beeld van zichzelf gevormd als

jongen of meisje. Dit doen ze onder invloed van

ouders, leraren, leeftijdgenootjes en het speel-

goed waarmee ze spelen. Belangrijk hierbij is dat

kinderen de vrijheid krijgen om volop te experi-

menteren. Maar die vrijheid krijgen ze niet altijd.

Onder andere via speelgoed worden bepaalde

normen en waarden doorgegeven, die dicteren

hoe jongens en meisjes zich moeten gedragen.

Speelgoed is namelijk vaak expliciet gericht op

jongens of meisjes. Oventjes, poppen, pony’s …

worden beschouwd als ‘speelgoed voor meisjes’

en worden ook zo aangeprezen door er een

laagje roze verf over te gieten of een meisjes-

beeld op de doos te zetten. Speelgoed dat vooral

gericht is op meisjes bestendigt vaak de stereoty-

pen dat meisjes de huishoudelijke taken en de

zorg voor kinderen moeten opnemen. En legt

vaak de nadruk op schoonheid. Het meest iconi-

sche voorbeeld is Barbie: ultradun, rondborstig

en met lichaamsmaten die ervoor zouden zorgen

dat ze in het echte leven niet eens rechtop kan

staan.

Auto’s, gereedschap en robotten zijn dan weer

bedoeld voor jongens. Bij dit type speelgoed

wordt de nadruk gelegd op het stoere, op fysieke

kenmerken, op avontuur en ontdekken. Door dit

stereotiep speelgoed worden jongens en meisjes

in een hokje geduwd dat bepaalt hoe ze zich als

jongen of meisje dienen te gedragen.

TEKST JEROEN LIEVENS

aCtie

Speelgoedniet zoonschuldig

als het lijkt

Wanneer je vandaag de dag een speelgoedwinkel binnenstapt, is de kans groot dat je een duidelijk onderscheid ziet tussen de afdeling ‘jongens’ en de afdeling ‘meisjes’. De meisjesafdeling baadt in het roze, terwijl op de jongensafdeling de blauwe tinten domineren. Je moet als jongen of als meisje al veel moed hebben om je naar de ‘andere’ afdeling van de winkel te begeven, laat staan met speel-goed te spelen dat duidelijk niet voor jouw sekse bedoeld is.

Speelgoed dat vooral

gericht is op meisjes

bestendigt vaak de

stereotypen dat

meisjes de

huishoudelijke taken

en de zorg voor

kinderen moeten

opnemen.

Onze vaste gids in Egypte, Magdy Essam,

heeft zelf drie studerende kinderen, die

openhartig vertellen over hun dagelijkse

leven als jonge man of vrouw in Egypte

sinds de revolutie. De roerige protesten

van twee jaar geleden zorgden voor vrije

verkiezingen, maar niet voor de verande-

ringen waar vele Egyptenaren op hoopten.

MARIAM

Het leven van een Belgische jongere ver-

schilt op het eerste gezicht niet veel van de

dagelijkse realiteit van de Egyptische

jeugd. Mariam is zeventien én ambitieus.

Ze studeert en wil later niets liever dan

architect worden. Ze houdt van tekenen,

tennissen en van op stap gaan met vrien-

dinnen. Ze vindt niet dat ze in Egypte min-

der rechten heeft omdat ze een vrouw is.

Sterker nog: ‘Ik denk dat ik als meisje

totaal geen problemen zal hebben om car-

rière te maken. Ik ken genoeg vrouwen om

mij heen die zonder problemen werken’,

zegt Mariam.

Sinds kort draagt Mariam een hoofddoek.

Daar heeft ze naar verluidt zelf voor geko-

zen. ‘Van mijn vader hoef ik er geen te

dragen. In Egypte zijn vrouwen daar wat

vrijer in dan in sommige andere Arabische

landen zoals in bijvoorbeeld Saoedi Arabie.

Toch kies ik ervoor om een hoofddoek te

dragen, omdat ik denk dat Allah mij anders

zou veroordelen.’


Eind oktober 2013 gaat Femma-vrouwenreizen opnieuw richting Egypte, om 10 dagen lang te genie-ten van de rijke cultuur en de prachtige omgeving. En in 2014 staat het land van de piramides en farao’s opnieuw op het programma. Dan kunnen moeders en oma’s zelfs hun kind of kleinkind meenemen op een Egyptereis ‘nieuwe formule’.

TEKST EN FOTO’S JADE YORKS EN VEERLE VLASSELAER

vrOuwenreizen

‘Allah zou mij veroordelen als ik geen hoofddoek draag’

De jeugd van Egypte aan het woord

‘Allah zou mij veroordelen

Brussel-Caï

ro 3208 km

In Egypte is het traditie

om eerst te trouwen alvorens

koppels samenwonen.

Ook wat jongens betreft, staat Mariam wat

anders in het leven dan haar Belgische

leeftijdsgenoten. Op zoek naar een vriend-

je gaat ze voorlopig niet. ‘Dat gaat bij ons

iets anders dan bij jullie.’ In Egypte is het

traditie om eerst te trouwen alvorens kop-

pels samenwonen of zelfs in het openbaar

met elkaar kussen. Mariam weet nog niet

met wie zij zal trouwen, maar ze weet wel

hoe hij moet zijn: ‘Hij moet beschaafd zijn,

mij respecteren, waarderen én hij moet

van mij houden. Wat ik ook heel belangrijk

vind, is dat hij van hetzelfde opleidings-

niveau is als ik.’ Ze zou met hem discus-

sies durven aangaan. Zeker wanneer hij

haar zou verbieden te iets doen wat ze heel

leuk vind. ‘Ik zou hem proberen te overtui-

gen, maar uiteindelijk zou ik wel naar hem

luisteren. Volgens mij is dat de beste

manier om een probleem op te lossen.’

REVOLUTIE

Mariam heeft twee oudere broers van wie

ze veel houdt. Samen met hen stond ze

zo’n twee jaar geleden op het Tahrirplein

in Cairo. Net als miljoenen andere

Egyptenaren hadden zij genoeg van de

corruptie, armoede en werkloosheid in

hun land. Uiteindelijk zorgden de groot-

schalige protesten ervoor dat de toenma-

lige president Mubarak na dertig jaar

regeren afstand deed van zijn president-

schap. ‘Ik was heel blij toen hij aftrad’,

herinnert Essam, de oudste broer van

Mariam zich. ‘Eindelijk had ik het gevoel

dat er verandering zou komen.’

Ondertussen wacht Essam nog steeds.

‘Egypte is sinds de revolutie niet veran-

derd op de manier waarop wij gehoopt

hadden. Er is nog steeds corruptie en veel

producten zijn duurder. Het gaat ook niet

zo goed met de economie.’


Iedereen heeft wel een klassieker die hij koestert. Muziek die je vanaf de eerste noot

terugbrengt naar een groots moment. Muziek die je blijft raken, en die nog niks van zijn

frisheid en sprankeling heeft verloren. Herontdek bij Nostalgie de muziek van de jaren ’70,

’80 en ’90 die je ook vandaag nog aan het zingen krijgt. Nostalgie, What a feeling!

Niks dan classics.

Femma mei bladerboekje

Documents

Transcript of Femma mei bladerboekje