Dikke vrienden ergoOm de hoek

In de buurt

Op het oord

03 Lieke schildert04 Klokketuin in Boendermakershof06 Wonen en werken in Warmenhuizen08 Onderzoek photovoice09 Doppen... een vervolg10 Nieuwe tuin voor Dars 3 12 Korte berichten14 Verhalen uit de praktijk15 Met Linkin de buurt in16 Een tent in plaats van een band18 De Albatros in Willemsoord20 Prijsvraag & colofon

In deze Ergo

pag. 9

pag. 4

pag. 12

pag. 6

pag. 18

3

Lieke van Essen maakt prachtige schilderijen. Zij woont in project

Oosterweed in Grootebroek en alles aan de wanden van haar nieuwe

appartement is van eigen hand. ‘Ik heb verschillende stijlen. Ik vind

zoveel leuk. Maar ik geef aan

alles een eigen draai. Liefst

in pasteltinten en een beetje

romantisch. Ik plak ook vaak

lintjes, kant en glitters op mijn

schilderijen. Daar houd ik van.

Als ik mensen blij maak met

mijn schilderijen dan vind ik dat

heerlijk.’

Van teleurstelling naar talentLieke van Essen (28) is opgeleid tot bloemschikster. Door haar beperking lukte het niet om betaald werk te houden. “Daar heb ik best een paar jaar mee geworsteld om dat te verwerken. Nu heb ik er vrede mee. Eigenlijk kan ik daardoor doen waar ik me het beste bij voel: iets bijdragen met mijn talenten.”

Schilderen“Schilderen is mijn echte talent. Ik heb dat talent van God gekregen. Daarom wil ik er ook iets mee doen. Ik werk er hard aan om steeds beter te worden. Ik schilder voor de jeugddiensten van mijn kerk; ik schilder in opdracht, voor kinderkamers of geboortes en ook voor mezelf. Het liefst schilder ik rozen omdat ik die zo mooi vind, maar ik schilder ook graag over mijn geloof of het koningshuis.”

AllerarmstenLieke werkt ook drie ochtenden in de week bij Dorcas, een stichting die zich inzet voor de allerarmsten in binnen- en buitenland. “Daar sorteer ik kleding of stel ik baby- of verzorgingspakketten samen. Bij Dorcas kunnen ze wel goed omgaan met mijn beperking. Daardoor kan ik iets doen voor andere mensen.”

Nelly Wuis

Lieke zet talenten in voor anderen

‘Ik maak graag mensen blij met mijn schilderijen’

Wie meer van Liekes schilderijen wil zien (en dan in kleur), kan naar haar Facebookpagina gaan: Sparklepainting Lieke.

4

Nieuwe tuin in het hofEen splinternieuw appartement in lommerrijk Bergen. Als je zes jaar geduld kunt opbrengen is dat de beloning.

Hans Hopman (66) is geboren en getogen in Bergen en ziet verlangend uit naar zijn eigen appartement, met

een woonkamer met openslaande deuren, eigen sanitair en keuken, plus twee slaapkamers. ‘Wat een ruimte!’

Toen Anne-Marie Smook vier jaar geleden als senior cliëntbegeleider bij cluster Zonneheuvel kwam werken waren de voorbereidingen voor de nieuwbouw

al twee jaar bezig. “Het project heeft door allerlei oorzaken vertraging opgelopen. Door het uitblijven van vergunningen, telkens

wisselende ambtenaren, grondonderzoek en bezwaren van de buurt tegen de geplande hoogte.” Maar nu zit de vaart

erin en verrijst er een fraai nieuwbouwproject. Naast de appartementen voor Esdégé-Reigersdaal zijn er

sociale huurwoningen en enkele koopwoningen. Het hele project heet Boendermakershof, naar

de kunstbeschermer en -verzamelaar Piet Boendermaker. De nieuwe locatie van cluster

Zonneheuvel krijgt de naam Klokketuin.

Even wennenEr komen dertien cliënten te wonen, waaronder een echtpaar. Nu woont een aantal cliënten in een van de woningen aan de Notweg en het Luiveland, of nog thuis of elders op zichzelf. “Het zal wennen worden voor sommigen”, ver-telt Anne-Marie. “Een van de cliënten is nu vijftig en heeft nog nooit woon-ruimte voor zichzelf gehad. Dat wordt dus wel eens tijd. Voor een ander kan de verandering een stuk lastiger zijn. Men moet meer moeite doen om

elkaar te spreken of om samen koffie te drinken. Ook de maaltijdvoorziening

gaat straks anders.”

Meer vrijheidAnne-Marie vraagt Hans wat hij het meeste

zal missen straks. “Weinig. Het zal meer vrijheid geven, want er zullen minder vaak

begeleiders langskomen.” Hans heeft in het verleden al zelfstandig gewoond, dus dat wordt niet

helemaal nieuw voor hem. Hij zal niet zelf gaan koken. Hij heeft jarenlang in het MCA in Alkmaar gewerkt en als het fietsweer is (en dat is het al snel voor Hans) fietst hij daarheen voor een warme hap. Hans kent Bergen op zijn duimpje en kan volgens Anne-Marie helpen bij het wegwijs maken van de nieuwe cliënten in de nieuwe woonomgeving.

Gevarieerde ondersteuningOok de ondersteuning zal anders gaan dan op de huidige locaties. Meer individueel. “Ook voor het team wordt de nieuwe situatie wennen”, zegt Anne-Marie. “We ondersteunen straks meer cliënten en 24 uur per dag. De wijze van ondersteuning wordt heel wisselend voor de begeleiders. We werken straks vanuit een steunpunt en gaan naar de cliënten toe.”

Verhuisfeestje?Anne-Marie: “We hebben al een vlag-hijs-feestje gehad. Dat was het eerste moment waarop alle cliënten bijeen waren en met elkaar en elkaars familie en vrienden konden kennismaken. Ie-der kreeg een bloem met haar of zijn nieuwe adres eraan en men kon een kijkje nemen in de nog in aanbouw zijnde appartementen. We hopen in oktober, november te kunnen vieren dat de appartementen klaar zijn.”

José de Boer

5

6

Wendy in Warmenhuizen:Nu, in roerige tijden van bezuinigingen, een nieuw project beginnen? ‘Juist nu!’ zegt

cliëntbegeleidster Wendy Pronk. Ze had eerder als eens een balletje opgeworpen: is het

wat om maatschappelijke activiteiten voor cliënten te organiseren in Warmenhuizen? De

tijd was er toen kennelijk niet rijp voor. Maar nu is ze gestart in het dorpshuis en bij wat

ondernemingen in en rond het karakteristieke dorpscentrum. Voor een aantal cliënten

betekent het werken om de hoek. Het is niet opgezet als bezuinigingsmaatregel, maar

toch… Vervoerskosten? Pffff.

Drie maanden kreeg Wendy de tijd om het project in Warmenhuizen op te zetten. Eerst maar eens één dag in de week en dan na drie maanden een evaluatie. Clustermanager Coby Schoen van AC’s de Stern en de Kroft uit Schagen zag dat het goed was: “Het voorziet duidelijk in een behoefte en is voor de cliënten een prachtige werkplek. Ze doen allerlei klussen voor en in het Dorpshuis zelf, maar ook voor verenigingen en organisaties. Zo maakten ze vlaggen voor het Huisweidfestival op 8 juni. Dus is vanaf 8 mei ook de donderdag erbij gekomen en we hopen te kunnen uitbreiden naar nog meer dagen.”

WMO-proofHet project is volledig ‘WMO-proof’. Cliënten werken in en voor de samenleving, maar ook samen met de samenleving. Bas Veldmeier bijvoorbeeld, doet allerlei klusjes bij café-restaurant De Ooievaar. Wendy biedt hem hoofdzakelijk ‘onder-steuning op afstand’, want de samenwerking tussen Bas en eigenaar Maarten Pronk is prima. Bas weet wat-ie moet doen en Maarten weet wat Bas kan en aankan.Ook andere cliënten hebben werkzaamheden bij de Ooievaar. Joke Hoogeboom doet er de was en Jack Plagmeijer haalt er doorgaans afgvalglas en brengt het naar de glasbak. Een paar wijnflessen staan er natuurlijk altijd wel… Is Jack er niet dan doet Simone Middelveld het ook graag. De flessen gaan in een rekje achterop haar fiets.

LipSommige cliënten wonen bij de Ploeg en een aantal in het Thomashuis, dat om de hoek is. Door het brede aanbod aan werkzaamheden, heeft Wendy voorkomen dat iedereen elkaar de hele dag op de lip zit. “Daarbij is het erg handig dat ik hier zelf ook woon,” vertelt Wendy. “Daardoor kan ik makkelijker mensen aanspreken. Bijvoorbeeld op een verjaardag of op het schoolplein of gewoon als ik door het dorp fiets. Ik ken veel mensen, in ieder geval van gezicht.”Zo maakt Joke Hoogeboom schoon bij sportschool E-star, achter het dorpshuis. Wendy sport er zelf en kent de eigenares, dus dat was makkelijk te regelen. Maar

Bas (links) en Maarten

Wendy (links) en Angela Schuurman

7

Werken Waar je Woont

ze gaat niet overhaast te werk en geeft de cliënten de tijd om te wennen. En de bedrijven ook, natuurlijk. “Dat gaat overigens erg goed,” vertelt Wendy. “Ook hier in het dorpshuis werken we heel leuk samen met de beheerders. Die zien het echt zitten.”

GroeiZo groeit het aanbod van werkzaamheden nog steeds. Simone loopt nu stage bij supermarkt Deen. Twee basisscholen in Warmenhuizen gaan samen in één groot nieuw gebouw zitten. “Een vriendin van me zit in de activiteitencommissie van de school,” zegt Wendy. “Ze staan er voor open dat er cliënten karweitjes gaan doen. Maar laat hen eerst maar even wennen aan de nieuwe situatie, dan kom ik daar later nog wel op terug.”Want het project loopt zo ook al goed. Dit seizoen komt er een collega bij plus een stagiaire voor een jaar. “Ik ben in januari begonnen,” vertelt Wendy. “Bij de evalu-atie eind maart werkten hier al acht cliënten en inmiddels zijn het er al twaalf!”

Midden- en medestandersGelukkig zijn er altijd mensen die willen helpen. Middenstanders, bij wie de cliënten werken, maar ook andere vrijwilligers. Van beide zijn er overigens nooit genoeg. “We hebben echt hard vrijwilligers nodig,” zegt Wendy, “en ik blijf op zoek naar nieuwe werkzaamheden.” Haast achteloos wijst ze wat winkels aan, waarvan

ze de eigenaar kent en in sommige gevallen al benaderd heeft. “Het hoeft geen vast werk te zijn. Zoals we vlag-gen maakten voor het Huisweidfesti-val, kunnen we ook incidenteel flyers rondbrengen of uitdelen.”Het zijn voor Wendy zelf ook intensie-ve werkdagen. De ene cliënt is aan het stofzuigen in het dorpshuis, de andere aan het schoonmaken bij de Ooievaar, een derde is met flessen naar de glas-bak, een vierde loopt stage bij Deen, een vijfde staat in de tuin van E-Star te werken… Gelukkig is de dorpskern klein en overzichtelijk. Ze vinden er een warm welkom omdat ook hun eigen huizen er staan. Vandaar zeker Warmenhuizen?

Steven van der Burg

8

Eerlijk is eerlijk, het veronderstelde positieve effect bleek niet uit Justines onderzoek. Maar cliëntbegeleidster Petra Metzelaar van theatergroep Eenhoorn reageert zichtbaar verbaasd als ze dat hoort. “Niet?!” Zij deed met een cliënt mee aan het onderzoek. Toen ze de cliënt het voorstel deed dat hij zelf foto’s zou gaan maken, reageerde hij meteen al blij. Petra besprak het idee ook met de ouders en de woonbegeleiding. Vervolgens kreeg de cliënt drie weken een camera mee. Geen digitale, maar één met een rolletje.

GelijkwaardigDe foto’s gaven Petra veel inzicht in het leven van de cliënt. Een ander voordeel was dat ze een gelijkwaardig gesprek voerde met de cliënt. Door de foto’s voerde de cliënt de regie: hij bracht de onderwerpen in. En andersom kwamen er niet allemaal onderwerpen op tafel die de cliënt eigenlijk niet interesseren. Photovoice betekende dus echt wel een verbetering in haar relatie en interactie met de cliënt. “We bespraken de foto’s aan de hand van drie vragen: Wat staat erop? Waarom vind je het belangrijk? Hoe wil je ermee ver-der gaan? De mening van de cliënt staat dus centraal.”Wie het onderzoek van Justine echter leest, zou kunnen con-cluderen dat het een niet werkende oplossing is voor een probleem dat niet bestaat: “In tegenstelling tot verwacht scoorde de interventiegroep (die met photovoice werkte –svdb) significant lager dan de controlegroep (zonder photovoice –svdb) met betrekking tot betrokkenheid bij de inhoud van het OSP. Het gebruik van photovoice leidde in dit onderzoek niet tot een significant grotere betrokkenheid bij en herkenbaarheid van het OSP bij cliënten met een LVB.”

Photovoice: Een fototoestel bij wijze van dirigeerstokje

SchrikkenDat is wel even schrikken. Justine denkt dat dit komt door het kleine aantal deelnemers. En dat kleine aantal komt dan weer doordat het niet meevalt twee grote onderzoeksgroe-pen te formeren: één die photovoice uitvoert en één die het niet doet (ter controle). Al is het dan niet wetenschappelijk aangetoond, photovoice is te waardevol om te dumpen. “De cliënten reageerden allemaal erg enthousiast,” aldus Justine. Petra beaamt dat: “Vol trots liet hij de foto’s zien. Als we anders een uur praten, wordt hij moe. Nu had hij steeds energie om het gesprek voort te zetten.” Petra vindt het wel moeilijk in te schatten of het echt iets uitmaakt voor het ondersteu-ningsplan. “Maar ik weet nu wel hoe hij woont, met wie hij omgaat en wie belangrijk voor hem zijn. Dat is niet zozeer belangrijk voor wat hij hier bij Eenhoorn doet, maar wel als hij me iets vertelt over thuis. Ik kan dat nu beter begrijpen.”

Steven van der Burg

Een sympathiek idee. Cliënten maken zelf foto’s van voor hen belangrijke zaken en praten

daarover met hun cliëntbegeleidster. Dat alles bij wijze van aanloop naar het ondersteuningsplan

in de hoop dat het een positief effect heeft op de herkenbaarheid ervan. Photovoice heet die

methode. Orthopedagoog Justine Kikkert deed hier onderzoek naar en wat bleek?

Petr

a M

etze

laar

Kijk voor het onderzoeksverslag van Justine opwww.esdege-reigersdaal.nl/ergo.Je eventuele vragen kun je mailen naar:justine.kikkert@esdege-reigersdaal.nl.

9

Van het een kwam – gelukkig – het ander

In de vorige Ergo deden we al een oproep voor het verzamelen van plastic doppen voor stichting

Bultersmekke die financiële ondersteuning biedt bij het opleiden van hulphonden. Speciaal voor mensen die

de hond niet (geheel) vergoed krijgen van de verzekering. Vervolgens had ik een gesprek met initiatiefnemer

Jan Boerhoop. Nieuwsgierig als ik ben. Want waarom start je zoiets, wat komt er allemaal bij kijken en hoe

gaat dat hele proces in zijn werk?

Jan heeft zelf een hulphond, Tess, die hij met hulp van een coach van Bultersmekke opleidde. Via internet kwam hij op het idee van een doppenactie. “Vanuit huis ben ik er in 2012 mee begonnen, maar doppen zijn niet zwaar dus je moet er heel wat hebben om een kilo –waarvoor we 22 cent krijgen- te sparen. Mijn balkon, huis en berging stonden helemaal vol met zakken. Dat ging te ver. Toen ik van Bultersmekke medewerking kreeg om het grootser aan te pakken en Idee-atelier een stiefeltocht organiseerde waarvan de opbrengst naar Bultersmekke ging, kwam ik in contact met Tarcio Nan-nes en rolde het balletje verder. Tarcio bracht me in contact met Ton Pepping van de Werkprojecten. Hij dacht dat hij wel een ruimte kon bieden: Burgering, een bestaand werkpro-ject van de Zilvermeeuw. Als vrijwilliger ben ik daar toen aan de slag gegaan met cliënten. Inmiddels weten zij precies hoe ze de doppen moeten sorteren. Daardoor kan ik me meer richten op uitbreiding van de doppenactie en de presenta-ties over hulphonden die ik nog geef.”

Elke provincie éénJan en consorten zijn nu bezig met het opzetten van verschillende depots in Nederland. Doel is om er in elke

provincie één te hebben. Dat vergt nogal wat planwerk! “Het vervoer proberen we gesponsord te krijgen, anders wordt het ophalen van de doppen de grootste kostenpost. Op dit moment heb ik ook contact met locaties van Esdégé-Reigersdaal in Zwaag. En vergelijkbare locaties in Nootdorp en Den Helder hebben er ook wel oren naar om te sorteren. Ik ga ze uitleggen hoe het allemaal werkt en dan kunnen ze er vervolgens zelfstandig mee aan de slag.”

Iedereen kan meedoenOp steeds meer plekken in Noord-Holland kun je plastic doppen inleveren, zoals verschillende locaties van Esdégé-Reigersdaal: Centrum 31 aan de Bickerstraat 31 in Heerhugo-waard, Burgering aan de Berenkoog 77 in Alkmaar of bij Jan Boerhoop zelf, Burgplantsoen 83 in Heerhugowaard. Ook veel scholen sparen hard mee en kennen de weg naar Jan. Datzelfde geldt voor Deen en Albert Heijn. Meer over de actie kun je lezen op www.stichtingbultersmekke.nl

Titia Geerlink

Petr

a M

etze

laar

Een huis vol plastic doppen

10

Het kan: voor een dubbeltje op de eerste rang

Lounge-set voor een pak stroopwafels

Bij Dars 3 wisten ze wel wat

ze wilden: een overdekte veranda in de tuin

èn een vissenvijver èn een moestuintje èn... Er bleek

slechts één probleem: de wensen waren te duur. De

begeleiders bedachten de gouden oplossing: de talenten van

de cliënten benutten. De mannen van Dars 3 zijn heel

goed in internetten en hun mondje roeren.

Uitstekende kwaliteiten om in te zetten

als je (bijna) zonder budget de

tuin wilt renoveren.

TalentenMet een glimlach en een goed verhaal wisten ze overal bouw-materialen los te praten. Op Reigersdaal wordt op verschil-lende plekken gesloopt en gebouwd, dat was natuurlijk wel een voordeel. Hier ronselden ze pallets, daar oude schuurtjes of oude hekken. Alles werd ontmanteld en gebruikt voor de tuinbouwwerken. Ook zand en tegels werden geregeld, palen, noem maar op. Een prachtige lounge-set was de klap op de vuurpijl. Kosten: één pak stroopwafels.

TrotsIk zit op een zonovergoten zomerse middag in de inmiddels gerenoveerde tuin. Alle tuinverbouwers laten zich wel even zien: Danny Steen, Dave van der Neut, Michael Boorsma, Bas Linder, Alex Snijder en Henk van Meningen. De een spraakzaam, de ander wat op de achtergrond. Maar allemaal zijn ze trots op wat ze samen hebben be-reikt. Terecht. Ze verzamelden niet alleen het materiaal, ze máákten ook alles zelf. Ook binnen hebben ze de gezamenlijke ruimtes aangepast aan hun wensen. Samen met begeleiders. Vaak tijdens de avonddienst.

GezelligerBegeleiders Liesbeth Koops en Jelle Muskee vertellen dat de regie voor deze ac-tiviteiten bij de jongens ligt. Dat het door deze activiteiten èn de resultaten veel gezelliger is geworden. Natuurlijk kan iedereen zich terugtrekken op de eigen kamer. Maar er wordt steeds meer tijd doorgebracht in de gemeenschappelijke ruimtes. Binnen is nu een computerhoek en een relax/game-kamer en buiten de veranda, visvijver en tuintjes.

Nelly Wuis

11

Lounge-set voor een pak stroopwafelsStel, je leven gaat niet vanzelf. Je loopt tegen veel problemen op, voelt je onbegrepen. Ze zeggen dat je een handicap hebt, een lichte verstande-lijke beperking. Aan de buitenkant zie je er helemaal niet zo gehandicapt uit en daarom heeft het misschien ook wel een tijdje geduurd voordat mensen het door hadden. Vaak werd er te veel van je gevraagd. Werd je boos, maakte wat stuk, deed iemand pijn. Een gesprek, nog een gesprek, dat mag je niet doen! En anders… we weten niet meer wat we met je aanmoeten. Je doet het niet express, het overkomt je en mensen worden boos.

En dan zit je opeens in een instelling. Woon je op een groep, een ge-sloten groep. Dat betekent dat er mensen lopen met sleutelbossen aan kettingen, maar dat jij zelf geen sleutel hebt van de voordeur. Als je naar buiten wilt moet je het vragen, gaat er iemand met je mee of worden er hele strenge afspraken gemaakt. Binnen is het klein, druk en er lopen de hele dag mensen rond waar je maar aan moet wennen. Dat lukt ook wel, maar leuk is het niet. Het is de plek waar je moet wonen – maar een thuis? Nee, dat is het niet.

Achter het huis is een binnenplaats met een hek en heggen eromheen. Het lukt sommigen om over het hek heen te komen als de trek in een roes te sterk is. Weg naar een drug of drank om even te denken dat het leven mooi is. Om weer teruggebracht te worden naar de groep.

Hoe krijg je nou grip op je leven? Hoe wordt het jouw leven en niet het leven wat de omgeving zegt dat jouw leven zou moeten zijn? Je hebt wensen over een eigen huis, geld, een partner, kinderen – maar die zijn zó moeilijk te halen.

Een eigen huis lukt niet, maar je woning ‘eigen’ maken, dat kan natuurlijk wel. Zelf invloed krijgen op je omgeving. Weg met het instellingsinteri-eur. Lekkere stoelen, tafels die je zelf hebt geschuurd en gelakt, gezellige kleuren en verlichting, karakterloze gangen verven, een rookhok ombou-wen tot een fijne relaxplek. Vooral zelf doen, met elkaar, degenen die er wonen en degenen die er werken, samenwerken. Eerst binnen en dan naar buiten.

De binnenplaats is een tuin geworden! Met zelfgezaaide planten, groen-ten, bloemen, een vijver met pomp, opgeknapte meubels. Als klapstuk een overdekt terras met loungemeubels. Zelf gemaakt, van de grond af opgebouwd. Graven, zagen, timmeren, verven, Marktplaats afstruinen, regelen, overleggen. Een plek om te kunnen roken, hangen, uitrusten, praten. Niet door anderen verzonnen, maar van jezelf, je eigen paradijs. Nou ja, dat dan ook weer niet. Een paradijs heeft geen slot op het hek. Net als bij Adam en Eva blijft de verleiding soms te groot en is kennis van goed en kwaad een zware last. Maar de tuin leeft en elke kans om te leven in plaats van overleven pakken we.

Dick Zeelenberg, Dars 3, Abel Tasman

De tuin des levensDick

Zeelenberg

maakte, speciaal

voor Ergo, deze

prachtige column

over wonen en

werken op Dars 3

12

Betere billen danManon Flier?Ga zitvolleyballen!

Koffie bij GTST GrOTE STEuN

Vrijwilligers: bedankt!Vrijwilligers, we hebben jullie hulp nodig, ook voor het invullen van het tevredenheidsonderzoek dat jullie deze maand hebben ontvangen! Want in navolging op het tevredenheidsonderzoek voor medewerkers volgt nu een vrijwilligerstevredenheidsonderzoek. Ben je medewerker en lees je dit? Stimuleer vrijwilligers alsjeblieft aan het onderzoek mee te werken. Hun mening is belangrijk. Van de bijna 1200 vrijwilligers die werkzaam zijn binnen Esdégé-Reigersdaal willen wij weten of zij tevreden zijn.

In het onderzoek komen onder andere de rol, positie en de samenwerking aan de orde. Op deze manier hopen wij van de vrijwilligers belangrijke informatie te krijgen die ons kan helpen om mogelijke verbetering aan te bren-gen. Het onderzoek is half september aan de vrijwilligers verstuurd, samen met drie ansichtkaarten van werk van ‘t Atelier van Centrum 31 en in een wikkel geplakt door cliënten van TeCeA Heerhugowaard. Teamwork! De dead-line voor inzending komt dichter- en dichterbij.Dus heb je het onderzoek nog niet ingevuld: het kan nog! Vragen? Stel ze aan Margriet de Lange, coördinator vrij-willigerswerk.E-mail: margriet.delange@esdege-reigersdaal.nl. Op dinsdag telefonisch te bereiken op (0226) 332 462.

Kun je staan? Maakt niet uit. Als je maar kunt zitten! Want dan kan je meedoen met zitvolleybal (ZiVo) Scha-gen. Het doet er niet toe of je een verstandelijke, een li-chamelijke of geen beperking hebt. Het huidige zitteam bestaat ook al uit een bonte mengelmoes van mensen, maar kan nog wel wat versterking gebruiken.Man, vrouw, jong, oud… De zitvolleybalvereniging ver-welkomt je graag. In de Schager sporthal Waldervaart aan de Merelstraat 38 krijg je dan de inclusiviteit van zitvolleybal geser-veerd. Het kan elke woensdagavond feest voor je zijn, want dan is de training. Acht zaterdagen per jaar is er competitie: op één dag drie wedstrijden.Al zin om mee te doen? Stuur dan even een e-mail naar Bianca Toebak: biancatoebak@gmail.com.Of bel haar:06-28470079.

Hallo, ik ben Sjaak en ik ben 44 jaar. Ik zoek een vriendin van mijn leeftijd om samen koffie te drinken bij Goede Tijden, Slechte Tijden. Ik vind het ook leuk om samen op een terrasje te zitten. Groetjes SjaakReacties graag via mijn begeleider:susan.hoogland@esdege-reigersdaal.nl.

Hartverwarmend dat zo velen met ons hebben meegeleefd na het overlijden van Marinus Bergen.Voor ons was het een grote steun te weten dat hij werd gewaardeerd en gekend.Hiervoor bedanken wij u hartelijk. Uit aller naam, Henk en Anne, Purmerend juli 2014.

13

Theatergroep Eenhoorn doet mee aan StART Europe, een uitwisselingsproject tussen vier theatergroepen in Europa: Nederland, Spanje, Portugal en Italië. In juni was Nederland gastland en werd binnen twee dagen een straattheateract voorbereid: het songfestival! Vanuit het Pakhuis in Hoorn liep de optocht richting hotel Keizerskroon, waar zich al snel veel nieuwsgierige mensen verzamelden. Ook uit de winkels kwamen al snel vele hoofdjes om de hoek kijken. “Van mij mag het ieder jaar wel terugkomen!”, aldus actrice Diana. Je leert toch wel heel veel van elkaar.”Marja gokt dat de gasten het hier wel leuk vinden, maar dat het wel hard werken is voor ze: “Daar in Spanje ging alles zoooooo relaxed. Ik heb er nog wel over gedacht te verhui-zen. En het eten was daar natuurlijk ook formidabel!”

Jerremy verhuisde vorig jaar van de Dintelstraat naar de Nachtegaalstraat in Den Helder. Bij zijn nieuwe woning heeft hij een voor- en achtertuin. Er moest alleen wel aardig wat onderhoud gepleegd worden om van die tuin te kunnen genieten… Samen met zijn begeleider Ruud maakte Jerremy een plan van aanpak. Omdat het een bereklus zou worden kreeg hij ook ondersteuning van Flip vanuit zijn dagbeste-ding. Ed werd gevraagd en ingeschakeld om te ondersteu-nen met machines, materiaal en kennis.

Het resultaat mag er zijn en Jerremy is er – terecht – behoorlijk trots op! Hij heeft een prachtige werkervaring opgedaan en van de buren een groot compliment gekre-gen over de uitvoering.

Joke heeft een kleinzoon met een handicap. Hij zit in een rolstoel en Joke merkte dat goed zittende broeken voor hem moeilijk te vinden waren. Vooral katheteriseren was een probleem. Het stimuleerde haar zelf broeken te maken. Sinds kort deelt ze haar ideeën op een website: www.rolstoelkledingdiezit.nl. Neem eens een kijkje!

Eenhoorn maakt inter-nationaal straattheater

rolstoelkleding die zit!

Eigen tuin voor en door Jerremy!

Wil je het filmpje zien wat tijdens het straattheater is gemaakt? Kijk dan op www.esdege-reigersdaal.nl/ergo.

14

‘Ik kwam een jongen tegen, een kleine jongen nog. Een jaar of vijf, schatte ik hem. Je kent dat wel, de emoties liggen heel dicht aan de oppervlakte, nog weinig remmingen op het tonen van gevoelens. (…) En boos, ja dat is echt boos. Mokken, boos kijken met je lippen naar voren en je wenkbrauwen naar beneden. Omdat je iets moet eten wat je niet lust of omdat je niet meer naar buiten mag in het donker of omdat je broertje iets heeft stukgemaakt. En dan kun je stampvoeten, springen, iets anders stukmaken, of je wilt je broertje in elkaar slaan en je moeder schoppen wanneer ze je vastpakt.’ Lees verder...

uit de praktijkNet als de organisatie zelf heeft elk cluster en elke afdeling binnen Esdégé-

Reigersdaal een werkplan. De medewerkers zijn actief betrokken bij het

maken ervan. Hun aandeel bestaat vaak uit verhalen uit de dagelijkse

praktijk. Bijzondere, heftige en

ontroerende verhalen.

‘We ondersteunen een cliënt en zijn gezin. In het voorjaar van 2013 zijn ze de trotse eigenaar geworden van twee gratis dwergkonijntjes, met hok. Mannetje, vrouwtje? Ze hebben geen idee! Voorzorgsmaatregelen treffen, met het oog op uitbreiding? Nu nog niet, want ze zijn nog zo klein. Kennen ze de uitdrukking: ‘Het is bij de konijnen af’? Ha ha, dat zal wel! Het konijnenstel zit in een hokje en bin-nen twee weken volgt er een nestje van zes - dan nog schattige - konijntjes. Dan zeven en daarna weer zes… Het hok wordt al snel te klein. Wie verzorgt ze en wie verschoont het hok? Wie gaat dat betalen?’ Lees verder...

‘De jongen, want dat is het nog steeds, een gewone jongen, moet weer verhuizen. Naar een andere stad, een andere groep. Met weer van die sukkels die hem willen beheersen en treiteren. Maar hij ziet wel dat ze bang zijn. En als hij ze nu niet kan pakken, dan later wel. Als hij echt groot en sterk is. Onverwacht, hij zal ze krijgen, eigen schuld. En die kleintjes, die pakt hij nu wel. Dus hij moet uit de groep, een eigen hok krijgt hij. Waar hij bang is in het donker, maar dat zal hij nooit zeggen. Een plek waar hij bepaalt waar alles ligt en wat er gebeurt. En wee degene die daar tegenin gaat. Die zal hij steken! Wat bijna lukt, maar net niet. Hij loopt weg en laat mensen achter in paniek, in spanning en angst.’ Lees verder...

Zo ook bij clusters waar cliënten met pittig en complex gedrag ondersteu-ning krijgen. In deze Ergo vind je drie fragmenten uit praktijkverhalen die door medewerkers zijn opgetekend. Zelf hoeven ze niet zo nodig in de Ergo. ‘… De stukken die ik schrijf zijn niet bedoeld ter meerdere glorie van mezelf, maar om het beeld van onze cliënten te verduidelijken en zo hun positie iets te verstevigen.’ Ben je benieuwd naar de complete verhalen? Lees dan verder op:www.esdege-reigersdaal.nl/ergo.

De fragmenten zijn niet ontleend aan deze werkplannen.

‘’

‘’

‘’

15

“Ik fietste hier elke dag langs”, vertelt Rkia Bouhilal over buurthuis de Link in Heerhugowaard. “En elke dag

weer dacht ik: Wat zonde dat dit hier zo staat te verpauperen. Kunnen wij daar niets mee doen?” Inmiddels is

locatie Linkin een feit en kan de toekomst van het buurthuis beginnen.

Rkia is cliëntbegeleider bij cluster WonenMet in Heer-hugowaard. “We zaten eerst op de Amstel, op een zolder-kamertje in één van de gezinswoningen”, vertelt ze. “Het buurtcentrum hier liep leeg en stond twee jaar terug al op het punt om te sluiten. Ik zag er mogelijkheden in: het leek me mooi als we ons hier konden vestigen.” Er was vanuit het steunpunt behoefte aan meer ruimte en vanuit de cliënten behoefte om meer de deur uit te gaan. “Ze heb-ben hier vaak weinig contacten. Het buurtcentrum leek een geschikte plek om hier op laagdrempelige wijze verandering in te brengen.”

Voor ieder wat wilsSinds februari zit het kantoor van het steunpunt gevestigd in De Link en zijn ze gestart met recreatieve activiteiten. Op bepaalde tijden kun je binnenlopen en koffiedrinken, darten of biljarten. Ook koken en eten cliënten twee keer in de week samen met begeleiders en vrijwilligers. “Zo leren ze elkaar kennen en een aantal gaat inmiddels ook bij elkaar op visite”, zegt Rkia. De invulling van de recreatie in Linkin is zo veel mogelijk vraaggestuurd. “Zo was er een cliënt die graag een Nintendo Wii zou willen”, lacht ze. “Dat hebben we kun-nen regelen.”

Steentje bijEén van de doelen van Linkin is om cliënten en wijkbewo-ners meer met elkaar in contact te brengen. “We zijn op dit moment in gesprek met partners”, vertelt Rkia. “Het Leger des Heils wil bijvoorbeeld wel een kledingbeurs organise-ren hier. Maar we kijken vooral naar de cliënten zelf. Ineke bijvoorbeeld houdt erg van boeken. Ik ben gaan kijken of er in de bibliotheek hier niet iets voor haar te doen zou zijn. Nu helpt ze daar elke week.” Hetzelfde geldt voor Freek. “Hij is heel handig en houdt ervan om dingen te repareren. Ik heb hem kunnen koppelen aan het Repaircafé bij het wijkkantoor. Bewoners uit de wijk brengen daar hun kapotte dvd-speler of stofzuiger. Freek zat jaren thuis en vindt het geweldig dat hij nu wat kan betekenen.”

Open deurenNu zijn de activiteiten bij Linkin echt nog voor de cliënten van WonenMet, maar langzamerhand wil Rkia proberen meer buurtactiviteiten naar De Link toe te trekken. “Zo’n kledingbeurs, maar ook een barbecue of Kerstmiddag, kunnen langzame stapjes zijn om de buurtbewoners en de cliënten van WonenMet met elkaar kennis te laten maken. Dat willen we rustig opbouwen. Ook vanuit de wijkbewoners

is er nog veel onwetendheid over de cliënten van Esdégé-Reigersdaal.” Maar het succes van de opening in februari stemt Rkia positief. “Het hele proces van de voorbereidingen tot het feest was geweldig,” vertelt ze. “Iedereen was betrokken en actief en de cliënten pakten het heel professioneel aan. En nu we er eenmaal zitten, kunnen we denk ik veel mooie dingen doen. We zijn tegen best wat deuren aangelopen, maar clustermanager Martijn en ik geloofden gewoon sterk in Linkin. Ik zou ook willen zeggen: als je bepaalde ideeën hebt, spreek ze dan uit. Ik ben er van overtuigd dat als je niet in mogelijkheden denkt, dat je jezelf en anderen tekort doet. Met kleine stapjes komen we zeker waar we willen.”

Irma de Vries

Met Linkin de buurt in

16

Willem kampeert in eigen huis38 Jaar in een band in bed… omdat hij anders ’s nachts ‘op pad’ ging en zich kon

bezeren. Maar deze zomer zei Willem van Laere, die aan de Waterkant in Heerhugowaard

woont, de band gedag: hij ging voor een tent… en het geluid van de ritsen deed hem

schuddebuiken.

Moeder Nel van Laere is er duidelijk over: “Wat mij betreft lag Willem prima in die band. Voor hem voelde het naar mijn idee niet als een beperkende maatregel. Hij ligt al zo vanaf zijn achtste. En in zijn rolstoel heeft hij ook nog een gordel om zijn buik. Ik vraag me af wat nou het verschil is tussen zitten en liggen. Maar de overheid wilde er vanaf dus ik heb gezegd: als er een goed alternatief is, vind ik het pri-ma.” Dat werd een zoektocht die jaren zou duren: verzwaar-de dekens en zoals Nel ze noemt Bokito-kooien, aquaria en kisten van Sneeuwwitje. Het was het allemaal niet.

Daar hang je danWillem heeft een meervoudige beperking en is een buik-slaper. “Dat buikslapen maakt het er niet makkelijker op”, zegt Nel. “Zo’n verzwaarde deken gaf een naar gevoel in zijn

rug als hij omhoog kwam. Een bedbox werd het ook niet. Hij heeft zoveel kracht in zijn knuisten. Hoe hoog het bed ook was, hij zorgde ervoor dat zijn kin er bovenop kwam te liggen. En door zijn spasme kan hij niet loslaten. Daar hang je dan. Plexiglas? Nee, daar kon hij zich tegen afzetten. Dan moet je bed al 2 bij 2 zijn om niet aan de andere kant hard terecht te komen.”

Goedemorgen!Vorig jaar werd vanuit de organisatie aangegeven dat de band de deur nu echt wel uit mocht. “We deden zelf een uitgebreide zoektocht op de website van Michel Koene”, vertelt Stefanie, de zus van Willem. “Ergens ver weg onder een verscholen tabje, kwamen we deze bedtent tegen. Het deed ons denken aan zo’n PTT-tentje van vroeger. We heb-

17

ben het betreffende bedrijf opgebeld, ons verhaal voorge-legd en toen kwam hij zelf al met de bedtent.” Er heeft een tijd een prototype bij Willem gestaan. De eerste nachten werd hij gefilmd door de Nachtzorg. Willem was heerlijk rustig en viel snel in slaap. Toen besloten werd dat dit iets voor Willem kon betekenen, heeft Esdégé-Reigersdaal het bed voor de locatie aangeschaft. “Hij is helemaal op maat gemaakt. Zo wilden wij dat hij naar buiten kon kijken aan de voorkant. Als hij nu ’s ochtends wakker wordt, steunt hij op zijn ellebogen en kijkt hij de gang op. Zo maakt hij contact met de begeleiders en weten ze dat hij wakker is.”

Ken je dat gevoel?Vanaf het eerste moment lijkt Willem blij met zijn tent. En met een warme zomer al achter de rug, kunnen Nel en Stefanie ook gerust zijn over de eventuele benauwdheid in de tent. “Dat gaat prima met aan drie kanten gaas. Het ventileert goed.” Willem geeft met begeleider Marja Oud een demonstratie. In de tillift heeft hij het duidelijk even iets minder naar zijn zin, maar zodra hij in bed ligt en Marja met haar handen richting ritsen gaat, begint zijn gezicht zó te stralen dat ik er vanzelf in mee ga. Het doet me denken aan de zomers op de camping in de tent. Ik snap wel dat Willem dat fijn vindt. “De eerste keer dat Willem zo reageerde dach-ten we: ‘wat doet Willem toch mal!”, lacht Marja. “En toen ontdekten we de liefde voor ritsen. We maken er nu steeds een spelletje van. Als we hem ’s avonds in bed hebben gelegd, rommelen we nog wat in zijn kamer. Intussen draait hij zich op zijn buik en daarna doen we de ritsen dicht. Stagiaires hebben zich al afgevraagd waarom hij bij hen niet omdraait. Maar zij bleven bij hem staan. En dan blijft ie rus-

tig op z’n rug liggen!” Marja sluit de tent en Willem begint te schuddebuiken van het lachen. Als iedereen toch eens zo vrolijk naar bed zou gaan als Willem! “Willem vindt het prima zo”, eindigt moeder Nel. “Hij slaapt goed en hij is die band kwijt. We zijn helemaal tevreden met deze oplossing.”

Titia Geerlink

18

Zelf doen en samen zijn bij

Het ongeluk, de ziekte, de tumor of de beroerte bleek verwoestend. Maar je leven gaat verder en de wereld

draait door. Daartussen moet je een evenwicht zoeken. En dwarsverbanden. Zodat je een eigen plek vindt

in de samenleving. “Computer en iPad helpen daarbij,” zegt begeleider Flip Verweij van activiteitencentrum

de Albatros. ”Maar het moet wel bedienbaar en betaalbaar zijn. Cliënten moeten er thuis mee aan de slag

kunnen.” Dure software voor fotobewerking heeft hij eruit gegooid. Daarvoor kom je niet bij de Albatros. Wel

om te verwerken en te ontdekken.

Dit voorjaar verhuisde de Albatros van een woonwijk naar Willemsoord in Den Helder. “Het unieke com-plex Willemsoord, wat vroeger de scheeps- en onderhoudswerf voor de Koninklijke Marine was, is nu een prachtig monumentaal deel van Den Helder dat zich gaandeweg verder ontwikkelt tot open stads-deel. De restauratie van Willemsoord heeft een groot aantal jaren in beslag genomen met als resultaat een schitterend cultureel erfgoed. Willemsoord huisvest een diversiteit aan ondernemers en nautische en culturele instellingen,” aldus de website www.willemsoordbv.nl. Dan heb je een beetje een indruk wat Willemsoord wil zijn.

In zichtJe beperking in beeld, perspectief in zicht. Daar draait het om bij de Albatros. Mensen met niet-aangeboren hersenlet-sel, een beperking of een chronische ziekte komen er om ‘zelf te doen en samen te zijn’. Je werkt aan je eigen ontwik-keling in relatie met anderen. Niet alleen met professionals,

natuurlijk. Ook met vrijwilligers en lotgenoten. Want het delen van ervaringen helpt je nieuwe perspectieven te

zien.

Nieuwe locatieHoewel het nieuwe onderkomen van buiten nog steeds een klassiek stukje Helderse Haven is, is het van binnen modern ingericht. Cliëntbe-geleidsters Anne Koppelmans en Brenda Bles wijzen trots op de moderne faciliteiten en de ruime indeling. Daardoor kan de Albatros cliënten de nodige rust en ruimte bieden. “En structuur!” bena-drukt Anne Koppelmans. “Je komt hier voor deskundige ondersteuning en een zinvolle in-

vulling van de dag. Daarin zijn we de laatste ja-ren gegroeid. Nu hier, tussen de bedrijven op Wil-

lemsoord, hanteren wij ook een gestructureerde dagindeling met bijvoorbeeld vaste pauzetijden. Dat

past bij de ambitie om aan te sluiten bij de samenle-ving.”

Vlnr: Jorika van Ham, Brenda Bles en Kim Hokke

19

de Albatros op Willemsoord

Lekker dichtbijRiet Plas komt al lang op het activiteitencentrum. Ze is vooral blij met deze nieuwe locatie omdat het lekker dichtbij huis is voor haar. Samen met andere cliënten werkt ze eens in de week met keramiek onder begeleiding van vrijwilligster en keramiste Jorika van Ham. Die neemt cliënten van de Alba-tros zelfs soms mee naar huis om hun werk in haar oven te bakken. “Keramiek is een oefening voor de fijne motoriek,” legt Bren-da Bles uit. “Al scheppend benut en ontwikkel je je eigen vaardigheid en daardoor een stukje autonomie. En onder het werken heb je veel contact en kun je uitstekend een gesprek voeren. Zodat mensen niet alleen iets van keramiek, maar ook iets van de ondersteuning mee naar huis nemen.” Liever ‘FaceTime’Dat wil ook de computergroep mensen bieden. “Zodat ze thuis kunnen e-mailen, een brief kunnen typen in Word, hun administratie bijhouden in Excel of op hun iPad contact kun-nen onderhouden met familie en vrienden,” legt Flip Verweij uit. “Ik leer liever iemand via FaceTime met haar dochter in Maastricht te praten, dan te photoshoppen. Die software hebben ze thuis toch niet. En wie het wel heeft, hoeft er hier niet meer mee te leren werken.”Wel is hij bezig met digitale muziek. “Maar met apparatuur van de cliënten zelf,” zo benadrukt hij nog maar eens. “We maken telkens weer een koppeling met thuis.” Vooral de

Riet Plas

Recycling

De nieuwe entree

iPad blijkt buitengewoon hanteerbaar en bedienbaar voor veel cliënten, mede dankzij de spraakbesturing. “Onze iPadcursus is zeer gewild,” constateert Flip Verweij.

BuurmanDe centrale ligging beantwoordt volledig aan de doelstelling van de Albatros om contact te zoeken met de samenleving. “Want we willen dat onze cli-enten een eigen plek hebben in de samenleving, gewoon er onderdeel van uitmaken,” betoogt clus-termanager Cees Wijnands. “We werken samen met ouderenzorg, GGZ en in het kader van de WMO ook met de gemeente. Maar bijvoorbeeld ook met sport-school Rik Niks, onze buurman. Onze cliënten zijn kwetsbaar omdat ze een beperking hebben of een ziekte of hersenletsel hebben opgelopen. Maar met die kwetsbaarheid horen ze gewoon mee te doen in

de maatschappij. Dat is niet altijd vanzelfsprekend en dan bieden wij op Willemsoord professionele ondersteuning, in het hart van Den Helder.” Hij grijnst even en gaat dan verder: “Want Den Helder heeft een hart en laat het spreken!”

Steven van der Burg

Postbus 35, 1720 AA Broek op Langedijk

Adreswijziging en bezorgingCliënten en verwanten kunnen mailen naar de afdeling cliëntprocessen: clientprocessen@esdege-reigersdaal.nlExterne relaties kunnen mailen naar:secretariaat@esdege-reigersdaal.nlVrijwilligers kunnen mailen naar: kim.brakeboer@esdege-reigersdaal.nl

redactie-adres ErgoPostbus 351720 AA Broek op LangedijkE-mail: titia.geerlink@esdege-reigersdaal.nl

Redactie & vormgeving: afd. communicatie Druk: Bejo druk & print | www.bejodruk.nl

Ergo’s PrijsvraagErgoIs een uitgave van Esdégé-ReigersdaalJaargang 17, nr. 3September 2014

Alle contactinformatie vind je op onze website:www.esdege-reigersdaal.nlKlik daar rechtsboven op ‘contact’

Zoek de verschillen

In onderstaande foto’s zitt en vijf verschillen. Zie jij ze? Zoek ze op en stuur je oplossing binnen vier weken naar:Ergo, Postbus 35, 1720 AA Broek op Langedijk of mail ‘m naar:ti ti a.geerlink@esdege-reigersdaal.nl.

www.youtube.com/user/EsdegeReigersdaal

Social media

www.twitter.com/EsdegeReigersdl

www.facebook.com/EsdegeReigersdaal

Contact & website

Karin Borst uit Schagen won de VVV-cadeaubon van de vorige keer. De oplossing was: Santi ago.