Adviesprijs Benelux €2,99 | Duitsland €4,40 | Rest van Europa €5,50

Net even andersWat je nu in je handen hebt is het resultaat van een vruchtbare combinatie van mijn ‘zieke geest’, te veel fantasie en een opdracht van school. elleJ red nav nedniL, wat betekent dat? Als je elk woord omdraait kom je er al snel achter waarom die woorden op zulke vreemde plekken hoofdletters hebben. Er staat name-lijk Jelle van der Linden. Mijn naam maar dan net even anders. Dat is nou ook precies waar het om draait bij mijn magazine. De dingen op een andere manier be-kijken. In dit magazine zal ik jou, als lezer, een uniek kijkje in mijn hoofd geven, maar dan net even anders. Ik ga je geen saai verhaal voorschotelen waarin ik je tot in de saaie details vertel wat mij bezig houdt. Daar zit jij tenslotte echt niet op te wachten. Nee, ik ga je mee-nemen in een verhaal. Hoe jij dat verhaal interpreteert is aan jou, zo werkt het tenslotte in het echte leven ook. Mensen interpreteren verhalen allemaal op hun eigen manier, omdat iedereen een andere achtergrond heeft. Dat is wat deze wereld ook zo mooi maakt. Dus bereid je voor om je eigen fantasie de loop te laten gaan en zie waar je uitkomt…

“maar dan net even anders, dat is nou net waar het om draait”

In dit magazine zal ik vooral vertellen wat mij bezighoudt in het dagelijks leven. dit kan erg interessant zijn voor de mensen die zich af vragen wat er allemaal omgaat in mijn hoofd. Je krijgt bij het lezen van dit magazine de gelegen-heid om mij op persoonlijk vlak te leren ken. Daarom staan er in dit magazine erg persoonlijke zaken. Ik heb hier bewust voor gekozen omdat ik de lezer een zo com-pleet mogelijk beeld van mijzelf wil geven. Ook is trans-parantie altijd erg belangrijk voor mij geweest. Al deze gebeurtenissen hebben mij gemaakt tot wie ik ben en ik ben er dus ook erg dankbaar voor. dat is dan ook met-een mijn boodschap aan iedereen, want elke negatieve gebeurtenis zal op een gegeven moment iets positiefs met zich mee brengen.

Welkom in mijn wereld!

Jelle van der Linden

Toen ik geboren werd noemden mijn ouders me Jelle. Mijn volledige naam is Jelle J. A. van der Linden. Ik ben student aan Fontys Acadamy for Creative Industries, daar studeer ik Communicatie, International Events, Music & Entertainment Studies. Dit is een studie die van mij een Communicatie Professional zal gaan maken in de EME branche.

In mijn vrije tijd houd ik mij vooral bezig met theater, dat is mijn grote passie. zelf speel ik bij twee amateurtoneel-verenigingen die eens in het jaar een voorstelling spelen. Ik bezoek regelmatig het theater en doe aan figuraties en audities. Mijn doel is hierbij niet om door te breken als professioneel acteur, maar telkens meer ervaring opdoen in het acteren.

Ik ben chaos, mijn hoofd is chaos en ik adem chaos. Toch zie ik dat niet als iets wat mij belemmert, ik denk juist dat het me zal helpen het lineaire denkpatroon te doorbreken. Het houdt helaas ook in dat ik niet goed ben in plannen, als ik al een planning maak loopt die in de soep, maar meestal maak ik gewoon geen planning. Ik weet dat ik erg ge-dreven kan werken, als ik eenmaal iets in mijn hoofd haal lukt het me meestal ook.

Het buitenland en dan vooral de Engelstalige landen, daar liggen mijn ambities. Ik wil stage lopen in de VS en later gaan wonen en werken in Engeland. Vooral Engeland kenmerkt zich door de, naar mijn mening, leuke en grappige televisie series. Ik wil dan ook later zeker in de enter-tainment branche gaan werken, bij de tv of radio. Believe that life is worth living and your belief will help create the fact. William James (1842-1910)

ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. Hij heeft vrijdag een hartstilstand gehad, is ge-reanimeerd en kunstmatig in coma gehouden. Direct nadat de artsen hem uit zijn coma heb-ben gehaald is hij overleden. Hadden ze hem niet gewoon thuis kunnen laten overlijden? In zijn eigen vertrouwde omgeving, in plaats van in zo’n kil ziekenhuis.

Blijkbaar vindt men dat we iedereen zo lang mogelijk in leven moeten houden, desnoods als kasplantje. Zelfs als de patiënt het zelf niet eens wil komt hij tegenover een hoop weer-stand te staan. De familie is het er niet mee eens, er zijn duizenden protocollen waar het ziekenhuispersoneel zich aan moet houden en dan is er nog het geloof.

Het lijkt alsof je niet meer over je eigen leven beslist, dat doet je familie of je kerk wel voor je. Het is toch belachelijk dat mensen die eigenlijk al dood hadden moeten zijn in verzorgingste-huizen gestopt worden? Hun enige sensatie is de familie die eens in de maand, als het niet minder is, op bezoek komt. Ethische waarden en belangen komen tegenover elkaar te staan en er ontstaan ruzies.

Als je er zo over nadenkt is het eigenlijk vre-selijk egoïstisch, wij willen het zieke familielid het langst mogelijk bij ons houden. We wil-len het liefst nog heel lang bij onze dierbaren blijven. Wij willen alleen leuke herinneringen hebben bij de zieke. Wij willen nog heel veel leuke dingen met onze dierbaren doen. Wij willen… wij willen… wij willen… maar gaat het er niet om wat HIJ wil?

Zondag is mijn opa overleden,Even Voorstellen…

Mijn Memoires

Hoofdpijn, dat is wat ik vooral voel in mijn leven van constante marteling. Ik kan het me niet goed meer herinneren, maar ik geloof dat ik vroeger deel was van een groter geheel. Ik stond stil. Dag in dag uit. Tot dat moment, dat verschrikkelijke moment. Ik voelde iets in me snijden. Op hoge snel-heid sneed het door me heen. Ik viel neer op de grond, werd van mijn kruin ontdaan en toen viel ik weg.

Toen ik weer bijkwam lag ik in een ruimte. De ruimte leek in geen enkel opzicht op mijn thuis, het bos. Ik lag tussen mijn lotgenoten. Hen was hetzelfde overkomen als ik. Uren verstreken. Ik voelde constante aanwezig-heid van personen om me heen. Stam na stam werd van me afgehaald. Ik kon hun gedempte kreten van wan-hoop horen door het geschreeuw van iets waarvan ik niet wist wat het was. Toen werd ik opgetild. Ik raakt in paniek, er was niets wat ik kon doen. Ook ik begon in wanhoop om hulp te roepen, maar niemand die mijn noodkreten kon verstaan, laat staan begrijpen. Het gekrijs kwam steeds dichter bij. Het was een constante schelle toon, iets dat ik nog nooit eerder had gehoord. Toen voelde ik iets aan me vreten. Ik werd in hoog tempo compleet uit elkaar gescheurd. Ik voelde de delen van mij steeds verder van elkaar verwijderd worden.

Uiteindelijk was ik helemaal alleen. Ergens ver van me vandaan kon ik andere delen van mijzelf voelen, maar ik wist dat ik in die delen geen bewustzijn meer bezat. Al het bewustzijn dat ik ooit heb gehad bevond zich nu nog maar in een klein deel van mij. Er werden delen van mij afgeschaafd, net onder het punt waar zich het centrum van mijn bewustzijn bevond werden er delen van mij afgeschaafd. Weer raakt ik in paniek, ik wilde niet nog verder van mijn oorspronkelijke lichaam gescheden worden. Gelukkig stopte het schaven op dat moment.

Toen werd ik weer verenigd met een deel van me. Dit deel had exact hetzelfde proces doorlopen als ik. Ik pro-beerde contact te leggen met hem, maar merkte dat dit een deel van me was zonder bewustzijn. We werden samen gebundeld en toen verdwenen we in een donkere ruimte. In die ruimte bevonden zich honderden van gelijksoortige bundels. Weer werden we verplaatst, dit keer voor een langere tijd. Ik merkte dat mijn reis in etappes gebeurde. Ik dacht zelfs te merken los te komen van de grond. De reis had mij erg vermoeid, dus ik viel weg in een diepe slaap.

Ik weet niet hoe lang ik sliep maar toen ik wakker werd voelde ik dat ik vastgepakt werd door iets zachts, het voelde dierlijk aan. Toch leek het in niets op wat ik kende van mijn tijd in het bos. Het was het eerste gevoel dat niet pijnlijk was. Ik voelde me weer herleefd. Ik dacht dat ik gered was door een dier wat ik nog nooit had gezien. Toen werd ik opgetild. Met enorme snelheid werd ik weer naar beneden geslagen tegen iets enorm hards. Zelfs harder dan ik was. Dit bleef zo doorgaan. In een constant ritme werd ik getergd door datgene waarvan ik dacht dat het me gered had.

Langzaam begon mijn eerste hoofdpijn zich te vormen, zover je kan spreken over hoofdpijn. Een hoofd heb ik niet en ook nooit gehad. Toch was het een pijn die sneed door mijn centrum van bewustzijn. Een kloppende, zeurende pijn. De marteling ging uren zo door, ik voelde dat ik niet sterk genoeg was. Deuken ontstonden aan mijn oppervlakte. Langzaam begonnen deze deuken scheuren te vormen. Toen stopte de marteling. Een rust waar ik al die tijd naar verlangd had. Mijn hoofdpijn begon weg te ebben. De pijn die ontstond door de scheuren begon nu op te dagen. Toch was deze pijn minder erg dan de hoofdpijn. Ik voelde een grote opluchting. Ik hoopte dat het nu voorgoed opgehouden zou zijn en ik rustig verder kon met mijn leven van immobiliteit.

Coverstory

Toen begon de marteling weer opnieuw. Dit keer duurde het minder lang, maar was het nog pijnlijker dan voorgaande keren. Toen het weer stopte was het echt voorbij. Ik kwam weer terecht in een donkere ruimte. Ik raakte buiten bewustzijn en sliep voor een lange tijd. het proces begon weer opnieuw. Langzaam raakte ik gewend aan deze constante pijniging. Ik werd gevoel-loos. Ik sloot me compleet af. Het enige wat er nog was, was de pijn. Eens in de zoveel tijd werd ik van mijn rustplaat verplaatst naar een plek waar de marteling plaatsvond.

Op een van die dagen gebeurde er iets verschrikkelijks. Mijn wederhelft, het deel zonder bewustzijn brak. Hij bezweek on-der de druk die constant op hem werd gelegd. Ik was hem eigenlijk zo goed als vergeten. Ik had hem ook buitengesloten en zag het niet meer als een deel van me. Tot het moment dat het brak, ik voelde het. Het voelde weer zoals toen ik uit elkaar werd gescheurd. Ik voelde weer een deel van me wegglijden. Toen werden we weer in die donkere ruimte gestopt.

Een paar uur later werd ik weer op mijn rustplaats gelegd, om nooit meer terug te keren naar die martelplaats. Nu lig ik hier dus al jaren stof te vergaren. De herinneringen van vroeger worden steeds vager. Ik ben bang dat ik mezelf kwijt ben geraakt in die verschrikkelijke periode.

www.xinixweb.nl

ZWARTE KOUSEN ROCKHet land van Heusden en Altena, het land zonder cultuur. Ten-minste, dat is de algemene aanname over deze streek in het noord-westen van Brabant. Maar ergens tussen de zwarte kousen, in het kleine dorpje Nieuwendijk staat poppodium ‘de Xinix’.

Wekelijks spelen hier lokale bandjes en soms wordt het zelfs be-zocht door landelijke en internationale artiesten. Zo ook op het jaarlijks terugkerende Herfstfestival, georganiseerd door stichting lichte muziek (SLIM).

SLIM is hèt popcollectief van het Land van Heusden en Altena. Het is een stichting, die op 14 december 1981 door regio-muzi-kanten is opgericht en hiermee een van de oudste popcollectieven van Nederland. SLIM levert de regiomuzikanten alle basisvoorzie-ningen. SLIM bestrijkt ongeveer het Land van Heusden en Altena en het gebied van Gorinchem en omgeving, met het zwaartepunt in de gemeenten Werkendam, Woudrichem en Gorinchem.

SLIM zorgt voor basisvoorzieningen van amateur-muzikanten. Als die er niet zijn, probeert SLIM ervoor te zorgen dat ze er komen. toen de muziekschool nog geen popmuzieklessen wilde geven, ga-ven zij ze zelf, met op het hoogtepunt 80 leerlingen. SLIM heeft in de Xinix een aantal oefenruimtes beschikbaar, waar beginnende muzikanten met vrienden kunnen jammen of workshops volgen. Uit deze workshops ontstaat niet zelden een nieuwe band.

Het herfstfestival, dat jaarlijks massaal bezocht wordt door lief-hebbers van Rock en Metal, is een Tweedaags festival waar bands uit de SLIM workshops de kans krijgen om op te treden in poppo-dium de Xinix. Al jaren spelen hier workshopbands voor enthou-siast publiek, voor sommige van deze bands heeft het ze helpen doorbreken. Bands als de Theezakjes en Fictrious genieten in de rock scene al landelijke bekendheid.

Op het moment dat je de grote deuren opent en je voor het podium staat weet je dat je veel-belovende bands voor je hebt staan. Je wordt weggeblazen door snoeiharde gitaarsolo’s en je krijgt een geweldige show voor je kiezen.

Nadat je je een weg hebt gebaand door de fees-tende mensenmassa om een heerlijk Hertog-Jan biertje te drinken wordt je aan de bar altijd even hartelijk ontvangen.

Een echt stukje Brabantse gezelligheid gecom-bineerd met goede muziek in het land van Heusden en Altena? De Xinix is de ‘place to be’!

www.xinixweb.nl

Passie voor muziekSinds ik me kan herinneren heeft muziek altijd een bijzondere rol in mijn leven vervuld. Door mijn ouders ben ik opgegroeid met de muziek van Queen, Toto, the Police en the Scorpions. Doordat ik altijd een vrij rebels kind was en nooit iets wilde aan-nemen van mijn ouders ging ik me verzetten tegen deze muziek.

Mijn muzieksmaak is altijd enorm divers geweest. Als klein kind zong in mee op de muziek van de Backstreet Boys en de Spice girls. Toen kwam er een periode waarin ik erg veel rapmuziek luisterde vooral van Ali B. Dit was grofweg de periode van de laatste paar jaren van mijn basisschooltijd. Dit was voor mij een turbulente periode van mijn leven. Mijn ouders gingen scheiden. Voor een kind zoals ik had dat erg veel impact, omdat ik nooit echt een voorkeur had gehad voor een van mijn beide ouders. Ik volgde toen simpelweg mijn broers en ging bij mijn moeder wonen. In het laatste jaar van mijn basisschoolperiode heeft mijn moeder haar nieuwe vriend ontmoet. Na enige tijd besloten wij te verhuizen naar Sleeuwijk, waar mijn stiefvader toen woonde. Ik kreeg er spontaan een broer en een zus bij. Mijn stiefbroer heeft mij erg beïnvloed wat muziek betreft. Door hem heb ik metal leren kennen.

Mijn Metalperiode waren de eerste twee jaar van de middelbare school. In die tijd luisterde ik vooral veel naar metal uit Scan-dinavië. Als ik aan die tijd terug denk vraag ik me weleens af hoe ik dat ooit mooi heb kunnen vinden. Na mijn metalperiode volgde de periode van moderne rock en punk. Bands als Linkin park, Three days grace en Sum 41 waren toen favoriet. Later volgden nog periodes van Hard Rock, House, Drum and Bass en Dubstep.

Sinds enkele jaren is Classic Rock steeds belangrijker geworden, langzaam merk ik dat ik dezelfde muzieksmaak als mijn ouders begin te ontwikkelen. Ik heb pas geleden oude cd’s van mijn moeder gevonden, die ik nu helemaal grijs draai. ik merk zelfs dat ik nu ook begin te zeggen: ‘vroeger was alles beter’. Ik ben nog steeds van mening dat vroeger de muziek in ieder geval beter was. Met meer passie en ‘echter’. Misschien komt dat wel omdat er vroeger veel meer te ontdekken viel. Of misschien komt het gewoon simpelweg omdat die muziek mij meer aanspreekt.

Ik denk zelf dat muziek maken steeds makkelijker en toegankelijker word, daardoor heb je steeds meer verschillende genres en stijlen. Vroeger had je alleen klassieke muziek, dat was maar voor een klein, select groepje getalenteerde mensen weg-gelegd. Door de jaren heen zijn er technieken gevonden die het maken van muziek steeds simpeler maken. Zo kan vrijwel iedereen muziek maken, dus is er ook meer kans dat er muziek bij komt die ik niet mooi vindt.

Ergens diep van binnen hoop ik toch dat classic rock weer populair wordt onder jongeren. Dit zal naar alle waarschijnlijkheid niet gebeuren. Misschien dat dat ook helemaal niet erg is. Classic rock is nu echt mijn ding en dat kan ik delen met de mensen die dezelfde passie hebben als ik. Ik ga gewoon door met mijn missie om de ‘gouwe ouwes’ weer terug te brengen en zolang ik dat vol overtuiging en met passie doe geloof ik dat er vanzelf mensen mij zullen volgen. Voor hetzelfde geld vind er over een paar jaar weer een verandering plaats in mijn muzieksmaak en vraag ik me weer af waarom ik dit ooit mooi heb gevonden. Dus ik kan er maar beter het beste van maken en nu van die muziek genieten, voor dat het te laat is.

Laat ik eens gebruik maken van deze kans om mijn bandje voor te stellen. Ik speel in de band ‘The Attic’. Ik ben al jaren bevriend met mijn mede-bandle-den, dat is ook de kracht van onze band. We spelen Classic Rock, wat uniek is voor mensen van onze leeftijd.

Ontevredenheid over de muziek van te-genwoordig heeft ons als doel gesteld de muziek uit ‘die goede oude tijd’ terug te brengen. Muziek uit de tijd dat de mu-ziek nog puur was. Dat de muziek niet zo commercieel was. Toen muzikanten nog echt muzikanten waren en niet simpelweg achter hun Macbook knop-pen staan te drukken.

De setlist bestaat onder anderen uit co-vers van The Cult, Creedence Clearwa-ter Revival , ZZ Top en Black Sabbath. dit zijn enkelen van onze persoonlijke favorieten en voor ons is dit pure mu-ziek. Muziek van echte muzikanten. De gedachte hierachter is dat deze muzi-kanten enorm veel passie in het maken van muziek moeten hebben.

Ook de nummers die we zelf schrijven vloeien voort uit deze gedachte. Elk individueel nummer krijgt evenveel aandacht en passie. Zo schrijven wij enkel nummers waar wij allen volledig achter staan: ‘all killer, no fil-ler’.

The Attic heeft op dit moment nog niet opgetreden, het eerste optreden zal op 25 augustus zijn, op het door onszelf georganiseerde evenement ‘opblaaspop’. Wij zullen hier spelen samen met twee bands van vrienden van ons. Spoedig hierna zal het Herfstfestival in de Xinix te Nieuwendijk de volgende ‘gig’ zijn. Dit is al voor meerdere beginnende bands de op-stap geweest naar meerdere optredens.

The Attic heeft nu al een stevige fanbase, zonder ook maar ooit op te hebben getreden. Dit komt omdat wij onze fans erg belangrijk vinden en dus ook persoonlijk en vriendschappelijk benaderen. Dit zal ook altijd een groot gemeengoed van ons blijven. Wij zullen nooit die onbereik-bare artiesten worden, maar ons altijd midden tussen onze fans begeven.

Voor mij als persoon heeft The Attic mijn droom om muzikant te wor-den verwezenlijkt. Muziek is altijd een van mijn grootste passies geweest en om er nu mee bezig te mogen zijn is een enorme eer. Door hulp van vrienden en vooral veel zelf te ontdekken leer ik steeds beter drummen. Ik heb sinds kort mijn eigen drumstel thuis wat mij de mogelijkheid geeft te experimenteren.Mijn ultieme doel is een eigen, herkenbare stijl te hebben.

The Attic

Afgezien van het feit dat drummen de rol is die ik in mijn band vervul is het ook uitgegroeid tot mijn grootste hobby. Elke kans die ik krijg om met een nummer mee te tikken op de maat neem ik aan, vaak tot ergernis van medereizigers in de bus, fami-lieleden en vrienden. Als ik mijn muziek aan heb staan dan probeer ik altijd om in de maat te blijven en te achterhalen wat de drums van dat nummer zijn. Dit probeer ik dan thuis toe te passen op mijn drumstel. Ik probeer altijd een zo divers mogelijk scala aan verschillende genres te drummen zodat ik een grotere bibliotheek krijg en nieuwe dingen leer die ik toe kan passen bij de bandrepeties.

Sinds de eerste keer dat ik begon met drum-men en het simpele beginners-vierkwarts-maatje leerde heb ik enorm veel geleerd en geniet ik steeds meer van mijn nieuwe hob-by. Ik hoop dat ik altijd in hetzelfde tempo zal blijven leren zodat ik later ook vooral technisch moeilijke drums kan spelen.

Drummers zijn samen met basgitaristen de meest onderschatte leden van een band. Waar gitarist en zanger meestal de show stelen, worden de drummer en bassist vaak vergeten. Dit is vaak onterecht, tijdens bas-solo’s is de aandacht van het publiek meestal snel verdwenen. Afgezien van de drumsolo’s is er voor drummers ook weinig belangstel-ling.

Ritmisch ParadijsToch is het een bewuste keuze geweest om voor de drums te kiezen. Het is echt mijn instrument. Ik kan er mijn frustaties op kwijt en het is heerlijk energiek en dy-namisch. Ook vind ik het niet per se be-langrijk om in de spotlights te staan, ik wil vooral geniet van de muziek die ik, samen met mijn band, maak.

Voor mij is drummen vooral een sterke basis, ik voel me altijd graag verbonden met mijn ‘basis’. Soms is het fijn om naar je oermens terug te keren en je vooral een te voelen met het ritme. Als ik drum kan ik helemaal opgaan in hetgeen ik drum en dan onstaan er weleens dingen waarvan ik later niet meer weet wat ik nou precies gedaan heb. Op dat soort momenten zit ik in een soort van trance waarin ik aan de ene kant enorm geconcentreed ben en aan de andere kant het denken stop zet. Op die momenten drum ik op mijn best. Voor mij geven deze momenten ook een euforisch gevoel en zijn al mijn zorgen er even niet meer.

Drummen is voor mij echt een uitlaat-klep, als ik drum kan ik even stoom af-blazen en alles vergeten. Ik word als het ware meegenomen naar een plek waar ik even helemaal alleen ben en waar er niks anders is dan blijdschap en geluk.

Ik kan met zekerheid zeggen dat drummen mijn drug is.

“Ik kan met zekerheid zeggen dat drummen mijn drug is”

Het PerspectiefIk hou ervan om zaken op een andere manier te bekijken. Ik ben zo’n type dat in elke tegenslag wel iets positiefs ziet. ‘Anders’ houdt voor mij ook vaak ‘beter’ in. Ik heb altijd anders willen zijn dan de rest. Uniek, misschien wel een beetje apart. Ik be-keek de dingen op jonge leeftijd al vaak op een an-dere manier dan mijn vrienden. Ik kwam dus ook vaak huilend thuis omdat niemand met mij wilde spelen, omdat ik ‘te moeilijke woorden gebruik’. Op jonge leeftijd vond ik het altijd erg belangrijk er-gens de beste in te zijn. Daarom vond ik het ook leuk om mijn leeftijdsgenoten af te troeven met die ‘moeilijke woorden’. Die woorden waren voor mij vaak juist erg simpel en ik kon de verwijten van mijn vrienden vaak niet begrijpen.

Doordat ik zo’n vreemde eend in de bijt was werd ik getest op autisme en hoogbegaafdheid. Beiden bleken niet het geval te zijn. Daar ben ik nu erg blij mee. Ik vind dat mensen tegenwoordig veel te vaak een label met zich meedragen. Heel vaak wordt en dan juist gestigmatiseerd, mensen gaan zich gedra-gen naar hun label. Mensen die zogenaamd ‘hoog-begaafd’ zouden zijn, gaan zich verheven voelen boven anderen. Deze stigmatisering gebeurt de laatste tijd ook erg vaak onder allochtone jongeren. Aangezien zij het stigma ‘tuig’ opgedrukt krijgen, hebben zij erg veel moeite serieus genomen te worden. En hebben zij vaak geen andere keus dan zich te gaan gedragen naar het stempel dat zij hebben. Want men ‘denkt toch al zo over allochtonen’.

Dit soort dingen zie ik om mij heen erg vaak gebeuren. Toch vinden de meeste mensen het fijn om in zo’n hokje gestopt te worden. Het geeft hen het gevoel dat ze ergens bij horen. Mensen willen ergens bij horen.

We willen allemaal het gevoel hebben belang-rijk te zijn en een bepaalde groep mensen te vertegenwoordigen. Ook ik heb het altijd fijn gevonden mezelf te kunnen identificeren met bepaalde groepen mensen.

Toch merk ik dat ik eigenlijk helemaal niet val bin-nen een bepaald ‘hokje’, ik veras mezelf nog wel eens met de dingen die ik leuk blijk te vinden. Ik heb al erg vaak meegemaakt dat ik zaken op een an-dere manier begin te bekijken. Alsof ik door mijn steeds groeiende kennis nieuwe inzichten krijg. Ik denk dat op deze manier iedereen groeit, men-sen krijgen meer inzichten en bedenken zich soms. Zij beginnen dingen te zien in perspectief. Hoe va-ker je dit meemaakt hoe groter je wereld word en hoe beter je hem begint te begrijpen.

Ik heb me altijd enorm geïnteresseerd in andere inzichten dan de mijne. Het feit dat elk persoon dingen op zijn eigen manier bekijkt intrigeerde me. Daarom probeer ik van zoveel mogelijk levenswij-zen te proeven, om hier uiteindelijk van te leren en bewuster te leven. Te leven met kennis van de wijze waarop anderen denken. Te weten wat drijfveren van mensen zijn. Wat iemand er toe beweegt be-paalde dingen te doen.

Ik wil weten wat jou bezighoudt, waar lig jij ’s nacht wakker van? Wat zou jij willen veranderen? Bekijk dingen eens in een ander perspectief, misschien is er helemaal geen verandering nodig.

Ik wil weten wat jou bezighoudt, waar lig jij ’s nacht wakker van? Wat zou jij willen veranderen? Bekijk dingen eens in een ander perspectief, misschien is er helemaal geen verandering nodig.