N° 1 – Oktober Dialoog CDS Gent

Dit magazine wordt u aangeboden door:

3de kwartaal 2011

België – BelgiqueP.B. – P.P. 9000 Gent

StapelpleinBC 28080

Afzendadres – Verantwoordelijke uitgever Jochen Devlieghere, Kloosterstraat 71, 8210 Veldegem

INHOUD:

Voorwoord voorzitter 01

Over tentsletjes, millennials en rentmeesters. 02

‘Villa Rozerood’, een innovatief project met een missie. 04

Het christendemocratisch deficit van samenvallende verkiezingen. 08

Christen(-)democratie? 11

‘Oog om oog, tand om tand.’ 14

Een nieuw jaar, een nieuwe massa studenten. 17

Sponsors 20

Leden / ereleden 21

Wie het laatst lacht... 22

Beste lezer

Als Gentse afdeling van de Christendemocratische Studenten proberen we al bijna een halve eeuw lang studenten warm te maken voor politieke en maatschappelijk actuele vraagstukken. Het is immers onze taak om op een kritische, doch inhoudelijke manier te kijken naar wat zich afspeelt binnen onze steeds evoluerende maatschappij.

De voorbije jaren deden we dit steeds los van enige partijpolitiek en ook dit jaar willen we deze richting absoluut aanhouden. We creëren een mix van actuele en ideologische thema’s waarbij de student steeds de kans krijgt tot participatie. Hetzij via gespreksavonden, hetzij via een artikel in Dialoog, hetzij via een discussieavond.

Studenten krijgen bij ons de kans om open te bloeien en te groeien in wat ze doen. Zo stimuleren we onze leden om in hun pen te kruipen en een artikel neer te schrijven over thema’s die hen aanbelangen, om hun ongezouten mening te ventileren op interne discussieavonden en hun vragen af te vuren op lezingen en debatten. Deze motiverende houding zorgt voor een groeiend engagement onder onze leden, wat we alleen maar toejuichen.

Kers op de taart van dit groeiend engagement is de deelname van heel wat leden aan het nationaal congres in het Vlaams Parlement. Samen met de kernen Hasselt, Leuven en Antwerpen trekken we één maal per jaar naar Brussel om er een ganse dag te discussiëren over het congresthema. Dit academiejaar hebben we het over energie, een groeiend en steeds actuelere vraagstuk.

Als studentenvereniging bewaken we uiteraard de nood aan ontspanning die vele studenten ervaren tijdens het academiejaar. Bijgevolg organiseren we tal van studentikoze activiteiten waar jong en oud welkom zijn. De intussen bekende CDS quiz in het tweede semester - waar de inschrijvingen al voor binnen lopen - is één van de activiteiten waar je niet kan op ontbreken.

Tot slot wil ik van de gelegenheid gebruik maken om Kevin Defauw, Stijn Maeyaert, Christophe Christiaens, Patrick Rosenhøj en Celine Van de Casteele te bedanken. Allen hebben ze op hun eigen en soms eigenzinnige manier bijgedragen aan de groeiende studentenvereniging die CDS heden ten dage is. Het huidige bestuur zal dan ook haar uiterste best doen om de opgezette structuur en reputatie verder uit te bouwen, een opdracht waar dagelijks aan gewerkt wordt.

Jochen DevlieghereVoorzitter CDS Gent 2011-2012

Voorwoord voorzitter 1

Over tentsletjes, millennials en rentmeesters.

Een rondje Googelen leert ons dat de millennials ook wel eens generatie Y worden genoemd. Een andere cryptische benaming voor wat in gewone mensentaal jong volwassen zijn. In dit geval personen geboren ergens in de jaren tachtig of begin de jaren negentig. Het is deze groep jongeren die de laatste tijd steeds luider zijn stem laat weerklinken, denk bijvoorbeeld aan de recente protesten in Spanje of de rol van de jongeren binnen de Arabische lente of de occupy Wall-street beweging. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vandaag de dag tal van jongerenpartijen meesurfen op deze golf van protest en verontwaardiging. Zo zien we dat binnen België Jong CD&V de barricades beklimt om de belangen van deze millennials te verdedigen. Terecht klaagt men het gebrek aan lange termijn denken bij de huidige generatie politici aan. Onze, ooit zo stevige, welvaartstaat dreigt

immers als een kaartenhuisje in elkaar te zakken door de kosten van de vergrijzing. Kind van de rekening zijn wij, de millennials. Als oplossing wordt het rentmeesterschap van onder het stof gehaald. Men wil immers als goede rentmeesters, in tegenstelling tot de huidige generatie politici, ervoor zorgen dat ook wij een mooie toekomst hebben, dat ook wij (en de volgende generaties) ten gepaste tijde beroep kunnen doen op onze welvaartstaat.

Maar net zoals Luc De Vos ons weet te vertellen is ook dit ‘lichtend pad het verkeerde spoor’. De hedendaagse vertaling van het

rentmeesterschap is immers van die aard dat het één van de meest fundamentele christendemocratische principes weinig eer aandoet. Bovendien heeft het ganse verhaal naar mijn bescheiden mening weinig te maken met het wijdverspreide ongenoegen dat leeft onder de millennials

2

Nu ook de nazomer reeds enige tijd achter onze rug ligt, komt het einde van het jaar in ijltempo dichterbij. Velen zullen er ongetwijfeld niet bij stil staan, maar dit betekent dat er ook dringend op zoek moet worden gegaan naar een nieuw ‘woord van het jaar’. Een opvolger voor ‘swaffelen’ (2008), ‘ontvrienden’ (2009) en ‘tentsletje’ (2010). Een opvolger van deze tot de verbeelding sprekende woorden is er nog niet, maar zoals elk jaar wordt de strijd opnieuw bikkelhard. Na de ramp in Fukushima, gevolgd door de Griekse tragedie, lag ‘stresstest’ maandenlang in de pole position, maar er zijn kapers op de kust. Enige tijd geleden kwamen onze vrienden van Jong CD&V immers met een waardige uitdager op de proppen: ‘millennials’. Al maandenlang strooit men immers kwistig met dit woord in menig opiniestuk, boek of tv-optreden. Verder hebben ze het ook over ‘millennial-politiek’ en scanderen ze in koor ‘Millennials verenigt u”. Maar wat is dat nu precies zo’n ‘millennial’? En mogen we hier wel spreken van een waardige opvolger van ‘tentsletje’?

‘Maar wat is dat nu precies zo’n ‘millennial’?

En mogen we hier wel spreken van een waardige

opvolger van ‘tentsletje’?’

overal ter wereld. De manier waarop Jong CD&V het rentmeesterschap invult vertrekt immers vanuit een angstige (en veeleer conservatieve) reflex. Uit angst om disproportioneel veel te moeten bijdragen aan ons bestaande systeem grijpt men immers terug naar dit concept. Hierbij pint men zich vast op een zeker welvaartsniveau, ons systeem is in hun ogen pas rechtvaardig als ook wij (en de komende generaties) het minstens even goed hebben als onze voorgangers. Daarom roept men als ‘goede’ rentmeesters op tot een billijke intergenerationele solidariteit.

Toch kan je bovenstaand verhaal bezwaarlijk verzoenen met een christendemocratische invulling van het rentmeesterschap. Willen we als echte christendemocraten tegemoet komen aan de verzuchtingen van de millennials moeten we niet enkel solidair zijn met de oudere en toekomstige generaties, maar ook met diegenen elders in de wereld. Men vergeet immers om verder te kijken dan de eigen achtertuin, men vergeet dat het niet wij zijn die disproportioneel veel zullen moeten bijdragen aan het huidige systeem, maar dat dit reeds het decennialang het (tragische) lot is van miljarden mensen. Ons huidig Westers welvaartsniveau overstijgt vele malen de draagkracht van de aarde en door hier halsstarrig aan vast te hangen zijn we allesbehalve goede rentmeesters. Niet enkel zijn we a-solidair met het overgrote deel van de wereldbevolking, we zetten ook het lot van onze eigen toekomstige generaties en het voorbestaan van deze planeet op het spel.

Daarom moeten we met zijn allen gaan voor een volwaardige christendemocratische invulling van het rentmeesterschap. Het op orde brengen van onze eigen welvaartstaat is zeker een belangrijke stap in de goede richting, maar dé echte politieke uitdagingen van morgen (die wereldwijd worden

3

geventileerd door die groep millennials) liggen elders. In de eerste plaats moeten we met zijn allen ons eigen welvaartsmodel durven in vraag te stellen en volop gaan voor een lange termijnpolitiek die werk maakt van de klimaatsopwarming en de onderontwikkeling van de derde wereld. We moeten met zijn allen het rentmeesterschap opnieuw centraal plaatsen binnen onze ideologie (in plaats van het te gebruiken als legitimatie van een conservatieve (status-quo) politieke agenda. Of om het met de woorden van een jongerenvoorzitter te zeggen: ‘Millennials aller landen, verenigt u’, verenigt u rond een juiste/christendemocratische invulling van het rentmeesterschap. En wie weet wordt het woord van het jaar 2011 dan wel niet ‘millennials’ , maar “rentmeesterschap”. Want tussen ons gezegd en gezwegen, ‘millennials’ dat bekt toch voor geen meter.

Joren VerschaevePolitiek Secretaris CDS Gent 2011-2012

‘Daarom moeten we met zijn

allen gaan voor een volwaardige

christendemocratische invulling van het

rentmeesterschap.’

‘Villa Rozerood’, een innovatief project met een missie. 4

Villa Rozerood begon met een droom, maar intussen is het werkelijkheid: het eerste respijthuis in België, officieel geopend op 30 juni 2010, waar chronisch zieke kinderen op hun eentje of samen met hun ouders, broers en zussen, grootouders, vriendje of vriendinnetje, mantelzorger… even op adem kunnen komen. Helemaal uit het niets door en een handvol g e ë n g a g e e r d e mensen uit de grond gestampt. Allen werken ze op basis van een louter vrijwillige inzet en hebben ze een sterke professionele kennis in verschillende vakdomeinen rond het thema ‘ernstig ziek en/of zorgbehoevend kind’. Zij combineren hun zakelijke doeltreffendheid met sociale economie.

Superknus en warm! Dat zijn de woorden die in je opkomen als je Villa Rozenrood binnenkomt. In een voormalig klooster in een groene buitenwijk van De Panne aan de rand van het Calmeynbos en op wandelafstand van het centrum, de zee en het strand, ontdek je geen gewoon huis maar een respijthuis: een combinatie van een ziekenhuis en gastenkamers. Respijt omdat de zorg thuis tijdelijk niet meer kan, terwijl een ziekenhuisopname niet of langer niet meer

nodig is of omdat de familie nood heeft aan ondersteuning.

Niks geen witte steriele gangen, maar kleurige muren met guitige kindertekeningen en luchtballon, wolkenkamer… Tijdens ons vrijwilligerswerk voelen we de oase

van rust en warmte. Villa Rozenrood heeft ruimte voor de opvang van zeven families met hun zwaar zieke kind.

De zwaar zieke kinderen, of ze nu kanker, een spier- of een stofwisselingsziekte hebben of een verkeersslachtoffer zijn, staan centraal en kunnen hier op vakantie komen samen met hun voltallige familie. De kamers en badkamers zijn zo aangepast dat ook kinderen met zware handicaps hier terecht kunnen. Ouders en kinderen kunnen hier wandelingen maken, naar zee gaan, in de tuin petanque spelen, knutselen,... Maar kunnen ze er ook 24 op 24 uur rekenen op een professioneel team van pediatrische verpleegkundigen en op een ondersteunend hart van vele vrijwilligers. Ze werken samen met het ziekenhuis van Veurne om voorbereid te zijn op eventuele crisisinterventies. Ouders hoeven zich dus geen zorgen te maken. Villa Rozerood besteedt veel aandacht aan de voorbereiding van ieder verblijf. Eén

Vorig academiejaar draaiden enkele leden van CDS Gent mee als vrijwilliger binnen een lovenswaardig project met hoge menselijke waarde. Villa Rozenrood, een respijthuis aan zee voor ernstig zieke en zwaar zorgbehoevende kinderen en hun familie. Een project om verder te koesteren en te ondersteunen. Als christendemocraten is het onze taak om maatschappelijk engagement te tonen. Om ons niet te verschuilen achter lezingen en debatten, maar om spontaan ons steentje bij te dragen.

‘Tijdens ons vrijwilligerswerk voelen we

de oase van rust en warmte’

5

weekje hier is vaak precies wat zo’n gezin, dat het vaak enorm zwaar heeft, nodig heeft om er daarna met nét dat beetje gekregen energie er weer tegenaan te kunnen.

Villa Rozerood gaat terug naar de basis van onze maatschappij: het ondersteunen van alle positieve e l e m e n t e n die kunnen b i j d r a g e n tot een ve rbe te r ing van de relatie tussen het zieke kind, de ouders en de schaduwkinderen. Hierdoor wordt de draaglast van het gezin verminderd en de draagkracht ervan verhoogd. Een win-win voor onze maatschappij.

Even rust! In België bestaan er veel initiatieven voor zieke kinderen, maar nooit te samen met hun ouders en broers en zussen erbij. Waarom is die hele familie zo belangrijk in het concept? Vaak gaat alle aandacht naar het zieke kind, en komen broers en zussen in de schaduw te staan. Hier krijgen deze ‘schaduwkinderen’ ook aandacht. Dat betekent veel voor hen. Getuige hiervan is het gesprek tussen een broertje en zijn ziek zusje: ‘Dank je wel, Marieke, dat ik hier dankzij jou mag zijn.’ Zo ontroerend! Deze schaduwkinderen hebben hier ook contact met andere broers en zussen, en kunnen ervaringen onder elkaar uitwisselen. Ouders delen hun levenservaring dan weer uit met andere ouders. Zo hebben ze minder het gevoel dat ze er alleen voor staan en krijg je ongedwongen een uit het hart gesneden netwerking. Hier zijn al veel vriendschappen ontstaan. Aan het begin van de week zitten de gezinnen apart aan tafels, maar na een paar dagen is het meestal één grote

gezellige tafel. En ook belangrijk: ouders krijgen hier vaak de broodnodige rustpauze. De ouders hoeven niet zelf te koken voor hun porseleinen gezin, ze worden bijgestaan door iemand van het vaste team of een vrijwilliger komt mee aan tafel zitten om hun zieke kind eten te geven. Zo kunnen

de ouders meer aandacht geven aan hun andere niet zieke kinderen, de schaduwkinderen.

Ondersteuning vanuit het hart! Het allermooiste aan dit project zijn de mensen die bij de uitbouw van dit project een echte netwerking vormen. Het is verrassend hoe mensen en doelgroepen, hard en geëngageerd, willen samenwerken rond dit maatschappelijk project. Het is geen droom meer, vele ideeën van ongelooflijke mensen hebben die droom waargemaakt.

Het project kan niet leven zonder mecenaat en giften. Het is letterlijk gaan bedelen, maar met resultaat: bij de Vlaamse overheid, de Provincie West-Vlaanderen het Stadsbestuur van De Panne, de horeca van De Panne. Villa Rozerood kan rekenen op de vele vrijwillige donaties en giften van privépersonen, kunstenaars en serviceclubs van het hele land. Hiervoor gaan de leden van de raad van bestuur overal voordrachten geven om de nodige financiële middelen bij elkaar te vinden. Zonder hun vrijwillige en belangeloze inzet zou Villa Rozerood nu niet op de rails staan. Verder is het de rol van het vaste team en de vrijwilligers om ervoor te zorgen dat onze gasten zich hier thuis voelen. Allen gedreven mensen, die stuk voor stuk met hun hart in het project zitten. Voor het vaste team is het veel meer dan een nine to five

‘In België bestaan er veel inititatieven voor zieke

kinderen, maar nooit te samen met hun ouders en

broers en zussen erbij’

job, zij hebben het project echt geadopteerd. De meeste bewondering is er voor alle vrijwilligers, die het allemaal vaak naast hun voltijdse baan doen. Er zijn mensen die overdag brandweerman of kleuterleidster zijn, maar hier ’s avonds en in het weekend in de keuken staan, knutselnamiddagen of wandelingen organiseren, babysitten...

Er zijn ongelooflijk voorbeelden zoals: ouders die zich als vrijwilliger zelf inzetten om Villa Rozerood te ondersteunen en de vereniging ‘Ocsar & friends’ hebben opgericht. De petanquebaan werd volledig aangelegd door deze ouders. Een ander voorbeeld is dat van een moeder met een zwaar gehandicapt en terminaal kindje, een moedige vrouw die nooit klaagt en naast haar job hier voor de tuin en de bloemen zorgt. Het was zij die voor de bloemen zorgde, toen prinses Mathilde op werkbezoek kwam op 7 juli 2011.

En ook bijzonder: Vlaamse kunstenares en modeontwerpster Kaat Tilley is de meter van het project en zorgt mee voor de inrichting van de Villa. Hoe zij een verblijf in Villa Rozerood een beetje wil omtoveren als een sprookje, zodat de gasten ‘in de wolken zijn’ over hun verblijf, verwoordt Kaat Tilley als volgt: ‘Villa Rozerood zal voor eenieder een onvergetelijke plaats worden tussen hemel en aarde’.

Toneelschrijver en romancier Eric-Emmanuel Schmitt, Franse auteur is de peter van het project en de meest gelezen,

vertaalde en gespeelde Franse schrijver van dit moment. Hij schreef ‘Oscar en oma

Rozerood’, zijn prachtige boek is de ziel van het project. Villa Rozerood kreeg officieel de toestemming om de naam ‘Rozerood’ te gebruiken naar de geest van zijn boek. Al deze fantastische mensen samenbrengen voor het goede doel, dat is de meerwaarde dat iedereen van Villa Rozerood uit het project haalt. Dit is echte sociale economie tussen drie assen: gezondheid, welzijn en cultuur.

6

Het echte leven! Iemand zei mij ooit: ‘Het bestuur en het omringende team moeten hard zijn om dergelijk werk te kunnen verrichten.’ In Villa Rozerood is het echter het omgekeerde: ‘Je moet gevoelig zijn om mensen te kunnen aanvoelen. Als je hard bent, dan ben je niet toegankelijk.’ In Villa Rozerood wordt veel gelachen en veel geweend. Zowel onder de gasten als onder het personeel. Daar maakt men het echte leven mee. En wie het even te moeilijk heeft, mag dat tonen. Er is respect voor ieders zijn gevoel. Maar er is steeds een precair evenwicht. Een evenwicht tussen nooit wennen aan het leed en betrokken blijven met de gasten. Je maakt hier leven in zijn puurheid , echtheid mee.

Ramp voor Villa Rozerood!Op zondag 18 september 2011 werd het kloppend hart van Villa Rozerood getroffen door een uitslaande brand, die de derde verdieping volledig vernielde. De andere verdiepingen liepen veel waterschade op en de materiële schade is enorm. In twee uur tijd werd het opbouwend werk van vier jaar teniet gedaan. De raad van bestuur en de hele team blijven echter niet bij de pakken zitten. Nog dezelfde dag van de ramp werd het engagement genomen om de gezinnen en zorgkinderen zo snel als mogelijk weer te ontvangen in de vertrouwde omgeving van Villa Rozerood. In de tussentijd zal Villa Rozerood vanaf 18 oktober 2011 terug operationeel zijn in Hotel Villa Escale op de dijk van De Panne. Een huzarenstuk om dit binnen de maand te kunnen organiseren. De wederopbouw van het

bestaande gebouw werd reeds opgestart om te heropenen binnen de zes maanden. Tijdens het vrijwilligerswerk konden wij vaststellen dat Villa Rozerood gelijkstaat

met: een zorgzaam hart voor alle zwaar zieke kinderen, een liefdevol hart voor

alle gezinnen en een ondersteunend hart voor de vele vrijwilligers.

Praktisch!Villa Rozerood is als privé-initiatief voortdurende op zoek naar sponsoring en partnerschappen om de kostprijs van de gasten tot nul te herleiden. Bij giften op het nummer 001-5804444-40 van Villa Rozerood heeft de vzw de machtiging om een fiscaal attest uit te reiken.

Meer info: Villa Rozenrood, Fazantenhaan 28, 8660 De Panne, tel. 058-42 20 24, gsm. 0473-44 88 84, www.villarozerood.be of info@villarozerood.be.

Dit artikel werd opgemaakt in samenwerking met Villa Rozerood.

Julie HantsonVice-voorzitter CDS Gent 2011-2012

7

‘De meeste bewondering is er voor alle

vrijwilligers, die het allemaal vaak naast hun

voltijdse baan doen’

Zo werd er beslist om – in theorie1 althans - over te gaan tot samenvallende verkiezingen, een beslissing die vooral vanuit socialistische hoek op luid applaus werd onthaald. ‘’De mensen’’ - u kent ze wel - worden hierdoor ontlast van hun democratische plicht om op regelmatige basis naar de stembus te trekken. Een plicht die je vanuit historisch perspectief eerder kan beschouwen als een voorrecht, maar eens we verworven hebben waarvoor we vochten willen we het uiteindelijk niet meer. We staan liever aan de zijlijn te roepen, dan uit onze luie zetel te komen om op zondag naar de stembus te trekken.

Grootste argumentatie voor samenvallende verkiezingen is de vaststelling dat de opeenvolging van verkiezingen zorgt voor een constante aanwezigheid van verkiezingskoorts waardoor politici niet daadkrachtig genoeg optreden. De kans om bij de volgende verkiezingen, die immers al om de hoek loeren, afgestraft te worden is veel te groot. De vraag is maar of dit een gegronde reden is om samenvallende

verkiezingen te organiseren en of deze het probleem zullen opheffen.

De beslissing om samenvallende verkiezingen te organiseren is een

doorn in het oog van de christendemocraten. Binnen de christendemocratie moet het regionaal en federaal niveau de kans en ruimte krijgen om los van elkaar, een eigen dynamiek te ontwikkelen. Enkel op die manier kan het beleid gevoerd worden op het daarvoor meest geschikte niveau. Enkel op die manier kan het subsidiariteitsprincipe ten volle gehanteerd worden. Samenvallende verkiezingen zorgen er immers voor dat iedere verkiezing een federale verkiezing wordt, waarbij de verwezenlijkingen en fouten van het regionale niveau in de

Dimitri Verhulst zou het omschrijven als ‘’het wonder is geschied, mijn pruim is nat en het regent niet!’’ U snapt het al, de federale onderhandelaars bereikten de voorbije weken akkoord na akkoord. De splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde zorgde voor een ware demarrage. De eindmeet ligt immers veel te dicht in het verschiet om achteraan het peloton te blijven bengelen.

8Het christendemocratisch deficit van samen-vallende verkiezingen.

1 Het akkoord biedt geen garantie dat er na 2014 opnieuw samenvallende verkiezingen zijn.

Carl Devos (@devoscarl)

Creatieve spitsvondigheid? Neen, akk samenvallende verkiezingen is gewoon uitstel van beslissing. Trekt nergens op. Nodeloos complex. Delete

‘We staan liever aan de zijlijn te roepen, dan

uit onze luie zetel te komen om op zondag

naar de stembus te trekken.’

prullenbak verdwijnen. Politici actief op het regionale niveau zullen beoordeeld worden aan de hand van het gevoerde beleid op federaal niveau en we weten dat dit de voorbije decennia niet om over naar huis te schrijven is.

De beslissing om samenvallende verkiezingen te organiseren is eveneens een doorn in het oog van de democratie. Burgers krijgen minder vaak de kans om politici te beoordelen op hun geleverde werk waardoor gemakzucht kan ontstaan binnen het politieke bedrijf. Samenvallende verkiezingen organiseren komt enkel en alleen tegemoet aan de politieke gemakzucht bij heel wat burgers die het beu zijn om naar de stembus te trekken. Het komt tegemoet aan de politieke gemakzucht van politici waarbij ze een jaar langer zeker zijn van hun job. Of dit hun beleid ten goede zal komen valt sterk te betwijfelen. Daarenboven is het maar de vraag welke partijen electoraal voordeel zullen halen uit deze beslissing.

De politieke gemakzucht van de burgers is echter gemakkelijk op te lossen door het installeren van a l t e r n a t i e v e kiesmethodes waarbij de kiezer niet langer uit zijn zetel hoeft te komen. Maar liefst 70% van alle Belgische stemgerechtigden beschikt over internettoegang en gebruikt dit ook frequent.(Eurostat, 2009) De stap naar elektronische stemplicht in combinatie met de traditionele stemplicht is dan ook niet veraf. Internetgebruikers zullen tijdens de

9

aperitief gekleed in hun nachtoutfit kunnen stemmen. Diegenen die niet elektronisch kunnen stemmen gaan zoals vanouds naar de stembus om daar hun mening te ventileren. Of die laatste ook in nachtoutfit moeten gaan, laat ik in het midden.

De politieke gemakzucht binnen het politieke bedrijf oplossen is een ander paar mouwen. Vooral omdat het huidig systeem de particratie in stand houdt, maar evenzeer omdat dergelijk systeem gewoon niet evident te ontwikkelen is. Toch moeten we proberen een kiessysteem te ontwikkelen waarbij politici de kans krijgen om op lange termijn te (mogen) denken. Enkel op die manier kan je de kortetermijnpolitiek, waarbij geen rekening wordt gehouden met de nakomende generaties, definitief de deur wijzen.

Sta mij toe volledig out of the box² te denken waarbij praktische overwegingen achterwege worden gelaten. We kunnen een systeem ontwikkelen waarbij parlementsleden een mandaat voor zes tot acht jaar krijgen. Hierdoor ontneem je

hen de zware verkiezingslast die dag na dag boven hun hoofd hangt. Dergelijk systeem nodigt

uiteraard uit tot nog meer politieke gemakzucht door de verlenging van hun mandaat. Dit compenseer je door een methodiek te ontwikkelen waarbij een controleorgaan de politici op het matje kan roepen. Vanuit democratisch oogpunt is de bevolking het enige legitieme controleorgaan, maar we

² Met dank aan Joren Verschaeve

‘De beslissing om samenvallende verkiezingen

te organiseren is een doorn in het oog van de

christendemocraten.’

Een tweede mogelijkheid gaat evenzeer uit van een verlenging van het mandaat maar gooit de idee van de dubbelverkiezing overboord. Ter vervanging biedt het burgers de mogelijkheid politici te ondervragen zoals ze heden ten dage vaak met elkaar doen. Je vaardigt een groep burgers af naar het parlement waar ze de parlementsleden op de proef kunnen stellen en confronteren met de eerder gemaakte beloftes of de kortetermijnpolitiek.

Ook dit systeem roept heel wat vraagtekens op en is voor verbetering vatbaar. Zo wordt het moeilijk kiezen welke burgers de gans bevolking mogen vertegenwoordigen. De discussie rond G1000 toont aan hoe gevoelig dit wel niet ligt. Daarenboven vraagt het opnieuw een actieve betrokkenheid en interesse in het politieke bedrijf, wat vandaag niet evident is.

We kunnen concluderen dat beide systemen tal van valkuilen, maar evenzeer tal van mogelijkheden bevatten. Net daarom loont het de moeite om over beide ideeën na te denken en ze niet zomaar naar de prullenbak te verwijzen. Ze bieden immers een mogelijke oplossing voor het christendemocratisch deficit van samenvallende verkiezingen.

Eurostat. (2009). Internet access and use in 2009, from http://epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_PUBLIC/4-08122009-BP/EN/4-08122009-BP-EN.PDF

Jochen DevlieghereVoorzitter CDS Gent 2011-2012

willen net verhinderen dat er telkens nieuwe verkiezingen komen dus moeten we hiervoor ook een alternatief ontwikkelen.

Dit bestaat uit een dubbelverkiezing waarbij burgers de mogelijkheid krijgen om politici al dan niet te belonen of te bestraffen voor hun geleverde werk. We kunnen dit kind ook een naam geven en het dopen tot evaluatieve verkiezingen. Je laat burgers als het ware punten geven voor het geleverde werk van de parlementsleden en de regering. Op basis van die punten, lees stemmen verplicht je de partijen hun kieslijst voor de volgende verkiezing op te stellen. Hierdoor krijgen burgers invloed op de samenstelling van de kieslijsten en worden politici die goed werk geleverd hebben beloond. Politici die geen goed werk geleverd hebben zullen van die lijst verdwijnen en opgevuld worden met nieuw, jong politiek talent. De tweede stap bestaat uit het houden van traditionele verkiezingen met dat verschil dat de lijsten samengesteld werden aan de hand van de evaluatieve verkiezing.

Er zijn uiteraard tal van bedenkingen te maken bij dergelijk systeem. Eerst en vooral is het onhaalbaar voor de politieke partijen in ons land daar ze veel te veel macht verliezen. Daarenboven impliceert het systeem een actieve betrokkenheid van iedere burger bij het politieke bedrijf. Zoniet zal de evaluatieve verkiezing gereduceerd worden tot een populariteitspoll waarbij er niet gekeken wordt naar de geleverde prestaties.

10

11Christen(-)democratie?

De thematiek van het al dan niet aan elkaar schrijven gaat echter verder dan taalkundige regeltjes, het gaat over de onderliggende gedachte. Deze oefening is zeker niet de eenvoudigste binnen onze ideologie. Het feit dat mensen niet meer voor hun geloof durven uitkomen, of helemaal niet meer christelijk zijn, zou ervoor kunnen zorgen dat mensen de christen(-)democratie niet meer zouden steunen. In het diepe dal van ons gedachtegoed zou het dus niet voordelig uitkomen om enkel maar te steunen op deze christelijke achterban. De “C” wordt in deze stroming niet gezien als christelijk, maar als christendemocratisch en wordt vertaald als de christelijke waarden waarop onze maatschappij gebouwd is. Deze waarden zouden dan ook vast geankerd zitten in iedereen, ook zonder dat ze het zouden beseffen. Het gaat dan over waarden als respect, broederschap, ….

Deze, voor mij nogal populistische ommezwaai, is te kort door de bocht en zo wordt de geschiedenis van onze moeilijke, maar toch wel fantastische ideologie verloochend. In deze tekst ga ik me misschien wat onpopulair maken, maar

ik ga bewijzen dat decennia christen(-)democratisch medebestuur ook een christelijke stempel nalaat. Dit niet door te gaan goochelen met christelijke waarden, nee ik ga een onderdeel van ons sociaal systeem vergelijken met de parabel van de arbeiders in de wijngaard die te vinden is in het nieuwe testament van Matheüs.

De Parabel (van het Grieks parabolè wat “vergelijking” betekent) werd gebruikt door de evangelisten om de christelijke waarden eenvoudig te kunnen uitleggen. Het zijn simpele verhaaltjes waar altijd een diepere boodschap in terug te vinden. Ik weet dat het voor sommigen zal doorbijten zijn om deze parabel te lezen, maar geloof me, het is nodig om de vergelijking te kunnen maken.

De schrijfwijze van christen(-)democratie is vaak een heikel punt. Er zijn mensen die het traditioneel in twee woorden schrijven met een koppelteken, maar daarnaast wordt de stroming die het aaneenschrijft altijd maar groter. Taalkundig is er natuurlijk een verschil tussen beide schrijfwijzen. De traditionele weergave met koppelteken duidt erop dat zowel christen als democratie evenwaardig zijn, net zoals priester-dichter, waar de priester dichter is en de dichter priester. Bij het aaneenschrijven wordt christelijk ondergeschikt aan democratie.

Matheüs 20:1-16

Het is met het koninkrijk van de hemel als met een landheer die er bij het ochtendgloren op uit trok om dagloners voor zijn wijngaard te zoeken. Nadat hij met de arbeiders een dagloon van een denarie overeengekomen was, stuurde hij hen naar zijn wijngaard. Drie uur later trok

Er zijn drie belangrijke figuren in deze parabel. Aan de hand van deze figuren ga ik mijn vergelijking opzetten.

Om te beginnen heb je al twee soorten mensen die in de boomgaard tewerk gesteld worden: de mensen die bij het ochtendgloren werk vinden en hen die moeten wachten tot het elfde uur. De arbeidsmarkt zoals die hier beschreven wordt, kan je vergelijken met kinderen die voetballen op de speelplaats. Als er groepjes moeten gevormd worden, stelt de leraar de twee kapiteins aan. Deze gaan daarna volgens de wet van de sterkste hun team samenstellen. Natuurlijk worden de goede voetballers snel in een team onderverdeeld terwijl de mensen met twee linkerbenen vaak nog worden weggegeven aan het andere team. De arbeidsmarkt in Jeruzalem werkte volgens hetzelfde systeem. De mensen die een goede naam hadden en er gezond uitzagen vonden snel werk en kregen de mogelijkheid van de landheer om een volledige dag te werken. De mensen daarentegen die zich tegen de avond nog steeds langs straat bevonden hadden minder geluk, zij werden om een

12

hij er opnieuw op uit, en toen hij anderen werkloos op het marktplein zag staan, zei hij ook tegen hen: “Gaan jullie ook maar naar de wijngaard, de betaling zal rechtvaardig zijn.” En ze gingen erheen. Rond het middaguur ging hij er nogmaals op uit, en drie uur later weer, en handelde als tevoren. Toen hij tegen het elfde uur van de dag nog eens op weg ging, trof hij een groepje dat er nog steeds stond. Hij vroeg hun: “Waarom staan jullie hier de hele dag zonder werk?” “Niemand wilde ons in dienst nemen,” antwoordden ze. Hij zei hun: “Gaan jullie ook maar naar de wijngaard.” Toen de avond gevallen was, zei de heer van de wijngaard tegen zijn rentmeester: “Roep de arbeiders bij je en betaal hun het loon uit. Begin daarbij met de laatsten en eindig met de eersten.” En zij die er vanaf het elfde uur waren, kwamen naar voren en kregen ieder een denarie. En toen zij die als eersten waren gekomen naar voren stapten, dachten ze dat zij wel meer zouden krijgen. Maar ook zij kregen ieder die ene denarie. Toen ze die in handen hadden, gingen ze bij de landheer hun beklag doen: “Die laatsten hebben één uur gewerkt en u behandelt hen zoals u ons behandelt, terwijl wij het onder de brandende zon de hele dag hebben volgehouden.” Hij gaf een van hen ten antwoord: “Beste man, ik behandel je toch niet onrechtvaardig? Je hebt toch ingestemd met het loon van één denarie? Neem dan aan wat je toekomt en ga. Ik wil aan die laatsten nu eenmaal hetzelfde betalen als aan jou. Of mag ik met mijn geld niet doen wat ik wil? Zet het kwaad bloed dat ik goed ben?”

of andere reden niet gekozen om te gaan werken. Vandaag zie je ook nog altijd die twee stromingen: je hebt mensen die snel werk vinden en die, als ze dat willen, kunnen jobhoppen zonder dat ze ook maar een dag zonder werk zitten. Daarnaast heb je mensen die maar geen werk vinden: ofwel omdat ze een slecht diploma hebben, ofwel omdat ze door hun gezondheidstoestand niet in staat zijn om te werken.

In de parabel heb je ook nog de landheer. Deze heeft 3 grote functies. Hij zorgt ervoor dat mensen van op straat in zijn boomgaard werk vinden, hij zorgt ervoor dat de mensen betaald worden, en bovendien zorgt hij ervoor dat de sterke mensen solidair zijn met de zwakkeren door ze in verhouding minder te betalen. De landheer kan tegenwoordig gezien worden als het sociaal systeem. De politiek heeft ervoor gezorgd dat solidariteit vastgelegd werd in de wetgeving door belasting en dwingt de mensen dus om solidair te zijn, net zoals de landheer dit ook deed. De andere functies

van de landheer worden tegenwoordig overgenomen door de VDAB en de RVA. De VDAB zorgt ervoor dat mensen langs de straat werk vinden en dat ze op de arbeidsmarkt geduwd worden. Vinden de werklozen geen job kunnen ze nog bij de RVA terecht voor een werkloosheidsuitkering.

De moraal van deze parabel is waar de christen(-)democratie ook voor staat,

de sterkste schouders moeten de zwaarste last dragen. Deze waarde kan gezien worden als iets wat gegroeid is in de maatschappij op de christelijke waarden,

maar het is toch frappant hoe de vergelijking van onze huidig systeem met een parabel ( nota bene een tekst uit het nieuw testament) opgaat. Dat de “C” afgeleid is van christendemocratie is dus ten onrechte, er zitten onmiskenbaar christelijke elementen in onze ideologie en moeten niet bang zijn om voor onze geschiedenis uit te komen.

Mark CasteleynPublic Relations CDS Gent 2011-2012

13

‘De moraal van deze parabel is waar de

christen(-)democratie ook voor staat,

de sterkste schouders moeten de

zwaarste last dragen.’

14‘Oog om oog, tand om tand.’

MensenrechtenHet recht op leven is een mensenrecht dat als zo evident wordt ervaren, dat het spijtig genoeg soms over het hoofd wordt gezien. Het recht op leven wordt vooropgesteld door de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Deze Verklaring worden door steeds meer landen gerespecteerd, waardoor de afschaffing van de doodstraf wereldwijd merkbaar wordt. In 2008 voerde Turkmenistan een nieuwe grondwet in die de doodstraf verbood. In maart 2009 verwierp de staat New Mexico van de Verenigde Staten van Amerika de doodstraf. In april 2009 veranderde Burundi zijn strafwet, met gevolg dat doodstraffen er niet meer toegelaten zijn. Deze opsomming is zeker niet limitatief.

Jammer genoeg heeft de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens geen juridisch bindende kracht en past ongeveer 1/3 van alle landen in de wereld nog steeds de doodstraf toe. 60% van de wereldbevolking leeft in landen waar de doodstraf nog wordt toegepast. Zo ook in Wit-Rusland. Ondanks de politieke inspanningen is Wit-Rusland, anno 2011, het

enige land in Europa dat de doodstraf nog toepast. Hoe kunnen wij, als moderne mens en in onze huidige maatschappij, ons nog het recht voorbehouden om een misdadiger te doden?

ControverseDe doodstraf is reeds decennia lang een controversiële straf die aanleiding geeft tot de meest uiteenlopende meningen. Deze meningen worden ingegeven door godsdienstige, culturele, politieke en/of maatschappelijke overwegingen.

Vooreerst kunnen algemene waarden zoals gerechtigheid, naastenliefde en verantwoordelijkheid op verschillende manieren worden ingevuld. Vanuit christendemocratisch oogpunt is wraak of vergelding als synoniem voor wraak niet verantwoord. Exodus 21:24 beschrijft ‘leven voor leven, oog voor oog, tand voor tand,

Op 21 september 2011 werd Troy Davis geëxecuteerd. Het ging om een van de meest omstreden doodstraffen in de Verenigde Staten van Amerika van de 21e eeuw. Tegenstanders van de doodstraf hoopten tevergeefs op een vierde uitstel van de executie van de Afro-Amerikaanse Troy Davis. Er was namelijk amper bewijs voor de schuld van Davis en verscheidene getuigen die tegen Davis verklaringen aflegden, trokken deze verklaringen weer in. Een gratieverzoek werd uiteindelijk afgewezen en de executie werd onverbiddelijk uitgevoerd.

‘Hoe kunnen wij, als moderne mens en in

onze huidige maatschappij, ons nog het recht

voorbehouden om een misdadiger te doden?’

hand voor hand, voet voor voet, blaar voor blaar, wond voor wond, striem voor striem’. Voormelde tekstgedeelte heeft mijn inziens niets te maken met wraak, maar richt zich louter tot het herstel van de aangerichte schade. Een leven ontnemen door de doodstraf toe te passen is mensonwaardig.

Voorts verheffen zowel de politieke als de diplomatieke actoren van de Europese Unie hun stem. Een voorwaarde voor het verkrijgen van het lidmaatschap van de Europese Unie is namelijk de afschaffing van de doodstraf. Deze voorwaarde is dan ook de reden waarom de doodstraf in 2002 in Turkije werd afgeschaft. De doodstraf is namelijk een ultiem wrede, onmenselijke en onterende straf dat het recht op leven schendt. Bianca Jagger, goodwill ambassadrice in de strijd tegen de doodstraf, verklaarde terecht dat ‘the death penalty is a violation of our most inalienable right: the right to life, a cruel, inhuman and degrading punishment done in the name of justice’.Bovendien mogen we niet vergeten dat de doodstraf niet enkel een inhumane executie tot gevolg heeft, maar dat er voor de executie ook sprake is van ‘death row’. Ter dood veroordeelden wachten letterlijk op hun dood, soms jarenlang. Gelukkig oordeelde de European Court of Human Rights in de case Soering v. UK dat death row een schending van art. 3 EVRM kan inhouden.

De executies en death row geven niet enkel aanleiding tot de schending van de mensenrechten. Er moet eveneens rekening

gehouden worden met het financiële aspect. De reden van de afschaffing van de doodstraf in New Mexico ligt namelijk gelegen in de hoge kosten die een doodstraf met zich

meebrengt. Uit v e r s c h i l l e n d e studies blijkt dat de doodstraf

veel kostelijker is dan een levenslange gevangenisstraf. Het totale kostenplaatje van de doodstraf schiet namelijk snel de hoogte in indien rekening wordt gehouden met elk onderdeel van de rechtszaak, zoals: juryselectie, beroepen, bijstand… Bovendien zorgen de bouw van speciale gevangenissen voor death row en de bijhorende bewaking voor extra kosten. Uit een onderzoek van de Amerikaanse Urban Institute blijkt dat de doodstraf de Amerikaanse belastingsbetaler uiteindelijk 3 miljoen dollar kost. Terwijl voor een levenslange gevangenisstraf ongeveer één miljoen dollar volstaat.

15

‘Er is geen enkel excuus, voor welk land dan

ook, om enige executie te rechtvaardigen’

een strafoplegging is die wordt ingegeven door onrechtvaardige, willekeurige en wispelturige vooringenomenheid.

‘Oog om oog, tand om tand’ Ongeacht de vorm van uitvoering (inspuiting, elektrocutie, ophanging, steniging…), de doodstraf is een inhumane straf. Zoals reeds werd aangehaald kunnen wij, de moderne mens, ons niet het recht voorbehouden om een misdadiger te doden. De doodstraf moet onherroepelijk uit de wereld worden gelicht. Er is geen enkel excuus, voor welk land dan ook, om enige executie te rechtvaardigen. De strijd voor een mondiale afschaffing van de doodstraf zal nog veel tijd vragen, aangezien er een brug dient geslaan te worden tussen godsdienstige, culturele, maatschappelijke en/of politieke verschillen, maar zoals Mahatma Ghandi zei: ‘an eye for an eye makes the whole world blind’.

Julie HantsonVice-voorzitter CDS Gent 2011-2012

16

Verder is de doodstraf onherroepelijk en onomkeerbaar. Missen is menselijk, met als gevolg dat een eventuele rechterlijke dwaling aanleiding kan geven tot een onomkeerbaar verlies van het leven. Er zijn reeds mensen ter dood gebracht, waarvan later bleek dat ze onschuldig waren. Dergelijke tragische vergissingen kunnen nooit meer rechtgezet worden. Spijtig genoeg stellen we tevens vast dat de doodstraf zeker niet objectief is. In sommige landen kan men ter dood veroordeeld worden op grond van het geloof, ras of de politieke overtuiging. In studies werd aangetoond dat in de Verenigde Staten van Amerika zwarten vaker worden berecht dan blanken. De National Association for the Advancement of Colored People stelde vast dat als het slachtoffer van een moord blank is, de dader dan vier keer meer kans heeft veroordeeld te worden tot de doodstraf dan bij een zwart slachtoffer. Zo zijn er in de staat Mississippi sinds 1977, 197 personen geëxecuteerd, waaronder slechts één blanke. Racisme kan zeer zeker aanleiding geven tot een foute beoordeling en/of veroordeling.

Jammerlijk om vast te stellen dat in deze moderne maatschappij, mensen worden onderworpen aan de doodstraf omdat ze arm zijn, behoren tot een minderheid of zich geen adequate juridische bijstand kunnen veroorloven. Het is haast onverdedigbaar dat de doodstraf in sommige gevallen

17Een nieuw jaar, een nieuwe massa studenten.

Het is een feit, van alle studenten die dit jaar het Gentse studentenleven instappen zal slechts ongeveer de helft slagen. Dit lage aantal is een gevolg van het overdonderend succes van de universiteiten, maar legt ook meteen de vinger op de wonde. De verschillende rectors menen dan ook dat er meer begeleiding moet komen bij de overstap van het secundair naar het hoger onderwijs. Ze stellen dat de infodagen van de instellingen voor hoger onderwijs hun doel missen. Veel studenten zouden in de verkeerde richting zitten omdat ze te gebrekkig geïnformeerd zijn. Ze wijzen ook terecht op het feit dat elke student die een verkeerde studierichting kiest, een verlies van tijd en geld is. Bovendien heeft niemand graag les in overvolle auditoria, niemand schuift graag uren aan in resto’s, velen willen wel nog studiebegeleiding… Hieronder noemen we een drietal maatregelen om de overvloed

aan studenten en de vele niet-geslaagden te beperken.

Numerus claususDit is waarschijnlijk de minst democratische oplossing. Hier bestaat de ‘oplossing’ erin het aantal studenten te verminderen door inschrijvingslimieten in te stellen. Toch passen vele landen, ook in Europa,

deze methode toe. Richtingen zoals ondermeer g e n e e s k u n d e , biologie, rechten

en economie zijn daardoor veel minder toegankelijk. In Frankrijk krijg je toegang tot scholen via een ingangsexamen dat je recht geeft op een beperkt aantal beschikbare plaatsen. Ook in Duitsland past men een soortgelijk systeem toe via een soort oriëntatie-examen (Abitur). Het bewijs dat de student bij het slagen krijgt geeft toegang tot een universiteit. Hierbij past men wel quota’s toe om de minder bevoordeelde studenten

Het academiejaar is weer van start gegaan, de hordes studenten stromen toe. De NMBS, de Lijn en de verschillende studentensteden kreunen onder de grote aantallen nieuwelingen. Verder studeren is een must, je bent goed gek als je het niet zou doen. Toch blijkt steeds meer dat het systeem zijn limieten stilaan heeft bereikt. Auditoria zitten aan hun maximumcapaciteit, de studentenresto’s zitten tot de nok gevuld. Zoals reeds een aantal jaar na elkaar het geval is, is ook bij de start van dit nieuwe academiejaar de discussie opgelaaid over een mogelijks algemeen ingangsexamen. Deze vraag wordt door quasi alle rectoren vandaag gesteund. Wij houden vandaag deze optie, samen met twee anderen tegen het licht.

‘Hierbij past men wel quota’s toe om de minder bevoordeelde studenten toegang te

verzekeren.’

tot 2500 euro (hierbij gebruikt men mijns inziens nog te lage bedragen qua boeken/cursussen en vervoer). Kotstudenten kosten uw ouders ongeveer tot 6215.30 euro (zelfde opmerking). In deze raming bekijkt men dan nog niet echt de dure studierichtingen waar allerhande materiaal voor aangekocht dient te worden.

Een hoger inschrijvingsgeld zou een zware impact hebben op deze raming en zou bijgevolg een directe benadeling van de minder vermogende medemens tot gevolg hebben. Het enige voordeel is dat de universiteiten zo meer eigen budget aanleggen voor de nodige investeringen.

OriëntatieproefDit lijkt mij de meest democratische optie te zijn. Een ingangsexamen kan immers een stuk aangeven wie de motivatie en aanleg heeft voor een bepaalde opleiding. Bovendien zou een toekomstige student zich waarschijnlijk meer informeren over de moeilijkheidsgraad van de voorziene studie. De discussie speelt hier echter of het gaat om een bindende (zogenaamde toelatingsproef) of een adviserende oriëntatieproef. Uit verschillende peilingen tussen de studenten blijkt dat een bindende oriëntatieproef geen draagvlak zal vinden, waarop een adviserende oriëntatieproef als resterende optie overblijft.

Het organiseren van dergelijke oriëntatieproef zou een veruitwendiging zijn van een personalistisch gedachtegoed. Personalisme is mens worden met alle

18

toegang te verzekeren. Ook onze Franse Gemeenschap organiseert een Numerus clausus in de studierichting geneeskunde. In De Vlaamse Gemeenschap is dit beperkt tot het organiseren van een toelatingsproef, maar ook hier zal in de praktijk slechts een percentage slagen.

Hoger inschrijvingsgeldEen hoger inschrijvingsgeld vragen van de studenten zou een andere oplossing kunnen zijn. Toch lopen de kosten van een jaartje universiteit/hogeschool nu reeds aardig op. Het inschrijvingsgeld mag dan wel relatief laag zijn in vergelijking met het buitenland, de bijkomende kosten maken het studeren wel duur. Een raming van de Ugent1 maakt dat voor pendelstudenten de kost snel oploopt

maar enkel over de eerstejaarsstudenten.

Als we dit slaagpercentage nog maar een beetje kunnen opkrikken, en de vrijgekomen middelen investeren in de andere studenten, bouwen we zo onze universiteiten verder uit. Deze middelen kunnen ook geïnvesteerd

worden in betere begeleiding van studenten die niet meteen slagen, maar die mits begeleiding een volledige studie zouden kunnen afleggen. Bovendien zal dit een hoop frustraties wegwerken bij de niet-geslaagde studenten. Ik hoop alvast dat ze er werk van maken.

Matthias Rooman Penningmeester CDS Gent 2011-2012

Bronnen:1 Zie: http://www.ugent.be/nl/voorzieningen/financiering/Studie/raming.pdf2 Voor meer uitleg: zie de tekstenbundel rond christendemocratie op http://cdsnationaal.wordpress.com/3 De standaard 22 september 2011, http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=1K3G032B

19

rechten en vrijheden die dit met zich meebrengt, maar ook met alle plichten tegenover anderen ten aanzien van de gemeenschap. Men zou dit nog beter kunnen verwoorden als “vrijheid in verantwoordelijkheid”. Het komt erop neer dat iedere mens de mogelijkheid en de vrijheid moet hebben om zich als persoon volledig te kunnen ontwikkelen. Toch is deze vrijheid niet geheel onbegrensd. In alles wat een mens doet, moet er een belangenafweging worden gemaakt binnen de eigen levensgemeenschap en binnen het grotere ethische geheel van de samenleving.2

Als we merken dat elke universiteitsstudent de overheid meer dan 9.734euro per jaar kost3 (een hogeschoolstudent: 6.000 euro per jaar), kunnen we ons de vraag stellen of bij deze grootorde van investering geen plichten horen. Als we zien dat het slaagpercentage amper 50% bedraagt in het eerste jaar, is dit een enorm verlies van geld en middelen en zouden we deze middelen beter investeren in een optimale begeleiding van de slagende student (en de student met vooruitzicht op slagen). Aan de Ugent betekent dit, met ong. 8000 nieuwe inschrijvingen per jaar een 38.9 miljoen euro die elk jaar gaat naar niet-slagende universiteitsstudenten. En dit gaat dan nog

‘Het komt erop neer dat iedere mens de mogelijkheid en de vrijheid moet hebben om zich als persoon

volledig te kunnen ontwikkelen.’

20

The Escape Fitness CenterSint-Pietersnieuwstraat 132, Gent

rechtover rectoraat en UFO, 2de verdieping

studenten tot 50% kortingKom vrijblijvend langs voor meer

info of download uw gratis dagpas via www.escapefi tness.be

Fitness met begeleiding en opvolging• Striding (nieuw) • Spinning • Power Yoga • Kickfun • Pilates • BBB • Bodypump

• Bodysculpting • Aerobic • Stepaerobic • Sauna’s • Zonnebank • Trilplaat • Douches met zeep • deo • bodylotion • kastje met slot (gratis!) • hartslagmeters

• internetcomputer • Personal Training

ad_guido_ZW.indd 1 13/09/10 20:57

Kristof Audenaert

Wino Debruyne

Marc De Clercq

Kevin Defauw

Ann-Sofie Pauwelyn

Secretaris

Joren Verschaeve

Politiek Secretaris

Matthias Rooman

Penningmeester

Mark Casteleyn

Public Relations

Julie Vermoortel

Communicatie

Julie Hantson

Vice-voorzitter

21

Jochen Devlieghere

Voorzitter

Wij danken van harte onze ereleden en sponsors voor hun blijvende steun en waardering

voor onze geliefde vereniging!

Lieven Demolder

Patrick Rosdenhoj

Joke Schauvliege

Ivo Vaerenbergh

Jasper Vandenbossche

Mieke Van Hecke

Tom Van Houtte

Tony Van Parys

Jef Van Pee

Omdat lachen nog steeds gezond is en de politiek

zichzelf af en toe te serieus neemt sluiten we de

‘Dialoog’ steevast af met de rubriek ‘Wie het laatst

lacht…’

Op onze site www.cdsgent.be kan je deze

dialoog ook integraal nalezen en downloaden.

Opmerkingen, vragen of lezersbrieven zijn welkom

op: julie.vermoortel@cdsgent.be

Tot de volgende,

Uw redactor

Julie Vermoortel

Wie het laatst lacht... 22