VW: Happy Family?Generaties:

1. Nel (ouderdom)

2. Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)

3. Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x

Tom (ouderdom), Marc (honger)

4. Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam (ouderdom), Roy (ouderdom), Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Thomas x Saskia, Anja

6. Laura

Vorige keer trouwden Thomas en Saskia. Sanne ging op bezoek bij haar oude vriendin Sakura, haar man Aaron en dochtertje Celine.

Ryan en Jayda kwamen eten.

Saskia en Sanne bleken allebei zwanger te zijn.

Iets na twaalven groeide Saskia’s buik weer een stuk.

‘Dat wordt nog een grote baby.’ zei Thomas en Saskia stak plagend haar tong uit.

3 dagen kijken

Even later voelde ook Sanne haar buikje een stuk groeien.

Net als bij haar vorige zwangerschap barstte Sanne van de honger.

Anja was ook in de keuken, ze stopte iets in de magnetron.

Ineens rook Sanne iets vreemds. Rook!

‘Brand!’ gilden ze het volgende moment in koor.

Het hele huis was in paniek, maar gelukkig was de brandweer snel ter plekke.

Er was niemand gewond, maar de schok had iedereen wel flink van slag gemaakt.

Bijna iedereen barstte van de honger...

Thomas omhelsde zijn vrouw, kuste haar buik en vertrok toen naar zijn werk.

Als alles maar goed ging, vandaag...

Maar goed, dat ging het absoluut niet.

Iedereen voelde zich vreselijk beroerd. Ook de kleine Laura was vervelend en zelfs haar lievelingsoom kreeg haar niet rustig.

Sanne was midden in de hal in slaap gevallen.

Bezorgd liep Saskia langs haar heen. Zij zelf was ook vreselijk moe.

Het had niet veel gescheeld, of Saskia was naast Sanne op de vloer neergevallen.

Een bed, een rustige plaats om te slapen, dat was alles waar Saskia op dit moment naar verlangde.

Ze waggelde in haar pyjama naar de boomhut en klom voorzichtig de ladder op.

Dat was nog een hele klus, met z’n dikke buik!

Tevreden kroop ze in het bed dat in het houten bouwwerk stond, en trok de warme dekens over zich heen.

Rust...

Michel maakte zich vreselijke zorgen om zijn vrouw.

Daar lag ze dan, op de koude tegels...

Michel slikte moeizaam en zuchtte.

Dit deed hem zo veel pijn. Hij wilde dat zijn vrouw gewoon gelukkig was, en gezond.

Wat kon hij doen om haar te helpen?

Eten maken, dat was wel het minste dat hij kon doen.

Snel maakte Michel een schaal boterhammen.

Al snel stroomden er van alle kanten familieleden naar de keuken toe.

Blijkbaar had iedereen barstende honger, want ze vielen aan alsof ze al dagen niet gegeten hadden.

Ongerust kwam Thomas uit zijn werk.

Hoe zou het vandaag met Saskia gegaan zijn?

Zijn zorgen verdwenen al snel toen hij zijn vrouw gewoon in de keuken zag zitten. Ze zat te eten en te lachen.

‘Hey, Sanne.’ riep ze. Saskia probeerde opgewekt te klinken, maar dat lukte niet. Haar bezorgdheid overwon.

Sanne pakte een boterham en begon snel te eten.

Saskia zuchtte en wreef over haar buik.

‘Ik had nooit geweten dat een zwangerschap zo zwaar was.’

Heel even keek Sanne haar onbeweeglijk aan.

En toen barstte ze in huilen uit. Haar schouders schokten ervan.

‘San?’ stamelde Saskia geschrokken. ‘Sorry, ik wilde niet...’

‘Nee, dat is het niet...’ snikte Sanne.

‘Je hebt gelijk. Zwanger zijn is vreselijk, ik doe dit hierna nóóit meer.’ riep Sanne geëmotioneerd.

Toen veegde ze haar tranen weg en zuchtte.

‘Sorry hoor, het zullen de hormonen wel zijn.’

Boven lag Harriët al een tijdje in bed. Ze was erg moe en was dus maar in bed gekropen.

‘Mag ik bij je komen liggen?’ klonk het ineens achter haar.

Patrick schoof bij haar onder de dekens.

‘Hee, lieverd.’ mompelde Harriët, nog half slapend.

‘Ik hou van je, Harriët.’ Patrick kuste zijn vrouw op haar oor.

‘Ik van jou, schat.’

Toen vielen ze in slaap.

Zo misten ze Laura’s verjaardag.

Gelukkig waren Thomas en Kevin er om er een gezellig feestje van te maken.

Laura groeide op en keek verrast om zich heen.

‘En? Ben ik veel veranderd?’

‘Dat valt reuze mee, hoor.’ lachte Kevin.

Laura at een stuk taart en had moeite om netjes te blijven zitten.

‘Mam, mag ik nou gaan kleuren?’ smeekte ze.

‘Nog eventjes dan. Mama gaat vast naar bed, dan brengt ome Kevin jou zo wel naar boven.’

‘Wel naar hem luisteren hè, Lau?’

‘Ja mam.’ Laura sprong overeind, trok haar nieuwe kleren aan en begon aan een mooie tekening voor haar mama.

‘Harriët?’ Patrick kwam uit bed. ‘Waarom is het hier zo koud?’

‘Koud?’ herhaalde Harriët verward. Het was helemaal niet koud in hun slaapkamer.

Ineens hing er een hele vreemde, stille sfeer in de ruimte.

En toen zagen ze hem. Hij verscheen langzaam vanuit een donkere hoek en zweefde naar Patrick toe.

Magere Hein.

Aan de zandloper zagen ze dat Patricks dagen geteld waren.

Het verdriet was groot.

De hele familie rouwde bij het graf van de oude Patrick. Hij was voor hen allen een voorbeeld geweest, een grote steun, een vriend.

Maar voor Harriët en Anja was het verdriet nog het grootst.

Anja kon maar niet stoppen met huilen. Uit haar nachtkastje pakte ze de sieraden die ze als klein meisje van haar papa gekregen had, en deed ze om.

Daardoor moest ze alleen maar harder huilen.

Papa...hij was er niet meer.

Door haar tranen heen keek Anja naar de voetbal die op haar kamer lag.

Ze slikte de brok in haar keel weg, en fluisterde:

‘Pap, later word ik profvoetballer. Voor jou. Let maar op!’

Ook Harriët werd gek van verdriet.

De liefde van haar leven, de man waar ze met hart en ziel van hield.

Alles wat ze samen meegemaakt hadden, flitste aan haar voorbij.

In het huis kwam een kleine verbouwing. Harriët kreeg nu Adams oude kamertje.

Op de grote slaapkamer die van haar en Patrick geweest was, kwam nu de babykamer voor het kindje van Thomas en Saskia.

Over Saskia gesproken – die deed die nacht geen oog dicht. Ze probeerde het wel, ze moest immers goed uitgerust zijn als de bevalling begon.

Maar ze schrok steeds wakker, geplaagd door de vreselijkste nachtmerries.

Snikkend strompelde Anja naar de badkamer, om haar gloeiende gezicht wat te verkoelen met water.

Maar ineens klonk er een doodeng gekrijs, en zweefde er een gestalte vlak voor haar neus.

Anja gilde het uit van angst.

De geestverschijning verdween net zo snel als hij gekomen was, maar de angst zat er bij Anja goed in.

Haar hart hamerde in haar keel, haar bloed raasde door haar lijf.

En ineens stopte het. Alles.

Als een lappenpop zakte Anja in elkaar, en bleef als een hoopje op de tegels liggen.

Harriët dacht dat ze krankzinnig zou worden.

Hoe veel verdriet kon een mens in één nacht verdragen?

Haar man verliezen was één ding – maar dan ook nog haar dochter...

Harriët jammerde, snikte en huilde aan één stuk door.

Haar hele wereld was zojuist voor haar voeten ingestort.

Ook Sanne kon nauwelijks geloven wat er net allemaal gebeurd was.

Haar lieve ome Patrick, overleden... En dan ook nog Anja, die ze had zien opgroeien en waar ze zo gek op was...

Verward at ze een stuk taart. Ineens vroeg ze zich af waar Michel was.

Hij had zijn jas aangetrokken en zei dat hij een eindje ging wandelen om het huis, dat deed hij wel vaker.

Maar hij was nu wel erg lang weg...

En toen sloeg de angst Sanne om het hart.

Ze smeet haar vork neer en rende naar buiten.

Hijgend snelde ze de hoek om – en meteen werd haar doodsangst werkelijkheid.

Michel lag ineengekruld in het gras.

Het was duidelijk dat hij gestorven was.

‘Néé!’ gilde Sanne, en verblind door paniek viel ze op haar knieën. Haar handen klauwden in het gras en trokken lange sprieten uit de aarde. ‘Nee, Michel!’

Maar hoe ze ook schreeuwde, dat veranderde niets aan wat er gebeurd was.

Michel was gestorven. Hoe, dat zou niemand ooit weten. Waarschijnlijk was hij op dezelfde mysterieuze manier gestorven zoals velen hem hier waren voorgegaan – alsof ze ergens heel erg van schrokken.

In de badkamer deed Sanne alle deuren op slot en krijste net zo lang tot haar keel er pijn van deed. Ze smeet de tandenborstels door de kamer, knalde de shampooflessen tegen de muur en bonkte net zo lang met haar hoofd tegen de wasbak tot ze sterretjes zag.

En ineens, temidden van haar wanhoop, hoorde ze het stemmetje van haar dochter.

Van heel ver weg.

Ja, ze moest door leven, verder gaan. Voor Laura. En voor het kleintje in haar buik.

Sanne kwam uit de badkamer en liep naar beneden.

Maar toen ze langs het aquarium kwam, werd het haar weer te veel.

Ze begon weer te gillen en te krijsen. Zo zwierf ze in blinde paniek door het huis, en uiteindelijk viel ze ergens neer.

Thomas en Saskia zochten steun bij elkaar, in deze vreselijke nacht.

En toen begonnen de weeën.

‘Het komt, het kind komt!’ hijgde Saskia.

De deur vloog open en Kevin en Laura stormden naar binnen.

‘Kan ik iets doen?’ vroeg Kevin.

‘Maak Thomas wakker! En haal Laura weg, die hoeft dit niet te zien!’ pufte Saskia.

Maar Laura luisterde niet. Ze bleef staan en zag hoe even later een prachtig klein baby’tje geboren werd.

‘Het is een jongetje!’ riep Saskia trots.

‘Een jongetje? Hebben we een zoon?’ stamelde Thomas.

‘Ja, papabeer. Onze kleine Frank!’

Vol liefde ontfermden de jonge ouders zich over hun zoontje.

Ze brachten het naar zijn kamertje, waar Sanne net ontwaakte uit haar onrustige slaap op de vloer.

‘Ben je bevallen?’ stamelde ze. ‘Wat is het?’

En trots showden de ouders haar hun kleine Frank.

‘En nu ga jij naar bed.’ zei Thomas streng tegen zijn nicht. Hij nam haar mee naar zijn eigen bed, waar hij Laura ook al heen gebracht had.

Sanne kon niet slapen, en even later voelde ze steken in haar buik.

‘Lau, het begint. Laura!’

Sanne dacht dat ze dood zou gaan.

Die pijn, die helse pijn...

En net toen Sanne dacht dat ze écht niet meer kon, werd haar kindje geboren.

Huilend drukte Sanne het meisje tegen zich aan.

Wat leek ze op Michel...! Sanne’s hart brak in duizend stukjes.

Het liefst wilde Sanne zich oprollen in een hoekje en nooit meer opstaan.

Sanne dacht aan Michel, de liefde van haar leven. Toen keek ze weer naar het dochtertje.

‘Ik moet je wel zo noemen... Michelle.’ fluisterde ze.

‘Mama, mama!’ Laura kroop haastig over het bed om bij haar moeder te komen. ‘Is het een zusje?’

Even keek Sanne Laura glazig aan. Toen knikte ze.

‘Ja, het is een zusje.’

Sanne legde Michelle in haar wiegje en viel toen in bed.

Kevin lag er ook. God, wat was ze blij met hem. Haar lieve broer, die er altijd al voor haar geweest was.

Hij was haar grote houvast in deze duistere tijd.

Intussen zorgde Saskia voor de baby’s.

Haar eigen Frankje was een vrolijke, brutale jongen die vaak lachte.

Michelle daarentegen was erg stilletjes en haar blauwe ogen konden zo serieus kijken, alsof het kind al precies begreep wat voor ellende er in de wereld bestond.

Ondanks de enorme klap die Harriët de afgelopen nacht gekregen had, vertrok ze toch naar haar werk.

Afleiding, dat was wat ze nodig had. Als ze nu thuisbleef met haar verdriet, zou het nog haar eigen einde worden.

Laura vertrok voor het eerst naar school.

Met een kop thee in zijn handen keek Thomas de carpool en de schoolbus na.

Hij slikte moeizaam.

Het waren vreemde tijden...

Saskia had de baby’s de fles gegeven en ze in hun bed gelegd voor een dutje.

Nu was ze zelf wel toe aan wat ontspanning!

Ze liep naar buiten en liet zich in het warme water van de jacuzzi zakken.

Een paar uur later lag Michelle alweer te huilen.

‘Heb je nu alweer honger, kleine?’ vroeg Kevin en voorzichtig pakte hij het baby’tje op.

Hij was nu al gek op dat meisje, net als op Laura. Oom zijn was geweldig!

Maar hoe blij iedereen ook was met de baby’s, het ging slecht in huis.

Drie doden in zo’n korte tijd...

Iedereen was moe, hongerig en stonk.

Trillend van de slaap kwam Laura uit school. Het was een leuke eerste dag geweest, maar zij had wel andere dingen aan haar hoofd.

Ze liep langs het aquarium. Vaag herinnerde ze zich dat papa daar vroeger altijd met haar naar keek.

Ze voelde een steek van binnen.

Ze ging weer in het bed van Thomas liggen, dat was zo lekker groot en zacht.

Maar slapen lukte niet. Telkens als Laura haar ogen sloot, verscheen haar vader.

Zelfs in haar dromen kwam hij voor.

Kevin en Sanne zaten zwijgend aan tafel. Ze keken elkaar aan en lazen het grote verdriet in elkaars ogen. Woorden waren niet nodig.

‘Bedankt, Kev.’ zei Sanne zacht. ‘Bedankt dat je er voor me bent.’

Even legde Kevin zijn hand op haar arm.

‘Tuurlijk, zus.’ En ze voelden de sterke band tussen hen twee.

Sanne ging naar bed, Kevin bleef nog even beneden om wat dingetjes op te ruimen.

Maar ineens hoorde hij vreemde geluiden. De vloer kraakte vlak voor hem, en plotseling zag hij een doorschijnende gedaante. Het was een man!

Kevin schreeuwde en sloeg met zijn vuisten in de lucht, maar de geest merkte er niets van.

Doodsangst gierde door Kevins lijf.

De geest zweefde langzaam weg, de hal in.

Maar voor Kevin was het al te laat.

Hij viel neer op de vloer, tussen de stinkende melkflesjes en poepluiers van de baby’s.

De klein Frank lag in een hoekje om zich heen te kijken, hij begreep nog niet wat er gebeurde.

En voor de vierde keer in twee dagen bracht Magere Hein een bezoekje aan de familie.

Zo werd het kerkhof dus in korte tijd uitgebreid met vier grafstenen.

En het zien van dat steeds groter groeiende kerkhof, joeg de overige familieleden de stuipen op het lijf.

Want... Wie zou de volgende zijn?

Laura wist zeker dat ze nooit, nooit meer vrolijk zou zijn.

Waarom verdwenen alle mensen waar ze van hield?

‘Keffie...’ snikte ze vanachter haar handen. Ze herinnerde haar dagen met ome Kevin nog heel goed, van toen ze klein was.

Sanne trilde over haar hele lichaam, maar ze hield zich groot.

Ze moest er zijn voor haar kinderen.

Dat móést gewoon.

‘Hoi lieve meid.’ glimlachte ze tegen Michelle, en ze kuste haar.

‘Kom je mee naar boven, Lau?’ vroeg ze toen ze haar oudste dochter op de gang tegen kwam.

‘Ik ben zo moe, mama.’ jammerde Laura.

Sanne pakte haar handje. ‘Kom maar.’

‘Mama legt eerst Michelle in bed, en dan kom ik bij jou, okee?’

Laura knikte zwakjes en verdween in haar kamer.

Toen Sanne alleen op het babykamertje was, drong het gewicht van het verdriet pas echt tot haar door. Het maakte haar bijna hysterisch. Kevin...

Sanne kreeg zichzelf weer onder controle en ging bij Laura op het randje van haar bed zitten. Ze zag wel dat het meisje doodmoe was.

‘Mama, jij gaat toch niet dood?’ vroeg Laura. Sanne zag de tranen in haar ogen staan.

‘O, lieverd.’ stamelde ze. ‘Daar moet je niet aan denken.’

Laura viel in slaap en Sanne liep verward weg. Kon ze Laura zoiets beloven? Wie weet zou zij wel de volgende zijn, die stierf!

Op de babykamer kreeg Sanne eindelijk de kans om de kleine Frank eens goed te bekijken.

‘Hij heeft Saskia’s groene ogen.’ zei ze. ‘En zwart haar!’

‘Van mijn moeder.’ zei Thomas zacht, maar ook wel trots.

De volgende morgen stond Thomas in de badkamer toen hij ineens iets op de vloer zag bewegen.

‘Ah, gadver.’ mompelde hij en hij sprong opzij.

Het krioelde er van de kakkerlakken!

Vanuit de babykamer klonk het geluid van een vreselijke hoestbui. Thomas ging maar eens een kijkje nemen.

‘Sas, gaat het wel?’

‘Jawel,’ hijgde Saskia toen ze uitgehoest was. ‘Een beetje grieperig.’

Vanuit de gang klonk al net zo’n erge hoestbui.

Ook Sanne had de griep te pakken.

Thomas stapte de gang op.

Een moment keken ze elkaar onbeweeglijk aan – en zonder iets te zeggen voelden ze allebei de ernst van de ellende die de familie getroffen had.

Een donkere wolk hing over het huis.

En hoewel niemand dus zin had in een feestje, was het toch de verjaardag van de baby’s.

Sanne droeg Michelle naar de taart. Het meisje lag stil in haar armen.

Frank daarentegen lachte en sloeg naar de kaarsjes.

Niemand zong een verjaardagsliedje, of blies op een toeter.

Nee, iedereen had zo zijn eigen zorgen.

Niet dat de kleintjes daar iets van merkten.

Frank groeide op en keek met een brede grijns om zich heen.

Voor hem was de wereld nog mooi en zorgeloos.

Toen Michelle opgegroeid was, keek Sanne hoofdschuddend naar haar dochtertje. Ze leek echt als twee druppels water op haar papa. Had Michel dat nog maar gezien...

Het was trouwens al meteen duidelijk, dat Frank en Michelle vrienden voor het leven zouden worden! Die twee waren nu al onafscheidelijk.

Eventjes bleef Sanne naar de twee kleintjes kijken. Het was fijn om nog vrolijkheid en onschuldigheid te zien.

Maar toen vielen de zorgen weer op haar schouders, en doodmoe ging ze naar boven.

Ze sliep die nacht op Kevins kamer.

Laura had haar pyjama aangetrokken en wilde haar tanden gaan poetsen, toen ze de kakkerlakken ontdekte.

Ze gilde en wilde wegrennen, maar toen werd ze ineens kwaad.

‘Weg jullie!’ krijste ze. Ze wilde geen ellende meer in haar leven!

Een verlegen lachje klonk door de woonkamer.

Michelle leunde tegen de speeltafel aan en hield een klein blokje in haar handjes.

Iets bouwen kon ze nog niet, maar zo te zien had ze nu al plezier genoeg.

Frank had geen zin meer om te spelen. Iemand bracht hem naar boven, en zo zat hij een tijdje in de gang te wachten.

Toen kwam zijn papa hem halen.

Maar daar was mama ook!

Frank lachte naar ze, maar zijn ouders lachten niet terug.

‘Ik breng hem wel naar bed.’ zei Saskia met schorre stem en Thomas knikte.

Ze trok hem een rare, oude pyjama aan en kuste hem welterusten.

‘Mama lief!’ riep Frank, in een poging haar aandacht te trekken.

Dat lukte, eindelijk verscheen er een lachje op haar gezicht, zelfs haar ogen lachten mee.

‘Welterusten, lieverd.’

Toen ze bij Thomas in bed kroop, glimlachte ze nog steeds een beetje.

En toen Thomas dat zag, voelde hij zich warm worden van binnen.

Misschien dat het dan toch nog goed kwam, ooit, met deze familie.

Maar voor het zo ver was, moest er nog veel gebeuren...