Demonen - Lars Norén

7/21/2019 Demonen - Lars Norén

http://slidepdf.com/reader/full/demonen-lars-noren 1/87

DEMONEN

Lars Norén

Personen K ATARINA, 36 jaar

Frank, 38 jaar

Jenna, 36 jaar

Tomas, 37

Plaats van handeling; een flat in een grote stad, 1982

Het stuk kan met meerdere korte pauzes of een lange pauze

gespeeld worden

13 mei 1982



FRANK Niets.

(pauze)

KATARINA Sta daar niet ze. Ze kunnen ieder moment hier zĳn.

Ik wou even onder de douche.

FRANK Doe dat dan.

(pauze

) (hĳ ziet de ansichtkaart in de zak van K ATARINA ’s

badjas die ze op de grond heeft laten vallen) En wat heb jĳ

gedaan vandaag?

KATARINA Wat?

FRANK En wat heb jĳ gedaan vandaag?

KATARINA Wat ik gedaan heb vandaag?

FRANK Ja. (luider

) Ik dacht toch echt dat ik je gevraagd had een

beetje op te ruimen.

KATARINA Wat zeg je?

FRANK Of jĳ niet zou schoonmaken?

KATARINA Heb ik gedaan. Uren en uren lang.

FRANK (is naar de hal gegaan

) Heb je er iets op tegen dat ik dan

nog even wat opruim.(FRANK keert terug naar de badkamer. Streelt KATARINA

door het douchegordĳn) Je bent mooi … Wat ben je mooi,

zei ik.

KATARINA Wat zei je? (pauze

) Vind je? Waarom vind je dat?

Frank gaat terug naar het roltafeltje en rolt het naar de zitkamer, raapt

dan allerlei dingen op die ze heeft laten slingeren, afgebroken

sigarettenfilters, kledingstukken, zet de radio aan, Italiaanse muziek, gaat

dan plotseling naar de gang om een hamer en spĳkers te halen om een

schilderĳ op te hangen dat tegen de muur staat, maar net als hĳ wilt gaan

spĳkeren, horen we een vreselĳk lawaai uit de badkamer, brekend glas.

Hĳ wacht de kleine dingen af die daarna kapot vallen, gooit dan de hamer

en de spĳkers in een stoel, gaat erheen en rukt de deur open.

FRANK Sorry hoor, maar wat ben jĳ in jezusnaam aan het doen?

KATARINA (op haar tenen, durft zich niet te bewegen, de wastafel en

de vloer liggen vol scherven

) Ik kon de handdoek niet

vinden.

FRANK (verbaasd) En dan sla je de spiegel aan gruzelementen.

KATARINA Nee – die glasplaat onder de spiegel. Die zit ook niet goed

vast.

FRANK Die zit al negen jaar niet goed vast. Nou, heb je nog geluk

gehad dat het de spiegel niet was.

KATARINA Jĳ ook. Jĳ hebt hem harder nodig dan ik.

FRANK Wat bedoel je daar nou weer mee verdomme.

KATARINA Niets Frank. Het was een ongelukje. (ze droogt zich af

) Heb

je eigenlĳk nog gebeld?

FRANK Moet je kĳken. Dat is toch verschrikkelĳk. (pauze

)

Verschrikkelĳk vind ik dit.



KATARINA Heb je nou gebeld of niet?

FRANK Dat vind ik echt. (Gaat de stofzuiger halen die in de hal

staat

) Hoorde je wat ik zeg? Hoorde je niet wat ik zei?

KATARINA Ja natuurlĳk – Ik heb negen jaar geleden al alles gehoord wat jĳ te zeggen hebt. Je hebt dus niet gebeld?

FRANK (lacht) O, is dat wat je bedoelt? Maar jĳ denkt toch zeker

niet dat hĳ in staat is om jou te helpen?

KATARINA Niet mĳ. Jĳ bent het die hulp nodig heeft.

FRANK Ja, en daar zou jĳ dan baat bĳ hebben, denk je?

KATARINA Ja.

FRANK Dat zou je lelĳke tegenvallen. Als ik hulp zou krĳgen

namelĳk, dan ging ik onmiddellĳk bĳ je weg.

KATARINA Precies.

FRANK Lieveling, dan ben ik het die bĳ jou weggaat, als de

gesmeerde bliksem – niet jĳ bĳ mĳ. Je zult geduld met me

moeten hebben tot ik sterk genoeg ben om bĳ je weg te

gaan. Zo is dat. (pauze

) Hoe krĳg je het verdomme voor

elkaar? (pauze

) Moet je zien wat een troep. Nou?

KATARINA Toe nou, niet zeuren – ik geloof dat ik er overmorgen, iets

aan zal laten doen als jĳ er nu over op houdt! Zou je zo

vriendelĳk willen zĳn om mĳn schoenen te gaan halen

zodat ik hier weg kan.

FRANK Dan zou je meteen iets kunnen laten doen aan die glasplaat

in de ĳskast – Dat is ook al weer drie jaar geleden dat je die

uit je handen liet vallen.

KATARINA Moet jĳ mĳ eens wie dit volhoudt, zo’n leven.

FRANK Jĳ. Jĳ houdt dat vol, zo’n leven.

KATARINA Welke glasplaat?

FRANK (zorgvuldig articulerend

) Die helemaal onderin in de ĳskast,

waar de groente ligt. Jĳ weet heel goed wat ik bedoel.

KATARINA (in haar badjas) O die.

FRANK Is die ook al stuk?

KATARINA Was ik helemaal vergeten. Ik dacht nog zo dat jĳ het ook

vergeten was. Mĳn schoenen?

FRANK Vergeten wel misschien, maar niet vergeven. Waar moet ik

nou m’n toiletspullen neerzetten?

KATARINA (legt de halve glasplaat die in de wastafel gevallen is, terug

)

Kĳk dan, jouw helft is heel gebleven. Als altĳd. (zet er zĳn

flesjes Kouros, Nino Cerutti, tandenborstel, etc op terug

) Ga

nou alsjeblieft m’n schoenen halen.

FRANK Wat zei je?

KATARINA Ga nou alsjeblieft m’n schoenen halen.

FRANK Haal ze zelf.



FRANK Ik dacht van wel.

KATARINA Dat doe ik ook als jĳ niet gebeld hebt. Scheiden. Er komt

ooit aan alles een eind.

FRANK (is met het stofzuigersnoer naar de zitkamer gegaan om eenstopcontact te zoeken) O.

KATARINA Heb je nou gebeld of niet?

FRANK Raad eens.

KATARINA Dan raad ik dat je gebeld hebt.

FRANK Ja.

KATARINA Dan heb je geluk gehad (pakt de föhn van een plank in de

kast, glimlacht vriendelĳk. Moet langs hem heen, streelt

hem in het voorbĳgaan)

FRANK (legt zĳn hand op haar onderlichaam

) Sorry.

KATARINA (na een pauze

) Waarom doe je dat?

FRANK Weet ik eigenlĳk ook niet. Ik zie hem pas als je hem verstopt

hebt.

KATARINA (bĳna moederlĳk, namaak-moederlĳk

) Heb je honger, ben je

moe, verdrietig? … Nou?

FRANK Nee… Mag ik je daar niet aanraken?

KATARINA (pauze

) Ga je gang.

FRANK (dwingt haar op de tafel te gaan zitten

) Vind je het lekker

als ik zo doe?

KATARINA Zo?

FRANK Ja.

KATARINA (pauze

) Nee (uitdrukkingsloos

) Klaar?

FRANK Ja, ik kan niet meer. Ik ben op (KATARINA loopt langs hem

heen en verdwĳnt in de slaapkamer. FRANK blĳft staan en

kĳkt haar na. De telefoon gaat

) Wie moet dat nou

opruimen? (neemt de hoorn van het toestel en luistert)

Hallo? (doet de radio uit

) Ik zal even kĳken. (gaat met de

telefoon naar de keuken. Doet een kastdeur open)

Natuurlĳk kan dat. Kom het maar even halen. (zet de

telefoon op de ĳskast. Drinkt melk. Neemt het pak rĳst. Zet

het in de hal

)

KATARINA (in de slaapkamer met de föhn, steekt de stekker in het

stopcontact, zet de föhn aan en gaat op het bed zitten.

FRANK pakt het plastic tasje, gaat de slaapkamer in, doet

het licht aan

) Kun je het licht niet uitdoen?

FRANK Wat zei je?

KATARINA Doe het licht uit.

FRANK Hoe dan?

KATARINA Knop omdraaien… Zo.

FRANK Voel je je niet lekker?



KATARINA Jawel – Ik heb het alleen een beetje koud. Ik beef helemaal.

FRANK Ik zie niks.

KATARINA Jĳ ziet nooit iets.

FRANK Er mankeert anders niks aan mĳn ogen. Ik zie veel te goed.

KATARINA Heb je een sigaret voor me?

FRANK (Geeft haar een sigaret, geeft haar vuur

) Nog iets wat je wilt

hebben Niet? … Als het zo heerlĳk warm blĳft kunnen we

misschien wel buiten op het balkon koffie drinken. (Gaat op

het voeteind van het bed zitten)

KATARINA Hĳ brandt niet. Ik doe het zelf wel. (pakt zĳn aansteker,

steekt de sigaret aan, laat de aansteker op de grond vallen

)

FRANK (pakt haar koffiekopje van de vloer) Kĳk, je kopje. Zou ik

hem misschien daar op de tafel mogen zetten?

KATARINA Van mĳ mag je.

FRANK Goed… Ik kan daar niet tegen, die manier van doen van

jou.

KATARINA O… Welke manier van doen.

FRANK Die ignorante manier van doen om die aansteker zomaar

ergens te laten vallen.

KATARINA Ik weet het. (spreidt haar benen

) Wat is daar zo ignorant

aan?

FRANK (gemeen

) Verwacht je visite?

KATARINA Ja, je broer, en zĳn vrouw. (doet de föhn aan)

FRANK (glimlacht, maar je kunt zien dat het geen glimlach is)

KATARINA Ben je ziek?

FRANK (is weer gaan zitten, haalt een schoenendoos uit het plastic

tasje, doet hem open

). Nee, ik ben gelukkig. (pauze

)

(nuchter) Waarom vraag je dat?

KATARINA Waarom? (doet de föhn uit) Omdat je moeder door is?

FRANK (zonder stemverheffing

) Hou nou op. Niet doen.

KATARINA Ik denk in ieder geval dat ik vreselĳk aardig wordt als mĳn

moeder eindelĳk de pĳp uitgaat en dat zal wel niet meer zo

vreselĳk lang meer duren met al die ongeneeslĳke ziekten

die ze denkt dat ze heeft. (doet de föhn aan) Want het is

toch niet om ons? (pauze) Of wel? (pauze) Of wel, vroeg ik.

FRANK Waarom schreeuw je zo? Ik zit toch hier.

KATARINA Anders hoor je niet wat ik zeg.

FRANK Jĳ wel?

KATARINA (doet de föhn uit

) Of is het om ons?

FRANK (onverschillig) Dat jĳ zo schreeuwt?

KATARINA Dat jĳ zo gelukkig bent – dat ben je toch anders nooit. (doet

de föhn aan

)



KATARINA Nee, dank je.

FRANK (fluit nog eens)

KATARINA (pakt een kam en kamt haar haar)

FRANK Wat doe je?

KATARINA Mĳn haar kammen.

FRANK Met een mes?

KATARINA (ontdekt dat ze een mes in haar handen heeft) Wat is er

toch in godsnaam met mĳ aan de hand? (pauze)

FRANK Ze zouden bĳ jou geen duif op je zerk moeten zetten, maar

een rat.

KATARINA Lieve Frank…

FRANK Sorry. Ik weet niet wat er met me is. Vreselĳk om zoiets te

zeggen.

KATARINA Vind je?

FRANK Ja (pauze)

KATARINA (alsof ze aan iets anders dacht) Ik houd van je. Dat weet je

toch.

FRANK Wat zei je? (pauze)

KATARINA Ik houd van je. (pauze)

FRANK Ja, … maar wat wilde je zeggen?

KATARINA Alleen dat ik van je houd. (pauze)

Frank kĳkt door het keukenraam naar het park, buiten. Katarina haalt

een sigaret uit Franks borstzak. Hĳ kust haar. Ze blĳven een hele tĳd,zwĳgend, staan. Er wordt op de deur geklopt.

FRANK Ik ga wel.

JENNA (in de deuropening) Wat fĳn… wat heb ik toch altĳd een

geluk, ik vergeet altĳd alles (FRANK pakt het pak rĳst van

de plank. Doet de keukendeur dicht) Elke keer dat ik

boodschappen ga doen is er altĳd wel iets dat ik vergeet.

Dat is elke keer zo. Elke keer vergeet ik wel iets. Altĳd maar

een ding, en dat ontdek ik dan altĳd pas als ik weer thuis

ben, en dan denk ik, wat ben ik nu deze keer weer

vergeten? Zo gaat het elke keer en daar ben ik nu pas

achtergekomen. Is dat niet raar dat het altĳd maar één ding

is? Nooit twee. En dat ik er pas achter kom als ik weer

thuis ben. Deze keer ben ik de rĳst vergeten.

FRANK De rĳst, o ja. Hier is het. Alsjeblieft.

JENNA (neemt het pak aan) Rĳst die niet kleeft. Die rĳst niet, nee,

maar ik wel.

FRANK Ja, het is warm.

JENNA Ja, heerlĳk. Dan breng ik het dus morgen weer terug. Zal ik

het dan maar voor de deur neerzetten?



FRANK Nee, je mag het houden.

JENNA Maar zoveel heb ik niet nodig.

FRANK Nee, echt.

JENNA Meen je dat? Wĳ eten anders bĳna nooit rĳst. Dank je wel.

Nu moet ik weer vlug naar beneden. Is Katarina thuis? Het

is hier boven vast een stuk frisser, stel ik me zo voor. Piept

het nog steeds bĳ jullie in de verwarming?

FRANK Niet nu, in de zomer, omdat hĳ nu niet aan staat.

JENNA Wĳ doen geen oog dicht beneden. Je wordt er gek van.

KATARINA (in de deuropening) Wat is er?

FRANK Jenna.

KATARINA O.

FRANK (kĳkt in de spiegel) Ze kwam een pak rĳst lenen.

KATARINA Echt?

FRANK Helemaal zeker ben je daar nooit van bĳ haar.

KATARINA Ze zou nooit een vinger naar je uitsteken.

FRANK (Doet aan een stuk door het licht in de hal aan en uit) O

nee?

KATARINA Nee, voor geen geld… Ze vroeg me laatst waarom jĳ haar

eigenlĳk altĳd zo nodig moet zoenen… Weet je wat ze zei? …

Frank? … Die moet zich altĳd aan iemand spiegelen… Ze

heeft volkomen gelĳk… Ben je zenuwachtig?

FRANK Helemaal niet. (vaag) Nee, ik voel me uitstekend.

Uitstekend.

KATARINA Ja, ik voel me ook uitstekend – en net als altĳd wanneer ik

me goed voel, voel ik me tegelĳkertĳd ook een beetje slecht.

(ze maakt geen grapje. Gaat naar de klerenkast. FRANK nog

steeds op zĳn sokken) Dus je doet echt die bruine schoenen

aan morgen?

FRANK Ja.

KATARINA Ze ziet er anders niks van.

FRANK (kĳkt in het plastic tasje op het roltafeltje) Nee, ik kan haar beter hier laten staan, dan kan ik tenminste een oogje op

haar houden…

KATARINA (Pakt een jurk uit de kast) Denk je dat ze iets willen eten?

FRANK (Ongeveer op dezelfde toon) Nee, mĳn broer kennende denk

ik dat hĳ de hele weg hier naar toe heeft gegeten en alleen

maar een stoel wilt om in te boeren…

KATARINA (Onverschillig) Zou jĳ niet kunnen proberen om hem deze

keer niet zo vreselĳk te treiteren.

FRANK Nee, dat gaat niet… Zĳn hoofd is net een bal… waar je wel

tegen aan moet trappen. (Hĳ pakt opnieuw een plastic tasje



en kĳkt er in) Misschien kan ik haar maar beter in de hal

zetten zodat ik haar niet vergeet morgen.

Katarina passeert hem op weg naar de slaapkamer en streelt zachtjes over

zĳn wang. Frank schrikt alsof ze hem een klap heeft gegeven.

FRANK Sorry

KATARINA (Blĳft hem aanstaren – het was een krachtige fysieke

reactie, die hĳ niet op tĳd kon onderdrukken. Hĳ begrĳpt

niet waar die vandaan komt) Ik probeerde je aan te raken.

(Pauze) Ik probeerde je te strelen.

FRANK Sorry ze ik toch. Ik zag het even niet. Sorry, zei ik. Ik zag

niet dat jĳ het was.

KATARINA (Onaangedaan) Dan was ik het waarschĳnlĳk ook niet.(Gaat de slaapkamer in) Leuk zo’n begrafenis, eindelĳk

weer eens wat mensen over de vloer… want je bent toch

zeker niet van plan om vanavond ook weer met een

detective en een glas melk naar bed te gaan. Vanavond wil

ik me eens echt lekker voelen – en ik ben niet van plan in

welk opzicht dan ook rekening met je te houden. (Pauze)

(FRANK loopt haar achterna met het plastic tasje. Ze wil

zich gaan opmaken. FRANK blĳft in de deuropening staan)

Hoe zie ik er uit. Veel ouder… ouder en schoner.

FRANK Wat zei je dat je niet zou doen?

KATARINA Ik? Niets. Mĳn lippenstift opdoen. (Herinnert zich

sarcastisch) Mĳn kleine verkreukelde varkensoogjes

opmaken. God, wat gemeen.

FRANK Wat bedoelde je daarmee? (Gaat op de rand van het bed

zitten) Dat je niet van plan bent om rekening met me te

houden? Wat bedoelde je daarmee?

KATARINA Helemaal niets… Hoe laat is het. Ze zouden er toch al

moeten zĳn, nu?

FRANK Zo is het wel genoeg, Katarina. (Luider) Zo is het wel

genoeg. Nu vertel je me precies wat je daarmee bedoelde.

KATARINA Niets… ik bedoelde daar helemaal niets mee.

FRANK Daar kun je vergif op innemen dat je daar wel degelĳk iets

mee bedoelde, en ik wil weten wat. Zeg op (Nog luider) Zeg

op, zeg ik. Anders ga ik nu meteen de deur uit.

KATARINA Doe dat. (Barst in lachen uit) En neem dan meteen jemoeder mee.

FRANK Ik geloof niet dat dit waar is.

KATARINA (Na een pauze) Frank…

FRANK Nou is het afgelopen verdomme – wat bedoelde je daarmee?

(Staat snel op)

KATARINA Toe nou lieverd!

FRANK Doe geen moeite.

KATARINA Kalmeer nou een beetje, alsjeblieft. (Na een pauze) Frank.

Niet slaan. Niet slaan.



FRANK Wat zei je?

KATARINA Niet slaan. Niet slaan. Alsjeblieft.

FRANK Waarom zeg je dat?

KATARINA Omdat je eruit ziet alsof je staat te bedenken of het iets zou

uithalen om me een klap te geven.

FRANK Jĳ bent gek… stapelgek… Zie ik er dan zo uit? Hoe dan?

KATARINA Psychotisch. Als een kelner met een vliegenmepper.

FRANK Is dat hoe ik eruit zie?

KATARINA Ja… Maar daar blĳft het bĳ hè, voor ene keer. Omdat er

straks mensen komen of zo.

FRANK Nee, absoluut niet.

KATARINA Echt niet?

FRANK Ik was absoluut niet van plan om je een klap te geven. Niet

nu. Ik wacht nog even voor ik je een klap geef. Ik geef je pas

een klap als je niet langer denkt dat ik je een klap ga geven.

Nu denk je dat ik je een klap ga geven. Maar ik wacht nog

even. (lacht, terwĳl hĳ zĳn schoenen aan doet) Ik wacht nog

even tot ik je een klap geef tot jĳ denkt dat je geen klapmeer krĳgt. (Besliste pauze) Dan krĳg jĳ een klap.

KATARINA Lieveling – kunnen we niet ophouden ruzie te maken? (Kĳkt

hem aan) Zou dat kunnen?

FRANK Dat kunnen we best. Maar willen we dat? (De telefoon gaat)

De telefoon. (Gaat naar de keuken. We horen hem

telefoneren. KATARINA, alleen in de slaapkamer, huilt als

hĳ terugkomt) (Pauze) Ja, ze komen niet.

KATARINA Wat?

FRANK Ik zei dat ze niet kwamen.

KATARINA Wie? Wie komen er niet?

FRANK Ja, hoe heten ze nou ook alweer…

KATARINA Je broer? – Komt hĳ niet?

FRANK (Schudt zĳn hoofd. Stilte)

KATARINA Nou?

FRANK Nee, zei ik toch.

KATARINA Waarom niet?

FRANK Omdat ze in de drie schelpjes blĳven, in Söderstälje. Een

motel.

KATARINA Om wat te doen?

FRANK Omdat hĳ de wedstrĳd tussen IFK Göteborg en het een ofandere franse elftal niet wil missen.


FRANK Omdat het hem interesseert, denk ik.



KATARINA Dat is niet waar.

FRANK Dat kan best, maar dat is wat hĳ zei. Hĳ zei dat ze morgen

pas kwamen. (Gaat op het bed zitten)

KATARINA Nou?

FRANK Hĳ zei dat ze morgen pas kwamen… Wat is daar voor

vreemds aan? (Kĳkt in het plastic tasje) Tja,… zullen we

dan maar een kleine orgie organiseren, jĳ en ik?

KATARINA (Staat op) Dan ga ik weg.

FRANK Waarheen?

KATARINA Doet er niet toe. Dat kan ik me basoluut niet schelen.

FRANK Basoluut?... Je zei, basoluut, basoluut, basoluut… Waarom

zei je dat, basoluut.

KATARINA (Blĳft in de deuropening van de slaapkamer staan) Ik kan

niet meer.

FRANK Je kunt niet meer?

KATARINA Nee.

FRANK (Kort) Nee (Pauze) Wat niet?

KATARINA Ik moet eruit. Hier weg.

FRANK Waarom?

KATARINA Niet nog eens zo’n avond.

FRANK Niet?

KATARINA Niet nog eens zo’n avond.

FRANK Wat voor avond? (Stilte) O… Tja… Mag ik vragen waar je

van plan bent naar toe te gaan.

KATARINA Doet er niet toe waarheen. Doet er niet toe wat.

FRANK Mag ik daarbĳ zĳn, met je meegaan?

KATARINA Ik ga alleen.

FRANK Wat moet ik dan doen?

KATARINA Ik breng het gewoon niet meer op hier weer een hele avond

ruzie met je te zitten maken. Dat is een ding wat zeker is.

(KATARINA loopt op FRANK af en haalt een sigaret en de

aansteker uit zĳn borstzak)

FRANK Kunnen we Jenna en Tomas niet vragen of zĳ misschien zin

hebben om boven te komen? … Die hebben vast niets te

doen. Omdat het woensdag is enzo. Dat is toch iets? Jĳ

bent toch erg op hem gesteld, op Tomas?

KATARINA O ja? Lang niet zoveel als jĳ op die Jenna gesteld bent

anders.

FRANK Nee, dat bedoel ik juist… Ja, dat is zo. – Ik vind haar lief.

Vind jĳ haar dan niet lief?

KATARINA Ze vroeg me laatst waarom jĳ haar altĳd moest zoenen?



FRANK Ja, dat zei je al. En wat zei jĳ toen?

KATARINA Dat doet hĳ om mĳ te kwetsen.

FRANK En wat zei zĳ toen?

KATARINA Ze moest vreselĳk lachen.

FRANK Nou, wat vind je? Zullen we dat doen? Ik bel ze even en dan

vraag ik of ze soms zin hebben om iets bĳ ons te komen

drinken. (Pauze) Wat vind je? Ik ga wel even bellen. Dat is

toch vast heel gezellig? Nou? … Geef dan antwoord.

(KATARINA haalt haar schouders op) Nou, laat dan maar.

Goddomme, jĳ zou iemand de oren van zĳn hoofd kunnen

zeuren. (Gaat naar de keuken. Neemt het plastic zakje mee.

Zet het op het roltafeltje. Belt. KATARINA trekt een zwarte

jurk aan. FRANK komt terug. Ze zien elkaar weer in de

zitkamer. Pauze)

KATARINA Ze hadden zeker geen zin?

FRANK Het was net alsof ze veertien dagen lang hadden zitten

wachten tot iemand ze belden.

KATARINA Wie was het? Tomas? (FRANK haalt een fles parfum uit het

tasje in de kast. Doet er wat van op zĳn gezicht) Waarom zei

je dat ik me niet ongerust hoefde te maken?

FRANK Ik zei niks. (Pauze) (Ze kĳken elkaar aan)

KATARINA Kĳk me aan.

FRANK Dat doe ik.

KATARINA Maar je ziet me niet. (Bemoedigend of eerlĳk) Hou je van

me?

FRANK (Onverschillig) Van jou?

KATARINA (Onverschillig) Ja. Of je van me houdt?

FRANK Ja. Ik houd van je. (Stilte) Veel. (Vrolĳk) Maar ik vind je niet

aardig. (Pauze) (Zet parfumflesje op het roltafeltje) Helemaal

niet aardig. Ik heb een vreselĳke hekel aan je. Maar ik kan

zonder jou niet leven.


FRANK Ik denk dat ik mama maar hier op de plank zet zodat jĳ

haar tenminste niet als tabak gebruikt (Pauze) (Zet het

plastic tasje op een plank in de kast)

KATARINA Zet haar voor de spiegel, dan heb je er twee. Wanneer kon je

nou terecht bĳ de psychiater?

FRANK Wie?

KATARINA Je zei toch dat je gebeld had – Is het een zĳ?

FRANK Over vier jaar.

KATARINA Wat?

FRANK Vier jaar.

KATARINA Wat?



FRANK Ja, ha, ha – er is een wachtlĳst van vier jaar. Maar ik ga er

niet heen voor waar wĳ het over hadden. Ik ga er voor mĳn

sinusitis. (Pauze) (FRANK gaat terug naar het roltafeltje)

KATARINA Vier jaar.

FRANK Die zĳn zo om. Rapido. (Zet de cassetteradio aan. Italiaanse

zangeres)

KATARINA Goeie God… Dat houd ik niet vol. Dat kan niet. Is dat

waar? Nou? Wat moet ik doen?

FRANK Bo.

KATARINA Wat?

FRANK Bo!

KATARINA Wat betekent dat?

FRANK Bo!

KATARINA Wat bedoel je daar verdomme nou weer mee? Wie is dat! –

Waarom zeg je dat, Bo?

FRANK Dat betekent ‘tja’ in het Italiaans.

KATARINA Bo!

FRANK Ja. Bo – bo.

KATARINA Bo! (Pakt de radio) Is dat die godvergeten Italiaanse hoer

weer waar je… Gianna… Anna. Die bestaat helemaal niet

volgens mĳ.

FRANK Toch kun je haar maar niet uit je hoofd zetten.

KATARINA Nee, jĳ dan wel? (Gooit de radio naar FRANK)

FRANK Nou proberen we een beetje te kalmeren.

KATARINA Wat moet ik doen?

FRANK Wat je maar wilt.

KATARINA (Toonloos) Wat ik wil?

FRANK Wat je maar wilt… Is dat zo moeilĳk?

KATARINA Ja… Ja, dat is heel moeilĳk.

FRANK O ja?

KATARINA Ja. Ja. (Pauze)

FRANK Waarom?

KATARINA (Kalm en zuiver) Omdat jĳ mĳn zelf bent.

FRANK (In verwarring) Toe nou lieverd… Ze kunnen ieder moment

hier zĳn. Wees nou een beetje blĳ.

KATARINA (Kan ieder moment instorten) Jĳ maakt mĳ alleen maar

ongelukkig. Bang… En zo verward. En leeg… Ik wil alleen

maar vluchten… Terug… Terug.

FRANK Waar naar toe?

KATARINA Naar jou.



FRANK Niet janken als ze komen. Dan denken ze meteen dat het

mĳn schuld is. Hou nou op… Nee, ik stel voor dat jĳ het

leven leeft dat je met mĳ niet kunt leven. (Sarcastisch) en

dat je dan alles probeert te krĳgen waarvan je zegt dat ik

het je onmogelĳk maak om het te krĳgen… - als je me daar

maar niet aan houdt.

KATARINA (Alsof zĳn woorden haar weer terugbrengen naar hun toon)

Nee, dat kan ik niet. (Direct) Kom eens hier. (Op een

gelukkige manier) Kom dan hier. Kom eens hier, zei ik. Kom

jĳ eens bĳ me kleintje.

FRANK (Met gerimpeld gezicht) Ja, ja, ja, ja, zo klein ben je nou ook

weer niet.

KATARINA Dat ben ik wel. Maar ik ben tenminste wel langer dan jĳ.

FRANK Nee, dat ben je niet.

KATARINA Dat ben ik wel. Dat zie je toch.

FRANK Maar dat mag niet. Niet op mĳn suèdeschoenen gaan staan.

Zie je nou wel dat ik langer ben dan jĳ?

KATARINA Je hebt gelĳk. Al heb ik ook geen ongelĳk. Ik keek gewoon

verkeerd. (KATARINA kust hem. Hĳ beantwoordt die kus,

die kus wordt sexueler. Ze voelt het. Streelt hem in zĳnhals, weet dat hĳ daarop reageert – zĳ reageert op zĳn

reactie. Legt zĳn hand op haar buik, onder haar jurk. De

situatie is nu erotisch en objectief tegelĳkertĳd. Ze laten

zich op de grond zakken. FRANK trekt haar slipje uit) Je

moet het niet opvatten als een dreigement, maar als je dat

wilt ben ik voor de rest van mĳn leven van jou. (Er wordt op

de deur geklopt) Zolang ik gemeen tegen je ben, blĳf je bĳ

me. Dat weet ik.

FRANK (Laat haar los) Er wordt geklopt.

KATARINA Zo is het toch? (Houdt hem vast) Of niet soms?

FRANK Wat?

KATARINA (Direct, vasthoudend en zakelĳk) Zolang ik je slecht

behandel blĳf je aan mĳ gebonden. (Er wordt geklopt) Ja

toch? (Ze haalt een sigaret en de aansteker uit FRANKS

borstzak) Het klinkt wreed, maar nu wil ik wreed zĳn. Ga

nu maar opendoen.

T WEEDE TONEEL

Er wordt nog een laatste keer op de deur geklopt.

FRANK (Gaat opendoen) Hoe was de rĳst?

JENNA Dag Katarina – een feestje? …

KATARINA Nee, ik heb die jurk zomaar aangetrokken, omdat ik hem zo

heerlĳk somber vind.



JENNA Beeldig.

KATARINA Hè, nee, vind je?

FRANK Hoe was de rĳst?

JENNA Beeldig. En hĳ staat je zo goed.

KATARINA Kom binnen.

JENNA Wat vreselĳk aardig dat jullie belden. We zaten net naar het

voetballen te kĳken.

FRANK Blĳft Tomas kĳken? (Pauze) Wat is de stand?

JENNA (Stapt over de stofzuiger) O, mag ik de telefoon even lenen?

FRANK Wat is de stand?

KATARINA De telefoon? Ga je gang.

JENNA (Ongeconcentreerd, tegen KATARINA) Ik wou alleen Tomas

even bellen.

FRANK (Doet de radio uit) Waarom?

JENNA (Gaat de zitkamer in) Is hĳ hier ergens? (Kĳkt om zich heen,

bĳna voorzichtig) Wat is het mooi hier bĳ jullie – zo weinig

meubels overal – heerlĳk is dat, zeker? … Mag ik even bellen?

KATARINA Loop gewoon de draad maar achterna. (Ze probeert haar

slipje te pakken waar FRANK mee in zĳn handen staat)

Hallo – Ik ben het – Jenna – Ik ben boven nu… - Nou kun je

hem naar zĳn kamer brengen – Maar zet hem wel zachtjes

neer dat je hem niet wakker maakt. (Fluistert bĳna.

KATARINA gaat naar de keukendeur) Ben je er nu? – Nee,

niet op zĳn bed, anders wurgt hĳ zich nog. Op het tafeltje…

En hou dan nou even je mond zodat ik kan kĳken of ik hem

horen kan.

FRANK (Fluistert, zodat het klinkt als een vloek) Wat doet ze.

JENNA (Luister. Glimlacht) Ach, krullebol van me…, Wat snurkt hĳ

lekker. (Fluistert nog steeds) Kom je dan nou naar boven?

En schiet een beetje op. Vergeet je niet de TV uit te doen?...

Dag schat… (Houdt de hoorn in haar hand) Hĳ slaapt zo

lief.

FRANK (In de keukendeur) Wat doe je?

KATARINA Tomas brengt de telefoon naar de kinderkamer en zet hem

naast Wolfgangs bed dan horen we als hĳ wakker wordt.

JENNA Dan hol ik vlug naar beneden.

KATARINA Handig hè.

JENNA Hĳ heeft net gegeten.

FRANK O. (Hĳ kĳkt naar de hoorn alsof hĳ ieder moment een boer

verwacht) Moeten we zo zachtjes praten?

JENNA (De hele tĳd tegen KATARINA) Dan hoef ik me niet de hele

tĳd ongerust te zitten maken… Eigenlĳk waren we helemaal

niet van plan om nog meer kinderen te nemen omdat ik ook



al wat ouder wordt – integendeel eigenlĳk, maar een

abortus, dat kon ik gewoon niet opbrengen.

KATARINA Laat mĳ eens luisteren? (Pakt de hoorn, luistert)

FRANK Wat hoor je?

KATARINA Sssttt! Fantastisch. Ik hoor niks.

JENNA Dat kon ik gewoon niet opbrengen, een abortus, en

helemaal niet als je ziet wat er van geworden is – dan maar

liever slaapwandelen zonder dat je weet of het dag of nacht

is… (Glimlacht naar KATARINA die op weg is naar de

slaapkamer) Gisteren was ik het codenummer van het slot

beneden vergeten. Niet te geloven. Nou vergeet ik het niet

meer omdat Tomas zei dat het hetzelfde jaar is dat Kennedy

vermoord werd.

KATARINA Ga zitten.

JENNA Graag… Het hindert niet waar?...

FRANK Zal ik je een asbak pakken?

JENNA (Kĳkt om zich heen, dan tegen KATARINA) Jĳ wel,

Katarina?

KATARINA Doe maar. Wat zei je?

JENNA (Die met de telefoon in haar hand naar de tafel is gelopen)

Of jĳ dat wel op had kunnen brengen, een abortus?

KATARINA Ik kan het niet eens opbrengen om kinderen te krĳgen.

JENNA O, maar dat is toch niks om je ongerust over te maken – er

zĳn er die wel tien jaar bezig zĳn geweest voor ze een kind

kregen, en anderen die helemaal nooit kinderen krĳgen.

Hebben jullie wel eens geprobeerd om…

KATARINA (Vlug) Ja, alles.

JENNA En om onmiddellĳk daarna met je benen recht omhoog te

gaan liggen? (FRANK komt terug met een asbak)

FRANK Nee, het is niet rechtvaardig, het leven.

JENNA Nee, waarom zou het.

KATARINA Toe, ga zitten.

FRANK In die mooie stoel daar. Die is eigenlĳk een enkele beweging.

(Toont met een gebaar)

JENNA O, wat mooi? Waar hebben jullie die vandaan?

KATARINA (Pakt de asbak, tikt haar as af op de grond. FRANK gaat

naar de slaapkamer) Ik verafschuw dat soort fascistische

meubels. Franks spermatozoïden zĳn vast te sloom of

misschien hebben ze wel een hekel aan me.

JENNA (Gaat bĳna zitten) Nee, daar durf ik niet in te gaan zitten.

Dan val ik zo in slaap

KATARINA En nu wil ik ze ook niet meer, kinderen.

JENNA Ja, bah, ik krĳg het daar beneden gewoon niet echt gezellig,

hoe ik de meubels ook heen en weer sleep, want dat heeft



allemaal geen enkele zin als je twee van die donderstenen

hebt die er steeds hun tanden in zetten… Maar volgens mĳ

is er ook iets mis met deze flats, die kun je eigenlĳk

helemaal niet inrichten, het is volslagen onmogelĳk om er

een thuis van te maken.

KATARINA (Morst nog steeds as op de vloer) Dat is omdat ze zulke

verdomd hoge plafonds hebben.

JENNA Maar hier is het wel gezellig. Ik zou het best ook zo leeg en

schoon willen hebben.

KATARINA Waarom kan dat dan niet? Je moet alleen geen grĳs nemen

– Wit – geen grĳs.

FRANK (In de slaapkamerdeur. Hĳ heeft een schoon overhemd

aangetrokken) Het is geen grĳs. Het is wit.

KATARINA Vind je?

FRANK Absoluut. Het hout is witte lak nummer 85 – masterfinish.

Witter bestaat niet.

KATARINA Het hout ja, maar de rest.

JENNA Maar dat heeft toch geen zin met zulke kleine kinderen –

die slepen hun vieze troep overal mee naar toe.

KATARINA Het is nooit wit geweest trouwens. Stockholmgrĳs. Shitwit

zou je kunnen zeggen.

JENNA Wat een grappige uitdrukking. Shitwit.

FRANK Waar hebben jullie eigenlĳk de slaapkamer?

JENNA Wat?

KATARINA Waarom vraag je dat?

FRANK Waar slapen jullie, bedoel ik.

JENNA Ik slaap verschrikkelĳk slecht – in de kamer die uitkĳkt op

de binnenplaats. Maar dat is volslagen waanzin eigenlĳk

omdat we het bed er dwars in moeten zetten om de deuren

open en dicht te kunnen doen om binnen te kunnen komen

en dan lig je daar recht de hal in te kĳken naar alle

kaplaarsjes en wanten. (Pauze) Want die deur gaat niet

meer dicht. Die hangt uit het lood of zoiets. Het is zo

deprimerend allemaal. (JENNA kĳkt de slaapkamer in) De

onze is groen.

FRANK Deprimerend.

JENNA Wat? (Ze zet de telefoon op het roltafeltje. De hoorn legt ze

ernaast)

FRANK Deprimerend.

JENNA Hoezo?

FRANK Het woord ‘deprimerend’. Dat heb ik al zo lang niet meergehoord. Hebben jullie last van ons eigenlĳk?

JENNA (Beweegt zich heel langzaam) Nee hoor, helemaal niet, ik

heb tenminste nog nooit iets gehoord, integendeel.



KATARINA Integendeel?

JENNA Echt niet. We horen nooit iets. Hebben jullie soms last van

ons?

FRANK Nee, helemaal niet. Het is altĳd zo stil.

JENNA Ja, het geluid gaat vast naar benden… De wasmachine?

KATARINA (Gaat naar het raam) Nee.

JENNA Ik zweet zo de hele tĳd.

FRANK Nee hoor, niks.

JENNA Die staat dag en nacht aan anders.

FRANK Hm. (Charmant) Wĳ hebben er ook een gekocht.

JENNA Wat voor een?

FRANK Een kleine dondersteen.

JENNA Maar jullie moeten het wel zeggen hoor als jullie last van

ons hebben – het wordt zo ingewikkeld anders.

KATARINA Jullie hebben waarschĳnlĳk meer last van ons dan wĳ van

jullie. (De dialoog is steeds voorzichtiger geworden) Met al

dat geschreeuw en gebler en gesmĳt met deuren en bloedspetters op de trap.

JENNA Dat was toch een ongelukje.

FRANK O ja? Misschien wordt het de volgende keer door het raam.

JENNA Spreekt toch vanzelf dat je wel eens ruzie hebt. Hebben wĳ

ook, denk ik.

KATARINA Toch niet met Tomas, die lĳkt me zo ontzettend aardig.

JENNA Aardig? Ach ja, ik heb niks te klagen eigenlĳk (Ze zwĳgen –

ze kĳken naar haar, ze gaat door, alsof ze eigenlĳk liever

niets meer gezegd had) Wĳ hebben bĳna nooit ruzie. (Pauze)

(KATARINA pakt een leeg witte wĳnglas van het roltafeltje.

Gaat naar de keuken. JENNA gaat haar achterna, blĳft in

de deuropening staan. FRANK gaat de stofzuiger wegzetten)

We hebben hetzelfde gebrek aan humor. Als Tomas kwaad

wordt dan hoef ik alleen maar te zeggen dat ik van hem

houd. Als je het goede woord zegt, gebeurt er niks. Ik hoef

alleen nog maar op het goede moment te zeggen dat ik van

hem houd, dan krĳgen we ook geen ruzie.

FRANK (Gaat naar de keuken) Heb jĳ dorst? … Ik heb dorst nu.

JENNA Het is wel lichter hierboven.

FRANK Vind je? (pakt een vol glas witte wĳn aan van KATARINA)

JENNA (Even later) Ja.

FRANK Al is het vast meer beschut beneden. Somberder.

JENNA Ja, veel lichter… En het is zo heerlĳk als het regent dat je

de ramen open kunt hebben. Hebben jullie ook duiven die

op de ruiten pikken? De buurt vind ik zalig anders.

(Levendiger) Alles is zo handig dichtbĳ – de post, de

apotheek, de sigarenwinkel, de drankwinkel, de



ondergrondse vlakbĳ en… (Kĳkt door het keukenraam)…

daar beneden het park… Daar kunnen de kinderen zomers

naar toe, leren fietsen. Waar blĳft Tomas nou toch?

KATARINA Pas maar op dat ze geen rattenvergif naar binnen krĳgen.

FRANK De duiven?

JENNA De kinderen?

KATARINA Ze strooien tegenwoordig zelfs rattengif in de zandbakken.

Er zĳn zulke grote ratten gekomen de laatste tĳd. In Rome

strooien ze ook vergif voor de duiven, twee verschillende

soorten rattengif – van de ene soort krimpen de duiven als

het ware, langzaam maar zeker, tot ze doodgaan, ja, omdat

ze stikken eigenlĳk, terwĳl ze van de andere juist opzwellen

als ballonnen, zodat ze niet meer hoeven te vliegen, ze

zwellen op als ballonnen tot ze in de lucht met geweldige

ploppen uit elkaar barsten… Echt waar.

FRANK Ploppen?

KATARINA Ploppen, ja.

FRANK (Verbaasd) Toch geen ploppen? – Jĳ bedoelt zeker, ploffen?

KATARINA (Terwĳl ze iets onaangenaams in haar stem krĳgt) Nee –

grote, akelige plopperige ploppen.

JENNA Brrr, wat akelig… Is dat lang geleden?... Dat jĳ in Roma

was? Mooie stad, lĳkt me.

FRANK Vertel eens over de rattenman, Katarina.

KATARINA Nee.

FRANK Hè, toe nou… Het was zo spannen toen je vannacht in bed

over de rattenman vertelde.

KATARINA Nee, zei ik.

FRANK Toe nou, lieverd, vertel nou, over die man die ze in een gat

in de grond gegraven hadden zodat hĳ zĳn armen en benen

niet meer kon bewegen, met een rat bĳ zĳn voeten, een

kleine uitgehongerde rat, die alleen naar boven kon komen

door zich een weg door die man zĳn darmen te knagen en

toen door zĳn mond er weer uitkwam. Vertel nou. Dat kun

je toch zo vreselĳk goed.

KATARINA (Geïrriteerd) Vertel het zelf.

FRANK Ik weet niet meer hoe het ging.

KATARINA Het gaat anders over jou. (KATARINA gaat de keuken in)

FRANK (Met gespeeld inzicht) Aha. Dus jullie houden hetzelfde

gebrek aan humor. Van de hak op de tak heet dat toch?

JENNA Ja, dat was erg aardig dat jullie belden. Wat zullen we eens

gaan doen vinden jullie?

FRANK Wat zei je? Wat zullen we eens gaan doen? Gewoon gezelligsamenzĳn.

JENNA (Verstrooid) Het is zo lang geleden dat ik met een

volwassene gepraat heb dat ik ben vergeten hoe dat moet.

Ik loop daar beneden de hele tĳd te brabbelen en babytaal



te praten. Als mĳn vrienden bellen om te vertellen wat ze

gedaan hebben en welke films ze gezien hebben, en mĳ

vragen wat ik van al die films vind die er draaien, Silkwood

of Frances, dan begrĳp ik niet waar ze het over hebben –

het enige waar ik over mee kan praten is Bernhard en

Bianca of Donald Ducks Kerstparade, of het terrarium op

Vasagatan. (Ziet de affiche tussen de ramen) Wat een

beeldschone affiche… Die had ik nog niet gezien… (Een

beetje in de verdediging, verontschuldigend) En over toneel

kunnen we het maar beter helemaal niet hebben.

FRANK O nee?

JENNA (Gaat op de hamer en de spĳkers in de fauteuil zitten.

FRANK haalt ze weg en legt ze in de kast in de hal) Nee, ik

versta geen woord van wat ze zeggen. En bovendien is hetzo vreselĳk duur als je een oppas moet nemen. Ik vind dat

ze nog te klein zĳn. Ik kom alleen buiten de deur om de

vuilniszak naar beneden te brengen, of om met Sarah naar

oma te gaan, of om luiers te kopen. Daarom is het ook zo

fantastisch heerlĳk om hier gewoon maar te zitten, gewoon

alleen maar te zitten en een beetje tot mezelf te komen

zonder dat je je de hele tĳd zo gespannen voelt. (Moe) Jullie

hebben er geen idee van hoe rustig ik me voel. Ik zou zo in

slaap kunnen vallen.

KATARINA Als je ergens hulp mee wil hebben, hoef je het maar te

vragen.

FRANK Waarmee?

KATARINA Om op te passen.

JENNA Echt? Meen je dat?

KATARINA Dan zeg je het maar.

JENNA (Onwillig) Nou, dat doe ik dan beslist een keer, als het echt

nodig is. Ik bedoel, als we de deur eens uit willen of zo.

FRANK Ik wil best ergens met je naar toe. Waar zullen we dan naar

toe gaan?

JENNA Gewoon een wandeling of zo… Wat lief zĳn jullie… Wat

aardig.

KATARINA Dat spreekt toch vanzelf.

JENNA Fantastisch. (FRANK heeft de cassetterecorder aangezet.

Sinatra zingt I didn’t know what time it was. KATARINA

trekt haar schoenen uit en gaat naar de slaapkamer) Mĳn

moeder is weg van die man.

FRANK Katarina vindt hem het ergste wat ze weet.

JENNA Toen ik klein was… Dan zong ze ’s avonds dat Frank

Sinatra nummer voor me.

FRANK Ik denk dat ik haar erg aardig zou vinden.

JENNA En elke ochtend maakte ze mĳn bed op… pakte de lakens

en voelde er even aan omdat ze dan kon horen wat ik ’s

nachts gedroomd had, zei ze.



TOMAS Ik zou de was toch nog even uit de machine halen.

JENNA Je hebt hem toch niet wakker gemaakt?

KATARINA (Die op de bank is gaan zitten) Kom hier bĳ mĳ zitten op de

bank.

JENNA Heb je de machine uit gedaan?

TOMAS Gek om in zo’n andere flat te komen, al is het eigenlĳk

dezelfde natuurlĳk.

FRANK Niet dezelfde. Een identieke.

TOMAS Hè? Ja, ja natuurlĳk.

KATARINA (Bewust onvriendelijk) Kunnen we niet wat licht

aandoen hier, het is zo verdomd donker hierboven.(Zegt hierboven)

FRANK Dat is toch juist wel prettig, dat het donker is.

KATARINA (Wat onbeheerst) Als ik zeg dat het hier donker is dan zou

jĳ toch als een gek overeind moeten springen om elke lamp

die je kon vinden onmiddellĳk aan te doen. (Tegen TOMAS)

Dag, Tomas.

TOMAS Dag.

JENNA Hĳ ziet er altĳd uit alsof hĳ net wakker is geworden en net

is opgestaan van de bank. Hĳ is zo sloom.

KATARINA Dag. Dag. (FRANK gaat naar de keuken. Neemt de

cassetterecorder mee. Nog steeds Sinatra)

TOMAS Dag.

KATARINA Ga zitten. (Persoonlĳk) Hoe is het met je.

TOMAS Goed. Heel goed.

KATARINA (Plechtig) Ik zie het… Je ziet eruit alsof het goed met je gaat.

TOMAS Jĳ ook.

KATARINA Ja, misschien wel ja… (Met licht welhagen) Weet je, ik heb

van je gedroomd vannacht…

TOMAS Hè? Van mĳ?

KATARINA (Alsof ze vrolĳk was) Je was groot en lief – in die droom

dan… Het was een heerlĳke droom. Het is toch gek met

dromen wie daar binnen sluipen.

JENNA Echt? Wat dan?

KATARINA O, niks bĳzonder… Jĳ bent mĳn droom binnengekomen.

Wat doe je daar? (FRANK zet de cassetterecorder met

Sinatra uit) Heb je een nieuwe bril gekocht?

TOMAS (Zet zĳn bril af, kĳkt ernaar) Deze? (Masseert zĳn ogen)

Nee, die ik heb ik al 12 jaar. Niet dezelfde natuurlĳk, maar

hetzelfde model.

KATARINA Ja, het is een mooie bril. Hĳ staat je.



TOMAS Hĳ begint weer modern te worden.

KATARINA (Snel) Hĳ staat je.

TOMAS Ik droom nooit. Heb ik geen tĳd voor. (Pauze) Wat deden

jullie?

JENNA Gezellig samenzĳn.

TOMAS O.

FRANK (De kamer in) Hoeveel kinderen hebben jullie eigenlĳk?

KATARINA Kregen we niet iets te drinken?

TOMAS (Tegen JENNA) Waarom ben jĳ zo nat?

FRANK Nou, hoeveel kinderen hebben jullie?

KATARINA Dat weet je best.

JENNA Twee… Ik kan er niks aan doen dat ik zweet. Dat is na mĳn

laatste bevalling. Je hoeft toch niet in hetzelfde bed te

liggen als ik.

FRANK Sorry, maar de baby bedoel ik. IS het een meisje?

TOMAS Wie? Wolfgang?

FRANK O. Hoe heet hĳ?

TOMAS (Duidelĳk) Wolfgang.

FRANK (Verbaasd) Toch geen Wolfgang?

TOMAS Ja.

JENNA Naar Tomas’ vader.

FRANK O. – Probeert hĳ al te kruipen en te gaan zitten en alles

kapot te maken? (Vriendelĳk)

TOMAS (Ontspannen. Pakt de hoorn van de telefoon) Welnee.

Helemaal niet.

FRANK Misschien is hĳ wat laat… Jongens zĳn toch altĳd wat

later?

KATARINA Dan wat?

FRANK Dan meisjes. Dat hindert ook niet… En is hĳ goed gezond?

TOMAS Nee, hĳ is ziek.

FRANK O.

TOMAS Ja.

JENNA Hĳ is eigenlĳk altĳd ziek geweest sinds hĳ geboren werd.

FRANK Iets drinken, zei je.

TOMAS Hĳ ligt de hele nacht te hoesten. (Alsof hĳ het niet op kan

brengen het uit te spreken. Legt de hoorn weer weg) Jennadenkt dat hĳ de hoest heeft.

JENNA Kinkhoest. Dat is niet gevaarlĳk.

FRANK Arm kind. – Dat is niet goed als ze zo klein zĳn.



JENNA Het is niet gevaarlĳk – als je de hele nacht maar een oogje

op ze houdt. Het was wel vreselĳk toen Sarah kinkhoest

had.

TOMAS (Kĳkt in de slaapkamer. De deur staat open. Hĳ voelt dat

KATARINA hem gadeslaat, is in gedachten verzonken) Het isop de een of andere manier zo ontroerend – ze zĳn zo

godvergeten ontroerend als ze daar liggen te hoesten en

geen lucht meer krĳgen en naar adem liggen te snakken.

FRANK Maar het is toch vast niet goed als ze in slaap vallen.

JENNA Nee, ik moest de halve nacht met haar blĳven rondlopen. Ik

heb je wel twintig keer gebeld. Hĳ was naar een cursus in

Malmö. Ik wist niet meer wat ik doen moest. Tenslotte –

KATARINA Dat lĳkt me doodvermoeiend.

JENNA Dat is het ook. (Pauze) Een kind dat diep in slaap is weegt

ook veel meer dan anders.

KATARINA Laten we hopen dat ze snel weer opknapt hè. Dat jullie

weer kunnen slapen.

JENNA (Bĳna opstandig) Sarah mankeert anders niks.

TOMAS Het is Wolfgang.

JENNA Ja, Wolfgang is het die ziek is. (Defensief) Het kan ook

kroep zĳn natuurlĳk.

TOMAS Ja, het kan ook kroep zĳn natuurlĳk.

JENNA Nee, dat is het niet.

TOMAS Het is zo ontroerend, dat hese stemmetje, dan is hĳ net

Jimmy Durante. (Lacht)

FRANK Wat een mooie naam – Sarah. Als ik een dochter kreg zou

ze Lena moeten heten.

KATARINA Nee, bah, ik ken zoveel afschuwelĳke Sarah’s… Ja, sorry,

echt… (Glimlacht naar TOMAS)

TOMAS (Instemmend) Dat is toch zo, dat een naam altĳd klinkt als

de mensen die je kent die zo heten.

FRANK (Je voelt hoe dom hĳ TOMAS vindt) Natuurlĳk is dat zo.

(Tegen JENNA) Wat je daarnet zei over kinderen die veel

zwaarder wegen dan andere als ze diep in slaap zĳn – dat was interessant.

JENNA (Weer verstrooid) Nee, ik weet niet – het is alleen een

ervaring.

KATARINA (Zonder adressaat) Tomas –

TOMAS Ja.

KATARINA (Tegen FRANK) Zou jĳ ons niet eens iets te drinken

aanbieden?

FRANK Hè? Ja, natuurlĳk. Sorry. (Ieders aandacht is op hem

gericht) (Pauze) Waar ben ik met mĳn gedachten?



KATARINA (Eerder fysiek dan emotioneel geïrriteerd reagerend) Bah,

wat ben jĳ gespannen.

FRANK (Zonder zich te verdedigen) Ik? Welnee, helemaal niet.

KATARINA Dat ben je wel. Moet je je borstkas eens zien – die gaat op

en neer als een blaasbalg. – Ontspan verdomme nou eens

een keer en gedraag je als een normaal mens. (Als een

dokter) Er is hier echt niemand die je op wilt eten… - Hoor

je me. – Frank?

FRANK Wat?

KATARINA Kalmeer nou eens een beetje.

FRANK Ik weet niet waar je het over hebt. (Pauze) (FRANK gaat op

de leuning van JENNA’s fauteuil zitten) Thee… Nee, ietssterkers.

JENNA (Buigt voorover en pakt een tĳdschrift van het tafeltje) Heb

je gezien wat een fantastische stoel Frank gekocht heeft?

FRANK (Tegen KATARINA) Ik begrĳp niet waar jĳ het over hebt.

TOMAS Goeie God – is dat een stoel? (Kĳkt lang) Het is net een

kunstwerk.

KATARINA (Zonder FRANK antwoord te geven) Het is een kunstwerk waar je niet in kunt zitten.

TOMAS (Weet niet of hĳ commentaar wil geven op haar opmerking.

Gaat in de stoel zitten) Ojojoj – fantastisch… Wat kostte

die?

KATARINA Raad eens. 8000.

TOMAS 8000? Echt waar? Dat is niet waar. Toch geen 8000?

KATARINA Vraag het hem maar.

FRANK (Staat op) Hebben jullie honger?

JENNA Integendeel. (Tegen TOMAS, geïrriteerd) Wat heb je nou met

die jam gedaan? Je hebt hem zelf gemaakt.

TOMAS Verdomme, vergeten – zal ik vlug even naar beneden lopen

om hem te gaan halen?

JENNA Die is zo ongelooflĳk…

KATARINA Tomas? (TOMAS glimlacht alsof hĳ een complimentje heeft

gekregen) Jĳ zit daar maar te glimlachen.

TOMAS Tja… Wat moet ik anders doen?

KATARINA Waaraan?

JENNA Tomas, weet je heel zeker dat je de wasmachine hebt

uitgedaan?

TOMAS Ja, ja, ja, ik dacht van wel.

KATARINA Fantastisch, iemand die zo’n harmonische indruk maakt.

JENNA (Boos) Ja, hĳ is zo tevreden met zichzelf. (Tegen FRANK die

voor haar opstaat, als schaduw die dreigt te vallen) Ik

hoorde dat je moeder is overleden. Wat naar voor je.



FRANK Mĳn moeder?

JENNA (Onzeker) Dat is wat Katarina zei tenminste.

FRANK Waarom zei ze dat? (Glimlacht. Gaat naar het raam) (Pauze)

JENNA Is dat dan niet zo?

KATARINA Ze staat in de hal.

JENNA (Kĳkt tegen haar zin naar KATARINA) Wat zei je?

KATARINA Daar staat ze – in een plastic tasje heeft Frank haar

neergezet… Echt waar. Daar staat zĳn moedertje… Echt

waar. Of niet soms? … Frank, waar of niet?

FRANK Hè?

KATARINA Het spĳt me, het klinkt misschien –

FRANK (Wendt zich tot KATARINA) Ik kan niet meer naar je

luisteren. (Zonder de geringste inspanning) Wat willen jullie

hebben? … - Wat willen jullie drinken?

JENNA Sorry –wat zei je? Ik weet het niet… Wat neem jĳ, Tomas?

TOMAS Wat er is.

FRANK (Harder. FRANK rolt het tafeltje naar de bank) Whiskey – wĳn? Ik heb een hele lekkere wĳn die Dry Pinot heet.

JENNA Ik heb best zin in whiskey, maar dan lig ik straks zo onder

de bank. Daar moet je je helemaal niets van aantrekken.

Laat me daar maar liggen.

FRANK Jĳ ook, Tomas?

TOMAS Nee, ik blĳf wel overeind. Ja, graag, whiskey… Dank je.

JENNA (Giechelend helemaal voor zichzelf) Dat zegt mĳn mama

altĳd – ik wou dat ik de moed had om onder het kleed te

gaan liggen.

TOMAS (Met onverschillige belangstelling) Wat bedoelt ze daar dan

mee? Niks?

JENNA Dat snap je best – om dood te gaan natuurlĳk.

TOMAS Dat heb ik haar anders nooit horen zeggen.

JENNA (Moedig) O nee?

TOMAS Nee.

JENNA Nee, dat spreekt ook eigenlĳk vanzelf, waarom zou jĳ dat

gehoord hebben? (Agressief) Jĳ bent maar dan ook

helemaal niet ongerust. Je klinkt alleen zo.

FRANK En wat wil jĳ drinken, Katarina.

KATARINA Gin, als dat mag.

FRANK Gin? Nu al?

KATARINA Ja, alsjeblieft. Als dat mag?

FRANK (Ridderlĳk. Wendt zich tot KATARINA) Natuurlĳk mag dat,

waarom niet? (Gaat weg naar de keuken, fluit nog steeds



het Italiaanse wĳsje – fluit vaak onbewust waar hĳ aan

denkt)

TOMAS (Overtuigend) Ik houd ontzettend veel van jouw moeder.

JENNA Vreemd genoeg.

TOMAS (Nog overtuigender) Nee, ik mag haar ontzettend graag.

JENNA Ik begrĳp heus wel waarom. Zĳ vindt jou toch ook de

opwindendste man die ze ooit ontmoet heeft.

KATARINA (Aanwezig) Nou, nou…

JENNA Maar de volgende dag wil ze weer dat wĳ gaan scheiden.

TOMAS Wat?

JENNA (Bang) Je hoort wat ik zeg.

TOMAS Waarom dat?

KATARINA Nee, toe nou, lieverd, nou hebben we het niet meer over

onze ouders hè… Ik kan er niet tegen. Ik heb zelf ook een

moeder waar ik geen raad mee weet… (JENNA buigt zich

voor over, fluistert) Wat? (Luider) Wat zei je?

JENNA Of het waar is dat Franks moeder is overleden?

KATARINA We moeten morgen naar de begrafenis. Ja, natuurlĳk is ze

dood… Nee, teraardebestelling. Netjes is dat met zo’n

handschoen. (Ze bedoelt de witte verbandhandschoen die

JENNA aan haar linkerhand heeft)

JENNA Ja, ik begrĳp ook niet waarom die steeds opengaat – de

huid. Ik heb al eczeem vanaf dat ik klein was. Ik heb een

tĳdje geleden een boek gelezen over de huid… Daarin stond

dat kinderen die niet genoeg liefde krĳgen…

TOMAS (Gelĳktĳdig met JENNA) Of die niet vaak genoeg gestreeld worden…

JENNA Of die niet vaak genoeg gestreeld worden, huidproblemen

krĳgen, eczeem of allergieën… Maar dat klopt niet in mĳn

geval… Helemaal niet… Ik kreeg juist zo ontzettend veel

liefde toen ik klein was, ik werd zowat doodgeknuffeld door

iedereen.

KATARINA In Venetië heb ik eens een keer op een terras staan praten

met een man die een of ander bĳzonder ding bĳ zich had,

wat eruit zag als een cocktailshaker. Het bleef dat zĳn

moeder dood was en dat ze gecremeerd was. En zĳ wilde

dat hĳ naar het een of andere eiland daar toe zou gaan …

FRANK Torcello…

KATARINA Ja… Om haar as uit te strooien boven de zee. Hĳ had een

boot genomen en haar in het water gestrooid. Maar toen hĳ

die urn weg wilde gooien, vond hĳ dat die zo mooi was

eigenlĳk. Ik wist helemaal niet dat er zulke kleine urnen

bestonden. En dat was wat hĳ me liet zien. Hĳ zat daar met

dat ding op zĳn tafeltje alsof hĳ een cocktail zat te shaken.

(Ze lachen allemaal, zelfs als ze het niet leuk vinden,

behalve FRANK. KATARINA tegen FRANK als ze is

uitgelachen) Niet leuk?



FRANK Jawel. Om je dood te lachen.

KATARINA (Tegen TOMAS) Hĳ lacht niet… Durft niet.

TOMAS (Die de bedoeling niet kent) Waarom niet.

KATARINA Waar is mĳn glas?

FRANK (Besteedt daar geen aandacht aan)

TOMAS Wat een krankzinnig verhaal.

KATARINA Daarna ontdekte hĳ…

FRANK Proost! (Hĳ toast met JENNA)

JENNA Wĳ komen vast nooit in Venetië.

KATARINA (Tegen FRANK. Gemeen.) Ontdekte hĳ wat voor een

reusachtige aantrekkingskracht hĳ had op kleine meisjes

op het strand en toen verloor hĳ zĳn belangstelling voor die

urn. Zo was het toch, Frank?

FRANK Ik denk niet dat ik hoorde wat je zei. Proost! (FRANK tegen

TOMAS)

KATARINA Trek je er niks van aan wat ik zeg.

FRANK Wat zei je dan?

KATARINA Niks… Kusje. (Pakt zĳn hand, in de hare, liefdevol) zeggen

jullie dat ook, kusje?

JENNA Kusje?

TOMAS Als we iets drinken?

KATARINA Door de telefoon? (JENNA schudt haar hoofd) Daar word ik

doodzenuwachtig van… Dan is er iets wat niet klopt, als we

geen kusje zeggen voor we opleggen. Waar of niet, Frank?

(FRANK knikt. Ruikt aan zĳn hand. Die ruikt naar haar)

TOMAS Wat een fantastische whiskey.

KATARINA Ik wacht tot het allerlaatste moment… en als hĳ dan geen

kusje zegt en gewoon ophangt… dan voel ik me zo naar

eigenlĳk.

FRANK (Tevreden) Vind je hem lekker?

JENNA Ik voel me altĳd net het orakel van Delphi als ik Seven-Up

drink.

KATARINA Je moet kusje blĳven zeggen tot we dood gaan.

TOMAS Fantastisch lekker… Wat is het voor merk?

KATARINA En waar blĳft nou mĳn gin?

JENNA Ik vind dat alle whiskey hetzelfde smaakt.

TOMAS Nee, dat is niet echt zo.

JENNA Nee, o. (Pauze) Is het waar? Dat je moeder –

FRANK We kunnen espresso maken. – Mĳn moeder!

JENNA Dat ze daar in een plastic tasje in de hal staat?



FRANK Ja.

JENNA Maar dat kan toch niet.

FRANK Begraven, maar niet dood. Zoals ze zeggen. Nee,

gecremeerd, maar nog niet dood.

JENNA Is dat niet raar?

FRANK Wat?

JENNA Maar ze blĳft daar toch zeker niet staan?

FRANK Mĳn broer en zĳn vrouw komen morgen en dan gaan we

met haar naar de Noorderbegraafplaats om haar ter aarde

te bestellen. (FRANK buigt zich voorover en luistert naar de

telefoonhoorn) Ik en mĳn broer en zĳn vrouw.

KATARINA (Haalt een sigaret uit zĳn borstzak) Ik hoor dat ik niet

meega.

FRANK De begrafenisonderneming heeft haar hier naar toe

opgestuurd in een pakje. Ik ben haar op het postkantoor

gaan halen. Ze was zo klein. Handzaam. Willen jullie haar

zien? (FRANK gaat naar de hal)

JENNA Bah. Nee, dank je. (Rolt de heel tĳd haar rok over haar ene

dĳbeen naar boven en naar beneden)

FRANK Het is alleen een hoopje as. (Pauze)

KATARINA Zondag ga ik met mĳn moeder naar buiten.

FRANK Wat leuk.

KATARINA Mĳn God. (Buigt zich voorover en laat Tomas, die opstaat,

haar vuur geven, zegt ‘dank je’ voor ze dat doet. FRANK zet

het plastic tasje voor de wc-deur)

FRANK Waarom haal je de filters eraf eigenlĳk?

KATARINA Ik moet wel… Wat zei je?

FRANK (Gaat naast KATARINA op de bank zitten) Ja, ik vroeg,

waarom je eigenlĳk altĳd de filters van je filtersigaretten

haalt? Waarom koop je dan filtersigaretten als je toch de

filters er vanaf haalt? Dat begrĳp ik niet. Waarom doe je

dat?

KATARINA Moet je altĳd weten waarom je iets doet?

JENNA (Grĳpt naar haar borsten) O, het is weer zover.

TOMAS Wat?

JENNA Ik word gek. (Pauze) Denken jullie dat het kwaad kan

eigenlĳk dat ik drink als ik voed? (Drukt op haar borsten)

Het vloeit.

FRANK Vloeit het?

JENNA Ja. O, nee.

(Stilte)

FRANK Hoe voelt dat?



TOMAS Lieve God – wat is er dan nu weer? … Dit is toch

belachelĳk. (Wil niet, maar wordt door zĳn woede

gedwongen op te staan en de kamer uit te gaan, legt zĳn

bril op de grond)

KATARINA Wat is er?

FRANK (Neutrale antwoordloosheid)

KATARINA (Kalm, overmoedig) Je kĳkt naar me alsof ik een dier was.

FRANK Dat ben je ook.

KATARINA O.

FRANK Een heel klein diertje. (Glimlacht)

TOMAS (Komt weer binnen. Blĳft in de wc-deur staan) Haar hele blouse zit eronder… Wat kan ik daar verdomme nou aan

doen? … Heb jĳ iets wat ik zolang kan lenen – hindert niet

wat.

KATARINA Ik denk van niet. Zal ik even gaan kĳken? (Staat geïrriteerd

op, gaat zoeken in de slaapkamer, komt terug met een veel

te grote wollen trui. Gooit die naar TOMAS) Dit is echt alles

wat ik heb. Anders moet je maar even vlug naar beneden

om iets te halen.

TOMAS Dit is toch goed. (Gooit de trui door de deur naar JENNA,

pakt zĳn glas, drinkt, kĳkt beschaamd of nadenkend naar

het kleine restje dat overblĳft in het glas) Jaja, nounou.

FRANK Wat zei je?

TOMAS Jaja, nounou.

FRANK O… Hoe is het anders bĳ jullie?

TOMAS Ach, jullie weten toch hoe dat gaat.

FRANK Nee.

TOMAS Tja, wat doe ik, veel werk en dan naar huis en eten en de

kinderen naar bed brengen.

FRANK (Die op de bank zit, op weg is ergens naar toe, ver weg) Ja,

je komt nergens aan toe.

KATARINA (Naar de keuken voor meer witte wĳn)

TOMAS (Meer in beslag genomen door waar KATARINA naartoe

gaat) Ach, dat valt best mee. Ik speel een beetje tennis.

FRANK Tennis? Tennis?

TOMAS Ja… En jĳ?

FRANK Ach, weet je… Maar weet je wat? – Zouden we niet samen

een keer kunnen gaan tennissen, jĳ en ik, een keer in de

week? (Fluit) Wat vind je ervan?

TOMAS Jĳ en ik?

FRANK Ja, wat vind je ervan?

TOMAS (Zonder bedoeling) Nja, ik heb al iemand waar ik mee speel.

FRANK O ja – wat? Tennis?



TOMAS Ja, juist.

FRANK En squash?

TOMAS Nee, tennis. Wat doe jĳ?

FRANK Ik?

TOMAS Ja, wat doe jĳ? Intellectuele krachtsport?

FRANK (Lacht, neuriet)

TOMAS Nou?

FRANK (Nadenkend) Jaaa… Wat doe ik? … Ik probeer elke ochtend

tien kilometer te lopen.

TOMAS (Zonder veel belangstelling) Waarheen?

FRANK Waarheen?

TOMAS Ja.

FRANK Rondjes, rondjes… de hele tĳd…

KATARINA (Terug in de zitkamer)

FRANK (Klaarwakker) Ben je boos?

TOMAS Nee.

FRANK Het klonk zo. Echt niet?

TOMAS Nee, echt niet.

KATARINA Weet jĳ wat je daar neuriet?

FRANK Wat? … Nee, geen idee.

KATARINA Die Italiaanse hoer die je op die plee in Orly geneukt hebt.

FRANK Verdomme zeg – nee, ik had geen flauw idee dat ik die floot.

KATARINA Je floot niet. Je neuriede.

FRANK Dat was trouwens helemaal niet op Orly. (Lacht)

KATARINA (Pauze) Waar is Jenna?

FRANK Die heeft zich verstopt in de zandbak. (Tegen TOMAS) Dus

je weet heel zeker dat je niet boos bent?

TOMAS Ja.

FRANK Ik heb je dus niet kwaad gemaakt?

TOMAS (Vriendelĳk. Gaat op de bank zitten) Nee, dat kun je niet.

FRANK Okay. Uitstekend.

KATARINA (Schreeuwt plotseling) Gin!

FRANK Wat zei je?

KATARINA Was dat alles wat we te drinken krĳgen?

FRANK (Staat op) Misschien wel, ja. Tomas, wil jĳ nog iets.

TOMAS Ja, waarom niet?



FRANK Wat zou je dan nu willen drinken? Whiskey? Gin?

TOMAS Is allemaal goed.

FRANK (Gaat naar het roltafeltje) Dat krĳg je dan.

KATARINA Frank?... Frank?

FRANK Ja, Katarina – wat wil jĳ dan nu?

KATARINA Jaa…mmm…mmm… Ik zou best ook iets willen om op te

knabbelen, als je toch naar de keuken gaat… Waarom neem

je niet iets mee als je weer terugkomt.

FRANK ongelooflĳk vastbesloten – knipt met zĳn vingers maar volkomen

onbewust. TOMAS staat op en loopt naar het raam. Geeft op weg

daarheen FRANK zĳn lege glas.

Lieveling.

Een verlicht passagiersvliegtuig vliegt snel en luid dalend langs de ramen

in de scherminggrauwe lucht. Ze kĳkt ernaar alsof het niet langsgevlogen

was.

FRANK Wat zei je? (Vult TOMAS’ glas)

KATARINA (Lacht bemoedigend) Lieveling. (Korte pauze)

VIERDE TONEEL

FRANK geeft TOMAS het glas. Gaat naar de slaapkamer.

KATARINA (Kĳkt hem geamuseerd na) O, wat is hĳ kwaad… Ojojoj…

Dat kan wat worden. (Glimlacht vriendelĳk naar Tomas)

Dag… Dag – zo, ben jĳ dat!

TOMAS Ja, wie anders!

KATARINA (Ze kĳkt hem aan. Hĳ beantwoordt die blik, maar vermĳdt

die even later weer. Ze kĳken naar elkaar. TOMAS gaat weerop de bank zitten) Oj, razend is hĳ. Moet je horen wat een

lawaai hĳ maakt. (KATARINA gaat achter de bank staan,

gaat op de rugleuning zitten. Legt haar hand erop)

TOMAS (Legt zĳn hand op de hare) Ze trekken snel allebei hun

handen weer terug) Oj… Mĳn fout. (Krabt zĳn handen wat

een gewoonte van hem is)

KATARINA Ik zie dat niet als een fout.

TOMAS Nee… Wat?

KATARINA Dat je als het ware per ongeluk mĳn hand aanraakte… Wat

wilde je zeggen?



TOMAS Wat zei je? … O, is dat zo, lieveling? (Pauze) Ben je misselĳk

zei je?

JENNA Doe geen moeite… Stoor ik?

TOMAS Wie?

JENNA Jou niet. Als je dat soms dacht.

TOMAS Nee, dat is ook niet zo.

FRANK (Brengt JENNA naar de fauteuil) Ja, je bent helemaal wit.

KATARINA Neem wat whiskey.

JENNA (Tegen FRANK bĳ wie ze bĳna alleen gaat zitten om uit te

praten) Dat heb ik nou al bĳna een heel jaar… Het is zo

deprimerend… Sorry. (Pauze) Ik weet nog goed toen ikzwanger was van Wolfgang en met Sarah naar de crèche

ging.

KATARINA (Gemeen) Sarah is Jenna’s en Tomas’ dochtertje!

JENNA Toen was ze vier. Nu is ze bĳna vĳf. Ze is bĳ mĳn moeder.

TOMAS Is er iets wat je wilde vertellen. (Stilte) Je begon iets te –

JENNA Ik heb niks te vertellen. Ik kan net zo goed weer naar

beneden gaan. (Leeg) Ik heb niks te zeggen. Niks. Ik kan netzo goed…

TOMAS (Nonchalant) Wat?

JENNA Mĳn mond houden.

FRANK Vertel maar.

JENNA Wat? … Waarom? Het is niks bĳzonders. Het wordt nu toch

alleen maar belachelĳk. Moet ik me dan ook nog belachelĳk

maken?

FRANK Je bent niet belachelĳk. In geen enkel opzicht. Vertel maar.

JENNA Het is niks grappigs… Alleen iets wat gebeurde toen ik in de

tweede maand was. Toen ik zwanger was. (Ze valt stil en

zwĳgt, vertelt dan toonloos zonder zich er iets van aan te

trekken of iemand luistert) Ik was zo misselĳk dat ik elke

ochtend moest overgeven, als ik in de bus zat, en ik

probeerde het op te houden, zodat ik het in het

tulpenperkje voor haar crèche kon doen en op een ochtend

wees ze op het andere perkje en zei:

TOMAS (Tegelĳkertĳd) Die ook, mama.

JENNA Die ook, mama. Ik weet best dat het niet leuk is.

FRANK (Barst in een luid, blaffend gelach uit, waar geen eind aan

lĳkt te komen, ziet dat ze hem allemaal aanstaren) Sorry

dat ik zo moet lachen (Moet weer, even hard, lachen) Ik weet

zelf hoe het klinkt. (Tegen JENNA) Dat was ontzettend leuk.

Nu moet ik even gaan pissen. (Gaat naar het toilet)

Ze blĳven stil zitten, zĳn gedwongen om te luisteren omdat hĳ de wc-deur

niet heeft dicht gedaan.

JENNA (Zacht, teder) Willen jullie geen kinderen?



KATARINA (Even zacht) Ne… Nee.

FRANK (Komt terug, vriendelĳk. In de wc-deur) Nog iets drinken?

JENNA Hoe laat is het?

FRANK Je ziet er vreselĳk moe uit, Jenna… Wil je soms even gaanliggen? (Tegen TOMAS) Moet je zien. (JENNA staat op, loopt

wankelend naar TOMAS)

TOMAS (Staat snel op uit de bank en gaat achter haar staan) Moet

je soms alweer kotsen?

FRANK Het is misschien beter als je even gaat liggen?

JENNA (Doet Tomas na) Moet je soms alweer kotsen? (Schudt

moeizaam haar hoofd. FRANK helpt JENNA om op de bank

te gaan zitten)

KATARINA Nou, dat wordt dan vast een prettige dag voor je.

FRANK (Kĳkt haar aan) Voor mĳ… Wanneer?

KATARINA Morgen, als je van mĳ af bent. (Ze is ook opgestaan en naar

het tafeltje gelopen)

FRANK (Tegen zichzelf) Ja, dat is waar. Daar heb je gelĳk in. Wil je

een kussen hebben, Jenna… Ga maar even liggen (Gaat op

de bank zitten)

KATARINA (Luider dan de anderen) En na de begrafenis, wat ga je dan

doen?

FRANK Naar de bios misschien. (Tegen TOMAS) Hebben jullie nog

een goede film gezien de laatste tĳd?

JENNA Nee.

TOMAS Ik dacht erover om een video te kopen – huren misschien.

Ik weet het niet.

JENNA (Zacht maar bĳzonder intens) Nooit van mĳn levensdagen.

Nooit. Hoor je wat ik zeg. Wĳ nemen geen video. Wĳ nemen

geen video. Dan sla ik hem stuk. Dat wil ik wel zeggen. Dat

is walgelĳk. Walgelĳk. Dacht jĳ dat ik dat zien wil… wat je

dan ziet… mensen die aan stukken gescheurd worden…

Dacht jĳ dat ik dat zien wil. Dacht jĳ dat!

TOMAS (Na een lange gegenereerde pauze misschien) Ja… Nee…

(Pauze)

JENNA Dacht jĳ dat ik daar naar wilde kĳken? (Pauze) Is dat wat jĳ

denkt? (Heel beslist, recht voor zich uit) Zo’n ding komt er

bĳ ons niet in, zo’n video.

FRANK Niet?

JENNA Dan zul je eerst de kinderen moeten afmaken. En mĳ. Dan

kun je de hele nacht naar je video gaan zitten kĳken.

TOMAS Maar ik ben gek op films… (Om het goed te maken)… Ik

snap het niet… Het is helemaal niet omdat ik zo graag dat

soort dingen wil zien… Ik ben altĳd gek geweest…



JENNA (Buiten zichzelf) Hoor je niet wat ik zeg! … Als jĳ zo’n video

koopt dan smĳt ik hem onmiddellĳk het raam uit!

TOMAS (Lacht ondanks zĳn ergernis) Maar dat kan Katarina en

Frank toch niks schelen?

JENNA Je hebt gehoord wat ik zei. Als jĳ zo nodig mensen wil zien

die elkaar bespringen als wilde dieren, dan moet je dat

maar ergens anders gaan doen maar niet bĳ ons thuis.

KATARINA (Onderbreekt haar, luid maar normaliserend, recht voor

zich uit) (Pakt de Whiskeyfles, schenkt in) Ja, ik zou ook

best weer eens naar de bioscoop willen… Een bepaalde film

die je wou gaan zien?

FRANK (Glimlacht alsof ze alleen waren) Neee… Ik dacht

misschien… Nightporter.

JENNA Ik gooi hem meteen het raam uit.

KATARINA Die hebben we al gezien.

FRANK Ik niet. (Tegen JENNA) Hebben jullie die gezien,

Nightporter?

JENNA (Erg boos) Waarom vraag je dat, als je weet dat ik al in geen

drie jaar meer naar de bioscoop geweest ben!

TOMAS (Met een stĳve glimlach) Ja, aan martelaars geen gebrek

hier.

KATARINA (Gepreoccupeerd) Ach toe nou! Die hebben we wel gezien…

JENNA Wat zei je?

KATARINA … jĳ en ik – dat weet ik zeker…

FRANK Ik niet.

KATARINA Die hebben we wel gezien!

JENNA (Staart woedend naar TOMAS) Ik heb heus wel gehoord wat

je zei.

KATARINA Weet je dat dan niet meer?

FRANK Ik snap heus wel waar jĳ mee bezig bent…

TOMAS Dat was alleen bedoeld…

FRANK Ik zei dat ik heus wel snap waar je mee bezig bent. Dacht jedat je daarmee indruk op me kon maken?

JENNA Jĳ moet je niet kleiner maken…

FRANK Nee.

JENNA Jĳ moet je niet kleiner maken dan je bent…

KATARINA Dat heb je wel.

JENNA Toe nou lieverd, krimp nou niet nog meer…

FRANK Nee, zeg ik.

JENNA Straks blĳft er helemaal niets van je over.



KATARINA Dat heb je wel! … Was dat Nightporter of was dat

Nightporter niet!

TOMAS Wat bedoel je daarmee?

(Pauze)

JENNA (Akelig) Ik ben niet gek.

FRANK Natuurlĳk niet.

KATARINA (Bĳna schreeuwend) Wat was dat dan voor film verdomme?

FRANK Weet ik niet.

JENNA Hoor je wat ik zeg!

KATARINA (Nog steeds krachtig) Weet je dat niet? Waarom weet je dat

niet?

FRANK Ik kan toch onmogelĳk weten welke films jĳ allemaal gezien

hebt.

KATARINA (Volkomen normaal) Misschien is het omdat je hem samen

met mĳ gezien hebt.

FRANK (Neemt het glas waar KATARINA Whiskey in gedaan heeft)

Proost, Jenna.

JENNA (Beweegt zich niet) En een video komt er bĳ ons niet in.

FRANK Proost, Jenna.

KATARINA Tomas!

TOMAS Ja, … Hier ben ik.

Katarina gaat naar Tomas met een vol glas. Terug naar het tafeltje.

Schenkt een nog voller glas in. Erg overdreven.

KATARINA Proost! Tomas.

JENNA Drink maar. (Pauze) Drink dan. (Pauze) Drink dan als ze

zeggen dat je drinken moet. (Pauze) Kĳk, hĳ drinkt. Toe

maar. Drink dan door. (Pauze)

TOMAS (Een beetje gegeneerd) Nee… Ik ben eigenlĳk ook al een hele

tĳd niet naar de bioscoop geweest… Als mĳn vrienden

vragen of ik Frances al gezien heb of The Raider of the Lost

Ark (Lacht gegeneerd. Gaat naar Katarina) … is Bernhard

en Bianca…

JENNA (Tegelĳkertĳd) … of Pippi Langkous het enige wat ik

bedenken kan.

TOMAS … of Pippi Langkous het enige wat ik bedenken kan. Dan

kan je je zo stom voelen.

JENNA Goed zo. Dat had ik Katarina en Frank allemaal al verteld

voor jĳ kwam.

TOMAS O, sorry hoor… Ik voel me zo langzamerhand ook best een

beetje… ja, hoe zeg je dat? …

FRANK Geil?

TOMAS Wat zei je? (Heeft iemand gevonden om mee te vechten) Wat

zei jĳ? Wat zei jĳ verdomme?



FRANK Geil?

TOMAS Nee, dat was niet wat je zei.

FRANK O nee? Katarina? Zei ik dat niet?

JENNA Zou jĳ niet liever eens gaan kĳken beneden of Wolfgang nogleeft?

TOMAS Jĳ moet je hier niet mee bemoeien. (Niemand zegt iets.

Neemt de hoorn en luistert) Waarom? Niks te horen.

JENNA Ja, wie weet is hĳ al dood.

TOMAS Doodstil. Luister zelf maar.

JENNA Dan wordt hĳ zo wakker… (Tegen KATARINA) Nee, er was

een avond dat hĳ me vrĳ gaf en dat hĳ zei dat ik de deur uitkon gaan, naar de bios als ik wilde. Er was misschien iets

waar hĳ alleen thuis voor wilde zĳn.

TOMAS Waarom zeg je dat? Dat ik je vrĳ gaf? … Jenna? Lieve

Jenna… toe… (Smekend) Het is toch niet alleen om

Wolfgang dat je nooit de deur uit gaat.

JENNA Dacht jĳ dat ik dat leuk vond? Dacht jĳ dat?

TOMAS Maar lieve Jenna…

JENNA Dacht jĳ dat! Dacht jĳ dat!

TOMAS Wat?

JENNA Dacht jĳ dat ik dat niet leuk zou vinden om er eens uit te

komen, gewoon in mĳn eentje de deur uit te kunnen gaan.

Helemaal alleen! Zodat ik jou even niet meer hoefde te zien!

Denk jĳ dat ik het niet leuk zou vinden om eens een keer

een toneelstuk te zien of echte mensen! Ik weet verdomme

niet eens meer hoe die eruit zien. En je moet ook eensophouden met dat ‘lieve Jenna’. Ik kom er nooit eens uit.

En ik ben niet van plan om je te vertellen waar ik naartoe

ga. Ik denk er niet over. Dat zal nooit iemand weten.

(KATARINA gaat naar de wc) Hoorde je wat ik zei? (Pauze)

(FRANK staat op, gaat naar het raam) Sta daar niet zo stom

te kĳken. Nou moet je even naar beneden gaan om naar

hem te gaan kĳken? Nu is het jouw beurt.

TOMAS Goed… Uitstekend.

JENNA Ga dan!

TOMAS Hè?

JENNA Naar beneden zei ik… ga nou even kĳken of hĳ nog ademt…

Je bent toch niet vergeten dat hĳ kinkhoest heeft, of wel?

Dan blĳf ik hier nog even wat zitten praten…

TOMAS Nu? Waarom? Waarom? … Ik ga wel als hĳ moet eten.

JENNA Nu.

TOMAS Alsof hĳ een opgewonden kind was) Toe nou lieverd, probeer

nou alsjeblieft wat te kalmeren.



JENNA (Plotseling als een razend klein meisje) Ik wil dat je nu

onmiddellĳk naar beneden gaat! Nu ga jĳ naar beneden!

Tomas, naar beneden!

FRANK Ja, ja.

JENNA Tomas, naar beneden!

TOMAS Ja, ja, verdomme, ik ga al. Ik ga al. Jĳ je zin. Ik ga nu

meteen. (Gaat naar de hal)

JENNA (Als hĳ weg is, hulpeloos, zegt) Hĳ houdt niet van me.

(Toonloos) Hĳ heeft nooit van me gehouden. (Alsof ze niet

wist wat ze zei) Daarom ben ik de hele tĳd zwanger. (Pauze)

(Ze kalmeert. Je ziet hoe lief en direct ze is)

FRANK (Gaat naar JENNA) Hoe is het er nu mee?

JENNA (Na een lange pauze) Goed… Misschien. Ik vind jullie

vreselĳk. (Pauze) Allebei.

FRANK (Met deelneming) Dat ben ik helemaal met je eens. (JENNA

staat op) (Pauze) (Ze gaat naar de hal) Waar ga je naartoe?

Naar beneden? Je gaat toch zeker niet nu al weg? Niet

weggaan. (Zonder te smeken) Niet weggaan.

JENNA Ik wilde alleen even gaan kĳken wat hĳ allemaal uitspookt.

FRANK (Loopt haar achterna) Niet weggaan.

Jenna gaat weg. Katarina staat in de wc-deur.

PAUZE



VĲFDE TONEEL

FRANK (Zonder te smeken) Niet weggaan.

JENNA Ik wilde alleen even gaan kĳken wat hĳ allemaal uitspookt.

FRANK (Loopt haar achterna) Niet weggaan.

Jenna gaat weg. Katarina staat in de wc-deur.

KATARINA Wat gebeurt er allemaal?

FRANK Ze zĳn even naar beneden om naar het kind te kĳken.

Wolfgang denk ik? (KATARINA gaat naar de stoel)

KATARINA Wat een godvergeten heenenweergeloop. Jĳ hebt ze

uitgenodigd. Ze komen toch wel weer terug hoop ik?

FRANK (Zet de cassetterecorder aan in de keuken. Italiaanse

klassieke muziek) O.

KATARINA Daar ligt zĳn bril.

FRANK Je hebt gelĳk denk ik… Als je ergens terug wilt komen dan

laat je daar onbewust iets liggen – dingen – die vergeet je

gewoon. (FRANK lacht. Gaat achter KATARINA zitten)

KATARINA Ben je dronken?

FRANK Nee, ik ben nuchter. Broodnuchter. (Plechtig) Ik moest

lachen, dat is alles.

KATARINA Waar ruik jĳ naar? (Zonder belangstelling) Wat er zo lekker

ruikt.

FRANK Nino Cerutti.

KATARINA (Alsof het volstrekt oninteressant was) Alles is blĳkbaar

Made in Italy tegenwoordig. Schoenen van Gucci. Italiaanse

aftershave. Je sigaretten. De stoel… (KATARINA gaat zitten.

Gaat op TOMAS’ bril zitten) Zie je haar eigenlĳk nog weleens?

FRANK Nee, je kunt het beter niet hebben en ervan dromen dan

dat je het hebt en er niet van droomt. En bovendien is Nino

Cerutti helemaal niet Italiaans.

KATARINA (Als een deskundige) Dat is het wel. Dat is een van de

allerbekendste Italiaanse merken.

FRANK (Haal zĳn schouders op) Nee, Franse.

KATARINA Nee, dat is het niet. Absoluut niet. Dat is typisch Italiaans.

Ga de fles maar halen als je dat nog kunt.

FRANK Dat zal ik doen. (Pakt de parfumfles van tafel)

KATARINA De eerste keer dat ik in mĳn eentje in Rome logeerde was ik

veertien dus ik heb mĳn Italiaanse neurose alweer een hele

tĳd achter de rug –

FRANK (Komt terug. Neemt TOMAS’ bril van haar aan) Kĳk dan –

Nino Cerutti – Pour Homme 85% vol. 100ml 3.3 FL.OZ.PARIS. Zie je wel? Parĳs? Pour Homme? En volgens mĳ ligt

Parĳs nog altĳd in Frankrĳk… Okay? Okay? Okay?

KATARINA Hoeveel kost dat?



FRANK Dat gaat je niets aan. Is hĳ Italiaans of Frans? Nou?

KATARINA Je kunt duidelĳk merken dat ze weg zĳn. Je klinkt weer

helemaal jezelf.

FRANK Het is dus niet Italiaans. Uitstekend.

KATARINA Ik denk eigenlĳk van wel.

FRANK Wat bedoel je daar nou weer mee?

KATARINA De meeste merken staan toch ergens anders geregistreerd

dan waar ze vandaan komen. Ik kan je zo twintig

voorbeelden opnoemen.

FRANK Wat kan mĳ dat schelen. (Plotseling razend) Maar dit is niet

Italiaans! Ik weet zeker van niet! Dit is niet Italiaans!

KATARINA Maar de rest wel. Linea Uomo is Italiaans. Domus is een

Italiaans tĳdschrift. (Voor zichzelf) En die mooie muziek die

je hebt opgezet is Italiaans.

FRANK Nou en?

KATARINA Het is allemaal zo… deprimerend. (Pauze) (Onvriendelĳk)

Kun je niet iets anders bedenken.

FRANK Nee… Dat kan ik niet.

KATARINA (Op een manier die hem kwetst) Het maakt ook niets uit

eigenlĳk. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt. Altĳd hetzelfde.

Het maakt dus weinig meer uit. Je kunt mĳ niet meer

kwetsen, Frank. (Pauze) (FRANK gaat naar de keuken. Zet

de radio uit. Staat met TOMAS’ bril in de keukendeur).

Wat doen zĳ toch? Zouden ze weer een kind aan het maken

zĳn? … Ben jĳ wel eens bĳ ze binnen geweest? Vreselĳk

zoals het er daar uitziet.

FRANK Ik moet niet vergeten mama welterusten te wensen als ikstraks naar bed ga… Ik denk dat ik haar maar leg waar jĳ

anders ligt.

KATARINA Daar heeft ze toch altĳd al gelegen. (Lacht) Pas maar op dat

je niet bovenop haar kruipt.

FRANK (Heeft de bril opgezet. Kĳkt naar haar. Zet hem af. Blĳft

staan zonder iets te doen te bedenken wat hĳ toch niet

doen zal. Zet de bril weer op. Met een bĳna objectieve

tederheid) Je ziet er zo oud uit, Katarina… Walgelĳk oud. Je

ziet er vreselĳk uit. Moet je alleen al dat slappe trekje om je

mond eens zien, wat je misschien niet langer hoeft te

verbergen, denk je. Een buitengewoon onaangename…

ervaring.

KATARINA Nee, ik heb zoveel andere dingen die veel attractiever zĳn…

waarachtiger. (Alsof ze juist nu, op dit moment, geen

conflict wil) Waarom doe je zo?

FRANK Weet je dat niet? (Doet de bril af en doet hem in de zak van

zĳn colbert. Gaat naar KATARINA) O, weet je dat niet? …Iedere vorm van alcoholisme, let wel, iedere vorm van

alcoholisme, zeg ik, wordt veroorzaakt door vrouwenhaat.



KATARINA O. Wat heeft dit daar mee te maken? (Ze kĳkt hem aan

alsof hĳ ontoerekeningsvatbaar was)

FRANK Zo is dat.

KATARINA Ook bĳ vrouwen?

FRANK (Met een stĳve, formele glimlach) Spreekt vanzelf. (De

glimlach wordt groter) “Jĳ vecht de hele tĳd. Je wilt alleen

maar winnen.”

KATARINA Ik?

FRANK Ja.

KATARINA Wat wil ik dan winnen? Ik wil dat wĳ het goed hebben?

FRANK “Ik heb er gewoon zo genoeg van”, zei je.

KATARINA Dat is ook zo.

FRANK Waarvan? Jĳ krĳgt anders nooit ergens genoeg van.

KATARINA Van jou.

FRANK Dat begrĳp ik – maar moet je dat beslist de buren vertellen?

KATARINA (Zonder op te staan) Ik houd dit niet vol. Niemand zou dit

volhouden… Vrouwen willen…

FRANK Wat vind jĳ van Jenna? Wat vind jĳ van haar? Wat was dat

wat je wilde zeggen?

KATARINA (Die zich niet laat storen) Vrouwen willen mannen die

zoeken naar…

FRANK Naar wat?

KATARINA Vrouwen willen mannen die zoeken naar…

FRANK (Verrukt) Vrouwen hebben geen kut.

KATARINA … die troost bĳ ze zoeken… die zeggen ik heb je nodig…

neem me in je armen… troost me.

FRANK (Nog steeds verrukt) Hoorde je wat ik zei? Het zĳn vrouwen

die geen kut hebben. Mĳ troosten – waarom?

KATARINA (Bĳzonder ernstig) Dat zĳn dingen die jĳ niet kunt begrĳpen

en die ik je niet uit kan leggen, als jĳ ze niet begrĳpt.

FRANK (Gaat naar de tafel) Het spĳt me… Het spĳt me.

KATARINA (Monologiserend) Maar jĳ… jĳ kunt dat niet… zo ben jĳ

niet… jĳ niet… jĳ trekt altĳd een muur op rond jezelf en je

lost je eigen problemen op… (FRANK hoest) (KATARINA, nog

steeds monologiserend) En je moet niet zeggen dat je niet

wanhopig bent, want dat heb ik veel te vaak gezien dat het

wel zo is – (Hĳ hoest opnieuw en drinkt het glas leeg dat op

het tafeltje staat en gaat op de bank zitten) Jĳ kunt niet

verbergen hoe je je hoofd houdt, of hoe je hoest, enz. enz.enz. als je erg onrustig bent en nu op dit moment ben je er

ook erg slecht aan toe. (Erg gekwetst) Maar je zou nooit

zeggen: Katarina, sla je armen om me heen, help me, ik wil

huilen, ik heb je nodig… ik voel me zo eenzaam, zo alleen…



al is dat wel zo – Heb ik gelĳk of niet? (Stilte) Zie je wel…

Dat kun je gewoon niet zeggen… Zelfs niet nu je moeder is

overleden, kun je nog niet naar mĳ toekomen… Ik heb een

man nodig, die niet zo’n vreselĳke controle over zichzelf

heeft… Ik wil iemand die kan instorten… Ik wil… een

doodgewone man.

FRANK Vannacht nog?

KATARINA (Plotseling koud in de kamer) Okay.

FRANK (Gaat op de bank liggen) Okay? Ik wil koffie.

KATARINA Ik wil niet meer met je vechten… Jĳ hebt gewonnen… Ga je

gang. Jĳ bent de beste. Ik ben de slechtste. Jĳ bent veel

intelligenter dan ik. Jĳ kan veel beter met geld omgaan dan

ik. Jouw kut is veel mooier dan de mĳne. Enz enz enz enzenz enz… Het kan me niets meer schelen. Er is niets dat

mĳ nog iets kan schelen.

FRANK Wil jĳ ook koffie? Geen espresso?

KATARINA Nee…

FRANK (Staat op van de bank) Maar ik wil koffie. Ik denk dat ik

maar even een kop caffe latte maak. Wil jĳ niet ook een kop

caffe latte met van dat chocoladeschraapsel er bovenop

gestrooid? Dat geeft me een gevoel alsof ik op vakantie ben.

Een stemming is dat. De laatste dag ergens op het strand.

Een drankje ergens laat in de middag. Je bent moe en er zit

een barst in je hart. (FRANK gaat naar de keuken)

KATARINA (Woedend dat hĳ zich aan haar greep ontworsteld heeft,

springt op, geeft hem een schop voor zĳn kont) Jĳ bent

geschift jĳ! Jĳ bent door en door sadistisch!

FRANK (Kalm) Wat doe je?

KATARINA Ik geef je een schop.

FRANK (Doet de keukendeur dicht. Ze kĳken elkaar door de glazen

ruit heen aan) Ja, dat voel ik. Hou daar mee op.

KATARINA Heb je niet gemerkt Frank, dat je ziek bent… Frank, lieve

Frank… Ik wil bĳ je in de buurt komen! Jĳ bent doodziek!

Je lacht alleen maar! Wat moet ik doen! (FRANK laat de

deur los. KATARINA gaat de keuken in. Doet de deur achter

zich dicht)

FRANK (Neemt een kristallen vaas met bloemenwater en giet die

leeg over haar hoofd. Ze blĳft doodstil staan en laat het

gebeuren) Maak nou geen scènes vanavond… Je weet wat

ik bedoel. Geen theater. Geen erotisch theater. Speel nou

vanavond niet eens een keer niet het baasloze hondje.

Katarina rukt zich los waarbĳ haar rok scheurt. Ze laat zich vallen op de

grond met haar natte haar.

Hoor je wat ik zeg?

KATARINA Dank je.

FRANK (Onzeker) Hoor je wat ik zeg.

KATARINA (Erg kalm) Dank je lieve Frank!



FRANK Nou moet je proberen heel rustig te blĳven.

KATARINA Het is goed zo.

FRANK Fĳn.

KATARINA Geloof me.

Lange pauze. Katarina staat op, valt door de keukendeur. Overal glas.

Onder de volgende dialoog vallen er overal bloeddruppels zonder dat er

daar aandacht aan lĳken te willen of te kunnen besteden – Alsof de tĳd

voor ze op de vlucht sloeg.

FRANK (Heeft nog steeds de kristallen vaas in zĳn hand) Wat is er ?

… Ben je gek geworden?

KATARINA (Zit op haar knieën op de grond in de hal) Ik heb lak aan

jou… Ik geef niets meer dan ook helemaal niets meer om

jou… Jĳ bent geen mens… Jĳ bent klinisch tot in je reet.

FRANK Okay. okay – ga nou eerst even iets anders aantrekken.

KATARINA (Zonder angst om geslagen te worden) Ik ben alleen zo

vreselĳk dankbaar dat ik jou ontmoet heb zodat ik

tenminste iemand anders had om over na te denken de

eerste vĳf jaar nadat ik van David gescheiden was die mĳn

grote liefde is waar ik nooit overheen zal komen – ik wil dat

je dat weet, dat je me heel vaak geholpen hebt, me hebtafgeleid zou je misschien beter kunnen zeggen… anders

was ik vast gek geworden van verdriet… Ik was bĳna gek

geworden van verdriet… Ik was bĳna gek toen wĳ elkaar

ontmoetten, maar toen dacht ik dat ik me net zo goed

samen met jou vermaken kon zolang. Ik dacht…

FRANK (Valt haar in de rede) Okay. Okay. Zeg wat je wilt. Je kunt

nu weggaan of morgen. Maar niet dat soort dingen zeggen.

KATARINA (Pakt haar stukgescheurde jurk – erg kalm) Die kostte

veertienhonderd kronen – die wil ik terug.

FRANK Dat is goed. Je kunt alles krĳgen wat je hebben wilt, als je

nu maar doet wat ik zeg –

KATARINA (Staat op. Met grote weerzin) Ik vraag me af hoe dat voelt

om zo te zĳn… als jĳ… met je hoofd tussen je benen.

(Zonder agressiviteit) Maar ik zal er verdomme voor zorgen

dat jĳ instort.

FRANK Ga dan eerst even iets anders aantrekken.

KATARINA Ik zal ervoor zorgen dat jĳ instort.

FRANK O ja?

KATARINA Reken maar. (Constaterend) En ik krĳg meestal mĳn zin.

FRANK Ik heb tenslotte ontdekt dat je kunt neuken uit liefde en dat

je kunt neuken zonder liefde – en ik zou je willen zeggen…

dat het neuken met jou, zonder liefde, zoals ik de afgelopen

weken heb gedaan… (Wreed, om een eind aan

gemeenheden te maken)… dat is een vreselĳke

gewaarwording – net alsof je in de schemering ergens komt

waar een veldslag heeft plaatsgevonden en waar je alleen



nog maar lĳken kunt tellen, dat is net alsof je met een lĳk

vrĳt.

KATARINA (Gaat naar de stoel) Dat deed je ook.

FRANK Eén ding weet ik heel zeker; als jĳ bestond zou ik je

afmaken.

KATARINA Een lĳk. Maar nu wil ik leven. Nu ben ik van plan in leven

te zĳn als ik vrĳ. En ik ben niet van plan om iets anders

aan te gaan trekken (Gaat op de bank zitten) Ik blĳf hier op

de bank zitten zodat iedereen kan zien hoe jĳ mĳ

behandelt.

FRANK Ga je gang… (Erg dreigend. Gaat naar haar toe. Zet de

kristallen vaas op het tafeltje) Als je maar geen toestanden

maakt. Vanavond niet.

TOMAS (In de deuropening) Heb ik hier ergens m’n bril laten

liggen?



ZESDE TONEEL

FRANK Heb je de jam meegenomen?

TOMAS Heb ik hier ergens mĳn bril laten liggen?

FRANK Hoj, dus daar ben je, ja toch?

Tomas zoekt eerst op de bank en daarna op tafel. Op de wc en terug naar

de woonkamer.

Wat ziet het eruit hier. Wie zou hier vannacht geweest zĳn –

een hoer?

TOMAS (Staat achter FRANK) Wat zei je?

FRANK Een hoer. En hoe is het nou met Ludwig?

TOMAS Wie is Ludwig?

FRANK Ik hoef jou toch zeker niet te vertellen dat jĳ een zoon hebt?

TOMAS Wolfgang bedoel je. Die heeft de hik.

FRANK Sta niet zo in mĳn nek te blazen.

TOMAS Een hoer?

FRANK Misschien… Wat zoek je?

TOMAS Mĳn bril.

FRANK Je bril?

TOMAS Ja – heb ik die hier ergens neergelegd toen ik naar beneden

ging?

FRANK Nee, is dat zo? Je bent toch zeker niet naar beneden

geweest?

TOMAS Hier ergens.

FRANK Ja, jĳ bent de enige die dat weten kan.

TOMAS (Tegen KATARINA die naar de keuken gaat) Heb jĳ hem

soms gezien?

FRANK Katarina?

TOMAS Ik vroeg dat – niet jĳ.

FRANK (Gaat op de bank zitten) Nee. Dat zei ik toch ook. Ik zei‘Katarina’.

TOMAS Komt ze nog terug?

FRANK Dat staat te bezien. Ik heb hem gezien.

TOMAS Waar dan?

FRANK (Lacht) Een tĳdje terug. Toen je hem nog op had. Vanaf dat

moment is hĳ volkomen uit mĳn herinnering verdwenen.

Alles verdwĳnt zomaar. Laat ook maar. (Staat half op) Ik ziter toch niet op?

TOMAS (Kĳkt in de fauteuil) Nee, hier is hĳ niet… Nee, hier heb ik

hem ook niet neergelegd.



FRANK O nee? Maar dan neem je Katarina toch mee en ga je met

haar zoeken in de slaapkamer. (KATARINA komt de kamer

in met een koekepan waarmee ze FRANK op zĳn hoofd

slaat)

TOMAS (Draait zich naar hen op) Wat?

Katarina gaat de kamer uit. Gaat naar de wc.

FRANK (Tegen TOMAS) Wat zei je?

TOMAS (Gaat naar de deur) Niets.

FRANK Ik heb iets dat zĳ vreselĳk nodig heeft. Snap je, vreselĳk

hard nodig heeft, snap je – maar dat ik niet van plan ben

haar te geven… Ben jĳ dat of ben ik dat die zulke

zweetvoeten heeft? (FRANK staat op, gaat naar het tafeltje.

Pĳn in zĳn hoofd) We hebben precies hetzelfde overhemd.

(Pauze) We hebben precies hetzelfde overhemd.

TOMAS O ja?

FRANK Of niet? Jĳ hebt alleen een das om… Heb jĳ er twee? Ik zal

de mĳne omdoen zodra jĳ weer weg bent.

TOMAS Ik ga helemaal niet weg.

FRANK Niet? Wat gezellig. Hebben jullie ruzie gehad? (Pauze) Dat is

triest. Als het zo wordt… Tomas?

TOMAS Nou?

FRANK Nee, ik vroeg me alleen maar af wat je eigenlĳk zoekt?

(TOMAS zoekt tussen de tĳdschriften op het tafeltje) Dat

daar is een ontzettend interessant tĳdschrift, wat je daar in

je hand houdt – Arbitrare. Er staat een groot… over huizen

in Engeland ongeveer in het midden, het valt daar vanzelf

open – leg het maar neer en laat het dan gewoonopenvallen… Dat mag je best even doorbladeren… als je de

andere maar laat liggen… Laat liggen, zei ik (Pauze) Hoorde

je niet wat ik zei? Blĳf af, zei ik! Blĳf daar verdomme vanaf!

TOMAS Hè? Wat zei je?

FRANK Blĳf van die tĳdschriften af! Laat liggen.

TOMAS Ik til ze alleen maar even op.

FRANK Zo zie jĳ dat ja. Maar ik zie dat heel anders. (Pauze) Ben jĳ wel goed bĳ je hoofd?

TOMAS En nou leg ik ze weer neer.

FRANK Waarom in godsnaam? (Pauze) Ga liever zitten en drink

iets. (TOMAS schudt zĳn hoofd) Doe niet zo flauw... (Pauze)

Jĳ bent leraar hè?

TOMAS Leraar?

FRANK En je bent paranoïde en je maakt het jezelf niet bepaaldgemakkelĳk? Nee, dat begrĳp ik… Dat is iets waar ik vaak

over heb nagedacht. Toen we nog klein waren, jĳ en ik, was

zowat het eerste wat ze vroegen als ze ons zagen: En wat wil

je worden als je later groot bent? … Weet je dat nog?



(Pauze) Dat weet je toch nog wel? (Pauze) Meen je dat, dat

er nooit iemand was die jou vroeg wat je wilde worden als je

later groot was?... Wat raar. Dat is nou wat ik bedoel. Dat

kan nu niet meer. Dat is iets wat je kleine kinderen

vandaag de dag niet meer kunt vragen… Is dat niet

angstaanjagend? … Als je daarover nadenkt… Ga nou evenzitten… (FRANK geeft hem een glas, TOMAS gaat in de stoel

zitten) Dan vertel ik je over mĳn nichtje. Maria. Wil je dat ik

je over mĳn nichtje vertel? Maria. Wil jĳ weten wie ze is? Wil

jĳ weten wat zĳ voor mĳ betekent? … Toen ik zeven was

verleidde ze mĳ op de zolder. (Gaat op het tafeltje zitten)

Ja… Toen ze de voorhuid van mĳn pik omlaag schoof, dacht

ik dat de eikel eraf zou vallen. Paniek. Ik holde het erf op,

sprong op mĳn fiets en fietste een keer of zes het blok

rond… Zĳ was ook zeven jaar. Daarna deden we het elke

zomer… - Zĳ woonde in de stad, maar ’s zomers was ze bĳ

ons, buiten… - En dan deden we het. We slopen naar boven

en… vreeën… Dat was zo spannend. Ik vergoot nooit die

kleine kreetjes van haar – zo trots als ik dan was. Maar de

zomer dat ze veertien jaar werd en net als anders kwam

logeren… toen had ze borsten gekregen… en toen alle

volwassenen naar bed waren klopte ik op de deur van haar

kamer en wilde naar binnen, en ze liet me erin, en ik weet

niet meer waar we allemaal over gepraat hebben… maar

toen ik achter haar ging staan en probeerde haar borsten testrelen, waar ik de hele dag naar had lopen kĳken, werd ze

razend, draaide zich om, gaf me een klap en vroeg wat ik

verdomme van plan was… Ik denk niet dat ik snapte wat ze

zei, en probeerde het opnieuw, om ze aan te raken, maar ze

was gewoon iemand anders geworden, ze was gaan rotten,

maar ik heb wraak genomen, ik verkocht haar aan al mĳn

vriendjes, die neukten haar, in een kuil achter de ĳzeren

machinefabriek… Weet jĳ hoe die stoel ruikt als het regent?

… Naar een menselĳk wezen. Naar mens. Menselĳk wezen.

TOMAS Als er mensen in zitten, bedoel je.

FRANK (Staat op) Ik nooit. Heb je dat niet gezien – dat ik nooit in

die stoel ga zitten. Ik ben bang dat ik eruit glĳd. Het is vast

de huid… Al hangt dat er natuurlĳk vanaf welk geslacht de

mensen hebben waar je aan denkt – of je aan een man of

aan een vrouw denkt – ik bedoel niet aan inboorlingen of

zo, niet een iemand in het bĳzonder eigenlĳk.

TOMAS Wie dan?

FRANK Jenna.

TOMAS Jenna?

FRANK Ja, weet je, Katarina gaat dinsdag naar Milaan. De beurs.

TOMAS O.

FRANK Ja, die doen het plotseling heel goed, Italiaanse meubels,

nieuw en brutaal. Banken een paardedekens.

TOMAS Ga je mee?

FRANK Vind je? Geef jĳ iets om porno?

TOMAS Porno?



FRANK Ja, of jĳ iets om porno geeft.

TOMAS Nee.

FRANK Ik wel.

TOMAS Waarom vraag je dat?

FRANK Weet ik niet… Dus er is geen enkel soort porno waar jĳ iets

om geeft?

TOMAS Nee… Hoezo?

FRANK En wrede seks? (Pauze) (Gaat in de fauteuil zitten) Ik hou

van alle soorten seks… Als het maar wreed is… (Pauze) Alle

soorten wreedheden, beter gezegd, als het maar seksueel

is… Wat zou jĳ zeggen als ik nu eens voorover boog – ja, dat

is misschien net iets te ver weg – maar als ik opstond… en

naar jou toe liep en mĳ hand zo hield en je pik streelde,

over je broek, zo, naar boven… en naar beneden, heen en

weer, nou? Mag ik hem eruit halen om hem vast te

houden… Niet? … Mag ik dan met mĳn pik in jouw reet?

Mag mĳn pik jouw reet in? Twee keer. Kan ik mĳn pik even

kwĳt in jouw reet? Als ik hem er daarna weer uithaal? …

En wat vindt jĳ lekker? … Verlang je daar nou nooit eens

naar? (Pauze) Ik vind dat zo lekker. Ik vind dat zo mooi ook.

Dus er is niet een soort porno waar jĳ iets om geeft?

(TOMAS weet niet wat hĳ moet zeggen) Ik wel. Ik vind dit zo

mooi.

TOMAS O.

FRANK Ik vind dat zo mooi om twee mannen te zien die elkaar

kussen, op de mond. (Pauze) Dat vind ik zo vreselĳk

prachtig.

TOMAS Maar wĳ kennen elkaar helemaal niet.

FRANK Jĳ en ik… Nee, nee in godsnaam… Ik dacht heus niet aan

jou en mĳ, maar zo in het algemeen – mannen in het

algemeen die elkaar op de mond kussen… (Pauze) Wĳ

kennen elkaar toch niet. Ik praat anders heus niet zo

zonder voorbehoud. Denk jĳ nou echt dat ik zo met mĳn

collega’s zou kunnen zitten praten, tĳdens de lunch…

Lievegod, dat is volslagen onmogelĳk. Dat zĳn net grote

kinderen, grote jongens, grote kwajongens… Die hebben

een papa nodig. Die hebben allemaal een papa nodig met

een hele grote lul waar ze voor op hun knieën kunnen

vallen om hem af te zuigen… Dat is – is toch waar het in

feite allemaal op neerkomt – snap je dat dan niet… Maar

dat durven ze niet toe te geven – maar de problemen die ze

allemaal hebben, en een verdriet… Dat is toch waar het

allemaal op neerkomt – dat verdriet. Die hebben zo’n

verdriet... Dat willen ze niet voelen.. En daarom nemen ze

de ene vrouw na de andere, en maken de hele tĳd kinderen

bĳ die vrouwen, waar ze niet voor kunnen zorgen, en

zuipen en schreeuwen en doen het in hun broek van

narigheid… Maar dacht je dat ze daar over willen praten,als je daar zit in het donker? Dat kunnen ze niet. Nee, dan

moeten ze weer achter de kleine meisjes aan… (FRANK pakt

de kristallen vaas van het tafeltje) Moet je kĳken wat een



raar licht als je er doorheen kĳkt – volslagen onwerkelĳk

eigenlĳk… Heb je je bril nou gevonden?

TOMAS Nee.

FRANK (Gooit traag de zware, smalle kristallen vaas naar Tomas)

Kereltje dan toch… (Voorzichtig) Ik weet eigenlĳk niet eens

of ik met jou wel over dit soort dingen kan praten… Kan ik

dat?

TOMAS (Heeft de vaas gevangen, en gooit hem even traag terug)

Waarover?

FRANK (Vangt de vaas) Over dit soort dingen… waar ik met je over

probeer te praten… Kan ik dat?

TOMAS Ja… Probeer maar.

Het wordt donkerder op het toneel, hoewel het buiten licht is, snel maar

langzaam – ze gooien traag, maar onophoudelĳk de zware, smalle

kristallen vaas tussen zich heen en weer – alsof degene die hem opving

het niet kan laten hem terug te gooien.

FRANK Ja… Dat is wat ik doe… (Pauze) Heb je dat niet gemerkt?

TOMAS Misschien wel…

FRANK Hè?

TOMAS Misschien wel, zei ik.

FRANK Misschien wel?

TOMAS Ja… Waarom niet?

FRANK Nee… Wat zei je?

TOMAS Nu net?

FRANK Ja.

TOMAS Niks. Ik zei niks… Ik keek alleen naar je. Wat is er?

FRANK Nee, niks… Helemaal niks… Sorry.

TOMAS Echt niet?

FRANK Nee, echt niet.

TOMAS Dan niet.

FRANK Nee!

TOMAS Wat is er?

FRANK Mĳn hart.

TOMAS Je hart?

FRANK Ja, mĳn hart.

TOMAS Nou, wat is daarmee?

FRANK Slaat.

TOMAS O…

FRANK Hoor je dat dan niet?



TOMAS Nee… Is dat jouw hart wat zo tekeer gaat?

FRANK Ja, kun je dat horen… Hoor je dat?

TOMAS Nee.

FRANK Ik ben zo nerveus.

TOMAS Waarom?

FRANK Weet ik niet.

TOMAS Ja, je maakt ook een ontzettend nerveuze indruk.

FRANK Dat ben ik gauw. Zo is dat nu eenmaal.

TOMAS Word jĳ niet moe?

FRANK Waarom vraag je dat?

TOMAS Stel je voor dat ik hem laat vallen?

FRANK (Kalm) Nee, niet doen. Het is een dure.

TOMAS Dat meen je niet?

FRANK Hĳ is nog van mĳn moeder.

TOMAS Hoeveel is hĳ dan waard?

FRANK Het is gewoon alleen een kristallen vaas.

TOMAS Ik ben heus niet van plan om hem te laten vallen.

FRANK Nee, dat was ook niet wat ik dacht. Dat bedoelde ik ook

niet.

TOMAS Wat bedoelde je dan?

FRANK Ik zei dat zomaar.

TOMAS Ik denk trouwens niet dat hĳ stuk gaat als je hem laat

vallen.

FRANK Nee, vast niet.

TOMAS Nee.

FRANK (Staat op. Loopt met een boog om TOMAS heen) Zullen we

van hand wisselen?

TOMAS Goed.

FRANK Heb jĳ nog nooit een man gekust?

TOMAS Een man?

FRANK Ja, erotisch?

TOMAS Op zĳn mond?

FRANK Op zĳn lippen?

TOMAS Zomaar op zĳn mond?

FRANK Met je tong?

TOMAS Met mĳn tong?



FRANK In zĳn mond?

TOMAS Hoe bedoel je?

FRANK Met je tong – in zĳn mond?

TOMAS Waarom vraag je dat?

FRANK Snap je?

TOMAS Nee.

FRANK Nuchter, bedoel ik.

TOMAS Een speciaal iemand waar je aan denkt?

FRANK Waarom vraag je dat?

TOMAS Waarom zou ik dat gedaan hebben?

FRANK Heb je daar nooit naar verlangd?

TOMAS Jĳ wel?

FRANK Nuchter, bedoel je? … Eigenlĳk drink ik nooit zoveel. Ik

word er zo raar van. Ik word nooit echt dronken. Ben jĳ

dronken nu?

TOMAS Sorry?

FRANK Jij…

TOMAS Ja.

FRANK Heb jĳ zin om mĳ te kussen nu?

TOMAS Ik jou kussen?

FRANK Ja… Kun jĳ mĳ niet kussen nu. Vlug.

TOMAS (Staat op) Maar dan moet ik eerst die vaas wegzetten.

FRANK Natuurlĳk, ja, ja, ik ook.

TOMAS Als jĳ dan ophoudt hem te gooien.

FRANK Kun jĳ hem net zo goed niet meer opvangen.

TOMAS Dat is erger…

FRANK Ja… Ik begrĳp het.

TOMAS We kunnen allebei tegelĳk ophouden.

FRANK (Pauze) Tegelĳk?

TOMAS Ja, dat is de beste manier. Allebei.

FRANK (Pauze) Hoe dan?

TOMAS Als jĳ ophoudt hem te gooien dan hou ik op hem te vangen.

FRANK Ik zou hem ook graag niet meer willen vangen.

TOMAS Heb jĳ ook het gevoel dat hĳ steeds zwaarder wordt.

FRANK Nee, lichter.

TOMAS Het is toch niet de urn he?

FRANK Nee, de vaas.



TOMAS Het gaat steeds langzamer en langzamer.

FRANK Ik kan niet meer ophouden.

TOMAS Stel je voor dat je fout gooit.

FRANK Hoe dan?

TOMAS (Dwingt FRANK achteruit, naar de buitendeur) Stel je voor

dat ik hem recht in je gezicht gooi?

FRANK Dat zou afschuwelĳk zĳn.

TOMAS Bang?

FRANK Ja. Altĳd.

TOMAS Waarvoor?

FRANK Wat gaat jou dat aan?

TOMAS Helemaal niks.

FRANK (Beleefd) Misschien ook wel.

TOMAS Ik ben dan ook helemaal niet geïnteresseerd eigenlĳk.

FRANK Nee, je hebt gelĳk… Vooral met vrouwen – naast ze lopen,

elkaar aanraken, in hetzelfde bed liggen, samen eten, de

plee achter ze doortrekken, hun hand vasthouden – ik kan

er niet tegen… Vind jĳ dat prettig? Als ik wordt opgesloten

met een vrouw die in slap gevallen is – die hebben toch een

fantastische manier om in slaap te vallen alsof ze niks kan

gebeuren – dan lig ik klaarwakker naast haar naar haar te

kĳken en dan denk ik –dat nu, dat het nu het beste

moment is voor een geslaagde moord, dat de planeten

gunstig staan, nu bloeit de moord, nu maak ik korte metten

met haar – dan heb ik zo’n zin om te doden, om haar af te

maken, die arme stakker, dat arme kleintje, die alleen mĳ

heeft… (Gooit de kristallen vaas tegen de muur, door deopenstaande wc-deur. Hĳ gaat stuk) Vrouwen willen ons

altĳd zo slecht behandelen als ze niet willen dat we zĳn –

die weten ons op de een of andere manier zo slecht te

maken… Heb jĳ dat moordgevoel ook wel eens gehad?

Nooit… Weet je dat heel zeker? Ze willen alleen maar

hebben en hebben… (Wanhopig, ernstig) Tomas… Snap je

dat niet? … Snap je dat niet? … Ik heb het gevoel alsof ik

aan het verdrinken ben… Lieve Tomas – toe, kom hier…

Tomas… Ik wil dat je me kust… Lieve Tomas? … Zĳn wie

hier alleen?

TOMAS Hè?

FRANK Wĳ zĳn hier toch alleen. Kom, kus me.

TOMAS Ben jĳ niet goed bĳ je hoofd?

FRANK Ik ben zo eenzaam. Ik ben zo eenzaam.

TOMAS Hou je bek.

FRANK Ik weet niet eens meer hoe ik heet… Hoe heet ik?

TOMAS Raak me niet aan… Ik maak je dood.

FRANK Dat moet je niet zeggen… Ik kom naar je toe.



TOMAS Ik maak je dood.

FRANK Ik ben zo eenzaam. Nog even en ik spat uit elkaar. Er is

niemand die het ziet. (KATARINA komt terug, gaat bĳ het

tafeltje staan, trekt de natte, kapotte jurk uit – is naakt, op

haar slipje na) Ja, wĳ staan hier zomaar wat te praten…

(Pauze) Moet je horen kerel, zou jĳ niet eens even naar

beneden gaan om je vrouw te halen? Wat doet ze denk je?

Zit ze te huilen? Is zĳ er zo een die er plotseling een eind

aan maakt misschien, gewoon het ram uitspringt, of wordt

ze alleen maar dikker en dikker? … Lieveling, heb je het

niet koud zo? Toe nou schat, ga nou even iets aantrekken.

(Pauze) Dit is mĳn huis. Dit is mĳn huis, zei ik. (Tegen

TOMAS) Weet je, het is namelĳk zo dat eigenlĳk mĳn broer

en zĳn vrouw hier naar toe zouden komen vanavond en hier

zouden blĳven logeren. Morgen moeten we naar een begrafenis. Mĳn moeder is overleden namelĳk. Ik ben

verantwoordelĳk voor haar as. Daar staat ze. Begrĳpen

jullie dat niet? Het – het wordt me soms gewoon even teveel.

En er zĳn bepaalde dingen die je nu eenmaal niet doet.

(FRANK gaat naar KATARINA) Nou is het afgelopen. Daar

gaan we niet meer mee door nu. Ik vind dat het zo wel

genoeg is. Of niet soms? Het is goed nu. Katarina.

KATARINA Raak me niet aan.

FRANK Denk aan mama.

KATARINA Raak me niet aan.

FRANK Waarom zeg je dat? Ik was helemaal niet van plan om je

aan te raken.

KATARINA Als je dat maar uit je hoofd laat.

FRANK Ik probeer alleen een beetje vriendelĳk te zĳn.

KATARINA Stop die vriendelĳkheid maar in je reet. Ik hoef dat niet.

FRANK Niet?

KATARINA Nee.

FRANK Tja, dan niet. (Tegen TOMAS met een glimlach) Het is net

alsof we weer midden in ons zestiende echtscheiding zitten.

Heb je nou gevonden wat je zocht? (Pauze) Als ik jou was

zou ik nu naar beneden gaan om te zien of ze all right

was… Ik vind dat er zo’n wonderlĳke atmosfeer om haar

heen hing. Ze heeft misschien te lang geslapen, te kort

bedoel ik. Dat lĳkt me toch niet goed, als je je kind zomaar

uit je handen laat vallen, twee keer achter elkaar op een

nacht. Het spreekt vanzelf natuurlĳk dat het veel

gevaarlĳker is om volwassenen uit je handen te laten vallen

– maar kinderen denken zo gauw dat het een gewoonte van

je is… Of vind je dat ik in jouw plaats naar beneden moet

gaan om te zien hoe het met haar is? Heb je daar iets op

tegen? (Pauze) Ik denk dat ik maar even naar beneden ga

om met haar te praten. Misschien heeft ze iemand nodig. Ik

denk dat ik maar even naar beneden ga.

KATARINA Ja, doe dat.



FRANK Om haar op andere gedachten te brengen… Omdat anders

niemand het doet. Omdat anders niemand het doet, zei ik.

(Tegen KATARINA op weg naar de keuken) Ik heb trouwens

wel eens mannen gezien met grotere borsten. Nee, trouwen.

Nee, zo leuk is dit allemaal ook weer niet… Nee, ik denk dat

ik nog maar een drankje neem. Ik kan net zo goed dronken worden. Of niet soms? … En morgen is het toch… Wat zal

ik nu eens nemen? (FRANK gaat naar de keuken, raapt de

bloemen op van de vloer en geeft die aan KATARINA)

Alsjeblieft lieveling. (Probeert haar rug te strelen) Je staat

hier toch geen kou te vatten? (KATARINA neemt de bloemen

aan) het is nog niet zo lang geleden dat we hier ook stonden

en zeiden: ik houd van je.

KATARINA Dat is heel lang geleden.

FRANK Maar het voelt alsof het nog maar heel kort geleden was.

(KATARINA drukt de stelen van de bloemen in FRANKS

gezicht) Nou heb je het met een deur geprobeerd, probeer

het de volgende keer eens met een raam. Waarom spring je

niet net als de vrouw van Modigliani gewoon uit het raam?

KATARINA Dat deed ze uit liefde.

FRANK (Tegen TOMAS) We hebben niets anders om onze gevoelens

mee uit te drukken. Het is afschuwelĳk. We zouden een

tĳdje uit elkaar moeten gaan. We moeten eigenlĳk eens –

naar een relatietherapeut. Nee, daar zĳn we al geweest. Ik

weet niet meer wat we zouden moeten doen. Ik moest maar

eens ergens naar toe gaan. Eigenlĳk zou ik gewoon weg

moeten gaan. Als ik maar niet zo moe was.

KATARINA Doe dat.

FRANK Waarheen? (Pauze) Waarheen?

KATARINA De eerste hulp?

FRANK Daar zit ook heus niemand op mĳ te wachten… Als er maar

iemand was waar ik naar toe kon, doet er niet toe wie.

KATARINA Neem dan je urn mee.

FRANK Wat zei je?

KATARINA Neem dan je urn mee.

FRANK Dat doe ik. Denk je dat ik die hier zou laten staan?

KATARINA Ga dan nu maar naar beneden, naar Jenna. Die heeft zulke

grote tieten dat er altĳd wel iets overschiet.

FRANK Wat zei je? (Tegen TOMAS) Mag ze dat zeggen over dat

kleine vrouwtje van je? Word je dan niet kwaad?

KATARINA Tomas weet – wat ik bedoel.

FRANK O ja?

KATARINA Hĳ begrĳpt heel goed waarom ik dat zeg. (Lacht) Ga nou

naar beneden. Er gebeurt toch niks… Ze vindt je

weerzinwekkend.



FRANK Nee, ik ga nergens naar toe. Ik blĳf hier. (Pauze) Ik ga

nergens naar toe. Ik blĳf hier, zei ik.

KATARINA Dat zal best. Dat zal best. Dat zal best.

FRANK Ja. (Pauze) Precies. Dit is mĳn flat. Ik ben het die de huur

betaalt hier.

KATARINA Blĳf jĳ dan rustig je manchetten naar beneden zitten

trekken, idioot.

TROMAS Welke manchetten?

KATARINA Kĳk maar. (Ze kĳken naar hem. TOMAS begrĳpt het niet)

Moet je zien hoe hĳ zĳn manchetten over zĳn handen trekt,

net als mensen die op het punt staan – om gek te worden,

die zowat helemaal gek geworden zĳn, steeds verder naar

beneden over hun handen, tot je alleen een klein stukje van

hun vingertoppen ziet. Dan ben je ziek. Dan wordt het hoof

tĳd 9 vĳf maar nul te bellen.

TOMAS Daar heb ik nooit bĳ stilgestaan.

FRANK (Zet de radio aan. Italiaanse zangeres) Katarina wel. Dat is

het enige waar ze mee bezig is.

KATARINA Moet je maar eens heel goed opletten. Er zĳn massa’s kleine

herkenningstekens die je kunt leren. Heel interessant.

TOMAS (Staat in de keukendeur) Daar zit iets in volgens mĳ. Dat

klopt.

FRANK Ik geloof jullie.

TOMAS Kĳk zelf maar… je hebt je overhemd zowat over je knieën

naar beneden getrokken. (Pakt FRANKS manchetten en

houdt ze vast)

FRANK (Rukt zich los en duwt TOMAS terug zodat hĳ op de grond

valt, duwt met meer kracht dan je voor mogelĳk hield, en

sist verbeten) Pas op kereltje – de volgende keer dat je dat

doet moet je wel zorgen dat je je hoed bĳ de hand hebt om

je hersens in mee naar huis te nemen.

TOMAS (Vliegt overeind, holt naar FRANK) Nou heb ik er genoeg

van, klootzak die je bent! Nou zul jĳ eens wat meemaken.

FRANK Jĳ bent erger dan Buttericks… Neem dat van mĳ aan.

TOMAS (Slaat hem) Vuile flikker. In principe moet jĳ daar die muur

in.

FRANK Kerels zoals jĳ heb ik sinds het midden van de zestiger

jaren niet meer gezien. Ik wist niet dat jullie nog bestonden.

TOMAS (Blĳft hem slaan. FRANK valt op de grond) Pas maar op mĳ,

gore flikker die je bent.

KATARINA Je gaat je gang maar als je daar zin in hebt. Het kan mĳ

niets meer schelen. Het is afgelopen.

FRANK Flikker?

KATARINA Stop hem gerust in de ĳskast.

TOMAS Hĳ probeerde aan me te zitten toen jĳ er niet was. Hĳ

probeerde me aan te raken.



FRANK Dat moet je verkeerd begrepen hebben.

TOMAS Sta op, zodat ik je tegen de grond kan slaan.

FRANK Ik lig hier goed.

KATARINA Nou ben je helemaal zo flink niet mee hè? Nu het een kerelis waar je mee moet vechten.

TOMAS Sta op dan.

FRANK Waarom? Je kunt je toch wel bukken als je me wilt slaan?

(TOMAS schopt hem) Ik hou niet van wedstrĳden en het

kan me ook niet schelen wie van ons tweeën de langste lul

heeft.

TOMAS (Tegelĳkertĳd) Doe iets. Ik wil hem niet dood slaan. Zeg

tegen hem dat hĳ moet blĳven liggen.

FRANK Op geen enkel niveau. Hĳ staat daar alleen zĳn lul te

meten. Meet en meet.

TOMAS (Schopt opnieuw)

KATARINA Hoe voelt dat, Frank?

FRANK Ik voel niks.

TOMAS Moet je je niet verdedigen?

FRANK Je krĳgt er vast gauw genoeg van.

KATARINA Sta op, verdomme. Laat hem maar. Kom, wĳ gaan.

TOMAS Waarheen?

KATARINA (Gaat naar de hal) Hindert niet waar naar toe. Naar het

park. Hoorde je wat ik zei?

FRANK Nou en of.

KATARINA Ik sta op het punt om hier weg te gaan.

FRANK Doe dat.

KATARINA Ik hoop dat je het nu naar je zin hebt. Ik hoop dat het echt

verschrikkelĳk veel pĳn doet, zodat je eindelĳk kunt voelen

hoe ik het heb gehad hier. (Gaat naar de keuken. Buigt zich

over FRANK en streelt hem over zĳn wang) Hoorde je wat ik

zei?... Wat is er met je? … Waarom geef je geen antwoord?

FRANK Wat wil je dat ik zeg?

(Stilte)

KATARINA Ik heb genoeg van je… Ik heb liefde nodig.

TOMAS (Gaat de keuken in, naar Katarina)

FRANK Laat me met rust.

KATARINA (De hal in, TOMAS haar achterna) Ja, dat doe ik ook. Ik zal

je verduisteren.

FRANK Ja, alsjeblieft.

KATARINA Als je maar niet denkt dat je rust krĳgt als ik ben

weggegaan. (Pauze) Hoor je wat ik zeg… Je moet niet



FRANK Eindelĳk… daar ben je dan… Ik was net van plan om naar

beneden te gaan om je te gaan halen.

JENNA Tomas.

FRANK Kom binnen. (Gaat de keuken in. Doet de radio uit)

JENNA Lieve Tomas, …

FRANK (In de keukendeur) We waren zo ongerust… Kom, ga

zitten… Dat mag ik toch wel zeggen? … Voel je je wat beter

nu?

JENNA Er was niets aan de hand met mĳ.

FRANK Nu voelt het een stuk beter hè? En nu krĳg jĳ iets te

drinken van mĳ. (Hĳ gaat naar het tafeltje met drank en

flessen en rolt dat dichterbĳ) Je zou bĳna denken dat wĳeen soort stewardessen waren, Katarina en ik, geen

meubels en alleen overal dure drankjes. Maar dat is omdat

ik niet drink dat we overal drank hebben staan. Kom je dan

nu?

JENNA (Blĳft in de deuropening staan) Lieve Tomas. (TOMAS kan

geen antwoord geven) Waarom geef je geen antwoord?

TOMAS Wat moet ik zeggen?

JENNA (Staart hem aan) Tomas… (TOMAS gaat naar de stoel)

FRANK (Gaat naar de hal) Kom, dan mag je nu in de urn kĳken –

(Pakt het plastic tasje van de plank)

JENNA Lieve Tomas… ik wil hier niet blĳven staan. (TOMAS gaat in

de stoel zitten) Ga je mee naar beneden nu? Zullen we dan

nu weer naar beneden gaan? (TOMAS kĳkt naar KATARINA)

FRANK (Houdt haar tegen) Hĳ komt heus wel. Je hoeft je niet

ongerust te maken. Het is niets gevaarlĳks. (JENNA blĳft

staan en staart naar TOMAS)

JENNA Ik wil niks hebben.

FRANK Nee, je hoeft niks te drinken. Maar ga nou wel even rustig

zitten.

JENNA Heb ik iets gedaan?

FRANK Nee, helemaal niet.

JENNA Wat heb ik gedaan? … (Tegen TOMAS) Lieverd – je kunttoch wel antwoord geven?

FRANK (Zet het plastic tasje op de grond) Zo ja… Ga nou eerst even

rustig zitten.

JENNA Ik wil bĳ Tomas zitten.

TOMAS Wat?

JENNA Ik wil bĳ jou zitten.

TOMAS Wat?

JENNA Ik wil bĳ jou zitten.

TOMAS O, goed, kom jĳ dan maar bĳ me zitten.



JENNA (Probeert te gaan zitten) Maar dat gaat niet. Ik kan er niet

bĳ. (Blĳft staan) Mag ik bĳ je op schoot?

TOMAS Wat is er in jezusnaam met jou aan de hand? Je kunt toch

wel alleen gaan zitten? (JENNA probeert bĳ hem op de

schoot te gaan zitten. Hĳ duwt haar weg zodat ze op de

grond valt. JENNA begint te huilen)

FRANK Ach, daar moet je je niks van aantrekken. (Gaat naar het

tafeltje om iets te drinken te halen)

(Stilte)

TOMAS (tegen JENNA) Wat is er met je? Huil je?

FRANK Welnee.

JENNA Het zĳn alleen tranen.

TOMAS Waar moet je goddomme nou weer om janken? … Wat heb

ik nu weer gedaan? Of mag ik hier niet zitten soms?

JENNA Gaan we dan nu naar beneden?

TOMAS Ik ga pas wanneer ik dat wil.

JENNA Het is al zo laat… Ik voel me niet beter.

TOMAS Nee, dat zie ik. Dat is toch nooit anders geweest.

FRANK Hier, voor jou. (Geeft haar een glas)

JENNA (Neemt het aan) Nee, ik wil niet meer. (Geeft het glas aan

TOMAS die het niet aanneemt) Echt niet. Ik wil niet meer.

KATARINA (Staat op en gaat naar de slaapkamer. FRANK volgt haar

met zĳn blik)

FRANK Je moet je niks aantrekken van Katarina… We trekken ons

gewoon even niets van haar aan en dan geeft ze het wel op.

(Lacht. FRANK gaat in de fauteuil zitten) Ik heb wel eens

mannen gezien met grotere borsten, al waren die liever.

JENNA (Lacht) Sorry. (Drinkt)

FRANK Hindert niet.

JENNA Ik kwam alleen Tomas halen eigenlĳk.

FRANK Dat snap ik. Maar het ziet er niet naar uit dat hĳ naar

beneden wil.

JENNA Nee, ik snap ook niet waarom… Waarom wil je niet meenaar huis?

(Ze zwĳgen alle vier)

FRANK O ja – ik wou je iets geven, voor ik het vergeet. (FRANK zet

zĳn glas weg, haalt de affiche van de muur en geeft die aan

JENNA) Alsjeblieft, voor jou.

JENNA (Neemt hem aan) Wat?

FRANK Alsjeblieft.

JENNA Waarom?

FRANK Kĳk maar.



JENNA Nee, maar…

FRANK Toe dan.

JENNA (Rolt hem uit en bekĳkt hem) Die zo mooi is.

FRANK Dat vond je toch ook?

JENNA Maar dat kan ik toch niet aannemen.

FRANK Dat heb je al gedaan. (Gaat weer in de fauteuil zitten)

JENNA Hĳ is prachtig… Wat lief. Dank je wel.

FRANK Ach, niks. Ik kan niet meer tegen beelden die iets

voorstellen.

JENNA Ach… Hĳ is prachtig. (Drinkt)

FRANK Ja.

JENNA Ik weet alleen niet waar ik hem op moet hangen.

TOMAS Ben jĳ achterlĳk?

JENNA Ik denk dat ik hem maar in de eethoek hang.

KATARINA Eigenlĳk heb ik die al eens van hem gekregen, maar dat

doet er nu verder niet toe.

JENNA O, maar… Nee, maar dan wil ik hem niet hebben. Dat wist

ik niet.

KATARINA Houd hem maar. Ik wil niks hebben wat van hem is. Laat

hem maar op me pissen – hĳ is het die nat wordt. (Tegen

FRANK) Dat is alleen om mĳ pĳn te doen hè, dat je haar blĳ

maakt. Dat werkt niet.

FRANK Ik dacht helemaal niet aan jou…

JENNA (Nerveus) Maar ik ben helemaal niet blĳ… Sorry. (Drinkt)

KATARINA Maar lieve schat, dat maakt toch geen enkel verschil.

FRANK Nee-ee, absoluut niet. (Pauze, die langer wordt) Wat een

heerlĳke avond eigenlĳk.

JENNA Ja.

FRANK Fladderende gordĳnen, koerende duiven…

JENNA Er is er een bĳ die zo lief is. Volgens mĳ heeft jĳ jongen in

het park.

FRANK Wil jĳ misschien een caffe latte Peggy?

TOMAS Peggy?

FRANK (Verbaasd) Ja?

TOMAS Ja – zo heet zĳ niet. Zĳ heet geen Peggy.

FRANK O nee? Sorry hoor. Ik zei alleen adt ik het zo’n heerlĳke

avond vond.



JENNA Nee, dat ben ik niet.

FRANK Ja, dat ben je wel. Dat moet je zĳn.

JENNA Nee, ik ben helemaal niet lief.

FRANK Wel, zeg ik. Dat voel ik.

JENNA Dat is het ergste dat je over iemand kunt zeggen.

FRANK Ja, als dat het enige is wat je zegt. Maar dat doe ik niet, ik

zeg: Jĳ bent lief… Snap je? Ik probeer me zo helder

mogelĳk uit te drukken… Jĳ bent niet alleen lief… Er is iets

anders in jou… Iets ongelooflĳks.

JENNA O… Wat dan?

FRANK Jĳ huilt omdat je verdrietig bent… Weet je wat ik bedoel.

JENNA Ik ben zo oninteressant.

FRANK Nee, jĳ hebt iets… Iets ongelooflĳks…

JENNA Waar heb je het over?

FRANK Ja… Een sprankje licht… Een sprankje goddelĳkheid… Een

sprankje altruïsme.

JENNA Oj… Dank je.

FRANK Daar hoef je me niet voor te bedanken… Daar moet je me

niet voor te bedanken. Dan vernietig je het.

JENNA Dat was mooi.

FRANK Vond je dat prettig.

JENNA Nee, alleen mooi.

FRANK Ja, dat zei Tomas ook.

TOMAS Was je soms van plan om nog meer in te nemen?

JENNA (Kĳkt naar haar glas wat leeg is) Oj, dat had ik helemaal

niet in de gaten… Wat zei Tomas?

FRANK Waarover, Jenna?

JENNA Over mĳ?

FRANK Voel je je nu wat beter?

JENNA Een beetje… maar het is beter als ik nu niets meer drink

denk ik… Ik moet er zo van huilen.

TOMAS Ja, en dat komt mĳ mĳn neus uit.

FRANK Jĳ zegt nooit iets slaps of slecht of betekenisloos over

mensen… Want jĳ weet dat het terugkomt – omdat het dan

bĳ jezelf naar binnen slaat… Waar of niet?

JENNA Wat zei Tomas? Wat zei hĳ?

FRANK Hĳ zei dat je niet agressief bent – dat is vreselĳk, zĳ is niet

agressief, zĳ is altĳd geil.

JENNA Geil?

FRANK Ja, inplaats van kwaad te worden.



JENNA Geil? Ik?

FRANK Ja.

TOMAS (Draait zĳn stoel naar JENNA en FRANK) Nu moet jĳ heel

voorzichtig zĳn. En het is de allerlaatste keer dat ik dat zeg.

FRANK Nou wil hĳ weer vechten. Hĳ is vreemd. Hĳ moet zich

bedreigd voelen.

TOMAS (Staat op) Ik waarschuw je.

FRANK Ja, dat hoor ik.

TOMAS Ik meen wat ik zeg. Ik stop je in de plee. Ik veeg de vloer

met je aan. (JENNA probeert TOMAS tegen te houden die

haar wegduwt)

FRANK Ja, ja, dat geloof ik best.

TOMAS Nu heb ik de hele avond naar jou zitten luisteren, en nu

heb ik daar schoon genoeg van. Ik ben geen idioot.

JENNA Tomas, laten we liever naar beneden gaan. Dit heeft geen

zin. Kom, dan gaan we naar beneden. (Dwingt TOMAS

achteruit)

TOMAS (Duwt JENNA opzĳ en trekt daarbĳ per ongeluk haar witte

verbandhandschoen kapot) Hou daarmee op verdomme.

JENNA Maar lieve Tomas, waarom ben je zo boos.

TOMAS Jĳ moet niet de hele tĳd zo tegen me zeuren. Je bent toch

geen klein kind meer… Als jĳ naar beneden wilt en naar

bed wilt doe dat dan verdomme! Ga naar beneden en naar

bed… Ik ben niet van plan om weg te lopen. Ik kom toch

verdomme altĳd thuis, dat weet je best! Bovendien ben ik

toch zeker in al die twaalf jaar dat we getrouwd zĳn nooiteen enkele nacht weggebleven! … Wat denk je dat er

gebeuren kan! Mag ik niet eens wat andere gezichten om

me heen hebben dan het jouwe! Wat is er met je! Ik mag

toch zeker wel eens over iets anders praten dan over de

kinderen en met wie ze gespeeld hebben en hoe hun

godvergeten ouder er nu weer uitzagen en hoe getikte ze

zĳn. Jĳ kunt alleen maar onzin over anderen uitkramen en

hoe goed wĳ het eigenlĳk hebben! Is dat dan zo! Hebben wĳ

het zo goed? Hebben wĳ het dan echt zo goed?

JENNA Ja maar, vergeleken met anderen –

TOMAS Jĳ hebt toch geen flauw idee van hoe ik me voel! … Jĳ hebt

er geen flauw idee van hoe ik me voel.

JENNA Lieve Tomas – kunnen we daar niet een andere keer over

praten? Of moet dat beslist nu gebeuren? Ik word zo bang

als je zo schreeuwt.

TOMAS Dat kunnen we verdomme niet nee… Waar ben jĳ bang

voor? Ga naar beneden en naar bed. Ik kom zo. Ik kom als

ik daar zin in heb… Wanneer ik daar zin in heb… Dan kom

ik.

JENNA Ik ga niet zonder jou.



KATARINA is gekleed in een erg mooie, ooit witte maar inmiddels

vergeelde jurk.

FRANK Dag Katarina.

KATARINA Dag, Frank.

FRANK Hoe is het met je?

KATARINA Een stuk beter.

FRANK Daar ben ik blĳ om.

KATARINA (Gaat naar TOMAS) Ik moet wel.

JENNA Wat een prachtige jurk.

KATARINA Wat vind je van de kleur?

JENNA Ja… Ja, mooi… Wit? Moet je kĳken? Er is hier niks groens.

Hier is niks wat groen is.

FRANK (Tegen TOMAS) Hoor eens, ouwe zuiplap… zĳn we dan weer

vrienden nu? Nou? (TOMAS geeft geen antwoord) Wĳ

hebben toch zeker geen enkele reden om ruzie te maken.

(Tegen JENNA) Is hĳ altĳd zo? Dat hĳ alles zo persoonlĳk

opvat?

KATARINA Hĳ is impotent.

FRANK Tomas? Dat geloof ik niet.

KATARINA Frank –

FRANK Frank?

KATARINA Frank is impotent.

FRANK O. (Pauze) Hoezo?

KATARINA Dat wil zeggen – hĳ kan niet neuken… Arme Frank.

FRANK (Tegen JENNA) Je ziet wat ik bedoel. Het kan me niets meer

schelen.

KATARINA Hĳ kan het niet. Ik heb geprobeerd om hem te helpen. Dat

is niks om je voor de schamen, namelĳk. Ik schaam me

daar ook niet voor.

FRANK (Vriendelĳk) Nee, hou nu je mond, Katarina. Dit is

belachelĳk.

KATARINA Je bent de enige niet.

FRANK Niet nodig. Ouder conversatie, oude gezichten.

KATARINA Dat wil zeggen, hĳ kan niet neuken zonder fantasieën.

FRANK Lieve God.

KATARINA Werkelĳke fantasieën… Snappen jullie? (Pauze) Het is maar

goed dat hĳ zoveel geld heeft, en nu krĳgt hĳ er nog wat bĳ

ook, van zĳn lieve kleine moedertje… Dan kunnen we weer

naar Marokko. Daar zĳn zoveel lekkere jongens.

FRANK Katarina, ik weet niet of je hiermee door moet gaan.

KATARINA Wat zei je?



FRANK Ik weet niet of ik je hiermee door wil laten gaan.

KATARINA Maar jullie snappen vast wel wat ik bedoel? … Fantasieën

zĳn niet langer voldoende – nee…

FRANK Gezellig is het zo. Tomas heeft oren die wapperen als

elfenbankjes. Maak je nou niet nog erger belachelĳk.(FRANK gaat naar KATARINA)

KATARINA Hĳ wil dat ik naar dancings ga om kerels te versieren en dat

ik die dan mee naar huis neem om mee te neuken terwĳl

hĳ zit te kĳken en net doet alsof hĳ mĳn oudere broer is.

Het duurt vast niet lang meer of hĳ wil dat ik er geld voor

vraag. En dan houdt hĳ op met werken. Hĳ is gewoon een

pooier eigenlĳk. Dat is nou een pooier. Frank is een pooier.

Moet je hem zien, de pooier. Jĳ bent een pooier. Jĳ bent een

doodgewone Zweedse pooier.

FRANK Ik geef geen antwoord meer op wat ze zegt. Wat een

ontwikkeling. (Pauze) Ik heb niet gehoord wat je zei! Ik heb

gewoon niet gehoord wat je zei. Ik heb een andere golflengte

aanstaan, en misschien heb ik de jouwe wel helemaal niet.

Misschien dacht je dat alleen maar. Ik heb het echt

geprobeerd. Maar serieus, die bestaat niet.

KATARINA Ik blĳf voor altĳd bĳ je als je me maar steeds nieuwe kerels

bezorgt.

FRANK Natuurlĳk.

KATARINA Maar het moeten wel jongens zĳn met een flink stuk in hun

broek.

FRANK (Naar de tafel voor een drankje) Well-hunged guys, zoals ze

zeggen.

KATARINA Dat vindt hĳ lekker. Dat is fĳn. En dan zouden jullie eens

moeten zien hoe hĳ dan de volgende ochtend staat te

janken. Op zĳn knieën ligt hĳ te janken en zegt dat het voor

mĳ toch geen enkel verschil maakt, dat ik toch niet van ze

houd – want je houdt toch zeker alleen van mĳ… Ja hoor,

zeg ik dan, dat weet je best, dat ik alleen van jou houd…

Dit doen we nooit meer, lieve Katarina. Nu heb ik er genoeg

van. Dit was echt de allerlaatste keer. We zĳn zelfs naar

Thailand geweest. Dat was fantastisch. Zĳn jullie ooit in

Thailand geweest?

FRANK Ja, je moet natuurlĳk wel iets zeggen, neem ik aan. Je bent

dronken hè? (Tegen JENNA) Er is geen woord van waar.

JENNA Here Jezus, waarom zĳn jullie zo? Ik heb nog nooit iets

meegemaakt.

FRANK Hoe? … Hoe zĳn wĳ dan?

JENNA Jullie zĳn van dat soort mensen dat in andere mensen

alleen maar angst losmaakt… Ik vind dat niet prettig…

Akelig is het (In verwarring) En jĳ zit daar maar en zegt

niks.

TOMAS Wat wil je dat ik doe? Wat heb ik hier mee te maken? (Staat

op, gaat naar het tafeltje)

KATARINA (Loopt achter TOMAS aan) Al die negen jaar dat ik met hem

samen geweest ben heb ik me steeds aan een gouden regel



FRANK (Valt op zĳn knieën, begint de as bĳ elkaar te vegen en stopt

die in zĳn zakken al pratende. Het geluid van de stofzuiger

verandert in één langgerekte toon) Dat was niet de

bedoeling. Het spĳt me. Waarom deed ik dat? Hoe heb ik

zoiets kunnen doen? Wat is er met me aan de hand?

(Pauze) Ik had nooit gedacht dat het zoveel was. Ze was zoklein. Plotseling worden ze zo klein en simpel, zonder dat je

het merkt. Ik heb van haar gedroomd vannacht. Ik droom

nooit anders. Nooit. Ik kan me nooit herinneren wat ik

gedroomd heb.

Ik weet niet waarom. We zaten in een kamer, zĳ en ik en

Katarina. Het was schemerdonker in die kamer. Buiten was

iets aan de hand, een oorlog misschien, hoe dan ook waren

er ruiters die een heuvel opreden… misschien de

Amerikaanse burgeroorlog. Mama zat tegen over mĳ, aan de

andere kant van de tafel met een grote handtas op haarschoot. Ze deed de tas open om er iets uit te halen. Maar

toen vertelde Katarina haar dat ik een… was, nee, dat ze

voor me zou zorgen, dat ze beloofde dat ze voor me zou

zorgen en erop zou letten dat er niet iets gebeurde, ze

probeerde mama ervan te overtuigen dat ik het waard was

om van te houden, dat ik het recht had om te leven en… Ik

praatte de hele tĳd, net als in Duizend en een Nacht, ik

weet niet meer waarover… Het was namelĳk zo dat mama

een revolver in die handtas had en zodra ik niet meer

verder kon vertellen, omdat ik adem moest halen of een

nieuw verhaal moest verzinnen of… gleed haar hand dieper

in die handtas en greep ze naar de revolver – die was de

hele tĳd op weg naar boven, want ze zou me neerschieten,

maar ik praatte en praatte en daardoor was ze gedwongen

om te wachten en te luisteren, niet om te luisteren naar wat

ik vertelde, maar omdat ooit het moment zou komen dat ik

niet meer verder kon, dat ik mĳn mond hield en dan zou ze

me neerschieten. Maar toen stond ik plotseling op en holde

naar de deur en ik was van plan om hem achter me op slotte doen. Maar toen veranderde die deur in een zacht gordĳn

en zat er geen deurkruk meer aan. Daarna weet ik niet

meer wat er gebeurde… Een spiegel… Allerlei stoffen…

Mooie dingen… Een vrouw, rechts waarschĳnlĳk…

Gobelins… Waarom ben ik hier… Hier is vrede… Dar

gordĳn daar naast me… Dat praat met me… Het heeft een

hand. Het is twee meter hoog. Het staat verdomme echt met

me te praten. Het legt zĳn hand op mĳn schouder en vraagt

me om alsjeblieft wat zachter te praten. Praat ik te hard? …

Beef ik? Ze zouden me toch tenminste kunnen helpen metde derde dimensie. Ik zou de as in mĳn haar kunnen

strooien. (Doet beide schoenen en sokken uit, doet de ene

schoen aan, doet as in de andere) Groot wordt klein en

klein wordt kleiner. (Gooit de as omhoog) Wat mĳ in

gedachten wel aanspreekt is dat je dit niet doet. (Proeft de

as, likt die van zĳn vingers) Ik begrĳp niet waarom alles mĳ

ontloopt, jĳ wel? Het lĳkt allemaal zo concreet en

substantieel en dan wordt het plotseling vluchtig, als

parfum. Ik had een vreselĳke hekel aan Dag

Hammarskjöld. Ik walgde van hem en van zĳn stem, het

meest nog van zĳn stem… Lul in een fles, lul in een

parfumfles, je drukt en psssttt – psssttt… en op een keer

wilde ik gehoord worden en iemand anders aanraken in het



donker… Ik moest ooit een ander mens heel diep raken, en

dat is waar ik naar toe zou willen… Ik zou ze nog een keer

willen zien, hier… dat ze hier naar toe kwamen… Ik heb het

koud.

Weten jullie wat er nu gebeurt? – Het gordĳn heeft zich over

me heen gebogen. Het staat naast me met een hand op mĳnschouder… Wat moet je van me? Wat moet je van me?... er

komen mensen uit de keuken en er is niemand hier, en ze

zeggen geen woord… Nu is er een moeilĳkheid… Er was

iemand die door de kamer liep maar er is hier niemand…

Nu is het moeilĳk… Nu wordt het moeilĳk… Wĳ zĳn er

niet… Mama, waar ben je?... mama? Je bent er niet. Waar

ben je dan als je er niet bent? Wie was mĳn moeder? Nu is

het moeilĳk. Nu is het echt heel moeilĳk. Ik huil. (Geen

tranen) Nu gebeurt er iets. Nu komt het gordĳn bĳ me op

schoot zitten… Wat wil je?...(Pauze)

Ik fluister aan een stuk door je naam om niet gek te

worden. Nu… Nu gebeurt er iets heel interessants. Ik sta

op. Ik begin te lopen. Ik ga hier weg. Ik verlaat deze kamer

en de mensen die niet in deze kamer zĳn. Ik zag dag. En ik

ga hier weg. Nu ga ik. Kĳk. Slechts hĳ die gaat zal eens

terugkeren.

(Niemand beweegt zich. Hĳ verlaat de kamer. Gaat door de

buitendeur zonder die achter zich te sluiten, gaat de trap

af. Gooit de affiche op de grond. De toon verandert weer in

het geluid van de stofzuiger)

Katarina en Tomas blĳven zitten en kĳken elkaar lang aan. Tomas wacht.

Gaat daarna naar haar toe, grĳpt grof naar haar kut. De stofzuiger is in

de weg.

KATARINA Niet zo hard… (Niest)

TOMAS (Houdt haar met zĳn hand in een onmogelĳke greep. Zemoet voorover buigen) Stel je voor dat ze nu komen. Terug.

Stel je voor dat ze nu terugkomen.

KATARINA En wat dan nog? Au… Dat doet pĳn.

TOMAS Stel je voor dat ze nu binnenkomen?

KATARINA Wie? Jenna en Frank?

TOMAS Ja, zĳn zĳ het niet die zĳ zĳn?

KATARINA Dat doet pĳn.

TOMAS Oooo, ik voel het. Wat doet dat pĳn verdomme… Au, au, au,

lekker toch?

KATARINA Jaja. (Niest)

Tomas probeert de stofzuiger weg te krĳgen. Haar bruidssluier wordt

opgezogen.

Lieve God, wat grof. (Pauze)

TOMAS Ja. Ik heb de hele avond naar je verlangd. Ik heb de hele

avond naar je zitten kĳken. Ik wist dat ik je nemen zou.

KATARINA O.



TOMAS Ja, o ja.

KATARINA Ga nou zitten, … we gaan zitten. Ik wil niet blĳven staan.

(Gaat in de stoel zitten)

TOMAS Pas op dat we niet in de as lopen. God, ik kan niet meer

wachten.

KATARINA Kunnen we niet beter op de bank gaan liggen.

TOMAS Ik hoor niet wat je zegt. Ik val gewoon. Boems. (TOMAS gaat

bovenop KATARINA liggen, de stoel kantelt in ligstelling)

KATARINA Nee, toe, nou… nee, toe.

TOMAS Help me eens overeind (TOMAS komt een eindje overeind)

Laat zĳ zich maar vermaken samen, want dat lukt ze toch

niet.

KATARINA Frank niet, nee.

TOMAS Haha – Jenna ook niet! Dat kan ik je vertellen!

KATARINA Niet? (Pauze)

TOMAS Nee. Nooit.

KATARINA Heeft ze nog nooit, met niemand? … Nooit een ander?

TOMAS Ben jĳ gek? (Met zĳn handen diep in zĳn zakken) Ik snap

niet wat ik ermee gedaan heb? Ik heb hem nodig. Ik wil jou

zien.

KATARINA Arme Jenna.

TOMAS Inderdaad. Waarom zeg je dat? … Ze wil toch niet. Ze voelt

zich prettig als alles tot in de kleinste details geregeld is,

dat is elke avond hetzelfde en dan ertussen uit en in de

auto naar buiten – maar als er bezoek komt raakt ze

volkomen in paniek, alsof het een soort kwelling was. Je

hebt er geen idee van hoe vaak, als ik je tegenkwam op de

trap, dat ik dacht… Jĳ loopt ook zo godvergeten langzaam

en hĳgt alsof je honderden meters hardgelopen hebt, dat ik

dacht, ik stop mĳn hand onder je rok en ik kus je…

KATARINA Waarom deed je dat dan niet?

TOMAS Ja? Ik weet zeker dat je daar zo met je benen uit elkaar

gestaan had. Of niet soms? … of niet soms?

KATARINA Ik denk van niet nee.

TOMAS Nu gaan we verder.

KATARINA Hoe ver waren we?

TOMAS Nergens. Kunnen we niet even een vluggertje maken nu?

KATARINA Als je maar voorzichtig met me bent. (Niest) (Lange pauze)

TOMAS Geef je een beetje om me? Je hoeft geen antwoord te geven?

Nou? (KATARINA lacht) Lach niet. (Teder) Je hoeft niks te

zeggen.

KATARINA Nee, het is goed zo.

TOMAS Maar geef je een beetje om me? Kun je… (Slaat op zĳn

borst) Kun je… Snap je… Zie jĳ mĳ? Weet jĳ wie ik ben?



(Geeft het op) Nee, wat doet het er ook toe… Dat doet er ook

niet toe eigenlĳk… Ik kan het toch niet uitleggen… Kun jĳ

zien hoe ik eruit zie?... Ik? Mĳ?

KATARINA Ja natuurlĳk. De hele tĳd.

TOMAS Hoe dan? … Zie jĳ mĳ? …Geef antwoord! (Pauze)

KATARINA Niet zoveel praten.

TOMAS Maar ik wil praten… Ik wil eerst praten… Eerst moet ik

praten… Ik moet eerst praten…

KATARINA Waarom?

TOMAS Weet ik niet. Dat moet… Wat doe je? Ze is niet goed bĳ haar

hoofd… Zĳ… Zĳ… Zĳ kan eigenlĳk geen moment haar

mond houden… Daar word ik doodzenuwachtig van. Ik kannooit eens ergens over praten met haar. Alleen over de

kinderen. We hebben nooit een moment voor onszelf. Stel je

voor dat je ze weg kon doen, voor een nacht maar, en dat je

naar zee zou rĳden… dat je in de auto bleef slapen en

gewoon eens een keer pret had. Ze heeft me nooit echt

aangeraakt… Zĳ… Of heeft dat echt nodig… Ik heb

natuurlĳk ook altĳd erbĳ gestudeerd, om van die

rotbaantjes af te komen en een iets beter rotbaantje te

krĳgen… Wat zouden we het goed kunnen hebben als we de

heel troep in de steek konden laten, mĳn werk, de

schulden, de rekeningen.

KATARINA Sarah ook?

TOMAS Ja, Sarah ook… Elke avond als ik en alle anderen naar bed

gaan weet ik dat die dag weer niks voorstelde. Niks. De 14e

mei heeft gewoon niet bestaan. Ik zal me die nooit kunnen

herinneren… Maar morgen, de 15e mei, of over een week…

dan gaat er iets gebeuren… als we met vakantie gaan… als

we door de douane gaan in Helsinborg.

KATARINA (Wuift zichzelf koelte toe met haar rok)

TOMAS Ah, frisse lucht… Het is warm.

KATARINA Sorry.

TOMAS Jĳ hebt zulke ontzettend gevoelige tepels… Je hoeft er maar

naar te kĳken of ze worden al hard.

KATARINA Hangt er van af wie ernaar kĳkt.

TOMAS Zullen we niet even ergens anders gaan zitten?

KATARINA Ja? … Waar dan?

TOMAS Op de grond bĳvoorbeeld.

KATARINA (Vrolĳk) Ja, dat kunnen we doen. (Ze verhuizen naar de

grond)

TOMAS Dan horen we ze beter als ze terugkomen.

KATARINA En nu? … Wat was je nu van plan?

TOMAS Ik kan je gezicht niet zien.



KATARINA Wees daar blĳ om. (Pauze) (KATARINA is bovenop de affiche

gaan liggen die verkreukeld wordt)

TOMAS Ja. (Doet zĳn jasje op, vouwt het op en legt het onder

KATARINAS hoofd. Gooit iets om) Er zit zelfs as op mĳn

jasje.

KATARINA Zo lig ik lekker… Ik verlang naar je.

TOMAS Naar mĳ?

KATARINA Ja.

TOMAS Echt?

KATARINA Nu. Nu. Ik verlang naar je… Ik heb warme pootjes. (Pauze)

God, wat praat ik veel.

TOMAS Ja… Ik vind dat wel prettig.

KATARINA Hoe voel je je nu?

TOMAS Goed… Wat denk je dat zĳ aan het doen zĳn?

KATARINA Niets. Niet Frank. Die geeft alleen om mĳ…

TOMAS Ze zitten vast aan Wolfgangs bed. Stel je voor dat hĳ hem

eruit haalt en boven zĳn hoofd optilt. (Kĳkt op) Daar zou hĳ

niet tegen kunnen. Daar is hĳ nog veel te klein voor. Hĳ zou

er een schok aan overhouden.

KATARINA Maar ik heb – ik heb hem nooit iets beloofd. Ik heb hem

gezegd dat onze relatie eigenlĳk nooit begonnen is. Toen

begon hĳ te huilen. Hĳ begon te huilen.

TOMAS Tja…

KATARINA In het café naast het Sturebad.

TOMAS O, daar.

KATARINA Hĳ zegt zulke vreselĳke dingen. Hĳ doet zo dramatisch. Dat

vind ik prachtig.

TOMAS (Denkt dat er iemand komt) Stil eens.

KATARINA Wat?

TOMAS Stil.

KATARINA Er is toch niks aan de hand.

TOMAS Ik voel me een beetje misselĳk.

KATARINA (Bĳ zichzelf) Maar jĳ bent het op wie ik al die tĳd gewacht

heb, mĳn hele leven lang.

TOMAS Op mĳ?

KATARINA Op iemand zoals jĳ.

TOMAS Zoals ik… Hoe dan?

KATARINA Er is zoveel wat ik met jou zou willen doen…



KATARINA Dat heb ik nodig. Ik moet iemand anders voelen. Heel even

maar. Anders word ik gek. (Trekt zĳn hoofd naar zich toe en

dwingt hem een kus af) (Tomas wordt plotseling erg

misselĳk van de drank, springt overeind en holt naar de

zitkamer. Katarina blĳft liggen)

TOMAS (Komt terug. Blĳft in de slaapkamerdeur staan) Sorry…

Waar ben je?

KATARINA Hier.

TOMAS Sorry.

KATARINA Dat geeft niks.

TOMAS Maar ik wil echt… Sorry… Ik heb jarenlang nergens anders

van gedroomd.

KATARINA Waarvan?

TOMAS Van jou… Dat zei ik toch.

KATARINA Echt waar?

TOMAS En als ik dan nu eindelĳk eens de kans krĳg om met je te

vrĳen gebeurt er dit.

KATARINA Kalmeer nou een beetje… Natuurlĳk mag je met me vrĳen.

TOMAS Ik ben misselĳk.

KATARINA Je mag bĳ me naar binnen! Ik verzeker je dat je het heerlĳk

zult vinden… Dat het mĳ heel wat moeilĳker zal vallen.

(Katarina op haar knieën voor Tomas) Wat vind je? Wat

moet ik doen?

TOMAS Niks… Ik voel me niet lekker… Ik ben misselĳk… En ik wil

haar geen pĳn doen… Dat is onnodig. (Katarina begint te

lachen, trekt Tomas naar beneden, naar zich toe) Ja, dat

kun jĳ zeggen… Ik wil doodgewoon niet! Ik heb geen zin…

Dat is alles wat ik zeggen kan… Ik heb geen zin meer. Het

spĳt me. Het is niet jouw fout… (Rukt zich los) (Katarina

blĳft lachend op de grond liggen) Ja, zo is dat. Ik kan er

niks aan doen. Dat is niet iets om te lachen… Hou daarmee

op verdomme!

KATARINA Ik ben opgehouden.

TOMAS Dat is niks om te lachen… ik zou het doen als ik het kon…

Het gaat gewoon vanzelf. Ik kan het niet alleen omdat jĳ hetgraag wilt. Dat snap je toch wel… Ik ken je niet eens.

(Pauze) (Katarina gaat op het bed zitten) Volgens mĳ geef je

best om hem… Jĳ geeft best om hem, zei ik –

KATARINA Om wie?

TOMAS Hahaha… Hoe heet hĳ ook weer?

KATARINA Frank?

TOMAS Ja… (Begint te rillen, te sidderen, tenslotte schudt hĳ overzĳn hele lichaam)

KATARINA Frank bedoel je?



TOMAS Ja ja ja ja ja ja…

KATARINA Ik houd van hem.

TOMAS Fffffrank… Fffffrank bedoel je? Fffffrank bedoel ik.


TOMAS Ik ril, ik schud, ik schud over mĳn hele lichaam, kĳk maar.

Brrr – net… dat is wat ik bedoel… Jĳ kunt er niks aan

doen… brrrrr… Net of ik ziek ben van de drank… Brrrr…

Maar als je dan eens een keer drinkt moet je hem flink

raken vind ik… Als je wilt drinken dan moet je je een week

ergens in een huis opsluiten met een vrouw en de deur op

slot doen en zuipen… dan kan je eens helemaal loskomen

en doen waar je zin in hebt; haar reet; likken en er eens

flink van nemen. (Pauze) Je moet af en toe eens de beest

kunnen uithalen… Je moet af en toe eens flink de beest

kunnen uithangen en je eens een keer helemaal laten gaan.


TOMAS Ik weet het… O, wat heb ik het koud… Ik ga nog dood van

de kou zo… Ik snap niet waarom ik het plotseling zo koud

heb? Heb jĳ het ook zo koud? Ik kan gewoon niet stil blĳven

staan… Moet je kĳken, ik sta gewoon te springen… Net

alsof je een vrachtwagen rĳdt… nu wordt het minder. Dan

ga ik maar.

KATARINA Ja, doet dat.

TOMAS Dan ga ik nu maar naar beneden…

KATARINA Ja.

TOMAS Ik kwam alleen even naar boven eigenlĳk om welterusten te

zeggen. Nu moet ik weer weg. (Schudt weer) Nou begint het

weer. BBBBRRRR! Ja, ik moet… Ik moet gaan kĳken wat zĳ

doet… Ik moet gaan voor er iets gebeurt. Bbbrrr wat een

lekker gevoel om zo te staan rillen… Net of je buiten hebt

gezwommen… Wat ga jĳ doen?

KATARINA Niks.

TOMAS (Bĳna vrolĳk) Dan ga ik maar. Ik ben alleen even gebleven

om welterusten te zeggen. Red je het verder wel alleen nu?

Dag.

KATARINA Dag.

(TOMAS gaat. KATARINA blĳft op het bed liggen)

(FRANK komt binnen. Daarna JENNA, die de deur achter ze dicht doet.

FRANK doet de persiennes dicht, gaat naar de tafel trapt op dingen die

gevallen zĳn. De kamer ziet er vreselĳk uit nu)

JENNA Ik laat je niet meer alleen. (Ze loopt hem de hele tĳd

achterna, achter hem aan, ze volgt hem aan de keuken)

FRANK Waarom doe je dat?

JENNA Ik weet het niet… Ik voel gewoon dat het goed is om dat te

doen… om achter je aan te lopen. (Pauze) (Ze komen terug

in de hal)



FRANK (Neemt de radio mee) Nu zou ik naar een vreselĳk moeilĳke

plek willen gaan om te zien of je echt van plan bent om bĳ

me te blĳven en me niet meer in de steek laat.

JENNA Dat doe ik niet. Je kunt ook gaan zitten als je wilt. Dan

kom ik bĳ je zitten. (FRANK zet de radio op de grond. Gaat

erop zitten. JENNA gaat op haar hurken naast hem zitten)

FRANK Je maakt een grapje? Alles?

JENNA Nee.

FRANK Echt?

JENNA Alsjeblieft… Ernstig blĳven.

FRANK (Op zĳn knieën bĳ de urn, zet de radio weg. Schudt as uit

zĳn haar terug in de urn) Ernstig?

JENNA Ik zou zo graag… Mag ik?

FRANK (Pauze) Hoe was je toen je klein was?

JENNA Als kind?

FRANK Ja.

JENNA Als klein meisje. (Pauze)

FRANK Eenzaam?

JENNA O nee, helemaal niet… Iedereen hield van me… Een stil

klein meisje… Lief, verstandig, ik redde mezelf. (Pauze)

(Jenna gaat op de grond naast Frank zitten)

FRANK Vertel eens iets uit je jeugd… Hindert niet wat…

JENNA (Denkt lang na) Ik wou zo vreselĳk graag naar de

zondagsschool hoewel mĳn ouders helemaal niet gelovig

waren… Want ik had gehoord dat je daar een sterretje

kreeg… dat je daar elke keer een sterretje kreeg om in te

plakken en ik dacht dat als ik maar zo’n sterretje kreeg dat

alles dan anders zou worden… ik weet ook niet hoe… maar

de eerste keer dat ik naar de zondagsschool toeging vertelde

de juffrouw over Jezus, over Jezus die over het water liep

en toen zei ik: dat ie dat durfde…

FRANK En kreeg je toen een sterretje?

JENNA Ja, een heel boek voel. Ik moest en zou die hebben… Mag

ik…

FRANK Heeft er wel eens iemand tegen jou gezegd: Ik houd van je.

Ik kan zonder jou niet leven?

JENNA Nee.

FRANK IK ga even weg – ik moet even naar de wc om te gaan

pissen.

JENNA (Staat op) Dan ga ik met je mee.

FRANK Dat mag. Ik voel me zo opgewekt nu.

JENNA Niet praten… Als ik mĳn armen om je heensla is het net

alsof ik thuis gekomen ben. Wat doe je?



FRANK Ik moet lachen. Je mag mĳn luk vasthouden als ik pis…

Wil je dat?

JENNA Ja. (Ze gaan naar de wc. FRANK plast. Ze gaan naar de

wastafel, halen de koekepan uit de wastafel en FRANK helpt

JENNA om haar handen te wassen)

FRANK (Komt van de wc) Maar waarom loop je steeds achter me

aan?

JENNA Weet ik niet. (Ze ziet een doos in de kast vol met kleine

kaarsjes)

FRANK Dat kun je niet uitleggen?

JENNA Nee… Dat voelt gewoon zo. (Ze zet een brandend kaarsje in

zĳn voetspoor)

FRANK Lieve Jenna…

JENNA Ik kan niet. Ik heb geen woorden.

FRANK Nee. Wat moet je ook met woorden. (Gaat terug naar de

zitkamer. Ze gaat door met het neerzetten van brandende

kaarsen)

JENNA Zou jĳ die wel hebben? … Als jĳ het was?

FRANK Nee, dat is waar… Jĳ bent zo anders… Jĳ.

JENNA Waarom dat? Hoe dan?

FRANK Weet ik niet.

JENNA Nee… Op welke manier ben ik anders?

FRANK Ik weet het niet, zei ik toch.

JENNA Wanneer werd ik dat? Anders?

FRANK (Lacht) Toen we elkaar kusten. Toen werd je anders. Wil je

iets hebben?

JENNA Nee –

FRANK Ik ook niet… Zullen we – gaan slapen?

JENNA Ja… Ik kan niet slapen. (Pauze) Dat zegt Sarah. Ze ligt met

haar ogen wĳdopen en zegt: ik kan niet slapen. Ik kan mĳn

ogen niet dicht houden. Mama ik slaap niet. En dan valt ze

in slaap… We aten kip met rĳst vandaag.

FRANK Dus je hebt geen honger.

JENNA Ik houd niet van kip eten. Als je een hap huid in je mond

krĳgt. Plotseling huid.

FRANK Ik ga me nu alleen even verkleden. Me uitkleden.

JENNA Ik wil me ook uitkleden.

FRANK Ja.

JENNA (Doet de trui uit) Heb jĳ een t-shirt voor me dat ik kan

lenen. (FRANK geeft haar een T-shirt. Neemt er voor zichzelf

net zo een. Hĳ haalt een zeilbootje uit de kast of stapelt de



FRANK Ja… Alleen voor mĳ (Pauze) Maar dan moet ik je hand

vasthouden. Alleen als ik je hand mag vasthouden.

JENNA Dan moet je dichterbĳ komen. (Gaat dichterbĳ zitten.

Schuift de fauteuil naar hem toe)

FRANK Nee, dat is niet goed… We gaan liggen. (Jenna zet dezeilboot op het tafeltje. Frank gaat naast haar liggen. Ze

hebben de stoelen tegen elkaar aan geschoven) Heb jĳ

genoeg plaats zo? Het is net alsof we met zĳn drieën zĳn…

Nee, mama, bedoel ik.

JENNA Hoe was zĳ?

FRANK De anderen kan ik me allemaal herinneren, alleen zĳ niet,

niets… Nu wil ik alleen dat je zingt. Wacht, ik heb vannacht

van haar gedroomd.

JENNA Ja, dat zei je.

FRANK O ja? Wanneer dan? Dat weet ik niet meer… Ik droomde

vannacht dat ik in de wc stond met een kleine geplukte kip

in mĳn handen, koud en hard alsof hĳ net ontdooid was, ik

hield die boven de toiletpot, en plotseling kwam er bloed uit

zĳn kont… ik wist dat het mama was, en Katarina ook, en

ik hoorde mezelf zeggen: het is een maagzweer, het is een

maagzweer… Maar het groeide in mĳn handen, werd steeds

groter en groter en was tenslotte zo groot dat ik het niet

meer vast kon houden. Nu moet je zingen… Nu wil ik alleen

nog dat je zingt.

JENNA (Zingt, eerst voorzichtig en traag, met een warme, donkere

en ongelooflĳk mooie stem) I’ve got no kick from Campagne.

FRANK (Daarna) Heel mooi…

JENNA Ik kan niet zingen. Ik word er zo verlegen van. Ik zou best

zangeres willen worden en op een podium staan zingen.Stel je voor dat je een eigen triotje had.

FRANK Een Treotje?

JENNA Je lacht me uit.

FRANK Nee, ik vond het prachtig… ik ben verliefd op je… (Tomas’

stem in de telefoon: JENNA! JENNA! JENNA!) Wat ga je nou

doen met Tomas? (Jenna houdt zĳn hand stevig vast)

JENNA Ik weet het niet, je moet nooit proberen om iemand bĳ je tehouden. Het is net als wanneer je aan het strand bent en

met het zand speelt… (Houdt hem haar hand voor) Zo. Kĳk.

Als je je hand dichtknĳpt het zand er tussenuit. Als je je

hadn open houdt blĳft het liggen. Nou is het jouw beurt om

iets voor mĳ te zingen.

FRANK Nee, ik durf niet… Ik durf niet… Ik kan het niet.

JENNA Wel, dat durf je best.

FRANK Doe ik dat?

JENNA Ja, je moet.



FRANK (Na een lange pause) Je mag me niet uitlachen. Het kan

allemaal mislukken… Maar dan moet je je armen om me

heen slaan en niks zeggen.

Katarina staat langzamer op van het bed.

JENNA (Houdt zĳn hand vast) O je hand… je hand…

FRANK (Voelt iets op zĳn hand druppelen en kĳkt er naar) Wat is

dat?

JENNA Niks, tranen.

FRANK Huil je?

JENNA Tranen van liefde.

FRANK (Gelukkig) Huil je?

JENNA Ik ben zo gelukkig… Laat me alsjeblieft huilen. (Ze huilt

heel stil, met zĳn hand in de hare, streelt die langzaam)

Katarina gaat langzaam naar de deur.

FRANK (Raakt de tranen op haar hand aan) Liefdste.

JENNA Liefste…

FRANK Zullen we meteen gaan trouwen? Of van het voorjaar?

(Pauze) (Jenna denkt na)

JENNA Het voorjaar is ook goed. (Jenna zet de radio aan die op de

voorgrond staat)

Katarina komt binnen en loopt direct naar de hamer en de spĳkers op de

plank in de garderobe. Frank kĳkt naar haar, staat dan op, loopt naar

haar toe, om het haar af te nemen als het ware. Ze legt haar hand licht op

zĳn schoulder.

FRANK Wat ben je van plan?

Katarina neemt twee spĳkers van de tafel. Alles vanaf nu tot het eind gaat

vreselĳk langzaam. Langzamer dan in het kabukitheater, langzamer dan

langzaam. De muziek verandert in één langgerekte toon. Jenna zit

ineengedoken in har stoel.

FRANK Wat is er, Katarina?

KATARINA (Ze maakt een volkomen normale indruk. Ze dwingt Frank

achteruit) Niet bĳ me weggaan.

FRANK Wanneer?

KATARINA Niet bĳ me weggaan.

FRANK Waarom niet?

KATARINA Omdat ik van je houd. Omdat ik van je houd. Jĳ houdt van

mĳ.

FRANK Nee.

KATARINA Ja.

FRANK Het is weg… er is – iets gebeurd.

KATARINA Wat dan?



FRANK Jĳ bestaat niet meer voor mĳ.

KATARINA Kun je dan niet desondanks van me houden?

FRANK Dat kan ik best… Maar dat wil ik niet.

KATARINA Dat is waar.

FRANK Dat is het wel.

KATARINA Dat is niet waar… Wĳ hebben het zo goed samen… Wĳ

horen bĳ elkaar, we hoeven elkaar maar aan te raken om

dat te voelen… Je hoefde alleen maar naar me te

glimlachen en ik viel voor je… Je hoefde maar door de deur

naar binnen te komen… en dan was ik weer gelukkig, hoe

ongelukkig ik ook was. Ja, wĳ pasten zo goed bĳ elkaar. Jĳ

was maar een paar centimeter korter dan ik maar iets

langer als je je horloge aan had, lieveling. (Omarmt hem) Ik

houd echt van je gezicht van vlees en bloed en ziel… Het is

net een stuk vlees dat krioelt van de maden, net als

wanneer je een stoeptegel oplicht, weet je… Al heet dat dan

leven… levend… het ziedt, bonst, heeft duizend kleuren en

is fel belicht… Als je drie seconden stil zou kunnen zĳn,

zou ik voor ontelbare jaren verloren zĳn… nee, me daar

bevinden tussen al mĳn vrĳe uren… Ik houd van je… houd

van houd van je… op alle andere en mooiste manieren en

wĳzen. Diep in mĳ ben ik bereid… hier en nu en altĳd… Ik

weet dat ik het nooit zal kunnen uitspreken en dat jĳ het

nooit zult begrĳpen… Ik heb mĳn teleurstelling nooit

volledig toegegeven… alle langzame kleine lettertjes

gemeenheden die er gebeuren… maar wat doet dat ertoe?

(Kĳkt naar hem op) Je hoeft maar dichtbĳ te zĳn, zoals

gisterenavond, en daar leef ik dan weken op… (Lange

pauze) Mĳn innerlĳk pendelt heen en weer tussen chaos en

een grote rust. (Pauze) Ik kan nog de smaak proeven van de

man die je was… verlangen naar hoe je proefde… Ik ben

weer verliefd op je… nee, weg van je… een warm, innig en

liefdevol gevoel… Ik kan me nu al voorstellen hoe goed we

het zullen hebben… maar ik durf het niet… zeg nog eens

wat je zegt als je in bed zit en tegen de muur leunt… nu

nemen we vrĳ, nu gaan we op reis, deze zomer zĳn we

samen… jĳ moet niet blĳven werken… we gaan… En ik blĳf

boven de dood uitgroeien… vandaag was ik bĳna daar in

het leven, denk ik… ik had plotseling het gevoel dat ik die

overgave voor een ander dan voor jou moest voelen…

iemand met wie het geen gevaar betekent dat te doen…

iemand die niet weet wie ik ben, die mĳ nooit eerder gezienheeft, iemand die ik waarschĳnlĳk nooit zal tegenkomen…

iemand die vast en zeker heel veel van zĳn meisje houdt…

Dat allemaal alleen om daar te komen waar je je overgeeft,

overgeeft… misschien is dit wel mĳn manier om me daar

alleen naar toe te begeven, om jou daar tegen te komen als

jĳ daar bent… Mĳn hart, zei je, mĳn hart… toen ik zei… Je

doet plotseling weer zoveel uit liefde… Je zei dat je –

gelukkig was gisteren… weet je dat nog? Dat merk je heel

duidelĳk als jĳ gelukkig bent. (Pauze) Plotseling dringt het

tot me door… mĳn paranoia – is hĳ – jĳ – gelukkig omdat je

denkt dat ik bĳ je weg zal gaan… en dat op die manier alle

problemen zullen zĳn opgelost… je hoeft geen

schuldgevoelens te hebben tegenover mĳ… dat je eigenlĳk



niet langer samen wil blĳven? … Vreselĳke gedachte…

Alweer een vreselĳke gedachte… (Pauze) Weet jĳ wat je wilt,

Frank? Weet je heel zeker dat je met mĳ wilt leven? … Of

zei je dat over samen oud worden alleen omdat het zo

charmant klinkt? (Streelt zĳn gezicht alsof ze blind was)

(Pauze) Of meen je dat in alle ernst? (Pauze) Ik heb zoveel

begrepen vannacht. Ik heb vreselĳk veel begrepen vandaag.

Ik heb heel goed begrepen dat ik van je houd. Hoeveel ik

van je houd. Ik was me dat nog niet bewust, maar moet het

al die tĳd geweten hebben… Had ik niet iets in mĳn hand?

FRANK Toen je binnenkwam?

KATARINA Ja – had ik niet iets bĳ me?

FRANK Twee spĳkers.

KATARINA Verder niets.

FRANK Nee… Of toch?

KATARINA Hamer?

FRANK Nee, die ligt daar.

KATARINA Ik zie het… (Heeft Frank tegen de doorzichtige wand naar

het publiek gedwongen) Ja, Frank…

FRANK (Glimlacht) Ja, Katarina…

KATARINA En als ik nou eens een beetje in je hand krabde met deze

spĳker… Stel je voor dat ik je krabde… Stel je voor – dat ik

wat harder prikte… Zodat het pĳn deed… Stel je nu eens

voor dat ik de hamer pakte en die in mĳn hand nam…

Maar, stel je voor dat ik jouw hand nam en die tegen de

muur hield, zo. Ik houd van je handen.

Ze doet alles wat ze zegt, probeert en verandert van gedachten, ontdekt de

beste manier, zonder haar eigen betovering te verbreken. Hĳ laat het

gebeuren.

Dat ik de spĳker tegen je hand hield…En daar dan op sloeg

met de hamer, zo, zo dat de spĳker dwars door je hand ging

een heel eind de muur in… En dat ik daarna hetzelfde deed

met de andere hand… (Ze spĳkert zĳn handen vast) (Pauze)

FRANK Waar denk je aan?

KATARINA Nergens aan.

FRANK Nergens aan?

KATARINA Nee.

FRANK (Met vastgespĳkerde handen, alsof het een vraag was) Houd

je van me?

KATARINA Meer dan ooit. Dat is nooit anders geweest. Ik heb nooit

minder van je gehouden, alleen maar meer.

FRANK Houd je nog steeds van me?

KATARINA Dat is nooit anders geweest. Ik heb nooit minder van je

gehouden, alleen maar meer.

FRANK Daar zit weinig toekomst in.



KATARINA Dat is alle toekomst die ik nodig heb… Houd je van mĳ?

FRANK Ja.

KATARINA Zeg het.

FRANK Ik houd van je.

KATARINA Nog een keer.

FRANK Ik houd van je.

KATARINA Is dat waar?

FRANK Ja.

KATARINA Zeg het zo dat ik je geloof. Zeg het zo dat het tot me

doordringt.

FRANK (Zegt het op allerlei manieren) Ik houd van je. Ik houd van

je. Ik houd van je. Ik houd van je. Ik houd van je. Ik houd

van je.

KATARINA (Alsof ze doodziek was) Niet bĳ me weggaan… Ik houd zo

vreselĳk veel van je…

FRANK Wat doe je?

KATARINA (Maakt een sterk seksueel gebaar) Ik zak mĳn hele leven

jouw vrouw blĳven… Streel me… Je moet me strelen… Ikhoud van je. Ik houd van je.

De woorden worden vreeswekkend. Ze streelt en kust hem over zĳn hele

lichaam zonder respons te krĳgen.

Dat is het enige geschenk wat ik hebben wil… Dat is het

enige geschenk wat ik kan aannemen.

FRANK (Terwĳl hĳ uit de spĳkers glĳdt – balt en open zĳn bloedende handen. De toon verandert weer in muziek. De

tweehonderd stearinekaarsen gaan allemaal tegelĳk uit) Het

spĳt me vreselĳk, maar Frank en jĳ zullen op de een of

andere manier jullie problemen zelf moeten zien op te

lossen.

De witte duif vliegt door het open raam naar binnen en verdwĳnt in de

rook van kaarsen.

Donker. Even later zie je het kleine zeilbootje branden.

Demonen - Lars Norén

Documents

Transcript of Demonen - Lars Norén