De zwakke plekken van Lijst Dedecker – een (S)W(O)T-analyse

Uit ‘Mijn jaar bij Jean-Marie Dedecker’ (Houtekiet)

Thierry Debels

Bij bedrijven is het gebruikelijk een zogeheten SWOT-analyse toe te passen. SWOT is een acroniem en staat voor Strengths, Weaknesses, Opportunities en Threats. Sterktes, zwaktes, kansen en bedreigingen van die onderneming dus.

Ook politieke partijen kunnen aan een dergelijke analyse onderworpen worden. Meester Leo Goovaert doet het in zijn uitstekende boek over onderhandelingstechnieken. We komen er in het besluit van dit onderdeel nog uitgebreid op terug.

De sterktes en de kansen van Lijst Dedecker worden gepersonifieerd in de figuur van Dedecker. Redacteur Douglas De Coninck van De Morgen moet in een boze open brief aan Dedecker toegeven dat het ‘aanvoelen’ van de politieke impact van welbepaalde dossiers – Koekelberg/Dewael, Moerman, Fortis (de scheiding der machten) – de kracht van Dedecker is. Combineer dat met de wendbaarheid en de flexibiliteit waarmee de medewerkers van Dedecker ingezet kunnen worden – er wordt ook niet op een uurtje meer of minder gekeken – en je hebt een potentieel winnend team.

Maar er zijn ook talrijke zwaktes en bedreigingen voor Lijst Dedecker. Dedecker weet het bovendien als geen ander.

1. De mengelmoes van ideeën

Lijst Dedecker trekt een welbepaald type mensen aan: vrijbuiters, mensen met een duidelijke mening, individualisten ook. Een parlementslid noemt LDD zelfs een ‘geuzenpartij’. Het Laatste Nieuws spreekt over een ‘Mexicaans leger’. Net zoals Georges Boulanger eind negentiende eeuw, heeft Dedecker een aantrekkingskracht op mensen van een divers pluimage.

Het gevolg is dat ze er eigen ideeën op nahouden die niet altijd in overeenstemming zijn met de ‘partijlijn’. Senator Lieve Van Ermen is bijvoorbeeld fel gekant tegen de bouw van de Lange Wapper, de beruchte nog op te richten brug in Antwerpen. Als cardiologe is haar insteek niet zo moeilijk te raden: de gezondheid van de omwonenden. Haar standpunt ligt bij LDD gevoelig: LDD is immers de partij van de mobiliteit. Gezondheid is iets minder belangrijk.

Als Lijst Dedecker in Antwerpen ‘verruimd’ wordt met Moniek Denhaen, voormalig woordvoerster van Touring, zal het standpunt enigszins wijzigen: de Lange Wapper kan plots wel als het ‘de snelste oplossing’ betekent. Denhaen denkt vooral aan mobiliteit. Paul Geudens van de Gazet van Antwerpen schrijft dat Van Ermen haar strijd tegen de Wapperbrug mag opbergen. Op de site van Indymedia verschijnt zelfs een grappig artikel waarin de ‘senaatsfractie’ van LDD opgedoekt wordt.

Van Ermen is razend. In een vlammende e-mail naar Piet Deslé sneert ze dat ze niets meer mag zeggen over de Lange Wapper maar ‘iemand die GEEN parlementariër is, zoals Moniek Denhaen, voor TV (dat) wél (mag)?’ Van Ermen is vooral ziedend omdat ze voor schut gezet wordt. Ze heeft immers als senator 200 handtekeningen verzameld voor het referendum. Eerder bracht ik Van Ermen in contact met de actiegroep ‘Ademloos’ van Wim Van Hees. De Lange Wapper is immers ook vanuit economisch oogpunt een blunder. Een tunnel is in alle opzichten beter.

Sommigen binnen de partij zijn ook voor een samenwerking met het Vlaams Belang. Zo pleit professor Bouckaert in Knack voor een coalitie met die partij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. Anderen vinden het idee op zich al verwerpelijk.

En zo kan je nog wel een tijdje doorgaan. Soft drugs, een onafhankelijk Vlaanderen, de toetreding van Turkije bij de EU, het Midden-Oosten. Ingenomen standpunten concorderen niet altijd met het partijprogramma. Als er al een standpunt van de partij is.

In ethische kwesties laat de partij iedereen vrij. Sommigen zijn ethisch rechts. Anderen ethisch links. Zoals Dedecker zelf. De partij laat iedereen vrij om er het zijne of hare van te denken. Eigenlijk is dat op termijn onhoudbaar. Het is een truc van de foor die maar kortstondig kan werken.

Typisch is ook telkens de overtuiging van het grote gelijk. Mensen met een andere visie zoals Jo Claus zijn vaak ‘gekken’ en echt gedebatteerd wordt er niet over ideeën. Er heerst vaak een bunkermentaliteit en een ‘ons tegen de rest’-houding. Als er een slechte peiling over Brussel uitkomt, is het de schuld van het onderzoeksbureau dat de peiling afnam. Volgens een LDD’er werden er immers ‘te weinig Vlamingen ondervraagd’.

2. Dedecker neemt te veel hooi op zijn vork

Dedecker vindt het moeilijk om te delegeren. Hij wil zoveel mogelijk zelf doen. Als de lijstvorming in de aanloop van de Vlaamse en Europese verkiezingen behoorlijk stroef verloopt, trekt hij het laken helemaal naar zich toe. Als er op dat moment nog ‘ontevredenen’ zijn in de woorden van Dedecker, moeten ze de partij maar verlaten. Het gebeurt ook. Waardevolle elementen zoals Paul Schietekat en Walter Govaert zijn uit onvrede weg.

Tegelijk is Dedecker ook kamerlid. Hij moet de federale dossiers als boegbeeld van LDD blijven opvolgen. In Wallonië combineren Didier Reynders en Joëlle Milquet het voorzitterschap van hun partij met het ministerschap. Bij Lijst Dedecker combineert Dedecker zowat alles. Maar Dedecker is ook maar een mens. In de aanloop van de verkiezingen zal hij zoon Dimitri een aantal keer sms’jes sturen met de boodschap dat hij er mee wil stoppen. Iemand die Dedecker goed kent bevestigt dat hij in die periode ‘heel diep’ zat. Een vertrouweling signaleert evenwel dat Dedecker een ‘jongen van de straat’ is. Hij komt altijd terug.

Er is wel een onverwacht voordeel. Doordat Dedecker in mei verstek geeft in de plenaire zitting op donderdag, mogen andere parlementsleden vragen aan de minister stellen. Martine De Maght grijpt terecht haar kans en mag twee keer

achtereenvolgens de regering het vuur aan de schenen leggen. Ze doet het overigens met verve.

Als Dedecker uitgenodigd wordt voor een debat over Europa klaagt hij dat hij over dat onderwerp eigenlijk niet zo veel weet. Dedecker doet zowat alle debatten op tv voor LDD. Verstrepen is verontwaardigd. Op de ‘telex’ van Belga verschijnt zelfs een bericht waarin staat dat Streep meer op tv wil. Hij heeft geen ongelijk: het zijn immers Vlaamse verkiezingen. Dedecker is op dat ogenblik federaal kamerlid. En helemaal niet van plan in het Vlaams parlement te zetelen. Maar hij denkt dat hij het beter kan. Of anders gesteld: dat de anderen het niet kunnen. Hij roept minstens een keer verontwaardigd aan telefoon: ‘Is er iets dat daar draait in Brussel?’.

3. Communicatie

Terry Verbiest is even parlementair medewerker van Vlaams parlementslid Jurgen Verstrepen. Op de Facebookpagina van een gemeenschappelijk vriend noteert hij het volgende: ‘LDD en communicatie: het zal nooit iets worden’. Verbiest moet voor Verstrepen de campagne van Obama in de VS analyseren en nagaan of we er ook in Vlaanderen iets van kunnen leren. ‘Yes we can’.

Open VLD, met Laurent Hoornaert op kop, zal er het slimst gebruik van maken. Verbiest wordt begin juli door Dedecker wegens ‘verregaande desinteresse’ ontslagen. Dedecker geeft mee dat hij Verbiest zelfs nooit gezien heeft. Verstrepen reageert onmiddellijk op zijn website: ‘Ik ben de werkgever van Terry’ en ‘Ik weet van niets’. LDD en communicatie: het zal inderdaad nooit wat worden.

Als kamerlid Rob Van de Velde een opgemerkt en uiterst wrang interview aan De Standaard geeft waarin hij bikkelhard uithaalt naar de partijtop – ondervoorzitters Verstrepen en Sabbe krijgen er stevig van langs – is het vele werk om het ‘merk’ LDD in Vlaanderen op te bouwen, in een klap om zeep. Een goede reputatie komt immers te voet maar vlucht te paard weer weg. De overloperij – en vooral de ‘blijde inkomst’ – van

Vijnck en het merkwaardige verhaal met de privédetective schieten het laatste restje geloofwaardigheid van LDD en Dedecker helemaal aan flarden.

Een fractiemedewerker signaleert goedwillend dat Van de Velde met het interview leergeld betaalt. Net zoals die keer toen hij door de vrt geïnterviewd wordt naar aanleiding van de commissie over de financiële crisis. Van de Velde begint met de positieve elementen van de voorstellen van de meerderheid op te sommen. Daarna geeft hij voor de camera een waslijst van tekortkomingen. In het journaal heeft men zijn lange interventie evenwel geknipt: enkel de lovende punten komen in het stuk aan bod. Het is alsof LDD als oppositiepartij de voorstellen van de meerderheid enkel goed vindt. Van de Velde is uiteraard verontwaardigd. Maar dat is nu eenmaal het spel. Denken in termen van ‘soundbites’ is een hele kunst.

De medewerkers van de comunicatiedienst sakkeren nog meer. Als Dedecker in de plenaire zitting van de Kamer uitpakt met zijn sms’jes die moeten ‘bewijzen’ dat Karel De Gucht LDD’ers ‘ronselde’, smeekt communicatiemanager Deslé in een e-mail om dat verhaal alsjeblieft te begraven. Als volleerd communicatiestrateeg weet hij dat LDD hier niets mee kan winnen. Maar Dedecker luistert niet en gaat voluit. De borst naar voor. En hij chargeert later nog een keer in Dag Allemaal in het dossier van de privédetective. Dat verhaal is op dat moment dan al weer helemaal ‘koud’. Dedecker wil het toch opwarmen omdat hij de Open VLD kan aanvallen. Waarvoor LDD precies staat, verdwijnt telkens op de achtergrond.

Als Dirk Vijnck, hij is dan al een paar weken opnieuw bij LDD, op Rob tv een exclusief interview geeft om ‘het echte verhaal’ te doen, vloekt communicatiemanager Deslé opnieuw. ‘Waarom ben ik daar niet bij?’ vraagt hij zich terecht af. Vijnck denkt dat hij groot genoeg is om een dergelijk interview alleen te geven. Niemand moet zijn handje vasthouden, denkt hij. Hij vindt zichzelf een grote meneer. De broodjesman.

4. Medewerkers of kandidaten?

Het is een publiek geheim dat Lijst Dedecker met een capaciteitsprobleem zit. Daarom werpen fractiemedewerkers tijdens de Vlaamse verkiezingen zich ook voluit in de kiesstrijd. Het mooiste voorbeeld is communicatiemanager Piet Deslé die de Brusselse lijst voor het parlement van dat gewest trekt. Maar nog andere fractiemedewerkers doen mee aan de kiesstrijd. Voorzitter Lode Vereeck klaagt in Limburg zelfs dat hij zijn lijsten niet volkrijgt. Hij moet nog 4 vrouwen vinden voor de ‘top’ van de lijst. Vereeck vertelt het nota bene aan ‘vijand’ Linda Vissers van het Vlaams Belang.

In die campagne kruipt natuurlijk heel veel tijd en energie. Op dat ogenblik kan die tijd niet meer naar de communicatie van LDD zelf gaan. ‘Crowding out’ wordt dit fenomeen met een moeilijk woord genoemd. Je merkt het trouwens ook aan de persberichten die eind mei verstuurd worden. Vaker wordt door Deslé een Brussels thema gekozen.

In sommige partijen is het ronduit verboden dat medewerkers van de fractie of de studiedienst openlijk een mandaat ambiëren. Het is een verstandige regel. Bij Lijst Dedecker is het (nog) mogelijk. Een overgekomen mandataris suggereert ook een eenvoudige regel om te communiceren. Een parlementslid bespreekt in eerste instantie een dossier met iemand van de studiedienst. Eventueel kan een second opinion gevraagd worden. De persdienst voert nadien gewoon uit. Die persoon begrijpt niet waarom dit bij LDD niet kan.

Een ander probleem is dat niet alle parlementsleden op het ‘juiste niveau’ zitten. Sommige federale parlementsleden willen liever in het Vlaamse halfrond zetelen. En LDD’ers die net verkozen zijn in het Vlaams parlement, willen dan weer liever een zitje op het federale niveau. Kamerleden Martine De Maght en Dirk Vijnck bijvoorbeeld prefereren het Vlaamse niveau. De Maght is boos als ze niet hoog genoeg op de Oost-Vlaamse lijst mag staan om effectief verkozen te worden. Ex-judoka Ulla Werbrouck wil ook naar Vlaanderen. Daar kan ze zich toeleggen op sport. Maar zij is wel geslaagd in die operatie. Vlaamse parlementsleden Lode Vereeck, Boudewijn Bouckaert en Peter Reekmans hebben dan weer – vaak op subtiele manier –

duidelijk gemaakt dat ze liever in de Kamer of in de Senaat zouden willen zetelen. Over hoogstens 2 jaar bij de federale verkiezingen van 2011 moeten de kaarten in elk geval op tafel gelegd worden. Of anders gezegd: de maskers zullen afgezet moeten worden.

5. Kieslijsten

Dedecker kiest ervoor om de kieslijsten voor de Vlaamse verkiezingen zo lang als mogelijk open te houden. Zijn strategie bestaat erin ‘valabele’ kandidaten de kans te geven toe te treden tot de partij. Dedecker zoekt vooral bekende koppen die – volgens hem – veel stemmen kunnen opleveren. Beaucourt, De Baetzelier, Deruwe, Denhaen, Danneels.

Zijn strategie zal zeker in Antwerpen niet veel opbrengen: Denhaen haalt vanop de tweede plaats 2552 stemmen. Dat zijn er een pak minder dan gedeputeerde Martine De Graef die nochtans een plaats lager staat. Danneels haalt iets meer dan 1000 stemmen binnen. Acteur Deruwe 2428. Ter vergelijking: Inge Faes van N-VA haalt op plaats 23 (!) 2464 stemmen. En Els Baeten sprokkelt op diezelfde lijst van N-VA vanop plaats 27 nog altijd 2281 stemmen.

Deze strategie van Dedecker heeft ook grote nadelen: LDD’ers van het eerste uur worden zenuwachtig. Nieuwkomers die hoge plaatsen op de lijsten innemen worden meewarig bekeken. Moniek Denhaen bijvoorbeeld wordt in Antwerpen in de kiescampagne een beetje uitgesloten. Sommigen vragen zich ook af wat ze Dedecker in ruil hebben gegeven. Vijnck gaf wel 5000 euro om bovenaan een lijst te mogen staan. En toen bestond LDD net. Niemand gaf de partij een kans. Door de uitstekende peilingen steeg de marktwaarde van LDD evenwel pijlsnel.

Door de plaatsen op de kieslijsten zo lang open te laten, worden bitsige gevechten gespeeld om niet eens verkiesbare plaatsen. Sommigen vinden dat ze op plaats 6 moeten staan op de lijst en niet op plaats 7. Geen van beide plaatsen levert

evenwel een zitje in het Vlaamse halrond op. Het gaat enkel over het ego van die mensen.

En na de verkiezingen wordt toegegeven dat sommige kandidaten niet eens op de kieslijst thuishoorden.

6. De opstandige provincies Dedecker krijgt sommige provincies maar niet onder controle. Antwerpen en Limburg bijvoorbeeld. Het is correct dat heel veel kandidaten vinden dat ze veel in hun mars hebben – terwijl ze objectief eigenlijk weinig betekenen. Je kan grote winst maken en rijk worden door ze te kopen voor wat ze waard zijn en ze opnieuw te verkopen voor de prijs die ze denken waard te zijn. Maar dat is typisch aan politiek.

Binnen de provincies wordt een harde strijd geleverd tussen diverse clans of stammen. Voormalige ex-belangers tegen ex-VLD’ers. Aanhangers van die ene kandidaat tegen een andere kandidaat van dezelfde partij.

Sommigen gaan zelfs op de vuist met elkaar. In de provincie Antwerpen is dit het geval. Het gerucht gaat als een lopend vuurtje rond. De ene kandidaat overplakt de affiches van de andere kandidaat. Een kandidaat in Limburg die net na het afsluiten van de kieslijsten opkomt als ‘onafhankelijke’ wordt door een ‘echte’ LDD’ster’ op Facebook uitgemaakt voor ‘kloothommel’. Je leert al eens nieuwe scheldwoorden bij.

7. Hij verzamelt vijanden

Dedecker schiet op iedereen: de vakbonden, de mutualiteiten, de andere partijen, het gerecht, de loge, de katholieke kerk, de islam, de Joden, het koningshuis. En hierbij vernoemen we aartsvijand Patrick Lefevere niet eens. Dedecker heeft weinig of geen objectieve bondgenoten. Alleen met voormalige VLD’ers is er telkens dat gemeenschappelijke verhaal van rancune. En sommige bedrijfsleiders zien wel wat in het neo-liberale verhaal van Dedecker.

Erger nog is dat hij binnen zijn eigen partij een hoop vijanden gemaakt heeft. Provinciaal voorzitter van Limburg John Vrancken wordt in 2009 brutaal aan de kant geschoven om plaats te maken voor hoogleraar Lode Vereeck. Vrancken voelt zich geschoffeerd. Hij weet dat er binnen Limburg hard gebikkeld is om hem de gracht in te rijden en bewijst dit ook met e-mails. En hij weet ook dat hij wel degelijk over een machtsbasis beschikt in grote delen van die provincie. Bovendien is Vrancken een mandataris – hij is op dat ogenblik nog steeds Vlaams parlementslid – en kent op die manier toch iets van het politieke spel.

Als Vrancken op de kieslijst ‘bedankt ‘ wordt met een onverkiesbare plaats, geeft hij zijn ontslag. Wat heeft Dedecker hem bij de overstap precies beloofd? Op zijn website schrijft Vrancken nu pittige stukken over LDD. Dedecker heeft er opnieuw een vijand bij. Ook de vorige voorzitter van Limburg, Guy Geens, lekt het dossier van de privédetective aan de pers. Zijn motivatie is wraak. Wellicht ook voor een verbroken belofte van Dedecker.

De wrok van misnoegde ex-LDD’ers is een sluipend gif. De ergste vijanden zitten binnen een partij. Of hebben net ontslag genomen. De ergste vijanden, de ex-partijleden, zijn net zoals voormalige rokers: zij worden de hevigste anti-rokers.

8. Hoge heren en kersen

Dedecker beschikt over uitzonderlijke kwaliteiten. Anders bereik je niet wat hij bereikt heeft. Zo eenvoudig is dat. Dat staat buiten kijf. Politiek inzicht en werkkracht bezit hij in niet geringe mate. Hij heeft op eigen kracht een partij uit de grond – West-Vlaamse klei – gestampt. Hij twijfelde nochtans. Hij wilde naar Spanje emigreren. Ook dat is Dedecker. Maar Dedecker moet het natuurlijk wel opnemen tegen gevestigde partijen die volgens hem over een oorlogsmachine beschikken.

Als hij met Oostendenaar Bart Tommelein een praatje slaat vlak voor een interview in Thermae Palace, vertelt Dedecker hem dat de Open VLD een machine is. Uiteraard is

Open VLD een machine. Ze hebben het geld en de middelen. ‘Ik ben maar alleen’ foetert hij. Dedecker is natuurlijk niet alleen. Maar die uitspraak zegt alles.

Het Vlaams Belang beschikt over interne informatie van LDD die gelekt wordt door ‘LDD’ers’. Dedecker slaat gemoedelijke praatjes – in het West-Vlaams – met Bruggeling Filip Dewinter vlak voor debatten waar ze allebei in optreden. Dedecker kan moeilijk zwijgen.

Interne documenten – afgedrukte e-mails, kladversies van brieven, vertrouwelijke nota’s – worden in het Federale Parlement op het einde van de dag verzameld en opgehaald door personeel van de Kamer. In een vrij toegankelijke stapelplaats ligt zeer gevoelige informatie. Ik lees er probleemloos e-mails van kamerleden waarin de strategie van CdH over de asielzoekers wordt bepaald. Ik vind er vertrouwelijke memo’s opgesteld door de top van Groen. Er liggen onbetaalde facturen van partijmedewerkers. Een kladje van een ontslagbrief waarbij tegen de wettelijke regels gezondigd wordt, vind je er ook. En ik zie er zelfs een gebruikte agenda liggen van 2008 van een senator van SP.A

Ook LDD vindt het niet nodig om gevoelige documenten te versnipperen. Alleen professional Kris ‘Alpha 20’ Daels heeft een dergelijk toestel in zijn bureau. De man weet, als voormalig undercover agent, natuurlijk wel wat hij doet.

Volgens iemand is het e-mail systeem van LDD niet helemaal waterproof. Het is uiteraard zo dat elke goede hacker kan binnenbreken in nagenoeg elk e-mailsysteem. Toch blijkt het eenvoudiger dan gedacht. En Dedecker vermoedt dan weer dat hij wordt afgeluisterd.

LDD speelt mee in een spel dat gespeeld wordt met en door de grote jongens. Niet alleen andere politieke partijen in Vlaanderen. Maar echt grote jongens. Belgische en buitenlandse inlichtingendiensten bijvoorbeeld. Dan moet je ook je ‘speelgoed’ aanpassen aan dat spel.

9. De basis

In de loop van 2009 bouw ik een goed contact op met een gemeenteraadslid in een middelgrote Vlaamse stad. Hij is overgekomen naar LDD. De man kan ons interessante informatie geven in het dossier van de ‘cross border lease’ van het riolenstelsel van deze stad. Gemeenten hebben hun riolen eerder verkocht aan Amerikaanse investeerders en daarna teruggekocht of gehuurd. Gemeenten zoals Sint-Niklaas verbranden hun vingers er aan. In 2009 moeten ze peperdure rekeningen betalen van gespecialiseerde advokaten en adviseurs. In de pers is het nauwelijks een voetnota waard.

Op een bepaald ogenblik stopt de samenwerking met de man evenwel. Er zijn plaatselijke strubbelingen binnen de partij. Hij is ook al een jaartje ouder en stopt met politiek. Spijtig. Een dergelijke persoon is immers van vitaal belang bij de opbouw van de partij van onder uit. En dat is zeker zo omdat hij in de gemeenteraad zit.

Redacteur Bart Eeckhout van De Morgen voelt op het verkiezingscongres van LDD in Antwerpen dat LDD geen echte ledenpartij is maar een ‘kiesvereniging’. Dedecker is woest op de man. Maar helemaal ongelijk heeft de redacteur niet. De partij roept alle hens aan dek om er voor te zorgen dat er toch maar voldoende mensen naar Antwerpen afzakken. Dedecker wil het congres zelfs even afblazen. Er zijn in het begin van de week voor het verkiezingscongres nog maar 128 officiële inschrijvingen via de website van LDD. Ironisch detail: stand-upcomedian Raf Coppens mag het publiek in Antwerpen opwarmen. Toch is hij van plan links te stemmen. ‘Ik vind dat het wat te rechts wordt’ vertelt hij aan De Standaard.

Iemand signaleert me dat de timing van het congres opnieuw verkeerd is. ‘Er wordt dezelfde fout als de vorige keer (2007) gemaakt.’ We zitten vlak in de periode van de communiefeesten. Die zondag hebben mensen misschien andere plannen. Een ander fractielid wijst op de vaststelling dat knopen niet snel genoeg doorgehakt worden. Vaak gaat het bovendien over vrij banale zaken zoals drukwerk.

In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 is nog een lange weg af te leggen. Er zijn bovendien nog veel witte plekken op de kaart waar LDD geen voet aan huis heeft. En erger: sommige waardevolle LDD’ers zoals in Keerbergen geven er ontgoocheld de brui aan en stappen over naar andere partijen waar volgens hen minder geruzied wordt.

10. Respect

In de aanloop van de verkiezingen van 2009, maakt communicatietalent Jurgen Verstrepen een aantal filmpjes met een ‘gebeten’ hond in de hoofdrol. Niet slecht gemaakt overigens. Op Youtube – waar de filmpjes vandaag nog bekeken kunnen worden – is de commentaar evenwel vernietigend. Over smaken kun je nu eenmaal niet twisten.

In de filmpjes neemt de hond van Verstrepen wel een aantal krasse uitspraken in de bek. Zo heeft het beest het op een bepaald moment over ‘onzen dikken’ en ‘dubbeldekker Dedecker’ die er wat zenuwachtig bijloopt. Volgens de hond overigens volkomen normaal: ‘peilingen, plakploegen, organisatie en 7 juni die dichterbij komt’.

Als ik Verstrepen aangeef dat de termen misschien wat denigrerend zijn voor de voorzitter van de partij, zeker als je ze op een openbaar medium zoals Youtube gebruikt, verdedigt hij zich door te stellen dat niet hij maar zijn hond deze woorden in de mond, excuseer bek, neemt. Van een tsjeventruc gesproken.

Stel u voor dat bij de Open VLD een lid van het partijkader zich in dergelijke bewoordingen zich uitlaten over Bart Somers of tijdelijk voorzitter Guy Verhofstadt. Het blauwe ‘kot’ zou te klein zijn.En dan is er Boudewijn Bouckaert nog die zich aansluit bij een groepje op Facebook om Rob Van de Velde buiten te kegelen.

Ook op dat vlak is er bij LDD nog een lange weg af te leggen. Vraag is natuurlijk of iedereen deze weg wel wil bewandelen. Rebellen blijven nu eenmaal rebellen.

Respect wil evenwel niet zeggen dat iedereen Dedecker naar de mond moet praten. Zo zijn er binnen de partij al meer

dan genoeg. Een vertrouweling merkt op dat er te weinig LDD’ers zijn die Jean-Marie tegen de haren durven in te strijken. Ook zijn zoon Dimitri Dedecker geeft iets gelijkaardigs mee in een interview aan Walter Pauli van De Morgen.

De advocaat Dimitri Dedecker verklaart dat zijn vader niet makkelijk wijkt maar wel respect kan opbrengen voor mensen die hem tegenspreken. Ook zoon Dedecker merkt overigens op dat er te weinig mensen binnen de partij dat effectief doen. Hij noemt de namen van een tweetal mensen. ‘Maar dat is niet genoeg’ signaleert hij tegelijk. Vreemd genoeg zou dat volgens Dimitri Dedecker zelfs de ‘redding’ van de partij en van Jean-Marie zelf zijn.

Zoon Dedecker was evenwel niet aanwezig toen een parlementslid kritische vragen durfde te stellen bij het interview van Dedecker met Joël De Ceulaer in Knack. Dedecker ontplofte zowaar. En op een partijbestuur zal hij een kritisch kaderlid toeroepen dat hij ‘hem niet meer herkent’. Die persoon vond de uitspraken van Dedecker over Brussel en het Midden-Oosten niet gepast. Dedecker vindt dat hij hem eveneens ‘afvalt’.

Terloops, mijn allereerste gesprek met Dedecker ging ook over de problematiek van het Midden-Oosten. We verschillen fundamenteel van mening. Dat bleek al overduidelijk tijdens dat eerste gesprek. Het heeft Dedecker niet belet om met mij in zee te gaan. ‘We zoeken vrijdenkers’ vertelde hij. Ik voel dat dit aspect bij LDD nu helemaal weg is. Alleen de jaknikkers zijn overgebleven.