De waarde van Thuiszorg

Verzorgd door TSN Thuiszorg 1

Waardevolle verhalen van onze cliënten over thuiszorg

Dag van de Thuiszorg 2014

De waarde van Thuiszorg4

Voorwoord Veel Nederlanders die een steuntje in de rug nodig hebben doen een beroep op TSN Thuiszorg. Met plezier en toewijding helpen onze medewerkers dagelijks in meer dan 60.000 huishoudens. En iedere dag is er een met leuke, ingrijpende, bijzondere en emotionele gebeurtenissen.

We vroegen onze cliënten hun ervaringen, recht uit het hart, aan papier toe te vertrouwen. De reacties waren overweldigend. Honderden prachtige verhalen kwamen voorbij. Verhalen waaruit blijkt dat medewerkers in de thuiszorg troost, vertrouwen, warmte en vrijheid bieden: de (meer)waarde van thuiszorg.

Met zorg selecteerden we de meest grappige, ontroerende en ingrijpende verhalen. U vindt ze gebundeld in dit boek.

Deze verhalen zijn voor iedereen die ze maar wil lezen; de waarde van thuiszorg kan immers niet genoeg aandacht krijgen! Ook overhandigen we dit boek aan de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, politici en wethouders van Nederlandse gemeenten. In deze tijd met veel veranderingen in het zorglandschap vinden we het belangrijk dat beslissers over de thuiszorg deze verhalen lezen en oog hebben voor de menselijke waarde die de thuiszorg vertegenwoordigt.

Ik wens u veel leesplezier!

Zion Jongstra Algemeen directeur TSN Thuiszorg


Voorwoord CliëntenraadToen ik een jaar of vijfendertig was, was mijn moeder begin zeventig en nog redelijk gezond. Samen gingen we er samen regelmatig in mijn auto op uit. Hoogst verbaasd was ik dan dat zij moeite had bij het uitstappen, even op ‘stoom’ moest komen en stijf was. Je zat toch comfortabel in de auto! Hoezo stijf?

Moet je mij nu, een kleine veertig jaar later, uit de auto van mijn zoon zien krabbelen. Zo gaat dat in het leven: wat je zelf nog niet hebt ervaren begrijp je niet zo goed. Gelukkig zijn er ook jongere mensen die wel begrijpen wat het betekent om ouder te worden, lichamelijk achteruit te gaan en niet alles meer te kunnen. Dat zijn vooral de mensen die werken in de zorg. Ik vraag me wel eens af of beleidsmakers enige ervaring hebben met mensen die gebruik maken van (thuis)zorg. Als ik de nota’s van de overheid lees heb ik niet het gevoel dat het over mensen gaat.

Met het boekje ‘Mijn werkweek’ dat persoonlijke verhalen uit de dagelijkse praktijk van huishoudelijk verzorgenden bevat, maakte TSN duidelijk wat werken in de thuiszorg

inhoudt. Dat thuiszorg zoveel meer is dan ‘poetsen’ alleen. Een huishoudelijke hulp komt niet binnen in een leeg kantoorgebouw zonder mensen waar ongestoord gewerkt kan worden. Hij/zij stapt binnen in een bewoond huis, in de privésfeer van een cliënt en besluit in overleg wat er op welke manier gebeuren moet. Er is sprake van een hartelijk, persoonlijk contact en vaak ontstaat een band die veel verder gaat dan de arbeidsverhouding.

De Cliëntenraad is blij met het initiatief van TSN om dit boek ‘De Waarde van Thuiszorg’ te publiceren. Deze keer vanuit de ervaringen van cliënten. We zijn ervan overtuigd dat dit boek bij zal dragen aan een beter begrip van het belang van thuiszorg. Voor hen die zorg ontvangen en voor diegenen die het beleid rondom de thuiszorg vormgeven en uitvoeren.

Betty AardewerkVoorzitter Cliëntenraad TSN Thuiszorg


Onze DebbyNa een hele goede en daarna wat minder prettige ervaringen met thuiszorghuishoudhulpen stond Debby onverwachts bij ons op de stoep. Een frêle gestalte, een bos knalrode krullen en een open blik. “Kan zo’n tenger wicht huishoudelijk werk verrichten?” schoot door me heen. Dat ik me daar goed in vergist had, werd me diezelfde ochtend nog duidelijk. Ze wist van aanpakken en opschieten en leek onvermoeibaar.

Eigenlijk was Debby de huishoudelijke hulp van mijn echtgenoot, die mijn mantelzorger was geweest in zijn betere dagen. Toen van TSN de thuishulp in ons leven kwam was hij gedeeltelijk al geveld door een ernstige spierziekte, verwant aan ALS. Inmiddels had ik de regie van ons huishouden weer overgenomen. Slechts de regie want het werk zelf viel me te zwaar vanwege ernstige immobiliteit. Debby en ik maakte samen een schema. Dingen die ik zelf nog aankon bleef ik zelf doen en het zwaardere werk kon ik zonder meer aan dit ‘tengere wichtje’ overlaten.

In no-time had ik haar in mijn hart gesloten. Wat een spirit, wat een open-mind en heel intelligent. “Als jullie me te druk vinden, moet je dat zeggen hoor! Mijn vader wordt soms gek van mijn geklets en is wel eens blij als ik weer opstap.” Ze had ons toevertrouwd dat ze een echte ADHD’er was, hetgeen te merken was aan haar werktempo. Dat ze daarnaast ook nog verstandige taal uitsloeg en gezelligheid meebracht was alleen maar prettig. Zij kreeg in drie uren meer werk uit haar handen dan haar voorgangsters. Tussen mijn zwaar gehandicapte

Al enige jaren maak ik met veel plezier gebruik van TSN

huishoudelijke hulp. Iedere week komt Roelie bij mij op de

dinsdagmorgen. Het is voor mij moeilijk om in woorden uit te

drukken hoe blij ik iedere week weer ben, dat zij bij mij komt en helpt met alles wat ik zelf niet kan. Ook bij een kop koffie is het heel gezellig en luistert zij naar mijn verhaal. Ik hoop nog jarenlang met Roelie op de dinsdagmorgen op te kunnen

trekken. Meeme Wever


echtgenoot en Debby klikte het ook goed. Ze had oog voor de ellende die zijn ziekte met zich meebracht en liet dat ook merken. Ze raakte betrokken bij ons en wij bij haar.

Af en toe vertelde ze ons iets over haar privéleven tot ze op een dag stralend met het grote nieuws kwam: “Ik ben zwanger.” Wij waren een van de eersten aan wie ze het toevertrouwde. Er zaten nog wel een paar haken en ogen aan over hoe ze haar leven met een kind verder in wilde richten. Ging ze samenwonen met de vader van haar kind of koos ze ervoor om het alleen op te voeden? Vaak als haar werktijd om was, bleef Debby nog even nakletsen en spraken we over zeer uiteenlopende zaken. We gaven om elkaar. Trots toonde ze ons haar voorzichtig bollend buikje en straalde. Ik voorspelde dat ze vast heel mooi zwanger zou worden met haar figuur. Helaas heb ik het eindresultaat niet kunnen aanschouwen. Debby en haar vriend kozen voor samenwonen. Er werd een babykamertje ingericht. Wij kregen de verhalen en leefden op afstand mee.Ineens was er die ochtend dat telefoontje tijdens haar werkuren. Debby’s gezicht betrok terwijl ze luisterde. Ik voelde direct dat dit geen goed bericht was. Aan de andere kant van de lijn vertelde de verloskundige dat de uitslag van een of andere zwangerschapstest niet goed was. Er was nog maar heel weinig tijd om een belangrijke beslissing te nemen. Wat een verdriet! Wij leefden mee. Een vervolgtest gaf een gunstiger beeld, liet ze ons twee weken later weten. Helemaal gerust was ze niet.

Toen kwam er een telefoontje van TSN: Debby was opgenomen in het ziekenhuis en moest volkomen rust houden. Wij respecteerden dat uiteraard, belden niet, schreven niet en vroegen ons bezorgd af hoe dit af zou lopen. In de periode dat Debby niet bij ons kon werken,

kregen we een vaste vervangster, Marloes. Ook met haar hadden we een prima tijd. Een medewerkster van TSN liet ons een paar weken later weten dat Debby’s baby veel te vroeg met een keizersnee gehaald was. Debby maakte het naar omstandigheden redelijk, maar over de toestand van de baby, een dochtertje, viel weinig te zeggen.

Weer een tijd later ging onverwacht de telefoon. Debby zelf aan de lijn. Zij had het ziekenhuis mogen verlaten, maar haar dochter moest in de couveuse achterblijven. Wij waren één van de eersten die ze belde na thuiskomst. Nog was de onzekerheid niet geweken: haalt de baby het of niet. Er brak voor de jonge ouders een zware tijd aan. Debby moest dagelijks een paar keer naar het ziekenhuis om te voeden. We maakten ons zorgen om Debby - houdt ze dit vol - en haar dochter - haalt ze het? - totdat ineens het verlossende bericht kwam: De baby heeft nu voldoende gewicht en mag ook naar huis. Het kleine gezinnetje was weer herenigd. Debby had nog een paar


weken zwangerschapsverlof en Marloes hielp ons door deze periode heen. Volgens ons had Marloes het bij ons ook naar haar zin en was graag gebleven, maar had er alle begrip voor dat Debby haar vroegere plekje weer in wilde nemen. Dank voor je begrip, Marloes.

Debby is mijn gewicht in goud waard.

Wat was ik blij dat onze vertrouwde ‘eigen Debby’ terug zou komen. Al die weken was dat een onzekere factor geweest. Debby kwam terug en met dezelfde ijver stortte ze zich weer op ons huishouden. Na werktijd stond ze nooit direct in de startblokken. Er was altijd even tijd om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Zowel die van ons, als die van haar.

Wij hebben zelf drie prachtige kleinkinderen, 7, 5 en 3 jaar, maar ook de dochter van onze huishoudelijke hulp, voelen we ons zeer betrokken en we zijn blij dat ze zo voorspoedig opgroeit. Inmiddels is ze 1,5 jaar en ontwikkelt ze zich goed. Af en toe zien we haar. Het is een heel gaaf meisje, klein voor haar leeftijd, maar o zo pienter.

Sommige mensen zullen zich afvragen of er nog wel een noodzakelijke professionele afstand tussen verzorgende en cliënt is, na het lezen van mijn verhaal. Ik heb zelf twintig jaar ervaring met begeleiding van studenten en denk dit te kunnen beoordelen. Wederzijdse betrokkenheid, ook in zorgen hulpverleningssituaties is niet verkeerd. Het werkt positief, zolang er niet een eenzijdige geestelijke afhankelijkheid ontstaat. Dat ik praktisch bijna helemaal afhankelijk ben van Debby voor het huishoudelijke werk zal duidelijk zijn. En Debby? Aan het begin schreef ik al dat ze een frêle figuurtje heeft, dus is het meer op zijn plaats als ik zeg: “Debby is mijn gewicht in goud waard.” (Ik weeg waarschijnlijk het dubbele aantal kilo’s dan die zij telt).

Riet Glas-Kroeze


Door weer en wind naar Heumen toe,steeds op de fie ts en nog niet moe.Energie genoeg om door te gaan,

in 3 uur tijd het hele huis gedaan.Niets is teveel, is altijd blij!

Marijke is goud voor mij

A. Derks van IJzendoorn



Dagen tellenHet is vrijdagmiddag 13 uur. De deur heb ik al op een kiertje gezet. En daar is zij, mijn hulp. Met een lach op haar gezicht komt zij binnen. Even vragen hoe het met mij is en dan gaat zij aan het werk. Ik hoef haar niet te vertellen wat zij moet doen, zij ziet het wel. En het fijne is, zij ziet meer dan ik.

Bij de koffiepauze vertellen wij elkaar de belevenissen van de afgelopen week. Daar verheug ik mij echt iedere keer weer op. Sinds het overlijden van mijn man, een half jaar geleden, is zij een luisterend oor. Vaak is zij de enige die ik spreek op vrijdag.

Maar dan, om 16.00 uur, moet zij weer weg. En dan begin ik de dagen weer te tellen. Iedere dag tel ik de dagen totdat zij weer komt. Wat zou ik zonder haar moeten? Ook al schijnt de zon niet, zij geeft glans aan de vrijdag. J.A. Jachimowicz-Coorengel


Een gezellig, fris huisHet zal ongeveer 17 jaar geleden zijn dat ik thuiszorg aangevraagd heb nadat ik door een operatie zelf niet alles meer kon doen. Het was een grote stap om toe te geven dat ik niet meer zonder kon. De allereerste keer was het aftasten hoe alles zou gaan. Maar oh wat was ik blij met haar. Het klikte eigenlijk direct en we hebben veel met elkaar gesproken over van alles en nog wat. Ik keek er naar uit, ook omdat het een fijne onderbreking was en is in mijn leven.

Het vertrek van mijn kinderen naar het buitenland was erg verdrietig, maar mijn hulp begreep dat zeker. Ook omdat zij hen heeft ontmoet kan ik er met haar over praten.Natuurlijk zijn er ook leuke dingen, zoals het krijgen van kleinkinderen. Zo kreeg ik drie leuke lieve kleindochters. Ook bij mijn hulp zijn er kleindochters geboren waaronder een tweeling. Wat een feest was dat. Uitwisselen van foto’s was een hobby, genieten van elkaars vreugde. Zo langzaam aan ging mijn gezondheid achteruit en doe ik minder zelf, maar dat is geen probleem. Ik kan het met een gerust hart aan Stien overlaten. Vaak zegt ze al:”Volgende

week ga ik dat of dat aanpakken.” Dat had ikzelf dan ook al in mijn hoofd. Met haar verjaardag krijgt ze altijd een bloemetje en met de feestdagen een extraatje. Zij stelt dat zeker op prijs. Soms hoor ik een kreet dan weet ik dat er iets is gebeurd, zo stapte ze eens van de trap bij ramen zemen in de emmer water. U raadt het al emmer om en leeg... en de vloerbedekking, drijfnat. Daar kunnen we erg om lachen. We hebben tijdens het werk wel tijd voor koffie en even kletsen maar verder werkt ze flink door en heb ik weer een gezellig fris huis. Het is gezellig en ik ben er blij mee want zonder haar zag het er toch heel anders uit.

Dus handen af van de thuiszorg, wij kunnen niet zonder!Dit was beknopt mijn beleving.

Mevrouw E. Mulder


Mijn hulp en toeverlaatElke maandagmorgen om precies negen uur stapt ze de kamer in waar de thee klaar staat. We nemen dan de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen week door en welke extra klusjes er gedaan moeten worden, daarna gaan we beiden aan het werk. Niks bijzonders want zo zal dat bij de meeste thuiszorg gezinnen wel gaan, alleen was dat met ons bijna misgelopen.

Maandag 1 september was er gebak bij de koffie wat niet onze gewoonte is omdat we allebei wat op de pondjes moeten letten. “Is er wat te vieren?” vroeg Ciska. “Ja zeker, jij komt hier vandaag al tien jaar. Weet je nog dat we een hele tijd geleden het hebben gehad over de eerste keer dat jij hier kwam? Een paar dagen later ben ik eens gaan zoeken en vond ik de zorgovereenkomst in de map, voor de

zekerheid heb ik toen de datum in mijn agenda gezet.”Het had weinig gescheeld of Ciska was na twee keer niet weer gekomen. De eerste maandag had ze ’s middags ziek op bed gelegen, zware hoofdpijn en misselijk. Dinsdag na de tweede maandag belde ze me op. “Gistermiddag was ik weer zo ziek, ik weet niet wat het is maar zo kan het niet. Ik bel de Thuiszorg organisatie maar op en vraag of ze iemand anders voor u hebben.” Na nog eens alle mogelijke oorzaken besproken te hebben zoals migraine, spanning of misschien een allergie kwamen we overeen dat ze nog even zou wachten met bellen. De gehele dag liep ik te piekeren en te zoeken. De schoonmaakmiddelen, planten, alles met een geur, nee ik kwam er niet uit. Het zou toch jammer zijn, het klikte zo goed tussen ons, allebei hetzelfde gevoel voor humor.

Het was al tegen de avond toen ik de mogelijke oplossing vond, op het moment dat ik de koffiebus pakte. Het zou toch niet? Direct Ciska gebeld en gevraagd of ze wel eens cafeïnevrije koffie dronk? Ze dacht het niet maar wist het niet zeker. Ik vertelde haar dat ik van enkele mensen had gehoord dat ze ziek werden van koffie zonder cafeïne. Ze wilde het nog wel een morgen proberen en ik kocht meteen een klein pakje andere koffie. De volgende maandag ging alles goed. En toen zaten we dan voor de zoveelste keer koffie te drinken, gemengd half met en half zonder cafeïne, dat gaat prima en voorkomt vergissingen.

“Ik zag wel een beetje tegen het schoonmaken van die al die hoge ramen op,” zei ze, “maar dat viel ondanks mijn hoogtevrees later wel wat mee. Ik heb nu ook weer een cafeïnevrije cliënt, daarom drink ik nu ’s morgens voor ik van huis ga een kop koffie en dan gaat het ook goed.” De pauze duurde wat langer dan gewoonlijk, omdat er in

Verzorgd door TSN Thuiszorg

tien jaar in ons beider levens veel was gebeurd kwamen er heel wat herinneringen voorbij.

Met een bloemetje in de fietstas ging ze tegen half twaalf naar huis. Op naar de volgende tien jaar? We zien wel, in tien jaar kan er zo veel gebeuren. D.I. Beute - Heuvel

13

De waarde van thuiszorgOmdat ik al 35 jaar thuiszorg heb, zolang als mijn dochter oud is, heb ik heel veel vrouwen in mijn huis gehad die kwamen helpen met stofzuigen.

Het ontroerendste moment in al die jaren: er was een mevrouw toen ik nog in Enschede woonde die op een scooter kwam omdat ze nogal ver weg woonde, de rest kwam op de fiets, zoals nu nog steeds. Die morgen tegen half negen stopte de scooter voor mijn huis, ik had een pracht parkeerplaats maar heb nog nooit een auto gehad. De hulp stapt af, komt binnen en meteen begint ze te huilen. Ik schrok ervan, want ik dacht dat ze een ongelukje had gehad, maar het was iets heel anders. De vorige dag hadden zij en haar moeder haar stiefvader moeten begraven. Het was heel vreemd allemaal. Ze waren al bij Monuta en naar het kerkhof gegaan toen er een groep andere familieleden ruzie begon te maken. En ze bleef maar huilen en huilen. Ik had al koffie gezet en bleef luisteren naar wat ze me vertelde. We dronken koffie en ik gaf haar advies wat ze moest doen en in die tijd waren er nog goede maatschappelijk werksters bij de thuiszorg. Ik zei: “Praat eens met Annemiek. Toen haar vader was overleden heb ik er een uur met haar over gepraat en je kon merken dat ze dat fijn vond, een luisterend oor vind je niet gauw.”Ze kalmeerde een beetje. Ze heeft die morgen nog wel wat gedaan en toen ze naar huis ging beloofde ze me, nadat ze me spontaan een kus had gegeven, de volgende dag als ze vrij was terug te komen. Die scootervrouw uit Glanerbrug. En daar stond ze de volgende dag met een bos bloemen voor de deur. Ik was er heel blij mee, zo vaak kocht ik geen bloemen voor mezelf. Dit kan ook belangrijk zijn, in plaats van een schoon huis, een luisterend oor voor je medemens.

Mevrouw E.H. Hannink


Waarom is thuiszorg belangrijk voor mij?

Thuiszorg is belangrijk omdat zij juist de puntjes, die ik zelf wegens leeftijd en

een paar operaties niet meer kan, verzorgt. Op die manier blijft het huis schoon en

gezellig, wat toch heel belangrijk is.

Een grappig voorval: Laatst had Nettie een spin in de kamer gevangen en wilde hem niet dood maken en bracht hem levend naar

buiten om hem los te laten... ha ha ha!

H.J. v/d Kraats-Blotenburg


Dat mag wel in de krant!Al geruime tijd is Karin onze hulp in de huishouding. Mijn vrouw is geheel invalide en mijn gezondheid laat ook veel te wensen over: hartpatiënt en rugklachten na een gebroken rugwervel. Wij zouden ons geen raad weten zonder de hulp van Karin in ons huishouden. Zij komt twee maal in de week en we hebben een heel fijne verstandhouding samen. Zij vertelt vaak honderduit over haar eigen gezin: een zeer druk gezin met drie schoolgaande kinderen. Een tijdlang heeft zij het heel moeilijk gehad in haar gezin wegens een rampzalige val van haar man en ziektegevallen van haar kinderen. Waar wij grote waardering voor hebben is dat Karin nooit heeft verzuimd haar werk te doen. Altijd heeft zij moeite gedaan om ons bij te staan. Niet één keer verzuimd! Wat een opofferingsgezindheid! Soms zegt iemand: Dat mag wel in de krant! Zo is het hier ook. Met dank aan haar.

Joke en Bauke Blauw


WoensdagmiddagHeb al thuiszorg over de vloer sinds ± 1998. Ben zeer tevreden over de hulp die ik heb gekregen van verschillende medewerksters en die ik nog steeds krijg. Mijn vrouw is sinds april 2000 opgenomen in verpleegtehuis Magnushof te Schagen op 58-jarige leeftijd. Eigenlijk zijn haar problemen op 48-jarige leeftijd begonnen maar voordat ik dat in de gaten had waren er een paar maanden verstreken.

Ze was altijd een harde werkster maar op een gegeven moment kwam ik ’s morgens om 11 uur thuis zat ze nog in haar pyjama en praatte ze met een dubbele tong. Direct onze huisarts gebeld en die stuurde ons gelijk naar het ziekenhuis te Hoorn. Na het eerste onderzoek werden we doorgestuurd naar het AMC te Amsterdam. Na een MRI scan kregen we een naar bericht. In haar hersens

waren duidelijk afwijkingen te zien. Samen met een medewerkster van thuiszorg hebben we haar jarenlang verpleegd.

Die tijd was ik nog gewoon in loondienst bij mijn werkgever, maar ze kon eigenlijk gewoon niet alleen in huis blijven. Ze deed eigenlijk de raarste dingen.

Mijn werkgever was een hele sociale man, hij zei tegen mij:”Joop je gaat werken van 9 tot 3 uur met behoud van loon”. Op een gegeven moment was de fles leeg en kreeg ik een hartinfarct. Mijn vrouw is door urgentie opgenomen in het verpleegtehuis waar ze nu nog steeds verblijft. Ben zelf ook geen 100% meer. Twee keer aan mijn linkerschouder en twee keer aan mijn rechterschouder geopereerd. Tevens slijtage ontdekt aan mijn nek en onderkant rug.

Woensdagmiddag wanneer mijn hulp binnenkomt gaat het niet alleen om het werk maar ook om de gezelligheid. Doe wel in het verpleegtehuis lichte werkzaamheden als vrijwilliger, zoals helpen bij de bingo of helpen met het invullen van de menulijsten.

Joop Dijkstra


Thuiszorg is voor mij heel waardevol. Lichamelijk kan ik niet veel meer, maar ik heb een

goeie hulp, die mij geweldig helpt. En al heel lang bij mij is. Wij lachen en kletsen heel

wat af, onder het koffie drinken. Dan is zo’n dag voor

mij heel waardevol.E.K. Kloek-Mein

Mijne heren,In 2012 heb ik twee keer een herseninfarct gekregen. De tweede was zeer ernstig. Toen was ik rechts helemaal verlamd, zowel arm als been.

Wat maanden in een rolstoel gezeten. Heb in het verpleegtehuis veel therapie gehad, elke dag twee uren en ergo therapie, zo ben ik er weer bovenop gekomen. Na vier maanden mocht ik weer naar huis, want ik woon zelfstandig. Ik kon mij zelfstandig aankleden en naar het toilet. Maar dat was niet voldoende. Ik kreeg thuishulp voor douchen twee keer in de week en huishoudelijke hulp voor twee uren en ik vond het goed.

Kopje koffie erbij dat doet wonderen, dat is ook genezing.

En wat heb ik van de thuiszorg genoten, niet alleen het douchen, maar ook de steun die je van de dames kreeg. Zowel geestelijk als warm want je bent namelijk heel labiel en snel in tranen. En dan even een arm om je heen of een goed gesprek dat werkt opbeurend. Kopje koffie erbij dat doet wonderen, dat is ook genezing. U ziet thuishulp, we kunnen er niet zonder als je ze nodig hebt. Dus heren, laat de dames en heren (die zijn er ook) voor de thuiszorg hun werk doen, wij kunnen niet zonder.

Mevrouw T. Baands


Blij met TruusHet was het jaar 2003 dat mijn vrouw problemen kreeg. Dus naar de huisarts, deze vertrouwde het niet en stuurde haar door naar het ziekenhuis voor onderzoek. Waar we bang voor waren werd bevestigd: de prognose luidde darmkanker. Na een zware operatie kwam ze weer thuis en herstelde wonderlijk snel. Wel volgde er een aantal chemokuren, waar ze vaak beroerd vandaan kwam.

Een jaar later mocht ik met vervroegd pensioen en konden we fijn met de caravan Europa doortrekken. Mijn vrouw hield zich erg goed en het leven lachte ons weer toe. Ondanks enorm veel chemokuren konden we samen toch het leven nog aan, tot er uitzaaiingen in de lever werden gevonden. Er volgde weer een zware operatie in Utrecht gevolgd door nieuwe chemokuren. Ook daar kwam ze weer bovenop. Tot er een jaar later weer opnieuw uitzaaiingen in de lever werden gezien, dus weer dezelfde operatie met daar achteraan, jawel chemokuren. We konden weer een tijdje vooruit al viel het natuurlijk niet altijd mee om de moed erin te houden. In het najaar van 2010 jawel hoor, uitzaaiingen in de longen en dus weer een operatie. Er werd een stuk uit de long weggehaald.

Net in die tijd kregen we een ander huis, een mooi nieuw appartement, waar we natuurlijk erg blij mee waren. Geen tuin meer te onderhouden, geen trappen meer lopen. We konden weer een tijdje vooruit. Het leek goed te gaan met mijn vrouw al bleef het een spannende tijd. Hoe lang hadden we elkaar nog, hoe lang konden we nog van elkaar genieten?

In mei 2012 was het weer raak. Ditmaal uitzaaiingen in het hoofd. Opnieuw behandelen, dit keer in Deventer voor bestraling. Er werd ons weer hoop gegeven maar dat was van korte duur. In augustus 2012 kwam de huisarts op bezoek en die vond mijn vrouw zo verzwakt dat ze terminaal verklaard werd. Toen werden er allerlei maatregelen getroffen waaronder huishoudelijke hulp.

Ze kreeg verpleging thuis van TSN, dat was voor ons een grote steun. Zo kwam ook Truus als huishoudelijke hulp bij ons. We waren direct tevreden met haar aanpak


en haar inzet. Helaas in oktober van dat jaar ging het toch niet goed en kwam mijn vrouw te overlijden in het hospice in Beekbergen. Door de zware tijd geveld ging ik twee dagen na de crematie het ziekenhuis in met uitdrogingsverschijnselen en totale verzwakking. Eenmaal weer thuis kwam Truus weer helpen met het huishouden.

Vorig jaar kwam ik ten val en werd ik afgevoerd met een gebroken heup. Ik kon niet geopereerd worden vanwege een longontsteking. Nadat ik eindelijk was geopereerd ging ik naar verpleeghuis Randerode om te revalideren en na een aantal weken kwam ik weer thuis. Ik kreeg van de gemeente een indicatie voor 3 uur per week. Dit geldt tot juli 2015 en wat er daarna mogelijk is moeten we maar afwachten.

Ook nu was Truus weer present om het huis schoon te houden. Truus en ik voelen elkaar aan, ook zij is haar man verloren in het hospice in Beekbergen. We kunnen er samen over praten maar wat belangrijker is, ze zorgt ervoor dat ik er netjes bijzit. Stofzuigen, bed verschonen en de rest van het huishouden is mij te zwaar. Ik kan dat niet meer en dan komt Truus en alles is weer blinkend schoon.

Ik hoef ook niet te vertellen waar de schoonmaakspullen staan en wat er gedaan moet worden. Truus doet datgene wat moet gebeuren op eigen initiatief. Dus buiten dat het gezellig is, als Truus is geweest kan ik er weer een week tegenaan. Daarom ben ik blij met Truus en ik hoop dat ik zo nog jaren door kan gaan. Zo’n hulp maakt het leven wel dragelijker. Mijn buren zijn ook niet zo jong meer, mijn dochter werkt en heeft kinderen en mijn zoon woont ver weg.

Uit bovenstaande blijkt dat voor mij persoonlijk de waarde van thuiszorg van onschatbare waarde is en ik spreek de wens uit dat de gemeente dit ook zal begrijpen en dat ik nog lang van deze thuiszorg gebruik mag blijven maken. Een ieder die dit leest zal begrijpen waarom ik blij ben met thuiszorg in het algemeen en met Truus in het bijzonder!


AlieZo de zondag is weer voorbij.Altijd een beetje een eenzame dag voor mij.Maar er gloort licht,Morgen komt Alie.Alie is mijn thuishulp van thuiszorg,Maar Alie is niet zomaar Alie.Alie betekent veel voor me, zij houdt de boel hier netjes.Ik ben 80 jaar en werken is er niet meer bij.Ik loop moeilijk.Maar Alie heeft ook een luisterend oor,staat mij met raad en daad bij.Deelt met mij vreugde en verdriet.De kinderen wonen ver weg ik ben geen zeurzak maar iemand die een arm om je heen slaat is toch wel prettig.Alie is mijn steun en toeverlaat.Volksgezondheid mijnheer Van Rijn het is heel belangrijk, daar heb ik Alie voor nodigMijnheer van Rijn blijf van onze Alie af.Als u ons onze Alie af neemt is het over en uit.Kom dan maar langs met een pistool en schiet me maar lek.Dank u,

Aukje Veenstra


Ken je TSN ’er Bert van de Rots?Hij is een vakman zonder trots.

Komt met een goed humeur,en veel eigen spullen door de deur.

Hij doet met zorg de ramen en de vloer,Je weet, stof ligt altijd op de loer.

Hij heeft alles in de smiezen,en geeft waardevolle adviezen.

Een tevreden klant is veel waard,blijft zorgen dat het ook goed blijft gaan.

Bert is snel en kwiek,en gelukkig: nooit ziek

Laten we samen hopen,dat er geen veranderingen komen.

Want tot nu toe gaat het heel goed,het is een situatie die zo blijven moet.

Tonnie Loman senior


Mijn ervaringen met TSNOnze moeder woonde tot ruim een half jaar geleden, in redelijke zelfstandigheid in een serviceflat. Twee keer per dag kreeg ze thuiszorg. Na een paar vervelende ervaringen in de buurt (ze is bestolen van haar pinpas en daarmee veel geld), werd ze steeds angstiger en omdat ze aan afasie leed werd haar isolement met de buitenwereld steeds groter.

Toen wij, mijn man en ik, een groter huis kochten, hadden wij de mogelijkheid om een inpandig appartement voor haar te bouwen en haar op die manier nog wat bij te staan in haar eenzaamheid en hulpbehoevendheid. Uiteraard met hulp van de thuiszorg. Die kwam aanvankelijk twee keer per dag, maar de zorg om mijn moeder werd met de week erger. Ze viel heel erg vaak en durfde niet alleen te zijn. Ik moest altijd oppas regelen, ze kon haar eigen eten niet meer opscheppen, kortom we gingen over naar vier keer thuiszorg. Uiteindelijk lukte dat ook niet en is moeder met spoed overgebracht naar een verpleeghuis.

Aan de thuiszorg heeft het echter allemaal niet gelegen, de medewerkers waren fantastisch. Ik heb er als mantelzorger heel veel aan gehad, al was het alleen maar om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ze deden alles wat in hun vermogen lag om onze moeder goed te verzorgen, vol liefde en toewijding.

Wat heb ik met respect aangezien hoe ze haar moesten verschonen, met hoeveel geduld ze naar haar luisterden, met hoeveel vrolijkheid ze altijd binnenkwamen. Ze waren er voor mijn moeder, maar ook voor mij. Dat was een hele geruststelling.


In het begin waren er wel wat logistieke problemen, af en toe verkeerde planning en zo is ze in het begin wel eens “vergeten”.

Ik heb dat de verplegers nooit kwalijk genomen, maar moest de eerste weken wel eens telefoontjes plegen met de leiding. Het is echter een bedrijf waar mensen werken en niemand is volmaakt… alhoewel… als er dan weer van die lieve zusters binnen kwamen, bij nacht en ontij, scheurend met hun autootje door de Drentse dorpjes, en dan ook nog ‘lastige’ cliënten hadden, nog een opleiding moesten doen, of net een crisissituatie hadden meegemaakt… toen dacht ik wel eens: jullie zijn SUPER! En misschien is dat wel volmaakt.

Moet me tenslotte nog iets van het hart: Ik heb diep respect gekregen voor de mensen die dit werk doen. Ik snap niet dat er in de zorg zoveel bezuinigd wordt, wat mij betreft krijgen jullie er juist nog veel meer bij, jullie verdienen echt VEEL meer!

Bedankt voor de goede zorgen.

Annet

Waarom ik thuiszorg zo belangrijk vindIk ben alleenstaand, woon alleen en ben ruim 95 jaar. Gelukkig heb ik thuiszorg. Twee keer per dag elastische kousen aan- en uittrekken en twee keer per week even helpen met de douche. Misschien heb ik het toevallig goed getroffen met mijn thuiszorg maar ieder die bij mij komt doet het met veel geduld en veel liefde. Ik ben heel blij met mijn thuiszorg en zou niet zonder kunnen. Gezellige verhalen van ze waar je van opknapt.

Mevrouw A. Schutten Bisschop


Geachte algemeen directeur,Met veel afgrijzen heb ik de laatste tijd de ontwikkelingen rondom de thuiszorg gevolgd.

Het feit dat de bezuinigen van de overheid ook de oudere mensen treft noem ik bizar. De overheid tracht de zorg voor ouderen zoveel mogelijk over te dragen aan mantelzorgers. Zelf ben ik een aantal jaren bestuurslid geweest van Drents Platform Mantelzorg. Mij is gebleken dat de taak van mantelzorgers voor zover mogelijk steeds zwaarder en intensiever wordt. Ik stel met name voor zover mogelijk, want het is in de huidige samenleving praktisch onmogelijk om de taken van thuiszorg op de

schouders te leggen van kinderen of andere verwanten. De meeste huishoudens bestaan uit tweeverdieners die niet de tijd en ruimte vinden de taak van de huishulp over te nemen. Daarnaast verdienen de ouderen, die een grote bijdrage hebben geleverd aan de opbouw van de maatschappij met name na de tweede wereldoorlog een goed verzorgde oude dag. De plaats die de thuiszorg daarvoor inneemt kan onmogelijk door mantelzorgers of andere vrijwilligers worden ingenomen.

Ik heb zelf 2,5 uur per week thuishulp en tot volle tevredenheid van zowel de thuishulp als van mij. De overheid moet eens weten hoeveel onrust en verdriet ouderen hebben over deze desastreuze maatregelen, zoals afvloeien van plaatsing in verzorgingstehuizen en het ontslaan van medewerkers in de thuiszorg! Veel ouderen voelen zich enorm in de steek gelaten en vragen zich af of dit de dank is voor alles wat ze in het verleden hebben betekend voor de opbouw van onze samenleving. Kort gezegd betekenen deze maatregelen dat we terug gaan in de tijd, toen oudere mensen door hun kinderen werden verzorgd tot aan hun dood. Wat is er overgebleven van onze welvaart die we aan onze ouders te danken hebben?

Ik wil besluiten met de mededeling dat het absoluut ontoelaatbaar is, dat de ouderen op deze manier aan hun lot worden overgelaten. Ik wil u daarom met klem vragen bij de overheid te protesteren tegen deze maatregelen.Met vriendelijke groet,

J.M.W. Adema


HULPEven voorstellen, ik Jan Kee, een weduwnaar van 99 jaar, woon nog zelfstandig in een aanleunflat. Helaas, het is nu eenmaal zo, ik ben geen twintig meer en alles aan mijn lijf wordt wat minder en ik zie slecht. Maar dankzij mijn HULP loopt mijn huishouden op rolletjes.

Zij is al bijna tien jaar mijn vaste HULP. Zingend doet zij haar werk, is altijd goed gemutst en zeer sociaal! In haar pauze drinken we samen een kopje thee en kletsen we wat. Het is bijna een ramp voor mij als zij met vakantie gaat en ik ben dolblij als ze weer terug is.

Behalve dat mijn HULP mijn huisje onderhoudt, doet ze de was, strijkt het en legt alles keurig opgevouwen terug op dezelfde plek. Voor mijn kleding hebben wij een systeem dat zij het schone aan de rechterzijde hangt en ik het van de linkerzijde af pak. Zo loop ik nooit achtereen in dezelfde kleren. Oké, zou men zeggen: “Dit is de normale taak van de Thuiszorg”. Maar nu komt het: omdat zij mijn was en ook mijn ondergoed strijkt, ziet zij of mijn hemdjes of onderbroekjes versleten zijn. In haar eigen tijd koopt zij bij de HEMA nieuwe exemplaren. Ook de reinigingsmiddelen die zij nodig heeft voor onderhoud huis, stofzuigerzakken, waspoeder enz. enz. neemt zij voor mij mee.

Deze extra diensten zijn er vanzelf ingeslopen omdat mijn zicht steeds beperkter werd en ik niet zelf meer naar de supermarkt kon. Met deze extra diensten kan ik nog wel twee blaadjes vol schrijven.

Kortom mijn Thuiszorg HULP is super!!! Op deze manier wil ik minstens nog tien jaar door, zodat ik met veel plezier en zonder zorgen de leeftijd van 110 jaar bereik! Nu haar naam: in gouden letters, mijn Thuiszorghulp heet Betty Hubbard.

Jan Kee


Thuis blijven

Ik had ’n heel sportieve vent,hij is 75 nu en dement.

Hij ligt nu vaak te dromen,want uit bed kan hij niet meer komen.Bij de ontdekking was hij ontwricht,

en zei, nu moet ik naar ’n gesticht.Maar dat laat ik niet gebeuren,dus help ik hem zonder zeuren.Met wassen en ’n verschoning,

’n glimlach is dan mijn beloning.Verpleegkundigen helpen bij ‘s avonds en in de morgen,

om goed voor hem te kunnen zorgen.Maar ook de thuiszorg draagt z’n steentje bij,

want 3 uurtjes in de week helpt Sylvia mij.Ze doet de wc, de badkamer en de ramen,

en we drinken ’n kopje koffie samen.Dat vind ik een zegen,

en kan ik er weer even tegen.Zonder al deze hulp moet hij toch naar ’n gesticht,

maar hopelijk doet hij nu thuis zijn ogen dicht.


OndersteuningMijn man deed in 2003 wat vreemd en ik heb het aan de kinderen verteld. Die wonen niet meer thuis en zeiden:”Dat verbeeld jij je pap is nooit ziek.”

We waren in januari 2004 bij m’n dochter op bezoek, toen mijn man zei:”Waar zijn we hier wat een grote kamer is dit?” De kinderen dachten, mama heeft toch gelijk. In februari moest ik naar de huisarts voor de bloeddruk controle. Hij zei:”Ik kan het niet meer naar beneden krijgen ’t is steeds te hoog.” Waarop ik zei:”Ik heb zorgen.” Mijn man zegt direct:”Ik zie van alles”, en zij zegt:”Het is niet zo”. Dat waren hallucinaties bij mijn man. De dokter werkte direct mee, gaf hem Haldol, waar hij rustiger van moest worden, want de hele nacht zwierf hij door het huis. Hij heeft veertien dagen in het ziekenhuis gelegen en daar zeiden ze alzheimer en er is niks aan te doen en kreeg nog meer Haldol. Weken daarna zat hij in een rolstoel, werd helemaal stijf.

De thuiszorg kwam bij ons, hielp hem uit bed, douchen en ’s avonds weer in bed. We kwamen toen in U.M.C.G. terecht, zij wilden graag de foto’s enz. van het andere ziekenhuis hebben, we hebben toegestemd. Het bleek dat Haldol helemaal verkeerd was, stoppen ermee. Hij kreeg andere medicijnen, ging weer lopen en praten. Maar de thuiszorg was voor mij een ondersteuning. Heb nog twee keer in de week twee uur gehad, dan gingen ze met hem wandelen, ik rusten. Je bent er 24 uur per dag mee bezig. Ze geven tips hoe het beste was voor mij. Op den duur werd hij weer minder. De thuiszorg kwam op den duur vijf keer op een dag. In 2008 is hij naar een verpleegtehuis gegaan. Ik kon het niet meer aan.

Daar is hij drie jaar geweest en toen overleden. Na de crematie kreeg ik hartritmestoornissen. Heb een nacht in het ziekenhuis gelegen voor een stroomstoot. In 2012 ben ik in elkaar gezakt. Het wou niet meer, te lang op mijn tenen gelopen met mijn man. TSN ingeschakeld, alarmering gekregen. De dames van TSN komen ‘s morgens kousen aantrekken en ’s avonds weer uit. twee keer in de week douchen. Het zijn leuke dames die bij me komen. Met mijn man was het uitstekend en nu ook. Ze hebben een luisterend oor. Je hebt nog wel eens moeilijke momenten en ze staan voor je klaar. Ik heb momenteel altijd dezelfde dames en komt er een ander is het ook goed. Je wordt geholpen en daar gaat het om. Ik ben blij met mijn dames van TSN, wees er zuinig op.

P.S. Ik hoop dat jullie het kunnen lezen. Schrijven wordt minder en het zien ook. Maar ik ben ook 84 jaar.

Mevrouw W. Noot van Ellen

28

Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar nu na drie jaar ben ik er zo dankbaar voor. Iedere week een schoon huis, waar ik me geen zorgen over hoef te maken. Ik probeer nog zoveel mogelijk mee te ‘werken’ maar ze betekent voor mij veel meer dan een hulp. Ik zie haar als een vriendin, met wie ik goed contact heb, wederzijdse verhalen en problemen, al werkende, kunnen delen. Ik leef mee met haar gezin en zij ziet als het met mij niet goed gaat. Ik zou me geen raad weten als ik haar zou moeten missen. Ik begrijp niet dat de overheid op thuishulp wil bezuinigen. Het is geen keuze dat we dat krijgen, maar helaas een noodzaak, zeker als de mensen thuis moeten blijven. Ik hoop dat de thuiszorg NOOIT zal verdwijnen, niet alleen voor mij, maar voor iedereen die dit nodig heeft.

Bokkelt de Haal

NoodzaakU vraagt mij wat thuishulp voor mij

betekent. Tot drie jaar geleden had ik, ondanks mijn leeftijd, daar nooit over

nagedacht. Tot ik in 2012 in het ziekenhuis kwam en zij bij mijn ontslag zeiden dat ik

niet naar huis kon zonder thuishulp.

De waarde van Thuiszorg

29

Blijven wonen in mijn vertrouwde omgevingHierbij mijn verhaal over mijn thuiszorg. Hetty is mijn thuiszorg. Zij komt elke donderdagmorgen mij helpen. Nou ik kan er wel een boek over schrijven.

Elke keer ben ik weer blij als ze komt. En zelfs mijn hondje Daisy is blij. Eerst drinken we even een kopje thee, en praten even hoe het gaat. Zoals veertien dagen geleden, mijn zwager was erg ziek en is overleden. Hetty begrijpt alles. Maar ook als er leuke dingen zijn, zoals vorig jaar toen twee kleinkinderen gingen trouwen.

Toen ik griep had en Hetty het brood voor mij smeerde, thee zette, en mij later in bed stopte. Ik kon wel huilen, zo lief. En dan maakt ze ook nog het hele huis schoon zodat ik hier nog kan blijven wonen in mijn vertrouwde omgeving. Als Hetty niet meer zou komen werd het een grote puinhoop. En ik ben, heel erg blij, dat ik dit eens mocht schrijven. Want het is waar, een goede thuishulp is heel wat waard.

J.Haklander-Essenburg



Hulde aan TSN Thuiszorg

De dames en heren van deze zorg kruipen niet in een glazen stulp.

Zij bieden iedereen waar mogelijk hulp.Zij staan altijd borg,

Voor goede kwaliteit van de zorg.Altijd zijn zij met de groene fiets en

auto onderweg naar hun cliënt, een ernstig zieke of licht zieke patiënt

die zijn als cliënt beschouwen,Soms als hun eigen kind.

Of ze nu helpen jong of oud,Dat laat hun koud.

Leeftijd speelt bij de verzorging geen enkele rol,

Zij doen hun werk met lol.Zowel bij het steunkousen

aan- en uittrekken,Medicijnen verstrekken.

Patiënten naar bed brengen benen en lichaam met zalf insmeren,

Kan hun zelfs niet deren.Zelfs in het opruimen

van een vies stinkende drol,Slaan ze niet op hol.


Ze zijn heel wat gewend als Hollander, Fries, Groninger en Drent, of een andere nationaliteit.

Het is hun werk dat hen verblijdt .Jullie, dames en heren,

Hebben voor jullie beroep veel moeten leren.

En dat mogen en moeten wij als cliënt waarderen,

Ook moeten jullie veel verteren,Als je in moeilijke situaties

komt te verkeren.Maar het uit het hart voorgekomen werk,

Maakt jullie sterk.Als jullie er niet waren,

zouden veel zieken hopeloos naar buiten staren,

Jullie weten dat te voorkomen,door bij nacht en ontij zich voort te

bewegen langs de wegen en tussen de bomen om zo snel mogelijk

bij een cliënt te komen. Ik wens jullie een gouden plaque toe

voor jullie helpende hand,Dat geldt voor alle TSN medewerkers

en medewerksters in Nederland.Bote de Jong


AandachtNaast de noodzakelijke werkzaamheden om het huis schoon te houden is ook het sociale contact heel erg belangrijk, een prettige omgang, nog eens schik hebben, dingen overleggen enz. Zij geeft nog eens raad, of lost kleine dingetjes op en merkt eventuele veranderingen op, zodat er bijtijds aandacht komt. Naast de basiswerkzaamheden krijgt elke week iets anders een beurt en zo blijft het huis schoon, zeer belangrijk voor de kwetsbare oudere of zieke!

Mevrouw A.M. Kool-Viele

Vaste hulpEr is mij gevraagd om iets op papier te zetten wat betreft de thuiszorg TSN. Mijn man en ik kregen anderhalf jaar terug met de hulp in de huishouding te maken.Mijn man was geopereerd aan alvleesklier kanker. Hij had de leeftijd van 78 jaar toen die operatie plaats vond. Als preventie kreeg hij achttien chemokuren, het zijn er veertien geworden en daar hield het voor hem op en het lichaam ook. Dus anderhalf jaar terug kregen wij hulp, waar we erg blij mee waren, en vanaf het begin klikte het wat mijn man en mij aan ging. Ik was de mantelzorger voor hem. Jammer vind ik dat door de financiële toestanden onze indicatie per 19 september afliep en een herindicatie volgde. Mijn man is eind februari overleden en ik moet het doen met drie uur per veertien dagen. Maar ik hoop, en dat weet ik nog niet zeker, dat per 3 oktober mijn vaste hulp die ik had weer terug komt. We hopen het zo met elkaar te redden, fijn dat deze thuishulpen er voor je zijn.

Mevrouw Molenaar


Fantastische meidenIk ben mevrouw Kamphuis en ben al jaren lid van TSN. Ik heb niets aparts beleefd maar toch wil ik wel even kwijt wat thuiszorg voor mij betekent Als ik van jullie geen verpleeghulp, geen huishoudelijk hulp had gekregen was ik nergens en al jaren ten dode opgeschreven.Ik wil dan ook langs deze weg jullie heel hartelijk bedanken voor de fantastische zorg die jullie aan mij hebben besteed. Het zit voor die fantastische meiden niet altijd mee die knorrige oude mensen maar ze doen het toch maar met veel liefde en geduld nogmaals heel veel dankbaar voor al het goede.

Mevrouw A.J. Kamphuis

KerstIn 2001 is bij mijn hulp bij mij begonnen, het klikte gelijk tussen ons. Mijn ziekte is steeds erger geworden in de loop der jaren. Ik heb verschillende operaties ondergaan. Mijn huishoudelijke hulp werkt goed en als er wat is kunnen wij dat goed bespreken.

Ik heb erge reuma waardoor ik mijn handen niet goed kan gebruiken, ook heb ik hele erge last van mijn voeten door vergroeiingen. Mijn hulp brengt mij hierdoor niet in verlegenheid. Zij laat mij merken dat alles goed komt en probeert mij hierin te steunen. Ik heb hier geen familie wonen dus als ik een broek of iets nodig heb gaat mijn hulp met mij mee. Met kerst maakt ze het altijd mooi bij mij thuis. Ik kan zelf geen kerstboom zetten en dat doet mijn hulp dan voor mij. Samen maken we dan mijn huisje gezellig. Zo heb ik toch het gevoel dat ik erbij hoor. En dan geniet ik elke dag van mijn versierde huisje.

Daar ben ik mijn huishoudelijke hulp van TSN heel erg dankbaar voor, had ik die niet gehad dan had dit allemaal niet gekund. Hartelijk dank hiervoor,

Mevrouw P.J. Hemmerle


11 januari 2011 Het was 11 januari 2011. Ik werd ‘s morgens wakker en kon mij niet meer bewegen, alleen mijn hoofd en handen. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en bleek acute spierreuma te hebben maar omdat mijn man invalide was moest er voor hem snel hulp komen en ook huishoudelijke hulp voor mij!

Toen Hennie zich aanmeldde was dat van TSN een gouden beslissing! Ze was niet alleen goed voor het werk, maar ook voor mijn man en mij! Je kon alles aan haar kwijt, je onzekerheid en problemen. Vooral toen het slechter ging met mijn man en hij uiteindelijk kwam te overlijden, ze had een luisterend oor en wat ik toen en nu nog erg nodig heb is af en toe een arm om je heen!!

Ik weet nu nog niet wat ik zonder Hennie moet beginnen want ik heb door mijn reuma klachten en beperkingen. Ik ben blij dat ik met mijn verhaal duidelijk kan maken dat HH hulp wel degelijk nodig is en dat betrouwbare hulp geen overbodige luxe is. Ik vind het fijn dat TSN goed kijkt wat de cliënt nodig heeft!

Dit is mijn verhaal... en ik hoop nog lang van Hennie te mogen genieten! Mevrouw Keizer


Hier mijn verhaalDertig jaar geleden verloor ik mijn man aan kanker. Sindsdien ben ik alleen (helaas geen kinderen), ik heb me altijd gered, tot ik acht jaar geleden zelf met deze ziekte werd geconfronteerd. Daardoor kwam mijn hulp Annie in mijn leven en zij werd mijn steun en toeverlaat. Omdat ik een rugafwijking heb, alleen met mijn rollator strompel ik nog door het huis en ‘buiten’ bestaat voor mij praktisch niet meer, is Annie voor mij onmisbaar. Zelfstandig wonen is voor mij het allerbelangrijkste en dat was zonder Annie niet meer mogelijk geweest. Na mijn borstkanker op 75 jarige leeftijd, werd ik nooit meer ‘de oude’, en bij de kwalen en kwaaltjes verergerde ook de rugpijn. Annie’s aandacht en zorg ervaar ik als een warm bad. Zij weet precies wat ik nodig heb. In onderstaande regels staat exact wat zij voor mij betekent.

Zij is mijn handen en voeten, Mijn klankbord en gesprekspartner,

Mijn lach en mijn traan,Mijn stofzuiger en bezem,

Kortom mijn steun en toeverlaat.M.J. van der Laan-Blokland


Yanti 1Voorjaar 2013 belde ze aan. Ze was de vervangster van mijn langdurig zieke vaste hulp. Ik opende de deur en zag het meteen, die komt uit Indonesië. Het klopte, Yanti kwam van Bali.

Ik heb zelf ruim 6,5 jaar op het eiland Sumatra gewoond en gewerkt als landbouwkundig ingenieur op oliepalm- plantages, waaraan in 1957-1958 een eind kwam door de politieke ontwikkelingen (Nieuw Guinea kwestie). Ik beheerste de dagelijkse taal (Bahasa Melayu) redelijk goed en ben nu, zoveel jaren later, nog in staat die taal te spreken. Het eerste wat ik tegen Yanti zei was: Masuk (kom binnen) en Apa Kabar (hoe gaat het). Alles uitgesproken op z’n Indonesisch op een beetje zangerige toon. Ze keek me aan met grote ogen van verbazing, ik zag haar denken ‘’hoe kan dit?’’

Ze kwam binnen en we maakten wisselend in het Nederlands en Maleis nader kennis met elkaar, later voortgezet in de korte theepauzes. Zij vertelde mij over haar armoedige afkomst op Bali en ik over mijn tijd op Sumatra, aanvankelijk alleen met mijn vrouw, later verrijkt met twee zonen. Yanti bleek niet te houden van lange theepauzes. Na korte tijd ging ze steeds weer aan de slag. Voor ze de eerste keer naar huis ging ontvouwde ze me haar plannen voor de komende tijd toe. Kortom ze nam meteen het initiatief. Nieuw voor mij. Ik hoefde me er nauwelijks mee te bemoeien. Wat een zegen voor een man alleen. Gelukkig werd ze op mijn verzoek vrijwel meteen ingeroosterd als mijn vaste hulp. Elke donderdagmiddag ben ik blij met haar komst.

Af en toe stuiten we op wederzijdse verbazing. Ik verbaas me over het feit dat ze, nog maar kort in Nederland, de taal al zo goed spreekt, vaardig is met de computer, gebruik maakt van haar mobieltje en haar rijbewijs (in één keer) haalde. Ik denk dat ze het ver geschopt zou hebben als ze ergens anders met een andere achtergrond geboren zou zijn. Zij verbaasde zich erover dat ik me nog zo goed kan uitdrukken in het Maleis. Beurtelings raadplegen we bij twijfel het Indonesisch woordenboek (Kamus) dat op de keukentafel ligt. Ik gebruik het deel Nederlands-Maleis en Yanti het deel Maleis-Nederlands. Soms corrigeer ik haar en zij verbetert mijn Maleis. Zo worden we allebei wijzer.

We hebben ondanks het leeftijdsverschil een vriendschappelijke band opgebouwd, dat is duidelijk! Soms neemt ze “Indonesisch eten” voor me mee en dat is wel aan mij besteed. Leuk is dat ze net als veel Indonesische vrouwen nieuwsgierig (Kepingin) is. Zo vraagt ze bijna altijd voor ze naar huis gaat: “Tuan maken


apa nanti malam”? (Wat eet meneer vanavond?). Zeker niet storend, maar voor mij o zo herkenbaar. Ik heb wel eens gekscherend gezegd bij haar binnenkomst: “Siapa masuk, eh mijn dochter). Als vader van drie zonen zou een dochter nu nog welkom zijn. Het drukt nogmaals uit hoe zeer ik op Yanti gesteld ben.

Helaas is het mogelijk dat ze door bezuinigen in de zorg binnenkort niet meer bij me komt. Ik zal haar missen. Het is niet in woorden uit te drukken Yanti en ik zullen een traantje laten.

Ing. W.J. Rempt

Yanti 2 Heel veel dank voor de gezellige en mooie brief & folder. Ik vond het reuzeleuk iets van jullie te horen. Bij deze wil ik u schrijven over Janty. Ik weet niet of ik haar naam goed schrijft, maar ze heeft er nog nooit iets van gezegd.

Ik zou niet weten als ik Janty niet had. Ze is nu bijna zes jaar bij me. We moesten in het begin erg wennen hoor. Ze kan moeilijk Nederlands. Maar als zij iets anders zei, dan zei ik:”Janty dat moet je zo uitspreken!” We hebben er toen vreselijk om moeten lachen. Ze praat nu heel goed hoor.

We hebben vaak veel lol en lachen ook erg veel. We hebben natuurlijk ook wel eens een woordenwisseling maar ach, dat hoort er ook bij he? En daarna lachen we weer hoor! We drinken ook gezellig koffie met wat lekkers erbij. Ja, ik ben vreselijk blij met Janty. Ik hoef ook niks te zeggen, ze begint gewoon en ze weet alles hoor! Ze is erg pienter. Ze is gelijk een dochter voor mij. Ik hou heel veel van haar en hoop haar nog lang te mogen hebben.

G. Hofman Spee


Zo lang mogelijk zelfstandigDe thuiszorg is voor mij heel belangrijk omdat ik alles zelf niet meer kan, en daar baal ik heel erg van. Maar ik heb een hele fijne hulp die me zoveel mogelijk helpt. Ik probeer zelf nog zoveel mogelijk zelf te doen, o.a. wassen, strijken, koken, en als het kan ook de boodschappen doen, want dat vind ik ook heel belangrijk, en het sociale contact met mijn hulp is heel goed. Ze weet precies wat ze moet doen, ik hoef haar niets te vragen want als ik het denk dan heeft zij het al gedaan. Ik wil graag zolang mogelijk zelfstandig blijven zoals de regering dat wil, maar dan moeten ze ook zorgen dat dat kan. Met de hulp die ik nu heb redden wij het samen wel. Laat het aub zoals het is, dan komt het goed dat is zeker en gewis. We hebben heel ons leven hard gewerkt en nu het niet meer kan worden wij als ouderen overal de dupe van.

J. Bakker-van Zon

Bejaardengym14 jaar geleden kreeg ik een TIA. Na een paar dagen ziekenhuis kreeg ik thuiszorg, prima. Tot de dag van vandaag ben ik daar blij mee, één dag per week, zonder haar zou ik het niet thuis redden. Nu iets anders, ik ben op de gym al 35 jaar, bejaardengym de ‘Stoeltrimmers’. Heb een vriendin, daar moet alle dagen iemand haar elastieken kousen aan en uit worden getrokken. Wij kunnen dit zelf nog, ga daar dan ook niet op bezuinigen, hele verkeerde beslissing!!!

A. Wolthuis - Wouda


Tamme vogelIk ben Klaas Prijs uit Hoogeveen, 77 jaar alleenstaand. Ben in het bezit van geiten, kippen, konijnen, vogels dus geen schoon flatje maar een gezellige woning waar wel wat schoon is te maken.

Sinds februari 2013 heb ik huishoudelijke hulp van TSN Hoogeveen. Deze mevrouw werkt drie uur per week bij mij heel zelfstandig want ik ben geen huisman. En ik ben zeer ingenomen met haar werkzaamheden in mijn mannen huishouding. Er vliegt een tamme vogel bij mij in de kamer die haar overal volgt bij haar werkzaamheden en dat vindt zij prachtig, het is voor mij ook een leuke afwisseling dat zij er is jammer dat ze maar drie uur heeft, maar er is zeker tijd voor koffie na haar werkuren.

Op 2 september 2014 ben ik geopereerd aan staar aan beide de ogen. Daarvoor moest ik vier keer per dag druppels in de ogen doen. En als alleenstaande kon dat niemand voor mij doen. Ik kan dat niet zelf en heb via mijn huishoudelijke hulp contact gezocht met TSN. Na een plezierig intake gesprek werden gezamenlijk de tijden vast gesteld. (8.00, 12.00, 17.00 & 21.30) ik wist nog niet wat voor personen ik kon verwachten.

Maar inmiddels heb ik zeven dames op bezoek gehad en tot mijn volle tevredenheid, zelfs heel veel leuke gesprekken en gelachen met elkaar, zij moesten meerdere malen achter mijn tamme vogel aan die er met het dopje van het druppel flesje vandoor ging. Maar met alle dames heb ik ook leuke gezellige en persoonlijke gesprekken gehad. Drie keer is de leidinggevende van TSN uit Hoogeveen ook bij mij langsgekomen, dit deed hij om eens

te kijken hoe het ging op de werkvloer, nou dat was voor mij naar alle tevredenheid. Ik hoop dat ik de komende jaren nog lang van de huishoudelijke hulp mag gebruik maken. En als ik verzorging nodig heb zal ik zeer zeker weer bij de TSN aankloppen.

Op 17 oktober is de laatste dag van het druppelen. Ik ga ze zeker missen maar mijn zicht in de ogen is 100% verbeterd. Maar door de inzet van de dames van TSN heb ik zeker inzicht in hun werkzaamheden gekregen en met veel respect, met wat voor zorg en vakmanschap zij mij hebben behandeld, of ging het vaak met veel hilariteit als ik de mond open deed in plaats van de ogen.

Bij deze wil ik zeker de verzorging van TSN erg bedanken en hopende dat zij deze taken nog vele jaren mogen/kunnen voortzetten.

Klaas Prijs


U vraagt ons iets te vertellen over onze hulp, of we tevreden zijn met haar. Wij zijn blij dat

onze Carolina een klein en licht is, want zij is haar gewicht in goud waard. Ze is lief en vrolijk en heel erg

handig. Ik de ‘lady of the house’ moest heel erg wennen aan het idee van een hulp, maar na het herseninfarct van mijn man en mantelzorger moest ik eraan geloven, daar was ze dan een klein en donker meisje in mijn idee maar

dat had ik mis. Want Carolina is een lieverd en het klikte meteen tussen ons. We kunnen samen werken, lachen en samen

plagen, en gaan gezellig met elkaar om. Kortom wij zouden haar niet graag missen.

Fam. H. Bakker

41

HondenkoekjesWaarom vind ik thuiszorg belangrijk? Op13 april 2013 heb ik een ongeluk gehad. Ik viel van een stenen trap, op de linkerkant. Gebroken arm, ribben, gat in het been, gat in het hoofd en een hersenschudding. Ik ben drie maanden in verzorging Lichtenberg geweest, en ben alweer 16 maanden thuis, en al die maanden heb ik al thuiszorg van TSN. Jullie zijn voor mij onmisbaar. Eén mevrouw heeft altijd hondenkoekjes bij zich en dan is mijn hond niet bij haar weg te krijgen, en is het één groot feest.

W.J. van Keulen-Charmant

Hard werken op de boerderijHet is voor mij niet zo gemakkelijk om wat op papier te zetten, dat is niet zo mijn werk, altijd met de handen moeten werken waar ik geen hekel aan had, maar wel hard heb moeten werken op de boerderij. Maar goed dat er nu een thuishulp is, die heb ik al bij elkaar zo’n 10 à 12 jaar. Zelf was ik al vaak gevallen en last van mijn knieën en mijn bovenarmen. Dus ik hoop op 8 oktober 88 jaar te worden dat ik mijn hulp mag houden want zonder kan ik het alleen echt niet aan. Mijn kinderen wonen ver van mij vandaan en hebben goed werk. Het is geweldig dat zo’n zorg bestaat en kan en mag niet gemist worden.

Mevrouw D.L. Reindsen Rutgers



Gepimpte rollatorZo’n 4 jaar geleden, heb ik eindelijk de stap gezet,

om huishoudelijke hulp aan te vragen! Dit vond ik érg moeilijk. Wéér een stapje terug doen en

toegeven dat je bepaalde dingen niet meer kunt doen.

Ruim 20 jaar geleden werd neurofibromatose bij mij geconstateerd, plexiform én progressief. Een chronische ziekte dus. De gezwellen (inwendig) klonteren rond mijn zenuwbanen en knellen mijn zenuwen af. Wat resulteert in functieverlies en altijd ‘non-stop’ zenuwpijn. 100% afgekeurd, ik kan niet meer zonder morfine functioneren.

Vanaf die tijd, heb ik alleen maar stapjes terug gedaan. Niet meer werken, verhuisd naar een andere woning omdat ik haast geen trap meer kon lopen. Motor verkopen, auto verkopen (niet meer schakelen), andere auto aanschaffen (automaat). Heb altijd een eigen paard gehad, dat kan niet meer. Altijd Duitse herdershonden gehad, lange wandelingen, dat gaat niet meer. Nu wel een klein hondje, die me gezelschap houdt en overal mee naar toe gaat!

Fietsen gaat niet meer, ’s avonds weg wordt héél moeilijk, kan niet lang staan, lopen, zitten, moet een paar keer per dag gaan liggen. Zomaar een middagje winkelen gaat niet, tenzij ik dan in de rolstoel ga. En dat vind ik nu nog moeilijk alleen. Kan eigenlijk alleen de middag gebruiken om wat te doen, dus mijn dag is érg beperkt.

Maar wat ben ik blij, dat ik de stap heb gezet om hulp te vragen! Dat had ik veel eerder moeten doen. Wetende dat de dingen gedaan worden, die ik niet meer kan. Het gezellige praatje, af en toe even mijn ei kwijt kunnen en er zo op kunnen vertrouwen, dat de hulp er één keer in de week voor jou is! Nu heb ik net afscheid genomen van mijn vaste hulp Hetty, omdat zij ermee stopt. Dát vond ik moeilijk! We hebben een ‘vertrouwensband’ opgebouwd in de jaren. Mijn nieuwe hulp, Hannie, is nét begonnen, maar dat is óók weer helemaal goed. Wat een lieve mensen, die mij komen helpen, iedere keer weer.

43

Thuiszorg verhaalIk heb een hele goede en lieve hulp. Die ik niet graag zou missen. Maar ik kreeg van de gemeente Stadskanaal een bericht dat het met ingang van 2015 stopt. En dan stort je wereld in hoor. Ik ben 82 jaar met botontkalkingen en blaasverzakking en kan niet tillen. De hulp heeft er niet meer van geslapen, en ik ook niet. Ze doet haar werk heel goed. Maar ze is ook zo lief voor mij en zorgt dat alles netjes is. Maar ze gaat ook lekker bij me zitten om naar mijn gezeur en verhalen te luisteren. Ik hoop dat ze nog vele jaren bij me blijft.

Mevrouw Sanders-Bruns

Het proces van inleveren gaat door, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Maar dat zal het nooit worden. Ik zal ermee moeten dealen want het feit is daar! Het is en blijft een gevecht, want mijn hoofd wil meer, dan mijn lijf lichamelijk aan kan. Dat gaat de ene dag beter dan de andere, lastig, maar zeker niet saai! Ik loop nog steeds, al gaat het moeilijk en achter een gepimpte rollator. Wat mij enorm helpt is de plek waar ik terecht ben gekomen en de tuin. Steeds kleine beetjes werken in de tuin, ontspant mij geweldig, kan m’n hoofd leegmaken. En heb een grote vriendenclub, die in en uit lopen en altijd voor mij klaarstaan.

En dan de thuiszorghulp, dat is niet te beschrijven, wat ze voor mij doen! Zou niet meer zonder het wekelijkse bezoekje kunnen en hulp. Vooral vooruit kijken, blijven lachen, genieten van wat je hebt en hebt gedaan. Dat helpt, laat het glas halfvol zijn... Lieve lieve mensen van de TSN thuiszorg, Iedereen héél erg dankjewel!

Tineke



2012, mijn vaste hulp kwam op dinsdagmiddag, ze vond de deur vast en kon er niet in. Ik had haar laten weten dat mijn buren ook een sleutel hadden, sociale controle noem ik het maar. Daar is ze naar toe gegaan en samen met de buurvrouw kwamen ze binnen en vonden me buiten bewustzijn, liggend op de overloop met een herseninfarct zo bleek later. Vanaf acht uur ‘s morgens heb ik daar gelegen. Meteen 112 gebeld, kinderen opgeroepen. Zelfs de brandweer moest in actie komen om me in de ziekenwagen te krijgen. Het is echt een ‘wonder’ dat ik er na één week ziekenhuis, vijf maand revalidatie en met medische indicatie voor gelijkvloers wonen dus verhuizen, er zo onder vandaan gekomen ben. Dankzij de thuiszorg en haar adequaat handelen, kan ik (zij het met wat beperking) weer redelijk functioneren. Dus alle hulde voor de thuishulp en de organisatie die alles leiden moet.

Mevrouw Kemna Roelofs

Ere wie ere toekomt

Thuiszorg is voor mij wel heel bijzonder en

komt misschien op deze wijze nooit meer voor. Levensreddend, zo zou ik het in ieder geval wel willen noemen dit ter inleiding. Dat ik dit na kan

vertellen heb ik voor een groot deel te danken aan mijn thuishulp.

45

Meerwaarde Ze staat bij de voordeur. Belt aan. De cliënt is nieuw voor haar. Ze is heel wat gewend, maar toch elke keer benieuwd wat ze zal aantreffen.

Binnen, in de kamer, een wat gereserveerde oude man. Hij woont alleen, al een paar jaar. In het huis rondom hem is het stil. Stilte die niet went. Dat is zo in een huis waar de ziel uit is. Niemand geeft meer antwoord. Soms is er bezoek, komend uit een samenleving die hij niet goed begrijpt.

Hij denkt vaak aan hoe het was. Van dat verleden rest alleen herinnering. Soms doet het pijn, want dat verleden is zo onherroepelijk. Hij ervaart de kilte van eenzaamheid.

De hulp maakt kennis. Laat hem praten. Leeft zich in, begrijpt. Uitwisseling van gedachten. Soms een lach, bevrijdend.

Gesprekken lopen uit. Zijn soms diepgaand, ondersteunend. Ook dat is hulp, niet die uit het reglement, dat wel, maar van een waarde die voor een mens heel groot is en kostbaar.

Hij had bedenkingen gehad, zo’n vreemd mens in je huis, je moest maar afwachten wat dat zou worden.

Hij heeft afgewacht. Kijkt uit naar het uur van de hulp. Het is een oase in zijn reis naar de horizon van zijn leven.

L.L. Spaanderman


www.tsn-thuiszorg.nl

De waarde van Thuiszorg

Documents

Transcript of De waarde van Thuiszorg