1

In het vorige nummer van de Ster stond

een artikel over de oudste bewoner van

de wijk, Dirk de Ruijter ,en zijn passie

voor DWSV, de onder andere door hem

opgerichte voetbalvereniging. Omdat wij de Ster ook publiceren op

onze internetsite www.bc-hoogstraat.nl

was dit artikel ook te lezen voor de heer

Henk Lenten uit het Gelderse Buren. Hij

was op zoek naar een stukje geschiedenis

uit zijn jeugd die hij beleefde aan de Lau-

werecht alwaar hij als jong ventje woon-

de. Toen de redactie op 1 april de mail

(sterbc@ziggo.nl) controleerde, zat daar

een mailtje van mijnheer Lenten in. Hij

schreef daarin dat hij

Dirk de Ruijter zo graag

nog eens zou spreken,

want dat was, naar hij

zich herinnerde, de

broodbezorger die hij als

kleine jongen mocht hel-

pen met het duwen van

de broodkar. Nou, dachten wij van de

redactie, dat is leuk! Wij

gingen Dirk de Ruijter

natuurlijk direct vragen

of hij zich de kleine Hen-

kie Lenten nog herinner-

de. Dirk dacht diep na, maar wist ’t niet

meer. “Dat jochie dat u altijd hielp met de

broodkar,”

hielpen wij.

Broodkar, zei Dirk,

dat was ik

niet hoor.

“Dat moet

grote Dirk

geweest

zijn,” dacht

hij, “mijn

neef, die

ook Dirk

de Ruijter

heette. Die werkte bij

Bakkerij

De Raad.

Ik werkte

daar ook,

hoor, maar

De Ster

Wijkkrant de Ster is een uitgave van Buurtcomité Hoogstraat e.o.

Jaargang 17

Editie 2 Mei

201

1

De man uit Buren 1, 2

Nieuwe beschoeiing 2

Beheergroep !!!Beheergroep !!!Beheergroep !!!Beheergroep !!! 3

Hoogelanden 4, 5

Splitsen en Omzetten 5, 6

Goeie ouwe tijd 6, 7

Goeie ouwe tijd 8

Interview Bülent Isik 8, 9

Loevenhoutsedijk open 10

In dit nummer:

Naar aanleiding van Dirk de Ruijter

Uitnodiging Beheergroepvergadering 23 mei 2011

Lees meer op pagina 3!

2

ik werd kleine Dirk genoemd. Omdat ik de jongste van de twee

was. Maar ík liep niet met de broodkar, dat was grote Dirk.”

Hoewel hij dus niet de gezochte Dirk was, leek het hem toch

leuk om Henk Lenten eens te ontmoeten. Dat kon geregeld wor-

den, want zoals u weet gaan wij tamelijk ver als wij u, trouwe lezers, iets leuks te melden hebben. Buren is trouwens niet eens

zo ver, en precies dáár ging uw ijverige verslaggever in zijn auto

naartoe, om de niet meer zo piepjonge Henk Lenten op te halen.

Terug in Utrecht reden we via een omweggetje naar de

Hoogstraat, om mijnheer Lenten te laten zien hoe zijn ouwe

buurtje er vandaag de dag uitziet. Het was een mooi weerzien.

Ook mooi en hartelijk was het welkom bij Dirk de Ruijter thuis,

waar de koffie juist klaar was. Henk had een map met verhalen

over zijn jeugd bij zich, met allemaal foto’s erbij. En daar gingen

die twee: Kijk, in dat huis ben ik geboren, en naast ons woonde

die-en-die….. en aan de overkant was dat winkeltje…..De ene

naam na de andere werd genoemd, foto’s en herinneringen

gingen over en weer. Uw verslaggever, snotneus van 60, hoef-

de niets te vragen of te zeggen want de twee heren zaten al

snel met elkaar te praten of zij elkaar al járen kenden. Daarom

schoot hij wat plaatjes. Henk en Dirk hadden elkaar een hoop

te vertellen, wat een fantastisch leuke middag was dat – voor

alle drie!

Henk Lenten schreef ons

later nog dat hij werkte aan

een boek over de buurt waar-

in hij zijn kindertijd door-

bracht, omgeving Hoogstraat

en Lauwerecht. “Dat is mak-

kelijk hoor, je toetst

“Hoogstraat” in op internet,

en dan vind je wel wat.”

Wijkkrant De Ster vond hij, en begon geïnteresseerd te lezen. “Ik zag een foto van de Hervormde gemeenteschool waar ik nog

op had gezeten,” schreef hij, “en ik las een leuk stukje over de Rooie Brug, opgetekend uit de mond van Dirk de Ruijter.” “Dat

was kaassie voor mij! Ik dacht aan mijn boek, en vermoedde dat die Dirk de Ruijter, de voormalige broodbezorger (dacht ik) mij

aan veel informatie zou kunnen helpen.” Henk Lenten vond het telefoonnummer van de redacteur, Jan Verkaik, en legde uit dat

hij in contact wilde komen met Dirk de Ruijter. Kende mijnheer Verkaik die misschien, en wist hij waar die woonde? “Zeker,”

zei Jan, “dat is mijn buurman.” Hoe het verder ging, hebt u kunnen lezen. Leuk verhaal, nietwaar?

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

De ene naam na de andere

werd genoemd, foto’s en

herinneringen gingen over en

weer…...

Nieuwe beschoeiing sloot langs Verheulstraat

Op maandag 9 mei is een aannemer begonnen met het vernieuwen van de beschoeiing van de sloot

langs het spoor en de Verheulstraat. Dat gebeurd alleen aan de kant van onze wijk. De andere kant is

nog prima.

Volgens de werkmannen gaat het werk zeker 6 weken duren. Dit kan enige geluidsoverlast geven. Maar ja, dan heb je wel weer een strakke slootkant.

3

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Uitnodiging Beheergroepvergadering

op maandag 23 mei 2011

Wij willen buurtbewoners van harte uitnodigen deel te nemen aan onze Beheer-

groepvergadering op maandag 23 mei a.s.

Deze vergadering zal gehouden worden in buurthuis Stella Maris,

Anthoniedijk 9 te Utrecht.

Van de betrokken professionals zullen aanwezig zijn:

Halil Yavuz; de wijkagent,

Loog Landaal; gemeente Utrecht,

Magreet Breunissen en Selvester v. d. Hoek van Mitros.

Aanvang 19.30 uur Einde 22.00 uur

Agenda

1. Opening

2. Vaststellen notulen en actielijst van 28 februari 2011

3. Mededelingen buurtcomité

-Bezwaarschrift ingediend m.b.t. splitsen en omzetten Anthoniedijk 23

4. Kennismaken met begeleiders begeleid wonen aan de Anthoniedijk 14

5. Politie

6. Mitros

7. Stand van zaken nieuw onderkomen buurthuis Stella Maris

8. Stand van zaken Prorail

9. Vragen opmerkingen over de aanpak en de vernieuwing van de Loevenhoutsedijk

10. Acties en actielijst Wijkservicecentrum

11. Rondvraag

Het Buurtcomité Hoogstraat e.o.

Wilt u de notulen van de vorige beheergroep vergadering ontvangen dan kunt u contact opnemen met Rob

Steinebach; r.steinebach@portes.nl

Hoogstraat

"Trefpunt aan de

Vecht"

Uitnodiging Beheergroepvergadering 23 mei 2011

4

DDDD e kade was, voordat het Amsterdam-Rijnkanaal werd

gegraven, een belangrijke aanlegplaats voor schepen. Het

vrachtverkeer uit Amsterdam voer over de Vecht naar Utrecht

en weer terug. De Rodebrug was lange tijd de laatste brug tot aan de Weerdsluis, voordat je het oude centrum in vaarde, dus

er was een hoop bedrijvigheid op de kade.

BBBB likvanger van de huidige Jagerskade is natuurlijk het

Vechthuis. Maar tot het einde van de jaren zestig werd het

pandje ingesloten door een heel rijtje van woonhui-

zen,pakhuizen en winkels. Het viel eigenlijk nauwelijks op. De

kleurrijke bewoner van een ander huis trok de aandacht. Al

vanaf 1899 schonk Nol Murk een lekker drankje in zijn buurt-

café Cafe Murk. Het café ging over van vader op zoon. En één van die nakomelingen van Murk verkocht de lekkerste gehakt-

ballen uit de buurt, gedraaid door de slager uit Ondiep.

Die fijne ballen werden in 1962 helaas ook de ondergang van

het café aan de Jagerskade. Bij het braden op het petroleumstel-

letje onder de trap, sloeg de vlam in de pan en al snel stond het

café in lichterlaaie. Gelukkig kwam net een buurtbewoner

voorbij gereden. Hij aarzelde geen moment en klom naar bo-

ven. Zo redde hij de schoonmoeder van de uitbater, samen met

twee kleine kinderen en een dienstmeisje. Het vuur verspreidde

zich helaas zo snel dat het pand niet meer gered kon worden.

En de eigenaar? Hij moest het hele verhaal achteraf horen; het

was een rustige dag geweest en hij zat lekker te vissen.

HHHH etzelfde lot wachtte ook Bakkerij Boonzaaijer. De bak-

kerij zat op het hoekje van de Jagerskade, schuin tegenover de

Rodebrug. Ook daar richtte een brand grote schade aan. Geluk-

kig werd aan de andere kant van de Rode brug een ‘nieuwe’

straat aangelegd. Utrechter Anton Geesink had zijn Olympische

medailles binnen en verdiende nu ook een eigen straat. In deze

nieuwbouw vonden Boonzaaijer en Murk een nieuw plekje, tot

op de dag van vandaag.

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Hoe was Hoogelanden? Door Rachel uit de Hoogstraat

JJJJ agerskade

LLLL angs de Vecht, vanaf de Rodebrug richting het noorden

ligt de Jagerskade. De kade heet niet zo omdat er beesten langs

de oevers graasde en men er flink jaagde, nee, de Jagerskade

kreeg zijn naam dankzij het jaagpad dat ooit langs de Vecht

liep. De schepen waren in vroeger tijden natuurlijk nog niet gemoto-

riseerd en de schipper was afhankelijk van de wind in de zeilen

en de stroming. Als er te weinig wind stond, kwam je gewoon

niet vooruit op het water. Daar dreef je dan met je dakpannen

die in Maarssen afgeleverd moesten worden.

De simpelste oplossing was dan maar het schip met een touw

vooruit trekken. Dáárvoor was het jaagpad nu bedoeld. Tussen

het water en het pad stonden bewust geen bomen, paaltjes of

andere obstakels waar het touw achter kon blijven haken.

En het waren dan meestal de schipper zelf en zijn gezin die het

schip vooruit mochten ‘jagen’. En als hij een beetje goed in de

slappe was zat, kon hij een paard en een begeleider huren om

het schip vooruit te trekken. Dit was voor de Utrechtse Jagers-

kade niet anders.

5

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

DDDD e Jagerskade werd er alleen niet fraaier op met al die branden. In 1970 staken een stel kwajongens ook nog een oud kaas-

pakhuis in de brand. Tel dat op bij de slechte staat waarin het rijtje huizen zich toch al bevond en de gemeente kon eigenlijk niet

anders dan alles te slopen. Zo kwam ook het pandje met de nummers 13,14,15 aan de beurt. Het stond er al sinds 1600 en

had al vele functies gekend. De drie huisjes tezamen deden in de loop der jaren dienst als woon-

huis, plavuizenbakkerij, kaaspakhuis, smederij en een handkarrenverhuurbedrijf.

Het verhaal gaat dat in één van de drie een ziek paard stond gestald. En om een huis te kunnen

slopen, moest het wel leegstaan. De sloper kon dus nog niets en liet het voor wat het was. Hij

zou wel weer terugkomen.

En dat moment kwam net te laat; het pand kwam leeg in het monumentenjaar 1975. Een aantal

oude Utrechtse gebouwen kwamen in aanmerking voor renovatie en dat werd de definitieve

redding. De gemeente liet het helemaal opknappen, maar wist niet zo goed wat ze er mee moest.

De heer Van Doorn zag mogelijkheden en wilde er een horecagelegenheid van maken. De koop

werd gesloten en Van Doorn gaf het Vechthuis zijn naam.

Sinds de jaren tachtig is het Vechthuis flink uitgebreid met een aantal panden en zalen en uitgegroeid tot een populaire locatie voor feesten en partijen.

HHHH et kleine pandje waarmee het Vechthuis ooit begon, is helaas het enige dat nog aan de oude Jagerskade herinnert.

Maar ook nu nog, op een mooie lentedag, zie je de bootjes aanleggen, wachtend, tot de brug opengaat en ze de stad in mogen,

terwijl de voorbijgangers vanaf de kade toekijken.

Het verhaal gaat dat in één

van de drie een ziek paard

stond gestald. ...

Er wonen heel wat jonge mensen in Utrecht. Velen van hen

studeren hier; zij blijven daarom maar een paar jaar. Er is

echter ook een flinke groep die hier blijft, bijvoorbeeld omdat

ze na hun studie een baan in de stad of de omgeving vinden.

Al die mensen moeten ergens wonen, dat is logisch. Waar gaan studenten wonen? In speciale studentenflats, zoals

bijvoorbeeld aan de Van Lieflandlaan, (aan de andere kant

van het spoor), in De Uithof of in studentenhuizen in woon-

buurten.

Het kenmerk van zo’n studentenwoning is dat de voorzienin-

gen (keuken, toilet, douche) worden gedeeld. Soms is er ook

een gemeenschappelijke huiskamer of een tuintje of dakterras

voor algemeen gebruik. Dit worden onzelfstandige wooneen-

heden genoemd. In dat geval is een huis omgezet. Het wordt

per kamer verhuurd, veelal aan studenten; daar is een omzettingsvergunning van de gemeente voor nodig.

Je zou dan denken dat er ook wel zelfstandige woonheden bestaan, en dat is ook zo. Dit zijn panden, meestal wat grotere, waarin appartementjes zijn gemaakt. Zo’n appartementje heeft een eigen voordeur met achter die voordeur alle voorzieningen voor ei-

gen gebruik. Hier is sprake van woningsplitsing. Wie een woning wil splitsen in zelfstandige wooneenheden, heeft een split-

singsvergunning nodig.

Kamerbewoning of woningsplitsing?

6

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Die goeie ouwe tijd!

Het kan om geluidsoverlast gaan; de meeste

kamerbewoners houden er nu eenmaal een wat

ander levensritme op na dan een gezin met kin-

deren of een ouder echtpaar. Soms raken buren

geïrriteerd door de vele fietsen die slordig in voortuintjes of gewoon op de stoep worden

geparkeerd en daar de doorgang belemmeren.

Of de kamerbewoners zetten hun vuilniszakken

buiten op een dag dat de vuilophaaldienst hele-

maal niet komt, of ze halen nooit hun kliko bin-

nen. Kortom, de leefbaarheid gaat soms achter-

uit.

Het lijkt een probleem te worden, en dat is niet

alleen zo in onze buurt, maar in heel Utrecht.

Sterker nog, in alle grote studentensteden speelt

dit. Gaat de gemeente iets voor de geplaagde omwonenden doen? En zo ja, wat? Uw verslaggeefster sprak hierover met een Utrechts raadslid. In deze Ster kunt u daar meer over lezen.

I n de vorige Ster stond een stukje over de Anthoniedijk. Ook kwam de Loevenhout-

sedijk ter sprake. Zelf ben ik een oud-bewoner van de (oude) Loevenhoutsedijk en

heb daar met plezier gewoond. Het waren oude huizen, maar ze werden afgebroken

(zeiden ze) omdat er een nieuwe weg (zoals de Marnixbrug) zou komen.

Het verhaal is bekend: de nieuwe weg kwam er niet en de brug ook niet. Jaren lag het terrein braak en kwamen er weer huizen. Ik woonde van 1945 t/m 1964 ter hoogte van

het Muziekhuis, op de plek waar tot voor kort de bushalte stond. Omdat er in die tijd

weinig keus was, verhuisden we naar buiten de wijk. Door woningruil konden we snel

weer terug.

I n mijn jonge jaren hield de Loevenhoutsedijk niet op waar dat nu het geval

is. Vanaf de Rodebrug gezien ging de Loevenhoutsedijk aan het eind over in

een smal weggetje en liep je (volgens een plaatsnaambord dat daar stond) de

stad Utrecht uit.

Rechts van het weggetje was een badhuis (dat staat er nog), waarboven meneer

De Jong met vrouw en dochter woonde. Tegenover het badhuis was het Antho-

nieplein waar de mensen begeleid woonden. Meneer De Jong was daar verant-woordelijk voor en had vanuit zijn

woonkamer zicht op het plein.

Omdat er in die tijd geen douches

in die woningen waren, konden de

bewoners in het weekend in het

badhuis gaan douchen. Later in de tijd mochten daar ook de bewoners uit de buurt

douchen. De kosten waren 25 cent. Maar liever dat, dan thuis onder de koude kraan

of in een zinken wasteil voor de kachel.

L inks van het weggetje zat een vatenmakerij. Rechts voorbij het badhuis woonde

de familie Advocaat. De heer Advocaat was verantwoordelijk voor het op peil houden van de waterstand in de polder en regelde dat (zoals ik dat als jochie zag)

7

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

door middel van grote machines en een sluisje dat hij met de hand bedien-

de. Via de sluisdoorgang stroomde het water naar de Vecht. Zo'n sluisje is

nu nog te zien bij het Zwartewater aan de Merelstraat.

Naast het watergemaal was een grote tuin, met daarin een grote vijver,

waarin ik vaak met zijn zoon Arie tussen de goudvissen heb gezwommen.

V oorbij het huis van de familie Advocaat was een houten bruggetje,

met aan weerskanten water, waarin je vanaf de brug kon vissen. In

het laagstaande water stond veel riet, waar we ooit een polsdikke paling in

de modder zagen worstelen. Niet zo vreemd, want de sloten zaten vol met

reusachtige vissen.

Snel renden we toen naar huis en vertelden het tegen buurman Hartzman.

Met de buurman liep gelijk de halve buurt mee. Bij de brug aangekomen

zagen we de paling niet meer, maar de buurman bedacht zich geen mo-

ment. Hij deed zijn schoenen uit, stroopte zijn broekspijpen op en sprong

de sloot in.

Vanaf de brug keken we met z'n allen met hem mee en ineens zagen we de paling tussen het riet modderen, in een poging daaruit

weg te komen. Daar, daar! riepen we. Voordat de paling het open water wist te bereiken had de buurman hem te pakken. In op-tocht gingen we naar huis.

N a dat bruggetje was een kruising met smalle wegen, om-

ringd met polders en boerderijen. Rechtdoor kon je dan

over de Sint Anthoniedijk (lange dijk) langs de watertoren

(Overvecht) naar Fort Ruijgenhoek. Nog verder door kwam je

in bos Voordaan, waar veel mensen uit de buurt naar toegingen.

Naar rechts kon je over de Inundatiekade via het spoorviaduct

naar de Ezelsdijk.

Naar links was de Achttienhovensedijk, een weggetje dat liep

tot het Zandpad, waar nu sportpark Vechtzoom is. Een gedeelte van dat weggetje is er nog en dient als wandelpad, dat van daar

naar ziekenhuis Overvecht loopt. Langs dit weggetje stonden

rechts wat boerderijen. De eerste boerderij was van boer Toon

Elders met wiens zoon, Gert, ik bevriend was. Ik was vaak op

de boerderij te vinden en hielp met melken, hooi binnenhalen,

suikerbieten en aardappelen rooien en eieren rapen. Toen ik voor het eerst op de boerderij bleef slapen, liep ik de volgende och-

tend vanuit het bed naar het raam om een frisse neus te halen. Ik haalde diep in, maar had niet gezien dat er onder het raam een

grote mesthoop lag.

Wat de boer niet kent dat vreet hij niet, dus liet hij voor het vlees zijn

eigen vee slachten. Toen er een varken was geslacht, werd de zelfge-

maakte worst gekookt in een grote ketel die op de kachel stond, en zaten

we met z'n allen te wachten tot er een worst zou knappen. Die mochten we dan opeten.

D e eerste patatbakkerij van Utrecht is aan dit weggetje begonnen.

Daarnaast stond een boerderij die door twee broers werd gerund.

Daar hakten we ‘s winters regelmatig een bijt om wat vis te vangen en

konden we de naar lucht happende vissen er zo uit pakken. De bijl

mochten we van de boer lenen. Later haalden de broers de krant, omdat

de ene broer de ander met een (die?) bijl de hersens had ingeslagen.

E n dan de gebroeders De Wit, die een appelen- en perenboomgaard hadden. Grote bomen, waar je met de ladder in moest.

Na de pluk mocht ik dan wat fruit mee naar huis nemen. Het was een feest als ik mee mocht om het fruit uit te venten. Dan mocht ik het paard Franco (dat 33 jaar oud is geworden) voor de wagen spannen en zat ik zo trots als een hond met ……. op de

bok.

8

“De laatste tijd horen wij als raadsleden regelmatig over problemen rond omzetting van zelfstandige

woningen in kamerbewoning, bijvoorbeeld voor studenten en rond woningsplitsing,” vertelt het ge-

meenteraadslid (Partij van de Arbeid) Bülent Isik. “Ik vind dat we met die signalen iets moeten doen,

want ik heb de indruk dat het probleem de laatste vier jaar toeneemt. Niet alleen hier, in de buurt bij de

Rodebrug, maar ook in Lombok, Zuilen en Overvecht.”

Uw verslaggeefster sprak het raadslid in buurthuis Stella Maris en maakte met hem ook een klein wan-

delingetje door de buurt.

“De Partij van de Arbeid is niet tégen splitsing of omzetting,” zo geeft de heer Isik aan, “maar het is wél een zaak die de aandacht van het gemeentebestuur moet hebben.” Het raadslid vertelt dat er in

Utrecht veel eenpersoonshuishoudens zijn, waaronder nogal wat studenten. Die komen maar moeilijk aan woonruimte. Een huisje kopen komt niet eens in je op als je student bent en op het salaris in je eer-

ste echte baan krijg je meestal geen hypotheek. Zelfstandig huren valt ook niet mee met één salaris. “Utrecht moet leuke, compacte starterswoningen bouwen met twee of maximaal drie kamers,” vindt de

heer Isik. “Leuke, betaalbare woningen, verspreid over de hele stad.”

Utrecht kent wijken en buurten waar bijna geen nieuwbouw meer mogelijk is, omdat de gemeente daar simpelweg geen grond (meer) heeft. “Onder bepaalde voorwaarden zou je er dus voor kunnen kiezen om wat grotere, reeds bestaande

huizen te splitsen of om te zetten,” zegt de heer Isik. Hij vindt dat de gemeente erop moet letten dat niet alle woningsplitsingen in één gebied worden geconcentreerd. Splitsing en omzetting moeten over alle wijken worden verdeeld, is zijn advies, anders ontstaan er leef-

baarheidsproblemen. Kamerbewoners blijven nooit erg lang op dezelfde kamer wonen, daardoor leren zij hun buren minder goed ken-nen. Het is juist leuk en zinvol als de bewoners van een straat elkaar wél kennen en goede onderlinge contacten hebben. Die krijg je

niet als er continu wordt verhuisd in de straat.

“Mijn partij, de PvdA, vindt dat woningen die gesplitst of omgezet gaan worden, naast de leefbaarheid- en volkshuisvestingstoets aan extra voorwaarden moeten voldoen. Misschien is het nodig om een extra isolatielaag in tussenmuren aan te brengen, zodat er geen ge-

luidsoverlast komt voor de buren. En je moet van te voren nadenken hoe je zult voorzien in genoeg parkeerplaatsen. Als er bijvoorbeeld zes mensen komen in een huis waar voorheen één gezin woonde, heb je kans dat de nieuwe bewoners meer dan één auto meebrengen.

Daar moet parkeerplaats voor zijn. Dat geldt ook voor fietsen, trouwens. Die moeten netjes kunnen worden gestald.”

Hoe zit dat in een straat als de Hoogstraat, in onze buurt? Buurtbewoners trekken weg en zetten hun huis te koop. De markt is niet zo

goed in deze tijd, dat weet iedereen. Utrechters die nu een acceptabele prijs voor hun huis kunnen krijgen, verkopen het – dat is toch

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Interview raadslid Bülent Isik over splitsen en omzetten woningen

L inks van het weggetje waar nu de waterzuivering is, waren tot aan

Sportpark Vechtzoom, tuinderijen. Daar tussen de Israëlische be-

graafplaats, (in de volksmond: Jodenkerkhof) dat nog steeds aan het

Zandpad is gelegen.

Langs deze begraafplaats lag een slootje waar we wel eens doorheen liepen om daar een kijkje te nemen en elkaar dan wat angstig van alles

wijs probeerden te maken. In dat slootje zat volop leven, maar het

mooiste vonden we de salamanders.

In die tijd werd een begin gemaakt met het bouwen van de waterzuive-

ring. De rijpaden werden aangelegd met afval uit de ovens van staalfa-

briek Demka uit Zuilen en al gauw hadden door dat daar grote stukken

ijzer in zaten dat we opspaarden en met een eigengemaakt karretje voor

een zakcentje bij schroothandel Bons aan het Zandpad brachten.

Jammer dat alles weg is.

Een buurtbewoner.

9

begrijpelijk? Stel dat een ‘huisjesmelker’ er een goede prijs voor overheeft? Die er vervolgens zes studenten in laat wonen? “Dat hoef je als gemeente niet te verbieden,” vindt de heer Isik, “in een straat met vijftig huizen bijvoorbeeld, stoort het niet als er twee

kamerpanden zijn. Misschien moeten er in die huizen dan wat bouwkundige maatregelen getroffen worden, zodat de geluidsoverlast de grenzen van het toelaatbare niet overschrijdt.” Bülent Isik is ervan overtuigd dat

het niet tot verslechtering van het leefklimaat leidt als het aantal gesplitste of omgezette panden per straat be-perkt wordt gehouden. “Kijk,” zegt hij, “zes van die kamerpanden naast elkaar is vragen om problemen, dat

snapt iedereen. Maar als het er hier en daar ééntje is, wonen de kamerbewoners echt temidden van de buurt. Zij zullen dan veel eerder het gevoel hebben, erbij te horen.”

Wie een bestaand pand wil splitsen of omzetten, moet een vergunning aanvragen. De Partij van de Arbeid wil

graag dat de mening van de omwonenden wordt meegewogen bij de aanvraag. Als bijvoorbeeld 150 omwo-nenden de gemeente laten weten dat zij tégen het toekennen van de vergunning zijn, moet de gemeente nog

maar eens goed nadenken. Er zijn altijd goede redenen om splitsing of omzetting niet toe te staan. Bewoners kunnen zich bijvoorbeeld beroepen op de identiteit en leefbaarheid van hun wijk. Een buurtje met kleinschalige arbeiderswoninkjes

verliest zijn bijzondere uitstraling als daar panden gesplitst gaan worden. De knusheid verdwijnt. De gemeente lost dan wel het huisves-tingsprobleem van éénpersoonshuishoudens op, maar creëert er een ander probleem voor in de plaats.

“Met het spreiden van woonvoorzieningen over de hele stad ben je al een eind,” zegt de heer Isik, “maar er is nog iets anders, iets wat

ik heel belangrijk vind. Mensen, jonge en oude, moeten solidair zijn met elkaar. Wie afgestudeerd is, moet zijn of haar studentenkamer verlaten om plaats te maken voor een nieuwe eerstejaars.” Volgens de heer Isik geldt dit heus niet alleen voor studenten: “In je eerste

baan, als pas afgestudeerde, verdien je nog niet zoveel,” zo legt hij uit, “maar na verloop van tijd wordt je salaris wat hoger. Je moet dan niet lekker in je goedkope huurhuisje blijven wonen, maar je moet iets kiezen wat bij jouw inkomen past. Daarmee maak je plaats

voor iemand anders, iemand die dat goedkope huurhuisje hard nodig heeft – simpelweg omdat hij of zij niets anders kan betalen.” Soli-dariteit is nodig om tot doorstroming te komen, aldus de heer Isik. Mensen moeten hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen.

“Absoluut!”

Wat moeten omwonenden doen als zij vermoeden dat er woningen zonder vergunning worden omgezet of gesplitst? “Als je dat vermoedt, moet je dat bij de gemeente melden,” adviseert de

heer Isik. “De afdeling bouw- en woningtoezicht moet daar dan gaan controleren. Burgers mo-

gen altijd bij de gemeente vragen of er een vergunning is aangevraagd en toegekend. Het is zelfs zeer belangrijk dat zij dat doen! Ambtenaren kunnen van achter hun bureau immers niet

weten wat er allemaal in de wijken gebeurt?” “En,” zo vervolgt het raadslid, “als bewoners het idee hebben dat de gemeente toch niks doet,

niet komt controleren en niets van zich laat horen, dan mogen zij mij waarschuwen. Ik ben

volksvertegenwoordiger, de bewoners hebben mij gekozen – ik wil zulke dingen weten. Zet

mijn e‑mailadres maar in de wijkkrant!” De heer Isik benadrukt hoe belangrijk het is dat

ook omwonenden hun maatschappelijke ver-antwoordelijkheid nemen. Problemen moet je melden, per telefoon of per e‑mail,

desnoods anoniem.

“Kortom,” zo besluit de heer Isik, “woningsplitsing en omzetting hebben de aandacht van de Partij van de Arbeid. Wij vragen er steeds naar en letten er goed op, maar we

vergeten niet dat er heel veel eenpersoonshuishoudens in Utrecht zijn. Iedereen moet ergens wonen; bovendien hebben wij de studenten nodig in onze stad. Ze zijn bezig met

het verwerven van kennis en we willen graag dat ze die, eenmaal afgestudeerd, voor de stad inzetten. De Partij van de Arbeid is dus niet tegen splitsing en omzetting, maar wil

daar heldere kaders voor hebben en wil het probleem verspreiden over de stad.”

Het e-mailadres van Bülent Isik is b.isik@utrecht.nl

Het gesprek tussen het raadslid en uw verslaggeefster ging nog verder. U kunt het ver-volg lezen op de website van het buurtcomité: www.bc-hoogstraat.nl

Hoe zit dat in een

straat als de

Hoogstraat, in onze

buurt?

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Contact:Contact:Contact:Contact:

● Redactie:Redactie:Redactie:Redactie: Majne van de Merwe Jan Verkaik

● Postadres:Postadres:Postadres:Postadres: Hoogstraat 7 3552 XJ Utrecht

● Mail:Mail:Mail:Mail: sterbc@ziggo.nl

Wat moeten omwonenden doen als

zij vermoeden dat er woningen

zonder vergunning worden

omgezet of gesplitst?

10

Ster

B U U RT C O M I T É H O O G S T R A AT E . O .

Werkzaamheden Loevenhoutsedijk naderen het einde

Website buurtcomité www.bc-hoogstraat.nl online. Wist u dat al???

Na een lange geschiedenis van afsluitingen en omleidingen lijkt nu het

einde van al die werkzaamheden nu in zicht.

Van de projectleider hebben we de volgende planning ontvangen. Al-

leen het weer of onvoorziene omstandigheden kunnen nog roet in het

eten gooien.

Het asfalteren van fase 3 zal gebeuren, als alle omstandigheden het

toelaten, op: 6 en 7 juni fase 3 (van rode brug tot Co de rijk)

Op dat moment zal ook de Rode brug gerepareerd gaan worden om het

klappen tegen te gaan.

Dat andere gedeelte van Co de Rijk tot aan de bushalte zal de

toplaag krijgen op: 8 juni fase 4.

Het Vechthuis is dan alleen via rode brug bereikbaar. De krui-

sing Hoogstraat/Loevenhoutsedijk is die dag dicht!

9 juni is gepland als uitloop fase 4 (mocht het weer tegenzitten)

10 juni belijning gehele werk (onder voorbehoud van het weer.)

10 juni 's avonds gehele weg open!

Als u van het laatste nieuws in de wijk op de hoogte wilt blijven dan kunt u even naar onze internet site surfen.

Daar vindt u de laatste nieuwtjes. Regelmatig worden er de laatste berichten op geplaatst.

Maar ook als u informatie wilt over het buurtcomité kunt u dat daar vinden.

De website zelf is helemaal vernieuwd en ziet er puik uit. Neem gerust eens een kijkje, het kost immers niets.