De koerier extra lr

ERIEREXTRAK

Tussen de mensen

Veerle Dhondt

JUNI2013

Gekiekt Ontluikende lente

Vrij spelReferentiemedewerkerssomatische zorg

PC Sint-Amandus,Reigerlostraat 10, 8730 Beernem - Tel. 050 79 95 [email protected] - www.st-amandus.be

VIERMAANDELIJKS TIJDSCHRIFT VOOR DE MEDEWERKERSVAN PSYCHIATRISCH CENTRUM SINT-AMANDUS

2 KOERIER EXTRA - JUNI 2013

RedactieraadLiesbet WerbrouckRalph BonteKoen VanquaethemCarl Baele

Met dank aangelegenheidsauteurs en -medewerkers:Veerle DhondtKurt VergaerdePierre De SmedtSabine BekaertNancy GevaertDag Van WetterKenneth TaylorEls Van de VeldeFilip DelangheHeidi DavidMarijke Declerck

VormgevingKliek Creatieve Communicatie

DrukDrukkerij Hudders

Wil je geen papieren versie [email protected] (dect 1020).

In dit nummer3 Edito

4 Agenda

5 Prikbord Een zorgballon voor Sabine Bekaert

6 Kort nieuws

8 Tussen de mensen Veerle Dhondt

11 De Monkelaar

13 Gekiekt Ontluikende lente

14 Vrij spel Referentiemedewerkers somatische zorg

16 Je hobby Kurt Vergaerde: duivenmelker

18 Vragenvuur Kenneth Taylor: regisseur en ambassadeur voor de ggz

22 Wedstrijd

23 Over de mensen

24 Inzoomen

Liesbet [email protected]

(dect 1020)050 79 95 02

Heb je vragen bij deze Koerier Extra, suggesties,

bemerkingen, tips voor een onderwerp, onderdruk dan deze uitbarsting van creativiteit niet!

Je kunt hiervoor ook terecht op het directiesecretariaat.

3KOERIER EXTRA - JUNI 2013

We zijn ambassadeurs!

Beste lezer, Jazeker, jij en ik, we zijn ambassadeurs voor de werking van dit Centrum, voor de geestelijke gezondheidszorg en voor de organisatie van de Broeders van Liefde. En goede ambassadeurs, met een goed en correct verhaal, zijn broodnodig.

Een tijdje geleden kreeg de sector van de geestelijke gezondheidszorg dagelijks – willens nillens – media-aandacht. Het tv-programma De Bleekweide op één waarbij therapeute Lut Celie in alle open-heid aan de slag gaat met “gekwetste jongeren”, de zaak Kim De Gelder, de zaak Vandereycken …Nu de mediastorm is gaan liggen, leek het mij een geschikt moment om de werkgroep beeldvorming, samengesteld uit medewerkers en patiënten van dit Centrum, hierover het woord te geven, want het blijft o zo moeilijk voor journa-listen, tv-makers, … en de man in de straat om geestelijke gezondheidzorg juist te belichten of door een realisti-sche bril te zien.De werkgroep beeldvorming wou niet meer terugkomen op oud nieuws. Wel onderschrijven ze de open brief van Similes, de familievereniging geestelijke gezondheid, “Van kanker of diabetes zeg je toch ook niet dat het de schuld is van de ouders”, een oproep voor maat-schappelijke erkenning, hulp steun en begrip voor gezinnen met een psychisch ziek gezinslid. Van elk van ons!”De werkgroep wilde liever vooruitblikken op “hun” positief nieuws, een documen-taire met de titel ’Wat wil jij er nog aan toevoegen?’ . de documentaire is in de grote vakantie klaar en jullie kunnen naar de première gaan kijken tijdens Thuis In Eigen Huis. De documentaire is gemaakt door en met (ex)patiënten en medewer-kers, toevallige bezoekers en zal in de toekomst vertoond worden aan studenten, nieuwe medewerkers en aan externen die het Centrum komen bezoeken.

De werkgroep beeldvorming wil bena-drukken dat er veel meer gelijkenissen zijn in het leven van mensen dan ver-schillen. Ze bekeken samen al een eer-ste versie en zijn alvast heel tevreden over het resultaat. De documentaire is diepmenselijk, maar ook bij momenten luchtig, beklijvend en pakkend. Toen ze de film bekeken was het soms muisstil, … iédereen heeft duidelijk zijn bekom-mernissen. Anderzijds proestten ze soms ook van het lachen als je als antwoord op de vraag ‘Wie zou je niet kunnen missen?”, te horen krijgt: mijn man, mijn kinderen en … mijn stofzuiger”. De documentaire is hun positieve antwoord, hun manier om positief in de aandacht te komen. Voorts geven we in deze Koerier Extra ook het woord aan Kenneth Taylor, regisseur bij het produc-tiehuis ‘De Raconteurs’ (n.v.d.r. God en klein pierke, ea.). Kenneth bracht de voorbije maanden heel wat tijd door op de campus van PC Sint-Amandus en leerde het Centrum, de werking, de medewerkers en de patiënten heel wat beter kennen. Hij is intussen een com-pagnon geworden, een ambassadeur voor de maatschappelijke achtergrond rond geestelijke gezondheidszorg. het is misschien niet wereldschok-kend, maar zowel de documentaire als mensen zoals Kenneth helpen mee om het juiste beeld te scheppen. Ook Veerle Dhondt, medewerkster van ISIZ, is een geëngageerde ambassadeur. Veerle ging mee op Zuidreis, op bezoek bij de projecten van de Broeders van Liefde, en getuigt over haar reis, het werken in andere, moeilijkere omstandigheden van haar ggz-collega’s ter plekke. 100 km op oude wandelschoenen heeft ze ervoor over om geld in te zamelen! Kenneth en Veerle, ambassadeurs in deze Koerier Extra … Geniet ervan!

EDITO

Liesbet WerbrouckDirectiesecretariaat


ActivitEitEn - AcHtEr dE rug

AGENDA

ActivitEitEn - voor dE boEg11 sEptEmbEr 2013 vleugelpop

20 En 27 sEptEmbEr 2013 thuis in eigen huis: vormingsnamiddag met workshops

kleur- en stijladvies, poëtische wandeltocht op de campus, yoga, reisverslag van een bevlogen Zuidreizigster, documentaire, bedrijfsfilm, gezelschapsspellen, massage, relaxatie, mindfullness … Aansluitend op de vormingsnamiddag kan je ’s avonds nog in de tent terecht om na te praten met collega’s en te genieten van lekker eten en drinken.

Meer info over de workshops vind je op het intranet. Schrijf je in via je leidingge-vende!

Medewerkers aten sober op Goede Vrijdag

Kok Bert en zijn aandachtige leerlingen!

mAArt- AprilZuidactie – casa cosma Onder impuls van de acties van de dienst Zinzorg & pastoraal - de posterbeurs, de pannenkoekenverkoop, het sober maal – zamelden we met zijn allen ongeveer € 3700 in tijdens de voorbije Zuidactie. De opbrengst gaat gedeeltelijk naar Casa Cosma, een centrum voor geestelijke gezondheidszorg van de Broeders van Liefde, gelegen in Ayacucho, Pero. Daarnaast steunt PC Sint-Amandus ook Caraes, een psychiatrisch ziekenhuis in Ndera (Rwanda).

27 April 2013badmintontoernooiVoor de derde keer organiseerden de ‘smashing plumkins’ een bad-mintornooi voor medewerkers.Een duo van 4Veld won het toernooi en nam de wisseltrofee mee naar huis.

28 mEi En 4 Juni 2013Koken met bert: Kliekjes en klakjesBert Decavel, afdelingshoofd van FIDES, verwerkte kliekjes en klakjes tot lekkere tapas, soepjes en pesto’s.


PRIKBORD

Ralph verraste Sabine met een fles champagne om haar te feliciteren. Sabines gezicht spreekt boekdelen en haar eerste reactie “maar iedereen hier verdient dat!” siert haar!

Proficiat, Sabine!Zorgnet vlaanderen, een koepelorganisatie voor meer dan 500 voorzieningen uit de gezondheidszorg, blaast dit jaar 75 kaarsjes uit en wil dit vieren. Ze vieren dit door 75 zorgballonnen uit te delen aan 75‘zorgvips’. ralph bonte, medewerker van de vleugel, nomineerde sabine bekaert voor een zorgballon. in de oproep voor nominaties was sprake van een zorg ‘vip’ die vooral gedreven, creatief en inspirerend bezig is, iemand die nieuwe dingen op poten durft te zetten, die een team weet te enthousiasmeren, de zorg anders durft aan te pakken. Kortom iemand die een ‘bijzonder hart’ voor zorg heeft. ralph moest spontaan aan zijn collega sabine denken. Zorgnet vlaanderen reikte intussen een ‘virtuele’ zorgballon uit aan sabine. in de loop van dit jaar verschijnt een portret van sabine op www.zorgnetvlaanderen75.be . sabine zal ook uitgenodigd worden – samen met de 74 andere zorgvips - op het slotevent eind november. proficiat, sabine!

•TEKST Ralph Bonte •FOTO Koen Vanquaethem

Ralph: “Sabine inspireert mij.Sabine werkt in PC Sint-Amandus sinds 1982 en tot op vandaag werkt haar on-uitputtelijk enthousiasme aanstekelijk voor veel mensen, zowel collega’s als patiënten. Motiveren staat hoog in haar vaandel. Je moet het toch maar doen na 30 jaar in de geestelijke gezond-heidszorg! Daarnaast laat ze bijna elke mid-dag haar eigen maaltijd wachten om mensen met slikproblemen bij te staan tijdens het eten. Sabine staat ook altijd klaar, om het even wat er georga-niseerd wordt. Ze heeft ook een bijzondere specialisa-tie: verkleedkledij, wat niet onbelang-rijk is bij De Vleugel.

Als er hier bepaalde attributen ontbreken, dan heeft zij thuis nog een arsenaal waarvan wij zeker zijn dat het zeer groot is. Indien dit niet volstaat dan gaat ze haar zus lastig vallen, want die heeft ook een uitgebreide collectie. Sabine komt soms moeilijk tot een besluit, maar eens ze een keuze gemaakt heeft, dan is het een volhoudertje.Wanneer wij al lang zouden afhaken, dan blijft zij als een pitbull vechten voor haar idee. Je kan er van op aan dat je een gepersonaliseerd kaartje krijgt als bedanking als je iets voor haar bete-kend hebt.”

sabine: “Ik heb een dubbel gevoel. De nominatie is enerzijds aandoenlijk, lief en plezant, maar anderzijds gênant, aangezien ik niet méér ben, kan, doe, dan mijn collega’s en vele anderen.Ik doe mijn werk super graag.

Het positieve contact met patiënten en bewoners, collega’s en tal van mede-werkers op afdelingen en

diensten maakt het werk bovendien écht aangenaam,

verrijkend. 30 jaar geleden belandde ik door toeval

in de geestelijke ge-zondheidszorg: Mijn

collega Marijke Magerman was zwanger en ze was op zoek naar een logopediste

om haar te vervan-gen. Deel uitmaken

van een fantastisch team, ideeën uitwer-

ken en projecten tot een goed einde brengen, dagelijks cliënten ontmoeten en in mindere of meerdere mate kunnen bijdragen aan hun ‘wel-zijn’, blijf blijf ik verrijkend vinden. Het leukste aan mijn werk is de verantwoor-delijkheid om dingen te ondernemen die in het verlengde liggen van m’n persoonlijkheid en mijn kunnen én het contact met heel veel fijne, mensen. Wat ik liever anders zou zien? Dat er anno 2013 nog altijd een taboe rust op psychisch ziek zijn, vind ik bizar.”

Een zorgvip in huis

Een zorgballon voor Sabine Bekaert

“Haar eigen maaltijd wacht.Eerst helpt ze anderen met eten”


KORT NIEUWS

Gehoord en gezienGoed geacteerdCameraman Geert Lauwers, diensthoofd informatica, monteerde onlangs enkele filmpjes voor interne vorming over valpreventie en omgaan met probleemgedrag, met specifieke aandacht voor vrijheidsbeperkende maatregelen. Het clusterkernteam gerontopsychiatrische zorg kwam met het idee op de proppen om casussen voor te bereiden en scripts uit te schrijven om de medewerkers van het interdisciplinair team van Oase 1 en 2 en de verpleegkundige mobiele dagen nachtequipe via filmpjes vorming over deze thema’s aan te bieden. De kernteamleden en stafmedewerkers Hans Pauwels en Bart Deconinck engageerden zich als gelegenheidsacteurs, leefden zich in hun rol in en toonden zich van hun beste acteerkant. De filmpjes werden intussen al een aantal keer gebruikt tijdens interne VTO en zijn handig didactisch materiaal om een toepassing van de theorie te illustreren. Benieuwd? Wie in de toekomst nog vorming over valpreventie en omgaan met probleemgedrag volgt, krijgt dit acteertalent van Amandiaanse bodem misschien nog wel te zien.

Baby op komst?Wie de voorbije jaren mama of papa geworden is, heeft misschien nog een houten speelgoedbak, een speeltafeltje of een kinder-stoeltje staan, dat in het houtatelier van PC Sint-Amandus werd gemaakt. Alle medewerkers krijgen bij een geboorte een geschenk van PC Sint-Amandus. Recent werd een nieuw kindvriendelijk aanbod uitgewerkt in samenwerking met de sociale economie. Alle partners uit de sociale economie gingen enthousiast in op de vraag en we konden een leuk aanbod samenstellen met geschen-ken van De Gouden Otter - het winkelproject van OC Br.Ebergiste - het kaarsen- en zepenatelier van Itinera, dat zich op de campus bevindt en Loca Labora. Laat bij de geboorte van je kindje zeker iets weten, dan zorgt je werkgever voor een gepaste attentie bij deze blijde gebeurtenis.

Een leuke weekkalender is éénvan de geboortegeschenkjes

Geert Lauwers, cameraman van dienst


Kunst en KleurDe Kruiderie zette in de maand mei elke zaterdag de deuren open. De Kruiderie is de kruidenkwekerij die deel uitmaakt van Loca Labora. Loca Labora is een Maatschappelijk Verantwoorde Ondernemer met als rode draad haar tewerkstellingsinitiatieven in arbeidszorg. De Kruiderie gebruikt de serres van het Centrum om citroenverbena te kweken en er zijn geregeld patiënten die gaan werken. in De Kruiderie. Voor de opendeurdagen bezorgde PC Sint-Amandus kunstwerken van (ex-)patiënten en afdelingen om de opendeur op te fleuren. Het Activiteitencentrum De Boerderij zorgde voor kleurrijke buitenversiering.

AC De Boerderij zorgde voor kleurrijke versiering buiten.

FIDES verhuisd!Op 30 mei werd het vernieuwde Gebouw Sint-Aloïs officieel ingehuldigd en gezegend. Wie wou, kon een kijkje gaan nemen. Sint-Aloïs, het vroegere sanatorium en voor de renovatiewerken een jaar geleden begonnen nog de thuisbasis voor de patiënten en de medewerkers van Wegwijs 1, is onherkenbaar veranderd. Het oogt modern en ruim. Voor de cliënten en medewerkers van FIDES is vooral die ruimte om te werken veelbelovend, wetende dat ze de laatste jaren op elkaars lip zaten in Gebouw Reigerlo D, ook de ‘flambouw’ genoemd. Tegelijkertijd is die overvloed aan ruimte ook waar het schoentje wringt. Er zijn meerdere bureaus, twee therapielokalen, een ruim drama-beeldende therapielokaal en een knus groeps-gesprekstherapielokaal. Twee enorme leef-ruimtes en een ronduit schitterende keuken zullen het samenle-ven veel comfortabeler maken. Iedere cliënt heeft een individuele kamer waarin hij zich beter ‘opgenomen’ zal kunnen voelen. Twee prachtig grote tuinen maken het plaatje helemaal af. “Er is ruimte om 20 mensen te begeleiden, maar er zullen kamers leeg staan, want de overheid financiert slechts voor 8 perso-nen. De maatschappelijke nood is nog veel groter: er verblijven momenteel meer dan 1000 veroordeelde plegers in de Belgische gevangenissen en er zijn slechts 35 erkende plaatsen. Om de drie dagen komt een gedetineerde vrij zonder behandeling, zegt Bert Decavel.”. De ruimte is er, de kennis en de ‘drive’ zijn er … de medewerkers zijn er helemaal klaar voor… nu nog de beloofde erkenning van de overheid.

ruimte zat in één van de 2 leefruimtes

Autoloos?Stip alvast 19 september 2013 aan in je agenda. Dan neemt PC Sint-Amandus deel aan de Car Free Day, een duurzame pendeldag voor werkgevers en werknemers. De Car Free Day is een actie van Taxistop en Bond Beter Leefmilieu, met de steun van verschillende partners in het kader van de Week van de Mobiliteit. Hoe verplaats jij je naar het werk? Met de auto …? Sta je soms eens stil bij je eigen verplaatsingsgedrag? Misschien kan je wel eens kiezen voor een ander, duurzaam alternatief. Kom eens met de fiets, loop naar het werk, neem het open-baar vervoer of spreek een collega aan om te carpoolen!Goed voor het milieu, je gezondheid … gezelliger en een druppel op de hete plaat van de fileproblematiek! De directie zal op 19 september alvast het goede voorbeeld tonen. En jij? Er zijn trouwens mooie prijzen te winnen!Meer lezen kan op www.carfreeday.be. Meer info volgt via De Koerier..


TUSSEN DEMENSEN

Veerle Dhondt

Bevlogen Zuidreizigster“ik ben een beetje zenuwachtig”, bekent veerle als we elkaar ontmoeten. Het plat watertje dat ik haar aanbied, blijft onaangeroerd staan. van een droge mond is al snel geen sprake meer als veerle, psychiatrisch verpleegkundige op isiZ, haar verhaal doet over de Zuidreis die ze in februari ondernam.

• TEKST Liesbet Werbrouck • FOTO Veerle Dhondt

Veerle ging niet over één nacht ijs voor ze vertrok. “ Toen ik een oproep voor de Zuidreis las, vulde ik nogal impulsief de vragenlijst in. Ik dacht niet dat ik in aanmerking ging komen en had mijn man zelfs nog niets verteld. Op een dag, ik was aan het winkelen in de H&M, kreeg ik telefoon dat ik geselecteerd was. Dat had ik nooit verwacht. Toen pas begon ik na te denken. Ik besefte dat dit een unieke kans was, maar tegelijkertijd betekende de reis ook een financiële inspanning, een hele organisatie thuis voor mijn twee zoontjes, een investering van vakantiedagen … Ik had het heel moeilijk om te beslissen, vroeg raad aan mijn man Nico, mijn afdelingshoofd, de directie, … Gelukkig kreeg ik de nodige bedenktijd om een weloverwogen beslis-sing te nemen. De lokroep van Afrika, de nieuwsgierigheid naar de manier van werken te plekke, de confrontatie met de moeilijke omstandigheden om te leven en te werken, trokken mij over de streep.”

VoorbereidingMet de steun van haar man en familie kon Veerle zich met een gerust geweten beginnen voor te bereiden. “ Het was een sprong in het onbekende met een groep van 8 mensen die ik niet kende. Voor het vertrek moesten de paperas-sen en inentingen nog geregeld worden, maar toen vertrokken we op 9 februari. Bij het vertrek moest ik een traantje wegpinken, ik was nog nooit zo lang al-leen van huis en weg van mijn man en kinderen geweest”

Positivisme engastvrijheidVeerle was vooral benieuwd naar de ma-nier van werken van haar collega- psychi-atrisch verpleegkundigen. “Ze moeten zich echt beredderen. De infrastructuur kan je vergelijken met de situatie van hier 30 jaar geleden: grote slaapza-len, metalen bedden en gescheurde matrassen. Ze beschikken ook niet over dezelfde medicatie als wij.

Alle afdelingen zijn ook bijna continu overbezet. Er kan er altijd nog wel ééntje bij. Wat me vooral opviel, was de tevre-denheid van de mensen. Ze zeurden niet over de gescheurde matrassen, want een rieten matje om op te slapen, is daar gebruikelijk. Er is één jongetje, dat ik ontmoette, dat ik nooit zal vergeten. De jongen had geen armen, maar hij was apetrots dat hij ons kon tonen hoe hij kon schrijven. Dat beeld is op mijn netvlies gebrand. Ook hun gastvrijheid is enorm. Op een bepaald moment was het enorm aan het regenen. We gingen met de groep gewoon binnen in een huis. De inwoners maakten plaats voor ons en we konden daar schuilen tot het gestopt was met regenen. Dat kan je je hier toch maar moeilijk voorstellen.”

“Het beeld van mijn reis: de kracht om er ondanks alles het beste van te maken”


PetekindVeerle ging ook op bezoek naar Caraes, het psychiatrisch ziekenhuis in Ndera (Rwanda), het petekind van PC Sint-Amandus. “Het ziekenhuis is het enige psychiatrisch ziekenhuis in Rwanda en de mensen komen van heinde en verre naar Caraes.

Qua sanitaire voorzieningen, infrastruc-tuur, … is het ziekenhuis er niet zo goed aan toe. Ik heb bewondering voor de therapie die ze kunnen aanbieden

in deze moeilijke werkomstandigheden. Een vijftal jaar geleden organiseerden we in Beernem een dakpannenverkoop. De opbrengst hiervan ging naar de bouw van een polyvalente zaal. Ik zag dat de centen goed besteed werden en werd meermaals bedankt! Wat me ook opviel, was de korte opnameduur. Het is zo dat alle handen tellen om op het land te werken. In Bukavu (Congo) wordt de familie heel nauw betrokken bij de behandeling. Per patiënt wordt ook een familielid opgenomen. Ze sla-pen in hetzelfde bed en volgen dezelfde therapie.Het familielid – vaak de minst sterke van de familie- krijgt inzicht in het ziek-tebeeld en leert om te gaan met een

crisis voor als de patiënt weer thuis is. Het familielid wordt ingeschakeld om de maaltijd te bereiden, zorg te dragen voor de patiënt… “

Voeten op de grondVeerle was redelijk snel weer aange-past bij haar terugkeer. “We werden heel goed voorbereid op onze thuis-komst en kregen heel veel nuttige tips. Het was heel emotioneel en overwel-digend toen ik met de trein toekwam. Ik ben zelf niet honderduit beginnen te vertellen over wat ik had beleefd, maar luisterde vooral naar de verhalen van de kindjes.

Ik was doodop van de reis en gelukkig kon ik op mijn mama rekenen, want er is toch altijd zoveel te doen en te rege-len hier … In had me voorgenomen om alles een beetje rustiger aan te pakken, maar het is ongelofelijk hoe snel je terug weer de jachtigheid en het drukke leven hier in Vlaanderen opneemt.” Ik zou de Zuidreis aan iedereen aanraden. Wat me vooral bijblijf,t is vooral het enthousiasme van de mensen, hun gastvrijheid ook en hun kracht om er het beste van te maken.”Het einde van de Zuidreis betekent niet het einde van haar engagement. “Eerst wil ik graag focussen op de examens van mijn brugopleiding, maar ik wil me ook verder inzetten voor het psychia-trisch ziekenhuis Caraes. Ik heb gezien hoe hard de steun nodig is. De huidige afdelingen zijn vaak overbezet. >

De ZuidreisElk jaar organiseert Fracarita Bel-gium, de NGO voor ontwikkelings-samenwerking van de Broeders van Liefde een Zuidreis. De Zuidreis is een heel directe manier om kennis te maken met de projecten in het Zuiden. Tijdens de Zuidreis krijg je te zien hoe de mensen daar werken, welke noden ze ervaren en hoe ze met onze steun werken aan een betere toekomst.

Info op www.zuidreis.be

De polyvalente zaal in Ndera. PC Sint-Amandus financieerde een stukje van de inrichting.

•• De ‘muzungu’ werden overal har-telijk ontvangen ••

•• Ik stap me de ziel uit het lijf voor Ndera ••


Wie is …

•naam Veerle Dhondt

•burgelijke staat Samen met Nico Maertens (Oase 1) en mama van Robbe en Jelle

•bezige bij “ Ik heb iets met voeten en leegstaande, vervallen gebouwen. Ik werk naast mijn opdracht in PC Sint-Amandus nog als thuisver- pleegkundige, pedicure, liet de namen van mijn zoontjes op mijn voet tatoeëren en volgde al 2 jaar een cursus fotografie. Momenteel volg ik ook nog de brugopleiding. Veel ben ik niet thuis, maar gelukkig heb ik een brave man, die mij veel helpt.”

Fracarita Belgium zou deze afdelingen graag ontlasten en twee nieuwe afdelin-gen inrichten in Kigali-stad. Voor ver-slavingszorg en PTSD (post traumatic stress disorder) zou er op die manier een aparte opvang en begeleiding zijn, wat de zorg in Ndera zelf ten goede zou komen, maar dat kost natuurlijk geld en daar zou ik graag mijn steentje voor bijdragen.

Ook al ben ik niet getraind, toch zal ik samen met mijn mama – een geoefend wandelaarster- op 9 augustus deelne-men aan de dodentocht in Bornem. Ik begon op 5 mei met mijn trainingspro-gramma en stapte 42 km in en rond Blankenberge. Ook op Thuis In Eigen Huis neem ik een workshop voor mijn rekening om mijn reisverhaal te vertel-len.”

Een familielid maakt in de buitenkeuken het eten klaar voor de opgenomen patiënt.

Oef! De eerste 42 km zitten erop.

Even de schade opmeten

Oude sportschoenen ok? Check

Stappen voor het vaderland en vooral voor Ndera

Voorbereiding op de dodentocht: start!

Trots tonen de kinderen wat ze kunnen!

Veerlesponsoren?“Wie mij en het Zuiden een financieel hart onder de riem wil steken, kan mijn dodentocht sponsoren op het rekeningnummer van Fracarita Belgium:IBAN BE 51 4459 6281 2162met de mededelingNdera 2013.”


De dwingelandij van het groen

De monkelaar willens nillens monochroom!DE MONKELAAR

vaak krijgen we de bemerking van bezoekers op onze campus dat het hier zo een mooie groene omgeving is. En groen zou ook rustgevend zijn. Het moet hier dus wel leuk werken zijn!

• TEKST EN FOTO De monkelaar

Vaak krijgen we de bemerking van bezoekers op onze campus dat het hier zo een mooie groene omgeving is. En groen zou ook rustgevend zijn. Het moet hier dus wel leuk werken zijn! Ik moet zeggen dat ik dat vroeger ook vond. Maar, meer en meer heb ik het beklemmend gevoel dat het groen het hier aan het overnemen is. Het bezorgt me soms claustrofobische gevoelens. Vaak moet ik me dan ook terugtrek-ken in het toilet, te weten een volledig blauwe ruimte. Via allerhande ademha-lingsoefeningen (“adem met die buik”, hoor ik m’n therapeut dan steeds her-halen) kom ik dan weer zoetjesaan tot rust, maar er is dan absoluut niet veel nodig eer het me weer allemaal groen voor de ogen wordt.

Nu moet je weten dat ik eigenlijk een groene jongen ben: ik heb thuis één kip lopen (de tweede is schielijk overle-den), ik zet spinnen levend buiten, m’n compostvat heeft een kalmerende werking op me - naast het buikadem-halen uiteraard - en ooit kweekte ik zelfs biologische groenten. Ik zie mezelf nog trots staan met m’n broccoli in m’n handen. Enkele uren later lag die broccoli echter in m’n compostvat, daar gedropt door m’n vrouw wegens teveel eiwitrijke rupsen. Samen met die broccoli verdween trouwens ook m’n groentekwekerscarrière in datzelfde compostvat.

Als ik dan toch zo groen ben en hier in een groene omgeving mag werken,

wat kan dan toch het probleem zijn, hoor ik je denken. Wel, het is het “te-probleem”. In de lagere school reeds leerde ik dat “te” nooit goed is, met uitzondering van ‘te-vreden’ , en ‘te Lourdes op de bergen’.

Het gifgroen dat voor mij de druppel werd, is niet te zoeken in de natuur rondom ons, maar op de enveloppes, brieven, borden langs de weg, op de weinige auto’s die nog op het domein mogen rijden. Het is het logogroen, het bedrijfsgroen, de huisstijlkleur. Dit koudgroen werd ooit plotsklaps in-gevoerd (door het communicatiebureau met de naam “Magenta” notabene), en we zullen dit geweten hebben. Sinds-dien moet het voor nagenoeg alles ge-bruikt worden: powerpoints, drukwerk, naamkaartjes, e-mailhandtekeningen…, nog net niet voor ons ondergoed (toch niet dat ik weet).

Daar wringt voor mij het spreekwoor-delijke schoentje. Waar we hier lang geleden de rode rokjes hadden en de toenmalige bewoonsters rood moesten dragen, zijn we nu beland bij de dwinge-landij van het groen. “L’ histoire se répète”, maar uiteraard ook “Des goûts et des couleurs, on ne discute pas”. En ik ben er me van bewust: “het gras is altijd (nog) groener aan de overkant “, dus blijf ik maar lekker hier.!

Moet er nog groen zijn?

“Eigenlijk kijken oude mensen liever uit op een

straat waar wat gebeurt, dan op groen dat een rust geeft die ze niet nodig hebben.”

Simon Carmiggelt


GEKIEKT

De lente liet wat op zich wachten, maar samen met het ontluiken van de natuur kwam de voorbije tijd ook het buitenleven in PC Sint-Amandus weer op gang.Wie oog heeft voor de groene werkomgeving zal beamen dat de campus tijdens het voorjaar op zijn best is. Onze campus is mooi, zeker, maar alles kan beter. De directie wil de komende jaren werk van maken van de omgevingsaanleg van de campus.toen de zon voor het eerst kwam piepen, ging onze huisfotograaf, Koen Vanquaethem, op pad.

Het terras van het restaurant kreeg zijn eerste gasten over de vloer, Paul Vandepoele – medewerker van de huishoudelijke dienst – schrobde alle vuil van tuinbanken en tegels, het gras kreeg een eerste maaibeurt …

Intussen zijn we klaar voor de zomer. Geniet van deze lentekiekjes en een fijne zomer voor iedereen!

Ontluikende lente

… Tijd voor de lenteschoonmaak. Paul Vandepoele schuurt en schrobt tot alles buiten er piekfijn uitziet.

… Dieter Demilde, medewerker van de technische dienst, zorgt ervoor dat de grasvelden er keurig bij liggen. Het was nodig A

… Ook de paarden kunnen weer van stal gehaald worden voor de hippotherapie.


… Middagpauze. Bij mooi weer buiten kunnen eten valt bij veel medewerkers in de smaak.

… De Japanse kerselaars aan de achterkant van Gebouw Sint-Marie.

… Ruth Knockaert geniet met de patiënten van Oase 2 van een wandeling op de campus

… Waarom niet buiten een werkoverleg houden, dachten de medewerkers van AC De Boerderij

... Even een balletje slaan


de werking met referentiemedewerkers is voor de meeste medewerkers wel vertrouwd. referentiemedewerkers zijn een soort ‘antennes’, een tussenschakel tussen de centrale medewerkers en de afdelings- of dienstwerkingen. Ze zijn aanspreekpersonen voor een bepaald thema en ook wel inhoudelijke specialisten van bijvoorbeeld agressiebeheersing, vrije tijd, pastoraal en ethiek … en ook somatische zorg. in 2005 ging pc sint-Amandus van start met de referentiemedewerkers. dit keer laten we de referentiemedewerkers somatische zorg aan het woord. Waar moeten ze vooral oog voor hebben? Wat komt aan bod tijdens hun overlegmomenten? Welke vragen krijgen ze vooral? Wat is de rol van nancy gevaert, de centrale referentiemedewerker somatische zorg?

Nancy Gevaert is de centrale referentie-medewerker somatiek. Nancy is zieken-huishygiëniste en leidt de vergaderingen met de referentiemedewerkers in goede banen. “Ik geloof in het belang van een goede ‘totale’ zorg voor onze mensen. Bij de patiënten en bewoners moet waar nodig evenveel aandacht gaan naar kwaliteitsvolle fysieke zorg. In Nederland staat men hierin al veel verder en bestaan hierover officiële kwaliteitsnormen.

Ik denk dat veel referentiemedewerkers dat geloof met mij delen en dat dit hen motiveert om de taak van referentieme-dewerker op te nemen. Ik informeer de referentiemedewerkers - allen ver-pleegkundigen - en communiceer over instructies, procedures … Ik probeer ook de interesse te wekken voor ruimere thema’s zoals patiëntveiligheid en ziekenhuishygiëne. Er is ook een uitleendienst voor medische materialen

in Gebouw Lindeveld. Afdelingen met patiënten/bewoners die speciale noden hebben, kunnen de nodige hulpmid-delen vragen via de uitleendienst. Ik maak de referentiemedewerkers er ook op attent dat het uitleenmateriaal proper teruggebracht moet worden, dat de patiënten op tijd op de komen… Onlangs merkte iemand op dat er bij de geleverde luizenshampoo geen kam zat. Toen hebben we samen met de apo-theek deze kam standaard voorzien bij het product . Ik probeer vooral een doorgeefluik te zijn en een aanspreek-punt voor vragen.”

Heidi David en haar collega Heidi Dejonghe zijn de referentiemedewer-kers van PVT De Ent. Heidi is een referentiemedewerker van het eerste uur. “ We kijken erop toe dat de proce-dures correct uitgevoerd worden en

Speciale aandacht voor fysieke noden

Referentiemedewerkers somatische zorgVRIj SPEL

Op alle ziekenhuis- en PVT-afdelingen is er minstens één refentiemedewerker somatische zorg. De 32 referentiemedewerkers houden geregeld overleg. op de foto bovenaan (links –rechts): Nico Maertens, Gino Dejaegere, Elien Verbeken, Ingrid De Mey, Marijke Declerck, Heidi David, Heidi Dejonghe, Bart De Keyser, Martine Vermeersch , Elke Soenens, Filip Delanghe, Nancy GevaertOnderaan: Brecht Neirynck (tvv Ann Govaere), Noura Hamidou, Lieve Verfaillie, Philippe Buyck, Gerda Vandevoorde, Rita Persyn

Ontbreken op de foto: Sam Maertens, Ann Govaere, Francine Cardon, Claire Icket, Dagmar Cloet, Rika Hollevoet, Ann De Craemer, Shana Coen, Petra De Bree, Christelle Rotsaert, Vicky Huysentruyt, Linda Verduyn, Eric Speeckaert, Lies Dejaegere, Nadine Huys, Mia vercaemer


informeren de collega’s als een proce-dure wijzigt of als er nieuwe afspraken zijn. We beheren en controleren ook of alle medicatie aanwezig is in de spoed- en noodkast, de kast met verzorgings-materialen … We controleren bijvoor-beeld regelmatig de vervaldata van medicatie, labotubes ... We zijn voor de collega’s ook een aanspreekpunt als ze vragen hebben. Ze kunnen bij ons terecht als ze bijvoorbeeld willen weten hoe ze een bloedsuikermeter moeten hanteren.”

“Ik ben één van de twee referentieme-dewerkers van De Stek, zegt Marijke Declerck. Op de afdeling hebben onze bewoners vaak heel specifieke noden. Om kwaliteitsvolle zorg te kunnen bieden, ma-ken we gebruik van een aantal hulpmidde-len zoals rollators, een antidecubitusma-tras, een bord met speciale boorden zodat de bewoners zo lang mogelijk zelfstandig kunnen eten, een tillift, speciale tuitbekers om te drinken …De tillift is ons bijvoorbeeld al eens goed van pas gekomen toen een bewo-ner op de afdeling moest herstellen van een operatie.”

“Als referentiemedewerker somatische zorg zijn we verantwoordelijk voor het beheer van de spoed- en de somati-sche noodkast, beide medicatiereser-ves op de afdeling. We werken hier uiteraard voor samen met de apotheek.

Alle afdelingen beschikken over een noodkast, een soort huisapotheek met pijnstillers en medicatie voor maag- en darmklachten. Er zijn enkel spoedkasten in De Ent en op Crisisinterventie. De spoedkast is een beperkte reserve ge-neesmiddelen buiten de apotheek. Er zit o.a. antibiotica en insuline in. Als er een nieuw voorschrift opgemaakt wordt buiten de openingsuren van de apotheek en er kan niet gewacht worden tot de apotheek open gaat, dan kan van deze spoedkast gebruik gemaakt worden. Dat kan ook als een medicatiestock uitgeput is of als het om een éénmalige toediening van een medicament gaat.”

“De informatie die we als referentiemede-werker krijgen is heel ruim. Er komt ook heel wat aan bod van andere vergaderin-gen dat gelinkt is aan somatische zorg: ziekenhuishygiëne, medische materialen ...

We besteden aandacht aan de bestelpro-gramma’s, de griepvaccinaties, nieuwe werkinstrumenten op de afdeling zoals bloeddrukmeters, glucosepennen, ae-rosoltoestellen, handhygiëne. Ikzelf vind niet enkel de psychische maar ook de somatische zorgverlening zeer belangrijk. Goede observatie en behandeling van lichamelijke problemen zijn dikwijls es-sentieel om zich ook psychisch beter te voelen, zegt Nico Maertens.

“Ik ben al referentiemedewerker van bij de opstart. Ik heb mij destijds geënga-geerd omdat ik algemene verpleegkunde heb gevolgd, zegt Rita Persyn. Daardoor ben ik nog steeds heel geïnteresseerd in de somatische zorgen bij de patiënt. Bij ons, Op wegwijs 1, een hele grote afdeling, volg ik de bevoorrading van het medisch materiaal op. Ook tijdens interdisciplinaire vergaderingen probeer ik steeds vanuit mijn achtergrond en ervaring mijn steentje bij te dragen. Alle collega’s weten mij ook te vinden voor on-dersteuning bij complexere wondzorgen. Wie mij kent, zal het beamen. Ik heb het graag proper en netjes, zodat er steeds een optimale zorg kan gegeven worden. Dat begint met propere handen.”

Speciale aandacht voor fysieke noden Heidi controleert de kast met

verzorgingsmateriaal? Alles aanwezig?

“Voor oudere bewoners en bewo-ners met verschillende fysieke ongemakken komen de hoog-laagbedden op de afdeling goed van pas.”

Filip Delanghe, referentieme-dewerker somatische zorg op Crisisinterventie

Nancy Gevaert, centrale referentie-medewerker somatische zorg

Even tonen hoe een bloeddrukmeter werkt

Meestal volstaat het om de handen te ontsmetten, maar in bepaalde situaties moeten de handen grondig gewassen worden.


jE HOBBY

Kurt Vergaerde: duivenmelker

Een ‘liefhebberij’ met handicapsWanneer je onze collega Kurt vergaerde ‘googelt’ dan kom je al snel op discussiefora over duivenmelken. Het typeert meteen Kurt dat hij zich bevlogen (what’s in a name) inzet voor zijn sport. bang voor het cliché, doet hij er alles aan om de beeldvorming rond de sport op te krikken.Zo ook toen we hem belden voor dit interview: “natuurlijk wil ik daar aan meewerken, maar maak er alsjeblieft geen goedkoop cliché van! ik ben niet dat oude ventje dat in zijn half versleten stofjas, fluwelen pet op en gerolde sigaret tussen de lippen op zijn duiventil zit.” ik verbaas mij er telkens over bij een gesprek over een hobby, maar ook hier steekt Kurt meteen van wal in een passionele uitleg over zijn sport.

• TEKST Ralph Bonte • FOTO Kurt Vergaerde en Koen Vanquaethem

Koerier Extra: “Kurt, toen ik je naam googelde, kwam ik terecht op de site www.pipa.be (pigeon paradise), een soort mekka voor duivenliefheb-bers in België. Ik kon er lezen dat je hoog scoorde op de zware fond en al meteen was ik het kwijt. Wat is dat ‘zware fond’?“Kurt: “De zware fond, dat is de cate-gorie waarin ik samen met mijn vrouw speel. In de duivensport bestaan er 4 categorieën: snelheid (250 km) is vooral regionaal, halve fond (300 -500 km) en fond (600- 850 km) zijn nationale categorieën. Daarna komt de zware fond, dat is de categorie voor internationale wedstrijden en we spre-ken hier over afstanden van meer dan 900 km. Het seizoen van de zware fond loopt van half juni tot de eerste week van augustus.”

KE: “Waarom hebben jullie voor de zware fond gekozen?”Kurt: “Mijn vrouw werkt ook in de zorg-sector. Wij moeten elkaar dus aflossen in het onderhoud en de verzorging van onze duiven. In de andere catego-rieën zouden we nog meer tijd moeten investeren. Het gebeurt wel vaker dat ik net een nacht gewerkt heb en dat ik dan nog eerst anderhalf uur met mijn duiven bezig ben vooraleer ik in mijn bed kruip, maar dat is een keuze hè?!

Onze vakantie plannen we meestal na het seizoen of soms ervoor, maar dan lange tijd ervoor. Vroeger speelden we met jonge duiven op nationale vluchten tot 750 km, daar heb ik er destijds nog 9 van de 12 gewonnen.”

KE: “Help mij eens, ik las het volgende op die website: “Ik heb in 2009 een doffer opgehaald uit een crack maal zijn volle zus. Deze doffer heb ik gekoppeld op de zus van de vader van de crack….” Kurt: “Inteelt mag bij mensen niet, maar bij de duiven wordt het vaak ge-daan. Wanneer je een ‘crack’ hebt, een goede prijsduif, dan betekent het dat de genen van dat beest goed zitten.

Zijn zus zal ook wel een deel van die goede genen hebben. Als je die bees-ten dan kruist, dan kan het dat daar te-rug een hele goede duif uit voortkomt. Die goede genen hebben te maken met een soort intelligentie, vooral oriënta-tievermogen is belangrijk.”

KE:“Hoe ben je in de duivensport beland?“Kurt: “Ik beken schuld. Van mijn moeder moest ik naar de mis op zondagochtend, maar onderweg zag ik al die duiven die moesten landen en ik bleef natuurlijk achter bij die duivenmelkers… Het is een passie geworden en ik heb het geluk dat mijn vrouw ook uit een duivenmelkersfamilie komt. Zij is er nog feller mee bezig dan ik. Het leuke van onze sport is, dat wanneer je meedoet aan een wedstrijd, je meteen tegen de profs moet uitkomen. Het is niet zoals in het voetbal dat er verschil-lende klassen bestaan. Op de weg naar Knokke kom je een paar villa’s tegen die volledig ingericht zijn als duiventil, maar toch kan je als beginneling van zo iemand winnen. Het is ook een sport die nooit ophoudt. In het voetballen mag je zeggen dat je aan je 35ste afge-schreven bent. In onze sport is dat niet zo. Je kan heel lang blijven spelen.”

KE: “Je zegt dat je met de duiven speelt? Maar wat doe je dan precies?”Kurt: “Trainen hé! Verplichte training!”

Wie is …•• Ik beken. Ik zat vroeger op zon-dagmorgen liever bij de duiven dan in de mis.••


•naam Kurt Vergaerde

•Woonplaats Jabbeke

•gezin Getrouwd met Anja en papa van Charlotte(17) Thibaut (14) en Seppe (11)

•FunctieCoördinator centrale en mobiele nacht Vakgroepvoorzitter nachtverpleegkundigen

•vrije tijd Tuinieren en fietsen

KE: “Hoe gaat dat precies in zijn werk?”Kurt: “Ik laat de duiven vliegen en daarna sluit ik het duivenhok. Spontaan vliegen ze makkelijk 20 minuten uit zichzelf alvorens te gaan zitten. De volgende 20 minuten lukken ook jonge duiven.

Wanneer ze die duif los laten dan vliegt ze zo snel als ze kan terug naar huis. We spelen ook prestatiegericht. Wan-neer er in Barcelona +/- 30.000 duiven gelost worden, dan worden de prijzen verdeeld onder de eerste 25 % die aan-komen. De rest gaat de pot in. Van een oude duif kan je bijvoorbeeld lekkere heilzame soep maken. Het klinkt hard maar je moet die selectie maken om progressie te maken.“

KE: “Is het een dure sport?”Kurt: “Je moet het zien als een hobby. Het kost natuurlijk geld en wat je wint, is hooguit je inschrijvingsgeld. Je kan natuurlijk ook gokken. Inzetten op één van je eigen duiven, wanneer je zijn kansen hoog inschat, maar daar doe ik niet aan mee.”

KE: “Bedankt voor het gesprek Kurt.”Kurt: “Zonder dank, mochten er men-sen zijn die willen beginnen spelen, bij mij kunnen ze een koppel krijgen!”

Het koppel Vergaerde – Denolf: passionele duivenmelkers

Wist je dat …?… we een mannetjesduif een doffer of duiver noemen en een vrouwtjesduif een duivin.

… er waanzinnige prijzen betaald worden voor een duif? Vooral Ja-panners, Chinezen, Koeweities be-talen soms veel geld voor een duif. Recent veranderde een duif van eigenaar voor 108 000 euro. Ook Kurt heeft duiven vliegen in Taiwan. Bij de verkoop van duiven, bepalen makelaars de prijs. Als alles of-ficieel verloopt, dan gaat 1/3 naar de belastingen, 1/3 naar de site of organisatie via wie je verkoopt, 3% gaat naar de bond en wat overblijft is voor de melker…”

“duivensport is geen sport voor oude ventjes••


“Een film over mensen zoals jij en ik“

Kenneth Taylor,regisseur en ambassadeur voor de ggz

VRAGENVUUR

Deelnemen aan groepssessies was heel belangrijk om het vertrouwen te winnen.


pc sint-Amandus heeft binnenkort een nieuwe bedrijfsfilm. de vorige was 13 jaar oud en gedateerd. pc sint-Amandus deed een beroep op productiehuis de raconteurs voor een nieuwe film met een duidelijk opzet: niet zomaar een film over dit centrum, maar vooral ‘vanuit’ dit centrum. Een bundeling van verhalen en ervaringen van patiënten, bewoners en medewerkers, waaruit op een authentieke manier moet blijken waar pc sint-Amandus voor staat. Kenneth taylor is regisseur van dienst.

•TEKST Dag Van Wetter •FOTO Kenneth Taylor en Ivan Mervillie

KE: “Een nieuwe bedrijfsfilm… dat zal velen raar in de oren klinken. Zijn wij dan een gewoon bedrijf, die een bedrijfsfilm nodig heeft?” Kenneth: “Het zal geen klassieke bedrijfsfilm zijn, maar het resultaat zal eerder een documentaire zijn, die ons van binnenuit moet leren hoe PC Sint-Amandus werkt aan de hand van verhalen van mensen die hier opge-nomen zijn of werken. Ik denk dat het resultaat eerder een soort van docu-mentaire is. PC Sint-Amandus contac-teerde productiehuis De Raconteurs omdat het productiehuis zich graag voorstelt als een verhalenhuis waarin het boeiende, levensechte verhaal cen-traal staat. Ik denk dat dit ook echt de doelstelling was van jullie bedrijfsfilm. Ik werk freelance als regisseur voor De Raconteurs. Ik denk dat ze voor deze opdracht voor mij gekozen hebben om-dat ik goed kan luisteren en feeling heb voor gevoeligheden, menselijk contact. De Raconteurs willen het verhaal van mensen vertellen… dat is onze passie.

We zijn niet zomaar op zoek gegaan naar straffe verhalen, maar wel naar verhalen die mensen eerlijk, vanuit hun eigen ervaringen kunnen vertellen. Voor de film heb ik samengewerkt met Jimmy Kets. Hij is eigenlijk fotograaf, maar we kozen hem omdat we ook voor de beeldvoering niet het traditionele pad kunnen bewandelen. Jimmy heeft oog voor iets bijzonder, wat vooral in de sfeerstukjes belangrijk is en een stempel drukt op de film. Er is bijvoor-beeld een beeld van Wegwijs 1 …een patiënt zit te luisteren naar muziek. We filmen het volledige raam met zicht op de campus, niet enkel onderaan en dat geeft het gevoel van hoe hij opgaat in zijn kamer maar ook visueel het gewicht

dat rust op zijn leven - dat zijn echt beel-den die bijblijven. Zo zijn er nog zoveel fragmenten …

KE: “Welke opdracht van vroeger kan je het best vergelijken met de opdracht voor PC Sint-Amandus?”Kenneth: “In ‘God en klein Pierke’ stond ook het verhaal van de mens centraal. Het waren wel bekende mensen, maar er is niet zoveel verschil, in mijn ogen, tussen het verhaal van grote mensen en van kleine mensen… Iedereen heeft zijn kleinmenselijke trekken en ook bij de grote BV’s die we volgden, zag je dat wel. Dat vond ik ook het boeiendste bij ‘God en klein Pierke’, dat je ook ziet dat BV’s soms eens op hun gemak wil-len zijn of nood hebben om eens niet in de kijker te staan.

Ook van BV’s hebben veel mensen maar een oppervlakkig beeld, het uiterlijke beeld. In ‘God en klein Pierke’ werd vooral de andere kant getoond. Het was geen eenzijdig beeld, het was een kleurrijker beeld, een wisselend beeld met ups en downs soms. Dat was ook de bedoeling van het program-ma: het beeld van de BV doorprikken, een ander beeld laten zien, hen als mens leren kennen.Ook over psychiatrische patiënten en psychiatrie heeft de buitenwereld een eenzijdig beeld, dat helemaal niet klopt met de werkelijkheid. We proberen in jullie film gewoon te tonen hoe het echt is. Ik denk dat de buitenwereld vooral echt niet weet, niet kan inschatten wat er hier gebeurt. Daarom is het goed dat we deze film maken: om te tonen hoe het er wel aan toe gaat.” KE:“PC Sint-Amandus is een groot centrum, een ziekenhuis en PVT. Je kan hier dus heel wat mensen te-genkomen: mensen die hier opgeno-men zijn, die hier tijdelijk verblijven, mensen die hier werken, mensen met heel wat verhalen. Verhalen genoeg te rapen. Maar hoe pak je het aan om die verhalen verteld te krijgen?”Kenneth: “Ik heb zelf nooit het gevoel dat ik heb dat ik hier in een zieken-huis rondloop. Dat zal wel een stuk te

maken hebben met de uitgestrektheid van de campus en de groene omgeving. Door mij te laten rondleiden op de afde-lingen, kwamen de verhalen spontaan. Ik sprak mensen aan, soms spraken ze mij ook aan. Dat was voor mij de eerste barometer: de mensen willen hun ver-haal kwijt. De eerste klik met iemand vind ik heel belangrijk. Meestal gingen we in de zithoek zitten en geraakten we aan de praat. Na zo’n gesprek, vroeg ik ook of ze zin hadden om mee te wer-ken. Tijdens die researchperiode, toen ik nog niet filmde, nam ik ook deel aan groepsactiviteiten. Een beetje onge-bruikelijk misschien en de eerste tien minuten was het een beetje onwennig, maar ik vond het echt belangrijk om dat te doen. Ik woonde de kooktherapie van De Palissant bij en dat verraste mij omdat ik zag dat het vooral de patiën-ten waren die het initiatief en de beslis-singen namen.

Zij beslisten om frietjes te maken én om buiten te gaan eten. Iedereen had zijn taak, ook ik. Ook de PMT-sessie van Pariz was heel verrijkend om te zien hoe je met sport therapeutisch kunt werken: de bal doorgeven, de aandacht van de andere vragen…dat blijkt niet altijd zo gemakkelijk, ook niet voor mij. Tijdens die eerste periode van gesprek-ken en groepssessies won ik ook het vertrouwen voor later, toen we kwam filmen en waren we nooit een vreemde eend in de bijt. Integendeel, we werden altijd heel hartelijk ontvangen en voelden ons welkom. Bij de montage hebben we wel bepaalde stukken niet gebruikt, we zijn waakzaam gebleven om aan de juiste kant van de lijn te blijven.”

KE: “Er zijn heel wat clichés, zelfs hardnekkige misverstanden die de ronde doen over geestelijke gezond-heidszorg. Heb je ook die soms beves-tigd gezien of net niet?” Kenneth: “Een groot clichébeeld is de vermeende geslotenheid met hoge mu-ren en zo. Het klopt natuurlijk wel dat er afdelingen zijn met gesloten deuren, maar toch heb je op die afdeling niet het ‘gesloten’ gevoel. >

•• Met de film willen we tonen hoe het er echt aan toe gaat••

•• Het stopt nooit. Mensen komen en gaan … zoals de seizoenen••


‘De Raconteurs’ is een productiehuis in Gent. Alles begon met “Meneer Doctoor”, een succesvolle Canvas-reeks die Peter Van de Kerckhove – toen nog voor Woestijn-vis – heeft gemaakt over gewezen dokters. Uit die samenwerking is ‘De Raconteurs’ ontstaan. Ondertussen maakten ze “Meneer de Burgemeester”, “Drie Generaties” en recent nog “100 jaar Vooruit”.

Voor ‘onze’ bedrijfsfilm kwamen De Raconteurs bij Kenneth Taylor terecht. Kenneth Taylor begon na zijn studies onmiddellijk bij Woestijnvis. Bij Woestijnvis was hij als regisseur betrokken bij heel verschillende programma’s: van de absurde humor van “Neveneffecten’ en ‘Willy’s en Mariëtten’, over enkele zaken voor Man Bijt Hond (bv. de begingeneriek), tot in de laatste fase vooral ‘God en klein Pierke’ met Martin Heylen. Als regisseur (samen met Johan Heldenbergh) én burgemeester van Wichelen maakte hij ook de film ‘Schellebelle 1919’, waarin zowat de hele gemeente meespeelde.Cameraman Jimmy Kets is o.a. huisfotograaf voor De Standaard. Hij maakt oa. ook de documentaire ‘Lijn 3’, bij de gelijknamige fototentoonstelling in Gent.

•• Patiënten zijn mensen zoals jij en ik••

Die openheid was nieuw voor mij. Ik ben wel gaan inzien dat die openheid juist de kracht is van de manier van werken.

Mijn kennismaking met een afzonde-ringskamer was voor mij wel een eye-opener. Op Pariz ben ik met een patiënt naar een afzonderingskamer geweest ben. Deze patiënt vertelde daar zelf over zijn eigen ervaringen en de aanpak van het team. De patiënt wordt zelf ook zoveel mogelijk betrokken in het gebruik van een afzondering – op die manier is het dikwijls op vraag van de patiënt dat hij of zij in afzondering gaat. Ook al blijft het voor een patiënt een heel confronterende ervaring, een pa-tiënt kan ook beseffen dat het goed is voor zichzelf. Dat geeft een totaal ander beeld dan de isoleercellen en dwang-buizen in vele hoofden. Het is geen straf voor de patiënt en ook voor teams is het geen eerste optie, maar soms is er geen alternatief. Ook de patiënt vertelde dat hij besefte dat het soms noodzakelijk is.Het beeld dat ik vaak heb van een algemeen ziekenhuis is dat je een paar keer per dag geholpen wordt. In een psychiatrisch ziekenhuis lijkt het wel de omgekeerde wereld. Er is een heel nauw contact tussen teamleden en patiënten. Dit is hier zeer belangrijk, volgens mij is dit de helft van het herstel… als je daarover al kan praten. Ik heb zelf ook mogen ervaren hoe warm en menselijk het contact is. Tijdens de groepssessies voel je de kracht van de teamleden en hoe ze de

talenten van mensen naar boven halen, het groepsgevoel, de appreciatie van de groep… Er wordt volgens mij heel veel aan positieve bevestiging gedaan bij de mensen, gepoogd om het beste uit de mensen te halen en hen te bevestigen in hun krachten.”

KE: “Je hebt niet alleen het vertrou-wen gewonnen van patiënten of bewo-ners, maar ook van medewerkers. Hoe kreeg je hen voor de camera?”Kenneth: “Ik weet niet echt of ik daar-voor iets speciaals deed, maar ik denk dat veel medewerkers zagen op welke manier ik met patiënten omging en dat dit hen over de streep trok.Wat wel heel grappig was bij de re-search, toen ik een ochtendgesprek op De Delta bijwoonde, is dat ik niet kon inschatten wie patiënt was en wie me-dewerker en dat is net goed natuurlijk. Alweer een misvatting de wereld uit, want je kan niet weten hoe patiënten eruit zien, het zijn gewoon mensen zoals jij en ik. Op die manier zou de buitenwereld ook moeten leren kijken en luisteren naar de verhalen van deze mensen.” KE: “De film zal ongeveer 40 à 45 minuten duren. Hoe verpak je de vele verhalen en het totaalbeeld van de campus in zo’n relatief kort tijdsbe-stek?”Kenneth: “Puur geografisch is het niet evident om een totaalbeeld te schet-sen. PC Sint-Amandus is nu eenmaal een heel groot domein met veel verschillende doelgroepen en types medewerkers. …. Een letterlijk totaalbeeld is dus niet mogelijk, maar ik denk dat we een heel groot stuk aangeraakt zullen hebben

en dat je door de film alleszins PC Sint-Amandus, de manier van werken en omgaan met elkaar beter zal leren kennen. We hebben ook het Psychiatrisch VerzorgingsTehuis in beeld gebracht wat een totaal andere context is dan in het ziekenhuis. De bewoners hebben er hun thuis en vullen die thuis met hun eigenheid en hun persoonlijk verhaal. De wooncontext maakt het duidelijk an-ders, maar naar mijn gevoel is het qua manier van met mensen om te gaan geen groot verschil voor mij. daarnaast moeten we natuurlijk selecteren in de verhalen, veel schrappen en dat is altijd het moeilijkste. Het deed echt pijn om zoveel waardevol materiaal te moeten schrappen. Anderzijds is wat we dan overhouden echt wel heel goed. Ik denk dus wel dat de voorlopige keuzes en montages gelukt zijn…

Dat betekent wel niet dat de film al klaar is. Enkele verhaallijnen krijgen nog een vervolg en we willen zeker nog een aantal extra medewerkers laten vertellen. We willen ook het verhaal van de vier seizoenen erin betrekken. We hadden al de herfst en de winter maar ik wil ook zeker de lente in beeld… omdat het aansluit bij het algemeen gevoel dat ik hier heb als ik hier kom: het stopt hier nooit … de verhalen gaan verder… er zijn mensen die erbij komen en mensen die weggaan, maar PC Sint-Amandus blijft PC Sint-Aman-dus. We zullen dus nog een paar dagen komen filmen en dan werken we de film af. Dat eindresultaat zullen we dan aftoetsen bij de afdelingen, de patiën-ten en de medewerkers die in beeld komen of ze zich kunnen vinden in ons ‘portret’.”


KE: “Door deze film heb je als buiten-staander ook wat zicht gekregen op onze interne keuken… Aan welke kleine kant-jes kan onze organisatie nog werken een welk deel van onze eigenheid moeten we zeker behouden volgens jou?”Kenneth: “De manier van omgaan met mensen blijft bij…ik denk dat jullie niet meer ten volle beseffen wat jullie alle dagen doen en hoeveel je wel doet voor mensen… Dat heb ik op elke afdeling gezien en gehoord geduldig omgaan met mensen, luisteren naar mensen, rekening houden met mensen, …

Buiten de regels van wat verwacht wordt, kan er blijkbaar aangepast worden om voor hen een goed gevoel, nieuwe kansen te creëren, op maat van de patiënt.Ik vind dat heel straf, ik kon me niet voorstellen dat zoiets mogelijk was in een psychiatrisch centrum met zoveel patiënten en bewoners.

Patiënten vertelden me soms wel iets.Soms, als ze samen met teamleden in dezelfde ruimte zitten, hebben ze vaak het gevoel – ook al is er een goed con-tact- dat ze niet echt bij de patiënten zijn. Dat is soms heel confronterend voor de patiënt om te zien dat er dan wel onderscheid is. Patiënten kunnen door de ramen ook echt zien dat ze aan het vergaderen zijn over hen, ook dat is niet fijn om voortdurend mee te maken. Ik kan dat wel ergens plaatsen, maar ik kan me ook wel in hun positie als patiënt verplaatsen.

Misschien nog iets anders… Ik begrijp dat patiënten een bepaalde structuur nodig hebben, maar daardoor kan de behandeling nogal beklemmend overkomen. Door dat vaste stramien nog meer te doorprikken, zouden jullie er misschien kunnen voor zorgen dat er wat meer nieuwe mogelijkheden ontstaan. Ook al is die structuur ergens nodig, ik kan mij wel voorstellen dat het mij zou frustreren om elke week in een vast stramien te zitten. Ik zag ook wel dat die vaste structuur ook wel een houvast bood, maar misschien moe-ten toch nog meer variaties gezocht worden. Nieuwe vormen van therapie, vernieuwing in het aanbod, dat lijkt mij wel een zinvolle uitdaging…”

Hij is niet alleen regisseur van de nieuwe bedrijfsfilm, maar is ookgaandeweg een bevlogen ambassadeur geworden voor de geestelijkegezondheidszorg. Als burgervader van een Oost-Vlaamse gemeente maakthij er de laatste tijd een punt van om mensen terecht te wijzen als zeonbedachte uitspraken doen over psy-chiatrische patiënten. Hij laat hen danheel hun bevooroordeelde visie opbou-wen, om deze dan – aan de hand vanzijn eigen ervaringen binnen PC Sint-Amandus – via enkele voorbeelden metde grond gelijk te maken. In zijn ge-meente wil hij ook graag geld en ruimteinvesteren voor de uitbouw van een soort Psychiatrisch Expertiseteamin zijn regio. Het ziet ernaar uit dat we binnenkort niet enkel een nieuwefilm over PC Sint-Amandus krijgen, maar dat er we nu al een nieuwe vurige verdediger en compagnon in onze maat-schappelijke opdracht rond geestelijke gezondheidszorg, hebben bijgewonnen.

•• De film bundelt verhalen en ervaringen van mensen••

•• Jullie creëren nieuwe kansen op maat van de patiënt••

De filmploeg op pad op zoek naar verhalen en ervaringen van mensen.


Wedstrijd

Gezocht: vakantiekiekje

vorig jaar kwam er in de Koerier Extra een eerste oproep naar vakantiefoto’s. de redactie koos er de mooiste foto’s uit en beloonde die inzendingen met een leuke prijs.toevallig kwamen 4 ‘exotische’ bestemmingen als winnaar uit de bos. voor alle duidelijkheid, de redactie is niet uit op spectaculaire foto’s of reisbestemmingen. ook een foto aan de barbecue , luierend, genietend van een aperitief of van een uitstap met kinderen en/of kleinkinderen weten we te appreciëren. vorig jaar kreeg de redactie nogal wat foto’s van landschappen. mooi, zeker en vast, maar we zijn toch op zoek naar een foto waar jij op staat.

We weten al dat Geert Vandendries-sche (voedingsdienst) er deze zomer op uit trekt met de fiets. Als alles meezit haspelt hij 2500 km af tot in Santiago de Compostela. Wij zijn ook benieuwd wat jij tijdens de vakantie doet en hoe je ’de batterijen’ oplaadt! We zouden in de volgende Koerier Extra graag een fo-tocollage opnemen en wie weet heb je ons met je foto of kaartje wel nieuws-gierig gemaakt naar meer en contacte-ren we je voor een interview!

Misschien blijf je dus wel gezellig thuis en plan je een aantal daguitstappen, misschien maak je er een echte festival-zomer van, ben je ’opgetrommeld’ om voor de kleinkinderen te zorgen, heb je al een hele tijd getraind voor een sportieve uitdaging, misschien plan je verbouwings- of schilderwerken, ga je naar de kust of de Ardennen, ga je mee als begeleider op één of ander kamp of trek je met de auto, fiets, te voet of met een vliegtuig naar een vakantiebestemming.

Stuur je ons een vakantiefoto door en geef je er een woordje uitleg bij of stuur je ons een postkaartje van op je vakantiebestemming? Wie een foto of een kaartje stuurt, kan een leuke prijs winnen. (een tafelbbq, een wijnset, een moderne saladeschaal). Laat je ons ook weten welke prijs je voorkeur geniet? Als je een prijs gewonnen hebt, dan ne-men we in de 2de helft van september contact met jou op! Een foto mailen kan naar [email protected] ontvangen je foto graag vóór 10 september.Een kaartje sturen kan ook naar het directiesecretariaat, Reigerlostraat 10, 8730 Beernem!

OPROEP

Caroline Vandamme (De Oever) won vorig jaar een prijs met haar vakantiefoto!


Geboorteslinus 14/01/2013zoon van Jennifer Wulgaert (Pariz)

Alice 17/01/2013dochter van Ruben Coene (dienst Motoriek)

bent 27/01/2013kleinzoon van Marc Rau (dienst Motoriek)

benthe 10/02/2013dochter van Valentine Van Gaever (Wegwijs 1)

loena en mats 13/02/2013kleindochter en -zoon van Johan De Leener (De Loot)

rune 13/02/2013kleinzoon van dr. Magda Hamerijck (psychiater)

laura 15/02/2013dochter van Christophe Vermeersch (Piza)

vic 28/02/2013zoon van Jeffrey Delforce (Piza)

cézaar 21/04/2013kleinzoon van Katelijn Van Waes (Huishoudelijke dienst)

maurice 22/04/2013zoon van Lilie Vaneenooghe (De Palissant)

marie 03/05/2013dochter van Sofie Debrauwer (Wegwijs 1)

marcel 03/05/2013zoon van Sofie Dhaens (4Veld)

michiel 08/05/2013zoon van Dominique Coopman (Mobiel Behandelteam)

OVER DEMENSEN

Met brugpensioenHubert bonamie 29/03/2013 (Ergo Reigerlo)

diane coppejans 03/05/2013 (Huishoudelijke dienst)

Overlijdenssosma van leuven 03/02/2013 grootmoeder van Tamara Lingier (Voedingsdienst)

paula desopper 10/02/2013 moeder van Katrien Vraeghe (Huishoudelijke dienst)

roger calis 13/02/2013 schoonvader van Geert Vanthournout (Technische dienst)

Frans de baets 15/02/2013 broer van Linda De Baets (De Knop)

maria matthijs 23/02/2013 grootmoeder van Karen De Meulenaere (Oase 1)

Jacqueline de schamphelaere 21/02/2013 moeder van Christa Rots (AC De Boerderij)

maria lybaert 06/03/2013 moeder van André Colpaert (diensthoofd psychologische dienst en TC van Wegwijs 1)

Fernand Jongbloet 10/03/2013 schoonvader van Bart Vansteenkiste (De Oever)

lucien verrecas 18/03/2013 schoonvader van Erik Timmerman (PVT-coördinator)

Florent dhoore 27/03/2013 schoonvader van Lucrèce Van Kerschaver (De Link)

ludwig van ranst 06/04/2013 schoonvader van Johan Van de Putte (psycholoog/vormingsmedewerker)

robert dewulf 12/04/2013 grootvader van Bart Dewulf (FIDES)

omer vanwanzeele 16/04/2013 schoonvader van Wim Van Maele (Technische Dienst)

victor verstraete 20/04/2013 grootvader van Charlotte Dalle (Mobiel Behandelteam)

Firmin schoonbaert 28/04/2013 schoonvader van Christine Adriansens (De Ent) en Katrien Vraeghe (Huishoudelijke dienst)

Antoinette beuselinck 04/05/2013 moeder van Peter Landuyt (De Palissant)

maria lefevere 13/05/2013 schoonmoeder van Marleen Vandoorne (Wegwijs 1) en Linda Debouver (vroeger Oase 2)

Hans van loo 13/05/2013 vader van Sherley Van Loo (Huishoudelijke dienst)

Yolanda dias 30/05/2013 Moeder van Rita Vansteenhuyse (De Palissant). Yolanda werkte nog in PC Sint-Amandus als poetsdame in Gebouw Reigerlo.

Hubert Bonamie Diane Coppejans

Op zoek naarmagie!• TEKST Pierre De Smedt • FOTO Ivan Mervillie

“Ik ben Pierre De Smedt en ben sinds 2012 therapeutisch coördinator van FIDES. Mijn verhaal op FIDES start al in 2004, toen ik halftijds aan de slag ging bij FIDES ambulant. Wat me toen trof en nog steeds drijft in mijn werk is dat werken met plegers een vorm van preventieve slachtofferhulp is - daders tot inzicht en verandering brengen, helpt zorgen dat er minder nieuwe slachtoffers zullen vallen. Het betekent evenwel niet dat we hun gedrag goedkeuren of aan hun kant staan.Wel integendeel, maar we proberen wel de pleger als een volwaardig persoon te zien en hem te steunen in zijn voornemen om geen misbruik meer te plegen. Op de foto begeleid ik als psychotherapeut een sessie ‘beeldende therapie’. Ik prijs me gelukkig dat ik twee van mijn interesses kan combineren: therapeutisch bezig zijn met een ‘zoekende’ persoon en beeldend bezig zijn. Als therapeut probeer ik mensen te stimuleren om “met nieuwe ogen” naar hun werkstukken te kijken en echt te zien wat ze tonen. En soms zijn er wat ik noem de ‘magische’ momenten, waarop iemand tot een plots besef komt, plots ziet wat hem vaak al jaren in het aangezicht staart.”

INZOOMEN

De koerier extra lr

Documents

Transcript of De koerier extra lr