20 VRIJE TIJD DONDERDAG 9 MEI 2019

prestaties in deze reeks zijn niet toe te schrijven aan een mens, maar aan een viervoeter: de Me-chelse herder van het

team. Wat. Een. Hond. Uit een vliegtuig sprin-gen met een veiligheids-bril op, waarschuwen voor gevaarlijke booby-

traps en zelfs een ladder oplopen, Dita The Hair Missile Dog kan het alle-maal. En intussen steelt ze je hart. (Annelies Laperre)

David Boreanaz (tweede van r.) en zijn makkers zijn voor geen kleintje vervaard, maar het strafste teamlid is toch elitehond Dita (foto l.).

CB

S

zijn stoere team. Een team dat officieel trou-wens uit zes personen bestaat, maar helaas lij-ken er in de serie maar vier van mee te spelen. De overige twee lijken verstoppertje te spelen. Af en toe zie je ze eens op de achtergrond passeren of duiken ze op als niet veel meer dan rekwisie-ten. Een gemiste kans die hopelijk in het tweede seizoen rechtgezet wordt.

Opmerkelijk: de strafste

RR

Een team elitesol-daten van de Navy Seals reist de we-reld af om de meest com-plexe en gewaagde mis-sies tot een goed einde te brengen. Waar anderen falen, wordt het Bravo-team ingezet. Terroristen verschalken, spionnen redden of gifbommen ontmantelen: niets is hen te veel. Met Seal team is er een nieuwe serie die het Amerikaanse leger op een voetstuk zet. Die de helden verheerlijkt alsof

het supermensenzijn die onmoge-lijk kunnen falen.Je kan je terechtafvragen of er nogwel nood is aanalwéér een reeksdie een politie-korps of militair

team in de schijnwerpers stelt, maar in zijn genre levert Seal team kwali-teit af als het gaat om ac-tiescènes én focussen de makers ook op het verre van ideale familieleven van soldaten. In de sterkehoofdrol herkennen we David Boreanaz (Bones, Buffy the vampire slayer) die gebukt gaat onder zijn innerlijke demonen, maar koppig leeft voor

D‘Seal team’Seizoen 1, 22 afleveringen.Universal Pictures

¨¨¨¨¨

Een elitehond als adjudant

Muziek schrijven die deluisteraar omarmt, zon-der in sussende riedels te blijven hangen: Caroline Shaw maakt die even-wichtsoefening met glans. Misschien hoorde je de New Yorkse compo-niste al met haar stem stoeien op een album van Kanye West of in haar eigen a-capellastukken. Voor deze nieuwe cd dwaalde ze door de ge-schiedenis van het strijk-kwartet en nam mee wat ze bijzonder vond. Zoete filmakkoorden laten zich door Haydn-grapjes en knallende snaren bedotten.

Mozart en Ravel zijn er ook, maar nooit in een snobistische collage. Hun deuntjes bladderen in laagjes af tot gekrioel dat met vingerverf op de par-tituur geklad lijkt. Even onbevangen als Shaw ze schetste, boog Attacca Quartet zich over die klanktafereeltjes. Ze gaan over de architectuur van een sinaasappel. Of over dat ene detail in een foto dat je onverklaar-baar treft. Orange be-vreemdt het vertrouwde. (Anna Vermeulen)

De architectuur van een sinaasappel

HHHHHMUZIEKPlaatjes draaien is zijn hobby, maar muziek beluisteren is de echte passievan webredacteur Guy Stevens. Fan van de betere britpop, maar even

goed genietend vanJurassic 5 of een streepjeRob de Nijs.M

THEATERSchouwburgen met rode pluche, op locatie diep in de duinen of ergens te velde. Theater is een veelheid aan dingen en journalist Magali Degran-

de duikelt er graag inonder, spit ze uit en laatu weten wat dat met haardoet.T

KO

EN B

RO

OS

Onze recensentendelen elke dag

sterren uit aan denieuwste boeken,

films, muziek envoorstellingen.

M‘Orange’Caroline Shaw & Attacca QuartetNew Amsterdam Records

¨¨¨¨¨

Compagnie De Koe viert 30 jaar

eigenzinnig theater

Willem De Wolf, Natali Broods en Peter Van den Eede kraken een fles. Of is champagne drinken elitair?

DONDERDAG 9 MEI 2019 VRIJE TIJD 21

M‘Summer of sorcery’Little Steven & The Disciples of SoulUniversal

¨¨¨¨¨

WistSteven VanZandt hoelang zijnbaas BruceSpringsteende E StreetBand in dekoelkast

zou steken, toen hij zijn Disci-ples of Soul weer bij elkaar floot? Nee, denken we: het in 2017 ver-schenen album Soulfire was een energieke plaat vol hernemin-gen, uitermate geschikt om met die grote groep even weer de baan op te gaan. Het pas ver-schenen Summer of sorcery is een ambitieuzer onderneming vol nieuwe songs. Al is ‘nieuw’ in dit geval met een korrel zout te nemen: de songs mogen dan spetteren van het speelplezier, overdonderend toeteren in een ruime blazerssectie en een gos-pelgevoel geven door de hete backing vocals, allemaal lijken ze wel collages uit een rockencyclo-pedie. Maar: who cares? De streep Sly Stone in Communion, de Sam Cooke in Soul power twistin’, de James Brown in Gravity, de Jerry Lee Lewis én Beach Boys in Superfly terra-plane, de Isaac Hayes in Vortex en de gulle geuten Phil Spector, glockenspiel en sixties-meiden-groepen in liedjes als A world of our own: ze tonen de met banda-na getooide bandleader als een handige gauwdief én een fijn-proever die zijn liefde voor mu-ziek zonder pretentie of scrupu-les uitdraagt. Hij mag dan vooral bekendstaan als ploegbaas van The Boss, op Summer of sorcery toont Little Steven – die nooit eerder een album maakte dat over de hele lijn zoveel fun uit-straalde – weer de brede schou-ders die met gemak een eigen groep torsen. Dat doet hij ook op 7 juni in de AB. (Stef Vanwoensel)

Gauwdief en fijnproever

droom: rapper worden. Ze uit al haar frustratie en woede over school in een nummer, dat in haar buurt meteen een dave-rend succes wordt. Kleine nevenwer-king: het zorgt er-voor dat anderen haar nog meer dan voor-heen als crimineel gaan zien. Is dit wie ze echt wil zijn? Kan ze een gevierd rapper worden en toch zichzelf blijven? En doet die vraag er nog wel toe als beroemd worden de oplossing kan bieden voor de financiële problemen thuis?

Auteur Angie Thomas zetmet Bri een ontzettend in-voelbaar personage neer. Het is virtueel onmogelijk

om niet mee ge-frustreerd te ra-ken door de voor-oordelen en tegen-slagen waarmee zeals zwart meisje ineen arme wijk inde VS te kampenkrijgt. Is het beterom je mond tehouden voor je ei-

gen veiligheid, of om je toch uit te spreken en het risico te lopen dat je woor-den verdraaid worden? Op de vragen waarmee Bri geconfronteerd wordt valt maar zelden een eenduidig antwoord te geven. Het lijkt de bedoeling van Thomas om de lezer hier zelf over aan het denken te zetten. En op hoe meer jongeren Niet te stoppen dit effect heeft, hoe beter. (Johanna Cassiers)

zanger, producer en ingenieur en speelt onder meer gitaar, per-cussie en piano. Een alleskunner, zeg maar, en al zijn vaardigheden etaleert hij op zijn debuutplaat.

De nummers zijn puikingespeeld en opgeno-men, maar toch beklijft het album niet. Daar-voor staan er te weinig echt goeie songs op en wisselt hij te veel van gedaante. Syml klinkt op zijn best als hij zichzelf is: de singer-songwriter die emotio-nele nummers schrijft en die daarbij lijkt op een kruising tussen Bon Iver, Hozier en Sigur Rós. En dat is hij wat te weinig op deze plaat. (Guy Stevens)

Als het succes van Where’s my love de maatstaf is, dan wacht Syml een erg succes-volle carrière. Van kledingzaken tot de grootste festivals: Brian Fennell, zoals hij echt heet, was overal met die eerste single. Maar zijn debuutplaat bewijst dat de Brit nog wat werk voor de boeg heeft.

Wie na die eerste single een plaat had verwacht met alleen maar trage melancholi-

Te veel gedaantes, te weinig smoel

M‘Syml’, Syml, nu uit bij V2.

¨¨¨¨¨

sche nummers, komt bedrogen uit. In ope-ner Clean eyes gespt hij zijn gitaar om en rockt hij er stevig op los. Het is niet voor het laatst dat hij meer klinkt als een rock-groep dan als de getor-menteerde singer-songwriter die hij is. Want syml mag dan wel Welsh zijn voor ‘simpel’, deze plaat is dat niet. Fennell zelf ook niet: de man is

Het leven van de zestien-jarige Bri ging tot nu toe niet bepaald over rozen. Haar vader, een lokale raplegende, werd ver-moord door bendeleden toen ze vier was. Haar moeder was jarenlang ver-slaafd aan drugs. Inmid-dels is ze weer clean, maar het gezin krijgt met de ene financiële tegenslag na de andere te kampen. Op school merkt Bri hoe ze als zwart meisje sneller in het vizier komt van de leerkrachten en de bevei-ligingsagenten. Bri trekt zich op aan haar grote

Girl in the hood

B‘Niet te stoppen’, Angie Thomas, fictie, 15-18 jaar, Moon, 384 blz.

¨¨¨¨¨

DVDEindredactrice Annelies Laper-re bekijkt de wereld graag door een lens en bewondert creatie-ve geesten. Het doet haar wen-

sen dat ze somsgeen last had vanhet twee linker-handen-syndroom.D

MUZIEKJournalist Stef Vanwoensel leeft tussen mensen, muziek, beelden en letters. Eeuwig ver-scheurd tussen de liefde voor

de klassiekers en dezucht naar nieuweontdekkingen. Er-over schrijven helpt.M

De drie kernleden van het gezelschapNatali Broods, Willem De Wolf en PeterVan den Eede (van wie enkel die laatsteerbij was van in het begin) komen in devoorstelling Achter/Af samen om dat tevieren, en champagne te drinken. Of ischampagne drinken elitair? Zijn ze bij-gevolg zelf elitair? Drink je champagnedoor bepaalde gebeurtenissen? Ofgebeuren de gebeurtenissen door hetdrinken van champagne? En heeft DeKoe evenveel gewicht gehad in de thea-terwereld als de val van de Muur op debuitenwereld? Zoals het De Koebetaamt, stellen ze zichzelf op eenabsurdistische filosofische maniervoortdurend in vraag.

Vademekoe

Hun voorstelling heeft de vorm vaneen boekpresentatie, met tussendoormuzikale intermezzo’s van Ramses Vanden Eede, zoon van. Die vorm is niettoevallig, want Compagnie De Koebracht ook echt een boek uit: Koe doetboek, waar ook Van den Eedes schoon-zoon Wannes Gyselinck zijn schoudersonder zette. Het is allesbehalve eenklassiek jubileumboek geworden, maareen juweeltje van een kunstboek dat jetranen van het lachen bezorgt. Alleen alde structuur: precies in het midden vanhet boek zit een verzameling eindes vande voorstellingen die de voorbije jaren

Dertig jaar geleden viel de Berlijnse Muur én begon de vierde wand van het klassieke theater af te brokkelen: want in 1989 zag ook de eigenzinnige compagnie De Koe het levenslicht. Peter Van den Eede en de zijnen vieren zichzelf met een jubileumstuk, een boek, en de nodige zelfkritiek.

Het boek is beter dan de voorstelling

MAGALI DEGRANDE

hen nieuwe medium van gedrukte tekst,en dat er bij de voorstelling meer opwerd vertrouwd dat het wel goed zoukomen met al het gepalaver en geënsce-neer over het palaveren en de enscene-ring. Dat is ook zo: De Koe voelt zich alseen vis in het water op het podium enlaat de fans regelmatig lachen met hunverregaande metafictionele gesprekken,die overal op de loer liggen, zelfs in ver-wijten. Als Willem het Natali kwalijkneemt dat ze altijd te laat komt op repe-tities, krijgt hij bijvoorbeeld meteen hetverwijt terug dat hij gewoon altijd tevroeg is. Op den duur weet je als toe-schouwer ook niet meer wanneer tevroeg te vroeg is en te laat te laat.

Toch verrassen de taal- en denkspelle-tjes meer in het boek dan in het stuk, enzijn ze om die reden ook grappiger daar.Vooral het speelse gebruik van voet-noten, inleidingen en de evenwichtsoe-fening tussen geschreven en gesprokentekst (een groot deel van het boek is uit-geschreven als theatertekst, maar is datom verschillende redenen niet) zijn eenperfecte introductie voor iedereen dienu eindelijk eens wil weten waar DeKoe nu eigenlijk voor staat. De voorstel-ling is dan weer een bevestiging vooriedereen die dat al weet. Met anderewoorden: de koe staat, ook na driedecennia, op een goede wei, maar als hetbeest af en toe die wei eens mag verla-ten en iets nieuws mag gaan doen,smaakt de melk toch het lekkerst.

B‘Koe doet boek’, uitgeverij Hannibal, 280 pagina’s, €39

¨¨¨¨¨

T‘Achter/Af’ , tot 11 mei in de Minard in Gent, daarna op tournee. Info: ww.dekoe.be

¨¨¨¨¨

de revue passeerden. Want zo staat hetook in het hilarische ‘Vademekoe’ datachteraan het boek zit: “Als je het beginvan een De Koe-voorstelling hebt ge-schreven, vermijd dan te allen tijde hetmidden. Sla het over, stel het uit enschrijf in plaats daarvan de perstekst.”

Een boek zonder midden dus, maar welmet alle mogelijke dingen die zich rondeen midden zouden kunnen bevinden:opgenomen besprekingen over het ma-ken van een boek, voetnoten, en tiental-len ‘Weigeringen tot bijdragen’. “Wantom onze eigen teleurstelling voor te zijnhebben we mensen uit onze omgevingniet gevraagd om iets over ons te schrij-ven, maar om dat te weigeren”, legt DeWolf in Achter/Af uit.

Gepalaver en geënsceneer

Hoewel boek en voorstelling perfectlos van elkaar genietbaar zijn, merktenwe toch dat er aan het boek meergesleuteld is, dat er een speelser zoek-proces aan is voorafgegaan, in het voor

De taal- en denkspelletjes verrassen meer in het boek dan in het stuk, en zijn ook grappiger daar

MUZIEKAnna Vermeulen vindt dat klassieke muziek niet in een museum thuishoort. Vanop haar concertstoel speurt ze naar de

weerhaakjes inzowel grootsesymfonieën alsexperimenten.M

BOEKENJohanna Cassiers, mama van vier, studeerde taal- en letter-kunde en werkt als psycholoog met kinderen en jongeren. Ze

recenseert al tienjaar romans enkomt muren tekortvoor al haar boeken.B