de Bunschoter - vrijdag 25 februari 2011 5 Wilma Meester: geven … · 2011. 11. 6. · via...
1
5 de Bunschoter - vrijdag 25 februari 2011 ASTRID VAN DEN HOEK Wilma Meester is altijd erg begaan met anderen. Zo zet ze zich in voor andere ‘getrans- planteerden’, verzet ze werk voor Patiëntenvereniging Har- ten2 en wat ook wel typerend is; op de televisie prijkt een foto van haar adoptiekindje. Wilma wist niet wat ze voor Moeder- dag moest vragen en besloot dat ze graag iets voor zo’n kindje wilde betekenen. Via World Vision werd vervolgens een kindje geadopteerd. De patiëntenvereniging , haar adoptiekindje; zaken waar ze graag honderduit over praat. Maar over zichzelf heeft ze het liever niet, terwijl ze toch iets heel bijzonders heeft meege- maakt. ,,Ik herdenk de dag van mijn transplantatie nog steeds; dat een donor me toen zo’n ca- deau gaf. Ik ben ook blij dat ik mijn leven weer terug heb.” Wilma weet dat er wel nog altijd een kans bestaat dat het hart alsnog door haar lichaam afgestoten wordt. ,,Ik heb elk kwartaal controles en ik heb altijd een korte lijn met het UMC. Na de transplantatie heb ik nog wel een keer gehad dat mijn lichaam niet goed op een medicijn reageerde. Toen heb ik vier weken in het ziekenhuis gelegen. En ik heb een keer huidkanker gehad. Dat is een bijwerking van mijn medicij- nen. Gelukkig was het goed te behandelen.” ‘Ik ben veel beter dan ik voor de transplantatie was. Ik wil vooruitkijken’ Al deze ‘ongemakken’ neemt Wilma voor lief. ,,Ik zie het niet als beperkingen. Ik ben veel beter dan ik voor de transplan- tatie was. Ik wil vooruitkijken.” Vooruitkijken Dat vooruitkijken durft ze pas sinds een tijdje meer te doen. ,,Op vijf juni zijn Piet en ik naar een concert van Guus Meeuwis geweest in Thialf. Die kaarten hadden we een jaar van tevoren gekocht. Het was voor het eerst dat ik iets zo ver van tevoren had geregeld of gepland. Het was echt super, dat hele con- cert.” Iets wat toch ook wel een aar- dige tijd van tevoren moet wor- den gepland, is een huwelijk. In de advertentie voor hun huwe- lijk stond: ‘Met dank aan God delen wij namens de kinderen mee dat wij, Piet van Bek- kum & Wilma Meester gaan trouwen!’. En dat is ook precies hoe Wilma het zelf ziet. ,,Zon- der God geen trouwen, maar zonder God was er ook geen Wilma meer. Zonder donor geen Wilma, maar God laat dat hart kloppen. Uiteindelijk heeft God alles in Zijn handen.” Er breekt een brede glimlach door op haar gezicht. ,,Het is super dat het nog tot een trou- werij is gekomen. Ik verwachtte dat niet meer. Na mijn schei- ding ben ik lange tijd alleen geweest. De kinderen kwamen op nummer één. Daarna ben ik ziek geworden en probeer je te overleven. Ik was helemaal niet bezig met dingen als trouwen. We kennen elkaar nu zo’n twee jaar en het is gewoon super dat dit nog voor me is weggelegd! Mijn twee kinderen vinden het ook erg fijn dat Piet en ik ge- trouwd zijn.” Op de trouwerij van Wilma en Piet was ook een grote groep getransplanteerden aanwezig. Wilma: ,,Dat was heel bijzon- der. Ik heb echt vrienden voor het leven gekregen door mijn transplantatie. Ik heb bijvoor- beeld met een jonge vrouw uit Soest negen maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij kreeg acht dagen na mij een hart- transplantatie. We zijn nu dikke vriendinnen. Zij gaat volgend jaar meedoen met de World Transplant Games in Zweden. Ze komt daarvoor binnenkort ook op tv in ‘Je zal het maar hebben’.” Zelfbeschikkingsrecht Met de komst van een nieuw kabinet begon bij Wilma weer de hoop te leven dat er mis- schien eindelijk iets veran- derd zou gaan worden aan de manier waarop in Nederland wordt geregistreerd of je wel of niet orgaandonor wil zijn. Maar minister Edith Schippers (Volksgezondheid) stuurde begin deze maand een brief naar de Tweede Kamer waarin ze schrijft dat die manier niet verandert. Mensen die donor willen zijn, kunnen een codicil invullen. En als je het niet wil, vul je ook niets in. Wilma Meester snapt daar niets van. Zij pleit voor het ‘geenbezwaarsysteem’ waarbij iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat je daar bezwaar tegen hebt. ,,Dat je iemand zo’n mooi cadeau kan geven, dat is toch fantastisch? Waarom zou je dat niet doen? Maar veel mensen zijn bang en onwetend. Ze denken dat dok- ters hen eerder dood laten gaan als ze donor zijn. Onzin!” ‘Zonder donor geen Wilma, maar God laat dat hart kloppen’ Wilma vindt dat de politiek er iets aan moet doen om die onwetendheid tegen te gaan. ,,De politiek moet hier meer voor opkomen, maar ze komen er steeds mee dat het ‘geenbe- zwaarsysteem’ inbreuk doet op het zelfbeschikkingsrecht van mensen, dus dat de overheid mensen niet kan verplichten tot een keuze. Met name de VVD en D66 roepen dat steeds. Maar zo kun je iets doen voor je naaste. En wat het sociale van de VVD betreft; het is toch juist sociaal om ook te geven als je wilt ontvangen? Want nu kun- nen mensen die zelf geen donor zijn, wel aanspraak maken op een donororgaan van iemand anders. Dat vind ik onbegrij- pelijk.” Zowel Wilma als haar kersverse man Piet staan pal achter de kreet ‘Geven is leven’. ,,Het gaat niet alleen om het geven van geld tijdens een collecte zodat er onderzoek gedaan kan wor- den, maar ook om het geven van een orgaan. Daarmee geef je een ander dus leven. Dat vin- den we iets heel moois.” Patiëntenvereniging Harten 2 houdt zich veel bezig met het werven van donoren en het ver- anderen van de manier waarop registratie geschiedt. ,,Maar dit krijgt helaas zo weinig aandacht in de media.” Zelf houdt Wilma zich binnen de vereniging voornamelijk bezig met voorlichting aan mensen die transplantatie moe- ten ondergaan en ze bezoekt mensen in het ziekenhuis. ,,Ik zet ook Hyves en Facebook in. Daar spreek je de jeugd mee aan. Je moet alles proberen om donoren te werven, vind ik. Maar dit is maar een druppel op de gloeiende plaat. In ons dorp zijn ook veel getransplan- teerden, met name mensen die een niertransplantatie hebben ondergaan. Ik heb bijvoorbeeld via Facebook contact met hen.” Discriminatie Wilma vind het fijn om ande- ren te helpen in het hele proces rondom een transplantatie. Want het is een hele ervaring. ,,Iedereen is veranderd na zo’n transplantatie vanwege de le- venservaring die je dan op hebt gedaan. Ik ben ook veranderd. Ik leef nu intenser. Ik probeer de dag te plukken en maak me ook minder druk om wat ande- ren van me denken. ‘Voor een baan, ziek- tekostenverzekering, levensverzekering enzovoorts willen ze me met mijn ziekteverleden niet’ Wat ook veranderd is, is Wil- ma’s ‘werkzame leven’. Werk vinden in haar ‘situatie’ is lastig. ,,Het is pure discriminatie”, ver- zucht ze. ,,Voor een baan, ziek- tekostenverzekering, levens- verzekering enzovoorts willen ze me met mijn ziekteverleden niet. Te veel risico. Dat frus- treert. Ik ben nu bezig met een jobcoach. Ik zou het liefst in de zorg werken, maar dat gaat lichamelijk niet. Misschien iets begeleidends in de zorg of er- gens als receptioniste, dat lijkt me ook prima. Bij de leden van de patiëntenvereniging ver- schilt het erg; de één gaat nooit meer werken, de ander werkt al vrij snel weer fulltime. Ik zou nu, bijna negen jaar na mijn transplantatie, heel graag weer aan het werk gaan.” Een baan is niet zozeer de grootste wens van Wilma voor de toekomst. ,,Piet en ik hopen dat we nog lang in gezond- heid van ons huwelijk mogen genieten. Het was een heel mooie dag, met veel kaartjes en mensen die er voor ons waren. Verder zou ik het fantastisch vinden als ooit de wet wordt veranderd. En zo niet, dat heel veel mensen in ieder geval hun donorcodicil invullen.” Meer informatie over patiën- tenvereniging Harten2 is te vin- den op www.harten-twee.nl. Wilma Meester: geven is leven Enkele jaren geleden zag de toekomst van Wilma Meester er verre van zonnig uit. De alleenstaande moeder van twee kinderen ging ziekenhuis in, ziekenhuis uit vanwege de hartkwaal cardiomy- opathie. Uiteindelijk onderging ze in 2002 een harttransplantatie. Ze kreeg een nieuw leven, een nieuwe kans op geluk. En dat geluk heeft ze nu ge- vonden; begin februari trad ze in het huwelijk met Piet van Bekkum. Om haar echter nog gelukkiger te maken, zou het kabinet de manier waarop or- gaandonoren worden geregistreerd moeten aan- passen. Maar hier is met de komst van het nieuwe kabinet, tot frustratie van Wilma, weer geen ver- andering in gekomen. Wilma Meester en haar kersverse echtgenoot Piet van Bekkum. (Foto: Foto De Graaf-Koelewijn)
Transcript of de Bunschoter - vrijdag 25 februari 2011 5 Wilma Meester: geven … · 2011. 11. 6. · via...
5de Bunschoter - vrijdag 25 februari 2011
ASTRID VAN DEN HOEK
Wilma Meester is altijd erg begaan met anderen. Zo zet ze zich in voor andere ‘getrans-planteerden’, verzet ze werk voor Patiëntenvereniging Har-ten2 en wat ook wel typerend is; op de televisie prijkt een foto van haar adoptiekindje. Wilma wist niet wat ze voor Moeder-dag moest vragen en besloot dat ze graag iets voor zo’n kindje wilde betekenen. Via World Vision werd vervolgens een kindje geadopteerd. De patiëntenvereniging , haar adoptiekindje; zaken waar ze graag honderduit over praat. Maar over zichzelf heeft ze het liever niet, terwijl ze toch iets heel bijzonders heeft meege-maakt. ,,Ik herdenk de dag van mijn transplantatie nog steeds; dat een donor me toen zo’n ca-deau gaf. Ik ben ook blij dat ik mijn leven weer terug heb.”
Wilma weet dat er wel nog altijd een kans bestaat dat het hart alsnog door haar lichaam afgestoten wordt. ,,Ik heb elk kwartaal controles en ik heb altijd een korte lijn met het UMC. Na de transplantatie heb ik nog wel een keer gehad dat mijn lichaam niet goed op een medicijn reageerde. Toen heb ik vier weken in het ziekenhuis
gelegen. En ik heb een keer huidkanker gehad. Dat is een bijwerking van mijn medicij-nen. Gelukkig was het goed te behandelen.”
‘Ik ben veel beter dan ik voor de
transplantatie was. Ik wil vooruitkijken’
Al deze ‘ongemakken’ neemt Wilma voor lief. ,,Ik zie het niet als beperkingen. Ik ben veel beter dan ik voor de transplan-tatie was. Ik wil vooruitkijken.”
Vooruitkijken
Dat vooruitkijken durft ze pas sinds een tijdje meer te doen. ,,Op vijf juni zijn Piet en ik naar een concert van Guus Meeuwis geweest in Thialf. Die kaarten hadden we een jaar van tevoren gekocht. Het was voor het eerst dat ik iets zo ver van tevoren had geregeld of gepland. Het was echt super, dat hele con-cert.”
Iets wat toch ook wel een aar-dige tijd van tevoren moet wor-den gepland, is een huwelijk. In
de advertentie voor hun huwe-lijk stond: ‘Met dank aan God delen wij namens de kinderen mee dat wij, Piet van Bek-kum & Wilma Meester gaan trouwen!’. En dat is ook precies hoe Wilma het zelf ziet. ,,Zon-der God geen trouwen, maar zonder God was er ook geen Wilma meer. Zonder donor geen Wilma, maar God laat dat hart kloppen. Uiteindelijk heeft God alles in Zijn handen.”
Er breekt een brede glimlach door op haar gezicht. ,,Het is super dat het nog tot een trou-werij is gekomen. Ik verwachtte dat niet meer. Na mijn schei-ding ben ik lange tijd alleen geweest. De kinderen kwamen op nummer één. Daarna ben ik ziek geworden en probeer je te overleven. Ik was helemaal niet bezig met dingen als trouwen. We kennen elkaar nu zo’n twee jaar en het is gewoon super dat dit nog voor me is weggelegd! Mijn twee kinderen vinden het ook erg fijn dat Piet en ik ge-trouwd zijn.”
Op de trouwerij van Wilma en Piet was ook een grote groep getransplanteerden aanwezig. Wilma: ,,Dat was heel bijzon-der. Ik heb echt vrienden voor het leven gekregen door mijn transplantatie. Ik heb bijvoor-beeld met een jonge vrouw uit Soest negen maanden in het ziekenhuis gelegen. Zij kreeg acht dagen na mij een hart-transplantatie. We zijn nu dikke vriendinnen. Zij gaat volgend jaar meedoen met de World Transplant Games in Zweden. Ze komt daarvoor binnenkort ook op tv in ‘Je zal het maar hebben’.”
Zelfbeschikkingsrecht
Met de komst van een nieuw kabinet begon bij Wilma weer de hoop te leven dat er mis-schien eindelijk iets veran-derd zou gaan worden aan de manier waarop in Nederland wordt geregistreerd of je wel of niet orgaandonor wil zijn.
Maar minister Edith Schippers (Volksgezondheid) stuurde begin deze maand een brief naar de Tweede Kamer waarin ze schrijft dat die manier niet verandert. Mensen die donor willen zijn, kunnen een codicil invullen. En als je het niet wil, vul je ook niets in. Wilma Meester snapt daar niets van. Zij pleit voor het ‘geenbezwaarsysteem’ waarbij iedereen automatisch donor is, tenzij je aangeeft dat je daar bezwaar tegen hebt. ,,Dat je iemand zo’n mooi cadeau kan geven, dat is toch fantastisch? Waarom zou je dat niet doen? Maar veel mensen zijn bang en onwetend. Ze denken dat dok-ters hen eerder dood laten gaan als ze donor zijn. Onzin!”
‘Zonder donor geen Wilma, maar God laat
dat hart kloppen’
Wilma vindt dat de politiek er iets aan moet doen om die onwetendheid tegen te gaan. ,,De politiek moet hier meer voor opkomen, maar ze komen er steeds mee dat het ‘geenbe-zwaarsysteem’ inbreuk doet op het zelfbeschikkingsrecht van mensen, dus dat de overheid mensen niet kan verplichten tot een keuze. Met name de VVD en D66 roepen dat steeds. Maar zo kun je iets doen voor je naaste. En wat het sociale van de VVD betreft; het is toch juist sociaal om ook te geven als je wilt ontvangen? Want nu kun-nen mensen die zelf geen donor zijn, wel aanspraak maken op een donororgaan van iemand anders. Dat vind ik onbegrij-pelijk.”
Zowel Wilma als haar kersverse man Piet staan pal achter de kreet ‘Geven is leven’. ,,Het gaat niet alleen om het geven van geld tijdens een collecte zodat er onderzoek gedaan kan wor-
den, maar ook om het geven van een orgaan. Daarmee geef je een ander dus leven. Dat vin-den we iets heel moois.”Patiëntenvereniging Harten 2 houdt zich veel bezig met het werven van donoren en het ver-anderen van de manier waarop registratie geschiedt. ,,Maar dit krijgt helaas zo weinig aandacht in de media.”
Zelf houdt Wilma zich binnen de vereniging voornamelijk bezig met voorlichting aan mensen die transplantatie moe-ten ondergaan en ze bezoekt mensen in het ziekenhuis. ,,Ik zet ook Hyves en Facebook in. Daar spreek je de jeugd mee aan. Je moet alles proberen om donoren te werven, vind ik. Maar dit is maar een druppel op de gloeiende plaat. In ons dorp zijn ook veel getransplan-teerden, met name mensen die een niertransplantatie hebben ondergaan. Ik heb bijvoorbeeld via Facebook contact met hen.”
Discriminatie
Wilma vind het fijn om ande-ren te helpen in het hele proces rondom een transplantatie. Want het is een hele ervaring. ,,Iedereen is veranderd na zo’n transplantatie vanwege de le-venservaring die je dan op hebt gedaan. Ik ben ook veranderd. Ik leef nu intenser. Ik probeer de dag te plukken en maak me ook minder druk om wat ande-ren van me denken.
‘Voor een baan, ziek-tekostenverzekering,
levensverzekering enzovoorts willen ze
me met mijn ziekteverleden niet’
Wat ook veranderd is, is Wil-ma’s ‘werkzame leven’. Werk vinden in haar ‘situatie’ is lastig. ,,Het is pure discriminatie”, ver-zucht ze. ,,Voor een baan, ziek-tekostenverzekering, levens-verzekering enzovoorts willen ze me met mijn ziekteverleden niet. Te veel risico. Dat frus-treert. Ik ben nu bezig met een jobcoach. Ik zou het liefst in de zorg werken, maar dat gaat lichamelijk niet. Misschien iets begeleidends in de zorg of er-gens als receptioniste, dat lijkt me ook prima. Bij de leden van de patiëntenvereniging ver-schilt het erg; de één gaat nooit meer werken, de ander werkt al vrij snel weer fulltime. Ik zou nu, bijna negen jaar na mijn transplantatie, heel graag weer aan het werk gaan.”
Een baan is niet zozeer de grootste wens van Wilma voor de toekomst. ,,Piet en ik hopen dat we nog lang in gezond-heid van ons huwelijk mogen genieten. Het was een heel mooie dag, met veel kaartjes en mensen die er voor ons waren. Verder zou ik het fantastisch vinden als ooit de wet wordt veranderd. En zo niet, dat heel veel mensen in ieder geval hun donorcodicil invullen.”
Meer informatie over patiën-tenvereniging Harten2 is te vin-den op www.harten-twee.nl.
Wilma Meester: geven is levenEnkele jaren geleden zag de toekomst van Wilma Meester er verre van zonnig uit. De alleenstaande moeder van twee kinderen ging ziekenhuis in, ziekenhuis uit vanwege de hartkwaal cardiomy-opathie. Uiteindelijk onderging ze in 2002 een harttransplantatie. Ze kreeg een nieuw leven, een nieuwe kans op geluk. En dat geluk heeft ze nu ge-vonden; begin februari trad ze in het huwelijk met Piet van Bekkum. Om haar echter nog gelukkiger te maken, zou het kabinet de manier waarop or-gaandonoren worden geregistreerd moeten aan-passen. Maar hier is met de komst van het nieuwe kabinet, tot frustratie van Wilma, weer geen ver-andering in gekomen.
Wilma Meester en haar kersverse echtgenoot Piet van Bekkum. (Foto: Foto De Graaf-Koelewijn)
