1 | 2009provincie limburg, universiteitslaan 1, b-3500 hasselt www.limburg.be/dansinlimburg

Jonathan Burrows &Matteo Fargion – Quiet Dance © Alastair Muir

Naar aanleiding van het Jonathan Burrows &Matteo Fargion Project van 17 tot en met 19

maart in ccmaasmechelen (zie kalender), publiceert dans in Limburg een eerder zeldzaam

interview met internationaal gerenommeerd choreograaf Jonathan Burrows.

Het interview werpt een interessant licht op zijn artistieke werkwijze evenals op het creatie-

proces van Trilogy of Two Gentlemen, die integraal in ccmaasmechelen te zien is.

Nuwandelthetzittendeduoof Hetstukdater inalle stilteonderverborgenligtDaniela Perazzo in gesprek met Jonathan Burrows

Sinds het einde van de jaren ’80 tast choreograaf Jonathan Burrows de grenzen van vormen en technieken af in een gestage zoek-

tocht naar manieren om bewegingstaal te herformuleren en het danslichaam te reconfigureren. Burrows ging na een lange carrière

bij het Royal Ballet zijn eigen weg als choreograaf. Hij wordt door Britse critici vaak beschreven als een eigenzinnig figuur binnen de

Britse dans, met werk dat mettertijd evolueerde naar een abstract minimalisme. Belangrijkste kenmerken ervan zijn: wandelbewe-

gingen, het gebruik van verschillende stijlen en bewegingskwaliteiten, en ook de aandacht voor de structuur van dans en hoe die

zich verhoudt tot de andere elementen in de voorstelling. Onderliggend is er altijd zijn zoekende ingesteldheid – naar de plaats, de

grenzen en de functie van dans.

Both Sitting Duet (2002) maakte en danste Jonathan Burrows samen met de Italiaanse componist Matteo Fargion. De voorstelling

was een keerpunt in hun lange samenwerking, die er een van gelijkwaardig partnerschap werd, waarin ze zij aan zij op het podium

zitten in een bewegingscompositie gebaseerd op een muziekpartituur. Drie jaar later stelden de danser en de musicus hun nieuwe

creatie voor, een duet met als titel The Quiet Dance, dat in München in première ging.

dp: Je hebt vaak gezegd dat je stukken erg verschillend zijn – ze ontstaan op verschillende manieren, de onderzoekspuntenen concepten zijn telkens anders en ze ontwikkelen zich ook op verschillende manieren.Wat was het uitgangspunt voorThe Quiet Dance, hoe is het werkproces verlopen?

jb: Allereerst moet je een beginpunt vinden. En als je met iemand samenwerkt, moet je een begin vinden waar je het samenover eens bent. Sterker, je moet een jeukplek vinden waarvan je alle twee de dwingende noodzaak voelt om eraan tekrabben. In het geval van dit duet met Matteo Fargion hadden we beiden al langer zin om een stuk te maken waarin ge-wandeld wordt. Dat had altijd onmogelijk geleken, omdat het iets is wat in minimalisme thuishoort. Alleen, deze keergingen we erover door, en na eindeloos gepalaver vonden we dat de tijd gekomen was om het risico te nemen. Enerzijdsomdat we een stuk wilden maken waarin we samen konden bewegen, en wandelen behoort nu eenmaal ook tot de radi-us van Matteo, die een ongetraind danser is.Wandelen is evenveel van hem als van mij. Ik heb de repetitieopnames be-

Discours

keken en plots viel me op dat er in feite geen wandelen meer te zien is. De beweging is een eigen leven gaan leiden.Mensen lijken vaak te denken dat makers van voorstellingen – en kunstenaars in het algemeen – een idee ‘kiezen’ en datze dan iets van dat idee gaan ‘maken’.Maar de praktijk wijst uit dat er heel weinig te kiezen valt, you are going to make what you are going to make. Dat is iets watRosemary Butcher me lang geleden leerde. Je kunt een voorstelling zo maken of anders, maar in de grond is er iets datin je zit en het werk bestaat erin om dat bloot te leggen, te ontdekken. En één keer je dat ‘iets’ blootlegt of ontdekt, blijfter niets anders over dan het te volgen. Voor mij is deze voorstelling een poging om iets te maken dat net onder het op-pervlak verborgen lag, net onder al het andere dat we maakten. Daarom hebben we het The Quiet Dance genoemd. Maarhet is ook enigszins verschillend van andere voorstellingen die ik probeerde te maken: voordien vertrok ik van de filo-sofie dat de beste manier om een dans te maken is, dat je aanvaardt dat je bewegingsmateriaal op een bepaalde manierwillekeurig is, dat je alles ter beschikking hebt, dat alles kan en mag. Dat de betekenis van een beweging helemaal kankantelen door de manier waarop je de beweging met zichzelf confronteert en met wat de anderen op hetzelfde momentdoen; door de manier ook waarop je de beweging in tijd en ruimte plaatst. Zo kun je onverwachts uitkomen bij een veelruimere betekenis dan wat de oorspronkelijke beweging ooit had kunnen suggereren. Maar voor dit stuk had ik voormezelf besloten – en heb ik Matteo er min of meer van kunnen overtuigen – dat het nu wel genoeg geweest was met datwillekeurige en dat we beter een keer materiaal gingen kiezen dat voor ons een betekenis had.

dp: Hoe ben je daartoe gekomen? Ik heb begrepen dat jullie erg lang aan de voorbereiding van dit stuk gewerkt hebben. Jijen Matteo zijn eraan begonnen, terwijl jullie nog op tournee waren met Both Sitting Duet.

jb: Met Both Sitting Duet zijn we nu drie jaar op tournee, iets wat we helemaal niet verwacht hadden. Toen we dit stuk maak-ten, hadden we geen vermoeden dat we over de hele wereld zouden uitgenodigd worden. Maar terwijl we ermee op padwaren, hebben Matteo en ik besloten dat we intussen wel al onderzoek zouden doen voor een volgend stuk.We wistendat het een risico was, omdat Both Sitting Duet zo’n succes was, maar we hadden tegelijk het gevoel dat er in onze samen-werking zoveel helderheid en energie gekomen was, dat we een poging moesten wagen om daarop verder te bouwen,terwijl die sfeer er was. Als we waren gestopt en enkele jaren niet verder hadden samengewerkt, dan zou het gemakwaarmee we communiceerden over de dingen die voor ons echt van belang waren, verdwenen zijn. Dus hebben we delaatste twee jaar verschillende richtingen onderzocht, om een weg te vinden die ons verder zou brengen.

dp: Welke waren voor jou de sleutelmomenten in dat zoekproces?jb: Het heeft veel tijd en omwegen gekost om bij iets uit te komen dat goed aanvoelde.We bleven maar aan de gang tot we

ons de vraag stelden: ‘Welk stuk hadden we altijd al willen maken, maar hebben we nooit durven maken?’ Zoals ik je netal vertelde, was dat dus een stuk waarin we wandelen. Om een poortje te vinden zijn we ons gaan concentreren op beel-den. Niet op een patroon, een ritme of een structuur, maar op heel sterke beelden – iets wat ik nooit gedaan had. Hetstuk hééft wel een patroon, een structuur en een ritme, maar de beelden en de impact die ze hebben, zijn nadrukkelijkaanwezig.

dp: Wat bedoel je met ‘je concentreren op beelden’?jb: Daar ben ik niet helemaal uit en wat het precies betekent, zal ik waarschijnlijk ook niet te weten komen, voor we ermee

op het podium gaan.Wat ik wel weet, is dat het bewegingsmateriaal in de twee vorige stukken er kwam via processendie eerder mentaal waren – zowel in Weak Dance Strong Questions (2001) met theatermaker Jan Ritsema als in Both Sitting

Duet met Matteo. In de twee gevallen was er een onderliggende laag die te maken had met ideeën over hoe een voorstel-ling er moest uitzien en over de relatie tussen de performers en het publiek. En die laag werd op een bepaalde manierhet onderwerp van de voorstelling. In The Quiet Dance liggen de zaken anders in de zin, dat we een emotioneel procesdurfden toelaten dat op gelijke voet staat met het mentale proces. Je kunt dat nogal ouderwets noemen, maar dat maakthet voor mij net interessant.

dp: Waar verwijzen de beelden naar die je gebruikt?jb: Ik denk dat de beste manier om ze te beschrijven is, dat ze een soort treurigheid hebben. Nu denk ik niet dat er ook

maar iemand de voorstelling als een treurzang zal beschrijven. De voorstelling is wat ze is, ze heeft een heel eigen, een

beetje vreemde kwaliteit die, hoop ik toch, ook andere mensen kan aanspreken. Maar de kern van de zaak voor ons wasom beelden te vinden die iets van een elegie, een treurzang in zich hadden.

dp: Ging het om erg persoonlijke beelden?jb: Nee, niet echt, want ik denk dat we geprobeerd hebben – en ja, de voorstelling heeft iets intiems, net als alle stukken die

ik maak – om niemand buiten te sluiten. Als iets te persoonlijk is, vindt het publiek geen ingang naar het stuk. Mis-schien kan ik het zo uitleggen, dat we geprobeerd hebben om naar een beeld te kijken dat voor ons persoonlijk genoegwas, maar met toch een toegangspoortje voor diegene die het van de buitenkant bekijkt.

dp: Hoe zijn jullie aan de slag gegaan met de choreografie? Over Both Sitting Duet heb je gezegd dat de bewegingssequen-sen gebaseerd zijn op zeer heldere ‘instructies’. Voor The Quiet Dance was het vertrekpunt de wandelbeweging. Hoe benje van daar af verder gegaan?

jb: Het was meer dan dat. Het startpunt was een zeer specifiek beeld, en dat beeld is ook het eerste wat je ziet in de voorstel-ling. Ik ga het niet beschrijven, want ik wil graag dat het nieuw is voor de mensen die naar de zaal komen. Maar we zijnvan één beeld vertrokken, en dan zijn we verder gegaan met een volgend beeld dat te maken heeft met het eerste beeld,en dan het volgende en het volgende. Op een bepaald punt, toen we genoeg materiaal hadden om een glimp op te van-gen van waarmee we te maken hadden, begonnen we de ‘muziek’ ervan te vinden. Heel praktisch bekeken is het groteverschil tussen dit stuk en vorige stukken die ik gemaakt heb, dat Matteo en ik altijd heel erg bezig geweest zijn met eencontrapunt, dus met de relatie tussen iets wat aan de gang is en iets anders wat op hetzelfde moment aan de gang is. Indit geval hebben we besloten om het een ietsje anders aan te pakken. Er zit in The Quiet Dance een duidelijk en recht-streeks contrapunt, maar naast een ‘horizontaal’ contrapunt tussen twee dingen die gelijktijdig gebeuren, zit er ook eensoort ‘verticaal’ contrapunt doorheen het stuk. Het heeft blijkbaar te maken met hoe iets zich verhoudt tot wat er daar-voor kwam en wat er daarna komt, en als het later opnieuw opduikt, hoe het zich dan verhoudt tot de dingen eromheen.Dat is heel erg fascinerend, ik heb voordien nooit op die manier gewerkt. Elke stap die je zet, beïnvloedt elk elementvan het hele stuk.

dp: Zit er dus een vorm van lineaire ontwikkeling in dit stuk? Je vorige werk leek net gebaseerd op principes die het lineai-re ontkennen.

jb: Als ik kijk naar wat we aan het maken zijn, dan zie ik een werk dat voortdurend vooruitgaat en ook blijft waar het is. Hetis misschien een levensvisie – voortdurende verandering die terugkeert naar het beginpunt. Er zit heel weinig bewe-gingsmateriaal in dit stuk. Ik heb nooit met zo weinig materiaal gewerkt. En toch lijkt het net een erg rijk stuk – wat in-teressant is. Het gekke is: telkens als ik aan een nieuwe voorstelling begin, wil ik een nieuw uitgangspunt vinden. Datheeft niets te maken met een artistieke of een esthetische keuze. Alleen heb ik over mezelf geleerd dat zo gauw ik pro-beer iets opnieuw te doen, ik het gewoon minder goed ga doen. Ik ga me dan al snel vervelen, met als gevolg dat ik mijnaandacht verlies. Maar onlangs hebben we met filmregisseur Adam Roberts een dvd gemaakt met opnames van tien jaarwerk – en daaruit wordt dan weer op een bepaalde manier duidelijk dat ik telkens opnieuw hetzelfde stuk maak. Het-zelfde stuk met wel een andere invalshoek. Daar hou ik van.

dp: Ben je nog verrassingen of onverwachte ontwikkelingen tegengekomen tijdens het werkproces van deze choreografie?jb: De verrassing van dit stuk is hoezeer het werken met een lineair contrapunt totaal verschilt van alles wat ik voordien ge-

daan heb – het was soms erg lastig en frustrerend, maar ook erg bevredigend, als je geleidelijk de dingen kunt verschui-ven en merkt dat het werk openplooit en zichzelf wordt.

dp: Hoe zat het met de rol van Matteo in het creatieproces, en ik bedoel vooral zijn rol in dat idee van contrapunt en in deopbouw van de bewegingssequensen?

jb: In dit werk verschillen onze respectieve rollen als medewerker nogal van Both Sitting Duet en ik denk niet dat Matteo heterg vindt, als ik zeg dat hij bijwijlen geworsteld heeft om zijn plek te vinden, omdat ik diegene was die het voortouwnam, als het over het bewegingsmateriaal ging. Maar in het maakproces zijn er twee momenten geweest waarop plotsMatteo de teugels in handen had. In de twee gevallen ging hij binnen een week elementen overboord gooien, vormge-ven, uitbreiden, samentrekken – een beetje zoals een fotograaf zijn camera focust. En daar is hij veel beter in dan ik.

dp: Heeft dat te maken met het ritme van het stuk?jb: Op een bepaalde manier wel, maar het heeft er ook mee te maken dat Matteo minder snel zijn cool verliest – hij durft de

tijd te nemen, hij durft afremmen ook en het materiaal de ruimte geven, de gaten tussen de mazen tonen. Ik sla al tiltals ik aan stilstaan denk, uit angst dat de constructie van het stuk gelijk zou instorten.Op een bepaalde manier is dat ook de reden waarom het tussen ons werkt – ik ben de duwende en stuwende factor enhij diegene die kalmeert, vormgeeft en waarschuwt voor te veel haast. En ergens tussen die twee polen komen we samenuit bij wat we wilden doen, die wandelbeweging gebruiken dus, en heel weinig doen, zonder dat het ooit saai wordt.

dp: Wat je zegt, doet me denken aan de scènes in Both Sitting Duet waar jij, in de tijd dat Matteo rustig één beweging uit-voert, als een razende hetzelfde patroon al ettelijke keren herhaald hebt.

jb: Ja, want in de grond ben ik nog altijd een balletmens, dat is mijn achtergrond. En in mijn lichaam zit nog altijd de lijfe-lijke ervaring van al die balletopvoeringen waar alles draait om geven en nog eens geven, op een prachtige manier allesgeven aan het publiek. En natuurlijk is wat ik doe ook een reactie daarop, op de dertien jaar dat ik dat gedaan heb, hetrecht dat ik verdiend heb om andere wegen te vinden. Ik hou van de spanning die het oplevert, als Matteo trekt terwijlik duw. Het zorgt ervoor dat onze samenwerking nooit te vriendelijk wordt – als een samenwerking vriendelijk is, ge-beurt er niets. Niet dat we slaande ruzie krijgen, maar we vechten verbeten over de richting die we het elk zien uitgaan.

dp: Gebruiken jullie ook nog andere elementen in deze creatie? Je had het over de beelden waarvan jullie vertrokken, overhet idee van wandelen, over tijd en ruimte. Is er ook een geluidsdecor of muziek?

jb: Af en toe is er muziek in het werkproces gekomen – soms leek het te werken, soms ook niet. In elk geval maken we ge-luid en gebruiken we onze stemmen tijdens de opvoering, het is dus zeker geen stil stuk. Het heet wel The Quiet Dance,

Jonathan Burrows &Matteo Fargion – Both Sitting Duet (2002) © Herman Sorgeloos

maar dat heeft naar mijn gevoel met iets anders te maken, een in de kijker zetten van wat zich langzaam en op eigenkracht ontplooit, met het soort van werk waar ik me al altijd in mijn diepste binnenste toe aangetrokken voel. Mijn refe-rentiepunten zijn Samuel Beckett, Tadeusz Kantor, de vroege Trisha Brown, Douglas Dunn, David Gordon, LucindaChilds, Rosemary Butcher, Les Noces van Nijinska, maar ook de bijzondere waardigheid en eigenheid van die enkeleovergebleven Engelse rituele volksdansen – ik denk aan de Pinkstermaandagdansen in Bampton, Oxfordshire. Het is al-lemaal werk dat je uitnodigt om rustig en aandachtig mee te kijken naar kleine verschillen, niet het soort werk dat vanhet podium afspat en dat je als toeschouwer met de rug tegen je stoel dwingt. Niet dat ik daar moeite mee heb – als stu-dent ben ik wel zeven keer naar Chorus Line gaan kijken. Maar wat me altijd het meest aangetrokken heeft, is die erva-ring van in een zaal te zijn waar je het gevoel hebt integraal deel uit te maken van een overdrachtsmoment dat je op hetpuntje van je stoel dwingt, om te kijken naar iets wat niet groter is dan een speldenprik.

dp: In je vroegere werk, rond het midden van de jaren negentig, leek je soms bijzonder geïnteresseerd in de interactie tus-sen dans, licht en muziek. Speelt dat hier ook nog?

jb: Ik werkte toen met een fantastische lichtontwerper, Michael Hulls, en we hadden de aanzet voor een manier van werkengevonden die me echt beviel, waarbij Michael de belichting onafhankelijk naast de dans en muziek wist te plaatsten.Het was niet zoiets als: ‘deze persoon is daar en dan gaat het licht aan’, het licht was geen vorm van illustratie. Michaelwerkte met tijd, ruimte en ritme op dezelfde manier als ik deed voor het bewegingsmateriaal, en Matteo Fargion metKevin Volans voor de muziek. Het is iets wat ik op dit ogenblik een beetje opzijgeschoven heb. Deels heeft dat te makenmet praktische redenen, dat soort techniek kost nu eenmaal geld – we hadden een technicus nodig voor de tournees, wenamen vaak onze eigen vloer mee omdat die heel netjes moest zijn, dus moesten we een bestelwagen nemen, en zowordt alles meteen een stuk duurder. De laatste vijf jaar heb ik in een moeilijk economisch klimaat kunnen overlevendankzij ‘alles-in-één-koffer’-voorstellingen, en dat is een zeer bewuste keuze geweest. Het betekent dat je zonder techni-cus reist en dat alle technische informatie simpel en duidelijk moet zijn. Maar esthetisch ging het ook over nieuwe we-gen zoeken om verder te geraken met wat de voorstelling uitstraalt. Ik ben beïnvloed door die heel bijzondere generatievan Franse choreografen, Jérôme Bel en Xavier Le Roy voorop, door hoe anders alles in dans werd met hun voorstellin-gen waarin ze de dingen tot de uiterste consequentie doorvoerden. Er moest plots niets meer verantwoord worden on-der de noemer van poëzie – wat in dans vaak niet meer dan een vorm van ‘lege poëtica’ oplevert. Zij doen dat door ui-terst strak te werken, met heel heldere ideeën over wat er op het podium gebeurt. Hun voorbeeld werd voor mij op eengegeven moment een echte uitdaging. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik de laatste voorstellingen die ik maakte, heel hel-der wilde hebben, ook als het ging om de precieze relatie tussen een lichtspot en de andere scenische middelen. Dus,naast de praktische overwegingen om niet met belichting te werken, is er ook een verschuiving wég van die samenwer-king met een lichtontwerper geweest, omdat ik een nieuwe richting was uitgegaan, op zoek naar iets anders of naar eenander perspectief over wat dans kon zijn. Maar ik vind het erg nuttig dat je die vraag stelt, omdat ik het gevoel heb dat eriets niet afgewerkt was, iets waar ik graag opnieuw zou induiken na wat ik nu heb ontdekt. In The Quiet Dance zit er welvorm en ritme in het lichtplan, maar verder is het redelijk eenvoudig omdat we met die ‘koffer’-voorstellingen zitten –misschien is dit wel de laatste in de reeks en komt er daarna weer iets nieuws.

dp: Welke plannen heb je met een voorstelling na de première?jb: Het is me na al die jaren van marktverkenning duidelijk dat ik het liefst werk zonder vooraf geplande tournee.We be-

ginnen liever met een klein aantal voorstellingen. Gewoonlijk zijn er dan een aantal programmatoren die komen kij-ken; als ze geïnteresseerd zijn, boeken ze de voorstelling; als dat niet het geval is, boeken ze niet. Je weet nooit op voor-hand welke kant het opgaat. Als ze boeken, levert dat opnieuw enkele voorstellingen op, waar weer andere programma-toren naar komen kijken, en zo ontstaat er een soort uitdijende rimpeling van interesse voor het werk. Voor mij is hetgrote voordeel daarvan dat het anders, rijker is als je optreedt op een plek waar iemand er bewust voor koos om hetwerk te tonen, want dan zit er een persoonlijk engagement achter die keuze – iemand heeft dan voor zichzelf uitge-maakt waarom die voorstelling daar komt, en kan er dus ook met het publiek over communiceren en de voorstelling inde juiste context plaatsen. Dat werkt zoveel beter dan een tournee met iets dat niemand echt gezien heeft, gekozen op

basis van een tekst waarin je de voorstelling zelf hebt bewierookt. Je komt dan vaak in nogal foute contexten terecht,met een publiek dat niet goed geplaatst is of onvoldoende geïnformeerd over hoe het best naar de voorstelling kijkt.Het proces lijkt me veel organischer te verlopen zo. En werkt het niet, dan begin je gewoon opnieuw.

Daniela Perazzo’s onderzoek gaat over semantische strategieën en de reconfiguratie van het danslichaam in het werk van Jonathan Burrows.

Ze schrijft en publiceert freelance over dans en podiumkunsten.

Dit interview verscheen eerder in Dance Theatre Journal, Vol. 21, No. 2, 2005, pp. 2–7 en werd vertaald door Lieve Dierckx in opdracht van dans

in Limburg. Om de tekst tijdloos te maken werd hij licht aangepast.

Partituur van het alledaagseElke Van Campenhout – TWEE mannen op twee stoelen en een choreografie voor twee paar handen: Both Sitting Duet beperkt de

beweging tot haar uiterste minimum. Een hele voorstelling lang zit je gefascineerd te kijken naar een eenvoudig, haast laconiek han-

denspel. Een partituur van summiere beweging voor één muzikant en één danser. Beetje bij beetje wordt beweging muziek en ont-

staan uit eenvoudige herhalingen, gelijktijdige sequensen en overlappende handbewegingen een complex werkstuk, dat precies in

zijn eenvoud een wereld aan vragen oproept.

Het is niet de eerste keer dat Jonathan Burrows uitpakt met een gedurfd minimalisme. In zijn choreografieën gaat hij opzoek naar de nulgraad van de dans. Naar het moment waarop dans ophoudt dans te zijn, of omgekeerd, waar alledaagse be-weging dans wordt. Zijn technisch perfect opgeleide lichaam gebruikt hij daarvoor als instrument.

In Weak Dance Strong Questions werd hij geconfronteerd met het ongetrainde lijf van de theatermaker Jan Ritse-ma, waardoor een hortende confrontatie ontstond, een zoektocht naar een eigen lichaamstaal. Deze keer, met Matteo Fargi-on, krijgt de voorstelling een uitgesproken muzikaal karakter.

Voor beide performers ligt een soort partituur op de vloer, waarvan af en toe de bladen worden omgedraaid. Dehandbewegingen verliezen hierdoor meteen heel wat van hun vrijblijvendheid. En de steeds grotere concentratie, die maaktdat je als publiek steeds meer in steeds minder gaat zien, doet een compositie in je hoofd ontstaan, die tijdens het verloopvan de voorstelling steeds duidelijker hoorbaar wordt. Het is een uiterst boeiend tussenveld tussen het muzikale en hetchoreografische dat in de samenwerking wordt geëxploreerd. Een vinnig gesprek van ritmes in beweging, en de klank diebeweging voortbrengt.

Langs de andere kant is er het gebruikte materiaal. De doordeweekse bewegingen, die hier en daar naar dage-lijkse handelingen lijken te verwijzen. Een klopje op de schouder, een haal over de knie. Doodgewone bewegingen, ontdaanvan alle virtuositeit, die niets te bewijzen hebben en niemand willen overdonderen. Het is een ballet van het alledaagse enhet banale, dat in de context van een precieze choreografie elke vaststaande vooronderstelling over dans onderuithaalt. Zo-als het verschil tussen het getrainde en het gewone lichaam, tussen de onnatuurlijke dans en de huis-, tuin- en keukencho-reografieën van het dagelijkse leven.Het is precies in de beperking en door de vragen die dit minimalisme oproept, dat Both Sitting Duet fascineert en uitdaagt.Een aanrader.

Dit artikel verscheen eerder in De Standaard, 8 januari 2003.

Salva Sanchis – Objects in mirror are closer thanthey appearwoensdag 28 januari 2009 om 20.30u.

� De Velinx Tongeren | Inleiding om 20.00u.

> € 13 > € 11 > € 9

Beweging is de basis van alles, het is dat ene ding waarvanwe ons niet kunnen ontdoen, tenzij we dood zijn.We kun-nen niks zonder te bewegen.We kunnen wel denken, maarwanneer we denken reflecteren we meestal over een actieuit het verleden of plannen we een toekomstige actie.Weworden niet verondersteld ons bewust te zijn van hoe onzebewegingen werken.We moeten ze gebruiken. Dat is exactwat Sanchis met Objects in mirror are closer than they appear

zal doen.De nieuwe dansvoorstelling van Salva Sanchis draait rondvier thema’s: neurologische afwijkingen, mensen die uithun lichaam treden, mensen die geloven dat ze iemand an-ders zijn of die zich als iemand anders voordoen en buiten-aardse ontvoeringen. Sanchis put voor zijn nieuwe dans-voorstelling niet enkel inspiratie uit deze thema’s, hij ge-bruikt ze ook als theatraal materiaal op het podium. Door-dat de dansers zichzelf constant verplaatsen wordt hun be-weging niet alleen ervaren als een actie of als een beeld,maar als een manier om zichzelf te verhouden met de we-reld. Objects…stelt veelzijdigheid voorop in plaats van sim-pliciteit om een caleidoscopisch effect of interactie tussenalle aanwezige elementen zoals geluid, beweging, beeld, ka-rakters, tekst en objecten tot stand te brengen.Salva Sanchis overtuigde vorig seizoen al met het ingetogenStill Life, voor zijn nieuwe voorstelling trekt hij een bijnadiametraal tegenovergestelde (en dus erg beweeglijke) kaart.

WardWard / Ann Van den Broek – Co(te)lette’donderdag 12 februari 2009 om 20.15u.

� Cultuurcentrum Genk – Auditorium Limburghal

> €10 > € 8 > € 7

AnnVan den Broek won tijdens de Nederlandse Dansdagenals eerste Vlaamse choreografe de Nederlandse dansprijs ‘deZwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie inhet seizoen 2007/2008’. Zij kreeg de onderscheiding van deNederlandse Vereniging van Schouwburg- en Concertge-bouwdirecties (VSCD) voor de productie Co(te)lette.De jury over de voorstelling: “Co(te)lette is een opmerkelijke,

fascinerende productie waarin het vrouwelijk lichaam meteen tergende vasthoudendheid en minimalistische precisiewordt ontleed en geanalyseerd. Drie vrouwen, de dansersCecilia Moisio,Theodossia Stathi en Judit Ruiz Onandi,creëren een loop van verlangen en bevrediging, van begerenen begeerd worden. In een onstuitbare stroom van schud-dend, pompend en hijgend vlees zet Ann Van den Broekeen kritisch beeld van de vrouwelijke seksualiteit neer, volvan een eigen verlangen, maar ook gedomineerd door an-dermans verlangen. Door de herhaling en de strakke ruim-telijke variatie, abstraheren de bewegingen ook, wat een ver-vreemdend effect veroorzaakt.Ann Van den Broek bewijst met een stijl die zij zelf ‘emotio-neel minimalisme’ noemt al enkele jaren een zeer eigenzin-nige en vernieuwende choreograaf te zijn. Co(te)lette is inhaar oeuvre een hoogtepunt. Het is een gedurfde en kwets-

bare choreografie, rauw, confronterend en aangrijpend. Dejury plakt er met het grootste genoegen het etiket ‘indruk-wekkend’ op.”“Een minimalistische dans met een vleugje theatraliteit,een stijl die op dit moment in de dans uniek is.” (de Volks-krant)

Cie Thor / Thierry Smits – D’Orientzaterdag 21 februari 2009 om 20.15u.

� Cultuurcentrum Genk – Auditorium Limburghal

> €14 > € 12 > € 11

Herinnert u zich nog D’Orient van Cie Thor, het dansgezel-schap van Thierry Smits? In 2005 stond het al op de Genkseplanken. Maar we vinden het nog steeds zo een mooi voor-

Kalender dans in Limburg januari–maart 2009

Cie Thor / Thierry Smits – D’Orient © Marie-François Plissart

beeld van hedendaagse dans dat we besloten hebben omdeze voorstelling nog eens naar Genk te halen. Zij die ze algezien hebben, zullen ze zeker opnieuw willen zien. Zij dieer over gehoord hebben, zullen er deze keer ook bij willenzijn.D’Orient is de zeer esthetische kijk van de Limburgse chore-ograaf Thierry Smits op de Arabische wereld. Acht topdan-sers dansen in een decor dat het midden houdt tussen eenhammam en een oase in de woestijn. Het is een dansantevoorstelling waarin de kracht van de dans én de dansersvolledig tot zijn recht komt. Het laat ook een choreograafzien die geïnspireerd wordt door de Arabische tradities,door de manier waarop mannen in de Arabische wereldmet mekaar omgaan.Eén van onze favoriete voorstellingen van de voorbije jaren,een feest voor de liefhebber van hedendaagse dans en eenzoveelste krachttoer van een choreograaf op het toppuntvan zijn kunnen.Met deze voorstelling reist Thierry Smits de wereld rond.D’Orient was al te zien in heel Europa, maar ook in Egypte,Palestina,Tunesië en Libanon. In 2008 toerde de voorstel-ling in de Verenigde Staten.

Ugo Dehaes – Forceswoensdag 25 februari 2009 20.30u.

� De Velinx Tongeren | Inleiding om 20.00u.

> € 13 > € 11 > € 9

Dat fysica geen saaie materie hoeft te zijn, maar ook kan lei-den tot een spannende dansvoorstelling, wil danser-choreo-graaf Ugo Dehaes ons in Forces bewijzen. Daarin uit hij zijnfascinatie voor zowel de kleinste fysische deeltjes als de al-les overheersende natuurwetten die onze wereld in even-wicht houden: de zwaartekracht, de elektromagnetischekracht, de zwakke en de sterke nucleaire kracht. In verschil-lende Belgische cultuurhuizen werkte Dehaes telkens tweeweken met andere dansers rond dit natuurkundig thema.Uit die verschillende samenwerkingen creëert Dehaes korte‘popsongs’, zoals hij ze zelf noemt: korte dansfragmentendie hij in een verschillende volgorde kan presenteren tij-dens zijn performance. Net zoals songs ook van plaats wis-selen op een playlist van een concert. Geen twee opvoerin-gen van Forces zullen dus gelijk zijn. Bovendien gebruikt hijvoor het eerst video om alle dansers virtueel aanwezig te la-ten zijn…“Ik koester een enorme verwondering voor het lichaam.

Omdat ik erg visueel ben ingesteld, kan ik me veel beteruitdrukken met mijn lichaam, met beelden. Daarom hou ikzo van hedendaagse dans. Dat is een fantastische kunst-vorm omdat het alles of niks kan zijn, zolang er maar bewe-ging of een lichaam te zien is. Bovendien voel ik me veili-ger op een podium dan in de echte wereld, op straat. Eenvoorstelling heeft een code, een rol waar je jezelf achter kanverbergen. Op het podium overwin ik een angst, daar benik moediger dan in het echte leven.” (Ugo Dehaes in DeMorgen, 21 sept 2004)

WardWard / Ann Van den Broek – I SOLO MENT

– Een dubbelsoloWoensdag 4 maart 2009 om 20.15u.

� Cultuurcentrum Genk – Auditorium Limburghal

> €10 > € 8 > € 7

i solo ment is een in elkaar verweven dubbelsolo, waarintwee temperamentvolle, gedreven individuen – een man en

een vrouw – fysiek samen op het podium staan, maar emo-tioneel geïsoleerd zijn.De man : hij creëert een veilig bastion, trouw aan zichzelf,vrij van compromissen met de buitenwereld. Afzondering,kracht en extremiteit overheersen. Zelfgekozen isolementverwordt tot solitude, tot eenzaamheid.De vrouw: vormt zijn contrapunt. Observerend, beïnvloeden reflecterend. Heen en weer gesleurd tussen zijn wereld

Ugo Dehaes – Forces © Ugo Dehaes

en de maatschappij. Begrip en bewondering, onbegrip endrang naar contact. Lichamen zonder contact. Lichamen inwanhoop. i solo ment is uiteindelijk een contactloze, lief-devolle schets.‘...een minimalistische dans met een vleugje theatraliteit,een stijl die op dit moment in de dans uniek is.’ (MirjamVan

der Linden -de Volkskrant over Co(te)lette).i solo ment wordt gedanst door Dario Tortorelli en Ceci-lia Moisio.

Rosas / Anne Teresa De Keersmaeker – Oncevrijdag 6 maart 2009 om 20.00u.

� Cultuurcentrum Hasselt – grote schouwburg

> € 18 > € 16.5 > € 15

Joan Baez in Concert Part 2. Een zwarte vinylplaat – eenjeugdherinnering – opgenomen in 1963 door het jongeboegbeeld van de Amerikaanse protestbeweging. Anne Te-resa De Keersmaeker staat alleen op het toneel. Onverho-len, bewust en openhartig becommentarieert, liefkoost enomhelst haar dans de verzuchtingen van Baez, haar zijde-achtige stem, haar engagement. Een solo gecreëerd in 2002,goed twintig jaar nadat ze eerder al solo op de bühne stondmet Fase, nu voor het eerst in Hasselt.Once I had a sweetheart, and now I had none (bis)He’s gone and leave me, he’s gone and leave to sorrow andmoan.Last night in sweet slumber I dreamed I did see (bis)My own precious jewel sat smiling by me (bis)And I awakened I found it not so (bis)My eyes like some fountain with tears overfl ow (bis)I’ll venture through England, through France and throughSpain, (bis)All my life I will venture the watery main (bis)Once I had a sweetheart...“Once laat een heel persoonlijke De Keersmaeker zien. Hetvoelt alsof je even binnenkijkt in haar slaapkamer en haarkeuken, waar ze aan de afwas met ijle stemWe shall overco-me staat te zingen. (…) Een bijzonder mooie performancevan een choreografe met een uitzonderlijk metier.” (DeStandaard, 29 november 2002)

The Jonathan Burrows – Matteo Fargion Project17,18 en 19 maart 2009

ccmaasmechelen

Internationaal gerenommeerd choreograaf Jonathan Bur-rows en componist Matteo Fargion ontwikkelen op vraagen uitnodiging van ccmaasmechelen en in samenwerkingmet dans in Limburg een uniek, veelgelaagd project ge-spreid over drie dagen.Op dinsdag 17 en woensdag 18 maart 2009 is er de presen-tatie van de volledige Trilogy for Two Gentlemen, drie mini-malistische en subtiel geestige danspareltjes: Both SittingDuet (2002), The Quiet Dance (2005) en Speaking Dance (2006).Op de slotdag donderdag 19 maart 2009 is er eerst het se-minar Show and Tell met Jonathan Burrows en Matteo Far-gion, die op multimediale wijze naar de wortels van hunwerk op zoek gaan en dit voor geïnteresseerde dansliefheb-bers en studenten van professionele dansopleidingen.Daarna sluit de driedaagse af met een soirée composée metde creatie en wereldpremière van een nieuw werk van Bur-rows en Fargion specifiek geconcipieerd voor de gereno-veerde Nannette Streicher pianoforte uit 1826 van KasteelVilain XIIII Leut.Ook is er de presentatie van de nieuwe danspublicatie(nr. 9) van ccmaasmechelen i.s.m. dans in Limburg. In De

ingenieuze onvoorspelbaarheid van Jonathan Burrows pogenPieter T’Jonck en Rudi Laermans de artistieke praktijk vanBurrows te vatten. De essays gaan respectievelijk in op zijnoeuvre in het algemeen, evenals op The Trilogy for Two Gen-

tlemen, die Burrows maakte met zijn compagnon de routecomponist-muzikant Matteo Fargion. Jonathan Burrowskomt zelf aan het woord in een eerder zeldzaam interviewdat Daniela Perazzo met hem had voor Dance Theatre Jour-nal.Nooit eerder gepubliceerd choreografisch notatiemateriaalzet de inhoud kracht bij, en werpt een licht op de fascine-rende kunst van Burrows. Naar aanleiding van de publicatieis er een gesprek met beide auteurs en Jonathan en Matteo.

Jonathan Burrows & Matteo Fargion – BothSitting Duetdinsdag 17 maart 2009 om 20.15u.

� ccmaasmechelen – schouwburg

> € 10 > € 9 > € 6

Twee mannen op twee stoelen met voor zich een partituur-

project

boek. Choreograaf/danser Jonathan Burrows en compo-nist/muzikant Matteo Fargion voeren een choreografie uitvoor twee paar handen waarbij een symbiose ontstaat tus-sen beweging en muziek. Uit herhaling, symmetrie en over-lappende handbewegingen ontstaat een complex bewe-gingsamalgaam dat door zijn beperking en minimalismefascineert en ontroert. Een inventieve partituur van het alle-daagse.Burrows ontving voor Both Sitting Duet een prestigieuzeDance and Performance Bessie Award in NewYork.

Jonathan Burrows & Matteo Fargion – TheQuiet Dance & Speaking Dancewoensdag 18 maart 2009 om 20.15u.

� ccmaasmechelen – schouwburg

> € 10 > € 9 > € 6

Zoals Both Sitting Duet zijn The Quiet Dance en Speaking

Dance ritmisch, muzikaal en licht van vorm. De kleinscha-ligheid van de productie biedt in The Quiet Dance ruimteaan een stille en intense communicatie tussen de twee per-formers, die weigeren hun alledaagse lichamen te plooiennaar het ideaalbeeld van de gepolitoerde danser. Speaking

Dance kan haast als een synthese van de twee andere duet-ten gezien worden: twee heren, twee stoelen, twee micro’s;er wordt gedanst, gesproken en gezongen.

Jonathan Burrows & Matteo Fargion – Show andTelldonderdag 19 maart 2009 om 17.30u.

ccmaasmechelen – Kasteel Vilain XIIII

> € 5 > € 5 > € 5

Jonathan Burrows en Matteo Fargion graven tijdens eenanderhalf uur durend seminar, aan de hand van muziek-,video-, tekst- en beeldmateriaal, naar de invloeden en ob-sessies, de bronnen en drijfveren die onder het oppervlakvan hun werk sluimeren of er op een actieve manier de mo-tor van vormen.

Jonathan Burrows & Matteo Fargion –Speaking Music –wereldpremière –

donderdag 19 maart 2009 om 20.15u.

ccmaasmechelen – Kasteel Vilain XIIII

> € 10 > € 9 > € 6

Coproductie dans in Limburg.

Jonathan Burrows & Jan Ritsema –Weak Dance Strong Questions (2001) © Herman Sorgeloos

Jonathan Burrows en Matteo Fargion presenteren tot slotvan deze driedaagse een soirée composée met muziek,woord en dans gelinkt aan eigen werk en aan de eigen kun-stenaarspraktijk. Ze tonen materiaal dat verwant is met Tri-logy for Two Gentlemen of belangrijk is geweest voor de ont-wikkeling ervan. Er zijn o.a. performances van zelden uitge-voerde stukken van John Cage en Steve Reich, die hen bei-den sterk hebben beïnvloed. De kroon op de avond en dedriedaagse is de wereldpremière van een nieuw werk, speci-fiek gecreëerd en bedacht door Burrows en Fargion voor deauthentieke Nannette Streicher fortepiano van Kasteel Vi-lain XIIII (1826), een instrument waar hun beider heldFranz Schubert, voor wiens muziek ze al decennialang ennog steeds een grote liefde koesteren, misschien ooit opspeelde. Het nieuwe werk is een opdracht en productie vanccmaasmechelen i.s.m. dans in Limburg.

Ballet Biarritz – Les créaturesdonderdag 19 maart 2009 om 20.00u.

Cultuurcentrum Hasselt – grote schouwburg

> € 27 > € 24.5 > € 22

Op de muziek van Les créatures de Prométhée, Beethovensenige balletmuziek, combineert choreograaf Thierry Ma-landain hedendaagse elementen en klassieke traditie omzowel het ontstaan van de mensheid als de geschiedenis vande dans weer te geven. Les créatures is een betoverend ballet,nu eens explosief en expressief dan weer poëtisch.Onder leiding van Thierry Malandain evolueerde het Balletvan Biarritz tot een gerenommeerd en internationaal gelau-werd gezelschap. Zijn werk wordt gekenmerkt door zijnoog voor detail, van de pas de deux tot de meer complexestukken, in combinatie met een niet aflatende aandachtvoor de muzikaliteit. In 2004 werd zijn werk nog genomi-neerd voor de Benois de la Danse (de Oscars voor dans). Ve-len zien in hem een waardig opvolger voor de grote klassie-ke choreografen.“A first class creation by a choreographer who, likePrometheus passes on the sacredfire to his creatures, the remarkable creatures of the BalletBiarritz.” (Le Figaro)

Kopergietery / Vélo Théâtre – Eerste sneeuw(4+)zaterdag 10 januari 2009 om 15.00u.

Cultuurcentrum Hasselt – podium op podium grote

schouwburg

> € 7 > € 6 > € 5

Johan De Smet (kopergietery) creëert samen met CharlotLemoine (Vélo Théâtre) een beeldende, poëtische en grap-pige kruising tussen objectentheater, dans en muziek.Kopergietery is een graag geziene gast in CultuurcentrumHasselt, het ‘objectentheater’ van het Franse gezelschap VéloThéâtre heeft door zijn subtiliteit en precisie een sterk poë-tisch en vaak humoristisch karakter. Eerste sneeuw is eenvoorstelling vol visuele verrassingen en fijne humor voor deallerkleinsten en voor families!

ZEVEN / Inne Goris – Droesem (4+)woensdag 21 januari 2009 om 15.00u.

ccmaasmechelen – schouwburg

> € 5 > € 3

Actrice/danseres Samantha VanWissen duikelt samen methet publiek van de ene verrassing in de andere, van de eneemotie naar de andere. Zij neemt ons mee naar een sprook-jesachtige wereld waarin alles mogelijk is. Droesem werd ge-selecteerd voor Het Theaterfestival 2008.Een charmante voorstelling, waarin de kleinste lichtstraal,de roodste appel en de grommendste wolf opnieuw het ef-fect kregen dat ze hadden toen het allereerste sprookje voorde allereerste keer verteld werd. (De Standaard).In dit sprookje wint het vrouwelijke het van de reddende

Familievoorste

Kabinet K . Joke Laureyns & Kwint Manshoven - Einzelgänger (-) (8+)

prins, met zowel simpel als uitgepuurd verbeelde emoties.Andere werelden, soms zijn ze toch treffender dan de be-kende. (De Morgen).

Kabinet K . Joke Laureyns & Kwint Manshoven– Einzelgänger (-) (8+)zondag 25 januari 2009 om 15.00u.

De Velinx Tongeren

> € 6 > € 4

vrijdag 30 januari 2009 om 19.00u.

ccmaasmechelen – schouwburg

> € 5 > € 3

vrijdag 13 februari 2009 om 19u.

Cultuurcentrum Genk – Auditorium Limburghal

> € 6 > € 4

Het zijn vrijbuiters, nomaden, dieven, duivels, dromers,zoekers, zwervers, twijfelaars. Kinderen, per ongeluk uit hetnest gevallen, of gesprongen, of gevlogen, of gezet, of ont-snapt. Ze kijken ademen wonen slapen spelen bouwen etenverzamelen staan stil dromen lachen huilen wandelendrinken rusten timmeren schrijven tekenen. Ze scharrelenin hun niemandsland, aan de achterkant, op hun eigenritme, apart en toch samen. Verbonden in het pure plezierom dingen te doen en te maken, zonder ophouden.Met Einzelgänger (-) maken Joke Laureyns en KwintManshoven een dansvoorstelling voor een jong publiek,een portret van vijf buitenstaanders, zonderlingen. Vijf fas-cinerende individuen, op heterdaad betrapt in hun spel.Na Questo Ricordo, de dansvoorstelling die in 2006schouwburgen liet vollopen, kiest Kabinet K. opnieuw voordrie generaties op het podium, een jonge danser, een dan-seres, een kind met een nog prille dansontwikkeling en eenoudere man met een groot dansgeheugen.'Ode aan de vrijheid''Einzelgänger' wijkt mooi af van de norm'Het Belang van Limburg

KROKUSFESTIVAL – KROKUS DANS 09vrijdag 20 tot en met dinsdag 24 februari 2009

cultuurcentrum Hasselt

In februari 2010 is er weer een grote editie van het Krokus-festival met theater, dans, muziek en beeld voor kinderen,hun vriendjes en (groot)ouders. Maar er is goed nieuws: het

krokusfestival gaat extra!Immers: in 2009 komt er krokus dans met alleen maarbeweging en dans: kijken naar, genieten van en ook zelfdoen! En dat zowel voor jong als iets minder jong!krokus dans 09 loopt van vrijdag 20 tot en met dinsdag 24februari 2009.Wat kan u verwachten? Het programma isnog niet volledig af, maar toch al een tip van de sluier.

INTERNATIONAAL FESTIVAL

De danstaal is universeel, dus gaan we volop voor interna-tionale voorstellingen die exclusief en in Belgische premiè-re te zien zullen zijn. Hét topje van de Europese dansmet/voor kinderen komt naar het festival:Dschungel Wien (Oostenrijk) speelt Geheimewelten (6+)Deze voorstelling gaat over de fantasiewereld zoals kinde-ren die beleven onder vrienden, samen in de boomhut –zonder volwassenen in de buurt. Geheime welten wordt ge-maakt door dezelfde ploeg die het internationaal bejubeldeUberasschung maakte.Tiago Guedes (Portugal) speeltMatrioska (8+)Een mysterieuze voorstelling die vooral de verbeelding aanhet werk zet. Tiago Guedes zet fantastische beelden endaagt de kinderen en het kind in de volwassene uit om ver-halen te verzinnen.Co. Nathalie Cornille (Frankrijk) speelt Crouz(3+)Een voorstelling voor een danseres en schoenen, veelschoenen. Crouz is een dans met objecten en een objecten-dans op een bedje van filmanimatie.tpo (Italië) speelt Vlinders (3+)Farfalle is een poëtische, ontroerende en visueel verbluffen-de dansvoorstelling. Zoals altijd bij tpo werken ze metknappe videoprojecties en maken aldus een wonderlijkedanswereld.Sabine Seume Ensemble (Duitsland) speelt DerSeelenvogel (5+)In onze ziel huist een vogel. Die kent ons heel goed, vooralonze gevoelens. Een dansvoorstelling over koppigheid, ver-driet, blijheid, kortom: over herkenbare gevoelens. Voorkinderen en volwassenen.Co. Myriam Dooge speelt Hé eau (3+)Op het podium witte bollen op een witte vloer. Blauw licht.

llingendans

Water? De zee? De golven? Muziek ook, muziek als water.Hé eau is een poëtische voorstelling die beklijft.Silke Z. (Duitsland),MachMut (8+)Een grote ijsbak waarin dansers verkleumen. Tot ze de be-wegingen vinden, dan spettert het jonge geweld van het po-dium. Krachtig, intens en speels.

WORKSHOPS

Niet alleen kijken, maar dagelijks ook doen: bewegen, dan-sen, springen, rollen, sierlijk, macho of hoe dan ook!Elke dag 1 of 2 workshops voor diverse leeftijden.

GESPREKKEN EN ONTMOETINGENOp maandag 23 februari organiseert het Krokusfestival ismVTI (Vlaams Theaterinstituut) een studiedag over (heden-daagse) dans met/voor kinderen/jongeren. Ook zijn er tij-dens het festival na elke voorstelling de DANSSALONS: ge-sprekken met makers en publiek.Het programma wordt nog vervolledigd: zie www.ccha.be

of www.krokusfestival.be.

Begin januari verschijnt de speciale festivalbrochure en

kunnen kaartjes gereserveerd worden op

011 22 99 33 of plaatsbespreking@ccha.be

Compagnie Felicette Chazerand / Parcours asbl.–A l’ombre des arbres / In de schaduw van debomen (5+)zaterdag 21 februari 2009 om 14.00u.

Cultuurcentrum Hasselt – kleine schouwburg

> € 7 > € 6 > € 5

Op de planken: wortels, twijgen, takken, stronken, bladeren.Weg uit de natuur valt vooral hun vorm op. Soms lijken zevoeten of armen, dan weer op een hoofd. Of nee, beter, kijk:benen, een schouder, haar. Haar?Wij hebben de boom niet gezien toen hij klein en jong was.Hij heeft ieder van ons wel zien opgroeien en ouder wor-den. Bomen hebben ons iets te vertellen. Verhalen van dewind. Ze fluisteren melodieën, ze kletteren ritmes. Ze bren-gen de elementen samen.Wij stellen deze Brusselse danscompagnie voor het eerstvoor aan het Vlaamse publiek. De choreografe, FelicetteChazerand, volgde les in de beroemde Mudraschool vanMaurice Béjart. In deze dansvoorstelling flirten schaduw enlicht in een wondere wereld van pure poëzie.In de schaduw van de bomen is een pareltje dat zich langzaamontvouwt maar je nog lang bijblijft.

Danscompagnie De Stilte –Alice (6+)zondag 22 februari 2009 om 14.00u.

Cultuurcentrum Hasselt – kleine schouwburg

> € 7 > € 6 > € 5

Een reis door de droomwereld van Alice met tal van achter-volgingen en onverwachte wendingen zorgt voor een avon-tuur zonder weerga. Deuren in allerlei maten en soortengeven een doorkijk in de keuken van de fantasie, waarin demerkwaardigste gerechten bereid worden.Maar ook Alice is allesbehalve veilig. Nu eens is ze een mi-nimens, dan een gigantische reus. Op zoek naar het konijnvalt ze zelfs in een wereld waarin muis, kat, rups en konin-gin zich niets aantrekken van de wijsheid van deze kleinewijsneus.Alice is niet zomaar de dansversie van Alice inWonderland.De Stilte laat zich eerder inspireren door de avonturen vanAlice en maakt er een heerlijke dansvoorstelling van: licht-voetig, guitig, speels, sfeervol.

Compagnie Felicette Chazerand / Parcours asbl. -A l’ombre des arbres / Inde schaduw van de bomen (5+)

antwoordkaart

word gratis lid van dans in Limburg– Nieuwe leden ontvangen een gratis ticket voor een voorstelling uit de selectie aangeduid met ‘�’ (Voor sommige

voorstellingen is er slechts een beperkt aantal kaarten beschikbaar.).Het ticket ligt klaar aan de kassa.

– Als lid ontvang je de driemaandelijkse nieuwsbrief met alle info over de voorstellingen, workshops, speciale actiesen kortingen.

ja, ik wil gratis lid worden van dans in Limburg!

naam | voornaam |

adres |

postcode | gemeente |

tel | e-mail |

geboortedatum |

keuzevoorstelling (enkel voor nieuwe leden) |

– Conform de bepalingen van de wet van 8 december 1992 betreffende de bescherming van uw privéleven zullen uw gegevens enkel gebruiktworden om u op de hoogte te houden van de activiteiten van dans in Limburg. U hebt het recht jaarlijks uw persoonlijke gegevens op tevragen en eventuele fouten te laten verbeteren.

de coördinatie van dans in Limburg

gebeurt door

provincie LimburgUniversiteitslaan 1, B–3500 Hasselttel.: 011 23 75 34 | fax: 011 23 75 10dansinlimburg@limburg.bewww.limburg.be/dansinlimburg

info & reservaties

Cultuurcentrum HasseltKunstlaan 5, B–3500 Hasselt – tel.: 011 22 99 33plaatsbespreking@ccha.be | www.ccha.be

Cultuurcentrum GenkDieplaan 2, B–3600 Genk – tel.: 089 65 38 70cultuurcentrum@genk.be | www.genk.be/cultuur

Cultureel Centrum MaasmechelenKoninginnelaan 42, B–3630 Maasmechelen – tel.: 089 76 97 97info@ccmaasmechelen.be | www.ccmaasmechelen.be

Cultuurcentrum de Velinx TongerenDijk 111, B–3700 Tongeren – tel.: 012 39 38 00info@develinx.be | www.develinx.be

�

provincie Limburg, Directie CultuurEef ProesmansUniversiteitslaan 1

B-3500 HASSELT

t.a.v.

gelieve

voldoende te fran-

keren

antwoordkaartword gratis lid van dans in Limburg

limburg.be/dansinlimburg

dans in LimburgEen initiatief van deprovincie LimburgUniversiteitslaan 1, B–3500 HASSELT

Jonathan Burrows &Matteo Fargion – Speaking Dance © Chris Nash