DRIEMAANDELIJKS MAGAZINE VAN CENTRUM ALGEMEEN WELZIJNSWERK OOST-BRABANT VZWMAATSCHAPPELIJKE ZETEL: REDINGENSTRAAT 6, 3000 LEUVEN - P916883 - juli 2016

Nr 2/2016

Giften zi jn steeds welkom op IBAN BE59 7775 9209 2726

Voorjaarsprojecten

Verhalen om bij stil te staan

En wat na de zomer

Hoe zal het zijn in de zomer wanneer de boeren in de verte oogsten? Wanneer de zon op de containers brandt? Wanneer de kinderen vrij van school zijn?

Zal er licht ‘op het erf ’ schijnen? Zullen klein en groot met water spelen? Zal er iets dat op een glimlach lijkt op hun gezichten verschijnen? Zullen de kleurige doeken van de vrouwen buiten mogen drogen? Krijgen ze misschien voor één keer watermeloen?

Zullen ze een trip naar zee mogen maken? Worden ze daar dan welkom geheten? Of worden ze verjaagd van het strand? En wordt dan naast hen een bordje in het zand geduwd ‘niet voederen aub’. Alsof het vogels zijn, vluchtelingen.

Laat ons hopen dat wanneer de zon op hoog staat en wanneer de dagen het langst, dat ze dan weten waar ze aan toe zijn. Dat de lange weg hier naartoe niet voor niets is geweest. Dat ze een nieuwe start kunnen maken, een nieuwe plek vinden, een huis en tijd vinden om datgene wat achter hen ligt, de gruwel, een beetje plaats te kunnen geven in hoofd en hart.

Laat ons hopen dat hun kinderen wanneer de herfst daar is, tussen de vele andere kinderen met natte regenjassen en zware boekentassen op de bus zullen zitten. Richting thuis.

Laat ons hopen dat ze net als wij – ondertussen – tijdens de zwoele zomeravonden de barbecue kunnen aansteken, of er door iemand van de straat worden voor uitgenodigd.

Voorlopig houden we het op vele barbecues. Voorlopig want wij, wij gaan op reis. Natuurlijk.

Wij, wij zijn vrije vogels, vliegen met of zonder visum naar waar we maar willen.

Onze bestemming voor deze zomer is nog onduidelijk, maar één ding staat wel vast: Syrië, Somalië, Irak of Libanon zal het zeker niet zijn.

ZOMER

Ilse

Team Vluchtelingen

EditoriaalEditoriaalEditoriaal

Beste lezer,

In de piramide van Maslow is de behoefte aan veiligheid een basisbehoefte en prijkt de behoefte aan sociaal contact en zelfontplooiing bovenaan. Die rangorde lijkt omgekeerd deze dagen.

Nu enkele criminele kerels met bommengordels de deur uit de hengsels van het land hebben laten ploffen is de basisbehoefte aan veiligheid nog zowat het enige thema dat politiek en pers bezig houdt. Begrijpelijk. Maar toch.

De vluchtelingen, die in de vorige herfst in de focus van de publieke aandacht stonden, zijn voorlopig verzameld achter de Turkse grenzen en verdwijnen zelfs even uit beeld. Zij hebben behoefte aan de meest elementaire zaken: eten, een slaapplaats, een plek om te leven en basisveiligheid in hun onzeker bestaan. Eens keren zij weer naar onze grenzen en hopelijk zijn we dan beter in staat om asielzoekers en migranten op te vangen op een menswaardige manier.

In een land onder terreur lijkt het maatschappelijk debat alleen nog over politie, leger, justitie, staatsveiligheid te gaan. De Vlaamse beleidsthema’s, in hoofdzaak ‘persoonsgebonden’ thema’s, verdwijnen uit beeld.

In het CAW komt de mix van die hele Maslowpiramide aankloppen. Behoefte aan veiligheid, welbevinden, onderdak, bestaansmiddelen, relatie, zorg, … verdienen de beste hulp. En visionair beleid. En geëngageerde hulpverleners.

Onze jongste raad van bestuur hoorde van onze hulpverleners dat de mensen die zich vandaag naar CAW richten alsmaar complexere hulpvragen hebben. Dat zij hun oplossing niet meer alleen kunnen waarmaken, dat de begeleidingen langer en intensiever worden omdat de deur van voorzieningen en instellingen versleuteld is door vele procedures. CAW is beslist de specialist van de eerste lijn. Maar de tweede lijn moet volgen. Van nabij. Bureaucratie en complexe procedures mogen geen barrières vormen op de toegangswegen naar hulp. In de integrale jeugdhulpverlening en, te vrezen, in het nieuwe gehandicaptenbeleid lijkt de overheid deze weg helaas in te slagen. In het vluchtelingenvraagstuk mag de overheid de improvisatiefase achter zich laten. We volgen deze evoluties op de voet.

Jan Boulogne

Voorzitter CAW Oost-Brabant

3

E314Aachen

Köln

Limburg

Liège

E40LiègeKöln

4

De Vluchtelingenwerking van CAW Oost-BrabantOm de toestroom van de vluchtelingen te helpen opvangen kregen de CAW‘s voor 2016 bijkomende middelen: 3.3 VTE voor woonbegeleiding en psychosociale begeleiding.

Wij werken voor deze uitdagende opdracht samen met verschillende partners, de OCMW’s, Fedasil, Caritas, de commissie juridische bijstand, pleegzorg, het agentschap inburgering en iedereen die in het netwerk wil stappen.

Opvang in de regio. Enkele cijfers.

CollectiefIn Scherpenheuvel-Zichem: 174 mensen in samenwerking met Caritas.

In Lubbeek: 202 mensen in samenwerking met Fedasil.

IndividueelVia OCMW’s in Lokale opvanginitiatieven (LOI): 407 mensen

Niet begeleide minderjarigen Via OCMW Leuven: 15 jongeren

Via het Rode Kruis in Holsbeek: 60 jongeren

5

Hoe verloopt die hulp concreet?

Myriam en Patricia: Iedereen die vragen heeft over vreemdelin-genwetgeving kan hiermee terecht op ons Vluchtelingenonthaal. Concreet bieden wij juridisch-administratieve hulp aan asielzoe-kers, erkende vluchtelingen en subsidiair be-schermden, gezinsherenigers, mensen zonder papieren (al dan niet uitgeprocedeerde asiel-zoekers), buitenlandse studenten en arbeids-migranten. We informeren hen over verblijfs-vergunningen, de asielprocedure, recht op opvang, arbeidsvergunningen, humanitaire en medische regularisatie, gezinshereniging, nati-onaliteitswetgeving enz. Als partner van IOM (Internationale Organisatie voor Migratie) hel-pen we mensen die vrijwillig naar hun land van herkomst willen terugkeren.

Ilse, Michel en Juliette:Erkende vluchtelingen kunnen beroep op ons doen voor individuele begeleidingen. We kun-nen naar hen toegaan, zij kunnen naar het CAW komen, of er kan telefonisch geconsul-teerd worden. De telefoon is trouwens een onmisbaar werkinstrument in die situaties waarin we beroep doen op een telefonische tolk van Ba-bel, de Vlaamse Tolkentelefoon.

Onderzoek toont aan dat begeleiding van vluchtelingen in de eerste fase na hun aan-komst van cruciaal belang is. Het stressgehal-te - en de klachten die daarmee samenhangen - als gevolg van het hele migratietraject en de levensomstandigheden in de centra is onder vluchtelingen bijzonder hoog. Vanuit dit gege-ven beslisten we om een groepsaanbod voor hen te creëren dat we zowel in de opvangcen-tra in Lubbeek en Scherpenheuvel als in de grotere lokale opvanginitiatieven aan-

bieden. Thema’s van deze groepssessies zijn: familie en andere ondersteunende netwerken, cultuur en identiteit, kracht- en hulpbronnen en omgaan met stress. We willen hen in de eerste plaats op verhaal laten komen. Ook het groepscontact dat we hiermee kunnen realise-ren, werkt ondersteunend. De groepen wor-den samengesteld uit mensen met eenzelfde contacttaal. Als mensen een gemeenschap-pelijke taal (bv. Arabisch) spreken, wordt er samengewerkt met een professionele sociale tolk.

Ilse, Hans en Patricia:Woonbegeleiding kan starten van zodra de erkende vluchteling vanuit een asielcentrum of een LOI een eigen woonst gevonden heeft. Om te beginnen brengen we de sociale administratie in orde: inschrijving in de gemeente, kinderbijslag, huursubsidie, mutualiteit, de kinderen inschrijven in een school, enz. Daarna maken we hen wegwijs in onze samenleving. We zorgen ervoor dat ze de verplichte inburgeringscursus en de Nederlandse taallessen volgen, dat ze zich inschrijven bij de VDAB enz. De woonbegeleiders werken meestal bij de mensen thuis of gaan mee met hen naar de gemeente, de school, de VDAB, ...

Hans:Wij organiseren informatievergaderingen voor OCMW’s waarin we tekst en uitleg geven bij de rol van vrijwilligers, hun rechten en plich-ten, verzekeringen enz. We stellen vacature-voorbeelden op, vrijwilligerscontracten, lich-ten het verwachte engagement toe en zorgen voor vorming en ondersteuning.

6

Verslag van een ‘warme’ tweedaagse Homeless Cup in Leuven

De Belgian Homeless Cup is een sociaal-sportieve voetbalcompetitie voor mensen die kampen met dak- of thuisloosheid. Elk team speelt jaarlijks 3 tornooien, namelijk een Oost- of West-tornooi, een Noord- of Zuid-tornooi en een finaletornooi. Op 20 april vond het Noord-tornooi van de Belgian Homeless Cup plaats in Leuven. Ons Leuvens OHL Streetsoccer team toonde er zijn kunnen in Park De Bruul.

De dag ervoor al, op het pretornooi, waar we een Leuvens onderonsje deden met wedstrijdjes tussen Leuvense sociale organisaties, was de sfeer en betrokkenheid meer dan optimaal. Een betere voorbereiding voor de grote match konden we ons niet voorstellen.

Ok, het weer en vooral de zon zat helemaal mee. Dat was een gelukje. Maar, om nog maar eens de grote meneer Johan Cruijff te citeren: “Geluk bestaat niet, geluk dwing je af”. En wie zijn wij om hem tegen te spreken.

Er zakten uiteindelijk 11 ploegen van over heel België af naar Leuven om het tegen elkaar op te nemen in de Belgian Homeless Cup. Niet om een finale beker te winnen, want daar draait het bij ons niet om. Maar om samen te zijn, om plezier te maken, om van ons te laten horen. Op twee veldjes gaven onze mannen en vrouwen, jong en oud het beste van zichzelf.

7

Niemand minder dan Peter Vandenbempt kwam langs en gaf live commentaar bij één van onze wedstrijden tegen KAA Gent. Het inspireerde ons tot geniale momenten.

Ook naast het veld viel er van alles te beleven voor spelers, supporters, buurtbewoners en de toevallige passant.

We hebben jong en oud op éénwielers zien rijden, op tonnen, ja zelfs over een koord zien lopen onder de creatieve begeleiding van Circus in beweging.

Liters koffie met bijhorend lekkers van Poverello hielden de spelers en supporters op scherp.

Ondanks de warmte ging ook de soep van Fit All (een Leuvens jongerentrefpunt van Arktos vzw) vlotjes over de toog.

Na een vermoeiende eerste helft van de dag was er gelukkig ook de meer dan uitgebreide lunch van buurthuis ’t Lampeke om weer krachten op te doen. Wie dan toch nog een plaatsje vrij had kon zelfs nog een hamburgerke ‘steken’ bij de mannen van den Tube (de jongerenwerking van Buurtwerk ’t Lampeke).

Buikjes vol dus na de middag en even tijd om uit te rusten tot daar de FabotastiX opdoken om ons letterlijk en figuurlijk weer wakker te schudden voor het tweede deel. Amai, daar werd geshaked op het

ritme van hun drums! Wiegend met de heupen en in de handen klappend volgden spelers en supporters enthousiast de jongeren van Fabota naar het podium waar Eline van het wijkgezondheidscentrum ons klaarstoomde voor meer sportplezier met een massa stretching moment. Daar zat misschien wel een recordje in voor het Guinness Book of Records als stretchoefeningen voor het meeste aantal mensen ooit?

En dit alles onder de voortdurende begeleiding van Radio Scorpio die met een heel team de volledige dag live uitzonden vanop locatie. Geweldig hoe zij vol enthousiasme en creativiteit van begin tot eind bleven gaan en zelfs enkele jongeren van Fabota opleidden tot heuse radiomakers.

Zo werd het niet enkel een mooi Belgian Homeless Cup evenement maar ook echt een Leuvens verhaal. Een positief verhaal met veel verbondenheid, warmte, solidariteit, creativiteit, diversiteit en enthousiasme.

En dat doet deugd, dat geeft energie.

( Jeroen, begeleider OHL Streetsoccer team)

8

We mogen het stilaan een traditie noemen, maar dan een die zichzelf telkens opnieuw bevestigt en bewijst. Voor het derde jaar op rij nodigden Tele-Onthaal Vlaams-Brabant & Brussel en CAW Oost-Brabant een spreker uit met een geëngageerde boodschap. Na Dirk De Wachter en Griet Op de Beeck was het op donderdag 21 april de beurt aan Erik Vlaminck. Die bracht ook zijn Dikke Freddy mee.

De auteur opende met een beklijvende mono-loog van een door de politie pas opgepakte dak-loze. Zijn ondervraging neemt het publiek meteen mee in de complexiteit van een problematiek die voor CAW en Tele-Onthaal niet vreemd is. Er zijn geen simpele oorzaken en al evenmin eenduidige oplossingen, maar een duidelijke maatschappelijke noodzaak én verantwoordelijkheid.

Met een inkijk in zijn persoonlijke levensloop toont Erik Vlaminck hoe hij tot schrijven over psychiatrie, armoede, kermissen en de gewone man is geko-men. Zijn intense relaties met dak- en thuislozen als Antwerpse straathoekwerker spelen daarbij

Omdat het moeten het niet anders kan

een bijzondere rol. En dan is het de beurt aan Dikke Freddy, het dakloze personage dat Vlaminck al jarenlang scherpe brieven laat schrijven aan o.a. lokale en nationale beleidsmakers en aan bedrijfs-leiders. In elk van die brieven suggereert hij met een kwinkslag een originele oplossing voor een probleem waarmee Dikke Freddy kampt. En tel-kens legt hij zo de vinger op de wonde. Met effect. Meermaals leidde dit tot een ontmoeting met de geadresseerde. En zo kan ook schrijven een vorm van sociaal werk zijn. Niet voor niets luidde de ti-tel van de lezing “Echt engagement bestaat ook op papier”.

Vlaminck zou een uur en half spreken maar dat bleek na 90 minuten veel te kort. Gelukkig mogen we nog meer schrijfwerk van hem verwachten, want op de vraag wat hem tot al dat geëngageerde werk aanzet luidde het antwoord: “Het moet ge-woon, ik kan niet anders”. Een geruststelling voor het publiek dat vervolgens massaal met een gesig-neerd exemplaar van Vlamincks laatste werk onder de arm bleef napraten.

9

Op 1 april kreeg het juridisch team de vraag van de UA of een delegatie van het Chinese Ministerie van Justitie op werkbezoek naar het CAW mocht komen, om te kijken hoe de juridische eerstelijnshulp hier in België is uitgebouwd.De vraag kwam er naar aanleiding van het samenwerkingsproject tussen CAW en de commissie juridische bijstand (CJB). Hierbij verlenen advocaten met ondersteuning van onze hulpverleners juridische eerstelijnsbijstand in onze inloopcentra.En het bleek niet om een 1 aprilgrap te gaan, want op vrijdag 20 mei stopte een blauw minibusje aan de ingangspoort van het CAW en stapten prompt 6 Chinese delegatieleden, een tolk en een begeleider van de British Council ons CAW binnen.We ontvingen hen hartelijk met koffie, thee en Belgische chocolade. De vertegenwoordigers kregen een uiteenzetting over de werking van het CAW en meer specifiek onze aanpak van juridisch ondersteunend werk. Het leek hen aanvankelijk wat Chinees - vooral de vertaling van het concept ‘zorgregio’ - maar dankzij de enthousiaste inzet van de tolk vonden we elkaar.Zij leerden ons dat er in China nog geen uit-gebouwd welzijnswerk aanwezig is en dat ook de juridische hulpverlening nog in de kinderschoenen

staat. Er is een grote vraag naar methodieken en kader. We zaten echter wonderwel op dezelfde golflengte wat betreft de contextuele benadering van juridische vragen. Het juridische isoleren van de andere levensdomeinen van de cliënt werkt meestal niet.Met deze gedeelde visie namen onze bezoekers nog een kijkje in ons inloopcentrum De Meander, waar ze door het voltallige team verwelkomd werden en opnieuw mochten proeven van een streekproduct: Hagelands fruitsap. Naar goede Chinese traditie sloten we de dag af met een uitgebreide fotosessie: groepsfoto’s bij de oude stadsmuur, bij het kunstwerk van de bloesems, op het brugje over de Dijle en de Dijle-Eend, onder de selfmade ‘design-luster’ met foto’s in De Meander, voor de trofeeën-kast van de Homeless Cup...En als afscheid kregen we een goody bag en een welgemeende dubbele handdruk met de woorden “See you in Bejing!”. Wij zien dat alvast helemaal zitten.

CAW en de Chinezen

10

Nieuw in CAW Oost-Brabant

Toen we ons jaaroverzicht (ons vorige nummer dus) schreven, maakten we ons de bedenking dat we sinds de fusie toch al weer een heel eind verder zijn. Sterke riemen gevonden hebben om te roeien met wat we hebben: een stevige organisatie met de juiste mensen in de juiste teams. Stuk voor stuk bezield met wat ze doen: het welzijn van mensen versterken. Kortom het was fijn terugkijken. En ook naar de toekomst toe zijn we goed bezig. We varen een stevige koers. Daarom laten we hieronder graag enkele nieuwe medewerkers aan het woord. Wat het voor hen betekent in dit CAW-schip te zitten.

11

NIE

UW

KOM

ERS

KAREL

VANDERLEYDEN

Ik heb een beetje het eerste-schooldag-gevoel, veel nieuwe gezichten en indrukken. Maar het valt heel goed mee. Ik heb al veel fijne ontmoetingen gehad. Ik heb de indruk dat iedereen hier met veel goesting werkt.

Hoe kom je op het CAW terecht?Ik ben afkomstig uit Leuven, maar ben in Brussel gaan studeren en werken. Na mijn studies Agogiek kwam ik in de bijzondere jeugdzorg terecht. De laatste 7 jaren heb ik voor Minor Ndako gewerkt, een organisatie die niet-begeleide buitenlandse minderjarigen opvangt en ondersteunt.

Ik heb een tiental jaren in Brussel gewoond, geleefd en gewerkt, maar nu ben ik teruggekeerd naar mijn roots. Intussen heb ik ook een zoontje en ik wilde graag wat regelmatiger uren dan in een residentiële setting.

We werkten in Brussel vrij veel samen met het CAW en dat was altijd een positief contact. Ook na hun residentieel verhaal bij ons, hadden die jon-geren vaak nood aan andere ondersteuning. Die kon het CAW dan bieden, of gericht doorverwij-zen naar de juiste organisaties. Zij waren daarin een heel belangrijke partner.

Je bent nu teamverantwoordelijke van onze administratieve en logistieke ploeg. Dat staat misschien wat verder van de hulpverlening af ?Ja en neen. Het is iets heel anders, maar nog steeds binnen het werkveld. Ik wilde graag binnen de sector blijven werken, voor een doel dat ik maat-schappelijk relevant vind.

De link tussen al die ondersteunende mensen en de hulpverlening is erg belangrijk. Je hebt de men-sen van de logistieke ploeg, die dagdagelijks ervoor zorgen dat hulpverleners hun job kunnen doen in de juiste setting. De receptiemedewerkers staan elke dag in rechtstreeks contact met alle soorten mensen die hier door de deur komen. Het is be-langrijk dat die teams ook goed ondersteund wor-den, gekend en erkend zijn binnen een organisatie. Dat zij een hechte ploeg kunnen vormen en dat er verbinding gelegd wordt tussen hen en de hulp-verleners, tussen hen en de organisatie. Of je nu werkt met cliënten of met collega’s, iedereen heeft een waarde die moet erkend worden. En dat kan je als teamverantwoordelijke doen. Dus dat is een uitdaging die ik graag aanga.

Karel Vanderleyden is nog maar net aan zijn eerste werkdag begonnen wanneer we hem al meteen aan een interview onderwerpen.

Karel is de nieuwe teamverantwoordelijke voor de administratieve en logistieke ploeg.

12

BIEKE

VANBESELAERE

ELISE

PEETERS

ANNELIES

VAN DE VELDE

IDE

OTTE

Ide Otte werkt sinds begin april bij Begeleid Wonen. Bieke Vanbeselaere is sinds 26 april op het JAC te vinden, vooral in Leuven, soms in Aarschot. Annelies Van de Velde is hulpverlener in het KOC sinds 18 april. Elise Peeters werkt op het Onthaal sinds maart 2016.

NIE

UW

KOM

ERS

13

Wat sprak je aan in de werking van het CAW?Elise: Ik was altijd al nieuwsgierig naar het CAW. In onze opleiding kwam ter sprake hoe belangrijk het CAW is binnen de sociale sector. De diversiteit aan thema’s waarmee we te maken krijgen, sprak me denk ik het meeste aan.

Annelies: Dat herken ik ook wel. Tijdens mijn opleiding is er twee keer iemand van het Onthaal uitleg komen geven over het CAW. De manier waarop zij haar verhaal vertelde en de manier waarop het CAW met mensen omgaat, de laagdrempeligheid ervan, het vrijwillige in de hulpverlening, zijn altijd in mijn achterhoofd blijven hangen.

En blijkt het beeld dat je krijgt in je opleiding dan te kloppen met de werkelijkheid?Annelies: Een hele grote overeenkomst zit in de kennis van de sociale kaart. Elke cliënt is anders, elke cliënt heeft een andere vraag. Dus moet je als hulpverlener weten wat er allemaal bestaat, om zo te kijken waar die persoon het best terecht kan. Die kennis is heel erg groot bij de collega’s en daar leer ik graag van bij.

Elise: Ik merk dat er toch ook heel wat thema’s op het onthaal zijn waar onze opleiding wat tekort schoot: schuldbemiddeling, intrafamiliaal geweld,… Maar er is hier veel collegialiteit. Ik kan steeds bij collega’s terecht als ik vragen heb.

Wat vind je het meest interessant in je job? Elise: Binnen het Onthaal krijg je elke dag te maken met andere thema’s en problematieken. Je speelt een belangrijke rol in het leven van deze mensen. Je bent hun aanspreekpunt op momenten dat zij iemand nodig hebben. Doordat het Onthaal zo toegankelijk is, kom ik in contact met mensen met heel verschillende achtergronden. Dit maakt van elke dag een nieuwe uitdaging.

Ide: Ook het feit dat je op de verschillende levensdomeinen mag en kan werken, vind ik echt een plus. In veel van mijn dossiers zitten financiële stukjes zoals bijvoorbeeld budgetbeheer. Als hulpverlener beheer je dat dossier volledig. Soms is het belastend, maar je hebt zo wel het hele plaatje. Je blijft de grote lijnen zien in het verhaal. Als je dan nadien bij een advocaat rond een juridisch iets zit, ben je ook op de hoogte over het financiële luik, wat er meespeelt op sociaal emotioneel vlak, … en zo kan je daar rekening mee houden om de best mogelijke zorg te verzekeren.

Bieke: Ik vind het toegankelijke hier echt belangrijk. Iedereen die wil, kan binnenstappen. En dan kijk je naar de persoon die voor je zit, in zijn geheel, en ga

je aan de slag. Het JAC is ook echt een plek voor de jongeren zelf. Bij veel diensten en organisaties hebben zij niet per se een eigen stem. Maar zij zijn ook individuen die zoekend zijn. Zij moeten daar een stem in kunnen hebben, net als volwassenen dat moeten kunnen.

Wat vind je uitdagingen in je werk?Bieke: Je komt met heel veel verschillende mensen in contact en je moet steeds zorgen dat er een goede relatie ontstaat. Op het onthaal weet je op voorhand nooit wie er door de deur komt en het eerste contact is dan heel erg belangrijk om een goede band op te bouwen. Om aandacht te hebben voor: wie is deze persoon, waar zit hij mee, hoe ziet hij de wereld…

Annelies: De grootste uitdaging voor mij is de manier van hulp verlenen. Vaak komen er bij ons mensen binnen die echt met hun rug tegen de muur staan. Ze hebben al veel meegemaakt en je kan hen sowieso niet veranderen. Ze hebben hun manier van in het leven staan, hun manier van denken, … en dan moet je op zoek gaan naar een manier waarop die persoon zich toch geholpen kan voelen. Want niet alles wat ik aanbied is misschien helpend in zijn ogen. Ik merk dat er veel mensenkennis voor nodig is. En aftoetsen welke troeven je best bij wie inzet. Al doende leer ik en wordt het makkelijker.

Wat brengt de toekomst? Hier of elders? Bieke: Ik wilde sowieso heel graag met jongeren werken, dus een job in het JAC is momenteel echt wat ik wil doen. Als dat zo kan blijven, dan zou ik heel tevreden zijn.

Ide: Ik vind de verschillende soorten vraagstukken die ik bij Begeleid Wonen zie echt heel interessant. Maar ik heb sowieso ook nog wat reiskriebels. Dus ik zie wel wat de toekomst brengt.

En wat brengt de zomer?Annelies: Vroeger dacht ik op mijn werk aan waterspelletjes in de tuin en een zwembad. Dat gaat deze zomer waarschijnlijk wel wat anders zijn.

Bieke: Elkaars permanenties overnemen, want verschillende collega’s gaan met vakantie.

Ide: Doordat iedereen wat vakantie heeft, zal ik in de zomer ook dossiers van collega’s opvolgen. Fijn, want dan leer je weer nieuwe cliënten en dossiers kennen.

Elise: Mijn tijdelijke contract loopt aan het einde van de zomer af, dus spannende tijden!

14

PETER

WOUTERS

SARAH

VERSCHAEVE

Wat vind je belangrijk in de missie van het CAW? Sarah: Twee elementen in de missie van het CAW, nl. het structureel kunnen bijdragen en dit op een kwaliteitsvolle manier, vind ik erg belangrijk. CAW zet met andere woorden in op duurzame hulpver-lening, in tegenstelling tot ad hoc hulpverlening. Ik ben ervan overtuigd dat dit de enige mogelijk-heid is om een daadwerkelijk antwoord te bieden op de maatschappelijke problemen waarmee het CAW wordt geconfronteerd. Ook in mijn eigen professionele activiteiten probeer ik deze princi-pes steeds toe te passen.

Sarah Verschaeve en Peter Wouters zijn twee nieuwe leden van de raad van bestuur van CAW Oost-Brabant. Ze staan allebei midden in het leven. Combineren een gezin met een job die hen passioneert. Maar bovenal zijn ze allebei heel maatschappelijk geëngageerd.

Ze maakten kennis met het CAW via hun werk. Sarah is advocate bij het advocatenkantoor Curia en is gespecialiseerd in non-profitrecht. Peter is opleidingshoofd sociaal werk bij de hogeschool UCLL.

NIE

UW

KOM

ERS

15

Peter: Als je kijkt naar de ontstaansgeschiedenis van het sociaal werk, dan heb je het individueel werk, het groepswerk en dan het maatschappelijke werk, datgene wat je in de samenleving probeert te ver-anderen. Die laatste component is onlosmakelijk verbonden met de eerste twee. Soms moet in die samenleving iets veranderen wat je niet kan als in-dividu of als groep. Die structurele component, daar moet je als organisatie aan werken. Dat kan je maar als je sterk genoeg staat, zwaar genoeg weegt. De CAW’s kunnen dat. Zij hebben ge-noeg overzicht op bepaalde maatschappelijke ten-densen. Die kunnen ze blootleggen, aankaarten, ze kunnen daarop inwerken, structureel dingen veranderen in de samenleving. Een CAW is goed geplaatst om dit te doen. Om al die sprietjes van kleinere partners, kleine innovatieve initiatieven mee te ondersteunen en zo van onderuit mee te werken aan het structureel oplossen van bepaalde samenlevingsproblemen.

Hoe kan je als lid van de raad van bestuur hiertoe bijdragen? Sarah: Ik stel mezelf die vraag ook regelmatig, en wil daar kritisch naar kijken. Niet enkel naar de rol van de raad van bestuur als geheel binnen de organisatie, maar ook naar mijn rol als individuele bestuurder. Een raad van bestuur moet ambitieus durven zijn, moet de verantwoordelijkheid opne-men om bepaalde beleidslijnen uit te zetten en vervolgens toe te zien op de uitvoering ervan. Ui-teraard dient dit in nauwe samenwerking met de directie te gebeuren. Een bestuurder moet ook een actieve rol durven spelen. Deel uitmaken van een raad van bestuur is meer dan alleen maar luis-teren. Je bent het als bestuurder aan de organisatie verplicht om indien nodig kritische vragen te stel-len. Als bestuurder moet je echter evenzeer sup-porter zijn. Op die manier kan je het initiatief bin-nen de organisatie verder aanmoedigen. Voor een beginnend bestuurder binnen een organisatie is de informatie asymmetrie een belangrijk punt van aandacht. In het begin weet je immers nog te wei-nig over het reilen en zeilen binnen de organisatie. Het komt er dan op aan om actief naar informatie te durven vragen.

Peter: Dat klopt. Het is onze rol om mee kritisch na te denken over bepaalde thema’s. Cruciaal hierin is welke vraag er op een raad van bestuur voorgelegd wordt en het moment waarop dat gebeurt. Dit wordt mee bepaald door de directie en de voor-zitter. Als bestuurslid kan je een bepaalde trend in de organisatie ook maar zien als die voorgelegd wordt, je bent daar immers niet dagelijks mee bezig. Die trend detecteren en durven bespreken

vraagt ook lef van de directie. Als dat op het juiste moment gebeurt, kan de impact van de raad van bestuur meegenomen worden om het beleid mee te sturen. Die dialectiek vraagt durf van beide kan-ten: durf van de directie om een bepaald vraagstuk net voor een belangrijke beslissing voor te leggen, en durf van de raad van bestuur om voldoende informatie op te vragen om dat vraagstuk goed te kunnen kaderen en te beoordelen. Dat is een kunst die iedereen goed moet verstaan. Mij lijkt dit hier in CAW Oost-Brabant goed te verlopen.

Wat is uw droom voor de toekomst van het CAW? Peter: CAW Oost-Brabant telt 176 medewerkers. Wat ik hen wens is dat ze kunnen zeggen dat ze hun werk graag doen. Dat ze in de missie van CAW Oost-Brabant geloven en dat ze ook de kans krijgen om daarnaar te handelen. Dat die mensen kunnen zeggen: dit is een missie die ik begrijp, dit zijn waarden waar ik achter sta en ik kan werken in de omstandigheden die mij toelaten dat goed te doen. Dat wens ik iedereen toe die hier werkt, en ik wens het de organisatie ook toe om met zo’n mensen te mogen werken. Het fundament van dit werk moet vanuit een tevredenheid komen. Dat wil niet zeggen dat je niet hard wil werken, maar dat je dat graag en oprecht kan doen.

Sarah: Omwille van de huidige budgetkrapte gaat een groeiend aantal non-profitorganisaties op zoek naar eigen manieren om financiële middelen te ver-werven. Hierdoor worden deze organisaties min-der afhankelijk en kunnen zij meer eigen accenten leggen. Ik denk dat op dit terrein nog mogelijkhe-den liggen voor het CAW, uiteraard zonder haar kernmissie uit het oog te verliezen. Meer financi-ele onafhankelijkheid kan ook heel verbindend en motiverend werken voor de medewerkers van de organisatie. Medewerkers voelen immers dat door hun inzet de organisatie meer vrijheid verwerft om zo de gewenste koers te kunnen varen. Dit sluit tot slot ook perfect aan bij de visie van het CAW, nl. het ondersteunen van de mogelijkheden die men-sen zélf hebben.

16

Ik werk binnen het OCMW van Leuven als maatschappelijk werkster op de Sociale Dienst. Samen met mijn collega begeleid ik de Leuvense Roma. Onze taak bestaat erin een vertrouwensband met hen op te bouwen en hun participatie binnen de maatschappij te verhogen. Dit gebeurt in samenwerking met andere organisaties en verschillende netwerken. De participatie waar we

SEB

MARGERIN

KATRIJN

LOOTS

In mijn professionele leven ben ik leerkracht in het secundair onderwijs in Zaventem. Ik geef er eco-nomie en informatica in de tweede graad TSO/BSO.

In mijn vrije tijd ben ik actief bij de dienst Dringen-de Sociale Interventies van het Rode Kruis. Wij zijn actief bij rampen en staan in voor de psychosociale opvang en de individuele begeleiding van zwaar ge-troffenen en nabestaanden.

Ik ben met het CAW in contact gekomen via een collega van DSI die mij erop wees dat jullie ook met vrijwilligers werken. Doordat DSI maar occa-sioneel en in heel specifieke situaties actief is, leek mij dit wel fijn om een engagement aan te gaan met een gevarieerder aanbod en op regelmatige basis.

Wat vind je van onze organisatie en ons aanbod? Ik vind het aanbod van Slachtofferhulp heel goed. Het is ongelooflijk wat je soms met enkele ge-sprekken kan bereiken en hoe je kan meehelpen aan het welzijn van anderen. Ik ben hier als vrijwil-liger ook goed opgevangen. De interne begeleiding van de vrijwilligers is goed georganiseerd. Je wordt actief betrokken en hebt ook inspraak in de dos-siers die je aanneemt. Daarnaast kan je ook steeds terecht bij de hulpverleners als je vragen hebt of eens wenst te overleggen. Ook de supervisiemo-menten zijn altijd een fijne leerschool.

Binnen de bredere werking van het CAW valt mij steeds op hoe vriendelijk de mensen hier zijn, hier in het onthaal of elders in de ‘wandelgangen’, of als je belt naar het centraal nummer.

Wat zijn jouw belangrijkste waarden in het leven?Verbondenheid en veerkracht.

Wat heeft je aangezet om vrijwilligerswerk te doen? Ik wou een sociaal engagement opnemen in de psychosociale hulpverlening. Anderen helpen op moeilijke momenten leek mij een fijne en waarde-volle bezigheid waarbij je ook jezelf als mens ver-rijkt. Slachtofferhulp sloot het meest aan bij mijn interesseveld. Ik werk persoonlijk graag rond het thema trauma en rouw. Het ondersteunen van mensen die op hun levensweg geconfronteerd worden met een schokkende gebeurtenis is een job waar je veel voldoening uit haalt.

Seb Margerin 27 jaar, wonende in Tervuren is vrijwilliger in het team Slachtofferhulp van het Onthaal CAW Oost-Brabant.

Katrijn Loots, 27 jaar, is vrijwilliger bij de Bezoekruimte van CAW Oost-Brabant.

NIE

UW

KOM

ERS

17

naar streven binnen de gemeenschap is vooral gericht op het zoeken naar werk en het naar school gaan van de kinderen. Een uitdagende job waar ik elke dag leer om te werken op maat van de doelgroep aan de hand van individuele- of gezinsbegeleiding.

In mijn vrije tijd ga ik graag op stap met vriendinnen. Maar evengoed vind ik het leuk om thuis in de zetel te ploffen en een serie op te zetten, meestal mondt dit uit tot een marathon van aflevering na aflevering, zalig.

Hoe ben je in contact gekomen met het CAW? Ik ga regelmatig kijken op jullie website, de actueelpagina overloop ik wekelijks. Zo lees ik over jullie werking of zoek ik naar boeiende lezingen binnen de regio Leuven. Als hulpverlener vind ik het belangrijk om op de hoogte te zijn van de actuele veranderingen binnen het sociale landschap. Zo kan je inspelen op de noden binnen onze maatschappij en ook op zoek gaan naar de meest gepaste hulpverlening voor cliënten.

Wat vind je van onze organisatie en ons aanbod? De visie en missie van het CAW heeft mij steeds aangesproken. Het algemeen welzijn van mensen versterken en hulp bieden met aandacht voor de meest kwetsbare binnen onze samenleving is iets waar het OCMW ook naar streeft. Persoonlijk en ook in mijn werk is dit een missie waar ik enorm achtersta. Het hulpverleningsaanbod binnen het CAW is zeer ruim. Er wordt hulp geboden aan ie-dereen die met problemen kampt op verschillende levensdomeinen. Dit biedt een kader dat over-koepelend werkt. Binnen de Bezoekruimte zijn er bijvoorbeeld cliënten die ook geholpen worden door Begeleid Wonen of die verblijven in een op-vangcentrum, zoals Halte 51. Cliënten worden zo ondersteund op verschillende vlakken tegelijk.

Wat heeft je aangezet om vrijwilligerswerk te doen? Tijdens mijn opleiding Maatschappelijk Werk kreeg ik veel theorie over de verschillende hulpverleningsorganisaties. Toen ik begon te werken binnen het OCMW was de praktijk helemaal anders. De werking binnen het CAW heeft mij steeds aangesproken en ik wou graag van dichterbij kennis maken. Via de website ben ik terecht gekomen op een vacature voor vrijwilligers in de Bezoekruimte. Tijdens mijn opleiding had ik daar een reportage over gezien en dat sprak me erg aan. Het herstelgericht werken aan de band tussen ouders en kinderen is een visie waar ik mij volledig bij aansluit.

Wat zijn jouw belangrijkste waarden in het leven?Ik vind sociaal contact tussen mensen erg belangrijk. Zowel met de hulpverleners als met de cliënten. Ik vind het boeiend om met de bezoekers in dialoog te gaan, naar hen te luisteren en hen erkenning te geven voor de problemen die ze mee dragen. Persoonlijk leg ik steeds de nadruk op zelfredzaamheid en het aanleren van vaardigheden waardoor mensen zelf op termijn de stap naar de juiste instanties kunnen zetten. Hier streef ik naar, mensen mondiger maken om hun positie in de maatschappij te versterken. Luisteren en erkenning geven is voor mij essentieel. Dit betekent niet dat je alles moet goedkeuren wat mensen je vertellen. Dat is soms een moeilijk evenwicht. Ook daar wil ik nog in bijleren. Die zelfontwikkeling vind ik erg belangrijk.

Wat vind je belangrijk in het aanbod van de Bezoekruimte. Hoe wil je daartoe bijdragen? Wat mij aanspreekt binnen de Bezoekruimte is hoe er gestreefd wordt om de dialoog in een gezin dat in conflict leeft, terug op gang te brengen. De uitdaging om samen met alle betrokkenen te werken aan contactherstel is hier cruciaal. Maar dat is geen eenvoudige taak. Soms is dat voor mij, als vrijwilliger, iets gemakkelijker. Omdat er geen hulpverleningsrelatie is maar een vrijwilligers-relatie, verloopt een gesprek vaak minder geremd. Mijn bijdrage binnen de Bezoekruimte is het creëren van contact en spel tussen ouder en kind maar ook een luisterend oor bieden aan ouders die even hun verhaal kwijt willen in een vrijblijvende, luchtige sfeer.

18

Om even bij stil te staan

Ook in de zomer kan er iets gebeuren in je leven dat alles overhoop haalt, waardoor je in een knoop geraakt, geen uitweg meer ziet. Dan kan je bij ons terecht. Wij zijn er wanneer je behoefte hebt aan ondersteuning, info, advies, begeleiding of opvang. We laten jou – zoals het in elk zomernummer past – enkele verhalen lezen. Geen fictie. Daarvoor moet je een ander boekje kopen. Dit zijn echte verhalen waarbij we enkel de namen verzonnen hebben, de rest is realiteit.

19

20

Paula, 58 jaar, komt ’s avonds laat thuis na haar werk. Als ze haar slaapkamer binnenkomt, ziet ze dat die helemaal overhoop is gehaald en dat al haar juwelen verdwenen zijn. Paula verza-melde al jarenlang allerlei juwelen, ze hadden stuk voor stuk veel emotionele waarde voor haar. Er waren ook veel kostbare stukken bij, zoals erfstukken van haar familie.

Helemaal in paniek belt ze de politie. Ze legt een verklaring af, maar is behoorlijk overstuur. De agent stelt voor om contact te nemen met het CAW. In ons onthaal werkt immers een team hulpverleners dat expertise heeft inzake slachtofferhulp.

“Wanneer we haar opbellen laten we haar eerst vertellen wat er gebeurd is. De beleving van het slachtoffer staat immers altijd centraal en van daaruit gaan we op zoek naar wat hij of zij nodig heeft. We vragen ook steeds naar het netwerk, vrienden of familie, waar het slacht-offer terecht kan voor steun.

Paula kon het gebeuren heel moeilijk verwer-ken. Al vele jaren was het verzamelen haar passie. Ze had daar ook al haar spaarcenten in geïnvesteerd. Nu was dat in één vingerknip allemaal verdwenen. Ze kon het maar heel moeilijk bevatten. Paula had in haar leven al veel tegenslag gehad. Nu kwam dit er nog eens bovenop. Ze voelde zich opstandig en moe-deloos tegelijk. Opstandig omdat het zo on-rechtvaardig was dat iemand dit zomaar kon doen, een levenswerk van een ander kapotma-ken uit hebzucht. Moedeloos omdat de politie ook had gezegd dat de kans erg klein was dat ze de daders zouden kunnen vatten.

We stelden haar voor om haar verder te helpen. Daar ging ze meteen op in. Ze sprak liever af bij haar thuis. Ze voelde zich bang, onzeker en opgejaagd als ze buitenging. Samen met haar praatten we over wat gebeurd was, wat het met haar deed, en wat ze nodig had. Paula maakte op het moment van de inbraak een erg moeilijke periode door. Ze had enkele maanden geleden iemand dierbaar verloren, wat haar erg kwetsbaar maakte. De inbraak bracht dat gevoel van verlies weer heel scherp naar boven. Ook het contrast tussen het feit dat een inbraak voor het gerecht geen zo’n exceptioneel misdrijf is, terwijl het voor haar

zo ingrijpend was dat het haar hele leven over-hoop haalde, maakte haar boos.

In onze gesprekken wilden we haar in de eer-ste plaats erkenning geven voor de gevoelens die de diefstal bij haar had losgemaakt. We wilden die gevoelens op die manier ook nor-maliseren, zonder die hierbij te minimaliseren. Samen met haar bekeken we of ze nog andere hulp nodig had en hoe wij haar hierbij konden ondersteunen. Zo had ze sinds de inbraak vaak last van duizeligheid en hyperventilatie. We hebben haar voorgesteld om contact te ne-men met haar huisarts om die klachten te on-derzoeken. We hebben haar ook aangeraden om zich bij het Parket te laten registreren als benadeeld persoon. Alleen dan krijg je bericht als je klacht geseponeerd wordt. Omdat bij de politie op geregelde tijdstippen kijkdagen wor-den georganiseerd waarop je gestolen of ver-loren goederen mag gaan bekijken, hebben we de lokale politie gebeld om te vragen wanneer de eerstvolgende kijkdag doorging. Omdat ze aarzelde om ernaar toe te gaan zijn we samen met haar gaan kijken. Ook haar dossier bij de Griffie zijn we samen gaan inzien.

We merkten dat Paula angstig bleef, ze was heel gespannen en onzeker. Ze had de dief-stal immers ervaren als een heel persoonlijk verlies. Hierdoor geraakte ze steeds meer ge-isoleerd en had nog heel weinig contact met andere mensen. We hebben haar dan vanuit Slachtofferhulp toegeleid naar de psychoso-ciale begeleiding binnen het CAW, o.a. voor haar relationele problemen.

Doordat dit voorval veel oude, verdrongen gevoelens heeft bovengehaald, kan Paula ook vandaag het gebeuren nog steeds heel moeilijk verwerken. De klacht is ondertussen gesepo-neerd wegens onvoldoende bewijs om een dader te kunnen vinden. Dit maakt het on-rechtvaardigheidsgevoel dat bij haar leeft nog sterker. Paula is nu reeds een jaar in begelei-ding bij ons. We gaan nog steeds driewekelijks bij haar op huisbezoek.”

(Christel, hulpverlener Slachtofferhulp)

Het verhaal van Paula

21

Ons aanbod Slachtofferhulp richt zich tot mensen die slachtoffer geworden zijn van een misdrijf zoals diefstal, inbraak, slagen, (gewapende) overval, seksueel geweld, stalking, bedreigingen of moord. Ook wie slachtoffer geworden is van een zwaar verkeersongeval, een ramp of een schokkende gebeurtenis, hier getuige van was of onrechtstreeks bij betrokken, krijgt slachtofferhulp aangeboden. Wie geen klacht heeft ingediend bij justitie of politie, kan eveneens een beroep doen op dit hulpaanbod voor slachtoffers.

Een slachtoffer krijgt vaak met heel wat verschillende diensten en instanties te maken: de politie moet ervoor zorgen dat de klacht op een correcte manier wordt verwoord in het proces-verbaal, het parket onderzoekt of ze voldoende bewijzen hebben om te vervolgen, het ziekenhuis of de huisarts kijkt naar de eventuele verwondingen die werden opgelopen, een verzekeringsagent gaat na of ze moeten tussenkomen, een advocaat maakt het dossier op voor de rechtbank.

Slachtoffers hebben ook veel vragen over wat er allemaal kan en moet gebeuren. Ze hebben klacht ingediend, maar weten meestal niet wat daar verder mee gebeurt. Wat zijn hun rechten? Zal het gerecht hen op de hoogte houden van het verdere verloop? Hoe kunnen ze schadevergoeding krijgen? Moeten ze een advocaat inschakelen en moeten ze die dan zelf betalen?

Dit alles is erg verwarrend en vermoeiend.

Met iemand praten kan helpenOnze hulpverleners begeleiden en onder-steunen slachtoffers in het verwerken van wat er gebeurd is. Zij helpen hen in het zoeken en krijgen van steun bij familie, vrienden of mensen die hen heel nabij zijn. Zij vertellen hen waar ze recht op hebben als slachtoffer en begeleiden hen om hiervoor de nodige stappen te zetten. Zij verdedigen hun belangen bij deze diensten en bieden

Welke hulp biedt CAW Oost-Brabant aan slachtoffers?

juridische en praktische hulp. Zij benoemen in deze begeleiding ook de rol van de dader en de samenleving, en wat dit betekent in het verwerken van deze gebeurtenis. Wanneer nodig zoeken zij mee naar meer gespecialiseerde hulp.

Wij bieden: Emotionele steun bij het verwerken van de gebeurtenis.

Informatie over wat je als slachtoffer zelf kan doen en wie je daarbij kan helpen. We geven ook informatie over je rechten als slachtoffer, wat er gebeurt met je klacht, hoe je een schadevergoeding kan bekomen en waar je terecht kan met vragen rond de dader.

Advies over en hulp bij praktische, juridische en administratieve problemen waarmee je als slachtoffer geconfronteerd wordt.

Bemiddeling bij de contacten met de ad-vocaat, de verzekering of het Parket.

Begeleiding bij het persoonlijke verwer-kingsproces. De duur en de intensiteit van de begeleiding is afhankelijk van de nood. Ook kunnen we kijken of er andere hulpverleners of diensten voor meer gespecialiseerde hulp moeten aangesproken worden.

Hulp bij het zoeken naar verdere steun. We gaan na of er mensen zijn in je omgeving die steun kunnen geven, vrienden, familie, lotge-noten.

Onze hulp aan slachtoffers is gratis, vertrou-welijk en anoniem voor wie dat wil. Je kan ervoor terecht in ons onthaal, telefonisch, bij je thuis of in je buurt. Er is ook een speciaal aanbod voor kinderen. De begeleiding kan zowel individueel gebeuren als in groep.

Meer info en vragen:an.verbelen@cawoostbrabant.be

22

Het verhaal van Lisa en Willem“Familiaal geweld. Iedereen denkt meteen aan slagen en ver-wondingen. Ja, dat komt daarbij, maar het gaat ook om het verhaal erachter…” (Kurt, hulpverlener in het Vrouwenopvangcentrum)

Lisa en Willem wonen in Haacht, ze hebben drie kindjes, van 1, 3, 5 jaar. Lisa is 25 jaar. Willem is er 47. Ze zijn nu 4 jaar samen. Vorig jaar verbleef Lisa enkele maanden in het Vrouwenopvangcentrum in Diest. Samen met Kurt, hulpverlener van het VOC, en haar partner werkten ze zich door deze moeilijke periode. Nu wonen ze alweer een tijdje gelukkig ‘in hun gezinnetje’, zoals Lisa zelf zegt. Ze worden nog steeds ondersteund door Peter, een medewerker van de dienst thuisbegeleiding.

Samen vertellen ze hun verhaal.

23

Lisa: We maakten zoveel ruzie. Zoveel en zo he-vig. Ik vond dat het niet meer klopte, hoe we bezig waren, mijn man en ik. Ik wou het zo niet meer. Ik moest eruit. Uit die situatie die altijd maar meer uit de hand liep. In het begin waren het gewoon woor-denwisselingen, heftig wel. Soms ging het om een prul, maar soms deden die de emmer overlopen. En dan begon het. Je begint elkaar te verwijten en dan houdt de ene niet op en de andere ook niet. De emoties laaien almaar hoger op en dan begin je te gooien met spullen en uiteindelijk begin je te vechten. En als een van de twee dan weg is, begin je na te denken… zo van: oei dit is écht niet OK. Dit kan echt niet. Zeker niet als de kinderen erbij zijn.

Ik heb erg lang alles opgekropt. Wij praten heel moeilijk over onze problemen. Ik heb echt lang getwijfeld, omdat ik er zo tegenop zag weer hele-maal opnieuw te moeten beginnen. Ook voor de kindjes vond ik het moeilijk om hen hier weer weg te halen.

Maar na een zoveelste ruzie, kon ik niet meer. Het kon me echt niet meer schelen. Ik moest weg. Ik heb een vriendin gebeld en ik ben vertrokken.

Wat er dan door je heen gaat, is heel heftig. Je han-delt rationeel, maar in je hoofd is het chaos. Wat neem ik mee, wat laat ik hier? Ik griste zomaar van alles bij elkaar. Vooral spullen voor de kinderen.

Dat was heel moeilijk, zeker dat moment dat je echt de deur achter je dichttrekt. Het duurt niet lang voor je beseft oei, dat en dat ben ik vergeten. Dus nam ik contact met Willem of ik nog enkele spullen mocht komen halen voor de kinderen, maar dat zorgde alleen voor nieuwe ruzies.

Toen ben ik een tijdje bij een vriendin gaan wo-nen, maar dat was een hel. Ik ging van de ene ruzie naar de andere. Ik vond nergens rust. Ik ben dan gaan praten met mijn schoonzus omdat zij ook in een dergelijke situatie zat, zij heeft me dan naar het CAW doorverwezen waar ze me vertelden over het Vrouwenopvangcentrum. En omdat ik echt nood had aan rust, aan tot mezelf komen, heb ik beslist om de stap te zetten. Zo ben ik hier terecht gekomen.

Willem: Mijn eerste reactie was ongeloof, onbe-grip. Plots was ze weg. Ik had echt niet door hoe hoog het zat bij haar. Toen ze me belde om me te vertellen dat ze in het Vrouwenopvangcentrum zat, reageerde ik eerst echt boos. Ik weet nog dat ik haar zot verklaarde aan de telefoon.

Ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Niet dat ze in het Vrouwenopvangcentrum zat, maar wel de gedachte dat ik haar kwijt was. Na mijn eerste

reactie van boosheid, ben ik beginnen nadenken. Het heeft me doen stilstaan bij wat gebeurde. Ik besefte dat ik de dingen helemaal verkeerd aan-pakte. Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Ik ben op-gevoed met de idee dat je je gevoelens nooit mag tonen, dat dat een teken van zwakte is. Op den duur begin je ook je gevoelens zelf te negeren. De grootste fout die wij maakten was dat we daar niet over praatten met elkaar. Wij konden dat niet. We praatten over niks met elkaar.

Lisa: Het moment dat ik hier naartoe reed en voor de deur stopte was ook een heel moeilijk moment voor mij. Ik voelde me ontzettend schuldig omdat ik alarm geroepen had. Ik was toch een ‘moeder’, ik moest toch zelf mijn problemen kunnen op-lossen. En nu was ik hier, ik zocht hulp bij andere mensen, ik gaf het op. Ik voelde me falen. Ik was ook bang dat iemand mijn kinderen zou weghalen. Maar ze hebben mij hier meteen op mijn gemak ge-steld. Ik ben hier heel goed opgevangen. Ik kon hier mijn verhaal kwijt, er werd geluisterd, we hebben veel gepraat. In het begin ging dat vooral over hoe ik inzicht kon krijgen in mijn eigen situatie. Ik kreeg hier rust, tijd en een veilige plek om tot mezelf te komen. Eerst dacht ik: ik ga nooit meer terug, ik ga alleen wonen. Maar door te praten met de hulp-verleners, met de andere vrouwen hier, de vele tips en het advies dat je krijgt, ben ik beginnen naden-ken. En toen Kurt me voorstelde om toch terug in gesprek te gaan met Willem heb ik toegestemd. Ik wou het nog een kans geven. Ik was bang dat als ik dat niet eerst probeerde, ik zou spijt krijgen. Daarna heeft Kurt Willem opgebeld.

Willem: Ik zat met een heel groot schuldgevoel. Ik was blij om er met Kurt te kunnen over praten. Om wat gebeurd was wat uit te klaren. Ik begreep zoveel niet. En toen Kurt zei dat Lisa het wel nog een kans wou geven, is er bij mij iets geknakt. Ik zag heel goed in dat ik iets aan ’t verliezen was dat ik heel graag heb. En ik zag ook dat ik de dingen anders moest aanpakken. Na het gesprek met Kurt begreep ik ook beter dat ik Lisa tot rust moest la-ten komen. Ik heb daar nachten niet van geslapen, ik heb er best erg van afgezien. Waar ik het meest van afgezien heb was van het alleen zijn, van de schrik haar kwijt te zijn.

Lisa: Via Kurt kwamen we terug in gesprek met elkaar. We leerden over onze gevoelens praten, maar op een positieve manier. Kurt was bij die gesprekken. Wanneer de gevoelens te hoog op-laaiden, stopten we even, we lieten het niet meer escaleren. Dan bleven we even op onszelf. Na een tijdje, als we tot rust gekomen waren, konden we weer verder praten.

24

aan, ik had weinig geduld, ik schreeuwde veel naar hen. Maar ze zijn me toch altijd graag blijven zien. Dat heeft me altijd gesteund. Dat ik ondanks de fouten die ik maakte toch altijd een belangrijk persoon bleef voor hen. Nu maken we echt veel meer tijd om bij elkaar te zijn. Soms doen we leuke dingen met de kindjes…spelen en zot doen…

Lisa: Ik heb ook moeten leren om de kindjes wat los te laten. Ik heb ze nu voor ’t eerst ingeschreven in een zomerkampje. Nu kunnen we ook eens zonder de kindjes samen fijne dingen doen. Dan hebben wij eens wat tijd voor ons twee. Zo zijn we laatst samen gewoon eens in het natuurdomein in de buurt gaan wandelen. Dat hadden we nog nooit gedaan. Ik dacht ook dat Willem dat nooit zou willen doen, maar toen ik het voorstelde zei hij ja, en we hebben zo genoten. Dat is wat we nu proberen te doen, genieten genieten genieten…

Willem: Door die gesprekken begin je gewoon na te denken. En dan is het kwestie van er iets mee te doen. Als je er niets mee doet dan is het ook zo. Maar als je probeert en het lukt, dan heb je er alleen maar bij gewonnen.

Lisa: Maar het blijft wel hard werken. Net als andere koppels hebben wij ook nog conflicten af en toe. Maar door al die gesprekken hebben we heel veel inzicht in onszelf en elkaar gekregen. En we doen echt moeite voor elkaar. We zien dat het hierdoor allemaal veel beter loopt. Ook de kindjes zijn gelukkiger.

Elkaar met rust laten, elkaar tijd geven, elkaar proberen goed te begrijpen, te praten, dat waren allemaal dingen die we moesten leren.

We dachten altijd te weten wat er in het hoofd van de ander speelde. Maar dat was vaak niet zo. Ook toen we de gesprekken hier hadden, namen we soms pauze, dan gingen we samen naar buiten en stemden af of we elkaar wel goed begrepen hadden. Soms gaf dat ook conflict. En dan stopten we de gesprekken. Maar daarna hernamen we het contact en zo konden we elkaar steeds beter bevragen en begrijpen. We vulden niet meer alles voor elkaar in, maar toetsten eerst af of het wel juist was wat we dachten. Dat moet je doen door veel te praten en tijd te maken voor mekaar.

Willem: Dat was nieuw voor mij. Als ik nu zie dat Lisa het moeilijk heeft, dan laat ik haar een beetje met rust, en dan komt ze wel vanzelf naar me toe om erover te praten. Vroeger pushte ik haar altijd maar om te vertellen wat er scheelde. Daar werd ze alleen maar bozer van. Ik dacht ook veel te snel dat als er iets was dat het mijn fout was, waardoor mijn boosheid ook altijd klaar zat.

Ook al is het hels geweest, ergens is het goed dat het gebeurd is want we zijn er nu beter uitgekomen. Ik heb er geen spijt van. Ik ben blij dat ze geduld met mij heeft gehad, want ik was eigenlijk een vreemde man.

Lisa: Voor de kinderen was het ook niet gemakkelijk. Ze vonden het heel erg dat we uit elkaar waren. Het was hier in het Vrouwenopvangcentrum ook echt wennen voor hen. Het waren soms helse nachten. Ze misten hun papa ook erg. Toen ze bij hem op bezoek gingen, zag ik wel dat dat hen deugd deed. Ze mochten zich amuseren, spelen, genieten. Dat deed mij goed. Ze hadden het wel altijd moeilijk om er weer weg te gaan. Maar ze mochten hier altijd naar hun papa bellen, ze bleven dus contact houden.

Nu we terug samen zijn en goede afspraken hebben, vinden ze dat soms weer wat moeilijker. Ze kunnen ons nu niet meer tegen elkaar uitspelen en krijgen daardoor soms wel eens minder vaak hun zin. Vooral de oudste heeft het daar moeilijk mee.

Willem: Ik pakte dat vroeger ook niet goed

25

Welke hulp biedt CAW Oost-Brabant in het geval van partnergeweld? Naast een ambulant begeleidingsaanbod voor slachtoffers en plegers van partnergeweld hebben wij een residentieel aanbod voor vrouwen en kinderen: een Vrouwenopvangcentrum op gekend adres te Diest en een Vluchthuis op een geheim adres.

Het Vluchthuis richt zich naar vrouwen die omwille van ernstig psychisch, fysisch en/of seksueel geweld de partner- of familiale relatie moeten ontvluchten en nood hebben aan een veilige plek. Ook slachtoffers van eergerelateerd geweld en slachtoffers in het kader van gedwongen prostitutie nemen wij op.

In eerste instantie wil het Vluchthuis een rustplek zijn voor vrouwen. Het is de bedoeling om in alle rust en zonder de angst om opgespoord te worden terug richting te geven aan het leven. Het Vluchthuis van CAW Oost-Brabant heeft 8 individuele kamers voor vrouwen met kinderen.

Het Vrouwenopvangcentrum in Diest heeft geen geheim adres. We richten ons hier naar vrouwen die omwille van familiaal of partnergeweld nood hebben aan een tijdelijke opvangplaats.

Bij de intakegesprekken wordt nauwlettend bevraagd of er vanuit de partner of familie dreiging is. Bij een grote dreiging wordt een vluchthuis geadviseerd. Wanneer dit niet het geval is én er is een duidelijke motivatie van de cliënte om met de eigen situatie aan de slag te gaan wordt een tijdelijke opname in de vrouwenopvang een mogelijkheid.

De vrouwenopvang beschikt over 6 kamers voor vrouwen met hun kinderen waarvan 1 kamer voorbehouden voor een vrouw met een fysieke beperking met een zekere graad van zelfredzaamheid.

Groepswerking en begeleidingEen verblijf in het Vluchthuis evenals in de vrouwenopvang betekent samenwonen in een heterogene groep. Dit groepswonen en het kunnen respecteren van de groepsregels mits ondersteuning van groepsbegeleiders, is een belangrijk gegeven. Het biedt kansen tot lotgenootschap en geeft ook uitdagingen tot samen wonen en samen leven in harmonie. Herstel van het gewone leven en integratie in de samenleving zijn belangrijke pijlers in ons aanbod.

De begeleiding is een integrale contextuele begeleiding die aansluit op alle levensdomeinen: psychosociale ondersteuning, administratief-juridische advies, praktische ondersteuning, e.a.

Zowel in het Vluchthuis als in de vrouwenopvang is er specifieke aandacht en zorg voor de kinderen.

In dit aanbod voeren wij een actief tweesporenbeleid: we werken ofwel naar een terugkeer naar de partner ofwel naar een zelfstandig leven. In beide situaties wordt de cliënte ondersteund in de te nemen stappen. Bij terugkeer naar de partner of familie wordt – al dan niet in samenwerking met andere diensten – een (koppel)begeleiding gestart met als eerste doel het stopzetten van het geweld.

Meer info en vragen: karline.vandeweghe@cawoostbrabant.be

26

Toch is en blijft het onthaal een speciale werkplek omdat we altijd voldoende permanentie willen verzekeren. Iedereen die hier langskomt, belt of mailt wordt geholpen. Punt. Ook in de zomer. Problemen kies je niet, evenmin het moment waarop die zich aandienen. Daarom vinden we het belangrijk ook tijdens vakantieperiodes voldoende onze dienst te kunnen verzekeren. Dat vraagt wel wat geregel. We werken dan vaak op andere locaties en in een ander uurrooster dan gewoonlijk. Maar de collegialiteit is groot. Er wordt wel minder overlegd en vergaderd in die periode, dus we moeten zorgen dat alle afspraken op voorhand goed afgestemd geraken. Ook met de collega’s van de andere teams maken we goede afspraken zodat onze cliënten goed geholpen blijven, wanneer ze bijvoorbeeld willen doorstromen naar een andere begeleiding binnen het CAW. Soms moet dan wat extra wachttijd overbrugd worden. Datzelfde geldt voor de samenwerking met externe partners. Omdat CAW Oost-Brabant ook een crisisaanbod heeft, geven collega’s vaak onze gegevens door aan hun cliënten waar ze tijdens hun afwezigheid terecht kunnen in een crisissituatie of ‘als ’t echt niet meer lukt’.

Het aantal cliëntvragen daalt immers niet in de zomerperiode, het valt niet stil, wordt niet rustiger, maar de instroom blijft gewoon doorlopen. We zien soms wel veranderingen in thema’s. Zo zien we naar het einde van de vakantie toe heel wat conflicten in gezinnen en een stijging van situaties

van familiaal geweld. Het aantal vragen i.v.m .echtscheidingen neemt toe in de zomer. Mensen hebben tijdens de vakantie korter op mekaar geleefd en dat heeft soms negatieve gevolgen. Eind juni zien we vaak een stijging van het aantal vragen voor opname in het Vluchthuis of het Vrouwenopvangcentrum. De kinderen hebben dan immers hun schooljaar kunnen afronden in hun school, dat is vaak het moment waarop een vrouw beslist niet nog een vakantieperiode in te gaan in een geweldssituatie.

Voor sommige cliënten is de vakantie extra moeilijk, omdat zij niet de middelen hebben om op verlof te gaan, terwijl ze hun omgeving dit wel zien doen. Wij gaan dan samen met cliënten op zoek naar wat nog wel kan en zoeken naar mogelijkheden.

En de kleine genoegens? Als het echt warm is, zijn er wel eens ijsje in het CAW. De ventilatoren worden bovengehaald, en de bloesjes wapperen. Sinds een paar jaren is er een clubje die de ‘tour de France- pronostiek’ opstelt. De sfeer in huis is meer ontspannen, er is meer verbinding, ook met collega’s die je anders minder snel aanspreekt, er is minder volk en er wordt meer samen gegeten, soms buiten op ’t terras. Je bent er met een beperkte bezetting verantwoordelijk voor dat de zaak goed blijft draaien en dat maakt mensen er meer bewust van hoe zeer je je collega’s nodig hebt. (An, team Onthaal)

Zomertijd is ook vakantietijd,en op het onthaal is dat niet anders

27

We blijven natuurlijk ons reguliere aanbod behouden: inloop, sociaal restaurant, materiële dienstverlening en bovenal aandacht voor elke bezoeker. Maar bij lekker weer zitten we buiten rond de terrastafel, en als het helemaal meezit wordt in de Zonnebloem de tafel zelfs buiten gedekt. In de Meander zetten we de zomer dan weer in met het grote Meanderfeest op 3 juli.

Soms is het wel wat puzzelen om dat allemaal georganiseerd te krijgen, want natuurlijk willen we zelf ook graag wat vakantie. Bij kleine teams vraagt het dan veel flexibiliteit om een volledige permanentie te blijven garanderen. Daarom plannen we bij Amerant, ons inloopcentrum in Tienen, bijvoorbeeld wel een week zomersluiting, in de week van 22 augustus.

Zomertijd is bij de drie inloopcentra ook tijd voor de grote jaarlijkse uitstap: samen naar de Efteling, een dagje aan zee, of een bezoek aan het mijnmuseum in Genk, het kan allemaal en we kiezen samen met de bezoekers de bestemming. We trekken er met een grote groep op uit en maken er een topdag van.

Ook voor de kinderen plannen we in de zomer extra activiteiten: een gevecht met waterballonnen is een klassieker (waaraan ook de volwassenen wel eens meedoen). En in de maand juni organiseren we onze eerste voorleesactiviteit in alle drie de inloopcentra. We krijgen hierbij de steun van LINC (centrum voor lezen en informatie). Dat zijn verrassende en ontspannende namiddagen voor kinderen én hun ouders in de eindeloze sprookjeswereld van kinder- en grotere verhalen. (Tinne, team inloopcentra)

De inloopcentra gaan de hele zomer door op volle kracht

28

... Als de helft van je medewerkers aan zonnige stranden ligt uit te waaien of festivalweides onveilig maakt en de andere helft het ‘huis’ zo goed en zo kwaad mogelijk probeert te bestieren,

de zon zo fel schijnt op het Vluchthuis dat alle aluminiumfolie niet meer in de keukenkast ligt maar op de zuidramen geplakt is en als medewerkers en bewoners samen de koelte van het bankje opzoeken,

de kinderen met heel veel plezier aansluiten bij de speelpleinwerkingen en verkleed als Mega Mindy of Spiderman razend enthousiast ons hun verhalen komen vertellen,

je ziet hoe vrouwen en kinderen deugd hebben van buiten op het terras te tafelen en te babbelen,

de directie medewerkers trakteert op een ijsje,

medewerkers van andere diensten evengoed genieten van die (zelfde?) zonnige stranden en je toch samen met je cliënt een dringende vraag hebt,

onze bewoonsters blij zijn eens twee maanden niet naar de Nederlandse les te ‘moeten’ maar in ons huis evengoed een uitgebreid zomers taalbad krijgen,

de bewoonsters en de kinderen even genieten van hun vakantiegevoel in het park, het bos. Of aan een meer, op de pedalo, goed ingesmeerd met factor 50,

de medewerksters de barbecue echt niet mogen ver-geten klaar zetten,

de gesprekken op het bankje in de schaduw, zoveel dieper gaan.

(Karline, team Vluchthuis en Vrouwenopvangcentrum)

Zomer in het Vluchthuis enhet Vrouwenopvangcentrum is...

29

30

ZOMER

“Voor mij betekenen de zomer-

maanden juli en augustus dat de vele

externe vergaderingen doorheen het

Vlaamse land wegvallen, zalig! Tijd voor

grote kuis in je overvolle mailbox en

bureauladen en tijd om eens wat langer

bij één en ander stil te staan, bezinning

noemden ze dat vroeger zeker?”

Godelieve, adjunct-directeur

“Voor sommige cliënten is de vakantie extra moeilijk, omdat zij niet de middelen hebben om op verlof te gaan, terwijl ze hun omgeving dit wel zien doen. Wij gaan dan samen met cliënten op zoek naar wat nog wel kan en zoeken naar mogelijkheden.”An, teamverantwoordelijke Onthaal

“De zomer is niet mijn lievelingsseizoen.

Hoewel ik van de zon hou bij niet te

warme temperaturen. Zomer is terrasjes

doen, een ijsje kopen en ergens op

een bankje lekker genieten. Een goed

boek lezen. De zomer doet me altijd

terugdenken aan de lange wandelingen

die ik vroeger maakte aan zee. Lekker

uitwaaien, pootje baden. Zalig!”

Carine, vrijwilligster

“Zomer in het juristenteam… betekent twee weken onze deur openen voor een student rechten op zomerstage. Het herinnert ons aan de weinige info die wij als pas afgestudeerden hadden over het welzijnsveld, over de praktische aanpak van juridische eerstelijnshulp en over methodieken om aan de slag te gaan met cliënten. De feedback van studenten toont aan dat ze hier een geweldige eyeopener krijgen en leren wat hun kennis van de schoolbanken kan betekenen in het echte leven van mensen.” Mieke en Yolande, juristenteam

“‘Voor de zomer’, dat is een tussentitel in mijn to do lijst waaronder een

opsomming ontspruit die vaak langer blijkt dan de zomer zelf.

‘Voor de zomer’, dat zijn zaken die al een tijdje moesten, maar niet dringend. Zoals een update voor de site van de Kapstok. Maar tegelijk ook veel leuke

projecten klaarstomen voor het najaar.”

Bieke, communicatiemedewerkster

LOADING...

31

Nu ook een Huis van het Kindin Tienen

Op vrijdag 18 maart werd in Tienen een lang proces van overleg en voorbereiding bezegeld met toespraken, een flinke reeks handtekeningen en een glas: het Huis van het Kind Tienen is dan een feit.In o.a. haar strijd tegen kinderarmoede is het Huis van het Kind voor de stad een belangrijke hefboom. Maar liefst 23 partners – waaronder ook CAW – scharen zich achter enkele gemeenschappelijke doelen en acties en maken zo werk van een transparanter en overzichtelijker informatie- en hulpaanbod voor jonge ouders. Ze stemmen hun aanbod op mekaar af en gaan voor zorg op maat. Samen maken ze het Huis van het Kind tot het referentiepunt voor jonge gezinnen en aanstaande ouders in de stad.

Hand-tekeningDat het ook echt een huis van het kind moet worden, bleek alvast bij de plechtige ondertekening. Eerst zette voor elke organisatie een kind zijn hand-tekening (letterlijk) waarna de vertegenwoordigers in het getekende hand hun naam konden zetten. Een goeie manier om van meet af aan te tonen waar het om draait.

Meer info en vragen:lieve.polfliet@cawoostbrabant.be

32

Steeds meer mensen worden geconfron-teerd met schuldoverlast. Voor de hulpver-lening is niet alleen het aantal dossiers, maar ook de complexiteit ervan fors gestegen.

Sinds 2012 bestaat BudgetInZicht in heel Vlaanderen dankzij de financiering van het ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin. Het is een samenwerkingsverband tussen OCMW’s, het CAW en Verenigin-gen tegen Armoede waarbij kwaliteitsvolle schuldhulpverlening, lerende netwerken en preventie voorop staan.

BudgetInZicht Oost-Brabant heeft de voor-bije jaren een zo praktisch mogelijke invul-ling gegeven aan de strategische doelstellin-gen van de overheid. De uitwerking van die doelstellingen gebeurt in samenwerking met de OCMW’s en de Verenigingen tegen Ar-moede. Via de stuurgroep die regelmatig en op verschillende locaties vergadert, wordt er overlegd, geëvalueerd, bijgestuurd en na-gedacht over de invulling van het samenwer-kingsverband.

Zo wordt op het vlak van preventie jaarlijks een groepswerking ‘Geld Telt’ georgani-seerd voor mensen in financieel kwetsbare situaties. Het is een interactieve leergroep die mensen helpt bij hun dagelijks geldbe-heer: de inkomsten en uitgaven, huishoud-geld, schulden en invorderingen, planning en organisatie van financiën, energiekosten en de budgetmeter, verzekeringen en belastin-gen, kredieten, de effecten van geldtekort op het dagelijkse leven.

Wie wil kan ook beroep doen op ‘nazorg’, een meer gespreide begeleiding waarbij ge-werkt wordt aan het voorkomen van nieu-we schulden.

Er worden ook tal van initiatieven ontwik-keld ter ondersteuning van de bestaande budget- en schuldhulpverlening.

Er werd een ‘budgetmap’ ontwikkeld, een soort draaiboek voor mensen in de groeps-

werking of het nazorgtraject om te gebrui-ken bij het zelfstandig beheren van hun da-gelijkse geldzaken.

Daarnaast werd een vormingspakket ont-wikkeld voor begeleiders op de werkvloer en/of personeelsdiensten van organisaties, zowel in de profit als de non-profit. Hierin wordt uitgelegd wat financiële en schuld-hulpverlening precies inhoudt, hoe je de signalen van dreigende schuldenlast bij je medewerkers herkent en hoe je daar best mee omgaat of over praat. We willen hier-mee zorgen dat mensen die in schuldenlast dreigen te verzeilen, efficiënt, op tijd en op een goede manier doorverwezen worden naar de juiste gespecialiseerde diensten.

Jaarlijks wordt een dialoogtafel georga-niseerd tussen verschillende partners van budget- en schuldhulpverlening. Een succes-vol initiatief dat intussen is uitgegroeid tot een groots evenement met meer dan 130 deelnemers.

Ook de volgende jaren zullen we niet stil zitten. We willen vooral inzetten op de financiële educatie van bepaalde doelgroepen, waarbij we aan de hand van vorming en ondersteuning mensen willen aanleren hoe ze met hun geldzaken kunnen omgaan en schulden kunnen voorkomen. We startten hiermee al in 2015 met de organisatie van gastcolleges voor jongeren in het secundair onderwijs. Ook in de toekomst blijven we graag samenwerken met andere organisaties zoals scholen, vormingsinstanties, onderzoekscentra, enz. om zoveel mogelijk partners te betrekken en samen de uitdagingen op het vlak van budget en schulden aan te pakken.

Meer info en vragen:mikail.ilgazoglu@cawoostbrabant.be

BudgetInZicht Oost-Brabant;nu en in de toekomst.

33

Een nieuwe stap in gedeelde zorg

Het CAW en de dienst maatschappelijk werk van de Christelijke Mutualiteit komen mekaar in het Oost-Brabantse welzijnsland-schap met de regelmaat van de klok tegen en verkennen al langer de mogelijkheden om nauwer samen te werken.

CAW’s en diensten maatschappelijk werk van de mutualiteiten hebben elk een ont-haalopdracht. Onthaal is daarbij een inten-sief proces van vraagverheldering, doorver-wijzing en directe gepaste hulp. En hoewel we vaak met specifieke doelgroepen en bijzondere welzijnsnoden werken, willen CAW en mutualiteiten mekaar sneller inzet-ten ten voordele van onze cliënten. Met een samenwerkingsovereenkomst realiseren we

• een gelijkaardig onthaalproces

• met gezamenlijke kwaliteitscriteria

• en gerichte doorverwijzing naar mekaars aanbod

• opgevolgd door enkele duidelijke aan-spreekpersonen

Daarom namen we eind 2015 het initiatief om die samenwerking zowel te intensifiëren als te formaliseren. We nodigden onze part-ners uit Halle-Vilvoorde (CAW én CM) mee uit aan tafel.

We maakten op basis van concrete hulpvra-gen de nodige afspraken tijdens een geza-menlijke werknamiddag. De overeenkomst ging op 1 mei 2016 van start en wordt door de hulpverleners en hun leidinggevenden permanent bijgestuurd. Een formele evalu-atie komt er na een jaar waarna de samen-werking naar de andere mutualiteiten zal worden uitgebreid.De samenwerking past inmiddels in de am-bitie van minister Vandeurzen om te werken aan een geïntegreerd breed onthaal dat door CAW, OCMW en mutualiteiten regiodek-kend wordt uitgezet. Daarover later meer.

Meer info en vragen:an.verbelen@cawoostbrabant.be

Concreet: Als een maatschappelijk werker van het ziekenfonds op huis-bezoek geconfronteerd wordt met problematieken als onwelbevinden, slachtofferschap, moeilijke woonom-standigheden, familiaal geweld, … en hij of zij kan de betrokkene motive-ren tot hulp en ondersteuning van het CAW, dan kan de maatschappelijk werker rechtstreeks de juiste mensen van het CAW aanspreken. Het initia-tief ligt niet langer bij de cliënt zelf. Zo komt gepaste hulp sneller bij de juiste mensen terecht.

34

Over ernstige psychische problemen wordt amper gepraat, terwijl één op vier personen in België er mee te maken krijgt. Te Gek!? vertelt al jaren hoe psychische problemen dichtbij kunnen zijn, door fietstochten te organiseren, bekende gezichten in de media te laten getuigen, theatervoorstellingen op te zetten. Zij vroegen ons een Open Geest-voorstelling te organiseren en op die vraag gaan we met veel plezier in.

Samen met Tele-Onthaal Vlaams-Brabant & Brussel, CGG PassAnt en CGG Vlaams-Brabant Oost nodigen we u graag uit op de muziektheatervoorstelling Open Geest met Annelies Brosens en Axl Peleman. Annelies (Laïs) kampte zelf met een depressie en wil haar verhaal graag delen. Het belooft een onvergetelijke en intense avond te worden.

‘Hoe kan je verwachten van mensen dat ze je begrijpen terwijl je er zelf niets van begrijpt?’

‘Ik begreep niet wat er mis was... mijn vrienden nog veel minder...’

‘Staan ging niet, zitten evenmin en blijven liggen maakte het alleen maar erger... slapen wilde ik... dag en nacht... rust...’

‘Er werd over mij gepraat... niet tegen of met mij... so lonely...’

‘Ik kwetste mensen om zelf verdriet te kunnen voelen... want ik voelde niets meer... en was bang nooit meer iets te voelen...’

‘Zoeken... zoeken naar de juiste weg richting verbetering... de wereld stond stil en ik draaide in cirkeltjes... kwam mezelf niet meer tegen...’

‘Dit komt nooit meer goed... dacht ik... geloofde ik... mijn leven is voorbij... dat was het dan... NEE! Terug opstaan, zoeken en vinden... j’aime j’aime La vie!’

Annelies Brosens

Te Gek!? Open Geest met Annelies Brosens en Axl Peleman

Open Geest met Annelies Brosens en Axl PelemanZaterdag 1 oktober 2016 om 20u.3030CC Wagehuys Leuven, Brusselsestraat 63, Leuven

Tickets via www.30cc.be

€ 15 vvk - € 17 add

35

Wij willen graag weten wat u zoal bezighoudt, wat u denkt over de dingen.Wij willen vooral graag weten wat u wil weten over ons. Dus vraag het ons.

Hiermee stellen wij u onze nieuwe rubriek voor: Een plek in ons magazine waar u aan ons kunt vragen wat we doen, en niet doen. Waarom en waarom niet.

Neem nu bijvoorbeeld ons volgende nummer. Dat zal over jongeren gaan. Hoe jongeren denken over ons. Wat hen bezighoudt, waar ze van dromen, waar ze bang voor zijn. Over hun kwetsbaarheid en hun sterktes. En waarvoor ze bij ons terechtkunnen. Over wat wij hen kunnen bieden. Het wordt een nummer, gemaakt door jongeren, over jongeren.

Mocht u dus nu reeds een vraag willen stellen hierover, doe dat dan gerust. Het antwoord daarop leest u volgende keer in deze rubriek.

Mail naar greet.monstrey@cawoostbrabant.be

Vraag het ons...

CAW Oost-BrabantRedingenstraat 63000 Leuven

???

? ???

???

?

?

?

?

???

CAW Inzicht is een uitgave van Centrum Algemeen Welzijnswerk Oost-Brabant vzw

Redactie: Bert Lambeir, Sabine Lehmann, Greet Monstrey, Lieve Polfliet, Bieke Roggen

Eindredactie en coördinatie: Greet Monstrey

Lay-out: Sabine Lehmann

Verantwoordelijke uitgever: Bert Lambeir, Redingenstraat 6, 3000 Leuven

© 2016 CAW Oost-BrabantGehele of gedeeltelijke overneming of reproductie van de inhoud of de uitgave, op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande toestemming van de auteursrechthebbende is verboden. De foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd.

Maatschappelijke zetel: CAW Oost-BrabantRedingenstraat 6, 3000 Leuven, tel 016 21 01 00, e-mail: secretariaat@cawoostbrabant.be, www.cawoostbrabant.be

Geef om een anderIn onze CAW Inzicht vertellen we u over het werk dat we doen. Over onze projecten waarbij we iets ‘meer’ willen betekenen voor mensen dan louter ‘hulpverlenen’. Over ons streven om mensen dat tikkeltje extra mee te geven in hun zoektocht naar een uitweg uit hun problemen.

En we vragen u dan vaak om ons daarbij te steunen. Om daar samen met ons mee uw schouders onder te zetten.

En eigenlijk gaat het daarbij niet over wat u geeft, maar over waarom u geeft. Dus we zullen dat blijven doen. We zullen u blijven vragen ons te helpen het welzijn van mensen te versterken. En we zullen blijven geloven dat u net als ons, wil blijven investeren in een warme solidaire samenleving die zorgt voor elkaar.

Hoe u dat investeren ook invult, we hopen dat u het samen met ons wil doen.

U hoort nog van ons.

En ondertussen kan u lezen op www.ikgeefomeenander.be wat we doen en plannen en dromen.