BRUZZ - editie 1531

DiEM25op zoek naar de democratie 2.0

Yanis Varoufakis zendt zijn zonen uitp 6 - 7

PiEt JoostEns vertaalt

Pier Paolo Pasolini, meester van het woordp 14 - 15

N° 1531 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

ViLLo LooPt sPaakP 10

© SASKIA VANDERSTICHELE

VanhEngEL zoek t oplossing

voor memorial van damme

Nog een stadion voor Brussel?p 3

van 14 JUli tot 3 aUgUstUs 2016

ZoMERPaUZEWe verschijnen twee weken niet. De krant is er opnieuw op 3 augustus.Dan verschijnt ook het augustusnummer van BRUZZ OUT.

DonDerDag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 32 I BRUZZ 1531 I DonDerDag 14 JULI 2016

EDITO Het zomertEen zomer in Brussel, die mag er zijn. En zeker al als het goed weer is. De straten liggen er stil bij. Het verkeer gaat zo vlot als we altijd zouden wil-len dat het ging. De wachtrijen in de supermarkt zijn kort. En iedereen loopt er vrolijk bij. Niet op vakantie gaan in juli en augustus en de zomer in de stad doorbrengen? Het is een goed bewaarde geheimtip.De overheid en de culturele sector spelen hier duchtig op in. In minder dan tien jaar is het aantal activiteiten in de zomer verveelvoudigd. Brussel Bad, Brussels Summerfestival, Mi-niemenfestival, Midi-Minimes, een dansfestival aan Brigittine, the Sum-mer of Photography, Recyclart Holi-days, de Zuidfoor, Boterhammen in het park, Feeëriën. Couleur Café, Plei-nopenair, Plazey en Brosella hebben we al achter de rug. Een mens zou er haast keuzestress van krijgen. Niet onbelangrijk detail: de evene-menten zijn er toch vooral voor de Brusselaar en de Belg, want het bui-tenlandtoerisme staat in de zomer op een laag pitje in Brussel.Bemoedigend is dat de Brusselaars zelf ook het heft in handen nemen en ons excellente hangouts bezorgen. De

buvette in het Josaphatpark (Schaar-beek), of de bar Eliza in het Elisabeth-park (Koekelberg)? Zonder een paar enthousiastelingen die de handen uit de mouwen steken zouden de plekken er niet gekomen zijn. En de formule werkt ook nog, want de terrassen zit-ten er eivol.Hier en daar wordt geopperd dat het allemaal wat te veel aan het worden is, dat het overzicht zoek is. Dat, in naam van de stadsmarketing, alle initiatieven beter onder een overkoe-pelende naam gestroomlijnd zouden moeten worden, en beperkt in de tijd. Denk aan het Edinburgh Festival, of de Gentse Feesten. Niets van. Hoe meer initiatieven, hoe beter. En zo-lang de nachtrust van de Brusselaar er niet (te veel) onder te lijden heeft, kan niemand daar wat tegen hebben.Dat er dezer dagen met volle teugen genoten wordt van de stad betekent misschien ook dat de Brusselaar zachtjes de miserie aan het vergeten is die deze stad meemaakte het afge-lopen half jaar. Dat er weer vooruitge-keken kan worden. En dat er, bij een koel drankje, kan nagedacht worden over hoe we de stad weer op de sporen kunnen krijgen.

WAUTER MANNAERT

STEVEN VAN GARSSE Chef weekblad“Hoe meer initiatieven, hoe beter, zolang de nachtrust van de Brusselaar er niet onder te lijden heeft”

Onverwachte bewoning in nieuwe Ketelwijk

Een tweede nieuw stadion in Brussel?

ANDERLECHT - De eerste bewoners van de nieuwe Ketelwijk zijn neerge-streken: zigeuners.

Het nieuwe stratenpark van de Ketelwijk langsheen de Lenniksebaan (Erasmus) is grotendeels afgewerkt, Met het bouwver-lof palmden woonwagens vorige week de nieuw aangelegde Eekhoorntjesbroodhoek in. Langs beide kanten van de straat staan nu caravans en auto’s geparkeerd. Elektrici-teitsdraden en waterslangen liggen over het verse asfalt. Kinderen spelen er. Het haar

van jonge meisjes wordt er buiten gekleurd. “Er werd gevraagd om de site vrijwillig te ontruimen tegen vorige zaterdag,” stelt Ma-rie Verbeke van de communicatiedienst van Politiezone Zuid. Maandag waren ze nog niet weg, integendeel. “Uit ervaring laten we dit niet aanslepen, anders stranden er nog veel meer. De burgemeester zal over een uit-wijzing beslissen (op maandag, red.) zodat we de medemelding kunnen vernieuwen, en zo nodig bij herinnering kunnen doen nale-ven later deze week.” Jean-Marie Binst

BRUSSEL - Het Jesse Owens-stadion in Neerpede en NEO op het Heizelplateau zijn de meest geschikte sites voor een nieuw multifunctioneel atletieksta-dion in het Brussels Gewest. Dat blijkt uit een analyse van het Kenniscentrum voor Sportmanagement van de Vrije Universiteit Brussel.

De analyse is besteld door het kabinet van Brussels minister van Financiën, Guy Van-hengel (Open VLD). Hoofddoelstelling is de mogelijkheden voor een nieuw atletieksta-dion in Brussel onderzoeken. Ze moet ook dienen als werknota voor de taskforce die op zoek moet naar een oplossing voor de Me-morial Van Damme. Want als het Koning Boudewijnstadion rond 2022 afgebroken wordt, moet de Memorial op zoek naar een nieuwe locatie.“Een belangrijk woord in het hele verhaal is multifunctioneel”, zegt Jos Verschueren, samen met Simon Van Kerckhoven auteur van de analyse. In de analyse staat dat at-letiek, rugby en hockey in het nieuwe stadi-on een plaats moeten krijgen, voorzien van catering-, hospitality- en mediafaciliteiten. De infrastructuur moet geschikt zijn voor zowel topsport als sport die iedereen kan beoefenen. Ook scholen moeten er bijvoor-beeld terecht kunnen. In de analyse is spra-ke van een stadion met 23.000 overdekte zitplaatsen en 7.000 tijdelijke zitplaatsen, maar ook van 6.000 vierkante meter kan-

toorruimte verspreid over drie gebouwen.Volgens de analyse van Van Kerckhoven en Verschueren zijn het Jesse Owens-stadion in Neerpede en de NEO-site op het Heizel-plateau de meest geschikte locaties voor zo’n nieuw stadion. Vooral die laatste site doet de wenkbrauwen fronsen. Een nieuw stadion op zo’n anderhalve kilometer van de locatie waar het Eurostadion zal gebouwd worden roept vragen op. Maar volgens de analyse zijn de doelgroepen voor de twee stadions voldoende verschillend. Het Koning Boudewijnstadion renoveren is volgens de analyse geen optie. De in-frastructuur is te verouderd. Het nieuwe multifunctionele stadion zou 64 miljoen euro kosten. Atletiekstadions zijn volgens de analyse in de meeste gevallen eigendom van (regionale) overheden, sportfederaties of stichtingen.De inkomsten uit exploitatie zouden jaar-lijks 3,5 miljoen euro bedragen, verdeeld over de organisatie van (sport)evenementen (1,7 miljoen euro), en de verhuur van “sta-dion assets”, zoals bijvoorbeeld ruimte voor horeca en retail (1,8 miljoen euro).Of zo’n nieuw multifunctioneel stadion er ook echt komt is nu de vraag. Deze analyse is volgens de auteurs nog maar een eerste aanzet. Het kabinet van minister Vanhengel benadrukt dat het gaat om een werkdocu-ment dat het overleg met de verschillende stakeholders in het dossier moet stofferen.

Dries Ceuppens

In een stad zo divers als Brussel, is het dom om te vragen of mensen Franstalig of Nederlandstalig zijn. Een puur gewestelijke logica kan dat verhelpen”Kristof Calvo,fractieleider Groen/Ecolo in de Kamer (in La Libre Belgique)

Ik heb moeten genezen van racisme”Rachida Aziz,activiste en oprichtster van modemerk Azira (in De Morgen).

“

“

BRUSSEL - Op maandagavond 18 juli wordt in intimiteit het herdenkings-kunstwerk van de terreuraanslag in metrohalte Maalbeek onthuld. “Het wordt een tegelmuurbeeld dat univer-seel aanspreekt, ongeacht culturele achtergronden of religie,” zegt kunste-naar Benoît van Innis.

Na de terreuraanslag van 22 maart 2016 in het metrostation Maalbeek gingen de ‘uit-gepuurde tegelgezichten’ van Brusselaar Benoît van Innis (1960) de internationale en sociale media rond. Sinds 2000 was het werk geïntegreerd op de perrons. “Ik had acht anonieme portretten op Portugese te-gels aangebracht, een totaalconcept met de perronarchitectuur van De Smet-Ver-meulen Architecten,” licht Benoît toe. “Ze staan voor de anonieme metropassa-giers en bezorgen het station een menselij-ke huiselijkheid.” Het publiek smaakte de tijdloze eenvoud van de figuratieve kunst.Kort na de aanslag circuleerde een van de gezichten, met toevoeging van een traan, op internet. Er kwam ook een filmpje met wereldburgers die stickers met de Maal-beek-gezichten opspelden. Benoît vond het allemaal zeer ontroerend. “Wat later kreeg ik een telefoontje van de vrouw die ‘de traan’ de wereld had ingestuurd. Ze verontschul-digde zich over haar spontane ingreep op mijn kunst. Vermits mijn werk in de open-bare ruimte staat behoort het toe aan het collectieve geheugen, en stoort me dat niet, gaf ik haar te kennen. Een en ander bewees wel dat Maalbeek via dit kunstwerk op het netvlies gebrand staat.”Benoît: “Vandaag is de oorspronkelijke

betekenis van die ‘anonieme portretten’ van passagiers op de muur verworden tot het gezicht van de anonieme, onschuldige slachtoffers.”

García LorcaDe tegels bleven onbeschadigd bij de bom-aanslag, maar de muur aan de ingang van de Etterbeeksesteenweg werd door de tril-ling zwaar beschadigd. Ook daar hing een werk van Benoît. “De MIVB en het Gewest vroegen me om een memoriaal te maken voor die plek. In maakte een nieuwe beeld-muur (2,75 bij 6,50 meter), die universeel verstaanbaar is. Daarin breng ik twee ele-menten samen die me heel mijn werk en leven dierbaar zijn: een tekening en poëzie. Het is een kort gedicht van Gabriel García Lorca, dat in het Nederlands en Frans links en rechts in het werk staat. Daarnaast ko-men vertalingen in het Duits, Spaans, En-gels, Arabisch, Russisch en Chinees. Ik herlees het gedicht vaak in de memoires van surrealist Luis Buñuel, Mijn laatste snik. En het past wonderwel bij de ontroering over de aanslag.”Maandagavond krijgen de families van de slachtoffers, de hulpdiensten, politici en genodigden - of de koning komt blijft nog onbekend (op 12/7, red.) - een gesigneerde afdruk van het kunstwerk.

Jean-Marie Binst

>Cadeau In de papieren BRUZZ van 3 augustus vindt u een uitneembare print van het Maalbeek-memoriaal.

AANSLAGEN Herdenking 22 maart in metrokunst

Benoît eert maalbeekslachtoffers

© IV

AN P

UT

CoLoFonBRUZZFlageyplein 18, 1050 Brussel02-650.10.65

ABONNEMENTENJosiane De Troyer ([email protected]), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Harter t 0478-84.01.93

ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns

ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe

WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef )

EINDREDACTIE Ken Lambeets

ART DIRECTOR Heleen Rodiers

VORMGEVING Ruth Plaizier.

REDACTIE Jean-Marie Binst, Laurent Vermeersch,

Bettina Hubo, Danny Vileyn.

MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet.

FOTOGRAFEN Bar t Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets.

DISTRIBUTIE Ute Otten

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roular ta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected]

Samenleving Rustige bouwzone kreeg ongenode gasten

Sport VUB-analyse besteld door minister Vanhengel

vaCatUre

Met BRUZZ bouwen de Vlaams-Brusselse Media aan een een nieuw en uniek mediamerk. Via meerdere kanalen (online, print, tv en radio) profileert BRUZZ zich als de referentie voor alles wat gebeurt in de hoofdstad. Passie voor Brussel is wat de BRUZZ-medewerker bindt.

Voor het weekblad en magazine is BRUZZ op zoek naar een :

einDreDaCteUr (NL, M/V)

F UNC T IE- Je taken zijn: tekstcorrectie en proeflezen,

verbeteren van fouten, stijl, lengte, structuur en informatie (factcheck)

- Je bent creatief in het zoeken naar titels en foto-onderschriften

- Je overlegt met collega’s- Je volgt de workflow- Je respecteert deadlines

P ROFIEL- Je hebt een universitaire opleiding in taalkunde,

of vergelijkbaar door ervaring- De Nederlandse taal heeft geen geheimen voor

jou- Je hebt een brede algemene kennis- Je houdt van Brussel en wil je engageren voor de

stad

- Je bent nauwgezet en stressbestendig- Je kan zelfstandig functioneren in een team- Je bent communicatievaardig

WAT BIEDEN W I J ?- We bieden je een voltijdse baan aan in een

aangename werkomgeving- We bieden je de kans om ervaring op te doen

waardoor je op termijn in staat moet zijn om door te groeien in de mediasector

Interesse? Stuur jouw kandidatuur en cv op tegen 18/07 naar Kristel De Wolf – HR manager - Vlaams-Brusselse Media vzw – Flageyplein 18 – 1050 BrusselMailen kan naar [email protected]

vreemDe gaStenHet bouw- verlof in de Ketelwijk zorgde voor vreemde gasten.


UITGELICHT Gedaan met ongecontroleerde toeristische logiesverhuur vanaf 24 juli.

Precies een jaar terug heeft het Brussels Hoofd-stedelijk Gewest de Ordonnantie van 8 mei 2014 aangenomen omtrent toeristische logies. Daar-door geraakte de jarenlange onduidelijkheid weggewerkt over toeristische verblijven in de hoofdstad, vooral inzake vrije concurrentie en minimale beveiliging. Bedoeling is dat wie al gastenkamers verhuurde, zoals via het commer-ciële internetplatform Airbnb, dit nu uiterlijk op 23 juli moet bewijzen, door officiële registratie.De exploitant krijgt vooralsnog een jaar de tijd om de vereisten van de regelgeving in orde te brengen inzake brandveiligheid, verzekering, aangifte van de kamer of het huis, aangifte van de inkomsten en dies meer. De registratie moet gebeuren bij de Brusselse administratie voor Economie en Werkgelegenheid. Op die manier krijgt de overheid een duidelijker zicht op de ‘eerlijke’ concurrentie tussen de diverse spelers op de markt: hotels, jeugdverblijven, B&B’s, ge-meubelde vakantiewoningen, gastenkamers, kampeerterreinen,... “Brussel baadde in een juridisch vacuüm en er was oneerlijke concurrentie, onder meer door

de logiesplatforms,” stelt Rodolphe Van Weyen-bergh van de Brussels Hotels Association (BHA). “We hebben altijd gepleit voor een commercieel platform dat enkel officieel gereglementeerde lo-gies kan aanbieden. Het komt er nu op aan om controles uit te voeren, opdat dit kader aan logie-saanbod correct werkt.”De regelgeving waaraan de gastenkamers en va-kantiehuurwoningen vanaf 24 juli moeten vol-doen, is maar een eerste stap. Tijdens en na de transitieperiode zullen de platforms die dit soort toeristische verblijf aanbieden ook transparan-ter moeten werken. “Wie denkt dat het nog om private verhuurders gaat die aan andere particu-lieren verhuren, heeft het mis,” stelt Van Weyer-bergh. “Heel wat commerciële structuren die huizen en appartementen bezitten, zitten mee in het aanbod. Te lang konden ze een oneerlijkere concurrentie leveren met andere logementaan-bieders, zoals de hotels.”“Internetsites als Airbnb zijn louter commerci-eel, en hebben niets uitgevonden dat nog niet bestond. Als er over ruileconomie gesproken wordt, bestaat er maar één echte gratis private

ruilhandel in de sector: de gratis couchsurfing.”Vandaag biedt Airbnb makkelijk 7.000 logies aan in het Brusselse gewest; bijna 65 procent daarvan zijn volledige appartementen en huizen. Tegen-over de 17.000 kamers in hotels is dit dus enorm, zeker als in het verleden geen evenwaardige con-

trole- en taxatiesysteem werd uitgeoefend. Het gewest heeft wel meer personeel aangeworven, precies om controles te gaan uitvoeren.

Jean-Marie Binst

BRUSSEL - Commerciële internetplatformen als airbnb konden tot nog toe in Brussel gedijen, onder andere wegens ongelijke controlewapens tegenover de hotelsector. een overgangsperiode treedt nu in voege zodat internetplatformen zich compleet moeten schikken naar de regelgeving inzake toeristische logies. “eindelijk gaat de wet worden nageleefd,” verzucht rodolphe Van Weyenbergh, secretaris-generaal van de Brussels Hotels association.

© S

ASKI

A VA

NDER

STIC

HELE

“Het komt er nu op aan om controles uit te voeren”Rodolphe Van Weyenbergh, van de Brussels Hotels Association

DE WEEK

IN BEELDReclamemuren die ons leerden dat echte sportmannen roken, zijn uit het straatbeeld verdwenen. Maar de reclamemuren die ons resten, willen we koesteren. Nu Micro-marché vervangen wordt door een flatgebouw verdwijnt ook de Zanussireclame. Een Facebookgroep protesteert. DV

‘Airbnb moet regels volgen’

In HET nIEUWSStadsguerillaAnti-TTIP-activisten zijn aan een soort van stadsguerilla begonnen. Zo hebben ze in een nacht tijd 700 affiches in de metro vervangen door anti-TTIP-slogans, zeer tot ongenoegen van de reclameoperator. Ze hebben ook het grote scherm op De Brouckère gehackt en ze protesteerden met potten en pannen aan het Borschettege-bouw in de Europese wijk. De activisten verzetten zich tegen het akkoord tussen de EU en de Verenigde Staten dat de vrije handel tussen de twee grootmachten moet bevorderen.

Wijkcontracten in het nieuwDe Brusselse regering hervormt de contracten voor de stadsvernieuwing. Die zullen niet altijd meer aan één gemeente gebonden zijn. Het geld kan ook flexibeler ingezet worden. Middenveldorganisaties en de politieke oppositie zien vooral een grotere greep van de overheid, ten koste van de participatie door de wijkbewoners.

Rookverbod slecht nageleefd

In Brussel wordt het vaakst gezondigd te-gen het rookverbod in cafés en restaurants. Dat blijkt uit cijfers die De Tijd kon inkijken. In Brussel werd het minst gecontroleerd, maar werden wel de meeste inbreuken

vastgesteld. In een kwart van de gevallen werd gerookt waar het niet mocht. Het rookverbod bestaat nu vijf jaar.

Vastgoed doet het goedDoor de lage rente en onzekerheid op finan-ciële markten verkoopt vastgoed als nooit tevoren. In Brussel tekenden notarissen de voorbije drie maanden 16,5 procent meer transacties op dan dezelfde periode vorig jaar. De aanhoudende terreurdreiging lijkt de Brusselse vastgoedmarkt geen parten te spelen.

11.000 mensen op 11 juliDe vierde editie van Brussel Danst, het festival dat in het teken staat van de Vlaamse feestdag, heeft 11.000 mensen

naar de hoofdstad gelokt. Hoofdgast van de avond was Bart Peeters. De opkomst was lager dan de editie van 2015, toen er een recordaantal van 14.000 mensen de Vlaamse feestdag kwamen vieren in de hoofdstad.

GevangenisfusieDe drie Brusselse gevangenissen (Vorst, Sint-Gillis en Berkendael) worden één, onder de noemer Gevangenis Brussel. De voorbereidingen daarvoor zijn opgestart,

nadat eind juni duidelijk werd dat vleugel C in de gevangenis van Vorst dicht moet. Door die sluiting gaat het aantal gevange-nen er van 350 naar 180 en dat heeft ook gevolgen voor het personeel. SVG

Meer nIeUWS De HeLe WeeK ronD oP

De spraakmaker

Leo Van BroeCKVoor de tweede keer wordt een Brusselaar Vlaamse bouwmeester. KU Leuven-hoogleraar en archi-tect Leo Van Broeck van het bureau Bogdan & Van Broeck heeft het de volgende vier jaar architecturaal voor het zeggen. Het enthousiasme waarmee Van Broeck zijn visie toelicht laat ver-moeden dat hij flink aan de boom zal schudden. Maar dat hij men-sen in woontorens wil proppen, een uitspraak waarmee hij onlangs voor ophef zorgde, klopt niet. Van Broeck wil ook de fermette-bewoner au sérieux nemen. Op de vraag of hij een stedelijk architect is, antwoordt hij: “Ja, als u er bij neemt dat ik ook de dorpen wil redden.” Vlaanderen is recordhouder files.

“We moeten de dorpskernen ver-dichten,” zegt Van Broeck. “Het moeten opnieuw de mini-stad-jes worden die ze altijd al waren, knooppunten van landbouw en natuur.” Als de dorpen compacter wor-den, dan wordt openbaar ver-voer voor de overheid ook minder duur. Dorpsbewoners moeten net om de hoek een bus kunnen nemen naar de dichtstbijzijn-de stad, ook om na een avondje theater, film of restaurantbe-zoek weer thuis te geraken. “Stel u voor,” zegt Van Broeck, “dat de Italianen rond de Toscaanse dorpen verkavelingen zouden aanleggen, denkt u dat Toscane nog aantrekkelijk zou zijn?”

De maatschappelijke kost van het verkavelen is zeer hoog: “Een al-

leenstaand passief huis in een verkaveling heeft nog altijd een grotere eco-logische voetafdruk dan een negentiende-eeuwse rijwoning in de stad. Een woning in een verkaveling kost de overheid 3.000 tot 4.000 euro per jaar, een woning in de stad 1.400 euro.” De regelgeving inzake ruimtelijke ordening moet gewijzigd worden, maar Van Broeck weet dat dit niet zonder slag of stoot kan. “Ik ga de fermettebe-woners overtuigen om in

de dorpskern te wonen.”Het bureau Bogdan & Van Broeck

aan de Hooikaai is er sinds 2007. Opvallende projecten van het bu-reau zijn Port Sud, een maalderij aan de Demetskaai in Anderlecht die tot bedrijvencentrum is ver-bouwd, de studenten- en bezoekers-verblijven U-residence aan de VUB en het verbouwen van een kantoor-gebouw tot 130 appartementen aan de Steenkoolkaai. Op de vraag van de website architectura.be in 2010 wat zijn favoriete Vlaamse stad is, antwoordde hij: “Vlaams als datge-ne waartoe ik zou behoren? Ik voel me gewoon lid van de mensheid op planeet aarde, dus kies ik Brussel, dat voor mijn part ook een Waalse, Belgische, Europese en wereldstad is.” Danny Vileyn

© ID

- TI

M D

IRVE

N

ZomerpauzeWe verschijnen twee weken niet.De krant is er opnieuw op 3 augustus.Dan verschijnt ook het augustusnummer van BRUZZ OUT.

Twee weken geleden was Yanis Varoufakis te gast in Bozar, de f lamboyante ex-minister van Financiën van Griekenland. Hij lokte 2.000 toehoorders, waar-onder heel wat Engelstaligen. Zijn grote eis is meer transpa-rantie bij de besluitvorming als basis van de democratie van de toekomst. Zijn toespraak viel,

toevallig of niet, samen met de grootste cri-sis in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Groot-Brittanië stapt uit de Europese Unie. Tenminste, dat is wat het Britse volk wil.“In plaats van geringschattend te doen over de mensen die voor een brexit kozen, kun-nen politici beter de onderliggende drijfveren serieus nemen. Ook in België kriebelt het om de middelvinger op te steken,” zo schreef Pie-ter-Paul Verhaeghe, een jonge stadssocioloog aan de UGent, in Knack. Politici moeten de onderliggende motieven van de brexiteers au sérieux nemen. Ondertussen lijkt de elite dat maar niet te begrijpen. Dat onbegrip is één van de redenen voor de oprichting van DiEM25 (Democracy in Euro-pe 2025), de politieke beweging die Varoufa-kis heeft opgericht en die ook in Brussel een antenne heeft. Wij nodigden drie Brusselaars van DiEM25 uit voor een gesprek. ‘European grassroots’ is wat de drie gespreks-partners bindt. Ze werken en leven alle drie in Brussel. Joren De Wachter is een Neder-landstalige Schaarbekenaar, Davide Castro en Guilherme Serodio zijn twee Portugese Brusselaars.

Wat drijft jullie om jullie bij DiEM25 aan te sluiten?JorEn DE WachtEr: Ik ben Belg, de enige hier rond de tafel, en dat zeg ik niet zomaar, dat is zeer relevant. DiEM is een Europese grass-roots beweging, we willen alle Europeanen vertegenwoordigen, van welk land ze ook afkomstig zijn. Ik ben een ondernemer in de softwaresector. DiEM is een beweging, geen politieke partij. We willen geen partijprogramma uitvoeren, maar het debat aanzwengelen en praten met mensen. Zoals de brexit zonet heeft aange-toond, zit Europa zwaar in de problemen. Eu-ropa is uiteen aan het vallen. Europa heeft een democratisch deficit en lijdt aan een gebrek aan transparantie. De wereld wijzigt in snel-tempo. Technologie heeft een enorme impact op ons leven, maar de winsten van de techno-logie gaan naar een kleine groep. Theoretisch leven we in de best mogelijke we-reld, maar er zijn niet genoeg mensen die er iets van terugkrijgen of die sterk genoeg zijn om hun deel op te eisen. Wat ik vandaag ook heel erg mis zijn positieve verhalen over wat we met Europa kunnen bereiken.GuilhErME sEroDio: “Ik ben Portugees, en werk al vier jaar in België, ik heb in de private sector en voor de publieke sector gewerkt, nu ben ik zelfstandige. Ik heb de Griekse crisis en ande-re crisissen van dichtbij gevolgd. We maken een crisis mee tussen de instel-lingen en de modale Europeaan die afhaakt. DiEM25 is niet links of rechts. Zoals Joren daarnet al zei, gaat DiEM niet over partijpro-gramma’s. Ik heb mij vroeger ook geëngageerd en ver-kiezingscampagne gevoerd en ik blijf poli-tiek belangrijk vinden, maar DiEM gaat veel verder, DiEM gaat over een droom waaraan ik als individu mee bouw. Het gaat over en-trepreneurship. Ik weet niet wat Diem25 gaat bereiken, maar er zijn heel veel enthousiaste mensen, onze generatie draagt een grote ver-antwoordelijkheid. Het gaat over meer dan geld verdienen.

DaviDE castro: Ik ben op mijn twaalfde naar Londen verhuisd, ik heb mijn adolescentenja-ren in Londen doorgebracht. Ik ben een schrijver, in Londen startte ik een magazine op over wat er omgaat in de EU en het Verenigd Koninkrijk en ik heb de aanloop naar de brexit van dichtbij gevolgd. Ik versta dus heel goed de gevoelens van de Britten die zich vragen stellen over de Europese construc-tie en de werking van de Europese instellin-gen. Als Portugees heb ik ook nauwgezet de im-pact op de bevolking van de opeenvolgende crisissen gevolgd. Mijn motivatie voor mijn engagement is de democratie teruggeven aan de demos.

Wat betekent Yanis varoufakis voor u? is hij een cultfiguur?GuilhErME: Hij heeft heel wat branie, wat hij deed tijdens de financiële crisis was het sys-teem in vraag stellen. Met de financiële crisis blusten we het ene brandje na het andere. Als we de schulden willen afbetalen en binnen het systeem willen blijven, moeten we nieuwe leningen aangaan. Zo blijven we maar bezig zon-der het probleem ten gronde op te lossen. Wat hij zei leek mij heel evident, maar het was groots om-dat hij zijn visie uiteenzette in de cenakels die niet buiten het huidi-ge systeem willen denken en hande-len.DaviDE: Yanis is een uitermate belangrijke figuur binnen de beweging, maar dat geldt ook voor vele hon-derden anderen. Hij is heel inspirerend, maar hij is geen cultfiguur. Hij liet ons kennisma-ken met een nieuw paradigma. Hij liet zien dat er een alternatief is, hij zette aan tot dromen. Hij liet me ook zien hoe dicht het systeem in-dividuen op de huid zit. Zoals ik op een verga-dering vorige week zei: het gaat erom dat we om elkaar geven.YorEn: Yanis is een van de belangrijke initia-tiefnemers van de beweging die ondertussen 30.000 leden telt in meer dan 20 landen. Hij brengt een andere analyse van de crisis. Men wil ons laten geloven dat we moeten kiezen tussen het huidig systeem dat tot armoede

leidt en de politiek van de Schäuble (Wolf-gang, Duits minister van Financiën, red.) die iedere Europeaan moet ondergaan en uit de brexit en consoorten. Varoufakis laat zien dat er heel wat alternatieven zijn. Het perspectief is heel anders. Die alternatieven zijn boven-dien positieve alternatieven. Het gaat erover dat we bezorgd zijn en zorg dragen en dat we het mogelijk maken dat mensen bezorgd zijn en zorg kunnen dragen. Er was een paar weken geleden een discus-sie in De Zevende Dag tussen Patrick Dewael (Open VLD) en Kristof Calvo (Groen) die alle-bei binnen hetzelfde paradigma bleven: ‘Eu-ropa heeft beslist en wij voeren uit.’ Het was alsof ze zeiden: ‘Wij denken zelf niet na’. Zoals Einstein poneerde: je kan de problemen niet oplossen met de werktuigen die het probleem veroorzaakt hebben. Als Europese beweging zeggen wij: wij kun-nen nadenken. Varoufakis stapte op als mi-nister om een nieuwe beweging op te zetten. En ik feliciteer hem daarmee, want hij is ie-mand die de media haalt. DaviDE: Varoufakis laat in tegenstelling tot de huidige machthebbers zien dat een ander

Europa mogelijk is. Ik geloof niet dat dit utopisch is. Wat echt utopisch is, is de overtuiging dat alles beter kan wor-den zonder de basics te veranderen.

transparantie is een sleutelbegrip binnen het discours van DiEM25, maar trans-parantie is geen politiek project. of toch wel? DiEM telt

onder zijn leden liberalen, radicaal-links en groenen. Wat bindt hen?JorEn: Transparantie zit in dezelfde categorie als “vrijheid, gelijkheid, solidariteit”, het is een onderliggend principe. Hoe je transpa-rantie invult, en hoe je er geraakt, daar kun-nen we over van mening verschillen, maar we moeten het principe zelf wel onderschrijven. Evenmin als liberalen vrijheid tot in de details beschrijven, moeten we dat met transparantie doen. Het gaat over hoe we de samenleving or-ganiseren, en hoe we ervoor zorgen dat beslis-singen daaromtrent kunnen ‘gelezen’ worden. Nu is dat niet het geval. Ik geef een voorbeeld: enkele weken geleden is een dertienjarig meis-je gestorven in een ongeluk omdat vrachtwa-

gens dode hoeken hebben. Er was een kran-tenartikel waarin werd uitgelegd dat die dode hoeken worden veroorzaakt door het design van de vrachtwagen. Dat design is opgelegd door regelgeving. Vroeger was die nationaal, nu Europees. Men is bezig om die regelgeving aan te passen. Maar ondertussen sterven er in Europa elk jaar duizend mensen door dat opgelegd design met dode hoeken. Als gemeenschap maken we hieromtrent keuzes. Wat is belangrijker: de winstmarges van fabrikanten van vrachtwagens als ze een nieuw design opgelegd krijgen (met minder dode hoeken), of het leven van duizend der-tienjarige meisjes per jaar? Dit soort beslis-singen moet transparant genomen worden. België stuurt een vertegenwoordiger naar de vergaderingen in Europa waar over dat design wordt beslist. Maar we weten niet wie dat is, we weten ook niet welke positie die persoon inneemt of waarom. Nochtans is de keuze ui-termate belangrijk: dwingen we fabrikanten om te investeren en redden we mensenlevens, of laten we begaan.Die vraag kan uitgebreid worden naar ande-re beslissingsniveaus. Ook wie de Belgische regering naar de vergaderingen over de To-bintaks stuurt en welke positie hij of zij daar inneemt. We hebben het recht dat te weten omdat die vrouw of man ons vertegenwoor-digt. Artikel 33 van de Belgische grondwet zegt: ‘Alle machten gaan uit van de Natie’. Dat gaat over de volkssoevereiniteit. De macht gaat niet uit van de politici, maar van het volk. In ons parlement spreken de politici voor de camera, in Europa niet. Dat moet de veranderen, van-daar de slogan van Varoufakis: Europa moet democratisch worden of het zal verdwijnen.GuilhErME: Transparantie is geen doel, het is een middel om het politieke debat op scherp te stellen. Om na te denken en te handelen. Het gaat niet over links of rechts, het gaat over participatieve democratie, engagement en em-powerment. Iedereen is welkom. We willen zoveel moge-lijk mensen met zoveel mogelijk meningen bereiken om in 2025 een Europese Grondwet te schrijven. Nieuwe regels die een nieuwe po-litiek uittekenen, die ook mensen die zich nu niet politiek engageren verleiden. Allicht moe-ten we collectieve intelligentie aanspreken. Het menselijk ras is ongemeen intelligent.

Danny vileyn


Politiek DiEM25 wil alle Europeanen vertegenwoordigen

‘Democratie terug naar het volk’

“Europa heeft een democratisch deficit

en lijdt aan een gebrek aan transparantie”

Joren De Wachter, DiEM 25

GUilheRme SeRodio, JoRen de wachteR en davide caStRo De drie Brusselaars van DiEM25 wonen en werken in de hoofdstad.

BRUSSEL - Nu Europa aan het wankelen slaat, zijn er twee houdingen mogelijk: laten wankelen of nadenken om er vervolgens een nieuwe marsrichting aan te

geven. Dat is wat DiEM25 wil doen, de beweging van de flamboyante Griek Yanis Varoufakis. Kan transparantie de democratie redden?

>DIEM25 Meer info : www.DiEM25.org

© BART DEWAELE

Hij draagt leren vesten en hij rijdt met de motor. Hij is een academicus die in verschil-lende werelddelen heeft gedoceerd. De radicaal-linkse Yanis Varoufakis (°1961) was tijdens de Griekse crisis minister van Financiën en de opponent van de neoliberale Duitse minister van Finan-

ciën Wolfgang Schäuble. Uit onvrede met de gang van zaken verliet hij de regering, en is hij een van de mede-oprichters en gezichten van DiEM25. De beweging wil tegen 2025 een ‘transparant en democratisch’ Europa. Varoufakis heeft sexappeal en charisma te over. En dat speelt hij goed en graag uit. Voor DiEM25 is een figuur als Varoufakis een geschenk van de goden. Tijdens zijn optreden in Bozar, in juni van dit jaar, net voor de brexit, zei hij zonder enige zweem

van twijfel: “Toen ik als mi-nister van Financiën het volk hoorde protesteren tegen de besparingsmaatregelen die we aan het nemen waren, besefte ik dat ik niet rond de regeringstafel thuishoorde, maar tussen het volk dat aan het betogen was.”Varoufakis heeft in Essex gestudeerd, waar hij zoals meer hoogopgeleide Grieken in de ban raakte van de post-marxistische filosoof en theoreticus Ernesto Laclau (+ 2014). Het Griekse Syriza is de partijpolitieke vertaling

van Laclau’s ideeën. Zijn vrouw, de Belgische Chantal Mouffe, inspireerde op haar beurt het Spaanse Podemos. De eis van DiEM25 voor meer transparantie past een radicaal-linkse democraat zoals Varoufakis als gegoten.

LivestreamingOp 9 februari 2016 stelde Ya-nis Varoufakis in Berlijn een nieuwe Europese beweging voor: DiEM25, Democracy in Europe Movement2025. Die beweging wil linkse partijen en politici, maar ook oude en

nieuwe sociale bewegingen samenbrengen om Europa wakker te schudden. Links is heel breed genomen, het gaat over radicaal links, liberalen en groenen.De onmiddellijke prioriteiten zijn transparantie in de besluitvorming door onder meer livestreaming van de Europese ministerraden en volledige openbaarma-king van documenten van handelsbesprekingen over bijvoorbeeld bestuursverga-deringen van de Europese Centrale Bank. Dv

Varoufakis: het gezicht van DiEM25

BRUSSEL - Brussel krijgt zijn eerste leefstraat. Eind augustus richten bewoners ‘hun’ Sint-Jan-Nepomucenusstraat in.

Leefstraten bestaan al langer in Gent. Een straat wordt gedurende enkele weken voor het autoverkeer afgesloten en door de buurtbe-woners ingericht als een publieke ruimte, met bankjes, speeltuigen, planten en een kunstgrasveld. Schepen Ans Persoons (SP.A) ge-raakte gecharmeerd door het initia-tief en dankzij enkele enthousiaste bewoners van een straatje aan de KVS krijgt Brussel nu ook haar eer-ste leefstraat.“Het is intussen een Europees pro-ject geworden,” vertelt Ans Per-soons, “waar ook Brussel voor ge-selecteerd is samen met steden als Turijn en Rotterdam. Tegen 2018 willen we tussen de drie à vijf leef-straten hebben in de stad Brussel.”Voor Persoons is het een participa-tief project bij uitstek. Buurtbewo-ners moeten zelf de ideeën leveren en ermee aan de slag gaan, moeten mogelijke obstakels wegwerken en met buren tot een consensus ko-men. Dankzij de Europese subsidies staat daar wel een mooi bedrag tegen-over. “Europa betaalt 30.000 euro, de stad doet daar nog eens 15.000 euro bij.” Het geld kan dienen voor de tijdelijke en of permanente herin-richting van de straat.Wij zijn aanwezig op de kickoff van het project in een voormalig bierdepot waar nu lofts zijn on-dergebracht. Een tiental bewo-ners is komen opdagen, allemaal enthousiast over het idee van de leefstraat. Er wordt Frans, En-

gels, Nederlands en Duits gepraat.“Wat wij willen doen is de straat terugclaimen. Dat is geen evidentie, omdat we kampen met straatpros-titutie en onveiligheid,” zegt Johan,

een van de enthousiaste bewoners.De Sint-Jan-Nepomucenusstraat moet in tegenstelling tot de mees-te Gentste Leefstraten niet autovrij gemaakt worden. Het is al sinds

jaar en dag doodlopend. “Het is in-derdaad een voordeel dat de eerste leefstraat er een is waar we geen discussies over de auto moeten voe-ren,” zegt Ans Persoons. “Dat ligt in Brussel altijd wat moeilijk.”Toch maakt dit het project niet per se eenvoudig. Zo zijn er enkele bouwwerven aan de gang. Johan: “We zullen oplossingen moeten bedenken om het werfverkeer toch toe te laten.” En één buur die in de straat op de gelijkvloerse verdieping woont, heeft zich al negatief uitgela-ten over het project. Hem overtuigen is de boodschap.Hoe de leefstraat eruit zal zien, zal pas eind augustus duidelijk zijn. Er gaan binnen de groep alvast stem-men op om de straatmeubels-ge-maakt-van-paletten achterwege te laten en misschien iets te doen met een nabijgelegen metaalatelier.Er is wel al een muur uitgekozen en een striptekenaar voor een nieu-we stripmuur. De keuze viel op de Brusselse kunstenares Dominique Goblet. Steven Van Garsse


De vierkantshoeve, omringd door maar liefst 10 hectare landbouw-grond, biedt de Brusselse stads-kinderen net over de gewestsgrens glooiende vergezichten die ze door-gaans maar zelden te zien krijgen.

Sinds 1974 al wil Het Neerhof de Brussel-se jeugd immers laten kennismaken met het plattelandsleven, haar ook leren waar de melk vandaan komt en dat aardappelen onder de grond groeien. Maar bovenal wil Het Neerhof een plek zijn waar de kinderen

graag uitbreiden met een speelweide, be-staande uit eenvoudige speeltuigen en een avontuurlijk parcours in de bomen, en een waterspeelzone. Bij dit laatste moeten we ons enkele waterpartijen voorstellen, rond de re-genwaterput, waarin speelstructuren, water-pompen en watervalletjes worden aangelegd.Omdat Het Neerhof een beschermd land-schap is, is een landschapsbeheerplan (LBP) noodzakelijk om wijzigingen aan de omge-ving aan te brengen of stukken land te her-bestemmen. In februari keurde de Vlaamse regering een dergelijk plan goed voor de kinderboerderij. Daarin zijn de landschapsingrepen en onder-houdswerken voor de komende twintig jaar vastgelegd. Naast de heraanleg van de par-king, zijn onder andere ook de uitbouw van een speelweide en een zwemvijver opgeno-men in dit LBP.“Het plan schetst de grote structurele lijnen, wat we wel en niet mogen doen”, zegt coördi-nator Jan Pille. “Maar over de concrete invul-ling zegt het niets. Zo hebben we bijvoorbeeld beslist om geen zwemvijver aan te leggen, maar een natuurlijke waterspeelzone. Vol-gens de reglementering zouden we immers een badmeester moeten aanstellen bij een zwemvijver en die middelen hebben we niet.”Momenteel loopt er een aanbesteding voor de sanering van de huidige vijver (zie foto) en voor de aanleg van een afvoersysteem van het regenwater en een regenwaterput. Deze werken moeten in het najaar van start gaan. Nadien kan daar de waterspeelzone ontstaan.Ook aan het avontuurlijke speeldomein is al gewerkt. “In het bosje in de uithoek van de speelweide, ongeveer een hectare groot, hebben we al een kort klimparcours aange-legd”, zegt Pille. “Maar we zien het groter: we hebben al nieuwe bomen aangeplant om het speelbos uit te breiden. Daarnaast willen we meer reliëf aanbrengen op de weide, zodat ze meer de loop van de achterliggende beek zou volgen, en speeltuigen in natuurlijke materi-alen zetten.”

Perfecte matchVooral de graafwerken en het landschapsar-chitectenbureau dat de plannen moet uitteke-nen, kosten handenvol geld. Middelen die Het Neerhof niet onmiddellijk heeft. Nochtans staat er in het bestuursakkoord van de VGC dat het geld wil vrijmaken voor een avontuurlijk speeldomein. Aanvankelijk werd gedacht aan het nabijgelegen domein Vlazen-daal in de Neerpedezone in Anderlecht, maar door het geplande Agrobiopool-project is daar geen plaats meer voor. En dus komt Het Neerhof nadrukkelijk in beeld. De uitbreidingsplannen van de kinder-boerderij en de ambitie van de VGC lijken een match made in heaven. Op vraag van VGC-lid Paul Delva (CD&V) antwoordde de bevoegde minister Pascal Smet (SP.A) in de commissie Jeugd, Cultuur en Sport deze piste te onder-zoeken.Smet zei ook hiervoor 505.000 euro veil te hebben, gespreid over vijf jaar, waarvan on-geveer twee vijfde kan worden gerecupereerd via Vlaamse subsidies. Dit budget komt gro-tendeels overeen met de geraamde kosten in het LBP van Het Neerhof. Toch moet het kabinet nog starten met de uitwerking van het voorstel dat aan de Raad van de VGC kan worden voorgesteld.Ondertussen lijkt het speeldomein er hoe dan ook te gaan komen. Coördinator Jan Pille: “De minister weet dat dit voor ons belangrijk is en dat we dit bovenal op een participatieve ma-nier willen uitdenken. We werken dan ook op twee snelheden: ofwel krijgen we de middelen en kunnen we snel aan het verhaal beginnen, ofwel krijgen we ze niet en dan zullen we stap voor stap, op ons eigen ritme, verder werken aan de speelweide.”

Len Buggenhout

uit de stad zich zorgeloos kunnen uitleven in de nabijheid van koeien, paarden, varkens en geiten.Die aanpak werkt: tijdens het schooljaar verwelkomt de boerderij elke zondag enkele honderden bezoekers. In de vakantieperiodes organiseert Het Neerhof ook gedurende de werkweek kampen die veel kinderen lokken.

WaterspeelzoneVoor de organisatie zijn deze activiteiten evenwel onvoldoende. Ze wil haar aanbod

“We leggen geen zwemvijver aan, maar een natuurlijke waterspeelzone”Jan Pille, coördinator Het Neerhof

KlimpaRcoURs In het bos in de uithoek van de speelweide ligt al een kort klimparcours.

plattelandsleven Al sinds 1974 laat Het Neerhof de Brusselse jeugd kennismaken met het plattelandsleven.

leeFstRaat in Gent De Brusselse versie zal er zeker anders uitzien. “Een vast format bestaat niet.”

© STEVEN VAN GARSSE

© BART DEWAELE

RepoRtaGe En toch hoopt Het Neerhof op geld van de VGC

‘Uitbreiden doen we hoe dan ook’DILBEEK – De jeugd- en gezinsboerderij Het neerhof van de Vlaamse gemeenschapscom-missie (VgC), net over de grens van anderlecht met Dilbeek, wil binnenkort uitbreiden met een waterspeelzone en een avontuurlijk speeldomein. net dat heeft de VgC in haar bestuursakkoord opgenomen, dus moet ze nu met de centen over de brug komen.

Laken. Er komt schot in de zaak rond een nieuwe, grote omnis-portzaal. Basketbalclub Basic-Fit Brussels vraagt daar al lang naar, en het stadsbestuur wil er ook top-clubs uit andere zaalsporten mee naar Brussel lokken. De stad twij-felt nog tussen minstens twee lo-caties, beiden op de Heizelsite: het terrein van tennisclub Primerose, en een oude rolschaatsbaan. Of de nieuwe zaal door privésponsors of door het stadsbestuur betaald moet worden, is nog niet duidelijk. +++ BRUSSeL. Angelina, zo heet de nieuwste bar van horecagoe-roe Frédéric Nicolay. Het is een eetcafé, met vooral pizza’s op de kaart. Angelina ligt vlakbij de Hallepoort, waar met Potemkine

al een ander café Nicolay lag: die bar is intussen al een half jaar gesloten. In oktober opent Nicolay er een nieuw, Aziatisch restaurant. Nicolay is er rotsvast van overtuigd dat de wijk rond de Hallepoort genoeg leven in zich heeft om er nieuwe zaken te openen. +++ Zaventem. Het Directoraat-Generaal Luchtvaart (DGLV) heeft bij vijf controles op Brussels Airport zware gebreken vastgesteld in de beveiliging op de luchthaven. Zo bleek het mogelijk om zonder badge toegang te verkrijgen tot reeds ingecheckte bagage, en dat er geen röntgenscan op schoe-nen werd uitgevoerd wanneer de veiligheidspoort alarm sloeg.

Filip Van der Elst

JoUW Gemeente

Van de regisseur van

«QU’EST-CE QU’ON A FAIT AU BON DIEU ?»

UN FLIC, UN BOULET UNE MISSION QUI DÉRAPE

Dé komedie van deze zomer!

www.lumiere.be

ARYABITTAN

MEDISADOUN

CYRIL LECOMTE SLIMANE DAZI REEM KHERICI

13/07IN DE BIOSCOOP

UGC Toison d’or/De Brouckère

Kinepolis Brussel

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

www.fedsvk.be02 412 72 44

a

a

a

a

a

Verhuur uw woning

zonder risico en zonder zorgen

Hulp bij renovatie

Fiscale voordelen

SAMENLEVING Eerste leefstraat in Brussels Gewest

‘Wij claimen de straat’

“Het is een voordeel dat we geen zware discussies over de auto moeten voeren”Schepen Ans Persoons (SP.A)

ADVERTENTIE

ADVERTENTIE

© BART DEWAELE

DONDERDAG 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 1110 I BRUZZ 1531 I DONDERDAG 14 JULI 2016

Half twee ‘s middags, de shift van Taïb Chabbi zit erop. Ook al draagt hij het bekende twee-delige MIVB-uniform, met zijn piercings en tattoo op zijn arm, heeft hij een rebels maar

kunstzinnig kantje. Sinds 2005 is Taïb Chabbi metrobestuurder bij de Brus-selse vervoersmaatschappij en legt hij per dag ettelijke kilometers af. Vroeger had hij een kantoorjob, nu doorkruist hij elke dag Brussel onder-gronds en fl itst er elke paar minuten een nieuw decor voorbij. En net die omgeving van stations, tunnels, me-trostellen en apparatuur is de speeltuin van Taïb. Hij houdt ervan onderweg te zijn en mensen te vervoeren, in de let-terlijke betekenis van het woord. Maar ook met zijn honderden foto’s die hij, grotendeels, tijdens zijn MIVB-loop-baan maakte, zet hij iets in beweging bij mensen. Zijn smartphone is daarbij nooit veraf. Altijd in de aanslag om mooie, verras-sende of vreemde beelden te schieten. Die kunnen gaan van een banale me-troklink tot een technisch detail uit de bestuurderscabine of zichten van per-rons en tunnels. “Ik heb mijn smart-phone steeds in mijn zak zitten, het is klein en gemakkelijk in gebruik en de beelden zijn de dag van vandaag met zo’n 12.000 pixels van topkwaliteit. Het enige waar je moet aan denken, is dat je telefoon altijd opgeladen moet zijn. En anders is er altijd wel genoeg elektriciteit in de metro aanwezig.”

ErasmusAls hij tussen de aankomst en het ver-trek van een nieuwe metro noodge-dwongen moet wachten valt zijn oog altijd wel op een interessant onderwerp of een klein detail om te fotograferen.

“Mijn lievelingsstation is de eindhalte Erasmus op lijn vijf. De doorzichtige dakstructuur is geweldig en met het vele metaal, de weerkaatsing van de zon, kun je fantastische effecten cre-eren. Je kunt ook nog de wolken en ge-bouwen erdoorheen zien, wat nog een extra dimensie aan je foto geeft. Als ik dan toch moet wachten, amuseer ik mij om tijdens die enkele minuten foto’s te nemen. En nee, ik ben nog nooit de tijd uit het oog verloren waardoor ik mijn vertrek heb gemist (lacht).”

Hij houdt van technische gadgets en heeft piepkleine lenzen die hij op zijn telefoon klikt voor verschillende effec-ten. Een specifi eke opleiding smartp-honefotografi e heeft hij nooit gehad. Hij noemt zichzelf een autodidact. Al heeft hij wel een artistieke achtergrond door zijn studie; decoratieve kunsten waarbij hij als keuzevak voor fotografi e koos. “Gedurende tien jaar heb ik thuis foto’s ontwikkeld in mijn eigen donkere kamer. En daarna heb ik de fotografi e even laten rusten. Tot de smartphone zijn intrede maakte en ik met verschil-

lende apps en fi lters begon te experi-menteren. Door te prutsen met die nieuwe technologie, ontdekte ik dat er wel leuke resultaten ontstonden.” Al kan je op sommige foto’s nog maar amper een glimp van een metrowagon of station herkennen en worden het stuk voor stuk grafi sche, psychedeli-sche pareltjes die heel ver van de rea-liteit staan. Van sommige foto’s weet de fotograaf zelf niet eens meer wat het precies is. Hij spiegelt en dupliceert foto’s, creëert speciale beelden door een fi sheye- en een groothoeklens. Zijn voorkeur gaat uit naar macrofoto-grafi e waarbij hij bijvoorbeeld knopjes en vijzen uit zijn stuurcabine in detail fotografeert. Tijdens zijn pauzes kan je hem steevast met zijn telefoon in de hand vinden, druk in de weer met het bewerken van zijn kiekjes. “Soms duurt het bewerken maar vijf minuten, op an-dere momenten kan ik me er helemaal in verliezen.”

LokettenzaalAls metrochauffeur zit je dan ook let-terlijk op de eerste rij om het leven in de tunnels onder de hoofdstad te aan-schouwen. “Ik krijg dingen te zien die de reizigers niet te zien krijgen. Maar je moet er natuurlijk ook een goed oog voor hebben. Het gaat over lijnen, com-posities, kleuren. Die plots op de juiste plaats vallen.” Met het lichtspel, waan je je bijna in een obscure nachtclub. Nooit gedacht dat er in de duistere buik van Brussel zoveel moois te zien zou zijn. Maar ook wolken ontsnappen niet aan zijn arendsblik. “Op sommi-ge dagen kan ik twintig of dertig foto’s maken en dan kan het zijn dat ik gedu-rende een week geen enkele foto neem. Het hangt een beetje af van mijn mood, denk ik. Maar ik zit nooit lang zonder

inspiratie.” Ook na de werkuren is hij een fervent fotograaf waarbij Brussel ook vaak een hoofdrol speelt. Op zijn Instagramprofi el heeft hij ondertus-sen ruim 700 exemplaren staan.Zijn ambities? “Ik hoop om ooit mijn beste foto’s te kunnen tentoonstel-len, ik weet niet of ik daarvoor de toestemming van de MIVB kan krij-gen – bij deze stel ik ze voorzichtig de vraag (grinnikt). Ik kreeg al vaak de vraag wanneer er een tentoon-stelling komt maar ik ben zoals veel creatievelingen geen goeie verkoper, ik maak liever gewoon foto’s.” Kunst maakt al van in het begin deel uit van het DNA van de Brusselse metro. Ruim 80 werken van de hand van Belgische artiesten, sieren de perrons, lokettenzalen en gangen van de 69 metrostations. En mis-schien komt het MIVB-management na het zien van Taïb Chabbis werk wel nog op het idee voor de inrichting van een nieuw station. Als je tot slot de fotograferende MI-VB-chauffeur de keuze laat tussen voltijds fotograaf zijn of blijven rijden met zijn metro kiest hij toch, zonder al te veel twijfelen voor de metro. “Ik hou heel erg van mijn job maar in combinatie met mijn passie maakt het het nog mooier.”

Hilke Andries

PORTRET Chauffeur maakt foto’s met zijn smartphone

De metrofotograaf

“Ik krijg dingen te zien die de reizigers niet te zien krijgen”Taïk Chabbi, metrochauffeur

DE METROFOTOGRAAF Taïb Chabbi maakt met zijn smartphone foto’s in de metro.

LEEG OF VOL De Villostations in het centrum zijn erg populair, maar tientallen sta-tions staan helemaal leeg of helemaal vol.

BRUSSEL - Voor Brusselaar Taïb Chabbi, al 11 jaar werknemer bij de Brusselse vervoersmaat-schappij, is zijn job veel meer geworden dan een banale dagtaak. Stations, sporen en metro’s in

combinatie met zijn smartphone maken van hem een fotograferende metrobestuurder.

>InstagramBenieuwd naar de foto’s van Taïb Chabbi?instagram.com/tchbi69


© SASKIA VANDERSTICHELE© TAÏB CHABBI

© TAÏB CHABBI

Elke paar minuten fl itst er een nieuw decor voorbij onder de grond.

Al sinds 2011 gaat de groei van Villo erg traag. Op vier jaar tijd zijn er slechts 300.000 ritten bijgekomen, terwijl het aantal stations in die periode wél verdubbelde. Ten opzichte van 2014 is er zelfs een stevi-ge terugval.Ook het aantal abonnees stijgt erg traag: in 2015 wa-

ren er 37.400 jaarabonnementen, slechts een fractie meer dan het jaar daarvoor. Het aantal kortlopende abonnementen (voor een dag of een week) daalde dan weer sterk: van 87.439 naar 72.000. Je ziet de evolutie van het Vil-lo-systeem sinds 2010 op de grafi ek rechts.Nochtans heeft Villo, uitgebaat door reclame-bedijf JCDecaux, helemaal geen ‘natuurlijke grens’ bereikt. Een vergelijking met het Ant-werpse Velo, dat wordt uitgebaat door concur-

rent ClearChannel, toont duidelijk dat er veel meer ritten mogelijk zijn.In Antwerpen zijn er immers opvallend méér ritten met fors minder stations dan in Brussel. Met ongeveer de helft minder stations halen ze er meer dan dubbel zoveel ritten. De vraag naar abonnementen is er zelfs zo groot dat er 11.000 mensen op een wachtlijst staan.

Reliëf en infrastructuurWaarom kan in Antwerpen wat in Brussel niet lukt? Villo heeft structurele problemen die maar blijven aanslepen. Het Brusselse reliëf ontmoedigt verplaatsingen met de fi ets. Mensen nemen eerder de Villo van boven- naar benedenstad, wat zorgt voor een probleem van volle en lege stations. En dat ver-eist dan weer dat uitbater JCDecaux actief fi etsen ver-plaatst. Het lijkt er op dat dat in Antwerpen beter lukt dan in Brussel. Daar zijn amper lege stations.De afstand tussen de sta-tions in Brussel is ook een stuk groter dan in Antwer-pen, klinkt het bij Mobili-teitsminister Pascal Smet (SP.A). “Daardoor circuleren

de fi etsen niet genoeg. Als er een station vol of leeg is moet een gebruiker meteen een heel stuk wandelen. En ook het gebrek aan fi etsin-frastructuur remt het Villo-gebruik af.”Toch zijn er tekenen dat 2016 een goed jaar wordt voor Villo. Sinds de aanslagen van 22 maart zijn er heel wat nieuwe gebruikers bijge-komen. De verkoop van jaarabonnementen en kortlopende abonnementen verdubbelde na de aanslagen. En dat betekent wellicht ook meer ritten. Tenzij de overvloedige regen spelbreker speelt. Tim Gatzios en Peter Dhondt

MOBILITEIT Uitbreiding om sukkelend Villo recht te trekken

‘Mensen fietsen niet graag bergop’

Villo krimpt fors

“De kwaliteitseisen in het contract van het Gewest met JCDecaux zijn niet erg streng”Julien Uyttendaele (PS)

BRUSSEL - Het Brusselse deelfietsensysteem Villo is in 2015 bijna 10 procent gekrompen. Het aantal ritten zakte met 150.000, terwijl er wel 21 stations bij kwamen. Die waren goed voor 299 extra ‘aanbindzuilen’. Een vergelijking met Antwerpen toont alvast dat er nog veel groei mogelijk is.

Het deelfi etsensysteem Villo heeft veel trouwe gebruikers, maar hun verplaatsingspatronen zetten het systeem onder druk. Op elk mo-ment van de dag zijn er tientallen stations volgeparkeerd of leeg, en dat ondermijnt het hele systeem, en houdt groei tegen. Een dertig-tal grotere stations, elektrische Villo’s, en een betere verplaatsing van de fi etsen moeten soelaas brengen.

37.000 abonnees maken dagelijks zo’n 4.100 ritjes met Villo, goed voor een to-taal van 1,5 miljoen fi etsbeurten per jaar (fors minder dan in 2014). Maar sommige stations zijn populairder dan andere, en

dat haalt het systeem uit balans.Zo zijn de stations in het stadscentrum en aan de grote treinstations erg populaire bestemmingen, waardoor ze vlotjes vol fi etsen komen te staan. Het is geen ongewoon zicht om daar dan losse fi etsen te zien, achtergelaten door gehaaste reizigers die geen plaats vonden.En dat levert het systeem veel kritiek op. Gebruikers plaatsen foto’s van lege stati-ons, of screenshots met alle lege stations rond hen op Twitter. Die kritiek wordt ook bijgehouden op deTwitter-account @wheresmyvillo, van Jonathan Van Parys. Het probleem wordt door zowat iedereen erkend, gaande van gebruikers (in het gebruikerscomité van Villo) tot politici als Bruno De Lille

(Groen). Zelfs Villo ontkent het probleem niet.

SteekproefWaar is de kans het grootst dat een Brus-selaar stoot op een leeg of vol station? BRUZZ deed een steekproef, door een week lang op 23 momenten de openbare data van Villo te downloaden. In welke stations stonden het minst aantal fi etsen, welke stonden dan weer erg vol?We stelden vast dat er de hele dag tientallen ‘probleemstations’ zijn, van de in totaal 351. Dat zijn dus stations die vol of leeg zijn.Opvallend: volle stations zijn er vooral in het (vlakkere) westen van Brussel en het centrum, de lege stations liggen eerder in

het (heuvelige) oosten. Populaire stations zoals Beurs of Naamsepoort staan niet in de lijst, omdat ze regelmatig leeggemaakt of bijgevuld worden. Stations die verder van het centrum liggen, zoals Jubelfeest, krijgen dan weer zelden bezoek van de Villo-bestelwagens. Leeg is daar dus echt leeg.

“Villo heeft dus duidelijk last van iets typisch Brussels, het reliëf,” zegt Roel De Cleen van de Fietsersbond. “Mensen fi etsen nu eenmaal niet graag bergop, zeker niet met de Villo-fi etsen, die erg zwaar zijn.” En dus moeten er elektrische Villo’s komen, vindt De Cleen. Het bonus-systeem dat bergopfi etsers beloont werd recent uitgebreid, maar heeft slechts een beperkte impact.De Villo-problemen zijn niet nieuw en staan ook steeds op de agenda van het gebruikerscomité, samen met de vraag naar elektrische Villo’s. Waarom slepen ze dan al zo lang aan? “De kwaliteitsei-sen in het contract van het Gewest met JCDecaux zijn niet erg streng,” is bijvoorbeeld te horen bij parlementslid Julien Uyttendaele (PS). Dat contract is niet openbaar.

“Er is bepaald dat de fi etsen regelmatig onderhouden moeten worden en dat volle en lege stations beperkt moeten worden,” klinkt het op het kabinet van Mobiliteits-minister Pascal Smet. “We controleren dat, en ze komen hun verplichtingen na.”Momenteel rijdt Villo drie keer per dag rond om fi etsen te verplaatsen. Dat gebeurt om 5 uur, 11 uur, en 17 uur. Dat is meer dan vroeger, maar nog een stuk minder dan in Antwerpen. Daar rijden vijf ploegen de hele dag rond, van 6 tot 22 uur. Volle of lege stations zijn er een zeldzaamheid. Het Antwerpse systeem is ook een stuk populairder.

Kwaliteit kost geld“JCDecaux ontkent de problemen niet,” klinkt het off the record in het gebruikers-comité van Villo. “Maar als het gewest meer verplaatsingsrondes wil, dan moet het ook meer betalen, zeggen ze steeds. Ze beperken zich tot wat in het contract staat, niet meer.”De invoering van elektrische fi etsen wordt momenteel bestudeerd. Ook hier geldt: technisch mogelijk, maar het kost geld. Er staan ook andere - beperkte - oplossingen op de planning. In de loop van 2016 en 2017 worden een dertigtal populaire stations uitgebreid met aanbindpalen. Welke dat zijn, ligt nog niet defi nitief vast. Of dat voldoende is om de problemen op te lossen is onwaarschijnlijk.Er loopt eveneens een studie die Villo vergelijkt met andere systemen. Zo is al gebleken dat de afstand tussen de stati-ons in Brussel vrij groot is, wat een rem is op het gebruik. Tim Gatzios

Onze redactie contacteerde Villo meerdere keren voor informatie en een reactie, zonder succes.

0

0.2M

0.4M

0.6M

0.8M

1M

1.2M

1.4M

1.6M

0

43

85

128

170

213

255

298

340

2010 2011 2012 2013 2014 2015

Rit

ten

Sta

tio

ns

Ritten Stations

'Verhouding tussen het aantal ritten en het aantal stations voor het

fietsdeelsysteemVilloinBrusselindeperiode2010-2015.'

©Infografiek:PeterDhondt/BRUZZ

VERHOUDING RITTEN EN STATIONS VILLO

0

0.2M

0.4M

0.6M

0.8M

1M

1.2M

1.4M

1.6M

0

43

85

128

170

213

255

298

340

2010 2011 2012 2013 2014 2015

Rit

ten

Sta

tio

ns

Ritten Stations

'Verhouding tussen het aantal ritten en het aantal stations voor het

fietsdeelsysteemVilloinBrusselindeperiode2010-2015.'

©Infografiek:PeterDhondt/BRUZZ

Verhouding tussen het aantal ritten en het aantal stations voor het fi etsdeel-systeem Villo in Brussel in de periode 2010-2015infografiek © PETER DHONDT / BRUZZ

DonDerDag 14 juli 2016 i BRUZZ 1531 i 1312 i BRUZZ 1531 i DonDerDag 14 juli 2016

Respectvol samenleven Het kan ook anders. De visie van het vermoorde Britse Parlementslid Jo Cox werd vaak samengevat aan de hand van één citaat: “We are far more united and have far more in common with each other than things that divide us.” Woorden die nu vaak aangehaald worden door voor-standers van Europa, en woorden die voor mij ook treffend de levensvisie van deze stad, onze hoofdstad, omschrijven. Zelfs in de geladen dagen en weken na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek zijn we erin geslaagd om ons niet te la-ten verdelen. Brusselaars van allerlei slag of stoot kwamen samen aan het Beursplein, zochten en vonden troost bij elkaar, schreven woorden van hoop op de grond en op de muren, toonden veer-kracht en éénheid. De schouder van een onbekende werd een houvast in wankele tijden. Er is heel wat gekrakeel ontstaan, er werd volop met de vinger gewezen, ver-antwoordelijkheid en schuld lustig door-geschoven, maar dit bleef beperkt tot de politiek. De Brusselaars, de mensen, hebben zich niet uit elkaar laten spelen. Alsof we wisten: geen mens is een ei-land. We komen van overal en nergens, maar onze toekomst is verstrengeld want we delen deze stad. We zitten al-lemaal in hetzelfde schuitje, als we ons overgeven aan wantrouwen, aan haat te-genover onze medebewoners, dan zinkt het schip. Nadat de uitslag van het referendum bekend was, werd Groot-Brittannië op-geschrikt door een golf aan racistische incidenten. Mensen lieten hun wildste duivels los. Iets gelijkaardigs had ook hier kunnen gebeuren na de aanslagen. Respectvol samenleven blijkt vaak maar met dunne draadjes aan elkaar te han-gen. In Brussel hebben de mensen ervoor gekozen om samen te komen aan het Beursplein, om elkaar vast te pakken en niet uit te schelden.

Perspectief bieden U denkt nu vast: wat hebben die beschou-wingen over de Brexit en het Brussel van na de aanslagen met de Vlaamse feestdag te maken? Wel, veel. Ook hier zijn de mensen onzeker. De cijfers die de Vlaamse Jeugdraad vorige week vrijgaf, spreken boekdelen: één op drie jongeren zit slecht in zijn vel. Groot-ste boosdoeners zijn de druk om te pres-teren en faalangst. Eerdere studies to-nen aan dat onze Vlaamse jongeren een gitzwart toekomstbeeld hebben: langer werken, geen of een laag pensioen, meer terreur, meer natuurrampen, een grotere kloof tussen arm en rijk, zo zien zij de wereld evolueren. Steeds meer mensen haken af. Niet al-leen in Vlaanderen, maar in verschil-lende Europese landen. De angst groeit: angst om er niet meer bij te horen, om overruled te worden, om te verliezen, om zichzelf kwijt te raken. Als er onzekerheid en fatalisme heerst, is het verlangen naar ‘meer controle’ lo-gisch en gerechtvaardigd. Maar hoe doen we dat? We hebben twee opties: We kun-nen trachten een eiland te vormen. Take back control. Greep krijgen. Door ons af te sluiten, de rest van de wereld trachten buiten te houden, samenwerkingen op te blazen. Maar het verlangen om een on-afhankelijk puur blok te vormen ‘zoals vroeger’, lijkt vooral tot meer onzeker-heid en interne verdeeldheid te leiden. Er is ook een andere, een tweede optie. De afgelopen weken hebben we mas-saal naar het Europees Kampioenschap voetbal gekeken en met pijn in het hart de uitschakeling van onze Rode Duivels aanschouwd. Ik denk dat iedereen tot dezelfde conclusie is gekomen: het beste team wint, niet de beste spelers. Dit is zo in het voetbal, maar geldt eigenlijk voor alles. We zijn vandaag meer dan ooit afhanke-lijk van mekaar, of je dat nu fijn vindt of niet. En net daarom kunnen we als sa-menleving enkel vooruit, enkel slagen, als we iedereen mee naar boven trekken, en er niemand overboord geduwd wordt omdat hij of zij even niet mee kan. We kunnen focussen op een elite aan beste leerlingen, of zorgen dat al onze kinderen degelijk onderwijs krijgen. We kunnen mensen met een beperking op hun eigen ritme laten meedraaien. We kunnen van de strijd tegen armoede een absolute pri-oriteit maken. Ervoor zorgen dat iedereen werk vindt en niemand zich ‘uitgesloten’ voelt. Het beste team wint, niet de beste spelers. Ik denk dat veel angst voortvloeit uit de vrees om uit de boot te vallen. Er is maar één remedie, en dat is perspectief bieden, aan iedereen. Zo creëer je zekerheid en vertrouwen. En het is net door samen te werken dat we uitdagingen die onbe-heersbaar lijken, weer onder controle krijgen. Scheuren en breken is makkelijk, vereni-gen en perspectief bieden is veel moeilij-ker, maar het is een noodzaak.

Ik ben begonnen met wat poëzie, en daar wil ik ook graag mee eindigen. Wat mij betreft zijn de volgende verzen van Gerrit Komrij de moderne Nederlandse variant van Geen mens is een eiland.

Er is geen vrijheid in de zandwoestijn, Al staan er nergens hekken, nergens palen. Het is maar beter - als je vrij wilt zijn - Om sierlijk door een labyrint te dwalen.

MIJN

GED

ACHT

Ans Persoons (SP.A) is schepen van Nederlandstalige Aangelegenheden in Brussel-Stad. Deze toespraak hield ze naar aanleiding van de Vlaamse feestdag in het Brusselse stadhuis.

ANS PERSOONS

Langs het wateR Ook in het buurtparkje Au bord de l’eau in Laken leven de buurtbewoners respectvol samen.

“Scheuren en breken is makkelijk, verenigen en perspectief bieden is veel moeilijker”Ans Persoons (SP.A), Schepen

Het beste team wint, niet de beste spelers

Ik heb de afgelopen weken vaak aan de verzen van de zeventiende-eeuwse Engelse dichter John Donne moeten denken:

“No man is an island entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main.”

Geen mens is een eiland. Alle mensen zijn verbonden met en afhankelijk van elkaar.

Open wonde De wereld is één web geworden. Heel wat mensen hebben het moeilijk met die verregaande verstrengeldheid, dat heeft 1de uitslag van het Britse referendum aangetoond. Een beslissing die het grote ‘Europa’ in Brussel neemt, heeft een im-pact op het doen en laten van een kleine visser in Hastings. Bommen die vallen op Damascus, zorgen voor meer vluchtelin-gen in Calais. Wat ver weg lijkt, is toch vlakbij. Steeds meer mensen hebben het gevoel dat beslissingen boven hun hoofd geno-men worden, vinden dat ze geen vat meer hebben op de wereld die hen omringt. Niet toevallig blijkt “take back control” één van de meeste efficiënte politieke slo-gans van deze tijd. Het verlangen groeit om letterlijk en figuurlijk terug een eiland te worden: afgescheiden van de rest, on-der ons, zoals vroeger, beheersbaar. De stem voor de Brexit was een vraag voor meer controle, maar heeft vooral tot meer chaos geleid. Het Verenigd Konink-rijk is een Verdeeld Koninkrijk geworden: jong tegen oud, steden tegen plattenland, hoogopgeleid versus laagopgeleid, wit versus gekleurd … Alle breuklijnen wor-den plotsklaps blootgelegd en uitgediept. Het land is één grote open wonde. En niemand lijkt echt te weten hoe het nu verder moet.

Yamila IdrissiIk wil toch even mijn verbazing over enkele uitspraken van Yamila Idrissi (BRUZZ 1529, p.6-7) uit-drukken. Ze zegt dat moslims boos zijn als het over Palestina gaat en dat ze in onze samenleving deze boosheid niet kunnen ventileren terwijl hen dat in hun hart raakt. Ik denk dat ze dat toch kunnen, in België mag iedereen zijn mening zeggen en ook manifestaties enzovoort organiseren. Ook zijn niet enkel moslims pro-Palestina. Leerkrachten van mijn dochters hebben vaak hun duidelijke sympa-thieën ten uitdruk gebracht. (Zo zei een leerkracht in een lagere school dat Hamas absoluut geen wapens heeft en de kinderen allemaal geen speelgoed terwijl Israël dat wel heeft.). Ik vind dat leerkrachten en politici zoals Idrissi toch de opgave hebben om voor meer begrip onder elkaar te zorgen en niet het te-gendeel te forceren. In het conflict tussen Palestina en Israël spelen niet enkel deze twee landen een rol en alle betrokkenen hebben fouten gemaakt en mensen vermoord. Zeker mag een parlementslid haar mening hebben maar ze moet niet doen alsof het thema Palestina in België een taboe is. Op de dag van

de aanslagen van Brussel was al overal aan de Beurs geschreven: “What about Gaza?” en bijna iedere dag werd de vlag van Israël verscheurd. Dat was nu toch wel ventileren van gevoelens? Maar ik denk wij veel werk hebben voor meer tolerantie en begrip, niet voor het tegendeel.

Imke Roebken, Brussel

Cultuurflamingantisme (1)De Brusselse parlementsleden R. Coppens en S. Cornelis beroepen zich op hun “zoete cultuurflamin-gantisme“ en stellen daarbij dat “het Nederlands meer succes boekt met positieve maatregelen dan met wettelijke regels.” Dat is slechts zeer ten dele waar en vraagt om enkele kanttekeningen. Is alzo het succes van het paradepaardje van de bij het establishment aanhur-kende Brusselse Vlamingen, het Nederlandstalig Onderwijs, niet in belangrijke mate te verklaren door de nogal belabberde toestand van de Franstalige tegenhanger? Is ook het “aanvaarden“ van een Vlaamse schepen in heel wat Brusselse ge-meenten niet vooral een gevolg van de vele bijkomende tienduizenden euro’s die de lokale besturen dan opstrijken, hoewel de invloed op

het beleid van de Vlamingen daar-voor zowat omgekeerd evenredig is? Is tevens de toegeeflijkheid van dit zoal ‘zoete cultuurflamingan-tisme’ bij het aanvaarden van de tweetaligheid van de diensten in plaats van deze van de ambtena-ren op het niveau van het Brus-sels Gewest niet een fenomenale capitulatie die de deur wagenwijd heeft opengezet voor de aanstelling van eentalige creaturen in hoge ambtelijke functies? Is dit niet eveneens zo voor het feitelijk opgeven van de voorheen vereiste meerderheid in beide taalgroepen van het Brussels par-lement bij de stemming over de gewestregering en haar regeer-programma? Laat het voor beide liberale parlementsleden een troost of zelfs een aanmoediging zijn: de N-VA is blijkbaar stilaan in het zelfde bedje ziek.

J. Van Assche, erevolksvertegenwoordiger

Cultuurflamingantisme (2)Ik lees met belangstelling het artikel van René Coppens en Stefan Cornelis (BRUZZ 1529, p.13). Zij erkennen het belang van taalwet-geving, maar stellen dat de vurigste verdedigers ervan geen open geest hebben kunnen ontwikkelen. Met

SPelregelS Voor leZerSBrieVen: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BruZZ-Brieven van lezers, Flageyplein 18, 1050 elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BRUZZ ging op speurderspad, samen met Brussels schepen van Patrimonium Geof-froy Coomans de Brachène (MR), telg van een van de legendarische zeven families die Brussel stichtten. Op zoek naar een onderaardse tunnel in het hart van de stad.

En die blijkt inderdaad te bestaan. Het gaat om een smalle, maar toegankelijke tunnel die al uit de middeleeuwen dateert. Hij is opgedeeld in twee aaneensluitende gangen, samen een soort langgerekte keldergang.Het verhaal doet de ronde dat de tunnel Stadhuis en Paleis met elkaar verbindt. De koninklijke en de stedelijke macht in het geheim met elkaar ver-bonden. Maar dat verhaal blijkt niet te kloppen.Waar bevindt die tunnel zich? Als je via de Grote Markt op de binnenkoer van het stadhuis komt, vind je in de rechterhoek van de koer een trap. Die leidt naar een goed afgeschermde keldergang, die volledig dienstdoet als technische ruimte. Hij ligt en hangt ook vol kabels en buizen van elek-triciteitsverbindingen, onder meer tussen de administratie en het stadhuis. Een deel van de voetgangerstunnel leidt naar het achterliggende Hotel Amigo, eertijds onderdeel van de grote ge-

vangenis. De gang passeert tot aan de huidige cellen van het politiecommissariaat. Dat is be-slist geen toeval.Coomans de Brachène: “Destijds werd de gevan-gene vanuit zijn cel via die tunnel tot in het stad-huis gebracht (nu de Trouwzaal, red.) waar recht werd gesproken. Indien hij veroordeeld werd, kon hij via de gang van het stadhuis onder de Grote Markt tot het Broodhuis worden gebracht. Van daar kon de terechtstelling op de Grote Markt gebeuren. Zo zouden Egmont en Hoorn mo-gelijk ook via deze gang gepasseerd zijn voor-

aleer ze op de Grote Markt werden onthoofd.”“Nieuw stadspersoneel wordt vaak gefopt door een zoektocht richting Koninklijk Paleis te moe-ten maken door deze ‘Dodengang’. Eens afge-daald wordt het licht gedoofd. Vandaar de my-the.”Wie op de Grote Markt staat, ziet trouwens en-kele licht-en verluchtingsroosters liggen van deze tunnel. Op deze manier kun je de gang ook bo-vengronds opmerken. Zeker in de winter. Want dan bijt de sneeuw zich minder goed vast op de kasseien boven de ‘warme’ tunnel. Jean-Marie Binst

FRANK uIt bRuSSEl:

Klopt het dat er een geheime tunnel onder de grote Markt loopt en waar leidt die dan heen?

“Nieuw stadsper-soneel foppen we met de donkere tunnel”

Geoffroy Coomans de Brachène

schepen van Patrimonium

[email protected] MENING

DoDengang Gevangenen werden destijds vanuit hun cel via deze gang naar het Stadhuis geleid.


© FILIP VAN ZANDYCKE

name zou dit niet het geval zijn geweest wat betreft het openstel-len van ons onderwijs. Ik denk dat ik één van de vurigste verdedigers geweest ben van een correcte toepassing van de taal-wetgeving, als bezieler van de Juri-dische Werkgroep van het Vlaams Komitee Brussel, waar ik onlangs het voorzitterschap aan Hilde Roo-sens heb overgelaten. Maar steeds hebben wij geijverd voor een ruime openheid van onze Vlaamse scho-len te Brussel naar al wie van de diensten van onze gemeenschap wil gebruik maken, vaak genoeg de Vlaamse Regering aangezet meer middelen en mensen in te zetten zodat er in onze Vlaamse scholen te Brussel – en overigens in heel Vlaanderen – voor ieder kind een plaats zou zijn. Wij hebben erop gewezen hoe belangrijk het is niet alleen de kinderen in onze scholen goed Nederlands te leren, maar ook hun ouders bij te staan

in het verwerven van minstens de rudimenten van onze taal, om voldoende scholen te bouwen en te zorgen voor een keurige presenta-tie van de bestaande scholen, die er helaas maar al te vaak armoedig bijstaan.Wat betreft de promotie van onze taal kunnen de harde verdedigers van de eenvoudige rechten van de Vlamingen te Brussel zich verheu-gen in de vrijblijvende inspannin-gen die zoete cultuurflaminganten leveren. Maar wie verantwoor-delijkheid draagt in onze hoofd-stad moet ook de moed hebben vastberadend op te treden tegen de Brusselse overheden die maar al te vaak de simpele rechten van Vlamingen in onze hoofdstad met voeten treden. Ze mogen er zijn, de zoete cultuurflaminganten; maar er is meer inzet nodig dan dat we van die zijde gewoon zijn.

Prof. Dr. Joost Rampelberg,

Erevoorzitter Vlaams Komitee Brussel vzw

StEl zElF jE vRAAg EN StEM OP bRuzz.bE


Bloed, zweet en tranen. Die opofferingen ge-troostte Piet Joostens zich om een persoon-lijke keuze van teksten uit het gigantische oeuvre van Pier Paolo Pasolini samen te stel-len, te vertalen en van

een lezenswaardig voorwoord te voorzien. “Alleen al de poëzie om-vat 2.000 pagina’s op bijbelpapier. Daarnaast liet hij enkele romans, massa’s essays en krantenartikelen over maatschappij, kunst, litera-tuur en film na. Na zijn dood werd nog een hoop onuitgegeven teksten teruggevonden. Ik heb zo goed als alles gelezen, heel wat stukken zelfs meermaals.”“Ik wou vooral onderzoeken in wel-ke mate Pasolini’s teksten vandaag nog overeind blijven. Hij leefde op een kantelmoment in de Italiaanse geschiedenis. Kort na de Tweede Wereldoorlog was Italië nog steeds een agrarisch land. In de jaren 1960 en 1970 brak de massacon-sumptiecultuur er heel plots door. De veranderingen waren enorm. De Italianen zijn toen op korte tijd andere mensen geworden.”“Het is belangrijk om naar die pe-riode terug te blikken, omdat daar veel miserie is begonnen. Voor jonge maatschappijcritici is het interessant om te zien dat hun kri-tiek op het wilde kapitalisme, de nivellerende genotscultuur, het entertainment enzovoort niet van vandaag is, maar een hele geschie-denis kent. Veel van de problemen die Pasolini beschrijft op politiek, cultureel en seksueel vlak zijn ook vandaag nog relevant. Het is een stem die blijft inspireren.”

Waar ontstond jouw interesse voor Pasolini?Piet Joostens: Tijdens mijn stu-dies Romaanse filologie in Gent in

de vroege jaren 1990 bliezen zijn films me helemaal van mijn sok-ken. Daarna ben ik hem gaan le-zen, te beginnen met zijn romans. Pasolini schreef over thema’s waar ik zelf mee worstelde als jonge, ho-moseksuele student met een enga-gement binnen de radicaal-linkse studentenbeweging; ik wou mij absoluut niet conformeren aan een lifestyle die daarbij hoorde.Pasolini formuleert algemene kri-tiek op de consumptiemaatschap-pij en de moderne wereld vanuit een heel persoonlijk engagement, niet vanuit een vertrouwd denkkader of gehoorzaamheid aan een partij.Vandaag moeten alle meningen bij een bepaald standpunt aansluiten, niemand zet nog zijn eigen struggle op papier. In Pasolini’s maatschap-pijkritische teksten lees je veel over hemzelf, over zijn woede en zijn eenzaamheid. In zijn latere teksten ontdek je dat hij niet zeker is van zijn denken over de maatschappij, hij toont zijn eigen rafels en kwets-baarheid.Tot slot spraken zijn heel brute en prozaïsche teksten vermengd met poëtische beelden mij enorm aan.

Hoe ben je tot een selectie van tek-sten uit dat indrukwekkende oeuvre gekomen?Joostens: Een goede vriend van me, de Nederlandse dichter Frank Keizer, toonde me In Danger, een boekje dat enkele jaren geleden in de Verenigde Staten werd uitgege-ven. Daarin wordt de poëzie van Pasolini gecombineerd met zijn maatschappijkritiek. Die combina-tie werkte wel.Dat was mijn inspiratiebron, maar ik heb een heel andere tekstkeuze gemaakt. Enkele van Pasolini’s be-langrijkste essays waar in Italië nog vaak naar verwezen wordt, zoals zijn kritieken over de verrechtsing van de hippies, terreur, neofas-

cisme, drugs of abortus, waren nog nooit naar het Nederlands vertaald. Een deel van Pasolini’s poëzie wel, maar in een volgens mij te verheven en maniëristisch Nederlands - daar heb ik nieuwe vertalingen van ge-maakt. Zowel van zijn vroege, meer

persoonlijke als van zijn latere poli-tieke gedichten.

Wat waren de grootste moeilijkheden tijdens het vertalen?Joostens: Het Italiaans van de late Pasolini is meestal rechttoe recht-

aan, zijn stijl is zowel in poëzie als in proza nogal ruw. Pasolini was niet zo geïnteresseerd in mooie zin-nen of in een bijdrage aan de bur-gerlijke cultuur. Als vertaler moet je dan ook vermijden dat je de plooien te glad strijkt.

Veel mensen denken dat poëzie vertalen het moeilijkste is wat er is. Pasolini maakt in het begin veel gebruik van rijm, al is dat iets een-voudiger in het Italiaans omdat veel woorden op een klinker eindigen. Ik heb veel geluisterd naar hoe hij zelf voorlas en sprak. Als je hem hoort voorlezen, hoor je dat rijm bijna niet. Daarom liet ik het rijm vallen en koos ik voor een gebalder Neder-lands. Al maakt dat het vertalen er niet per se gemakkelijker op.Voor mij is vertalen veel meer dan een tekst begrijpbaar maken. Een vertaler moet de intensiteit en de concentratie van een tekst probe-ren te behouden. Je moet een stem vertolken. Dat kruipt soms onder je huid, het is een vorm van kanniba-lisme.

Bij ons is Pasolini in de eerste plaats bekend als regisseur. Helpen zijn tek-sten om zijn films beter te begrijpen?Joostens: Om de politieke beteke-nis van zijn werk te begrijpen, zijn zijn teksten heel belangrijk. In Italië en in Frankrijk werden Pasolini’s teksten overigens altijd naast zijn films gelezen.Neem bijvoorbeeld de drie films van de Trilogie van het Leven – de verfil-mingen van de literaire middeleeuw-se werken Decamerone, The Canter-bury Tales en De vertellingen van Duizend-en-een-nacht. Ze beschrij-ven een volkse cultuur, een lichame-lijkheid en een ongegeneerdheid die niet exhibitionistisch is en dat al-

lemaal in een carnavaleske traditie.Als je zijn essays leest, merk je dat Pasolini geen kostuumfilms wilde maken van de Middeleeuwen met stomme grappen en penissen en borsten, noch dat hij een eerbetoon wilde brengen aan de grote schrij-vers zoals Boccaccio en Chaucer. Neen, Pasolini wil met dat drieluik aantonen dat er in die zogezegd ob-scurantistische Middeleeuwen op een veel vrijere manier werd om-gegaan met naaktheid, humor en blasfemie dan van vandaag. Die le-venskracht vormde een commentaar op onze tijd.Pasolini kwam toevallig in Rome terecht, waar hij bevriend geraakte met Fellini. Hij schreef enkele dia-logen voor La Dolce Vita. Pasolini heeft nooit filmschool gevolgd, hij was een schrijver die films maakte. Toen hij stierf, riep zijn beste vriend Alberto Moravia (Italiaans auteur, red.) op het Campo de’ Fiori: ‘Ze hebben een dichter vermoord!’ Niet enkel omdat Pasolini poëtische beelden in zijn f ilms gebruikte, maar ook omdat hij letterlijk op alle fronten een dichter was.

Hoe werd Pasolini door zijn tijdgeno-ten bekeken?Joostens: Pasolini bleef zich wel een communist en marxist noemen, maar hij stelde ongewenste vragen - ook aan de communistische partij. Hij had niet één publiek. Hij is altijd een heel tegenstrijdige en onvoor-spelbare persoonlijkheid geweest.

Op een bepaald moment kreeg hij voor de verfilming van het Evangelie van Matteüs een grote prijs van het Vaticaan, terwijl de kerk al zijn vori-ge en volgende films verboden heeft.Op het einde van zijn leven was Pa-solini een beroemdheid. In 1972 en 1973 schreef hij grote stukken op de voorpagina van de Corriere della Sera, niet bepaald een radi-cale krant. Hij was een ster omwille van zijn films, maar ook vanwege zijn boeken die belangrijke prijzen hadden gewonnen. Op straat kende iedereen hem, in verschillende mi-lieus. Maar ondanks zijn vele vrien-den en kennissen is hij altijd een heel eenzame man gebleven.

Pasolini voerde polemieken op een manier die we vandaag niet meer kennen.Joostens: Ik noem hem liever een uitdager dan een provocateur. Wan-

neer hij iemand uitdaagde, of een groep mensen, zette hij zichzelf nooit uit de wind. Hij daagde daar-mee ook zichzelf uit, hij werkte zichzelf mee in de problemen. In zijn allerlaatste televisie-interview zei hij: ‘Schandaliseren is een recht, geschandaliseerd worden is een ple-zier’. Hij schreef die polemieken niet voor zijn plek in de kunstgeschie-denis of opdat de camera’s op hem zouden staan. Dialectiek was heilig voor hem. Soms kreeg hij wel eens een repliek, maar tot zijn grote ver-driet kreeg hij nooit een echt weer-woord. Dat is een deel van zijn grote tragiek.

Welke hedendaagse kunstenaars of intellectuelen doen jou aan Pasolini denken?Joostens: In de film zie ik wel ge-lijkenissen met de Deense regisseur Lars von Trier, een man die vaak misbegrepen wordt. Mensen den-ken dat hij vooral provoceert, maar zijn films gaan op een heel wezen-lijke manier over onze wereld en onze problemen. Ook de ruwheid en de esthetiek van Pasolini vind ik bij hem terug.Een schrijver in de stijl van Paso-lini zie ik niet meteen. Schrijvers zijn vandaag te veel bezig met hun eigen profiel, ze zijn bang om zich-zelf helemaal in vraag te stellen. Een figuur als Pasolini is misschien wel ondenkbaar geworden in het heden-daagse systeem van media en uitge-

vers waarin alles aan een duidelijk, liefst verkoopbaar en vermakelijk profiel moet beantwoorden.Misschien komt iemand als Dyab Abou Jahjah nog wel in de buurt. Zijn columns in De Standaard zijn uitdagend en altijd verrassend, net als bij Pasolini.

Ga je nog meer werk van Pasolini vertalen, of ben je nu klaar met hem?Joostens: Deze bundel vormt voor mij een afgerond geheel, een nieuwe selectie uit zijn oeuvre komt er zeker niet.Er is nog één ding dat ik misschien wel wil doen. Na Pasolini’s dood is er een map gevonden met 111 sonnetten over zijn liefdesverdriet. Niemand wist dat die bestonden. De sonnetten zijn gericht aan Paso-lini’s grote muze Ninetto Davoli, een jonge acteur en arbeider met wie hij een relatie had die veel verder ging dan vriendschap.In de jaren 1970 werd Davoli verliefd op een vrouw. Pasolini aanvaardde dat min of meer, maar schreef in het geheim heel verbitterde, treu-rige sonnetten – ook bewust een verwijzing naar The Dark Lady uit de Sonnets van Shakespeare. Pasolini’s sonnetten zijn afwisselend verfijnd én rauw, hij schrikt niet terug voor thema’s als zelfmoordgedachten en masturbatie. Ik heb er al eens enkele vertaald in een literair tijdschrift, misschien moet ik de rest er ook nog bij nemen. Ken Lambeets

LiteRatUUR Piet Joostens vertaalde Pier Paolo Pasolini

‘Vertalen is een vorm van kannibalisme’

VaDROUiLLe

“Pasolini is altijd een heel eenzame man gebleven. Dat voel je als je zijn teksten leest”Piet Joostens, auteur en vertaler

BRUSSEL - Hoewel Pier Paolo Pasolini bij ons vooral bekend is als regisseur van films als ‘accattone’, ‘Il Decameron’, ‘Teorema’ en ’Salò’, vond hij zichzelf in de eerste plaats een schrijver. om dat beeld bij te stellen vertaalde de Brusselse auteur Piet Joostens Pasolini’s belangrijkste poëzie, proza en polemie-ken uit de jaren 1960 en 1970. “In Pasolini’s teksten lees je zijn woede en zijn eenzaamheid.” >

VA ARWEL EN BES TE WENSEN. Pasolini: Poëzie & polemieken. Vertaald, samengesteld en ingeleid door Piet Joostens. Uitgeverij Polis (2016), 200p, 19,95 euro.

Piet JOOstens“Pasolini is altijd een onzuivere kunstenaar geweest.”


PI ER PAOLO PASOLIN I1 9 6 0

Aan mijn geletterde tijdgenoten

Ik zie jullie, jullie bestaan, we blijven vrienden

en we zijn blij elkaar te treffen in de een of andere kroeg

of in de huizen van ironische Romeinse dames…

Maar onze begroetingen, onze glimlach en onze gedeelde passies

zijn gebaren in een niemandsland… Voor jullie

een wasteland, voor mij een grens tussen één geschiedenis en een andere.

We zullen het nooit meer echt eens kunnen worden, want ik ben bang

dat de wereld in óns haar eigen vijand is.VERTALING PIET JOOSTENS, 2016

UIT LA RELIGIONE DEL MIO TEMPO, 1961


Kent u lodde? Dat is een veelvoorkomende vis die hele-maal in het Noorden van de oceaan rondzwemt. Ik vond er een pakje van in een supermarkt. En eerlijk gezegd is dat de allereerste keer dat ik ooit lodde in handen heb gehad, ondanks het feit dat ik mij toch al jaren lang bezighoud met eetbare vissen en dat ik er veel over had gehoord.De lodde behoort tot de familie van de spiering, l’éperlan als dat meer bellen doet rinkelen. De familie der Osmeridae dus. Deze kleine visjes zijn op hun beurt verwant met de zalm. Dat zie je onder andere aan de adiposevin, een klein vet vinnetje achteraan de rug van deze visjes. Zalmen en forellen hebben die ook. Wetenschappelijk heet de lodde Malotus villosus, een naam die mij altijd aan het lachen brengt. Ik heb trouwens ooit in Denemarken een zeiljacht gezien dat Malotus heette. De ei-genaar bleek een gepensioneerd visserijbioloog te zijn die zijn hele leven onderzoek had gedaan rond de lodde. Ons woord malloot, een beetje in onbruik geraakt, betekent een onnozel persoon, maar oorspronkelijk was het een hommel of wesp. Misschien is deze er van afgeleid? Er bestaat wel een vissoort die ‘kever’ heet (Trisopterus luscus, een kabeljauwachtige), dus waarom geen wesp? Lodde zelf zou een Oudnoors woord zijn. In het Engels spreekt men van capelin. In het Frans van capelan.Loddes leven rond het Noordpoolijs, in de Atlantisch Oceaan, de Stille Oceaan, de Beringzee en de Noordelijke IJszee. Ze hou-den van zee- en zoet water. Tenslotte is ijs vooral zoet water, dus de Noordelijke zeeën zijn doorgaans niet zo zout. De totale massa visjes moet gigantisch zijn. Maar er zijn slechts enkele landen die er op vissen, dat zijn voornamelijk IJsland en dan ook nog Noorwegen en Rusland. De totale vangst kan van het ene jaar tot het andere heel erg variëren, waar voor dit voorbije jaar was er toch ongeveer een vangstquota van bijna 150.000 ton. En dat is dan nog een slecht jaar!

Lodde wordt vooral gevangen als industriële grondstof voor de productie van visolie en vismeel, maar toch zijn er landen waar het visje wordt geapprecieerd voor zijn eigen kwaliteiten. Vooral de kuit van de vis kan een erg gegeerde, dure specialiteit zijn, in Japan noemt men ze masago. De eitjes worden vrolijk gekleurd en men versiert er sushi mee. Bekender is misschien de tobiko, dat zijn de eitjes van vliegende vissen (Exocet). Maar masago is fijner en voelt korrelig op de tong. Ik begrijp dat masago zoiets als ‘zand’ betekent.De visjes zelf zijn populair in Rusland en Oekraïne, allicht een overblijfsel van de Sovjettijd, want rond de Krim zwemmen geen loddes rond in de natuur. Ze hebben hun plaats als zaku-ski, bij de aperitiefborrel. Ze smaken eigenlijk wel wat zoals haring. De echte liefhebbers eten ze met kop en kont, maar u kunt u amuseren met de ingewanden eruit te halen en de kop

er af te snijden, maar dat is een gefiedel, deze visjes zijn maar goed tien tot vijftien centimeter lang!Spoel de visjes en laat ze goed uitdruppen. Droog ze dan af met een handdoek op keukenpapier, anders gaat de bloem klonte-ren. Doe ze dan in een oude broodzak, samen met een schep bloem, wat peper en desnoods een snuif zout. De zak dicht-plooien en dan goed schudden.Laat olie heet worden in een pan. Dat hoeft geen diepe frituur-pan te zijn, een gewone koekenpan of wok werkt ook. Haal een greepje bebloemde visjes uit de zak, schudt het teveel aan bloem eraf door een zeef en gooi ze in de zingende olie. Niet te veel ineens. Anders zakt de temperatuur van de olie te snel. Laat mooi krokant bruinen. Even in de zeef laten uitdruppen en met de vingers oppeuzelen in gezelschap van een goed glas wodka! Russen kruiden de vis nog met dille.Een ander (Russisch) receptje is een soort escabeche. Kruid de visjes naar believen met laurier, zwarte peper en zout. Leg ze in een ovenschotel en giet er eerst een kopje sterke zwarte thee over, daarna zet je de vis volledig onder met keukenolie. Zet in de oven bij 150 graden en laat rustig anderhalf uur garen. De vis is nu ongeveer gesteriliseerd en smaakt dan ook als sprot uit blik. Bewaar onder de olie in de koelkast. Voor op een toastje.Ook in New Foundland is de vis populair. De gigantische lod-descholen komen in juni aan langs de kusten en de inwoners trekken er dan op uit om de vis te verzamelen, met een schep-netje. Echt kinderspel. Men organiseert er zelfs capelin safaries voor de toeristen. Die ze bakken en roosteren boven vuurtjes op het strand. Smakelijk.

“Vooral de kuit van de lodde kan een erg gegeerde, dure specialiteit zijn”

Brussel en de wereld culinair ontdektNICK TRACHET

Een van de guitige slogans op de Facebookpa-gina van Mickael Monribot (26). Nog een paar dagen is hij keukenmeester in bar- en eet-tent Les Pénates, achter het Flageyplein. De schalkse duivel-doet-al tovert er met weinig installaties - kreeg pas recent een oventje - inventieve quiches, fougasses en zelfgeklopte chocolademousse. Monribot: “In 2020 ga ik een restaurant openen in Bordeaux, waar ik vandaan kom. Tot dan rest mij nog vier jaar om in alle vrijheid de wereld te ontdekken. Ik wil naar de Indonesische archipel en naar Australië. Maar eerst naar Martinique, voor een jaartje werk met Caraïbische stranden zonervaring.”Net op tijd dus om zijn Brussel-ervaring in te blikken. “Toen ik het met een vriend over Martinique had, kreeg hij ook zin. Hij is met-een vertrokken. Vond al werk en een stek. En wacht me er op in de buurt van de Rocher du Diamant (pirateneiland en eerste Franse basis op de Antillen, JMB).”Wat hij er gaat doen? “Als er in de wereld één

beroep nodig is, is het dat van kok. Nooit on-dervond ik problemen om werk te vinden. Met mijn bachelor Wetenschappen in Bordeaux kon ik niets aanvangen. Eerst wou ik nog in Parijs specialiseren in chemische en nucle-aire branden. Maar ik bleef thuis voor een meisje. Toen het later anders uitdraaide, ben ik vertrokken: eerst voor een jaar naar Lon-den, zonder een woord Engels te spreken, nu Brussel. Na drie nachten gastenkamer vond ik via een website voor kamergenoten een stek in Vorst. Een huis met zeven studentinnen (lacht).“

Zeventig uren dienst“In de Kasteleinswijk werkte ik anderhalf jaar in restaurant Chez Albert, dat dicht ging. Voor dezelfde eigenaar, die zaken opent en sluit, stond ik zes maanden in loungebar Playground. Ook die zaak ging dicht. Toen ik wat rond Flagey liep stapte ik Les Pénates binnen en liet mijn cv na. Tien minuten later

belde de patrone me op. Ik mocht beginnen. Sinds mei is Rémy de nieuwe baas, en veran-derde de ploeg – het wordt me wat te deftig gestructureerd. Zestig tot zeventig uren per week heb ik er geklopt, van 09.30 tot 01.00 uur ’s nachts. Het leverde me een bom spaar-geld op voor het restaurant dat ik wil starten. Je verdient hier meer dan in Frankrijk. Waar-om het keukenwerk me bevalt? Ik wil gewoon

elke klant plezieren. Als de klant klaagt over het eten, ben ik helemaal van de kaart.”Een alleenstaande twintiger in Brussel wil toch ook feesten, vragen we als we zijn T-shirt zien: Sleep with me. Free Breakfast. “Vanuit Brussel sta je direct overal: op parties in Gent, Luik, Bergen. Er is hier een open geest voor contacten, die haaks staat op de mentaliteit in Bordeaux. Daar zijn mensen veel gereser-veerder en de bars sluiten stipt om 02.00 uur ’s nachts, de danstenten om 06.00 uur. Vooral electro ligt me, als ik duchtig wil uitgaan. An-ders wordt het reggae, rustig thuis. En als ik een dipje heb, zet ik variété française op: Bras-sens en consoorten. Pure jeugdnostalgie.“En dan die Facebookfoto van onlangs, met vrienden samen in hun blote kont. “Ik had tweemaal tien euro op het EK-voetbal ingezet. Win ik toch wel twee dagen na elkaar zeshon-derd euro zeker. Meteen 150 euro afgehaald en iedereen opgebeld: Venez, on va faire la fête.” Jean-Marie Binst

Eerste regel: de kok heeft

altijd gelijk. Tweede regel: zelfs als de kok ongelijk heeft, geldt de eerste regel”

“Tweemaal 600 euro gewonnen met het EK-voetbal: meteen een feestje gebouwd”

ENFANT TERRIBLE MICKAEL MONRIBOT


MICK AEL MONRIBOT26 jaar, afkomstig uit Bordeaux en drie jaar barman en kok in Brussel. Om te kunnen sparen voor een restaurant. Vertrekt op 18 juli naar Martinique voor een nieuw leven.

ADVERTENTIE

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

EXCLUSIEVE VIP-PREVIEW ZONDAG 31 JULI 2016

VAN 13 TOT 17 UUR, WARMOESBERG 40

ONTDEK EEN ICONISCH PROJECT IN HET CENTRUM VAN DE HOOFDSTADTHE CHAMBON. Ooit de majestueuze hoofdzetel van een grote bank. Vandaag een unieke woonresidentie met luxe-appartementen in hartje Brussel. Een unieke plek om te wonen of te investeren!

Allfin nodigt u op zondag 31 juli uit om ter plaatse de afgewerkte nieuwbouw te ontdekken. Vanaf 13 uur wordt u verwelkomd met een hapje en een drankje en krijgt u een exclusieve rondleiding in:

• de reeds aangelegde tuin naar de hand van landschapsarchitect Wirtz,• het prachtig afgewerkte art-deco gebouw,• een volledig ingericht luxe-appartement.

Tot 17u kan u doorlopend kennismaken met:

• het exclusieve pakket Residential Services, • de eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan eurocraten,• interessante investeringsmogelijkheden.

Vooraf inschrijven op www.thechambon.be is vereist. Wees snel, de plaatsen zijn beperkt!

Vastgoedprojecten op toplocaties

www.thechambon.be

PROEF HOE EXCLUSIEF WONEN IN HARTJE BRUSSEL SMAAKT

Nu al meer weten over de uitzonderlijke investeringskansen in de laatste fase van The Chambon? Bel dan 02/201 00 01 of kijk op www.thechambon.be

MAAK OOK KENNIS MET

DE RESIDENTIAL SERVICES

2 JAAR GRATIS

PRAKTISCHE EN PER-

SOONLIJKE DIENSTEN

KEUKENMEESTER

DONDERDAG 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 19

Laptopia

ADVERTENTIE

NIEUWSTRAATDinsdag 21 juni, 14 uur

De neiging om na een wandelingetje door de rue Neuve voor de metaforen uit de rayon van het rioolwezen of de veehouderij te putten is redelijk groot. Maar ik ben in een goede luim en gun de Brusselse bevolking vandaag haar Nieuwstraat, en omgekeerd. Het is dan ook relatief kalm: de solden zijn pas voor binnenkort, en de stroom kooplustigen is nog maar net hernomen nadat de bommel-ding van deze ochtend in City 2 het werk bleek van een verwarde man, die in zijn bomgordel een preparaat van zout en koekjeskrui-mels meezeulde. Tragikomisch op een manier in overeenstemming met het woord ‘bommelding’, dat ik steevast verkeerd lees wanneer het neergeschreven staat, hoewel het in de meeste gevallen effectief slechts om een ongevaarlijk bom-mel-ding blijkt te gaan.Zou de bedelaarster aan onze voe-ten er enig benul van hebben hoe het komt dat haar inkomsten deze ochtend zo dramatisch kelderden? En hoe maken de ordediensten

zo iemand duidelijk dat ze tien meter verderop moet gaan zitten omdat er gevaar dreigt? In welke mate verkeren kansarmen in het algemeen trou-wens in onwetendheid betreffende de staat van de wereld? Immers geldt: erst das Fressen en dan de terreurdreiging.Ik vraag me ook af hoe een wereldbeeld eruitziet dat hoofdzakelijk gebaseerd is op wat er in de Nieuw-straat te zien is. In welke mate is zo’n wereldbeeld eigenlijk vertekend? De oude bedding van de zelf-verklaarde Nieuwstraat slijt zienderogen uit door het onophoudelijk panta rhei van mensen en din-gen die voorbij gaan. De enigen die noodgedwon-gen even tijdelijk de rug rechten in de stroom zijn de per-soneelsleden die buiten roken, de men in black van de security, en de blinde etalagepoppen. Ergens in de monocultuur zouden ook nog echte bewoners moeten gedijen, maar of zij echt bestaan is niet zeker.

Toch is het niet zo dat de mensen hier als koopzieke zombies voor zich uit lopen te staren, zoals wie negatief wil doen over deze cul-de-sac van het kapitalisme misschien graag zou conclude-ren. De objectieve observator zal

moeten toegeven dat de vitrinelikkers er over het algemeen nogal happy en ontspannen uitzien.Tenzij het om scholieren gaat, zijn de mensen die de camino ondernemen wel meestal alleen - eventueel aangevuld met een kinderwagen of een smartphone. Evolueren in de Nieuwstraat is dus geen groepsgebeu-ren. Voorts is lang niet iedereen die door de Nieuwstraat fl aneert van plan iets te kopen. Winkelstraten hebben er baat bij dat de klanten niet te veel tijd en energie moeten steken in hun oriëntatie, waardoor ze zich in de meeste steden ontwikkeld hebben langs de langste rechte lijn die er in het centrum te vin-

den is. Ook voor veel niet-kopers is deze straat dus gewoon de kortste weg van punt A - de allesbehalve buitenaardse vliegende schotel op het Rogierplein - naar (Munt)punt B. Als het alternatief voor dat traject Adolphe Maxlaan heet, dan

snap je dat mensen er vrijwillig voor kunnen kiezen spitsroeden te lopen op losse dals met fossiele kauwgumresten, tussen opgesta-peld karton, door een penetrante wafelgeur, en onder de schijtende duiven. De opeenvolging van ver-trouwde merknamen en winkelke-tens stelt een mens ook gerust. De Islamitische Staat is hier nog geen feit - getuige bijvoorbeeld de hoek met de Sint-Michielsstraat, waar boetieks als Etam, Tezenis en Hun-kemöller de argeloze voorbijganger omringen met vrouwen in bikini en ondergoed. Ik vraag me af aan welke andere kant van de wereld al deze vrouwen die me zo familiair aankijken zich op dit moment be-vinden. Zijn ze zich er van bewust dat ze geaffi cheerd worden voor een legertje Brusselse klerelijers in een troosteloze winkelstraat? Ho-ren ze dan hoe de kerkklokken van de Finisterraekerk waarschuwen tegen het verderf? En houdt iemand hen aan hun belofte dat we een hete zomer zouden tegemoet gaan?

“De objectieve observator zal moeten toegeven dat de

vitrinelikkers er over het algemeen happy en ontspannen uitzien”

Michaël Bellon

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

De hele reeks nalezen?

> BRUZZ.be/laptopia

BRUSSEL - Karen De Becker geeft met het boek ‘Nooit meer bang zijn’ een stem aan de Syrische jongen Yazan (1993), die in 2012 met zijn broer het oorlogsgeweld ontvluchtte. Dat een boek toch nog een andere uitwerking heeft dan artikels en tv-reportages merken we aan het woord ‘boot-vluchteling’, dat voortaan bijna een fysieke herinnering oproept.

Verwacht geen heldenverhaal – al mocht Yazan ooit als de beste En-gelssprekende 12-jarige van Syrië een gesprekje voeren met de ‘en-gel van de vluchtelingen’ Angelina Jolie – maar wel een verhaal van een gewone jongen die opgroeit in het

levendige Aleppo met westerse fi lms en een vader die Engelse verhalen voorleest. Achteraf pas dringt het tot hem door dat militaristische eerbewijzen aan president Bashar al-Assad misschien niet echt deel uitmaken van een normale jeugd.De route op het bijgevoegde kaartje bekijk je met groeiende verbazing naarmate de afmat-tende tocht verder gaat door Turkije, Grieken-land, Italië, Duitsland, Denemarken en Zwe-den. De mensensmokkelaars, die weten dat zij de enige hoop van de broers zijn, staan in schril contrast met de warmte en offers van zijn familie. Yazan ontmoet maar één man die niet met zijn portefeuille maar met zijn hart helpt. De espresso in het Italiaanse Lec-ce waarnaar zo lang werd uitgekeken, krijgt

door de vernederingen in het opvangkamp een bijzonder bittere nasmaak. Er zijn sprankeltjes humor, maar ze dus wel erg bitter.

Zwarte bladzijdenAl bekruipt je als lezer af en toe de vraag waar-om Yazan niet zelf het hele ik-verhaal schreef, toch heeft De Becker het talent om zich als medium te doen vergeten. Ze weet de argelo-ze, warme toon van de jongen te vatten, terwijl de nodige afstand het verhaal overzichtelijk maakt. De hoofdstukken worden van elkaar gescheiden door een inktzwarte bladzijde die je bijna opgelucht omslaat. Het pas opge-knapte droomhuis van het gezin met de me-ters fotoalbums en duizenden digitale foto’s wordt platgebombardeerd, Yazans doodzieke moeder krijgt geen visum om haar zonen nog eens te zien. Daarom springen de titels van de hoofdstukken ‘Een gelukkig kind in Aleppo’ en ‘Brussel heet ons welkom’ eruit. Al zag Ya-zan zijn buren in Aleppo niet alleen als ze op je deur klopten omdat je te veel lawaai maak-te, toch ervaart hij in Brussel dezelfde ‘zach-

te multiculturaliteit’. Yazans antwoord op ‘waarom België’ is universeel: ‘Zo onlogisch is het toch niet om te willen leven in een stad of land waar je familie of vrienden hebt.’Hij ging hier aan de slag als vrijwillige tolk Arabisch-Engels bij Vluchtelingenwerk Vlaan-deren, en geeft in scholen uitleg over Syrië en IS, dat in 2012 in Aleppo zelfs nog niet be-stond. Yazan stapt volgend academiejaar in het Welcome Student-refugees Programme aan de VUB. Hoewel hij een IT-achtergrond heeft, kiest hij na zijn tocht door de hel voor Social Sciences (een bachelor die in het Engels wordt gedoceerd), omdat hij asielzoekers wil bijstaan.Yazans eerste kennismaking met Brussel vond plaats wanneer hij met de trein in het Zuidstation binnenreed. Hij zag er mensen van alle mogelijke rassen en huidskleur met de roltrap naar boven komen: een beeld dat voor hem voor altijd zal gelinkt zijn aan een thuisgevoel.

An Devroe

BOEK Het verhaal van Yazan, een vluchteling in België

‘Brussel heet ons welkom’

Als lezer bekruipt je de vraag waarom Yazan niet zelf het hele ik-verhaal schreef >

NOOIT MEER BANG ZIJNBorgerhoff & Lamberigts, 2016

Tiens?

Een vraag over Brussel? BRUZZ geeft je het antwoord.

Stel jouw vraag over jouw stad op bruzz.be Volg je score in de poll.En verneem het antwoord in big city van BRUZZ.

big city full page krant.indd 1 11/07/16 14:20


shot is mijn grootste troef, dat is de voor-naamste reden waarom ik vandaag in eerste speel.”“Het eerste seizoen werd ik meteen kampioen met Willebroek. Maar omdat tweede klasse toen een gesloten competitie was, mochten we niet opgaan. Best frustrerend, ja, maar dat wisten we op voorhand. Na mijn twee-de seizoen was ik op weg naar reeksgenoot Fleurus, tot eersteklasser Leuven ineens met een aanbod kwam: een profcontract voor drie jaar. Een droom! Die kans moest ik grijpen.”

Dwerg van het tornooiTerry Deroover is een guard, een positie waar-op je rond je 27ste à 28ste top bent. Toen hij als 21-jarige bij Leuven toekwam, had hij dus nog een hele weg af te leggen. Niet zozeer het niveauverschil was een probleem, hij moest vooral een leider zien te worden. “In tweede was ik eerder een scorer, in eerste moest ik de ploeg meer in handen leren nemen. De coach heeft me daarbij geholpen, maar hij was hard. De ene match speelde ik tien minuten, dan weer niet … Ik vond moeilijk mijn ritme. En als ik iets fout deed, moest ik naar de bank. Het was moeilijk.”“Toen onze guard zich op het einde van mijn tweede seizoen blesseerde, zei de coach dat ik mij de drie resterende wedstrijden moest bewijzen. Ik slaagde daarin, kreeg het seizoen erop veel meer speeltijd en was gelanceerd. Ondertussen kan je mij zien als een vaste waarde in eerste klasse, denk ik. Afgelopen seizoen ben ik teruggekeerd naar Willebroek en daar zette ik dezelfde statistieken neer met iets minder speeltijd. Ik slaag er in om op kor-te tijd belangrijk te zijn.”De ambitie van Deroover reikt nog verder. Hij groeit nog steeds als speler en wil het niveau van een Belgische topclub halen, of eventueel naar het buitenland trekken. Onlangs kwam daar nog een nieuwe uitdaging bij. Hij werd namelijk opgebeld door Jacques Stas, de trai-ner van de Belgische 3x3-ploeg, om deel te nemen aan het kwalificatietornooi voor het Europees kampioenschap. “Ik had nog nooit aan 3x3 gedaan, maar ik heb toegehapt. Tot mijn grote verrassing merkte ik dat er heel wat tactiek bij kwam zien, en dat interesseer-de me meteen.”“Het kwalificatietornooi in Poitiers was zeer leuk. Het ging er hard, maar fair aan toe. De andere deelnemers waren bijna allemaal ste-vige mannen, ik was de dwerg van het tornooi (lacht). Het was een topervaring. Jammer dat we ons niet hebben kunnen plaatsen. Door twee afzeggingen konden we weinig roteren en we misten ook wel wat ervaring. Het had gekund, maar door kleine zaken is het niet gelukt.”Die ervaring stond Deroover zo aan dat hij verder wil in 3x3. De omkadering van de ploeg is aan het professionaliseren en hij wil deel uitmaken van dit project. “Dat heb ik aan de coach verteld. Ik wil de Belgische trui dragen en iets opbouwen met deze ploeg. Samen met de groep wil ik van België de komende jaren een referentie maken.”

Tim Schoonjans

BasketBal Terry Deroover wil met Belgische 3x3-ploeg een referentie worden

“Mijn shot is de voornaamste reden waarom ik vandaag in eerste speel”

Terry Deroover

“Moet jij daarin zwemmen?” Mijn va-der staart naar het groen-bruine sop voor hem. Ik: “Jep, vijfhonderd me-ter.” Hij weer: “Je bent gek.”Het is mei 2013. In mijn wetsuit, voor vijftig euro overgekocht van een vriend, en op blote voeten sta ik langs het kanaal Bocholt-Herentals. Hier in Geel, in de Antwerpse Kempen, zal ik starten in mijn eerste triatlon.Even voordien had ik mijn loopschoe-nen afgezet aan de tweede wisselzo-ne. Daarna mijn fiets aan de eerste wisselzone, vlakbij het kanaal. Mijn toenmalige vriendin had me nog een plagend ‘hulp nodig?’ toegeroepen, terwijl ze zag hoe ik voor het eerst mijn perineum van een laag broekvet voorzag. Moet je doen tegen het schu-ren, zo was me verteld.De wedstrijdleider legt nog even de spelregels uit. Tot aan de boei, twee-honderdvijftig meter verder en terug is de opdracht. En verder: dit is een niet-stayerwedstrijd. Wieltjeszuigen is dus verboden. Het is ieder voor zich.Als de politie heeft doorgegeven dat het parcours volledig verkeers-vrij is, laat de scheidsrechter ons in het water. Mijn pak vult zicht met koud kanaalwater, terwijl ik een plaats zoek tussen de tientallen zwemmers in het kanaal.Knal! We zijn vertrokken. Mijn eerste triatlonwedstrijd is een feit. Ik krijg langs alle kanten klappen. Spartelende voeten in mijn gezicht, een hand die aan mijn schouder trekt. Ik krijg een slok van het goedje binnen. En nog een. Andere triatleten hadden me voor het gewoel tijdens het zwemgedeelte gewaarschuwd. De zichtbaarheid is be-perkt. Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester. Lichte paniek noopt me ertoe van crawl te veranderen naar schoolslag. Ik draai me zelfs even op mijn rug om op adem te komen.De grote gele boei komt traag dichterbij. Het keerpunt stel me gerust. De helft zit erop. Ik ga meer langs de oever zwemmen. Als ik links ademhaal zie ik de schroeven van de plezierbootjes die aangemeerd liggen. En een trap. Een medewerker van het evenement reikt me zijn hand. Met wat hulp sleur ik mezelf uit het water.Nog gedesoriënteerd van mijn verblijf in het donkere water, loop ik mijn fiets straal voorbij. Tijd om dat natte wetsuit van mijn lijf te pellen. Geen lachertje. Echte triatleten trainen niet voor niets ook op de wissel.Na de traagste wissel in de geschiedenis van deze sport zit op mijn fiets. In mijn kersvers doch tweedehands triatlonpakje. Ook vijftig euro, van dezelfde vriend. De paniek van in het water maakt plaats

voor verwondering. De Kempen staan in bloei. Het parcours voert me in twee lussen langs het kanaal en door-heen de velden. Een seingever slingert me een aanmoediging toe. Dit is een mooie sport.Het fietsonderdeel is puur genieten. Na twintig kilometer komt ook daar een eind aan. Lopen is pure business. Lopen is mijn sport. Het is wat ik al ja-ren doe en wat me uiteindelijk naar de triatlon gelokt heeft. Nu kan de wed-strijd echt beginnen.Het looponderdeel heeft niet het fraaie decor van zo-even. Pijlen en seingevers sturen me door een ordinaire Vlaam-se woonwijk. Geeft niet. Ik heb geen tijd om rond te kijken. Vooruitkijken en triatleetjes oprapen is de enige taak die me rest. Mijn vader staat langs het parcours. “Ik voel me goed!”, roep ik. Ik voel me ook goed. Heel goed zelfs.

Ik sta op het punt om een droom te verwezenlijken en ik voel na het zwemmen en het fietsen nog voldoende kracht door mijn benen stro-men om collega-atleten de onderkant van mijn zolen te laten zien. Dit gevoel kan je niet kopen.De finish lonkt. De chip rond mijn enkel geeft aan de computer mijn eindtijd door. Die is van geen benul. Achter de glazen van mijn zon-nebril probeer ik enkele tranen te verbergen. Puur contentement. Ik hap in een stuk peperkoek en een banaan. Het smaakt naar meer.Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter

Start to triatlon

ESTAFETTEBram Van De VeLDe

sPORtagendaabonnement basic-fit brusselsHebben de uitstekende prestaties die basketbalploeg Basic-Fit Brussels vorig seizoen heeft neergezet u gecharmeerd? Dan overweegt u misschien om een abonne-ment te nemen bij de club uit Neder-Over-Heembeek. Wacht daar niet al te lang mee, want tot 31 augustus kost dat abonnement honderdvijftig euro, daarna moet u er vijftig euro meer voor betalen. Het biedt u niet enkel toegang tot de competitiewedstrijden van de club, maar ook tot vriendschappelijke- en bekerwedstrijden. Alle informatie vindt u op www.brusselsbasketball.be.

zonDag 17 JULIgrote prijs kaatsenElk jaar trekken de beste kaatsers van het land nog eens naar Brussel, waar hun sport vroeger uitvoerig werd beoefend. Ze verza-melen traditiegetrouw op de Grote Markt om de Grote Prijs van Brussel te kaatsen. De ploegen die halverwege het kampioenschap de eerste vier plaatsen innemen, zullen het komende zondag tegen elkaar opnemen. De twee beste ploegen spelen diezelfde dag nog de finale. Alle informatie vindt u terug op www.fjpwb.be.

zaTerDag 30 JULIbrussels beach rugbyRugbyclub BBRFC Celtic organiseert zaterdag een beach rugbytornooi op Brussel Bad. Tegen negen uur ’s ochtends zullen maximaal twaalf mannenploegen en zes vrouwenploe-gen strijden om de ovale bal. De ploegen mogen tot twaalf spelers tellen, waarvan er vijf tegelijkertijd op het zand zullen staan. Omstreeks negentien uur zou het tornooi gedaan moeten zijn en kan de feestelijke derde helft beginnen.

paralympic team streetfestVan zeven tot achttien september zal een hele selectie Belgische atleten aan de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro deelnemen. Om hen en hun disciplines in de bloemetjes te zetten, organiseert het Belgian Paralympic Committee dit evenement. Van twaalf tot negentien uur kan men zich bij-voorbeeld wagen aan een initiatie handbike of rolstoeltennis, een demonstratie capoeira bijwonen, enzovoort. Wie deelneemt aan drie van de vijf sporten krijgt ook nog eens een goodie bag. Alle informatie vindt u op www.paralympic.be.

zonDag 31 JULIfanDag rscaVoetbalclub Anderlecht opent naar jaarlijkse gewoonte de deuren van zijn Constant Vanden Stock stadion. Zowel in als rond het stadion zal jong en oud met een paars-wit hart zich kunnen uitleven. De apotheose volgt in de namiddag, wanneer aangescho-ven kan worden om handtekeningen van de spelers te bemachtigen. Op www.rsca.be zal het volledige programma bekendgemaakt worden.

Tim Schoonjans

BasketBal 3x3 op het muntplein

Basket van de straatBRUSSEL – Twee ploegen van drie spelers, één basketbalring en één bal. Dat is 3x3 basketbal, ook wel gekend als streetbasketbal. Dat die discipline aan een opmars bezig is, kan u op zaterdag 16 juli ontdekken op het Muntplein.

De Internationale Basketfederatie FIBA is de grote bezieler achter die opmars. Over heel de wereld worden initiatieven opgezet om 3x3 te promoten en dat slaagt aan. Ook bij ons, en met knappe resultaten. Kijk maar

naar de bronzen medaille die onze dames hebben behaald op het wereldkampioen-schap in 2014.In België wordt ook een kampioenschap georganiseerd, 3x3 Masters genaamd. Het kampioenschap doet vijf steden aan waar kwalificatietornooien worden opgezet. Op zaterdag 16 juli staat het derde tornooi op het programma, in Brussel. Ploegen van de U13 en de U15 zullen in de loop van de voormiddag aan hun wedstrijden beginnen, hun finales gaan rond dertien uur van start. Ploegen van de U18 en de 18+ zijn in de

namiddag aan zet, rond 18 uur worden de finales in hun categorie afgewerkt. Behalve het spektakel van de partijen zelf zal er ook tussen de wedstrijden door heel wat te zien zijn dankzij de Shootout Contest en de Dunk Contest. Toeschouwers kunnen gratis genie-ten van de beste shots en de gekste dunks.De top vier van elk kwalif icatietornooi plaatst zich voor de finale, die op 30 juli zal plaatsvinden in Antwerpen. Daar zullen de 3x3 basketbal kampioenen 2016 gekroond worden. Behalve prijzengeld plaatsen de mannelijke winnaars van de 18+ categorie zich ook voor de World Tour in Lausanne, die op 26 en 27 augustus plaatsvindt.

Tim Schoonjans

‘ik ben graag de kleine ambetanterik’

© OLIVIER MULABA

“Werkelijk heel mijn familie speelt of heef t basketbal gespeeld, van de grootouders tot de petekinderen,” ver-telt Deroover. “Ik was nog geen vier

of ik speelde al babybasket. Ik had altijd wel een bal in mijn handen, of het nu thuis was of langs de zijlijn van een wedstrijd van mijn vader of moeder. We gingen ook regelmatig naar Oostende kijken en naar wedstrijden van Eric Struelens, een goede vriend van mijn va-der.”

De jonge Brusselaar was gebeten door bas-ketbal en blonk er ook in uit. Toch bleef hij Ganshoren tot zijn achttiende trouw, ondanks voorstellen van grote Belgische clubs. In sa-menspraak met zijn vader besloot Deroover rustig aan te groeien. “In elke leeftijdscatego-rie domineerde ik en had ik veel speeltijd. Dat vond ik belangrijk. En als het te gemakkelijk werd, schoof ik door naar een hogere catego-rie. Toen ik bij de U16 van de nationale ploeg werd opgenomen, kon ik zowat overal heen. Maar ik bleef.”“Op mijn achttiende zette ik de stap naar tweedeklasser Carnières. Mijn coach van de nationale ploeg overtuigde me dat het het

juiste moment was, dus volgde ik hem. Het is iemand die ik vertrouw, die jongeren opleidt, het was dus de beste keuze. En ik had het ge-luk om in een goede groep terecht te komen.”Deroover zette de stap zonder al te veel pro-blemen en trok het seizoen daarop naar de Willebroek Kangoeroes, toen dé topploeg in tweede klasse. Opnieuw was het een trainer van de nationale ploeg die hem kwam halen, opnieuw was het een keuze om rustig aan te groeien. “Ik ben maar 1 meter 78, daar moet ik ook rekening mee houden. Pas op, het stoort me niet om altijd de kleine te zijn. Ik ben graag de kleine ambetanterik (lacht). Ik speel nogal agressief en met veel wil. Mijn

BRUSSEL – Terry Deroover (25) is een geduldige basketballer, en dat wordt beloond. Hij heeft er altijd voor gekozen stap per stap te groeien en dat heeft hem tot de Bel-gische eerste klasse gebracht. De Brusselaar viel ook in het oog van de Belgische 3x3-ploeg, waarmee hij begin deze maand een kwalificatietornooi voor het europees kampioenschap afwerkte. ze plaatsten zich niet, maar Deroover is gecharmeerd.

>terry DerooverVolg Terry Deroover opwww.instagram.com/td.4.swish/ en www.facebook.com/Official-Terry- Deroover-Fanpage-312686862212761/

> 3 X 3Alle informatie vindt u opwww.3x3masters.be.

Achter de glazen van zijn zonnebril probeert Bram enkele tranen te verbergen.

BRUZZ - editie 1531

Documents

Transcript of BRUZZ - editie 1531