1

1.Afscheid is erg,afscheid is verdriet.Afscheid is als een hoge bergwaarvan je het topje niet meer ziet.Afscheid is een lange weg,afscheid ligt heel ver weg.Maar toch is het dichtbijwaarin iedereen zegt : je krijgt steun van mij.Die steun heb je nodig,maar je doet het toch alleen.Pas als je weet, liefde is niet overbodigkun je zonder pijn in je hart zeggen,ga heen.

2.Leven is vanaf zijn geboortevoortdurend afscheid nemen. Loshaken, om voort te leven. Zichzelf verliezen om zich te vinden.

3.Wij zeggen dank voor onze vaderdie ons zo nabij en dierbaar wasen die nu is weggevallen uit ons leven.Wij zeggen dank voor alle vriendschapdie van hem is uitgegaanen voor de vrede die hij heeft gebracht.Wij zeggen dank dat hij,zo vergankelijk als hij was, een mens geworden isom van te houden.Laat ons bidden voor onszelfdie door dit sterven worden beproefd;dat wij het verlies niet wegpraten,niet ontvluchten,maar het ook niet koesteren zódat het ons verstikt en eenzaam maakt.

4.Op de grote vraag'waarom'wordt het antwoordnooit gegeven.Bij de vragen over dood en levenis er geen'daarom'

5.Wij zijn dankbaar voor deze vrouw die ons zo nabij en dierbaar was. Dat er niets van dit leven,waarin zij groot is geweest,verloren gaat.

6.Als straks de zon toch weer zal schijnenen hoog boven aan de hemel staat,dan weet ik dat er met die straleneen glimlachnaar beneden daalt.Nu kun je over ons waken.Eens zullen we weer samen zijn,tot dan moeten wij hierverder leven.Maar je zal steeds in onze gedachten zijn.

7.Niet alles is voorbij.Je blijft bij ons.Door wie je wasen wat je zei.En wat je voor onshebt betekend.

8.Groter dan de pijn om dit afscheid is onze dankbaarheid voor haar leven. Het voorbeeld van werkzaamheid, van goedhartigheid en minzame omgang met de mensendat de overledene ons bracht, geeft ons troost en zekerheid.

9.Stil, rustig en wijs gaf zij in ieder van haar daden een stukje van zichzelf. Zij rekende niets aan. En in de eenvoud van haar leven is zij van ons heengegaan.

2

10.Als het na jaren van geluk gebeurtdat je opeens moet levenmet een groot verliesmag het dan tot je doordringendat de zin van je levendieper ligt dan de pijnen het grote gemis ?Ook daarin ligt een kans.

11.Ik mis U waar ik heenga of waar ik henenkeer; de morgenstond, de dagen rond en de avonden nog meer! Wanneer alleen ik tranen ween ‘t zij droevig, ‘t zij blij, ik mis U, o ik mis u zo, ik mis U neffens mij! G. Gezelle.

12.Wij zijn dankbaar om wat zij voor ons is geweest en dragen eerbiedig mee al wat waardevol is om nooit te vergeten. Afscheid nemen van een geliefde die sterft, is met dankbare handen meedragen, alles wat waarde heeft om niet te vergeten. Een goed en blijmoedig mens is van ons heengegaan en het afscheid maakt ons droevig.De plaats die zij in ons leven had, de vriendschap die zij ons geboden heeft en de vreugde die zij ons gebracht heeftwaren zo groot dat zij altijd in ons hart gegriftzal staan als een mens om van te houden. Ook zij heeft een lange lijdensweg bewandeld.Maar omringd door die haar dierbaar waren, is zij heengegaan, bevrijd van leed en last. Bewaar haar aandenken diep in uw hart.

13.Geef mij te zien, o Heer, hoe Gij zijt. Die op dit bed, uw kruis legt en lijdt. Dat het uw ogen zijn, die blauw omrande, en gezonken ogen, waarin toortsen branden. Dat het uw lippen zijn, nog wrang van gal,die ik met zorg verfrissen zal, dat deze handen machteloos uitgespreid, uw handen zijn ter marteling bereid. -Hilarion Thans-

14.Afscheid vieren is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in goede gedachten der herinnering..., is verwijlen bij een brok leven en stilstaan op de pieken van pijn en vreugd..., is moeizaam de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen en achterlaten en niet kunnen vergeten... Afscheid vieren is het moeilijkste in het leven. Gelovigen nemen nooit afscheid van het leven. J. en V. Miller.

15.Verzoend met de dood, begeleid door haar diep geloof, bevrijd van pijn en zorgen, is oma van ons heengegaan om rust te zoeken. Ze vergat zichzelf en wijdde zich met groot plichtsbesef, onverdroten werklusten grenzeloze bezorgdheid aan wat zij als haar levensopdracht beschouwde: ten dienste staan van anderen. Ons hart is bedroefd om haar heengaan,maar in onze geest, gemerkt door haaronuitwisbare stempel, zal zij blijvend verder leven. Heer, wij danken U voor die goede moeder.Leid haar veilig over de drempel van dit aardse leven naar de eeuwige nu rust en vrede vinden.

16.“ Leef voort, lieve moeder, in de warme genegenheid van onze liefde; in de diepte van Gods Vaderhart en spreek bij God voor ons ten beste. “

3

17.Ook al waren wij op dit heengaan voorbereid en wisten wij wat er te gebeuren stond,het afscheid komt toch nog onverwacht. Dat dit kon gebeuren, omringd door de kinderenbij wie jij het gevoel van geborgenheiden innerlijke rust kon voelen en begrijpen,was voor jou en ons allen een hulp en een steun. Tijdens de laatste weken heb jij nog de kans gehadom ons duidelijk te maken dat de bandtussen je vrouw en al je kinderen hielpom het einde te aanvaarden. Wij zullen in nagedachtenis aan joude banden levend en actief houden.

18. Moeder, Voor elke dag en nacht die jij ons toevertrouwde... voor ieder doel waaraan je samen met ons bouwde... voor al het nieuwe dat je ons vaak leerde... voor al het kwade en het goede dat je hoe dan ook beheerde... voor de liefde en het leed die jij voor ons verteerde... en voor zoveel dingen meer teveel om te onthouden, te weinig om te vergeten... zeggen wij je dank.

19.Wanneer wij aan moeder denken ervaren wij hoe ontzettend veel zij van ons en van de mensen hield, hoe dapper zij heel haar leven voor ons heeft gezorgd en zelf niemand tot last wilde zijn. Zij is ons altijd voorgegaan in geloof, hoop en liefde. Zij heeft de kracht daartoe geput bij de Heer, die haar rots was en haar vertrouwen. Nu mag zij de Heer in vreugde tegemoet treden. Dankbaar gedenken wij haar schoon en grootmoedig leven.

20.Geheel onverwacht ging je heen, zonder afscheid te nemen. Geen handdruk, geen laatste zoen, zelfs de bloemen ontbrak de tijd hun kelken te sluiten en te verwelken. Wij kunnen slechts hete tranen plengen om ons verdriet te verzachten, onze rood-doorlopen ogen achter onze handen verbergen en in gedachten je beeld vasthoudenen bewaren in droeve eenzaamheid.

21.Gij vraagt u af wat mijn woorden betekenen : over een korte tijd zult gij Mij niet meer zien. Maar een korte tijd later zult gij Mij weerzien. Voorwaar, Ik zeg u : gij zult verdriet hebben, maar uw verdriet zal veranderen in vreugde... Nu zijt gij nog bedroefd. Maar Ik zal u terugzien. Dan zult gij verheugd zijn en deze vreugde zal niemand u kunnen ontnemen.

22.Bidden. Bidden is niet enkel knielen; ‘t Is in ‘t huis van onbeminden en in grauw miserie-zielen veel verborgen liefde vinden. Bidden is de bittere dingen met een zacht gezeg vergoeden; ‘t Is doorheen zijn tranen zingen en in alles ‘t schoon vermoeden. Bidden is langs donkere paden lampen van gevoel doen branden, Bidden is de schoonste daden dragen op zijn eigen handen. Bidden is zichzelf vergeten om te peinzen aan een ander. -Alice Nahon-

4

23.Mijn vadertje Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid. Hij had den zwaren last op zich geladen, een eerlijk man te zijn in woord en daad. Dat is het schone, dwaze kwaad waar, na ons Here Christus, de sterkste man aan ondergaat. Mijn vadertje, hij was rechtvaardigheid. Hij had de goede liefde tot de still’en ware dingen. uit “Mijn vadertje” van Marnix Gijsen.

24.In vrome herinnering danken wij U Heer, om haar, waarvan Gij ons vele jaren hebt laten genieten; genegen gedenken wij haar in onze gebeden. Een goede en eenvoudige vrouw is heengegaan om in de Hemel haar welverdiend loon te ontvangen.

25.Mensen, hun dagen zijn als het gras, zij bloeien als bloemen in het open veld. Dan waait de wind en zij zijn verdwenen. Maar duren zal de liefde van God voor allen die zijn verbond bewaren, zijn woord behartigen en het volbrengen.

26.Afscheid nemen doet zo’n pijn Afscheid nemen doet zo’n zeer Om je blikken zonder woorden Om je warmte van weleer Om je ogen Om je handen Om je glimlach keer op keer Om de dagen Om de uren Om eergister nog zeer teer Om dit alles en nog meer is vandaag nog slechts teer zeer. -Mireille Hugaert-

27.TranenEen gebaar, altijd klaareen vraag, nooit eens nee, altijd graagje was er voor je vrienden, voor je vriendinnen.Die geest zal niet meer zijn wat ze vroeger was.Tijd om afscheid te nemen was er niet.Geen tijd voor een laatste kus.Geen tijd voor een laatste omhelzing.Geen tijd voor een laatste woord.Je had nog zoveel te vertellen.Maar het lot heeft er anders gewild.Wat er rest zijn tranen.Tranen van pijn ,woede en onmacht.Kon ik ze maar drogen en ik loop naar je toemaar wordt gehinderd door de muur van de dood.Ik schreeuw woorden om je te troosten maar ze gaanverloren in de zachte bries van de eeuwigheid.Een zachte bries...M'n liefste, voel je die bries ?kom naar buiten en proef de nieuwe morgen !Sla je ogen op naar de horizon !Laat je tranen drogen door die zachte briesvan de eeuwigheid.

28.Een broos gestel, een moe gelaat maar mateloos haar liefde, waarvan een vonk ons leven zin kan geven.

29.Een stap is ‘t maar van wieg tot graf, voor ouden en voor jongen. Gelukkig die, dit leven af, hoe kort of lang het God hun gaf den beteren weg ingongen. -Guido Gezelle-

30.Nu zijn hart niet meer klopt en zijn ogen zijn gesloten, is er nog maar één waarnaar hij kan uitzien, en dat bent U, onze God, de God van alle mensen. Heer, Gij zijt mijn aanvang en mijn einde,daartussen ligt naar U m’n levenstocht. Een weg van vreugde en verlangen, een weg van afscheid, aarzeling en van pijn. Maar steeds opnieuw vond ik vertrouwde sporenvan stappen die de Uwe zijn. Nu hebben wij veel verdriet, maar al de mooie herinneringen zullen onze troost blijven.

5

31.De adel van een mens kan niet verloren gaan. Zijn geschiedenis gaat voort over de grens van de dood heen. De dood is geen einde en verdwijnen in het niets. Alleen een poort is hij : daarachter schijnt voorgoed het levenslicht.

32.Zij was dankbaar voor het leven, voor haar gezin, voor de goedheid van de mensen. Door haar eenvoud, door haar altijd maar werken en haar geloof in God die trouw is en alles ten goede leidt, was zij een moedige vrouw, een vrouw om van te houden. Met pijn en hoop groeten wij u ten afscheid. Vaarwel moeder en leef in eeuwigheid.

33.Vader was een plichtsbewust man. Hij heeft altijd hard gewerkt en alles wat hij deed moest “in orde” zijn. Hij ging de moeilijkheden niet uit de weg, maar zocht steeds naar een oplossing. Hij kon genieten van eenvoudige dingen. Voor de natuur stond hij telkens weer in bewondering. Hij lachte graag en bewaarde zijn zin voor humor tot de laatste dagen. Ondanks zijn pijn bleef hij bezorgd en attentievol. Hij heeft gevochten om te mogen leven. Vader, we zijn je dankbaar.

34.Alles is voorgoed gedaanals jij er klaar voor bent.Ik heb aan je zijde gestaanMijn God, ik heb je graag gekend.Ik blijf nu hier, jij gaat naar daar,en daar is niet zover van hier.Wij spreken af, ik weet niet waaren daar ontmoeten wij mekaar. -Clouseau-

35.Het is voor ons een onnoembare pijn afscheid te moeten nemen van een mens die ons zeer dierbaar was. Tot U, Heer, richten wij ons met al ons verdriet. Wil leven schenken aan onze overledene tot over de grenzen heen van dit leven op aarde. En wees een troost voor allendie gewond werden door dit heengaan. Wij vertrouwen op U, Heer, die alles ten beste leidt, voor diegenen die in U willen geloven..

36.Gij komt tot ons als ‘t avond is, in ‘t sterven van de dingen, in ‘t afscheid dat het laatste is, in ‘t lied dat wij niet zingen. Op ‘t woord dat Gij spreekt hopen wij; uw liefde is ons toch nabij in duizend, duizend dingen.

37.Het lange afscheid. Het zachte avondlicht valt over uw dode gelaat. Hoe rustig ligt gij daar. De rimpels van pijn en ongemak zijn weggetrokken. Uw huid is glad en vredig. De opdracht is volbracht. Nu verlaten wij elkaar, maar het afscheid is al jaren bezig. Stukje voor stukje hebben wij u verloren. Het contact slonk bijna tot niets. Heer, Gij alleen weet wat in haar omging. Wij danken U voor ons moeder, want zij gaf ons het leven en de liefde door. Die taak rust nu op ons. -Uit “Similes”-

6

38.Heer, onze God, de naam van elke mens staat gegrift in de palm van Uw hand. Wij vertrouwen U onze dierbare overledene toe. Help ons geloven dat wij over de dood heen in liefde met elkaar verbonden blijven, dank zij Jezus, uw Zoon, onze Heer, die Gij uit de dood hebt opgewekt. Blijf trouw aan de liefde, vandaag en alle dagen tot in eeuwigheid.

39.Voor elk moment waarop jij ons uw vreugde gaf... Voor elk uur dat jij u voor ons hebt ingezet... Voor elke dag dat jij uzelf vergeten hebt... Voor elke nacht waarin jij voor ons gebeden hebt... Voor de vele jaren dat jij om ons bezorgd was... ...zeggen wij dank !

40.Eeuwigheid Dacht je dat het grootste leven dat hier op aarde heeft geleefd ,ineens totaal is afgeschreven, ineens geen enkel nut meer heeft ? Dat alle liefde die zij gaven, hun wijsheid of hun droefenis onder de aarde ligt begraven en dat daar niets van over is ? Ze leven verder en ze slapen niet één moment, geen enkele stond. De mensen zijn niet geschapen om op te bergen in de grond. -Toon Hermans-

41.Iemand in mijn levenheeft me zoveel liefde gegeven.Helaas mocht deze persoon niet langer meer leven.Ik hoop dat hij nu in goede handen ismaar dat hij ook blijft onthoudendat ik hem ontzettend mis.

42.De tijd gaat te langzaam voor wie wacht en te snel voor wie bang is. Hij is te lang voor wie rouwt en te kort voor wie blij is.Maar voor wie lief heeft bestaat de tijd niet.

43.Eén klapen de weg naar huis wordt eindeloos langEén klapen met de wagen komt ook een leven tot stilstandEén klapen 1 seconde duurt voortaan een eeuwigheidEén klapen een beloftevolle toekomstwordt plots een dramatisch verledenDie ene fatale klap,dat ene moment, die ene plekZoals het zwaailicht van de ziekenwagenzullen ze steeds opnieuw oplichtenin de herinneringMaar erger nog dan de herinneringblijft die prangende vraag nazinderen :Waarom ? Waarom jij ?En toch....Blijf niet treuren bij die ene klap.Want ... (naam) kwam wel degelijk thuis.Zei het langs een andere weg.

44.Ik weet het wel, er komt een dag dat ik deze aarde niet meer zal zien, als het doek gevallen is over mijn ogen en het leven verdwijnt met een stille groet.

45.Je vloog naar een oord waar je niet meer wordt gestoord. Je liet een glimlach achter bij onze droefheid, als wachter, alsof je ons nog altijd hoort. - Mark Meekers-

46.Hij was een eerlijk, eenvoudig en hardwerkende man die zeer bekommerd was om zijn gezin. Allen die hem gekend hebben zullen zich hem blijven herinneren als een ijverige man. Soms valt het moeilijk te geloven dat de dood geen eindpunt is. Wij vertrouwen vader nu toe.

7

47.Wees nu niet bevreesd, want Ik heb u verlost, u geroepen bij uw naam : gij zijt van Mij. Ik vergeet u nooit. Zie, in mijn handpalm heb Ik uw naam geschreven. -Jesaja-

48.Er is zon aan de andere kant van de tuin der wolken en lucht en licht. Er is rust aan de andere kant van de brug der zuchten, geen pijn, geen verdriet. Er is dageraad na de nacht, na het duister en de nevels. Er is zon aan de andere kant en Hij.

49.De bomen komen uit de grond en uit hun stam de twijgen en iedereen vindt het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen, we zien ze vallen naar de grond en dan opnieuw weer groeien, zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft opnieuw zal bloeien.

50.Als een droeve traan is een leven door ons heengegleden. De kracht en sterke levenswil zijn ons bijgebleven. Dan ook is het leven eeuwig. We dragen het in ons. Zo blijft de traan dan even een stille mijmering en drager van een lieve herinnering.

51.De moeders gaan maar sterven niet, zij leven naar zij geven. Zolang men moeders kinderen ziet, zolang zal moeder leven. O kinderen, al wat moeder was, zij heeft het u gegeven. Laat elk iets van wat moeder was, hernieuwd in u herleven.

52.Er is een zin die alles kan omvatten, waarin geen woord teveel geen woord te weinig staat : “je was een mens om van te houden” Moeder, hoe zouden we je dan ooit kunnen vergeten.

53.Sterven doe je niet ineens maar af en toe 'n beetje en alle beetjes die je stierf, ‘t is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan je zegt ik ben wat moe, maar op 'n keer dan ben je aanje laatste beetje toe. -Toon Hermans-

54.Moeder, ik min het lied van bloemen, van vliet en nachtegaal; door slechts uw naam te noemen klinkt het schoner duizendmaal . Al stem ik mee die zangen, hoevelen zijn er niet ? Moeder, naar u gaat mijn verlangen, mijn schoonste lied !

55.Ik dank om al die jaren waarin ik gelukkig was. Te midden van velden, wei en groen mocht ik stil genieten van ‘t welig seizoen. Met stoere hand heb ik gezaaid en geplant en wachtte vol blijdschap op de oogst van mijn land.

8

56.Zijn glimlach en zijn zorgen zijn voorbij, zijn lieve aandacht voor de daagse dingen die door zijn hoofd en zijn vingers gingen en alles wat hij was voor u en mij. Wij kunnen vragen stellen, maar géén vraag en ook geen antwoord doet de pijn vergeten die wij tezamen om zijn heengaan leden en die zal blijven schrijnen nà vandaag. In zijn dapper rechtgetrokken spoor naar Gods oneindig land lopen wij Hem achterna. Hij is niet méér dan enkele stappen voor. -Anton Van Wilderode-

57.Moeder,in je leven heb je ons een aantal waarden voorgeleefd : eenvoudig in je omgang met anderen, stil geluk om de kleine dingen van elke dag, luisterbereidheid voor allen die je tegenkwam, bezorgdheid om je naastbestaanden. Graag willen we aan jou blijven denken als een goede moeder, die ons toonde wat beminnen, houden van betekent in het dagelijkse leven: niet iets van vele woorden, wel een voortdurend bezorgd aanwezig zijn. We bidden dan ook dat je nu tenvolle de liefde van de Heer mag ondervinden.

58.Vader, het doet ons verdriet afscheid te moeten nemen, alhoewel we weten dat dit heengaaneen verlossing is uit je lijden. Het doet ons pijn dat je niet meer bij ons bent, dat we je zachte vriendelijkheiden je diepe genegenheid moeten missen,dat we thuis geen vader meer aantreffen. Wij beseffen nu dat we zoveel aan joute danken hebben :de manier waarop je ons hebt voorgeleefd,de goedheid en liefde die je ons betoonde,de vreugde en geborgenheiddie we bij jou mochten vinden. Over de dood heen zullen we in liefde met elkaar verbonden blijven en dankbaar zullen we aanje blijven denken en je blijven noemen: vader.

59.God, wij danken U voor moeder. Ze was hartelijk en goed en kende vele vrienden. Ze was gelukkig om het geluk van anderen en bedroefd om hun leed, blij en dankbaarom elke dag die ze mocht beleven. Wij danken U omdat zij een mens geworden isom van te houden en om nooit te vergeten. Wij bidden U dat er niets van dit leven verloren zal gaan, dat wat zij geleefd en gedaan heeft ten goede zal komen aan deze wereld.

60.Sterven is ‘n geheim. Leven is geven, is voor de anderen leven; voor je echtgenote en kinderen voor je familieleden voor je vrienden. Leven is je inzetten. Leven is sterven aan jezelf, ‘n heel leven lang. Zo leefde onze dierbare overledene, zo is hij van ons heengegaan.

61.De liefde overleeft. Je hield van alle mensen en zette je vele talenten kwistig in. Met een warme hand, tintelende ogen en een zachte lach leidde je ons gezinnetje. Nu rusten je nijvere handen en blijven zoveel dromen onvervuld. Lieve papa, we missen je zo.

62.Vader, veel te vlug ben je van ons weggegaan. We hadden je nog zo graag heel lang bij ons gehouden, moeder en wij. Je zat nog zo boordevol plannen, je wou nog zoveel doen... En toch voegde je er de laatste maandensteeds aan toe : als ik nog maar goed mag blijven ? Wie had er echter gedacht dat je reeds zo vlugaan je laatste tocht zou beginnen? We bidden voor je dat je nu gelukkig mag zijn bij de Heer.

9

63.Wij hebben moeder gekend, één en al toewijdingvoor haar werk en haar gezin.De ijver, die haar bezielde, was als het ware onmeetbaar; hoevelen hebben op haar geen beroep gedaan en zo stond zij heel dicht bij haar medemensen. Voor allen die haar van nabij kenden, was haar leven getekend door gedienstigheid en eenvoudige inzet. Zij die tijdens haar leven zo dicht bij ons was, zal toch nooit ver van U geweest zijn, Heer. En nu zij zo dicht bij U is, kan zij toch niet ver van ons zijn. Vaarwel moeder en leef in eeuwigheid.

64.Vader, Terwijl wij vandaag bij u stranden en stil kijken naar uw forse handen ligt de scheiding nu nog zo dicht en wat eens zwak was, is licht als wij mekaars sterke schakels zijn. Er was immers duisternis en pijn om u langzaam ter aarde te dragen, maar uw liefde blijft altijd bestaan die wij in Gods vervulling mogen verstaan. De grenzen van de eeuwigheid omwinden met onze liefde aan geen uur te binden om uw herinnering steeds weer te vinden. -Gunnar Riebs-

65.Geluk is het bereiken van een moeilijk evenwicht. Het is dansen op een slappe koord. Verwacht je te veel, dan ben je ongelukkig. Verwacht je niets meer dan ben je ook ongelukkig. -Leo Apostel-

66.Mijn dag is ten einde. Ik heb gezaaid en gemaaid en aan het brood dat ik voorbereidde hebben mijn kinderen zich verzadigd. Nu is mijn taak volbracht. -Paul Claudel-

67.Aan mijn moeder Jij die sprak van eerlijk blijven van recht door ‘t leven gaan hebt toen nog eens geglimlacht en alles was gedaan. Toen wist ik dat ‘k u nimmer nog iets vergelden kon uw stem deed mij ontwaken in ‘t klare licht der zon. Daar blonken grote tranen van heil en droefenis en ‘k voelde diep in ‘t hart wat een moeder is. -Willem Elsschot-

68.Moeder is rustig van ons heengegaan. Al wie haar kende kan getuigendat zij bescheiden, nederig en godvruchtig heeft geleefd. Hard heeft onze moeder tijdens haar leven gezwoegd en zij bleef tevens een voorbeeld van overgave,steeds bereid om kinderen en kleinkinderen te helpen met raad en daad.

69.Moeder, wij danken u om het beeld dat wij van u in ons hart mogen bewaren : uw allesgevende liefde van een moederdie onze familie verbonden hield, uw grenzeloze goedheid, uw levendig optimisme en uw wilskracht in het aanvaarden van alles wat het leven biedt.

70.Hij was een goed mens, die in alle omstandigheden een onschokbaar vertrouwen toonde in het leven. Hij bezat de wonderlijke en aanstekelijke gave om alles van de goede kant te zien.

10

71.Hij was een man als ik en gij, met droeve en met blijde dagen. Hij hield van u, hij hield van mij, Hij gaf veel liever dan te vragen. Nu schijnt dit alles weer voorbij, Een schijn die weer eens wordt bedrogen. Hij ging ons voor, voor u en mij, Bezit reeds nu, wat wij geloven.

72.“ Vader in de hemel, vandaag wordt van ons veel gevraagd. Dit afsterven vervult ons met zeer grote droefheid. Onze dierbare overledene ging heen uit ons midden, uit de kring van mensen met wie hij geleefd en gewerkt heeft. Het afscheid is zeer zwaar, Heer, maar niet troosteloos. Want vol geloof nemen we Uw woord aan: Ik ben de Verrijzenis en het Leven, wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven. Moge Christus onze kracht zijn om ons leed als christenmens te dragen. Amen.”

73.Als mens heb ik geleefd, als mens ben ik gestorven. Het leven was mooi, ik heb er tenvolle van genoten. Mijn vrouw en kinderen heb ik innig lief gehad. Ik heb hen geholpen en hen raad gegeven waar ik dacht dat het nodig was. Ik heb misschien fouten gemaakt... oordeel mij niet te hard. Ik verlaat jullie nu, niet voor eeuwig. In dit nieuwe leven wacht ik op jullie, wacht ik totdat wij terug samen zijn. In afwachting van dat blije ogenblik vraag ik alleen maar af en toe even aan mij te denken.

74.Moeder, Zacht streelden jouw handen elk van ons. Wij werden je koestering, je angst en je droom. Met weinig woorden leerde je ons hoe belangrijk liefde is.

75.Zoals een kaars stil uitdooft, om bijna ongezien te doven, zo is moeder heengegaan in die stille eenvoud, zonder dat het leven in de wereld erdoor verstoord wordt. De laatste jaren van haar leven is ze niet gespaard gebleven. Nu is ze stil heengegaan, haar kinderen in droefheid achterlatend, maar in de zekerheid dat ze voor moeder alles gedaan hebben wat ze konden doen.

76.Als je verdriet hebt, blik dan terug in je hart, en je zal zien dat je weent om wie je vreugde bracht.

77.Goede vrienden allemaal, uit het oog niet uit het hart dat is mijn goedendag U allen graag en gul toegezegd omdat leven en liefde nooit door sterven vernietigd worden maar nieuwe vormen krijgen in allen die liefde gaven en liefde ontvingen.

78.Als zand dat glijdt door je vingers, als water dat altijd maar wegvloeit, als de wind die je niet kan grijpen, dat is het leven dat is de dood, als een storm op een mooie dag, als een donderslag bij heldere hemel, als een bliksem in het donker, alleen de herinneringen blijven.

79.Ieder moment ging je een stap verdernaar het einde.Elke dag werd je kracht kleiner.Maar als je lichaam niet meer wil,sterf je vanzelf en wordt het stil.

11

80.Heel teder kwam de dood. Hoe zacht riep hij haar naam en droeg haar liefdevol, een witte bruid, over heuvels en dalen buiten ruimte en tijd. ‘t Oneindige spreidde zich zo troostenden bevrijdend over haar uit,terwijl behoedzaam haar grenzen werden verlegdaan het beloofde land van overvloed. En wij bewonderen nog haar kracht en moed. Zij was de sterke vrouw, de liefdevolle moeder. Tot in het uitzichtloze hield zij stand. Nu ligt zij als een parel glanzend in Gods hand.

81.We tellen de dagen die we samen gingen, uitbundig en ingetogen, vader, moeder en kinderen. Nu zwerven we langs de paden, de bossen, de velden om je handen te zoeken die ons begeleidden, om de woorden te vangen die ons hart warmden, om jou terug te vinden die we niet vergeten kunnen, die meer is dan slechts herinnering.

82.Wij hebben iemand verloren. Hij is ons zo lief. We zijn zo bedroefd. Wat kunnen wij zeggen, wat kunnen wij doen ? We zijn er stil van en zoeken in ons verdriet om zo dicht bij hem te zijn die niet meer bij ons is.

83.De winter ging de lente kwam, jij spitte de tuin en plantte rozen Nu bloeit onze bloementuin en doen de rozen me denken aan jou. -Edith Oeyen-

84.Herinneren is intens aanwezig zijn in ‘t diepste van je wezen. Herinneren is een leven dragen in jezelf met een glimlach om alle mooie dingen die het leven kleurden. Nu heeft dit afscheid, hoe zwaar ook, een diepe zin, gesteund.

85.Niemand heeft dit gewild. We probeerden er samen tegen te vechtenen toch... je zou gaan. Je had nochtans nog vele plannen, je wou nog zoveel doen en zien. Jouw kringloop was nog niet ten einde. Wij gaan verder en nemen daarbij alles mee, wat we van je kregen, van je leerden. We houden dat stukje, “jou in ons” in leven.

86.Een laatste hand,een laatste blik, ik schrik en huiver van die kilte. Een laatste woord,een laatste traan,voortaan heerst tussen ons ongrijpbare stilte. -Mireille Hugaert-

87.Elke dag plukte ze bloemen,de tijd liep met haar en in een waaier windademde de dood tot bij haar. Ze legde bloemen neer bij de vogels en vertrok toen naar het onbekende land. Daar plukt ze nu bloemen onder een altijd stralende zon. -Edith Oeyen-

12

88.Moeder zijn is ontvangen en bewaren, geduldig wachten en hoopvol verlangen. Moeder zijn is geven zonder maat, liefde en leven gunnen, vreugde schenken en gelukkig maken. Moeder zijn is leren spreken, aarzelende woordjes eerst, en ook een taal die richting en waarheid brengt. Moeder zijn is dag aan dag de zorgen en de vreugde delen, en ‘t zwaarste voor zichzelf behouden. Moeder zijn is vertrouwen in de toekomst, rustig op weg zetten en belangloos loslaten. Moeder zijn is eens afscheid nemen, en bij God uitzien naar de hereniging.

89.Nooit een onvertogen woordhebben we van hem gehoord.Je hoorde hem nooit zeurenen liet alles maar gebeuren.Waar haalde je de kracht vandaanom zo nog jaren door te gaan.Veel stille pijn heb je geleden.Nu is de grote strijd gestreden.

90. 't Heeft niet mogen zijn.Nog ‘n paar mooie jaren, hadden we samen kunnen beleven. Gelukkig zoals we waren, genietend van de herfst van het leven. Maar ‘n erge ziekte trof je reeds geruime tijd. Je vocht nog door,maar toch verloor je de ongelijke strijd. Hoe dapper ook verbeet je de pijn, toch heeft het niet mogen zijn. Herinneringen van weleer herleven. Vrienden die gingen, nooit is er één gebleven. Al doet het afscheid nog zo’n pijn, ‘t verdriet is groot, ‘t verlies van je dood. Toch zal je in gedachten bij ons zijn. ‘t Heeft niet mogen zijn.

91.Als een opgebrand kaarsje doofde zijn levensvlam. Zacht en verlossend kwam de oneindige rust. Moge de barmhartige Heerzijn leven genadig beoordelen en hem de vreugde schenken van het hemels geluk.

92.Stilletjes, als op de toppen van je tenen ben je heengegaan, ben je dààr heengegaan waar stilte nieuwe woorden weeft. De wind wuift er zacht je zorgen weg, de zon maakt er je glimlach warm, en in je arm draag je de bloemen waar je zo van hield. Omdat je voor ons verder leeft zien wij in onze stoutste dromen hoe je wandelt in een wondermooie tuin.

93.Sterven is afscheid nemen van de tijd, niet van het leven. Gelovig sterven is er door gehaald worden zoals Jezus en leven van tijd in eeuwigheid. Sterven is op het woord van Jezus de hoop verwisselen voor de zekerheid dat God liefde is. Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dicht doen en verpakken in goede gedachten der herinnering. Afscheid nemen is met dankbare handen weemoedig meedragen al wat waard is om niet te vergeten...

94.Afscheid. De dingen van het leven zijn licht of zwaar gegaan, als een prieeël van bloemen bedauwd met menige traan. Nu vouw ik mijn handen samen; voor immer vallen mijn ogen toe. Ze waren van ‘t harde strijden, van ‘t angstig wachten toch zo moe. Maar als ik ‘t leed van anderen vol liefde heb verstaan, dan mag ik vol verrukking in ‘t eeuwig licht naar God toegaan.

13

95.Oneindig als de cirkel, zonder begin en zonder eind, oneindig als de vibratie die voorbij de eeuwigheid trilt,oneindig als de sferen, waar geen punt noch streep ooit stopt,oneindig weten wij je verder leven zolang ons hart het ritme der herinneringen klopt. -Mireille Hugaert-

96.Nu ik er niet meer ben, vertel het aan de bomen hoeveel ik van je hou... Vertel het de wind die zachtjes met de blaadjes speelt... Vertel het aan de huizen van steen... Vertel het een kind dat nog net jong genoeg is om te begrijpen... Vertel het geen mens, ze zouden het niet geloven, ze zouden niet begrijpen dat een moeder van een zoon, een mens van een mens kan houden zoals ik van jou...

97.Met verdriet in ons hart en tranen in de ogen, denken wij terug aan de aangename momentendie wij samen doorbrachten. Hoewel wij je niet meer zullen zien en niet meer zullen horen, zal de herinnering aan jou ons niet verlaten.

98.Hoe lang leeft een mens uiteindelijk ? Duizend jaren of slechts één ? Is het een week of zijn het eeuwen ? Hoe lang duurt de dood ? Wat wil zeggen, voor altijd ? -Pablo Neruda-

99.We treuren om je gesloten ogen die ons blij aanschouwden,het vale grijs van het avondland overschaduwt nu de gouden horizon en rouwt met ons mee door eeuwig zwijgen De luister van je geest is opgenomen in afscheidsnevels die bloeiende bloemen omkelken. -Ugo Verbeke-

100.Kleine jongen, je kwam, je ging een korte weg, een vluchtig spoor in ‘t aardse land. Vanwaar ? Waarheen ? Wij weten slechts vanuit Gods hand tot in Gods hand.

101.In een tuin van wind en dode bloemen weten wij je steeds ver weg en zo nabij: een jongen die de klok heeft stil gezet en niet meer aan de nieuwe jaren went. Al wat ooit je jonge lichaam sierde is tot herinnering en stof vergaan, in de rust van oude foto’s en wat knikkers hebben wij je stem en handen opgeborgen. Jij was toen, maar nu al lang niet meer de warmte die ons koesterde bij kille dagen: je krimpt steeds verder weg en wij met jou, ooit zijn we samen in wat niemand weet.

102.Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen, zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht. -Rutger Kopland-

103.xxx, eenzaam verdween je in de nacht en niemand kon je volgen. Zo onvoorzien was je laatste reis naar die overkant... waar alleen God je opwachtte. Nu zien we je in een flits, met je glimlach, ons zo nabij. Zo blijf je samen met ons leven, elke dag. Tot weerziens.

104.Er is geen afscheid dat ons van hen scheidt. Altijd zijn ze ons nabij. In de stilte van ons hart blijven ze voortleven, als een geurende bloem, vol zachtheid, tederheid, verder bloeiend.

14

105.Hij was geboren voor de stille dingen, Waarmee wij leven - maar niet even lang -Waarvan wij ‘t wezen slaken in ons zingen, Totdat wij zinken en met ons de zang. -J.C. Bloem-

106.Geef mij je hand, en werp al je reisgoed weg want nu neem ik je mee. Nu gaan we lopen, en heel snel... Sneller dan de tijd om heel even te gaan kijken wat er van ons geworden zal. Hoe het eruit ziet zal ik je niet vertellen want dat weet je zelf ook wel.

107.Je wilde zo graag bij ons blijven en vocht zolang je kon. Maar deze strijd was niet te winnen. Tranen staan stil en zwijgend in onze ogen, als herinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.

108.Afscheid nemen is verwijlen bij een brok leven en stilstaan op de pieken van pijn en vreugd... Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen.Vader (moeder), we hebben je handen nu tot rust gevouwen, je hebt er zoveel mee gedaan voor ons... we zijn je dankbaar voor alwat je ons gegeven hebt. We bleven dicht bij jou, zoals jij er altijd was voor ons. Nu ben je weer bij ons vader(moeder), echt “samen-zijn” eindigt niet hier met het “aardse”. we zagen je zo graag.

109.Ze zeggen dat het went, maar men zegt niet wanneer. Dus leef ik met de dag en jij sterft telkens weer. Want ik hou zo van jou. Afscheid nam ik niet. Het einde blijft nu open zoals jij het achterliet.

110.De wind streelt als je handzacht langs m'n wang.De bladeren fluisteren je naamzacht in m'n oor.Ondanks de pijn van het gemishoor ik zeggen, ga door.Vol van liefde was je leven.Van het leed kreeg jij je deel.Nu is het lijden dan verdreven.Maar we missen je zoveel.

111.Voor de allerliefste moederDieper dan een oceaan hoger dan de hoogste berg heftiger dan een orkaanmis ik je zo ergZwarter dan een duistere nacht natter nog dan regen is mooier dan een bloemenpracht zo intens is mijn gemisGlanzender dan diamant feller dan een ijselijke kou word ik telkens overmand door mijn gemis aan jouHarder dan de hardste steen nog bitterder dan gal voel ik me nog steeds alleen omdat ik je nooit vergeten zalDoorschijnender dan een stuk glas duurder dan een groot cadeau denk ik aan hoe mooi het was o, ik mis je zo

112.Zij wou nog zoveel doen, toen de dood haar voortijdig naar een rijk van rusten riep uit het geliefde huis, waar zij ontsliep. De leegte die zij achterlaat is groot. Wij danken haar om alles wat zij bood zonder beraad, rijk van hart en geest aan wie haar beminden zijn geweesten die ze met zoveel zorg omsloot. De leegte, die zij achterlaat is groot, en blijft - na haar leven - duren na haar dood.

113.Als een sprookje kwam jij op de wereld, te mooi om waar te zijn. Als een engel ben je op elk moment in onze gedachten. De leegte die jij achterlaat is onbeschrijfbaar. xxx, wat missen we u ! We zullen je nooit vergeten.

15

114.De laatste avond was nog heel gewoon, zoals zo vaak voor weer een nieuwe morgen, het huis gesloten voor het nacht’lijk duister de ogen dicht na alledaagse zorgen. Een laatste maal werd je toegedekt. Onverwachts en woordeloosgaf je voorgoed de geest aan God. Waar ben je heen ? Waar is jouw leven ? Wij staan hier met wat kruimels in de hand, al weten wij ; Wat God geeft, blijft gegeven. Nu is jouw woning aan de Overkant. Blijf ons dragen over de ongeziene horizon, zoals wij jouw naam zullen blijven fluisteren, spreek ook tot ons in de stilte van ons hart, wij zullen blijven luisteren...

115.Moeder. Het is een wonderbaar iets, een moeder. Anderen mogen u liefhebben : uw moeder alleen begrijpt u. Ze werkt voor u, zorgt voor u, bemint u. Zij vergeeft u alles, wat ge ook doet. En het enige verdriet dat ze u naliet, is te sterven, is van u heen te gaan.

116.Sinds ik het van je weet - de dood, zo rakelings nabij - is alles wat je zegt en doet een beetje heilig en voorgoed. Want ieder woord en elke daad ontmaskert alle schone schijn en kan voor jou de laatste zijn... Te midden deze snelle tijd adem jij reeds de eeuwigheid. -Jan Coghe-

117.Te jong heb je het leven afgelegd met een ongeschonden jeugd en fris gelaat. Reeds duizendmaal vroeg ik wat kwaad waarom God zo een mens niet leven laat. Tot ik besefte : deze vraag is wanhoop boven diepe kloven omdat wij over alle dood in leven voort mogen geloven. -Jan Coghe-

118.Vreugde en pijn. Op onze korte levensweg wordt menig droom gesloopt die hoopvol werd gebouwd. Slaapt aan de voet van elke vreugde niet een pijn, gesneden uit hetzelfde hout ? ‘t Geluk dat ons z’n kleuren biedt, heeft ook een ingebouwd verdriet : ‘t besef een kwetsbaar mens te zijn. Als na dit kort en broos bestaan het hart een laatste maal zal slaan, verdrijft de vreugdezon voorgoed de schaduw van de pijn. -Miet Meys-

119.Het hoort bij het leven dat we allen moeten gaan ‘t is goed om af en toe, heel even, daarbij eens stil te staan ! Geen uren en geen dagen genoeg om te verstaan : het hoort ook bij het leven om steeds weer door te gaan. -Jan Coghe-

120.Nu alles faalt, heeft dit alleen nog waarde voor mij, die nooit één waarheid hebt ontdekt; ik zal van u niet scheiden als deze aarde mijn pover lichaam dekt. Ik heb maar één geloof : nooit gaat verloren wat eens de liefde zalig heeft bevrucht, en waar er twee elkander toebehoren is zelfs de dood geen vlucht. -Jan van Nijlen-

121.Wij moeten opnieuw beginnen van de grond af aan, van diep onder de grond, iedere dag opnieuw. Weer durven zeggen : lieveling, en vertrouw op morgen, hardnekkig gewone dingen doen tegen de nederlaag in. Een kruisteken maken en zeggen : ‘Onze Vader”’, en het geloven ook. ‘Onze Vader, die in de hemel zijt, waarom zijt Gij niet op aarde ?’ En weten : Hij is er toch. Hij is ons niet vergeten. Hij is in ons midden. -Gabriel Smit-

16

122.Aanvaard uw lot, niet klein, niet laf, want ook het nutteloos en stil gefluister van de wind, ergens een ster in ‘t duister, ‘t heeft al zijn zin, en wat gij af en toe verbeid hebt, dagen lang, en nu verkreeg ook dit was een geschenk van God. Vergeet uzelf. Gedenk de vrucht van ‘t kleine, ontvlucht niet bang en laf dit leven, waar uw strijd verloren schijnt, maar zing en herbegin, gelukkig als een kind, om ‘t klein gewin, terwijl gij vergaat doch eeuwig zijt. -Luc Verbeke-

123.Reconnaissants de ce qu’elle a représenté à nos yeux, nous n’oublierons jamais les valeurs qu’elle nous a apportées. Les familles vous remercient pour votre sympathie, vos prières et votre présence.

124.Oh tu me manques, par mes chemins et partout ou je vais, je viens, depuis l’aurore, et tout le jour et plus encore au long des soirs. Quand solitaire mes pleurs s’écoulent soit de bonheur, soit de chagrin, tu me manques et quel tourment ta place vide à mon côté.

125.In haar lange leven was zij steeds de centrale figuur van heel haar grote familie. Rijkbegaafd naar geest en hart, dacht zij niet aan zichzelfmaar ze heeft zich steeds ten dienste gesteld van anderen. Altijd begaan met haar kinderen, was ze steeds bekommerd met wat hun goed was. Hun vreugde was de hare, en zij deelde in hun verdriet. Moge datgene waarin ze groot was tot ons blijven spreken als een schone en dankbare herinnering.

126.Voor elk moment waarop je mij hebt blij gemaakt, voor elk moment waarop je mij hebt vrijgemaakt, voor elke keer dat jij bij mij vertrouwen zocht ,voor elke schakel die ons nauwer binden mocht... zeg ik je dank. Voor elk lief woord dat zacht over je lippen kwam, voor al het kwaad dat jij mij uit het hart ontnam, voor elke gunst waarvoor je stil gebeden hebt, voor al die moed waarmee je soms geleden hebt, voor elke pijn die jij voor mij vermeden hebt... zeg ik je dank. Voor elke keer dat jij nog ontroeren zult of door je zachte trouwe blik beroeren zult, voor elk gebaar waardoor je mij vervoeren zult... zeg ik je dank, zeg ik je dank. -Will Ferdy-

127.Gestorven zijn is leven bij de genade van God, is er doorgehaald worden zoals Jezus en leven van tijd in eeuwigheid, is aanwezig blijven zoals God aanwezig is, mysterievol, niet aan tijd of plaats gebonden maar werkelijk vereend in geest en onvergankelijk geluk. Gelovig sterven is afscheid nemen van de tijd, niet van het leven, is zichzelf blijven zoals men geworden is, is het ene mysterie verlaten om het andere in te gaan, is op het woord van Jezus de hoop verwisselen voor de zekerheid dat God liefde is. -Ward Bruyninckx-

128.Het is nu stil, ik droog mijn tranen, ik luister naar het huis, het huis waar we ooit samen waren, voor altijd jouw thuis. Het is nu stil, ik droog mijn tranen, ook vandaag heb ik om jou gehuild, in dit huis waar we ooit samen waren, voor altijd jouw thuis.

17

129.Alles valt stil. Wie kan je nog strelen, nog zeggen, dat hij van je houdt. Je bent zo eindeloos ver. Je hart is stilgelegd. Je benen worden stijf, je armen, je mooie handen, je ogen. Alles valt stil. Daareven was je nog hier. Eén moment en je huis was leeg, je lichaam verlaten, Ben je nu zo ver weg, onbereikbaar ver ? Of hoor je mijn roepen. Misschien zie je mijn tranen. Ik weet het niet. Waarom laat je mij je dood en kies je zelf het leven ? -Phil Bosmans-

130.Nu wij de stem niet meer zullen horen van deze afgestorvene, nu hij/zij niet meer zal binnenkomen, ons niet meer zal toelachen, een hand geven of gewoon naast ons zitten, lijkt het alsof alles voorgoed voorbij is. Nochtans blijft de mens dromen van geluk en leven. In God wordt deze droom werkelijkheid.

131.Als straks sneeuw en ijzel het gescheurde land weer dekken, wekken zomerse herinneringen ons dagelijks bestaan. Lang nog zullen we je missen en heel lang zal het duren voor we kunnen zeggen het was goed, je mag je eigen weg nu gaan.

132.Lorsque la neige blanche couvrira le pays déchiré, nous nous chaufferons l’âme d’un souvenir de ces beaux étés. Il nous faudra bien du temps, bien d’amour et de patience pour dire en toute conscience: Bon voyage, nous t’avons tellement aimé.

133.Vader, Het doet ons pijn dat je niet meer bij ons bent, dat we je vriendelijkheiden je genegenheid moeten missen, dat we thuis geen vader meer aantreffen. Wij beseffen nu dat wij zoveel aan jou te danken hebben: de manier waarop je ons hebt voorgeleefd, de goedheid en liefde die je ons betoonde, jij sprak van eerlijk blijven, en van recht door het leven te gaan. Vader, wij zeggen je dank, dank voor alles.

134.Dag moeder, dag bomma, je hebt er zo naar getracht om bij ons vader, bij onze bompa te mogen gaan rusten. We hebben er zo dikwijls over gepraat en we waren er klaar voor : jij om te mogen gaan en wij om je te laten gaan... We hebben je handen nu tot rust gevouwen, je hebt er zoveel mee gedaan voor ons... we zijn je dankbaar voor al wat je ons gegeven hebt. Dag moeder, dag bomma, we zagen je zo graag.

135.Altijd zult ge bij mij zijn... U te moeten missen is vreselijk. Help mij om die grote pijn te beheersen, zoals ge me steeds hebt geholpen. Nog steeds heb ik u nodig...wacht op mij want wij moeten terug samen.

136.er was vechten er was lachen er was strijden er was geven er was lijden er was leven Haar leven is geleefd Haar leven is beleefd.

18

137.Vrienden.. Je hebt er zoveel, ze helpen je keer op keer. Vrienden, blijven je trouw. Ze laten je nooit in de kou. Onthou..., jij hebt zo’n vrienden !

137. bisDe zon... Ik zie de zon ‘s morgens opkomen, samen met duizenden dromen. Ik kijk naar de zon, denk aan de dag toen alles begon: jij met de stralende glimlach, altijd, elke dag.

138.Als mijn leven het andere leven wordt, laat dan geen treurzangen glijden langsheen de straten. Ga naar het westen waar land in zee vervloeit en kijk naar het ruisen der golven even maar want het ruisen duurt voort, altijd voort. Plaats geen bloemenkransen op mijn graf maar schenk me groene grashalmen uit de levende duinen en ga bij zonsondergang met lampions en kandelaars op het stille strand en schenk bier en brandewijn en lach en dans op het ritme van de zee. -Brendel-

139.Je hebt niet geweten,toen je werd geboren.Je hebt niet gewetentoen je bent gegaan.Daar tussenin heb je veelte veel gewetenHet hoeft niet meer.

140.Wanneer wij aan haar denken ervaren wij hoeveel zij van ons en van de mensen hield. Wij zijn treurig om haar heengaan,nu groeit een ijzige stilte om ons heen,nu voelen wij ons plotseling hulpeloos en alleen. Uw naam zal altijd door uw kinderen en kleinkinderen dankbaar en met eerbied en tederheidworden uitgesproken. Blijf met vader over ons allen wakenvanuit de hemel, wij vergeten u niet.

141.Do not stand at my grave and weep. I’m not there, I do not sleep. I am the thousand winds that blow, I am diamond glints on snow, I am the sunlight on ripened grain, I am gentle autumnal rain. When you waken in the morning hush I am the soft uplifting rush Of quiet birds in circled flight. I am the soft stars that shine at night. Do not stand at my grave and cry. I am not there, I did not die.

142.Hoe dichter en intenser wij met hem/haar hebben geleefd, hoe heviger de pijn die brandt in ons hart. Onze zorgende handen voor hem/haar vallen nu stil. Wij dragen de zware last van het gemis.

143.Je hebt gewacht en gevochten, je gaf de strijd niet op. Maar nu ben je van ons heengegaan. We hadden het verwacht en toch kwam het nog plots. Je zal een grote leegte achterlaten. Op je gelaat was te lezen of je verdriet had of gelukkig was. Met liefde hebben we je verzorgd. Veel geluk en liefde kregen we hiervoor terug. En nu ben je er niet meer. Alles wordt nu stil. We zullen je erg missen, maar al ben je niet meer bij ons, toch blijf je steeds in onze gedachten.

144.Vader, ‘t Is stil geworden nu je er niet meer bent. Dank voor je lieve lach je bezorgdheid je steun je belangstelling je warm onthaal. We zullen je missen.

19

145.Wij hebben veel goede herinneringen aan een lieve,zo zorgzame moeder, oma en moemoe. Wij bewaren een ruime plek in ons hartvoor iemand met zoveel hartelijkheid,iemand die het steeds voor anderen goed wilde maken. Door haar gerichtheid op anderen voelde ze feilloos aan als iemand troost en steun nodig had.Haar gastvrijheid kende geen grenzen. Velen hebben genoten van haar lekker eten.Je proefde dat het met liefde werd klaar gemaakt. Met haar creativiteit en aanwezigheid zorgde zevoor sfeer in huis. We hadden haar graag nog wat langer bij ons gehad.

146.Vader, Nog niet zo lang geleden werd je ernstig ziek. Vandaag al dragen we je ten grave. Plots leek hetof je erge haast had om bij moeder te zijn.Je miste haar zo ! Bij alle kleine en grote dingen, droef en blij,altijd was er bij jou dat pijnlijke gemis,dat gevoel dat niets ooit volmaakt zou zijn. En toch hadden deze jaren zin. Meer dan vroeger zagen we en beseften wewelke waarden je ons voorleefde; We zagen je nooit aflatende bekommernis voor ons,je kinderen en kleinkinderen, je wilde dat wehet goed hadden, dat we gelukkig waren. Maar bovenal zagen we de eeuwige liefde van een man voor een vrouw en hoe alleen die liefde een mens vol-ledig gelukkig maakt. Nu laten we je los, vader, de cirkel sluit zich.Voortaan ben je in ons. Want ook beseffen we nu: Vaders en Moeders sterven niet echt, ze leven voort in hun kinderen !

147.Vader,.. niet de duur van je leven telt,wel de inhoud die je er aan gaf. En die inhoud was duurzaam. Eenvoud, eerlijkheid, geduld, begrip,en nog zoveel meer,de kleine dingen die een mens groot maken,ze zaten in je leven verweven. Maar het laatste jaar... je ziekte, je verdraagzaamheid, je optimismeen je goedheid, het was niet gemakkelijk, maar dank zij de gedrevenheid en toewijdingvan moeder, heb je dit allemaal verwerkten is er een band ontstaan tussen ons allemaal,van waaruit wij de kracht putten om verder te gaan.

148.Liefste vader, Afscheid nemen is heel moeilijk,het is iets waarover je liever denkt dat het nog nietvoor nu is. Het zal vreemd zijn dat je er niet meer zal zijn,dat we je niet meer kunnen zien. Je hield er zo van om bezig te zijn en anderente helpen, bij te staan. Je streed er telkens weeropnieuw voor het niet op te geven.Voor ons was je de eeuwige optimist,je genoot van het leven en van je gezin. Het kon natuurlijk niet blijven duren.Je hebt ellendige weken en pijnlijke uren doorstaan.We moesten je zien gaan, elke dag wat verder. Vader, nooit kunnen we jou vergeten.Vader, we zullen goed voor moeder zorgen.Voor haar was je de beste man.Weet dat ze je hiervoor altijd dankbaar zal blijven. Vader, we zullen nog dikwijls aan je denken.Je was de liefste vader van de hele wereld.

149.Je bent zo plots van ons heengegaan, dat je van ons geen afscheid kon nemen. Je was met ons zo begaan, hield zoveel van ‘t mooie leven Van kindsbeen af was werken zwaar, je was zeer stipt en zo bewust, steeds stond je voor je vrienden klaar, vergat jezelf en had geen rust. Je was iemand uit de duizend, een goede lieve vader en sterke man. Geen taak was je voor hen te zwaar, altijd bleef je voor hen klaar. één ding sterkt mij, o liefste; al die jaren van ons samenzijn, ‘t geloof in God die ons beloofde. Dit is geen afscheid, liefste mijn !

150.Het is tijd, ik moet nu gaan Ik zal geen afscheid nemen Kijk naar me uit in de regenbogen Hoog in de lucht Als de zon weer opkomt En de hele wereld nieuw is Kijk dan naar me uit en hou van me Zoals ik van jullie gehouden heb. -Vicky Brown-

20

151.Beste vader en grootvader, het afscheid is zwaar, maar in onze stilgeweende tranen schittert ook een ‘dank u’ voor wat je voor ons was en nu nog bent. We beloven je je eenvoud en onverwoestbare levensdrang tot voorbeeld te nemen. Help ons verder goede, eenvoudige mensen te zijn, je voorbeeld waardig.

152.Vergeet de mooie dagen niet. Als de horizon, zover je kunt kijken, donker blijft, zonder een teken van licht, als je hart vol verdriet is en vol bitterheid, als schijnbaar alle hoop op nieuwe vreugde en geluk verdwenen is. Zoek dan zorgvuldig in je herinnering de mooie dagen. Als je ze vergeet, ze komen nooit terug ! Vul je hoofd met blijde gedachten, je hart met vergevingsgezindheid, tederheid en liefde en je mond met een lach. Vergeet de mooie dagen niet.

153.Lieve moeder, Met droefheid in ons hart moeten we jouuit handen geven. Jouw leven onder ons was gesierd door eenvoud en dienstvaardigheid. Van tegenslagen en pijn ben je niet gespaard gebleven, maar toch werd jouw leven getekend door moeden tevredenheid om elke nieuwe dag. Jij kon genieten van de kleine dingen in het leven.Jij was een wijze vrouw, die de betrekkelijkheidvan de dingen kende.Jij hoefde echt niet veel te hebben om gelukkig te zijn. Jouw doel was het om je kinderen, klein- enachterkleinkinderen gelukkig te zien. Met veel respect en grote dankbaarheidzullen wij blijven terugdenken aan jouw liefdedie wij voelden, bij ieder woord en in elk gebaar.

154.Leegte, pijn en 't gemis, het verdriet is het ergstewat er op dat moment is.Iedereen heb je om je heen,verwerken doe je moederziel alleen.Niemand begrijpt wat 't isde leegte, pijn en 't gemis.

155.Jij was de zon in ons leven. Altijd bereid het beste van jezelf te geven. Een perfekte echtgenote, een blije en fiere moeder, een zonnige dochter en schoondochter. Wat zullen wij je missen.

156.Sous des apparences de dur et de costaud, ta sensibilité était à fleur de peau. Mal d’être... mal de vivre... Nul, malgré bien des efforts, n’aura pu t’éviter le pire. Ton chemin fut parsemé d’embûches mais le bout du tunnel était là... ...alors porquoi ?... Je suis sûre que bientôt, tu l’aurais chevauchée cette grosse moto ! Ta gaieté, ta serviabilité, ta générosité, Ton amour des enfants, Ta passion des animaux et ton bon gros rire resteront à jamais gravés dans nos souvenirs. Au revoir très cher ...

157.Goede Vader, de mens die mij het liefste was hebt Gij van mij weggenomen. Wij hielden van elkaar en gingen samen een deel van ons leven. Veel hebben wij met elkaar gedeeld, vreugde en leed, goede en kwade dagen. Wij hebben het goed gehad samen, al ging het niet altijd gemakkelijk. Ik dank U daarvoor. Mijn man heeft nu als eerste de eindstreep bereikt. Ik blijf alleen achter. Wees zijn liefde en trouw indachtig en geef mij de kracht en de moed om verder te leven naar uw wil, ook al valt mij dat soms zwaar “Wie van iemand houdt, stelt voor altijd zijn hoop op hem”. (“Al de dagen van ons leven”, 64)

158.Haar leven was als een orkaan, kort maar krachtig. Opeens viel het stil maar laat zijn sporen nadie wij niet willen uitwissen. Sporen van trouw en liefde voor de mandie haar gekozen had, sporen van moederlijkebezorgdheid en moederlijke fierheid,intense toewijding aan hen die haar dierbaar waren, drang naar rechtvaardigheid,creativiteit in het scheppen van gezelligheiden familiaal samen zijnen sporen van collegiale solidariteit.

21

159.All is well Death is nothing at all. I have only slipped away into the next room. I am I, and you are you whatever we were to each other, that we still are call me by my old familiar name, speak to me in the easy way wich you always used.Put no difference in your tone, wear no forced air of solemnity or sorrow laugh as we always laughed at the little jokeswe enjoyed togheter, play, smile, think of me... let my name be ever the household wordthat it always was let it be spoken without effect,without the trace of shadow on it. Life means all that it ever meant it is the same as it ever was. There is unbroken continuity why should I be outof mind because I am out of sight ? I am waiting for you, for an interval, somewhere very near, just round the corner all is well. -H.S. Holland (17e eeuw)-

160.Dank je wel om wie je was, om je zijn, je grootheid lag in je eenvoud en je echtheid. Je hield van het leven, van de kleine dingen om je heen. Je bent van ons heengegaan zoals je hebt geleefd, eenvoudig en stil, je hoefde niet anders te zijn, zo hebben we van jou gehouden. Blij om dit “zijn” zeggen we je : “dankjewel”

161.Altijd was jij er zonder je vragen te stellen voor wie of voor wat je was er voor ons zonder dat wij het echt wisten. Nu weten wij het !

162.Mijn moeder, zij was een vrouw om van te houden. Vriendschap was voor haar geen ijdel woord. Zij heeft van het leven geproefd met zijn zoete en zure vruchten. Het oude geloof van weleer had zij niet vergeten. Zij was een vrouw om van te houden.

163.Lieve mama, lieve grootmoeder, wij danken je voor je liefde, je levenslust en je wilskracht. Met goedheid en lieve zorgen heb je ons omringd. Je hebt ons zoveel gegeven : Besef van alle mooie dingen in het leven. Kracht om moeilijke momenten te overwinnen. Fierheid waarmee je ons voorging. De gave eerst aan anderen te denken, en jezelf voor anderen weg te schenken. Als troost blijft ons de herinnering “In alles ben je groot geweest.”

164.God, ik roep tot U : in mij is het duister maar bij U is het licht. Ik ben eenzaam maar Gij verlaat mij niet. Ik ben bang maar bij U vind ik hulp. Ik ben onrustig maar bij U is vrede. In mij is bitterheid maar bij U is geduld. Ik begrijp uw wegen niet maar Gij weet de weg voor mij. -Dietrich Bonhoeffer-

165.Eerst tranen van blijdschapnu tranen van verdriet,het komt aan als een klap,geloven kan ik niet.Eerst met vreugde door het levennu, angstig kijkend naar de dood.De gezelligheid die je kon gevenwas niet te beschrijven zo groot.Eerst leek alles zo helder,zo fijn, de werkelijkheid keihard.Waar moet ik toch zijnmet al de vragen die me zo hebben verward.

166.Je lot is al bepaald bij het begin van het leven De ene heeft een lange weg te gaan bij de ander duurt het maar even De ene kan het leven aan de ander kiest om weg te gaan Rust nu maar even we zien je wel weer in het volgend leven

22

167.Met eerbied en genegenheiddenken wij terug aan hem. Hij was een goede, werklustige en eenvoudige man. Wij zullen je missen.Wij zijn bedroefd omdat wij U niet meer tussen ons hebben. Wij begrijpen niet waarom je zo vroeg van ons heenging. Wij, met familie en vrienden,zullen je blijvend gedenken in ons hart.

168.Liefste, Jij bent liefde, pure liefde. We moeten ons niet afvragen ‘waarom ?’ maar je danken voor al je liefde en zorgen die je ons steeds belangloos geschonken hebt. Al is ons verdriet nog zo groot en diep vergeleken met de liefde die je gaf,is ze nietig en klein. We zullen steeds aan je blijven denken als een lieve zachte vrouw die steeds klaar stond voor iedereen, maar zichzelf daarbij vergat. Nogmaals dank je voor al je liefde.

169.Als het grote moment voorbij is,als de ogen gesloten zijn,als de stilte van de dood is ingetreden,zijn geen woorden te vinden voor wat je beleeft. Hoe mooier en rijker de herinneringen,des te moeilijker valt de scheiding. Misschien vouwen je handen zich tot een gebeden vertrouw je dit bange uur op de levende God. Maar, vergeet onze mooie dagen niet.Neem jezelf opnieuw helemaal in handen,vul je hoofd met blijde herinneringen,je hart met tederheid en liefdeen je mond met een lachen alles wordt weer goed.

170.Als een spinrag gewevenbroos, breekbaar en fijn, zo was je leven.Levend van uur tot uur, van dag tot dag.Door het diepe donker dwalendals een schim in de nacht.Zoekend naar het licht, naar een nieuwe start.Dromend dat het donker zou wijken voor rustgevende kracht.Daarna stilaan plaats zou maken voor heerlijk zonlicht.Vandaag heb je het zonlicht gevonden,hoef je niet verder meer te zoekenmaar kun je nu genieten van een welverdiende rust.Rust nu maar, je strijd is gestreden.Wacht daar op mij.

171.Je voulais simplement te dire que ton visage et ton sourire resteront près de moi, sur mon chemin te dire que c’est pour de vrai. Tout ce qu’on s’est dit, tout ce qu’on a fait que c’est pas pour de faux, que c’est bien même si ça fait mal, c’est gagné. Tous ces moments, tous ces matins, Je vais pas te dire de pas pleurer y’a vraiment pas de quoi s’en priver. Peut-être on se retrouvera et saches qu’ici bas, je suis là. Ça restera comme une lumière qui me tiendra chaud dans mes hivers un petit feu de toi qui s’éteint pas.

172.Je nam de laatste trein, vader, en de reis duurde lang. Zo ging je van ons heen, vader, de dood maakt ons alleen bang. Je was een goed mens, vader, het afscheid doet zo zeer. Maar de reis is ten einde, vader, rust in vrede bij de Heer.

173.Als een naarstige bij hebt u steeds gewerkt met stiptheid en vol overgavetot de ziekte u ondermijnde. Je hield van de natuur, de bomen, de planten. Wij hebben u altijd omringd met de tederste zorgen maar het heeft allemaal niet kunnen baten. Vaarwel, altijd zullen we blijven dromenvan uw mooie liefdevolle ogen. Rust nu maar, want niemand kan doorgrondenwelke vreselijke pijnen je hebt doorstaan. Later zien wij elkander weer.

174.De laatste uren voor het einde, dan wordt die grote wereld klein, is plotseling alles onbeduidend, tot aan het laatste beetje pijn. Wat zij zo indrukwekkend vonden, verliest zijn glans, verliest zijn zin, maar achter de gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin. -Toon Hermans-

175.Liefste echtgenote en moeder, wat is het stil en vreemd om te wennen. Als wij naar jouw plaats kijken is het moeilijk om deze stilte te leren kennen.

23

176.Op een mooie ouderdom, uitgeput aan krachten,ging vader zachtjes van ons heen. Hij is heengegaan zoals hij was,in alle bescheiden stilte. Wat deed het ons pijn, zo machteloos toe te moeten kijken. Maar jij, jij bleef tevreden,heel kenmerkend voor je leven : een leven van vlijtig werken, waarbij je liever wilde dienendan gediend te worden, liever geven dan te krijgen liever zwijgen dan te klagen,en voor jezelf heel weinig te vragen. Het wordt stil om ons heen. Wij begrijpen het niet, jij was nog zo graag bij ons gebleven, het doet zo zeer...

177.Het huis is leeg en stil. De stoelen, de tafel, de kast en het bed stellen niks voor. Het gras is groen, de lucht is blauw,maar toch is alles anders zonder jou. We zullen je missen en we zullen altijd aan je denken, maar één ding moet je zeker weten, we zullen altijd even veel om je blijven geven.

178.Vader, te vroeg en zo ontzettend vlug,ben je van ons heengegaan. We wisten dat een ernstige ziekte je in de greep hield, maar toch... je bent er niet gaan bij liggen. Nu weten we maar voorgoedhoezeer we bij mekaar horen. We hadden een fijne thuis.Voor die thuis heb je gewerkt vader, hard gewerkt. Je was daarbij altijd klaar om te helpen, bij moeder,bij de kinderen, bij familie, bij vrienden. “Dierbare echtgenote, over de dood heenblijven we mekaar trouw. Lieve kinderen, kleinkinderen en vrienden,troost moeder en wees een grote steun voor haar.Ik zeg u geen vaarwel,maar tot weerziens."

179.Moeder, mag ik een bloemetje planten op je graf en de blaadjes plukken als ik beef ? mag ik je vragen stellen als ik geen raad meer weet en wachten tot de stilte antwoord geeft ?

180.In grote dankbaarheid gedenken wij haar liefdeen zorg voor ons. Ze droeg ons in haar hart. Haar liefdevolle toewijding zullen wij nooit vergeten. Wij zijn ook dankbaar, dat wij aan haar een stukje liefde en zorgmochten geven, toen zij het nodig had. We danken eenieder, die voor haar in haar levenveel betekend heeft, juist ook in dagen van moeite.

181.Mama is het woord waar het leven mee begint, mama is het woord dat hoort bij ieder kind,een woord om zacht te zeggen, niet om luid te schreeuwen, het hoeft niets uit te leggen en gaat door alle eeuwen, mama is het woord waar de mensheid mee begint, mama is een ander woord voor liefde. -Toon Hermans-

182.Son beau sourire et ses douleurs sa force tranquille et sa douceur. L’écoute et le sens de l’autre ne sont plus là. Mais tout ce qu’elle a été pour vous et moi tout cela nous restera. Une mer de tristesse s’etend devant vous jusqu’a l’infini mais retournez vous et admire la terre fermé à vos pieds. -Boedistisch gezegde-

183.Vandaag wilde ik weer in uw schoot, de humus van leven en dood, moederken, mijn hoofd neerleggen. En wachten wat gij zoudt zeggen. -H. Van Herreweghen-

184.Vader, een jaar geleden ben je ernstig ziek geworden. Moedig ben je blijven vechten. Je gaf niet op ondanks de onmenselijke pijnen die je hebt moeten doorstaan. Nu je strijd voorbij is beseffen we des te meerwelke leegte je achterlaat.Je hebt gestreden zoals je leefde:hard, moedig, maar vooral “in stilte”. Omringd door ons allen ben je dan zachtjes ingeslapen. We zullen proberen om datgene waar je zo hard van hield verder te zetten.

24

185.Zij was een stille moeder, die elke dag weer opnieuwin de weer was voor haar gezin. Zij die veel tegenslagen verdriet kende, maar toch moedig bleef voortdoen. Na een leven van noeste arbeid is ze stil en rustigvan ons heengegaan om voor eeuwig te rusten.We bewaren de mooiste herinneringen aan haarmoederlijke bezorgdheid en buitengewone toewijding voor haar kinderen. Haar heengaan laat een leemte na voor allendie haar van dichtbij kenden.

186.Vandaag is de pelgrimstocht van mijn leven voorbij en mijn geschiedenis is tot een einde gekomen. Bewaar één woord voor mij in uw stilte, o wereld, wanneer ik dood ben; ik heb u liefgehad. -R. Tagore-

187.Niets blijft duren ... niet de vuren, niet de muren van het ouderlijk huis, niet de kinderen in de straat, niet de vrienden ‘s avonds laat, niet de vogels in de bomen, niet de dag die nog moet komen, niets blijft duren ... tenzij dat lichtpunt diep in mij, dat onophoudelijk geruis ...

188.Verlies was er al voor het einde, de rouw voordat het afscheid kwam. Toen die onzekere verwarringbezit van uw gedachten nam. Wij voelden mee met uw verdriet. Nu rouwen wij maar treuren niet.

189.Eenzaam... ik wist niet wat men daarmee bedoelde totdat mijn leven op zijn “kop” stond. En het begrip eenzaam door het plotseling wegvallenvan jouw jonge leven uitvond.Een van de belangrijkste personen uit mijn leven mocht hier bij mij haar liefde niet meer geven. Zomaar ineens verdwenen, echt voor altijd ! Niets te vertellen of aan te doen, ik ben je kwijt.Niemand van mijn leeftijd in de buurt om te delen hoe pijn dit doet. Niemand die kan vertellen hoe het nu zonder jou verder moet.Ik doe mijn best om alles aan jou te onthouden voor altijd! Herinneringen in mijn hoofd en hart tot in de eeuwigheid !

190.Zoals een vader van zijn kinderen houdt, zo houdt God van wie Hem vereren. Hij kent onze broosheid, Hij weet dat wij maar stof zijn. Kort is het leven van een mens, hij is als een bloem in het gras; een windvlaag, en het is gedaan, je vindt haar niet meer terug. Maar Gods liefde duurt eeuwig voor wie Hem vereren; Zijn heil is bestemd voor alle geslachten, voor wie zich houdt aan Zijn verbond en Zijn geboden naleeft. -Psalm 103 : 13-18-

191.Heel stil is hij van ons heengegaan, zoals hij heeft geleefd. Zijn leven was één en al goedheid en liefde,vriendelijkheid en eenvoud, steeds denkend aan de anderen. Moge wat zijn leven zo sierde ook voor ons een beetje werkelijkheid worden. Liefste echtgenote, ik dank u voor de zorg en liefde, treur niet, ik blijf bij u. Liefste kinderen en kleinkinderen, ik hield zoveel van u, gedenk mij en help moeder in deze moeilijke tijd. Ik dank u voor al wat ge voor mij gedaan hebt, blijf in ware vriendschap verenigd.

192.Een goed mens verliet deze wereld, waar de zorgen hem niet werden gespaard. Hij had de last op zich geladen een eerlijk mens te zijn. Schijn was hem vreemd en hij was steeds oprechtin al wat hij deed. Zijn werkzaamheid en de liefde voor zijn vrouw maakten hem bemind door iedereen. Hij was een en al eenvoud en hij was om alles bekommerd, waardoor hij door eenieder werd geacht.

193.Laat nu je lieve handen rusten. Ze hebben al genoeg gedaan, Ze sleepten ’s levens last en lusten en brachten altijd liefde aan. Nu zijn ze bleek, als uitgeblust, en rimpelig en zo klein en smal ... Laat nu je lieve handen rusten, dat ik ze, buigend, kussen zal.

25

194.Lieve moe, we kunnen maar niet geloven wat er is gebeurd,ook al voelde je het en heb je het ons zelf gezegd.We hebben de dag dat je zou overlijden altijd algevreesd. We voelen ons volledig machteloos,de handen gebonden.We hebben iemand verloren, iemand die een enorme af-fectie toonde, ook de dingen tegen ons zeidie we liever niet wilden horen, iemand die ons prees en ons bekritiseerde, iemand bij wie we altijd,voor wat dan ook terecht konden, en iemandvan wie we de meest wijze en doordachte adviezenkonden verwachten. Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn.Eén troost hebben we toch, je bent nu bij vaderwaar je zo van hield.Bedankt voor alles.

195.Heengaan. Vertrek en kijk niet om gij ziel, treur niet om zij die wenen, sta ook niet stil bij hen die spelen nog in het spel van deze wereld. Vrees niet, laat los die stof bevrijdt u uit dit leven en volg mij nu, ‘k ben dicht bij u, voel hoe wij samen zweven. De ruimte opent zich, de tijd vlucht weg heel ver, los op in ‘t licht, hier rondom u en wordt nu mee een ster.

196.“Ik ga terug naar waar ik van kwam. Mijn leven is me geschonken en nu geef ik het over in alle rust en vrede. Het was een groot en mooi cadeau dat ik ten volle heb geleefd. Treur als je wil, maar word niet boos of bitter. Ik heb geen spijt, noch verwijten. Door de dalen leken de toppen veel hoger en het uitzicht weidser. En ik hoop dat je, net als ik, je de fijne tijden zult herinneren en de moeilijke die overwonnen werden. En met mij zult denken: we hadden het goed !”

197.Met U Heer, zijn er geen verten meer en alles is voorbij. Des levens aanvang glinstert weer, geen gisteren en geen morgen meer, geen tijd meer en geen uren, geen grenzen en geen muren; en alle angst voorbij,verlost van schaduw en van schijn,wordt pijn en smart tot vreugd verheven ! Hoe kan het zo eenvoudig zijn ! Hoe kan het leven Hemel zijn, met U, o Kern van alle leven. uit “Adagio” van Felix Timmermans

198.Bedankt lieve mensen, voor alles wat u deed,voor de vriendschap en de wensen voor uw steun in alle leed. Kinderen, klein- en achterkleinkinderen, treur maar niet om mij, wees altijd opgewekt en blij. Ik heb voor u mijn best gedaan. Blijf altijd samen verder gaan. Ik ben het alleen zijn moe, daarom ga ik naar moeder toe. Dankjewel, omdat u van ver of dichtbij, een voelbare steun bent geweest.

199.En als ik dood ga, huil maar niet Ik ben niet echt dood, moet je weten, het is de heimwee die ik achterliet Dood ben ik pas als jij me bent vergeten. En als ik dood ga treur maar niet, ik ben niet echt weg, moet je weten, ‘t Is het verlangen dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij dat bent vergeten. En als ik dood ga, huil maar niet, ik ben niet echt dood, moet je weten, ‘t Is maar een lichaam dat ik achter liet. Dood ben ik pas als jij me bent vergeten. -Bram Vermeulen-

200.Schoon was het leven dat heenging, schoon door arbeid,schoon door gulhartige goedheid, maar schoner nog door een diep geloof en blij vertrouwen,een sterke liefde tot God en tot de medemens. Heer, laten wij haar gedachtenis in onslevendig houden en geef ons de krachtin christelijk geloof dank te zeggen,haar zo lang in ons midden te hebben gehad.

26

201.Een hart van goedheid boordevol Zijn grootste vreugde was te geven. Hij heeft zichzelf gegeven, liefdevol. Nu huist zijn ziel in ‘t eeuwig leven. Zalig was zijn stille dood. Zijn naam blijft in ons hart geschreven. Hij was in eenvoud groot.

202.Dit sterven is zo moeilijk te verwerkenzijn/haar leven was voor ons zoveel waardHij was een van die stille harde werkersdie iedereen, alleen voor zichzelf spaart.

203.Een moeder, hoe oud ze ook mag zijn, verlaat ons immer te vroeg, want we hebben maar één moeder op aarde. Haar plaats aan de haard is nu open, maar haar voorbeeld van goedheid,eenvoud en stilte, blijde dienstbaarheid,blijft voor ons een dierbare herinnering.

204.Noch de warmte van onze liefde, noch onze innige bezorgdheid hebben je kunnen helpen. We moesten je zien verder gaan, elke dag wat verder. Wij zijn dankbaar voor alle liefdeen vriendschap die je hebt gebracht. Rust nu maar zacht !

205.Haar lichaam is verstild nu zijzelf is weggegaan, ja, het is werkelijk. Het leven is terug geweken in stilte voor de vloed. De overvloed van leven die zachtjes aan komt wellen en de geliefde mee draagt naar zeeën van genade een oceaan van vrede, van levengevend water dat door de schepping heen stroomt en alle mensen meevoert van allerdiepste diepten tot in het grote zijn. Daar zal zij gaan leven, voorgoed geliefd, geborgen en in het volle licht. Ze zal nu alles weten, zien hoe we met elkaar zijn verbonden tot in de kleinste vezels en zinvol blijkt het leven, ja zinvol, zelfs na de dood. Nu kan ze met haar liefde ons allemaal omvatten haar grenzen weggevallen, alles achter zich gelaten is ze nu levensgroot.

206.Liefste moeder, Iemand verliezen die je zo dierbaar is als een moeder doet altijd pijn, ongeacht hoe oud zij mag worden. Toch zijn wij ook dankbaar omdat we je zo lang bij ons mochten houden, zoveel met jou hebben mogen delen. In deze gedachte vinden wij troost en moedom verder te gaan zonder jou. Altijd zullen wij je blijven herinneren als een moeder van weinig woorden met een groot hart voor haar kinderen, klein en achterkleinkinderen. Nu mag je samen met ons vader rusten in de palmvan Gods hand. En we weten dat jullie zullen blijvenwaken over ons. Liefste moeder, bedankt voor alles.

207.De navond komt zo stil, zo stil, zo traagzaam aangetreden, dat geen en weet, wanneer de dag of waar hij is geleden. ‘t Is avond, stille ... en, mij omtrent, is iets, of iemand, onbekend, die zachtjes mij beroerend, zegt : “‘t Is avond en ‘t rustens recht”. -Guido Gezelle-

208.Lieve ma, Jij... jij was er altijd voor ons en altijd zo blijmet onze pa. Jij was een lieve mama en grootmoeder,waarbij we altijd terecht konden. En toen je ziek werd, waren onze pa en wijer altijd om voor jou te zorgen. Voor hem was jij alles. Ma, we hadden samen nog zoveel plannen, we zouden samen nog zoveel doen... Liefste, samen hebben we veel meegemaakten doorstaan, doch onze liefde voor elkaar is eeuwig. We zullen je heel erg missen,maar jij leeft en groeit verder in ons met de jaren. Ma, we zien je heel graag.

209.M’n vriend, weet ge niet, dat alles, wat wij zien slechts een weerschijn is, slechts een schaduw van hetgeen ons oog niet schouwen kan. M’n vriend, hoort ge niet, dat het geraas van hier omlaag slechts is een zwakke echo van een jubelende symphonie ?

27

210.Hallo papa, hoor je ons ? Je ging zo plots van ons weg, we konden je niet meer zeggen welk een toffe papa je was, het was zo leuk om samen met jou te spelen en te lachen. Papa, we zullen je missen elke dag meer en meer. Zeg papa, zie je ons echt van hierboven in de hemel ? Kijk dan maar goed toe en hou ons wat in het oog. Wees gerust, lieve papa in ons hartje leef jij verder.

211.Een goede moeder heeft ons verlaten,geen geneesmiddelen, geen gebed,geen liefdevolle zorgen,geen woorden van opbeuring konden helpen. De Heer heeft gegeven en de Heer heeft ontnomen. Haar kinderen en kleinkinderen,familieleden en vrienden zullen haar steeds gedenkenen troost zoeken in de gedachte dat zij eensweer allen zullen verenigd zijn.

212.Tijdens je leven heb je je naam zonder meer eer aangedaan. Je liefde, warmte en zorgzaamheid kon je aan vele mensen kwijt. Dat gaf jouw leven grote inhoud, daarom is het voor ons nu zo koud. Wij zullen moeten proberen op fijne herinneringen te teren.

213.Ons aller en liefste mama, - want zo kende iedereen je toch - was dit nu echthet einde zoals je het steeds gewild hebt ? Was het echt zo de bedoeling toen je meteen laatste verwonderde glimlach afscheid nam ? Wij weten het wel ... Jouw hoofdbekommernis was steedsdat de anderen het naar hun zin zouden hebben. Jouw bezorgdheid om de anderen was steedsde rode draad doorheen je leven, jouw geluk kon erpas zijn als je anderen gelukkig wist. Dank voor dit toonbeeld, maar weet dat de pijn zal blijven.

214.Hij is heengegaan zoals hij was, in alle bescheiden stilte. Ons gevoelen was het moest komen, we wisten het en toch kun je het nauwelijks geloven. Hij was een brave man en hield van het leven zoals hij het zag.

215.U allen die een eind met mij door ‘t leven zijn gegaan, ik dank u, want elk mens heeft mij uiteindelijk goed gedaan. -J.C. Bloem-

216.Ons leven houdt maar een draad. Wie weet er, waar hij gaat of staat. Wanneer de dood zal komen. Welzalig is de sterveling. Die nooit in kwade wegen ging Maar die zijn leven dag en nacht Gods wil bewaard heeft en betracht. -G. Gezelle-

217.Hier staan we dan allemaal samen op jouw eindstation, wachtend op de trein waarmee je terug zal keren, maar we beseffen steeds meer en meer dat dat nooit zal gebeuren. Met pijn in ons hart en duizenden mooie herinneringen moeten we je laten gaan maar weet dat je in ons hart altijd blijft voortbestaan.

218.Zij was een goede vrouw en allerbeste moeder,die de last niet vreesde en altijd bekommerd was voor het geluk van haar huisgenoten. Dierbare kinderen, ik kan u niet genoeg danken voor alles, maar vooral voor de zorg die ik tijdens mijn ziek-zijn mocht ondervinden in de mij zo vertrouwde omgeving. Beminde klein- en achterkleinkinderen, waar ik zo trots op was, familieleden,buren en vrienden, je weet dat ik van jullie hield. Dank voor de vreugde die ik in uw midden heb beleefd en de vriendschap en genegenheid die jullie mij hebben toegedragen.

28

219.Ga maar en geef maar, laat maar los en zweef maar weg van deze oude aarde naar een nieuwe tijd. Vier maar en vlieg maar, vlinder weg en wieg maar, veilig in de warme armen van de eeuwigheid. En zo ben je geboren en zo ga je weer dood, dan begint alles weer van voren, het kind komt uit de moederschoot. Graai maar en kraai maar, naar die warme moederarmen van een nieuw begin. Lach maar en spring maar, heb maar lief en zing maar breng de aarde weer tot leven en alles krijgt weer zijn gelaat. En als je ziel ons loslaat en uitstijgt boven zee, het kan me niet schelen waar je heen gaat, vanaf nu zweeft er een stukje in mijn hart voor eeuwig met je mee. -Jan Ten Hoopen-

220.De zegen van een bejaarde. Gezegend ben je, als je verstaat dat mijn handen beven en mijn voeten langzaam geworden zijn. Gezegend ben je, als je zacht met me omgaat mijn stille tranen begrijpt en me laat voelen, dat je bemind word. Gezegend ben je, als je iets langer bij me blijft wanneer het overal donker wordt en als je even mijn hand vasthoudt wanneer ik alleen de nacht in moet, de nacht van de dood.

221.Zoals een kaars langzaam uitdooft, zo is het leven zachtjes uit haar geweken. Eenvoudig was haar leven zoals het leven vanzovele lieve moeders, toch jubelt ons hart van innige dankbaarheid, omdat de Heer ons zo een moeder, groot- en overgrootmoeder heeft gegeven. Nu is zij gaan uitrusten in de eeuwige vredebij haar man en kinderen die zij nooit heeft kunnen vergeten. Lieve kinderen, klein- en achterkleinkinderen,familieleden en vrienden, dank u voor alle goedheid en zorgen die ik van u mocht ontvangen.

222.Fluister zachtjes mijn naam. Hoor mijn leuke schaterlach. Denk aan mij zoals ik voor jou was... Hou me voor altijd in je hart.

223.Moeder, we wisten dat het onvermijdelijke zou gebeurenen toch heb je nog onverwachts afscheid van ons geno-men. Moeders sterven niet, zij leven verder in hen die ze liefhebben. We hadden je zo graag nog vele jaren bij ons willen hou-den, want je was zo’n goede vrouw, zo’n goede moeder en grootmoeder. Dank je voor zovele mooie momenten, jij was één uit de duizend. We zullen je missen.

224.x je ging de weg, die ieder van ons gaat, het was een moeilijke, pijnlijke, harde weg maar je zette door, ging tot het uiterste, dus slaap nu maar onder een hemel van sterren, sluit je ogen nu maar, en droom zacht.

225.Als er iemand dood gaat die je heel goed hebt gekend, dan is het nogal logisch dat je verdrietig bent. Misschien is het je bompa, misschien is het je vriend, misschien is het een ander die je ook zo aardig vindt. Want dood gaan is iets missen, het maakt je ook zo bang, toch zul je er aan wennen, al duurt het vaak heel lang.

226.Zelfs nu jouw licht is gedoofd,blijf je stralen.De herinnering zal de eeuwigheid halen.Eenieder die jou heeft gekendvoelt het verlies,een gevoel van wat niet went.In ons zal je voort blijven leven.Wij zijn een deel van het veledat je hebt gegeven.

29

227.Met zijn sterk hart heeft hij tot het laatst gevochten tegen zijn kwaal en tegen de dood. Een verbeten maar ongelijke strijddie hij niet heeft kunnen winnen. Tenslotte is hij rustig en gelaten van ons heengegaan, gesterkt door een laatste handdruk van zijn liefdevolle echtgenote, onderweg naar het land waar hij eeuwig zal kunnen kaarten,op de duiven letten, een pintje pakken.

228.Vlinderpark. De gedachten van bompa zijn vlinders geworden. Ze fladderden rond in de tuin van zijn hoofd. Ze botsten en struikelden en kennen geen orde. Zoeken naar iets dat hem nooit werd beloofd. Iets waar bompa van droomde, zijn leven lang. Iets van wachten naar een straks en steeds later. Maar wachten werd onrust en twijfel maakt bang. Vandaar in zijn oog soms een vlinder van water. -Johan Van Oers-

229.Er is een boom geveld met lange groene lokken. Hij zuchtte, ruisend als een kind terwijl hij viel, nog vol van zomerwind. Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken. - M. Vasalis-

230.Moeke, we zullen je missen. De warme, zorgzame thuis, je helpende handen. Waar blijven we nu met onze vragen, bij wie kunnen we nu terecht ! Jij was de steun voor velen en zelf werd je gedragen door een kleine kring van mensen rondom je. Dankbaarheid in de ogen van anderen was je bron van kracht. In de mist van ons verdriet zien we niet dat weggaan ook een blijven is. Wij nemen geen afscheid want je gaat niet weg. Verder leven in het hart van anderen is het mooiste graf.

231.Als een engel ben je veel te vroeg van ons weggevlogen. Je zal steeds in ons hart blijven. Je was een lieve en grappige jongen. Je was ieders vriend en snelde altijd iedereen ter hulp. Altijd mocht men op je rekenen. Met deze enkele woorden kunnen we je niet genoeg bedanken voor alles wat je ons hebt geleerd. Je zal altijd in ons hart blijven en wensen je een vredige rust.

232.Het leven is een grote reis met hoogten en met dalen en hoe die trip verlopen zal kan men niet zelf bepalen. Het lot bepaalt het reisverloop. Men kan er slechts in sturen en niemand weet ook van tevoren hoe lang die tocht zal duren. Tot plots het einddoel is bereikt... van deze aardse tijd en men de laatste reis begint die naar de eeuwigheid...

233.Ze hield van het wolkenspel boven de zee. Ze hield van de wind in haar zeil. Ze hield van de zon op een bloem, op haar wang. Ze hield van haar jeugd. Ze hield van ons.

234.“Moeder” is heengegaan. Zij was “de moeder” ongekunsteld, echt en waar ; de moeder die leven gaf aan haar gezin en het leven gaf om haar gezin. Door de goedheid van haar hart, had zij de genegenheid en de achting van iedereen verworven; daarom zal haar aandenken levendig blijven in het geheugen van al diegenen die haar hebben gekend.

30

235.Hallo kanker, geef me een antwoord. Laat ons gaan zij aan zij, maar laat de winst op het einde aan mij. We maken samen een dans, maar geef me wel een kans. Ik heb nog zoveel dromen, laat de dood niet te vroeg komen. Ik heb kinderen en kleinkinderen, ik wil bij hen zijn zoveel ik kan. Ik had nog graag mijn achterkleinkinderen gezien, en nog zoveel andere dingen misschien. Kanker, dood mij niet in de nacht, ik heb nog zoveel kracht. Maar ik zeg je: “ik win”, ik hoop op een nieuw begin. Wij staan ieder aan een andere kant, maar geef me toch je hand. Ik zal vechten keer op keer, alstublieft wees een heer. Laat de winst aan mij, ik wil niet verliezen van jou. Wat ik in mij voel: ik heb nog steeds een doel. Ik wil nog zoveel genieten van het leven, ik kan niet van jou houden, ook niet voor heel even, maar laat de winst op het einde aan mij. Dit is mijn manier van bidden, hou me toch in jullie midden.

236.In een zachte wolk.... muntgroene mist. Zag ik z’n schaduw het laatst. En ik, ik miste hem ! Hij vertelde van z’n leven En hoe hij ‘t had willen geven Voor elk van ons. En ik dankte hem ‘t Was goed geweest, Want toen hij haar zag... Als meisje, als oma en vrouw Zag ik het licht in z’n schaduw, Van een gelukkige geest. En ik hield van hem ! En zo wil ik ‘m bewaren ! Ik zal hem ook nooit loslaten ! Dag Peter.

237.Een moederdie altijd voor je klaarstaat,die je af en toe even lekker verwent,die voor jou door het vuur gaat,zo’n moeder verdient een groot compliment.

238.Moederke, er is van u hier op aarde geschilderd, noch geschreven. Geen beeltenis, geen beeld van u gebleven. Geen tekening, geen beitelwerk van steen. Tenzij dat beeld in mij, dat gij gelaten hebt alleen. O, moge ik nooit die beeltenis bederven, maar eerzaam in mij laten sterven.

239.Dode, je bent niet heengegaan zoals de anderen, niet ver van mij vandaan ben je stil blijven staan, onder anderen word je verzwegen, je bent de enige van wie ik zeker ben, als ik je naam straks noem zul je bewegen. -Johan Van Nieuwenhuizen-

240.Toen uw lijden lang en zwaar werd, heb je geglimlacht en aanvaard, moedig als geen, in de eenvoud van simpel moeder te zijn.

241.Een kaarsje.Ik brand er steeds weer ééneen kaarsje voor het leveneen kaarsje voor iedereenzo blijft de vlam wakenover ons en over hendie ons reeds hebben verlatenzo weet een ieder waar ik ben...

242.Zwaar werden de dagen, lang duurde de nacht. Hoe moeilijk is het vechten, bij ontbreken van kracht. Ik heb de berg beklommen, die jullie nog moeten gaan. Huil daarom niet mijn geliefden, ik ben in vrede gegaan.

31

243.Het is alleen Het is vreemd, het is stil, het is verloren. Het is leeg, het is nooit, het is ontkennen. ‘t Is doen alsof het niet bestaat en het is kwaad. Het is geen paniek, het is gemeen, het is verraden. Het is storm, het is slaan, het is gevangen. Het is niet weten waar naartoe en het is moe. Het is alleen het is alleen maar. Het is ver, ‘t is zo dichtbij, zo onbereikbaar. Het is zacht, het is zo lief, het is voor altijd uit “Het is alleen” van Bram Vermeulen

244.Wij zijn maar zandkorrels in de hand van de tijd. En toch zult Gij ons vinden en weer samenbrengen: het gebroken hart, de vermoeide geest, de gekwetste liefde, de levende en de stervende.

245.Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen. De stroom van een rivier hou je niet tegen. Het water vindt er steeds een weg omheen. Misschien eens, gevuld door sneeuw en regen, neemt de rivier mijn kiezel met zich mee, om hem dan glad en rond gesleten te laten rusten in de luwte van de zee. Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde bewijs van mijn bestaan. Omdat door het verleggen van die ene steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan. -Bram Vermeulen-

246.Afscheid. De laatste dag van mijn leven, als de zon voorgoed is ondergegaan en ik moet binnentreden in de nacht van de dood,wil ik zeggen, al kan ik niet meer spreken: Alles is goed. Alles is in orde nu. Ik ben niet dood. Ik ben gewoon naar de andere oever. Het leven verandert. Het wordt ruimer, voller, inniger, geen begrenzing en geen beperking meer. Er is alleen die eeuwige levensstroom waarin ik zacht en zalig onderga. Alles wordt ‘licht’. Alles wordt ‘liefde’. De aarde kan me geen pijn meer doen. In God zijn alle wensen vervuld. Ik kan alleen maar dankbaar zijn. Mijn geluk is volkomen. Ik leef. Ik ben in vrede, want ik ben geborgen in de armen van een oneindig lieve God. -Phil Bosmans-

247.Heel jong was je, maar je bleef niet gespaard van tegenslagen. Deze hebben je gehard, want je was voor ons een zon in sombere dagen.Je hele leven was je bezorgd om anderen.Je zachte woorden, je helpende handenstonden steeds paraat tot handelen. De laatste jaren ben je lichamelijk door een hel gegaan. Toch heb je in de herfst van je levenen ook daarna je leed sereen gedragen.Het verleden heeft zijn littekens geslagen.Het heden zal je rust geven. Voor ons blijf je een toonbeeld van liefdeen genegenheid. Vergeten zullen wij u nooit. Het leven moet verder zonder jou,maar diep in ons hart ben je heel nauw.Zoals jij zullen wij proberen uw fakkel, met liefde omgeven, aan onze kinderen liefdevol door te geven.

248.Personne l’a voulu. Nous avons essayés ensemble de se battre et pourtant... tu es parti. Pourtant tu avais encore beaucoup de projets, tu voudrais encore faire et voir tant de choses. Ton cercle de vie n’était pas encore fini. Nous continuons et prenons avec nous ce qu’on a reçu et apris de toi. Nous tenons ce ‘toi en nous’ en vie.

32

249.Er hangen nog twee blaren aan mijn esdoorn. Duizend anderen zijn rood geworden, alvorens dood. Vergeten te kijken. Vergeten gelukkig te zijn. Nochtans had ik een tuin waarin een stoel, en die stoel had mij, ik had een hand en die hand had een glas En mijn mond had meningen. Alles had. Alles had ons. -Herman de Coninck-

250.Beste mama, we nemen van u afscheid op aarde. Al lang hebben we jou een goede reis gewenstnaar vader en papa. En toch .. ben je onze “Mama”, onze “Oma”, zoals we je echt kennen. Een lieve, gedreven en vechtende moedermet al haar mogelijkheden. Je bleef gevoelig voor tederheid... een levensboodschap ! Wat er ook gebeure, liefde overwint alles en wordt ook zo beleefd en ervaren. Jouw liefde gaat niet verloren, de onze ook niet.

251.Ik had nog zo graag eens een bloeiende lentegezien, met nieuw groen en de eerste voorsmaakvan de zomer. Ik had zo graag nog eens de warme zomerzongevoeld midden op het grasperk,vermengd met de geur van vers gesneden gras. Ik had zo graag nog eens september beleefdmet de laatste zwaluwen en de nog weldoendekracht van de zomerzon en zijn avonden,die reeds het heimwee in zich dragenvan wat alweer voorbij is. In oktober zal ik dan toch weer het verlangenniet meer kunnen onderdrukken om nog eensde lente, de zomer en september te zien... Maar éénmaal zal geen “nog eens” meer zijn,toch ben ik dankbaar voor de vele lentes,zomers, septembers en voor het verlangen.

252.Van grenzeloos geduld vervuld hebt gij het oeverloze leed gedragen. En toen de pijn steeds ongenadiger ging knagen wist gij als géén wat lijden is. Vol droefenis in uw ogen vlogen de vogels van de dood steeds nader om u heen. Met ogen als van edelsteen hebt gij een laatste maal ons aangekeken. Tot gij, bij nacht, niet langer nog ontwricht aan alle lijden werd ontheven om eeuwig bovenaards te leven !...

253.Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen, wie het noodlot zal ontmoeten kan het morgen niet meer doen. Ga nooit heen zonder te praten want dat doet zo’n pijn, wat je ‘s morgens hebt verlaten kan er ‘s avonds niet meer zijn. -Toon Hermans-

254.Als een vlinder heb je geleefd, prachtig en geliefd door je kinderen en kleinkinderen getrouwd met een lieve vrouw en toen was je ineens weg, onze harten gegriefd.Nu vallen onze tranen als een regen uit ons hart want zonder jou, lieve Opa wordt het voor ons allemaal toch wel een beetje hard.Ons vlindertje is uitgevlogen naar een prachtig land waar wij samen allemaal na dit leven zullen lopen, hand in hand.Opa, ik zeg u nu gedag, maar ooit zie ik u weer onthoud dat ik veel van u hou en kijk alle dagen vol liefde op ons neer.

33

255.Ik kan helaas geen afscheid nemen Ik kan helaas niet bij je zijn Maar ik denk aan jou en voel de pijn Pijn die een leven lang zal duren Het had ook anders kunnen zijn...

256.Ik weet niet wie - of wat - de vraag stelde. Ik weet niet wanneer zij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde. Maar eens zei ik ja tegen iemand - of iets. Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is. -Dag Hammerskjöld - 1961-

257.Waarom zijn er zoveel vragen? Waarom is er zoveel pijn? Waarom zijn er zoveel dingen die niet te begrijpen zijn.

258.Voor jou ging het sterven niet ineens, je hebt er moedig voor gestreden. Niemand kan weten wat je hebt gevoeld, ook niet wat je hebt geleden.

259.Een enkel woord, een klein gebaar houd je op de been. Je voelt je een moment niet meer zo alleen, je weet dat je verder moet. Papa heeft er voor gestreden. Maar het gevoel van zekerheid het lijkt zo lang geleden.

260.Soms is er zoveel wat we voelen maar zo weinig wat we kunnen zeggen...

261.De mensen van voorbij zij worden niet vergeten. De mensen van voorbij zijn in een ander weten. Bij God mogen zij wonen, daar waar geen pijn kan komen. De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij.

262.Tot ziens.Al weet ik dat je veilig bent de lege plaats blijft onvervuld, ik zie je hier nooit meer.Al weet ik dat je veilig bent verlost van alle pijn, ik kan mijn vragen niet meer kwijt, kan nooit meer bij je zijn.Al weet ik dat je veilig bent ik zoek en vind je niet, ik vraag het aan een lege lucht of je mij hoort en ziet.Al weet ik dat je veilig bent mijn hart wil er niet aan dat je, die ik niet missen kan voorgoed bent heengegaan.Al weet ik dat je veilig bent ik zie je hier nooit meer, maar als het donkert, zeg ik zacht tot ziens.

263.Telkens als men denkt ’t gaat niet meer, schijnt er een lichtstraal keer op keer, die de kracht en de moed geven om verder te leven.

264.We staan niet altijd stil bij het woord “samen” Maar het is een groot gemis als “samen” uit je leven is.

265.Als ik de dingen niet meer weet, als ik de namen niet meer ken en wat ik weet meteen vergeet zodat ik onherkenbaar ben, denk dan aan de weg door mij gegaan zo heb ik het niet voor niets gedaan.

266.Het laatste beetje is nu op, veel was er te verduren. Het kaarsje is thans opgebrand, gedoofd zijn alle vuren. Voor wie het aangaat is ‘t niet erg, die heeft genoeg geleden ! Wel voor hen die ik achterliet, vaarwel en wees tevreden ! Ik ga naar boven, niet naar beneden.

34

267.Al het levende is zinnig, hoe onbegrepen ‘t ook mag zijn. Of het blij is, droef of innig of het onrust is of pijn.Zinnig is ons hopen, vrezen de kleinste bloem in ‘t lage gras. Daarom zou het onzin wezen als de dood onzinnig was.

-Toon Hermans-

268.Gods goedheid was te groot voor het geluk alleen. Zij ging in alle nooddoor heel mijn leven heen.Zij daalt als vruchtbaar zaadtot in de groeve af,omdat zij niet verlaat,wie toeven in het graf. -W. Barnard-

269.We hielden innig van je, voor je echtheid en voor je waarheid, je was een mens zonder franje. Ondanks alles op zo’n verlies waren wij niet voorbereid.

270.Hebben woorden wel waarde voor wie verstomd is en verdoofd ? Doet medeleven er nog toe voor wie een leven heeft verloren ? Maar heus.... ik voel de stilte in je hart, de woede in je hoofd en kan je tranen horen. Veel sterkte !

271.Je was een rots in de branding en koerste recht door zee. Je trotseerde storm en golven alleen... je had de wind niet mee.

272.Denk aan mij terug, maar niet in de dagen van pijn en verdriet. Denk aan mij terug in de stralende zon, hoe ik was toen ik alles nog kon.

273.Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij, dan verdwijnt de woede en voel je je vrij. De strijd is gestreden je hebt je best gedaan, de pijn zou verdwijnen, je wist dat je moest gaan.

274.Achter je ligt een leven van werken en plicht en juist dat bepaalde in alles jouw gezicht. Flink was jij je hele leven, moedig ben je tot het einde gebleven. Flink wil je nu dat wij zullen zijn, maar afscheid nemen doet ons zo’n pijn.

275.Als het rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten, dan voel ik dat er een diepe stilte komt, en in die stilte zal ik jou opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw, het is voorbij, Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was, en ook niet wat je zei. Ik zal nog altijd grapjes met je maken, we zullen samen door het stille landschap gaan, nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan.

- Toon Hermans -

276.Als je in je levensstrijd warmte om je hebt verspreid, als je iemand die daar treurt hebt getroost en opgebeurd, als je hielp waar je dat kon aan wat licht en aan wat zon, als je een goed voorbeeld geeft, heb je niet voor niets geleefd.

277.Elk mens heeft vleugels die verborgen zijn, maar als je tijd komt vouwen ze uit. Dan mag je naar de hemel waar je op ons neer kunt kijken. Bij ons zul je altijdin onze gedachten blijven.

35

278.Boven akkers, stad en land mag je God nu loven, kleine vogels in Gods hand vlieg omhoog, naar boven, vlieg omhoog en vlieg voorgoed vlieg de vrijheid tegemoet !

279.Nooit was iets teveel je bezat zoveel liefde en wij kregen allemaal ons deel Er valt nu een groot gat op de plaats waar eens onze dierbare moeder en oma zat Je blijft altijd in onze harten voortbestaan ook al is het heel erg moeilijk zonder u verder te gaan.

280.De kaars leek bijna eindeloos maar is nu stil gedoofd. Een leven lang zorgzaam geweest gegeven en geloofd. Een hand die zwaaide als we gingen en nog vele mooie dingen zijn herinneringen aan ons mam die voor altijd van ons afscheid nam.

281.Moeder zijn is alles geven zorgen, lijden, liefde en leven Moeder zijn is alles derven alles.... en tevreden sterven.

282.De leegte zonder jou is met geen pen te beschrijven. De leegte zonder jou zal altijd bij ons blijven. Maar veel fijne herinneringen verzachten onze smart. Voorgoed uit ons midden maar altijd in ons hart.

283.Elk afscheid is de geboorte van een herinnering...

284.Een hand, een woord, een gebaar doen zo goed als je iemand die je lief hebt verliezen moet. De lege plek, het doet zo’n pijn maar in gedachten zal hij altijd bij ons zijn.

285.Als het lichaam niet meer wil en het leven wordt een lijden, kan men dankbaar zijn dat God het komt bevrijden.

286.Een moeder sterft altijd te vroeg al wordt zij nog zo oud. Je bidt dat God haar sparen zal omdat je van haar houdt.Maar als de dagen knellen gaan, zij ziek wordt, moe en benauwd, bid je dat God haar halen zal omdat je van haar houdt.

287.We weten het niet, we zullen het nooit begrijpen waarom een mensenleven wordt bekort. Waarom de ene bloem tot vrucht mag rijpen, de ander reeds in de knop verdort?

288.Men moet niet wenen om wat niet meer is maar gelukkig zijn om wat is geweest.

289.Soms horen mensen duid’lijk bij elkander Je kunt het zien - die twee dat is een paar De een is wel de één, maar óók de ander Soms horen mensen zichtbaar bij elkaar.

-Toon Hermans-

290.Niemand die het weten kan hoeveel ik van je hou. Niemand die mij troosten kan in mijn verdriet om jou. Niemand die begrijpen zal hoe vreselijk ik je mis. Niemand die beseffen zal hoe erg die pijn wel is.

291.Wat was zij sterk en arbeidzaam, wat heeft zij voor ons klaar gestaan. Haar zorg en liefde zullen we nooit vergeten, van haar verdriet alleen het topje weten. Sterk en moedig droeg zij haar lot tot ‘t afscheid van ons, ‘t welkom bij God.

36

292.Er zijn geen woorden voor een zieke van wie je weet, hij redt het niet. Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen je bent bevangen door verdriet. Toch ben je dankbaar voor z’n einde dat na zoveel moedig strijden kwam. Omdat het niet alleen zijn leven maar ook zijn lijden overnam.

293.Midden in ‘t leven nog zoveel te geven. Idee en plannen te over in één keer voorbij. Voor ons was je een kei enig in je soort. We zetten ons leven in jouw gedachten voort.

294.Mijn avond gaat vallen, ’t wordt kil om me heen. Straks moet ik vallen en laat jullie alleen. Vergeving voor fouten en voor wat mis is gegaan, maar kom in mijn nacht dicht om mij staan. De tranen in mijn ogen doen niet zo zeer, als jullie mij troosten voor de laatste keer.

295.Het is ons maar geleend de vele mooie dingen. Ons onbetwistbaar eigendom zijn de herinneringen.

296.Samen plezier, samen op reis samen een éénheid, samen eigenwijs samen kwaad en samen goed samen verdriet en samen weer moed nu verder zonder hem, dat doet pijn te weten nooit meer samen te zijn

297.Woorden zullen nooit in staat zijn gevoelens uit te drukken zoals ze bedoeld zijn Er zullen ook nooit genoeg woorden voor zijn...

298.Een mengeling van pijn en tranen, slechts af en toe een sprankje hoop. Gedreven door een sterke wilskracht hoewel het onheil nader sloop. Je gedachtenis zal immer blijven, te vroeg ben je van ons heengegaan.We houden van je en zijn je dankbaar voor alles wat je hebt gedaan.

299.Je bent er niet meer, het is voorbij.Al wat je deed dat was voor mij. Voor jou is nu de strijd gestreden, maar in mijn hart bewaar ik het verleden.

300.Zoals een boot heel langzaam achter de horizon verdwijnt, zo hebben wij de laatste jaren, stap voor stap, afscheid van je moeten nemen, wat blijft zijn onze herinneringen.

301.Je verleden bestond uit werken en een groot besef van plicht. Dit alles bepaalde steeds weer jouw gezicht. Je was een man van weinig woorden herkenbaar voor hen die echt bij je hoorden. Een vriend, oprecht, waar je altijd op kon bouwen, jouw woord gaf ons een grenzeloos vertrouwen. Bescheidenheid stond in het vaandel van je leven, liefde en vriendschap, dat is wat je altijd hebt gegeven.

302.Ik kan gaan slapen zonder zorgen want slapend kom ik bij U thuis alleen bij U ben ik geborgen Gij doet mij rusten in de morgen en wonen in een veilig huis.

303.Moeder Omdat jij de ader was waaruit wij groeiden Omdat jij de bodem was waaruit wij bloeiden Omdat jij wist wat ons kon deren Zullen wij je altijd eren.

304.Al maanden staat het huis verlaten, haastig onttakeld en vergaan. De ijsbloemen staan op het raam in scherpgenerfde varenbladen schittert onuitgewist uw naam.

37

311.Bedankt voor je liefde, je trouw, je eerlijkheid. Voor de lach van bijna iedere dag, voor het geluk dat je ons hebt gegeven. Deze dingen duren altijd te kort.

312.Voor ons was je een licht voor vreemden duisternis. Je markante persoonlijkheid en je vrolijke gezicht zullen wij ervaren als een groot gemis. Want een dag zonder lach was voor jou geen dag. Van vele dingen had je nooit genoeg je laatste reis kwam veel te vroeg.

313.Weinig nemen en veel geven, altijd hartelijk en warm. Als de mensheid zoals jij was was de wereld niet arm.

314.De vlinders zijn gevlogen, zij zijn weer eindelijk thuis. Ver voorbij de regenbogen passeerden zij die “sluis”. Die “sluis” tussen de hemel en de aarde daar zweefden zij samen doorheen. Dat heeft zoveel waarde, zij zijn nooit meer alleen.

315.Waarom al dat vechten, waarom al die pijn? Je wilde hier niet weg, je wilde bij ons zijn. De strijd was oneerlijk en geheel niet terecht, je wilde nog graag verder maar verloor dit gevecht.

316.Mijn eigen situatie vergelijk ik met de wind die je nodig hebt om te zeilen. Je moet zeilen met de wind van vandaag. Die van gisteren helpt me niet meer vooruit, die van morgen die blijft misschien wel uit. Dus moet ik zeilen met de wind van vandaag.

317.Slechts over blijft de herinnering van hoe ik leefde op aarde en voor degene die achterblijft heeft dat de meeste waarde

305.Optimistisch tot het laatste, niet moeilijk maken voor je naasten. Gesloopt van al je krachten bleef je op een betere dag wachten. Wij waren je lust en je leven maar er is geen tijd meer gegeven. Jij streed vol moed en kracht, lieve schat, rust nu maar zacht.

306.Stil ben je van ons heengegaan, je hebt altijd voor ons klaargestaan. Geborgenheid en liefde heb je ons gegeven, zo was je hele leven. je was een schat voor ons allen, je te moeten missen zal ons zwaar vallen.

307.Het diepste verdriet wordt zo dikwijls verzwegen. Voor ‘t diepste geluk schieten woorden tekort. Wij zijn met ons diepste verlangen verlegen. Waar ‘t liefste bezit slechts herinnering wordt.

308.Gek is dat, dat soms de sterren mij wat liefde kunnen schenken. Want als ik naar de sterren kijk moet ik altijd aan je denken.

309.‘t Liefste wat wij bezaten en vele jaren de spil van ons bestaan vraag ons niet dat te vergeten en gewoon weer door te gaan.

310.Als ik dood ben niet die theatrale rouw. Neem wat Franse kaas, wat stokbrood en wat wijn. Ik wil ook niet in een vaasje op de schouw, ik wil gewoon een stukje kerkhof zijn.

-Toon Hermans-

38

318.Daar staat de ronde regenboog zo trots, zo koninklijk en hoog. Hij buigt om heel de aarde heen die is opeens niet meer alleen. Maar in een grote arm gevangen met al haar zorg, al haar verlangen. En alle mensen blijven staan en zien de mooie hemel staan. En alle mensen denken even hoe goed het is te mogen leven.

319.Hier is het eind, het eind van het feest kom, we gaan naar beneden de bloemen zijn dood, de flessen zijn leeg het was mooi, maar nu is het verleden en jij was zo mooi, jij was prachtig maar jij, jij hebt je strijd nu gestreden.

320.Een geest zo sterk als een beer Een lichaam uiteindelijk toch te teer Een wijsheid niet te evenaren Een wilskracht haast niet te bedaren Een vechtlust bijna niet te temmen Alleen iets bovenmenselijks kon dit leven remmen.

321.God looked around His garden and found an empty space Then he looked down up on the earth and saw your tired face He put His arms around you and lifted you to rest God’s garden must be beautiful He only takes the best.

322.Wij vinden geen woorden om te zeggen hoe wij haar zullen missen, allemaal. Het diepste gevoel is moeilijk uit te leggen het hart spreekt een niet te spreken taal. Dit sterven is zo moeilijk te verwerken haar leven was ons zoveel waard. Het liefste wat wij hadden blijft in ons hart bewaard.Zover wij konden zijn we met jou meegegaan tot het einde toe hebben wij je bijgestaan. Je was een schat voor ons allen, je te moeten missen zal ons zwaar vallen. Je blijft altijd bij ons, diep in ons hart, wij zijn blij zo iemand als moeder en oma in ons midden te hebben gehad.

323.Het verlies was er al voor het einde, het verdriet voordat het afscheid kwam toen die onzekere verwarring bezit van jouw gedachten nam. Maar als we je bezochten elke keer dan was er steeds die glimlach weer. We voelden mee met je stil verdriet, nu rouwen wij, maar treuren niet.

324.Als liefs ons verlaat blijft toch de liefde want in alles wat je hebt gegeven wat je ons leerde in dit leven de mooie dingen die je zei Lieve schat, hier in onze harten houden wij een kamer voor je vrij

325.Groot was zijn liefde groot het verdriet mooi de herinneringen die hij achterliet

326.Nooit meer je bulderende lach Nooit meer je sterke verhalen Nooit meer je humor Nooit meer je nieuwe ideeën Nooit meer “begrijp je wat ik bedoel” Nooit meer...

327.Wij hebben die handen en die armen om als het koud wordt rond het hart elkaar te verwarmen

328.Kijk naar het heden het is je leven je leeft vandaag in deze korte tijdspanne ligt al het wezenlijke van ons bestaan: de vreugde van groei de luister van leven de glorie van kunnen Want gisteren is herinnering en morgen slechts een beeld Maar echt geleefd vandaag maakt elk gisteren tot een mooie herinnering en elk morgen tot een beeld van hoop Kijk dus goed naar de dag van vandaag

39

329.Ik heb het leven liefgehad, zo omarm ik ook het eeuwige. Wie mij liefheeft, heeft ook het leven lief. Heb verdriet, maar vindt het plezier weer terug, alleen om mij dat plezier te doen.

330.Hij was er altijd voor iedereenom met raad en daad nog zoveel te doen zoveel te gevenen bijlange nog niet klaar in dit leven.

331.Tijd Alles is heimwee, wolken en water. Alles is heimwee naar vroeger - naar later vroeger is óver later - een ster gisteren is oud en morgen nog ver.

-Toon Hermans-

332.Beetje bij beetje moesten we je verlaten, we konden uiteindelijk niet meer met je praten. Die blik, die stilte, dat deed vaak zeer, de mama van vroeger was je niet meer. We zagen heel goed je stille verdriet, maar helpen konden we je niet.

333.De poort naar volwassenheid stond voor hem open, het heeft niet zo mogen zijn. Zijn blauwe ogen voorgoed gesloten, dit doet zo’n pijn.

334.Ik ben gegaan met alle winden mee, spelevaren op de sterrenzee zo diep en zo vol dromen, land bezeilen daar voorbij waar enkel licht kan komen.

335.Als de trom is stil gevallen wie slaat dan nog de maat? De melodie klinkt echter door zoals in ons hart geschreven staat.

336.Mijn leven was nog lang niet af. Te horen dat ik kanker had was dan ook een zware slag. Maar ondanks mijn geknok en steun van iedereen, kreeg ik te horen je gaat spoedig heen. Niet de dood maakte me bang maar m’n allerliefste achterlaten...

337.Het is moeilijk te aanvaarden dat je weg bent van deze aarde. Altijd stond je klaar voor ons en voor een ander. Weinig nemen en veel geven altijd hartelijk en warm Geslaagd ben je in jouw leven je hebt ons een goed voorbeeld gegeven.

338.Het is waar, de dood kunnen wij niet ontgaan. Dat is zo erg niet, want dan begint de grote logeerpartij bij een gastheer die zo boeiend is dat de tijd volledig stil gaat staan en eeuwig wordt. -Godfried Bomans-

339.Opa,we vragen aan oma wanneer kom je terug Ze zegt dan, je bent bij de engeltjes hoog in de lucht Zwaai maar naar boven zodat hij jullie ziet. Dag lieve opa, wij vergeten je niet.

340.Jouw sterven is zo moeilijk te verwerken, het doet nog zoveel pijn te moeten leven met de gedachte dat jij nooit meer bij mij zult zijn.Jouw sterven is zo moeilijk te begrijpen, afscheid nemen ging niet meer te weten dat ik jou voorgoed moet missen dat doet zo verschrikkelijk veel zeer.Ik had je nog zoveel te zeggen, nog zoveel dingen uit te leggen, maar ik weet, er komt een keer, dan zien wij elkander weer.

40

341.Heer, sla uw armen om mij heen, ik ben verdrietig, mateloos alleen, want wie ik liefhad ging van mij heen. De liefde heeft niet het hoogste, maar wel het laatste woord.

342.Als dit het einde is en verder niets dan is er leegte gemis, verdriet en tranen om wat eens was en niet meer is. Maar er is meer dan lijf en leden veel meer want wat een mens bezielt dat is, dat was zijn geest, zijn kracht zijn denkvermogen alle gaven van zijn hart: zijn goedheid grenzeloos de sterkte van zijn woord zijn hartelijk gebaar. Dat alles leeft leeft voort in die hem kenden, die van hem hielden en blijven houden omdat zijn geest nooit vergaat.

343.Je bent er niet meer en toch zal ik je groeten, je elke dag weer vele malen ontmoeten, je handen, je lippen, je lach, je bent bij me iedere dag...

344.Je wilde liever bij ons blijven maar de dood was veel te sterk. Je kon de pijn niet meer verdrijven ondanks al jouw werk.Je hebt geploeterd en gestreden zoals geen mens ooit strijden kan. Wees niet droef, maar wees tevreden, je bent weer samen met je man.We hebben steeds van jou gehouden, in jouw leven lag de kracht waarop wij steeds ons leven bouwden. Llieve oma, rust maar zacht.

345. Dwars door de stille leegte klinkt de echo van jouw lach. Zachtjes, van een afstand alsof ik je daarnet nog zag. Steeds denk ik aan jouw grappen, steeds hoor ik weer jouw stem. Dan voel ik weer die leegte omdat jij er niet meer bent.

346.O, die vertrouwde kleine dingen die je zo onopvallend deed, die zullen we missen, tot dit leed verstild is tot herinneringen.

347.Liefste, wat zullen we je missen, maar de herinnering aan jou is niet uit te wissen. We hadden zo graag als gezin bij elkaar gebleven, helaas bleek dat een onhaalbaar streven.

348.Zo plotseling ben je van ons heengegaan, daar heeft niemand ooit bij stilgestaan. Wat in onze herinnering blijft is je lach, je genoot van het leven. Bedankt voor alles wat je hebt gegeven.

349.Bloemen vol dartelende vlinders en wind die zachtjes ruist door de bomen. Ik zie mijn bloementuin en weet de tijd van rust is nu eindelijk gekomen.

350.Ik wil van bergen dromen en zingen in een juichend vogellied. Ik wil vergeten al mijn grauw verdriet en eindelijk weer de stille rust verwerven een kind van God te zijn - en anders niet.

41

351.Als ik zo naar zijn foto staar zegt mij dat plotseling meer dan al die woorden die hij over mij heen liet gaan. Nu hij mij heeft verlaten wil ik hem zo graag voor even horen praten mijn lieve ........, ik mis hem zo heel voorzichtig laat ik een traan over mijn koude wangen gaan. Helaas kon hij niet meer langer leven, er was zo veel beschadigd deze keer. Afscheid nemen, het doet zo’n zeer.

352.Zijn stem zwijgt voor altijd, zijn ogen voorgoed gesloten, de oneerlijke strijd heeft hij voor ons besloten.Ik weet, hij is niet meer maar begrijpen doe ik het niet. Waarom kwam hij niet weer toen hij ons hier achterliet.Het gebeurde te snel, hij ging te vroeg. Ik heb je nodig, we hadden nog zoveel voor de boeg.

353.You stood resigned in a garden of snow under a black sky the moon and stars far away Then you had to leaveMay your soul rest may your heart heal may you feel free at lastMay love find you in your new garden wherever that may be

354.Veel gelukkige jaren waren we samen, samen waren we één. Maar nu jij er niet meer bent moeten we verder zonder jou, dus alleen.

355.Langzaam ben je van ons weggegleden, elke dag een beetje meer. Telkens werd je weer iets ontnomen, dat deed jou en ons zeer. Het is een gemis, een stille pijn, dat je nooit meer bij ons zult zijn.

356.Als het leven lijden geworden is, de kans op beter worden hier niet is, dan zal ik naar een plek toegaan waar ziekte en pijn niet meer bestaan.

357.Ondernemen en werken, dat was jouw leven altijd het beste en harmonie nastreven. Toen het werk was gedaan en jij meer wilde geven velde het lot jou voor een jaar of zeven. Die stilte viel zwaar, duurde lang als de nacht. Hoe moeilijk is het vechten bij het ontbreken van de kracht. Bij het verlies is de rust die jij hebt gekregen een troost voor ons, die jij zo’n mooi voorbeeld hebt gegeven.

358.Ik vind geen woorden om het je te zeggen hoe wij hem zullen missen, allemaal. Het diepste gevoel is moeilijk uit te leggen, het hart spreekt een niet uit te spreken taal. Dit sterven is zo moeilijk te verwerken, zijn leven was ons allen zoveel waard. Hij was een van die stille, geestelijk sterken die iedereen, alleen zichzelf niet spaart. Ik vind geen woorden om je troost te brengen want hier zwijgt mijn verstand, mijn mond staat stil. Wie kan zijn leven met één dag verlengen? het is precies zo lang als God het wil. Ik weet het niet, ik kan de zin niet vinden van wat God met dit sterven heeft bedoeld.

359.Ik heb mijn oma niet verloren, daarvoor gaf ze mij te veel. Wat zij me zei dat blijf ik horen, van wat ik ben is zij mijn deel. Iik kom haar overal tegen in wat ik doe, in wat ik laat, zij was en blijft voor mij een zegen waarvan het spoor steeds verder gaat.

42

360.Als ik dood ben, treur dan niet, ik ben niet echt dood, moet je weten. Het is mijn lichaam dat ik achterliet, dood ben ik pas als je mij bent vergeten.

361.Ik was er niet op voorbereid, het ging allemaal zo vlug, waarom gunde hij ons niet nog wat meer tijd. Kom alsjeblieft nog even terug,Ik kan hem niets meer zeggen, ik kan hem niets meer vragen. De herinnering aan hem zal echter nimmer vervagen.Geef me nog eenmaal, voor de allerlaatste keer, de kans afscheid te nemen van hem en verzacht daarmee dit onbegrijpelijke zeer.

362.Aan het begin van de avond hield hij op met z’n bestaan. Met z’n vrouw en kinderen om hem heen is hij heengegaan.Wat we hadden willen zeggen is niet meer gezegd, zachtjes heeft hijz’n vermoeide lichaam neergelegd.Helaas was er geen tijd meer om te praten, op die zondag heeft hij ons verlaten. Alles waarvoor hij in z’n leven vocht, we hopen dat hij zal vinden wat hij zocht.

363.Wanneer je terugblikt in het leven Blijkt alles te snel zijn gegaan Het duurde allemaal maar even Dat ritme van een lach en een traan Alles moest je uit handen geven Het levenstempo werd te zwaar Het radarwerk heeft het begeven Het uurwerk is stil blijven staan.

364.Veel heb je ons gegeven veel heb je voor ons betekend. Plotseling uit ons leven gedreven blijf je in onze harten leven.

365.Elk definitief afscheid doet pijn, ’t is of een draad wordt doorgesneden waarmee je vast zat aan ‘t heden waardoor je een deel van een geheel mocht zijn.

366.In het raadsel van jouw heengaanligt mysterie dat me niet loslaat.Slechts vaag vermoed ik iets van Lichten oneindigheid en eeuwigheid van leven. -Claire Vanden Abeele-

367.Rozen als afscheid, rozen vol rouw rozen vol liefde, enkel voor jou Je laatste rozen zorgvuldig uitgekozen Als blijk van dank voor jouw bestaan waarin wij een eindje mee mochten gaan.

368.Je was als een kaars vol licht, warmte en gezelligheid die is nu opgebrand, doch haar uitstraling zal blijven tot in eeuwigheid.

369.De zon nam haar die avond mee achter de einder, waar het altijd licht is. Wij bleven samen achter met een sterrenhemel vol herinneringen.

370.Toen jij stierf is de wereld gewoon doorgegaan met draaien, het werd nacht en ook weer morgen, er was lawaai en stilte en ook om ons heen maakte het leven-van-alledag evenveel lawaai als anders, alleen bij ons kwam dat harder aan dan normaal.Wat deed het pijn te zien en te horen dat alles gewoon doorging toen jij gestorven was.Wreed en onverschillig genadeloos en onbarmhartig was het en elke indruk stak dieper deed meer pijn.Nee, ze kunnen niet weten wat wij nu voelen die stekende pijn van afgesneden zijn en nooit meer samen.... ach, niets zal meer hetzelfde zijn zonder jou.

43

371.Leven is dankbaar zijn voor het licht en de liefde, voor de warmte en de tederheid in mensen ons omgeven. Leven is mensen en dingen omhelzen en weer loslaten....

372.Als mijn tijd gekomen is, ik afscheid neem van het leven, merken jullie, in al je eenzaamheid dat ik onzichtbaar bij jullie ben gebleven.

373.De strijd heb je nimmer opgegeven, zelfs toen het einde werd verwacht. Je bleef geloven in het leven vol liefde, zorg en levenskracht.

374.Zwijgzaam, stil en zonder vragen wilde hij zijn ziekte dragen.Hij vocht met al zijn levenskracht voor elke nieuwe dag en nacht. Zo is hij langzaam, moegestreden uit ons midden weggegleden en na een dappere maar ongelijke strijd uit zijn lijden nu bevrijd.

375.Waar ben je gebleven.Het is zo kort, nog maar heel even,dat we samen zaten te pratenen je deze wereld hebt verlaten.Je bent begonnen aan een lange reis.Misschien wel naar het paradijs.Dat is ons toch beloofd.

376.Zijn ogen kijken ons niet meer aan, zijn arm zwaait ons niet meer uit. Hij is nu van ons heengegaan ook al zien wij hem niet meer. Zijn stem horen wij, steeds weer voor hem nooit meer zorg en pijn, hij blijft in onze gedachten, hij zal voor altijd bij ons zijn.

377.Je moeder blijft je moeder,zo eigen en vertrouwd, je wilt haar niet graag missenomdat je van haar houdt.Maar eens dan komt de dag dat je haar moet laten gaan, je verstand zegt dat het goed is maar in je ogen blinkt een traan.

378.Wie nooit heeft geleden heeft nimmer geleefd. Wie zich nooit vergiste heeft nimmer gestreefd. Wie nooit heeft geweend heeft geen vreugd als hij lacht. Wie nooit heeft getwijfeld heeft nooit ernstig gedacht.

379.Ongewild en onverwacht, niemand had dit gedacht. ’s Morgens vroeg van huis, ’s avonds niet meer thuis.

380.Haar sterven is zo moeilijk te verwerken, haar leven was ons zoveel waard. Zij was een van de stille, geestelijk sterken die iedereen, alleen zichzelf niet spaart.

381.Nu moet ik verder, zonder jou, je stem zal ik nooit meer horen. Nooit meer je arm om me heen, ik voel me hopeloos alleen. De mooiste herinnering zal zijn mijn leven met jou, dat was fijn.

382.To some you are forgotten To others just part of the past But to us who loved and lost you Your memory will always last

383.Je naam staat in ons hart geschreven, het eind kwam veel te gauw. Maar in gedachten blijft steeds leven je liefde, zorgzaamheid en trouw.

384.Hij had de schoonheid van de akkers lief, ’t land van vruchtbaarheid en ruimte tot ook zijn dromen kleiner werden. Een tuintje, een plaatsje, dieren en wat gerief, maar nu een hemel zonder grenzen.

385.Zo heeft elk pad zijn eigen einde en erg prettig is dat niet, maar als je pad zo slecht wordt blijf je gewoon niet overeind. Voor hem is het nu rusten, voor ons is het verdriet. Maar al heeft hij ons verlaten,hij laat ons nooit alleen wat wij in hem bezaten, is altijd om ons heen

44

386.Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.

387.Je bent nu van ons weggegaan, jouw tijd is al gekomen, een eind aan jouw bestaan. Een leegte om ons heen is wat ons nu nog rest, wij hielden van jou op onze manier zeg maar.... op ons best.

388.Je lag daar stil, kon niets meer zeggen je gedachten, verlangen, of iets uitleggen. Woorden, voor je ze uit kon spreken vervaagd en toch heb je nooit geklaagd. Altijd geduldig, soms een traan van ontroering of een herinnering ergens aan. God zei vandaag: “kom nu bij mij” en praat weer, zing en wees blij. Je vreesde niet je levenslot je hebt zelf gezegd: “ik vertrouw op God”.

389.Dank je wel, geleende schouder, dat ik even leunen mocht, dat ik even klein mocht wezen, dat een hand de mijne zocht.Dank je wel, troost zonder woorden voor het simpele, stille zijn voor het trachten mee te dragen van dezelfde zielenpijn.

390.Al hield je nog zoveel van het leven Je had het niet in eigen hand. Ongevraagd moest je het verlaten en wij staan machteloos aan de kant.

391.Je gaf me je liefde, bezorgdheid en trouw, ik heb genoten van die jaren met jou. Ik weet dat het jou ook goed heeft gedaan, maar ik zal je missen bij het verder gaan.

392.Veel fijne herinneringen verzachten onze smart. Voorgoed uit ons midden voor altijd in ons hart.

393.Na een strijd, moeizaam gestreden ging je heen, niet onverwacht. Niemand wist hoeveel jij hebt geleden, onuitputtelijk was je kracht. Maar ook hieraan kwam een einde, het deed je zeer ons te laten staan. Maar hiermee hebben wij vrede omdat je nu kunt rusten gaan.

394.Als een vogel in de wind ben je je eigen weg gegaan. Als een vogel op het nest heb je je gezin beschermd. Als een vogel die zaad morst zo liet je iedereen meedelen. Als een jonge vogel, zo breekbaar was je. Je was geen vogel in een kooi, zo hield je van het leven. Als een vogel in de wind ben je van ons weggevlogen.

395.Er is een geest die bijzonder en sterk is maar ook een lichaam dat anders is. Die geest bleef vechten tot het laatst aan toe, alleen het lichaam, dat werd moe.

396.Mijn ogen turend langs velden, langs wegen nergens meer een glimp van jou. Ogen gevuld met tranen, voorgoed weg uit het heden, maar voor altijd in mijn gedachten.

397.Moeder is er niet meer, haar plaats in huis is leeg. Zij geeft ons niet meer de hand de dood verstoorde de mooiste band.

398.Altijd stond je in ons midden. Veel hebben we gelachen, ook wel eens gehuild. Je hebt nu de aarde voor de hemel geruild.

45

399.Fly, fly little wing Fly beyond imagining Past he planet and the stars Escape the sorrow and the pain And fly again

400.Hij had nog zoveel plannen hij wou nog zoveel doen het is voorbij, het hoeft niet meer ’t is niet meer dan, maar toen

401.In onze gedachten was je, in onze gedachten ben je, in onze gedachten zul je altijd blijven.

402.Het is een wonderbaar iets, een moeder. Anderen mogen je liefhebben, je moeder alleen begrijpt je. Ze werkt voor je, vergeeft je alles en heeft je onvoorwaardelijk lief. Het enige kwaad wat ze je ooit doet is te sterven en je te verlaten.

403.Lieve oma, Alleen op de wereld is niemand, al ben je soms eenzaam en koud. Ook als je het niet ziet is er altijd iemand die stiekempjes toch van je houdt.

404.Zoals in alle nachten wanneer ik naar jou verlangvoel ik me eenzaam en alleengevangen in mijn ban.Zoals in alle nachten wanneer de slaap niet komthuil ik zachtjes voor me uiter is niemand die me troosten kan of in z’n armen sluit.Zoals in alle nachten kruipen uren traag voorbijalleen de gedachte aan joumaakt me even gelukkig en blij.Zoals in alle nachten put ik steeds meer krachtuit de herinnering aan joudie het leven lachen zag.

405.Te lang heb je geleden, te kort is het verleden. Het verdriet zullen we delen, maar nooit zullen we je vergeten.

406.Onzichtbare woorden dwarrelen neer op mijn gedachten. Zo zacht als de woorden fluisteren, voel ik dat er zonder licht geen warmte is.

407.Daar ruist langs de wolken een lieflijke naam die hemel en aarde verenigt tezaam. Geen naam is zoeter en beter voor ‘t hart Hij balsemt de wonden en heelt alle smart.

408.Aan het einde van een leven van werken en zorgen zich in alle tijd bij God wetende geborgen, viel het licht weg en werd zorgen wachten onrustig, bezorgd, met afnemende krachten. Tot het eind heeft hij steeds aan ons gedacht, zo heeft hij zijn leven in liefde en zorgen volbracht.

409.Hoe je een afscheid ook wilt begrijpen ’t is een laatste hand en de pijn die je voelt, huilend sta je aan de kant en je beseft veel te laat hoe fijn het is geweest...

410.Als een zaadje begin jij weer opnieuw, Jij zal uitgroeien tot een roos maar zonder stekels, in volle bloei. Een leven zonder verdriet en pijn maar je zal altijd een lichtje in ons zijn.

411.God keek rond in zijn tuin en zag een lege plaats. Toen keek Hij neer op onze aarde en zag jouw moe gelaat. Hij deed Zijn armen om je heen en nam je mee om uit te rusten. Gods tuin moet wel prachtig zijn, Hij neemt alleen de besten.

46

412.In de stilte drijven de gedachten als wolken in de lucht. In de stilte vind ik rust en ben ik niet meer op de vlucht. In de stilte wil ik kijken, kijken naar omhoog naar een ongekende verte naar het wonder van de regenboog. In de stilte zie ik bomen wuiven in de wind. In de stilte wordt pas tastbaar dat liefde overwint. In de stilte wil ik bidden voor verlossing van leed en pijn. In de stilte wil ik vragen om weer heel te mogen zijn.

413.Voor ik mijn ogen heb gesloten heb ik van een avontuurlijk leven genoten. Veel heb ik gezien, veel mocht ik beleven ik heb de berg beklommen die jullie nog moeten gaan. Huil daarom niet vrienden. ik ben nu voor het laatst op reis gegaan.

414.Wat er verder ook nog gebeurd in mijn leven, Jij bent er niet meer bij. Maar je bent en blijft mijn moeder, dus leef je voort in mij. Haar handen hebben voor ons gewerkt, haar hart heeft voor ons geklopt, haar ogen hebben ons tot het laatst gezocht. Zij heeft haar taak volbracht, zij ruste in vrede.

415.Verder van de wereld weg, elke dag een beetje dichter naar de hemel toe, elke dag een treetje.

-Toon Hermans-416.In de tunnel van verdriet waar je licht noch toekomst ziet waar ‘t gemis je lichaam raakt waar je hete tranen laat tot in je ziel de leegte voelt daar is het leven onderkoeld. Afscheid nemen doet zo’n pijn en ‘t zal altijd bij me zijn blijven tot m’n laatste snik je liefste verliezen blijft, weet ik

417.Ze kende vreugde Ze kende verdriet Ze kende liefde Ze kende ziekte Ze kende pijn In alles was ze dapper en oprecht Zoals ze heeft geleefd is ze ingeslapen.

418.Je praat met elkaar, kijkt elkaar aan,bent mens met elkaar.En ja, tenslotte het afscheid, de grens van de dood.Je sterft, maar niet vereenzaamd, niet onmenselijk.Je sterft gehuld in warmte van wie je vergezelden.

419.Het pad dat je gaat is het pad dat je kiest. De dag dat je aarzelt is de dag dat je verliest.

420.Jullie verdriet,wij kunnen het begrijpen. Jullie verslagenheid,wij voelen het wel aan Wat wij met woordendaarom proberen uit te leggen is dat wij als vriendenrondom jullie staan.

421.Je bent steeds zo onbegrijpelijk moedig geweest je lichaam krachteloos een gebroken riet in de vensters van je ziel lees ik eindeloos verdriet.Woorden schieten hopeloos tekort slechts tranen in stilte geschreid verzachten soms de bitterheid om alles wat je hier moet missen.Ik weet geen antwoord op je vragen maar er is Eén die eens alle tranen van je ogen wil wissen.

47

422.Strooi uit mijn as voor alle winden dat wat mijn lichaam was de weg kan vinden naar alles wat het eens beminde naar wolk en zee en zich daarmee verbinden.

423.Er zijn mensen die de hoop snel opgeven en weten dat ze niet meer verder zullen leven.Al sta je aan het randje van je leven, je moet jezelf altijd hoop blijven geven.

424.Hij was allang zichzelf niet meer, hij kon het niet meer aan. We hoopten, zittend rond zijn bed, dat hij rustig heen zou gaan.En na zijn laatste zucht was het of hij zichzelf hervond, alsof hij op de drempel van een ander leven stond.Ik ben even blijven kijken, ben even blijven staan en voelde iets van een wonder door de stille kamer gaan.

425.May the winds of love blow softly and whisper for you to hear that we still love and miss you and wish that you were here We’ll meet again, someday, somewhere

426.Dag kleine vrouw, dag lieve moeder Dag oma, nu moet u gaan, Al het werken en alle zorgen, het was goed, het is nu gedaan.Ze was zo haar eigen in alles wat ze deed. Haar lachen, haar huilen, haar lief en haar leed.Bedankt klein, lief vrouwke, de oorsprong van ons bestaan Wij zullen nu zonder jou toch verder moeten gaan, want je was toch onze moeder, je was toch ons thuis. Je droeg soms heel moedig het jouw opgelegde kruis.Tot ziens lieve moeder, rust zacht, voorgoed, deze keer Gaat onze weg teneinde, dan zien wij je weer.

427.Doof nu het licht en sluit je ogen en vergeet de strijd. Jouw leven hier is omgevlogen maar de liefde blijft.

428.Ik wou nog van alles aan je vragen, ik wou nog van alles van je weten. Mama, waar ben je nou? De één zegt: “jongen, alles went” de ander zegt dat je in de hemel bent. ik weet het niet, maar in ieder geval weet ik dat ik je nooit vergeten zal.Mama, waar ben je nou? Mama, ik hou van jou!

429.Geen woorden kunnen het beschrijven de pijn die wij voelen om jou te moeten laten gaan. De ongelijke strijd die jij moest strijden al van het begin af aan. Geen woorden om het uit te leggen hoe graag jij nog bij ons wilde zijn. Geen woorden kunnen het beschrijven wat we voelen doet zo’n pijn.

430.Steeds weer de herfst steeds weer het bederf.Je leeft, maar onontkoombaar dat je steeds weer sterftMaar het moet, mens ben je, mens van vlees en bloed.Zeker, het wordt weer lente, weer zomer alles begint weer opnieuwMaar sterven is sterven en eens sterf je voorgoed.

431.Achter die prachtige regenboog ligt het Beloofde Land. Opa is daar nu heengegaan, God nam hem bij de hand. En al doet ons dat zo’n pijn we weten, daar is ‘t goed. Opa gaat een nieuwe toekomst tegemoet.

48

432.Blijf geloven in een toekomst ook al lijkt de kans maar klein Blijf geloven in een wereld die jouw wereld ook kan zijn Blijf geloven in het leven in je denken en je doen Blijf geloven in oprechtheid en in normen en fatsoen Blijf geloven in de vrede en een simpel kort gebed Blijf geloven in de mens die zich voor jou heeft ingezetBlijf geloven in het wonder dat jouw angsten overwint Blijf geloven in de onschuld en in de glimlach van een kind Blijf geloven dat een ander ook voor jou wat over heeft Blijf geloven in de liefde alle dagen dat je leeft Blijf geloven in de waarde en het doel van je bestaan Blijf geloven dat de mensen eenmaal samen zullen gaan.

433.Toneel was z’n leven,z’n leven muziek muziek z’n kinderen, z’n kinderen, hem uniek z’n liefde was alles,z’n liefde was blij ons rest nu z’n denkenen dat blijft ons bij.

434.Haar strijd is over en ook haar pijn eenieder denkt: zo zal het beter zijn. Maar het is voorbij en dat doet zeer want wij beseffen heel goed.... wij zien haar niet meer.

435.Iets liefs is weg, komt nooit terug. Ik kan het niet begrijpen en treft het jou zoals nu mij, zal jij het dan begrijpen....

436.Niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is en dat van dit geheimenis God het begin en einde is.

437.Een zee aan mogelijkheden, die zee werd jou niet gegund. Zestien jaren jong, hoe heeft dit ooit gekund.

438.Ik heb vannacht een ster uitgezocht voor mijn opa die moest gaan. Een ster voor iemand zó bijzonder dat hij eigenlijk alleen moest staan. Nu kijk ik naar de sterren en huil ik naar de maan, dan straalt daar weer die éne ster dus is mijn opa eigenlijk nooit weggegaan.

439.Wanneer je niet meer vechten kunt Wanneer het leven zwaar lijkt om te dragen Wanneer je staat op ‘t dode punt Wanneer je vleugels lijken lam geslagen Wanneer je uitgeschakeld wordt Wanneer je staan moet langs de kant van ‘t leven Wanneer je niets hebt dan tekort Zodat je ook niets hebt om weg te geven Wanneer je je zó eenzaam voelt Dat zelfs de liefste je niet kan bereiken Wanneer Gods zee je overspoelt Omdat je bent als een eiland zonder dijken Wanneer je vuur is uitgeblust Dan is er slechts van één kant hulp te verwachten Wie moe is vindt bij Jezus rust En hem die zwak is geeft Hij nieuwe krachten.

440.Pluk de dag, ook samen met anderen, het kan zomaar ineens veranderen.... Uithuilen en opnieuw beginnen, dat was ons motto. Doornen en rozen waren ons deel, samen waren we één, maar toch soms alleen. Jij bent opnieuw begonnen. Wij moeten uithuilen maar waar beginnen wij opnieuw?

49

441.Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten. Zeven maal om die ene te begroeten. Zeven maal over de zeeën gaan. Schraal in de kleren, wat zou het ons deren, konden uit de dood wij die éne maar keren.

442.Als je van iemand houdt en je bent van diegene gescheiden, kan niets de leegte vullen. Je moet dat niet proberen, maar het is ook een grote troost, want zolang de leegte werkelijk leeg blijft, blijf je daardoor met elkaar verbonden. Waarom jij, blijft een vraag tot op de dag van vandaag, het gemis is niet te omschrijven, het verdriet doet pijn maar het voelt goed dat zoveel mensen meeleven en er voor ons zijn.

443.Zo spreekt het koren tot het brood: Wij waren klein en worden groot Zo spreekt de regen tot het woud: Wij waren jong en worden oud Zo spreekt de wereld duizendvoud: Wij waren sterk en worden oud Zo kleurt de avond donkerrood Zo roept de waterval de boot Wij waren jong en we gaan dood.

444.Je had een karakter, ongelooflijk sterk, je stelde alles in het werk om, de tijd die je was gegeven, tot het uiterste te leven.Zo dapper als jij ken ik er geen een, jij gaf jouw stem aan iedereen om het grote verdriet te dragen met optimisme, zonder klagen.Ongekend moedig heb je gestreden, ongekend moet je hebben geleden tot je uitgeput hebt opgegeven, toen duurde je leven maar heel even.Voor je voorgoed je ogen sloot en zei: “Ik ben niet bang, nu ga ik dood”.

445.Ik heb drie schatten die ik koester en behoed De eerste is de liefde, de tweede tevredenheid, de derde bescheidenheid.

446.Eerst is je wereld groot, je kunt er reizen tot en met. Maar heel dicht bij de dood is hij niet groter dan je bed.Maar als het wonder is geschied waarop mensen hopen, dan gaat als je je ogen sluit een nieuwe wereld open.

447.Ik zag op uw lief gezicht, omkranst door grijze haren, zo zeer de stempel en het gewicht van al die harde jaren. Nu bent u stilletjes heengegaan, ver weg van alle zorgen, uw liefde blijft voor ons bestaan, diep in ons hart geborgen.

448.Je zei me dat je nog zoveel wilde doen, dat je nog zoveel hield van de kleine dingen in ‘t leven, wandelen, fietsen, de wind in je haar maar er werd je niet meer tijd gegeven.

449.God nam vandaag zijn leven, veel te kort is hij bij ons gebleven. Het gemis zal altijd blijven maar we weten dat hij in de hemeleen mooi plaatsje zal krijgen.

450.Je wandelt naar de maan, naar de zon, naar de sterren.Je hand heb ik zachtjes los moeten laten,met zoveel pijn laat ik je gaan.

451.Opgewekt en zorgzaam, nooit vragend nimmer klagend, altijd stil dragend. Moedig ging je door, steeds weer tot op het laatste moment het wilde niet meer.

50

452.De strijd is gestreden, jouw pijn is voorbij. Ik probeerde te helpen maar stond er zo machteloos bij. Je vechtlust was enorm, je werd alleen zo moe. Onze liefde is voor eeuwig, in mijn hart neem ik je overal mee naartoe.

453.Het doet zo’n pijn, de machteloosheid, het verdriet, het bevatten en geloven kunnen wij nog steeds niet, het waarom en waarom jij doet er niet meer toe, we moeten nu ook al zonder jou, maar weten niet hoe. Een moeder is het mooiste wat je hebt gekend, afzien en hard werken was je gewend, maar deze ongelijke strijd kon je niet aan. Rust maar zacht, je hebt je best gedaan, weet dat je nooit uit onze gedachten zult gaan.

454.Nu is voor haar de strijd gestreden, nu is voor haar de tocht volbracht. Haar Vader die haar riep te komen heeft haar nu bij de hand genomen en veilig Thuis gebracht

455.“Samen tot aan de drempel” Elke dag een stapje dichter naar het eind Elke dag een beetje van je kracht verkleind Elke dag wat zwaarder wat je torsen moest Doch al wetend.... eens komt alles goed.

456.We only part to meet again though mighty boundless waves may sever remembrance oft shall bring you near and I will with you go forever And oft at midnight’s silent hour when brilliant planets shall guide the ocean your name shall rise to heaven’s highest star and mingle with my soul’s devotion

457.Het leven is als een kaars, zij brandt langzaam op en plotseling is de vlam gedoofd.Het sterven is slechtshet doven van een kaarsals de ochtend is aangebroken.

458.Alles waar je echt van houdt zal je warmte blijven geven, ook al is het niet gebleven of geworden wat je wou. Het blijft altijd een deel van jou en een stukje van je leven.

459.Wat is verhuizen in dit leven? ’t Is alles pakken en dan gaan. Wat is het op ‘t eind van het leven? ’t Is gaan en alles laten staan.

460.Het verdriet om zijn heengaan kan nooit zo groot zijn als de vreugde en liefde die hij ons geschonken heeft.

461.In een ogenblik van stilte bij een groot verdriet, is het fijn dat men er is en hoeven woorden niet. In een ogenblik van stilte, vooral na zo’n groot gemis, zegt aanwezigheid voldoende, voel je echt wat vriendschap.

462.Als je deze wereld achter laat weten wij niet welke weg je gaat. Is dat naar het wijde zwerk in ‘t heelal ach... wie weet wat ‘t worden zal. Misschien is er wel een hemels wegenplan maar wat weten wij aardse mensen daar nu van. Maar onze Schepper in het Paradijs vangt je zeker op na deze lange reis. Ook wij komen eens zo ver maar waar gaan we heen, naar welke ster? Dat blijft het eeuwig raadsel van ons bestaan tot ‘t ook voor ons tijd is om te gaan.

463.Lang....Lang, te lang heb ik gewandelddoor het donkere dal van lijden en onzekerheid.Velen hebben me begeleid tijdens mijn zoektocht,soms met de moed der wanhoop.Ze hebben mij gedragen toen mijn benen te vermoeid waren om nog verder te strompelen.Ze hebben me geleidlangsheen diepe, donkere ravijnentoen ik het niet meer zag zitten.

51

464.Mijn allerliefste vrouw, onze mama, door ons allen zeer bemind, jouw gezin, je dierbaarste bezit, vredig bijeen, dit hield je op de been. Jouw gastvrijheid en unieke warmte, bij iedereen bekend daarmee heb je vele harten verwend. Jouw hobby, tot kunst verheven, waardoor je alle moeilijkheden de baas bent gebleven. Rust zacht in de nieuwe wereld die jij gaat betreden, wij zullen je nooit vergeten.

465.Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Je glimlach, je woorden, je hele bestaan zijn zomaar van mij weggenomen, plotseling weggegaan. Het zal nooit meer hetzelfde zijn je thuis je stoel of je glas rode wijn en zelfs ik die zonder jou nooit meer dezelfde zal zijn.

466.Onze oma is nog helemaal niet oud. Ze heeft een groot hart van goud, met haar blonde haren, grijze ogen om mee te staren, haar gezonde wangen, een ziel nog vol verlangen, natuurlijk haar rode lippen, aan zo’n oma kan toch niemand tippen? Niets was te gek of te veel, ze deed volop met ons mee. Dááág lieve oma, rust nu maar in vree!

467.We hadden het zo fijn. Ik besef het wel, ook al ben ik nog zo klein, we hadden nog zoveel moeten doen. Opa, een hele, hele dikke zoen.

468.Zoveel soorten van verdriet, ik noem ze niet. Maar één, het afstand doen en scheiden en niet het snijden doet zo’n pijn maar het afgesneden zijn.

469.Mijn vader sterft: als ik zijn hand vasthoud voel ik de botten door zijn huid heen steken. Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken en is bij elke ademtocht benauwd.Dus schud ik kussens en verschik de deken waar hij met krachteloze hand in klauwt; ik blijf zijn kind, al word ik eeuwig oud en blijf als kind eeuwig in gebreke.Wij volgen één voor één hetzelfde pad en worden met dezelfde maat gemeten; ik zie mezelf nu bij zijn bed gezeten.Straks is hij weg en heeft hij nooit geweten hoe machteloos ik hem heb lief gehad.

470.Heel langzaam gingen wij je verliezen, slechts wij konden nog voor je kiezen. Je stille blik deed ons vaak zeer, onze moeder was je al lang niet meer. En nu je echt bent heengegaan kunnen wij je alleen maar danken voor alles wat je voor ons hebt gedaan.

471.Je droomde van een lied dat je ooit hoorde, een lied dat zong van mooie oorden. ”Ik zie een poort wijd open staan” die poort ben jij nu doorgegaan.

472.Sterven aan het oude vertrouwde, het vraagt soms zoveel moed. Het verleden is zo krachtig, mij soms te machtig. De kunst van het loslaten versta ik nog niet goed.

473.Een mens kan na een welbestede dag ’s avonds blij en tevreden gaan slapen. Zo kan ook het sterven zijn na een lang en welbesteed leven.

474.Kleine, fijne dingen waarvan iedereen wist. Je huis, je tuin, je kleine meid die je nu erg mist.Kleine, fijne dingen nu verdreven door het leed. Op zo’n gruwelijke wijze ten einde waardoor niemand dit vergeet.

52

475.The kiss of the sun for pardon The song of the birds for mirth One is nearer God’s heart in a garden Than anywhere else on earth

476.Te zijn bij wie er niet meer zijn, heel diep in je gedachten en niet met woorden lang en luid, kan af en toe een stille pijn verzachten, er gaat een wonderlijke rust vanuit.

477.Zoals je geleefd hebt, zo ben je gegaan, standvastig en vol overgave, zo kom je op je bestemming aan in de hemel, die veilige haven.

478.De ene mens leeft maar een jaar of zeven de ander honderd en geen centje pijn. Soms als ik nadenk over het leven denk ik, wat kan het toch oneerlijk zijn.

479.De laatste reisEen stormwind ruist in zijn oren wanneer hij gepord wordt voor de laatste reis. Een donkere nacht als nooit tevoren omfloerst z’n schip in mistig grijs.Hij ordent koers en snelheid maar antwoorden doet er geen. De laatste reis naar de eeuwigheid die maakt de mens alleen.Hij vindt de weg naar buiten en op zoek naar de uiterton ziet hij door de beslagen ruiten het dovend vuur van de levensbron.Hij weet dat hij goed op koers ligt en geeft nog éénmaal volle kracht hij houdt het oog op het stervend licht het dooft, hij heeft de reis volbracht.

480.Ik weet niet hoe het zal zijn in die dagen wanneer ik scheep ga voor de laatste reis. Mijn schip zal dan de laatste storm verdragen en landen in Gods paradijs. Dan zal mijn schip niet op rotsen stranden maar veilig in Uw haven gaan.

481.Vroeger als klein kinddeed ik vaak alsof ik sliepen zei mijn moeder :maar achter dat gezicht lacht zeNu slaap ik, maar voor altijden ben blij, ik lach echtwant er is een einde aan het gevecht.

482.Lieve.....,Zwijgzaam, stil en zonder vragenheb je je ziekte gedragen.Je vocht met al je levenskrachtvoor elke nieuwe dag en nacht.Zo ben je langzaam moegestredenvan mij weggegledenEn na een dappere maar ongelijke strijduit je leven bevrijdRust zacht lieve.....

483.Je was een man van weinig woorden.Herkenbaar voor de gene die bij je hoordeEen man, een vader, een opa op wieje kon bouwenen wiens woord je kon vertrouwen.Zo bescheiden als je hebt geleefdzo bescheiden ben je gestorven.

484.Dank je voor de hand die je toestak,dank je voor de zorg die je bood,dank je voor de woorden die je sprak,dank je voor de glimlach die altijd te zien was,dank je voor wat je gaf,het was groots !

485.Als een klein vogeltje zo teer,vloog zij langzaam neer,moegestreden maar toch niet alleen,ging je zacht van ons heen.

486.Ik ben misschien te jong gestorven,maar mijn taak op aarde was volbracht.Nu zal ik over jullie wakenals een sterretje in de nacht.

487.Langzaam verdween die moedige glimlachvan je gezichtom zich voor altijd verborgen.....te weten, in onze herinnering.

53

488.Goedheid, verdraagzaamheid, niet opdringerig,geen hoogmoedige inzet maar eenvoudig doen.Stil en onopvallend ben je door het leven gegleden.Zo ben je ook van ons heengegaan, elke dag wat verder, om nu samen met vader te genieten van de eeuwige rust.

489.Drie dingen treffen mijn gemoed dat ik sterven moet.Het tweede nog veel meer dat ik niet weet wanneer.Het derde treft mij bovenal, waarheen ik reizen zal.

490.Je bent niet doodmaar ach, we zullen je missenzoals een mensde meest geliefde mist.De jaren van gelukzijn nooit meer uit te wissenen ons geloofGod heeft zich niet vergist.

491.Samen hebben wijje mogen bijstaanin jouw laatste levensdagen.Het was fijn om dit voor jete mogen doen.Wij zullen je heel erg missen.

492.Hou me (niet) vast vanaf hier heb ik alleen te gaanik zal altijd -ergens- bij je zijnwe zijn tochtgenotenmaar hier neem ik afscheidik neem je lach en je speelsheid meeje warme liefde ookmaar hou me niet vast wantik wil zoals altijd in vrijheidmijn eigen weg kunnen gaan. -Claire vanden Abeele-

493.Als de kaars wordt aangestokenblaas je je laatste adem uit.Zo werd de energie je gegevenJe had een prachtig, maar helaas te kort leven.

494.LoslatenLoslaten, Je moet loslaten.Maar hoe kan je loslaten als elk deel van je wezenzich hiertegen verzet? Als elke cel in je lichaamhunkert naar nog een tedere streling?Als elke ademstoot schreeuwt om nog een laatste liefkozing? Waar is nu de liefde?Ze heeft je ingenomen, bezield, doordrongen.En nu laat ze je verweesd achter, hongerend naar een omhelzing die je moet loslaten voor eeuwig en altijd. Wat is dan liefde?

495.Als ik eens mijn ogen sluiten het leven vliegt eruiten men vraagt :was het goed of matig ?was het vlot of statig ?Blijf bij die vraag niet langer stil staan,vergeef me, ik heb mijn best gedaan.

496.We konden elkaar niet loslaten.Je bent zolang gebleven als je konen tot het einde heb je gestreden.Niet totdat de dood ons scheidt,maar tot in de eeuwigheid.Voor altijd in onze gedachtenen voor altijd in ons hart.Bedankt voor alles lieverd,rust zacht.

497.Bezige handen, nu gevouwen en stileen leven vol ijver, zo was je wil.Nu heb je rust, met lichaam en geestvaak zullen we denken aan wat is geweest.

498.Afscheid nemen bestaat niet,ik ga wel weg, maar verlaat je niet.Mijn lief, je moet me geloven al doet het pijn.Ik wil dat je me loslaaten dat je morgen weer verder gaat.Maar als je eenzaam of bang bent zal ik er zijn.Ik kom als de wind die je voelt en de regen.Volg wat je doet als het licht van de maan.Zoek me in alles, dan kom je me tegen.Fluister mijn naam en ik kom er aan.Zie wat onzichtbaar is,wat je gelooft is waar.Open je ogen maar dan zal ik bij je zijn.Alles wat jij moet doenis mij op mijn woord geloven.Kijk in de lucht, kijk naar de zee.Waar je ook zult lopen, ik loop met je mee.Iedere stap en ieder moment,Waar je ook bent, wat je ook doet, waar je ook gaatWanneer je me nodig hebt,fluister gewoon mijn naam en ik kom er aan.

499.Je lieve lach, je enthousiasme,je vrolijkheid en het plezier.Dagen, nachten, vele tijdenwaren we samen, bij elkaar.Samen werken, feesten, lachen,voor iedereen en altijd stond je klaar.

54

500.De schok van je heengaan,de leegte die ons rusteloos maakt,daar zijn geen woorden voor.Tranen verbleken onze ogenvanwege het verdriet.We waren gebonden door de jaren,de jaren die we samen deelden.Het was een fantastisch leven de hele tijd langmaar nu moeten we alleen verder.We zijn je dankbaar voor de liefdedie je ons schonk uit je gouden hart.

501.Onzegbaar stil en woordelooslag het einde in zijn ogen.De laatste draad was dun en broos,hij heeft zijn hoofd gebogen.

502.Liefste,we bewonderen je kracht die je leven gaf.Moedig was je strijd,we gaan je missen.Als de regendruppels wistenhoeveel we je missen...regent het vandaag de hele dag !

503.Het afscheid gluurt al om een hoeken dan opeens valt het doek.De stilte die dan ontstaatals je ons verlaat,spreekt boekdelen voor ons allen,het zijn de mooiste herinneringen die je achterlaat.

504.Haar stoel is leeg, haar stem is stil. Gesloten ogen: eindelijk rust. We hebben haar voor het laatst gekust, zo is het goed.

505.Een leven vol van arbeid van liefde en verdriet, ik ging u hier verlaten, treur om mijn heengaan niet. Ik ging niet naar de kerk, geloofde wel in God. Heb gepoogd hier goed te leven, zeker naar Zijn grootst gebod. Het is naastenliefde, denk daar in Gods naam aan. Zij die dit eerlijk geven kunnen rustig sterven gaan.

506.Nooit meer zul je door de tuin lopen waar iedere bloem en iedere plant getuigde van je zorgende hand. Nu ging de hemeltuin voor je open.

507.Ik zie de bomen vol bloesempracht, de schapen grazend in de wei. Ik voel de zon in al zijn kracht en ik weet: dit gaat nooit voorbij.Daar, tussen de bomen van mijn bloesemlaan word ik geroepen, ik moet nu gaan. Met de vogels vlieg ik mee tot achter de horizon terug, terug naar waar het allemaal begon.

508.Haar werk, haar kracht, haar interesse voor het leven, haar moed, zo sterk, ze heeft er alles voor gegeven.

509.Velen deelden in je blijdschap, weinigen deelden in je smart. Lach en scherts gaf je aan allen, aan uitverkorenen slechts je hart.

510.Als je door verdriet wordt neergeslagen het waarom aan niemand kunt vragen dan is het fijn dat je zoveel goede mensen ziet ook al vinden zij de juiste woorden niet.

511.Je levenslust, je kracht en je liefdemaar vooral je lach,we zullen je ontzettend missen.

512. Alles wat dood is, is wonderbaar De maan, achter het meer tot staan gekomen, doet denken aan een raam dat open staat.In een verlicht, stil huis, des avonds laat, waar ‘t lot een nare wending heeft genomen. Ging daar de eigenaar zo-even dood, of nam zijn vrouw soms met haar lief de benen, of is het kleine dochtertje verdwenen,en vonden ze haar schoentje bij de sloot. We kunnen het niet zien vanaf de aarde, maar delen zwijgend in de droefenis. De uilen krijsen luid een dodenmis, een zwoele wind raast heftig in de gaarde. -Anna Achmatova-

55

513.Bijzondere mensen sterven niet zij gaan wel, maar blijven toch voor altijd...

514.Nooit meer jij, maar liever dan dat te aanvaarden droom ik dat je er nog bent, héél dicht bij mij.Nooit meer jij, de dood is onherroepelijk, ’t besef doet schrijnend pijn van nooit meer wij.Nooit meer jij, wat overblijft is de herinnering aan liefde,zo warm en zuiver tussen jou en mij.

515.Als het met de zomer is gedaan en de herfst breekt voor mij aan, Heer, laat mij dan in vrede gaan, zonder leed en zonder pijn, dan zal het voor mij weer lente zijn.

516.Twee in elkaar gesloten handen het is altijd een geheim het kan heel persoonlijk wezen het kan ook een beginnen zijn. Het kan een troost zijn, medeleven het kan een steun zijn, woordeloos het kan ook een afscheid wezen voor altijd, meedogenloos. Maar wat die handdruk ook betekent wat het dan ook wezen mag, het geheim ligt tussen deez’ twee handen, een troost, een steun, een groet, een lach.

517.Wat is het leven van een mens, een voetstap in het zand die weer wordt weggevaagd wanneer de vloed de grens verplaatst tussen zee en strand.

518.Hoog in de hemel straalt een nieuwe ster, het lijkt dichtbij maar toch te ver om zomaar even aan te raken. Je moet een leven reizen tot die ster zo klein maar aan het eind zullen wij weer samen zijn.

519.Ik staar omhoog en zoek naar jouin het zwart van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar benten gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, maar omdat ik je zo mis, ben ik van het feit doordrongen dat daar boven mij iets is. Ik sluit mijn ogen en beleef een intens moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon,dat je dicht bij me bent.

520.I miss you a little I guess you could say A little too much A little too often A little more every day!

521.Als mens zijn wij zo klein, zo nietig En jij... jij had een hart van goud En wij, wij zijn zo droevig, zo verdrietig, je was een mens waar eenieder van houdt. Toch zijn wij dankbaar dat jij een deel was van ons leven, jij blijft in onze harten geschreven.

522.“Hoe word je een vlinder?” vroeg hij peinzend ”Je moet zó graag willen vliegen, dat je bereid bent je leven als rups op te geven.” ”Je bedoelt doodgaan?” vroeg hij ”Ja en nee” antwoordde zij ”Wat er uit ziet als JIJ gaat dood, maar wat jij echt bent zal leven.”

523.Als je in al je verdriet zoveel lieve mensen om je heen ziet die je allemaal willen ontlasten, dan kent het leven veel contrasten. Want ondanks het grote verdriet doet dit goed en geeft het ons weer een beetje moed.

524.Heb een beetje vertrouwen in mij.Elke dag samen met jouwas de moeite om geleefd te worden.Elk uur dat ik je mijn liefde mocht gevenwas een uur te weinig.Elke tegenslag die we samen overwonnenversterkte onze band met elkaar.Heb je nog vertrouwen in mij ?Elke dag die zonder mij voorbij gaatzal ik bij je zijn.

56

525.Light one candle, take my hand Move closer to each other All who want to smile again In this blessed time of year With your sorrow and tears Come together to remember And to light one candleThe light is for strenght to face The pain welled up inside The light reminds us of shattered dreams Not to be denied The light is for courage to becon Others to our side For every tear we’ve cried.... We light one candleWe all know the reason That we value so this flame It’s a commitment to each other To remember every name And a promise made That in our hearts forever they’ll remain To light one candle

526.Vrije vogel, vlieg maar heen naar je toekomst zonder pijn. Laat maar los je aardse banden, je zult in Gods handen veilig zijn.

527.Afscheid nemen doet zo’n pijn,maar toch vonden wij het fijn,om tot het laatste moment bij je te zijn.

528.Wat vreemd dat je er niet zult wezen wanneer wij weer naar huis zullen gaan, je zult niet in de kamer staan en ons begroeten als voor dezen. O, die vertrouwde kleine dingen die je zo onopvallend deed, die zullen wij missen. En ook al heb je ons verlaten je laat ons nooit alleen, wat wij in jou bezaten blijft altijd om ons heen.

529.Hij nam het leven zoals het kwam, zat nooit bij de pakken neer, zorgde voor de vrolijke noot, nu is hij er niet meer.

530.Te leven in het heden, geniet van elke dag, het leven is een wonder, dat je beleven mag.Geluk dat duurt maar even, ongrijpbaar is de tijd. Vergeet dus niet te leven. het duurt geen eeuwigheid.

531.Na alle fijne jaren die wij met je mochten delen nam God je bij de hand, hij heeft geluisterd naar je gebeden je stap voor stap geleid naar het Beloofde Land. En naast de droefheid die we moeten dragen is er het weten: God heeft je bevrijd, hij gaf ons niet het antwoord op ons vragen, maar schonk ons uitzicht op Zijn eeuwigheid.

532.God die mij heeft gegeven verstand en moed en kracht om te werken en te leven, zegt nu: het is volbracht.

533.Er is niet veel te zeggen, er is alleen een vragen om troost, om hulp en kracht. Voor wat niet uit te leggen en nauwelijks te dragen doet struik’len in de nacht.

534.Als er na de dood een leven is dan zal de dood fantastisch zijn, vrij van tranen, vrij van pijn, een weerzien met hen die ik zo mis.

535.Eens zal ik zijn in de roep van een vogel Eens zal ik zijn in de prille dauw Eens zal ik zijn in het wuiven der palmen Eens zal ik zijn in het hemelsblauw.

536.Het vuur in je ogen is nu uitgeblust, de vechtlust uit je hart verdwenen. Voor de allerlaatste keer hebben wij jou gekust. Bedankt dat we je een tijdje mochten “lenen”!

537.Een kus en een zucht Een herinnering in de lucht Vaarwel mijn liefste In je laatste vlucht.

57

538.Haar leven was een geven en een zorgen voor een ieder op haar pad. Nu kwam voor haar de grote morgen waar zij de laatste tijd zo vaak om bad.

539.De zin van het leven Realiseer je je maar even vooral als je herinneringen je vreugde schenken, haar sterven geeft ons heel veel verdriet, maar haar leven vergeten we niet

540.Er is een weg die je alleen moet gaan, geen mens kan je op dat pad vergezellen, je diepste angsten kun je niet vertellen en je moet verder tot God zelf je stil doet staan.

541.Pijn is jou niet meer horen praten, pijn is jou nooit meer horen lachen Jou missen is onze grootste pijn Jou vergeten kunnen wij niet. Wij leven dan ook met stil verdriet.

542.Je leerde mij ieder moment van geluk bewust te leven, je had het nooit te druk om liefde te krijgen of te geven. Een simpel woord, een vriendelijk gebaar, zo stond jij altijd voor een ieder klaar. Volkomen onverwacht ben je gegaan, nu leef je verder in mijn hart voortaan.

543.Ik zie je in bloemen, ik zie je in de zon al ben je niet meer zichtbaar, ik speur je warmtebron. Steeds voel ik jouw nabijheid, steeds ben jij om mij heen door wat wij samen hadden, voel ik me niet alleen.

544.Toen wij zagen hoe jij daar zo rustig lag verlost van pijn, verlost van angst, want voor de dood zijn wij ‘t bangst. Die angst voor de dood is niet verdiend, hij heeft gehandeld als een vriend. Hij heeft je zacht in slaap gesust, geen pijn, geen angst, tenslotte... rust.

545.Gelukkig zijn is niet krijgen wat we verlangen, maar tevreden zijn met wat we hebben.Kwaliteit van het leven heb je niet voor het kiezen.Geniet van hetgeen je is gegeven er valt zoveel te verliezen.

546.Lachen, huilen en zingen zijn erg belangrijke dingen. Vergeet ze niet in je leven want ook het jouwe duurt maar even. Probeer altijd, ook al doet het pijn, met de allerbeste bedoelingen te zijn. Dan zul je pas later ondervinden dat er veel waren die je beminden.

547.Jijzonder gezicht weet wat ik voel.Jij zonder stem hoort wat ik bedoel.De letters komen uit het niets ze menen het ze zeggen me iets.De brieven vol begrip en medeleven zomaar van iemand uit een hart gegeven.Zonder jouw ogen te zien weet ik dat daar tranen staan, samen verder, samen er doorheen gaan.Mensen zonder stem zonder gezicht de letters de woorden die de pijn iets verlicht.

548. MissenZoals jij wasZoals je bentWarme gedachtenOngekendUit respectUit verdrietMis ik je warmteVergeet mij niet.

58

549.Je hebt je zoveel mooie dingen voorgenomen maar dan opeens dan kent ‘t leven geen pardon en je ballon blijft ergens hangen in de bomen terwijl jij denkt dat je op weg bent naar de zon.De zon gaat op, de zon gaat onder maar ze gaat niet uit.

550.Uit het beste hout gesneden, een man zo apart. Kon van alles genieten wat hij zo had. Zo gewoon en niet veeleisend, dat is voor ons blijvend.

551.De klok klikt langzaam door, minuten verstrijken tot uren. Ook onze “levensklok” tikt door, al kan dát niet eeuwig duren. Eens staat het uurwerk stil zoals ook ons hart eens zal stoppen en alleen als Hij het wil, mag je aan de hemelpoort kloppen.

552.Zover als dat wij konden zijn wij met je meegegaan. Moeder, je was zo lief voor ons allen, je te moeten missen zal ons zwaar vallen. Heel trots zijn wij zo’n moeder te hebben gehad. Je blijft altijd bij ons diep in ons hart.

553.Door te denken, te hopen en te geloven kom je vaak groot verdriet te boven. Misschien begint ons leven aan het eind en ben je er pas als je er niet meer bent.

554.Nu mijn leven is geëindigden zie wat ik heb volbracht,denk ik was het wel voldoende,had men dit van mij verwacht.Maar het komt er nu niet meer op aan,ik heb oprecht mijn best gedaan.

555.1000 keer rond de aarde gaan desnoods op handen en voeten, slechts om die ene te ontmoeten die glimlachend te wachten zou staan.

556.Waarom zij... die zoveel te geven had Waarom zij... die nooit door het leven werd afgemat Waarom zij... die nog zoveel beloofde Waarom zij... die te veel levenskracht bezat en er zelf in geloofde Wat kan een mens zich toch vergissen Lieve schat... we zullen je blijven missen.

557.In gedachte schrijf ik jou deze brief, een brief die je nooit zult lezen. Mijn verdriet van het afscheid nemen zit te diep om te verwoorden. Jou te zien lijden valt me erg zwaar. Lieverd, ik kan niet zonder jou Maar... ga nu maar gauw.

558.Schat, op mijn kastje vlak naast mijn bed, tussen de bloemen staat jouw portret. Voor ik ga slapen zeg ik nog heel zacht: ”liefste, tot morgen, een goede nacht!”

559.Zij, de sterke schakel in ons leven heeft ons toch zoveel gegeven. Zij ging met goede moed haar ziekteproces tegemoet. Helaas bleek niet ieder medicijn goed genoeg voor haar te zijn.

560.In stilte ben je heengegaan, weggegleden uit ons leven. Een traan loopt langs je wang als afscheid voor hen die achterbleven. Al je liefde die je hebt gegeven blijft een deel van ons bestaan.

561.Als de mist verschijnt en de zon verdwijnt, wordt het wazig in je hoofd. Het leven van vreugde beroofd dán zal de dood een verlossing zijn met veel verdriet... maar... zonder pijn.

59

562.‘s Morgens reed hij weg... bruisend vol leven. ’s Avonds bleef hij weg... geruisloos de dood in gedreven. Op het kruispunt op de weg, op een kruispunt in het leven.

563.Leven tussen hoop en vrees, zo was jouw laatste jaar. Je liet ons veel van jezelf zien, zo karaktervol en zo dankbaar. Er was ook veel verdriet om mensen die je niet meer zag, jij nam ze dat niet kwalijk, had begrip tot aan je laatste dag. Nu bedanken we jou voor deze waardevolle tijd. Rust nu maar uit na deze ongelijke strijd.

564.Als ik de vogels niet meer zie en hooren de bloemen niet meer ruiken als er geen kinderstemmen meer klinkendan houdt het leven op.Dan is de wereld voorbijgegaan.

565.Mens was je, indrukwekkendmens zoals jij leefde en liefhad. Onherroepelijk je naam,onuitwisbaar je gezicht. Mens was je voorgoed mens.

566.“O, als ik dood zal, dood zal zijn kom dan en fluister, fluister iets liefs, mijn bleeke oogen zal ik opslaan en ik zal niet verwonderd zijn. En ik zal niet verwonderd zijn; in deze liefde zal de dood alleen een slapen, slapen gerust een wachten op u, een wachten zijn.” -J.H. Leopold “Verzamelde versen”-

567.Een man om op te bouwen Een man die je alles gunt Een man om te vertrouwen Een man bij wie je huilen kunt Een man die je steunt Al was het nog zo zwaar Zo’n man was .X..... Hij stond altijd voor ons klaar.

568.Il est toujours trop tôtIl est toujours trop tôt pour partirVingt , trente, quarante piges l’ Age, des rires et de l’ espoir au milieu des copains Il est toujours trop tôt pour partirÀ peine le temps d’une danse d’un petit air Et voilà qu’il faut prendre congé qu’on t’appelle là-haut Il est toujours trop tôt pour partir Tu aimerais continuer le cheminGoûter encore au vent à ces fruits enflés de soleil Boire à tout ce qui bruit ce qui se taitÔ merveilles, il est toujours trop tôt pour s’en aller Conter, fleurette aux belles défuntesTu te sens fort, et beau et fou et pourtantÀ deux ou trois pas la mort veille,Il est toujours trop tôt. -Daniel Perthuis-

569.Een mis in de kerk, een graf met een zerk, een prentje met twee kale bomen. Dat is dan het slot van het leven: je lot Ik had me nog zoveel voorgenomen...

570.Vrienden van liefde en leven ontvangt mijn laatste groet hoe graag was ik bij jullie gebleven maar het is voorbij...voorgoed.

571.Waarom ben je nu niet meer in mijn leven, ik had jou nog zoveel willen geven. Nu kan ik alleen nog maar dromen over de dingen die nog hadden kunnen komen. Ik hoor in gedachten nog jouw stem, de stem waar ik zoveel van hield. Ik had nog zoveel willen zeggen, zoveel aan jou uit willen leggen. Je zal er nooit meer zijn voor mij en ja... dat doet zo’n pijn, ik mis je stem, ik mis je lach, nooit zal ik vergeten hoe lief jij voor mij was.

572.De gedachte dat je nu gelukkig bentverzacht de pijn.De gedachte dat je toch nog altijd bij ons bentverzacht het leed.Maar de gedachte aan jou doet ons beseffenhoezeer we je missen.

60

573.Je leven lang heb je zoveel liefde gegeven aan eenieder die er voor openstond. Van velen heb je liefde teruggekregen tot aan de dag dat je je rust vond.

574.Bij jou mocht ik komen met mijn pijn en mijn verdriet. Jij kon naar mij luisteren, jij veroordeelde mij niet. Jouw troostende woorden, die arm om mij heen. Ik zal jou nooit vergeten, soms voel ik me zo alleen. De pijn, de angst, de onmacht van binnen doet het nog zo zeer. Dan denk ik terug aan wat jij hebt gezegd en dan, dan gaat het wel weer.

575.Niemand houdt de dood tegen ook al was het maar voor heel even. Ik wilde je nog zoveel vragen zonder erover te klagen maar het was te laat.Ik kon je niet meer spreken, ook al was het maar voor heel even, nu ben ik je kwijt, ik hoop dat ik er niet onder lijd.Ik zal altijd aan je blijven denken en een bloemetje aan je schenken, ik zal je zeker niet vergeten, ook al is het maar voor heel even.Rust zacht, zodat je bent voorbereid dat ik je later kom opzoeken en ik je blijf roepen tot we weer bij elkaar zijn.En dat je al de onbeantwoorde vragen kunt beantwoorden en het samen kunt verwoorden over goede en slechte tijden, dan ben je zo dicht bij me.Ik kan je dan niet meer loslaten, samen kunnen we er dan over praten samen rusten we dan zacht, als dat van de Lieve Heer mag.

576.Boven de sterren verdwijnt eens het duister daar wordt eens alles ontraadseld, onthuld. Daar zal het lijden des harten eens zwichten, daar wordt de vreugde eens blijvend vervuld.

577.Je licht ging uit, je stralen schijnen door. We zijn er door geraakt en warmen ons nu aan het schijnsel van je ziel.

578.Al heeft hij ons verlaten, hij laat ons niet alleen. Wat wij in hem bezaten, is altijd om ons heen.

579.Wanneer het leven lijden wordt is sterven een verlossing. En nu is alles dan voorbij, bij ons is slechts de smart. Je bent niet meer aan onze zij, maar wel voor altijd in ons hart.

580.Op m’n gezicht een glimlach, van binnen een traan. Lieve mama, ik mis je mijn hart schreeuwt je naam.

581.De zon scheen en de bloemen bloeiden de vogels floten en toen werd het stil... Waar je ook bent, ik zou het niet weten, niet in tijd of afstand te meten. Ik heb je bij me, diep in mij, daarom ben je altijd zo dichtbij. Nu jij slaapt, zonder te dromen zul je nog altijd in mijn dromen komen. Ik zal voor je ademen, ik zal voor je voelen en horen, niemand verdwijnt, niets gaat verloren. Want niet door jouw lichaam maar wel door jouw geest, zal iedereen weten wie jij bent geweest.

582.Even keek ik naar jouw foto en de tijd stond bijna stil. In mijn verbeelding dacht ik even dat jij mij iets zeggen wilt. Maar de werkelijkheid is anders want jij bent er nu niet meer. Ach, jij had het wel begrepen wat zo vaak mijn onrust is. En ik had nog wel willen zeggen dat ik je zo vreselijk veel mis !

61

583.Jij ging door dalenin je leven,klom eruit, en toonde ons je kracht,steeg, en zag de zon weer schijnenen schonk ons je warmteen genegenheid.Graag hadden wij hier noglanger van willen genieten.Onderweg naar verwezenlijkingvan een wens,werd je leven abrupt beëindigd.Ons rest je dierbare herinneringen. 584.Soms zijn woorden overbodig en is zwijgzaamheid gepast. Aanwezig zijn is niet nodig want wat je lief hebt houd je vast.

585.Wij moeten eens scheiden, hoelang ook vereend, hoe trouw onze liefde, hoe innig gemeend. Hoe vast ook gestrengeld de band die ons bindt, wij moeten eens scheiden van familie en vriend.

586.Er is Eén die jou kent, kom maar gewoon zoals je bent.Er is Eén die jou ziet, kom maar gewoon met je verdriet.Er is Eén die jou hoort, Kom maar gewoon, Hij houdt Zijn woord.

587.Dit is het laatste wat ik je kan geven een hand vol bloemen en een enkel woord. Je bent zo ver al van ons weggedreven ik weet niet eens of jij ons nog wel hoort. Nog klopt je hart voor ons en voor zo velen die naast je gingen, al die jaren lang. Verdriet en vreugde, altijd: samen delen ik houd mijn tranen nog wel in bedwang.Al de gevaren zijn voor jou geweken, God zet vandaag voor jou het licht op groen. Hij zal je helpen bij het oversteken en straks Zijn woning voor je opendoen. Nu mag je gaan, maar hoe zal ik je missen je blijde lach, je ogen en je stem. Echter, ik weet, God kan Zich niet vergissen, tot weerziens, in het nieuwe Jeruzalem.

588.Het levenspad is afgelopen, de grens bereikt met de laatste kracht. De hemel gaat nu voor hem open, hij is voor immer thuisgebracht.

589.Mijn lieve schat, mijn alles wat ik had. Je hebt gestreden maar helaas verloren, voor jou nooit meer ochtendgloren. Bedankt voor al je liefde en geven, het zal zwaar zijn zonder jou te leven.

590.Een glimlach, een traan, een moment, denkend aan een dierbare die je verloren bent. Herinneringen raak je niet kwijt, ze blijven altijd...

591.We zijn bedroefd, maar treuren niet. Geestelijk bent u tot het einde bij ons gebleven. Een voorbeeld hebt u ons meegegeven, warme en dankbare herinneringen blijven bestaan. Mama, u heeft het goed gedaan.

592.Als de lichten van de mensen uitgaan en het lawaai van de wereld stil valt, dan komen de sterren en hoor je weer de stilte.

593.Niet te begrijpen waarom, zoveel liefde nog te geven, zoveel vragen, waarom zo abrupt uit mijn leven. Mijn lieve schat, ik hou van jou met heel mijn gebroken hart.

594.Je hart was gul en breed en diep, bood ruimte aan zo velen, een ruimte die vaak overliep van warmte om te delen.

62

595.Veel te vroeg ben je van ons heengegaan, zoveel plannen zijn nu ongedaan. Ongeloof slaat om ons heen, waarom? Het antwoord kent geen één.

596.Tijd is alles, tijd is niets, alles komt op z’n tijd, de tijd is nu gekomen.

597.Waarom moest het nu gebeuren? Moeten we afscheid nemen, het leven was zo fijn. Nu zal ik voor altijd alleen zijn. Waarom ben je niet gebleven? Waarom moest je dood? Je lag helemaal te beven, Je was in ademnood. Ik stond te huilen, ik stond te roepen, ik stond ... Waarom bestaat de dood?

598.Zonder jou is het zo moeilijk om verder te leven. Ineens verdween je achter de horizon, uit het zicht. Liefste, je bent voor altijd in mijn hart, altijd bij me, heel dicht.

599.Niemand zal ooit weten hoe graag we haar gezien hebben. Niemand zal ooit beseffen hoeveel pijn we hebben. Niemand zal ooit ondervinden hoeveel we haar zullen missen. Niemand zal ooit begrijpen welke rol ze speelde in ons leven. Maar iedereen zal weten dat ze nooit écht dood is, altijd zullen we haar meedragen in ons hart. Nooit zullen we er ook maar aan denken om haar te vergeten !

600.Het leven soms zo kort, soms niet lang genoeg. Een afscheid veel te vroeg, soms nog zoveel willen vertellen. Als je laatste dagen tellen, ook al weet je het moment is gekomen. Je had samen nog zoveel dromen. Afscheid nemen doet altijd pijn, je hoopt zo lang mogelijk bij elkaar te zijn. Toch doet het me goed te weten dat we elkaar niet zullen vergeten, want er komt een moment dat je elkaar weer herkent.

601.Menigeen klopte aan jouw deur, altijd deed je open, maar ik mocht zonder kloppen binnenlopen. Nu klop ik keer op keer, maar jij doet niet meer open. Kon ik nog maar even zoals toen, zomaar bij je binnenlopen.

602.Mijn tranen zijn gedroogd, mijn glimlach is terug. Ik luister weer naar anderen ben na maanden minder stug. Maar diep van binnen zit nog steeds die pijn, dat kan ik niet veranderen, ook al wil ik vrolijk zijn.

603.Niemand mag afscheidbaar zijn ook al heb je heel veel pijn. Ik zal er altijd voor je zijn, in bitterkou en hete zonneschijn.

604.Hij blijft geborgen in onze herinnering, geworteld in ons bestaan. Wij hebben diepe bewondering voor al wat hij voor ons heeft gedaan.

605.Bedankt voor het leven dat je ons hebt gegeven,veel te vroeg ben je van ons heengegaanen wij moeten nu op onze eigen benen staan.We missen nu elke dag je humor en je lach,wij kunnen niet vergetenen dat mag iedereen in de wereld weten.

63

606.Memories keep the one you loved close to you in spirit and thought and always in your heart today and forever.

607.Wat moeder zei dat blijf ik horen want zij gaf mij ontzettend veel ! Ik heb mijn moeder niet verloren zij is en blijft van mij een deel. Zij was en blijft voor mij een zegen waarvan het spoor steeds verder gaat, want overal kom ik haar tegen in wat ik doe of wat ik laat.

608.Je laat een leegte, je laat een zee, een zee van leegte om je heen jij liet die vreemde, wilde zee zo met je spelen. Maar jij leeft, jij blijft leven, jij begeeft niet aan het leven want wat jij ons achterlaat is een leven dat bestaat.

609.Twee handen aan een ragdun touw, de dunne draad des levens. Daaraan had jij je vastgeklemd, hopend, wachtend en onwetend. Hopend dat het goed zou gaan, vechtend voor je leven, onwetend dat de tand des tijds je touw had doorgevreten. Toen kwam je eind, je touwtje brak, het einde van het bestaan en ben je stilletjes, maar trots naar ma op weg gegaan.

610.Er gebeuren zoveel dingen in je leven,ze gebeuren en gebeuren altijd nog.Al stort je wereld in elkaar,je staat erbij en kijkt ernaar,ze gebeuren toch. Nu is er niets meer aan, u bent er niet en dat doet ons allen veel verdriet.

611.Ik ben nooit meer naar zijn graf gegaan, is dat een schande? Nee, ik voel het anders.Ik weet zeker dat ik hem niet vind op dat kerkhofje daar in de koude wind.Maar wel voel ik zijn aanwezigheid waar we samen waren in die oude tijd.Dikwijls is het of hij naast me gaat, of ik hem spreken kan, vragen kan om raad.Ik vind dat hij het dichtste bij me is als ik troost behoef in mijn droefenis.Maar is er een dag eens mooi en goed geweest, juist dan mis ik hem, mis ik hem het meest.

612.Wij hielden innig van jevan je echtheid en je waarheid,je was een mens zonder franje.Ondanks alleswaren we op dit verliesnooit voorbereid.

613.Troost Je kunt niet leven zonder troost ! Troost bestaat niet in een vloed van woorden. Troost is als een milde zalf op een diepe wond. Troost is als een onverwachte oasein een grote woestijn die je weer doet geloven in het leven. Troost is als een zachte hand op je hoofddie je tot rust brengt. Troost is als een zacht gelaat, vlakbij,van iemand die je tranen begrijpt,die luistert naar je gemarteld hart, die bij je blijft in je angsten, je vertwijfelingen die je een paar sterren laat zien.

64

614.Als je in een heel lang leven liefde en warmte hebt gegeven, als je in tijden van verdriet toch nog naar de zonzij ziet, als je een goed voorbeeld geeft, heb je niet voor niets geleefd.

615.In een doolhof van emoties is de tijd voorbijgegaan, dan loop ik naar de kamer waar jouw spullen niet meer staan.Ik pak de eerste krant ik blader er doorheen en als ik koffie wil gaan zetten zet ik teveel voor mij alleen. Ik moet wennen aan de leegte die jij hier achterliet, ik had zoveel idealen maar zonder jou heb ik ze niet.‘t Is net of ik mezelf verloren ben. In het hart van mijn gevoel zal ik je nooit vergeten in het hart van mijn gevoel mis ik je toch. Had ik kunnen weten dat het leven zonder jou me breken zou vanaf de eerste dag.M’n werk is blijven liggen maar ik voel me uitgeteld, het lichaam lamgeslagen als door de griep geveld. In de alledaagse dingen schuilt een groot verdriet. ik moet opnieuw beginnen maar zover ben ik nog niet. In het hart van mijn gevoel zal ik je nooit vergeten.In het hart van mijn gevoel mis ik je toch. Had ik kunnen weten dat het leven zonder jou me breken zou vanaf de eerste dag.

916.In licht of duisternis, geschreven of gesproken, wat liefde was dat is en blijft onafgebroken.Bij dag en nacht, bij zacht of luid zoals de dichters schrijven, de zon gaat onder maar niet uit.Zo zal je altijd bij ons blijven.

617.Maar vroeg of laat verschijnt het land dat elk verstand te boven gaat.Waar ik, volmaakt, opnieuw ontmoet wie ik voorgoed was kwijtgeraakt.

618.Adem, ademhalen de levenslucht aanzuigen inzuigen moegestreden, opgebrand aanspoelend op het dodenstrand een laatste zucht en dan verglijden naar de andere kant der tijden.

619.Ik heb je lief hier dicht bij mij,ik heb je lief voor altijd in mijn hart.Ik voel je, ik ruik je, ik zie je, bijna of ik je zie staan,ik heb je lief. Voor mij ben je niet verdwenen maar heb je je eigen plaatsje in mijn hart, in de sterren en de maan,ik heb je lief.Het verlangen, zo intens, jou nog eenmaal te omarmen, blijft voor altijd mijn diepste wens...

620.Ze was zo flink, maar soms wel bang, ze leed geduldig, maar het duurde zo lang. Eindelijk vielen vredig haar ogen dicht, verlost van alle lijden, mocht ze naar het Licht.

621.Wij hebben samenjarenlang gestredenen veel tranen gestort. Nu heb je eindelijk rust gevondenmaar zo is je levenslot .

622.De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen van dan af aan iets grijzer verft.

65

629.Sta niet bij mijn graf en huil daar slaap ik niet, hou me niet schuil ik ben te horen in de wind ik ben de glimlach van een kind ik ben het zonlicht door het glas ik ben de regen op het gras wanneer het donker is, en nacht ben ik de stilte, en de kracht ik ben een vogel in zijn vlucht ik ben de ster aan de ochtendlucht sta niet bij mijn graf en ween... daar ben ik niet... ik ging niet heen.

630.Waarom nou jij Waarom ben jij nou uit ons leven Waarom ben jij nou niet gebleven Waarom kon jij ons niets meer geven Waarom ben jij vertrokken zonder redenZonder jou zo verloren Zonder jou zo verward Zonder jou zo wanhopig Zonder jou, zonder hart Zonder jou zo ontroostbaar Zonder jou zo alleen Zonder jou zo gebroken Zonder jou om ons heen.

-Marco Borsato-

631.Al wist ik diep in mijn hart dat ik je zou verliezen, had ik af en toe toch een beetje hoop, dat je voor het leven zou kiezen. Al doet jouw heengaan ons veel en moeten wij nog leren dat ieder mens zelf de keuze maakt, dat moeten wij respecteren. Bedankt voor de tijd die je ons hebt gegeven, bedankt dat je voor ons hebt geleden, met trots zeg ik je dag en trots ben ikdat je mijn broertje wezen mag.

632.Volledig moe gestreden in deze ongelijke strijd. Jij zou de moed zelf nooit hebben opgegeven, maar helaas was het jouw tijd.

633.Misschien zijn het je verloren woorden, misschien wel je verloren stem. Ik zal het nooit te weten komen, Ik mis je, mijn lieve opa.

623.Dank je voor alles wat je hebt gedaan. Dank je voor je glimlach toen ik ‘t moeilijk had. Dank voor de arm die je om me heen wou slaan, maar dank vooral omdat je voor me bad.

624.Geen woord drukt uit de droefheiden niets geeft weer de pijnaan alles wat wij wensten en dat niet zo mocht zijn.Toch heeft jouw tere levenons in het diepst geraakten daarom lief klein mensje,ben jij voor ons volmaakt.

625.Als een klein wit wolkje,gedreven door de wind kwam je even bij ons,even was je ons kindIk kijk naar omhoogen zie als in een vlucht een klein wit wolkje gaan langs de helder blauwe lucht.

626.Eens waren er voetjes die schopten en beentjes die trapten in mij.Eens waren er handjes die klopten maar dat is voor altijd voorbij.

627.Zo vol belofte van leven, je schopte en trappelde fijn, zo zonde dat jij juist geen kans had om voor ons een kindje te zijn.Toch blijf je altijd onze eerste het mooiste kind dat er maar is, een prachtige baby van buiten van binnen zo hopeloos mis.Je was een gewone geboorte je was er te snel niet meer bij. Ons verdriet om jou wordt nooit vergeten al zijn we ooit nog eens zo blij.

628.Voor altijd herinnerd in liefde en vriendschap,voor altijd aanwezig in woord en geest,voor altijd verbonden door onzichtbare banden,gekoesterd door velen, gemist nog het meest.

66

634.Verwondering om wie je was om wat je zei en deed, was ondertoon van alles wat van jou verteld werd.‘t Drong door in stem en ogen en gebaar, in klank en kleur, in lach en traan, van ieder die zo van je hield en nu zonder je moet verdergaan.

635.When we lose someone close to us time eventually passes and life goes on... but the sadness still lingers inside usWe want you to know that we understand how hard it must be for you still... because we still feel the sadness, too

636.I dreamd “death” came the other night and heaven’s gate stood open wide With kindly grace an angel came and ushered me inside and there to my astonishment stood folks I’d known on earth some I’d labelled as unfit or little worth Indignant words arose to my lips but never were set free for every face showed stunned surprise no one expected me...

637.De weg die we samen hebben afgelegdhad vele tweesprongen.Je weet niet waar de wegenje gebracht zouden hebben.De liefde heeft ons langs het juiste pad geleid.

638.En leven is eeuwig en liefde is onsterfelijk. En de dood is alleen maar een horizon, en de horizon is niets anders dan de grens van ons blikveld.

639.Onbegrijpelijk, ongelooflijk ontastbaar wezenloos onontkoombaar verrast ontbreken van logica verbanden verbroken logisch ondenkbaar ongewoon ongrijpbaar verdwenen gevoel in tranen geperst de pijn zo krachtig als een ziekte ondragelijk het gevoel blijft onbeschreven het gemis niet te bevatten.

640.Je maakte je plannen, er kwam veel uit, je bouwde iets op, doch nu is het ingestort.Het is verdwenen....Veel fijne herinneringenverzachten onze smart,voorgoed uit ons middenvoor altijd in ons hart.

641.Ik zie je nog zitten met je biertje in je hand of ‘s ochtends in de lift met de krant. Ik mis je voetstappen op de gang, de stilte duurt nu al zo lang. Er zijn nog zo veel vragen die ik je wil stellen, zo veel dingen die ik je wil vertellen. Waarom moest dit nou gebeuren. Er zijn geen woorden die ons levenweer kunnen kleuren. Ons gezin was je lust en je leven, je wilde er alles voor geven. Nog steeds hoop ik dat je weer op zult staan en dat ons leven weer verder kan gaan. Echt bevatten kunnen we het nog niet, daarvoor hebben we te veel verdriet. Maar ook al ben je niet meer bij ons, moet je weten we willen en zullen je nooit vergeten.

642. Wanneer de man die ik bemin het leven laat en mij in leegte achterlaat en als hij huilt, in grootste nood dan weet ik, met hem ga ik dood. Bestaan doe ik wel zodat ik de kleintjes van opa vertel Mijn man die ik liefheb hij is er straks niet meer. Mijn God in de hemel, alles doet zeer !

67

643.Er is nog zoveel niet gezegd, er is nog zó veel doodgezwegen, weggestopt en opgekropt stil gesust en zoet gekust afgeschoven, weggewoven. Zoveel waarheid nog ontdoken zoveel nog niét uitgesproken en het heeft zo voor de hand gelegen. Zoveel grond nog niet ontgonnen, zoveel plannen niet begonnen, vragen die geen antwoord kregen. Wel gedacht maar niet verteld, afgewacht en uitgesteld doorgeschoven, weggewoven ...

Paul van Vliet

644.Deze woorden zijn alleen voor jou, voor een vechter, voor een optimist, voor een levensgenieter, voor een man die geen moment meer mist.Deze woorden zijn alleen voor jou. Al heb je maar een half woord nodig, uit respect, uit liefde, uit gevoel voor jou is eigenlijk elk woord overbodig.Deze woorden, deze zinnen, deze gevoelens, ze zijn alleen voor jou. Want jij bent mijn voorbeeld, mijn trots, waar ik van hou.Ik geloof niet in afscheid. En al zal de dood ons scheiden, jij blijft in mij bestaan. Dus leef maar rustig verder, wij zullen altijd samen verder gaan

645.En nu nog maar alleenhet lichaam los te laten,de liefste en de kinderen te laten gaan.Alleen nog maar de sterkte van het licht,het rode, zuivere van de late zonte zien, te volgen en de eigen weg te gaan.Het werd, het was, het is gedaannet zoals vanouds.

646.Als tranen een trap konden bouwenen herinneringen een brugdan klommen we hoog de hemel inen haalden we je gelijk weer terug.

647.Nooit meer je stem, nooit meer je lach. Alles gaat terug naar die ene dag. De pijn van binnen het doet zo’n zeer, ze zeggen dat het mindert maar wanneer...

648.Mijn tranen vallen op je koude handen wanneer ik naar je kijk. Telkens denk ik aan die handen, nooit meer... binnen handbereik.

649.Het is gebeurd, het is gedaan. Het afscheid is genomen, ik zal je laten gaan

650.In een leven vol inhoud, rijk aan humor en door wilskracht omgeven, heeft hij alles wat hij bezat teruggegeven voor ‘t eeuwige leven.

651.Alles bedekt hij/zijAlles gelooft hij/zijAlles verdraagt hij/zijDe liefde vergaat nimmer.

652.Op een morgen heb je langs de wegeen engel ontmoet en jij ging mee. Plukt nu de sterren in een verloren paradijs, waarom kan de hemel niet op aarde beginnen ?

653.Te veel ogen Te veel tranen Te veel ogen Tranen van verdriet Te veel ogen Te veel vragen En de antwoorden zijn er niet.

68

654.Afscheid is als sterven met een gevoel van machteloosheid. Machteloosheid, laat me sterven met het afscheid van een gevoel. Met gevoel neem ik afscheid te sterven uit machteloosheid.

655.Vlieg nu maar witte vogel, je vrijheid tegemoet De sleutel van je kooi had je zelf steeds in je hand die je zelf moest open doen om te vliegen naar de andere kant. Al ging het leren vliegen jou vaak zo moeilijk af je bleef het steeds maar weer proberen, jij was het die niet opgaf. Hoe moeilijk het ook was obstakels te overwinnen, je had genoeg mensen om je heen om steeds opnieuw te beginnen. Die samen met jou oefende en samen met jou bleven strijden. Dat is nu het resultaat dat je alleen je vleugels kunt spreiden. Zolang koesterde jij je sleutel en oefende steeds maar door. Neem nu je sleutel in je hand en zet je kooideur open. Spreid nu je vleugels maar uit, want nu heb je de kracht om te vliegen naar de andere kant Dag witte vogel, het ga je verder goed.

656.We waren zoveel jaar samen.We hebben samen gelachen,samen gehuild,altijd hand in handsteeds samen verder.

657.Je was deskundig en gedreven je ging voor “blijven leven”. Jouw hoop en wilskracht, moed ten spijt bleek dit een ongelijke strijd. Je moest de zaak uit handen geven.

658.Het leven volgt onwrikbaar de eigen lijn. Elk ogenblik kan de laatste wezen en een zal altijd eenmaal ’t laatste zijn.Dan zal van ‘t lijf, ontkomen aan de tijd, niets dan wat naamloos stof meer zijn gebleven wervelend op de wind van de eeuwigheid.

659.Wachtend op een wonder in ‘n zomer waarin nog heel veel kon. IJdele hoop besefte ik louter, waarna de herfst begon.Het stormde in mijn hart en verdriet vulde al mijn dromen. Steeds opnieuw de vraag wanneer zal de winter komen?Nu heb ik het zo koud en de lente lijkt voorgoed verleden Maar, voorbij is ook jouw pijn jij hebt genoeg geleden.

660.Ik wou dat ik een vogel was, vrij van angst die mijn vleugels verlamt. Vrij van verdriet dat mij het zingen ontneemt. Vrij van last die mij het vliegen verhindert. Vrij om te leven verlost van het overleven, ik wil vliegen.

661.Moeder,We zijn vandaag verdrietig en het doet pijn.Je bent er nu niet meer en we missen je.Jij was er immers altijd voor ons. Altijd stond je klaar.Altijd was je deur open, op elk moment van de dag. Naar jou belden we als we raad nodig hadden of ‘ons even thuis’ wilden voelen.Je gaf ons die warmte, jij gaf ons die geborgenheid.Je hebt veel pijn gekend en veel fysiek leed maar met een gebetenheid vocht je telkens terug.Nu nemen we afscheid van u. Je ging uit het leven en liet ons verrast en verweesd achter. We nemen je mee in onze gedachten en laten jouw beeld nooit sterven. Jou vergeten kunnen we niet, willen we niet en doen we niet.

69

662.In je hoofd kun je alles, fietsen naar de maan, op de wolken staan. Strelen met je handen los, lopen door een donker bos. Vechten als een tijger, dansen met een elf. Afscheid nemen zonder tranen alles gaat vanzelf.

663.Ik droomde eens en zie Ik liep aan ‘t strand bij lage tij Ik was daar niet alleen want ook onze Lieve Heer liep aan mijn zij Wij liepen samen ‘t leven door en liepen in ‘t zandeen spoor van stappen, twee aan twee. Onze Lieve Heer liep aan mijn hand. Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop, de tijden van geluk en vreugd, van groot verdriet en hoop. Maar, als ik het spoor goed bekeek zag ik langs heel de baan daar waar ‘t juist ‘t moeilijkst was maar één paar stappen staan. Ik zei toen: Lieve Heer, waarom dan toch? Juist toen ik U nodig had, juist toen ik zelf geen uitkomst zag op ‘t zwaarste deel van ‘t pad. Onze Lieve Heer keek mij toen vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen: Mijn lieve kind, juist toen ‘t moeilijk was, toen heb ik jou gedragen.

664.Al gaande wetend, eens komt alles goed. Rustend na het leven rusten bij de Bron van waar lang geleden ook de weg begon.

665.Moeke, Gelovig Gelouterd Bezielend Dienstbaar Sociaal Luisterend Liefhebbend Verzoenend Verzachtend Verdraagzaam

666.Liefste papa,wij houden veel van uen we weten dat je daar gelukkig bent.Ook al ben je ver weg, toch blijf je altijd bij ons.We weten dat je ons zal steunen en beschermen,en dat we je altijd raad kunnen vragen.Papa, wij laten je niet los.

667.Je was als een storm, zo ging je door het leven heen. Toch zorgde je voor veel vriendschap aan ons allen om je heen. In je hart is de storm uitgeraasd, je hebt ons met je heengaan verbaasd. De stilte na de storm is nu om ons heen, heel in de verte ben je er, wij voelen ons niet alleen.

668.Waarom is het misgegaan? Waarom kwam er een einde aan je bestaan? Ik wil je nog zoveel zeggen, heb je nog zoveel uit te leggen. Maar dat kan niet. Ik heb oneindig veel verdriet, vergeten doe ik je nooit. En wees gerust: we zien elkaar weer ... ooit.

669.Wanneer ik jou het meeste mis als men dat vragen zou, zeg ik: wanneer ik wakker word, maar ook ‘s middags mis ik jou en ‘s avonds als ik slapen ga. Veel meer dan ik had verwacht mis ik je tot het ochtend wordt, ik mis je dag en nacht.

670.Parels kunnen stervenStrijden tegen een onmogelijke kracht, het lag als een waas over jouw gezicht, een gevecht zonder praal en zonder pracht.Accepteren, het was onmogelijk, je wilde idealen nastreven. De aftakeling bestrijden, jouw sterke moed, zou genoeg moeten zijn maar het lichaam wilde niet meer leven.Jouw vechtende ademhaling zit vast in mijn gehoor, De laatste zucht was nooit de laatste ... tot het ene moment.

70

671.Wanneer ik morgen doodga vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind die in de bomen klimt of uit de takken valt hoeveel ik van je hield.Vertel het aan een kind dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier misschien alleen door het aan te kijken.Vertel het aan de huizen van steen vertel het aan de stad hoe lief ik je had.Maar zeg het aan geen mens, ze zouden je niet geloven, ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man, alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo liefhad als ik jou...

-Hans Andreus-

672.Kon jij mij nog maar horen, kon je deze woorden nog maar lezen, de letters gaan in tranen verloren, dit kon ik alleen maar vrezen.Het valt niet meer te beschrijven, jaren al ziek, vol levensmoed, maar jij kon niet blijven, ik had nog zoveel liefde van je tegoed.

673.Waar een wil is, is een weg ... Maar hij wou niet meer.

674.Ik wou dat ik een vogel was met zachte, witte veren en vliegen kon, heel hoog naar jou om nooit terug te keren.

675.Ze keek mij aan. In de ogen zag ik staan ik moet weg gaan hier vandaan.Zij heeft geleden, gestreden gebeden en overleden.

676.Ik zie vogels hoog in de lucht. Ze vliegen daar zo vrij, zonder angst, zonder pijn. Nu mag jij één van de vogels zijn.

677.Op snelle vleugels vloog je heen, veel te jong, veel te vroeg. Herinneringen blijven. Ons hart is leeg... maar ook vol.

678.The Family treeBranches in the wind Still standing here together One more storm to weather We’ll get through it yet So we’re gathered here Holding on to each other To let go of another one we won’t forgetNow as we say goodbye To one of our own We may be lonely But we’re not alone Though the leaves will fall And the tears will flow May it always comfort us to know The family tree will always growFather down to son, mother to daughter Thicker than water, we are made of thisFrom the Earth we rise To the Earth returning We’ll keep the candle burning For the ones we’ll missAnd when we say goodbye To one of our own We may be lonely But we’re not alone Though the leaves will fall And the tears will flow May it always comfort us to know The family tree will always grow It’s stronger than the wind can blow The family tree will always grow

-“The Family Tree” Venice-

679.Je zal nooit meer lichamelijk thuiskomen. Maar in onze gedachten zal je blijven thuiskomen en sterf je nooit.We hielden heel veel van je en missen je verschrikkelijk.

71

680.Met duizend fijne zaden ving het sneeuwen aan, de ongerepte paden ben ik alleen gegaan. Roerloos ligt het volkomen herschapen land om mij, -- die mij werd weggenomen nu is hij zó nabij, als nadert een ontmoeten in deze sneeuwen laan, -- ik zie het spoor der voeten waar wij tezamen gaan. - Ida Gerhardt-

681.Mijn vriend en ik, wij kunnen samen Dezelfde weg niet gaan Want waar mijn vriend naar toe gaat Daar kom ik net vandaan En waar mijn vriend vandaan komt Daarheen moet ik nog gaan Ik hou van jou, mijn vriend tot gauw Je bent de zon en ik de maan Mijn vriend en ik, wij kunnen samen Dezelfde weg niet gaan Want als mijn vriend zich uitkleedt Dan kleed ik mij aan Waaraan ik nog beginnen moet Dat heeft hij allang gedaan Ik hou van jou, mijn vriend tot gauw Je bent de zon en ik de maanDenk niet dat ik mijn vriend niet zie Ik kom hem telkens tegen Maar daar wáár ik mijn vriend ontmoet Daar scheiden onze wegen Tussen het weerzien en het afscheid Tot gauw mijn vriend, ik moet nu gaan Tot gauw mijn vriend, ik kom er aan Al kunnen we niet samen gaan Ik kan niet zonder jou bestaan Ik hou van jou, mijn vriend tot gauw Jij bent de zon en ik de maan.

682.Alleen zit ik met gesloten ogen op het strand. Ik voel iets over mijn rug gaan maar als ik m’n ogen open zie ik niemand. Voor ieder ander zou het de wind geweest zijn maar voor mij was jij het die me zacht streelde over mijn rug. Ik sluit mijn ogen en ik hoor een stem, maar als ik m’n ogen open zie ik niemand. Voor ieder ander zou dat het ruisen van de zee geweest zijn, maar voor mij was jij het die zei: jij bent niet alleen, want ik ben altijd bij je.

683.Zij waarvan wij houden zijn niet weggegaan, ze lopen naast ons, iedere dag. Niet te zien, niet te horen maar altijd daar, nog steeds geliefd, nog steeds gemist, nog steeds zo dierbaar.

684.Als sterren konden spreken, als sterren konden zien, zouden jullie dan vanavond heel eventjes misschien naar ons kunnen zwaaien en twinkelen als groet. Zodat wij hier beneden weten hoe het zonder jullie verder moet.

685.In aantallen kunnen we alleen maar gissen, zeker is dat we je allemaal zullen missen. Veel liefde hadden we je nog willen geven, maar je wandelde zomaar weg uit ons leven. Vele fijne herinneringen verzachten onze smart, voorgoed uit ons midden maar voor altijd in ons hart.

686.Jij was onze rust en onze thuis,de stille kracht in ons huis.Jij gaf ons tijd en ruimteen liefde die nooit verzuimde.Wij zijn een deel van jou,jij was een deel van onsen dat zullen we altijd missen.

687.Waarom moest jij zo vechten voor iets wat jij niet hebt verdiend ? Waarom moest die ziekte jou pakken een mens dat het niet verdient ? Waarom na al het vechten toch het bericht het is weer mis ? Waarom moet jij lijden een mens die het niet verdient ? Al ben je nog zo ziek, ons verlaten wil je niet. Je wilt alles proberen om nog even bij ons te zijn. Maar lieve schat, als het echt niet meer gaat,laat het vechten dan maar gaan en zoek dan de rust die je nodig hebt. Je blijft in ons hart bestaan.

72

688.When I’m sad and lonely and everything goes wrong I seem to hear you whisper cheer-up and carry ond And when I see your photo you seem to smile and say Don’t cry... you know I love you we’ll meet again some day

689.In je hart wonen mensen die daar helemaal thuis zijn en die daar blijven wonen, ook als ze er niet meer zijn.

690.De zon ging voor haar onder je hart schreeuwt om een wonder, pijn.... waarom zij, verdriet.... waarom wij, geen antwoord, geen raad na dit verdwijnen. De tijd moet helen wil de zon weer gaan schijnen.

691.De taal is gesproken, je wens uitgekomen. Het afscheid genomen klaar om te gaan, maar dit verlies accepteren zal de tijd moeten leren... Met pijn in mijn hart laat ik je nu gaan maar weet allerliefste, je blijft voortbestaan! Vrouw van de wereld, van ‘t leven genoten, jouw tijd is gekomen, het boek mag gesloten...

692.When I die and go to heaven When death replaces birth I’ll recognize angels faces Because I lived with one on earth

693.Soms, in donkere nachten zie ik één gouden ster die zegt dat ik van jou blijf houden, al ben je nog zo ver.

694.Als ik als eerste mag gaanzal ik ginds langs de weg gaan staan.Wij zullen wachten op de anderen.Ge moet u niet haastener zijn reeds vele naasten.

695.Ziekte en zorgen overkomen ons allemaal, maar daardoor groeien we en gaan we. Er is zoveel te vragen, er is zoveel verdriet, het leed der wereld dragen kan ik als mens toch niet.

696.Le temps qui passe ne pourra jamaiscombler le vide qu’il nous a laissé.Son souvenir restera gravé dans le coeurde ceux qui l’ont aimé.

697.Een lieve moeder, zorgzaam en ook sterk, stond altijd klaar, verzette bergen werk. Wat blijft is de herinnering, vol warmte, dankbaarheid, waardering.

698.Ik heb het zeil gestrekenIk heb het zeil gestreken,met laatste kracht gestuurd.Mijn handen stuk geschuurd,mijn lichaam is bezweken.

Ik heb het zeil gestreken,het doek stond vaak gebold.Het ligt nu opgerold.De zon deed het verbleken.

Ik heb het zeil gestrekenen glij langs land en duinen,ik zie de branding schuimenen hoor de wolken breken.

Als bange nachten sprekenen ik in het donker, voor,alleen geluiden hoor -ik hou het zeil gestreken.

Ik heb het zeil gestreken,de steven nog gericht,het laatste land in zicht.Mijn tocht is goed gebleken.

-Theo van Reen-

699.Een vader is vaak een rots in de branding, altijd sterk, altijd paraat. Daarom is het best moeilijk dat hij ons voorgoed verlaat.

73

700.Sterf niet met mijals je mij nog iets wil geven.Dan zou ik vragensterf niet met mij,omhels het leven.Je mag bedroefd zijnmaar wanhoop niet,verdrink niet in tè groot verdriet.Als je mij nog iets wil schenkendan zou ik willen;blijf toekomst zien,blijf hoopvol denkenzodat je uitgroeiten voluit leeft,het leven alle kansen geeft.

701.He was my north, my south, my east and west My working week and my sunday rest My noon, my midnight, my talk, my song I thought that love would last forever: I was wrong

702.Hard heeft hij gewerkt,zijn leven lang.Ons steeds beschermd,zijn leven lang.Waardig en eerlijk,gedienstig en wijs,dit was vader,God geeft hem het paradijs !Onmisbaar is hij verdwenen, te plots,maar de lijn van zijn levenblijft gegrifd in ‘t gemoed.De natuur was zijn passie,de humor deed hem wel !Heer, dank voor de liefde,de zorg en ‘t geluk.Wat hij ons kon geven,maakt de dood nu stuk !

703. Laatste halteIk sta op het station.Het is de eerste haltevan mijn laatste reis.Het groene seinverkiest langzaam een rode kleuren houdt mij tegen te gaan.Hoewel ik dat zou willenkan ik niet anders dan instappenen mij, mijn laatste reis laten beleven.Vaarwel mooie wereld.

704.Pappie vertel eens.... toen ik werd geboren kon ik als jij praten, jouw stem toen al horen. Pappie vertel eens.... toen ik ging lopen ging jij toen gelijk nieuwe schoentjes voor mij kopen en pappie vertel eens.... was ik vroeger altijd jouw kleine lieve meid. Pappie vertel eens..... ik ben nu volwassen, ik heb zo’n verdriet, pappie, ik heb je zo nodig, maar nu ben je er niet.

705.Iemand die me lief was is gestorven. Die vertrouwde stem is verstomd, die vrolijke lach zal niet meer klinken. Geen kus, geen omhelzing meer, geen hand die de mijne vastgrijpt, geen arm meer om mijn schouders. Een lege plaats aan tafel, een lege plaats in bed, een leegte in mijn leven, God, weet U dat ?

706.Mama,Geruisloos loop je met me mee, mijn schaduw deelt zich steeds in twee, je hand stuurt teder mijn gebaar, zo omarmen wij elkaar.Je glimlach prikkelt als ik praat, je ogen kleuren mijn gelaat, ik word je steeds opnieuw gewaar, zo verwarmen wij elkaar.Zo heerlijk in elkaar verward, zo machtig slaat ons dubbel hart, je staat ook nu weer naast me klaar, zo bewaren wij elkaar.

707.Als ik gebroken ben,doodmoe en moederziel alleen,als ik geslagen en vernederd,beschaamd over eigen dwaasheden,diep in de put zit, en zoeknaar iemand die begrijpen wil,als ik de nacht ben ingegaan,de nacht waarin geen sterren staan,weet dan dat ik ben heengegaanwaar vrede heerst en liefde leeft,geen chaos en verleden meer,alleen nog toekomst en Hemel.

74

708.Wat ik heb gevreesd, dat is gebeurd, na dagen van verdriet. De dood heeft jou van mij gescheurd, de dood die niets ontziet. Ik heb gebeden dag en nacht vol smart en zielenpijn. Nu is gebeurd wat ik had verwacht, het mocht niet anders zijn. En nu is alles hier voorbij, mij blijft slechts de smart. Al leef je niet meer aan m’n zij Ik draag je altijd in m’n hart.

709.Om wat was - oorspronkelijk en bezield golvend als de zee hartgrondig als een boom om wat was - ook al versleet het lekte het weg vond het een einde door tranen heen blijven spreken van geluk omdat jij het was - mens zo onherroepelijk mooi mens zo onvergetelijk in bloei.

710.Eerst werd je ziek, toen was het sterven nog ver, steeds kwam het dichterbij. Nu telt de hemel weer een ster, een hele mooie, dat ben jij.

711.Een stoel blijft leeg, een stem blijft zwijgen, maar in mijn hart zal je altijd blijven.

712.Mijn moeder gaf me beelden om te dromen. Zij spon geluiden om me heen, zij goot verhalen in mijn oren, zij was een zon die altijd scheen.Mijn moeder wilde bij me blijven, zij zong een lied voor mij alleen. Soms denk ik dat ik haar kan horen en dat zij niet voorgoed verdween.

713.Een doffe, droge, felle pijn omvat en wurgt mijn hele denken. Mijn ziel en zinnen zijn zo leeg, ik kan geen aandacht schenkenaan de helderwitte morgendauw die als een sprei van fijn satijn ligt uitgespreid: ‘t graf bedekkend, de pijn dreunt als een droef refrein.Waarom heb ik steeds vergeten te zeggen dat ik van haar hield? ’t is nu te laat; de kist gesloten, wat heeft mij jarenlang bezield?De kist zakt langzaam in de aarde en op ‘t zwartgerande lint lees ik wat ik had moeten zeggen: tot ziens mama, uw dierbaar kind...

714.Huil maar niet om mij, alleen mijn aardse leven is voorbij. Mijn taak op aarde is volbracht, ik weet dat mij een lichter leven wacht. Denk niet dat je mij verloor, ik ga je alleen maar voor, aan gene zijde leef ik door. Weet dat ik daar op je wacht, tot die tijd, wens ik je kracht!

715.De EngelIk zit wat op het lege strand in ‘t mooie avondrood en staar wat naar de overkant, heb aan niemand nood.Een engel daalde tot bij mij en tikte aan mijn gezicht. Ik voelde me toen plots blij en straalde als een helder licht.Die engel heb ik voor altijd bij mij, ik draag hem steeds met me mee. Die engel lieverd, dat ben jij, zo voel ik me steeds oké.

716.Jouw steun en raad, jouw woord en daad. Dat grenzeloze vertrouwen, dat altijd op je kunnen bouwen. Voor velen een vriend, heb je dit verdiend? De eeuwige optimist, Als je eens wist hoe we je zullen missen!

75

717.Waarom gaan de verkeerde mensen dood ? Waarom zit God zich steevast te vergissen ? Hij haalt steeds diegene die wij niet kunnen missen en dat aantal is inmiddels veel te groot.

-Youp van ‘t Hek-

718.Beland in een fuik van gevoelens en gedachten opgekropte jaloezie en haat, toch kon niemand verwachten dat je het levenslied niet meer verstaat. Doof en blind voor je eigen kunnen groeide de leegte in jou elke dag. Niet in staat je leven nog te runnen gaf je je over aan de onmacht om jezelf lief te hebben en niet meer te genieten van je gulle lach. Je bemerkte dat geen enkele aardse bezigheid je nog voldoening bracht, de weg in het leven kwijt en niets dat de pijn voor je verzacht. Het was voor jou onmogelijk de cirkel door te breken en je koos heel bewust om de weken die jaren leken, niet met nog een dag te verlengen maar op zoek te gaan naar eeuwige rust.Ondanks dat ik je beslissing respecteer is het niet eenvoudig je los te laten. Vaak beluister ik keer op keer je muziek en krijg ik in de gaten dat het in mij brandt van verlangen om je stem nog eens te horen. Iedereen heeft geprobeerd je gedachten te vangen, maar ik weet nu dat dit onmogelijk was omdat jijzelf niet eens in staat was dit aan te boren.Stilletjes hopend op de dood, want de levensangst werd te groot. Lieverd, nu ben je verlost, verlost van het leven en in eeuwigheid verbonden met je zielsverwant. Hoewel het leven je zoveel moeite heeft gekost was je zoveel meer dan je zelf kon voelen. Het wachten is voorbij. Rust zacht, je hebt mijn zegen, hopelijk komen wij elkaar ooit weer tegen...

719.Vreugde en pijn aanvaarden,vroom en dapper arbeiden,zo was zijn leven.Je bent van ons heengegaan zonder iemand te storen.Jij wou niet dat iemand zichzorgen maakte om jou,maar je bent altijd om ons bezorgd geweest.In dankbaarheid, in alle gelukvragen wij, blijf ons nabij en vul met jouw levensgeestde leegte waarin wij antwoord zoekenop de vraag waarom,want jouw leven was gevuldmet stille goedheid.

720.Het is nog niet te begrijpen, je stem niet meer te zullen horen, jou niet meer naast me te vinden bij ‘t wakker worden, je gezicht niet meer te zullen zien.Het is nog niet te begrijpen als anderen alweer doorleven, als bijna niemand nog je naam noemt, zal ik jouw stem nog horen in mij, zal ik naar je verlangen bij ‘t wakker worden van mijn verdriet.Het is nog niet te begrijpen afscheid van jou te moeten nemen, Het klinkt zo koud, zo onherroepelijk je zult altijd bij me blijven. Ik zal mijn verdriet niet koesteren maar jou een warme plek blijven geven diep in mij.Jij was mijn geborgenheid, mijn tegenwicht, de intens levende, de storm soms, maar ook de luwte, geleefd heb je tot het einde toe en je leeft nog...

721.Als de dood wachten wil tot een leven op z’n einde loopt en dan zacht toeslaat is ze wit, niet zwart.

76

722.Je was er altijd, je was er heel veel. Je was er voor iedereen en nooit teveel.

723.Ik sta bij ‘t graf alleen mijn ogen door de tranen heen tasten langs de letters op de steen. Ik sta bij ‘t graf alleen en pijnlijk woelt in mijn verdriet, o God, hem missen kan ik niet. Help mij in mijn verdriet, geef dankbaarheid voor wat ik ontving, een steen is slechts een kil doods ding. Maar warm is mijn herinnering aan wat ik van hem ontving. Ik sta bij ‘t graf alleen mijn ogen door de tranen heen, tastend langs de letters op de steen. Ik sta bij ‘t graf alleen.

724.Je blijft geborgen in onze herinneringgeworteld in ons bestaan.Wij hebben veel bewonderingvoor al wat je voor ons hebt gedaan...

725.Verdriet is als de golven van een verraderlijke zee, soms, als je denkt te kunnen zwemmen sleept alweer een golf je mee. Er zijn wel betere momenten dan denk je, ik heb weer kracht je moet toch verder leven? Maar dan voel je weer die macht die radeloosheid heet, die trekt je in een diepte waarvan geen ander weet. Want zij die naast je leven zien slechts wat zij zelf wensen, dat je doorzwemt en het wel redt als de meeste andere mensen. Verdriet is als de golven van een verraderlijke zee, vaak wil je niet meer zwemmen maar, het sleept je net niet mee.

726.Een lange weg komt tot een eind bij een stil en vredig oord waar zijn stoffelijkheid verdwijnt ... in onze gedachten leeft hij voort.

727.Zo ver, zo ver van mij vandaan al in een ander weten. En toch, en toch heb ik je bij me, diep in mij. Meer dan ik je zeggen kan ben je zo dichtbij.

728.Ik droom van het land waar hemel en aarde elkaar verbinden. Ik wil daar heen en hoop jou daar dan te kunnen vinden. Maar ik weet, het is een ijdele hoop want hoe ver ik ook loop er komt geen einde aan de horizon en ik maar dromen dat ik jou bereiken kon.

729.Ik zou zo graag nog even met je praten en je m’n bloementuintje laten zien. Want toen je nog op aarde was en ik je aan kon raken, zag ik jouw mooie tuintje niet maar had ‘t druk met andere zaken.

730.Vanmorgen werd ik wakker in een wereld zonder jou, een wereld die ik eigenlijk niet ken,een wereld waarvan ik wist dat hij zou komen. Ook al had je nog zoveel dromen,we hebben allemaal gezien hoe je hebt gevochten. Je hebt het verschrikkelijk zwaar gehad en toch heb je steeds feller gestreden.Je wilde het niet weten en knokte door, daar bewonder ik je voor.Meisje, je bent zo sterk geweest, je hebt gevochten als een beest.We hebben allemaal naast je bed gestaan en daar moesten we je laten gaan.Vanmorgen was het even slikken, ik werd wakker in een wereld die ik eigenlijk niet ken, wakker, in een wereld zonder jou.

731.Soms zou ik willen dat gisteren nooit voorbij ging omdat vandaag alles zo anders is.

77

732.Als achterom kijken je pijn doet en vooruitblikken je bang maakt, kijk dan naar boven en ik zal er zijn.

733.Levens-zin Die dag werd er een punt gezet achter de volzin van zijn leven. Maar wie geloven durft, die let op het vervolg dat werd geschreven. Want die dag nam de Meester ‘t werk van zijn vermoeide leerling over. Met rode letters, klaar en sterk, schreef Hij eronder: je bent Over! En vol verwondering las hij het, een zin, veel schoner dan zijn dromen: God had een dubbele punt gezet omdat het beste nog moest komen. -Dien de Haan-734.Voorbij niets meer te zeggen Voorbij is niet het juiste woord Voorbij is over - afgelopen Voorbij gaat een leven echter nooit Voorbij gaat geen verdriet en geen herinnering Voorbij onze grenzeloze gedachten is het wonder dat wij niet verwachten Voorbij de einder van de horizon gaat leven verder dat hier begon.

735.Peaceful, little white dove Forever the symbol of Peace and Love Untouched by human skin Look to the rainbow growing within A beautiful bird so innocent and white The purest of creatures by day and by night We will always love you, our Dove Now you are with the angels, in the heaven above

736.Duizend woorden zijn te weinig om te zeggen hoe je was. Duizend woorden zijn te weinig voor de omvang van de wanhoop toen je lichaam niet genas. Duizend woorden zijn te weinig voor de grootte van jouw moed vanaf het begin tot aan je afscheidsgroet.

737.Ik ben op reis, al weet ik niet waarheen. Maar ergens stond geschreven dat ik deze weg moest gaan. En al aarzel ik soms even langs die eindeloze baan, toch weet ik iemand ging mij voor en daarom ga ik door...

738.AfscheidEig’lijk ben ik wel tevreden, ’k heb me niet zo vaak vergist. Huil dus om geen and’re reden dan dat je me mist.Als de ster die valt je toewenkt ben ik bij je in je hoofd, elke keer dat je aan mij denkt, dat heb ik toen beloofd.Mag ik die paar laatste dagen daar zijn, waar ook jullie zijn, samen zal de grens vervagen tussen waar en schijn.Laat de kinderen erbij zijn echt bij alles wat gebeurt dan is het of wij weer wij zijn en niet zo verscheurd.Kom gerust met alle honden, schilder bloemen op m’n kist, deel je tranen en je wonden, niets wordt uitgewist.Doe alsof ‘k er zelf nog bij was, zeg me wat ‘k het liefste hoor, denk aan hoe je steeds bij mij was, ga zo met me door.Draag me zelf, al kan het zwaar zijn, laat me dan ook niet alleen, doe gewoon, dan zal het waar zijn, ik blijf om je heen.Ga maar veel en lekker eten. Maak geen heilige van mij Je hoeft geen dingen te vergeten ’k Blijf er altijd bijZing mijn liedjes, denk aan dagen dat de zon over ons scheen, dan is alles te verdragen, Ik blijf om je heen.Eig’lijk ben ik heel tevreden als ik alles samenvat, alles had een echte reden. ’k Heb jullie toch gehad, ’k heb jullie toch gehad.

-tekst: Ivo de Wijs-

78

739.De jaren die we samen met jou geleefd hebben, blijven ons bij als de mooiste van ons leven.Wel beseffen we met diepe droefheiddat we ze niet meer zullen meemaken,maar we weten met vreugde dat wat je ons geschonken hebt,door er alleen maar te zijnen te zijn zoals je was,je ons leven meer zinvolen gelukkig hebt gemaakt.

740.Je bent zo mooi,anders dan ik.Natuurlijk niet meer of minder maar zo mooi, anders,ik zou je nooitanders dan anders willen.Het licht gaat uit,ik sluit mijn ogenen ik zie meer dan overdag.Niet wat is of wat geweest is,maar wat kan en zal en mag.

741.Waarom moest dit nou gebeuren ? Wij hadden verder met jou willen leven, mijn kleinste meisje, onze zus. Nooit, nee nooit ben jij uit onze gedachten, missen doen wij jou steeds meer. Men zegt: verdriet dat slijt, maar weet men ook wanneer ?

742.Als een mens zijn wij zo klein, zo nietig en u, u had een hart van goud. Wij zijn droevig en verdrietig, u was een mens waar iedereen van houdt. Toch zijn wij dankbaar dat u een deel was van ons leven, u blijft in onze harten geschreven.

743.Gelijk het gras is een kortstondig leven gelijk een bloem die, op het veld verheven, wel sierlijk pronkt, maar krachteloos en teer wanneer de wind zich over het land laat horen. Dan knakt haar steel, haar schoonheid gaat verloren men kent en vindt haar standplaats zelfs niet meer.

744.Dag lieve oma, ik hou van u, u hield van mij. De tijd die we samen hadden ging veel te snel voorbij.

745.Dag lieve mama, vergeten zal ik je nooit. Je bent veel te lief om zomaar te vergeten en dat ik je missen zal zul je wel weten. Misschien dat ik je ooit weer zal ontmoeten. Jij gaat nu op reis en ik zal je groeten. Het doet mij verdriet dat jij nu moet gaan, ik wens dat je opnieuw zult bestaan. In dromenland waar wij ooit weer samen komen en waar mensen nooit meer dood hoeven te gaan.

746.Waarom, waarom nou uitgerekend jij, zonder woorden, zonder afscheid, zomaar ineens voorbij. In de bloei van je leven ben je van ons weggegaan. Woorden schieten te kort, we hebben zoveel nog niet gedaan. De dood kwam als een dief in de nacht en heeft niet op de geboorte van je kleinkinderen gewacht. Wat had ik jou graag opa zien worden, maar nee, de dood kon niet wachten en nam jou gewoon mee, zonder pardon, zonder reden, zonder antwoord. Al jouw en onze toekomstdromen compleet verstoord Je stond midden in ‘t leven, nog zo vol vreugde De geboorte, nieuw leven is waar jij je op verheugde Je was nog helemaal niet klaar om weg te gaan Zoveel dingen blijven ongedaan Zoveel zinnen, zoveel woorden Maar het enige wat overblijft is waarom? Je bent en blijft mijn grote voorbeeld en ik weet Jij kijkt daarboven mee Ik weet dat het nu ook goed met je gaat Maar liever wil ik dat je nu hier voor me staat Mij zegt wat ik moet doen en laten Die dingen zegt waarom ik je soms zo vreselijk kon haten Maar nu, en dat is al geruime tijd zo pap Worden die woorden op waarde geschat Want dankzij al die woorden ben ik geworden wie ik ben En daar ben ik trots op, dat ik nog steeds jouw dochter ben Je kleinkinderen die je nooit echt zult zien Zullen weten dat jij een geweldige opa geweest zou zijn Ik mis je, maar boven alles hou ik van jou Woorden schieten te kort, had toch nog even gewacht Maar het is voorbij Dag lieve papa, rust maar zacht.

79

747.Jouw liefde was mijn liefde, je hart was ook een deel van mij. Je strijd was ook de mijne, jouw vreugde die van mij. Je pijn bracht mij in tranen, je strijd deed mij ook zeer. Zo waren wij met de maanden een eenheid, meer en meer.

748.Einmal in deinem Leben kommt leis’ der Tod zu dir und klopft, nur dir vernehmbar an deines Herzens Tür Du kannst ihm nicht entrinnen fliehst du auch noch so weit er wird dich immer finden zu deiner Zeit

749.Als de dood wordt doorgeknipt voel je pas de diepte van verbonden zijn. Als de draad wordt doorgeknipt voel je pas de pijn van gewond en alleen te zijn.

750.Je hebt een mooi verleden, je hebt een heerlijk heden, de toekomst lacht je toe. Het genieten zal gaan beginnen en daar is jouw tijd, daar komt een voorjaarswind. Wat hebben we samen een mooi verleden. Wat hebben we nu voor heden? Jouw eeuwige glimlach zal onze toekomst zijn, Kijk nog eens samen met ons in de lentezon.

751.Lieve moeder, de warmte in je ogen, het geluk van je lieve lach, de wijsheid van je rimpels, tekenen van dag tot dag. Alles wat je ons hebt gegeven zorg, liefde, wijsheid en kracht dragen we ons verdere leven mee, dag en nacht.

752.Leven zo mooi leven zo warm vriendschap zo fijn afscheid zo’n pijn leven zo kort.

753.Ik stel me voor hoe het zal gaan als we ooit weer bij elkaar staan. Zal jij me dan herkennen, zullen we elkaar met warmte verwennen, zal jij me dan een hand geven en me meenemen naar jouw leven ?Ik stel me voor, op jouw gezicht staat een lach, jouw ogen fonkelen als sterren in de nacht. Jij bent de liefste die er is, ik wil je gewoon laten weten dat ik je mis.Ik stel me voor dat het zo zal gaan als we ooit weer hand in hand zullen staan.

754.Gisteren aan je graf je koude zwarte steen mocht ik weer zoals voorheen jouw woorden proeven, mocht ik weer je geest terugvinden in de vrede en de rust die met zonlicht op mijn ogen scheen, jouw warmte diep diep in alle vezels doordrongen een vrede eindeloos volmaakt, het was alsof rond jou en mij alle engelen zongen.

755.Als de liefste mens wordt weggedragen als de liefste van de wereld daar roerloos ligt geen woorden meer zegt en het gezicht zo koud en kleurloos en gesloten niet meer vertelt hoeveel die liefste van je houdt dan scheurt er iets van binnen het doet schrijnend pijn en alles in je schreeuwt en roept en dwingt dat het niet waar kan zijn.Schreeuw en huil je verdriet naar buiten al brengt het haar niet terug doet haar niet bewegen het zal ruimte maken voor een nieuw gevoel: zij houdt nog van jou haar liefde heeft andere vormen gekregen liefde is niet dood te krijgen onze ogen kunnen niet zien onze oren niet horen zo bijzonder is nu haar liefde als je tranen gedroogd zijn en binnenin je is het stil alsof de storm is gaan liggen dan kan je hart het voelen: haar liefde is nog bij je.

80

756.Onsterfelijkheid ligt niet in de dingen die je nalaat maar in de mensen die door jouw leven zijn beroerd.

757.When I am dead, my friends Sing no sad songs for me Plant thou no flowers at my head Nor shady cypress tree See that my ashes be strown out In the sea, disperse and wet; And if thou wilst, remember And if thou wilst, forget

758.Nog lang niet klaar in zijn bestaan maar al het mogelijke gedaan, het tijdelijke verwisseld voor de eeuwigheid nemen wij zeer bedroefd afscheid.

759.Wij zijn allemaal kinderen van ouders, maar plotseling ben je niemands kind niet meer. Geen grote brede schouders, waar vinden we de inhoud van het leven weer? Dan denk je, we moeten het redden, we hebben een gezin en we hebben elkaar. Doodgaan hoort bij het leven en dat is maar al te waar.

760.Als ik ‘s avonds slapen ga Komen veertien engeltjes bij me staan Twee aan mijn hoofdeind Twee aan mijn voeteneind Twee aan mijn linkerzij Twee aan mijn rechterzij Twee die mij dekken Twee die mij wekken Twee die mij wijzen Naar het hemels paradijs.

761.Toen ik op deze aarde kwam heeft iemand mij gebracht, ik heb de weg niet zelf gevonden door die donk’re nacht.En als ik straks weer weg zal gaan naar de eeuwig groene dalen, dan zal hij vast en zeker wel weer iemand komen halen.

-Toon Hermans-

762.Mensen gaan dood, dat hoort bij het leven, dat weet klein en groot. Het gebeurt... heel even. Maar wat wij moeten zeggen Ons ma en oma is dood en dat herinnert men zich het hele leven.

763.Wakker geschud weg wensdromen weg is de hoop op een eeuwig samenzijnAlleen loop ik verder wil ik vechten zal ikIk zal mijn weg lopen al weet ik niet waarheen en hoever nogRechtdoor of linksaf moedig maar wankel ga ik stap voor stap de weg die voor mij is uitgestippeldJij die altijd gaf zonder iets terug te verwachten Jij die er altijd was om voor ons klaar te staan Jij blijft altijd in ons voortbestaan Ook al valt ‘t zwaar om zonder jou door te gaan.

764.Le livre de la vie est le livre suprème Mais les pages qu’on lit ne passent qu’une fois... On voudrait s’arreter a la page où l’on aime mais la page où l’on mourt est déjà sous nos doigts...

-Alphonse de la Martine-

765.Gedreven door de liefde van zijn Heer is hij een gids en steun geweest voor velen totdat God zelf zei: “Kind, het hoeft niet meer en je mag nu eeuwig in Mijn vreugde delen”.

766.Er is een tijd om te lachenen een tijd om te huilen, een tijd om te levenen een tijd om te sterven.

81

767.Je hoeft niet te huilen, ik ben er nog. Ik ben enkel aan de andere kant van het water. Ik wil niet dat je huilt om mij, denk aan mij en ik ben er voor je,Ik ben er nog. Denk niet aan de droeve dagen maar aan de dingen waar we samen om lachten, de dingen waar we plezier aan beleefden.ik ben er nog. Luister naar het geluid van het water, kijk naar de bewegingen van het water en denk aan mijwant ik ben er nog. Ik ben enkel aan de andere kant van het water.

768.We thought of you with love today but that is nothing new We thought about you yesterday and the days before that tooWe think of you in silence we often speak your name all we have now are memories and your picture in a frameYour memory is our keepsake with which we will never part God had you in His keep we have you in our heartIt broke our heart to lose you but you didn’t go alone for a part of us went with you... the day God took you home

769.Treur niet, glimlach, er was, er is, er zal zijn zoveel moois om te genieten, om blij te zijn. Er is te weinig tijd, glimlach ...

770.We leefden al de jarenfijn samen, begaan,heel diep ervaren,tot jij heen moest gaan.

771.Je blijft me dragenin vele kleine herinneringen,je genegenheid vragenin tal van kleine dingen.

772.Vandaag zijn wij een beetje gestorven, een beetje dood gegaan. Want zonder jou te moeten leven kunnen wij voorlopig niet aan.

773.Als degene om wie je veel geeft er plotseling niet meer is, wordt je leven een stukje leger en voel je een groot gemis. Een vertrouwelijk gesprek soms een strandje hier en daar, ja, mijn moeder wist echt alles, was je hier nog even maar. Uit je lijden nu verlost, je grootste strijd gestreden, heel veel pijn heb je doorstaan, die pijn behoort nu tot het verleden.

774.Geen kaarten en geen briefjes meer, geen humor en geen vreugdetraan. Wat ons rest is verslagenheid onze oma is heengegaan.Geen telefoontjes en geen bezoekjes meer, geen warmte en geen opbeurend woord, de twinkeling in haar ogen is voorbij. Onze oma was enig in haar soort,geen kracht en geen enthousiasme meer. Geen hartelijkheid en geen spontaan appèl Die herinneringen bewaren wij in ons hart, lieve oma, dank u wel !

775.De Heer heeft vol liefde zijn armen geopend en heeft je geroepen: Kind, nu is het tijd voor wat je gelovend, volhardend en hopend zo graag wou ontvangen: de kroon na de strijd. Kom binnen, je plaats is bereid en Ik wacht, nu mag je ontwaken uit het zwart van de nacht.En hij die vol liefde zijn kind heeft ontvangen kent ons verdriet, ons gemis, onze pijn. Hij troost ons en zegt: Ik zal blijven verlangen tot al mijn geliefden bij mij zullen zijn. Het duurt niet zo lang meer dan vier Ik het feest met wie tot het einde toe trouw zijn geweest !

776.Herinneringen aan jou en mij, de dingen waar we om lachten. De dingen die je zei vloeien door mijn gedachten. Herinneringen aan jou en mij, zo lang geleden en toch weer zo dichtbij. Die herinneringen zullen altijd blijven bestaan. Hoever onze wegen ook uit elkaar zullen gaan, maar hopelijk komen die wegen elkaar eens weer tegen.

82

777.Een sterke vrouw, die alle tegenslagen en hindernissen op haar levenspad met moed en opgewektheid tegen trad en die de strijd in Gods kracht durfde te wagen.

778.Je was als een echte moeder voor mij, ik had je nog zoveel willen vragen. Ik heb nu zoveel verdriet.

779.Ik open mijn ogen en zoek jouw gezicht, wat ik ook doe het is nu zonder jou. Ik heb geen gevoel en bijna niets waarvan ik hou. Ik mis mijn hart, je nam het met je mee. Alles is anders, niets is compleet want niemand doet wat jij me deed.

780.Zij was een toonbeeld van moeder zijnen huishoudelijke zorgen. Zij vond vreugde in werken, zelfs in de moeilijkste omstandighedenhield zij stand.

781.Je kunt gezond of ziek zijn, je kunt het alle twee. Belangrijk is alleen de vraag Wat doe je ermee ?

-Toon Hermans-

782.Maar niemand weet dat jij mijn held bent, de enige waar mijn hart om vraagt. En als jij nu hoger dan de zon vliegt, Is het de hemel die je draagt.

783.Onze wegen scheiden zich nu even en al is ‘t veel te vlug, straks, aan het einde van onze bestemming zien wij elkaar terug.

784.Vandaag heb ik je begraven, dat doet zo’n vreselijke pijn. Ik had je nog zoveel te vragen, ik wil nog zo graag bij je zijn. Zo leeg en doelloos is nu mijn leven, ik had je nog zoveel te geven.

785.Ons zonnetje in huis is achter de wolken verdwenen, maar zijn warmte zullen wij altijd blijven voelen.

786.Al een lange tijd zijn wij je kwijt. Je was er wel en ook weer niet, vaak deed ons dat veel verdriet. Je ging steeds verder bij ons vandaan, tenslotte moesten wij je laten gaan.

787.In gedachten was je altijd bij ons. De laatste maanden waren we heel dicht bij elkaar. Laat dat de waarde in ons leven bepalen en de kracht geven om verder te gaan.

788.Weggerukt uit ieders midden maar alles draait voort. Je blijft in ons hart daar waar je thuis hoort !

789.Vergeet haar niet die heel haar leven God en plicht is trouw gebleven. Die man, kind en vriend tot voorbeeld en troost heeft gediend, die uitgeput en moegestreden een beter land is ingetreden alwaar ze ons eens wederziet. Bid voor haar, vergeet haar niet.

790.Een sterretje aan de hemel is verlicht, het sterretje is alleen op jou gericht. Heb je pijn of verdriet, kijk dan naar boven, want verdwijnen doe ik niet. Ik fonkel je ‘s avonds tegemoet en geef je voor het slapen gaan een lieve groet.

791.Het doet pijn iemand verliezen. Eerst dagenlang lijden, tranen van geluk dat je hebt mogen leven en plots donker. En dan rouwen met pijn in het hart om iemand die je dierbaar was.

792.De angst voor de dood is als angst voor het leven. Wat nieuw is lijkt te groot om het oude op te geven.

83

793.Onze opa was een opa als geen ander, altijd stond hij voor je klaar. Gezellig kletsen over van alles en nog wat, iedereen was graag daar. Een betere opa konden we ons niet wensen, nu is er een groot verdriet, een groot gemis. Maar hij weet gelukkig ook dat hij voor altijd in onze gedachten is.

794.Hij heeft zijn strijd gestreden, de wereld werd steeds kleiner om hem heen. Hoe hij in stilte heeft geleden weet niemand ... hij alleen.

795.Wij houden zoveel van haar maar zij is weggevlogen Naar wie.....? Naar God die haar zo graag zag Het is God alleen die haar hebben mag.

796.Wakker worden naast jou met je slapen in het grote bed samen eten aan tafelkoffie drinken, vers gezet wandelen op een middag samen aan de afwas staan jou een boek zien lezen jou zien komen of zien gaan jou horen zingen, fluiten ergens in of om het huis met jou praten nooit meer kom je thuis.

797.We hadden zoveel plannen, we wilden zoveel doen. Maar zonder jou zal mijn leven nooit meer zijn als toen.

798.Jouw koers bracht ons over de hele wereld, de mooiste haven die je ons hebt gegeven heet thuis. Gelukkig heb je ons geleerd zelf te navigeren en nu geef jij het roer uit handen.

799.Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad. Liefde van mijn leven, ik heb van je genoten.

800.Stoere bink met je gulle lach, ze zeggen dat het zal slijten. Maar we voelen de pijn in ons hart snijden, we denken aan jou, elke dag.

801.Soms hoor ik praten... dan is het stil. Soms dan denk ik, is dit Gods wil ? Soms zie ik een traan die veel zegt, een traan voor het leven waar jij zo voor vecht. Soms zie ik een glimlach van vrede. Soms dan denk ik: God, hoor mijn gebeden !De dood is het wakker worden uit de dromen van de nacht, de ziel vindt zijn weg naar het licht terug.

802.De oneindige wind waait door mijn hart, lichaam en ziel en brengt mij de adem van een nieuw begin.

803.Met pijn in ons hart moeten we je laten gaan. Onze lieve, zeer gewaardeerde vriend, Door alle verdriet heen denken we met plezier aan jou, want de herinneringen laten ons lachen. We zijn dankbaar voor de dierbare tijd die we met jou mochten doorbrengen. Je kunt gaan maar je bent nooit weg !

804.Dat ik dat zien mag, deze tuin in volle voorjaarspracht. Ik adem bloemen en bezat me aan het licht. Laat me alleen, ik wil hier zijn tot ver na middernacht en met de bloemen samen gaan mijn ogen dicht.

805.Als vrienden gingen we tien jaar door het leven. Door jou heb ik iets moois mogen beleven. Vergeten doe ik je nooit, daarvoor was onze vriendschap te groot.

84

806.Je weerstand was erg groot, eigenlijk wilde je nog niet dood. Je door ons laten helpen liet je niet gauw toe, alleen op het laatst, je was ook zo ontzettend moe. Wat je zei was vaak anders dan je bedoelde, maar wij wisten wel wat je voelde. Het vechten heb je uiteindelijk opgegeven, in ons hart zul je altijd blijven leven.

807.Je wordt alleen geboren en alleen ga je heen. Zodra je dit begrijpen gaat sta je wel alleen. Dan heb je al wat meegemaakt en sta je aan de kant. Zodra je dit begrijpen gaat is je kaars haast opgebrand.

808.Konden we nog maar even met je praten, konden we nog maar even bij je zijn. Jou te moeten missen doet ons heel veel pijn.

809.Je hield van het levenondeugd je grootste deugd je levenslust eindeloos.

810.Een wereld van mensen, zo vol macht en zo dicht. Een wereld van sterren, zo zacht en zo licht. Vind je rust in jouw wereld eindeloos, onwezenlijk, veilig.

811.Lieve ma en oma, je was zo dapper maar het ging niet meer. Je was zo moe en legde je hoofd neer. De lichtjes waar je zo van hield zijn nu vast altijd om je heen. Je opgewekte karakter zullen we allemaal missen want je laat ons nu alleen.

812.Vol dankbaarheid voor je zorgen, voor je kracht. Vol bewondering voor je werken, voor hoe je dacht. Maar nu vandaag ging je van ons heen, rust zacht.

813.Liefde is iets voor het leven, maar dat leven is soms veel te kort. Afscheid nemen is heel moeilijk omdat alles anders wordt.

814.Je was een moeder met een open luisterende geesten een groot gevend hart.Je leed heb je heldhaftig gedragenen je kon nog luisteren naar anderen.

815.Ik ga op reis, de zaken zijn geregeld. De deur valt zachtjes in het slot. Ik ben niet te bereiken, niet met gsm of internet of misschien toch... met je gebed.

816.Bloemen voor jou Telkens ga ik naar jouw plekje, zo’n twintig meter achter het hekje waar jij te rusten werd gelegd.Steeds weer die pijn om jou, verdriet dat nooit zal tanen, want de weg naar jouw graf is geplaveid met tranen.En daarom zet ik bloemen neer steeds opnieuw en telkens weer, ik kan het nog altijd niet geloven maar hier.... zie ik jou nooit weer.

817.Wat zul jij eenzaam zijn geweest toen je verdwaalde in je eigen geest. Veel zijn vergeten van niets meer weten. Oh, wat zul jij eenzaam zijn geweest toen je verdwaalde in je eigen geest.De tijd was gekomen dat je moest worden opgenomen. Wat zul jij eenzaam zijn geweest toen je verdwaalde in je eigen geest.Het geven van structuur in je leven, dat wilden we jou geven. Onbegrip, machteloosheid, verdriet en boosheid. Wat zul jij eenzaam zijn geweest toen je verdwaalde in je eigen geest.Boos, maar ook lief kon je zijn dan deed het ons minder pijn. Wat zul jij eenzaam zijn geweest toen je verdwaalde in je eigen geest. Maar gelukkig, is dat nu geweest.

85

818.Het ligt niet in de lengte of zwaarte van tijd of iets je lief en dierbaar is.Het ligt in de diepte van het verlangen in de liefdewaarmee je lief hebt.In de liefde ligt het verdriet als je verliesten je huilt omdat in je tranen je liefde ligt.

819.De zon zal voor je stralen aan de andere kant. Hij is je komen halen. Wees vrij en laat je leiden door Zijn hand.

820.Ooit zal ik bestaan en leven Ooit zal ik leven en gaan Ooit zal ik gaan en sterven Ooit zal ik sterven en bestaan.

821.Het leven is een optelsom van goed en kwaad, van lief en leed. Zij samen bepalen de waarde van dat wat leven heet.

822.Ik heb gebeden om een wonder wel zoveel duizend maal. Het menselijk hopen ging ten onder en Gods wil staat centraal.Dag lieveling, ga heen in vrede jij was bereid te gaan. Hij die troost zal bij ons wezen en naast ons blijven staan.

823.Dat jij zo dichtbij ons kon zijn maakte alles minder zwart. Echt sterven zul je voor ons nooit omdat je voortleeft in ons hart.

824.Het lijkt niet eerlijk als iemand ons verlaat. Zeker niet als het om een dierbaar iemand gaat. Als iemand is overleden dan doet dat in vele harten pijn. Er is veel verdriet en wij vragen ons af waarom dit zo moet zijn...

825.Lijden met een lach en een traan, woorden soms moeilijk te verstaan. Je hebt het als een moedig mens gedaan, wie weet wat jij hebt doorstaan? Al je liefde heb je ons gegeven, met die herinnering zullen we verder leven.

826.If I die and go to heaven I put your name on a golden star So that all the angels can see How much you mean to me

827.Een laatste groet... ’n blik in het rond ’n hand omhoog 'n laatste groet ’n laatste klop in het hart ’n laatste traan ’n laatste zucht... naar de eeuwigheid.

828.Wanneer we al het werk gedaan hebben waarvoor we naar aarde zijn gezonden mogen we ons lichaam afleggen dat onze ziel gevangen houdt zoals een cocon de latere vlinder omsluit. En wanneer de tijd is gekomen kunnen we het loslaten en zullen we vrij zijn van pijn, vrij van angst en zorgen, vrij als een heel mooie vlinder en terugkeren naar huis bij God....

829.Moeder,Nooit was iets teveel,je bezat zoveel liefdeen wij kregen allemaal ons deel.Er valt nu een grote leegteop de plaats waar eensonze dierbare moeder en oma zat.Je blijft altijdin onze harten voortbestaan,ook al is het heel erg moeilijkzonder u verder te gaan.

830.Een rijkgevuld leven is volbracht.Wij hebben de dood te aanvaarden zoals wij ook het leven aanvaarden.We moeten leren leven met deze meestharde werkelijkheid.Voor al wat je ons gaf zeggen wij :dank je moeder.

86

831.Je bent er altijd, ’s morgens bij het opstaan, ’s avonds bij het slapen gaan, bij iedere gebeurtenis, ’t zij feest of rouw. Ik mis je in dit leven zonder jou.

832.De liefde die ons samenhield, de vreugde die we deelden, de hoop die we beademden, de wonden die we heelden. Het kan niet dat dit over is als ieder ijdel streven. We hopen dat het verder gaat en dat we over - leven.

833.Je weet dat het leven niet eeuwig duurt, dat je op een gegeven moment geen roer meer hebt dat je stuurt. Maar wat doet het pijn als het zover is, dan weet je pas wat missen is!

834.Wanneer ik aan je denk voel ik een groot gemis, maar naast gemis is er diepe vrede. Je hebt zo moeizaam en zo lang gestreden, dankbaar dat deze lijdensweg voor jou ten einde is.

835.“Maar zelfs wanneer je bij ons weggaat zijn we jou niet kwijt, want jij laat sporen in ons na".

-Robert Long-

836.Niet te begrijpen, niet te bevatten, we hebben pas nog fijn gepraat. Het noodlot lijkt niet in te schatten, wat is het toch snel te laat.

837.Vlinder, fladderend in de lucht doe je hen de groeten in jouw vlucht als je ze boven de hoogste bomen wellicht zult tegenkomen.

838.Voorbij is lief en leed voorbij ook alle zorgen, al wat je streed en leed is in Gods hand geborgen.

839.Wij, metgezellen van jouw hart, deelgenoten van jouw licht, bewonderaars van jouw daden,kijken op naar jouw geest geworden ziel, dat zij ons blijven mag als reisgenote.

840.Nu heeft de Heer je thuis gehaald zo vroeg al. Zoveel goede dingen wou je nog doen maar God bepaalt wanneer het leven dat wij ontvingen in eeuwige vreugde overgaat.

841.The party is over now ... we zijn in diepe rouw. Was dit nu echt jouw laatste lied We zijn verslagen en vol verdriet.

842.Liefste echtgenote,dank voor de vele goede momenten,voor het vertrouwen,voor de vriendschap en de liefde,voor de kracht en de moeddie je uitstraalde.Liefste vader en grootva,Je was moe,maar vocht voor je vrouwJe was moemaar je vocht voor je kinderen.Je was moe,maar vocht voor je kleinkinderenen je vriendenJe was doodmoe,maar vocht voor je leven.Je was stervende,maar je vroeg dit einde te zienals een nieuw begin.Je ging dood,maar iets van jou leeft in ons.Tot ziens !We zullen je missen.

87

843.Bevoorrecht waren wij om met jou het leven te mogen delen. De herinnering aan jouw goedheid en liefde kan onze huidige wond helen.

844.Zijn leven was een bont palet, nog zoveel kleuren mogelijk, zijn kwast viel plotseling stil. Wie geeft nu kleur aan ons leven?

845.Wij houden zo van jou, afscheid nemen wij niet. En het einde blijft nu open, zoals jij het achterliet.

846.Tot het laatst toe wilde je leven door je sterke wil hiertoe gedreven. Je geest nog op volle kracht maar over je lichaam had je geen macht.

847.Je leven was krachtig en doorzettend je geest. Steeds werkzaam en vol ijver een perfectionist ben je geweest.

848.Met een lach en altijd vrolijk liep jij door ons huisje heen. Door jouw onvermoeibare optimisme bracht jij vreugde bij iedereen. Het is dan ook een hard gelag nu jij hier niet meer bij ons bent. Jij blijft leven in onze gedachten zoals wij jou hebben gekend.

849.Onvoorstelbaar hoe jij je ziekte droeg, nooit kloeg en nooit vroeg. Toch nam deze strijd je volledig in beslag en namen wij afscheid van je, elke dag. Tot onze spijt kwam er geen wonder, moeder, bedankt... voor ons blijf je heel bijzonder.

850.De lucht is vol grijze regenwolken, het is triest om ons heen, alles huilt.We zijn nog even bij elkaar voor het laatst, heel bizar maar ook heel logisch.We gaan op weg, de grijze wolken zijn verdwenen, alles glimlacht voorzichtig om ons heen.Water, gras, bomen, om ons heen is alles natuur, het wijst ons de weg.Jij wordt bevrijd en wij, wij voelen ons bevrijd tegelijkertijd.Nog heel even samen wel tranen, geen verdriet bloemen om ons heen en bloemen in onze handen.We gaan weer terug, de zon breekt door alles lacht... het is goed.

851.Papa, jij was zo mooi als de zon, ik dacht dat je nooit sterven kon. Waarom was je zo moe? Kom ik ooit nog naar je toe? We vinden je zo lief, daarom deze brief. Het kwam zo onverwacht. Papa, je had zoveel kracht.

852.Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan jou. Gescheiden van mijn lief van degene van wie ik hou.‘s Nachts lig ik alleen en probeer ik te dromen van die hele fijne dag dat we weer bij elkaar komen.Ik tel af, want eens komt de dag dat ik je weer in mijn armen sluiten mag.

853.Een dag zonder jou is een tuin zonder bloemen. Een dag zonder jou is een dag zonder licht. Een dag zonder jou kun je geen dag meer noemen.

854.Van de vele foto’s die je hebt gemaaktzullen we die ene nooit vergeten.Dat is je eigen beeldin de spiegel van het leven.

88

855.Er zijn mensen die het weten... maar niemand die het aan mij ziet. Veel huilen zonder tranen mijn stil intens verdriet. Lieve vader in de hemel, ik mis je echt iedere dag. Je warme handen, je goede zorgen je steun, je lach. Ooit zullen we weer samen zijn dan wordt dat echt groot feest. En tot die tijd doe ik mijn best en zorg dat je trots op mij kan zijn geweest.

856.Genoten heb ik van je humor, gekoesterd heb ik me aan je warmte, bewonderd heb ik je om je vechtlust. Dag lieve kanjer...

857.Voor Moeder. Het loslaten van de aarde het loslaten van hen die u lief heeft het laten gaan, van alles alles op deze aarde dat is moeilijk, dat is pijn pijn om te gaan pijn om er niet meer te zijn.

858.Time is too slow for those who waittoo swift for those who feartoo long for those who grievetoo short for those who rejoicebut for those who love, time is eternity.

859.Wanneer mijn hart stilaan begeeften wat in mij nog amper leeftverzwakt, verstilt en langzaam sterftniets meer begeert en niets meer derftals reeds mijn geest vereenzaamd zwerfthoog boven d’aardse landenlaat nog de kaarsen brandenen sluit de vensters niet.

860.Liefste,Zover ik kon ben ik met je meegegaan.Tot het einde toe heb ik je altijd bijgestaan.Na zoveel moedig strijden kwam een einde aan je lijden.We zijn zo blij iemand als jij in ons midden te hebben gehad.Bedankt lieve echtgenote, moeder en oma.

861.Alle schoon dat de aard kan geven blijkt een pad dat tot u voert. En alleen is leven leven als het tot de dood ontroert.

- uit “Goede Dood” door P.C. Boutens -

862.Papa, wij zijn nog zo klein waarom nu al, het was zo fijn. Je grapjes, je aai, je lieve lach, we missen het iedere dag. Voor altijd zit je in ons hart op een plaatsje heel apart.

863.Het is nog steeds niet echt het wordt elke dag weer een nieuw gevecht. Van buiten een lach, van binnen een traan, voor het oog met ons drieën verder gaan. Soms gaat het goed, vaak heel zwaar maar we redden het wel, wij met elkaar. Trots kun je op ons zijn, we doen het goed, ondanks de pijn en in ons hart, dat blijft een feit, gewoon met ons viertjes ... voor altijd.

864.The days get shorter Our hearts grow stronger With just the memory of you In our hearts you will always be there But never able to touch you Sad are our hearts that love you Silent tears that fall Living our lives without you is the hardest part of all

865.Vader, peter,Na een leven van hard werken, veel lief en leed,omfloersten de nevels je gedachten.Je keek verward, je handelingen werden onzeker,je had verdriet, je kon het niet meer zeggen.Maar je blik liet verstaan dat je blij was met onze aanwezigheid.We hebben nog veel gezegd zonder woordenmet een kus, een knuffel en een lach.Het deed allemaal deugd.We zullen je atijd missen.

89

866.Moeder, je hebt veel moeten lijden, het was soms moeilijk aan te zien. Dan bad ik God je te bevrijden, genadig naar je om te zien. En nu Hij je heeft meegenomen ben ik pas weer tot rust gekomen.

867.Laat me even, even alleen met de stilte, stilte om me heen. ’t Verdriet neemt de zee hopelijk eens met zich mee.

868.In het leven kun je niet achteruit. Je kunt niet van de herfst naar de zomer gaan, niet naar de avond van morgen. Je kunt niet teruggaan om alleen de mooiste dagen te beleven, of om diegene die er niet meer is te ontmoeten en te zeggen “Ik hou van jou”.

869.En altijd is het zo geweest dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur der scheiding.

870.Daar zijn in ‘t leven ogenblikken zo bitter, dat geen woord ze klaagt. Als eenzaamheden de ziel verschrikken en niemand die het met ons draagt. Dan zijn al ‘s levens heerlijkheden, verwaaid, als kaf uit de open hand en blijft alleen een reed’loos hopen als eenzaam lichtje in donker land.

871.Je kruipt niet langer op het land, dansend gaan je vleugels. Je landt in bloemen en in licht. Je schittert, wat een mooi gezicht... een bloem boven de heuvels.

872.Voor mij ben je niet weg, voor mij ben je niet dood. Want als ik in de spiegel kijk dan zie ik jou en dat houdt me groot.

873.Ik zie nog in de verte het kleine vlammetje branden, heel zachtjes, heel zwak, maar ik zie het nog. Hoewel die kaars al een tijdje geleden doofde, ze leek eindeloos te branden maar ze smolt weg. Zo traag dat het amper te zien was en zo traag het einde toen kwam zo snel was het er nu. Maar het echte einde zal pas komen als ik dat vlammetje niet meer zal zien, jouw vlammetje ...

874.Ik kan mijn emoties niet kwijt hier, daarom maak ik voor jou een gedicht op papier. Mijn pen begint vanzelf de woorden te schrijven waarom mocht jij niet langer bij mij blijven.Jouw sterven is zo moeilijk te begrijpen, afscheid nemen kon niet meer. Te weten dat ik jou voorgoed moet missen dat doet zo ontzettend zeer.Ons broer en zus zijn behoort tot het verleden want jij bent plots uit dit leven gegleden. Ik werd soms gek van verdriet, stoppen met huilen ging haast niet.Jij hebt extra kleur aan mijn leven gegeven, waarom mocht jij niet langer blijven leven. Ik had je nog zoveel willen zeggen, misschien ook nog iets uit willen leggen.Maar ik weet zeker er komt een keer dan zien wij elkander weer. Ik moet verder, dat is waar maar dit alles valt mij zwaar.Wat is tijd, ik ben je kwijt je was te jong, nog niet voorbereid. Toch is er iets en dat troost mij nog het meest, ik ben er trots op dat jij mijn broer bent geweest.

875.Eenvoud was jouw leven, vlijtig jouw hand. Rust is je gegeven in een ander vaderland.

876.Je was een lieve echtgenoot,een fijne vader en grootvader.Gul en blij leefde je voor je gezin.Steeds stond je klaar voor iedereen.Je werkte voor ons, je leefde voor ons.Lieve man, lieve vader en grootvader,we vergeten je niet.

90

877.Bij doodgaan houdt het niet op, sterven is niet het eind van je leven. Alle goede dingen blijven bestaan die je ons hebt gegeven.

878.Verdriet is menselijk verder komen, dat leert de dag, dat zegt de nacht en ook al heb je ‘t niet verwacht ondanks ‘t gemis, blijven de dromen.Het leven is een warm palet van stille, blije en donkere dagen met zoveel antwoorden en vragen waar jij je naam op hebt gezet.

879.Papa, daar zit je dan, ik zit met je te praten je bent nu bij me, en ik weet dat je ons binnenkort moet verlaten. Ik vraag je hoe je je voelt je knikt, zegt niets, ik weet dat je het anders bedoelt. Je vecht tegen je eigen lichaam, je bent moe, je kunt niet meer, maar toch ben je voor een ander nog steeds behulpzaam. Papa, ik hou van je, praat met me ik ben er voor je, je hoeft hier niet alleen doorheen. Lieve schat, je bent en blijft voor mij nummer Eén!

880.Ge moet verliefd wordenop de liefde.De liefde is het scheppende,de kracht die het levenin leven houdt.Met de liefde neem je de restvan het leven op de koop toe.Alleen met de wil om lief te hebbenzal je de kanten van het leven ontdekken die de liefde waard zijn.Zo niet stuit je op de pijnlijke aspecten.

881.Voor hem een verlossing, voor anderen verdriet. Hij wilde wel vechten, maar de kracht was er niet.

882.Waarom zijn er zoveel vragen ? Waarom ik ? Waarom jij ? Waarom mijn ouders ? Waarom zijn er zoveel vragen die niet te begrijpen zijn ?

883.Pluk de dag, geniet van het leven, morgen lijkt dichtbij, morgen is nog ver, morgen is het misschien voorbij.Pluk de dag, geniet van het leven, gisteren was een cadeau, gisteren was een herinnering.Pluk de dag, geniet van het leven, vandaag moet het gebeuren. Geef die zoen, maak dat compliment, geniet met volle teugen, zorg dat je gelukkig bent. Geniet van alles wat het leven biedt, want al denk je dat morgen je wordt gegeven, zeker weten doe je het niet.

884.In haar dromen zag zij die mooie tuin ergens in het Oosten. Hoge bomen waakten dag en nacht, hun bladeren zorgden voor schaduw en vogels vonden er onderdak.Overal stonden bloemen, nooit had zij zoveel kleuren gezien. De rozen geurden en verderop de jasmijn ”Hoe komt het toch” dacht zij dat ik haar nooit eerder heb gezien, dat mijn ogen gesloten bleven voor zoveel schoonheid.Vanuit de verte werd zij geroepen: er wenkte iemand, zij kon niet zien wie. Dan voelde zij hoe zij er zacht en teder naartoe getrokken werd.Zij verweerde zich niet, waarom zou zij.

885.Oma,Het is nu tijd om afscheid te nemen, dankbaar voor je lang en vruchtbaar leven, maar spijtig genoeg met een traan, omdat je van ons heen moest gaan.Ach, waar is die goede oude tijd gebleven, vele mooie dagen hebben we mogen beleven. Eén gedachte kan ons nu troosten: je bent nu weer met Bompa samen, iets waarop je zolang hebt gewacht.

91

886. Het was hier mooi, zo licht, zo vredig.En juist op dat moment dat zij die passeerde hoorde zij een vertrouwde stem ”hier mag je rusten, welkom thuis”.

887.Ooit sprong de vonk over en begon het kaarsje te branden. Veel te vroeg is het nu uitgegaan, maar hoe koud dat nu ook voelt, van binnen zal het altijd warm blijven...

888.God saw him getting weary and did what he thought best: He put His arms around him and took him home to reNiemand ziet je tranen Niemand voelt de pijn Altijd houden van Alleen nooit meer bij je zijn

889.Gezond mens, kent gij de grens tussen leven en dood ? Weet gij hoe groot maar ook hoe klein het grensvlak kan zijn tussen lichaam en geest ? Als het uw tijd is geweest en u zich niet meer opricht, ziet ge in het eeuwige licht het einde van het levenslot: overgave aan God.

890.Ik weet zeker dat de wind mij overleeft en ik zal nooit ouder worden dan de wolken. En je kan niet zolang leven als de regen en nadat ik ben verdwenen schijnt de maan.....

891.Er is niets dat moeilijker isdan de dingen te wensen ente aanvaarden zoals ze zijnWij vragen allemaal "waarom" ?Het antwoord verstiltdaar er geen antwoord is.

892.Een dag en een nacht is een bandje vol leven. Een dag en een nacht is een bandje vol tijd. Veel dagen en nachten waren jou niet meer gegeven en dan is een bandje vol tijd ’n verschil van dag en nacht.

893.Dankbaar voor elke dag die je hebt gestreden, niemand zal ooit weten hoeveel pijn en verdriet je hebt geleden.Nooit klagen, maar dragen. Ondanks een “medisch wonder”en onuitputtelijke kracht ging je nu heen, niet geheel onverwacht.

894.Draag me mee in je hart, mijn taak is hier voorbij. Denk met vreugde terug aan mij, blijf niet om me treuren. Het leven is mooi, vol met kleuren, draag me mee op een plaatsje apart.

895.Soms heel ver weg, soms heel dichtbij, vliegend als een vogel, volledig vrij. Vreemde landen, boeiende mensen, vreemde culturen, een wereld zonder grenzen waarin je hebt gevochten met een enorme kracht waarin helaas ook het noodlot wacht in de vorm van een laatste zucht. Nu mag je weer vliegen, een eindeloze vlucht.

896.Papa,Je was een goed mens.Je leefde in moeilijke omstandigheden, maar de liefde voor je kinderen verging niet.Je was er als men je nodig had.Je kon niet winnen,maar met wat ‘n moed heb je gestreden.Laten we denken aan de goede momentendie we met hem beleefden.Haal al die goede herinneringen open hij zal in ons blijven leven, voor eeuwig en altijd.We zullen je missen !

92

897.Opeens die donder in de dag Een knal, het eind, die stilte Wie kon het toen geloven Dit is wat jij wilde Plots was jij verdwenen Onverwacht en heel ineens Teveel voor jou te dragen Dapper, maar heel alleen Onbeschrijflijk wat een pijn Die jij hier achterliet Wij zullen jou nu missen Jij hebt jouw keus gemaakt Wij zullen aan je denken Aan een traan, aan een lach... Want een voetstap in ieders leven Heb jij zeker wel gebracht Je gaf een lach cadeau En wilde nooit wat terug Zoveel herinneringen Voor ieder een geluk Een keus van jou.... van jou alleen Nu stil en heel verlaten Bedankt voor alles lieve schat Wij zullen jou nooit vergeten.

898.Leven met stijl en eenvoud, een moeder natuur,een oma uit duizenden en humor zo puur.

899.Er zijn tranendie niet gedroogd willen worden. Er is verdrietdat niet gedeeld kan worden. Er is een lege plekdie niet gevuld kan worden.

900.Je hebt er alles voor gedaan om ons en jezelf een prachtig leven te geven. En ook al missen we je heel erg en hebben we verdriet en pijn, iedereen moet weten dat we altijd trots op je zullen zijn.

901.De storm is gaan liggen, een lichte bries steekt op. De zeilen worden gehesen, het vaantje in de top. Je laatste reis, het is jouw tijd je laat ons los en gaat op weg naar de eeuwigheid.

902.Wanneer je oud wordt en de jaren verstrijken, dan merk je pas goed dat je krachten gaan wijken. Je wilde nog zo graag maar je kon niet meer en juist dat niet meer kunnen dat deed vaak zo zeer .

903.Je eenzaam voelen in het levendat best nog wat te bieden had.Alles had hij willen gevenaan ieder die hij aanbad.De strijd die u moest leveren is verlorenOp de leeftijd van bijna tachtig jaarRust zacht lieve ...... dicht bij elkaar.

904.Als de draad wordt doorgekniptvoel je pas de diepte van verbonden zijn.Als de draad wordt doorgekniptvoel je pas de pijn van gewond en alleen zijn.

905.Van hard werken sterf je nietzei je ooit tegen ons,dat is waar,jij bent hiervan het levende bewijs,jij hebt gewerkt als een paard,nooit geklaagd,steeds bereid om iedereen te helpen.

906.Moeilijke jaren heb je gekend.Het ouder worden voelde soms zwaar.Moedig ben je steeds blijven strijden.Wij onthouden en leren,zelfstandig zijn moet,assertief zijn mag,sterkte en wilskracht dat heb je !

907.Moeder,Zes lettersin sierlijk schriftDiep in ons hart gegriftom nooit meerte worden uitgewist.Merkteken voor altijd,Meegedragenop onze eindeloze tocht,dichtbij, veraf.

93

912.Als je wakker wordt,bekijk dan de bomen en de blauwe lucht,kijk naar de vlinders en de bloemenen kijk naar de vogels in hun vlucht.Want al die duizend dingenben ik sinds ik mijn lichaam achterliet,die duizend dingen zijn mijn levendus zie je, echt weg ben ik niet.

913.Moeder,Zo nadrukkelijk jij in ons leven stondzo stilletjes heb je ons verlaten.Alles wat er nog gezegd moest worden,met jou kunnen we niet meer praten.Veel te jong uit het leven weggerukt,veel te plotseling ging je heen.En al is er een wereld vol mensen,zonder jou zijn wij alleen.

914.Even samen...helemaal alleenIk kijk naar de ster die je me weestoen we alleen samen waren.Je lachte toen, je stem klonk hees,je streek me door m’n haren.‘k Ben helemaal alleen, even samenmet mijn knipogende ster,even alleen... helemaal samen !‘t Is écht zo lief, jij bent niet ver.

915.En toch...Door de tranen van deze tijden het leven dat ik nu leid,weet ik dat ik hopen mag,al heb ik vaak nog een moeilijke dag.Dat jouw harmonie er toch nog isaltijd en overaldat, wanneer ik deze zoek,haar ook vinden zal.Dat alles wat ons griefdeoplost in de Liefde.Ik hoop dat ik aan jou denken kan,ook met een lachen dat de zon ook voor mijweer schijnen mag.

908.Vandaag is het tijd, tijd om me te laten gaan,ik kan het niet meer aan.Mijn ziekte vergt zoveel kracht en neemt me in zijn macht.Al mijn geliefden om me heenoh, had ik maar een gebroken been.Mijn leven wordt genomenen het ergste moet nog komen.Het moeilijkste is het afscheid nemen van iedereen,daar komen mijn geliefden niet overheen.Nu is dat moment daar,was het maar niet waar.Ik kijk jullie aan en zeghet is tijd om te gaan.Ik kan het echt niet meer aan.Een laatste omhelzing, een laatste kus,dit was het dus.

909.De treurwilg laat zijn takken hangenik mijn hoofd ...Hij verliest zijn kleurrijke bladerenik mijn tranen ...We hebben veel gemeende treurwilg en ik ...Hij treurt uit gewoonteen ik uit verdriet ...

910.Je ging en nam je glimlach meever buiten ons bereik.Maar soms denken wij hem nog te zienals wij in hert zonlicht kijken.Je ging en nam je glimlach mee,we missen hem elke dag.Maar gisteren hervonden we hemtoen wij een vlinder zagen.Je ging heen en nam je glimlach mee.Maar in veel kleine dingenzien wij steeds jouw glimlach weer,dat zijn herinneringen.

911.Je zei:“Ik heb niet lang meer te gaan.”Ik ontkende, steeds opnieuw.Vandaag zag ikje ogen zonder leven,je ziel zonder angst.Je had de dood bij je op schoot.Jij hebt aanvaard,dit einde, een nieuw begin.Mijn hart brak open.Ik zal je missen.Je hebt hier steeds goed gedaan.Van mij mag je gaan.Geef grootmoe een zoen van mij.

94

916.Die kusRillingen langs mijn rugbij de herinneringaan die kus:een lieve kusaan jouvan mij ...... alleen.Je liet me los,draaide je om,en ging slapen ...Twijfels,angst,de kus voorbijvoor hij begon.

917.ZieleroerselenIk hoorin ‘t diepste van mijn zielhet bonzen van je harten ‘t klikken van je hakken.Ik ziein ‘t diepste van mijn zielde angst op je gezichten tranen op je wangen.Ik voelin ‘t diepste van mijn zielde onrust in je harten ‘t trillen van je handen.Ik weetin ‘t diepste van mijn zielhoe moeilijk jij het hebt,hoe hard het is om dragen.En ‘k hoopuit het diepste van mijn hartdat die eenzaamheidsnel uit je hart verdwijnt,en plaats maaktvoor alle warmte en liefdedie je verdient.

918.AfscheidAfscheid nemen van iemandHoe doe je dat?Afscheid nemen van iemanddie je nooit meer zal zienHoe doe je dat?Afscheid nemen van iemandwaar je van houdtHoe doe je dat?Afscheid nemen van een dierbarevoor altijd, voorgoedAfscheid nemen van iemandzeg me, hoe je dàt doet.

919.Afscheid Al weet je dat de wanhoop de hoop vaak verjaagt en dat de levensvreugd vaak lang op zich laat wachten dat de rechtste rug het meeste verdraagt.

Al blijft het leuker om je krom te lachen,al weet je: de uiteind’lijke winnaar is nietwie zich op zijn succes kan beroemen,maar hij die de bal tegen de paal aanschiet en zich met zijn verlies kan verzoenen.

Al weet je dat het afscheid onvermijdelijk is als je tenminste de boot niet wilt missen en dat alleen wie weet dat alles tijdelijk is zich stervend van verdriet toch niet laat kisten.

Toch niks wijzer, niets geleerd,als het getij zich tegen je keert.Je went misschien aan het verdriet maar aan het afscheid niet.

Een dag dat alles blonk en glom als nieuw in de stralende lentezon.De merel zong in de hoogste boom, de liefde woonde daar waar ik woon.

Maar niks wijzer, niets geleerd als het getij zich tegen je keert.Dezelfde pijn en geen verweer, net als de eerste keer.

Een dag dat alles blonk en glom als nieuw in de stralende lentezon,steeg de merel op en is ‘s avonds laat voorgoed vertrokken, weg uit de straat.

Maar niks wijzer, niets geleerd,dan breekt een hart voor de zoveelste keer.Je went misschien aan het verdriet, maar aan het afscheid niet.

Dat slaat met de deuren in ‘t holst van de nacht, schopt tegen je schenen met al z’n kracht.Dat zeurt, dat jengelt, dat treitert, dat krabt, dat krijst, dat jankt, dat vloekt en dat trapt. Dat laat zich niet sussen, niet kussen, niet dwingen, niet pakken, niet slijmen en helemaal niet verdringen. Dat knaagt zich een weg door het merg van je dromen tot je het eindelijk hebt genomen, zo’n dag dat alles glimt en blinkt.

Alsof het geen eind is maar een begin stijgt de merel op en zal ‘s avonds laat voorgoed vertrekken, weg uit de straat.

Misschien heb je dan dit geleerd, Als het getij zich tegen je keert, alles went, zelfs het verdriet,maar het afscheid niet.

95

920.AfscheidHet is tijd voor mij om te gaan,nu geen tranen meer,kijk naar de hemel en geloofeens zien we elkaar weer.

Tijd voor mij jou te verlaten,geen verdriet meer en geen pijn,kijk naar de regenboog en weetik zal er altijd zijn.

Het zal niet eeuwig duren,eens komt er een momentdat ik je weer zal vasthouden,dat je weer bij me bent.

Tijd voor ons om afscheid te nemen,droog je tranen nu,kijk ‘s avonds naar de sterren,weet dat ik van je hou.

Denk aan mij en wens mijaltijd heel dicht bij,praat met mij, verdring de pijn,ik zal er altijd voor je zijn.

921.Handen Gelukkig is de mens die tot het einde handen mag voelen die goed doen.De hand die met aandacht wast.De hand die met zorg aankleedt.De hand die met liefde kamt.De hand die met tact aanraakt.De hand die met het hart troost.Geen mens kan levenzonder die hand,die teder is,die behoedt,die beschermten bemoediging uitstraalt.Tot het einde toeverlangt de mens naar die hand,totdat er die Andere Hand is,die alle wonden geneest,die alle pijn heelt,die alle tranen wist.Tot die tijdkunnen onze handeneen voorproef zijn van die handen,en handen en voeten gevenaan de liefdedie onmisbaar is. -Marinus van den Berg-

922.Jij ontgaat ons. Wij kunnen het mooie niet zienwaarin jij nu bent.Dat ontgaat ons,zoals jij ons ontgaan bent,onverbiddelijk, onuitstaanbaar.

Voor ons de leegte,voor jou de volheid,voor ons de stiltetranen,voor jou het vreugdelachen.

Het verhaal van jouw leven is dood,het verhaal van jouw doodis leven gewordenvolop, daar aan de overkant,waar de zon vriendelijkde maan overbodig maakten de dag voorgoed de nachtheeft weggelachenomdat jij in licht moet zijndat ons ontgaat.

923.Doodgaan, daar sprak je niet over.Deed het te veel pijn, of wilde je ons sparen ?Je wilde leven, je wilde bij ons zijn.Je lichaam takelde af, je kreeg meer tijd om na te denken over je toekomst samen met ons.Het mocht niet zijn.Kort geleden, toen je weer eens een zware behandeling onderging, zei je nog :“Ondanks alles is het leven nog steeds de moeite waard.”Altijd was je positief.Wij zullen verder gaan met een grote leegte in ons hart,maar ook de waarden die je ons voordeed, zullen we meedragen.Je optimisme, je levensvreugde, je goedheid, je eenvoud, je moed.... te veel om op te noemen, zullen ons als voorbeeld dienen.

924.je voelde hetzelfdeje rook hetzelfdeje kuste zelfs hetzelfdeje vroeg me zal je me missenik zei jaje zei mekus, kus meen ik kuste jevoor de laatste keerzien en voelenkan niet meeral lang nietmaar herinnerenoh, dat kan ikvoor de eerste keerzonder tranen.

96

925.Ik huilzonder tranenik spreekzonder woordenik denkzonder wetenen wat ik voelis zo innig diepen tochzo vreemd en verik benzo droevigzo pijnlijk moe.

926.Neem mijn traanvang hem opmet beide handenkoester hemverzorg hempoets hem dagelijksmet liefde optot hij glanst,schittert envolwassen genoeg isvoor het tranendal.

927.Indien ik je dragen kon over de diepe grachten van je getob en je angsten heen, dan droeg ik je, uren en dagenlang.

Indien ik de woorden kende om antwoord te geven op je duizend vragen over dit leven, over jezelf, over liefhebben en gelukkig worden, dan praatte ik met je, uren en dagenlang.

Indien ik vrede in je hart kon planten door geduldig te wachten en te hopen tot het zaad van de vrede in je openbrak, dan wachtte ik, uren en dagenlang.

Indien ik kon horen wat omgaat in je hart aan onmacht, ontevredenheid en onverwerkt verdriet dan bleef ik naast je staan, uren en dagenlang.

Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij en ik weet niet alles en ik kan niet zoveel. Ik ben maar een vriend op je weg, voor uren en dagenlang.

En ik kan alleen maar hopen dat je dit weet: Je hoeft nooit alleen te vechten, alleen te zijn. Want je hebt een vriend voor uren en dagenlang. -Marcel Weemaes-

928.Nu ik kijk en zie,je gezicht datlangzaam verdwijntsamen met de pijn,weet ik het ineens. Verlies ik jouof jou en mij?Het verlies vanjouw lichaamis alles dat verdwijnt.

Het liefste in m’n hand,zijn jouw vingers die zichvlechten door de mijne,maar toch, onze bandgaat verder dan dat. Al dat ik verlies is een traanuit angst voor eenzaamheidnu ik je huid niet meerzal voelen, en spijtdat je me niet meer horen kan.

Verdriet zal me genezenals ik het durf te voelen,me overgeef aan pijn en angstom zonder jouw zorgenradeloos alleen te zijn

929.Ergens op de wereld staat een levensboom,een sterke boom,de vriendenboom.Eén die niet van zon en regen leeftmaar van een beetje tederheid,vriendschap en genegenheid,we zijn het langzaamaan vergeten.

“ 't Is misschien een onvervulde kinderdroom,die boom van mij, de vriendenboom,maar hij zou er moeten wezen.Overal waar mensen samen zijnarm of rijk en groot of klein,dat moest de hele wereld weten.

Als je maar oprecht naar die boom wilt zoekenstaat hij heel dichtbij, misschienkun je ‘m uit je venster zien,maar hij staat nergens in de boeken.

Als je durft te leven zonder angst of schroom,dan groeit hij welde vriendenboom.En je zult het met me eens zijn:‘t allermooiste van de hele scheppingis de vriendenboom.

97

930.Nooit zal ik je vergeten,we hebben elkaar steeds in de ogen gekeken.Jouw lach zit in mijn herinnering gesloten,we hebben vele vreugdevolle items besproken.Je bent niet van mij weggegaan,we ontmoeten elkaar in een volgend bestaan.Onze liefde hebben we aan elkander gegeven,jij en ik hebben veel geleerd van dit leven.Daarom moet afscheid niet treurig zijn,maar het gevoel van warme zonneschijn.Ook voor hen die hier op aarde blijven kan de liefde helen,ik dank het bestaan dat we de liefde hebben mogen delen.

931.In herinneringzachte klanken,zingende tonen,teder verpaktin herinneringvoorzichtig open ikde speeldoosen zie wat jemij geven wiltsprekende beelden,troostende gedachtentonen mij de liefdedie jij ooit had.

932.Weggaan......weggaan maakt niet veel geluid,niet meer dan herfstbladerendie opstuiven in de wind.De boom blijft verweesd achternu zijn/haar stem op het tuinpad ligten geluiden dempt,haast onhoorbaar.Je voetstappen die zich verwijderenalleen wie achter blijftweet hoe afscheid klinkt.

933.Moed Als je iets bent verloren, iets waar je zo voor gevochten hebt. Gevochten met heel je leven. Verloren, niemand die je het terug kan geven. Je had hoop en verwachte veel. Moest het nu zo gaan? Je laat een stille traan, één die eeuwig zal duren. Een traan die je in de verkeerde richting kan sturen. Maar blijf het proberen. Houd je hoofd geheven. Dan zal het zicht anders zijn. Al is het voor even.

934.Een zachte moeder vol geduld heeft ons verlaten.Ook al kon je niet meer praten, op je gezicht was te lezen of je verdriet had of gelukkig was.De gedachte dat je opnieuw bij ons vader bent is voor ons een ware troost.Bedankt voor de aandacht die je ons gaf, bedankt voor altijd die lieve, vertrouwelijke lach,bedankt voor je reddende hand als ik bijna viel,bedankt voor het kijken in mijn eigen hart en ziel.bedankt voor het begrijpende en luisterend oor,bedankt voor alles, ook al had je het niet door.Bedankt, wij kunnen het niet vaak genoeg zeggen.Moeder, we zijn fier op je.Bedankt voor alles.

935.Ik ga ononderbroken een weg van zon en schaduw,met lichte tred of sterk verweer.‘t Is handen reiken naar twee polentussen ‘t leven en de dood,elkander dragen, samen etenvan ons dagelijks bedelbrood.‘t Is langs een dwaalweg opgejaagd,niet weten wie mij zal behoedenen dan weer rustig zijn in wandelwegenvan een huis van stil vermoeden.‘t Is weerom weten dat Gij wachtaan ‘t einde van de weg,waar ‘k eens mezelf ontledigd en gelukkig in uw handen leg. -Miet Meys-

936.Ik zag je vannacht,ik zag je huilen vannacht, je hoofd diep in het kussen verscholen en jij zag niet dat ik het was. Ik zag je wanhoop vannacht, hoe je probeert te leven zonder eeuwig te hoeven dromen en jij voelde niet dat ik het was. Ik zag je verlorenheid vannacht,zei dat ik je volgde, dat ik wist wat eenzaam is en jij hoorde niet dat ik het was. Ik zag je slapen vannacht, stond naast je aan je bed, merkte dat jij vocht en ‘t jouw tijd nog niet was.

937.Mijn hart is gescheurd, dwars door kamers heen,niet meer van vlees en bloed,in vacuüm spatte het uiteen.Mijn lichaam slechts een beeld zolang verdriet dit leven steeltzal de zon me ooit weer warmen zoals mijn hart dat eerder deedvoor het afgrijselijke moment; voor het moment dat jij overleed.

98

938.De tijdMet een ruk aan de slinger van de klokzet ik de tijd stilhet is stil, heerlijk stil.Ik zie de schimmen komen,de schimmen van vroeger, mijn vader en mijn moeder,aan het dagelijkse avondmaal,samen herinneringen ophalen,samen huilen, samen lachenadviezen geven op kinderlijke problemengenieten van elkaars aanwezigheiden dan, alsof je in een zeepbel priktben je weer terug in tijdgeluiden, regen tegen het raameen poes miauwt om aandachten wordt de gedachte aan toenweggeborgen, verstopt, begravende tijd vliegt té snel voorbij …

939.Als het mijn tijd islaat me dan in Godsnaam niet alleen. Hou dan mijn hand vast liefste maar ga nergens heen. Als het mijn tijd is geef me dan de warmte die je altijd gaf.Geef me iets moois mee als ze me laten zakken in mijn graf.Als het mijn tijd is herinner me dan zoals ik werkelijk was. Herinner je dan de liefde voor jou die je in mijn ogen las.Als het mijn tijd is huil dan geen bittere tranen om mij,maar denk dan aan de goede momenten en laat me dan, liefste, vrij.Als het mijn tijd is, mijn schat, als ik uiteindelijk moet sterven, lees dan al mijn goed en laat ze maar zwerven.Als het mijn tijd is want ik ben en blijf een mens van de dag,leef dan niet in éénzaamheid verder,maar leef verder met je lieve lach.Ik weet niet waar ik uit zal komen en of ik ergensverder blijf leven.Maar één ding wordt me niet ontnomen:de herinnering aan wat je hebt gegeven. -Richard Starkey-

940.Huilen is niet erg, zelfs niet een beetje.Het maakt niet uit of je nou huilt of lacht,want huilen hoort erbij voor alle mensenen daar is dus een zakdoek voor bedacht.

941.Een vader verliezen is als het kappenvan een boom waarvan de stam word ontworteld. Je weet dat hij je ontnomenword maar toch nog onverwacht.Je wilt niet zien dat het slechter gaatwant je bent immers zijn kind envertrouwd erop dat hij je niet verlaat.Maar dan is het te laat en blijf je achterontworteld, verlaten, ontdaan ...

942.Bij wie kunnen wij schuilenin dit uur, in deze vreemde dagen.Zo onverwacht, zo plotseling toch ... na alles ...Bij wie kunnen we huilen in dit uur, in deze dagen, bij dit afscheid van jou.Maar......niemand gaat echt doodin ons denken... doen en voelen.Want ...je leeft nu na je dood, meer dan ooit tevoren.Bedankt voor al die vele goede dingen ...Rust in vrede ...

943.MomentLeer ieder moment van geluk bewust te leven.Heb het nooit te druk om liefde te krijgen of te geven.Een simpel woord, een handgebaar, een moment van warmte, ze zijn zo kostbaar in dit leven zonder kalmte.Elke seconde zonder zorgen, die je al hebt gehad,al was het vandaag of morgen, niemand neemt je weer af. Hou die momenten vast, zorg dat je ervan geniet, want met liefde als last, ontwijk je veel verdriet.

944.Je ging nooit weg zonder een knuffel,je liet ons nooit gaan zonder een zoen.Nu je het noodlot hebt ontmoet,kun je dat nooit meer doen.Je kreeg geen tijd meer om te praten,wat doet het ons ontzettend pijn.Het is bijna niet te geloven,dat je er nooit meer zult zijn.

945.Bedankt dat je er was.Het gat is groot en wordt nooit meer gevuld.Liefde, warmte, trots en pijn laat je bij ons.De pijn slijt langzaam,het andere nooit.Je blijft meer dan een herinnering.

99

946.Mam was al een tijdje ziek en we zagen het aankomen.Toch komt de klap van haar overlijden hard aan.Omdat ze voor ons de leukstevrouw, moeder, schoonmoeder engrootmoeder was, is en blijft.Voor altijd.

947.Jouw herinnering en je geheugenwaren je al vooruit gegaan.Stukje bij beetje werd je dat ontnomen.Wat je tot het laatst toe voor ons verdedigde was jouw warmte en jeinnemende lach.

948.Al hoorde ik eerder van de wegdie elk moet gaan.Onvermijdelijk ...Gisteren had ik niet gedachtdat het vandaag zou zijn.

949.Horen ongeneeslijk ziek zijndan een strijd met je lichaammet steeds meer slechte dangoede dagen, dan word hetheengaan een verlossing.

950.Ik mis je,niet omdat je dood bent,maar omdat je er niet meer bent.Ik wil je zien,niet omdat je er niet meer bent,maar omdat ik van je hou.Ik hou van je,niet omdat je dood bent,maar omdat ik altijd van je gehouden heb.

951.Oud worden is moeilijk.Oud worden en voelen dat jehoe dan ook zal afhangenvan de goodwillvan andere mensen.Dat vreet aan je trots.Je lichaam wordtje grootste vijand.“Schoon sterven”, denk ik,is alles rustig in evenwicht brengen.En als dat evenwicht bereikt is, stilletjes weggaan.

952.Vader,je was er altijd,voor ons moeder,voor je kinderen,voor je klein- en achterkleinkinderenaltijd.Je vreugde putte je het samenzijnmet al wie je liefhad,je was bezorgd om anderenzoveel gevend ...Maar nu is allesalleen wetenje bent er nogin onze woordenin ons hartvoor altijddankbaar.

953.De dood betekent helemaal niets.Ik ben alleen maar de kamer hiernaast binnengeglipt.Ik blijf ik en jij blijft jij.Wat we voorheen voor elkaar waren, dat zijn we nog steeds.Noem me bij mijn oude vertrouwde naam, spreek me aan op de gemoedelijke toon van vroeger.Verander je toon niet,hul je niet in somberheid of treurnis.Lach zoals we altijd lachtenmet de grapjes die ons verblijdden.Bid, glimlach, denk aan me.

954.Moeder, je leven liep niet altijd over rozen.Je nam vaak de moeilijkste weg.Je schermde je soms af, bang om gekwetst te worden, het was dan zo moeilijk om dicht bij jou te zijn. Ik weet dat je van mij hield en het deed zo goed toen je dat de laatste keer nog hebt gezegd.Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,raak je mijn hart nog duidelijker aan.

955.De stillen.Zij die geen grote gebaren hadden en geen grote woorden spraken, laten de grootste leegte na als ze van ons zijn heengegaan.Als echtgenote heb je heel veel van vader gehouden, hem verzorgd tot de laatste dag.Samen met hem heb je al die jaren je liefde overgedragen aan je kinderen en kleinkinderen, in goede en kwade dagen.Veel van wat we zijn in het leven hebben we aan jullie te danken, aan jullie inzet en zelfopofferingom ons steeds de nodige kansen te geven.‘Ik’ bestond gewoon niet voor jou, voor jou waren wij de eersten.Bedankt voor alles.

100

956.Liever slapen gaanAls opstaan zoveel pijn doet,wil ik liever slapen gaan,mijn ogen sluiten,het sterven laten gaanAls het leven zo gemeen is,waarom sta ik dan vooraan,de laatste die echt dood wil.Maar toch daar staanik voel me misplaatst .Opstaan doet zoveel pijn,laat mij maar eeuwig slapen gaan.

957.NachtmerrieNacht,alstublieft nacht.Vlieg voorbij.En laat het alleenniet zo alleen zijn.Het donker omringt mij,en sluit mijn gevoelens in.Ik wil zo graag ontsnappen.Maar sinds wanneer,heeft vluchten zin.

958.TrotsMijn zoektochttussen hemel en aardestrandt bij de gedachtendat jij er niet meer bent.Op weg naar de hemelreizen we langs alle mijlpalen,het maakt me trotsdat ik je heb gekend.Waar jij ooit zal zijnen waar ik in het leven stageeft me kracht,niet alleen voor numaar voor altijd.Rust zacht, lieve pa.

959.GrafmonumentHet ongeschreven woordsiert jouw grafen laat mijn gedachtendansen met de wind.Verdriet, wanhoop, troost,het is de harde waarheidwaardoor ik “ongevraagd”antwoorden vind.Pas als het graflicht dooften het pad van troosthet obstakel verslindt,besef ik dat liefderouw verslaaten dat jijin mijn hart overwint.

960.De BoomAls de hemel regen bloedtin een enge donkere nacht,dan sier jij het treurende bosmet liefde en wilskracht.Gevangen door de winddie krachtig door jouw takken blaast,ben jij als hoogste boomhet eerst geveld in de stormdie overraast.

961.Dansen naar het lichtTijd is wijsheid,je bent verkozen om te gaan.Met trots kan ik zeggendat je in onze hartenzal voortbestaan,dansend naar de hemel,dansend naar het licht.Ga maar lieve oma,doe je ogen maar dicht,een waardig vertrekdankzij een eervol bestaanje hebt het verdient.Hier nog een laatste groeten je mag van ons gaan,dansend naar de hemel,dansend naar het licht.Ga maar lieve oma,doe je ogen maar dicht.

962.AvondzonJouw ster kleurt de nachtwanneer eenzaamheid hoogtij viert.We zien dat je naar ons lacht,het is de samenkomst die zegeviert.Je bent de avondzon,de ochtendgloed,de mist,en soms de wind.Je bent onze vader die het zo goed doet,als engel die ons bemint.De zon vult de dag als ons geluk geen genade kent.Je geeft een knipoog en een lachwaardoor je altijd bij ons bent,de avondzon,de ochtendgloed,de mist,en soms de wind.

101

963.Echte vrienden…Je voelt je in de war,je voelt je klein.De tranen in je ogen,ik wil ze allemaal drogen.Ik sta naast je als je het moeilijk hebt,niet meer weetwie nog echte vrienden zijn.Als het leven aanvoeltals een diepe, donkere zee,dan ben ik de veilige brugover het water heen.Je voelt je op jezelf teruggeworpen,Doelloos ga je over straatals de avond weer valt,hard en onbarmhartig,dan zal ik er voor je zijn.Ik neem een deel overvan het donkere gevoel in je,van het verdriet dat je overheerst.Als het leven aanvoeltals een diepe, donkere zee,dan ben ik de veilige brugover het water heen.Maar ooit zul je zelf weer varenover die levenszee.Soms droom je van licht,dat neem je dan met je meeop je tocht over de levenszee.En als je een vriend nodig hebt,ik vaar vlak achter je.En als het leven weer aanvoeltals een diepe, donkere zee,dan ben ik de veilige brugover het water heen. Vrije vertaling van “Bridge over troubled water” Simon & Garfunkel

964.Tears in heaven… naar Eric Clapton

Zou je m’n naam nog wetenals ik je in de Hemel tegenkwam?Zou je nog hetzelfde voelenals ik je in de Hemel tegenkwam? Ik moet sterk zijn en doorgaanomdat ik weet dat ik nog niet in de Hemel thuishoor.Zou je m’n hand vasthoudenals ik je in de Hemel tegenkwam?Zou je helpen me staande te houdenals ik je in de Hemel tegenkwam? Ik vind m’n weg weldoor de dagen en de nachten heen,omdat ik weet dat ik hier gewoonniet kan blijven in de Hemel.Tijd kan je onderuit halen en je op je knieën krijgen,tijd kan je hart breken en je laten smeken…alsjeblieft. Achter de deur is er vrede, daar ben ik zeker van. En ik weet dat er geen tranen zijn in de Hemel.

965.De witte roos… Adem houdt op, warmte wordt kilte,diepe kilte als de doden lachen wordt stilte, echo van vragendat geen antwoord vindt.Maar een mensennaam kan niet vergaan,niet verzinken in oneindig niets.Jouw naamheeft klank en toon gezetvan hoe de jouwen verdergaan.In gemis,maar ook in vertrouwen dat leven Léven wordt Zo wordt jouw naam een witte roos in ons hart,bloeiend voor altijd, geurig en welriekend, maar ook doornig stekend, want jij bent er niet als wij jou roepen ;en ons zoeken zal nooit vinden worden,geen samen lachen en geen aanraken meer.Maar in stiltezul jij bloeien aan ons hart als schitterende herinnering, levend, tegen alle dood in .Nee, vergeten zullen wij jou niet.Wees gerust, rust maar zacht.

966.Voor wie achterbleven...Er gaat een weg voor je uit, de levensweg,Hij is nog leeg, mijlenver is hij bestraat met het onbe-kende. En wat er ook op je levensweg komt,Het enige wat je kunt doen is proberen ermee om te gaan: zoals het leven komt, zoals het leven is.Op een afstand zie je de horizon, zo dichtbij en tegelijk al zo ver weg. Je moet ook niet verbaasd zijn, als je er bent aangekomen, dat waar je op hoopte, net weer weg is. Weet dat ook je angsten zullen overgaan.De levensweg voor je uit doet je geen beloftenDe ene keer lijkt het een snelweg, de andere keer een doodlopende stroom. Regendruppels tikken tegen de autoruit. Komen ze uit de hemel of uit de hel?De levensweg voor je uit is soms licht, soms donker, die “zekerheid” lijkt je enige richtingwijzer.De levensweg die voor je ligt geeft nooit beloften weg, De ene keer lijkt het op een snelweg, de andere keer een doodlopende stroom.De levensweg die voor je ligt zal nooit je vragen beant-woorden. En niets op de levensweg is zeker, niet eens de dag van morgen, met nog mijlenver het onbekende voor je uit. Er gaat een weg voor je uit, de levensweg,Hij is nog leeg, mijlenver bestraat met het onbekende. En waar je ook zult uitkomen : ik hoop dat met het le-ven zult weten om te gaan, zoals het leven komt, Zoals het leven is. vrije vertaling van het lied “The road ahead” van City to City

102

967.Jouw engel…Je zit wat voor je uit te kijken… iemand die in dit leven als een engel voor je is geweest, is gestorven, is een engel in de hemel geworden. Je zit alles te overdenken…is dit je lot tot je oud en grijs bent? Je zoekt naar nieuwe zin in het leven,maar je voelt je nog lamgeslagen. Liggend in je bed, terwijl er allerlei gedachtendoor je hoofd gaan, want je kunt niet in slaap komen, denk je aan jouw engel, zo ver weg en toch zo dichtbij, en misschien voel je dan: de liefde is niet dood.Vanuit de overkant van dit bestaan brengt jouw engelje bescherming, liefde en genegenheid als iets van licht in je donkere dagen. En waar de kracht van de waterval je ook mee naartoe dreigt te sleuren, diep van binnen weet je:het leven zal me niet klein krijgen.Wanneer je ook roept: jouw engel laat je niet in de steek. Als je je zwak voelt, weer overvallen door verdriet en pijn en denkt dat je leven nog maar één kant heeft,kijk dan omhoog, en weet dat daar iemand is ie altijd van je zal houden. De liefde is niet dood, ze leeft voort in jouw engel: zo ver weg en toch zo dichtbij… vrije vertaling van het lied “Angels” van Robbie Williams

968.Als onze aardse levenstijd voorbijgaat,als onze plaats in deze wereld vergankelijk is,waaraan ontlenen wij dan de zin van ons bestaan?Waar zijn dan onze idealen en dromen op gebaseerdals ze als zand door onze vingers stromen?Wie zou er voor altijd willen leven?We krijgen niet elke dag kansen, en soms denk je:Het is allemaal al beslist.Er lijken zich in een mensenlevenmaar een handvol gelukkige momenten voor te doen.Wie zou er dan voor altijd willen leven?Wie durft er dan lief te hebben voor altijd,als met ons ook onze liefde sterft?Maar toen ik het moeilijk hadberoerde je met je tranen mijn lippen,bleef je me aanraken met je vingertoppen.Daarom eindigt ons lied niet met de dood.De eeuwigheid is aan onswant de liefde is voor altijd.Vandaag is die eeuwigheid voor ons begonnen. bewerking van “Who wants to live forever”, Queen

969.ThuisAls je de voet op de andere oever zeten het blijkt de hemel te zijn.Als je dan door een hand wordt aangeraakten het blijkt Gods hand te zijn.Als je dan muziek hoorten het blijken engelen te zijndan ben je niet heengegaan,maar naar huis gegaan.

970.Tijd... Wie kan zeggen waar jouw weg heengaat, en er weer een dag voorbij is, alleen de tijd kan het.En wie kan zeggen welke liefde is gegroeidvoor degene die je in je hart bewaard, alleen de tijd kan het.Wie kan in jouw hart kijken toen je moest loslaten,alleen de tijd kan het.Wie kan zeggen wat er allemaal in je omging, toen je degene van wie je zo houdt zo stil zag liggen,alleen de tijd kan het.En wie kan zeggen wanneer je verder kunt met je leven, en wie kan zeggen wanneer je elkaar zult weerzien,alleen de tijd kan het.Wie kan zeggen hoe de nacht overvloeitin de nieuwe dag,alleen de tijd weet het. bewerking van 'Only time' van Enya

971.Eens..Als je leven zich in stormachtig weer bevindtomdat je een geliefd iemand hebt verloren,probeer dan toch overeind te blijven. Wees niet bang voor donkere momenten,blijf hopen op beter weer,Eens gaat de storm weer voorbij,gaat de wind liggen.Eens…Eens toont de horizon zich weerin een vriendelijke kleur.Eens…Je leven krijgt weer een andere klank.Eens…Als je door wind en regen moet,laat de hoop op betere tijden niet verwaaienof van je afnemen,ga door met die hoop in je hart,jij gaat nooit alleen,Eens… bewerking van: “You never walk alone”

972.Voor altijdSoms ben ik zo moe van het “zijn”,overvalt me een kinderlijke angst.Jij ging heen, ver hier vandaan,maar toch voel ik dat je er bent, dat maakt me wel eens onrustig.De pijn van het gemis is hard, wonden zo moeilijk te helen,de tijd heeft niet op alles een antwoord.Jouw bestaan voel ik nog steeds in me,jouw leven raakte me, en klinkt nog in alles door.In alles wat je achterlietzijn we voor altijd met elkaar verbonden.Jouw gezicht zoekt zich een plaats in mijn dromen,je stem staat geschreven in mijn hart.Probeerde ik eerst nog mezelf te vertellendat je er niet meer bent,als ik me verlaten voel weet ik dat je er bent,voor altijd. bewerking van “Mij immortal” van Eminescence

103

973.Waar mensen, mensen zijn die elkaar verstaan, waar liefde, liefde is, daarheen wil ik gaan, waar het eeuwige vrede is, waar de zon schijnt, waar een nieuwe wereld is die niet meer verdwijnt.

974.Verloren…Het lijkt zo vanzelfsprekenddat rozen rood zijn en viooltjes blauw,Het lijkt zo vanzelfsprekenddat de dood mensen van elkaar scheidt.Waarom voel ik me dan nu zo verlorenin deze wereld, in dit leven ?Mijn hart gaat nog steeds naar jou uit, mijn handen willen je aanraken.Soms zie ik je vragende ogen weer voor me, dat beneemt me haast de adem.Ik voel me verloren in deze wereld, ik voel me verdwaaldin het lied van leven en dooden de melodie lijkt zo onweerstaanbaar.Jouw stem hoor ik nog steeds, zo puur, zo onschuldig,het brengt een huivering door mijn huid.Jij bent nu een foto in een lijst, zo dichtbij en toch zo onbereikbaar ver weg.Ik voel me verloren in deze wereld,in dit leven, zal dat ooit veranderen? bewerking van “Lost” van Anouk

975.Dood… wat doe je met me?Waarom neem je niet een ander stukje van mijn hartwaarom neem je het niet en breek je het nietwant alles wat jij doet is nemen,waarom geef je me geen nieuwe start?Dus: laat me leven, gun me een nieuwe start.Waarom neem je niet een ander klein stukje van mijn ziel,waarom schud je het niet totdat je er controle over hebtwant alles wat jij doet is nemenen alles wat ik vraag is een nieuwe kans om te leven.Dus: laat me leven, gun me een nieuwe start.Waarom neem je niet een ander klein stukje van mijn leven,waarom verdraai je het niet en keer je het niet,want alles wat jij doet is nemen,waarom geef je me geen nieuwe start?Het gevecht met jou is hard en lang geweest,kunnen we geen vrienden zijn?Dus: laat me leven, gun me een nieuwe start

Vrije vertalingen van Queen: “These are the days of our lives” en “Let me live”

976.Terug in de tijd…Soms heb ik de behoefte om terug te gaan in de tijd,we waren nog jong, we hadden veel plezier,het ging allemaal zo goed,de zon scheen altijden aan die mooie dagenleek geen einde te kunnen komen.De laatste tijd denk ik: was het wel echt,ik weet het niet meer.Het was de beste tijd van ons leven samen,er waren practisch geen slechte dagen.Die tijd is voorbij, maar een ding is waar,als ik terugkijk en ik merk dat ik nog steeds van je hou.Je kunt de klok niet terugdraaien, de tijd niet omkeren,is dat niet jammer?Ik zou nog graag een keer teruggaan naar die tijdtoen ons geluk zo ‘gewoon’ was, het leven een spel leek en wij altijd wonnen.Maar ik weet: het heeft geen zin om te gaan zittendenken aan hoe het toen was en wat we deden.Mensen zeggen: je kunt toch veel plezier beleven aan je kinderen, maar ik weet het gewoon niet, de laatste tijd.Misschien is het beter mee te drijven met de stroom,De beste tijd van mijn leven is voorbij,ze lijkt te zijn omgevlogen.Maar één ding is nog steeds waar: als ik terugkijk en ik merk dat ik nog steeds van je hou…

977.Ik ben met je…Ik sta op een brug, ik wacht in het donkeren ik denk bij mezelf:Jij had nu bij me kunnen zijn, maar er is niets dan regen,geen voetstappen op de grond, ik luister maar er is geen geluid. Is er niemand naar mij op zoek? Zou er iemand zijn bij wie ik me thuis mag voelen?Het is een akelige koude nacht en ik probeer te ontdekken wat dit leven nog voor mij betekent.Is er iemand die me bij de hand neemt,de weg wijst naar een nieuw begin?Ik ken je eigenlijk niet, maar… Ik ben er voor jou!Ik zoek een plek, ik kijk uit naar een bekend gezicht, want alles lijkt verkeerd te gaan.Niemand staat toch graag alleenals zijn leven overhoop gehaald is?Is er niemand die mij probeert te vinden?Zou er iemand zijn bij wie ik me veilig kan voelen?Het is een akelige koude nacht En ik probeer uit te vinden wat voor leven dit is.Wil je me niet bij de hand nemen en me ergens heen brengen waar ik opnieuwkan beginnen?Ik weet niet echt wie je bent, maar…Ik ben er voor jou!

Vrije vertaling van het lied “I’m with you”, van Avril Lavigne

104

978.Voor de zoekende…Een nieuwe weg door het leven zoeken als een geliefd mens er niet meer is, is niet gemakkelijk, het wordt nog moeilijker als je voelt dat niemand bij je durft te blijven.Waar ben je vandaag naar op zoek? Naar een hand, naar een warm hart?Het blijkt dat de meesten al snel weerhun eigen dingen hebben.Je voelt je kwetsbaar als een bloem in het open veld, bij wie mag je thuis zijn, waar vind je weer vaste grond onder de voeten, een plaats van aandacht?Waar ben je vandaag naar op zoek? Naar de zin van je bestaan, van het leven?Een handvol herinneringen aan mooie, samen gedeelde momenten gaat door je heen, ze lijken nu zo lang geleden.Het verhaal van jouw leven gaat verder, hij is zover weg en ergens toch zo dichtbij, je voelt een leegte waardoor je zielsoms zo koud aanvoelt als ijs.Waar ben je vandaag naar op zoek? Naar een schouder, naar een vriend?Ze kijken je aan en zeggen zo gemakkelijk: ‘je hebt zoveel kracht, je bent zo ongelooflijk sterk’, niets krijgt jou er onder, of zien we dat verkeerd?We zien je het liefst blij, we willen geen tranen zien, daar kunnen we niet mee overweg.Waar ben je vandaag naar op zoek? Naar trouw, naar echtheid in meeleven?Je kunt niet zonder, die mensen bij wie jegeen ‘rol’ hoeft te spelen, die je accepteren zoals je bent en je je voelt.Je weet maar al te goed dat het niet gemakkelijk is de scherven in jouw levensverhaalweer bij elkaar te rapen, het helpt al als je je gevoelens niet hoeft te verbergen.Waar ben je naar op zoek vandaag? Naar mensen die niet steeds zeggen ‘wat schijnt de zon mooi vandaag’, als je een zware dag hebt.Dan ga je op slot, lijkt het of je opnieuwmoet leren praten.Waar ben je naar op zoek vandaag? Dat er ééns weer meer te lachen zal zijn dan te huilen….

979.Mijn levensverhaal moet doorgaan…Er is een leegte in mijsoms denk ik: waar leef ik nog voor?Zo voel ik me zonder opmaak,als je achter het gordijn kijkt,de stilte voeltdan zie je hoe ik er echt voor sta.Ik heb nog een beetje houvast,al denk ik ook:wat moet ik nog meer doormaken?Mijn wil om door te gaanlaat het soms afwetenmaar mijn levensverhaal moet doorgaanwant als jij sterft in mijzul je echt dood zijn.Ja, mijn levensverhaal moet doorgaanom jouw verhaal levend te houden.Al voel ik me van binnen gebrokenlijkt de buitenkant maar schijn,mijn glimlach zal nooit vergaan.Wat er ook gebeurt, mijn liefde blijft,al ben ik soms de zin van mijn bestaan kwijt,ik ga door, verder en verder,maar ik moet nog veel leren.Wat zal ik om de volgende hoek vinden,aan wie en aan wat kan ik mij warmen?Buiten breekt de zon doormaar ik lever innerlijk een gevechttegen de leegte, de onzekerheid, de pijn.Mijn ziel is getekend zoals de vleugels van vlinders,ons verhaal samen leek gisteren nog een sprookje,ik weet dat het niet zal sterven door de dood.Ik zie weer een teken van leven,ik ga er tegen aan, zal nooit opgeven.Ja, mijn levensverhaal moet doorgaanom ons verhaal levend te houden,want als jij sterft in mij,zul je echt dood zijn.Ik zal heel diep moeten gaanom de wil te vinden om verder te gaan,om de zin te vinden om verder te gaan.Zal ik ooit vrij zijn van verdriet en pijn?Mijn levensverhaal moet doorgaan,verder en verder,om jou levend te houden in mij… vrije vertaling van "The show must go on" Queen

105

980.Mijn levende dode.In mijn verdriet niets dat beweegt Ik wacht en geen mens komt Overdag noch ‘s nachts En ook nooit meer wat ik zelf was Mijn ogen zijn gescheiden van jouw ogen Zij raken hun vertrouwen, raken hun licht kwijt Mijn mond is gescheiden van jouw mond Mijn mond is gescheiden van het plezier En van de zin in de liefde en de zin in het leven Mijn handen zijn gescheiden van jouw handen Mijn handen laten alles los Mijn voeten zijn gescheiden van jouw voeten Zij verzetten geen stap, er zijn geen wegen meer Zij kennen mijn gewicht niet meer noch de rust Ik kan mijn leven een einde zien nemen Samen met het jouwe Mijn leven in jouw kracht Die ik oneindig dacht En de toekomst, mijn enige hoop is mijn graf Net als het jouwe omringddoor een onverschillige wereld Ik was je zo na dat ik het koud heb bij de anderen. -Paul Éluard-

981.Mijn moeder (fragment) Heel klein was mijn moeder als de pepermuntstruik, het gras. Nauwelijks wierp zij een schaduwop de dingen, nauwelijks. De aarde hield van haar, omdat zij licht voor haar was, omdat zij haar toelachte in geluk en in verdriet. De kinderen hielden van haar en de ouden en het gras en het licht, dat lieftalligheid beminten haar zoekt en haar vlijt. Om harentwille is het, dat ik liefheb,wat niet naar trotse hoogten streeft, wat zwijgend spreekt: nederig, breedstammig kruid en de geest van het water. Wie vertel ik van jou uit vreemde aarde? De ochtend vertel ik over jou, dat hij op haar gelijkt. Op mijn eindeloze weg vertel ik de aarde over jou. -Gabriela Mistral-

982.Wanneer de lente komt Wanneer de lente komt, en als ik dan al dood ben, zullen de bloemen net zo bloeien en de bomen zullen niet minder groen zijn dan het vorig voorjaar. De werkelijkheid heeft mij niet nodig. Ik voel een enorme vreugde bij de gedachtedat mijn dood volstrekt onbelangrijk is. Als ik wist dat ik morgen zou sterven en het was overmorgen lente, zou ik tevreden sterven, omdat het overmorgen lente was. Als dat haar tijd is, wanneer dan zou ze moeten komen tenzij op haar tijd ? Ik houd ervan dat alles werkelijk is en alles zo als het moet zijn; Daar houd ik van, omdat het zo zou wezen, ook als ik er niet van hield. Daarom, als ik nu sterf, sterf ik tevreden, Want alles is werkelijk en alles is zo als het moet zijn. Men mag Latijn bidden boven mijn kist,indien men wil. Indien men wil, mag men rondom dansen en zingen. Ik heb geen voorkeur voor wanneer iktoch geen voorkeur meer kan hebben. Dat wat zal zijn, wanneer het zijn zal, zal zijn dat wat het is. -Fernando Pessoa-

983.EenzaamheidIk zou mijn hart zó het dak op kunnen gooien : het rolde dan ongezien weg. Ik zou mijn pijn kunnen uitschreeuwen tot mijn lijf zou breken : dat zou dan verglijden in de stroom van de rivier. Ik zou op het platte dak de zwarte dans van de dood kunnen dansen: de wind zou mijn dans meevoeren. Gaf ik de vlam in mijn borst vrij spel, dan kon ik die laten tollen als een dwaallicht: de straatlantaarns zouden hem doven. -Alfonsina Storni-

106

984.Mijn herinnering Een lege plek,een groot gemis,een fijne herinnering is alwat er nog is.Waar ben je nu,vraag ik me af.'k Voel nog de liefde,die jij me gaf.Jou te kennenvond ik zo fijn,je los te laten,dat doet pijn.Ik zal je missenin dit levenen zal altijd,om je blijven geven.

985.Herfst De bladeren vallen, vallen als van ver als uit des hemels gaarden neergevaren. Zij vallen met ontkennende gebaren. En in de nachten valt de zware aardeuit alle sterren in de eenzaamheid. Wij allen vallen. Deze hand, zij valt. En zie slechts anderen aan: het is in allen. Toch is er Eén die al dit vallen oneindig zacht in Zijn handen houdt. -Rainer Maria Rilke-

986.Ik denk als het regent laat ze niet nat worden en als het stormt vat ze geen kou en ik denk ook dat dat denken niet helpt want je wordt nooit meer nat noch vat je kou, want het regent noch waait ooit meer voor jou. -Bert Schierbeek-

987.Optimistisch tot het laatste Niet moeilijk maken voor je naasten, gesloopt van al je krachten bleef je op een betere dag wachten.Wij waren jouw lust en je leven,maar er is geen tijd meer gegeven.Jij streed vol moed en kracht,lieve schat, rust nu maar zacht.

988.Elk mens komt in zijn leven wel eens zware stormen tegen.Meestal klaart het weer op en volgt er zonneschijn,Maar ineens komt er die zware storm met alsmaar tegenwind, je weet, ik red het niet alleen.Gelukkig word je omringd met veel liefde en dierbaren om je heen.Ze helpen je bijna tot het eind en dan komt er dat aller-allerlaatste, niemand kan verder met je mee. Dan is er God en ziet je staan, Hij neemt je mee.

989.Er zal een boek zijn, dat gij niet ten eind zult lezen; er zal een blad zijn, dat gij niet meer om zult slaan; er zal een dag zijn, dat, vergeten de slinger van uw uurwerk stil zal staan. Er zal een uur zijn, dat gij niet meer zult herdenken; een avond, die gij niet ziet ondergaan; wanneer aan ‘t raam een Vreemdeling zal wenken en uw ziel verwonderd op zal staan. -Paul Ewald-

990.Wees stil, zo zegt een stem in mij, hier is Mijn hand, Ik ben erbij, ik maak een einde aan de nacht; hier is het licht: het is volbracht! Als deze stem maar in mij zingt, wanneer het duister mij omringt, als deze hand mij maar geleidt, raak ik mijn diepste angsten kwijt. -A. F. Troost.-

991.We gunden je zo graag een heel lang leven,als spil, als middelpunt van je gezin. Toch was je al ten dode opgeschreven,al vocht je, tegen beter weten in. Met hart en handen was je altijd bezig;voor alles wat je lief was in de weer. Al wist je in je lichaam ‘t kwaad aanwezig. Je richtte hart en handen naar je Heer. Nu gunnen we je graag een heel lang leven;een ééuwig leven, zonder pijn of strijd. Je naam staat in het Levensboek geschrevenen je mag wonen in Zijn Heerlijkheid. -Jelly Verwaal-

107

992.Some say that love’s a little boy, And some say it’s a bird, Some say it makes the world round, And some say that’s absurd, And when I asked the man next-door, Who looked as if he knew, His wife got very cross indeed, And said it wouldn’t do Is it prickly to touch as a hedge is, Or soft as eiderdown fluff? Is it sharp or quite smooth at the edges? O tell me the truth about love. -W.H. Auden-

993.Op zoek naar houvast Als je struikelt, als je wankelt, als je in het donker tast, dan probeer je steun te vinden aan iets stevigs, een houvast. En dan vind je soms een hand van een mens die stevig staat. Die jou uit de modder trekt en je steunt met raad en daad. Als je struikelt, als je wankelt, als je naar beneden glijdt, pak je alles waar je bij kunt, want je zoekt naar zekerheid. Maar de strohalm biedt geen steunen het touw blijkt los te zijn.En dan val je soms nog meer, want je houvast blijkt maar schijn. Als je struikelt, als je wankelt, als je bang bent of alleen, dan probeer je troost te vinden bij de mensenom je heen. En dan voel je soms een kracht - God mag weten waar vandaan - Als een windvlaag in je rug,als een steun om door te gaan.

994.Tu me manquesJe suis assise ici, seule, si triste et solitaire. Je pense à toi souvent -- chaque minute du jour, me demandant comment tu vas, ce que tu fais, souhaitant te serrer dans mes bras.Je suis assise, me souvenant de tout ce que nous avons partagé, rêvant à tout ce qui sera, et je verse une larme pour chaque minute sans toi.Parfois, je crois en ma force et que le temps qui nous sépare s’écoulera vite, et puis parfois, je m’assieds et pleure et me demande pourquoi faut-il que l’amour fasse ainsi mal...Bien que parfois dans la solitude... quelque part dans le vide je me sente pourtant très aimée, et je réalise que ce n’est pas l’amour qui fait si mal... c’est d’être sans toi. -Cathy Lynn Oaks-

995.De keuken De keuken is zo stil.Een restje kille regen maakt van de rust een zegen die zondag in april. De lente leunt naar binnen, lacht als zij in de kast die glanst zoals het past, haar spiegelbeeld ziet glimmen. De stoelen staan verlegen, de tafel slaapt weer in. De kroppen sla gaan wegen, de dauw hangt er nog in. En amper opgeschrikt door ‘t klokje, stille hoeder, hoor je het hart van moeder dat in de kamer tikt. Maurice Carême

996.Misschien een begrafenislied Misschien ben je echt moe van het huilen, misschien wil je even slapen -misschien - laat dan de uil niet krassen, kikvorsen niet kwaken, vleermuizen niet vliegen. Het zonlicht mag je wimpers niet beroeren, de koele wind mag niet langs je voorhoofd strijken, niemand mag jou wakker maken. Laat een parasol van dennenloof je beschutten terwijl je slaapt. Misschien hoor je de wormen de aarde omwoelen, wortels van jong gras water opzuigen, misschien zijn zulke klanken voor jou mooier dan vloekende mensenstemmen. Knijp nu je ogen stijf toe, dan zal ik je laten slapen, ik laat je slapen; ik zal je zachtjes met gele aarde toedekken en geld van papier laten neerdwarrelen. -Wen Yiduo-

997.De doden De doden kijken altijd op ons neer, zegt men, terwijl wij onze schoenen aantrekkenof een broodje smeren,zij kijken neer door de glasbodemboten van de hemel wanneer ze zichzelf langzaam door de eeuwigheid roeien.Zij kijken naar onze kruinen die benedenop aarde bewegen, en liggen wij neer in een veldof op een bank, misschien bedwelmddoor het gezoem van een warme namiddag,dan denken zij dat wij terugkijken naar hen,waardoor zij de riemen lichten en stilvallen en wachten, zoals ouders, op ons om onze ogen te sluiten. -Billy Collins-

108

998.Waarvan hij gemaakt is Mijn dood is van geldstukken gemaakt en van papiergeld. Mijn dood is van wegen gemaakt naar school en naar het werk. Mijn dood is van een prikklok gemaakt en van plichten.Mijn dood is van kranten gemaakt en van agenten, van sigaretten en jenever, van suiker en brood en boter, van liefde, van geluk en van ongeluk, van woede en geduld. Mijn dood is van mijn ouders gemaakt en van mijn kinderen, van mijn mislukken en van mijn slagen, van mijn horigheid en van mijn vrijheid, van mijn gezelschap en van mijn alleen zijn, van mijn ongeloof en van mijn geloof, van mijn hoop en van mijn teleurstelling,van mijn denken en van mijn vergeten.Mijn dood is van mijn geslacht gemaakt en van mijn hart.Mijn dood is van mijn nachten gemaakt en van mijn dagen, van mijn leven en van jullie leven en sterven . -Erich Fried-

999.Hoe kan ik ademen met je dood als een brok in mijn keel ? Hoe kan ik lachen nu het onherroepelijke vonnis mijn mond verzegeld heeft? In een houten kist gaat de toekomst tot ontbinding over. Ik voel hoe ik langzaam maar zeker bevries. Toch blijf ik ademen. Toch lach ik, oudergewoonte. En dat is misschien het ergste van alles. -Hanny Michaelis-

1000.Wij zijn maar akkoord in een concert Ga in die nacht niet al te licht Ga in die goede nacht niet al te licht. De oude dag moet laaien en weerstaan; Raas, raas tegen het sterven van het licht. De wijze, die eens voor het duister zwicht, Omdat zijn woord geen bliksemstraal kon slaan, Gaat in die goede nacht niet al te licht. De goede, na de laatste golf, wellicht Trok hem een groene baai tot dansen aan, Raast, raast tegen het sterven van het licht. De woeste, die zong van de zonneschicht, Tot ook hij leerde treuren om haar baan, Gaat in die goede nacht niet al te licht. De sombere, die met doods verblind gezicht Ogen als meteoren op ziet gaan, Raast, raast tegen het sterven van het licht. En jij, mijn vader, die daar droevig ligt, Vloek, zegen, mij met een verbeten traan. Ga in die goede nacht niet al te licht. Raas, raas tegen het sterven van het licht. -Dylan Thomas-1001.Hoe weinig ik van nut ben Ik ga voorbij zonder spoor. De olmen langs de weg wenken me toe hoe ik nader, groen blauw gouden groet en vergeten mij, voordat ik voorbij ben. Ik ga voorbij – Maar misschien laat ik achter de zachte klank van mijn stem, mijn lachen en mijn tranen, en ook de groet van de bomen in de avond op een stukje papier. En in het voorbijgaan, helemaal zonder bedoeling, steek ik de een of andere lantaarn aan, in de harten aan de rand van de weg. -Hilde Domin-1002.Sindsje mij voor altijd bent binnengegaan, ben ik tot de rand van je vervuld. Dwars door de rukwinden van het verdriet voel ik je onder mijn huid bewegen, warm en goed als vroeger toen wij overnachten binnen de omheining van elkanders armen. Wat doet het er dan toe dat de wereld leeg en winters is geworden nu mijn ogen je nooit meer zullen zien en ik mijn hoofd niet langer in je schoot kan leggen? -Hanny Michaelis-

109

1003.Reis naar het einde 1 Het is herfst nu, fruit ligt in het gras, tijd voor de lange reis naar het einde. De appels vallen als grote druppels dauw, kneuzen zich een uitgang uit zichzelf. En het is de tijd van heengaan, om zichzelf vaarwel te zeggen, een uitgang te vinden uit het gevallen ik.

2 Uw dood-schip, hebt ge het gebouwd? Zeker? Bouw het, uw dood-schip, de tijd dringt. De norse vorst nadert, wanneer alle appels vallen, zwaar vallen op de hardere grond. Dood is aanwezig als de geur van as. Wordt ge hem gewaar? En in het gekneusde lichaam krimpt de angstige ziel, huivert in de kou die door de openingen binnendringt.

3 Kan een mens zijn eigen stille dood zelf maken eenvoudig met een priem ? Met dolken, priemen, kogels, kan hij kwetsen en een uitgang voor zijn leven maken; maar is dat het stille einde, zeg mij, is dat het stille einde? Neen. Want hoe kunnen doodslag, zelfs zelfdoding ooit een eigen stil einde brengen ?

4 Laat ons spreken van de stilte die we kennen, die we begrijpen, de diepe en lieve stilte van vrede in een sterk hart. Hoe maken we dit, ons eigen stil einde?

5 Bouw uw dood-schip, uw langste reis vangt aan, naar het einde. En sterf de dood, de lange pijnlijke dood die ligt tussen het oude ik en het nieuwe. Onze lichamen zijn reeds gevallen, gekneusd, onze zielen glijden reeds weg door de opening van de wonde. De donkere en eindeloze oceaan van het einde stroomt in ons lichaam door de bressen van onze wonden, de vloed dreigt. Bouw uw dood-schip, uw kleine ark, voorzie het van voedsel en wijn voor de donkere vlucht naar het einde.

6 Langzaam sterft het lichaam, en de beschroomde ziel heeft geen steun meer in de stroming nu de zwarte vloed stijgt. We sterven, allen gaan we dood en niets houdt de rijzende vloed in ons tegen, nog even en hij stijgt over de wereld, over de wereld daar, buiten ons. We sterven, langzaam sterven onze lichamen onze kracht ebt weg, en onze ziel krimpt ineen onder de zwarte regen over de vloed, angstig klampt ze zich vast aan de laatste takken van de boom van ons leven.

7 We gaan dood, al wat overblijft is gewillig zijn en het dood-schip bouwen dat de ziel zal dragen tijdens de langste reis. Een bescheiden schip, met roeispanen en voedsel, met schoteltjes en de nodige kledij, passend en klaar voor de ziel die heengaat. Laat uw klein schip te water nu het lichaam sterft en het leven wegglijdt; ga nu, de fragiele ziel in het fragiele moedige schip, de ark van het geloof, met zijn voorraad voedsel en kookgerei en nieuwe kleren, op de zwarte leegheid van de vloed op de wateren van het einde op de zee van de dood waar we varen, blind, want een roer hebben we niet, en geen thuishaven. Er is geen thuishaven, we kunnen nergens heen, niets dan het altijd dieper wordend zwart over deze geluidloze stroom, donker op donker, boven en onder en opzij, volledige duisternis : welke koers we volgen weten we niet. En het scheepje is er nog, en toch is het verdwenen. Het is onzichtbaar, want om te zien bestaat er niets meer. Het is verdwenen, en toch ergens is het aanwezig. Nergens.

8 En alles is verdwenen, het lichaam verdwenen, ten onder gegaan, alles. De zwarte bovenlaag weegt op de zwarte onderlaag; daartussen is het scheepje verdwenen, het bestaat niet meer. Dit is het einde, alle herinnering is verdwenen.

9 En toch, uit de eeuwigheid maakt een draad zich los, op de duisternis een horizontale draad, op het zwart een bleke klaarte. Illusie? of hangt de schemering hoger? Wacht, wacht, het is dageraad, de pijnlijke dageraad: het herleven uit de dood. Wacht, het scheepje drijft mee onder de asgrijze lucht van deze dageraad over de stroom. Wacht, er rijst onmiskenbaar een gele gloed en, vreemd, een roze schemering. Een roze schemering, en alles begint opnieuw.

10 De vloed zinkt, en het lichaam, als een gesleten zeeschelp herrijst, mooi en vreemd. En het scheepje, als op vleugels, drijft naar zijn te-huis, onzeker, verdwalend soms, op de roze stroom, en de broze ziel bewoont haar huis opnieuw en brengt het hart vrede. Ze haalt het in vrede hernieuwde hart uit het niets terug. Bouw uw dood-schip, bouw het, het is dringend. Want ook u wacht de reis naar het einde.

-David Herbert Lawrence-

110

1004.Haar LotHaar lichaam schokte,haar adem stokte.Dan, enkel stilte,in die kamer van kilte.De dood zelf bepaald,met haar leven betaald.De lach om haar mond:het leven-doodverbond.Geluk straalt van haar af,maar haar dood was laf.Die innerlijke rust.

1005.LoveI ‘m cryingwhen I feelthe days without youare getting longer,but at the same timefeeling happyknowing thatmy feelings for youare only getting stronger.

1006.N' abandonne pasQuand la route est remplie d’obstacles et que tu n’attends aucun miracle, il est permis de t’arrêter, mais non d’abandonner.Quand le succès te fuit et que le doute t’envahit, peut-être qu’à ton insu tu es tout près du but.C’est quand tu as tout essayé qu’il ne faut pas abandonner.

1007.Ik ben te moe om te spreken, mijn denken schijnt stil gezet. Vermoeidheid ligt als een deken over mijn woordloos gebed. Te moe om Gods Woord te lezen bereikt mij geen enkele zin. Maar door Gods Geest onderwezen slaap ik in Zijn schaduw in.

1008.Als dan het licht van de zon afneemt, zich beperkt tot een schijf aan de horizon, en tenslotte ook die verdwijnt en slechts als herinnering in een ster verschijnt, weet dan, dat zolang die daar zal blijven staan, je vertrouwen mag en steeds verder kunt gaan.

1009. Treur niet om mij, want ik ben tevreden. Treur niet voor mij, want ik heb het goed. Treur met mij, omdat wij niet meer samen zijn. Hou me vast in je gedachten, maar laat mij nu maar gaan.

1010.Als een bloem, zo is het leven, ‘t begin is teer en klein. De een die bloeit uitbundig, de ander geurt heel fijn. Sommige bloemen blijven lang weer anderen blijven even. Vraag niet bij welke groep je hoort dat is ‘t geheim van het leven.

1011.Dit is een liedje voor als ik er niet meer ben. Voor als er afscheid van mijn resten wordt genomen. Ik hoop tenminste dat de vrienden die ik ken ook inderdaad die laatste keer nog willen komen. En dat ik ook voldoende stof heb nagelaten voor wat verhalen die je glimlachend vertelt. En dat je toch met liefde over me kunt praten,al heb ik jullie soms dan ook teleurgesteld. Dit is een liedje voor de aula na de dienst voordat ik weggedragen wordt door de suppoosten en vóór de koffie en de cake wordt opgediend. Dit is bedoeld om wie achterblijft te troosten. Nou ja, je mag natuurlijk best een traantje laten, dat vind ik ergens ook wel weer een compliment. Maar niet te lang dan, want je weet dat zal niet baten, wie overleden is, die blijft tot het end. Dit een liedje voor het feest dat achteraf pas wordt gevierd door alle vrienden en vriendinnen. Die nog wat aarde en wat bloemen op mijn graf hebben gestrooid en daarna het feest beginnen. Dus vul de glazen en bespreek mijn fouten. En denk na het drinken met vertedering en weemoed en laat de geesten en lach dansen op tv. Een maf idee, jouw feest waaraan je zelf niet meedoet. Dit is een liedje voor wanneer ik ben vergaan, voor als mijn grafsteen overwoekerd en verzakt is. Als er geen enkel kleinkindje meer zal staan omdat de laatste nabestaande te verzwakt is. Dit is een liedje dat uiteindelijk verstomt maar altijd zullen er weer nieuwe liedjes komen. Zoals er altijd ook weer nieuwe vreugde komt en nieuwe liefde, nieuwe hoop en nieuwe troost. Ondanks tranen, ondanks dood en ondanks pijn is dit een liedje voor dat jullie er nog zijn. Ondanks de tranen ondanks dood en ondanks pijn, dank jullie wel dat jullie mijn vrienden wilden zijn. -Robert Long-