BIOGRAFIE EL PASSIONATOS :

EL PASSIONATOS is een troubadours-duo.

- Jim Florentinus : Zang en Accordeon - Jeroen Borghouts : Gitaar en Zang

Zij zijn rondlopende musici, met een behoorlijk breed repertoire. Het liefst spelen Jim en Jeroen, als de situatie dit toelaat, onversterkt, tussen het publiek; entertainment op de vierkante meter...

-Jim Florentinus heeft vele jaren ervaring als troubadour en musical-artiest; contact maken met publiek en gevoel hebben voor hun wensen.

-Jeroen Borghouts is een gypsy-jazz gitarist van top tot teen. Zijn liefde voor Django Reinhardt is in veel nummers terug te horen.

Daarnaast hebben zij ervaring opgedaan in vele stijlen en orkesten. Samen brengen ze sfeer en ambiance, nooit te hard, wel aanwezig. Akoustische gitaar en accordeon horen van oudsher een beetje bij elkaar. Zeker in de lichte en populaire muziek. Zo is Django Reinhardt zelf ook ooit begonnen met het evolueren van het gitaarspel, door accordeon-loopjes na te spelen. Het zijn klanken die goed bij elkaar passen.

El Passionatos is gewend aan te voelen welke muziek het beste bij het moment en de situatie past. Trefwoorden zijn Mediterraan, Romantiek, Liefde, Drama en Passie en Muzikaliteit. De performance heeft een enigzins chique karakter, maar ook weer niet té serieus. Zo is er veel ruimte voor improvisatie, waar deze heren veel van houden.Het repertoire bestaat uit zo'n 200 nummers, varierend van mediterraan tot meezingers, en van swingende jazz tot Hollands uit de oude doos. Het repertoire wordt voortdurend uitgebreid en aangepast. Er staan ook veel stukken niet op het normale repertoire, terwijl die wél tot de parate kennis behoren. Dit geld voor eenvoudige kinderliedjes, jazz, rock, popsongs tot aan zelfs Jimi Hendrix repertoire. Ook bij het begeleiden van sketches en dergelijke, kunnen nummers voorkomen die niet op deze lijst staan.Veel van deze nummers komen uit de periode jaren dertig tot jaren tachtig. El Passionatos hoopt zo oude sentimenten tot leven te kunnen brengen.Zo spelen zij, bijvoorbeeld, graag jaren vijftig crooners als 'Stand by me', en chansons als 'La vie en rose, maar ook van de 'Bohemian Rhapsody' tot 'De klok van Arnemuiden'... .Zoals gezegd komt El Passionatos het best tot haar recht, als Jim en Jeroen zich akoestisch vrij kunnen voortbewegen tussen het publiek.Indien nodig wordt de gitaar heel licht versterkt, met een draagbaar versterkertje. Echter is het ook mogelijk voor grote gezelschappen volledig versterkt te spelen. Dit gaat wel ten koste van de mobiliteit.

De naam "El Passionatos" bevat een aantal spelfouten. Als men "De Gepassioneerden'' vertaalt in het Spaans moet het eigenlijk zijn : "Los Passionados". Maar Jim en Jeroen vinden "El Passionatos" veel leuker! Engelstaligen mogen hun overigens gerust "The Passionators" noemen! Het Duo is ontstaan op 15 Juli 2000. Jeroen Borghouts speelde samen met Leo Eimers in mexicaans restaurant "El Mundo de Carlita" te Bergen op Zoom. Met 2 gitaren vermaakten zij het publiek door in de stijl van Django Reinhardt te spelen. Door de eigenaar van het restaurant werd dit duo in contact gebracht met Jim Florentinus, die al gauw een sier-accordeon van de muur trok.Er ontstond al gauw een Jam-sessie, die tot in de kleine uurtjes heeft geduurd. El Passionatos is beschikbaar voor bruiloften, feesten, recepties, evenementen, etcetera, in heel Nederland en Vlaanderen. Kijk op de website www.elpassionatos.nl voor een repertoirelijst en uitgebreide informatie, bovendien is hier veel video en audio-materiaal te vinden!

BIOGRAFIE JIM FLORENTINUS :

Even voorstellen, het verhaal achter Jim Florentinus. Het was eerste kerstdag 1961. geboren te Biak. Ja inderdaad, dit was ook de slachtdag van Flappie. Geen witte kerst echter, want het was 40 graden in de schaduw in het toenmalige Nederlands Nieuw Guinea. Lang zijn we niet gebleven op dat mooie eiland aan de andere kant van de wereld. Sinds 1962 wonen we in Nederland.

Mijn broer en ik hebben in 2002 ons geboorte-eiland bezocht. Het verhaal is, dat mijn broer Lodewijk een gitaar wilde bespelen. Maar in de jaren '60 waren onze ouders bang dat dat tot een wild leven zou leiden zoals dat van de Beatles en de Stones! Dus werd Lodewijk een accordeon in de maag gesplitst. Een mooie kleine 40-basser. En zoals het gaat als je een grote broer hebt, erf je niet alleen zijn fiets maar ook zijn... accordeon. Op gehoor kende ik de melodiën dus al van de repetities van Lodewijk. Daardoor groeide ik vrij snel uit de kleine 40-basser. De grote accordeon met maar liefst 96 bassen kon ik niet houden op de fiets! Dus werd het zware instrument door mijn moeder naar les gebracht en ging ik op mijn tijd en de fiets naar les. Thuis stond er inmiddels ook een piano. Hierop wilde ik wel eens iets anders spelen. Uiteindelijk heeft Lodewijk toch zijn gitaar bemachtigd en tja, ik ook... Dit alles leidde tot het (tijdelijk) opbergen van de accordeon. In de jaren '70 vond ik popmuziek veel leuker. Een schoolbandje gaf zoveel plezier, dat het vaststond, dat ik muzikant moest worden. Met een Korg MS10 monofone synthesizer is het begonnen. Orgel erbij. Op een avond waarop het bandje van Lodewijk speelde, kwam hun drummer niet opdagen. Dus pakte een jongenman en ik enkele percussie-instrumenten om de band ritmisch te ondersteunen. Dit was Alex Siegers, zanger van Staged. Een heuse auditie volgde en ik was de trotse toetsenist van de band. Na enkele jaren van lekker spelen ging Staged over in DUPLEX JOHNSON. 1984. Duplex Johnson was een hechte band met een stevige swing en beat en een waanzinnig gepassioneerde zanger. Hierin speelde ik op een Moog en later op een Roland JX3P polyfone synth. In 1981 werd de mini-LP "Cosmetics" uitgebracht op het Mitrax-label. In de band speelden verder Yvo Zijlstra gitaar, Bart van Poppel bas (later Loïs Lane) Chris Hartogh drums en de eerder genoemde Alex Siegers (later Nancy works on payday) op zang en percussie. In de keuken stond Don Haagh als chef de cuisine en ook Nol van Walsem mag ik niet vergeten. Van zijn hand zijn de maandoverzichten met optredens, geluid, licht en flightcases van Matrix en al het geregel wat er verder bij de band kwam kijken.

Het was een periode waarin elke stad nog een goed podium had in een jongerencentrum. Ook in kroegen kon nog lekker hard gespeeld worden. Door het vele spelen werden we een veel geboekte live-act. Maar ook op radio - KRO's Rocktempel (foto's gemaakt in Parkzicht te Rotterdam) en Vara's popkrant - en later ook tv -"wereldberoemd in Amersfoort" van Hennie Vrienten - werd onze muziek gehoord en gezien. Ook hebben we een tijdje het voorprogramma van de Golden Earring verzorgdIn 1985 hield ik het voor gezien in Duplex. Via Duplex Johnson's chef de cuisine Don Haagh, die inmiddels een echte kok was geworden in het Roosendaalse eethuis Den Dieje, kwam ik in contact met Dick Hageman. Dit verhaal is op deze site te lezen onder "inspiratie". Andere bands enzo. Altijd leuk om met muziek op reis te gaan. Met de Moonband naar Morgon in de Beaujolais.

Het spelen in cover-bands deed ik met veel passie. Eén keer met te veel, want in het heetst van de strijd sloeg ik een toets van de DX7 IID kapot...Tip: neem altijd een reserve-instrument mee.

Hier op de foto met kinklit in Lüttach in Tirol. Spelen in de Après Ski en veel lol maken. Ik heb er leren skieën, maar heb dat inmiddels ernstig afgeleerd. Zo'n risico-volle sport past niet bij een muzikant, vind ik.De solo-troubadour. Rond 1986 ben ik begonnen met mijn accordeon op de weekmarkt van Bergen op Zoom. Nadat ik door de politie gesommeerd was te stoppen - nee, meneer, u zingt mooi, daar gaat het niet om - kreeg ik de eerste jaren prachtig getypte vergunningen van de bestuursdienst, die later overging in een vergunning voor straatfotografie die dan een jaar geldig was. Als straatmuzikant heb je tegenwoordig in deze stad geen vergunning meer nodig.

Tinus Troubadour. Onder deze naam heb ik een aantal jaren als troubadour gespeeld. Heel soms zelfs als "echte middeleeuwer". Aangesloten bij het Gilde der Troubadours der Laaghe Landen.

Musicals en operettes. Ook een hoofdstuk dat niet mag ontbreken, omdat het in mijn zang en beweging van nu terugkomt. Van straat geplukt door mijn "oude" accordeonleraar Rien de Jongh en voorgesteld aan de artistieke leiding van de Bergen op Zoomse operette-vereninging BOV. Hiermee heb ik in een aantal producties gespeeld waarin ik als tenor erg leuke rollen mocht vertolken. Op deze foto word ik op een waanzinnig grote trein het poduim opgereden, waarbij ik een solo heb als "de Braziliaan" in Offenbachs operette La Vie Parisienne. Ook geweldig was de musical "The Fantasticks" waarin ik een wanhopig verliefde jongen speelde. Van de regisseur Jacques de Groot heb ik veel geleerd. In vogelvlucht was dit het verhaal van de accordeon die er met dat jochie vandoor ging tot de gepassioneerde zanger/entertainer die ik nu ben. Ik hoop dat ik in gelegenheid mag zijn om voor u, lezer, samen met Jeroen Borghouts onze kunsten te vertonen.

BIOGRAFIE JEROEN BORGHOUTS :

Hier het verhaal van de muzikale loopbaan van Jeroen Borghouts :Als kleine jongen volgde ik Algemene Muzikale Vorming, en speelde thuis een klein beetje orgel. Ook heb ik nog een paar jaar klarinetles gehad en daarop gespeeld bij de plaatselijke harmonie. Maar bovenal deed ik graag mee aan playbackshows in de door mijn moeder gemaakte Elvis-jumpsuit,vol glitters en kralen, met een kapotte gitaar van de rommelmarkt.

Inmiddels begon ik me voor gitaar te intresseren, en na wat sparen, rond mijn twaalfde kocht ik de goedkoopste echte elektrische gitaar die ik kon vinden. Een technisch aangelegde kennis, wist een oude platenspeler om te toveren tot gitaarversterker. Destijds ging mijn voorkeur vooral uit naar het betere solowerk in de hardrock en heavy-metal, maar ontdekte al gauw dat je met kleine stapjes moet beginnen! Om deze moeilijke stijl te leren zul je toch minstens de basiselementen van muziek moeten kennen.

Daarom begon ik serieus te studeren, -in die tijd- vooral Jimi Hendrix-stijl en blues gitaar. Geleidelijk aan leerde ik meer en meer akkoorden en toonladders, waarmee ik direct poogde te improviseren. Hier en daar een lesje gevolgd, maar toch vooral veel terugspoelen met het cassettebandje, tot ik hetbetreffende stukje na kon spelen. Destijds was ik helemaal Jimi Hendrix fan, en ging naar (en speelde op) mooie Jimi Hendrix jam-sessies door het land. Toen begon ook het vele spelen op blues-sessies in bijvoorbeeld de Botte Hommel in Bergen op Zoom, waar hier en daar al een kennismaking met jazz volgde. Blues en jazz hebben immers veel raakvlakken.Destijds heb ik veel gespeeld met de Texaanse bassist/gitarist Foy Stulz.

Rond m'n 17e had een van m'n vrienden een boek, getiteld 'Het Gitaarboek' van Ralph Denyer.In het begin van dit beroemde boek, worden de meest invloedrijke gitaristen ooit genoemd.De meeste kenden we wel, maar Django Reinhardt zei ons nog niets.Op een goede dag kwam de bewuste vriend met een C.D. van Django Reinhardt aanzetten.Ik was meteen verkocht!Ik had nog nooit zoiets gehoord ,en de vurigheid gecombineerd met virtuositeit deed (en doet) mijn harenovereind staan!Al gauw kreeg ik contact met mensen die me meer konden vertellen over deze stijl.Vooral Giel Geerlings (steelgitarist van de South Sea Hawaiians) en zijn zoon Bill, wisten mij wegwijs te maken. Een flinke verandering van rockgitaar naar acoustische jazz-gitaar was het gevolg voor mij. Het liefst had ik Django Reinhardt nóg eerder ontdekt...

Om de basis-gitaarstijl van deze Gypsy-Jazz onder de knie te krijgen, heb ik jarenlang minstens 3 uur per

dag geoefend. Met als enige bron cassetebandjes van Django Reinhardt en het Rosenberg Trio, en een paar muziekboeken met nummers van Django.Een autrodidact dus. De slaggitaar met het accent op de 2e en 4e tel dient zeer strak gespeeld te wordenSolo's in deze stijl worden niet zozeer gebasserd op toonladders, eerder dienen arpeggio's als basis, met een diagonale benadering op de gitaarhals. Bovendien is de plectrumtechniek/aanslag in deze stijl totaal anders dan de meeste gitaristen gewend zijn. Belangrijk is om met de rechterhand los van de gitaarbody te spelen. (niet te "rusten" op de gitaar). Dit zorgt voor minder demping, dus heldere tonen. Daarnaast zorgt het voor meer controle over de snaren bij het spelen van arpeggio's, waar ik dol op ben.

Sinds 1993 ga ik vrijwel jaarlijks naar het grote Django Reinhardt festival in Samois sur Seine, vlak onder Parijs.De dagenlange jamsessies met Django-adepten van vele nationaliteiten aldaar, zijn erg belangrijk voor mijn vorming geweest, en nog steeds. Dit festival is een echte aanrader voor liefhebbers van deze stijl!!

Toen ik het na een paar jaar globaal door begon te krijgen, kon de formatie van een eigen ensemble natuurlijk niet uitblijven.Eerst was de naam een paar jaar MINOR SWING, later heb ik de naam veranderd in MOJO SWING. In de loop der jaren is de bezetting zo nu en dan veranderd. Momenteel speel ik de gypsy-jazz met een contrabassist en slaggitarist onder mijn eigen naam : JEROEN BORGHOUTS TRIO. Met diverse jazz-orkesten heb ik opgetreden in binnen- en buitenland.Onvergetelijk was het optreden van MOJO SWING op het gypsy-jazz festival in Wilhelmshaven in 1999!Na de optedens werd er nog de gehele nacht 'gejamd' door de aanwezige artiesten, onder wie enkele duitse sinti-zigeuners op leeftijd, wier virtuositeit tot in de hoogste regionen reikte. (Dit waren o.a. Maurice Weiss en Ziroli Winterstein).Onder de indruk van hun haast bovenmenselijke virtuositeit, bedelde ik natuurlijk om tips. In de vervoering van de avond en zeker ook het vele ge-borrel wist Maurice Weiss me te vertellen, wat er nog aan mijn spel schortte. Het feit dat ik nog niet genoeg langere loopjes en melodieen speelde in mijn improvisaties, gaf hij als volgt op luide toon weer : 'Du musst laufen in der mitte!!!'. Hij bedoelde lange loopjes van 8ste of 16de noten, of triolen tussen de thema's... Zulke tips vergeet je niet meer natuurlijk.In 2002 had ik de eer het gezicht te mogen zijnvan het jazz-weekend te Bergen op Zoom. (Mijn geboortestad). Hoogtepunten uit mijn loopbaan als jazzmusicus waren (tot nu toe) toch zeker de twee keren dat ik met Stochelo Rosenberg heb gespeeld. Beide keren dankzij wijlen Mary Honcoop, een geweldige vrouw die ontzettend veel voor internationale gypsy-jazz-scene heeft betekend. Zij fungeerde als spil tussen vele nationaliteiten van hot-club gitaristen.Stochelo Rosenberg is zonder twijfel één van de beste hot-club gitaristen van onze tijd. Zijn kwaliteiten liggen in zijn inventiviteit, en puurheid van spelen, ook op hoge snelheid.Stochelo is bovendien uiterst vriendelijk en bescheiden in de omgang.

Toen ik in 2000 ging spelen met Jim Florentinus, moest ik erg wennen aan het feit -staand- en zelfs wandelend gitaar te spelen. Vrijwel alle hot-club gitaristen spelen -normaal gesproken- zittend gitaar, voor meer stabiliteit en ontspanning. Na enige tijd raakte ik aan staand spelen gelukkig gewend. Inmiddels heb ik hierdoor juist veel plezier, én de kans mijn gitaarstijl aan een veel breder publiek te kunnen presenteren. Ook zingen voor publiek, en het publiek actief benaderen, heb ik van Jim geleerd. Als onze optredens erg goed verlopen, wat gelukkig meestal het geval is, onstaat er een hele leuke interactie tussen het publiek en performers. De scheidslijn wordt kleiner, en er onstaat een wisselwerking die de feestvreugde ten goede komt. Ik heb dan ook al heel wat leuke situaties meegemaakt met ons duo, op de meest vreemde locaties. Momenteel ben ik vooral actief met EL PASSIONATOS en ook met mijn eigen jazz-trio.