Bijzonder thuis bij tv-icoon

Henny Huisman Bewust Chantal

en Yvon betrokken ambassadeurs

Emotioneel achter de

schermen bij All you need is love

4 De zes vrouwenIn het leven vanRobert ten Brink

7Het is fantastisch geregeld in het RonaldMcDonald Huis

9Twee iconen van de televisie over succes en waardering

12Chantal en Yvon zijn zeer betrokkenambassadeurs

15Een bijzondere ontmoeting tussen twee Ajacieden

17Vrijwilligerswerk voegtiets toe aan het leven van Reina Hazenberg

20Gasthoofdredacteur geeft zich bloot in openhartig interview

23Bijzondere reportageop een eiland zonder haast

27In Kinderstad isook een ADO-fanblij met Ajax

29Een kijkje in hetkloppend hart vanAll you need is love

32Eeuwige liefdevoor de stadAmsterdam

35Huiskamer voorouders en kind:thuis ver van huis

InhoudAlle gasthoofdredacteuren zijn gelijk, maar Robertten Brink is meer gelijk dan zijn voorgangers. OokMarco Borsato, Louis van Gaal en Inge de Bruijnwaren fantastische samenstellers van de specialebijlage, die traditiegetrouw op de laatste dag vanhet jaar verschijnt. En ook zij stonden garant vooreen prachtige opbrengst voor hun goede doel. Maar Robert ten Brink brengt als ambassadeur vanhet Ronald McDonald Kinderfonds nét iets extra’smee. Hij begon zijn televisieloopbaan als presenta-tor bij het Jeugdjournaal van de NOS. Robertspreekt de taal van de journalist. Dat maakte hetvoor de redactie van Vrij erg fijn om met hemsamen te werken. De gasthoofdredacteur bracht nog een andereervaring mee. Die van bezorgde ouder, wienskleine meid plotseling in het ziekenhuis opgeno-men moest worden. 27 Jaar geleden waren er noggeen familiehuizen en dus moesten vader enmoeder Ten Brink op matrasjes naast het zieken-

huisbed overnachten.Robert ten Brink heeft zelf ondervonden hoe belang-rijk het is dat ouders dichtbij hun zieke kind kunnenzijn. Als ’ervaringsdeskundige’ is hij de ideale gast-hoofdredacteur van een bijlage over familiehuizen.Dat hij de bijlage ook met heel veel passie heeftgemaakt, mag niet verbazen: All you need is love!

PassieTe

kst:

Hug

o Sc

hnei

der,

adju

nct-

hoof

dred

acte

ur

Een speciale bijlagewaarvan de adver-tentie-opbrengstbestemd is voor een

goed doel. Wat een geweldiginitiatief. Helemaal omdat datdoel het Ronald McDonaldKinderfonds is waarvan ik nuacht jaar ambassadeur ben.Een speciaal ’bewaarexem-plaar’ werd er trots bijgezegddoor de redactie, die mij vroegvoor een keer de hoofdredac-teur te vervangen. Natuurlijkniet echt, want het maken vaneen krant is een vak, maar tochwerd van mij verwacht deonderwerpen aan te dragen,

interviews te doen en reporta-ges te (laten) maken. Kortom,eigenlijk een beetje een baantjeerbij.En zo kwam het dat ik opbezoek ben gegaan bij BN’ersals Maarten Stekelenburg enHenny Huisman. Is er eenreportage gemaakt van eenwandeling door mijn stadAmsterdam, vertellen mijnvrouw en mijn dochters open-hartig over hun leven en wordter vooruitgekeken naar eennieuwe serie van het tv-pro-gramma All you need. Verdertelt de bijlage ook een aantalmooie verhalen over het Ro-

nald McDonald Kinderfondsdat met 2000 vrijwilligers eenfantastisch doel is om te steu-nen. De redactie van de krantging ervoor en zette zich mas-saal in om extra reclame-in-komsten te genereren. Alle-maal ten goede van het fonds.Nu bent u aan zet als lezer vande krant. Ik hoop dat het eenbeetje op een echte krant isgaan lijken en dat het nietopvalt dat het misschien welerg veel over mijzelf gaat.Maar het komt uit een goedhart. De allerbeste wensen voorhet nieuwe jaar en veel leesple-zier!

Robert ten Brink, gasthoofdredacteur

Trots op dezespeciale bijlage

Redactievergadering over de speciale Goede Doelbijlage met gasthoofdredacteur Robert ten Brink.

Tekst:Robertten Brink Foto’s:JJFoto/Dick Breddels

Deze speciale bijlage wordt uitgegevendoor HDC Media en verschijnt in eenoplage van ruim 300.000 exemplaren bij devolgende kranten: Almere Vandaag, Alphencc., Gooi- en Eemlander, Haarlems Dag-blad/IJmuider Courant, Leidsch Dagblad enNoordhollands Dagblad.

De opbrengst van alle advertenties gaatnaar het Ronald McDonald Kinderfonds.

Gasthoofdredacteur: Robert ten BrinkAdjunct-hoofdredacteur: Hugo Schneider

Redactie: Ad Heesbeen (chef), Theo Brink-man, Koen van Eijk, Peter Lodewijks, Anna-laura Molducci, Marja van Spaandonk,Mirjam van Twisk, Jan Vriend en AnnekeWijsman.Met medewerking van Jan Willem Wesselsvan het Ronald McDonald Kinderfonds.

Vormgeving: Peter van den Elshout

Beeldredactie: Simon Elenbaas, Hans vanWeelCover: Ronald ten Brink met Ralph Dekker,Suzanne Louter en hun zoontjes Stijn enQuintCoverfoto: Corné BastiaansenCoördinatie advertenties:Rachel van den Berg, Ferdinand van deGrootevheen, Viola de Vries

Redactie Vrij, Postbus 2, 1800 AA Alkmaar072-5196265, e.mail: vrij@hdcmedia.nl

Colofon

Kloppend hart van ’All you need’Robert ten Brink is mister All you need islove. Maar hij staat niet alleen. Sterker nog,zonder zijn redactie -en zijn vrouw Roos dieook meewerkt- is hij nergens. Een kijkje inhet kloppende hart van ’All you need is love’.

Dinsdagochtend 11 uur. Begin decem-ber. De redactieleden van ’All youneed is love’ zitten rondom eengrote tafel op de zesde etage van

Endemol in Amsterdam. Op de tafel schalenmet donuts, muffins, koekjes en chocola. Deene na de andere case wordt voorgelezen. Cas-per haalt nog een rondje koffie. Robert maakteen grap. Stagiaire Marlou maakt zich sterkvoor een van ’haar’ liefdesparen. De sfeer isondanks de naderende deadline van de kerst-special ontspannen en vrolijk. En ook uiterma-te serieus wanneer de wat ’zwaardere’ inzen-dingen besproken worden.

Vriend,,Dan hebben we nog die backpackster die naar Argen-tinië vertrekt. En daar een jongen leert kennen. Ikdurf het bijna niet te zeggen...’’,,Laat mij raden. Liefde op het eerste gezicht?’’,,Eh, ja dus. En nou heeft die vriend geen geld om metkerst bij het grootste geluk van zijn leven te zijn.’’,,Met als gevolg dat de backpackster zit weg te kwij-nen in Nederland. Zonder haar Argentijn.’’

Op 8 oktober is er door de redactie op televisieeen oproep voor inzendingen van mooie lief-des- en familieverhalen ge-daan. Er komen er 10.000binnen. Half oktober be-ginnen de redactieleden,overwegend jonge vrouwen,met het lezen van alle inzen-dingen. Een pittige klus, want in

het uiteindelijke programma worden zo’n veer-tig stellen bij elkaar gebracht. Vanaf 1 novemberis de redactie er dagelijks op volle sterkte meebezig. En is het redactielokaal van onder totboven in kerstsfeer gebracht. Hoogtepunt vande week is de vergadering met Robert erbijwaarin de cases worden besproken, beoordeelden in het zwart (gaan we doen!) of rood (weten wenog niet!) op één van de planborden geschreven.Voor de beeldvorming zijn foto’s van de kandi-daten opgehangen. Een hartje bij de liefdesver-halen. Een sterretje bij de familieverhalen.

Dikke heimwee,,Hebben we Emmy. Zij schrijft voor haar broer Mar-tijn. Hij kan slecht van huis, maar moest voor zijnstage begin dit jaar naar Mexico. Alle dagen naar huisbellen. Dikke heimwee. Komt hij daar op een mooiedag een meisje tegen. Ik durf het bijna niet te zeggen.’’,,Laat mij raden: liefde op het eerste gezicht?’’,,Ja. En nu zit hij met kerst in Nederland. Alleen.’’,,Laat dat meisje maar komen! We willen toch nietdat Martijn zonder haar aan de kerstdis zit?’’

Mooie verhalen met veel emotie, daar is het deredactie om te doen. Maar het gaat vooral ookom de haalbaarheid. Hoe krijg je familie ofliefdes van over de hele wereld op tijd op hetvliegtuig naar Nederland? Er moeten nogal watpapieren in orde worden gemaakt en niet alleambtenaren werken mee. ,,De kandidaten die

door All You Need naar Nederland wordengehaald, krijgen een visum voor maximaal driemaanden. Wij staan borg. Als iemand daarnaNederland niet verlaat, maar de illegaliteit inverdwijnt, zijn we de borg, dus het geld, kwijt.Maar dat is nog nooit gebeurd, hoor’’, verteltproductieleider Chantal Hazewinkel.

Het is bijna half een. De redactievergaderingloopt ten einde. Iedereen staat opgetogen op.Robert roept dat hij bekaf is en spreekt zijnteam nog even toe: ,,Oké jongens en meiden. Eris nog heel wat werk te verrichten. Laten weaan de slag gaan!’’ Vervolgens probeert hij totgrote hilariteit van de redactie een jachthoornuit, die bij de opnames in Noorwegen wordtgebruikt. Hij krijgt er nog geluid uit ook. Te

kst:

Mar

ja v

an S

paan

donk

Fot

o’s:

Bart

Hom

burg

/RTL

Ned

erla

nd

Het draait weer om de liefdeOok zo genoten van de kerstspecial Allyou need is love? De tranen ongegeneerdlaten stromen, lekker gesnotterd en mee-geleefd bij de herenigingen van gelief-den? Baal je er ook van dat je nu een jaarmoet wachten tot Dokter Love Robert tenBrink en zijn team weer in actie komen?Goed nieuws voor de fans van het eersteuur. Valentijnsdag 2011 start de eerste vanzes afleveringen van de oude formule van’All you need is love’. ,,De tijd is er weerrijp voor’’, weet onze gasthoofdredacteurTen Brink zeker.In 1992 begon het - je kunt het je bijnaniet meer voorstellen - omstreden pro-gramma All you need is love. Robert:,,Wij waren een van de eersten die metdraaiende camera’s mensen benaderdenen emoties vastlegden. Schaamteloosvond men dat toen. Maar we wisten ze-

ker dat we goed bezig waren. We trokkenvier miljoen kijkers per aflevering.’’Zes jaar geleden ging de stekker uit hetreguliere programma ’All you need islove’. Alleen de kerstspecial bleef. Robert:,,De formule was uitgewerkt. We haddenalles al eens gedaan, vervielen in herha-lingen. Maar we beginnen weer! Nu heeftiedereen het idee dat het weer kan. Indeze tijd van twitteren, Facebook, Hyvesetc. lijkt er wel weer behoefte te zijn aanpersoonlijke boodschappen. Ontvriendenis natuurlijk niet voor niets in 2009 hetwoord van het jaar geworden.’’Ten Brink en de zijnen konden nog weleens gelijk krijgen. Trendwatchers voor-spelden het vorig jaar al. Zelfs de die-hard internetters raken vage contactenvan de sociale netwerksites een beetje zaten krijgen steeds meer behoefte aan kwa-

liteitcontacten. Robert: ,,Ik merk het ookom mij heen: mensen verlangen naarecht contact, weer ouderwets de tijdnemen voor elkaar. Denken na over oude,nieuwe, stille liefdes. Er is gelukkig weerruimte voor echte romantiek.’’Hij heeft er onwijs zin in. ,,Niets is leu-ker dan te mogen helpen bij de liefde. We

gaan weer terug naar de roots van All youneed: met de zilverkleurige caravan oppad, liefdes bij elkaar brengen, gebrokenrelaties lijmen. Onder het toeziend oogvan de draaiende camera kunnen wonde-ren worden verricht. En we blijven dezekeer in eigen land. Want waarom ver weggaan als de romantiek om de hoek ligt?’’

Voor de nieuwe ’All you need is love’-serie worden er opnamengemaakt in de Efteling. Vrij mag 5 x 2 toegangskaartjes voor deWinterefteling weggeven (www.efteling.com). Belangstelling? Surfdan naar www.magazine-vrij.nl. Of stuur een kaartje naar: Vrij,postbus 2, 1800 AA Alkmaar. Zet erop: ’Efteling’ en vermeld uwabonneenummer. Namen van winnaars staan eind volgende weekop de site van de krant.

geeft wegLast van liefdesverdriet of hulp nodig om je ex weer terug te krijgen?Heb jij een dringende boodschap of liefdeswens? Toe aan een echterelatie? Meld je dan zo snel mogelijk aan voor de nieuwe serie ’Allyou need is love’, die start op Valentijnsdag 2011. Stuur een mail metjouw verhaal (en naam, adres, telefoonnummer) naar aynilserie@endemol.nl. Wie weet staat Dokter Love himself dan binnenkort metzijn zilveren caravan bij jou in de buurt. Tip van onze gasthoofdredac-teur: ,,Doe een fotootje bij je aanmelding.’’

Oproep

Ralph Dekker en Suzanne Louter verblijven in Ronald McDonald Huis

’Het is hier fantastisch geregeld’Ralph Dekker (32) en Suzanne Louter (29) uitSchagerbrug hebben veel maanden achter derug in Ronald McDonald Huis bij het AMC inAmsterdam. Nu verblijven ze er alweer zesweken voor hun tien maanden oude zoontjeStijn die al acht keer is geopereerd. ,,Het ishier fantastisch geregeld’’, vinden de Schager-bruggers. ,,Maar toch zijn we liever thuis.’’

Suzanne Louter beviel vorig jaar te vroegvan een tweeling. Toen ze 23 wekenzwanger was, kreeg ze weeën. Ze wisthaar tweeling met veel kunst- en vlieg-

werk bij zich te houden tot 25 weken. En toenkwamen ’de jongens’ ter wereld.,,We moesten snel namen verzinnen’’, zegtRalph. ,,In vijf minuten kwamen we op Stijn enQuint.’’Stijn en Quint hadden mazzel dat ze met 25weken ter wereld kwamen. ,,Ze mochten eensteroïdeprik om hun longetjes te laten rijpen.Met 24 weken en een paar dagen hadden ze dieniet gekregen’’, aldus Suzanne. ,,We hebben eenfeestje gevierd. Maar toen begon het eigenlijkpas.’’

Plastic zak,,De jongens gingen meteen met hun lijfjes ineen plastic zak om ze warm te houden. Zeademden zelf. Stijn woog 830 gram en Quint740 gram. Nog minder dan een pak suiker. Zewaren piepklein. We wisten wat ons te wachtenstond, want we waren heel goed voorbereiddoor een heel team van artsen en verpleegkun-digen’’, geeft Suzanne aan.Er waren veel startproblemen. De jongetjeswaren veel te klein, hun longetjeswaren niet in orde, ze maak-ten kans op infecties enhun hartjes werkten ookniet goed. Ze moesten inde couveuse. ,,Stijns helelichaam vervelde enQuint kreeg een infectie.Ook had Stijn een bloe-dinkje in zijn hersentjesgehad, maar dat was toengeen probleem, zeiden deartsen.’’

Omdat een ader bij het hartje van de tweelingniet goed was, volgde er een speciale operatieom de ader te sluiten. De ouders verbleven toentien weken in het Ronald McDonald Huis. Deplek was ideaal om voor de kinderen te kunnenzorgen. ,,We hadden een tweepersoonskameren konden altijd naar de tweeling toe om voorze te zorgen. Als er bezoek kwam, lieten we eenlunch of diner meenemen. Dan had het bezoekook het gevoel dat ze wat voor ons kondendoen, en wij aten lekker’’, zegt Ralph.

High careafdelingNa een week of tien waren de jongens zo opge-knapt dat ze naar het Medisch Centrum Alk-maar mochten voor een verblijf op de highcareafdeling. In Alkmaar werd de omtrek vanStijns hoofdje gemeten, het bleek te groot. Stijnmoest weer terug naar het AMC voor een opera-tie, terwijl Quint in Alkmaar achterbleef.,,Toen was het alleen maar heen en weer rijdenvan Schagerbrug naar Alkmaar, naar Amster-dam terug naar Alkmaar en dan naar Schager-brug en naar bed. Toch was het een mooie tijdwant we deden alles samen’’, kijkt Ralph terug.,,Opsplitsen was geen optie. We moesten ookveel artsen spreken en dat moet je echt samendoen’’, benadrukt Suzanne. ,,We konden zo vande jongens genieten. Hoe klein ze ook waren,ze reageerden altijd op ons. Ze geven ons veelgeluk.’’Begin mei 2009 kwam de tweeling naar huis.,,Toen pas hebben we de geboortekaartjes ver-stuurd. Het was eigenlijk meer een welkomthuiskaartje’’, zegt Suzanne. Vier volle maan-den genoot het gezin van thuis. Ralph was weeraan het werk gegaan bij de luchtmacht en Su-zanne maakte zich alweer klaar om als juf voorde klas te staan. ,,Een week voor het eind vande zomervakantie ging Stijn veel huilen. Eenklepje in zijn hoofd dat hersenvocht moest

afvoeren, was verstopt. Dus moest er een nieuwklepje in’’, aldus Suzanne.

TopdagStijn moest weer naar het AMC. Inmiddels ishij al acht keer geopereerd. ,,Hij krijgt nog eenMRI-scan van zijn hoofd om te kijken wat erprecies aan de hand is. Gisteren had hij echt eentopdag, hij lachte heel veel. We hopen dat hijthuis is op zijn eerste verjaardag. Maar daargaan we gewoon van uit. We blijven optimis-tisch’’, zegt Suzanne.

Robert ten Brink samenmet Ralph Dekker,Suzanne Louter en hunzoontjes Stijn en Quint.

Suzanne, Ralph en Stijn die inmiddels echt Hollands welvaren is,hebben een kamer op een knaloranje gang. Aan de muur hangenkleurige schilderijen. De kamer heeft alles wat je nodig hebt: eenkast, bed en tv en eigen douche met toilet. Quint ligt in een kinderle-dikantje. De familie kan gebruik maken van een van de zes keukens,wasmachines, drogers en koelkasten in het Ronald McDonald Huis.Ralph: ,,We betalen vijftien euro per kamer per dag, maar dat wordtallemaal vergoed door de zorgverzekeraar. Er verblijven hier veelmensen van de Antillen omdat ze daar geen goede kankerzorg heb-ben voor kinderen. Soms zitten ze hier al anderhalf jaar. ’’,,Ouders begrijpen elkaar en maken af en toe een praatje. Dat isprettig aan dit huis, iedereen zit een beetje in hetzelfde schuitje. Enhet lijkt wel dat als het met één kind slecht gaat, het met alle kinde-ren slecht gaat. Dan steunen we elkaar. Maar soms sluiten we onszelfer ook voor af. ’’,,Alles is hier, speelzalen voor de kinderen, een grote badkamer eneen keuken waar je zelf kunt koken. We zetten ons gezinsleveneigenlijk voort in het ziekenhuis. ’’

Praktisch alles is aanwezig

Teks

t:An

nala

ura

Mol

ducc

i Fot

o:Co

rné

Bast

iaan

sen

’Er is jou wat afgepakt’Raar is dat, vindt Robert ten Brink. Gaat hetover Henny Huisman, duikt er een meewarigtoontje op. Zo van: wat heeft die nou eigenlijkgepresteerd op tv? ,,Dat neerbuigende is zóonterecht’’, meent Ten Brink. ,,Want Hennydeed groots werk. Maar ze hebben hem zijncredits ontnomen.’’ Hoog tijd om bij te praten.

De afspraak is bij huize Huisman, eenindrukwekkend landgoed aan deduinrand bij Bakkum. De gespreks-onderwerpen: televisieroem, de

uiterste houdbaarheidsdatum van een presenta-tor en het leven ná de camera’s.Eerst de televisieroem. Of we die vooral evenwillen relativeren. Robert: ,,Ik krijg écht dekans niet om sterallures te ontwikkelen. Als ikthuiskom na spannende tv-opnamen waarbij deemoties van het beeldscherm spatten, ben ikthuis meestal snel ontnuchterd. Dan krijg ikgewoon de opdracht om even de vuilnisbakbuiten te zetten.’’Henny herinnert zich een etentje met wereld-leider Michael Gorbatsjov. De Sovjet-presidenthad hem op tv-gezien en wilde hem ontmoe-ten. ,,Ik glom van trots toen ik naast hem zat,tussen een legertje vertalers en veiligheidsmen-sen in een sterrenrestaurant. Zodra ik die avondthuiskwam, wilde ik het verhaal uitgebreidvertellen. Maar ik kreeg de kans niet. Onzehond had zijn poot bezeerd aan een stuk glas.Op het moment datik binnenstapte,kreeg ik instruc-ties om meteenmet de patiëntnaar de dieren-arts te gaan.Die stond al tewachten. Hoe-zo Gorbat-

sjov? Hoezo belangrijk? Onze hond bloedde.Dát was op dat moment veel belangrijker.’’

KandidatenRoem? Hou maar op. Het gaat om de lol van hettelevisie maken, benadrukken ze. ,,Doodze-nuwachtige kandidaten geruststellen als ze naeen middag bij de kapper in hun nieuwe jurkvoor de camera verschijnen’’, zegt Henny. ,,Hethele land doorrijden om prijswinnaars te ver-rassen of om geëmigreerde families na jaren teherenigen. Die ervaringen blijven onbetaal-baar.’’ Collega Robert herkent het: ,,Ik voel menog altijd bevoorrecht als ik voor opnamennaar verre landen mag reizen en als ik voor ‘Allyou need is love’ bijzondere liefdes mag latenopbloeien. Programma’s maken, met een teamnaar de uitzending toewerken en na afloop dereacties peilen, dat zou ik allemaal voor geengoud willen missen.’’

SchilderHenny mist het, nu zijn shows van het schermzijn verdwenen. Met de ’Surprise Show’, de’Mini-Playbackshow’ en de ’Soundmixshow’had hij jarenlang succesformules, tot de leidingvan RTL hem van de buis haalde. ,,Het pijnlijkewas dat niet ik, maar dat een ander de beslis-sing nam. Ik voel me als een schilder van wie zede kwast hebben afgepakt. Want in mijn hartben ik nog altijd de tv-maker die graag aan deslag wil.’’Ze begonnen allebei in 1981 bij de tv. En schovenbeiden via de publieke omroep richting RTL.Hoe kan het dat Robert het langer volhoudt?,,Dat heeft te maken met mijn langzame start’’,zegt hij. ,,Ik begon met het Jeugdjournaal enkleine kwisjes. Het duurde jaren voor ik de stapnaar de grote shows maakte. Henny was met-een een ster. Die scoorde vanaf het begin mil-joenen kijkers.’’ Henny: ,,En een spits brandteerder af dan een middenvelder. In dat opzichtheb jij het verstandiger gedaan dan ik.’’Robert: ,,Ik had ook geluk met program-ma’s. ‘Weekend Miljonairs’ en ‘All youneed is love’ zijn formats die jaren mee-gaan. Eerlijk gezegd snap ik niet waaromjouw ‘Surprise Show’ van het schermmoest, want die formule is volgens

mij nog steeds ijzersterk. Datkan je toch zó weer doen? ’’

Henny: ,,Paul de Leeuwdoet het nu al.’’ Robert:

,,Nee, dat is heelanders. Bij Pauldraait het om Paulen veel minderom de kijkers enhun wensen.

Het publiek zit niet meer te wachten op dezoveelste gast die in een bad met vla stapt.Terwijl de vraag naar oprechte televisie blijft.Als je met de camera het land in gaat om hefti-ge familieverhalen te registreren en mensen enhun wensen in beeld brengt, werk je aan eengoed gevoel. De behoefte daaraan is groter danooit. Volgens mij kan je daar zó weer mee be-ginnen. Desnoods bij Max.’’Een nieuwe start zou de meewarige toon overHenny Huisman verdringen. Zijn collega stoortzich aan de negatieve wind waarin misterSoundmix de laatste jaren terechtkwam. ,,Doorde bak met kritiek over je heen te gieten, heb-ben ze je een deel van je verleden afgepakt.Alsof het niets heeft voorgesteld dat je bentbekroond met twee Televizierringen. In hetbuitenland krijgt een tv-maker met zo’n signa-tuur levenslang waardering. Het is typischHollands dat ze er hier ná je succes zo benepenover doen.’’

OpaHoe leeg is een leven zonder tv? ,,Het kan veelerger’’, meent Robert. Hij wijst op het landgoedwaar Henny woont. Noemt namen van presen-tatoren die na hun laatste show met veel min-der eindigden. Of met niets. Dan komen dekleinkinderen van Henny binnen om opa teknuffelen. En geven daarmee onbewust eenantwoord op de vraag over nieuwe doelen na deshowbizz. Meteen pakt Robert zijn mobieltjeom de foto van zijn eerste kleinzoon te latenzien. ,,Opa worden, is het mooiste wat me over-kwam.’’Voor hij in de auto stapt, wil de bezoeker nogeven langs de paarden in de manege. Zijn ham-vraag: hoe is het toch met de merrie Roos? Hetdier werd tien jaar geleden genoemd naar devrouw van Robert. En blijkt nu een topper in de

dressuur. Natuurlijk had niemandanders verwacht.

Tekst:Jan Vriend Foto’s:JJFoto/Dick Breddels

Twee televisie-iconen over succes en waardering

Chantal Janzen biedt troost en luisterend oor

Verhalen die je r

Ze is zowel tv-presentatriceals hoofdrolspeelster in demusical Petticoat. Dusreken maar dat Chantal

Janzen een volle agenda heeft. Tochmaakt ze tijd vrij voor het RonaldMcDonald Kinderfonds. ,,Als ik defamilies spreek die in de Huizen vanhet fonds logeren, weet ik weer waar-om dit werk zo hard nodig is.’’Die gesprekken met ouders en kinde-ren blijven haar steeds bij. ,,Je roeptzo gemakkelijk ’tot ziens’ als je ie-mand gedag zegt. Maar voor dezegezinnen is dat weerzien helemaal

zijn rolstoel. Hij was heel gezellig enwilde met me op de foto, met hetdoel dat portret vooral aan iedereente laten zien. Je zag dat hij er vangenoot om iets in handen te hebbenwat een ander niet heeft. Dat boodtroost en perspectief. Door zo’n kleingebaar en een luisterend oor kon ikiets voor deze mensen betekenen. Endat gevoel was voor mezelf weer heelbetekenisvol. Terug in de auto zat ikmet tranen in mijn ogen.’’Chantal Janzen groeide op in Lim-burg, waar haar ouders nog altijdwonen. ,,Mijn taak bij het Kinder-fonds begon als ambassadeur van hetRonald McDonald Huis in Maas-tricht. Later kreeg dat een landelijkkarakter. De buitenwacht denkt somsdat ik bij het fonds betrokken benomdat ik zelf een zoontje heb, maarik deed dit al vóór ik moeder was. Je

niet zo vanzelfsprekend. Daarom ishet zo belangrijk dat de ouders dichtbij hun kinderen kunnen zijn, in zo’nemotioneel proces van ziek-zijn.’’Ze vertelt over de ontmoeting in hetRonald McDonald Huis in Maastrichtmet Ayrton, een ernstig zieke jongen.,,Eerst sprak ik met zijn ouders, dienadrukkelijk hun verhaal kwijt wil-den. Zijn moeder was heel strijdbaaren sterk. Later zat ik bij zijn vader,die heel kwetsbaar en broos bleek tezijn. Bij allebei proefde je de angstover de toekomst van hun zoon.Daarna kwam Ayrton binnen, metTe

kst:

Jan

Vrie

nd F

oto:

Sjef

Frij

ns

Naast Robert ten Brink zijn ook Chantal Janzen en YvonJaspers ambassadeurs van het Ronald McDonald Kinder-fonds. Op uitnodiging van de gasthoofdredacteur vertel-len ze hier over hun betrokkenheid bij het fonds.

In 1974 werd in Philadelphia (VerenigdeStaten) het allereerste Ronald McDonaldHuis ter wereld geopend. De Engelseoncoloog prof. dr. Audrey Evans merktedat er een dringende behoefte was aaneen logeerhuis voor ouders die dagelijksbij hun zieke kind wilden zijn, maar diever weg woonden van het ziekenhuis. Zevond een geschikt huis nabij het zieken-huis, maar zocht nog een sponsor.McDonald’s en Audrey Evans vondenelkaar. Ze spraken af dat McDonald’s hetHuis zou financieren en dat het de naamRonald McDonald Huis zou krijgen,naar de clown van McDonald’s.Er kwamen meer Huizen, ook buitenAmerika. De steun van McDonald’s bleefen ook de naam Ronald McDonald Huis.Er zijn momenteel 301 Huizen in 30landen.Begin jaren ‘80 maakte kinderkanker-specialist prof. dr. Tom Voûte in Ameri-ka voor het eerst kennis met de RonaldMcDonald Huizen. Hij was direct over-tuigd van de noodzaak van zo’n huis inNederland en kreeg steun van McDo-nald’s Nederland. In 1985 opende prinsesMargriet het Ronald McDonald HuisAMC Amsterdam, het eerste RonaldMcDonald Huis in Nederland, én inEuropa. In de jaren die volgden werdenhuizen gebouwd bij alle academischeziekenhuizen in Nederland en vervol-gens bij een aantal streekziekenhuizenmet een bovenregionale functie, revali-datiecentra en kinder- en jeugdpsychia-trische instellingen. Op 25 november2009 opende het vijftiende RonaldMcDonald Huis de deuren, in Arnhem.Naast de vijftien Ronald McDonaldHuizen zijn er inmiddels Ronald McDo-nald Huiskamers; plekken waar gezin-nen zich terug kunnen trekken en kin-deren even kunnen vergeten dat ze ziekzijn. Dankzij Ronald McDonald Vakan-tie en Ronald McDonald Sport kunnenzieke of gehandicapte kinderen met hethele gezin onbeperkt vakantie vieren ofsamen sporten.Bron: www.kinderfonds.nl

Het begonin 1974…

Het kan iedereen morgeY von Jaspers heeft niet veel

woorden nodig om uit teleggen waarom ze zichinzet voor het Ronald

McDonald Kinderfonds. ,,Als je éénkeer in een Huis van het fonds bentgeweest, weet je precies waarom zezo hard nodig zijn.’’Allerlei organisaties klopten bij haaraan met het verzoek of ze ambassa-deur wilde worden.Natuurbeschermers, goede doelenvoor jongeren, noem maar op. ,,Als jemet je hoofd op tv komt, krijg je dievraag al gauw. Ik koos voor het Ro-nald McDonald Kinderfonds omdathet me geen enkele moeite kost omme in te leven in de mensen voor wieje het doet. De verhalen van de fami-lies die in de huizen van het Kinder-fonds logeren, spreken voor zich.’’

Angst,,Het kan je morgen overkomen datje in zo’n huis terechtkomt. Als jekind een zwaar ongeluk krijgt ofwordt getroffen door een ernstigeziekte, kan het Ronald McDonaldKinderfonds opeens een onmisbaaronderdeel van je leven zijn. In zo’nperiode van angst en onzekerheidzijn de troost en het houvast van zo’nvertrouwd logeeradres van onschat-bare waarde. Ik ken verhalen overkinderen die op het randje van dedood lagen. Dat was echt erop oferonder. In die situaties is het voorouders zó belangrijk om dichtbij hunkind een plek van rust en vertrouwente hebben.’’,,Als je kind doodziek is, laat je jegewone bestaan achter je. Dan leef jein een andere wereld en kun je het erniet bij hebben om na het ziekenbe-zoek nog anderhalf uur naar huis temoeten rijden. Zeker niet als hetmaanden duurt. Dan wil je gewoonbij je kind zijn. Voor die mensen

wordt het logeerhuis een beetje eeneigen huis. Het bijzondere is dat hetal snel niet alleen meer een plek ismet een bed en een nachtkastje, maarook een veilig adres om met andereouders bij te praten. Samen een kop

koffie drinken, groeit dan uit tot eenintensief lotgenotencontact. Datwerkt helend en troostend. Op ter-mijn komen daar vaak hechte vriend-schappen uit voort.’’Als ambassadeur draait Yvon vrijwil-

Yvon Jaspers bij de opening van de Ronald McDonald Hoeve in Beetsterzwaag waar gehandicapte kind

Teks

t:Ja

n Vr

iend

Fot

o:H

arry

Blo

kzijl

Speciaal voor het Ronald McDonald Kinderfonds schreef YvonJaspers het boek ‘Spaghetti aan het plafond’. Het is een bunde-ling van verrassende interviews met bekende Nederlanders overhun ervaringen met kinderen en eten. Speciaal voor ouders diehet beeld herkennen van kinderen die alleen maar pannenkoe-ken, poffertjes of snoep willen eten. Haar vraaggesprekkenleveren een reeks anekdotes, praktische recepten en handige tipsop. Prominente ouders in dit boek zijn onder anderen prinsMaurits en prinses Marilène, Marco en Leontien Borsato, HennyVrienten en Angela Groothuizen. Ook schrijft Yvon Jaspers overde eettafelervaringen bij haar thuis. De opbrengst van het boekgaat naar het Kinderfonds. Speciaal voor abonnees verloot Vrij

vijf exemplaren van het boek. Belang-stelling? Surf dan naar www.maga-

zine-vrij. Of stuur een kaartje naarVrij, Postbus 2, 1800 AA Alk-

maar. Zet erbij ‘boek YvonJaspers’ en vermeld uw

abonneenummer. Na-men van winnaars

staan eind volgendeweek op de site van de krant.

geeft weg

hoeft echt geen gezin te hebben om tebeseffen dat ouders bij hun zieke kindwillen zijn in zo’n moeilijke situatie.Dat is zo’n basisgevoel als verliefd-heid. En dat begrijpt iedereen.’’Als ambassadeur presenteert ze hetgrote gala van het fonds, zet ze vrij-willigers in het zonnetje en treedt zeop bij chequeoverhandigingen. ,,Dieopenbare optredens kan ik met over-tuiging doen omdat ik bij ieder be-zoek aan de huizen opnieuw de nood-zaak zie van dit werk.’’Heel bewust is ze ambassadeur vanéén goed doel. Dit doel, dus. ,,Ik wilniet alleen op papier ambassadeurzijn, maar er ook actief bij betrokkenzijn. Als je je in dit fonds verdiept,neemt het je mee. En dan heb je jehanden er aan vol. En je hoofd ook.Want het zijn allemaal aangrijpendesituaties.’’

aken

ligersdiensten bij de huizen, presen-teert ze bijeenkomsten en benefietga-la’s van het Kinderfonds, maakte zevoorlichtingsfilms en schreef ze eenboek voor het goede doel. Aan moti-vatie geen gebrek. Nooit. Even inle-

ven in de mensen om wie het gaat enze zit weer op koers. ,,Zodra je in eenRonald McDonald Huis bent, voel jehoe kwetsbaar we zijn, als mensen.En dan begrijp je dat we niet zonderhet Kinderfonds kunnen.’’

n overkomenChantal Janzen bij de feestelijke heropening van het Ronald McDonald Huis in Maastricht.

Aan motivatiegeen gebrek bijYvon Jaspers

eren en hun familie vakantie kunnen vieren.

Ajacieden onder elkaarZal-ie, net als zijn kleinzoon, in een Ajax-pyja-ma slapen? Hij laat zich er niet over uit. Maardat Robert ten Brink een echte Ajax-fan is, datis wel zeker. Hij heeft een seizoenkaart envanuit zijn kantoor kijkt hij uit op het stadion.Nu wilde hij Maarten Stekelenburg wel eensontmoeten. ,,Een van de beste keepers ter we-reld. Toch weet ik niet zoveel van hem.’’

Dus daar zitten ze op De Toekomst,het trainingscomplex van Ajax. TenBrink en Stekelenburg, als Ajacie-den onder elkaar. Ook dochter

Suus, ook al Ajax-fan, schuift aan. De tv-presen-tator gaat, net als in zijn programma’s, recht opdoel af.,,Anderhalf jaar geleden kwam je bij Ajax op de bankterecht, en nu..’’, begint Ten Brink.’Ja, zo snel kan het gaan, hè’, grijnst Stekelen-burg.,,En dan sta je in de WK-finale en word je tot de bestekeepers van de wereld gerekend.’’’Dat wordt door anderen gezegd’.,,Oh, ben je zo bescheiden?’’’Nou, ik zal nooit zelf zeggen dat ik de bestekeeper van de wereld ben’.,,Nee oké, dat zul je niet zeggen, maar dat moet je tochwel vóelen? Anders kun je het niet zíjn.’’’Nou, ik kan niet zeggen dat het slecht gaat’.,,Hoe doe je dat, wat is jouw truc?’’’Ik heb geen truc. Het is altijd heel gemakkelijkgegaan. Van mijn amateurclub ging ik naarAjax, van de jeugd naar de selectie en naar heteerste. Het ging allemaal heel vanzelfsprekend.Tot twee jaar geleden dus, toen ik op de bankterechtkwam. Dan baal je natuurlijk als eenstekker, maar misschien had ik dat wel een keernodig. Het heeft me toch wel goed gedaan. Het

was een soort wake-up call. Je moet hardertrainen om terug te komen, en dan kom je ookbéter terug. Dat is gebleken.’,,Ik herken dat wel, ik heb ook zulke periodes gehad.Dat een zender moeilijk gaat doen, of dat je een pro-gramma kwijtraakt. Dat je denkt ’hoe nu verder’. Opde een of andere manier krijg je daar toch een prikkelvan.’’’Ja, je speelt geen wedstrijden, je traint alleenmaar. Dan moet je het echt voor jezelf doen.’,,Maar da’s wel heel moeilijk.’’’Ja, maar dat duurde ook wel een week of twee,voordat ik zo ver was.’,,Zo kort maar?’’’Dat heeft ook te maken met de mensen om jeheen. Die kunnen meehuilen, maar ze kunnenook zeggen ’je schiet er niets mee op om met jehoofd naar beneden te lopen.’,,Je moet niet boos worden.’’’Of juist wél. Op jezelf. Want uiteindelijk ligthet toch aan jezelf. Zeker in deze wereld. Als jehet heel goed doet, zullen ze je nooit wisselen.’

FamiliegelukNa dat merkwaardige jaar 2009, het jaar van dewake-up call, volgde voor Stekelenburg een jaarom nooit te vergeten. Familiegeluk in januari,toen zoon Sem werd geboren. Sportief geluk injuli, toen hij met Oranje de WK-finale haalde.Dat laatste heeft hem wereldberoemd gemaakt,merkt hij. ,,Na het WK had ik vijf dagen vrij enzijn we even op vakantie geweest. Dan word jeer ieder moment aan herinnerd. Duitsers, En-gelsen: iedereen herkent je opeens. Dat vond ikwel heel raar ommee te maken.’,,Je bent voor veelmensen een soortgod. Realiseer jeje dat wel?’’‘Daar moest ik

in het begin wel aan wennen, want ik ben hele-maal niet zo. Als ik hier de auto instap en naarhuis rijd, ben ik er altijd even klaar mee. Maarzo’n WK-finale heeft een enorme impact. Zekerkort daarna kon ik bijna nergens meer lopen.Iedereen wilde wat van me. Dat was een enor-me verandering. Maar ik woon in een rustigdorp. Daar valt het wel mee,hoor.’,,Hoe weet je als kind eigenlijk dat jekeeper bent?’’, vraagt Ten Brink.’Dat wist ik niet. Ik ben begonnenals spits en ben steeds meer naarachteren gegaan. Na school voet-balde ik vaak met vrienden op hetkunstgras naast het Haarlem-stadion. Dan gingik wel eens keepen. Toen de keeper van mijnelftal (bij Schoten) stopte, ben ik de rest van hetseizoen op doel gegaan. Daarna kon ik naarAjax, Haarlem, Telstar. Zo snel ging het. Toenben ik naar Ajax gegaan. Je moet er ook gelukmee hebben.’En dan debuteer je, in 2002, als 19-jarige in heteerste van Ajax. ,,Ben je dan niet vreselijk ze-nuwachtig, als zo’n heel stadion naar je kijkt?’’,vraagt Suus.,,Ja, bij mijn debuut, in het Amsterdam-toer-nooi tegen Manchester United, was ik echt heelzenuwachtig. Bij het tweede speelden we voor1500 toeschouwers, nu zat de Arena bijna vol.En ik had het hoogst haalbare bereikt, dat watik als jongen voor ogen had.’,,Dat opwindende gevoel van ‘ik ben er’.’’’Maar dan begint het pas. Veel jongens denkendan dat ze er zijn. Fout. Aan de top blijven ismoeilijker dan er komen.’,,Vertel mij wat’’, zegt Ten Brink. ,,Ik zit al dertig

jaar in het vak.’’Stekelenburg, met

een lach: ’Nou, datga ik niet halen!’

Het was zo'n leuk idee: zoontje Sem, tien maandenoud, op de arm van papa Maarten het veld op voorde wedstrijd. ,,Er lopen altijd kinderen van de KidsClub mee. Ik dacht 'dan neem ik Sem ook een keermee'. Maar ik heb het twee keer gedaan, tegenUtrecht en tegen ADO Den Haag, en beide kerenhebben we verloren. Dus Sem gaat voorlopig maarniet meer mee het veld op.''

Kleine Sem nietmeer het veld op

Bewonderingvoor MaartenStekelenburg

Tekst:Theo Brinkman

Foto’s:United Photos/Paul Vreeker

’Vrijwilligerswerk voegtiets toe aan mijn leven’

De Ronald McDonald Huizen kun-nen eenvoudig niet zonder vrijwil-ligers. Het VU Huis, aan de Amstel-veenseweg in Amsterdam, telt er

bijna tachtig op drie beroepskrachten.Reina Hazenberg: ,,Ik wandel veel met dehond. Op weg naar het Amsterdamse bos reed

De hele familie is begaan met hetRonald McDonald VU Huis. Moe-der Reina Hazenberg (46) zet zichals vrijwilliger in, terwijl haar zoonSam (zie elders deze pagina) ereen spreekbeurt over hield.

Tekst:Koen van Eijk Foto:Diederik van der Laan

Sam Edmonds (12) leerde via zijn moeder het Ronald McDonald VUHuis in Amsterdam kennen. Hij raakte er zo door gefascineerd dathij het Ronald McDonald Kinderfonds tot onderwerp van zijn spreek-beurt maakte in groep acht.Sam weet heel goed waarvoor de huizen van het Kinderfonds be-doeld zijn: ,,Ze helpen de ouders van zieke kinderen om dicht bij hunkind te kunnen slapen. Ook proberen ze de kinderen blij te maken,ondanks dat ze ziek zijn. Ze zeggen wel eens: het is een huis ver vanhuis.’’Het VU-ziekenhuis trekt patiënten en patiëntjes uit het hele land.Het Amsterdamse ziekenhuis heeft een grote afdeling neonatologievoor (veel) te vroeg geboren kinderen. Ook is het VU gespecialiseerdin de behandeling van een zeldzame vorm van kanker aan de oog-bol, die met name bij jonge kinderen voorkomt. ,,Maar er komen ookkinderen die een ongeluk hebben gehad en die lang moeten blijvenomdat ze in het VU speciale doktershebben’’, weet Sam.Op een steenworp afstand van hetRonald McDonald VU Huis, in hetziekenhuis zelf, heeft het Kinderfondsop de bovenste etage de zogenaamde‘Kinderstad’ ingericht. Sam: ,,Daarkunnen de kinderen echt plezier maken. Er is bijvoorbeeld eenuitkijktoren, net zoals op Schiphol. Daar kun je vliegtuigen binnenloodsen. Net echt. Er is een glijbaan, die gaat van de ene naar deandere verdieping. En een studio van Radio 538 waar je zelf radiokan maken. Plus Playstation en computers natuurlijk. Echt heelleuk.’’Sam heeft zelf in de Kinderstad gekeken. Daar kwam hij ookkinderen tegen die chemo krijgen en rond moeten lopen meteen infuus aan hun arm. ,,De eerste keer kijk je daarnaar alsje iemand met zo’n zak ziet lopen. Maar daarna is hetnormaal. Ik was wel blij dat ik dat niet hoef. Dat ik ge-woon gezond ben. Omdat mijn moeder in het RonaldMcDonald Huis werkt, kon ik haar vragen hoe hetmet de kinderen ging. Aan een van de kinderenheb ik mijn poppetje van Pokemon gegeven.Dat vond hij wel leuk. Ik denk dat lang nietiedereen weet van de Ronald McDonaldHuizen. Ook daarom heb ik er mijnspreekbeurt over gehouden.’’

’Blij dat ik gezond ben’

Sam Edmonds en zijn moederReina Hazenberg in het RonaldMcDonald VU Huis.

ik altijd langs het Ronald McDonald Huis endan dacht ik: wat zou daar achter de gevel ge-beuren? Ik ben een keer naar binnen gegaan entoen bleek dat er behoefte bestond aan vrijwilli-gers. Voorheen werkte ik in de bankwereld, inLonden. Een druk bestaan. Met de komst vanmijn drie zonen, die in drie opeenvolgendejaren zijn geboren, ben ik met dat werk gestoptom mij volledig aan het moederschap te wij-den. Nu de kinderen hele dagen naar schoolgaan heb ik mijn handen vrij om iets aan demaatschappij terug te geven.’’Elk van de tachtig vrijwilligers werkt een dag-deel in het huis. De vrijwilligers helpen degasten met zo’n beetje alles. Ze zorgen dat hethuis opgeruimd en schoon is. Maar ze zijn erook voor een gesprek met de ouders van dezieke kinderen, die vaak door een emotioneleperiode gaan.Soms grijpt het werk ook de vrijwilligers aan.Zoals een jongetje met een hersentumor dat naeen lange behandeling toch overleed. ,,We leef-den erg mee met dat gezin. Dat jongetje wildezo graag leven. Zijn ouders zijn tot het uiterstegegaan om hem te helpen. En als het dan overis, gaat dat je niet in je koude kleren zitten.Tegelijk denk je: wat een voorrecht dat mijnkinderen gezond zijn. Wij proberen er te zijnvoor de ouders. Deze mensen hadden allebeibehoefte om er over te praten, we hebben heelwat gesprekken gevoerd. Daar leer ik van. Zovoegt het vrijwilligerswerk iets toe aan mijneigen leven.’’Het Ronald McDonaldVU Huis telt acht-tien gastenka-

mers voor achttien gezinnen. De gezinnenkoken zelf. ,,Onze vrijwilligers zorgen voor hethuishouden’’, zegt huismanager Aafke de Haanvan het Ronald McDonald VU Huis. ,,Het ishier net een echt huis. Alleen dan wat groter.We leven hier met zijn allen door elkaar, metgezinnen uit alle uithoeken van Nederland enuit alle milieu’s. Heel leuk om te zien hoe demensen ook aan elkaar steun hebben. Iedereendoet zijn best voor elkaar. Je ziet hier vriend-schappen ontstaan. Vaak begrijpen de gastendie hier in huis wonen elkaar beter dan dat huneigen familie begrijpt wat ze meemaken. Het isnamelijk ontzettend moeilijk je er een voorstel-ling van te maken als je een ernstig ziek kindhebt, wat dat met je doet. Terwijl je ook nog vervan huis bent.’’Ook Aafke de Haan is een hoogopgeleide vrouwdie haar succesvolle carrière verruilde voor hetRonald McDonald Huis. ,,Ik werkte bij Joopvan den Ende. Had een wereldbaan en woonde

in Amsterdam-Zuid. Ikhad een prima leven.

Toch dacht ik: is dithet? Toen ben ik als

vrijwilliger aan deslag gegaan voor

het Kinderfonds.Inmiddels is hetmijn werk. Ikzou niet anders

meer willen.’’

Sam Edmondshoudt spreekbeurtover Kinderfonds

TelevisieroemZo lang het maar oprecht isOprecht, eerlijk, echt, gemeend. De woorden komen steeds te-rug, als Robert ten Brink praat. De tv-wereld staat bol van deschone schijn, maar hij walgt van nep. ,,Ik kán het ook niet. Bijmij zou de kijker er meteen dwars doorheen prikken.’’ De presen-tator en gasthoofdredacteur aan de tand gevoeld. ,,Er was eenmoment dat ik dacht: nu moeten ze me niet meer.’’

genoeg ben om me in dienst te stellen vaneen programma. Want ik ben een presen-tator die zich voegt naar het format. Endie daarin zo oprecht en eerlijk mogelijkprobeert te zijn. Omdat ze dat van meweten, vroegen ze me ook weer voor eennieuwe reeks van ‘All you need is love’. BijRTL is nu een groot vertrouwen in pro-gramma’s die sfeer en emotie laten zien.Hoe groter de onrust in de wereld om onsheen, hoe groter de hang naar het ver-trouwde.’’

Toen je dertig jaar geleden van de Kleinkunst-academie kwam, had die school een links, kri-tisch imago. Nu werk je voor de commerciële tvwaar kijkcijfers en omzet regeren. Dat lijkt eencomplete ommezwaai.

,,Ik ben nooit zo dogmatisch geweest. Metdat linkse had ik niet zoveel. En nu kun jeme ook echt niet rechts noemen. Bij mij isnooit iets zwart of wit, ik ben van de nu-ance. Daarom heb ik er in mijn werk geenprobleem mee om rekening te houden metsponsors, als het maar creatief gebeurt.Dat betekent echt niet dat ik menselijkeidealen van vroeger overboord gooi. Veelvan die idealen zijn trouwens ingehaalddoor de tijd. Als je toch weet hoe druk weons toen maakten om kraken en kruisra-ketten. Achteraf was die tijd toch een beet-je suffig en zoet. De wereld van nu is veelharder. Daarom kan het geen kwaad omeen beetje suffig en zoet te blijven.’’

Je dochter Charlotte werkt aan een loopbaan alszangeres. Als tv-maker ken je de tol van de roem.Ben je toch blij met haar podiumambities?

,,Ik ben blij dat ze bij mij kennelijk vooralde leuke kanten van het vak heeft gezien.Want het plezier in het werk is voor haarde belangrijkste reden om voor een zang-carrière te kiezen. Mijn vrouw ging onge-veer dood van de spanning op de tribunebij ’The Voice of Holland’ toen Charlotte

daar meedeed, maar ik zie vooral de leukekanten. En ik ben ongelooflijk trots dat zezichzelf al kan bedruipen met haar optre-dens.’’

Helpt het om kinderen te hebben, als je het langwilt volhouden als tv-presentator?

,,Ja. Mijn gezin heeft me altijd een spiegelvoorgehouden. Mijn dochters wijzen meop nieuwe trends en jongerenprogram-ma’s die de moeite waard zijn. Trek ik ietsaan of vertel ik iets wat ze niet bevalt,krijg ik dat meteen te horen.’’

Moeten ze vaak ingrijpen?

,,Dat valt mee. Ik ken mijn grenzen. Zekerals het gaat om mijn werk. Mijn leidraad isom programma’s te maken vanuit eenpure belangstelling voor de mensen omme heen. Het moet geloofwaardig zijn.Anders lukt het ook niet, want ik ben eenslechte leugenaar. Het helpt trouwens ookom jezelf niet op te sluiten in een rietge-dekte villa in het Gooi, maar om in Am-sterdam tussen de gewone mensen te blij-ven wonen. Die vertellen je op straat en bijde kassa precies wat ze er van vinden.’’

Helpt je vadderrol je om een goede ambassadeurvan het Ronald McDonald Kinderfonds te zijn?

,,Ja. Omdat ik vader ben, ken ik de prak-tijk uit eigen ervaring. Ik weet hoe graagje als ouders dicht bij je kind in het zie-kenhuis wilt zijn. Onze oudste dochterwerd 27 jaar geleden verpleegd in hetEmma-kinderziekenhuis. Toen het kritiekwerd, mochten mijn vrouw en ik daar opeen paar matrasjes blijven slapen. Geluk-kig liep het allemaal goed af, maar hetleerde ons wel om te beseffen hoe belang-rijk het is om in zo’n emotioneel stadiumbij je kind te zijn.’’,,Zodra de eerste plannen voor Nederland-se familiehuizen op tafel kwamen, vroegenze me of ik ambassadeur wilde zijn. Ik zeimeteen ja. Want omdat ik aan den lijveheb ondervonden hoe cruciaal zo’n plekdicht bij het patiëntje kan zijn, kan ik hetbelang van de huizen vanuit die persoon-lijke betrokkenheid onderstrepen.’’

Wat doe je als ambassadeur?

,,Ik noem mijn bijdrage altijd wat oneer-biedig een taak als uithangbord. Als er ietsin de promotie geregeld moet worden,draaf ik op. Ik presenteer de gala’s waarbijgeld voor het fonds wordt ingezameld, ikverschijn als er flinke cheques overhan-digd worden, ik zet vrijwilligers van hetfonds in het zonnetje en ik bezoek dehuizen. Ik sta vierkant achter het doel.Daardoor kan ik het verhaal met overtui-ging overbrengen.’’

Wat moet je in huis hebben om het dertig jaarvol te houden als tv-presentator?

,,Natuurlijk is het belangrijk om plezier inje werk te houden en om oprechte belang-stelling te houden voor de mensen metwie je voor de camera staat. Maar je moetvooral ook een beetje geluk hebben. Ik hadde mazzel dat de Vara me niet meer wilde,nadat ik daar een paar jaar programma’shad gemaakt. Toen ik daarna bij het be-drijf van John de Mol aanklopte, bedach-ten ze daar speciaal voor mij ‘All you needis love’. Die combinatie van daten met eenvideoband en met de caravan het land in,sprak meteen aan, bij de kijker. Daarkwam bij dat die persoonlijke aanpak vanpresenteren in ‘All you need’ aan mij isgaan kleven. Het format werd daarmeemíjn format, zodat het programma en depresentator onlosmakelijk met elkaarverbonden raakten. ‘All you need’ gaat nual bijna twintig jaar mee en is daarmee eenanker in mijn carrière.’’,,Daarna kreeg ik met ’Lotto WeekendMiljonairs’ opnieuw zo’n fundament on-der mijn loopbaan. Die kwis is in 150 lan-den een succes. Hier hebben we er ook tienjaar lang prima kijkcijfers mee gehaald.Het werd ook niet van het scherm gehaaldomdat het niet scoorde, maar vanwegebezuinigingen. De geldprijzen waren ookzó waanzinnig hoog!’’

Werd je onzeker toen het programma sneuvelde?

,,Ja, toch wel. Ik voelde dat RTL aan metwijfelde. Ze wisten niet goed hoe ze metme verder wilden. Even dacht ik: nu is hetvoorbij, nu moeten ze me niet meer. Uit-eindelijk had ik het geluk dat ik ‘Het Zes-de Zintuig’ van Beau kon overnemen toenhij naar SBS overstapte. Ik vond het altijdal een leuk programma. Dan moet je maarnet de mazzel hebben dat het je wordtaangeboden. En dat het goed uitpakte. Zorolde het muntje voor mij de goede kantop, maar het had zó goed anders kunnenuitpakken. Dan was dat het einde van mijntv-carrière geweest.’’

Maar je kunt dat toch niet alleen aan geluktoeschrijven? Je moet toch ook iets kunnen? ,,Ze zien natuurlijk wel dat ik kameleon

Robert ten Brink (1955) is de zoon van eenAmsterdamse verzekeringsmakelaar. Na dehavo volgde hij de Kleinkunstacademie. Hijmaakte radioprogramma’s voor de KRO,presenteerde het Jeugdjournaal en Lingo. Nazijn overstap naar Veronica scoorde hij mil-joenen kijkers met ‘All you need is love’. In1998 tekende hij een contract bij SBS waar hijLotto Weekend Miljonairs presenteerde. Metdit programma maakte hij de overstap naarRTL, waar hij nog steeds aan verbonden is.Robert ten Brink trouwde in 1981 met RoosCialona, zij is de dochter van een Italiaansevader en een Nederlandse moeder. Ze heb-ben vijf dochters: Nina, Emma, Charlotte,Isabel en Suzanne. Nina is inmiddels moedervan een zoon. De familie Ten Brink woont inAmsterdam.

Robert in het kort

Robert ten Brink wil zichzelf trouw blijven

1983: Jeugdjournaal

1992: All you need is love

1986: Superfan

1989: Lingo

1996: Make my Day

1993: Gouden Televizierring

Teks

t:Ja

n Vr

iend

Fot

o’s:

JJFo

to/D

ick

Bred

dels

,KIP

PA

Eiland zonder haastGeef je maar over. Op de boot naar Vlielandlijken drukte en kopzorgen van je af te waai-en. Het getij helpt je te ontsnappen naareen andere wereld. De bestemming is eenpittoreske minimaatschappij, ingebed doorwater en zand. Een kijkje op het favorieteWaddeneiland van Robert ten Brink die ereen vakantiehuis heeft.

Vlieland is anderhalf uur varen vanafHarlingen. ,,Dichtbij genoeg voor eenweekend weg, maar tegelijk ver ge-noeg om je in een andere wereld te

wanen’’, zegt Robert. Een wereld van zee,strand, bos, duin en ruimte. De huizen van de1150 bewoners staan in het ene dorp dat heteiland rijk is. ,,Door dat kleinschalige hoor jeals bezoeker ook meteen bij de samenleving.We waren er meteen ingeburgerd.’’

FietsRust regeert op Vlieland. Auto’s kom je er nau-welijks tegen. De wagens die er rijden zijn vande bewoners, maar omdat alles hier dichtbij ispakken die ook meestal de fiets. Want Vlielandis een eiland zonder haast. Eén basisschool, éénkerk, een handvol winkels en bewoners dieelkaar allemaal kennen. Waar de huisarts - bijgebrek aan een dierenarts - ook honden enkatten behandelt. En waar de dorpsomroepermet zijn bel door het winkelstraatje fietst omhet nieuws wereldkundig te maken als de veer-boot vanwege storm niet uitvaart.

ZwervenMaak je dus niet druk op Vlieland, maar strikliever de wandelschoenen of stap op de huur-fiets om rond te zwerven. Het eiland bestaatvoor de helft uit een grote zandvlakte, de ande-re helft is een natuurgebied waar ruim honderdsoorten vogels het voor het zingen hebben. Detraditionele pleisterplaats onderweg is hetPosthuys, van oudsher de tussenstop van de

koerier die per paard vanaf het dorp naar hetwestelijke puntje van het eiland trok om daarbij laag water naar Texel te zeilen of te roeien.Zo ging de post van de wal via Texel naar deWadden en retour.Lopend door de bossen lijkt het vanzelfspre-kend dat hier al eeuwenlang overal bomenstaan, maar dat is het niet. Staatsbosbeheerlegde hier honderd jaar geleden het eerste bosaan, om het wegwaaiende zand een halt toe teroepen. Zoek niet naar koeien, op Vlieland. Degrond hier is niet geschikt voor gras. Vroegerhielden de Vlielanders daarom geiten om aanmelk te komen. Als eerbetoon staat er een beeldvan een geit in de Dorpsstraat.

ZeeDat veekenners een geit een armeluiskoe noe-men, zegt genoeg over het gebrek aan welvaartop het eiland in vroeger jaren. Vóór het toeris-me hier het geld bracht, leefden Vlielanderseeuwenlang van de zee, als vissers, als loodsenof op de handelsvaart. In de prachtig gerestau-reerde protestante kerk vouwden de achterblij-vers op het eiland de handen om te bidden vooreen veilige terugkeer van hun mannen. Enmócht er een schip vastlopen, dan graagvoor de kust van Vlieland zelf, moetenze er stilletjes bij hebben gedacht.,,Want in iedere eilanderschuilt een jutter’’, leren wevan de gids die met deVliehors Expres

over het strand rijdt. Onderweg bekijken wezeehonden en trakteert de accordeonist zijnpassagiers op zilte meezingers uit de categorie‘Kleine café aan de haven’. De bestemming ishet drenkelingenhuisje dat eenzaam staat testaan in de grote woestijnachtige leegte vanzand en ruimte aan de westkant van het eiland.Aan de voet van het gebouwtje de collectie vanhet Juttersmuseum: aange-spoelde schatten met een glim-lach. Van beeldschermen totplanken, van gebitten tot pop-pen. Kijk even rond en jeproeft het: de zee geeft graag.

FlessenpostAndere cadeautjes van de golven staan in DeNoordwester: het informatiecentrum van Vlie-land. Hier vindt de bezoeker geraamtes vanaangespoelde vissen, vondsten uit oudescheepswrakken en wonderlijke relikwieën vanjuttersgeluk. Maar vooral de stellingen volflessenpost spreken hier tot de verbeelding.Mooi glaswerk, maar wat er op de brieven on-der de kurken staat, geven de flessen niet prijs.Het moeten woorden van verlangen zijn. Kre-ten van hoop. Regels met stille wensen, toever-trouwd aan papier en zee. Genoteerd doorlieden op zoek naar rust en geborgenheid. Zoualleen hun fles Vlieland hebben bereikt? Ofzij zelf ook? Het is te hopen. WantVlieland heeft alles wat zezoeken.

* Vlieland heeft 1150 bewoners* Vlieland is ruim twintig kilometer lang en een paar kilometerbreed* Vlieland is - op Schiermonnikoog na - de kleinste gemeente vanNederland* Jaarlijks overnachten zo’n 200.000 toeristen op Vlieland* De meeste Vlielandgangers zijn kampeerders

Vlieland in feiten

Ook zin om Vlieland te verkennen? In samenwerking met rederijDoeksen verloten we onder abonnees tien retourtjes voor deveerboot vanaf Harlingen. Belangstelling? Surf dan naarwww.magazine-vrij.nl. Of stuur een kaartje naar Vrij, postbus 2,1800 AA Alkmaar. Zet erop: ‘Retour Vlieland’ en vermeld uwabonneenummer. Namen van winnaars staan eind volgendeweek op de site van de krant.

geeft weg

Vlieland favorietevakantieplek vanRobert ten Brink

De protestante kerk. De vuurtoren.

De haven.

Teks

t:Ja

n Vr

iend

Foto

’s:AN

P

In Kinderstad is ookADO-fan blij met Ajax

Ernstig ziek zijn, je moet er niet aan denken.En wie ziek is, is het liefst ook echt met zijngedachten heel ergens anders. In RonaldMcDonald VU Kinderstad kan dat. Daar wa-nen zieke kinderen zich even deejay. Of pilootof autocoureur. Ze kunnen er zelfs hun favo-riete Ajax-voetballer tegen het lijf lopen.

Begin december, de selectie van Ajax isop bezoek in het VUmc. De voetbal-lers doen de meeste kinderen eengroot plezier met hun komst. Zoals

ADO Den Haag-supporter Ricky. Hij draagt eengroen-geel ADO-shirt, op zijn ziekenhuisbedliggen een groen-geel dekbed en een groen-geelkussen en aan de muur hangen kaarten enposters van ADO Den Haag. Ricky is ADO DenHaag. Maar ja, die voetballers van Ajax zijn

natuurlijk toch wel erg leuk. Enbovendien, de inmiddels ex-trainer,die Martin Jol, dat is een Hagenees.Dus heeft ook Ricky een grijns opzijn gezicht als de visite binnenkomt.Eén keer per jaar komt de voltalligeAjax-selectie op bezoek. De negendeen tiende verdieping van het zieken-huis zijn omgebouwd tot Kinder-

stad. Artsen zijn er nauwelijks te zien. ,,Als zeer al een keer zijn, dragen ze geen witte jas.Kinderen moeten daar echt even weg zijn uit dewaan van het ziekenhuis’’, zegt Simone Freling,een van de initiatiefnemers. Ze vond, dik tienjaar geleden, de kinderafdeling van het VUmcer maar somber uitzien. Kale muren, grijzegangen. ,,Niks leuks voor die kinderen. En debroertjes en zusjes die hun ei niet kwijt kon-den. Let wel, we hebben het niet over kinderen

met een gebroken arm. Het gaat om kinderendie ernstig ziek zijn en dus lang in het zieken-huis liggen.’’

VriendenDat moest dus anders, vond Freling. Ze richttede stichting Vrienden van de VU Kinderkliniek op.,,We zeiden: er moet een plek komen waar dekinderen even geen patiënt meer zijn. Toen isKinderstad bedacht.’’ Vele sponsors melddenzich. ,,Na een paar jaar zijn we in contact geko-men met het Ronald McDonald Kinderfonds.Daar waren ze toe aan een nieuwe uitdaging.De toen dertien Ronald McDonald Huizenliepen goed, iets nieuws zagen ze wel zitten.Samen hebben we de schouders eronder gezet.Uiteraard is de naam toen wel Ronald McDo-nald VU Kinderstad geworden en niet MáximaKinderstad, wat we ooit bedacht hadden. HetRonald McDonald Kinderfonds heeft er onge-looflijk veel aan gedaan, met hun sponsors,expertise en hun vrijwilligers. Geweldig.’’Bijna drie jaar geleden, in februari 2008, werdKinderstad geopend. Het is een speelparadijshoog boven de grond, met ‘attracties’ die pas-sen bij de sponsors. Er is een simulator (vanautofabrikant Spyker), er is een radiostudio metvijf draaitafels (Radio 538), er is een nagebouw-de cockpit (Schiphol), een kindertelevisiewerk-plaats (Endemol) en een ‘spelershome’ (Ajax). Erg geliefd is het spelershome van Ajax. Hierkunnen kinderen tekeningen en brieven in depostvakjes van Ajax-spelers doen. ,,Klaas-JanHuntelaar was altijd ongelooflijk populair.Daar hadden kinderen wat mee, hij had eenhoog vitaminegehalte. Nu is Suarez erg popu-lair. Jaap Stam lag ook goed. Ook vanwege zijnkale hoofd, denk ik. Kinderen dachten ’je benteen van ons’.’’

WensenFreling is in twee opzichten verbonden aan

Kinderstad. Ze is niet alleen een van de initia-tiefnemers en bestuurslid, maar ze is tevensmanager van de Ajax Foundation. En een vande maatschappelijke projecten waaraan de clubzich heeft verbonden is Kinderstad. ,,Daarnaastkrijgen we bij Ajax íedere dag allerhande wen-sen binnen. Het lijkt wel of het steeds meerwordt. Doe een Wens, de Opkikker, Ambulance-wens, Dream for Kids, dergelijke organisatiesweten ons regelmatig te vinden.’’Geregeld wordt gevraagd of Ajax-spelers opbezoek kunnen komen bij een ernstig zieke.,,Voor die mensen - en dat zijn niet alleen kin-deren - zijn de spelers op zo’n moment even hetallerbelangrijkste wat er bestaat’’, zegt Freling.

Steun,,Dat is soms best moeilijk’’, zegt Ajax-keeperMaarten Stekelenburg. ,,Laatst kwam er bijonze training een man die nog een week televen had. Hij lag in bed, zijn bed werd naarhet veld gereden. Dat zijn best lastige momen-ten. Wat zeg je tegen zo iemand? Voor je hetweet vraag je ’hoe gaat het?’ Snap je wat ikbedoel? Maar het is mooi als je zo iemand kuntsteunen. Je gaat met ze op de foto, je legt eenhand op zijn schouder, je maakt een praatje, jeluistert. Dat is hartstikke mooi. Meer kun je infeite ook niet doen.’’

De Ajacieden Aras Özbiliz en Gregory van der Wiel geven een gesigneerde fotokaart aan een patiënt. Ook Demy de Zeeuw, Miralem Sulejmani en Vurnon Anita zijn erbij.

Tekst:Theo Brinkman Foto:Louis van de Vuurst

De Ajacieden Özbiliz, Sulejmani, Anita, Van der Wiel enDe Zeeuw op de foto met een patiëntje.

Op negenhoog even

vergeten datje ziek bent

FamilieDe zes vrouweMet vijf dochters en een echtgenoteleeft Robert ten Brink tussen de vrou-wen. Leuke meiden, die allemaal hoogopgeven over de gezelligheid thuis ende warme onderlinge band. Vrij wildehet een en ander van ze weten. Wat ishun plek in het gezin bijvoorbeeld enaan welk cadeau hebben ze bijzondereherinneringen?

Roos:Bezig met: ,,Ik werk mee aan de programma’s vanRobert, parttime hoor. Dat is zo gegroeid, hij wil meer graag bij hebben en we kunnen goed samenwer-ken. Want we vormen niet zo’n blok, we laten elkaarrustig vallen waar iedereen bij is. Het scheelt dat wevan het begin af aan heel erg gewend zijn om alsechtpaar in een groep te werken. We zaten na onzestudie samen in een theatergroep waarmee we in eenbus het land door trokken. Nina, de oudste ginggewoon mee. Het stopte toen ik niet meer met eenkind rond wilde trekken. En Robert begon toen netop tv.’’

Gelijkenis: ,,We zijn allebei vrij snel en ongeduldig,of beter gezegd, efficiënt. We vinden het prettig alsergens druk achter zit en houden dus van dead-lines.’’Plek: ,,Een typische oudste, en zo werd ik ook be-schouwd. Ik was altijd aan het mee-moederen en hebvaak opgepast. Ik voel me medeverantwoordelijk ofalles goed gaat.’’Eigenschap: ,,Zijn zorgzaamheid. Als ik op reis ga,zoekt hij uit welke balie ik het best kan nemen.Schattig. Terwijl ik nu toch volwassen ben en zelfeen gezin heb. Met Floris is hij heel relaxt, hij is ookhelemaal nog geen opa, het is zo natuurlijk om hemmet een kleine baby bezig te zien.’’Cadeau: ,,Mijn vader gaf me een fototoestel envroeg meteen: mag ik ‘m even. Toen hij hem gingproberen, was hij nog blijer dan ik. Hij is dol opgadget-achtige dingen.’’Toekomst: ,,Zo gelukkig blijven als nu.’’

Emma (25)Bezig met: ,,Ik studeer media en cultuur en psycho-logie aan de Universiteit van Amsterdam. Tweestudies, omdat ik niet kiezen kon, daarom ben ikook nog niet klaar. Voor de eerste heb ik mijn bache-lor, met de tweede ben ik nog bezig.Plek: ,,Ik ben een beetje de bemiddelaar en houd zeallemaal goed in de gaten. Ik ben de verstandigste eneen beetje de studiebol van de familie, degene die

Gelijkenis: ,,Humor. Ik zou niet met een man kun-nen leven waarmee ik niet de slappe lach kan heb-ben.’’Plek: ,,Thuis ben ik de grote regelaar, ik leef iedersagenda en weet alles. Ik ben de baas, vrees ik. Ik benin ieder geval degene die de knopen doorhakt, als hijnog loopt te twijfelen.’’Eigenschap: ,,Goed vind ik zijn onvoorstelbarebetrouwbaarheid. Mag ik ook een slechte noemen?Zijn netheid. Hij ruimt de waterglazen nog onder jevandaan weg, heel irritant.’’Cadeau: ,,Mijn leven lang wilde ik een hond en vanniemand mocht het. Van mijn ouders niet, ook vanRobert niet. Hij had er gewoon niks mee. Tien jaargeleden zei hij ’we gaan er een uitzoeken’. Laterkreeg ik de tweede voor mijn verjaardag. Die zat alsacht weken oude puppy in een kartonnen doos on-der aan de trap te piepen.’’Toekomst: ,,Het mooiste televisieprogramma ma-ken en ik hoop dat ons gezin gelukkig en gezondzich steeds meer uitbreidt.’’

Nina (27)Bezig met: ,,Ik was verloskundige maar omdat ikdie onregelmatige werktijden niet wil combinerenmet een kind, ga ik binnenkort bij Eyeworks aan deslag als productie-medewerkster. Ik houd van hardwerken maar nu wel binnen vaste uren. Het ambi-tieuze laat ik aan mijn vriend over.’’Te

kst:

Anne

ke W

ijsm

an F

oto’

s:Ei

gen

foto

en

ANP

De dochters van Robert ten Brink: v.l.n.r. Nina, Suus, Charlotte, Isabel en Emma.

portrethet liefst in de boeken zit.’’Gelijkenis: ,,Net als mijn vader ben ik graag aan hetwoord binnen een vriendenclubje, maar we willenniet de hele tijd aandacht hoor. We kunnen ook heelgoed in ons eentje zijn.’’Eigenschap: ,,Ik waardeer zijn humor, hij is altijdwel gezellig. Met mijn moeder kan hij zo de slappelach hebben, dat je denkt: zijn dit mijn ouders?’’Cadeau: ,,Ik was een hysterische fan van Taryll van3T, de neefjes van Michael Jackson. Mijn vader no-digde ze uit bij All You Need is Love, en zorgde datik in de kleedkamer mocht. Als meisje van elf stondik daar en wist zeker dat daar mijn toekomstige manzat.’’Toekomst: ,,Ja, als ik dat eens zou weten. Misschieniets in de media, het creatieve brein achter de scher-men. Ik heb tenslotte film gestudeerd en vond hetvroeger ook leuk om met mijn ouders mee te denkenover programma’s. Of trainingen geven als psycho-loog. Voorlopig nog even doorleren.’’

Charlotte (22)Bezig met: ,,Vooral met zingen. Van jongs af aanheb ik al zangles, Voor de kleinkunstacademie werdik afgewezen. Nu leer ik veel op mijn eigen manierdoor heel veel op te treden, onder meer bij Popstarsen the Vocie of Holland.’’Gelijkenis: ,,Dat willen optreden voor publiek, datzit in mijn genen.’’Plek: ,,De middelste zijn was vooral vroeger heellekker. Als het me uitkwam hoorde ik bij de grotenof bij de kleintjes. Ik ben het zusje waarover grappengemaakt worden en die belachelijk wordt gemaaktmet haar angstjes maar ze vinden me wel lief. Vanons vijven ben ik de apartste.’’Eigenschap: ,,Hij steunt me en weet waar hij hetover heeft als het over zingen gaat. Hij geeft me ookecht heel eerlijk commentaar.’’Cadeau: ,,Een digitale camera op mijn veertiende.Daar gaf hij uitgebreid instructie over, zo kon hijeven zijn mannending kwijt.’’Toekomst: ,,Een album uitbrengen en blijven zin-gen, want dat vind ik het leukste wat er is. Ik kan meniks anders voorstellen om te doen. Het gaat goed.Ik sta nu al in de top-50.’’

Isabel (20)Bezig met: ,,Ik ben een film aan het schrijven overjongeren met problemen en werk parttime als recep-tioniste.’’Gelijkenis: ,,De humor en de flauwe grappen naarandere mensen toe.’’Plek: ,,Ik ben de gangmaker en de jongen van defamilie. Ik draag de zware tassen.’’Eigenschap: ,,Hij werkt zoveel, maar hij is er altijd.Ik kan altijd bij hem terecht. Ik kan mijn vader altijdbellen en als hij niet opneemt, belt hij binnen vijfminuten terug.’’Cadeau: ,,Het klinkt heel verwend: mijn paard. Datwas het grootste cadeau voor mij en mijn zus Emma.Ik kan alles aan mijn paard kwijt. Hij is mijn dag-boek, maar dan groter en zachter.’’Toekomst: ,,Ik wil heel graag verder met schrijven.De tv- en filmwereld trekt me. Ik ging vroeger alheel graag mee, dan mocht ik aan de knopjes schui-ven en van de regie een camera kiezen. Of ik werdopgemaakt door de dames van de visagie.’’

Suus (14)Bezig met: ,,School. Ik zit op het Barlaeus gymnasi-um, en ik moet er hard voor werken. Ik ben ook heelserieus met zingen bezig.’’Gelijkenis: ,,Ik heb niet echt karaktertrekjes vanhem. Maar we hebben allen veel interesse in muziek.

Hij is erg fan van de Beatles en ik houd ook vanoudemannenmuziek.’’Plek: ,,De jongste natuurlijk. Ik ben een soort vannieuwe generatie. Al mijn zussen zijn een soortmoeder voor me. Ik vind dat wel prima zo.’’Eigenschap: ,,Hij is bijzonder, maar ook niet heelbijzonder. Hij houdt van feestjes en gezelligheid.’’

Cadeau: ,,Toen ik naar de eerste klas van het gymna-sium ging, wilde hij samen met mij een reisje ma-ken. We zijn toen naar Barcelona gegaan.’’Toekomst: ,,Ik wil in een leuke stad in het buiten-land een soort popopleiding gaan doen. En dankomen mijn zussen daar met plezier vaak op be-zoek.’’

Robert en Roos ten Brink op de rode loper bij een galavoorstelling.

Gezelligheid en een warme onderlinge band

n van Robert

Verloren zonder ADe hoofdstad en Robert ten Brink. Een onlosmakelijke twee-eenheid. Depresentator is er geboren en getogen. Hij volgde er zijn opleiding, kreeg er zijnkinderen en is er nooit meer weggegaan. Zíjn stad. Zíjn liefde. De straten, degrachten, de gebouwen, overal liggen dierbare herinneringen. ,,Ergens anderswonen? Nee hoor, zelfs nooit overwogen. Hemel, ik zou me geen raad weten.” Het Amsterdam van Robert ten Brink.

Vondelpark,,In 1955 heerste er woningnood. Mijnouders konden een half kamertje huren opde Overtoom. Daar werd ik geboren. HetVondelpark was onze achtertuin. Opmooie dagen nam mijn moeder me mee inde wandelwagen. Hier, in het BlauweTheehuis, kreeg ik dan een bekertje yog-hurt. En zie je daar die muziektent? Als ikstout was zei mijn pa: ’Gedraag je, andersslaap jij vannacht daar’.”Met weidse gebaren loopt Ten Brink doorhet winterse park. Wijst markante puntenen gebouwen aan en spuit in een constan-te stroom feitjes en weetjes. Om zich daar-over vervolgens zelf weer te verbazen.,,Gek hè, dat je al die rare dingen weet.” ,,’s Zomers wemelt het hier van de men-sen. Uit mijn jeugd herinner ik me degazons vol hippies. Nu zijn er veel joggers,wandelaars. Volle terrassen. Ik kom hierregelmatig, woon om de hoek. Nee, nietom hard te lopen. Daar ben ik helemaalniet van. Het is voor mij een plek om teontspannen. Laat er de honden uit of paker een terrasje. Geniet van de gebouwen,de mooie oude bomen en vooral van desfeer die in al die tijd nauwelijks is veran-derd. Het mooiste park van Nederland,een oase in de stad. Ik leerde er lopen ennu gaat mijn oudste dochter, die hier ookin de buurt woont, er met háár kind naartoe.”

Na zijn prilste jeugd te hebben doorge-bracht in het centrum, verhuisde TenBrink met zijn ouders naar de buitenwij-ken van de stad. Groeide op en ging naarschool in Slotervaart en Buitenveldert.Eenmaal op eigen benen, als student, washet geen vraag waar hij zou gaan wonen:in het centrum van Amsterdam, natuur-lijk. Om er nooit meer weg te gaan.

Tweede Weteringdwarsstraat’Hé, weer even terug in je oude buurtje?’Een vrouw die haar hond uitlaat, bereidtTen Brink op de brug over de Spiegel-gracht in het voorbijgaan een hartelijkwelkom in de Weteringbuurt. Ze wisseleneen paar woorden voordat Ten Brink deTweede Weteringdwarsstraat inloopt. Hierstreek hij op zijn 27ste neer met zijnvrouw Rosa. Ze kregen er vier van hun vijfdochters.Een tocht langs Memory Lane is het. TenBrink beweegt met de wellust van iemanddie in een warm bad stapt. ,,Hier op num-mer 16 woonden we.” Nee, hij streelt demuren niet, maar ziet eruit alsof hij datwel zou willen doen.,,We zaten vaak met andere buurtbewo-ners op een bankje voor het huis met z’nallen bier te drinken. Dan was er altijd weliemand die om de hoek, bij café De Wete-ring, bier ging halen. Afrekenen deed jeaan het einde van de maand. In deze buurthangt een echt kunstenaarssfeertje. Datwas toen zo en is niet veranderd.’’Het voormalige wevershuisje werd alsgevolg van de gezinsuitbreidingen teklein. ,,Met z’n zessen op 95 vierkantemeter. Zaten echt met z’n allen om de tafelgeplakt. Toen we zestien jaar geleden naareen veel groter huis verhuisden, heeft hetnog lang geduurd voordat we er aan ge-wend waren dat onze leefruimte niet meerwerd begrensd door die tafel.”,,Ach kijk, hier aan de overkant, ballet-

,,Dit is de grandeur van Amsterdam: Amstel, Magere Brug. Prachtig. En op deachtergrond Carré. De plek waar Toon Hermans zijn hoogtepunten beleefde enwaar het circus was.’’

XXX

Uitspattingen van ’brave’ manHij grinnikt bij het idee: de uit-spattingen van Robert ten Brink.Drie zijn het er om precies te zijn.En dan nog van het soort dat jedenkt, brááf. De kroeg in, naarRome en ieder jaar naar een be-langrijk buitenlands tennistoer-nooi met echtgenote Roos.

Kroegtijger’Als ik toch sneuvel, dan bij Heu-vel’, roept Ten Brink uit terwijl hijhet café met die naam op de hoekvan de Spiegelgracht en de Prin-sengracht binnen beent en zichnestelt op een barkruk. ,,Ja lekkerdoe maar een pilsje.’’ Om zichvervolgens schielijk om te draaiennaar zijn gezelschap. ,,Dat kantoch wel, hè?’’ Natuurlijk, waarkun je een Amsterdammer noubeter portretteren dan in eentypisch Mokumse kroeg? En meerMokums dan café Heuvel zal hetniet worden.,,Mijn schoonmoeder Ieke woonthier even verderop op de gracht.Iedereen hier kent haar en opmijn kroegbonnetje stond ookaltijd ’Robert van Ieke’. Het heeftvijftien jaar geduurd voordatmijn eigen naam op die bonnenkwam te staan.’’Hij noemt het een van zijn ’uit-spattingen’, die kroeggang. Of-schoon hij schoorvoetend toegeeftdat het er de laatste jaren nauwe-lijks meer van komt. ,,Maar vroe-ger. . . Hilarische toestanden, hier.Iedereen kwam in deze kroeg.’’,,David Bowie heeft er na eenverloren weddenschap de vloermoeten aanvegen. Ook Heinekenwas hier te vinden. Zijn ontvoer-ders, eenmaal weer vrij, trouwensook. Voordat hij binnenkwam lietHeineken zijn mensen altijd eersteven kijken of die ontvoerders erniet toevallig waren.’’Met glinsterende ogen vertelt TenBrink over de heerlijke uren diehij in het café doorbracht, onder-tussen zoekend naar het tastbarebewijs daarvan. Ja hoor, gevon-den! Zittend op zijn hurken vindthij op een wand vol kroegfoto’s,een vergeeld kiekje van de piep-jonge kroegtijger die hij ooit was.

RomeVraag hij naar allerfrivoolste dat

hij ooit deed (‘mijn ergste uitspat-ting’) en hij zegt prompt: ,,de eneochtend naar Rome vliegen, spa-ghetti vongole eten bij ons favo-riete restaurant Da Fortunado, ende volgende dag terug. Een ver-rassing voor Roos’ verjaardag.Was weer eens wat anders dan eenkrulset. Hier had ik zelf ook nogwat aan. We gaan graag zo’n driekeer per jaar samen naar Rome,houden van de sfeer daar. Het isveel kleiner dan je denkt. Diegezamenlijke tripjes is iets van delaatste tijd, nu we geen kleinekinderen meer hebben.’’Nee vroeger thuis waren ze nietzo van de uitjes. ,,Daar was geengeld voor. Het bleef bij ’n keernaar de Chinees of bramen pluk-ken in Bergen.’’ Zelf houdt hij hetook redelijk bescheiden. ,,Wehoeven niet de halve wereld overte vliegen om bij een zwembad teliggen, of naar de Caraïben. Alleswat er is, is in Europa ook.’’

TennisDe grand slam-toernooien. ,,Saai?Volg maar eens zo’n wedstrijd vandrieënhalf, vier uur. Een niet voorte stellen krachttoer en zinderendspannend. Ik moet heel eerlijkzeggen dat Roos er het meestfanatiek in is. Ze gaat met namevoor de mannen. Als ze nog eentiener was, zou Nadal boven haarbed hangen.’’,,Roland Garros in Parijs is hetkleinste en gezelligste. Op eenpaar veldjes zie je al die megaster-ren en binnen tien minuten zit jeweer in een brasserie in de stad.In Parijs mag je absoluut nietopstaan tijdens een wedstrijd, inAmerika bij het US Open is hetjuist een zootje, daar lopen zeheen en weer met hamburgers.Grappige sfeer, daar.’’,,Wimbledon is prachtig vanwegede tradities. ‘Welcome to thegrounds’, klinkt het dan plechtig.En ontdek je Cliff Richard op detribune. Het leukste zijn de trai-ningsbanen waar je tussendoorloopt. Bij een van die gelegenhe-den stootte ik Roos aan: aan deene kant op een meter afstandwas Nadal bezig en aan de anderekant Federer. Ze werd helemaalgek.’’

Een verrassing van haar echtgenoot: Roos ten Brink in Rome.

msterdam

school De Toverfluit. Zit er al sinds men-senheugenis. De meiden gingen hier oples. Je kent dat wel: trotse ouders emotio-neel bij de eerste uitvoering.”

Via de Nieuwe Spiegelstraat wandelen werichting Rembrandtsplein. Op de hoekmet de Herengracht blijft Ten Brink evenstaan. Wijst met een breed armgebaar naarde kolossale herenhuizen langs de gracht.,,De gouden bocht, noemen ze dit. In de17de eeuw aangelegd, toen je belastingbetaalde voor iedere meter gevel. Moet jezien hoe breed die panden hier zijn. Inder-daad, toen had je ook al patsers.’’

Eenmaal op het Rembrandtplein wijst hijop Hotel Schiller. ,,Daar heb ik in mijnstudententijd nog gekelnerd. En hiernaastis Café Schiller, zegt hij terwijl hij binnen-stapt in de pijpenla. ,,Hier kwamen vroe-ger alle groten van het toneel na de voor-stelling samen. Mensen als Fien de la Maren Louis Davids. Tegenwoordig vervult deSmoeshaan meer die functie.’’

Van DobbenVanaf het beroemde plein is het slechtseen paar stappen naar ’de beste broodjes-zaak van Amsterdam’. ,,Een begrip.’’Broodje Van Dobben in de Korte Regu-liersdwarsstraat. Het heeft voor Ten Brinkeen magische klank. Zoete jeugdherinne-ringen liggen er in deze eetgelegenheid,recht tegenover de café’s van Bolle Jan(vader van zanger René Froger) en dat vanPeter Beense. ,,Als kleine jongen kwam ikhier regelmatig met mijn ouders een kro-ketje eten.’’ Maar ook nu nog, zo’n 52 jaarlater, zet hij er zijn tanden graag in eenbroodje tartaar; ’met uitjes’. Mmm, dit is’m wel, dit broodje.’’

Magere BrugTen Brinks citytour eindigt op de hoekvan de Amstel en de Keizersgracht. Genie-tend hangt hij over de leuning van debrug. ,,Die doorkijk! Dit is de grandeurvan Amsterdam! Het water van de Amstelwaar je zo heerlijk kunt varen. De MagereBrug. Prachtig. En op de achtergrondCarré. De plek waar Toon Hermans zijnhoogtepunten beleefde en Carré waar hetcircus was. Als Amsterdamse jongen kwamik daar vaak. Won er als elfjarige een lan-delijke voorleeswedstrijd en kwam toenvoor het eerst op tv. ’’

Kroegtijger in Café Heuvel. ,,Hilarische toestanden, hier. Iedereen kwam in deze kroeg.’’

Tweede Weteringdwarsstraat 16. Vier van de vijfdochters werden er geboren.

Van Dobben, ’de beste broodjeszaak van Amster-dam’.

Vondelpark, ‘het mooiste park van Nederland’.

Teksten:Mirjam

van Twisk

en Anneke Wijsm

anFoto’s:Studio Kasterm

ans

Margrietta Zwaan coördineert Ronald McDonald Huiskamer in LUMC

Een thuis ver van huisAls ze ooit zelf ziek wordt, zou ze het liefst opde kinderafdeling terechtkomen. MargriettaZwaan, assistent-manager Huiskamer van hetRonald McDonald Huis Leiden laat het zichspontaan ontvallen tijdens een rondleidinglangs de daktuin en vier ouderzitkamers opde kinderafdeling van het Leids UniversitairMedisch Centrum (LUMC).

Margrietta geeft dagelijks leidingaan 65 enthousiaste vrijwilligers.Ze heeft een leuke baan, omdatze zorgt dat ouders en kinderen

in het ziekenhuis een ’thuis ver van huis vin-den’. Ze is in dienst van de stichting RonaldMcDonald Huis Leiden dat ook het RonaldMcDonald Huis exploiteert nabij het zieken-huis. ,,Opname in het ziekenhuis is nooit leuk,maar wij zitten aan de goede kant van de narig-heid. We maken het hier voor zieke kinderenen hun ouders zo aangenaam mogelijk. Datlukt alleen maar omdat we zulke goede vrijwil-ligers hebben. Ik denk wel eens, ik ga een boekover ze schrijven’’, klinkt het liefdevol.Margrietta bestiert sinds twee jaar de Huiska-mer. Zo heet het hele project van het RonaldMcDonald Huis dat bestaat uit vier ouderzitka-mers en een enorme speelplek, de Daktuingenaamd, op de zesde verdieping van het zie-kenhuis. In dat kinderparadijs kunnen kinder-klassen worden ontvangen, maar speelt ooksoms een kind alleen dat tijdelijk niet metandere kinderen in aanraking mag komen.,,Kinderen mogen hier lekker los gaan.’’ Danwat streng: ,,Tot een bepaalde hoogte natuur-lijk.’’Soms zijn er optredens. Ouders mogen broer-tjes en zusjes van patiënten drie kwartier in deDaktuin achterlaten onder de hoede van devrijwilligers. ,,Maar we zijn geen kinderopvang.We bieden een faciliteit waar ouders en kinde-ren samen gebruik van kunnen maken.’’De Daktuin is dagelijks geopend en kan naarhartenlust worden gebruikt. ,,De tuin heeft eenbuitenruimte met wiptoestellen, een speelhuisen een glijbaan. Het is zo gemaakt dat kinderenin rolstoel of bed ook naar buiten kunnen.’’

GiftDan zijn er ook nog vier ouderzitkamers. Delaatste is in oktober van dit jaar gereedgeko-men. De kamer is gebouwd in het verlengdevan de intensive careafdeling voor kinderen. Deinrichting is deels betaald van een gift vandrieduizend euro van de Leidsch Dagblad Sin-gelloop.,,Er was geen ruimte voor ouders op de intensi-ve care voor kinderen om zich even terug tetrekken in een huiselijke omgeving. Ze moes-ten het jarenlang doen met een paar plasticstoeltjes en een koffieautomaat waar wel ofgeen koffie uitkwam. Het ziekenhuis heeft eendeel van de gang bij de IC getrokken voor dezitkamer. Ook de andere ruimtes voor zitka-mers zijn beschikbaar gesteld door het zieken-huis.’’Margrietta opent de afgesloten deur van dezitkamer die drie bij zeven meter is en eenzitje, tafels, tv, en een keukenblok heeft. Deouderzitkamers zijn alleen bedoeld voor deouders van patiënten van de kinderafdeling.Het is niet de bedoeling dat broertjes, zusjes,opa’s, oma’s of andere familieleden er gebruikvan maken. ,,In de Daktuin is de hele omgevingrond het zieke kind welkom. Bij de ouderzitka-mers gaat het erom dat ouders een rustige plekhebben in de buurt van hun zieke kind waar zezich even terug kunnen trekken en kunnenontspannen in een huiselijke omgeving. Ze zijner soms 24 uur per dag. Hier kunnen ze eenhapje eten. Er is een koelkast en een magnetronom wat maaltijden op te warmen. Maar er kanook televisie worden gekeken, een boek wordengelezen of een spelletje worden gespeeld.’’

SpeeleilandDe Ronald McDonald Huiskamer in het LUMCwerd acht jaar geleden geopend. Ook op debabyafdeling is een ouderzitkamer waar opge-nomen baby’s terecht kunnen. Er is een speel-plek gemaakt voor baby’s met een speeleilanden allerlei speeltjes. De speelruimte kan meteen schuifwand worden afgesloten van de rest

van de zitkamer. Op de bank zit een moedernaar de tv te kijken. Ze zegt dat ze blij is met devoorziening. En als er iets gebeurt met haarkind, is ze er zo. ,,Lang niet alle kinderen diezijn opgenomen op de babyzaal mogen deafdeling verlaten. Daarom hebben we voor hendeze speelplek gerealiseerd. Hier kunnen ze ineen andere omgeving dan hun ziekenhuiska-mer spelen’’, zegt Margrietta terwijl ze eenafgekloven koekje uit een lade met speelgoedvist. ,,Alles wat je hier ziet, wordt dagelijksopgeruimd en schoongehouden door onzevrijwilligers. Ziet het er niet prachtig uit?’’

VerjaardagEr zijn meer ziekenhuizenmet een Ronald McDonaldHuiskamer, maar ieder pro-ject is anders. ,,Het is netwaaraan behoefte is. Huiska-mer is een naam voor eenproject in een ziekenhuis.Afhankelijk van welkefaciliteiten al in eenziekenhuis bestaan enwaaraan nog behoefte is,ontstaat die. In hetLUMC bestaat de Huis-kamer uit de Daktuin envier ouderzitkamers. Wedringen niets op, hetmooiste is als de vraag uit hetziekenhuis zelf komt. Het isnatuurlijk nooit leuk om ineen ziekenhuis te zijn, maardoor een faciliteit als ditwordt het wel draaglijk.Soms viert een ongeneeslijkziek kind hier zijn laatsteverjaardag. Het grootstecompliment is als een kindna zijn ontslag uit hetziekenhuis nog eens langskomt. Dat gebeurt regel-matig.’’

Margrietta Zwaan, assistent-manager van het Ronald McDonald Huis in Leiden: ,,Het grootste compliment is als een kind na zijn opna-me in het ziekenhuis nog eens lang komt.’’

’Lichtpunt in donkere tijden’‘Morgen gaan we weer naar huis en er is één ding dat we zullenmissen ….. de Daktuin!’‘Het is gewoon te gek gaaf dat er zo’n plaats is voor de (zieke) kinde-ren om te spelen.’‘Ik heb het hier heel erg leuk gehad. Jullie doen echt heel erg julliebest om het ziekenhuis leuk te maken.’‘Ons zoontje heeft hier vijf dagen gelegen. Hij vindt de Daktuin heteinde, hij zei laatst nog dat hij hier wel wilde wonen.’‘De Daktuin is echt een andere wereld voor zieke kinderen. Hartelijkdank voor zo’n mooie plek.’‘Het is hier superleuk en er zijn leuke activiteiten te doen.’‘Heel erg bedankt voor alle goede zorgen. De Daktuin is een lichtpuntin deze donkere tijden.’‘Wat een leuke en mooie plek is de Daktuin! Mijn twee zoontjeshebben hier fijn kunnen spelen toen hun kleine babybroertje in hetLUMC lag. Super dat dit kan!’‘Man! De Daktuin is cool!’

uit het gastenboek:

Teks

t:An

nala

ura

Mol

ducc

iFot

o:D

ick

Hog

ewon

ing