Antonius onderwegParochieblad van de Antonius van Paduaparochie in Nijmegen-Oost

Jaarg

an

g 2

2 n

um

mer

8,

Kert

mis

20

10

Huis van God, huis voor de buurt

pagina 4 en 5

Omzien en uitzien

pagina 6 en 7

Het Hart

de zeer oude zingt:er is niet meer bij weinig

noch is er mindernog is onzeker wat er waswat wordt wordt willoos

eerst als het is is het ernsthet herinnert zich heilloos

en blijft ijlings

alles van waarde is weerlooswordt van aanraakbaarheid

rijken aan alles gelijk

als het hart van de tijdals het hart van de tijd

Lucebert

Rechtop staan en buigen

www.avpnijmegen.nl

Kerstvieringen in de Antonius van Paduakerk

Kerstavond, vrijdag 24 december, Nachtmis 22.00 uurEerste Kerstdag, zaterdag 25 december, Hoogmis 10.00 uur

Nieuwjaarsviering, zondag 2 januari, 10.00 uur, receptie na afloop

)

In haar boekje Windstilte van deziel, uitgegeven in het kader vande Maand van de Spiritualiteit no-vember 2010, vertelt Joke Herm-sen over haar bezoek aan de ka-thedraal van Vézelay, waar eengroep jonge monniken en nonnende vespers zingt, bekeken dooreen bruingebrand vakantiepu-bliek. Zij registreert het verschiltussen de bidders en hun belang-stellenden. De religieuzen probe-ren zich met veel toewijding ophun God te concentreren. De toe-schouwers zijn vooral met hun ca-mera’s in de weer, bang om ookmaar één seconde van dit sfeer-volle plaatje te missen.

Zij constateert een schrille tegen-stelling tussen de bidders en hunbezoekers. In haar woorden gaapter een kloof ‘tussen de brave ge-dweeheid van de ene groep en deschrijnende brutaliteit van de an-dere’. Zij kan dit tafereel niet lan-

ger dan tien minuten aanzien. Zijwil weg uit de kerk, ‘want ik voel-de me niet thuis bij de onderwer-pingsgezinden noch bij de reli-toe-risten’.

Wat ik opmerkelijk vind, is de om-schrijving van de jonge religieuzenals onderwerpingsgezinden. Deschrijfster ziet deze mannen envrouwen gedurende tien minutenknielen en zingen. Dat blijkt vol-doende om hen te karakteriserenals braaf, gedwee en onderwor-pen. Deze omschrijving wekt deindruk dat de auteur in het alge-meen een gevoel van onbehagenkrijgt bij uitingen van katholiek

geloof. Zij ziet daar-in geen kracht, geenzelfbewustzijn, geenteken van ‘hier sta ik’.Zij ziet daar zwakte,onderwerping, eenteken van ‘sorry datik er ben’.

Is onderwerpingsge-zindheid kenmerkendvoor gelovigen? Alsdat zo is, dan zoudenwij daar ook aanwij-zingen voor moetenkunnen vinden in watwij vieren met kerst-mis. En inderdaad,het lijkt erop. Wij zien

geen stralend koningskind in eenpaleis. Er zijn geen hoogwaardig-heidsbekleders om de baby te ver-welkomen. Centraal staat eenweerloos kind in een stal omdatzijn ouders nergens anders

Lees verder op pagina 2

Het boek van 2010 heeft geden-kwaardige hoofdstukken.

Verschillende parochianen beant-woorden dezelfde vraag: “Watbrengt jou licht in donkere dagen?”

pagin

a 2

Schrijfster Janny van der Molen:“Licht en Kerstmis horen bij elkaar.Vroeger vierden in veel landen demensen tegen het eind van de-cember al feest omdat de dagendan weer langer werden: het lichtkwam weer terug. Als ik je zouvragen hoe belangrijk licht is, danzou je vast zeggen: ongelofelijkbelangrijk. Als er geen licht was,konden we elkaar niet zien, kon-den we niet spelen, niet werken,niet lezen… Dankzij zonnelicht enzonnewarmte kan alles groeien enbloeien, zijn we gezond en vrolijk.

Boekentip: Het licht schijnt overal

Het is als de grond waarop we lo-pen en de lucht die we inademen:we kunnen het licht niet missen.”Maar waarom zetten mensen ei-genlijk een kerstboom in huis?Waarom vieren we Kerst op 25december? En de kerstman, waarkomt die eigenlijk vandaan? Overdit soort vragen gaat het boek ‘Hetlicht schijnt overal - verhalen overkerstmis’. De verhalen in dit boekhebben (bijna) allemaal met hetontstaan van kersttradities temaken en gaan daarom terug inde tijd. Het boek begint met het

verhaal van de geboortevan Jezus, want dat is voorveel mensen de reden omkerst te vieren. Maar daar-na maakt het boek een reisdoor de tijd. Er komen on-der andere Romeinse kei-zers voorbij, de Noorse godBalder, monnik Franciscusvan Assisi, de islamitischeprofeet Isa, schipper Wil-lem Barentsz, het Amster-damse meisje Lysbet en deDuitse hertogin Hélène vanMecklenburg-Schwerin.De illustraties zijn van Elsvan Egeraat en ze zijnschitterend!

Op 28 december komen ruim20.000 jonge pelgrims naar AhoyRotterdam om de laatste weekvan het jaar samen het geloof tevieren. Zij doen dat in het ritmevan de Taizé-broederschap: meteenvoudige vieringen, in stilte, zit-tend op de grond. Wil je een ofmeer dagen meemaken? Kijk danop www.taizeinnederland.nl. Ditevenement is ook op tv te volgen,vanaf 27 december om 17.05 uurbij de RKK/EO op Nederland 2.

Taizé in NL

JOP

JOP is top!

KerkopKop is een jong bedrijf datonder meer spellen maakt op hetgebied van religie voor scholen enkerken. Zo zijn er het bordspelVoetspoor over het leven en detalenten van Jezus en het kaart-spel KLIK voor gesprekken tussenjongeren en hun ouders.Kijk voor meer informatie opwww.kerkopkop.nl

Spelletjes

Ook in 2011 is het weer mogelijkom kinderen in onze parochie deEerste Communie te laten doen.Het kan heel goed zijn dat ookouders die een kerk niet of nietvaak bezoeken hun kinderen tocheen stuk levensbeschouwelijkeontwikkeling mee willen geven.Natuurlijk zijn ook zij van hartewelkom. Kinderen die mee willendoen horen gedoopt te zijn, maardat kan alsnog tijdens de voorbe-reiding.De kinderen van onze parochie ende Effatakerk bereiden zich geza-menlijk voor met een leuk project.De vieringen worden apart ge-houden, op 22 en 29 mei.Aanmelden of vragen stellen kanvia e-mail:secretariaat@avpnijmegen.nl oftelefonisch: 024 - 322 23 88.Wees welkom!

Eerste communie

De voorbereidingen voor het ko-mende JOP project zijn weer involle gang! Binnen JOP maken tie-ners kennis met leeftijdsgenotendie een heel ander soort leven lei-den dan zijzelf. In 2011 gaan weop bezoek bij jongeren met eenlichamelijke handicap. We hebbencontact met Werkenrode en er zijnal vele leuke ideeën voor activitei-ten die we samen kunnen onder-nemen. De avonden waarop webij elkaar zullen komen, vindenplaats in het voorjaar. De voorlo-pige data zijn: 14 maart, 27 of 29april en 11 mei. Zodra er meer in-formatie is, hoort u van ons!

Namens de voorbereidingsgroep,Hendrik Jan Bosman

Vervolg van pagina 1

onderdak konden vinden.De liefde van God is neergedaaldin dat kind en in allen die in ver-wondering om hem heen staan:Maria en Jozef. En de herders, zoongeveer de meest onaanzienlij-ken van hun omgeving. Paulus zallater zeggen: ‘kracht wordt zicht-baar in zwakheid’. En nog later zalLucebert dichten: ‘alles van waar-de is weerloos’.

En de monniken van Vézelay? Zijstaan in de traditie van kerstmis.Zij kunnen buigen. Daarin ligt hunkracht. Dagelijks oefenen zij omniet te vergeten dat zij thuisho-ren in het wonderlijke weefsel vande schepping. Buigen leert heneerbiedig te leven en volop aan-wezig te zijn in de tijd en de ruim-te die hen is gegeven. Zijn zij on-derwerpingsgezinden? Ik zou eer-der zeggen: wie oprecht buigt, kanonbevangen rechtop staan en wieonbevangen rechtop staat, kanoprecht buigen.

Tjeu van Knippenberg

pagin

a 3

Candela

Michel ter Berg, penningmeester

Voor de overledenen branden wemet Allerzielen een kaarsje. Rond-om het altaar ontsteken we helebundels. Bij de beelden in de kerkworden regelmatig kaarsen ge-brand. In menig kathedraal zit diedevotie geblakerd tot in de gewel-ven. Thuis zult u in deze advents-weken zeker wel voor de gezel-ligheid een kaarsje aansteken. Envoor het kerstdiner worden zesmaakvol uitgezocht. Ik dwaal wataf bij het lezen van de titel vanhet openingsstuk van het ad-ventsnummer van het parochie-blad. De pastorale boodschap vanKees Megens luidt “Wie in hetdonker blijft zal hetlicht nooit ervaren”.Aan die pastoraleboodschap wil ik hierniets afdoen. Weten-schappelijk is zelfs be-wezen dat licht heelpositief uitwerkt oponze gezondheid engemoed. Maar wat isnu eigenlijk in de let-terlijke zin donker enlicht.

Licht is afgeleid vanhet latijnse Lux en ko-men we tegen in hetboek Genesis I: “Godzag dat het licht goedwas, en hij scheiddehet licht van de duis-ternis”. Het licht is vannature verbonden metde zon, de maan en desterren. De zon, te felom in te kijken, demaan en de sterrenfascinerend in het don-ker.

Het licht van het kaarsje en vande zon hebben wat met elkaargemeen. Al was het maar dat zo’nvijftig jaar terug in 1960 een in-ternationaal systeem van eenhe-den is ingevoerd, het Système In-ternational, afgekort SI. Onder-scheiden worden 7 SI eenheden:Ampere, Kelvin, Kilogram, Meter,Mol, Seconde en Candela. Die laat-ste eenheid is afgeleid van de kan-delaar, het kaarsje. Afgeleid vande candela, zijn de millicandela ende kilocandela. Met de candela iser dus een internationale stan-daard voor lichtsterkte, hoeveellicht zich bevindt in ieder stukjevan een lichtbundel.

Om het eens heel technisch temaken, bij Wikipedia lezen we datde officiële definitie in het SI luidtals volgt:“De candela is de lichtsterkte in eengegeven richting van een bron diemonochromatische straling meteen frequentie van 540 × 1012 Hzuitzendt en waarvan de stralings-sterkte in die richting 1/683 wattper steradiaal is.”

Kunt u het nog volgen? Gelukkigkomt nu om de hoek het ons veelbekendere watt. Een gloeilampvan 100 watt heeft een lichtsterk-te van ongeveer 120 candela.

Maar gloeilampen zijn inmiddels uitden boze, de versie van 100 wattmag niet meer worden verkocht,led-lampen zijn de toekomst. Aandie lampen moet menigeen nogwennen, de lichtsterkte is minder,wordt gemeten in millicandela,maar het is niet het ons bekendeverwarmende licht. De candela isverwant aan de eenheden lumenen lux. De eenheid lumen wordtgebruikt voor de totale lichtstroomin een lichtbundel. Wanneer eenbundel met een sterkte van 1 lu-men op een oppervlak van 1 vier-kante meter valt geeft dit een ver-lichtingssterkte van 1 lux. 1 lux isdus gelijk aan 1 lumen per vier-

kante meter. De vertrouwde gloei-lamp van 100 watt had een lichtst-room van ongeveer 1200 lumen.Bij volle maan is in deze donkeredagen sprake van een lichtsterk-te van 0,1 lux, schijnt de zon over-dag helder dan is dat goed voorruim 100.000 lux. Was bij de bouwvan onze kerk in 1917 de gloei-lamp nog revolutionair, anno 2010moeten we ook in dat opzicht meemet onze tijd. Niet alleen de 100watt-lampen zijn niet meer in dehandel, dat geldt ook voor de veelzwaardere 300 en 500 watt-lam-pen in de gewelven. Hiervoor heb-ben we gezien dat we die licht-

sterkte kunnen com-penseren door heelveel kaarsjes te ont-steken, maar dat isqua veiligheid niet be-paald een goed idee.

Om niet in het donkerte blijven en toch hetlicht te ervaren, terug-komend op het vorigeparochieblad, moetenwe dus vooral tweedingen doen : lampenvervangen in de kerken ons de woordenvan Kees Megens terharte nemen. Dat eer-ste wordt al voor ugedaan. Boven de ge-welven zijn nieuwe ar-maturen aangebrachtdie een goede werk-verlichting geven. Metdank aan Paul Kesse-ner en Rob van Woer-kom voor hun inspan-ningen. In de kerkgaat het bouwteam ermee verder in het

nieuwe jaar. Technisch komt datvast wel goed. De candela’s inonszelf, tja, dat is een heel anderverhaal. Daar is geen internatio-nale standaard voor, het gaat ookniet meer over het schijnsel uit-gedrukt in lumen en lux, maar overhet Licht dat ons aanraakt.

Overweegt u na dit alles weer eenkaarsje te branden in de kerk, danis wel het volgende van belang.De lichtsterkte van de kaarsen isonveranderd, maar de prijs welaangepast: 50 eurocent voor hetbescheiden maatje, een euro voorde grote kaarsen.

pagin

a 4

Omzien en uitzien

De decembermaand vliegt voorbij.Vrijwilligers druk bij het begin vanhet nieuwe kerkelijke jaar. Sinter-klaas maakt echter ook duidelijkdat het kalenderjaar bijna voorbijis. We zien uit naar het Kerstfeesten wat dagen rust in huiselijkekring, bij familie of vrienden. Weronden dingen af, versnellen kanwel weer in het nieuwe jaar. Hetverhaal van de kribbe doet vers-tillen, verbindt weer met dierba-ren, of maakt pijnlijk duidelijk hoemoeilijk dat is. Een moment om temijmeren, over het afgelopen jaaren te peinzen over het avontuurvan het volgende. Misschien tijdvoor een boek?

Het boek van 2010 heeft geden-kwaardige hoofdstukken. JoannesPetrus Grewen, uit wiens nalaten-schap onze Antoniuskerk kon wor-den gebouwd, stierf precies 100jaar geleden. Uit een rotsvasteovertuiging werd toen gebouwdaan de kerk van Rome, dus ookaan de Groesbeekseweg. Hoeanders is de situatie nu. Krimp enkramp beheersen het beleid in hetkerkelijk landschap, schandalenvolgen en volgen, komt er ooit eeneind aan en zijn het er langzamer-hand niet voldoende om gelouterdverder te gaan?

Wat doet een parochiegemeen-schap en een monumentaal kerk-gebouw er nog toe? Hoe kuddeen stenen te hoeden, wanneer deholding heeft ingezet op koudesanering? Onder dat gesterntenemen we in januari afscheid van

Tom Asberg en Laurens de Jonge,jarenlang vice-voorzitter en secre-taris/penningmeester in het paro-chiebestuur. Dragers van de ere-penning van onze parochie, henkomt aan het begin van 2010 eenwarm bad toe en woorden vandank voor zoveel zorg voor enbetrokkenheid bij de parochiege-meenschap.

Gelukkig kan het bestuur weerworden aangevuld met nieuweleden. De handschoen wordt op-gepakt. De parochiegemeenschapis eerder al tot de conclusie geko-men dat fusie geen oplossing biedten wil doorgaan. Met ruimte voorsamenwerking, maar met behoudvan kerkelijk leven op locatie, voorgemeenschap, wijk en stad.

Het Bisdom grijpt de onderhouds-toestand van het kerkgebouwaan, om een voornemen vast testellen om het kerkgebouw aande Eredienst te onttrekken en degemeenschap op te heffen. “Geentoekomst en niet te exploiteren”,is zo ongeveer de opvatting van

de Bisdomstaf. Have en goed zounodig zijn om investeringen eldersmogelijk te maken. Die keuze zetde verhoudingen meer dan opscherp. Kun je zo wel met men-sen omgaan, kun je zo met eenlocus dei omgaan?

Antonius dus! Dat is vervolgenshet motto van een protestactie. Deeerste kaart wordt in ontvangstgenomen door wethouder HannieKunst. Meer dan 900 handtekenin-gen worden verzameld en ookwijk- en buurtverenigingen makenduidelijk dan wel niet wekelijksmeer in de kerkbanken te zitten,maar Antonius in de praktijk tochniet te willen missen.

Overleg van parochiebestuur metde Bisdomstaf en de Bisschop zelf,maakt duidelijk dat het enerzijdseen herhaalde boodschap van hetvoornemen is, anderzijds is er ookruimte om argumenten te wisse-len en elan te tonen. Dat doen ween het heet dan wel niet de be-doeling te zijn om kaarten aan tebieden op een Zondag, maar datweerhoudt ons er niet van om meteen volle bus van Toonen naar DenBosch te gaan. Mochten we vooreen gesloten deur komen, dan iser vast een brievenbus.

Als je bent gaan twijfelen aanwonderen, toch gebeuren ze inDen Bosch. Parochianen zingeneen tweede couplet “Voor mensendie roepend, tastend en zoekenddoor het leven gaan, verschijnt hiereen teken”. De deur van het Bis-schoppelijk paleis gaat open, deBisschop is beminnelijk, voor evenzijn we verbonden, het is eenwaardig slot van een actie waar-bij de gemeenschap zijn stem laathoren. In het etablissement vlak-bij zijn de Bossche bollen snel uit-verkocht.

pagin

a 5

Het parochiebestuur

De gemeenschap is dan wel klein, uitge-doofd is ze allerminst. Ook in onzekere tij-den is de achterban meer dan trouw, dehandjes van vrijwilligers wapperen, de col-lecten zijn hoger, ook de actie Kerkbalansdraagt bij aan een sluitende begroting. Onsvrijwillige pastorale team staat er, onafla-tend, met op het Woord geïnspireerde pre-ken in eigentijds perspectief. Het zijn juistdie diverse invalshoeken en stijlen van devoorgangers, zoveel smaken, die hongeropwekken tot meer. Tieu van Knippenberg,Albert Meijer, Joop Vernooij, Jan Zuiker, KeesMegens, Theo Brock en Dick Akerboomstaan ervoor.

Vrijwilligers rondom de vieringen, maar ookvrijwilligers rondom de viering van het ge-bouw. Op grote hoogte worden kleine her-stellingen verricht aan de daken en de Stich-ting Vrienden Antonius van Padua maakt hetmogelijk dat alle goten aan het transept,het schip, de zijbeuken en de entreeporta-len worden vervangen. De zuidelijke tran-septramen werden hersteld en gestabili-seerd. Koning David in het priesterkoor hadbewonderaars, die de beurs trokken voorherstel. Stormschade aan traptorens wasook in goede handen van het bouwteam.

Voor de Monumentenwacht bleef dit allesbij de jaarlijkse inspecties natuurlijk niet on-opgemerkt. De conclusies in het inspectie-rapport waren vervolgens helder. Het is enblijft een onderhoudsintensief gebouw,maar de conditie ervan is toch in de afgelo-pen jaren dusdanig verbeterd, dat met eenveel genuanceerder blik naar de toekomstkan worden gekeken. En blijdschap bij demonumentenwachters nu de daken van hetkerkgebouw zijn voorzien van haken. Daar-mee kunnen ze veilig en aangelijnd werken,hun jaarlijkse rondje nu ook veel meer ef-fectief.

De kerk is daarmee “winterklaar”, voor 2011ligt er nog een uitdaging in het klokkento-rentje. Voor onze onvolprezen kosterEduard van Rooij luidde het Angelusklokjevoor de laatste keer. Zijn strijd was niet tewinnen, een enorm verlies voor de paro-chie, als trouwe en geziene koster. In zijnvoetsporen treedt nu een kostersklasje datop pagina 11 van dit parochieblad aan uwordt voorgesteld.Het werk in en buiten de parochie was alsvanouds zichtbaar. En niet alleen door debelangstelling van pers, radio en tv voor de

situatie van onze kerk. Ook natuurlijk via het periodieke en le-zenswaardige parochieblad en de actuele site op internet. Uit-voeringen door koren en kleine orkesten brachten vele mensensamen en ook het diaconale werk kende hoogtepunten. De jaar-lijkse rommelmarkt bracht zelfs een recordbedrag op van 8.000euro, waarvan de helft beschikbaar werd gesteld aan het Hospi-ce Betlehem in Nijmegen. Ook een record bij de jaarlijkse erw-tensoepactie: liefst 1.400 euro kon worden overgemaakt aan deStichting Straatmensen voor straatmensen. De Kerstpakketten-actie is inmiddels weer in volle gang.

Wat ook weer van start zal gaan is de jaarlijkse actie Kerkba-lans. Het motto is als vanouds “een kerk is van blijvende waar-de”. Welnu, we mogen vaststellen dat we dat met elkaar welhebben waargemaakt in 2010. Het parochiebestuur roept u opook in het nieuwe jaar het parochiewerk te blijven steunen, alsstenen van een levende kerk. En een zichtbare en toegankelijkekerk, die zonder zekerheden het nieuwe jaar tegemoet treedt.Dat is geloven in die kerk en solidair blijven aan die kerk.Uw praktische en financiële steun is en blijft daarbij onmisbaar.

pagin

a 6

HetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHart

Maria Heijltjes hoeft over haar antwoord niet lang na te denken: “Voormij is dat zingen, op de eerste plaats.” Ze gaat er meteen van stralen.Maar wat het zingen nou zo bijzonder maakt is nog best moeilijk uit teleggen!Maria: “Het is een soort uitlaatklep en tegelijkertijd helpt het me ommeer open te staan voor mijn omgeving, zodat het soms net lijkt alsof ikeen beetje boven mezelf uitstijg. Met zang kun je meer verwoorden danmet het woord, meer gevoel.Zingen is voor mij een manier van leven. Ik zing al sinds mijn 14de, bijkoren maar ook op de fiets. In deze kerk zingen, doe ik nog het liefst. Deakoestiek is ontzettend mooi. Op zo’n zondagochtend komt alles bij el-kaar: de omgeving, de liturgie, de zang. Door te zingen kom ik dichterbijeen andere dimensie, een spiritueel gevoel.Ja zingen, het is m’n lust en m’n leven!”

Iedere dinsdagavond verzamelenze in de sacristie: de 34 leden vanhet Kerstkoor! En iedere keer is hetweer een dolle boel: “Welke toonwas dat nou? Hoe spreek je datwoord uit? Dames, mogen wemeelachen?” Onder de bezielen-de leiding van Jan Leisink wordtdruk gerepeteerd om er tijdens deNachtmis weer een bijzondere vie-ring van te maken. U komt tochwel luisteren?!

Dinsdagavond

Het is een gevoel

Voor Marieke van de Ven zijn het meestal kleine dingen die licht brengenin donkere dagen. Marieke: “Een vriendelijke blik in de trein, lichtjes inde avondsneeuw of enkele noten muziek met het hart gezongen.Zoals deze week. Op mijn werk zag ik een mail die werd aangekondigdmet ‘vroeg maar eigentijds’. In de mail een link. Ik klikte en zag beeldenvan een soort kantine in een winkelcentrum. Mensen aan tafeltjes diewat aten of dronken. Op de achtergrond het vrolijke maar enigszinsnietszeggende deuntje jingle bells. Opeens begint een vrouw te zingen.Stevig zet zij het Hallelujah van Händel in. Meer mensen sluiten zichaan. Een koor, een zee van muziek en verbaasde gezichten van mensenin het winkelcentrum. Een moment van schoonheid op een alledaagsedag voor alledaagse mensen zoals wij zijn.”(Als u interesse, tijd en een pc met internetverbinding heeft, zoek metGoogle naar You Tube - Christmas Food Court Flah Mob.)

Kleine grote dingen

De redactie van Antonius onderweg vroeg enkele parochianen:

pagin

a 7

HetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHartHetHart

Het antwoord van Aloïs Kessener(foto links) was kort maar krach-tig: “complimentjes!”Zijn broertje Matthijs (foto rechts)begreep de vraag letterlijk en zeimeteen “kaarsjes”. Toen zijn moe-der hem probeerde uit te leggenhoe je het ook zou kunnen begrij-pen, vond hij dat maar moeilijk...Ze stelde de vraag wat anders:“Wat vind je leuk in deze tijd vanhet jaar, of wat doen we dan sa-men?” Toen zei hij met pretlicht-jes in zijn ogen: “Kalkoen!”

Wat brengt jou licht in donkere dagen?

“Ik vind het best een moeilijkevraag”, zegt Jos de Klerk. “Mijnvrouw is drie jaar geleden over-leden en mijn vader vorig jaar, enalles bij elkaar heeft dat een gro-te impact gehad. Er was maarweinig licht. Ik deed alles op deautomatische piloot. Maar wat mijheel erg goed heeft gedaan is datBeppie mij steeds uitnodigde voorhet eten, steeds vroeg hoe hetmet me ging en er steeds voor mewas. Langzaamaan ging ik weerdingen ondernemen. Zij heeft mijook bij het KleinKoor gehaald. Duseigenlijk brengt Beppie mij licht indonkere dagen!”

Die ene engel

Jan Fleuren weet het met-een: “Mijn kinderen, klein-kinderen en achterkleinkin-deren! Hun hartelijkheid,meelevendheid en behulp-zaamheid, dat doet me echtgoed!” De feestdagen viertJan ook altijd met zijn kin-deren en hij zegt dan ookresoluut dat hij het niet inzijn hoofd moet halen ommet Kerst op reis te gaan,want dan protesteert de fa-milie! “Het is een rijk bezit;de zorg die ze voor mij heb-ben, dat waardeer ik, datgeeft een goed gevoel!

(Achter)(klein) kinderen O.L.V. van Handel

“Letterlijk en figuurlijk kaarsjes”zegt Ella Bauw. “Ik heb thuis eenMariabeeld van Onze Lieve Vrou-we van Handel”. Handel is een be-devaartplaats in Noord-Branbant,waar mijn vader vandaan komt. Alskind ben ik er veel geweest. Ik hebhet beeld van mijn moeder gekre-gen, het is heel vertrouwd. In don-kere dagen brand ik er kaarsjes,en dat geeft mij troost, mildheiden verzachting.

pagin

a 8

“Eigenlijk is het simpel: tijd ma-ken is altijd tijd maken voor iets,of voor iemand. Als we tijd vooriemand of iets maken, geven wehem of het onze aandacht. Stel:je ruimt tijd in voor X, maar omdatje het zo druk hebt, zit je steedsaan andere dingen te denken. Jehebt weliswaar een stukje tijd vrij-gemaakt, maar kun je zeggen datje echt tijd voor X hebt gemaakt?Je kunt wel in je agenda eenstreep zetten door een dag ofdoor een uur op een dag. Maar alsje geen aandacht hebt voor watje in die vrije tijd doet, heb je tijdvoor niets vrijgemaakt. En als jevoor niets tijd vrij maakt, heb jedan tijd vrijgemaakt? Tijd makenis dus iets anders dan een stukjetijd afbakenen. Tijd maken is eenkwestie van aandacht geven. Inplaats van de vraag “hoe tijd ma-ken?” krijgen we dus de vraag:hoe kun je maken dat je aandachthebt voor datgene waarvoor jetijd hebt vrijgemaakt. Hoe komthet dat we daarvoor vaak geenaandacht kunnen opbrengen?Zelfs als je wilt aandacht schen-ken aan iets, lukt dat vaak niet.Hoe kunnen we dat leren?

Ik geef een voorbeeld om duide-lijk te maken wat ik bedoel. Eenvoorbeeld dat ik recent zelf mee-maakte. Ik geniet momenteel eensabbatsverlof en ben daarom ditjaar niet in Nijmegen, maar zitheerlijk rustig te werken in eenafgelegen oord, vlak bij de Noord-

Tijd maken: een oefening in passiviteit

zeekust. Ik houd van wandelen enheb ervaren dat wandelen eengoede manier is om niet alleen jevoedsel te verteren, maar ookgedachten te ontwikkelen. Als ikvast zit in mijn schrijverij fiets iktegenwoordig in 10 minuutjesnaar de zee en ga ik vervolgensheerlijk wandelen aan het strandom wat na te denken over het pro-bleem waar ik niet uitkom. Ik maakdus tijd vrij om te wandelen en nate denken.

Een paar weken geleden was ikzo naar het strand gefietst om nate denken over Nietzsches theseover het nihilisme, iets waaroverik probeer een boek te schrijven.Ik had net mijn fiets daar neerge-zet en afgesloten, toen mijn tele-foon ging. Mijn vrouw belde – eenvan de weinige mensen die mijnnummer kennen. Ze meldde datiemand naar ons huis gebeld hadmet de vraag of ik een lezing wil-de geven op een symposium; endie lezing moest gaan over ‘aan-dacht’. Ik zei dat men maar eenmail moest sturen en dat ik danwel zou bekijken of ik daar tijdvoor vrij kon maken. Op dat mo-ment, net het strand opgelopen,kon ik niet in mijn agenda kijken;en bovendien was ik daar om overiets anders na te denken. Dat gingik dus vervolgens doen. D.w.z.:dat probeerde ik. Maar het lukteniet goed. Ik probeerde over datnihilisme na te denken, maarsteeds drongen allerlei andere din-

gen waarmee ik bezig ben of dieik nog moet doen zich op. En datin een wirwar van gedachten, as-sociaties en indrukken. Ik bleefproberen die andere dingensteeds opzij te zetten en me weerte concentreren op mijn probleem– daarop mijn aandacht te richten-, maar ik bleef afgeleid door al-lerlei andere dingen; van binnen(die andere dingen die ik nogmoest doen), maar ook van bui-ten (de zee, de wind, de kleuren,de honden, de paarden en demensen die ik tegenkwam). Erwaren zoveel indrukken van bui-ten en er was zoveel onrust vanbinnen, dat mijn eigen besluit omover mijn kwestie na te denken,geen schijn van kans maakte. Hoemoest ik nu mezelf dwingen omhiervoor aandacht op te brengen?

Ik besloot toe te geven. Laat aldie andere dingen dan maar eventoe; blijkbaar kunnen ze me nietmet rust laten – o.k. laat ze danmaar. Ze mogen zich allemaal evenmelden. Ik zal ze allemaal benoe-men, erkennen en ze dan beleefdvragen om even te wachten opverdere behandeling. Je kunt im-mers onmogelijk aan alles tege-lijk aandacht geven. Ik dacht datals ik al die andere dingen evenaan het woord zou laten, het wel-licht zou lukken om daarna alsnogmijn probleem uit te denken. Datis een methode die vaak werkt. Inplaats van weg te duwen wat zichopdringt, laat je het komen en zet

De donkere dagen eind december lijken vaak een uitgelezen periode om ‘even niets’ te doen. Iets van een retraite,iets van een winterslaap. Maar lukt dat ook? Op 5 november j.l. legde prof. dr. Paul van Tongeren, hoogleraarwijsgerige ethiek’ tijdens het symposium ‘Tijd maken’ zijn eigen bevindingen voor. Tijd maken blijkt een hele klus,maar ook hier geldt: ‘al doende leert men’ en ‘oefening baart kunst’. Een fragment van zijn lezing:

pagin

a 9

Er gebeurt veel in de katholiekekerk. Gebeurtenissen die ons vooreen moeilijke vraag kunnen stel-len als: Waarom wil ik ‘nog’ katho-liek zijn? Prof.dr. Erik Borgman,hoogleraar Theologie van de reli-gie aan de Universiteit van Til-burg, deelde vorige maand zijnpersoonlijke antwoord op dievraag, tijdens zijn lezing ‘Kronkelsin de kerk’.

Borgman: “Op de vraag waaromik nog altijd lid van de katholiekekerk ben, is mijn eenvoudige entegelijkertijd meest diepzinnigeantwoord: omdat ik daar nu een-maal van ben, net zoals ik Neder-lander ben en blijf. Het is geenkeuze of voorkeur, het is gewoonmijn wereld. Misschien is het ookeen soort stijfkoppigheid: Dat ne-men ze mij niet af. Daartegenoverstaat dat ik ook wel mijn peniten-tie betaal door, als de kerk iets doetwaar ik niét van ben, daar ook watvan te zeggen. De kerk heeft ooknog zeker iets aan de samenle-ving te bieden. Zij geeft woordenaan dingen waar je niet zo mak-kelijk woorden voor hebt. Ze leertons dat het niet om ons gaat, maarom iets anders waar wij in dienstvan staan, wat in onze moderne,vaak egocentrische wereld mis-schien wel belangrijk is. Niet hetego staat centraal, maar de an-der. De kerk staat ook voor ge-meenschap en het contact metandere mensen. In een religieuzegemeenschap kun je elkaar over-eind houden, elkaar leren sprekenen elkaar bij het engagement hou-den.”Borgman verwees tijdens zijn le-zing naar diverse actuele kronkelsin de katholieke kerk, d.m.v. tekst-en beeldfragmenten. Deze en eenverslag van de lezing zijn terug tezien op:www.ru.nl/soeterbeeck-programma/terugbl ik/terug-blik_2010/verslagen_en_teksten/verslag-god-2/.

Kronkels in de kerkje het op z’n plaats (in de wacht-kamer). Een indruk die op die ma-nier benoemd is, zich heeft kun-nen melden, blijft minder versto-rend aandringen. Maar hoewel datook dit keer gebeurde, en ik lang-zamerhand vrij genoeg raakte omover 1 ding na te denken, luktehet me nog steeds niet om me opdat nihilisme te concentreren. Inplaats daarvan kwam steeds maardie lezing over aandacht in mijngedachten op; een lezing die iknog niet had aangenomen, die ikook helemaal niet wilde aanne-men, en die – als ik hem al zouaannemen – pas over een hele tijdzou zijn; en waar ik nu niet overwilde nadenken. Maar niet ik be-paalde waarover ik nadacht, maareen thema drong zich op.

En – conclusie – plotseling ontdekik, dat ik eigenlijk al de hele tijdaan het nadenken was over datthema van de aandacht. Ik wassteeds al bezig geweest met devraag hoe je eigenlijk aandachtkunt opbrengen voor iets. Ik hader alleen geen aandacht aan ge-schonken. Door aandacht te ge-ven aan wat er in feite in me ge-beurde, ontdekte ik dat dat den-ken zelfs al een zeker resultaathad bereikt: Ik had ontdekt dat jeniet moet denken dat je zelf kuntbepalen waaraan je aandachtschenkt. Je hebt je te voegen naarwat zich aan je aandacht opdringt.Anders gezegd: Ik bepaal nietwaaraan ik denk, maar mijn ge-dachten gaan hun eigen gang. Ikkan me blijven opstellen als debaas, maar loop dan het risico eenbestuurder te worden die meentalles te besturen terwijl in feiteniemand zich meer iets van hemaantrekt. Beter lijkt het om aan te

sluiten bij wat er in feite in de or-ganisatie gebeurt; d.w.z.: aan-dacht te hebben voor de gedach-ten die zich melden.

Ik realiseerde me bovendien dater inderdaad een sterke samen-hang is tussen tijd en aandacht.Aandacht is denkend aanwezigzijn. Maar aanwezig kun je slechtszijn hier en nu. Maar terwijl ik mijhier en nu probeer te concentre-ren op wat ik nu voor me leg, ofop het thema dat ik nu voor meneem, dringen zich herinneringenop aan wat gebeurde, wat ik opmijn bureau achter liet (wat dusdaar is en niet hier), en verwach-tingen of zorgen over of plannenvoor wat er komen gaat: hoe langkan ik nog doorlopen voordat hetdonker wordt? Zoals de gedach-ten hun eigen gang gaan en zichweinig aantrekken van wat ik wildenken, zo gaat ook de tijd zijneigen gang en trekt zich weinigaan van mijn aanwezigheid in hetheden. Hij houdt me vast in hetverleden en werpt me vooruit inde toekomst. En om duidelijk telaten merken dat hij de baas is enniet ik, doet hij soms (vaak) zelfsprecies het omgekeerde van watik wil. Als ik me op iets verheug,duurt het extra lang voordat hetaanbreekt; als ik wil dat iets voor-bij is, blijft het nog heel lang du-ren; als ik wil dat iets blijft duren,is het in een oogwenk voorbij.Volgens mij is het daarom dat ‘hetleven sneller gaat als je ouderwordt’.”

Bent u benieuwd welke wijsheidPaul van Tongeren verder voor onsin petto heeft? U kunt zijn gehelelezing teruglezen op onze websi-te: www.avp-nijmegen.nl.

Ook Leo Fijen, werkzaam in dewereld van televisie, komt tijd te-kort en zoekt naar een leven metaf en toe een adempauze.In zijn nieuwste boek ‘Tijd nemen,voor rust en ruimte in je leven’spreekt hij met opmerkelijke man-nen en vrouwen uit abdijen overde vraag die zoveel mensen be-zighoudt: wat moet ik doen omzonder haast te leven?Fijen besluit het boek met eenaantal voorbeelden uit het levenvan alledag waaruit blijkt dat hetsoms lukt om tijd over te houden.

Tijd nemen: voor een boek bijvoorbeeld

pagin

a 1

0

Weg met de hokjes

Noortje ter Berg

In memoriam: Laurens de Jonge

Iedereen in onze parochiege-meenschap moet hem kennen,Laurens de Jonge. Een reus vaneen kerel met machtige stem. Inde koorbank bij het orgel als lidvan het Gregoriaans koor, of an-ders achterin op een bank of aande tafel. Lang geleden lid van detoenmalige parochieraad en au-teur van een nieuwe, heldere pa-rochie- en bestuursstructuur.Sinds 1998 secretaris van hetkerkbestuur en na het overlijdenvan Peter Bökkerink in 2004 ooknog voor ‘even’ penningmeester.Als bestuurslid was Laurens fysiekmaar ook emotioneel zeer betrok-ken bij de fusiebesprekingen tus-sen de parochies van Nijmegen-Oost, waarbij de emoties regelma-tig hoog opliepen. Voor deze enor-me inzet en waardevolle inbrengwerd Laurens in 2007 geëerd metde Antoniuspenning.Als psycholoog bij het GITP ver-richtte Laurens werkzaamhedendoor het hele land t.b.v. overhe-

den, ziekenhuizen en commerciëlebedrijven, waar ook de emotiesvaak hoog opliepen. Als probleem-oplosser en ontwerper van be-stuurs- en bedrijfsconstructieskwam zijn bekwaamheid ook bui-ten het GITP goed van pas.Laurens was jarenlang betrokkenbij de Scouting. Zijn grote maat-schappelijke verdiensten op datterrein werden beroemd en be-kroond. Op 25 augustus 2007ont-ving Laurens uit handen van bur-gemeester Thom de Graaf de on-derscheiding Ridder in de Ordevan Oranje Nassau. De opeensta-peling van werkzaamheden alsmeervoudig bestuurder leek Lau-rens te zwaar te worden; toondetekenen van vermoeidheid en konzijn werk nog maar moeilijk aan.Bezoeken aan doktoren gaveneen andere verklaring. Laurenswas ziek en moest dat al langerzijn. Hij was ernstig ziek. Vele the-rapieën werden’uitgeprobeerd,maar helaas: Laurens was op en

stierf op 9 december 2010. Lau-rens heeft een lang en onmoge-lijk ziekbed gehad, maar ongeloof-lijk hoe hij dat gedragen heeft.Altijd een glimlach op zijn gezichten nooit een klacht over zijn lip-pen. Hij was blij met de bijna al-tijd aanwezigheid van Emmy enmet het nog “aanschouwen” vanzijn eerste kleinkind. Met een glim-lach nam hij afscheid van het le-ven. Een reus van een kerel is nietmeer: Dankjewel Laurens.

“Ben je zelf religieus?” Die vraag krijg ik altijd als ik zeg dat ik Religiewetenschappen studeer. En iedere keerkrijg ik het dan even benauwd. Ik weet het gewoon niet. En als ik ja zeg, schrijven mensen me misschien af.Maar als ik nee zeg, ben ik ontrouw aan mijn wortels. Ik vind het een onmogelijke vraag. Aan van die vragen-lijsten waarbij je je religie moet aankruisen heb ik ook zo’n hekel. Wat vertelt zo’n hokje degene die hetformulier verwerkt? Ik heb zoveel kanttekeningen bij dat hokje, dat ik het niet met overtuiging aan kan krui-sen. Het hokje ‘geen’ is het ook niet. Moet ik dan kiezen voor ‘anders’? Maar ik ben wel gedoopt. Wat betekentkatholiek eigenlijk? Ik vind het onmogelijke hokjes.Het eerste wat je bij Religiewetenschappen leert, is dat het onmogelijk is om een definitie van religie of God tegeven die voor alle betrokkenen passend is. Sommigen zeggen te geloven in de kracht van de natuur. Het lijktme nogal raar als je daar niet in gelooft: de natuur bewijst dagelijks dat zij ons regelt en niet andersom. Moetje niet meer kleur bekennen? Anderen zeggen te geloven in de goedheid van de mens. Daar geloof ik dushelemaal niet in. Sla maar eens een krant open. En wie bepaalt eigenlijk wat goedheid is en hoever dat reikt?Heel af en toe ontmoet je iemand met een rotsvast geloof. Die stralend en vol overtuiging kan zeggen dat Godaltijd bij hem is. ‘Wauw’, denk ik dan, ‘wat lijkt me dat een fijn gevoel’. En ik geloof het ook, welke God zou nietbij zo’n persoon willen zijn. Voor mij ligt het ergens tussen hopen en weten. Ik weet niet hoe de wereld inelkaar zit, maar ik hoop wel dat er meer is dan wij beperkte mensen. Iets van eengroter geheel waar ik ook het gevoel thuis kan brengen van gedragen worden, ofverbondenheid, of de momenten waarop alles klopt. Maar ook dat is een veilige ge-dachte. Het gaat hoe dan ook (gelukkig) mijn verstand te boven. En hokjes al helemaal.Het afgelopen jaar mocht ik een paar maanden naar Rome, het hart van de overheer-sende religie in ons eigen land. Natuurlijk is Rome prachtig, maar het is de overdaadaan devotie die haar zo rijk maakt. En daarvoor hoef je (juist) niet naar het Vaticaan.De passie in de taal, de overgave in het verkeer, de liefde in de keuken en op iederehoek een bijna onzichtbare kerk waar je de hoop en het verlangen van allang vergetenmensen nog voelt. Ik herinner me die eerste nacht dat ik in Rome in een klooster sliep.Het kruisbeeld boven mijn bed priemde door mijn gesloten ogen: ‘ik denk veel te veelaan mezelf, vaak bewust, ik doe te weinig met wat me gegeven is, eigenlijk mag ik hierniet zijn’. In hokjes denken geeft geen mogelijkheden.In een oude kerk in Rome zag ik Antonius op z’n mooist. Zijn beeld droeg op iederemogelijke plek een briefje met wens of gebed. Prachtig vond ik het, zoveel hoop, zoveelverlangen, zo’n roep om ruimte. Ik weet wel zeker dat ik daarin geloof. Niet dat er ietsof iemand is die jou geeft wat je wilt (maar wat zou dat fijn zijn!) maar dat je als menstot grotere dingen is staat bent dan je soms denkt. En dat je daarvoor méér nodighebt: hoop, verlangen, dromen, samen zijn, een ander... God.

Tom Asberg

pagin

a 1

1

Trots op onze nieuwe kosters

“Bent u er klaar voor?” vraagtMonique Leclerq aan de voorgangerals ze hem de albe aanreikt. Als ikhaar vraag wat er nu zo leuk is aanhet kosterschap, dan noemt ze juistdit soort rituelen waar ze nu als kos-ter mee te maken krijgt. “Het klaar-leggen van kleding, de manier vanknopen van de singel, het aanste-ken van de wierook, noem maar op.”Monique heeft zich spontaan aange-meld toen zij hoorde dat er een kos-tersklasje opgericht zou worden.Ook is zij erg enthousiast over haarcollega’s: “Het is een leuke groepmensen en we hebben samen ookeen hoop plezier.” Bij de vraag of er ook al iets mis is gegaan, begint zeenorm te lachen en vertelt: “Een van de eerste keren dat ik de klokmoest luiden, hoorde ik gelach om me heen: ik had het touw van hetraam te pakken in plaats van het touw waarmee je moet luiden; hetraam ging open en dicht, open en dicht…”

“Toen ik hoorde dat er een kos-tersklasje werd opgericht, heb ikme meteen aangemeld”, verteltTon Groos. Nu hij met pensioen is,wil hij meer voor de parochie gaandoen. Hij heeft eerder veel be-stuurlijk werk gedaan, maar heeftnu zin om meer praktisch bezig tezijn. “Het kosterschap bevalt mijprima. Er zijn een hoop kleine din-getjes waar je aan moet denken,maar gelukkig hoef ik het niet al-leen te doen.Voor mensen zoals ik die graagmet vuur in de weer zijn, is dit na-tuurlijk een prachtige baan: veelkaarsen aansteken en uitblazen,het kooltje voor de wierook ver-warmen, leuk! Voorlopig heb ik hetdan ook prima naar mijn zin.”

Ria Hermsen is geen onbekendein het kostersvak. Zij was erg ac-tief in de Jozefkerk aan het KeizerKarelplein en verving de kosterwanneer die afwezig was. Nadatde kerk niet meer als parochie-kerk in gebruik was, is zij op zoekgegaan naar een nieuwe kerkge-meenschap en kwam ze bij de An-tonius terecht. “Toen ik gevraagdwerd of ik mee wilde doen met hetkostersklasje heb ik gelijk ja ge-zegd; alleen het begrip kosters-klasje vond ik al zo leuk klinken,dat moest wel gezellig worden”.Ze is blij dat er meer kosters zijn:“Zo ondersteunen we elkaar, hetis veel gezelliger en dan kun je dekostersbeurten verdelen.”Op de vraag of ze al gewend isom te kosteren, laat Ria weten datze in het begin wel wat moeite hadmet begrafenissen: “Er zijn al zo-veel mensen in mijn directe om-geving overleden. Ik wist niet ofik er tegen zou kunnen, maar hetlukt me aardig om afstand te ne-men.” Het enige waar ze nog welmoeite mee heeft, vertelt ze la-chend, is het geregel eromheen:“Ik kan niet e-mailen, dus datmoet mijn man voor mij doen, maarvoor de rest doe ik het met héélveel plezier!”

Onlangs mocht de parochie maarliefst vier nieuwe kosters verwelko-men. Zij nemen het stokje over vanJohn Knops, die Eduard van Rooij tij-delijk waarnam.Maak kennis met deze kanjers;zoveel enthousiasme ziet u zelden!

Toen Rob van Woerkom aandeze taak begon, had hij ei-genlijk niet zo’n idee wathet allemaal inhoudt, datkosterschap.“Het omvat veel meer dan ikdacht, en nu ik weet wat erallemaal gedaan moet wor-den, ben ik nog meer betrok-ken bij de vieringen én bijhet kerkgebouw.”Een belangrijke reden waar-om Rob het leuk vindt om tedoen, is de groep kosters:een gezellige groep mensendie hij nu ook op een ande-re manier leert kennen. Op de vraag of hij nog iets leuks heeft meege-maakt, vertelt hij over het scheepje wierook: “De eerste keer dat iksamen met Ria kosterde, vroeg de acoliet aan de collectanten waar hetscheepje was, waarop Ria vroeg: “Over welk schip heb je het dan…”

pagin

a 1

2

Agenda

Bereikbaarheid

PastorPastor Joop VernooijProf. Molkenboerstraat 76524 RN NijmegenTel. 024 - 3229247

Colofon

Parochieblad van de Antonius vanPaduaparochie in Nijmegen-OostVerschijnt ca. 8 keer per jaarOplage Kerst: 2000 exemplaren

RedactieNoortje ter BergJeanine van WeertMail: parochieblad@avpnijmegen.nl

Volgend nummerKopij inleveren vóór: 11 februariVerschijningsdatum: 25 februari

Antoniusvan PaduaGroesbeekseweg 966524 DJ NijmegenTel. 024 - 3222388ING: 940 356ABN-AMRO: 41 86 67 160

CoördinatorenAns AsbergClara ter BergTel. 024 - 3222388

Internet: www.avpnijmegen.nl

In 2011 gaat het leerhuis weervan start. We gaan door met hetthema ‘Op de loop met Mattheus’.Data: 9 en 23 februari, 9 maart,23 maart, 6 en 20 april.

-Vr 24 dec, 22.00u NachtmisVoorganger:Tjeu van Knippenbergm.m.v. het Kerstkoor.- Za 25 dec, 10.00u HoogmisVoorganger: Jan Zuikerm.m.v. het Gregoriaans koor.(Tweede Kerstdag geen viering)- Zo 2 jan, 10.00uVoorganger: Kees Megensm.m.v. het Kerstkoor.Na afloop Nieuwjaarsreceptie.-Zo 9 jan, 10.00uVoorganger:Tjeu van Knippenbergm.m.v. het Kleinkoor.Kinderwoorddienst.-Zo 16 jan, 10.00uVoorganger: Albert Meijerm.m.v. de cantor.-Zo 23 jan, 10.00uVoorganger: Joop Vernooym.m.v. de cantor.-Zo 30 jan, 10.00uVoorganger: Jan Zuikerm.m.v. het Gregoriaans koor.-Zo 6 feb, 10.00uVoorganger: Dick Akerboomm.m.v. de cantor.-Zo 13 feb, 10.00uVoorganger:Tjeu van Knippenbergm.m.v. het Kleinkoor.Kinderwoorddienst.-Zo 20 feb, 10.00uVoorganger: Kees Megensm.m.v. de cantor.-Zo 27 feb, 10.00uVoorganger: Jan Zuikerm.m.v. het Gregoriaans koor.-Zo 6 maart, 10.00uVoorganger: Theo Brockm.m.v. de cantor.

Parochie-inloopavonden:do 6 jan, 10 feb en 3 maart,vanaf 20.30u in de pastorie.Meditatieve vieringen:elke 1e en 3e woensdag van19.30 tot 20.00u in de pastorie.

Leuk blad

Vervoer nachtmis

Dit kerstnummer van het parochie-blad wordt huis aan huis verspreidin de buurt. Krijgt u het blad nor-maal gesproken niet, maar wilt uhet graag (kosteloos) blijven ont-vangen? Stuur dan een mailtjenaar secretariaat@avpnijmegen.nlof bel tel. 024 - 322 2388.

Is het voor u moeilijk om naar deNachtmis te komen? Het is geenprobleem om u op te halen en thuiste brengen! Bel hiervoor de paro-chie: tel. 024 - 322 2388.

Nieuwe serie Kerstkaarten

Leerhuis

De parochie heeft weer kerstkaar-ten laten drukken. Dit jaar sierende glas-in-lood-details van Maria,Abraham en een engeltje met fluitop een donkerblauwe voorkant.Een setje van 6 dubbele kaarten

Carols bij kaarslicht

Tweede Kerstdag

Volgens Engelse traditie gaan wesamen op weg naar Kerstmis. Inde ‘Ceremony of Lessons and Ca-rols’ vertellen korte stukjes bijbel-tekst en bijpassende kerstliede-ren het kerstverhaal. U kunt mee-zingen met bekende Engelse enNederlandse kerstliederen, maarluisteren mag natuurlijk ook!Na afloop is er glühwein.Zaterdag 18 december om 15.00u.

met enveloppen kost 7 euro. Deopbrengst is bestemd voor hetonderhoud van de kerk.De kaarten zijn verkrijgbaar naafloop van de zondagsvieringen ofvia secretariaat@avpnijmegen.nl.

Op Tweede Kerstdag is de kerkopen van 13.00u tot 15.00u. Er iskerstmuziek en kinderen kunnenkerstliedjes zingen. Om 13.30u en14.30u wordt het kerstverhaalvoorgelezen.

Kerk KerstklaarOp dinsdag 21 december wordt dekerk versierd en de kerststal ge-bouwd. Vanaf 10.00u staat dekoffie klaar. Iedereen is welkom!

Op 24 februari treedt het Neder-lands Studenten Kamerkoor op.Aanvang: 15.30u.

Concert

KroniekOp 27 november is op 73-jarigeleeftijd overleden Godefriedus An-tonius de Both. Hij woonde in Mal-den, maar de kerk uit zijn jeugdwas de aangewezen plek voor zijnuitvaart. Wij wensen zijn familieveel troost in hun verdriet.

Op 26 november is Willie Hendrik-se-Albada Jelgersma op 93-jarigeleeftijd overleden. Volgens haarkinderen had zij het moederzijn totkunst had verheven. Wij wensenhen veel sterkte met dit verlies.