AntiThese

Inhoud

2. Liederen3. Leuzen3. Wat kunnen we verwachten?6. Stel je eens voor...8. Hoe te winnen?

1

Naar de Barrikades

Groeiende kosten, het wordt onbetaalbaar,Ook geen stufi meer, waar houdt het op?

De OV-kaart hoe lang houdt die nog stand?En ook mijn studie staat op de tocht.

Kom op dan studenten, scholieren, docenten,De enige die weten hoe het moet, dat zijn wij,

Op de barrikades, op de barrikades,Verover het onderwijs voor iedereen!

Bezet de gebouwen, blokkeer de processen,Verover de raden en zet de bestuurders af.

We strijden tezamen, voor educatie,Niet voor ons, maar door ons gemaakt.

Kom op dan studenten, scholieren, docenten,De enige die weten hoe het moet, dat zijn wij,

Op de barrikades, op de barrikades,Verover het onderwijs voor iedereen!

Stufi Ciao

Op een ochtend, werd ik wakker,O stufi ciao, stufi ciao, stufi ciao ciao ciao,

Op een ochtend, werd ik wakker,En was mijn bankrekening leeg.

Met de sneltrein, ging ik naar mama,O stufi ciao, stufi ciao, stufi ciao ciao ciao,

Met de sneltrein, ging ik naar mama,Maar toen zei ze, ik heb geen geld.

Dus dan maar lenen, en lang aflossen,O stufi ciao, stufi ciao, stufi ciao ciao ciao,

Dus dan maar lenen, en lang aflossen,Mits ik in mijn veld werk krijg.

O Bussemaker, dat gaan we niet doen,O stufi ciao, stufi ciao, stufi ciao ciao ciao,

O Bussemaker, dat gaan we niet doen,Nu maken we je plan kapot.

2

Wat kunnen weverwachten?

Laat het duidelijk zijn dat er grotekritiek is op het plan om eenschuldenstelsel voor studenten in hethoger- en beroepsonderwijs in tevoeren. Maar wat zijn nu zoal deproblemen die uit zulke plannenvoortkomen? Het schuldenstelsel is eenbelangrijk onderdeel van al langerdoorlopende veranderingen binnen het

onderwijs. Er worden al sinds de jarentachtig allerlei bezuinigingen op hetonderwijs doorgevoerd die dezelfde kantop wijzen. Als we de argumenten en debeleidstrant van de laatste decenniadoortrekken naar de toekomst voorzienwe grote problemen. Veel van dezeproblemen zien we ook al in anderesectoren waar vergelijkbaar beleid isdoorgevoerd en in andere landen waarzulk beleid al bestaat.

De logica van het huidige beleid

Leuzen

- Bezet! Blokkeer! Dit beleid pik ik niet meer.

- Hehe, hoho, onderwijs verneuk je zo!

- Heho kabinet, jullie roepen om verzet. Heho kabinet, jullieworden afgezet.

- No tuition is our mission!

- We are unstoppable, another world is possible!

- A, Anti, Anticapitalista!

- One solution, Revolution!

- The people united, will never be defeated!

- Hey regering, krijg de tering!

- Bussemaker asociaal. Pluk je rijke vriendjes kaal!

3

is het verminderen vanoverheidsuitgaven en het vergroten vande meetbare efficiëntie van hetonderwijs. Het percentage studenten datzo snel mogelijk een studietraject meteen voldoende afsluit moet zo grootmogelijk worden. Ook is het in dezelogica wenselijk om studenten door zoweinig mogelijk docenten te latenonderwijzen. Studiekwaliteit wordtdaarmee louter een kwestie van hoegoed de studenten in hetvoorgeschreven keurslijf passen. In hethuidige onderwijssysteem worden wevoornamelijk aangeleerd hoe we toetsenmoeten maken, de kenniswaarde vandiplomas wordt dan ook steeds lager.

We verwachten dat deze trantzal gaan doorzettenom zo de meetbareefficiëntie van hetonderwijs nog meerte verhogen. Wegaan zo eentoekomst tegemoetwaarin men steeds gemakkelijk vanscholing zal worden uitgesloten wanneermen niet snel en hoog genoeg scoort enwaarvoor men ook nog eens hogeschulden moet maken wil je een kanshebben op een baan.

Het is vrijwel geen keuze meerof we wel of niet gaan studeren; om eenbaan te krijgen moeten we een MBO,HBO, of Universitair papiertjeverkrijgen. Om te studeren hebben wegeld nodig en velen van ons moetendaarvoor lenen. Daarmee belanden wein een hele penibele situatie waarbij nietstuderen onze baankansen fors verlaagten wel studeren ons vastketent aan eentorenhoge schuld.

Wie wil studeren, moet rijk zijnOnze vrijheid wordt grof ingekortwanneer wij bij elke stap van ons levenmoeten denken aan onze torenhogestudieschuld, zeker omdat niet duidelijk

is in hoeverre deze schuld invloed gaathebben op andere financiële keuzes.Hiermee geven wij dus een groeiendehoeveelheid vrijheid af aan deNederlandse regering. Het is lang nietzeker of je met een papiertje op zakook een goed betaalde baan krijgtwaarmee die schuld makkelijk kanworden afgelost.

Deze problemen treffen echterniet alle studenten op dezelfde manier.Alleen studenten die moeten lenenworden hierdoor geraakt. Studentenwiens ouders de studiekosten betalen,rijke studenten, worden niet geraakt.Doordat ze geen schulden makenkunnen ze langer over een studie doendan anderen zonder ernaast veel te

hoeven werken enervaren zeminder stress.Ook de kwaliteit

van het onderwijsvoor rijke studenten

zal minder dalen en eengrotere kloof tussen regulier onderwijsen elite-onderwijs zal ontstaan.

Zo zien we in Amsterdam nu alhet verschil bestaat tussen de 'gewone'universiteiten en het elitaire'Amsterdam University College (AUC).'Groeiende verschillen in collegegeldvoor verschillende onderwijsinstellingenen studies zullen de kloof tussen arm enrijk nog sterker doen groeien. Wat wedan kunnen verwachten is eenonderwijssysteem dat rijke studenteninherent anders en beter behandelt danarme studenten. Rijke studenten wordennu al, bijvoorbeeld aan de AUC,toleranter behandeld en ook hebben zetoegang tot onderwijs waar veel meerpersoonlijk contact met lerarenplaatsvindt en waar onderwijsbelangrijker wordt gezien dan hoe zedoor het volgende tentamen heenkunnen komen.

Het is niet zo dat arme

4

Onze vrijheid wordt grofingekort wanneer wijmoeten denken aanonze studieschuld.

studenten niet meer zullen kunnenstuderen, die optie zaltechnisch gezien blijvenbestaan. Maar voor armestudenten zal hetonderwijs grote risicosmet zich meebrengen,terwijl er strenge en slecht gefundeerdeeisen worden gesteld aan de manierwaarop studenten leren en studies halen.Rijke studenten worden aan de anderekant toleranter behandeld en zij hebbentoegang tot scholen waar veel meerpersoonlijk contact met lerarenplaatsvindt en waar onderwijsbelangrijker wordt gezien dan hoe zedoor het volgende tentamen heenkunnen komen.

Ook wordt het moeilijker voorstudenten die moeten lenen omnevenactiviteiten te doen naast hunstudie. Door een bestuursjaar te doen ofmet iets anders naast je studie bezig tezijn lopen studenten geregeldstudievertraging op. Dit wordt echtereen groot probleem voor studenten diedaardoor ook fors extra moeten lenen.Nevenactiviteiten worden dan ooksteeds verder gelimiteerd aan alleenmaar de rijke studenten waardoor eengroot deel van de studenten belangrijkelevenservaringen zullen gaan missentijdens hun studententijd.

Van eeuwige student naardiplomavee

We gaan langzaam maar zeker eensysteem tegemoet waar we geforceerdworden om een studie zo snel mogelijkaf te maken. Was het in de jarennegentig nog normaal om meer dan 5jaar over een studie te doen, nu wordthet moeilijk om überhaupt voor 5 jaarstudie te gaan. We krijgen hierdoorsteeds minder tijd om daadwerkelijk teexperimenteren tijdens onzestudententijd en een kritische geest teontwikkelen. Het onderwijs, voor de

armen, wordt omgezet in een fabriekwaar het diplomavee zosnel mogelijk een stempelkrijgt waarmee hetbedrijfsleven onseenvoudig eenmarktwaarde kan

toekennen.Dit moeten we allemaal niet

willen, het is onverstandig,onrechtvaardig ten opzichte van degrote groep studenten met weinig gelden het is vreemd dat dit plan zo ver bijhet politiek bestel is doorgedrongen.

Enerzijds heeft dat te makenmet een slecht begrip van wat onderwijszou moeten zijn en een obsessie met hetkijken naar wat direct meetbaar is in hetonderwijs: kosten, slagingspercentagesen studieuitval. Anderzijds komt hetdoordat dit beleid volgt uit een politiekdie niet de belangen van studenten,ouders en werknemers behartigt. Ditbeleid is een voortgang van decenniaaan wanbeleid omtrent het onderwijs.Zo is op alle lagen van het onderwijsmedezeggenschap voor studenten endocenten praktisch verdwenen. Overalwordt bezuinigd waardoor zeker kleinestudies in het bedwang dreigen tegeraken en expertises op alle niveausdreigen te verdwijnen. Niet alleenmoeten we ons best doen om ditschuldenstelsel te voorkomen, het wordthoog tijd dat we de verlorenmogelijkheden uit eerdere jaren gaanterugeisen!

Harmen Weinreich & Daniël de Klerk

5

Onverstandig,onrechtvaardigen vreemd

Stel je eens voor...Stel je eens voor, je komt decollegeruimte binnen en er staat een potthee klaar voor je. Er zijn al watgroepjes verhit aan het discussiëren overeen Shakespeare, een Einstein, of eenKropotkin. In je tas zit een notitieblokgevuld met analyses en een pen. Je voeltje helemaal klaar om in gesprek te gaanmet je medestudenten en mededocentendie tegenwoordig niet langer studentenen docenten genoemd worden maarkennisdelers. De aanzet voor hetgezamenlijke essay is al gemaakt en dediscussie zal ook snel losbarsten. Je tiktde schouder vaneen van jekennisdelers aanen groet hir, eenkus op de wang of een knuffel.Hetzelfde doe je met de overigen in jegroep. Zodra je gaat zitten gooi je denaslagwerken die je hebt meegebrachtop de stapel en begint de discussie.

Dit klinkt allemaal misschiengek, het is namelijk niet hoe deuniversiteiten, hogescholen, en MBO'swerken. Doceren is nog steeds een veelvoorkomende lesvorm en zelfs vakkendie niet goed samengaan met dezelesvorm worden alsnog docerendgegeven. Zo lenen literatuur, filosofie,en soortgelijke vakken zich veel betervoor discussies in kleine groepen. Ookmet de zogenaamde Beta-wetenschappen is dit natuurlijkmogelijk. Dit zijn echter minder"efficiënte" lesmethoden, bij een collegekan één docent immers tig of zelfshonderden studenten tegelijk vertellenwat ze dienen te weten. Ookwerkgroepen zijn gauw erg groot, zozijn werkgroepen bij veel studies aan deUniversiteit Utrecht al snel gevuld met40 studenten en worden dit ook snelverkapte colleges. Het gehele onderwijswordt geforceerd om op deze manier zo"efficiënt" mogelijk te zijn ten koste van

onze onderwijservaring. Ook is erweinig plek voor docenten en studentenom te experimenteren met alternatievewerkvormen op onzeonderwijsinstellingen, heel snel horenwe dat er te weinig tijd is, te weinigruimte is, of zelfs dat deonderwijsinstelling geen plek is voor ditsoort onderwijservaringen.

Wie is er verantwoordelijk voor watje weet?

Stel je eens voor, je loopt af op een vanje medekennisdelers die veel weet overeen aantal onderwerpen die je

interessant vindtmaar waar jezelf weinig overaf weet. Je wilgraag een

werkgroep starten om er meer over af teweten en legt dit voor aan hir.Misschien heeft ey geen tijd omdaadwerkelijk bij deze werkgroep tezitten maar dat maakt weinig uit. Jeontvangt de benodigde informatie omzelf van start te gaan met hetorganiseren van deze werkgroep. Jij wilimmers de informatie tot je nemen enalleen jij kan daar verantwoordelijkvoor zijn. Met deze start ga je eenwerkgroep opzetten. Deonderwijsinstelling geeft je tijd enruimte voor deze organisatie en binneneen paar weken zit je met een aantalmensen zoals hierboven te discussiëren.

Dat klinkt allemaal misschiennet zo gek. Er zijn welonderwijsinstellingen waar het enigszinsmogelijk is om een cursus zelf te sturen,in bijvoorbeeld een capita selectacursus, maar dit is lang niet altijdmogelijk. Het opzetten van een cursus isvrijwel onmogelijk voor studenten zelfen ook docenten zijn normaliter erggelimiteerd in hun mogelijkheden. Ditis, zeker op universiteiten, best gek.Universiteiten zeggen vaak dat ze

6

Doceren is nog steeds eenveel voorkomende lesvorm

studenten zelfstandig willen laten zijn enniet 'aan het handje willen vasthouden.'Echter limiteren onderwijsinstellingenonze mogelijkheden tot zelfverrijkingvrij sterk juist doordat ze niet een 'DIY-cultuur' zoals deze ondersteunen. Ook ishet tegenwoordig vrij moeilijk, en wordthet ook niet meer als normaal gezien,om langer te studeren dan de standaard3 tot 5 jaar, afhankelijk van destudievorm en richting.

In combinatie met het vorigeprobleem, de eis voor "efficiëntie," zienwe dan ook dat onderwijsinstellingenerg autoritaire instituten zijn geworden.We hebben een ministerie dat beleidmaakt waaraan de onderwijsinstellingenmoeten voldoen; we hebben managersdie aan deze eisen voldoen en vertellenwat de docenten moeten lesgeven; endan hebben we uiteindelijk docenten dieons vertellen wat we moeten weten.Hiertegen willen we juist dat wijvertellen wat we willen weten en datonderwijsinstellingen een faciliterenderol spelen voor onze natuurlijkenieuwsgierigheid.

‘Wat kan je daar later eigenlijk meeworden?’

Stel je eens voor, je ziet de poster vaneen cursus of werkgroep over eenonderwerp waarvan je zeker weet datbijna niemand het interessant gaatvinden. Het gaat je niet helpen bij hetvinden van een baan maar je vindt hetnog steeds interessant. Je gaat naar deverschillende vak gerelateerdeactiviteiten en uiteindelijk heb je dekennis die je tot je had willen nemenook daadwerkelijk tot je genomen. Datde informatie alleen voor jou enmisschien 10 anderen relevant is maakteigenlijk niets uit.

Toch wordt nu al vaak gezegddat we zouden moeten studeren wat onsinteresseert. Aan de andere kant moetalle kennis die we opdoen wel

gelegitimeerd worden. Veel studenten inde geesteswetenschappen hebbenervaringen met variaties op de vraag:"maar wat kan je er nou mee?" Ook bijandere vakgebieden zien we datcursussen worden afgestemd op de eisenvan het bedrijfsleven. Kennis is loutereen product geworden wat aan een kantbeschermd moet worden en aan deandere kant verhandeld moet worden.Die logica schijnt natuurlijk door in dehuidige plannen van het kabinet waarbijer impliciet verlangd wordt dat we voorkennis moeten betalen.

De eis voor "efficiëntie", deautoritaire vorm van onderwijs, en decommodificatie van kennis zorgen erallemaal voor dat het onderwijs heelanders is dan wat we er van mogenverwachten. In plaats van een plek voorzelfontwikkeling op onze manier,worden we in nauwe banen geleid enverteld wat we moeten weten. Er zijnnatuurlijk ook nog vele andere kleine engrote problemen. Zo is eten oponderwijsinstellingen meestal te duur,zijn er vaak te weinig studieplekken, enook te weinig en te dure woonplaatsen.Ongetwijfeld heb je nog andereirritaties en problemen op jeonderwijsinstelling. De enige manier omdeze problemen op te lossen is door nuen in de toekomst in actie te komen. Wekunnen zelf experimenteren metalternatieve vormen van onderwijs endit zonder toestemming van deuniversiteit, we kunnen zelfstudieplekken maken op de universiteitop plaatsen waar het niet verwachtwordt, en zo zijn er nog vele anderemogelijke actievormen. Wil je met onsbouwen naar toegankelijk onderwijs watingesteld is op onze eisen dan zien we jevanzelf bij de volgende actie!

Hadrian Ferran & Jorik Dekker

7

Hoe te winnen?Hoe vegen we dat onzalige plan omstudiefinanciering grotendeels doorleningen te vervangen van tafel? Dat hetplan onzalig is, mag duidelijk zijn.Studenten worden ermee op kosten enin de schulden gejaagd. De angst omaan een studie te beginnen groeithierdoor, vooral bij mensen uit gezinnenmet lage inkomens. De toegankelijkheidvan hoger onderwijs loopt zo gevaar.Invoering van studieloon is asociaalbeleid. Maar asociaal beleid verdwijntzelden uit zichzelf. Asociaal beleidverdwijnt ook niet door vriendelijkeverzoekjes aan de regering. Eengezellige optocht en een petitie met50.000 handtekening zullen de ministerniet op andere gedachten brengen. Dattype protest is immers vast ritueel bijaanvallen op studenteninkomens, dat isallang ingecalculeerd door de LachendeBussemaker. Dit type protest geeft pasperspectief als het de springplank isnaar veel meer.

Bezuinigingsbeleid isoverheveling van geld van relatief armenaar absoluut rijke mensen. Het isomvorming van zorg en onderwijs vancollectief gefinancierde instellingennaar marktconforme bedrijvengefinancierd uit particulier geld –waaronder het geleende geld vanstudenten die zelf voor kostenopdraaien die voorheen uit belastinggeldwerden betaald. Ruim baan voor markt,grote bedrijven en steenrijke mensen,ten koste van de rest. Protesterendestudenten staan – net als protesterendzorgpersoneel, protesterende docenten,protesterende schoonmakers en noemmaar op – tegenover zeer machtigevijanden. Die gaan niet zomaar opzij.

In de aanvalHoe dwingen we ze dan toch tot deterugtocht? Laten zien dat we het nietpikken is stap één. Dat betekent

demonstreren, manifesteren, enargumenten verspreiden. Laten voelendat we het niet pikken komt directdaarna. Regering en bedrijfslevenhebben belang bij een ongestoordewerking van universiteiten. Daar halenze hun hoger personeel vandaan, daarverrichten ze onderzoek. Die gang vanzaken verstoren – het onderwijsontregelen, het onderzoek stilleggen – isdan ook een uitstekende manier om onsongenoegen te laten voelen.Studentenstakingen en bezettingen vanuniversiteits- en andereonderwijsgebouwen zijn nodig. Zoworden zowel de overheid die dit beleiddoordrukt, als het bedrijfsleven dat ervan profiteert, gedupeerd, en terecht.Zo veroorzaken we politieke eneconomische pijn.

Dat gaan universiteits-bestuurders niet leuk vinden. Maar diebestuurders functioneren ook alsbedrijfsleiders, als managers, deel vandezelfde wereld als overheid enbedrijfsleven. Soms zullen ze het inwoorden opnemen voor studenten. Alshet er op aankomt, kiezen ze voor ordeen gezag, voor kabinet enondernemingen, voor markt en voormacht. Protesterende studenten kunnenmaar beter niet rekenen op de goodwillvan colleges van bestuur. Die horengewoon bij de vijand. Natuurlijk halendie vroeg of laat de politie er bij. Don 'tbe surprised, be prepared!

Hard tegen hardIntussen staat ons dus iets te doen:overlast veroorzaken voor orde engezag! Een dagje protesteren brengtgeen minister uit haar of zijn evenwicht.Maar toen na twee maanden acties in delaatste maanden van 1994 ettelijkeduizenden studenten de perrons vanstation Utrecht urenlang bezet hieldenen het landelijke treinverkeerontregelden, wist de minister van toen

8

niet hoe snel hij een drastischecollegegeldverhoging van tafel moesthalen. Een flink stuk maatschappelijkechaos, gecombineerdmet goede uitlegwaar de woede omdraait, is deel vanons wapenarsenaal.

Het is welzaak om dat niet te beperken tot korteheftige stunts. De fellestudentendemonstraties in Londen in2010, met als hoogtepunt een bezettingvan het kantoor van de Conservatieveregeringspartij, brachten even een schokte weeg. Maar het parlement beslootdesondanks tot hoger collegegeld, enomdat het protest net zo snel verdweenals het was opgekomen, kon de regeringdoorduwen. Bij elke heftige actie, hoesuccesvol ook om de boel op zijn kop tezetten en de eisen van studenten vanaandacht te voorzien, is steeds de vraag:en wat doen we de dag erna? Hoe bijtenwe niet alleen terug, hoe bijten wedóór?

Nog een vraag dringt zich op:hoe vinden we allianties? Een van deredenen dat gezagsdragers zenuwachtigworden van studentenprotest dat langerduurt dan een dag of twee, is de angstvoor besmettingsgevaar. Als anderegroepen zien dat studenten samen voorhun recht op komen, kunnen ook zijmoed vatten. Het zou niet voor het eerstzijn dat op die manier een grotere golfvan sociale strijd op gang kwam. Watgezagsdragers als gevaar zien, is – alleenal daarom! – een mooi wapen voor ons.Er zijn vandaag de dag bijvoorbeeldallerlei groepen werkende mensen metgrote reden tot boosheid, metsoortgelijke achtergronden als deboosheid van studenten. De zorg, waartienduizenden mensen hun banenverliezen en de werkdruk de pan uit rijstis een duidelijk voorbeeld. Personeel encliënten in de zorg staan tegenover

hetzelfde monster van markt, macht enwinst. Waarom niet samenwerken?Waarom geen solidariteit betuigen en

solidariteit vragen opmanifestaties vanzorgwerkers? Protest datniet alleen escaleert quafelheid, maar ook in debreedte groeit en steeds

nieuwe groepen in beweging helptbrengen, kan de regering ertoe brengeneieren voor haar geld te kiezen en toe tegeven om zo de schade die zij oplopennog enigszins te beperken.

Hoe gaan we verder?Protesteren als startpunt; harde,ontregelende actievormen op straat,druk verhogende aanhoudende acties inde onderwijsgebouwen, eenaanhoudende studentenstaking,solidariteit met en van andere groepenin de knel: dat is effectief verzet.Voorwaarde om dit alles vol te houdenis motivatie van de deelnemers,studenten en solidaire medestanders.Daarom is zeggenschap van derechtstreeks betrokkenen, in de vormvan direct democratischeorganisatievormen, van doorslaggevendbelang. Zelf mee beslissen over wat ergebeurt is noodzakelijk voor debereidheid om je in te spannen,langdurig op de harde grond van bezettegebouwen te bivakkeren, traangas enpolitiecharges te trotseren en meer vandat ongemak te incasseren, op peil tehouden. We doen zulke dingen niet opcommando, maar uit onszelf.Bovendien: het is óns onderwijs, dus ishet ook óns gevecht, door onszelfaangestuurd en gecontroleerd, en doorniemand anders.

Peter Storm

9

Hoe bijten we nietalleen terug, hoebijten we dóór?

Wat is KollektiefContact?

Kollektief Contact is in 2014 opgerichtom in schrift achtergrondinformatie teverschaffen over maatschappelijkeproblemen tijdens, onder andere,demonstraties. Wij zijn van mening dateen kritische blik op kabinetsplannen enmaatschappelijke problemen vannoodzaak is om een progressievere enmeer egalitaire samenleving op tebouwen.

Hoe kun je KollektiefContact Helpen?

Kollektief Contact draait helemaal opvrijwilligers. Onze uitgaves wordenbekostigd door onszelf ensolidariteitskassen. Als je ons wil helpenom in de toekomst meer publicaties open buiten demonstraties te distribueren,stuur dan een mail naarkollektiefcontact@gmail.com.

Actiegroepen voorStudenten

Misschien ben je geïnspireerd actief teworden met studentenactivisme. Er zijnverschillende initiatieven en groepenwaarmee je in contact kan komen:- De International Student Movement iseen communicatieplatform vooractivisten en groepen wereldwijd. Zehouden onder andere internationalechatvergaderingen en houden odnerlingcontact via facebook. Kijk eventueel ophun website: http://ism-global.net/- Collectief Het Spinhuis in Amsterdamis vanaf 2014 bezig met het openen vanpublieke ruimtes waar studenten zelfactiviteiten kunnen organiseren engezellig kunnen samenkomen. Kijkeventueel op hun website:http://hetspinhuis.wordpress.com/- De Kritische Studenten Utrecht zijneen groep studenten en net-afgestudeerden die zich hard maken

tegen onderwijsgerelateerde en brederemaatschappelijke problemen. Kijkeventueel op hun website:http://www.kritischestudenten.nl/- Ook in Amsterdam zijn er KritischeStudenten te vinden met vergelijkbaredoelen. Ook is er in Amsterdam OnsKritisch Alternatief te vinden. Kijkeventueel op hun websites:http://kritischestudentenamsterdam.nl/http://www.onskritischalternatief.nl/- Zijn er in jou studentenstad geenactiegroepen te vinden of denk je nietdat de bovenstaande actiegroepenpassen bij jou wensen? Schroom je nietom met een paar anderen samen tekomen en zelf een collectief op tezetten. We zien je graag bij de volgendeactie.

One World - One Struggle!

ColofonRedactie: Hadrian FerranContact: kollektiefcontact@gmail.comUitgever: Kollektief Contact

10