AberrAnt

Bespot in Antwerpen: De Douchebag

Grafisch Genie: Jonge illustrator Jonas Cozone

Hard labeur en lijkengeur Job als grafdelver

Politieke ijdeltuiten

Google street viewDeugd of vloek

December 2011 -nr. 13- € 3,95

1

Inhoud

Interviews

Jonas Cozone een gast met een grafische gave

Reportages

Opinie

2

Dimitri Leue open en bloot over zijn studententijd 12

Straffe verhalen grafdelver, het taboe doorbro-ken

10

Douchebags gespot in Antwerpen6

IJdelheid viert hoogtij politici en hun imago

Actua

16

Google Street View God? Of de duivel?14

Stand van zaken Hoera, we hebben een reger-ing

15

Film It’s always sunny in Philadelphia18

Muziek Noel Gallagher’s High Flying Birds19

En ook nog dit ...

Save it for your blog de laatste trends5

Gadgets echte must-haves9

Agenda geen kans tot verveling met onze tips20

2

6

16Freaking News

B.D.

Jonas Cozone

Jonas Cozone

Tussen beats en beeld

Met zijn diploma en ijzersterk eindwerk in de hand stond Jonas Van De Vyver In de zomer van 2010 aan de rand van het avontuur. Naast het blijven creëren van vrij werk, illustreert hij nu educatieve uitgaven en maakt hij muziek onder de naam Cozone. Een jonge gast met een grafische gave in een gesprek over creativiteit, de Apocalyps en Sint Lucas.DOOR BARBARA DZIKANOWICE

Is België het juiste klimaat voor jonge illustra-tors?

Eigenlijk wel. Het vak illustrator heeft een goed imago in België, je wordt gewaardeerd en je kan er veel kanten mee op. Je moet zien dat de tijd die je erin steekt in verhouding is met de prijs die je ervoor krijgt. Je kan voor een weinig betaalde opdracht dus geen super gedetailleerde teken-ingen maken. Als je snel kan werken en je weet goed wat de opdrachtgever wil, dan heb je zeker een degelijk maandloon als illustrator. In Neder-land en Frankrijk verdien je wel meer. Ik ben nog beginnend en moet mijn klantenbestand nog grotendeels opbouwen, maar ik heb niet te kla-gen. Zeker als je educatieve uitgaven of leesboe-ken gaat verzorgen, kom je wel aan werk. Als je echt je eigen ding zou willen doen, is het minder makkelijk, dan moet je heel straf werk hebben.

Heb je een individuele stijl?

Goh, ik ben redelijk klassiek, maar kan verschil-lende stijlen aan. Dat moet wel als je er geld mee wil verdienen. Ik teken vooral lineair met een eenvoudig potlood of stiftje en daarna bewerk ik het beeld met Photoshop. Eigenlijk werk ik het liefst met acrylverf, maar dat is zo tijdrovend dat het niet in verhouding is met wat je verdient voor een opdracht. Mijn eindproject was experimenteel en gedetailleerder omdat ik met foto’s werkte. Nu ik freelancer ben, verzorg ik vooral illustraties voor schoolboeken, wat weer een heel andere stijl is.

Die tekeningen zijn eerder simplistisch, maar dat betekent niet dat ze simpel zijn. Alles moet kloppen en reserach is daar-door heel belangrijk. Als ik een postbode moet tekenen in een Frans handboek dan moet de outfit naar Franse normen zijn.

“Ik heb me vaak geërgerd aan Sint Lucas”

Jonge illustrator

2

B.D.

INTERVIEW

Naar wie kijk je op? Het werk van de Antwerpse schilder Sam Dillemans vind ik erg knap. Zijn stijl en zijn kleuren spreken me aan of het feit dat je van dichtbij enkel vegen ziet en pas als je verder gaat staan het totaal. Dillemans kiest ook interessante onderwerpen zoals zijn reeks over boksers en sportfiguren. Binnen de beeldende kunst vind ik het im-pressionisme en postimpressionisme de mooiste stromingen. Paul Gaugain en Paul Cézanne zijn voor mij grote inspiratiebronnen. Ik heb zelf ook lang geschilderd, maar bij gebrek aan tijd is dat nu wat aan het verwateren. Af en toe plaats ik ook graffiti, zo smukte ik recent de muren aan het skatepark van Antwerpen Dam nog op.

Heb je veel geleerd in Sint Lucas? Absoluut, maar ik heb me er ook vaak geërgerd. Ik had het idee dat het beeld soms ondergeschikt werd aan het verhaal. Dat vind ik jammer, want ik ben al geen man van duizend woorden. Volgens mij behoeven som-mige beelden gewoon geen uitleg. Ik had wel een verhaal, maar was niet van plan om een hele monoloog op te voeren telkens dat ik iets tekende

(c) Jonas Cozone

Tussen beats en beeld

Ik vind het eindresultaat veel belangrijker. Maar ik was zeker niet de enige student die er zo over dacht. Ik heb wel veel gehad aan mijn stage bij Stijn Felix , een Gentse illustrator.

Voor je eindwerk illustreerde je een postapocalyptisch Antwer-pen. Hoe kwam je op dat idee?

De opdracht was volledig vrij en gezien ik altijd al graag stadszichten tekende, besloot ik om daar iets mee te doen. Het thema Apocalyps is vandaag alomtegenwoordig, niet alleen door de Maya voorspelling -waar ik overigens niet in geloof -, maar ook door de klimaatscrisis. Voor mij was dat de ideale invalshoek en dat vonden mijn docenten ook. Dan ben ik op zoek gegaan naar de meest iconische, herkenbare plekken van Antwerpen. Ik ben er foto’s gaan nemen en die heb ik dan met mijn fantasie afgebroken en aangevuld. Zo voegde ik een neergestort vliegtuig toe aan Linkeroever of een ontspoorde trein aan het Centraal Station. Daarna scande ik mijn tekeningen in en bewerkte ik ze met Photoshop zodat ik oude elementen zoals roest kon toevoegen. Die collagetechniek leverde leuke resultaten op.

Waar ging je inspiratie halen voor je eindwerk?

Mijn inspiratie kwam een beetje van overal: het internet, films zoals The Road of I Am Legend (waar niet het verhaal, maar het beeld belangrijk was), fotografie en dan vooral urban photography. Het heeft me geholpen om de sfeer van dat desolate te pakken krijgen. Wanneer ik nu op die plaatsen kom is dat wel bevreemdend. In to-taal ben ik er drie à vier maand met dat eindproject bezig geweest. Dat was intens, maar als ik iets graag doe, gaat het goed vooruit.

3

(c) Jonas Cozone

J.C.

J.C.

J.C.

Op Sint Lucas werkte je aan een strip rond gettogang-sters die doen denken aan een videogame als Grand Theft Auto. Zou games illustreren iets voor jou zijn?

In dat wereldje geraak je helaas niet zo maar binnen. Het zou zeker iets voor mij zijn, maar dan moet ik nog heel veel bij leren. Je moet wiskundig aangelegd zijn en tech-nisch wordt er veel meer van je verwacht. Het lijkt me wel heel leuk om zo’n magische wereld te ontwerpen.

Wanneer ontdekte jij je liefde voor tekenen?

Als kind was ik geobsedeerd door ridders: ik verslond strips als Vasco of Tristan en ging op zoek naar prentjes in oude geschiedenisboeken. Daarna begon ik dan uren te tekenen. Ik teken al zo lang ik me kan herinneren, het is mijn uitlaatklep. Ontwerpen zit in mijn familie: mijn vader is grafisch vormgever en fotograaf, mijn moeder is illustratrice. Elke vogel zingt zoals hij ge-bekt is zeker? Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik illustratieve vormgeving ging volgen aan Sint Lucas. Wie wil er nu niet van zijn hobby zijn beroep maken?

Wat vind je zelf het moeilijkste bij illustreren? De schets. Dat is de allereerste stap en daar moet je echt lang over nadenken. Het is een vertrekpunt van alles. Dat lijkt misschien snel gedaan zo vlug met de hand, maar eigenlijk is dat de moeilijkste stap in het proces. Zo moet de plaatsing van je figuren bijvoorbeeld perfect kloppen. Gelukkig ben ik perfectionistisch en kan ik goed tegen kritiek. Ik denk dat ik de beste criticus ben voor mezelf.

Heb je bepaalde rituelen tijdens het werken?

Ik woon nog thuis en werk gewoon op mijn kamer, maar ben wel een nachtuil. Ik ga laat slapen en sta ook laat op. Soms is dat lastig, aangezien klanten mij op normale uren willen bereiken en ik dan nog in mijn nest lig (lacht). Maar echt problemen heeft dat nooit gegeven.

Je bent ook bezig met muziek?

Klopt, ik maak instrumentale Hiphop onder de naam Cozone en baseer mijn beats op samples uit de jaren 70, 80. Ik ben momenteel zelfs liever bezig met muziek dan met tekenen, maar dat komt misschien omdat tekenen nu mijn werk is ge-worden en muziek nog steeds een hobby is.

Wat vind je het belangrijkst in een liedje: de tekst of de melodie?

Ik let altijd meer op de noten, want hoe goed je tekst ook is, als de beat niet goed is, verliest het mijn aandacht. Dan blijft het liedje toch niet hangen?

Je bent zowel bezig met het auditieve als het visuele. Wat als je moest kiezen tussen doof of blind?

Oh nee, doe me alsjeblieft niet tussen kiezen tussen die twee! (lange stilte). Als ik echt zou moeten kiezen, zou ik voor doof kiezen, want ik heb mijn ogen nodig om mijn boterham te verdienen. Het is een rationele keuze, want moest ik zeker weten dat ik van muziek mijn fulltime job zou kunnen mak-en, zou ik misschien blind kiezen. Dat is echt een moeilijke vraag, want doe ze beide heel graag. Al win ik Euromillions, ik zou nog even veel tijd besteden aan tekenen en muziek. Het is een deel van mij geworden…

“Tekenen zit in mij familie”

4

“Ik ben een echte nachtuil”

J.C.

5

Saveit 4 ur Blog

Latijnse spreuken

Heren politici, wij zitten aan het eind van ons Latijn. Of beter gezegd: het uwe. Alsof uw ellenlange gekibbel nog niet voldoende was, vond u het nodig om op uw eigen, hoogstpersoonlijke mani-er enige spitsvondigheid aan de dag te leggen. Begrijp ons niet verkeerd, originele redevoeringen moedigen we zeker aan. Dat het noodzakelijk is om uw betoog met Latijnse spreuken bij te kruiden, kunnen we minder goed vatten. Tof dat u het jargon van de gemiddelde Vlaming wil opkrikken, maar de Steph Goos-sensen onder ons hebben al moeite genoeg met verstaanbaar Nederlands. Even een ‘Nihil Valet Absentia’ er tussen flansen, oogst misschien veel gegiechel op het partijcongres, populair maakt het u allerminst. Hoe vaak die jolige klant van ’t Draakske ook als halfgod wordt afgeschilderd. Wat ons betreft beperkt u uw pedante Latijnse vondsten voortaan tot twee woorden: mea culpa!

Slacktivism

Ridders van de bureaustoel, vrienden van de muisklik, ver-laat uw knusse comfortzone! De onuitputtelijke moge-lijkheden van het allesomvattende internet bieden ongekende kansen aan een nieuwe generatie. Betrokkenheid veinzen was nog nooit zo simpel. Jezelf vastketenen aan de poorten van het paleis is hopeloos voorbij gestreefd. Waarom zou je onguur weer trotseren, als je met één klik de online pe-titie kan tekenen. Goddank voor die talloze internetacti-visten die hun Facebookstatus doneren aan het goede doel. Weten we meteen hoe een goed mens zij wel niet zijn. Haal in het vervolg die verfpotten van zolder en verscheur uw bedlinnen. Spreid originaliteit tentoon met uw ludieke slo-gans en kampeer op de stoepen. Maar teken vooral eerst onze online petitie om Justin Bieber van de radio te weren.

Met het einde van 2011 in zicht, wordt het tijd om grote kuis te houden. U blonk afgelopen jaar weer uit. Vooral

in zinloosheid. Volgende trends zien we na de jaar-wisseling graag niet meer terugkeren.

DOOR KEN VOET

Public Displays

of Affection

Lang geleden, toen dieren nog konden praten en Facebook niet bestond, bleven de tergend inti-eme liefdesuitingen vaak verborgen binnenshuis. De opkomst van de sociale media veranderden naast het begrip ‘communicatie ook de bete-kenis van ‘openheid’. Dolverliefde koppeltjes willen elkaar nimmer ver-laten. Emoticon hier, emoticon daar. Niet alleen zet u met uw publieke blijk van affectie onze eenzame hartens in de verf, u verandert ook de eisen die koppels aan elkaar stel-len. Aan uw troetelnaamjes hebben we geen boodschap. En geloof ons, jullie relatiestatus veranderen naar ‘getrouwd’, vinden jullie enkel zelf grappig.

euroduvillage.eu

B.D.

World of Stock

1. De egocentrische Douchebag Het kind dat vroeger altijd stond te roepen ‘kijk naar mij, kijk naar mij!’ is nu opgegroeid en kan niet wachten om over zichzelf te praten. Heb je zin om over de voetbalwedstrijd van gisterenavond te praten? Dan zal hij ongetwijfeld beginnen over hoe een fantastische speler hij zelf is en wat hij allemaal al heeft gepresteerd. Vraag je je af waar je in de buurt best iets kan gaan eten? Laat dat maar aan hem over, hij kent overal wel iemand bij wie hij kan reserveren, want hij is de man. Bezorgd over de hongersnood in Afrika? Waarom zou dat je iets kunnen schelen? Deze kerel heeft al 20 modellen gehad. Je praat met een legende, en hij zal de eerste zijn om je daaraan te herinneren. Diagnose:

IPS of Irritante Persoonlijkheid Stoornis. Deze stoornis kenmerkt zich door een overvloedig verlangen naar opgemerkt te worden en het continue smeken om aandacht. Mensen met IPS hun gevoel van eigen-waarde hangt af van de goedkeuring van anderen. Ze zullen ook uitbundig tekeergaan tegen mensen die kritiek geven of hun afkeuring laten blijken. Ze flirten met eender wie, eender wanneer omdat ze elke vorm van aandacht verwarren met seksuele aantrekking. (“Het is overduidelijk dat zij mij wilt”) Mensen met IPS zijn geneigd om zich in groep te verplaatsen.

DouchebagWetenschappelijk uitgelegd

Douchebag (m) zelfst. naamwoord: “Een individu met een huizenhoge eigendunk, die op regelmatige basis (te) strakke hemden draagt met de kraag rechtopstaand. Brengt meer tijd door in de fitness dan op school of op werk. Op café be-treedt hij te pas en te onpas en ongevraagd vrou-wen hun intieme ruimte.” De typische Douche met zijn pompeus gedrag kennen we allemaal. Maar ach, we kunnen hem dat niet kwalijk ne-men. Hij is ziek, zo blijkt. Je ooit afgevraagd wat die douchebags toch bezielt? Hoewel dat een retorische vraag moet geweest zijn, namen wij toch de tijd om daar wetenschappelijk op te antwoorden. 4 symptomen en 4 diagnoses.

DOOR WIES JASPERSFOTO’S: BARBARA DZIKANOWICE

6

GESPOT IN ANTWERPEN

2. De gewichtheffende Douchebag Het enige waar deze man meer van houdt dan zijn eigen spiegelbeeld zijn mouwloze T-shirts. Toegegeven, een beetje meer spieren zouden we allemaal wel willen. Maar deze kerel zijn artifi-cieel gebruinde spieren zijn z’n fulltime job. Als hij dan nog eens eindeloos debiteert over zijn fitnes-savonturen, voelen we ons helemaal niet schuldig als we de zetel in ploffen met een grote zak chips.

Diagnose:

Spierendysmorfie of wat men in de dagelijkse omgang ‘bigorexia’ noemt. Deze mentale ziekte is de man-nelijke tegenpool van anorexia. Het enige verschil is dat je hierbij terechtkomt bij de freaks in de coulissen in plaats van die op de catwalk. (ok, niet alle model-len hebben anorexia. Sommige zitten gewoon aan de coke) De ziekte houdt een compulsieve drang in om door middel van fitness zo breed mogelijk te worden. Als je nu bezorgd bent of je bigorexia hebt, stel jezelf dan enkele simpele vragen: Hoeveel keer heb je naar jezelf in de spiegel gekeken sinds je dit artikel begon te lezen? Vind je dat Jake uit Twilight er oké uitziet, maar nog wat aan zijn deltaspieren moet werken? Zorgt je verlangen naar een gespierd lichaam ervoor dat je ge-dragingen een hoge mate van douchiness vertonen?.

3. De dronken Douchebag Deze hevige drinker strompelt rond op feestjes, ijlt tegen vreemden en vertelt hoe dronken hij wel niet is… na twee biertjes. Later op de avond, na zijn haar driemaal te hebben bijgevuld met gel, vertelt hij nuchter genoeg te zijn om naar huis te rijden, hoewel hij net het tapijt heeft ondergepist. Deze kerel weet nooit waar hij zich bevind op een schaal van nuchterheid, hoewel hij op de Doucheschaal altijd een perfecte 10 scoort.

Diagnose:

Deze kerel vertoont tekenen van de DZZ-stoornis (Dronken Zonder Zuipen). De stoornis houdt in dat per-sonen de invloed van alcohol van hun eerste drankjes overschatten, en die drankjes later op de avond be-ginnen onderschatten. Wil je dit fenomeen in het echt meemaken, koop dan liters non-alcoholisch bier voor een feestje vol tieners. Als drinken met tieners je ding niet is, (en wettelijk gezien hoort dat niemands ‘ding’ te zijn) kan je het nog altijd proberen op studenten-feestjes. De massa zal al halfdronken beginnen roepen en joelen, nog voor er een druppel alcohol is getapt.

7

GESPOT IN ANTWERPEN

4. De razende Douchebag Trap niet op zijn schoenen, maak geen toevallig oogcontact en praat vooral niet met zijn vriendin. Als hij geen vriendin heeft, praat dan met geen enkel meisje, want het zou ooit zijn vriendin kun-nen zijn. Hij heeft niet veel nodig om woest te worden, en als hij dan razend wordt, probeer dan je lach in te houden. Hij is makkelijk herkenbaar in een menigte, hij is diegene die staat te brullen ter-wijl de rest verward rondkijkt en de schouders oph-aalt. Hij is degene die een imaginaire ruzie wil uit-vechten met de persoon die er nooit een gestart is. Diagnose:

Dit is een klassiek geval van KES (of Kortstondige Explosieve Stoornis). Deze kerel is een tijdbom; ni-emand buiten hem kan de timer zien. Zijn agressie is normaal gezien niet levensbedreigend , maar wel uitermate irritant. KES is een gedragsstoornis die gekenmerkt wordt door herhaaldelijke periodes van agressieve uitbarstingen, meestal buiten pro-portie gezien de situatie. Meestal krijgt de Douche in kwestie na een tijdje spijt. Het is echter onzeker of hij dezelfde spijt aan de dag zal leggen wan-neer een ober , na te worden uitgekafferd door de Douche - omdat zijn water niet tijdig was bij-geschonken - op zijn beurt de rest van de maaltijd voorziet van het nodige spuugsel en lichaamshaar.

Ik draag ’s nachts van tijd tot tijd een zonnebril.

Ik ga wel eens onder de zonnebank, om te “ontstressen.”

Als ik geen Abercrombie&Fitch draag voel ik me niet in mijn sas.

Al de dingen die ik niet leuk vind, noem ik “gay.”

De hoeveelheid boeken die ik ooit gelezen heb, is minder dan de hoeveelheid smartphones die ik heb

gehad.

Ik heb een netlogpagina en spendeerde aan het mak-en ervan meer dan een kwartier.

Ik zeg een Italiaan te zijn, hoewel ik nooit in Italië ben geweest en het laatste Italiaans familielid dat

naar hier kwam, was in 1900.

Ik heb de indruk dat mijn leven opmerkelijk veel gelijkenissen heeft met dat van de personages in de

serie “Entourage.”

Ik nam ooit een foto van mezelf in bloot bovenlijf met als doel die op het internet te verspreiden.

Ik check hoe mijn haar ligt in de reflectie van elke

geparkeerde wagen.

Ik leen mijn zus haar stijltang en haarlak.

Ik spendeer meer tijd in de fitness dan op school of op werk.

Ik draag geen T-shirt op de profielfoto van mijn Facebook

Ik maak ruzie met mijn fitnesspartner over welke pro-

teineshake het beste is.

De hoeveelheid juwelen die ik draag zou B.A. van The A-team jaloers maken.

Doe de douchebagtestIndien drie of meer van onderstaande zaken van

toepassing zijn op jou, dan ben je een Douche

8

GESPOT IN ANTWERPEN

Nu de feestdagen voor de deur staan, stijgt de cadeaukoorts. De mooie rode das, een warm paar sokken en een ‘originele’ bon zijn ongetwijfeld al aangekocht en vakkundig ingepakt. Wil je toch opvallen met jouw cadeau, of gewoonweg jezelf een plezier doen, hebben wij enkele tips.DOOR MARCO SALAMANCA

GADGETS

Hebben, nu!

“Voor mij eentje met een hoorntje” Nu iedereen met een fancy gsm rondloopt, is het enige ver-schil wie de grootste, duurste of meest praktische heeft. YUBZ (Klinkt als ‘Why u busy’ in het Engels), een merk van tele-foongadgets heeft daar de oplossing voor gevonden. Met ‘The Retro Handset’ kan je namelijk een ouderwetse telefoon-hoorn op jouw gsm aansluiten. Het model is verkrijgbaar in alle geuren en kleuren, maar voor de hipsters onder ons zijn er natuurlijk ‘design’ modellen van echte artiesten. Het ontwerp is niet enkel grappig, maar ook nuttig. The Retro Handset ver-mindert tot meer dan 90% de stralingen van een gsm, omdat je deze niet meer tegen jouw oor moet houden. Het ideale geschenk voor de ouder die heimwee heeft naar vroeger vanaf ongeveer 30 euro.

De uitvinding van de eeuw Iedereen heeft het al eens meegemaakt. Je opent een blikje frisdrank of bier terwijl je aan het rondsurfen bent. Nadat je weer bent blijven hangen in een reeks van nutteloze, maar tot verbeelding sprekende YouTube-filmpjes, is jouw drankje hele-maal opgewarmd. Geen nood! Dankzij deze USB-mini fridge blijft het blikje de hele tijd op drinktemperatuur. Snel drinken of jouw warm bier weggieten (of opdrinken, maar dat is weg-gelegd voor echte mannen) zal niet langer meer het geval zijn. Niet enkel blijft het drankje koud, de kans dat je het blikje om-stoot over jouw toetsenbord wordt ook verkleind. Enig nadeel: er kan slechts één blikje in de koelkast. Kostprijs: 25 euro.

Intelligent inrichten Klaagt jouw moeder of metroseksuele vader dat alles thuis er steeds hetzelfde uitziet? Dan kan dit misschien helpen. Mod-ezussen Spijkers&Spijkers ontwierpen namelijk een grote poef voor buiten. Niets speciaals zou je denken, ware het niet dat de poef in 7 verschillende losse onderdelen komt. De poef is een levensgrote Tangram, een Chinese puzzel bestaande uit een vierkant en verschillende driehoeken waar je allerlei fi-guren mee kan maken, zoals mensen of dieren. Zo krijgen grauwe zondagen toch een beetje kleur door op een mooie vlinder te gaan zitten of een vorm die verdacht veel op de dikke buurvrouw lijkt die haar haag maar niet wil bijwerken.

9

GESPOT IN ANTWERPEN

Five 4U

Brandhall

Inside Information

WIE een graf

Elke editie zetten we een straf beroep in de kijker. Werken op een kerk-hof is niet de meest gewilde job, net zoals de dood een taboe is. Maar Aberrant kent geen vrees en bezocht de plaats waar je enkel je grootste vijanden naartoe wenst, het Antwerpse kerkhof Schoonselhof. Jason Jie-Sam-Foek vertelt over het leven als jonge grafdelver.DOOR MARCO SALAMANCA

“Hoe vreemd het ook klinkt, alles went. Als ik de lijken zie, zeg ik tegen mezelf dat die man of vrouw een pop is, meer niet. De ene ziet er misschien minder fraai uit dan de andere, maar wegkijken doe ik niet meer. Het poptrucje klinkt vrij simpel, maar het is mijn manier om me erover te zetten. Stilstaan bij elke put die ik graaf of dichtgooi, over wat er met die persoon is ge-beurd of welk onrecht er in de wereld heerst, dat is onmogelijk. Dan hou je dit niet vol. Soms krijg ik het wel moeilijk door de vrienden of familie van de overledenen. Mensen zien huilen is nooit aangenaam en als ze dan nog is tegen jou je hart komen luchten...Niet leuk. Maar zo-als ik zei, alles went. Als je erbij nadenkt, klinkt alles elke keer hetzelfde: “Hij was nog zo jong” of “Hij verdiende dat niet” zijn de klassiekers. Ik zie er de humor al van in, achteraf uiteraard. Als de mensen voor mij staan ben ik respectvol. In mijn ogen hebben vuilnismannen een viezere job. Zelf ben ik het twee dagen geweest maar het was niets voor mij, dat is echt hard werken. Hier kan ik dagen hebben dat ik geen diensten heb en geen putten moet graven. Het graven zelf is best wel zwaar. Wij proberen zo vaak mogelijk met een graafmachine te werken. Dat lukt niet altijd. Als je dan met een schop een put van 1,5m moet graven, ben je wel even bezig.”

Een geur die je doet kokhalzen

“Een tijdje maakte ik deel uit van de ontgravingsdienst. Dat houdt in mensen te ontgraven voor bijvoorbeeld een onderzoek, of als hun termijn op het kerkhof is verlopen. Als je iemand ont-graaft, zijn er 2 mogelijkheden: ofwel is die persoon in kwestie ‘vers’ en net in staat van ontbinding, ofwel is hij allang voorbij die fase. Als ze nog vers zijn, is die geur ondraaglijk. Wij moes-ten eens een vers iemand opgraven voor een onderzoek. Nor-maal gezien zitten die mensen dan in hun lijkzak, bij deze persoon was dat niet het geval. Naast de verschrikkelijke geur kregen we ook beeld: een lichaam in staat van ontbinding, waar de kno-ken zichtbaar waren en het vlees half aan hing. De geur die ik toen binnenkreeg zit nog altijd in mijn hoofd, een onbeschrijf-lijke stank. Wij dragen dan beschermpakken en maskers tegen de geur, maar het was zo erg! Mijn maag had het enorm moeilijk.

Ontgravingen zorgen altijd voor problemen. De kist kan ingezakt zijn door het zand, of door het aanduwen van het zand met de graafmachine. Mensen met een platgedrukt lichaam of gezicht zijn geen uitzondering. Mijn ergste ervaring was de ontgrav-ing van iemand die al een lange tijd in zijn kist lag. Na je dood zijn je spieren zo slap, dat alles kan buigen. De moeder van die man stond achter het zeil mee te volgen omdat zij er bij wou zijn. Met linten onder zijn lichaam haalden we hem naar boven. Bijna boven, viel zijn hoofd er zo goed als af. Mijn collega riep “Past oep, zijne kop valt er bekan af!” terwijl de moeder achter het zeil stond. Gelukkig had ze niets gehoord en bedankte ze ons voor de goede zorgen. Ik was heel opgelucht dat ze niets had gemerkt”.

delftvoor een

ander . . .

10

INTERVIEW

M.S.

11

Geen eerste keuze

“Een grafdelver staat in de eerste plaats in voor de ‘diensten’ van de overledenen, putten graven met andere woorden. Wij staan ook in voor het verzorgen van het columba-rium maar assen uitstrooien of mensen in de put laten zakken is niet onze taak. Dat is voor de begrafenisondernemer. Wij moeten nadien alles netjes dichtgooien en afwerken. Daar-naast hebben wij de taak om verzakkingen bij te werken, de strooiweides proper te hou-den en het kerkhof er netjes te laten uitzien.

Enkele jaren terug studeerde ik in Amerika. Daar kon ik aan mijn baseballcarrière werken aan de universiteit, maar ik moest terugkomen naar België vanwege familiale problemen. Mijn studies in Amerika waren niet af en in België kon je geen soortgelijke studie volgen. Het was volop crisis en zonder universitair diplo-ma geraak je niet gemakkelijk aan een goede vaste job. De Stad Antwerpen had op dat mo-ment enkele vacatures openstaan, waaronder die van grafdelver. Het werk was perfect com-bineerbaar met mijn trainingen ‘s avonds, wat een groot pluspunt was. De keuze was snel gemaakt, liever vreemd werk dan geen werk”.

Verloren lopen

“Toen ik net aan de job was begonnen, was mijn grootste probl-eem de weg op het kerkhof memoriseren. Het is hier zo groot dat er wandelroutes zijn op het Schoonselhof. Als je de weg hier niet kent, kan je gemakkelijk verloren lopen. Ik heb al vaak boze blik-ken gekregen toen ik de weg wees aan bezoekers en ze helemaal de andere kant uit moesten. Het heeft maanden geduurd eer ik zelf wist waar alle perken en strooiweides waren. Gelukkig ben ik niet in de winter begonnen want hier is geen verlichting. In de ochtend is het dan pikdonker en lijkt alles griezeliger. Voorlopig heb ik nog geen zombie gezien en dat mag zo blijven (legt zijn hand op een stuk hout).

Protheses voor iedereen

“Na een tijdje op een kerkhof gewerkt te hebben, zie je overal de humor van in. Bij crematies kunnen de protheses niet mee in de oven, zij worden apart genomen in een zak. Als je een nieuwe heup of knie nodig hebt, dan kan ik je wel een adresje aanraden (lacht). Toegegeven, deze job is dan niet bepaald een droomjob, ik doe het voorlopig nog graag. Op de ene dag kan het werk fysiek zwaar zijn, maar op een andere dag helemaal niet. Voor-lopig blijf ik deze job doen, maar niet mijn hele leven. Ik heb nog enkele plannen die ik wil uitwerken, het liefst iets met baseball, maar uit ervaring weet ik dat je geluk moet hebben in het leven. Voor je het weet belanden jij en ik zelfs hier. Maar weest gerust, als het ooit zo ver komt, zal ik er een mooie put van maken”.

“Liever vreemd werk, dan geen werk”

INTERVIEW

CGWC

12

DE STUDENTENJAREN VAN ...

Kakkewiet Dimitri Leue is altijd al een theaterbeest geweest. Saaie, depressieve rollen zijn niets voor hem. Geef hem maar grappige, miss-chien soms zelfs onnozele, rollen waarin hij zich volledig kan uitleven. Hoe was hij als student?DOOR LYN SYMONS

“Dankzij Frank Focketyn speel ik nog steeds toneel”

Hoe beleefde jij je studententijd?

De theateropleiding was eigenlijk een afvalrace. Zo’n tweehonderd mensen deden audities. Uiteindelijk zijn we met veertien toegelaten. Daarvan zijn er twee af-gestudeerd, onder wie ikzelf. Veel studiegenoten waren er dus niet. Zij die er waren, waren echte freaks; iemand met boulimie, iemand met zelfmoordneigin-gen, iemand die ver-schrikkelijk getraumati-seerd was, iemand die wanhopig graag toneel wou spelen en iemand die geen toneel wou spelen, maar niet di-rect wist wat hij anders moest doen. Die mensen zie je overal, maar bij ons vielen ze op. In zo’n opleiding komt alles naar boven. Ik leerde niet alleen de anderen kennen, ik kwam ook mezelf keer op keer tegen. Op het Conservatorium is er geen studentenclub, geen praesidi-

um, cantus of doop. Jammer, maar toch had ik een leuke tijd. We organiseerden vaak zelf feestjes met de hele

school, 24 studenten. Die feestjes konden wel eens ontsporen. Ik drink geen alcohol, dus ontsporen was bij mij niet echt letterlijk. Wat we vaak deden, was ’s nachts in de auto stap-pen en naar zee rijden. We zwommen naakt in de zee en sliepen in

de duinen. We vertrokken wel altijd – net op tijd – naar de les. Daar konden we gewoon verder dutten in de les Aïkido. “Gaan we vandaan mediteren, Dimitri?”

Wat voor student was je?

Theorie blokken kon ik als de beste. Dat stelde ook niet veel voor. Mijn praktijk was afwisselend. De ene keer was ik de ster op het podium. De andere keer schaamde ik me te pletter als we weer een onnozel voorwerp moes-ten uitbeelden.

“We zwommen naakt in de zee en sliepen in de duinen”

(c) Koen Broos

13

Wat was je ergste en beste examen?

Mijn ergste examen is sowieso de keer dat we “BoerenSterven” hebben gespeeld. De lector die de productie begeleidde had plots écht werk en liet ons gewoon in de steek. Mijn klas kwam op het idee de productie zelf af te maken en de jury te verrassen. Of dat was toch de be-doeling. Tijdens een repetitie stormden de directie, Dora van der Groen, Ivo Van Hove en Johan Van Assche binnen. Niet alleen Dora haar kleren zagen paars, ook haar hoofd. Ze waren gechoqueerd omdat wij, “stu-dentjes”, het lef hadden zoiets zelf te doen. Dora riep: ”Jullie denken dat jullie het beter kunnen, maar nee!”, terwijl haar hoofd steeds paarser werd. We moesten het toen meteen voor hen spelen. Ik vond dat we dat goed hadden gedaan, maar zij vonden dat blijkbaar niet. Ze hebben Adriaan Van den Hoof toen jammer genoeg buitengezet. De rest van de klas, 2 stu-denten, mocht blijven zitten. Dat was dus echt een topper. Het beste examen … Ik heb enorm genoten van de lessen van Frank Focketyn en zijn examen. Dankzij hem speel ik nog steeds toneel, an-ders was ik er niet door geweest (lacht).

In welk genre was je goed en in wat helemaal niet?

Ik was goed in komische rollen en minder goed in tri-este, doodongelukkige rollen. Ik heb dan ook heel mijn opleiding lang trieste, doodongelukkige rollen gekregen in de hoop dat ik er beter in zou worden. Of dat echt gelukt is, weet ik niet. Toen ik afstudeerde, heeft Dora van der Groen met trots gezegd dat ze van mij toch nog een compleet acteur heeft kunnen maken.

Heb je ooit een grappige of gekke stoot uitgehaald?

Adriaan en ik bleven soms wat langer op school om nog wat te repeteren voor iets anders dan de verplichte op-drachten. De volgende dag speelden we dan ’s middags een stuk van Shakespeare op een halfuurtje tijd, voor de geïnteresseerden. We hingen dan zelfgemaakte affich-kes in de lift en in de gang. Daar kon de directie eigenlijk nooit echt mee lachen. Ik denk dat ze ons twee onnoze-laars vonden.

Heb je leuke of grappige verhalen van het Conservato-rium?

Is het grappig als iemand tijdens de lessen Conditie stomdronken in zijn blootje met een clownsneus over zijn eikel achter de danslerares gaat staan? (lacht) Mis-schien wel. Als diezelfde kerel dan in dezelfde outfit in de

“Gaan we vandaag nog eens mediteren, Dimitri?”

gangen rondloopt en een concert van de muziekafdeling verstoort, dan is dat niet meer grappig. Dan vliegt hij gewoon van school. Jammer, want die kerel had talent. En een hoop perversiteit.

Hoe ging je om met vrouwen tijdens je studententijd?

Ik had een vaste relatie met een studente Rechten. Dat heeft zeven jaar geduurd. Ik moet wel toegeven dat ik tijdens mijn toneelopleiding een paar keer verliefd ben geworden op iemand anders. In plaats van mijn vriendin te bedriegen, maakte ik het eerst af, om dan iets te doen en het dan weer aan te maken. Ook redelijk fout als ik

erop terugkijk.

Wat vind je van studen-tenverenigingen?

Die dopen zien er belachelijk uit. Can-tussen begrijp ik als non-alcoholicus voor geen meter. Maar als

je al die zever even wegdenkt, denk ik dat ze mensen opvangen, vriendschappen smeden, plezier maken en al leren netwerken.

Je hebt je dus nooit laten dopen?

Ja, toch wel. Toen ik nul jaar was in de Sint-Benedic-tuskerk in Mortsel. Sorry, flauw. Nee, geen studenten-doop voor mij.

Als je zelf iemand zou dopen, welke opdracht zou je hem of haar dan geven?

Dans en spring zes uur lang zonder te stoppen tot de trance en verder. Dat doet me eraan denken. We hadden een leraar Dictie die alleen meisjes liet touwtjespringen tijdens de spraakoefeningen. De jongens mochten ge-woon blijven stilstaan.

Wat is je meest memorabele herinnering uit je studen-tentijd?

In die tijd traden we ook op met de Kakkewieten. Wij speelden toen dwaze covers met onnozele scènes. Wij hebben toen op een herfstontmoeting van de scouts gespeeld en dat was echt fantastisch leuk. Wij waren één met het publiek en het publiek was één met ons. Een feestende bom! Heerlijk.

DE STUDENTENJAREN VAN ...

Een wolf in schapenvacht. Het paard van Troje. Google Street View, de nieuwste dienst van de gelijknamige zoekmachine, is een vergiftigd ge-schenk. De applicatie heeft voordelen bij de vleet, maar ze worden over-schaduwd door talloze gebreken. In-novatie heeft haar grenzen, name-lijk die van het gezond verstand.DOOR JOREN GEERTS Brave, eerbare zielen hanteren de tool om een route uit te stippelen. Ze typen een adres in de zoekma-chine om en-kele tellen later de weg te bewandelen vanuit hun luie stoel. Volkomen praktisch.

De dienst kan echter ingeschakeld worden door laaghartige ruitentikkers om een vluchtroute te bedenken of po-tentiële toegangen tot jouw woning te zoeken. Boeven zijn een muisklik ver-wijderd van jouw persoonlijke bezit-tingen.

Google Street View schendt onze pri-vacy. Gezichten worden onherken-baar gemaakt door een wazige vlek. Nummerplaten of dergelijke zaken eveneens. Toch zijn er bepaalde situat-ies waarin die maatregelen hopeloos tekortschieten. De huiveringwek-kende Google-wagen rijdt door onze straten om de buurt in kaart te brengen aan de hand van hoogtech-nologische opnameapparatuur.

Stel je voor dat uitgerekend wanneer de Google-wagen voorbij jouw huis kwam, de auto van een wellustige minnares aan de voortuin stond geparkeerd. Het maakt niet uit dat de nummerplaat onleesbaar is, vrouwlief ruikt onraad.

Ook is de applicatie niet consistent. Zo is het tegelijk winter en zomer op de Grote Markt van Sint-Niklaas. Het-zelfde fenomeen doet zich voor aan de kaaien in Turnhout. Drukbevolkte win-kelstraten veranderen op tien meter af-stand in geabandonneerde spooksteden. Een restaurant in Schelle is opgedirkt met paasversiering vanuit het ene per-spectief, maar gezien van een andere

hoek is de decoratie nergens meer te bespeuren. Of zijn de di-

even hier al gepasseerd? Google Street View heeft een waaier aan mogelijkheden en laat dat juist de struikelsteen zijn. Er

is te veel informatie beschikbaar, die niet altijd correct of actueel is. Eenieder kan het ontzagli-jke opperwezen gebruiken voor allerlei doelen. Misbruiken. Google ziet alles en weet alles. Google is God. Of de duivel.

GOOGLEIS GOD(DELOOS)

Google terroriseert analoge snelweg

Een ritje van de zelfsturende Google-wagen heeft geleid tot een potsierlijke, kolderieke kettingbotsing in de Amerikaanse staat Californië. De geavan-ceerde rammelkast reed aan de hand van camera’s en sensoren. God is klaar-blijkelijk niet onfeilbaar. Of domweg een vrouw.Talloze ‘intelligente’ auto’s van de roemrijke zoekmachine cruisen rond in Californië, waar zelfsturende voertuigen niet bij wet verboden zijn. Onterecht, want de nijverige technolo-gie staat allerminst op punt. Toch beweert Google dat de fout niet lag bij de sensoren. De bestuurder, die achter het stuur moest zitten in geval van nood, heeft geblunderd. Het vehikel stond immers in de manuele stand, luidt het.De omgebouwde, gemetamorfoseerde Toyota Prius botste op een normale Prius, die een Honda Accord van achteren ramde. Een leutig, violent orgie van ijzer, lood en tin. Google vormt niet enkel een gevaar op de snelweg van in-formatie, hedendaags terroriseert het tevens de oubollige, analoge autostrade.

14

OPINIE

REGERING VANNOPENDE ZAKEN

We dachten eerlijk gezegd dat ze het nog wel even kon-den volhouden, maar na maandenlange onderhandelingen kwamen de partijvoorzitters dan toch tot een akkoord. We houden ons hart vast mocht er geen druk achter gezeten hebben. Kersvers Minister van Staat Yves Leterme kreeg op die manier voldoende tijd om zijn scheve imago bij te vijlen en kon met opgeheven hoofd naar de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) vertrekken. Di Rupo, de eerste Waalse premier sinds Edmond Leburton in 1973, beklemtoont de intentie om de moeizaam bereikte regeringsakkoorden zo snel mogelijk uit te voeren. Waar Leburton zijn onkunde van de Nederlandse taal nog keer op keer illustreerde met het zinnetje “Iek heb niets meer te zeggen”, laat de nieuwbakken Eerste Minister er geen twijfel over bestaan de Vlamingen aan zijn kant te willen winnen.

Hoera, hoezee en een dubbele olé! Na 541 dagen komt er eindelijk een einde aan de populairste hashtag uit de Belgische twitterwereld: #nogov. Elio Di Rupo bereikte wat zes andere politieke zwaargewichten nalieten. Hij strikte maar liefst 12 andere ministers om samen met hem een re-gering te vormen.DOOR KEN VOET

Di Rupo zal hard moeten werken. Niet enkel aan zijn Neder-lands. Het begrotingsakkoord mag dan wel het vertrouwen in België even herstellen, zonder daadkrachtig beleid zijn de stroeve onderhandelingen een maat voor niets geweest. Verschillende economen bestempelden de voorgestelde economische groeicijfers als veel te optimistisch. De niet bijzonder ervaren Olivier Chastel (MR) staat als minister van Begroting dus al meteen voor een uitdaging. Toch ontwaren we ook veel positiefs aan Di Rupo I. Niet alleen kunnen de onvermijdelijke kniesoren ophouden hun virtuele gal te spuien, we zijn ook eindelijk van die aanstel-lerige baard van Koen Fillet af.

Di Rupo I zal weten wat te doen

15

OPINIE

16

Spiegeltje aan de wand, wie

ACTUA

“Ik ben de Jezus Christus van de politiek”

“De operatie werd stilgelegd omdat hij honger

had”

DE PRUIK VAN KADHAFI

Ook na zijn dood weet de voormalige Libische dictator Muammar Kadhafi nog met opmerkelijke dingen in het nieuws te komen. De artsen beves-tigden de identiteit van het lichaam met DNA van het haar. Het bleek niet alleen om zijn echte haar te gaan. Kadhafi had decennialang een pikzwarte, krullende haarbos. Niet zijn echte weelderige haar-bos, zo blijkt nu. Hij droeg een pruik. Uiterlijk ver-toon en prestige betekende alles voor de machts-geile leider. De wereld kende Kadhafi als een man met een unieke kledingstijl. Hij was geobsedeerd door zijn voorkomen en een grote fan van opval-lende sieraden. Hij zou ook meerdere malen onder het mes gegaan zijn.

IJdelheid van politieke leiders kent geen grenzen. Kadhafi’s weelderige haarbos geeft na zijn dood zijn geheim prijs. Welke adonissen kennen we nog in de wereld? Berlusconi, Sarkozy en Poetin volgen zijn knappe voorbeeld. DOOR LYNN SYMONS

Volgens de Associated Press zou de Braziliaanse chirurg, Liacyr Ribiero, de dictator al meermaals over de vloer gekregen hebben. De gevraagde diensten waren vetinjecties, haartransplantaties en facelifts. “Halfweg een operatie kreeg Kadhafi honger. Er werden hamburgers gekocht en de operatie werd voor enkele minuten stilgelegd. Zo kon hij rustig zijn hamburger naar binnen spelen”, vertelt Ribiero.

DE BOTOX VAN BERLUSCONI

De tegenwoordig veel besproken en – ondertussen – Italiaanse ex-premier Silvio Berlusconi lust er ook wel pap van. Il Cavaliere (De Ridder) zet geen stap buiten zonder zijn visagiste. Voor ieder publieke optreden zorgt zij een uur voor een zuurstofbehandeling voor zijn gezicht. Tus-sen alle optredens door werkt ze hem ook geregeld bij met schmink, schoonheidsproducten en poedertjes tegen zweethanden. Aan één ding heeft Berlusconi een grondige hekel, zweethanden.

Al die make-up en uiterlijke schijn vindt hij geweldig. Hij noemt zichzelf dan ook “de Jezus Christus van de poli-tiek.” Al laten we die politiek nu beter achterwege. Het blijft niet enkel bij wat onschuldige make-up. De premier liet nieuwe tanden zetten, onderging al meerdere malen een facelift en verdwijnt zo nu en dan een tijdje van het scherm voor een haarimplantatie. De kleine man draagt ook hoge hakken en zolen om op – min of meer – gelijke hoogte te staan met zijn collega’s. Zelf zegt hij al die ver-fraaiingswerken te doen om respect af te dwingen.

Ook andere politici volgden zijn goede voorbeeld. Zo geeft voormalig Braziliaans president Luiz Inácio da Silva toe bo-tox te gebruiken. Ook de Amerikaanse vicepresident Joe

macomblife

17

opgevuld

hoge hak verhoogde zool

“Poetin lijkt een facelift te hebben ondergaan. Eng!”

is de mooiste van het land?

ACTUA

Biden heeft botox laten inspuiten en verdoezelt zijn wij-kende haarlijn met haarimplantaten voor een elegante gri-jze look. De republikeinse Sarah Palin is er ook niet vies van en gebruikte het al in haar gelaat en lippen.

DE PLATEAUSCHOENEN VAN SARKOZY

De Franse president Sarkozy heeft zijn bijnaam niet ges-tolen. “De Nieuwe Napoleon” draagt, net zoals Ber-lusconi, plateauzolen en hakken om groter te lijken. Naast zijn vrouw, Carla Bruni, kan dat goed van pas ko-men. In het bijzijn van haar man draagt zij trouwens steeds platte schoenen.

Sarkozy draagt op maat gemaakte schoenen. Ze zijn vooraan en achteraan opgevuld waardoor hij twee maten groter draagt dan hij werkelijk heeft. Sarkozy heeft ook de gewoonte op de tippen te lopen, om toch maar enkele centimeters groter te lijken. Vermoeiend als je dat een hele dag moet volhouden. In totaal zou Sarkozy ongeveer 13 centimeter valsspelen. Als de verhoogde schoenen en op de tippen te lopen nog niet voldoende zijn, gaat de presi-dent gewoon op een trapje staan. Zijn entourage beschermt zijn geheim. Op een vraag aan de minister van Binnenlandse Zaken hoe groot Sarkozy is, antwoordde hij 1m70. Dat is lichtjes overdreven, want Sarkozy’s lengte wordt geschat op 1m63.

DE FACELIFT VAN POETIN

De geruchtenmolen draait al een tijdje op volle toeren. Zelf ontkent hij het. In de aanloop naar de presidentsverk-iezingen in maart 2012 heeft Poetin al heel wat laten bi-jwerken. Tijdens recente publieke optredens was dat meer dan duidelijk. Hij onderging al botoxinspuitingen, facelifts, een wenkbrauwlift en liet wallen onder de ogen verwij-deren. De restauratiewerken zijn het grote publiek absoluut niet ontgaan. Op Twitter zei iemand: “Poetin lijkt een facelift te hebben ondergaan. Eng!”

Ook op de wenkbrauwlift krijgt Poetin veel com-mentaar. Experts zeggen dat het iets vrouwelijks heeft. Dat is volgens ons niet wat hij wil bereiken. Poetin heeft misschien net iets te veel zijn best willen doen. Om ten slotte nog de laatste oneffenheden weg te werken, doet hij ‘s morgens telkens nog een flinke laag make-up op. Dat Poetin en Berlusconi goede vrienden zijnis al langer geweten. Misschien bellen ze elkaar wel geregeld met enkele schoonheidstips.

Ook in Amerika is de facelift populair. Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, gouverneur van Californië Arnold Scharzenegger, democraat John Kerry, voorzitster van het Huis van AfgevaardigdenNancy Pelosi en Sarah Palin gingen Poetin al voor.

“DE NATTE DWEIL VAN BELGIË”

Dergelijke smeuïge nieuwtjes moeten we hier niet on-middellijk verwachten. Onze Belgische politici blinken niet meteen uit in uiterlijk vertoon en charisma. Meer dan een nieuw brilmontuur voor minister-president Kris Peeters zullen we hier niet snel te zien krijgen. Al was dat zelfs goed voor enkele dagen nieuws.

Zelfs in het buitenland zien ze ons niet meteen als knappe Belgen. Nigel Farage, leider van de Britse euro-sceptische UKP (United Kingdom Independence Par-ty), verweet de Europese President Van Rompuy het charisma te hebben van een natte dweil en de uitstra-ling van een bankbediende. Geef toe, de Britten zijn nu ook niet ‘s werelds meest charismatische politici. Toch, zo’n zaken kom je uiteraard enkel in België tegen. De kans dat er dus ooit een Belgische politicus haar laat inplanten, een facelift ondergaat of een pruik opzet, is even groot als premier Di Rupo (PS) die zijn rood strikje zal thuis laten voor een officiële gelegenheid.

18

Net wanneer je denkt dat er geen normen en waarden meer overschreden kunnen worden, krijg je een naak-te, terpentijnsnuivende Danny DeVito op je scherm te zien. De komische reeks It’s always Sunny in Phila-delphia vertelt het verhaal van Dee, Dennis, Mac en Charlie; vier vrienden zonder moraal die een waarde-loze Ierse pub uitbaten in Philadelphia. Bij gebrek aan klanten, vullen ze hun dagen met nutteloze activiteiten zoals dodelijke drankspelletjes uitvinden, kattenkous-en ontwerpen, onderzoek naar de bedkakker voeren en worstelmatchen organiseren. Wanneer de vader van Dee en Dennis, Frank (gespeeld door DeVito), hun in seizoen twee vergezelt, is de manie compleet. In het echte leven zou je deze karakters nooit willen kennen, maar ze zijn een plezier om naar te kijken.

Met zijn zeer specifieke stijl onderscheidt deze se-rie zich van alle andere comedy formats . Geen enkel taboeonderwerp wordt uit de weg gegaan. Abor-tus, aids, incest, racisme en pedofilie passeren al-lemaal de revue . De humor is schaamteloos, maar niet gratuit. Dat de meest choquerende taferelen ondersteund worden door een frivool deuntje op de dwarsfluit, maakt het helemaal bevreemdend. Een vette Parental Advisory sticker en een Don’t try this at home waarschuwing zouden misschien geen slecht idee zijn.

De reeks is aan haar zevende seizoen toe en werd ge-schreven door de drie mannelijke hoofdpersonages, waaronder Charlie Day, een gevestigde waarde in Amerikaanse comedy. De Chemie tussen de acteurs zorgt voor een sterke dynamiek waardoor je telkens weer met open mond naar de aftiteling ligt te gapen. Voor je het weet val je als een blok voor deze verwerpelijke personages. Misplaatst of magistraal? Beslis zelf maar.

DOOR BARBARA DZIKANOWICE

It’s always sunny in PhiladelphiaAmerika op z’n gekst

Noel Gallagher’s High Flying BirdsOasis is dood, leve Noel Gallagher’s High Flying Birds! De volmaakte kop voor dit oordeel? Misschien. Het soloproject van Noel Gallagher leverde vooralsnog een briljant gelijknamig debuut op, maar live brengt de plaat echter niet dezelfde begeestering te-weeg. Voormalig bandlid en broertje Liam Gallagher heeft met zijn collectief Beady Eye het tegenovergestelde probleem. Wij bedachten zojuist dé oplossing, maar het voorstel ontglipt ons even. DOOR JOREN GEERTS

Dubieuze hoogvlieger in AB

Op de avond van de betreurenswaardige split kreeg Noel een gitaar naar z’n peer ges-meten door een onbesuisde, furieuze Liam. Tegenwoordig opent hij elke set met ‘It’s Good To Be Free’. Wij stellen Britse humor erg op prijs. Toch voelden we ons tijdens het lamlendige, neerslachtige lied als een hitsige puber die geen zin heeft in een liefkozing en onverwijld wil overgaan tot de daad. Het altijddurende vraagstuk: voorspel of niet?

Naar onze mening was het totaal nutteloos, overtollig, redundant. Ook de band genoot uitdrukkelijk meer van de zaal een energieke beuk te geven met ‘Everybody’s On The Run’, ‘Dream On’ en ‘Broken Arrow’. Het B-kantje ‘The Good Rebel’ bewijst dat zowaar de overschotjes andere toonpuzzelaars een minderwaardigheidscomplex kunnen bezor-gen.

Wat ze ook ondernemen, alles mislukt: zich voor-doen als gehandicapten zodat ze sociale bijstand kunnen genieten, de recensist ontvoeren die hun bar een slechte beoordeling gaf, het leven van een priester zo zuur maken dat hij eindigt als dakloze junkie, een crackverslaving uitproberen…Hun ge-schifte ideeën draaien telkens uit op een fiasco, maar door hun gebrek aan inzicht en verantwoordelijkheid en hun onverbloemd egoïsme leren ze nooit van hun fouten. Voor je met je ogen hebt geknipperd, ko-men ze opnieuw met een ridicuul idee op de proppen.

OPINIE

(c) Alex Vanhee

Schermmutseling achter de schermen THE IDES OF MARCH

Clooney heeft nooit een geheim gemaakt van zijn politieke interesses. De vredesgezant van de Verenigde Naties wendt zijn populariteit maar al te graag aan om films met een ge-wichtig thema onder de aandacht te brengen.DOOR KEN VOET

Met zijn nieuwe regieklus ‘The Ides of March’ gunt de charismatische acteur ons een blik achter de cou-lissen van een fictieve verkiezingscampagne. De cam-pagnekoorts voor de voorverkiezingen woedt hard in het democratische kamp. Gouverneur Mike Morris (Clooney) heeft zich omringd met een resem fanatieke en ambitieuze medewerkers. Onder hen de ervaren campagneguru Paul Zara (Seymour Hoffman) en diens nieuwe ster aan het firmament: persverantwoordelijke Stephen Meyers (Gosling).

De iden van maart (het midden van maart) is een ver-wijzing naar het huichelachtige hoogverraad dat Ju-lius Caesar in 44 voor Christus te beurt viel. De senaat keerde zich toen tegen hun almachtige politieke leider en dienden hem zonder mededogen liefst 23 messteken toe. De bal gaat aan het rollen wanneer Tom Duffy (Gia-matti), de republikeinse tegenhanger van Zara, Meyers benadert om van kamp te wisselen. Meyers weigert. Maar het kwaad is al geschied. De film gaat in een stroomversnelling en fileert nauwkeurig het vuile en achterbakse spel van het politieke systeem. De idealis-ten moeten eruit.

Clooney levert zoals altijd vakmanschap af. De politieke thriller slaagt erin een realistische weergave te brengen van het Amerikaanse lobbyspel en de rol van de media daarin. De sterke acteerprestaties van de indrukwekkende cast maken het geheel de moeite waard om anderhalfuur voor te gaan zitten.

De melodie van ‘(I Wanna Live In A Dream In My) Record Machine’ en ‘Little By Little’ deed ons stampvoeten op het ritme van de muziek. Deels om de teen van een ergerlijke Hollander te pulveriseren, deels uit onloochenbare geestdrift. De apotheose van de avond kwam met ‘Don’t Look Back In Anger’. De extatische toeschouwers omarm-den elkaar warmhartig en keelden de hymne broederlijk mee. Wij kregen een meedogenloze dreun in de pens van onze noorderbuur. Noel Gallagher is een vernuftige songwriter, onbetwistbaar. Toch heeft hij niet de aura van een charismatische frontman. Voor ons mag hij lijken op een Gft-container en dan nog zullen we geen rotte tomaten gooien. Of gitaren. De vonk van zijn teloorgegane rock-groepje komt echter nooit meer terug. Hedendaags regent het reü-nies van bands, maar voor Oasis laten we onze paraplu graag thuis.

Tijdens het akoestische intermezzo met ‘Wonderwall’ en ‘Supersonic’ hoorden we een subtiele korrel op de anders vlekke-loze stem van Noel. Geen erg, de klassiekers van Oasis klonken geloofwaardig en authentiek. Overigens, grijsharige rock-ers hoeven het niet zo nauw te nemen met toonaarden. Doorgaans liggen ze al enkele decennia onder de grond.

19

OPINIE

imdb

(c) Alex Vanhee

20

AGENDA

Word jij cynisch van een TD overladen met

bronstige, benevelde knullen die later ons

land moeten gaan leiden? Ben jij het beu

om je een pedofiel te voelen op een lokaal

fuifje bomvol prille tieners? Voel jij je be-

drogen in een bar met uitsluitend begeerlijk

ogende dames, die bij nader inzien allemaal

over een enorme adamsappel beschikken?

Wat jij nodig hebt op een weekendavond

is een leidraad. Een gids. Een bijbel. Volg

enkele tips van onze partyagenda en je be-

landt nooit meer op een fout feestje. Of het

moest het concept zijn, uiteraard.

The Vaccines Ancienne Belgique Brussel maandag 19 december

Welgezinde persmuskieten bewieroken de debute-rende Britse band als een allegaartje van Arctic Monkeys, The Kinks, The Ramones en The Strokes. Uit loutere zielsverrukking en opwinding hebben rockjournalisten klaarblijkelijk slechts één hand vrij om hun recensie over deze groep te typen. Wij zijn benieuwd of jij met beide poten een ten volle toe-komend applaus zal geven tijdens hun concert in Brussel. The Vaccines, dé remedie tegen een beroerde, koortsige muziekindustrie.

KerstTD Axion Geeldonderdag 22 december

Het knaphandige concept ‘uitgaanstips’ interpreteer je best ruim. Een bijbel waarschuwt eveneens voor ondeugd en dwaling. We kunnen met grote stellig-heid beweren dat de Kerst TD onversneden tijdverlies is. Aanwezigheid is een hoofdzonde. Verheug je op koude hamburgers, warm bier en bibberende jonk-vrouwen met een surplus aan klederdracht. Wees op je hoede, deze waarschuwing kan evenzeer een ongure misleiding zijn opdat wij meer ruimte voor onszelf hebben. We zitten in jouw hoofd, niet waar?

Music For Life slotavond Groenplaats Antwerpenvrijdag 23 december

Geveinsde sentimentaliteit van radiopresentatoren doet niet ons verkleumde hart warmlopen, wel ons fraaie achterwerk. Die hinderlijke kwaal is bovendien het thema van Music For Life dit jaar. Ironie in haar reinste, ongerepte vorm. Ach, lever maar een ver-zoeknummer in aan het Glazen Huis en zak eens door op de Groenplaats. Een nobele daad zorgt voor een deugddoende nachtrust. Zo lig je niet wakker van de nakende klimaatopwarming, de falende wereld-economie, het nucleaire programma van Iran of een republikeinse presidentskandidaat in de Verenigde Staten. En dat voor een paar euro? Doen!

Thin Lizzy Trix Antwerpenzondag 5 februari

Is jouw oudeheer het zat om telkens een gestreepte das of roze mannentanga onder de kerstboom te krij-gen? Met een ticket voor Thin Lizzy kijk jij samen met jouw vader naar de rockgroep van zijn jeugdjaren. Een midlifecrisis loert om de hoek, gegarandeerd! Weldra cruise jij met een spiksplinternieuwe cabriolet, rook je een jointje op de kosten van paps of verlekker jij je op een jeugdige, beeldschone deerne op z’n schoot. Vergeet geen zelfhulpboek voor moederlief naast de kerststal te leggen.

21

Onafhankelijk maandblad voor onafhankelijke zielenMeistraat 5 2000 Antwerpen03 220 57 99

Hoofdredactrice: Lynn Symons

Redactie: Barbara Dzikanowice, Joren Geerts, Wies Jaspers, Marco Salamanca, Lynn Symons, Ken Voet

Eindredactie: Joren Geerts en Ken Voet

Lay-outredactie: Barbara Dzikanowice en Lynn Symons

Fotoredactie: Aberrant

Verantwoordelijke uitgever:Frank BaeyensMeistraat 52000 Antwerpen03 220 55 42frank.baeyens@plantijn.be

Aberrant is een uitgave van Plantijn HogeschoolMaatschappelijke zetel:Meistraat 5 2000 Antwerpen03 220 57 99

COLOFONVOLGENDE MAAND

Gespot in Antwerpen: de superfan

2012: hoe besteed jij je laatste jaar op aarde?

De studentenjaren van Tom Barman

DiaryDieHard

Aff Skynetblogs

English Antique Dolly

24