Ziekte is een kwestie van ontwikkeling:

Van geest (bewustzijn) naar psyche,Van psyche naar lichaamsfuncties,

Van lichaamsfuncties naar de organen en weefsels van het lichaam

Filosofie

• Elk organisme heeft van nature een drang tot instandhouding en zelfgenezing, dit noemen we de levenskracht of het zelfgenezend vermogen.

• De natuurgeneeskunde ziet de mens als een geïntegreerd geheel, een eenheid van lichamelijk, mentaal en emotioneel functioneren. Zijn organen en orgaansystemen bevinden zich in een voortdurende wisselwerking met elkaar.

• Daarbij wordt geprobeerd het zelfgenezend vermogen van de cliënt te stimuleren en de harmonieuze / gezonde verhouding van de cliënt met zijn omgeving weer te herstellen.

• De natuurgeneeskunde gebruikt methoden waarbij het principe nooit schaden (naar Hippocrates) voorop staat.

Oorzaak van lichamelijke ziekte

• Proces van VERGIFTIGING: vervuiling van bloed- en lichaamsvochten

Behandeling van lichamelijke ziekte

• Proces van ONTGIFTIGING: uitscheiding, reiniging van bloed- en lichaamsvochten

Voorbeelden

• Een hartinfarct lijkt soms bij verrassing te komen, bij nadere beschouwing blijkt in de meeste gevallen dat er heel wat verstoringen aan vooraf zijn gegaan.

• Kanker, multiple Sclerose,… zijn altijd het eindstadium van een min of meer lang proces

Lichamelijke ziekte (vergiftiging)

• Het toenemen van het gifgehalte• Interne vergiftiging/ontstekingshaarden• Gevolg: overbelast geraken van het

reinigingsorgaan• Giftstoffen zetten zich vast• Een klacht als noodsignaal

Genezing (ontgiftiging)

• Goede samenstelling en zuiverheid / goede vitaliteit en gezondheid.

• Grondgedachte van de reiniging van lichaamsvochten de humoraalpathologie.

• Duitse arts Dr. Reckeweg leer van de zelfvergiftiging.

• Ontwikkelde de 6-fasen tabel: oplopend van licht verontreinigd tot zwaar vervuild.

• Ziekte: schadelijke stoffen verbannen.• Door ontgifting van het lichaam kan het lichaam

Fase 1 tot en met 3: humorale fasen

• Beschadiging BUITEN de lichaamscellen = vervuiling van bloed- en lichaamsvochten

• Extra- cellulaire verontreiniging vraagt een MAXIMALE behandelingprognose

• Hierbij is het ontgiften in de eerste drie fasen succesvol. Deze eerste drie fasen (excretiefase, reactiefase en depositiefase) zijn de relatief goedaardige en te genezen aandoeningen.

Fasen 4 tot en met 6: cellulaire fasen

• De beschadiging BINNEN de lichaamscellen = vervuiling van de cellen

• Intra- cellulaire verontreiniging vraagt een MINIMALE behandelingsprognose

• Tussen extra-cellulair en intra- cellulair ligt de biologische grens

• Bij fase vier tot zes zijn de celenzymen in toenemende mate door homotoxine beschadigd en min of meer niet tot werken in staat. De laatste drie fasen (impregnatiefase,degeneratiefase en neoplasmafase) komen grotendeels overeen met de ongeneeslijke aandoeningen.

Zes zelfvergiftigingsfasen

• Iedere fase vraagt om een andere therapeutische ondersteuning.

• Naarmate de gifaanvoer langer aanhoudt kan de zelfreiniging van het lichaam via lever,lymfe, longen, spijsverteringskanaal, huid en nieren ontoereikend worden.

• Dit leidt tot vergiftigingen van de lichaamsvochten en op een gegeven moment van de cellen en daarmee tot klachten.

• De klachten zijn een poging van het lichaam (de natuur) om de gifstoffen om te zetten en zich ervan te ontdoen. Naarmate dit mechanisme langer aanhoudt worden de klachten ernstiger en moeilijker ‘terug te draaien’.

Fase 1: De excretie- of uitscheidingsfase

• Een inwendig reinigingsproces• Het teveel aan gifstoffen wordt op een natuurlijke manier

uitgescheiden door de nieren (urine), de huid (transpireren), de darmen (ontlasting), de longen (koolzuur) en de baarmoeder (menstruatie).

• Zijn deze organen overbelast, gebruikt het lichaam zijn zogenaamde ‘noodventielen’met verhoogde uitscheiding tot gevolg: verkoudheidsaandoeningen (slijmen, hoesten), niezen, overmatig zweten, slijmafscheiding uit de neus, keel en mond, overmatig en dik traanvocht, gebrek aan eetlust, stinkende adem, enzovoort…

• De afvoer van (emotioneel) gif kan zich ook uiten in lichtgeraaktheid en irritatie

Fase 2: De reactiefase

• De reactie- of ontstekingsfase.• Lukt het niet om de gifstoffen via de uitscheiding kwijt te

raken, dan gebruikt het lichaam andere hulpmiddelen. • In de eerste plaats de ontsteking en in de tweede plaats

de koorts. • Een ontsteking is een zogenaamde acute ziekte van ons

organisme om afvalstoffen onschadelijk te maken. • In de reactiefase horen naast koorts en griep en

ontstekingsreacties zoals neusverkoudheid, longontsteking, blaasontsteking enzovoort, ook eczeem en huiduitslag thuis.

• Op het psychisch vlak uit de reactiefase zich in woedeaanvallen, huilbuien en conflicten opzoeken met de omgeving.

Fase 3: Depositiefase

• De depositie-, bewarings-, afzettings-,neerslag- of verslakkingsfase.

• Lukt het niet om afvalstoffen via uitscheiding en ontsteking onschadelijk te maken dan kiest het lichaam voor een andere oplossing, namelijk het afzetten van schadelijke stoffen in de minst belangrijke weefsels.

• Dit gebeurt om de vitale organen als hersenen, hormoonklieren, nieren enzovoort te beschermen.

• Deze weefsels zijn bij voorkeur het bindweefsel, de spieren, pezen en gewrichten.

• Deze fase wordt ook wel de stille fase genoemd.

De biologische grens

• Tot nu toe speelt alles zich af in het vloeistofsysteem van het lichaam.

• Fase één tot en met drie behoren daarmee tot de humorale fase. Ziekten in deze fasen noemen we acute ziekten.

• Acute ziekten hebben het vermogen en het doel het lichaam te genezen, afvalstoffen op te ruimen en de doorstroming te bevorderen.

• Natuurgeneeskundig proberen we deze processen juist te ondersteunen door de uitscheiding te stimuleren.

Fase 4: Impregnatiefase

• De impregnatie-,indringings- of verzadigingsfase• De gifstoffen dringen de cel binnen. Evenals bij de

depositiefase blijft de schade hier beperkt tot een groepje cellen of een orgaan. De cel kan nog herstellen.

• Hier wordt geprobeerd zoveel mogelijk gifstoffen in zo weinig mogelijk cellen onder te brengen.

• Als de zich opgehoopte giftige stoffen niet meer kunnen worden uitgescheiden of opgeslagen, slaan ze terug op verzwakte organen. Ze dringen de celwand binnen en beschadigen de celstructuur. Als gevolg daarvan worden organen beschadigd.

Fase 5: Degeneratiefase

• De degeneratie- of ontaardingsfase.• De cellen zijn zo beschadigd dat zij niet meer kunnen

herstellen.• In deze fase zijn de cellen gezwicht voor de druk van de

voortdurende stroom van binnengedrongen gifstoffen.• Intracellulaire structuren worden aangetast en tenslotte

vernietigd.• Aandoeningen die samenhangen met deze fase van

vervuiling zijn bijvoorbeeld: tuberculose, multiple sclerose, verlamming, levercirrose, werveldegeneratie, schrompelnieren en steriliteit.

Fase 6: Neoplasmafase

• De laatste fase is de fase van de woekering. De celhuishouding is zover ontregeld door voortdurende beschadiging, dat cellen zich niet meer storen aan het groter geheel, maar 'voor zichzelf beginnen' ten koste van hun omgeving en uiteindelijk ten koste van zichzelf. Het is de fase van gezwelvorming, van kanker.

• Hier beschadigen afvalstoffen de celkern met haar chromosomen. De celdeling wordt verstoord en er kan woekering van sommige cellen ontstaan. In deze fase kunnen kankerbevorderende gifstoffen, de zogenaamde carcino-toxines, zwakke plekken in het weefsel aangrijpen en kanker veroorzaken. Alles wijst er echter op dat deze carcino-toxines slechts daar hun verwoestende werking kunnen uitoefenen waar reeds lange tijd een onophoudelijke of bijzonder ernstige vergiftiging heeft plaatsgevonden.

Therapeutische benadering

• Op lichamelijk niveau is de zelfvergiftiging vanuit de darm de meest voorkomende aanleiding voor ziekte.

• Reiniging van de darm en gezonde voeding zijn vanuit dit standpunt dan ook een sleutel naar een effectieve uitscheiding van afvalstoffen.

• Vaak wordt een genezing voorafgegaan door een tijdelijke verergering van de klachten.

• Door de behandeling komen de in het weefsel gedeponeerde gifstoffen vrij, die een tijdelijke verheviging van symptomen kunnen geven.

• Ook ziekten die vroeger onderdrukt zijn met antibiotica, hormoonzalf en dergelijke, kunnen weer terugkomen.

• Deze middelen onderdrukken het op genezing gerichte reactieproces van het lichaam waarbij de ziekte blijft bestaan maar dan dieper weggedrukt wordt.

• Als door therapie de levenskracht weer sterker wordt, steken deze ziekten weer de kop op. Een nieuwe kans om beter te worden.