Een ongewone nonnenkap

Jullie moeten weten dat er in Lombardije een klooster ligt dat om zijn heiligheid en godsvrucht wijd en zijn vermaard is. Daar verbleef, samen met andere zusters uit welgestelde families, een jonge non van adellijke afkomst een buitengemene schoonheid, die Isabella heette.

Toen ze op zekere dag een familielid op bezoek kreeg, werd ze van achter de spreektralis verliefd op een knappe jongeman die haar bezoeker vergezelde.

Hij bleek niet ongevoelig voor haar bevalligheid en voor het verlangen dat uit haar blik sprak en ontstak voor haar in vuur en vlam.

Geruime tijd slaagden ze er in om met deze onvervulde liefde te leven. Toen hun frustratie ten slotte ondraaglijk werd, vond de jongeman een middel om in het grootste geheim tot in haar kloosstercel door te dringen, en nadat zij hem daarbij niet had afgewezen, zocht hij haar meer dan eens op.

Maar op een nacht, toen hij Isabetta’s cel verliet en het klooster uit sloop, werd hij, zonder dat hij of zij er erg in had, opgemerkt door een van de andere nonnen, die hierover een paar medezusters inlichtte.

In een eerste opwelling wilden ze de boosdoener aanbrengen bij de abdis, moeder Usimbalda, naar de mening van haar geestelijke dochters een vrouw van onbesproken levenswandel.

Bij nader inzien leek het hun echter verstandiger de zondares door de overste zelf op heterdaad te laten betrappen, zodat geen ontkennen mogelijk zou zijn.

Onwetend van dit alles ontving Isabetta haar minnaar op een nacht nogmaals in haar cel, wat de spiedende nonnen meteen in de gaten hadden. Ze wachtten tot de nacht een eind gevorderd was en verdeelden zich op het gepaste moment in twee groepen.

De eerste bleef bij de celdeur op de loer staan, de andere spoedde zich naar de kamer van de abdis, bonkte op haar deur en riep op de vraag wat er aan de hand was:

“Staat u vlug op eerwaaarde moeder! We hebben ontdekt dat Isabetta in haar cel een jongeman op bezoek heeft.”

De kloostermoeder vertoefde die nacht toevallig in het gezelschap van een priester, die ze geregeld in een kist binnensmokkelde.

Ze vreesde dat haar deur het wel eens onder het ongeduld en de opwinding van de nonnetjes zou kunnen begeven en daarom sprong ze als de bliksem het bed uit en kleedde zich in het donker zo goed en zo kwaad als dat ging aan.

Maar in haar haast greep ze in plaats van de geplooide sluier die kloosterzusters dragen, de broek van de priester en trok die – zonder haar vergissing te merken – over haar hoofd. Waarna ze schielijk de kamer verliet en de deur achter zich op slot deed met de woorden:

“Waar is de duivelin?”

De zusters, die niet eens het vreemde hoofddeksel van moeder-overste opmerkten, namen haar mee naar de cel.

Nadat ze de deur hadden opengebeukt, stormden ze naar binnen en troffen de twee geliefden naakt in elkaars armen aan.

Totaal overdonderd door de plotselinge inval en niet wetend wat te doen, bleven zij als versteend liggen.

De nonnen grepen Isabetta meteen vast, sloegen een deken over haar heen en voerden haar op bevel van de abdis naar de kappittelzaal.

De jongeman bleef in de cel achter, kleedde zich aan en wachtte het verdere verloop van de gebeurtenissen af,

vastbesloten zijn geliefde met hand en tand te verdedigen tegen al wie een vinger naar haar durfde uit te steken.

In de kapittelzaal nam moeder-overste plaats in haar zetel en begon het nonnetje in aanwezigheid van de voltallige kloostergemeenschap, te overladen met de zwaarste verwijten die zelfs een publieke vrouw ooit heeft moeten aanhoren.

Ze wreef haar onder de neus dat zij een onuitwisbare smet zou werpen op de heiligheid, de zedigheid en de goede naam van het klooster als haar schaamteloze gedrag buiten de kloostermuren ruchtbaar werd, waarna ze haar de strengste straffen in het vooruitzicht stelde.

Het jonge nonnetje dat zich van haar schuld bewust was en geen zinnig antwoord kon bedenken, stond er bedremmeld en beschaamd bij, en haar stilzwijgen was zo pijnlijk dat de toeschouwers medelijden met haar kregen.

Terwijl de abdis vuur bleef spuwen, waagde de non het haar ogen naar haar op te slaan. Toen ze de merkwaardige hoofdtooi van haar overste in de gaten kreeg, en de broekriempjes aan weerszijden van haar hoofd zag bengelen, begreep ze meteen hoe de vork in de steel zat. Ze vatte moed en zei:

“Eerwaarde moeder, knoopt u om godswil eerst uw kap vast voordat u mij de les leest.”

De priorin die de wenk niet doorhad, schreeuwde:

“ Welke kap, gemene slet? Heb je ook nog het lef om hier grapjes staan te verkopen? Vind je dat dit het moment is om te schertsen?”

Maar Isabetta volhardde: “Eerwaarde moeder, ik verzoek u nogmaals uw kap vast te knopen en me pas daarna toe te spreken.”

Toen pas richtten ook de andere nonnen hun blik op de abdis, die haar hoofd betastte en samen met de toeschouwers de betekenis van Isabetta’s woorden begreep.

Toen de kloostermoeder besefte dat zij zich aan dezelfde zonde had schuldig gemaakt en dat iedereen het bewijs daarvan had gezien, begon ze opeens uit een heel ander vaatje te tappen.

Ze besloot dat het onmogelijk was de prikkel van het vlees te weerstaan en gaf alle zusters verlof om in het vervolg hun vertier te zoeken waar ze dat maar konden vinden, op voorwaarde dat het, zoals dan dan toe, discreet gebeurde. Waarna ze Isabetta liet gaan en opnieuw bij haar priester onder de lakens kroop.

Ook Isabetta keerde in de armen van haar geliefde terug en ontving hem nog talloze keren zonder zich ook maar enigszins te storen aan de afgunst van haar medezusters.

.