Vader en dochter hielden een koninklijk bal dat verstoord werd door Bello’s overlijden. Al snel

adopteerden ze Fishes, een poes die erg geliefd werd door Toby en Madelief.

Meet lees je nu!

Dinsdag ochtend, Toby is pas uit zijn werk en heeft promotie gemaakt. Dat nachtwerken valt best mee.

Wanneer hij thuiskomt, slaapt Madelief nog, maar niet lang meer. Ongeveer twee uurtjes totdat Madelief

beneden zal zijn.

Toby maakt alvast het ontbijt, dan moet hij straks niet meer snel iets in elkaar flansen en kan Madelief lekker

ontbijten.

Ja, die Madelief. Het is toch een prachtig kind, zowel van innerlijk als uiterlijk. Wat is Toby blij dat hij deze

uitdaging van zijn moeder heeft geaccepteerd. Nu nog hopen dat Madelief dat ook wil.

‘Hm, lekker, pannenkoeken!’, brengt Madelief nogal opgewekt uit.

‘Goedemorgen,’ glimlacht Toby, ‘lekker geslapen?’

‘Ik denk het wel’, zegt ze en gaat op een niet zo handige manier zitten. ‘Ik heb iets raars gedroomd…’

‘Ik was een echte prinses en ik heette ook Catharina, netzoals we laatst speelden! En toen kwamen er

allemaal kamelen ofzo in mijn kasteel en die begonnen met mij te dansen’, vertelt Madelief.

‘Zo, dat is nogal een rare droom! Ik heb niks gedroomd… Ik heb ook niet geslapen. Ik moest werken.’

legt Toby uit.

‘In de nacht werken’, zegt Madelief terwijl ze in haar pannenkoek snijdt, ‘lijkt me stom. Dan slaap je toch de

hele dag?’

‘Het valt wel mee… Als jij naar school gaat, dan ga ik slapen.’

Even is het stil, maar dan merkt Toby iets op. ‘Volgensmij moet jij nu al naar school!’

‘En dan ga jij nu slapen!’ vervolgt Madelief hem.

‘Tot zo, veel plezier op school’, roept Toby nog toe.

En inderdaad, Toby gaat slapen.

Het duurt niet lang, of hij valt in slaap en daarna komt Madelief al weer thuis. De tijd vliegt als je slaapt!

‘Ik moet zo weer gaan werken, ik heb andere uren’ meldt Toby nadat Madelief uitgelegd heeft wat er op

school is gebeurd.

‘Ben ik dan alleen thuis?’ vraagt Madelief en kijkt naar de tv.

‘Ja, met de twee katten, dus je bent niet alleen’ grapt Toby.

‘Dan weet ik al wat ik ga doen’, zegt Madelief zelfzeker.

‘Hoe bedoel je, dan weet ik al wat ik ga doen?’ vraagt Toby.

‘Ik ga eerst even een film kijken want die lijkt me leuk, en dan ga ik huiswerk maken en ondertussen speel ik

wat met de katten’, legt ze uit.

‘Weet je zeker dat je je huiswerk dan nog gaat maken?’ vraagt Toby die er niet zoveel vertrouwen in heeft.

Madelief knikt. ‘Dat weet ik héél zeker’, knipoogt ze.

‘Dat wil ik dan weel eens zien’, zegt Toby mysterieus en vertrekt naar zijn werk.

‘Zo, eerst die jas uit’, zucht Madelief.

‘En nu, filmtijd’ giechelt ze en installeert zich op de bank, naast Felix.

Als de film eindelijk ten einde is gelopen, wilt Madelief weer rond zappen maar beseft dan dat er nog wat

anders gedaan moet worden.

‘Huiswerk’, zegt ze in zichzelf en aait Felix. ‘Jij moet lekker geen huiswerk maken, he, jij moet niks doen’

zegt ze.

Het is ondertussen donker geworden wanneer haar huiswerk af is. Haar volgende stap; op zoek gaan naar iets eetbaars. Onderweg naar de ijskast ziet ze Fishes,

die ze vrolijk begroet.

Zelfstandig werken is voor Madelief geen probleem, ze redt zich wel.

Ze neust wat in de ijskast, in vindt dan toch iets interessants.

Madelief is bijna jarig. Morgen zal ze een tiener worden. Ze kijkt er naar uit, vooral dat de school niet meer zo

lang duurt. Maar langs de andere kant is ze zenuwachtig. Een grote school, met grote mensen en

allemaal nieuwe vakken.

Ze blijft niet lang piekeren, en besluit te gaan slapen.

Het is een uur in de nacht en Toby komt thuis. Er is niemand beneden, behalve Fishes.

Hij neemt wat te eten en kijkt de tafel rond. Madelief heeft gelijk, dat huiswerk is weldegelijk gemaakt!

Ook Toby gaat na een tijdje toch slapen. Heel moe is hij niet, maar alleen beneden blijven is ook niks.

Bovendien is hij morgen vrij, en Madelief is jarig. Dan wil je toch niet slapen, op de verjaardag van je dochter?

Madelief wordt wakker, en staart even voor zich uit. Ze kijkt even naar de vlinders voor haar. Er schiet haar iets

te binnen. Vandaag is ze jarig!

Ze duwt het deken van haar af, en staat op. Met een grote glimlach loopt ze naar beneden.

Daar komt ze Toby, die al aangekleed is, tegen. ‘Goedemorgen’, zegt hij. ‘Morgen’, antwoordt Madelief vrolijk en neemt nog wat pannenkoeken van gisteren.

‘Ja, neem die pannenkoeken maar, ik heb niks anders kunnen maken’, legt Toby uit.

Zelf neemt hij ook een bordje, en schuift vervolgens aan tafel.

‘Ik moet nog iets zeggen, Madelief’, zegt hij rustig. Madelief legt haar vork neer en luistert aandachtig. ‘Gefeliciteerd met je varjaardag!’ roept Toby blij en lacht. Madelief, die iets totaal anders had verwacht,

lacht terug en bedankt Toby.

‘Tot straks, mijn bijna-tiener!’ zegt Toby wanneer Madelief naar school vertrekt.

‘Dag dag, papaatje’, giechelt Madelief.

Even later stapt ze de bus in, voor de laatste keer in deze schoolbus met deze kinderen van dezelfde leeftijd

als Madelief zelf.

Nadat Toby even zijn slaap heeft ingehaald, gaat hij naar beneden en wacht op Madelief.

Ondertussen speelt hij wat met Fishes. ‘Pak het dan, pak het, pak het!’ zegt hij opdringerig. De poes springt wild heen en weer maar krijgt het stokje niet te pakken.

De deur vliegt met een klap open, waardoor Fishes even stopt met springen.

‘Daar zul je Madelief hebben’, vertelt Toby.

‘Papa! Ik heb een tien!’, roept Madelief al rennend.

Met een brede glimlach zwaait ze het blad heen en weer. Toby bergt het stokje op en richt zijn aandacht

dan aan Madelief.

‘Een tien! Op je verjaardag! Fantastisch, meid!’, feliciteert hij Madelief.

‘Ja, goed he!’, roept ze enthousiast.

Ze springt nog even in het rond, en laat wat luide kreten horen, maar gaat dan naar boven en bergt het op.

Toby, die apetrots is op Madelief, neemt plaats achter de tv.

Even later komt Madelief langs Toby zitten. ‘Papa, ik denk ineens dat ik straks groot wordt… En, al mijn

vriendjes op school dan?’ begint Madelief te vertellen en maakt er een vraag van.

‘Je vriendjes zullen ook wel groot worden, en je zal ze vast herkennen, en anders heb je mij toch nog? En de

katten?’ stelt Toby haar gerust.

‘Ja,’ zegt Madelief, ‘da’s waar’

‘Maak je er maar niet druk om, het leven als tiener is heel fijn!’ glimlacht Toby en knuffelt Madelief.

‘Ja? Een fijne tijd?’ vraagt Madelief. ‘Een heel erg fijne tijd’, lacht Toby.

Na die woorden kan Madelief al niet meer wachten om op te groeien naar die fijne tijd. Meteen zet Toby de

taart neer, en Madelief blaast wat ballonnen op.

‘Klaar?’ vraagt Madelief.

‘Jij moet er klaar voor zijn, ik niet’, lacht Toby.

Ze denkt nog even na over haar wens, blaast de vele kaarsjes uit en wacht dan op de welbekende tintelingen.

Toby moedigt haar aan, en is zelf benieuwd. Hoe zal ze eruit zien? Zal ze erg van gedrag veranderen?

Maar er is niet veel veranderd qua uiterlijk. Nog steeds die felblauwe ogen, dat lichte haar en het lieve

gezichtje.

Madelief bekijkt haar kleding en ook zichzelf. Het bevalt haar allemaal wel.

‘Dus,’ begint Toby als ze aan een stuk taart zijn begonnen, ‘wat is je wens?’

‘Ik heb gekozen voor rijkdom…’, begint Madelief te vertellen, ‘een aantal centjes hebben is altijd fijn. En om

die centjes te verdienen, wil ik graag de top van de rechtsgeleerdheid behalen.’

‘Zo, da’s niet niks’, zegt Toby.

Madelief steekt een stuk taart in haar mond en glimlacht.

Toby twijfelt om te beginnen over de adoptieuitdaging, maar zwijgt dan toch. Dit is niet het goede moment.

Na een korte stilte begint Toby toch te praten. ‘En, weet je al wat voor cadeau je zal krijgen van mij?’

‘Je hebt een cadeau… Een auto?’ grapt Madelief.

‘Nee,’ lacht Toby, ‘ga maar boven kijken, in de badkamer…’

Boven op de badkamer, vindt ze niet alleen makeup, maar ook een prachtige ketting met haar naam erop.

Ook trekt ze wat nieuwe kleren aan, en gaat vervolgens naar beneden.

‘Bedankt, papa, het is een prachtig cadeau’, glimlacht Madelief.

‘Een prachtig cadeau voor een prachtige dame’, lacht Toby en knuffelt Madelief nog harder.

‘Ik vind deze ketting heel mooi’, zegt Madelief nog eens.

Toby laat haar los en bekijkt haar goed. Ja, Madelief is prachtig.

‘Leuke kleren ook’, zegt Toby plots.

‘Dankje’, giechelt Jasmine.

Terwijl Madelief haar kamer wat renoveert, vermaakt Toby zich met de katten.

‘Felix, heb je de nieuwe Madelief al gezien? Ze is een mooie dame’, vertelt hij, ‘en het lijkt wel alsof ik verliefd

ben. Ik blijf gewoon over haar praten!’

Tevreden knikt Madelief en kruipt daarna in haar pyjama. De nieuwe dag van haar nieuwe leven als

tiener is volledig geslaagd. Ze ziet er goed uit, geweldig cadeau gekregen, een vader die bijna verliefd is, een

goedgekeurde wens en een prachtige kamer. Wat wil je nog meer?

Madelief hoort die volgende ochtend vreemde geluiden. Getik, gekras, gebonk. Madelief opent haar ogen en

werkt zich uit bed. Ze ziet dat Felix weer eens maf aan het doen is.

‘Moet je me daarom wakker maken?’ vraagt Madelief aan Felix.

‘Moet je aandacht? Is dat wat je nodig hebt?’

Madelief tilt Felix, als hij eindelijk stil staat, op en knuffelt hem. Felix spint hoorbaar en geeft Madelief

kopjes.

‘Wat ben je een lieve kat, Felixje’, lacht Madelief.

Plots komt ook Fishes binnen. ‘Och, ja, jij bent ook een lieve poes’, zucht Madelief en lacht om Fishes die zich

buitengesloten voelt.

‘Je moet niet zo kijken, straks ben jij aan de beurt voor mijn vertroeteling, eerst Felix afronden.’

Felix krijgt een laatste aai over zijn kopje en al meteen trippelt Fishes naar Madelief, alsof ze verstond wat

Madelief net zei.

‘Ja, Fishes, jij bent een lieve kat, hoor. Net zo lief als Felix’, zegt Madelief met een hoog stemmetje.

Als Madelief genoeg heeft van Fishes, besluit ze naar beneden te gaan. Totdat ze plots de computer ziet er haar iets te binnen schiet. Waarom niet kijken of haar

droomcarrière erbij staat?

En met geluk! Ze wordt om 14u opgehaald om aan de slag te gaan als archivaris.

Glimlachend gaat ze naar beneden, waar ze Toby ziet.

‘Goedemorgen, pap, ik heb goed nieuws’, zegt ze en kan bijna niet wachten om het te vertellen.

Toby antwoord niet dus zegt Madelief maar meteen dat ze een baan heeft gevonden.

‘Oh’, mompelt Toby.

‘Wat enthousiast’, zegt Madelief sarcastisch.

‘Ja, ik ben eventjes met wat dingen… En…’ Toby verlaat de tafel.

Wat is die opeens raar, denkt Madelief.

Als ze buiten de schoolbus voorbij ziet rijden, kleedt ze zich gauw om en gaat naar buiten waar ze meteen in

een en al onkruid trapt.

‘Gezellig,’ zucht ze, ‘en ook nog eens regen’

Binnen, lekker droog, zit Toby een boek te lezen. Af en toe piept hij naar de tv als hij gejuich hoort en er dus

gescoord wordt. Maar merendeels leest hij in het techniekboek, wat hem niet erg interesseert.

Hij heeft genoeg van het lezen, en de match op de tv is afgelopen. Tijd om wat te eten, denkt hij en gaat naar de keuken waar hij een aantal boterhammetjes maakt.

Wanneer Madelief uit school komt, regent het nog steeds. Meteen checkt ze brievenbus die blijkbaar goed

gevuld zit met rekeningen.

Mijn vader is toch ook een speciaal geval, denkt ze en raapt de rekeningen bij elkaar.

Ze verafschuwt de omgeving waarin ze op dit moment in loopt. Veel onkruid, oude en doorweekte kranten,

uitgebloeide bloemen waar geen leven meer inzit… Dit moet dringend verbeteren.

Madelief zwaait de deur open en ziet Toby aan tafel zitten.

‘Ik heb nog wat rekeningen gevonden, heel wat’, zegt ze zo vriendelijk mogelijk.

‘Oh, geef maar hier’, antwoordt Toby zonder Madelief aan te kijken en neemt nog een hap.

‘Waarom zo’n haast?’ vraagt Toby als ze Madelief heen en weer ziet lopen.

‘Ik moet zo werken, weet je nog? Vanochtend?’

‘Hoezo? Werk? Wat werk?’ vraagt Toby en staat, na het bekijken van de rekeningen, op.

Madelief zucht en lacht om Toby die nergens iets van weet.

‘Ik vertelde je vanochtend dat ik een baan heb, en om 14u word opgehaald, het is nu tien voor dus ik moet

opschieten’, vertelt Madelief en verdwijnt de badkamer in.

Wanneer Madelief uit de badkamer komt, is Toby nergens te bekennen.

Wat heeft hij toch vandaag?, denkt Madelief, is hij gewoon zo of is dit alleen vandaag?

Toby wrijft met zijn handen over zijn natte arm.

Het is 15u in de middag en nu pas gaat hij in bad. Volgens Toby komt het allemaal door zijn werk. De niet-

oplettendheid, lui zijn, geen aandacht meer voor Madelief…

Hij leunt wat naar achter en ontspant zich van kop tot teen.

Ik moet het nog aan Madelief vertellen, dat adoptiegedoe, denk hij plots. Maar ach, dat kan

wachten, Madelief heeft het vast te druk met haar werk en school.

Hij geniet nog even van het warme bad, maar staat dan op.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

4 Madelief

Het einde is hier :]

Tot de volgende, people!