Wij waren dus uitgenodigd bij RAP om iets digitaal ruimtelijks te doen, leuk! altijd doen natuurlijk! Als je niks aan digitale innovaties doet dan hoor je er toch niet meer bij tegenwoordig. Voordat je het weet wordt je als digibeet in de hoek gezet! Bij RAP met hier the man himself wordt ook gewerkt met een op de pc aangesloten robot, fantastisch apparaat uit de automobielindustrie die ik zelfs laatst nog bij een vriendje zag die het apparaat gebruikt om films te maken. Wij mensen kunnen niks anders bedenken dan wat in ons DNA opgeslagen ligt. aangezien digitaal vakmanschap uit ons brein ontsproten is, is het dus een verlengstuk van menselijk handelen. Zo is een robot aangestuurd door een computer niet veel anders dan een hamer als verlengstuk van ons lichaam te zien. Maar goed het vraagstuk dus iets ruimtelijks te doen en wat is bij uitstek een nuttig bouwkundig ruimtelijk element : een trap! Een trap is bij uitstek een ruimtelijk dynamisch element die het mogelijk maakt horizontaal met verticaal te verbinden.

Natuurlijk ook wat andere randvoorwaarden als

• Zo min mogelijk afval • benutten technologie (directe lijn tussen ontwerp en productie) dus in dit geval

een enkelgekromde geometrie, dus vloeiende beweging • Snelle productie • Handelsmaten van de schuimblokken gebruiken, om de handelingen te

bepreken • Het schuim maakt de vorm, functie en de constructie, geen extra

productiemethoden, hooguit een coating.

Wat voor trap dan? Een trap kent vele verschijningsvormen, zo is er bijvoorbeeld ook de roltrap. In dit winkelcentrum in uzbekistan is net een nieuwe roltrap geplaatst. De plaatselijke bevolking heeft nog nooit zo’n innoverend diagonaal rollend fenomeen gezien. Tis effe wennen maar gaat lukken. Wij mensen moeten blijven veranderen, verbeteren liefst, stilstand is immers achteruitgaan. Innoveren moet! Helaas is de bouwwereld conservatief en hebben we heel wat overredingskracht nodig om de nieuwe technieken hun weg te laten vinden in onze gebouwen. Of wat dachten we van de kermistrap? Zo opperde iemand ook SCARPA ! deze fantastische architect heeft in een kantoorgebouw in Venetië een trap gemaakt met ongelijke treden. Het loopt behoorlijk lastig, maar ziet er wel inspirerend uit. Nu was iedereen enthousiast, dat werd de onderlegger vanaf waar wij ons ontwerp gingen finetunen want we hadden immers de overgang naar de robotics-toepassing gemaakt.

een beetje innoverende denker maakt van zo’n opdracht dus een feestje. En zo kwamen we dus op de sambatrap.

en dan was er nog het gegeven van dat blok piepschuim van 2,5x1,25x1,04m1, daar moesten we het maar mee doen! en dit dan transformeren naar de praktische sambatrap! Aangezien een trap gemiddeld genomen ongeveer een lijn van 45° beschrijft pasten de eerste twee uitgangspunten al snel bij elkaar. Als het blok schuin zou worden doorgesneden kon het ene gedeelte omgedraaid worden en (verhoogd) achter het eerste deel geplaatst worden. Eerst maar eens oefenen met de handsnijder en het proefblok dat was opgesteld. Met een langzame wip-wap beweging werd de snijder door 2 man door het blok begeleid, dat begon er al aardig op te lijken. Het idee werd dan ook om langs een sinuscurve de traptreden te laten ontstaan. Maar wat voor afmetingen willen we dan voor de op- en aantreden hanteren werd het volgende vraagstuk. Ongeveer 10cm optrede en 20 cm aantrede per trede was het eerste idee, op die manier zouden 2 treden samen (links en rechts) ongeveer een verloop van 1 op 1 creëren. De mannen met enige kennis van Rhino gingen hiermee na de eerste workshop aan de slag. Het bleek dat de trap op deze manier toch wel erg flauw zou worden. De op- en aantreden werden ietwat aangepast zodat toch een helling van gemiddeld 45° benaderd werd. Deze kleine, steile trap kan bijvoorbeeld als tijdelijke trap op de bouwplaats, of als aanvulling bij een tijdelijke expositie worden toegepast. Na de presentatie op de 2e workshop dag werd geopperd dat enige frivoliteiten en sculpturaliteiten het ontwerp wellicht zouden versterken. Esthetisch gezien zeker een meerwaarde, maar anderzijds doet het ernstig afbreuk aan het uitgangspunt van geen materiaalverlies. Deze ideeën hadden we zelf ook al wel naar elkaar uitgesproken, maar sneuvelden telkens dankzij dit uitgangspunt. Zodoende hebben we ons nog gefocust op de uitvoering van de koppeling van de verschillende onderdelen. Die zouden als puzzelstukjes aan elkaar gekoppeld moeten kunnen worden, zodat ook een modulair systeem ontstaat. Helaas, ook dat creëerde materiaalverlies, maar additief materiaalgebruik wilden we eigenlijk ook niet (stalen pinnen, deuvels bv).... De uiteindelijke afwerking van de trap werd ook onder de aandacht gebracht, Maurice Nio gaf aan dat hij in het verleden ook menig trap van EPS had bedacht. Dat deze niet wijdverbreid zijn toegepast ligt in het feit dat de afwerking van de trap een kostbare aangelegenheid blijkt te zijn. Als we daar toch iets op konden bedenken... Voor de afronding van onze trap hebben we er uiteindelijk toch voor gekozen om het standpunt materiaalverlies te laten prevaleren boven een ‘spannendere’ uitstraling. Hierdoor is het ontwerp gebleven zoals het was tijdens de 2e workshopdag. Vlak voor de productie heeft Wessel ons laten weten dat er enige discontinuïteit in het ontwerp zat, door een kleine aanpassing van zijn kant is dit min of meer verholpen. Tijdens de productie bleek het ontwerp zeer gedegen te zijn, want de hete draad beet zich er tot twee keer toe op stuk. Maar aan het einde van de dag was de trap dan toch echt een feit. Wellicht iets flauwer lopend dan in ons hoofd bedacht was, maar al met al toch wel

een mooi strak resultaat. De workshop was voor ons een eyeopener op het gebied van toepassingen met robotica in de bouw. Daar waar veel dingen kostbaar en ingewikkeld waren in de bouw kunnen met behulp van robots juist toegankelijk worden voor innovatieve architectuur. Ondanks dat het maar een workshop van drie dagen is geweest vinden we het toch wel jammer dat we niet meer de koppeling tussen ontwerp, programmeren en de uiteindelijke output in de vorm van bewegingen in de robotarm voor elkaar te krijgen Jammer ook dat een beperkte kennis van Rhino ons belemmerde in het ontwerpproces. Maar het blijft interessant om te experimenteren met deze vorm van digitale productie. De robotarm is een veelzijdig instrument met vele mogelijkheden. Echter ook met keiharde grenzen. Het werken met een robot die een 1 dimensionale lijn / punt in een 3D omgeving aanstuurt vergt een andere manier van denken / ontwerpen. Juist hier ontstaan er spanningen en kansen die uitdagen tot ontwerpen! Kennis van de programmatuur en slimme 3d modeleer technieken zijn dan ook noodzakelijk om de grenzen goed te kunnen verkennen en benutten. RAP heeft ons weer een stap verder gebracht in het innoverend denken in de nog altijd zeer traditionele bouwwereld. Goed dat er een RAP en ook booosting is !