Liam draait zijn stoel even en staart naar de foto van hem en Chloé. Wat zou Chloé van hem denken als ze wist dat hij zo maar met een onbekend meisje op het internet flirtte, en ze elkaar deze woensdag zouden zien? Waarschijnlijk zou ze hem zo’n afkeurende blik geven, die hij zo haatte.

Hij besloot een reactie te geven op het geluid dat hem uit de gedachte aan Chloé die hem teleurgesteld aankeek opschrok. Hallo, ben je er nog? :PHij typte snel terug dat hij weg moest, ze zouden elkaar woensdag wel zien.

“Liam?” had ze gevraagd. “Ik heb liever dat je ziet hoe mijn lichaam is, dan dat je erover fantaseert en teleurgesteld word.” Hij had stiekem een beetje gebloosd, en vroeg haar wat ze dan wilde doen. Haar lichaam laten zien, had ze toen simpelweg gezegd.

Hij had zwakjes een beetje geprotesteerd, maar hij was altijd een slechte leugenaar geweest, als zijn internetvriendinnetje zei dat ze haar kleding uit wilde trekken, en dat niet in zijn fantasie gebeurde, dan wilde hij daar liever geen nee tegen zeggen.

Ze had haar kleding op de grond laten vallen alsof het de normaalste zaak van de wereld was, en paradeerde een stuk uitdagender in haar ondergoed door de kamer dan hij zelf zou durven. “En nu jij.” zei ze toen. Hij wilde haar niet teleurstellen, en bovendien had zij het ook gedaan, dus stripte hij ook tot zijn ondergoed.

Ongemakkelijk en lichtjes blozend was hij in zijn ondergoed voor de webcam gaan staan. Met ondeugend fonkelende oogjes had ze zelfs voorgesteld ook haar ondergoed uit te trekken. Hij had gezegd dat het niet hoefde, en dat hij het wel zou zien als daar de tijd rijp voor was, maar toen hij net op enter had gedrukt, had ze het al gedaan.

Ze lachte alsof het niets was en staarde hem vanaf zijn beeldscherm uitdagend aan. “Ga door,” had ze lacherig getypt. Liam kleurde dieprood. Zij mocht die moed dan wel hebben, maar hij zéker niet. Toch voelde hij zich een beetje gedwongen om haar ook wat terug te geven, en was hij ook naakt gaan staan.

Ze hadden elkaar een tijdlang aangestaard. Gewoon, in stilte, voor ze zich weer hadden aangekleed. Liam zou het nooit vergeten.

~

De volgende middag na school roepen Daniël en Noëlle de tieners even bij zich aan tafel. Daniël zou iets moeten vertellen, en het was dringend. Ietwat zenuwachtig gingen Chloé en Liam aan tafel zitten. Daniël neemt plaats op een stoel tegenover ze. ‘Goed, waar zal ik beginnen,’ zucht hij.

‘Chloé, Liam, een paar jaar geleden ben ik hier gekomen. Ik liep door het bos, en het maakte me niet uit wat er zou gebeuren. Ik had een nieuwe start nodig. Toen kwam ik deze kavel tegen. Er stond een armoedig huisje op, dat niet van iemand leek te zijn, ik ben naar binnen gegaan.’

‘Op tafel lag een boek, over de 10 generatie challenge. Het principe daarvan is dat de eerste een vrouw zoekt, en daarmee kinderen krijgt, die weer in dat huis gaan wonen, en kinderen krijgen, die weer verder gaan, enzovoorts. Ik weet dat dit allemaal een beetje plots komt, en jullie hoeven nog niet meteen te beslissen, maar-’ ‘Ik wil het wel doen.’

Liam glimlacht. ‘Kosten inwoning, toch.’ Chloé grinnikt. ‘Als jij het wilt doen, dan graag. Ik wil het liefst mijn eigen plekje later, en dit gesprek hoef ik ook niet echt nog een keer.’ Daniël knikt naar Liam. ‘In dat geval,’ hij glimlacht. ‘Ben jij de volgende stamhouder, Liam.’ Trots lacht Liam.

~

De dagen vliegen voorbij, en woensdag komt eerder dan verwacht. Liam fietst naar het bakkerijtje waar hij met Jess heeft afgesproken, met een zenuwachtig, opgewonden gevoel in zijn borst. Hij zet zijn fiets in het rek en zit er op. Hij is te vroeg –zoals gewoonlijk- maar hij vind het niet erg.

Hij staart een tijdje voor zich uit, en stelt zich zo veel mogelijk manieren voor voor het verloop van de dag, met Jess. Hij haalt haar voor de geest en droomt weg. ‘Liam?’ Hij herkent de stem. Ook al heeft hij hem nooit duidelijk gehoord, hij zou de stem uit duizenden herkennen. Het is de stem van Jess.