De vorige keer...De vorige keer...

Catstreet 5; Connor, Senna en Muffin

Het is een frisse woensdagochtend en Connor en Senna zitten samen in de keuken. Dat wil zeggen, Connor kookt en Senna zit in de vensterbank. “Ben je al helemaal klaar voor vanavond?” Connor kijkt om naar Senna, die een beetje afwezig naar het park achter hun huis staart. “Hm?” vraagt ze, terwijl ze betrapt opkijkt. Connor lacht uitbundig. “Kom op Sen, je praat er al de hele maand over! De bruiloft natuurlijk!”

Senna glimlacht afwezig. “Ik moet nog een jurk kopen, ik heb om twaalf uur met Hope afgesproken.” meld Senna. “Daar dacht ik aan.” verduidelijkt ze, als Connor nog geen duidelijke uitdrukking op zijn gezicht heeft liggen. Connor grinnikt en haalt twee kommetjes uit de keukenkastjes om daar dampende tomatensoep in te schenken. “Kom je eten?”

Senna schuift vlug bij Connor aan tafel en neemt een hap van de soep. Ze slaakt een verlekkerde zucht. “Heerlijk. Warm ontbijt, dat is lang geleden.” Connor glimlacht opnieuw. “Er is meer hoor. Ik ben blij dat ik het lekker gemaakt heb.”

“Weet je al wat voor jurk je wilt?” vraagt Connor nieuwsgierig. Senna schud haar hoofd. “Zoals ik al zei, je zult het vanavond zien.” “Aww.” mompelt Connor, terwijl hij grote puppy ogen opzet. Senna glimlacht. “Nee, dat schijnt ongeluk te brengen.”

Connor lacht en pakt haar hand. “Mijn bijgelovige vriendinnetje.” Senna lacht net zo vrolijk mee en knijpt in zijn hand. “En vanavond je bijgelovige vrouwtje.” Buiten toetert een taxi. “Dat zullen Hope en de taxi zijn.” meld Senna. “Je bijgelovige vriendinnetje gaat nu eventjes trouwjurk shoppen.” Ze staat op, gevolgd door Connor.

Connor omhelst zijn verloofde. “Je moet geen te mooie jurk uitzoeken he?” Senna kijkt hem vragend aan. “Hoezo? Ik moet toch wel een mooie jurk hebben?” Connor glimlacht. “Als je jurk té mooi is, valt jouw schoonheid niet meer op, en dat zou natuurlijk jammer zijn.” vleit hij. Senna glimlacht. “Slijmbal.” mompelt ze, maar ze bloost wel. Even luistert ze naar de taxi die nu ongeduldig hard toetert. “Tot vanmiddag.” groet ze, en ze drukt een vlugge kus op zijn lippen voordat ze wegloopt.

“Focus Senna!” grinnikt Hope, als Senna zodra ze de H&M tussen allerlei andere kledingstukken begint te kijken. “Trouwjurk.” herinnert ze Senna. Senna glimlacht quasi verontwaardigd. “Weet ik toch.” Samen lopen ze richting de bruidsafdeling.

“Wat denk je hiervan?” Senna heeft een lange, parelkleurige trouwjurk aan. Hope kijkt vertwijfelt naar naar Senna's spiegelbeeld. “Ik weet het niet. Misschien moet je, omdat je een speciale bruiloft hebt –'s avonds op de oprit- ook een speciale trouwjurk hebben. Een cocktailjurk ofzo bedoel ik.” meld ze wijs. Senna knikt. “Je hebt gelijk.”

Senna gaat diverse jurken af. Telkens staat ze

vertwijfeld voor de spiegel om dan toch weer een

andere jurk uit te zoeken.

“Deze is het he?” vraagt Senna, als ze in een rode cocktailjurk voor de spiegel staat. “Absoluut.” knikt Hope. “Dit is 'm. Rood is jouw kleur, en hij staat prachtig.”

Senna trekt de jurk zo voorzichtig mogelijk uit en kleed zich weer aan. Daarna loopt ze zelfverzekerd naar de kassa. “Deze word het.” meld ze. Senna rekent af en belt de taxi. Het is bijna zo ver. Ze gaat trouwen. Het hoogtepunt van haar leven.

Zo stond Connor die avond dus te wachten op zijn bruid...

we were both young when i first saw youi close my eyesand the flashback startsim standing thereon a balcony of summer air

see the lights,see the party the ball gownsi see you make your way through the crowdyou say hellolittle did i know

that you were romeo you were throwing pebblesand my daddy said stay away from julietand i was crying on the staircasebegging you please don’t go, and i said

romeo take me somewhere we can be alonei’ll be waiting all theres left to do is runyou’ll be the prince and i’ll be the princessits a love story baby just say yes

so i sneak out to the garden to see youwe keep quiet because we’re dead if they knowso close your eyeslets keep this down for a little whilecause you were romeo i was a scarlet letterand my daddy said stay away from julietbut you were everything to meand i was begging you please don’t go and i said

romeo take me somewhere we can be alonei’ll be waiting all theres left to do is runyou be the prince and i’ll be the princessits a love story baby just say yes

romeo save me, don’t try to tell me how it feelsthis love is difficult, but its so realdon’t be afraid we’ll make it out of this messits a love story baby just say yes,

Oh, oh

I got tired of waitingwondering if you were ever coming aroundmy faith in you was fadingwhen i met you on the outskirts of town, and I said

romeo save me i’ve been feeling so alonei keep waiting for you but you never comeis this in my head, i don’t know what to thinkhe knelt to the ground and pulled out a ring

marry me juliet you’ll never have to be alonei love you and thats all I really knowi talked to your dad you’ll pick out the white dressits a love story baby just say yesoh, oh, yeswe were still young when i first saw you...

Taylor Swift – Love story

En zo maakten Connor en Senna een perfect einde aan een perfecte dag...

Ondanks de late avond van gisteren is Senna de volgende ochtend al weer vroeg wakker. Ze gaapt en stapt uit bed. Connor is al beneden, ziet ze. Ze trekt vlug een nieuw setje kleding aan. Slaperig sloft ze naar de badkamer en begint haar tanden te poetsen. Gevolgen van gister? Wie weet. Het is nu niet alsof ze héél voorzichtig zijn geweest...

Beneden zit Connor inderdaad al op de bank een vroege ontbijtshow te kijken. Muffin loopt achter de bank rond, kauwend op zijn rubberen bot. “Morguh.” glimlacht Senna. Connor kijkt op met een slaperige blik in zijn ogen op. “Morge Sen, ook al zo vroeg wakker?” Senna knikt en kruipt dicht tegen hem aan op de bank.

Connor slaat een arm om zijn vrouw heen. “Het is ook nog veel te vroeg.” Hij glimlacht en drukt een kus op haar haren.

Senna neemt dit gebaar dankbaar aan en trekt hem naar beneden in een lange uitgebreide kus. Ineens voelt ze zich misselijk en laat ze los. Connor valt verbaasd bijna achterover van de bank af.

Onmiddellijk rent Senna naar de wc...

Ziekenhuis Cattown; Suze en Sven. Bezoekuur.

Magda legt een hand op Suze haar knie. “Suze, waarom heb je dit ons nooit eerder verteld? We hadden je kunnen helpen, steunen, en dit misschien zelfs wel kunnen voorkomen.” haar stem klinkt gekwetst en Suze slaat haar ogen neer. “Ik- ik schaamde me ervoor.” Nu ze haar angst uitspreekt klinkt het eigenlijk als een heel zwak excuus. Ze heeft net het hele verhaal over Fran en de anderen aan Magda, Sven en Joël verteld. Vanaf het msn gesprek met Sascha, en ze heeft geen enkel detail weggelaten.

“Ik vind dat we haar niet te hard moeten tegenvallen.” meld Sven plots, na een lange stilte. “Ik bedoel, Magda, als zoiets zou gebeuren, zou je het dan zeggen?” hij pakt voorzichtig Suze haar hand, die er dankbaar in knijpt. Magda bloost. “Je hebt gelijk. Sorry Suze.” Suze glimlacht. “Het is goed hoor, dat zou ook het eerste zijn wat ik gedacht zou hebben.”

“Suze, je zei iets over een Sascha toch?” zegt Joël. Suze knikt. “Die bitch, mij gewoon in zo'n val lokken en dan er zelf van doorgaan.” antwoord ze knarsetandend “Zonder haar zou ik waarschijnlijk nooit in deze problemen zijn gekomen.” Joël schud zijn hoofd. “Die 'bitch' heeft je anders wel geprobeerd te redden.” fluistert hij. Suze' ogen worden groot. “Sas?”

“Ja dat heeft ze zeker.” mengt Sven zich in het gesprek. Sven, Magda en Joël vertellen Suze het hele verhaal, en hoe het er aan toe ging van alle kanten, terwijl ze elkaar kleine details aanvullen.

Suze kan het niet bevatten. Waarom zou Sascha zoiets doen? Joël herkent de niet-begrijpende blik op haar gezicht. “Laten we even door het park lopen. Dat heldert het wel even op.” Sven wil iets zeggen, maar Magda schud haar hoofd. Ze mogen dan wel geen broer en zus zijn, maar ze zijn altijd als een tweeling geweest. Suze en Joël moeten gewoon eventjes samen zijn.

Het park waar Suze en Joël heen lopen ligt tegenover het ziekenhuis. Vogels fluiten, de felle zon verlicht de kavel. Het is een prachtige lentedag, valt Suze nu op. Het is heerlijk om er uit te zijn. Ze is officieel uit het ziekenhuis ontslagen, net als Sven.

Rustig lopen Joël en Sven door het park. Suze slaakt een diepe zucht en sluit haar ogen. Het is even veel om te bevatten. Joël kijkt lichtelijk bezorgd naar haar, en Suze vermant zich. “Zullen we even gaan zitten?” vraagt Joël, die toch wel door haar heenkijkt. Suze glimlacht bij die gedachte en knikt dankbaar. “Is goed.”

“Het is echt heerlijk.” verzucht Suze als ze op een bankje zitten. “Mooi weer en eindelijk dat ziekenhuis uit. Ik houd nooit zo van de sfeer daar.” Als Joël niet reageert vraagt ze: “Maar dat is niet waarom je een eind wou lopen he?” Joël glimlacht en schud zijn hoofd.

“Nee, ik wou eigenlijk zeggen,” “Je wilt dat ik bij Sascha op bezoek ga of niet?” onderbreekt ze hem. Joël knikt. “Ja. Ik heb het opgezocht, ze woont in studentenhuis de kamers.” Suze tovert en waterige glimlach tevoorschijn. “Je hebt het helemaal uitgedacht he?” Joël kan er niet om lachen. “Ik meen het Suz, dit is serieus, zij heeft ook problemen gehad. Misschien net zo heftig als de jouwe.”

Suze sluit haar ogen en denkt terug aan wat ze haar vanochtend verteld hadden. “Je hebt weer gelijk Jo. Ik moet gaan, wat ze heeft meegemaakt verdient niemand, ook niet na wat ze gedaan heeft, daar heeft ze trouwens vast een reden voor.” Joël knikt goedkeurend. “Natuurlijk heb ik gelijk.” vind hij. Suze grinnikt en geeft hem een speelse tik. “Natuurlijk.”

Suze rilt. “Ik kleed me om en dan ga ik. Het is toch minder warm dan ik dacht.” Joël glimlacht en knikt. “Dan ga ik maar weer eens achter de boeken zitten. Voor een eindexamen kun je het niet goed genoeg kennen.” Daar is Suze het mee eens.

Zo gezegd, zo gedaan, nadat Suze zich heeft omgekleed loopt ze richting het studentenhuis waar Sascha woont. Ze zucht diep en denkt met moeite terug aan het verhaal. Wat Sascha mee heeft gemaakt terwijl zij met bijna hetzelfde probleem zat.

Sascha had in het begin van het jaar een fijne tijd in het studentenhuis. Alles ging goed. Ze haalde goede cijfers, maakte vrienden, had een vriendje...

Maar plots ging het mis. Mis op het moment dat alles juist zo goed leek te gaan. Mis om bijna dezelfde reden als Suze dat had gehad. Fran. Fran begon te stoken, contacten te verbreken, zelfs haar vriend dacht al snel dat ze een crimineel was.

Sascha voelde zich alleen, in de steek gelaten, door iedereen. Maar toen, op het moment dat ze dacht dat dat niet meer kon, werd alles nog erger... Fran begon te stalken. Samen met haar 'vrienden'. Ze werd er bang van, en voelde zich nergens alleen...

Haar mobiel wou ze eigenlijk juíst altijd bij zich houden. Bewijs verzamelen, voor de politie, dat Fran zo deed. Aan de andere kant was ze er bang voor. Bang voor Fran en wat er misschien zou gebeuren áls ze het aan de politie vertelde.

Zo werd Sascha wanhopig. Wanhopig en bang. Gemanipuleerd door Fran.

Dan is Suze aangekomen bij een groot gebouw. Dit is het dus. Het studentenhuis. Nu ze er is lijkt het eigenlijk een onbegonnen taak. Suze negeert het gevoel en stapt vol goede moed het gebouw in.

Makkelijk genoeg is Sascha's kamer toch een van de eersten. Even twijfelt Suze. Is dit nu wel zo'n goed idee? In een klap zet ze zich over haar angst heen. Já, het is een goed idee, en ze gaat het uitvoeren ook. Ondanks het 'niet storen' symbool op de deur duwt Suze toch de deur open.

De kamer is volledig zwart-wit. Zebrapatroon. Sascha zit op haar bed en kijkt druk in haar boeken. Ook zij heeft overmorgen examen, beseft Suze zich ineens. Op haar tenen sluipt ze dichterbij.

Sascha lijkt haar niet op te merken, of in ieder geval doet ze alsof ze haar niet opmerkt. Suze komt nog iets dichterbij en staat nu naast het bed. Voorzichtig schuift ze wat boeken weg.

Suze gaat naast haar op het bed zitten. “Het spijt me.” fluistert ze. “Ik had je moeten vertrouwen.” Sascha schud stilletjes haar hoofd. “Nee, je had me niét moeten vertrouwen. Ik heb je verraden, in de problemen gebracht. Het spijt me. Ik kon het niet helpen, ik wist niet wat Fran zou doen als ik het niet deed.” Suze keek verbaasd op. “Fran?”

“Ja, Fran. Het moest van Fran. Ik zat zo bij haar onder de plak in die tijd.” Suze ontspant en trekt haar benen op. “Dat wist ik niet.”

De rest van de middag praten de meiden bij. Ze praten en praten alsof ze vriendinnen zijn. En eigenlijk zijn ze dat ook. Langverloren vriendinnen.

Tot de volgende keer!Tot de volgende keer!

Deel b dus :)