Meteorietinslag Peru zet bestaande theorie op haar kop

  De recente inslag van een meteoriet in Peru zet de bestaande theorieën over het inslaan van meteorieten op hun kop, zo heeft de BBC op gezag van geoloog  Peter Schultz van de Brown Universiteit gemeld. Het brokstuk uit de ruimte heeft immers afwijkend gedrag vertoond.

Op 15 september2007 werd het Peruaanse Carancas, nabij het Titicacameer aan de grens met Bolivië, opgeschrikt door de inslag van een meteoriet die een krater van 15 meter breed sloeg. Nog geen half uur later was die met grondwater gevuld.

Relatief kleinSpecialisten zijn na onderzoek tot bevindingen gekomen die de gangbare theorieën over meteorieten in vraag stellen. Gewoonlijk overleven alleen meteorieten van ijzer de duik in de atmosfeer in die mate dat zij een krater kunnen slaan op de aardbodem. Maar in dit geval was het object een relatief kleine gesteente-meteoriet, met een geschatte diameter van een meter. 

Normaal valt een meteoriet dan uiteen en schieten kleinere deeltjes in vele richtingen alvorens de grond te raken. Maar hier lijken ze bijeen te zijn gebleven, onder een andere vorm die ze aerodynamischer zou hebben gemaakt. Zij zouden aldus minder te lijden hebben gehad van wrijving tijdens de tocht door de atmosfeer en elkaar bijeen hebben gehouden vooraleer te crashen. Een en ander zou te maken hebben met de hoge snelheid - zowat 24.000 km per uur - van de meteoriet. Dat is ook veel sneller dan normaal. 

Moeilijk te vindenSchultz blijft echter voorzichtig. Meteorieten van ijzer zijn makkelijker te vinden. (Brokstukken van) Gesteentemeteorieten mengen zich makkelijk met de grond en laten zich aldus moeilijker verschalken.

Na de inslag in een uitgedoogde rivierbedding brak er in het gebied paniek uit. Vele mensen die na het opmerken van de vuurbal de krater hadden bezocht, klaagden daarna over hoofdpijn, braken en misselijkheid. Sommigen opperden toen dat de inslag een scheikundige reactie had veroorzaakt waarbij toxische gassen vrijkwamen.

Maar Schultz meent dat de gezondheidsklachten zeer wellicht met massahysterie te maken hadden. Ook berichten over massale sterfte onder het vee lijken overdreven te zijn geweest. (belga/sps)

Lees ook:   Peruanen ziek na inslag uit de ruimte   ?

In de Zuid-Amerikaanse staat Peru hebben honderden mensen medische verzorging nodig gehad na de inslagvan een meteoriet, meldt de BBC

De impact deed zich  voor nabij de stad Carancas in de Andes en sloeg een diepe,  grote, krater in de bodem. ( zie boven )

Mensen die na het zien van een vuurbal de bewuste plaats,   heel vlug   na de inslag   , hadden bezocht , kloegen daarna over hoofdpijn, braken en misselijkheid na het inademen van gassen, aldus de Britse openbare omroep.

Geen satelliet of "   ruimteschroot   "     - Een wetenschapper van het Peruviaans Atoominstituut sloot uit dat het om een satelliet zou gaan.of om radioactieve  besmettingen  .... -Tevens voeren meerdere deskundigen de mysterieuze ziekteverschijnselen van de mensen niet tot het object zelf terug, maar tot in het veenachtig gebied aanwezige stoffen en gassen die door de impact zouden zijn verspreid geraakt.

Gevaarlijke gebeurtenisEen  dergelijke   meteorietinsslag  ;   is  een zeer zeldzame, maar gevaarlijke gebeurtenis. Inslagen van dergelijke objecten komen volgens Michael Khan van het Europese Ruimtevaartvluchtcentrum ESOC in Darmstadt slechts om de tienduizend jaar voor. (belga/vsv)

Meteorieten   zijn stukjes steen en soms metaal, die niet helemaal opbranden in de atmosfeer en  waarbij  ze het restant zijn van een opgebrande  meteoor  (minstens de  kern  die de val naar de Aarde  heeft overleeft  )

Meteoren zijn meestal onstaan uit  kosmisch puin  ; (1)na  bijvoorbeeld een" botsing "tussen twee asteroïden.... door de  versnellingen die de  zwaartekracht van  onze planeet uitoefent op hun val  halen ze snelheden tot   hoogstens   11,2 kilometer per seconde .(-11,2 km/sec.komt neer op een slordige 40.000km/u. en is ook  de ontsnappingssnelheid  aan de aardse aantrekkingsdkracht    )

 

Meteoren   zijn afkomstig van       asteroïden 29/08/11 

 De Hayabusa - hier op de foto- zorgde voor de bevestiging van het vermoeden dat meteorieten afstammen van asteroïden. © afp

De Japanse ruimtesonde Hayabusa heeft bevestigd wat wetenschappers al lang hebben bevroed: meteoren  stammen af van asteroïden, zo staat in het jongste nummer van het wetenschappelijke vakblad Science   te lezen.

Astronomen gingen er lang van uit dat meteoren  afstammen van brokken gesteente omdat de lichtspectra van veel planetoïden op die van chondrieten - de meest voorkomende klasse van steenmeteorieten die op Aarde zijn gevonden - leken.

 Maar volledige zekerheid was er nog niet. Die is er volgens een Japans en Amerikaans team rond Tomoki Nakamur van de Universiteit van Tokio nu wel, dankzij materiaal dat de Hayabusa in 2003 heeft verzameld van de asteroïde Itokawa en dat in 2010 naar onze planeet is gebracht. Microscopische analyse van beide gesteenten toonde ontegensprekelijk aan dat zij bij elkaar horen.

Zeer simpel eigenlijk.*Alles (behalve zwarte gaten) weerkaatst licht en aan de hand vd golflengtes kan men vaststellen wat de samenstelling is, spectroscopie dus. *Hayabusa (betekent slechtvalk; nvdr) heeft asteroïdestof verzameld zodat men dit kan vergelijken met chondrieten die op aarde zijn gevonden. En ja hoor ... Bingo

 Gezien de chondrieten als de primitiefste materie van ons zonnestelsel gelden, betekent dit ook dat asteroïden inderdaad aanwijzingen bevatten over het ontstaan van dat stelsel.

Asteroïden zijn dan oermaterie die overbleef na de vorming van planeten en manen(of brokken van  de kernen  van  uiteengevallen planeten  ?  ) . (belga/vsv)

Jaarlijks komen honderden meteorieten   op  het  aardoppervlak  terecht, maar slechts een handvol van die  meteorieten wordt teruggevonden.

 

(1)- Kan natuurlijk ook een stukje ruimteschroot  zijnof een restant uit het begin  van het onstaan van  het  zonnestelsel ( of wat  puin van een uiteengevallen /vernietigde planeet van binnen of buiten het zonnestelsel   )

(2)

Een meteoriet  is datgene  wat overblijft  van  een  meteoor op het moment van inslag op het aardoppervlak   . . . 

-Een meteoor ( vallende ster ) is  aan het opbranden  in  de  atmosfeer en waarvan  aan het aardoppervlak  nog een restant overblijft  ,   behoort niet tot de kleintjes   -onze atmosfeer (althans  de noodzakelijke   dichtheid   waar een  snelle meteoor   door wrijving , bij  kan  opbranden ) is ongeveer 80km   

- De snelheid van een meteoor hangt van verschillende factoren af. Als dit een vliegtuig was, dan stonden de motoren in lichterlaaie om zo'n rook te veroorzaken.De linkerstreep is véél dikker, dus geen vliegtuig.

.-Als de meteoriet valt verbrand hij (gedeeltelijk ) : het vuur wordt dan via de zijkanten 'weggeduwd' door de luchtweerstand etc. 

 

 

IJstijd door meteorietenregen?

01 01 2009

In een bodemlaag uit het begin van de laatste ijstijd zijn miljarden nanodiamantjes gevonden. Deze vondst duidt op een meteorietenregen die de oorzaak van de kou en het uitsterven van de grote zoogdieren , zoals de mammoet, kan zijn geweest.

Onderzoekers Doug Kennett en collega’s schrijven deze week in Science over hun vondst van een glitterlaag van zo’n 12.900 jaar oud. Verspreid over heel Noord-Amerika zijn in deze laag minuscule diamantjes gevonden. In diezelfde laag zat ook iridium, een metaal dat op aarde zeldzaam, maar kenmerkend is voor meteorieten.

Van deze nanodiamantjes, zo’n één tot vijftig nanometer groot, zijn er op sommige plekken meer dan een miljard per kubieke centimeter gevonden. Ze vormen zich onder hoge druk en temperatuur buiten de atmosfeer. Dat ze zo wijdverspreid voorkomen, duidt op een flinke meteorietenregen.

De aanduidingen voor de meteorietenregen zijn er dus, maar er zijn geen kraters gevonden. De onderzoekers denken dat de meteorieten al ontploft waren voordat ze de aarde raakten. Zulke explosies kunnen gepaard gegaan met heftige ‘luchtschokken’, die het destijds heersende klimaat en leven op aarde volledig ontwricht kunnen hebben.

Johan Schaeffer

http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/41169935/

Minidiamant wijst op  bestaan  komeet ?vrijdag 2 januari 2009

http://www.elsevier.nl/upload/ea11c55d-67aa-479c-9faf-9a07a6ee2c4b_0_vuur2jan.jpg

Wetenschappers hebben in de Noord-Amerikaanse bodem minuscule diamantjes gevonden die er op wijzen dat 13.000 jaar geleden een gigantische explosie van een komeet een groot aantal soorten zoogdieren heeft uitgeroeid.

Dat meldt de Amerikaanse zender CNN   op basis van een wetenschappelijk onderzoek door de universiteiten van Oregon, Californië, Arizona, Oklahoma en DePaul.

Door de explosie kwamen er allerlei verstikkende deeltjes vrij, waardoor veel diersoorten zijn uitgestorven.

 

Diamantjes in de bodem wijzen op gigantische explosie komeet

Extreem hoge druk

De onderzoekers vonden in de onderzochte gebieden, onder meer de staat Arizona, heel veel nanodiamantjes. De aanwezigheid van deze steentjes in de verschillende aardlagen kan volgens de onderzoekers alleen maar als er extreme veranderingen, onder hoge druk en hoge temperaturen, plaatshebben.

Direct na de explosie, zo’n 12.900 jaar geleden, kwam er zo veel hitte vrij dat een gletsjer ter grootte van de Lakes Region bij Chicago smolt en tot een enorme overstroming van de Mississippi leidde.

UitgeroeidDit koude water kwam zelfs in de Atlantische oceaan terecht, wat tot wereldwijde klimaatveranderingen leidde.

Uit de studie blijkt ook dat de inslag van de komeet een groot deel van de mensheid in die regio heeft uitgeroeid en dat er een 1.300 jaar lange kou werd veroorzaakt, die de hele wereld heeft geteisterd.

Nature.De resultaten van de studie zijn deze week gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Nature.

Toengoeska

PLANETOIDEN  

Rotsblok mist aarde op een 'haartje 'na 5 maart 2009

 

Een planetoïde van 47 bij 21 meter heeft de aarde afgelopen maandag op een haar gemist. Het met een snelheid van 8 km per seconde voortrazende rotsblok passeerde de aarde op een afstand van maar 72.000 km. Dat is minder dan eenvijfde van de afstand aarde-maan.

In 1908 sloeg een ongeveer even groot object in bij de Tunguska-rivier in Siberië en verwoestte daar 2.000 km2 bos. De potentiële inslagenergie van het object 2009 DD45 dat maandag passeerde was die van een zware waterstofbom.

Planetoïden zijn objecten die rond de zon vliegen en qua grootte vallen tussen planeten en meteorieten. De planetoïde 2009 DD45 werd pas afgelopen zaterdag ontdekt door astronomen van het Siding Spring Observatory in Australië. Dat ligt 400 km ten noordwesten van Sydney.

In het programma Siding Spring Survey zoeken de Australische astronomen systematisch de zuidelijke sterrenhemel af op zogenoemde ‘near earth objects’ (NEO’s), hemellichamen binnen het zonnestelsel met een baan die dicht langs de aarde voert. Amerikaanse astronomen in Arizona nemen in de Catalina Sky Survey de noordelijke hemel voor hun rekening. Beide programma’s worden al sinds 1998 gesubsidieerd door de NASA. Het Amerikaanse Congres wenste een snelle inventarisatie van objecten waarmee de aarde in botsing kan komen, vooral die met afmetingen van meer dan een kilometer.

,,Onze telescoop is uitgerust met een astronomische CCD-camera”, laat Robert McNaught per e-mail uit Australië weten.

,,De vaste routine bestaat eruit de telescoop 45 minuten lang te fixeren op een bepaald hemelgebied en dan vier foto’s te maken. Speciale software zoekt naar stippen die tussen de vaste sterren verschoven en weer andere software gaat na of de bewegende objecten al eerder beschreven zijn. Vinden we een nieuw object dan wordt daarvan de baan volledig geautomatiseerd berekend door het Minor Planet Center in Cambridge, Massachusetts, die het op een openbare site publiceert. In de dagen erna wordt de baan steeds preciezer berekend. Voor de DD45 stond direct al vast dat hij de aarde net niet zou raken.”

Op de site   geeft de NASA een overzicht van de in kaart gebrachte NEO’s. Er is sprake van een komen en gaan van rotsblokken, sommige vele kilometers groot. http://neo.jpl.nasa.gov/ca/ 

De Nasa houdt vooral potentiële aardrammers van een kilometer of groter in de gaten. Daar zijn er naar schatting een stuk of duizend van. Slaat zo’n ‘klein bergje’ op aarde in, dan is het vooral duimen dat het ding in zee terecht komt, want dan blijft de schade beperkt tot een flinke tsunami

Morgen suist er weer een Neo tussen de aarde en de maan door. Deze heet  2009 EW ,  en is 31 bij 14 meter groot. Dit rotsblok scheert minder dicht langs de aarde dan die van maandag, op zo’n 350.000 kilometer afstand, maar gaat wel een stuk harder: 13 kilometer per seconde. 2009 DD45 had een snelheid van 9 kilometer per seconde

 

Asteroïde 2011 MD scheert ons rakelings voorbij

ma 27/06/2011 -  Een asteroïde is  rakelings langs de aarde gescheerd.De  2011 MD-asteroïde  is zo'n 10 tot 45 meter lang en ze naderde de aarde tot op 12.000 kilometer, zowat 32 keer dichter dan de maan.Er was nooit gevaar voor een botsing. Ook bij de volgende passage, in 2022, is er zo goed als geen risico, aldus Sky & Telescope. Het dichtste punt met de  aarde werd bereikt in  de extreme zuidelijke breedtegraden, boven het zuiden van de Atlantische Oceaan. De aantrekkingskracht van de Aarde boog  het traject van de planetoïde om , voorspelde   de gezaghebbende website spaceweater.com. De baan van 2011 MD bevindt zich ook duizenden km van de 'ring' van geosynchrone telecommunicatiesatellieten die op zowat 36.000 km boven de Evenaar hangen. Ook de kans op een botsing met deze kunstmanen (of menselijk gemaakt ruimteschroot) was  extreem klein , als ze al bestond ,  zegt spaceweather.com. De asteroïde is pas op 22 juni ontdekt door robot-telescopen van LINEAR. Dat Lincoln Near-Earth Asteroid Research-project in New Mexico is speciaal opgezet om objecten te ontdekken en in het oog te houden die dicht in de buurt van de aarde komen. 

 meteoriet Belga

Rond 19.00 uur is het rotsblok 2011MD   de aarde het dichtst genaderd en op zo'n 12.000 kilometer boven Antarctica en het zuidelijk deel van de Atlantische Oceaan gescheerd. Dat is zo'n 32 keer dichter dan de gemiddelde afstand van de aarde tot de maan. Dat is erg dichtbij, maar geen record: eerder dit jaar vloog een piepkleine asteroïde zelfs nog dichter voorbij, op zo'n 5.500 kilometer namelijk.

Astronomen zeiden vooraf dat er geen risico was op een botsing: de asteroïde zou bij deze kruising van de baan van de aarde niet in de dampkring terechtkomen en mocht dat tegen alle verwachtingen in toch het geval geweest zijn, dan zou de asteroïde voor het grootste deel opgebrand zijn in een schitterende vuurbal.

Mogelijk bleven er dan wel nog enkele meteorieten (kleine foto) over die het aardoppervlak hadden kunnen bereiken.

Doordat  asteroïde 2011 MD  zo dicht bij de aarde kwam, werd haar baan door de aantrekkingskracht van de aarde flink veranderd.

Voor een bewegende animatie van de baan van 2011 MD kunt u terecht op de site van Frank Deboosere.

 

Asteroïde 2011 MD is een rotsblok van naar schatting 2-20m diameter die op 27 juni rond 19h00 onze tijd langs de aarde scheerde op minder dan 13000km afstand. Dat is zeer dicht in astronomische termen, maar toch was er geen gevaar voor een botsing, ook niet bij de volgende passage in 2022. Volgens de NASA komt er ééns om de zes jaar een asteroïde zo dicht in onze buurt. Een object van deze grootte zou in de atmosfeer opbranden.

Het object werd op 22 juni ontdekt door LINEAR (Lincoln Near-Earth Research) en vorige dinsdag bekend gemaakt door het Minor Planet Center. (aankondiging en baanelementen hier). Het is niet de dichtste nadering van een asteroïde, in 2008 kwam er een kleiner object in de dampkring terecht en drie andere objecten kwamen ook dichter dan 2011 MD. Het staat nu ook vast dat het geen brokstuk is van een raketlancering in 1962.

Baan van 2011MD, bron: NASA/JPL

Voor de dichtste nadering zal 2011MD te zien zijn vanuit Australië, Nieuw Zeeland en de Stille Oceaan als een object van magnitude 11, na de passage staat de asteroïde in de richting van de zon, dus moeilijker te zien. Australische amateur Peter Lake heeft op 26 juni foto's gepakt met een 20 inch telescoop in Nieuw Mexico, dankzij zijn iPhone en het rent-A-Scope programma !

foto van 2011MD met 20-inch telescoop, bron: Peter Lake

 

 

Apollo-asteroïde

De  2011 MD-asteroïde  is een zogenoemde Apollo-asteroïde. Die zijn genoemd naar 1862 Apollo, de eerste asteroïde van de groep die ontdekt werd door Karl Reinmuth in 1932.

AP  (de grote asteroïde Lutetia).

De Apollo-asteroïden zijn een groep van "Earth Crossers", asteroïden waarvan de baan die van de aarde kruist. Een aantal ervan kunnen erg dicht bij de aarde komen, wat hen tot een potentieel gevaar maakt.

De grootste bekende Apollo-asteroïde is 1866 Sisyphus, met een doormeter van zo'n 10 kilometer.

 

 

Asteroïden, zoals Gaspra   hier op een foto gemaakt door de Galilei-satelliet in 1991, vormen de zwerfkeien van het zonnestelsel.

Gaspra is circa 20 kilometer lang.

 

 

Soms gaat het mis:3D foto  van de Barringer krater, zo'n anderhalve kilometer breed en 150 meter diep. Vermoedelijk veroorzaakt door de inslag van een meteoriet van 'slechts' 50 meter. Ter vergelijking: de asteroïde die 65,5 miljoen jaar geleden een einde maakte aan de heerschappij van de dinosaurussen zou ook een doormeter van zo'n 10 tot 15 kilometer gehad hebben 

Kosmische primeur in woestijn Soedan

http://www.nrc.nl/wetenschap/article2193822.ece/Fragmenten_planetoiuml_de_teruggevonden

 

 

Rookspoor van de vuurbol van de planetoïde 2008 TC3 boven de Nubische woestijn in Soedan   Foto Elhassan, Shaddad en Jenniskens

Astronomen hebben voor het eerst fragmenten gevonden van een planetoïde die zij op de aarde zagen afstormen (Nature, 26 maart).

Het gaat om een zeldzaam type planetoïde waarvan tot nu nog toe geen meteorieten (brokstukken) op aarde waren gevonden. De planetoïde, 2008 TC3 genoemd, was op 6 oktober ontdekt met de Catalina Sky Survey-telescoop op Mount Lemmon, in de Amerikaanse staat Arizona.

Hij bevond zich toen op 400.000 kilometer van de aarde en bewoog er vrijwel recht op af. Uit de vele vervolgwaarnemingen op andere sterrenwachten werd berekend dat het vier meter grote rotsblok 20 uur later boven het noorden van Soedan de atmosfeer zou binnendringen.Rond deze tijd werd inderdaad door verscheidene waarnemers – en enkele satellieten – een vuurbol waargenomen.

Ook werd het rookspoor gefilmd dat het rotsblok achterliet toen het op 37 kilometer hoogte was geëxplodeerd.

Aangenomen werd dat er niets meer van over zou zijn, maar de Nederlands-Amerikaanse astronoom Peter Jenniskens dacht daar anders over. In december zocht hij met studenten en onderzoekers van de universiteit van Khartoem een 29 kilometer lange strook in de Nubische woestijn af.

Dat heeft   geleid tot de vondst van  47 meteorieten , afkomstig van een kleine planetoïde , met een totaal gewicht van bijna vier kilo .

Planetoïden zijn rotsblokken van zeer uiteenlopende afmetingen die uit het gebied tussen de banen van Mars en Jupiter komen.Astronomen onderscheiden allerlei typen die zij in verband proberen te brengen met hun op aarde gevallen fragmenten – meteorieten dus.

Van dit 80 ton zware rotsblok kon tijdens de nadering uit het spectrum worden afgeleid dat het tot het F-type behoorde: een zeldzaam type waartoe minder dan één op de honderd planetoïden behoort. Onderzoek aan één van de nu gevonden fragmenten laat zien dat dit type uit ultrafijnkorrelig, koolstofrijk en zeer poreus materiaal bestaat ; . het  zeldzaam anomaal ureiliet  is nooit eerder in meteorieten aangetroffen.

Het isg een wonder dat er niet eerder fragmenten van zijn gevonden: een rotsblok van dit type begint al op grote hoogte – in dit geval 46 tot 42 kilometer – uiteen te vallen. Door de vondst in de Nubische woestijn kunnen nu voor het eerst de eigenschappen en samenstelling van deze onbekende planetoïden worden bestudeerd.

Een van de brokstukken van asteroïde 2008 TC3 die in de woestijn van Noord-Soedan zijn gevonden. (Foto  Peter Jenniskens, / SETI)http://www.volkskrant.nl/wetenschap/article1170765.ece/Kosmische_primeur_in_woestijn_SoedanNU.nl/Allesoversterrenkunde 

 NAI astrobiologists from the Carnegie Institution of Washington and the SETI Institute are part of the large, interdisciplinary team of scientists who undertook the investigation. Their results are published in a recent issue of Science.

Analysis of the carbon content in the fragments of 2008 TC3, as it is known, showed it to be mostly graphite-like, indicating that at some point in the past, the body had been subjected to extremely high temperatures. Nanodiamonds were also observed.

It’s oxygen isotopic signature classifies it as a very rare type of meteorite known as a ureilite. Because astronomers took spectral measurements of 2008 TC3 before it hit the Earth, and can compare those measurements with the laboratory analyses, scientists will be better able to recognize ureilite asteroids in space.

 

 

Leven te danken aan meteorietregen?02 juni 2009

Meteorieten kunnen niet alleen al het leven op aarde vernietigen, ze kunnen het leven juist ook een handje helpen, zeggen Britste wetenschapper. Ze beweren dat een gigantische meteorietregen van vier miljard jaar geleden de atmosfeer zodanig veranderde dat er leven kon ontstaan.

Dat zou komen door de mineralen en koolstofverbindingen die op de korst zitten van een meteoriet. De enorme hitte waarmee zo’n brokstuk door de dampkring knalt, zorgt ervoor dat water en koolstofdioxide uit de korst in onze atmosfeer terecht komt. Het water maakte de aarde vochtiger en het bekende broeikasgas koolstofdioxide zorgde ervoor de temperatuur steeg. Zo konden er vloeibare oceanen ontstaan in plaats van alleen maar grote ijszeeën. 

Om deze theorie te testen, gebruikten de onderzoekers een nieuwe techniek om objecten extreem snel op te warmen. Met zogenaamde pyrolyse-FTIR konden ze stukken meteoriet opwarmen met 20.000 graden Celsius per seconde, en maten ze welke gassen er vrijkwamen. En inderdaad, ze vonden waterdamp en koolstofdioxide.

Maar de hoeveelheden waren wel heel gering. Een meteorietje hier en daar zou nauwelijks invloed hebben op het klimaat. Maar zo’n vier miljard jaar gelden was er die enorme meteorietenregen, de Late Heavy Bombardement, oftewel het ‘Laatste Hevige Bombardement’. Miljoenen en miljoenen meteorieten botsen toen tegen de aarde en tegen Mars, gedurende een periode van 20 miljoen jaar.

Na heel veel ingewikkeld rekenwerk concluderen de onderzoekers dat tijdens die meteorietregen er jaarlijks zo’n tien miljard ton koolstofdioxide en tien miljard ton waterdamp de atmosfeer van de aarde en van Mars binnenkwam. Genoeg om het klimaat van beide planeten compleet de veranderen.

Waarom dan geen leven op Mars? Door de vloeibare en bewegende kern van de aarde ontstaat er een magnetisch veld dan dient als een soort schild. Het beschermd de aarde tegen gevaarlijke straling van de zon. Een bescherming die Mars nooit heeft

 

  Ontbossing Congo toont meteoorkrater 11 maart 2010 Door ontbossing is in de Democratische Republiek Congo een inslagkrater aan het licht gekomen met een doorsnede van circa veertig kilometer. Italiaanse onderzoekers hebben de ontdekking van de krater deze week gemeld op een congres voor maan- en aardwetenschappen in Texas (een samenvatting van hun presentatie staat op pagina 11 van dit congresdocument )

 

 De krater in de provincie Kasai

De onderzoekers hebben de krater nog niet precies gedateerd, maar ze denken dat hij is gevormd door een inslag van een meteoriet met een diameter van zo’n twee kilometer, minder dan 145 miljoen jaar geleden.

Volgens de onderzoekers is deze inslagkrater één van de grootste die in het afgelopen decennium zijn gevonden.

Van alle inslagkraters die wereldwijd bekend zijn, zijn er zo’n 15 groter dan deze uit Congo. De grootst bekende inslagkrater, de Vredefortkrater in Zuid-Afrika, heeft een doorsnede van 200 kilometer.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Inslagkrater 

 Vredefortkrater, Zuid-Afrika 

(Nasa)

 

De nu ontdekte krater ligt op 37 kilometer ten noorden van de plaats  Wembo-Nyama  in de provincie Kasai. Hij wordt voor meer dan driekwart omlijst door een zijrivier van de Lomami en is in de loop van de tijd met sediment gevuld. In het luchtfoto- en satellietfotoprogramma Google Earth is de cirkelvorm goed te vinden. Giovanni Monegato en zijn collega’s van de universiteit van

Padua denken dat het hier moet gaan om een meteorietkrater, omdat zij andere verklaringen kunnen uitsluiten. Voor een andere mogelijkheid, een ingestorte zoutkoepel, is de krater veel te groot en het dichtstbijzijnde vulkanisme in de omgeving ligt ver naar het oosten in de Rift Vallei, het gebied van de grote Afrikaanse meren.