WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 34a

• Bleek Anke veel te vroeg bevallen te zijn van een dochtertje, Rebecca. Iris, Valentina en Elfie gingen bij haar op bezoek.

• Sprak Kelsy met Shania over haar zwangerschap. Hierbij kwetste ze per ongeluk Shania, die woedend is weggelopen maar achteraf spijt had.

• Beviel Kelsy van een tweeling: Maïté en Leander.

• Vertelde Jasmin aan Katrien over de problemen die ze thuis heeft met haar stiefvader Staf.

• Groeide Thibo op tot kind. Merle en Shania adopteerden een dochtertje, Mare.

Volgen jullie terug?? Lees dan maar verder…

In de vorige update…

“Mamaaa!!”, roept Elfie meteen wanneer ze van de bus stapt, “School was superleuk! De juf was ook lief, ze zei dat ik al heel slim ben en al goed kan lezen!”

Iris, Lex,Valentina& Elfie

“Fantastisch, liefje!”, lacht Valentina, en ze geeft Elfie een dikke knuffel. Na een paar seconden wurmt het meisje zich al los uit de armen van haar moeder: “Gaan we dan nu je verjaardag vieren, mama?”

“Nog heel even wachten,” antwoordt Valentina, “Ga maar eerst eens kijken wie er binnen op je staat te wachten.”

Ongeduldig loopt Elfie naar binnen.“Papa!”, roept ze dan uitgelaten, en ze stort zich in de armen van Stefan, “Blijf je nu voor altijd bij ons wonen?”

“Ja meisje,” lacht Stefan, “Ik ben gisteren jarig geweest, en nu ben ik oud genoeg om bij jou en je mama te komen wonen!”

Elfie knuffelt haar vader nog eens, maar dan vraagt ze – met hetzelfde ongeduldige stemmetje als daarnet: “En is het dan nu tijd voor mama’s verjaardag?”“Ik denk dat we dat zo meteen wel gaan doen,” zegt Stefan, “Want volgens mij is tante Olivia ook net aangekomen, aan het getetter buiten te horen!”

Buiten is Olivia inderdaad gearriveerd.“Gelukkige verjaardag! Zo stom dat we vanavond niet samen de kaarsjes kunnen uitblazen!”, zegt Valentina terwijl ze haar tweelingzus omhelst.

“Tja, ik moet nu eenmaal op de campus blijven wonen tot alles is afgehandeld,” zucht Olivia, “Dus dat wordt op z’n minst tot morgenochtend…”

“Maar hé, gefeliciteerd, zusje!”, roept Valentina dan plots, “Cum laude afgestudeerd, dat kunnen er niet veel zeggen! Maarreuh, heb je niet wat te hard gestudeerd, eigenlijk? Je ziet nogal bleekjes…

“Euhm, nee…”, mompelt Olivia, “Dat komt doordat ik een paar nachten geleden iets heel vreemds heb meegemaakt…”

“Voor mijn laatste examen moest ik last-minute nog een paar Inzichtspunten halen, dus had ik me voorgenomen om de hele nacht aan de telescoop door te brengen.”

“Ik stond daar al een paar uur en begon het gevoel te krijgen dat mijn Inzicht intussen wel wat op peil was, toen plots…”

“Opeens werd ik door een vreemde kracht de lucht in gezogen. Wat er daarna gebeurde, weet ik niet meer precies, ik herinner me allen vaag groene mannetjes die brabbelde in één of andere vreemde taal…”

“En toen ik wakker werd, lag ik op de grond voor het studentenhuis. Ikzelf weet niet meer hoe ik daar terechtgekomen ben, maar mijn studiegenoten hadden het over een ufo die boven het gebouw zweefde…”

Valentina schiet in de lach: “En dan zeggen ze dat ík teveel fantasie heb! Liv toch, zeker dat je geen pillen hebt genomen om die laatste punten voor Inzicht te kunnen halen?”

“Ik weet wat ik gezien heb!”, protesteert Olivia. Ze zou nog veel meer willen zeggen, maar wordt onderbroken door Elfie: “Mama, de taart staat klaar. Komen jullie naar binnen, anders eet ik ze alleen op!”

“Dat kan ik niet laten gebeuren!”, lacht Valentina. Ze snelt achter haar dochtertje aan, en gaat bij de taart staan.

“Kom op, schat!”, roept Stefan, “We staan allemaal achter je!”“Letterlijk!”, giechelt Elfie, die recht achter haar beide ouders gaat staan, “Blaas die kaarsjes nu maar uit, mama!”

Onder luid gejuich van haar familie blaast Valentina de kaarsjes uit, en draait een rondje:”Oew, dit was lang geleden!”

“Tadaaa!”, roept ze even later uit, wanneer ze weer met haar beide voeten op de grond staat. Pas dan kijkt ze naar beneden: “Uhm… ik hoop dat er nog betere kleren in mijn kast liggen!”, en ze spurt naar boven.

“Ze is nog niets veranderd sinds ze tiener was,” grinnikt Iris, “Toen is ze ook eerst andere kleren gaan aantrekken, en daarnà wou ze pas taart!”

“En, hoe vinden jullie mij??”, vraagt Valentina, wanneer ze even later weer beneden staat.“Prachtig, meid,” antwoordt Iris, “En volwassen. Je bent een vrouw geworden.”

Stefan zegt niets, maar staat op en loopt verlegen naar zijn vriendin toe: “Val… ik weet dat onze relatie niet echt op een normale manier begonnen is, en ook dat er heel veel mensen aan twijfelden of we wel bij elkaar zouden blijven…”

“Maar we hebben doorgezet, en volgens mij hebben we iedereen nu wel bewezen dat wij echt voor elkaar gemaakt zijn. En onze prachtige dochter Elfie is daar het beste bewijs van.”

“Dus, Valentina Normal… wil jij mijn vrouw worden??”

“Ik ben niet van plan om hier veel woorden aan vuil te maken!”, lacht Valentina. Ze grist de ring uit het doosje, doet hem om haar vinger en vliegt Stefan om de hals: “Ik wil niets liever!”

“Zo, dit is dan ons huisje… ziet er leuk uit, vind je niet, Diogenes?”“Wraff!”, blaft Diogenes, en hij kijkt vrolijk op naar zijn bazin.

Olivia

Lachend aait Olivia de hond over zijn buik. Omdat ze de eenzaamheid op de universiteit al niet aankon, is ze op weg naar huis langs de dierenwinkel gereden om een hond te kopen. Het resultaat is Diogenes, een prachtige dalmatiër.“Kom jongen, we gaan iets lekkers maken om te eten!”

“Mmm,” mompelt ze, terwijl ze de koelkast inspecteert, “Jij hebt maar geluk met je hondenbrokken, Diogenes! Het enige wat ik hier vind, is een watermeloen en een pot augurken!”

“Bekijk me niet zo!”, lacht ze naar de hond, wanneer ze aan haar tweede bord watermeloen met augurken begint, “Het is best lekker hoor! En straks ga ik naar de winkel, en laat ik jou meteen uit!”

En het eerste wat Olivia doet wanneer ze waar thuiskomt is… alweer eten!“Wat heb ik toch? Ik zou verdorie voor een heel weeshuis kunnen eten, het lijkt wel alsof er geen bodem in mijn maag zit!”

Ze zou nog veel verder geklaagd hebben, als ze niet plotseling met haar gezicht voorover in haar bord was gevallen.

“Umpf… en moe ben ik ook nog. Nooit geweten dat een wandelingetje naar de supermarkt een mens zo kan uitputten! Laat ik maar naar bed gaan!”

De volgende ochtend wordt Olivia al vroeg gewekt door het geblaf van Diogenes: “Jezus, dat beest is gewoon nog erger dan een klein kind, ik kan niet eens meer uitslapen!”

Maar wanneer de hond haar in de keuken vrolijk begroet, is ze meteen haar ochtendhumeur vergeten: “Kom jongen, we gaan spelen!”

Ze heeft nog maar net een paar stappen gezet, als ze opeens in elkaar krimpt van de buikpijn: “Wa-wat is dat? Ik kan toch niet zwanger zijn, ik ben nog nooit met iemand naar bed geweest!”

Ze loopt naar de telefoon en toetst het nummer van haar huisdokter in.“Als hij nu maar geen spreekuur heeft en onmiddellijk kan komen…”

“Aargh, verdomme! Waarom moet die vent nu zo nodig op congres zijn!”, roept ze uit wanneer een metalige stem in haar oor klinkt.

“Ja, dat zou vroeg ik me ook net af!”Olivia schrikt zich rot wanneer ze opeens een mannenstem aan de andere kant hoort, “In het vervolg de voicemail beter beluisteren, mevrouw. Die zei immers dat u automatisch met mij zou worden doorverbonden…”

“Enne… met wie spreek ik, alsjeblieft?”, vraagt ze voorzichtig.“Oh, excuseer, vergeten. Eerste regel van de beleefdheid, jezelf altijd voorstellen. Maxwell de Wijzer, momenteel plaatsvervangend arts. Waarmee kan ik u helpen, mevrouw?”

“Euhm,” brengt Olivia uit, terwijl ze over haar buik wrijft, “Ik ben zwanger…”“Proficiat, mevrouw!”, krijgt ze als antwoord, “Maar vertel eens, is er iets mis, hebt u ergens last van?”

“Wel, dat is het net, dokter,” zegt Olivia, “Ik heb nog nooit seks gehad, ik kan onmogelijk zwanger zijn!”“Vreemd geval…”, hoort ze de dokter aan de andere kant mompelen, “Ik kom er meteen aan, wat is uw adres?”

Olivia noemt het adres en hangt op.“Geweldig…”, kreunt ze terwijl ze zich in de zetel laat zakken, “Zie me hier nu zitten… net de onbevlekte ontvangenis of zo!”

“Ik kan in ieder geval al iets anders gaan aantrekken. Dat bruine jurkje op mijn donkere huid staat afschuwelijk!”

Ze heeft nog maar net een andere outfit aangetrokken, als ze de deurbel hoort: “Ah, daar zal hij zijn!”

“Aangenaam, Maxwell de Wijzer,” zegt de man meteen wanneer ze de deur voor hem opent, “Maar dat wist u natuurlijk al!”“Olivia Normal. Dokter, ik hoop dat u me kan helpen, want ik weet écht niet hoe dit is kunnen gebeuren!”

“Als dit is wat ik denk dat het is…”, mompelt Maxwell, terwijl hij in de zetel gaat zitten, “Maar goed, vertelt u me eens: heeft u de voorbije dagen niet opmerkelijks meegemaakt?”

“Tja, het waren natuurlijk stresserende dagen voor mij,” antwoordt Olivia, “Mijn eindexamen, afstuderen, een huisje gaan zoeken. En dan was er nog…”

“Oh… o nee, ik hoop dat het daar niets mee te maken heeft. Dokter, u zal me vast voor gek verklaren, maar ik denk dat ik een paar dagen geleden ontvoerd ben door een ufo!”

Tot haar grote verbazing lijkt Maxwell daar niet eens van op te kijken.“Laten we eerst al eens een echografie nemen van het kindje!”, zegt hij alleen maar, “Gaat u maar even liggen, ik haal er mijn apparatuur bij!”

“Mmm, dat ziet er allemaal prima uit… mevrouw, ik kan u met grote vreugde melden dat u inderdaad zwanger bent… alleen zou het kindje er wel eens anders kunnen uitzien als verwacht…”

“Hoe… hoe bedoelt u precies?”, vraagt Olivia angstig, “Ik weet dat dit niet gepland was, maar er is toch niets mis met mijn baby?”

“Nee, wees maar gerust hoor. Het kan alleen zijn dat…”, Maxwell twijfelt even over de juiste woorden, “Volgens mij hebben de aliëns u bevrucht!”

“U bedoelt dat… ik een aliënkindje in mijn buik heb?”, vraagt Olivia, “Houdt dat iets concreets in, behalve dan dat het waarschijnlijk een groene baby wordt?”

“Dat kan ik met zoveel zekerheid nog niet zeggen,” antwoordt Maxwell, “Maar het toeval wil dat ik al een paar jaar onderzoek doe naar het al dan niet bestaan van aliëns.”

Hij zwijgt even, en vraagt dan aarzelend: “Ik weet niet hoe ik dit moet vragen, maar… zou ik uw zwangerschap iedere dag mogen opvolgen, wie weet kom ik dan wel iets meer te weten over aliëns!”

“Wel… oké dan,” lacht Olivia, “Behalve mijn hond Diogenes heb ik hier geen ander gezelschap waarmee ik rekening moet houden… van mij mag u iedere dag langskomen!”

“Da’s dan afgesproken!”, besluit Maxwell, “Ik moet nu dringend weer terug naar de praktijk – eigenlijk had ik nu spreekuur – maar dan zie ik je morgen weer?”

Tot d

e

volgende

keer!!

!