WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 12

“Anke?! Anke, ben je in orde?”

Achter elkaar stommelt de hele familie Ankes

huisje binnen.

Stomverbaasd kijken ze op, wanneer ze Anke

rustig in de zetel zien liggen, luid lachend om

een televisieprogramma.

Na een korte aarzeling loopt Yasmine op haar

dochter af, en omhelst haar.

“O Anke, lieve schat! Wat ben ik blij dat we je

eindelijk gevonden hebben!”

Hun omhelzing wordt abrupt onderbroken door

Iris verwonderde stem:

“Anke, wat heeft dit te betekenen?!”

Allemaal kijken ze op, wanneer ze Iris uit de

keuken zien komen met een baby in haar armen.

“Dit is mijn dochtertje,”

zegt Anke, terwijl ze de baby van Iris overneemt

om aan Yasmine te laten zien,

“Ze heet Kelsy.”

Yasmine speelt als een trots grootmoeder even

met het meisje, maar haar ogen waarschuwen

Anke:

Meekomen, nu!

“Anke, hoe kon je? Zo hebben we je toch niet

opgevoed!”

“Ik snap het zelf ook niet! Ik ben altijd

voorzichtig geweest, en opeens gebeurt er dan

zoiets…”

Yasmine durft het amper te vragen, maar ze doet

het toch:

“En weet de vader…?”

Anke schaamt zich niet om te antwoorden:

“Ik kan het hem niet vertellen. Ik weet niet eens

wie de vader is…”

Binnen vermaken Iris en Marit zich met hun

nichtje. Ze zijn echt helemaal weg van het

kleintje.

En één ding weet Iris nu al zeker: op welke

vreemde manier Kelsy er ook gekomen is, het

meisje heeft nu al een speciaal plaatsje in haar

hart…

“Ik kan het nog steeds niet geloven!”,

zegt Iris tegen Lex, wanneer ze een paar uur

later thuis nog iets eten,

“Mijn zus, die een hekel heeft aan kleine

kinderen, heeft eerder een kind dan wij!”

Lex kijkt haar met een ondeugende glinstering

in de ogen aan:

“We kunnen zelf toch altijd een beetje oefenen?”

En het duurt nog heel lang, voordat het koppel

eindelijk in slaap valt!

De dag erna is het weer stressen geblazen voor

hun examen. Iris rent van de zenuwen al een uur

te vroeg weg.

“Stresskip!”,

mompelt Lex, terwijl hij niet veel later rustig

vertrekt,

“Volgende keer toch nog maar eens die yoga-

oefeningen proberen!”

“Het is ons gelukt, schat!”,

zucht Iris opgelucht, wanneer ze drie uur later

weer voor hun huis staan,

“Ons laatste jaar kan beginnen!”

En dat vierde jaar begint alvast met een bezoek

van haar jongste zusje!

“Hee, Maritje! Hoe gaat het ermee?”,

vraagt Iris, terwijl ze haar zusje enthousiast

omhelst.

“Geweldig!”,

antwoordt Marit, en ze volgt Iris naar binnen,

“Ik heb trouwens lekkere taartjes voor ons

beiden meegebracht!”

“En, vertel eens,”

zegt Iris, wanneer ze even later allebei met een

taartje aan tafel zitten,

“Hoe gaat het met jou en Staf?”

Marits ogen beginnen te stralen:

“Kan niet beter! We zijn al plannen aan het

maken om binnenkort te gaan studeren. We

gaan samenwonen, net als jij en Lex!”

Er glijdt een sombere blik over haar gezicht, en

Iris gaat er meteen op in:

“Ik zie dat je eigenlijk gekomen bent om over

iets anders te praten. Steek maar van wal!”

Marit zucht:

“Het is Anke. Ze lijkt helemaal niet voor Kelsy te

zorgen. Laatst kwam ik er binnen, en stond het

meisje met een vuile luier in haar bedje te

huilen. En Anke zelf, die bleef rustig door flirten

met de jongen die aan haar deur stond…”

“Om dan nog maar te zwijgen over de achterstand die Kelsy al heeft opgelopen! Ze kan amper „mama‟ zeggen. Waarschijnlijk omdat Anke zich niet meteen voordoet als haar moeder…”

“Dit gaat niet goed…”,

mompelt Iris, terwijl ze nog een stukje taart

doorslikt,

“Ik zal er één van de dagen maar eens een kijkje

gaan nemen…”

Ze staat op:

“Ik vrees dat ik je weer naar huis moet sturen,

Marit. Ik moet naar mijn les, en het duurt nog wel

even voordat Lex thuis is.”

Ze omhelst Marit:

“Doe de groeten aan mama en papa. En als je

nog bij Anke zou komen: geef Kelsy dan een

dikke knuffel van me!”

Tot de

volgende

keer!!!