VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara x Ciske (geest) x Tom, Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa, Roy, Patrick

Vorige keer mocht ik de familie 2 dagen besturen.

De tweeling kreeg ieder een eigen kamer.

Nina werd steeds verliefder op Scott en ze zoenden voor het eerst.

Toen ze hem later verkering vroeg, weigerde hij. Daarna gingen ze wel met elkaar naar bed.

X

‘Je wordt oud, Tommie.’ mompelde Tom in zichzelf. De afgelopen weken had hij op school steeds meer moeite gekregen om de hele klas duidelijk te zien. Ook huiswerk en boeken kon hij steeds slechter lezen.

Het was dus tijd voor een bril.

2 dagen kijken

Dag 1

Om zijn nieuwe bril te testen, besloot Tom een potje te gaan darten.

‘Hey Nien, doe je mee?’ vroeg hij, toen Nina de trap af kwam. Ze hoorde hem niet – ze was veel te veel in haar eigen wereldje verdiept.

Met een gelukzalige glimlach rond haar lippen zweefde ze door de kamer.

Tom haalde zijn schouders op en wierp een dartpijltje – meteen in de roos!

De volgende ochtend vertrok iedereen weer naar zijn werk.

Tessa voelde zich de laatste tijd stukken beter, nu ze een eigen kamer had waar niemand anders kon komen.

Toch was ze nog steeds bang voor Roy. Aan tafel beledigde hij haar, en als ze langs liep liet hij haar struikelen. Soms sloeg hij haar.

Zachtjes zuchtte ze. Ze was jaren ouder dan hem, waarom kon ze hem niet aan? Waarom liet ze steeds zo over zich heen lopen?

Tessa probeerde de brok in haar keel weg te slikken, maar het lukte niet.

Trillend stapte ze in de carpool.

Intussen stonden Patrick en Roy in de badkamer.

‘Heb je nou al ‘es werk gevonden?’ vroeg Roy spottend, terwijl hij de tube tandpaste uit het kastje pakte.

‘Nee, jammer genoeg niet.’ zei Patrick. Hij ging nooit in op gemene opmerkingen, hij wilde altijd aardig blijven.

Roy grinnikte wat in zichzelf en begon zijn tanden te poetsen.

‘Roy, waarom doe je altijd zo vervelend tegen m’n zus?’ vroeg Patrick ineens.

‘Jwe zwus?’ borrelde Roy.

‘Ja, Tessa. Waarom haat je haar zo? Kun je haar niet gewoon met rust laten?’

‘Pfff!’ Roy proestte het uit van het lachen, waardoor de tandpasta door de badkamer vloog en de hele spiegel onder de spetters kwam.

‘Laat me niet lachen, man.’ hoestte hij.

‘Ik ben serieus, Roy. Kun je niet ophouden Tessa zo te pesten?’

‘Haaa…’ zuchtte Roy overdreven.

Hij negeerde Patrick.

‘Ik heb dus echt geen zin om vandaag naar die kloteschool te gaan.’ mompelde Roy tegen zijn spiegelbeeld.

Hij draaide zich om, maar Patrick hield hem tegen.

‘Laat Tessa met rust, okee?’ vroeg hij.

Roy gaf geen antwoord.

Hij wierp Patrick nog een spottende blik toe, en liep toen weg.

Een beetje teleurgesteld pakte Patrick een blikje sinas uit de koelkast. Jammer dat Roy niet naar hem wilde luisteren.

Het was echt niet leuk om je zus zo ongelukkig te zien. Patrick wilde haar graag helpen.

Ineens hoorde hij buiten de schoolbus toeteren, en hij haastte zich erheen.

Het was stil geworden in huis, maar daar zat Lara niet mee.

Ze voelde zich vandaag geweldig! Eerst had ze heerlijk uitgeslapen in Toms armen, en toen hij naar zijn werk moest bleef ze nog lekker liggen luisteren naar het fluiten van de vogeltjes.

Nu had ze net een heerlijke douche genomen en bekeek ze zichzelf lachend in de spiegel.

Ja, ze was ook de jongste niet meer.

69.

Haar einde zat er nu ook wel aan te komen.

Maar dat maakte Lara niet uit. Zo was het leven – en het leven was prachtig.

Toen Tom uit zijn werk kwam, kroop hij meteen in bed. Een hele dag voor de klas staan was toch wel erg vermoeiend.

Lara kwam naar boven en keek vertederd naar haar slapende geliefde.

Voorzichtig boog ze zich over hem heen en kuste hem op zijn mond.

‘Ik hou van je, lieve lieve lieve Tom.’ fluisterde ze in zijn oor.

Ze ging naast hem liggen, op de dekens.

En ineens werd ze overvallen door een onrustige angst. Met grote ogen keek ze om zich heen.

Hoe zou het hier verder gaan, als zij er niet meer was?

Met bonzend hart keek ze naast zich, waar Tom gewoon vredig door sliep.

Hoe moest Tom verder zonder haar? Ze hóórden bij elkaar, hij en zij.

Lara werd steeds paniekeriger.

Uiteindelijk schudde ze haar man zachtjes wakker.

‘Tom, ik…Tom, wordt wakker.’

‘Tom, als ik er niet meer ben, moeten jullie gewoon door gaan met leven, hoor.’ zei Lara met een brok in haar keel.

‘Wat zeg je nou?’ slaperig kwam Tom overeind.

‘Ik ben oud, Tom.’

‘Oh, meisje toch.’ Meteen begreep Tom haar angst en nam hij haar in zijn armen.

Zijn omhelzing kalmeerde Lara en even later kon ze alweer om zijn grapjes lachen.

God, wat hield ze van die man. Wat was ze gelukkig met hem in haar leven.

Genietend sloot ze haar ogen.

‘Niet meer zulke rare dingen denken, okee, Laar?’ Voorzichtig pakte Tom Lara’s kin en keek haar met een liefdevolle blik aan.

‘Jij blijft altijd mijn ware liefde. Ook al ben je wat ouder dan ik, je schoonheid is oogverblindend.’

Maar ergens, diep van binnen, begreep Tom de angsten van zijn vrouw wel.

Hij had die angsten net zo goed.

Snel drukte hij haar wat dichter tegen zich aan, en zei zachtjes:

‘Ik heb je lief, Lara.’

Teder drukte hij zijn lippen op de hare.

‘Kom, dan gaan we lekker even samen op bed liggen.’ zei hij.

Maar terwijl Tom aanstalten maakte om te gaan liggen, bleef Lara doodstil staan.

Ze bewoog zich niet, en keek naar iets dat niemand anders kon zien.

Haar angstige voorgevoel klopte…

Lara’s tijd was gekomen.

‘Nee, nee, nee!’ stamelde Lara wanhopig.

Maar Magere Hein was onverbiddelijk. Ze moest mee.

‘Zeg tegen Nien en Tess dat ik van ze hou. En ook tegen Patrick.’ zei Lara snel tegen Tom. Toen sprongen er tranen in haar ogen. ‘En ik hou van jou, lieve Tom. Ooit zien we elkaar weer.’

‘O, Lara, Lara!’ jammerde Tom.

Lara was verdwenen.

Ze was er niet meer – zijn vrouw, zijn alles…

Al snel bereikte het vreselijke nieuws van Lara’s overlijden ook de rest van de familie.

Iedereen kwam uit bed en rouwde om hun moeder.

Tessa voelde zich alsof haar hart in duizend stukjes was gebroken.

Hoe kon ze nu verder leven, zonder haar moeder? Haar steun en toeverlaat, haar mamma, haar grote voorbeeld?

‘Het zal zo anders zijn zonder mamma.’ klonk het achter haar, en Tessa draaide zich om.

Daar zag ze haar zus staan, met roodbehuilde ogen en hangende schouders.

‘Het zal nooit meer hetzelfde worden.’ snikte Tessa.

‘Maar…weet je, het komt wel weer goed.’ stamelde Nina en ze sloeg haar armen om haar zus heen. ‘We hebben elkaar nog.’

Tessa knikte.

‘Maar ik ga haar wel vreselijk missen.’

‘Ik ook, Tess, ik ook.’

In de badkamer kwam Tessa haar vijand tegen.

Ineens kon het haar niet eens meer schelen. De tranen stroomden nog steeds over haar gezicht, toen Roy zei:

‘Weer een dooie. Het gaat hier wel snel, de laatste tijd. Misschien ben jij de volgende wel.’

Tessa gaf geen antwoord en liep weg, hoewel zijn opmerking als een mes door haar ziel sneed.

‘Hee, vlucht je weer voor me?’ riep Roy terwijl hij achter haar aan kwam.

‘Laat me met rust, ik wil alleen zijn.’ zei Tessa met trillende stem.

‘Zoals altijd, ja. Weet je, als je voor eeuwig zo blijft leven zoals nu – opgesloten op je kamer – dan eindig je echt alléén. Dan vindt je nooit een man.’

‘Stomme trut. Precies wat jij verdient. Niemand mag jou, laat staan dat iemand ooit met jou zou willen trouwen. Gadver.’ Roy maakte kotsbewegingen en grijnsde toen kwaadaardig naar haar.

Tessa zuchtte.

Op dit moment, dit vreselijke moment, had ze niet eens de kracht meer om iets terug te zeggen.

Verblind door haar verdriet strompelde Tessa de trap af en sloot haar kamerdeur achter zich.

Met het licht nog aan kroop ze in bed en trok de dekens over haar hoofd heen.

Die nacht sliep ze helemaal niet.

De volgende morgen vond ze haar broer en zus bij de playstation. Ook Roy zat erbij.

Ineens voelde ze zich buitengesloten.

Waarom konden zij wel gezellig met elkaar doen, en bleef zij alleen over? Was ze dan raar, of anders? Vonden ze haar saai?

Toen Tessa even later door de woonkamer liep om naar haar werk te gaan, keek niemand op of om.

Het deed pijn.

Tessa beet op haar lip en probeerde haar verstand op nul te zetten.

Vandaag was weer een gewone werkdag.

Ook Nina had het erg moeilijk. Het spelen op de playstation had haar gedachten voor even afgeleid, maar nu ze naar haar werk moest, sprongen de tranen weer in haar ogen.

Het leven ging gewoon door, zonder haar moeder, en dat was eng.

Tom zou ook na die avond nooit meer dezelfde worden.

Van een enthousiaste, intelligente leraar was hij veranderd in een stille, gebroken man.

Na haar werk toetste Nina meteen het nummer van Scott in.

Ook hij moest het vreselijke nieuws horen.

Bovendien miste ze hem ontzettend.

Scott nam niet op, ze kreeg zijn voicemail.

‘H-hee Scott, met Nina. Mijn…moeder is overleden. Kun je vandaag langskomen? … Ik heb je nodig, Scott.’

Anderhalf uur later stond Scott voor de deur, en Nina begon meteen weer te huilen.

Scott zei niets, maar hij sloeg zijn armen om haar heen en streelde met zijn hand door haar haren – en dat was alles wat Nina op dat moment nodig had.

‘Ik ben zo blij dat je gekomen bent.’ fluisterde Nina schor. ‘Ik weet het even allemaal niet meer, Scott… Mamma stierf zo plotseling.’

Scott knikte begrijpend en drukte haar weer tegen zich aan. Nina sloot genietend haar ogen.

‘O my god, Lara is opgestaan uit de dood!’ grijnsde Roy toen hij Tessa tegenkwam in de keuken.

Grinnikend keek hij naar haar vermoeide gezicht. Maar toen dat ineens veranderde in een woedend gezicht, deinsde hij achteruit.

‘Hou nou toch verdomme eens je kop dicht!’ krijste Tessa en ze balde haar vuisten. ‘Ja, ik lijk op mijn moeder, en daar ben ik trots op!’

‘En ik heb al veel te lang over me heen laten lopen, ik ben dat kinderachtige gedoe van jou méér dan zat!’

Tessa had het gevoel dat al haar opgekropte woede er nu uit kwam.

‘Ik laat mijn leven niet langer beheersen door jou, teringventje!’ brulde ze, en ineens haalde ze uit en mepte ze Roy vol in zijn gezicht.

De stomverbaasde uitdrukking op zijn gezicht was onbetaalbaar.

‘Vanaf nu wordt alles anders.’ zei Tessa vastberaden, en ze liep met rechte schouders de keuken uit.

Vloekend bleef Roy achter. Met zijn hand greep hij naar zijn pijnlijke neus, waar langzaam bloed uit begon te druppen.

Maar hij ging haar niet achterna. Hij bleef achter, als een verslagen hond.

Nadat Nina een uurtje haar hart gelucht had bij Scott, voelde ze zich ineens doodmoe.

‘Ik ga even liggen, je mag hier wel even blijven tv kijken ofzo.’ zei ze.

Ze ging naar boven en had zich net uitgekleed, toen ze haar kamerdeur hoorde open gaan.

Twee sterke armen trokken haar het bed in.

Scott drukte zijn mond op die van haar in een harde, dwingende kus.

‘Scott, ik ben moe, ik…’ begon Nina, maar ze kon zich niet langer verzetten.

Scott was te sterk, en zij was te moe.

Toen ze eindelijk, na wat wel een eeuwigheid leek, weer boven de dekens uit kwamen, schrok Nina van de uitdrukking op Scotts gezicht.

Er was niets meer te zien van de liefdevolle blik, of de twinkeling in zijn ogen waar ze zo verliefd op was…

‘Scott, ik…’ begon Nina onzeker.

Maar hij reageerde niet meer. Hij was in slaap gevallen, en begon nu luidruchtig te snurken.

Ongemakkelijk draaide Nina zich om.

Wat was er nou net gebeurd?

Nina was té moe om nog helder te kunnen nadenken.

De warmte van Scotts lichaam kalmeerde haar, en even later viel ze in zijn armen in slaap.

Een paar uur later werd ze wakker, ze moest naar de wc.

Pas toen ze op de koude bril zat en haar voeten de kille tegels raakten, werd ze écht wakker.

Geschokt staarde ze naar de witte muur voor zich.

Onzeker ging Nina terug naar de slaapkamer.

Ze zag dat Scott ook wakker was, en met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht naar haar keek.

‘Scott, we moeten praten.’ zei Nina snel.

‘Waarom? Kom lekker terug in bed, lieve Nien.’ zei hij liefjes.

‘Het is veel te koud zo voor je, in je ondergoed.’

Even aarzelde Nina. Hij was zo lief… En lekker tegen hem aan liggen onder de dekens klonk erg aanlokkelijk…

Maar ze riep zichzelf tot de orde: ze moest niet vergeten wat hij net gedaan had!

‘Kom eens.’ zei Nina kortaf.

Met tegenzin kroop hij overeind.

‘Nou, hier ben ik. Wat is er?’

‘Waarom kwam je vanavond naar m’n bed? Het was tegen mijn zin in, Scott, ik vond het echt niet leuk.’ zei Nina aarzelend, maar eerlijk.

‘O, dus het was wéér niet goed?’ riep Scott beledigd uit.

‘Hoe bedoel je?’ kaatste Nina verontwaardigd terug.

‘Eerst loop je me te vervelen met hoe verliefd je wel niet op me bent, en dat je van me houdt. Je vroeg me zelfs verkering en toen ik nee zei, ging je janken. En nou ga ik met je naar bed, en is het óók al niet goed?!’

‘Nee Scott, zo zit het niet!’ riep Nina terug. ‘Ik wil echt wel met je naar bed, ik hou van je, ja! Maar wat jij vanavond hebt gedaan, was tegen mijn wil in!’

‘Ja hoor.’ snoof Scott.

‘Waarom doe je overal zo moeilijk over, Nien? Je maakt problemen die er niet zijn!’ Scott’s stem sloeg over van de emoties.

Nina hapte naar adem. Had hij gelijk?

Nee. Ze volgde haar gevoel. En dat zei, dat er hier iets niet goed zat.

‘Dat is niet waar!’ riep ze. ‘Jij bent degene die moeilijk doet!’

‘Ja.’ zei Scott ineens kortaf. ‘Natuurlijk. Het is áltijd mijn schuld. Ik ben weer degene die fout zit. Ik heb het altijd gedaan. Já.’

Hij draaide zich om en begon zijn kleren bij elkaar te rapen.

‘Scott, wat ga je…?’ begon Nina en haar hart bonsde in haar keel.

‘Ik ga weg.’ zei hij alleen maar.

En hij vertrok.

Verward liet Nina zich op haar bed vallen.

Had hij gelijk? Verzon ze echt problemen die er niet waren?

En ja, ze was verliefd op hem, ze hield van hem, en natuurlijk wilde ze met hem naar bed!

Maar wat er nu was gebeurd, had niets met liefde te maken…

‘Hij heeft me verkracht…’ mompelde Nina ineens hardop.

Die woorden klonken wel heel ernstig. Waren ze waar?

Kon dat, als je van iemand hield?

Kwaad staarde Nina naar het plafond. Ze hield van Scott, waarom deed hij dan vaak zo raar?

En ineens werd het haar allemaal te veel.

Het verlies van haar moeder lag nog vers in haar geheugen, en dan dít erbij – dat was gewoon te veel.

Snikkend kwam Nina overeind en huilde tot haar keel er zeer van deed.

Nina snapte niks meer van zichzelf.

Scott kon soms zo’n zak zijn, maar ze blééf van hem houden. Hoe dan ook.

Kwaad stampte Nina op de grond, en huilde nog harder. De tranen rolden langs haar armen naar haar ellebogen, en drupten op de vloer.

Ze voelde zich diep, diep ongelukkig.