De vorige keer...

Hope maakt voorzichtig haar slaperige ogen open. Boven haar staat

Noah. Onmiddellijk is ze klaarwakker. Noah rijkt zijn hand naar haar uit,

en verbaasd pakt ze hem aan. In een beweging trekt hij haar omhoog, tot

ze heel dichtbij hem staat.

Het feit dat ze nu tegen hem aangedrukt staat, recht in zijn groen

goudgespikkelde ogen staart, maar haar benen week. Haar hart maakt

extra sprongen en een dieprode blos vormt zich op haar wangen.

“Heb je lekker geslapen?” vraagt hij, met zijn eeuwig kalme stem. Hope

verdrinkt in zijn ogen en kan geen woord uitbrengen. Noah lacht zijn

innemende lach als hij merkt hoe ze zich voelt. Hope kan nu eindelijk een

glazige glimlach op haar verbijsterde gezicht brengen.

“Ja, heerlijk.” mompelt ze dan, met een schorre stem. Noah draait zich

even van haar weg. Nu ze haar ogen eindelijk even van hem af kan

zetten, merkt Hope op waar ze is.

Het is een park, of misschien een bos, dat weet ze niet zeker. In elk geval

zijn ze alleen op de open plek, met alleen het gefluit van de vogels als

gezelschap.

Ze merkt pas op dat hij haar opnieuw aankijkt als ze zijn arm tegen de hare

voelt. De plek waar Noah haar arm heeft aangeraakt, brand zachtjes, maar

geeft haar toch een heerlijk gevoel vanbinnen. Het is alsof vloeibaar geluk

door haar lichaam heen stroomt en haar verwarmd, alsof haar hart stilstaat

van zijn overuren, en alsof duizenden vlinders in haar maag rondvliegen.

Dan, plotsklaps, herinnert Hope zich de kus. De kus en vooral hoe Noah

daarna van haar wegliep zonder een woord te zeggen. “Noah?” Noah kijkt op,

zijn ogen onmiddellijk op haar gericht. “Noah, het spijt me van wat er gebeurd

is in de binnenplaats, op de dag van mijn verjaardag, ik kende je niet goed

genoeg, het was dom, ik-” Noah legt zijn wijsvinger op haar droge lippen. Zijn

aanraking brengt de stroom van euforie opnieuw op gang.

“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” fluistert hij, zijn stem honingzoet.

“Maar-” Hope doet een poging argumenten te bedenken, maar één blik

in zijn ogen laat haar ideeën wegstromen. “Ik vond het niet erg. Ik was

overdonderd, ik voel hetzelfde als jij, ik…” Even twijfelt Noah. “Ik vond

het heerlijk wat je deed.”

Hope kleurt dieprood. Hij is verliefd. Net als zij. Hij vond het fijn wat ze

deed. Ze glimlacht. Ze moet toegeven, als het langer had geduurd, en ze

niet zo zenuwachtig was geweest…

Als ze opnieuw naar Noah kijkt, ziet ze plots dat hij zenuwachtig is, met een idee

worstelt. Zodra hij merkt dat haar opmerkende ogen hem nieuwsgierig aankijken kijkt

hij omhoog, en ligt er een kalm masker op zijn gezicht. Met zijn ene hand pakt hij de

zijkant van haar hoofd voorzichtig vast, zijn vingertoppen ontspannend rondjes

wrijvend in haar slaap. Zijn andere hand legt hij losjes op haar heup. “Echt Hope, ik

vond het niet erg.” fluistert hij dan. “Wat was het ook weer wat je deed?”

Dan, vrij plots voor haar gevoel, plaatst Noah zijn lippen op de hare, in een

lange kus. Hope glimlacht. “Ja, dat was het, wat ik deed.” Noah glimlacht en

zoent haar opnieuw, Hope slaat haar armen om zijn nek en kust hem

hartstochtelijk terug, onmiddellijk beantwoord door Noah.

Hope schrikt wakker, onmiddellijk rechtovereind. Ze bloost diep als ze

merkt wat ze gedroomd heeft. Noah… Ze glimlacht. De vlinders in

haar buik zijn nog niet tot rust gekomen. Ze giechelt zenuwachtig als

ze uit een van de ramen kijkt.

Heel langzaam komt ook in de rest van het huis iedereen tot leven.

Joël laat de hete stralen over zijn lichaam stromen, genietend van de

warmte die hem onmiddellijk wakker maakt.

Gapend stormt hij de trap af, richting de keuken waar Magda al druk in

de weer is met flensjes. “Kan ik helpen?” Magda glimlacht slaperig en

knikt. “Maak een grote schaal havermout voor morgen en zet hem in

de koelkast. Als we vertrekken hebben we niet echt tijd om goed te

eten of te koken.” Joël knikt begripvol en haalt wat pakken uit de

koelkast.

Magda kijkt trots op haar flensjes neer. “Ben je bijna klaar?” vraagt ze

aan Joël, die druk met de havermout bezig is, “We gaan eten.”

Joël lacht en zet de kom in de koelkast. Magda glimlacht terug en

roept dan richting de woonkamer dat het eten klaar is.

En zo zit uiteindelijk het hele gezin klaar in de keuken, achter een

bord pannenkoeken.

“En, wat doen we vandaag?” vraagt Magda zich hardop af. Hope neemt

een hap. “Een museum? Een wandeling door de natuur? Nog een

excursie?” Verschillende voorstellen gaan over tafel.

“Eigenlijk,” fluistert Suze “Eigenlijk wil ik wel gewoon thuisblijven. We

hebben een lange rit voor de boeg en we hebben nog geen enkele dag

rust genomen.” Joël knikt. “Mee eens, ik wil best thuisblijven.” Na nog

wat overleg en eten is uiteindelijk iedereen het er over eens: ze gaan

vandaag nergens heen.

En zo stormt aan het eind van de middag iedereen naar buiten, de

vlagen warme lucht in. Joël en Magda kiezen voor het warme

zeewater. Gillend springt Magda in het water, gaat ze kopje onder

en hapt naar adem als ze weer boven komt. “Kom dan!” roept ze

naar Joël, die nog op de kant staat. Joël lacht en stapt ook het

water in.

Sven daarentegen blijft op het warme zand zitten. Hij is vastbesloten

net als Magda mooie glasschatten te vinden. Uiteindelijk blijkt hun

strand, op een pissige krab na, helemaal netjes leeg te zijn.

Bedreven smeert Suze zich ondertussen in. Als er iets is wat hier op

het strand goed kan, is het wel bruin worden. Lekker in de warme zon

liggen bakken. Suze glimlacht en gaat op haar handdoek liggen.

June en Hope zijn druk bezig met een zandkasteel. “Hope? Ben je

hier goed in?” “Nee,” Hope lacht “Moet dat dan?” June haalt haar

schouders op en begint zand bij elkaar te schrapen.

Genietend knijpt Suze haar ogen dicht tegen de stralen van de zon,

die haar lichaam heerlijk verwarmen. De warmte zweeft over haar

heen, kruipt in haar lichaam… “Lig je lekker?” Geschrokken komt

Suze omhoog. Ze maakt haar ogen open en kijkt in het lachende

gezicht van haar verloofde.

Sven rijkt zijn hand naar haar uit en trekt Suze voorzichtig omhoog.

“Godverdomme Sven, wil je dat nooit meer doen?” vloekt Suze. Sven

lacht zachtjes en zet grote puppyogen op. “Ik beloof dat ik het nooit

meer zal doen Suze.” fluistert hij. Suze lacht. “Braaf.” “Loop je mee over

het strand?” vraagt Sven dan, ineens opgewekt. Suze grinnikt en knikt.

Zo loopt het stel even later hand in hand door de branding. Genietend

laat Suze de witte schuimkoppen over haar tenen spoelen. Ze zijn stil,

maar het is geen snijdende stilte. Ze genieten beiden van elkaars

gezelschap, de warme zon en het zoute zeewater.

“Heerlijk.” meld Sven dan, om de stilte te verbreken. Suze glimlacht en

omhelst hem. “Wil je met me trouwen?” fluistert Sven in haar oor, als

ze dicht genoeg bij is om het te horen.

Suze laat hem iets los. “Wat? Hier? Nu?!” Een grote glimlach

verschijnt op haar gezicht. “Ja, hier, maar „s avonds. Ik kan me geen

romantischer omgeving bedenken dan „s avonds op het strand.” Suze

lacht, hartelijk maar een beetje zenuwachtig. “Lijkt dat je wat?” fluistert

Sven dan.

Als antwoord drukt Suze een lange kus op zijn lippen.

“Dus dit is het.” fluistert Suze. “Vanavond, hier, heet ik Suze de Vries.”

Sven glimlacht en knikt. “Mijn vrouw.”

Zenuwachtig staat Suze die avond op haar kamer in de spiegel te

staren. “Hoe zie ik er uit?” fluistert ze. Magda glimlacht. “Je ziet er

geweldig uit. Sven zal naar adem moeten happen als hij je ziet.” Suze

lijkt niet overtuigd. “Echt waar.” vind Magda. “Je borsten lijken groter in

deze jurk.” Suze kan het niet laten om om dat laatste toch te moeten

lachen. Magda lacht vrolijk mee.

Magda omhelst haar vriendin. “Echt, het komt wel goed.” fluistert ze

nog. Suze glimlacht.

Remember those walls I built

Well, baby they're tumbling down

And they didn't even put up a fight

They didn't even make up a sound

I found a way to let you in

But I never really had a doubt

Standing in the light of your halo

I got my angel now

It's like I've been awakened

Every rule I had you breakin'

It's the risk that I'm takin'

I ain't never gonna shut you out

Everywhere I'm looking now

I'm surrounded by your embrace

Baby I can see your halo

You know you're my saving grace

You're everything I need and more

It's written all over your face

Baby I can feel your halo

Pray it won't fade away

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

Hit me like a ray of sun

Burning through my darkest night

You're the only one that I want

Think I'm addicted to your light

I swore I'd never fall again

But this don't even feel like falling

Gravity can't forget

To pull me back to the ground again

Feels like I've been awakened

Every rule I had you breakin'

The risk that I'm takin'

I'm never gonna shut you out

Everywhere I'm looking now

I'm surrounded by your embrace

Baby I can see your halo

You know you're my saving grace

You're everything I need and more

It's written all over your face

Baby I can feel your halo

Pray it won't fade away

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

Halo, halo

Everywhere I'm looking now

I'm surrounded by your embrace

Baby I can see your halo

You know you're my saving grace

You're everything I need and more

It's written all over your face

Baby I can feel your halo

Pray it won't fade away

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

I can feel your halo halo halo

I can see your halo halo halo

Beyonce - Halo

De volgende ochtend vroeg, net voor de zon opkomt, is Suze wakker.

Sven ligt dicht tegen haar aan. Suze glimlacht en drukt hem dicht

tegen zich aan. Vandaag is haar eerste dag als Suze de Vries.

Sven lijkt nog steeds niet wakker te zijn. Voorzichtig streelt Suze met

haar vingers door zijn haren.

Voorzichtig maakt Sven zijn ogen open. “Goedemorgen.” fluistert

Suze. Sven glimlacht. “Goedemorgen mevrouw de Vries.” antwoord hij

zachtjes. “Kom Sven, we moeten op tijd vertrekken.”

Voorzichtig maakt Sven zich los uit haar omhelzing. Uitgebreid rekt

Suze zich uit. Sven schiet snel in zijn broek en trekt een T-shirt over

zijn hoofd heen. Dan maakt hij het bed op, wachtend tot zijn vrouw

zich ook aangekleed heeft.

Als ze uiteindelijk beneden komen zit het hele gezin al rond de tafel.

“Daar zijn jullie dan.” meld Joël ongeduldig. Sven grinnikt. “Op ons

hoef je niet te wachten hoor.” Magda schud haar hoofd, dat moeten

we wel. Nieuwsgierig kijkt het tweetal haar aan. “We hebben een

huwelijkscadeau voor jullie.”

Suze lacht breed. “Een huwelijkscadeau?” Magda knikt. “Een

huwelijkscadeau.” “En waar is dat dan?” Magda glimlacht en haalt

doodgewoon haar mobiel uit haar broekzak. Ze zoekt een tijdje tussen

de foto‟s een laat er dan eentje zien.

Sven‟s ogen worden groot als schoteltjes, Suze‟s mond valt bijna

open van verbazing. Zeker als ze een klein bordje ontdekt waar op

staat ‘Kledingzaak Svezette’ “D-dit kunnen jullie niet maken.” stottert

Suze. Hope glimlacht. “Dat is het mooie, dat kunnen we wel.” Een

grote glimlach vormt zich op Suze‟s gezicht. “Een eigen kledingzaak…

Daar heb ik altijd van gedroomd… En, Svezette?” Joël lacht. “Een

combinatie tussen Suze, Sven en iets Frans. Jullie kunnen het nog

veranderen hoor.” Suze schud haar hoofd. “Het is perfect.” fluistert ze.

Voor iemand nog iets kan zeggen klinkt de taxi. Ieder pakt zijn koffer

op uit de gang en een voor een stappen ze in. Het was een geweldige

vakantie.

Als Magda en Joël voor het huis worden afgezet, valt Joëls mond

open. Er zijn een aantal aanpassingen aan de buitenkant van het huis

gemaakt, en als hij goed naar binnen kijkt herkent hij ook

veranderingen. Hij heeft in zijn laatste dagen op de uni aantekeningen

gemaakt over zijn droomhuis. En dit? Dit lijkt er exact op. Verbaasd

kijkt hij naar Magda, de met een geheimzinnige glimlach een vlugge

knipoog geeft.

Ze lopen richting de voordeur waar Leon en Mirthe al op ze staan te

wachten. Mirthe ziet het verbaasde gezicht van haar zoon en glimlacht.

“Ga maar naar binnen.” lacht ze. Dat laat Joël zich geen twee keer

zeggen.

De gang

Benedenverdieping

De woonkamer

De keuken

De studeerkamer

Extra woonkamer

Badkamer 1

Het zwembad

Bovenverdieping

De gang

De danszaal

De speelkamer

Het dakterras

De tuin

Tot de volgende keer