Anne zucht
trillerig. Ze
heeft net haar
laatste restje
ontbijt er uit
gegooid. Al
een week
gaat het zo. Ze
eet wat, en
een uur later
gooit ze het er
weer uit.
Ergens achter
in haar hoofd
speelt een
vermoeden.
Ze neemt een
grote hap
lucht. Dan
denkt ze aan
de
zwangerschap
stest die ze
laatst heeft
gekocht.
„proberen kan
geen kwaad‟
mompelt ze
tegen zichzelf
en ze pakt het
doosje uit een
kastje.
Een paar
minuten later
staart ze uit het
raam. “positief”
denkt ze “ik ben
zwanger!”
automatisch
gaat haar hand
naar haar buik.
Ze besluit een
lekker warme
douche te
nemen. „hoe
zal ik het
Menno
vertellen?‟
mompelt ze
terwijl de
warme stralen
op haar
lichaam
vallen. Plots
weet ze iets.
Als Anne onder
de douche
vandaan
komt, laat het
kindje in haar
buik weten dat
hij of zij er is.
„morgen maar
nieuwe kleren
kopen‟
mompelt ze
tegen zichzelf
en ze trekt haar
pyjama aan die
lekker losjes is.
„hm, die
verassing voor
Menno kan ook
wachten tot
morgen‟
mompelt ze.
Gapend
stapt ze in
bed. Vrijwel
meteen als
haar hoofd
het kussen
raakt, valt
Anne in
slaap.
Een paar
uur later
komt
Menno
thuis en
kruipt hij
naast haar
in bed.
Als Anne de
volgende
ochtend
wakker
wordt, ziet ze
dat de plek
naast haar
leeg is.
“Menno zal
wel weer naar
de sportschool
zijn” denkt ze.
“ach, dan kan
ik mijn
plannetje
uitwerken”
Vijf uur later
staat Anne in
een nieuwe
kamer. Ze kijkt
glimlachend
om zich heen.
De
verbouwers
zetten de
laatste
spulletjes op
hun plekken
en dan
vertrekken ze.
Anne hoort de
voordeur
dichtslaan.
Menno is thuis.
„goedemiddag
schat‟ mompelt
Menno en hij
geeft haar een
zoen. Dan kijkt
hij om zich
heen.
„betekent dit
dat je…?‟ Anne
knikt stralend.
Menno doet
een stapje naar
achteren en
wrijft zachtjes
over Anne‟s
buikje. „dat is
geweldig‟
fluistert hij.
„maar dat ik
zwanger
ben, betekent
niet dat ik niks
aan mijn baan
ga doen!‟ zegt
Anne. „dus ik
ga even op de
loopband, dan
krijgt de kleine
ook conditie‟
Een paar
weken
later, als Anne
uit bed komt
en zich net wilt
omkleden, grij
pt ze opeens
naar haar buik.
„Menno! De
baby komt!‟
weet ze er
moeizaam uit
te persen.
„Auw! Ohw, dit
doet pijn!‟
kreunt Anne.
„rustig
liefje, haal rustig
adem‟ probeert
Menno, maar
eigenlijk heeft hij
geen flauw
benul van wat
hij moet doen.
„M… moet ik
wat doen
lieverd?‟
probeert hij. Mis!
„je kan je mond
houden!‟ gilt
Anne.
Alle pijn is
over als Anne
een paar uur
later een lief
klein meisje in
haar handen
heeft.
„welkom
kleine
Romée‟ zucht
ze. „een…
een meisje?‟
vraagt
Menno
voorzichtig.
Anne knikt.
„Wat ben jij
een schatje‟
fluistert ze. Als
antwoord
brabbelt de
baby wat naar
haar moeder
en probeert ze
haar moeder
een kusje te
geven.
Snel telt Anne
de teentjes en
vingertjes van
het meisje.
„een prima
kindje‟ fluistert
ze. Plots
betrekt haar
gezicht.
Snel geeft
ze Romée
aan Menno
die haar
vragend
aan kijkt.
Weer slaat
Anne haar
armen om
haar buik. „N…
nog een
kindje?‟ vraagt
Menno. Anne
knikt.
Een uur later
heeft Anne
weer een
kindje in haar
handen. „Hallo
lieve Esmée‟
fluistert ze.
„weer een
meisje?‟
Menno kijkt
van Anne naar
Esmée. Anne
knikt.
„Jij bent
ook al zo
lief‟ fluistert
Anne.
Ook de
teentjes en
vingertjes
van Esmée
telt ze. „Wat
lijken jullie
op mij‟
grinnikt
Anne.
Menno legt de
tweeling in
bed. „slaap
lekker meisjes‟
fluistert hij en
dan loopt hij de
kamer uit.
In het huis is
het alleen
nog lang
niet rustig…
TOT DE VOLGENDE UPDATE!
;)