DE RADDRAAIER

JAARGANG 2014 DECEMBER - NUMMER 6

verschijnt 6 x per jaar

Zzzzzzz

CLUBBLAD VAN RECREATIE & TOURFIETSCLUB

DELFT ‘73

NTFU 108059

Nieuwjaars-

receptie

3 jan. 15.00

ALGEMENE INFORMATIE RTFC DELFT ‘73

Bestuur Functie Naam Contact

Voorzitter Maarten Blokland

Oosteinde 17, 2611 VA Delft

06-51982076

voorzitter@rtfc-delft73.nl

Vice voorzitter Rene van den Berg

Rodenrijseweg 80, 2651 BV Berkel en Rodenrijs

010-8447099

vicevoorzitter@rtfc-delft73.nl

Secretaris Nico Zuijdervliet

Parkzoom 2, 2614 TG Delft

015-2157635

secretaris@rtfc-delft73.nl

Penningmeester Leo Kalkman

Herman Gorterhof 43, 2624 XD Delft

015-2620094

penningmeester@rtfc-delft73.nl

Bestuurslid Karin Straathof

Vinkenlaan 117, 2623 GJ Delft

06-19977889

karin.pimenjaap@telfort.nl

Commissies Functie Naam en adres Contact

Advertenties en

distributie

Philip Nieuwenhuyse

Sandinoweg 4, 2622 DX, Delft

06-49749945

nieuwenhuyse1@hotmail.com

Sponsors Spijshuis de Dis

Soul Inn

HeJa Tours

Karlas Fietsen

www.spijshuisdedis.com

www.soul-inn.nl

www.hejatours.nl

www.karlasfietsen.nl

Clubhuis HSV “Blue Birds” Mekelweg 20 (TU Wijk) 015-2563322

Lidmaatschap Contributie Hoofdleden € 52.50 per kalenderjaar

Gezinsleden € 49.50 per kalenderjaar

M-leden € 17.50 per kalenderjaar

Opzegging Schriftelijk, voor 1 december van elk jaar. Na 1 december wordt het lidmaatschap

automatisch verlengd.

RABO bank Rekeningnummer NL70RABO0158528417 tnv. Penningmeester RTFC Delft ‘73

Website www.rtfc-delft73.nl

Clubblad Redactie Raddraaier Karin Straathof

06-19977889 karin.pimenjaap@telfort.nl

VOORWOORD

Beste RTFC-ers,

Vandaag is het zondag 14 december, een prachtige winterse dag die de winterbikkels niet ongebruikt voorbij hebben laten gaan. Met z'n negenen vertrokken vanuit Huize Poot voor wat vroeger een Rondje Torpedoloods heette, een ritje van 72 km via Maasluis, Hoek van Holland en Kijkduin. In het begin was het een beetje link want het had licht gevroren dus op de ondiepere sloten lag een laagje ijs en ook de weg was hier en daar glad. Maar eenmaal langs de Waterweg en later door de duinen was van de vrieskou niet veel meer te merken

Lek en Koffiestop in Kijkduin, 72 km, 14 december 2014 en reden we in een heerlijk zonnetje met het windje in de rug een straf tempo. Helaas moest Rene zo nodig nog even lek rijden vlak voor de koffiestop op de Kijkduinse boulevard maar dat mocht de pret niet drukken. Ter plekke kwamen we nog het duo Philip N. en Karen S. tegen die, heel verstandig, wat later van huis waren vertrokken.

Verder ben ik natuurlijk apetrots dat ik mijn eigen jaarrecord inmiddels verbeterd heb. Met nog twee weken te gaan staat er inmiddels 5380 km op de teller, en dat is ruim 300 km meer dan ik ooit in een jaar

(2012) bij elkaar had gereden. Mijn fietsgrafiek 2014 (rood) met

2012 (Blauw)

Met nog twee weken te gaan inclusief een uitstapje naar Barcelona heb ik een goede kans de 5500 te halen. Nog even terugkijkend op de afgelopen maanden: we hadden begin november de traditionele najaarsvergadering - waar de voorzitter met veel plezier de door Wout opnieuw gelijmde hamer gebruikte - met een formele eerste helft en een informele tweede helft. Tijdens het eerste deel werd duidelijk gemaakt dat de clubkas er mede dankzij de Fietsvierdaagse en de Rabosponsortocht goed bij staat en dat de contributie voor 2015 ongewijzigd kan blijven. Een minder fijne verrassing was dat de voorzitter en ook de secretaris aangaven dat ze er na twee termijnen ofwel zes jaar een punt achter gaan zetten. Op de komende voorjaarsvergadering in februari zullen er dus twee nieuwe bestuursleden dienen te worden gekozen. Ik ben nog niet gebeld door aspirant bestuursleden en ik verzoek iedereen dringend er over na te denken dan wel anderen te benaderen zich kandidaat te stellen. Met ons ledental van rond de vijftig brengt het lidmaatschap naast fietsplezier en contributie het met zich mee dat iedereen gemiddeld één keer per dertig jaar een bestuursdienstje van 3 jaar moet draaien. Grijp je kans zou ik zeggen!! Over de tweede vergaderhelft wordt hoop ik elders in deze Raddraaier verslag gedaan. Ik heb de laatste maanden in en rond Barcelona ook weer mooie ritten gemaakt met mijn ''meetup'' clubje. Op 2 november nam ik met een paar duizend andere fietsers deel aan de jaarlijkse Barcelona - Sitges rit. Met ons groepje hebben we er nog een stukje aan vast geknoopt, maar het was fantastisch om met zoveel mensen van alle leeftijden, en op allerlei fietsen door de stad en langs de kust over voor de gelegenheid autovrij gemaakte wegen te rijden. De grote gaten in de kolonne vielen overigens pas de laatste 10 km, bij het Massief van Garraf (rechterfoto) waar veel ongeoefenden moesten afhaken.

Tocht Barcelona – Sitges – Villafranca del Penedes, 76 km, 2 november

Tenslotte wens ik alle leden, al dan niet met gezinnen en familieleden heel plezierige feestdagen. Ik sluit af met de aankondiging van de nieuwjaarsborrel op de eerste zaterdag van 2015, dat is op 3 januari vanaf 3 uur 's middags. Maarten Blokland Voorzitter

NIEUWJAARSRECEPTIE

3 JANUARI 2015: 15.00 – 17.00 (CLUBHUIS BLUEBIRDS)

Kom gezellig het glas heffen op het nieuwe jaar!

NIEUWE BESTUURSLEDEN GEZOCHT

De voorzitter (Maarten Blokland) en de penningmeester (Nico Zuidervliet) hebben aangegeven hun bestuursfunctie 16 februari 2015 (ALV) na 6 jaar te beëindigen. De vice-voorzitter (Rene van de Berg) stelt zich herkiesbaar. De penningmeester (Leo Kalkman) en het bestuurslid (Karin Straathof) blijven in het bestuur. Hun ambtstermijn is nog niet verlopen. Voor de opengevallen plaatsen zoeken we kandidaten. Uitdagingen voor de komende tijd zijn:

- Behoud/groei aantal leden; - Nieuwe clubkleding, sponsoren?; - 4-daagse nieuwe stijl (nieuwe

routes van 40 km); - Club 3-daagse in een hotel; - Nieuwe activiteiten?

Heb jij zin om iets voor onze vereniging te doen? Ben je enthousiast, heb je ideeën? Help ons de vereniging draaiend te houden!

MELD JE AAN! GRAAG ZELFS!

Namens het bestuur Karin Straathof

CONTRIBUTIE 2015

Het bestuur verzoekt iedereen de contributie in januari 2015 over te maken. U ontvangt geen acceptgirokaart. Zie voor de bedragen en het rekeningnummer de informatie op de 2

e

pagina.

FIETSEN IN NOORD ITALIË

Peter Venema Het is inmiddels alweer een behoorlijke tijd geleden, het wk was nog in volle gang, toen ik met een stel vrienden in Noord Italië een tocht heb gefietst. De tocht heeft ook een naam: De gran fondo giordana, vroeger bekend als gran fondo Marco Pantani. Vorig jaar heb ik met dezelfde club een tocht in Frankrijk gereden die de Vaujany heet. Toen leek het me wel leuk om eens een cyclosportief te rijden, ook al had ik geen idee wat dat eigenlijk inhield. Ruim een maand voor vertrek ben ik eens gaan zoeken en toen kwam ik er achter dat de tocht van 173km in de Franse Alpen was over een aantal stevige bergen heen waaronder de Alpe d’Huez en de Sarenne. Afijn ik heb dat toen goed overleefd en vond het ondanks de pijn aan het eind wel heel mooi en zeker voor herhaling vatbaar. Ook leuk om eens de Alpe d’Huez opgefietst te zijn, had ik nog nooit gedaan en ik kan zeggen: het is een beste klim. Heel knap wat Marijke heeft gepresteerd om een paar dagen achter elkaar dit soort tochten te fietsen. Dat doe ik haar niet na. Maar dit jaar dus naar Italië, voor de Stelvio, de Gavia en de Mortirolo. Net als vorig jaar gingen we een paar dagen eerder om eerst wat op te warmen en een rondje over de Stelvio te rijden. Ik moet eerlijk toegeven dat ik als nuchtere Twent nooit zo bezig was met al die bergen. Maar het wel leuk om ze eens beklommen te hebben moet ik zeggen. Als de Alpe d’Huez een beste klim is dan is Stelvio een hele beste klim. De Stelvio heeft

ongeveer twee keer zoveel haarspeldbochten en is twee keer zo lang. Maar heel steil is ie niet en je kan lekker omhoog peddelen en genieten van het uitzicht (en de motoren die je

nonstop inhalen, maar dat terzijde). Wat ik er wel bij moet zeggen: je moet wel geluk hebben met het weer, als je namelijk regen hebt kan het op de top wel eens sneeuwen. Dat peddelt een stuk minder lekker lijkt me. Maar ik heb op de Stelvio mijn eerste selfie gemaakt en dat met een mooi zonnetje erbij, wat een geluksvogel ben ik! De Stelvio is ongeveer de waterscheiding tussen Duitstalig Italië en Italiaanstalig Italië. Na onze fietstocht over de Stelvio gingen we per auto over de Stelvio om naar Aprica te rijden. Dat is de start en finish plaats van de hiervoor genoemde Gran Fondo Giordana. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu wel op tijd had gekeken wat het eigenlijk inhield die tocht. Welnu het was 170km met twee hele beste klimmen (Gavia en Mortirolo) en nog een beste klim (San Cristina) op het eind ook. Maar ze hadden voor de oudere garde ook de softe versie waarbij alleen de twee hele beste klimmen maar genomen hoefden te worden. Gezien mijn ervaringen vorig jaar leek me dat een verstandige keuze. Dit jaar was er weer niet aan toe gekomen om me in de bergen voor te bereiden, net als het jaar ervoor. Maar ik was dit keer wel 10 keer de helling bij de grote sluisdeuren in de nieuwe waterweg opgereden. Dus ik had toch wel een paar klimkilometers in de benen.

Maar goed, de korte editie dus, dit kwam me op kritiek van mijn vrienden te staan omdat ik wel heel veel kilometers al in de

benen had. Ik had er toen al zo’n 5000 opzitten vanaf januari (komt vooral omdat ik zo’n eind van mijn werk woon). Tsja, maar mijn besluit stond al wel vast, vorig jaar was heel goed gegaan maar het was best pijn lijden op die laatste klim. Daar had ik nu gewoon geen zin in. Je bent een watje of je bent het niet! Ik wel dus, discussie gesloten. Bovendien ben ik ook nog eens jongbejaard èn (ik geeft het niet graag toe) ook nog eens stronteigenwijs. De tocht was goed georganiseerd, het hele dorp stond in het teken van de tocht. Wel een sfeertje hoor. Duizenden deelnemers stonden klaar, wij stonden met onze startnummers ergens achterin. De eerste kilometers waren een les in filerijden. Met zijn duizenden tegelijk een afdaling nemen, als er vooraan iemand remt in een bocht, wat gebeurd er dan? Juist achteraan valt het dan helemaal stil dus het was opletten geblazen, ik was blij met mijn nieuwe remblokjes. Nog binnen de dorpsgrenzen van Aprica lag het eerste slachtoffer al op het wegdek, ik zag het maar als een waarschuwing. Het dalen duurde een kilometer of 25, daarna mochten we de Gavia op, zo’n 40km en 2000 hoogtemeters klimmen (categorie hele beste klim). Dat peddelde wel weer lekker, klimmen ligt me wel. Hard ga ik niet maar wel gestaag omhoog en ik geniet ervan. Wederom was het weer goed, bovenop de Gavia nog de toerist uitgehangen en mooie fotootjes gemaakt. Leuk hoor! De afdaling viel me mee, ik heb zelfs een paar mensen ingehaald dat gebeurd me eigenlijk nooit. Het was een slordige 50km naar beneden. De laatste 30 km vals plat, aangesloten in een pelotonnetje met een flink tempo. Toen de tweede hele beste klim: de Mortirolo. Nou dat bleek dus een onmeunige rot klim om het op zijn Twents te zeggen.

Ik wist dat het gemiddeld stijgingspercentage 11% was over 12 km en het

begon niet heel stijl (een slecht voorteken!). Maar na een ruim kilometertje stond er een bordje met heel veel tekst en cijfers waaruit ik kon opmaken dat er een stuk van 18% begon dat zo’n 600m zou aanhouden. Dat bleef een tijd zo, om de zoveel tijd weer een bordje waarop in uitgebreide bewoordingen 18% werd aangekondigd. Het ergste was: het klopte nog ook! Niks lekker omhoog peddelen, stoempen anders lazer je van de fiets. Dankzij het internationale deelnemersveld was het er letterlijk vloeken in alle talen: Noors, Duits, Italiaans, Deens, Belgisch, Engels, Frans enz. enz.

Na een aantal kilometers zat een van mijn vrienden te wachten op me in de schaduw. Hij had er ook genoeg van en stelde voor samen te rijden. Leuk idee, maar vergeet het maar op zo’n helling, je kunt onderweg niet eens rustig drinken zo steil is het.

Ergens halverwege zag ik een spandoek met een foto van Pantani, het schijnt dat daar ook een monument stond. Stukje wielergeschiedenis: Pantani heeft op deze klim definitief

naam gemaakt in de Giro van 1994, op de Mortirolo reed hij Indurain en Berzin uit het wiel. Hij heeft de 12km toen in zo’n 42min gefietst, wat een beest! Met alle pauzes meegeteld heb ik er ruim meer dan twee maal zo lang over gedaan. Bovenop deden mijn schouders pijn van het trekken aan het stuur en ik voelde me niet meer optimaal. Mijn vriend was zelfs onwel geworden, hij is echt niet de minste maar had waarschijnlijk te weinig getraind voor zo’n klim. Het was ook

stikheet weer en veel schaduw was er niet op die Mortirolo. Kortom met recht een onmeunige rot klim. Achteraf waren mijn vrienden het allemaal eens: de korte versie van de Gran Fondo was meer dan genoeg. Dus moraal van het verhaal: ik had natuurlijk weer gewoon gelijk! Maar eerlijk gezegd wist ik niet dat die Mortirolo zo´n killer was, zeker met die hitte.

Tsja, een wijze les dus: train eerst in de bergen als je de Gran Fondo Giordana wilt fietsen want de Mortirolo kent geen genade! Maar mooi is het noorden van Italië zeker, fantastische bergen en leuke dorpjes. Als je ten noorden van de Stelvio logeert kan je nog gewoon Duits praten ook! Wat wil je nog meer. Ik kan iedereen aanraden daar eens een keer te gaan fietsen. Dus mensen: op naar Italië, je kan er ook nog eens lekker eten. Peter Venema

JAN VERWIJS OP REIS 2014 (DEEL TWEE)

Negentien juli, afscheid genomen van eigenaresse Marieke van Delft. Mijn geboortestad, hoe bestaat het. Van Brabant, Gelderland in, nu al 439 km achter de wielen en het plan was om meer dan het dubbele te fietsen? Dus meer km voor de wielen? Vertrokken uit Drunen om negen uur. De route Vlijmen – Endelen – Hedel – Kerkdriel – Rossum – Ophedel – Tiel – Beneden-Leeuwen – Echteld – Ochten – Kesteren – Rhenen – Veenendaal – Ederveen – Lunteren. De diverse ponten niet genomen, omdat er heden ten dagen veel bruggen zijn gekomen over de grote rivieren. Voor mij toch wel een probleem vanwege de hoge opritten. Dus af en toe dan

maar naast de fiets lopen. Tijdens deze lange rit kwam ik veel fietsers tegen die één hand aan het stuur en de andere hand natuurlijk een G.P.S. apparaat. Dus aanhouden en de weg vragen. Dit gaf mij veel steun. Ik noem deze apparaten een schriffie, tikkie.

Om even terug te komen op mijn aankomst op de Scheleberg, ook dat ging volledig verkeerd. Ik kwam aan om 20.15 uur. De receptie natuurlijk gesloten, geen aankondiging waar ik me kon melden. Gelukkig een groot hotel en restaurant naast die receptie. Gelukkig lagen daar mijn papieren, maar het hotel had niets te maken met mijn verblijf aldaar. En bij mijn aanmelding geen plattegrond te vinden en mijn nummer van het Chalet. Zoek dan maar wat je moet doen. Inmiddels mijn dochter aan de telefoon. Ten einde raad heeft zij alles geregeld. Pa moest blijven zitten op het terras en zij alles regelen vanuit Delft en dan ontmoet je op zo’n terras iemand die 3 jaar in Delft gestudeerd heeft.

Om een lang verhaal kort te maken, na een half uur kwam er iemand aan, met het excuus van de slechte regeling. Zij bracht mij naar mijn mooie Chalet. Het eerste wat ik opzocht was een gemakkelijke stoel en toen dacht ik, ben ik dan toch wel een beetje gek! In het hotel toen maar een warme hap genomen, want een winkel was er op de Scheleberg niet. Op zondag naar het dorp Lunteren gefietst, 4 km trappen en op zoek naar een winkel voor eetwaar e.d., voor mijn verblijf van 14 dagen aldaar. Pech dus, een Christelijke gemeente, alle kerken open, maar de winkels dicht. Dan maar de omgeving gaan verkennen om misschien een koffieadres tegen te komen. Niet dus, na 40 km trappen dan maar het hotel op de Scheleberg in. Dus een dure dag met ontbijt, lunch en diner. Die avond was er ook live muziek op het terras met muziek uit mijn jonge jaren, alweer een aantal jaren geleden. De pret was echter snel voorbij, want na een half uur begon het te regenen en dat ging de gehele avond door. Alles vluchtte naar binnen, waar plaats genoeg was. Met een portie bitterballen en een paar biertjes kom je best de avond door? Bovendien genoeg gezellige mensen om je heen waarin ik direct in opgenomen werd. Na verschrikkelijk lang geslapen te hebben en uitgerust, om te gaan winkelen in het mooie en gezellige dorp Lunteren. Een flinke voorraad meegenomen om in het Chalet warm en koud te eten, waaronder ook wat frisdranken enz.? De eerst volgende dagen veel tochten gemaakt. Hier en daar wat routes omschreven in de prachtige bosrijke omgeving aldaar. Ik ben een pionier en avonturier en fiets maar zelden knooppunten routes. Ik zoek zelf mijn weg. Bos is mijn domein en kit komt omdat ik 40 jaar gewerkt heb bij T.N.O. (Natuurlijk Wetenschappelijk Onderzoek). Ik struin door het bos heen en behalve de fietspaden ook de wandelpaden in lopend naast de fiets. Een uitgang vind je dan wel weer. Ieder bos is anders. Je komt van alles tegen, konijnen, herten, zelfs vossen en zwijnen met jongen, daar moet je uit de buurt blijven, want zij vallen je aan.

Een fietskaart in de tas voor het geval dat ik de weg niet meer weet. Bij het begin van een nieuwe dag heb ik altijd een plaats in mijn gedachte, waar ga ik heen, meestal zo’n 30 á 40 km van de Scheleberg vandaan. De route bepaal ik dan zwervend er naar toe. Vaak stap ik af in een mooi dorp, zet dan mijn fiets op een veilige plek neer om te voet de omgeving te verkennen. Ede – Wageningen, Veenendaal, Ederveen en Bennekom zijn de moeite waard om te bekijken. Nog een tocht gemaakt naar Bungalowpark Klein Ruwinkel in Scherpenzeel via Renswoude en verder terug naar Woudenberg – Leusden – Achterveld – De Glind – Lunteren. Inmiddels was het al weer vrijdag geworden en Opa moest drie dagen rust nemen, want 4 kleinkinderen kwamen op bezoek, dit was geregeld met de plaats in mijn Chalet. Rust kwam er niet, want de dagen werden doorgebracht met wandelen, bezienswaardigheden bezoeken, zwemmen, midget golfen en toeren met de auto en een mooi wilpark bezoeken, en natuurlijk lekker eten, ergens bij een restaurant, natuurlijk in een bos. Maandag 28 juli, tijd voor een nieuwe pionierstocht. Als je in Lunteren bent dan moet je ook het middelpunt van Nederland gaan bezichtigen. Ik had me daar heel wat van voorgesteld. Wat later gestart dan normaal, om aldaar te gaan lunchen. Het had de hele nacht behoorlijk geregend, dus fietspaden en wandelpaden bijna onbegaanbaar. Met de fiets aan de hand naar het middelpunt, fiets en schoenen onder de bagger. Eindelijk op een aangegeven route het punt gevonden. Tot mijn verbazing één grote hei

en verder niets te zien. Na één uur gebaggerd door het bos te hebben kwam ik in Wekerom aan. Toch nog een mooie route gevonden naar Garderen – Kootwijk – Nieuw-Millegen naar en door de Harskamp. Teveel om te omschrijven wat ik in dit bos allemaal meegemaakt heb. De weg kwijt met vreselijke buien en zwaar onweer. Nergens een schuilplaats en angstig om te fietsen en geen aanduidingen te vinden waar ik uit dit bos kon komen. Eindelijk op het geluid afgegaan de snelweg naar Ede gevonden, na eerst geschuild te hebben in een overdekte bushalte. Daarna toch maar verder gefietst en als het woord mag gebruiken, naar nat maar tot mijn botten verzopen. Wel een mooie tocht? Een paar dagen later in Renswoude 6 chinezen ontmoet bij een rust aan de koffie. Ik viel op door mijn fietskleding en ik begreep dat het over mij ging. Maar in het Chinees komt er geen herkenbaar woord over. Eén van hen stond op en stelde zich in het Nederlands voor. Hij had in Delft gestudeerd en is altijd in Nederland gebleven. Er kwamen vragen, omdat Delft op mijn shirt stond. Ik moest vertellen waarvoor dit was, want zij waren ook in Delft geweest.

Met de tolk kwam er dus een leuk gesprek uit. Dus handen schudden en klappen bij mijn vertrek. Ik beleef altijd iets, maar dit komt omdat ik het avontuur zelf op zoek. Teveel om alles te omschrijven en daarom maar aan de terugweg beginnen. De teller stond toen al over de 900 km. Mijn laatste overnachting was in Baambrugge, een vast overnachting bij vrienden die ik 30 jaar geleden in

Oostenrijk ontmoet heb. De vriendschap is altijd gebleven. Vrijdag om negen uur vertrokken met een route die mijn goed bekend was: Lunteren – Ederveen – De Klomp – Renswoude – Scherpenzeel – Maarn – Doorn – Driebergen – Zeist – De Bilt – Utrecht. Aldaar bij hotel van de Valk de lunch gebruikt. Utrecht was snel gevonden. En toen langs de Vecht, herkenbaar aan de mooie woonboten, nu met dicht gespijkerde ramen, waar vorig jaar, zelf gezien, nog mooie dames in de deuropening stonden.

Mijn snelheid liep natuurlijk terug naar 5 km per uur. Jammer, geen kijkdagen meer. Een prachtige mooie route in het vooruitzicht, met boten waar je wel twee huizen van kunt kopen. Verder langs Maarsen – Breukelen – Loenen. Bij Ome Cees aan de Vecht nog even koffie genomen, Loenersloot – Baambrugge, ook aan de Vecht. Aankomst om 5 uur in de middag en 81 km achter de wielen. Natuurlijke een geweldig ontvangst, vrienden van mijn leeftijd, ook sportmensen. Zaterdag 2 augustus, er werd regen verwacht, dus dit betekende hard fietsen en weinig rusten, om voor de bui binnen te zijn. Ik was nog steeds fit, dus dit zou wel lukken met helemaal geen wind. Ook deze route was mij volledig bekend. Om half tien uit Baambrugge vertrokken naar Vinkeveen, dus plassengebied, Mijdrecht – Nieuwkoop – Alphen a/d/ Rijn, even een korte koffiestop. In Hazerswoude naar Benthuizen mijn laatste vaste koffiestop, Zoetermeer – Pijnacker – Delfgauw – Delft. Om 15.45 uur thuis, zonder regen en 80 km gefietst. Mijn totale afstand, de 1100 km gehaald, zonder Elektrische fiets. Kost zo’n vakantie een hoop geld, ja, ik had er drie keer voor naar Mallorca kunnen gaan. Maar ja, daar ben ik al 3 keer geweest met HejaTours. Bergje op, bergje af, hé hé. Ik begrijp nog steeds niet het doel van deze bergen. Als je bovenaan bent, dan ga je toch weer naar beneden? Tot slot, ga niet te snel zitten of het moet op je zadel zijn en trappen maar! Ik denk toch maar voor volgend jaar een Wegwijs Piet op mijn stuur te zetten. Volgend jaar weer het land in, maar dan ben ik 89, hopelijk? Opa Jan

DE COMEBACK KID EN DE TIJDRIT

Wout Bosman 26 oktober 2014 De titel comeback kid kreeg ik van een maatje van de schaatsvereniging. Na tegenslag des te sterker terugkomen, het lijkt voor mij soms te mooi om waar te zijn. En als je dan ook nog van die opmerkingen hoort als: hoe ouder, hoe gekker... De tijdrit, reden om eens gek te doen? Zo wie zo vind ik het wel wat hebben om als seizoensafsluiting iets bijzonders te doen als een gezamenlijk ontbijt en die tijdrit. De start bij De Dis met zo'n geweldig ontbijt. Uniek hoor, dat Jan dat voor ons doet. (Tegelijk is het wel fietsen met handicap met zo'n volle maag). De tijdrit zoals wij die rijden is eigenlijk een geintje. Kijk maar wat je er zelf van maakt. Dat iedereen kan winnen of je nu alleen of met z'n tweeën rijdt of dat je gewoon hard wilt rijden, elkaar eraf wilt rijden, het maakt niet uit. Het leuke is dat er altijd verhalen zijn die je je blijft herinneren. Vorig jaar heb ik het hele eind met moeite in het wiel van Aad gehangen. De eerste keer dat ik meedeed, een rondje Berkel, Zoetermeer, Benthuizen, Leidschendam, uitgezet door Arwin. Veel wind, nat, ik weet nog precies bij welke rotonde ik fout reed en iedereen me voorbij was. Belachelijk dat ik met 30,5 km/u het hoogste gemiddelde heb opgegeven. Ja, er was wind, de voorspelling was dat het mogelijk wind-kracht 5 zou worden. Het zal toch niet.. Ik had zin om ervoor te gaan. En dan ook nog met meer schaats- dan fietsbenen. Dat gaat gewoon pijn doen! Maar ja, waarom dan toch? Meestal denk ik dat ik dat eigenlijk niet wil. Soms is gewoon omdat het kan blijkbaar genoeg reden.

Als laatste starten heeft het voordeel, dat je naar anderen toe kunt rijden. In De Delftse Hout kwam ik Edward, die voor me was gestart, zoekende naar pijlen al tegen. Eerst een beetje warmrijden zegt-ie. Ja, van tevoren inrijden doen we niet, het is geen serieuze tijdrit. Ik heb iets van: dat eerste stuk met niet teveel wind, moet ik toch een beetje snelheid maken voor het gemiddelde. Ga je mee Edward? Hij gaat mee. Doet ook wat kopwerk. Ik ben er blij mee, want zo makkelijk gaat het niet. Aan het eind van de Oude Leedeweg zien we Philip al. Blijkbaar zijn we toch wel doorgereden. Hij gaat ook mee, zo zijn we al met z'n drieën.

Op de Zuidbuurtseweg bij Maasland rijden we een grote groep met Ruud M. op kop voorbij, blijkbaar schuift alles in elkaar. Al hoorde ik dat het later weer uit elkaar is gevallen. Tegen de wind rijd ik vrij veel op kop, als het erop aan komt heb ik de kracht op het ogenblik wel, valt niet tegen. Op het tweede deel gaat Philip ook gas geven. OK, dan gaan we echt hard rijden. In de buurt van Schipluiden rijden we Renee T achterop. Hij sluit ook aan en geeft er nog een paar keer een goede snok aan. Tegen het eind neemt Philip nog een paar keer extra hard over. Hij denkt toch niet dat ie ons los kan rijden? Met pijn in m'n benen komen we over de finish. Nog niet officieel, maar ik hoorde dat ik naar de 32 gemiddeld ben gegaan. Er werd gezegd dat het het hoogste gemiddelde was, omdat anderen een stuk hadden afgesneden. Toch mooi, veel te hard natuurlijk, dat zal ook wel voor Edward en Philip gelden.

Maar wat maakt het uit, gewoon lekker gereden, weer een mooi verhaal. Bedankt Rene en Philip (nog anderen?) voor het pijlen, een enorme klus. Jammer, dat drie snelle mannen niet meededen. Ik had ze graag achterop zien komen. Het had voor hen ook een uitdaging kunnen zijn om heel hard te rijden. Of misschien waren ze wel de weg kwijt geraakt, dat kan ook. Wout

WINNAAR TIJDRIT 2014:

JOHAN WIJBENGA

OPGEGEVEN GEMIDDELDE SNELHEID: 25,7 KM/U

GEREDEN GEMIDDELDE SNELHEID: 26,39 KM/U

JOHAN GEFELICITEERD!

Al 11 jaar verzorgen wij Uw vliegticket en accommodatie

in 3* en 4* hotels + hp en Uw fietshuur!

Voor info en boekingen: 0651010460 of 06415129248

e-mail : info@hejatours.nl

COL DE LA BONETTE

Herman Limburg Na 9 dagen met Rob en Jos vertoeft te hebben in het Chalet Lac Douce, waar we o.a. de Alpe d’Huez, Croix de Fer en de Galibier hebben beklommen, gingen zij terug naar Nederland. Zie verslag van Rob raddraaier nr. 4. Jan en ik besloten om zuidelijker te reizen naar Barcelonette. Ongeveer een halve dag rijden. Het stadje ligt in de zuidelijke Alpen en Jan en Ik waren er jaren geleden al 2 keer geweest. We namen ons intrek in Le Sauze een ski-oord net buiten de stadsgrenzen. Daar hadden we eerder gebivakkeerd, dus dat kwam ons vertrouwd over. Na ampel beraad besloten we om de volgende dag de Col de la Bonette te beklimmen. Deze Col is een 2715 meter hoge bergpas in de zuidelijke Franse Alpen gelegen in het nationaal park Mercantour. Het is de hoogst doorgaande weg van Frankrijk en Europa met een top van 2802 meter. Jan en ik hadden deze Col al 2 keer eerder beklommen. Maar om deze blikvanger met zijn hoogst befietsbare Col van Europa weer te bedwingen was wederom een enorme uitdaging. De klim vanuit Jausiers bedraagt 25.8 kilometer met een hoogteverschil van 1590 meter. Het gemiddelde stijgingspercentage is 6,7%. Regelmatig duiken ook stukken van 9 tot 10% op. Haarspeldbochten 24. 4 keer is de Bonette verreden in de Tour de France. In 1962 en 1964 won Federico Bahamontes. In 1993 Robert Millar en in 2008 John Lee Augustyn. In de afdaling miste hij een bocht en viel tientallen meters naar beneden. Hij kon toen ook zijn fiets weer boven gehaald was zijn weg vervolgen. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt en een stukje inrijden vertrokken we met de fiets vanuit Jausiers en begonnen aan de klim. Vanuit Jausiers loopt de weg tamelijk rustig omhoog en was het belangrijk om het juiste ritme te pakken te krijgen. Edoch al snel wordt de weg steiler (rond de 7%), maar het blijft een lekker lopende klim. De eerste kilometers tussen de bomen worden we omringd door enorme zwermen vliegen. Jan stopt even om zich in te

spuiten met anti-vliegen spray en besluit ook om spontaan mijn hoofd en nek te besprayen. Zoveel dat er een “anti-vliegen spray wolk” rond mijn hoofd ontstaat en op mijn keel slaat. Goed bedoeld natuurlijk, maar….. We blijven kilometers lang bij elkaar in de buurt, maar op en gegeven moment begint Jan iets uit te lopen. Hij is al dagen in topvorm. Bij de 11 kilometer is een leuke uitspanning en besluiten om daar een korte stop in te lassen. Snel een koppie koffie naar binnen werken. We vervolgen onze weg en na ongeveer 14 kilometer passeren we de boomgrens en komen in een desolate omgeving terecht en begint het gevecht pas goed en beginnen we elke kilometer af te tellen. De natuur is overweldigend. Ik ervaar ook weer de “ijle lucht”en merk dat mijn ademhalen korter wordt.

Jan loopt iets uit en laat zich weer iets af zakken. Hij wijst mij op een nieuwsgierige Alpen

marmot die net langs de kant van de weg zit. Met het zoute zweet in mijn ogen en het snot voor m’n ogen zag ik alleen maar een wazig beest voor me. De klim wordt steeds steiler met stukken van 10 %. Jan moet ik laten gaan en het wordt een gevecht ieder voor zich. Ongeveer 5 kilometer onder de top zet ik tegelijkertijd met een Franse jongen even een voet aan de grond. Ik had het moeilijk, maar die jongen zat steen kapot. We besluiten om samen door te gaan. Hij maakte bijna een keer een fatale stuurfout en kon nog net een steile afgrond vermijden. En zie daar ongeveer 2 kilometer onder de top staat Jan me op te wachten. We rijden gezamenlijk verder tot de laatste 500 meter die volgens mij zeker 13/14% moet zijn. Beetje zigzaggend en met een allerlaatste krachtsinspanning

ga ik(snelheid ergens in de vijf) omhoog en een minuutje na Jan kwam ik boven. Zogezegd de longen uit mijn lijf gefietst. We feliciteren elkaar, want we staan op de hoogste Col van Europa (on top of the world) met een adembenemend uitzicht. Even later komt ook die Franse jongen boven. We geven elkaar een hand en vinden ons helden en gaan samen op de foto. De nodige foto’s worden geschoten. De top wordt gekenmerkt door een enorme menhir. Obelix zou er trots op zijn.

Tijdens de afdaling een paar keer gestopt om te genieten van het wonderbare uitzicht en om het gefluit van de marmotten aan te horen. Ook de nodige foto’s gemaakt. Van te voren had ik al besloten dat dit mijn laatste fietsvakantie in het hooggebergte zou zijn en gezeten op de flanken van de Col de La Bonette vond ik dit een mooi afscheid. Ik ben best wel een beetje trots dat ik op mijn 65st jaar nog De Galibier, Croix de fer, de Berarde, Col de la Bonette en de Col de Cayolle beklommen heb. Allemaal buitencategorie. ‘s- Avonds gingen Jan en ik naar Barcelonette om op het gezellige pleintje, vol met terrasjes en eetgelegenheden, onder zomerse temperaturen, ons te laven aan bier en wijn en intens te genieten van een culinair hoogstandje uit die voortreffelijke Franse keuken. HERMAN

“TIEN VRAGEN AAN EEN RTFC LID” Aan het woord Leo Kalkman 1. Ben je al lang lid van RTFC en wat vind je van

de fietsclub? Van RTFC ben ik ongeveer 15 jaar lid. Teamsport vind ik belangrijk en dus ben ik op zoek gegaan naar een gezellige vereniging om te kunnen toerfietsen. Er was toen een grote groep met o.a. Koos Kersbergen en Frans van der Aart, waarbij ook het tempo en de afstand belangrijk waren. Nu is het vooral gezellig bij de tourfietsers. 2. Wat doe je in het dagelijks leven? In het dagelijkse leven ben ik projectadministrateur bij een kennisinstituut in Delft. 3. Heb je van jongs af aan gesport? Vanaf mijn 18

e jaar heb ik jaren lang gevolleybald en ben

vanwege blessures gaan fietsen. 4. Heb je een favoriete sportman/vrouw? Zo, ja wie is dat? Ik vind heel veel sporten leuk. Mijn favoriete sportvrouw bij het fietsen is natuurlijk Marianne Vos met een geweldige mentaliteit en inzet. 5. Let je op je voeding? Wat eet je het liefst? De laatste tijd let ik wat meer op mijn voeding. Ik zorg altijd wel dat er voldoende eten en drinken bij het fietsen. Natuurlijk hoort daar ook appeltaart met slagroom bij. 6. Hoeveel tijd besteed je per week aan je fietshobby? De laatste tijd wat minder door andere bezigheden. Ik wil wel weer in januari naar de sportschool gaan om te fitnessen. Natuurlijk is er elke zomer de fietsvierdaagse waar we in een heel goed team de organisatie regelen. 7. Wat doe je als je in “ruste” bent? Film, TV, wandelen,

of……?

Voor RTFC ben ik penningmeester en hiernaast ben ik actief bij een EHBO-vereniging. Verder ga ik graag naar de film, toneel, concerten, stedentrips, uit eten. 8. Heb je een favoriete

vakantiebestemming/waar zou je graag nog eens heen gaan.

In Nederland en het buitenland heb ik mooie toertochten gemaakt. Hierbij denk ik met plezier terug aan het Fietserpad en de Maas- en Waalroute in Nederland en de fietsvakanties in Italië en Mallorca (natuurlijk ook met HEJA-tours). 9. Welke uitdaging, op de fiets of anderszins, hoop je nog

eens te kunnen verwezenlijken? Graag zou ik nog een week door Nederland willen fietsen zonder dat alles geregeld is. Je kunt via stichting vrienden op de fiets overal terecht en het maakt het wat avontuurlijker. 10. Wil je verder nog iets mededelen aan de leden van RTFC? Het is een gezellige vereniging en dat vindt je terug bij het wokken en het gezamenlijk ontbijt bij de openingsrit en de tijdrit. Heel goed dat de racefietsers en tourfietsers met elkaar optrekken. Verder vind het gezegde samen uit en samen thuis belangrijk. Leo

KLEIN SEINPOST

Philip Nieuwenhuyse november 2014 Mist. Regen. Remmen. Bocht naar rechts. Optrekken. Bocht naar links. Afremmen en optrekken. Goed voor je kijken. Gladde bladeren. Onverwachte kilte en natheid! Mist. Afremmen. Koue handen. Regen. Voor je uit zie je de weg door je beslagen brillenglazen een flauwe bocht naar rechts maken. Weer gladde bladeren, dus voorzichtig afremmen. IJskoude vingers nu. Nog steeds die onverwachte kille mist. Je banden maken een sissend geluid over het natte asfalt. ’s Zomers klinkt dat mooi, dat sissende geluid. Dan heet dat ook zingen. Je banden zíngen dan over het asfalt. Daar wordt je zelfs blij van. Maar nu sissen ze. Met vóór en achter zo’n mooi omhoogbuigende straal water tussen band en wegdek. Die straal achter is minder erg, die is voor een eventuele wieltjesplakker. Maar dat water van je vóórwiel loopt gestaag via je winterbroek je eigen overschoenen binnen. Koud. Héél erg koud. Je tenen hebben het allang opgegeven dit leuk te vinden. Flauwe bocht naar rechts. Voorzichtig remmen nu. Als dat lukt natuurlijk, want m’n handen willen ook niet meer. Drijfnat zijn ze nu al. Mijn handschoenen én mijn handen. Ik fiets hele stukken al met gebalde vuisten in mijn handschoenen. Gevaarlijk wel, want zo kan je nooit remmen. Of je beslagen bril schoonvegen. Mijn fietsmaatje roept wat. Absoluut onverstaanbaar. Zal wel zoiets zijn als gaat het nog. Of doorgaan of zo. Dat wil ik zelf ook wel, opschieten. Maar de benen willen niet meer. Mijn bovenbenen doen gewoon pijn. Pijn? Jazeker, en niet zo’n beetje ook. Ik kan wel janken. Mistvlagen, alwéér!

Pest me

niet zo

Dat was er niet, toen je vanochtend enthousiast van huis vertrok.

Toen leek het nog aardig te worden. Toen had je er nog zin in. Toen was je nog warm, want net uit bed. Maar nu, je zwoegt, je ploegt, en toch ga je steeds langzamer. Je dijbenen schakelen naar alarmfase paars. Maar …. redding is nabij. Nou ja redding? In ieder geval uitstel.

De koffiestop. En die geeft even rust! En ontspanning! En warmte! Vooral wat warmte, het allerbelangrijkste op dit moment. Koffiestop Klein Seinpost in Kijkduin, 50 km, ik ben op de helft. Nu alleen nog maar dezelfde weg terug, maar dan wel met wind mee! Philip

VERREDEN KILOMETERS 2014

Aad van de Graaf november 2014 Even een paar cijfertjes en wetenswaardigheden die aansluiten bij de lijst met de verreden kilometers van afgelopen jaar. Bijvoorbeeld: de kilometers die in het jaar 2013 zijn gereden die mij bekend zijn vergeleken met de kilometers die dit jaar zijn gereden en die mij bekend zijn. De gereden kilometers 2013 zijn: 117908 km De gereden kilometers 2014 zijn: 200936 km Dit is een verschil van: 83028 km Dat is 70,4 % meer dan in het jaar 2013. Mijn idee is dat het komt omdat er bijna elk weekeinde met goed weer gefietst kon worden, en er zijn een aantal nieuwe leden bij gekomen die ook hun steentje hebben bijgedragen. Om nu eens te kijken hoe onze iets oudere leden het hebben gedaan dit afgelopen jaar heb ik de kilometers van hen ook eens op geteld en daar een rekensommetje over los gelaten. Dan kom je op toch op een verrassende uitslag, Laten we het over de groep “Bets” hebben, Bets, Martin, Jan, Cor, Riet, Leo en Jozephine hebben te samen 34116 kilometer bij elkaar getrapt Dit is een gemiddelde van 4873,7 km per persoon. Laten we deze cijfers eens tegenover de wat we de A en B groep noemen zetten, dan kom je tot 166820 afgelegde kilometers, bij elkaar gereden door 31 leden. Dit is een gemiddelde van 5381,3 km per persoon. De conclusie die je hier uit kan trekken is dat het aandeel in procenten 16,9 % is. Toch een ware prestatie. Een volgende conclusie is dat je hieruit kan afleiden dat als je wat ouder wordt dat niet automatisch betekend dat je minder wil, gaat of kan fietsen, al gaat het dan wel minder snel.

Nog meer weetjes: Wist u al dat Bets weer een nieuwe fiets heeft gekocht? Zo zie maar niet piep jong maar wel erg strong. De kilometers van de tourfietsers: Martin Bontenbal 2499 km Leo Kalkman 400 km Cor van der Eijk 2456 km Riet van Vliet 6292 km Jan Verweijs 7019 km Bets Strik 7200 km Josephine Hendriks 8250 km Onder de veel kilometer vreters (op de racefiets) was er kennelijk een strijd tussen: Peter Venema 11300 km en Philip Nieuwenhuyse 12982 km Aad

naam/jaar 2011 2012 2013 2014

René van den Berg 3500 3500 4200 4912

Maarten Blokland 4300 4750 2600 5250

Martin Bontenbal 3337 2283 2010 2499

Wout Bosman 7500 4000 4200 8000

Nan Deardorff-Mcclain 500 2000

Garry Dermot 2320

Roel Dik 3783 4700 2850 1958

Cor van der Eijk 2271 2615 2515 2456

Ted Engelen 2000 950

Michel de Graaf 2745 3036 2648

Aad van der Graaf 5398 5397 5412 5753

Ineke van der Graaf 1200 1200 1000 1042

Marcel van der Graaf 5749 5400 5795 7326

Josephine Hendriks 3160 4545 7860 8250

Eugene van Heusden 3600

Robbie Huijnen 6000

Hans Jansen 5440

Ruud de Jager 6000 4000

Leo Kalkman 2290 2220 1890 400

Rob Koks 4686 4939 3340 4134

Edward Lefeber 6013

Herman Limburg 6169 4300 7441

Michael Mcclain 500

Ruud Morien 5650 5185 4500 6013

Bert de Niet 5169 5185 7800 8000

Philip Nieuwenhuyse 1360 12960 12207 12982

Cor Poot 4360 4600 4700

Dirk Schouten 1200

Sander Steenweg 4492 3830 4002 8134

Hans Stigters 3100 2300 1200 2255

Karin Straathof 6500 5664 6812

Bets Strik 6600 9985 7860 7300

Thijs Strobos 6500 8257

René Theunisse 3000 6000

Jos Tieleman 4000 4200

Peter Venema 6000 11300

Jan Verwijs 6505 6007 4820 7019

Riet van Vliet 6285 6138 6579 6292

Jan Vlietstra 4300 3000 4800

Frederiqui Welle Donker 3550

Johan Wijbenga 3555 2900 4190

WIlfried van Winden 2882 5072

Nico Zuidervliet 5986 5669 6265 5708

WINTERACTIVITEITEN

Strandwandeling over de zandmotor – 24 januari 2015

Evenals vorig jaar willen we weer een winterbikkeltocht over de zandmotor lopen. De wandeling loopt van Monster tot het uiterste puntje van de zandmotor. Vervolgens lopen we door naar Kijkduin om daar koffie/thee (met ….)

te nuttigen. De terugweg lopen we over het nieuwe fietspad (bovenover de duinen). Twee jaar geleden hebben we de elementen flink moeten trotseren. Vorig jaar was het weer wat rustiger, maar was het wederom erg gezellig. We hadden toen gezelschap van een zeehond. Wie weet wat ons dit jaar gaat brengen? Wanneer

Zaterdag 24 januari 2015. Verzamelen vanaf 9:30, Sandinoweg 4 te Delft. Vertrek om 10 uur, met de auto naar Monster. De wandeling duurt ca. 3 uur (2 uur heen en 1 uur terug)

Als je mee gaat, meld je dan op via een e-mail/het forum of geef even een belletje.

Philip en Karin

ACTIVITEITENKALENDER 2015

3 januari 15.00 – 17.00 Nieuwjaarsreceptie

16 februari 20:00 Algemene ledenvergadering 1 maart 9:00 Ontbijt + openingsrit 19-21 juni Club driedaagse 14 t/m 17 juli Delflandse fietsvierdaagse. maart en okt. Alle zondagen starten om 9.00 uur in het

clubhuis aan de Mekelweg april t/m sept. Alle zondagen starten om 8.30 uur in het

clubhuis aan de Mekelweg

september Rabobank sponsortocht

25 oktober Afsluiting seizoen

e-m

ail:

info

@zantm

an

gla

s.n

l

ww

w.z

antm

an

gla

s.n

l