In de kerstspecial zagen we dat het niet zo goed liep tussen Ellen en Toby, waarschijnlijk verlaat Ellen het

huis, maar is dat ook echt zo?Dat kom je nu te weten!

Ellen slenterde die avond door het huis. Toen wist ze het zeker, ze wou weg. Met een vies gezicht passeerde ze

langs Bello en opende toen ruw de deur.

Wat denkt Toby wel niet, dat zij maar alles zal regelen in het huis. Op Madelief letten, haar verzorgen, het huis

onderhouden. Vergeet het, vergeet het Toby. Uit woede sloeg ze de deur hard achter haar dicht en stampte

buiten op het zand.

Madelief laat ze nu achter met iemand die veel te veel bezig is met zichzelf. Zielig vind ze het voor Madelief,

maar het is Toby’s verdiende loon.

Op een snel tempo verliet Ellen het huis en was van plan om nooit terug te keren.

‘s Ochtends haalt Toby Madelief uit haar bedje. Toby heeft geen Ellen gezien, dus stelt hij vast dat Ellen is

weggegaan. Ook Madelief heeft zo’n vermoeden. ‘Mama weg?’ brabbelt ze. ‘Mama is even op vakantie’

antwoordt Toby. Ze vindt Madelief nog veel te jong om alles te vertellen.

‘Maar wij redden het wel met ons tweetjes, he?’ vraagt Toby vrolijk. Madelief geeft een brede glimlach als antwoord. ‘Jawel, we redden het wel’ lacht Toby.

‘Redden!’ roept Madelief. ‘Ja, redden, en nu zal iemand anders je moeten redden want mijn kietelhand is

wakker!’ roept Toby en kietelt Madelief.

‘Redden, redden, redden!’ roept Madelief tussen haar hard gelach uit. Toby stopt en glimlacht naar Madelief.

‘We redden het zeker, geen probleem’ sust Toby.

Wat later snijdt Toby groenten voor een slaatje. Normaal zou Ellen dit doen, maar dan alleen voor haar eigen. Nu

beseft Toby ineens iets. Ellen zeurde maar altijd dat Toby niks deed en zij alles, maar eigenlijk deed Ellen

alles voor zichzelf.

Toby schudt zijn hoofd en snijdt het laatste stukje van de grote krop sla. Alsof hij er een einde aan maakt, een einde aan Ellens liefde. Ellen is weg, en Toby moet haar

uit zijn hoofd halen.

Toch kan het soms chaotisch zijn. Madelief die honger heeft, de huisdieren die aandacht nodig hebben, het

huis dat eens een grondige poetsbeurt moet krijgen en natuurlijk heeft ook Toby behoeftes.

Op een avond probeert Toby Madelief nog eens te laten leren lopen, wat niet makkelijk blijkt te zijn.

‘En nu wandel je naar mij, rustig wandelen’ moedigt hij aan. Maar bij de eerste stap wankelt Madelief al en gaat

op de grond zitten.

Maar Toby geeft niet op en doet de volgende ochtend nog een poging. En met resultaat, nog net voor haar

verjaardag kan Madelief lopen.

Vanop een afstandje bekijkt Felix het hele gebeuren. ‘Lix! Lix! Ik lopen!’ roept Madelief en wandelt onhandig

naar de kat.

Nadat Madelief Felix nog een troetelbeurt geeft, stopt Toby haar in bed. Even blijft hij staan en aait over haar

hoofdje wanneer ze in diepe slaap is. Hier ligt ze, Madelief Zoetjes, die nog niks afweet van de challenge.

Toby glimlacht en kust Madelief op haar voorhoofd.

Als Toby het wilde gekrijs van Madelief hoort, weet hij dat ze wakker is. Als de bliksem spurt hij naar boven en haalt de kleine uit bed. ‘Word jij een grote meid straks?

Ja he? Je bent jarig’ zegt Toby vrolijk.

Wanneer ze beneden zijn, ziet Madelief de kaarsjes en begint er spontaan naar te grijpen. Samen blazen ze de

kaarsjes uit.

En dan, na de welbekende sprong en tintelingen, bekijkt Madelief zichzelf in de nieuwe versie. ‘Kijk mijn handen,

ze zijn een stuk groter!’ merkt ze op. Toby lacht, ‘Gefeliciteerd, Madelief’. Madelief glimlacht naar Toby en

neemt een stuk taart.

‘Madelief, papa is een nogal moe, vind je het erg als ik ga slapen?’ vraagt Toby, die weet dat het niet goed is

om een kind alleen beneden te laten, maar gewoon veel te moe is. Madelief haalt haar schouders op. ‘Uh, goed’ antwoordt ze en begint vervolgens aan haar stuk taart.

Na de taart, kruipt Madelief achter het poppenhuis en haalt twee poppen tevoorschijn. ‘Ik ga op vakantie voor mijn werk’ zegt ze met een hoge stem en beweegt een pop op en neer. ‘Oké, Ellen, veel plezier op je vakantie’

zegt ze met een iets lagere stem. ‘Dag Madelief, ik zal je missen!’ roept ze en draait de pop naar zichzelf toe.

Achter haar hoort ze Bello’s poten op de houten vloer. ‘Bello!’ roept ze enthousiast en legt de poppen opzij.

‘Mijn lieve hond’ giechelt ze en begint de hond hardhandig te aaien. Bello laat zijn tong uit zijn bek

hangen en kwispelt.

Toch werd ook Madelief moe, en kroop ze in haar bed.

Luid geeuwt ze de volgende ochtend terwijl ze zich volledig uitrekt. Ze wrijft even in haar ogen en wandelt

vervolgens naar beneden.

Ze ziet geen Toby. Bello komt vrolijk naar haar toe huppelen. ‘Ben jij weer hier!’ lacht Madelief. ‘Papa slaapt

nog, dus ik ga je wat trucjes aanleren’ zegt ze vastberaden. Bello kijkt haar met een schuine kop aan

wat Madelief aan het lachen brengt. ‘Gekke hond!’

Wanneer Bello genoeg van de trucjes krijgt, kruipt hij in zijn mand en op dat moment wandelt Toby de trap af.

‘Papa!’ roept Madelief vrolijk en huppelt naar haar vader. ‘Madelief! Ben je al wakker! Sorry dat ik zo vroeg ben gaan slapen en laat wakker ben’ ‘Geeft niet hoor’

glimlacht Madelief.

Nadat ze samen ontbeten hebben, trekt Madelief een dikke jas en bijhorende handschoenen aan. Ze heeft

vandaag haar eerste schooldag en is benieuwd wat haar te wachten staat. Toby vertelde dat het allemaal leuk is met de vriendjes en vriendinnetjes, dus gelooft Madelief

dat maar.

Wanneer de bus de straat uitrijdt, wast Toby de borden af en gaat naar boven.

Hij denkt nog steeds aan de relaties die hij gehad heeft; eerst Amanda met de kattenallergie en die Felix stiekem mishandelde, en later Ellen die alles voor haarzelf deed

en alle schuld op Toby stak.

Moet hij op zoek gaan naar een nieuwe partner, of het maar zo laten met Madelief. Daar is hij nog niet uit. Wat hij ook doet, het zal Madelief toch niet uitmaken. Toby

heeft ontdekt dat ze zich snel aan situaties kan aanpassen, en dat kan handig zijn.

Zijn gedachtes verdwijnen snel als hij een advertentie ziet waar hij wel interesse voor heeft. Een baan in de

carrière luiwammes. Zijn levenswens is de top daarvan halen. Zonder twijfel neemt hij de baan aan en hij mag meteen beginnen. Hij snelt naar buiten en gaat op zoek

naar zijn nieuwe werk.

Rond drie uur in de namiddag komen Madelief en Toby samen thuis. Toby met een collega, Madelief met een

schoolvriend.

Madelief kijkt verbaasd naar Toby en de andere vrouw. ‘Heeft Toby een nieuwe vrouw meegenomen? En wat

met Ellen dan?’, denkt Madelief.

Ze ziet de twee praten over van alles en nog wat. Ze begrijpt het niet, is die vrouw een nieuwe mama?

Zonder iets te zeggen gaat ze naar binnen en gebaart ze aan het vriendje dat ze meenam, dat hij mee mag

komen.

Als Madelief haar huiswerk neer heeft gelegd, hecht ze haar aandacht aan Christoffel, het schoolvriendje. Het gesprek over dieren gaat vlotjes. Madelief is verlegen,

maar bij Christoffel is ze dat niet.

‘Weet je, ik heb ook twee huisdieren. Een gekke hond en een grappige kat, zal ik ze laten zien?’ vertelt ze

spontaan.

Christoffel vindt het prima en samen gaan ze op zoek naar een van de twee dieren. ‘Dit is Felix!’ roept

Madelief wanneer ze de kat aantreft in Toby’s kamer. ‘Maar ik weet niet of ik hier wel mag zijn, dit is de kamer van mijn papa’ zegt ze. ‘Waar is je mama dan?’ vraagt Christoffel wanneer hij alleen één bed ziet. ‘Die is op vakantie, met haar werk ofzoiets’ antwoordt Madelief

kort.

Lang blijven ze niet in Toby’s kamer dus gaan ze op zoek naar Bello. Na een lange zoektocht vinden ze hem

uiteindelijk. ‘Dit is die hond, Bello heet hij, zullen we buiten met hem spelen?’ vraagt Madelief. Christoffel

knikt en gaat samen met Madelief en Bello naar buiten. Al gauw moet Christoffel weg. Madelief blijft nog buiten

met Bello.

‘Je dochter ziet er een leuk meisje uit’ klinkt er binnen in het huis. ‘Dankje, ze heet Madelief’ zegt Toby trots. ‘Waar is de mama?’ vraagt de vrouw. Toby zucht en

denkt even na. De echte mama van Madelief is waarschijnlijk gestorven, en Ellen is het huis uit.

‘Ehm, Madelief heb ik geadopteerd, dus haar moeder…’ begint Toby aarzelend. ‘Oh, sorry, dat wist ik niet’

excuseert de mevrouw. ‘Oh, dat is niet erg’ glimlacht Toby. ‘Maar ik denk dat ik maar beter ga, ik moet thuis nog het een en ander doen’ zegt de vrouw. Ze nemen

afscheid en Toby ploft neer op de bank.

Even later komt ook Madelief binnen. ‘Hé, Madelief, heb je fijn gespeeld?’ vraagt Toby. Madelief knikt. ‘Christoffel

is een aardige jongen! Volgensmij vindt hij de dieren hier wel leuk’ glimlacht Madelief. ‘En wie was die andere

vrouw daar? Met die rode haren’ vraagt Madelief nieuwsgierig. Ze wilt natuurlijk niet dat zij haar nieuwe

moeder wordt.

‘Oh, dat was gewoon een collega van het werk. Hoezo?’ vertelt Toby en kijkt Madelief aan. ‘D-dus geen nieuwe

mama?’ vraagt ze niet begrijpend. ‘Nee hoor, geen nieuwe mama. Wil je een nieuwe mama?’ vraagt Toby

plots. Madelief zwijgt even. ‘Maar mama is toch op vakantie?’ vraagt ze verward en fronst haar

wenkbrauwen.

‘Madelief, er is iets dat ik je moet vertellen’ begint Toby. Weet hij zeker dat dit het juiste moment is? Ja, hij is nu

begonnen dus moet hij het maar afmaken. ‘Mama is niet op vakantie, ik had ruzie met haar en ze heeft het huis verlaten. En eigenlijk is ze je mama niet, ze was eerder een soort oppas.’ ‘En jij bent wel mijn papa?’ vraagt ze. ‘Ja, ik ben wel je papa’ en hij drukt Madelief dicht tegen

hem aan.

Wanneer Toby naar boven gaat om zich te douchen, blijft Madelief nog even beneden. Ze is even verward en moet nog bijkomen van het verhaal. Even zet ze alles op een rijtje. Ellen is niet mijn mama, die rode vrouw is een collega van Toby, Toby is mijn papa. Ze knikt als teken

dat ze het begrijpt. Nadat ze de tv uitzet, gaat ze slapen.

Het is donderdagochtend en Madelief is zoals gewoonlijk vroeg op. Wanneer ze het schriftje huiswerk ziet, schiet

haar iets binnen. Haar huiswerk is ze vergeten! Snel duikt ze achter de oefeningen en vult ze vlot in.

Later komt ze uit school en ziet ze Toby nog in zijn pyjama. ‘Hoi pap!’ zegt ze en wacht op een antwoord. Na een laatste sprong zucht Toby en draait zich om. ‘O, hoi Madelief! Hoe was het op school?’ vraagt hij hijgend.

‘Goed, maar ik ga douchen, volgensmij stink ik een beetje’ bekent ze en bloost lichtjes. Toby grinnikt en

knikt.

Als Madelief weer schoon gewassen is, huppelt ze vrolijk naar beneden waar Toby haar staat op te wachten. ‘Ik zag je huiswerk, en dacht dat ik misschien kon helpen’ stelt Toby voor. ‘Nee-hee, ik heb geen zin in huiswerk’

zeurt Madelief. ‘Als je huiswerk klaar is, kan je doen wat je wil, kom aan, eventjes huiswerk!’ pept hij haar op.

‘Oke dan,’ zucht Madelief.

Met een zucht klapt Madelief het schriftje dicht. ‘Ben je moet?’ vraagt Toby als hij het vermoeid gezichtje ziet.

‘Hm’ mompelt Madelief. ‘Ga maar naar boven, ik kom je zo wel instoppen’

Terwijl Madelief naar boven slentert, geeft Toby nog even aandacht aan Bello, die ondertussen al erg oud is.

Hij denkt terug aan zijn verleden. Dat Jessica vertelde dat Bello een speelkameraadje voor hem moest zijn,

maar toen werd Bello opgehaald door de dierenbescherming. Nu heeft Toby hem terug. Jessica stopte Bello ook altijd in bad, en dat moet Toby nu ook

zelf doen.

En zoals beloofd gaat Toby langs Madelief voor hij gaat slapen. Zie haar daar liggen, de volgende generatie. Toby aait haar over het hoofdje en geeft een zoen.

Voordat hij ook in bed kruipt, blijft hij even binnen. Jessica zou hier toch ergens moeten zijn. Dit was de

slaapkamer van Jessica. En hier stierf Jessica.

Maar nu is Madelief hier. Een soort vervangster.

Madelief kijkt naar de tv en Toby heeft het ontbijt klaargemaakt. ‘Kom je eten?’ ‘Ja, deze aflevering is bijna

gedaan’ antwoordt ze terwijl ze de afstandsbediening zoekt.

Madelief drukt op het knopje en wandelt naar de eettafel.

Het is even stil aan tafel. Totdat Madelief begint te praten. ‘Wat is eigenlijk jouw lievelingsdier? Mijne is

denk ik… Een Felix of een Bello’ giechelt ze. ‘Of vlinders! Die zijn mooi!’ zegt ze enthousiast. ‘Mijn

lievelingsdier…’ begint Toby, ‘ik vind zebra’s wel mooie beesten’

‘Zebra’s?’ ‘Ja, zebra’s, weet je welke kleur ze eigenlijk hebben? Wit of zwart?’ ‘Wit, met zwarte strepen

natuurlijk’ ‘Of zwart met witte strepen? Wacht, ik maak het je moeilijk’ lacht Toby.

Madelief neemt nog een hap en ziet dan de bus in de straat stoppen.

‘Daar is de bus al!’ Snel trekt Madelief haar jurkje aan en loopt naar buiten. ‘Doei, papa! Ik zal eens aan de juf vragen of ze weet welke kleur een zebra heeft’ giechelt

ze. Toby lacht. ‘Ben benieuwd wat voor antwoord je krijgt’ roept Toby nog na.

Toen was Toby weer alleen, ofja, alleen, Felix en Bello zijn er nog. ‘Felix! Weet jij welke kleur een zebra nu echt heeft?’ vraagt hij terwijl hij weet dat er geen antwoord komt. Felix spint en geeft Toby een kopje. ‘Ja, dat dacht

ik ook’ grinnikt Toby.

Niet veel later staat er een volgend voertuig in de straat. Toby’s carpool. Vlug zwaait hij zijn sjaal rond zich

en snelt naar buiten. Met een glimlach op zijn gezicht stapt hij de auto in.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

4 Madelief

Dit was dan alweer de 21e update.

Tot de volgende!