Reis uit de Matrix

Wie zijn we? Waar en waarom zijn we hier? Deel 1

geschreven door Irina Andreea, 18 november 2016

IK BEN

Als individuele creatorwezens, bestaan we op twee niveaus; inwendig en uitwendig

Inwendig

Op het inwendige niveau, als creators, zijn we volledig binnen ons eigen zelven. Het oneindige potentieel van alles dat we zijn, is vervat binnen ons. Dit is een staat van niet-creatie. Niets in zekere zin. Enkel puur potentieel. Pure verbeelding. Pure creativiteit. Puur onvoorwaardelijk zijn.

We hebben geen vorm, geen gedaante, geen expressie. We zijn alleen maar. Het geheel van alles dat we zijn en ons oneindig potentieel, gecomprimeerd in één enkelvoudigheid – één enkele expressie – de inwendige IK BEN. Bron.

Kernessentie.

Dit is onze volledige staat van zelf. Ons echte thuis. Het veiligste, stabielste en meest onbeperkte punt van zelfexistentie. Soevereiniteit.

Uitwendig

We kunnen er ook voor kiezen onszelf binnenste buiten te keren.

We ademen diep in, en wanneer we uitademen, komt alles dat we binnen houden naar buiten. De ware adem van het leven.

We keren dat niets, dat oneindige potentieel dat we binnen houden, om in uitwendige creatie. Vormen. Gedaanten. Geluiden. Kleuren. We houden ervan de diepten van onszelf te ontdekken/verkennen, door deze diepten naar voren te brengen en om echt ieder hun eigen universum te geven om zichzelf in uit te drukken. Het multiversum van ons eigen wezen.

We houden ervan de inwendige IK BEN te transformeren in een oneindig aantal

van uitwendige IK BEN’s. Oneindige potentiëlen. Oneindige parallelle expressies van leven. Alternatieve universa. Elk verschillend. Maar allemaal tegelijkertijd gebeurend.

En we houden ervan om leven in dit mulitversum te ademen. We houden er absoluut van onze eigen creaties tot leven te zien komen En vervolgens houden we ervan om ook het leven uit de eerste hand te ervaren. Vaak worden we de

personages van onze eigen toneelstukken. Door het nabootsen van diezelfde

creaties die we verbeelden. We houden ervan de noten te worden, die de symfonie componeren. De kleuren die het meesterwerk schilderen. De dansers van onze eigen dans.

Wanneer we het mulitversum binnenkomen om het vanuit het gezichtspunt van de 1e-persoon te ervaren, dragen we in feite een fractal van ons oneindige zelfgewaarwording over in creatie, om het uit eerste hand te ervaren. Je kunt aan deze zelf-gewaarwording denken als de ziel. De spirit. Deze fractal is eeuwig. Net als onze kernessentie, het heeft geen begin en geen eind, en het kan niet geraakt worden. Niets kan het vernietigen. Het is zo kostbaar. Zo heilig. Het is de enige inwendige creatie die bestaat binnen de uitgestrektheid van alle uitwendige creaties. Het enige aspect dat volledig onbeperkt en onvoorwaardelijk is.

Onze zelfbewustzijn is ons ware thuis binnen de uitwendige creatie. De dichtstbijzijnde verbinding tot de bron. Onze puurste link tot onze inwendige staat van zijn. Tot onze inwendige natuur.

Natuurlijk, kunnen we oneindige fractals van zelfgewaarwording de creatie zenden, oneindige ziel-expressies naar alle toneelstukken om tegelijk in alle mogelijke rollen te spelen. Om in één keer op te treden in het hele multiversum. We hebben eindeloze/tot in het oneindige universa die volledig geanimeerd zijn slechts door onze eigen essentie.

WE ZIJN

Ook, omdat we niet alleen zijn in het bestaan, houden we ervan te dansen met

andere creators. We houden ervan het oneindige potentieel van een ander wezen te ervaren. Naar hun muziek te luisteren. Hun creatie te observeren. Hun eigen diepten te ontdekken/verkennen.

We houden ervan de co-creëren. Om te verbeelden samen met andere wezens. Samen toneelstukken de creëren. Samen symfonieën te componeren. Samen te dansen. Personages te worden binnen onze eigen ge-co- creëerde toneelstukken. Het is prachtig om de magie van het leven samen te delen.

We botsen graag met hele mulitversa, en vervolgens ervaren we graag die botsing. Die botsing tussen twee werelden, het punt waar creators elkaar kruisen, het ontmoetingspunt van verbeeldingen, dat is het waar de beste vorm van magie gebeurt. Twee creatorwezens kunnen voor de eerste keer een derde expressie creëren. Twee kleuren creëren een derde schakering. Twee levens creëren een derde. Twee ademhalingen worden één ademhaling.

Ze ervaren via hun zelfgewaarwording de botsing tussen hen, maar deze botsing zelf neemt een leven voor zichzelf op, buiten de twee creators.

Het kind

Een expressie van hen beiden als één. Een expressie van twee werelden als één.

En dan zien de creators dit kind opgroeien. Evolueren. Ze laten de co-creatie hen verwonderen. Ze geven het de vrijheid om te zijn, en ze observeren alleen maar. Met zo’n liefde.

Het universum van de heilige twee en het multiversum

Ons huidige universum is dit kind van de twee creatorwezens. Hun co-creatie. Frequentie is de expressie van de dans van de twee. De golflengte is de voorstelling van hun botsing. Het duwen en trekken. Het geven en nemen. Het expanderen en inkrimpen. Op en neer. In en uit. Licht en donker.

Wanneer dit universum gecreëerd werd, toen melkwegen/sterrenwegstelsels, zonnestelsels, sterren, planeten, rassen van wezens vorm begonnen aan te nemen, andere creatoren kennis namen van de schoonheid van deze co-creatie, en verlangden het beter te begrijpen. Dus zonden wij ieder een fractal van ons

zelfgewaarwording naar dit prachtige universum van licht en donker. We kwamen als gasten binnen. We leerden alles dat erover te leren was, en toen gingen wijzelf licht en donker creëren. Wij werden ook creatoren van frequentie.

Ons eigen melkwegen, zonnestelsels, sterren, planeten en rassen van wezen. En toen stonden wij ieder toe onze creaties van vibratie te doorkruisen. Om te botsen in een grote dans van licht en donker. Een uitgestrekt multiversum tussen zo veel creatorwezens. Tussen zo veel verschillende vibratie-universa. Tussen zo verschillende vormen van licht.

En we lenen allemaal de oorspronkelijke gereedschappen van de creatie van licht en donker van de oorspronkelijke twee. Dit is hun eigen oorspronkelijke dansvloer en wij dansen allemaal naast hen.

En, natuurlijk, houden we ervan in bewustzijn door het hele mulitversum te reizen. We willen graag overal zijn. Deel te zijn in zo veel universa. Zo veel verschillende creaties te ervaren. We houden ervan om in zo veel verschillende rassen van wezens te incarneren, die toebehoren aan veel verschillende universa in heel de creatie. We

zenden fractal-zelven om het leven uit eerste hand te leven in heel de uitgestrektheid in het multiversum.

Deze huidige realiteit waar we in zijn, is binnen het oorspronkelijke

universum, dat toebehoort aan de oorspronkelijke scheppers.

Het universum van het heilige koppel heeft de oorspronkelijke planeten, sterren, en rassen van wezens die eerst gecreëerd werden in de expressie van licht en donker. De alleroudste expressies van vibratie. De alleroudste planeten. De alleroudste sterren. De alleroudste rassen van wezens. We zijn nu geïncarneerd, binnen het

alleroudste universum. In één van de alleroudste expressies – het menselijke ras.

Dit is één van de alleroudste delen van creatie, en het is een hele eer deze ervaring te delen met de heilige twee en met alle andere gasten. Dit is ook één van het meest, zo niet moeilijkste verhaal dat we allemaal hebben ge-co-creëerd.

Het eerste deel van het verhaal van het mulitversum

Ik wil teruggaan naar het begin. Naar onze oorsprong.

Hoe is dit allemaal begonnen?

Aanvankelijk, waren er slechts een paar creatorwezens die binnenkwamen als

gasten, om de dynamiek van licht- en donkercreatie te ervaren samen met het heilige paar (de oorspronkelijke creators van licht en donker). Om te creëren met de gereedschappen van frequentie. Ik geloof dat er 12 eerste paren waren, die verlangden deel te nemen in deze prachtige dans van vibratie. Dit waren de allereerste creators om ooit te leren en te creëren met de gereedschappen van licht en donker, dat het heilige paar hen gegeven had. Elk van hen creëerden hun eigen melkwegen, zonnestelsels. Hun eigen versie van beschaving, planeten, manen, sterren. Dit zijn de alleroudste gasten binnen de expressie van vibratie; zij waren de eersten om toe te treden tot het oorspronkelijke paar in hun expressie van frequentie.

Toen meer en meer gast-creators kozen om de dansvloer van frequentiecreatie te betreden, hoe meer het multiversum expandeerde. Hoe meer de creatie naar de diepte doorgestuurd werd.

Na verloop van tijd, groeide het uit tot een immense co-creatie. Zo veel creators die constant binnenkwamen, dezelfde ruimte delend, samen creërend met de gereedschappen van licht en donker. Meer en meer baby-universa vormend, meer en meer babymelkwegen, babysterren en babyrassen tot wezen komend, toetredend tot de oudere melkwegen, sterrenstelsel en rassen. De oude wezens werden ouder en ouder, en expandeerden verder en verder in creatie, terwijl de jonge wezens geleidelijk begonnen te groeien en begonnen zichzelf te evolueren in meer en meer ervaren creators van vibratie. De jonge en de oude expanderen samen, terwijl ze

precies dezelfde ruimte delen. Toekomst en verleden in één enkel punt.

Meteen te bestaan. Niet-lineaire tijd. Alle rassen en planeten en sterren samen bestaand binnen dezelfde lagen van bestaan, ongeacht hun leeftijd (niveau van expansie).

Niet-lineaire tijd wordt ook het best te begrepen via het concept van dimensies.

Dimensies zijn meeteenheden van de expansie (leeftijd) van het mulitversum. Elke dimensie correspondeert op een niveau van expansie (leeftijd). De lagere dimensies zijn de jongste lagen van het universum. Het minst geëxpandeerd. De hoogste dimensies zijn, aan de andere kant, het oudst. Het meest geëxpandeerd. Het diepst in ervaring.

Alle dimensies, laag of hoog, bestaan samen binnen dezelfde ruimte.

Tegelijkertijd. Alle leeftijden van het universum, alle stadia van expansie, gebeuren tegelijk. Ze bezetten exact dezelfde ruimte, maar ze hebben niet al teveel invloed op elkaar. Soms kunnen en willen ze doorkruisen, maar voor het grootste gedeelte bezetten ze niet hetzelfde niveau van zelfgewaarwording.

Hoe dichterbij twee dimensies zijn, hoe zichtbaarder ze voor elkaar zijn. Hoe meer ze elkaar kunnen waarnemen en op elkaar kunnen inwerken. Hoe beter ze kunnen communiceren vanuit een nauw punt van gewaarwording. Hoewel, wanneer de twee dimensies ver van elkaar zijn, worden ze onzichtbaarder voor elkaar. Het wordt moeilijker elkaar waar te nemen, te begrijpen. Ze kunnen niet communiceren vanuit hetzelfde niveau van gewaarwording. Dit is waarom de hoge dimensies soms volledig onzichtbaar worden voor de lage dimensies. Of vice versa. En waarom ze zo moeilijk te interpreteren of te vertalen zijn.

In het begin, de jonge creators zijn meestal heel onschuldig. Heel mild en matig in hun expressies. Ze ervaren licht en donker op een zeer niet-extreme wijze. Ze zijn nog steeds heel dichtbij de bron, dus ze zijn het meest in balans. Minst

gepolariseerd. Ze bewegen langzaam door de dimensies, hun tijd nemend. Zachtjes. In lange cycli.

Als ze ouder worden, en ervaring vergaren, durven creators ook meer. Intenser in hun expressies. Gepassioneerder over het ervaren van licht en donker. Ze verleggen de grenzen dieper en nemen ze dingen verder en verder naar extremiteiten en

polariteiten. Ze bewegen ook sneller en sneller door de dimensies, in kortere

cycli, expanderend in bewustzijn bij steeds toenemende snelheden.

En er zijn geen dingen zoals ‘goede of slechte dimensies’.

Hogere dimensies zijn intens. Maar ze zijn niet per sé intens aangenaam. Ze kunnen ook intens onplezierig zijn. Er zijn kleine gebieden van co-creatie binnen de hogere dimensies die in een staat van intense balans zijn. In een staat van super

geëvolueerd en geëxpandeerde staat van gewaarwording waar ervaringen buitengewoon aangenaam zijn. In een staat van orde. Maar dan zijn er ook kleine gebieden van hogere dimensies, waar de extremiteiten ervaren worden op een minder evenwichtige manier, en de duisternis kan heel diep gaan, het een zeer onaangename ervaring makend. Een staat van extreme chaos.

Ook de lagere dimensies zelf gaan door plezierige en onplezierige ervaringen. Alleen niet zo extreem. Niet zo intens. Het is veel gematigder. De chaos en orde zijn

zeer mild in hun niveau van polarisatie. In hun verzet. Ze co-existeren op een evenwichtiger manier. Waar de tegenstrijdigheden tussen goed en slecht, positief en negatief heel subtiel zijn. Wezens beginnen in gewaarwording te expanderen. In diepten van wijsheid. In diepten van verlangen om te ervaren en te creëren.

We zijn nu binnen één van de alleroudste (hogere) dimensies, in het oorspronkelijke universum van licht en donker – het universum van het heilige paar! En we zitten in een klein gebied van ruimte dat in een staat van extreme chaos is. Op een bepaald punt, deze chaos raakte zo stuurloos, en zo extreem, dat de lagere dimensies beïnvloed werden. De jongere rassen die dezelfde ruimte bezetten, begonnen verstoord te worden door de intensiteit van de chaos dat uit de oude rassen kwam. De lagere dimensies werden in de chaos van de hogere dimensies

getrokken

De chaos was zeer vernietigend. En het verstoorde sterk alle dimensies. Het besmette de hele creatie, het hele tijdcontinuüm . Het verleden begon beïnvloed te worden door deze ongelooflijke bedreiging uit de toekomst. De hele expansie van het universum werd beïnvloed. Verleden, heden en toekomst werden vervormd. En dit

virus was onzichtbaar voor de meeste van de lagere dimensies. Ze zagen het niet komen. Ook veel van de andere kleine gebieden van creatie binnen de hogere dimensies niet. Degenen die diep binnen positieve, plezierige hoge staat van gewaarwording en bewustzijn waren, deze oude wezens waren evenzeer overrompeld, in aanwezigheid van zo’n vernietigende chaos.

Dit waren de grote tijdoorlogen. De oorlogen tussen dimensies. De oorlogen tussen oude rassen. De oorlogen tussen oude en jonge rassen. De invasie van het

virus. De gevechten. Vernietiging en verlies. Dit is het grote trauma dat we allemaal op een onderbewust niveau dragen.

Op een bepaald ogenblik tijdens de oorlogen, was de controle volledig verloren; het virus had de dimensies ernstig geschonden. En het expandeerde snel. De chaos

begon grotere en grotere gebieden van creatie (van de dimensies) te

consumeren. Om deze reden, werd het virus in een insluiting/expansiebeperking geplaatst. Het kleine gebied van ernstig geïnfecteerd leven werd geplaatst in een soort van quarantaine- bubbel. Niets kon erin of eruit. Dit was gelijk aan een kanker dat verspreidde door het multiversum, en in een gezamenlijke poging, plaatste het multiversum dit hoge niveau in isolatie. Veel dimensies zijn nu tezamen binnen deze isolatie. Oude een jonge wezens, in dezelfde insluiting/expansiebeperking.

Wij, degenen in deze realiteit, zitten nu binnen deze

insluiting/expansiebeperking. Ons verhaal, hier, nu, vindt plaats binnen deze quarantaine.

In de volgende artikelen zal ik verder dieper ingaan en uitleggen wat het virus is, hoe het tot stand kwam, hoe het er nu uitziet, ik zal de quarantaine wat beter uitleggen en hoe we het eruit kunnen bewegen, door het virus te helen.

Dank je wel voor het lezen zover!

Vertaling: Myra Schipper