Web viewOok begon ik me af te vragen wat als ze het nou van mij heeft of van haar papa opa of oma...

Plaats een reactie13 berichten • Pagina 1 van 1

Alicia bijna 19 maanden gewordendoor ingrid krapels » 27 sep 2005 13:03

Hallo ouders

Het is een grote stap voor mij om dit te doen.Op 6 september is ons dochtertje alicia overleden aan menigokokken sepsis ze zou een dag later 19 maanden worden.De hele dag is een medisch falen geweest helaas.Ik weet niet precies wat ik moet schrijven ik denk dat ik graag met mensen hierover wil praten die dit ook meegemaakt hebben en hoe gaan jullie met het verdriet om.Ik heb gelukkig veel steun van famillie en vrienden maar die kunnen zich niet indenken hoe groot je verdriet is en wellicht helpt het als ik met mensen praat die hetzelfde hebben meegemaakt.Ik hoop dat iemand mij misschien advies of tips kan geven hoe ik met het verdriet en pijn moet omgaan. Alvast bedankt ingridingrid krapels Berichten: 4Geregistreerd op: 26 sep 2005 01:01Woonplaats: leiden

OmhoogAlicia bijna 19 maanden geworden

door Marjolein Visser » 27 sep 2005 15:07

Lieve Ingrid,

Wat vind ik dit erg om te lezen....ik heb geen woorden, voel heel erg met je mee. Het is ondraaglijk om je kindje te verliezen, dat mag niet en dat kan eigenlijk niet. Dapper van je om zo snel al contact te zoeken. Ik ben Marjolein, mama van Jasmijn, Julia en Thijs. Onze oudste dochter Jasmijn overleed op de leeftijd van 4 1/2 aan de gevolgen van dezelfde ziekte. Ook wij verloren haar binnen enkele uren, ook zij had een hele extreme vorm.Jasmijns verhaal is ook te lezen op;(mocht je de behoefte hebben)http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvS.

Wil je wat meer vertellen over het medisch falen of is dit nu nog te moeilijk voor je?

http://www.meningitis-stichting.nl/forum/viewtopic.php?p=4354&sid=74efc1a9db4e52a6b17c4a1c326821b7%23p4354


Op het forum reageert altijd wel iemand, iedereen maakt helaas hetzelfde mee. Ik hoop echt dat je hier een beetje steun vindt.

Ik wil je heel, heel veel sterkte en kracht toewensen, het is niet bevatten.Veel liefs,Marjolein

ps; je kan mij via de site van Jasmijn altijd een mailtje sturen als je daar de behoefte aan hebt.Marjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door myrthe » 28 sep 2005 09:42

Lieve Ingrid,

Wat verschrikkelijk ...Wanneer woorden niets meer zeggen, maar wat dapper van je dat je nu al kontakt zoekt !!!Ik ben Myrthe, mama van Lynn, Noa, Emma & Julia.Lynn is overleden toen ze 10 maanden was aan meningo-kokken Sepsis B. Ze was binnen een halve dag dood. Aankomende 6 december is het 10 jaar geleden.

Lieve Ingrid, ik wens je alle kracht van de wereld toe, en als er wat is, geef maar een gil, er reageert altijd wel een van ons.

Liefs,

Myrthemyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door joyce l » 03 okt 2005 00:57



lieve ingrid,verschrikkelijk ,helaas weet ik er alles van .ons dochtertje jowen* is 12 april overleden aan deze rotbacterie.drie dagen voor haar eerste verjaardag.het verlies van je eigen kindje is het allerergste wat ouders kan overkomen.ik heb op seze site veel steun gevonden bij lotgenoten.ookal krijg je veel steun van familie en vrienden ,toch weten ze niet hoe het voelt.ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen.

heel veel liefs joyce mamma van jowen*joyce l Berichten: 9Geregistreerd op: 26 mei 2005 01:01Woonplaats: brunssum


door ingrid krapels » 03 okt 2005 21:04

Lieve marjolein

Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd maar vondt het toch wel moeilijk om iets te schrijven.Ik heb het verhaal gelezen over je dochtertje verschikkelijk gewoon maar wel heel knap dat je het zo verteldt hebt.Met medisch falen bedoel ik het volgende:Ik stond 5 september op om een flesje te maken voor mijn dochtertje toen ik geluidjes hoorde uit haar slaapkamer ben ik gelijk gaan kijken ik zag gelijk dat het niet goed was. Ze was heel slap en voelde warm aan toch heb ik gewoon een flesje voor haar gemaakt en toen zag ik dat er allemaal gele vlekken op haar pyama zaten dus ging ook in haar bedje kijken ze had gespuugd maar ze spuugde alleen gal. Ze heeft een klein beetje van haar fles gedronken maar ook dit spuugde ze gelijk weer uit.Ik heb haar temperatuur opgenomen die was boven de 40 graden maar tijdens het temperaturen moest ze zo huilen om alles dat het me gewoon niet lekker zat.Ik heb vanaf 10 uur tot 2 uur geprobeerd om een dokter te spreken.Uit eindelijk kreeg ik om 2 uur een assistenten aan de telefoon heb haar verteld wat er aan de had was dat ze boven de 40 graden koorts had dat ze gal spuugde en helemaal niks binnen hield ook geen drinken dat ze slap was en dat ze ook veel aan het huilen was en dat ze heel erg lag te trillen.Er werd tegen mij


gezegd dat het waarschijnlijk een darminfectie was maar dat het geen kwaad kon. Ik zei nog tot een tweede keer dat ze niks binnen hield ook geen drinken toen werd er tegen mij gezegd dat ik haar om de 5 min wat drinken moest geven en dat ik de koorts maar moest tegen gaan met zetpillen en als het over 3 dagen nog niet over was ik dan wel mocht langs komen. Al goed je vertrouwd de dokter dus je denkt ik ben te bezorgd.Haar koorts werd echter alleen maar erger einde van de middag was de koorts 41.6 dus niet goed kwa drinken ging het ook niet goed ik heb op een gegeven moment met mijn vinger druppels in haar mond laten vallen zo dat er wel iets binnen kwam.Ze lag heel veel te slapen en was ook heel slap, maar je denkt als een kind slaapt als ze ziek is is het juist goed want dan krijgt het lichaam rust. Om 22.00 zag ik de eerste blauwe vlekjes ik vondt dit raar maar kon het geen verklaring geven toen blijkt dus later liepen haar darmpjes leeg op een gegeven moment was haar ontlasting doorzichtig een soort van gelei en vlekjes werden erger.Ze was niet echt meer bij kennis heel slap en heel moe.Toen hebben we weer een dokter gebeld deze is langs gekomen en heeft haar nagekeken onder tussen waren het niet meer een paar vlekjes maar een stuk of 20 a 30.De dokter heeft haar nagekeken heeft nog met het ziekenhuis gebeld en zei toen dood leuk ga maar even voor controle langs het ziekenhuis en ging toen heel rustig weg.We hebben ons dochtertje opgepakt en zijn als een gek naar het ziekenhuis gegaan maar het mocht niet meer baten ze is waarschijnlijk net voor het ziekenhuis in mijn armen gestorven door een acute hartsttilstand.Er stond geen team klaar in het ziekenhuis voor mijn dochtertje want de dokter die bij ons thuis was geweest niet de ernst van de situatie had doorgegeven.Ze zei 2 dagen later tegen ons dat ze het wel had geconstateerd maar hier niet naar had gehandeld ze heeft gehandeld naar haar moeder gevoelens en niet zoals een doktor hoort te handelen zei ze zelf.Als je later het filmpje terug draait heeft ze het niet geconstateerd en zo blijkt ook uit de brief die ze heeft gestuurd naar mijn huisarts daarin zegt ze dat ze wel heeft gezien dat mijn dochtertje erg ziek was en leed aan uitdrogingsverschijnselen en later bleek dat toen ze het ziekenhuis had gebeld dat er 3 keer aan haar werd gevraagd of er een ambulance moest komen ze heeft het allemaal genegeerd en hiermee ons dus geen kans heeft gegeven om eventueel waardig afscheid van alicia te nemen.Sorry het is een heel verhaal geworden maar ondertussen zit ik

me weer zo kwaad te maken dat dit is gebeurd.Ik weet dat ze waarschijnlijk niet meer te redden was maar ik heb niks meer tegen haar kunnen zeggen.Ik mis haar zo erg dat ik alleen nog maar vol zit met verdriet en boosheid.Dank jullie wel voor je mooie woorden ook voor jullie zal het nog moeilijk zijn jullie zijn sterke vrouwen hopelijk zal ik dat ook ooit worden en dus ook andere ouders te kunnen steunen.

veel liefs,ingrid

[ 04 Oktober 2005, 16:02: Bericht aangepast door: ingrid krapels ]ingrid krapels Berichten: 4Geregistreerd op: 26 sep 2005 01:01Woonplaats: leiden


door Mamma van Serra » 04 okt 2005 14:37

Lieve Ingrid,

Met kippevel en tranen in mijn ogen heb ikvje verhaal gelezen. Echt verschrikkelijk!Ik wens jou en je man heel veel sterkte om dit verlies te dragen. Afgelopen oud en nieuw zijn wij onze dochter verloren aan deze K.. bacterie. Ik hoop dat je je er een beetje in kan berusten met het feit dat je alles hebt gedaan wat in je macht lag om haar te helpen. En dat ook al was je eerder in het ziekenhuis aan gekomen het al te laat was. Er zijn maar weinig kindjes die het overleven! Zeker als ze het in zon erge vorm hebben.Serra was 2 uur nadat de eerste vlekjes zichtbaar werden overleden. Het lichaampje kon het gewoon niet aan. Ze was net 10 dagen 1 jaar.Lieve Ingrid, nogmaals veel sterkte!!

Veel liefs Adrienne,Mamma van Mike & SerraMamma van Serra Berichten: 1Geregistreerd op: 04 okt 2005 01:01Woonplaats: Dodrecht


door Marjolein Visser » 07 nov 2005 01:03

Lieve Ingrid,

Sorry dat ik nu pas reageer maar ik ben al bijna 6 weken ziek en heb daardoor niet veel fut gehad om achter de pc te zitten. (ziek met een leuke reden want ik ben zwanger van ons vierde kindje maar heb in al mijn zwangerschappen last van extreem zwangerschapsbraken)

Ik ben stil van je verhaal. Ik vind het ook heel dapper dat je het al helemaal hebt opgeschreven. Ik schrik ook van de reactie van je huisarts. Ik maak uit jouw verhaal op dat ook Alicia een hele extreme vorm had, net als Jasmijn. Hierbij ben je helaas bijna altijd te laat. Wij hebben pas nog een gesprek gehad met een arts in het UMC st Radboud, die gespecialiseerd is in deze vreselijke ziekte. Hij zei ook dat als het bij kinderen zo snel gaat je het moet vergelijken met een val van een balkon. Ook daar kan je als ouders nooit op tijd bij zijn. Maar ik weet dat dat voor jouw gevoelens ten op zichte van de huisarts niets uitmaakt. Na jouw verhaal te hebben gelezen vind ik het ongelooflijk dat een huisarts zo reageert. Bij haar hadden allang de alarmbellen moeten rinkelen. Ook ik heb heel veel woede gehad naar de artsen die hier waren geweest en het af hebben gedaan met "een goede griep". Ik weet hoeveel boosheid je hebt en dat is ook logisch. Maar het vreet energie en ik hoop dat de woede langzaam een beetje naar de achtergrond verdwijnt al zal dat nog een tijd duren. Heb je daarna nog een gesprek gehad?

Nou meid ik wens je nogmaals veel sterkte en als je fut/zin hebt om het van je af te schrijven dan merk ik het wel.

Veel liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



door Mama Dani » 23 nov 2005 15:47

even tussendoor'gefeliciteerd Marjolein met je zwangerschap. En sterkte allemaal met jullie verlies, want wat jullie allemaal mee maken is onvoorstelbaar veel leed. Dan is een positief bericht zoals een zwangerschap een lichtpuntje. groetjes DaniMama Dani Berichten: 574Geregistreerd op: 15 maart 2005 02:01Woonplaats: Breda


door mama4kay » 02 dec 2005 20:44

hoi ingrid

ik las net het verhaal van je dochtertje alicia prachtige naam trouwens,soms snap je de artsen niet , zoveel fouten worden er gemaakt ook bij ons zijn er fouten gemaakt toen onze *kayleigh ziek was , ook zij is inmiddels overleden op 22 maanden leeftijd (haar verhaal staat elders in het forum)ik begrijp je frustratie als geen ander , want hoewel je beseft hoe ernstig de ziekte is , en dat je kindje zelfs zonder medische fouten zou kunnen zijn overleden is zo'n medische fout niet te vergeven het blijft altijd aan je knagen wat als , dat hebben wij ook nog dagelijks artsen zouden meer kennis moeten hebben van hoe deze ziekte werkt ,maar nemen vaak de tijd niet om zich erin te verdiepen en luisteren niet naar moederinstinct (en het moederinstinct werkt volgens mijn mening het beste)

sterkte en kracht toegewenst

mariamama4kay Berichten: 6Geregistreerd op: 15 sep 2003 01:01Woonplaats: baarn




door Cor Langenkamp » 10 jan 2006 14:04

Hallo Ingrid,

Bij deze wens ik je heel veel sterkte met het enorme verlies van jullie dochtertje Alicia.

Het is en blijft afschuwelijk om te lezen dat ouders hun kind verliezen aan deze gemene ziekte.

Cor Langenkamp.Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht


door Survivor » 03 aug 2006 21:44

Ingrid (en alle andere mamma's).

Hoe kan ik je steunen? Hoe kan ik je verdriet verlichten? Ach, met niks. Dit is zo'n onbeschrijfelijk verdriet, daar kan niemand bij helpen.

Ik bedoel, het verdriet om het verlies van Alicia is al te groot. Maar dan ook nog die boosheid en alle vragen. Dat maakt het nog zwaarder (voor zover mogelijk).

Je zult nog een lange weg te gaan hebben voor je dit een plaatsje kan geven. Dus ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

JeanineSurvivor Berichten: 101Geregistreerd op: 16 maart 2006 02:01Woonplaats: Aarle-Rixtel


door ingrid krapels » 19 sep 2006 15:22

Hallo mama's




Sorry dat ik een tijdje niks van me heb laten horen. Ik wil jullie nog bedanken voor jullie reacties het heeft me heel goed gedaan toen.

Er is in de tussen tijd een hoop veranderd het is alweer een jaar geleden dan alicia is overleden.

En een maand na haar dood kwam ik erachter dat ik zwanger was.

Erg moeilijk je bent nog bezig met de dood van je dochtertje en dan moet je ineens rekening gaan houden met dat wondertje in je buik.

Aangezien ik erg was afgevallen (ik woog nog maar 48 kilo) moest ik dus gaan zorgen dat ik weer genoeg ging eten en ook genoeg vitaminen binnen kreeg.Gelukkig heeft m'n gynecoloog me erg gesteund tijdens de zwangerschap en ik kreeg ook extra echo's om wat geruster te zijn.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik totaal niet heb genoten van de zwangerschap en ik in het begin ook helemaal niet zo blij was met dat kleine wondertje.Maar toen ze eenmaal was geboren kan je er toch niet meer omheen maar dan ben je ineens weer heel bang om je te binden want wat nou als .....Haar naam is Jaimy priscilla en ze is op 15 juli geboren.

Het was zowiezo moeilijk want ze lijkt als 2 druppels water op d'r zus alleen merk je dat zij wat rustiger is.

Wel jammer dat ze nooit d'r grote zus zal kennen maar ik vertel haar al wel veel over d'r zus en ze gaat elke week mee naar het grafje ze heeft er nu nog geen benul van maar ze zal later weten wat een lieve zus ze had.De grootste schrik heb ik al gehad toen jaimy 3 weken was lag ze in mijn armen en ineens ademde ze niet meer.Ik haar opgepakt en op haar rugje geklopt en op de kop gehouden dit hielp niet toen maar mijn pink in haar keeltje gestoken en gelukkig ging ze weer ademen ze was gestikt in haar eigen slijm.Ben daarna gelijk naar de dokter gegaan voor controle maar alles

was weer goed gelukkig.

Ze zal alicia nooit vervangen maar ben nu wel weer blij dat ik weer mijn liefde kan geven aan iemand.

Alicia zullen we nooit vergeten en we zullen altijd van haar blijven houden.Hoe raar het ook klinkt maar ik heb me enigzins erbij neergelegd dat alicia er voor gezorgt heeft dat ik weer iets heb om voor te leven.

Dit was het wel weer even groetjes ingridingrid krapels Berichten: 4Geregistreerd op: 26 sep 2005 01:01Woonplaats: leiden

OmhoogRe: Alicia bijna 19 maanden geworden

door jenny01 » 23 apr 2013 17:50

Ook voor mij is het een grote maar toch helpend om J* zijn verhaal te doen.

Mijn J* is afgelopen November gestorven aan het beeld: sepsis meningitis.

Ook bij ons was er sprake van opstapelingen. BovenAL nalatigheid van de HA nadat ik nog die ochtend bij hem was, omdat mijn mannetje NAAST, het overgeven, slechte plasluiers, niet meer wilen drinken, hoge koorts niet goed op zijn rechter beentje kunnen staan( hij zakte erdoor heen en gaf daarbij pijn aan), stuipjes (ik dacht dat die door de hoge koorts kwamen. Later van de KA begreep ik dat het trekkingen waren. Let wel J* had deze niet bij de HA EN OOK niet toen we eenmaal om middernacht in het Ziekenhuis waren( dus hoe zij dat met zekerheid kon zeggen, geen idee..)

Later zal ik alle details plaatsen, want het is zo belangrijk dat de medici zich hier meer in gaat verdiepen en curcussen gaan volgen!!!

Momenteel ben ik met een zaak bezig tegen de HA!!! Zoals ik hier heb gelezen gebeurt dit nog steeds te vaak, maar wat had


mijn mannetje nog meer moeten hebben gehad om DIE HA te moeten overtuigen dat hij al in levens gevaar was??!!!

J* had die puntbloedinkjes al toen ik bij die HA kwam!!!

Tot zover...jenny01 Berichten: 1Geregistreerd op: 22 apr 2013 21:42

Omhoog

Plaats een reactie1 bericht • Pagina 1 van 1

ons varhaaldoor hansensandra » 25 okt 2011 18:18

Ik zal ons even voorstellen.

Ik schrijf dit om samen met Sandra te verwerken wat ons manneke is overkomen.

Wij zijn hans, Sandra, Emma en Owen*Wij zijn een compleet gezinnetje tot 6 september 2011.

Onze zoon Owen, geboren op 30-12-2010, was net 8 maanden.Al van zijn 3a4 maand kreeg hij last van ooronstekingen. We zijn elke keer naar de huisarts gegaan daar werd dan niets geconstateerd.In augustus dit jaar hebben wij een doorverwijzing gevraagd, en gekregen, drie dagen later naar de KNO-arts en die zei dat hij buisjes moest krijgen.(er zat een hoop troebel en vocht/pus achter zijn trommelvlies)Owen zou op 15 september geopereerd worden.5 September kreeg Owen opnieuw een oorontsteking hierbij ook 41 graden koorts.We hebben dit geconstateerd en zijn aansluitend naar de huisartsenpost gegaan.Op de huisartsenpost werd een oorontsteking geconstateerd, hij werd niet getemperatuurd en nadat de arts alle symptomen medisch had weerlegd zijn we naar huis gegaan.Doordat Sandra heel slecht slaapt als Owen slecht slaapt, ben ik


met Owen op de bank gaan zitten en heb met hem de hele nacht met hem doorgebracht. (dit was al de 4de keer dat we samen de hele nacht op de bank doorbrachten)ik heb Owen om 1230 nog een flesje gegeven om 0230 zijn luier verschoond en om globaal 0530 in de box gelegd.Om 0620 zag ik de bloeduitstortingen over zijn hele lichaampje verschijnen nog geen 5 minuten later stond onze buurman (hij is een ambulancechauffeur) Owen te reanimeren en 1 uur later werd hij dood verklaart.Na aankomst van 2 ambulances en 1 traumahelikopter is hij 1 uur gereanimeerd, na dat uur is hij door de trauma-arts dood verklaart.

Verdriet, later woede, onmacht, wat als hij goed onderzocht was en gewoon doorverwezen was????

Voor ons staat het vast in combinatie met de oorontsteking heeft hij een hersenvliesontsteking gekregen.We hebben na zijn overlijden besloten om een totale obductie op Owen te laten doen, we moeten weten waar hij aan overleden is.

Afgelopen donderdag 20 oktober kregen we een gesprek met de anatoom patholoog en de huisarts van Sandra was ook bij dit gesprek.Tijdens dit gesprek werd het rapport wat wij de afgelopen maandag hadden gekregen doorgesproken.Owen heeft een acute longontsteking gekregen en hierdoor heeft een bacterie Meningococ de kans gekregen om tevens acute toe te kunnen slaan.Alles heeft dusdanig snel gegaan dat ik er die nacht tot op het laatste moment niets van gemerkt heb, als ik eraan terug denk zag ik pas echt dat het slecht ging om 0620.Tot het moment van doodverklaren heb ik gelooft dat Owen het zou redden.

Tot op heden zitten we op een emotionele achtbaan waar onze oudste dochter, Emma, ons elke dag weer uit bed sleept en er voor zorgt dat we elke dag weer door moeten.

Hans, Sandra Emma Owen*

Plaats een reactie

12 berichten • Pagina 1 van 113 januari 2007

door pindilindy » 09 sep 2007 20:42

Eigenlijk begon het vrijdagavond 12 januari al. Om 15.30 uur haal ik onze dochters uit school met de bedoeling nog even wat boodschappen te doen.Maar met dat onze jongste uit school komt lopen zie ik al dat Lindy er niet fit uit ziet. Toch jas open enzopindilindy Berichten: 7Geregistreerd op: 03 sep 2007 01:01Woonplaats: Oldebroek

Omhoog13 januari 2007

door Marjolein » 09 sep 2007 21:04

Lieve familie,

Wat afschuwelijk...het is ook niet te bevatten. Je kind hoort niet dood te gaan, dat doet teveel pijn. Ook onze dochter Jasmijn is aan deze vreselijke ziekte overleden op de leeftijd van 4 jaar en 7 maanden. De ene dag was ons meisje nog kerngezond, de andere dag was ze overleden. Je wereld stort compleet in. Mocht je interesse hebben, het verhaal van onze Jasmijn is te lezen op de site van lieve engeltjes;http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvS.Via deze site kan je mij ook altijd een mailtje sturen als je daar de behoefte aan hebt.Ik wil jullie heel veel sterkte, kracht en liefs toewensen. Houd vol lieve mensen.

Liefs van Marjolein, mama van Jasmijn*, Julia (6), Thijs (3) en Jasper (1)Marjolein Berichten: 4Geregistreerd op: 09 sep 2007 01:01Woonplaats: Nijmegen


door cherwin » 09 sep 2007 21:33

beste familie,




wat vreselijk om te moeten lezen de tranen rollen over mijn wangen dit moet toch niet kunnen zo jong.mijn zoontje heeft ook meningitis sepsis gehad twee jaar geleden maar heeft het overleefd.de ziekte gaat heel erg snel ook hij zat onder de vlekken en ben ook regelmatig naar huis gestuurd met geef hem maar een paracetamol het is zo moeilijk te zien.iedereen is drager van deze bacterie en bij de een komt het in het lichaam en bij de ander niet.waarom de een wel ziek wordt en de ander niet is niet duidelijk.toen mijn zoontje ziek werdt waren er veel gevallen van meningitis maar de arts zei dat het puur toeval was je krijgt het niet zomaar je moet dan echt wel knuffel contact hebben gehad met degene die besmet is.maar zelfs dan is de kans heel klein dat je het krijgt wij hebben uit voorzorg ook medicijnen gehad.ik vindt het heel knap dat je je verhaal zo mooi hebt verwoord.en hoop dat je hier je hart kan luchten dit is het ergste wat je kan overkomen ik heb er gewoon geen woorden voor maar vondt wel dat ik moest reageren.ik wens jullie veel sterkte met dit grote verlies en ook ik zal altijd aan jullie kindje blijven denken,veel liefs sylviacherwin Berichten: 148Geregistreerd op: 22 sep 2005 01:01Woonplaats: breda


door dragonfly » 22 okt 2007 22:39

lieve mensen,Ten eerste wil ik jullie heel erg veel kracht en sterkte wensen komende tijd.Toen ik jullie verhaal las natuurlijk tranen sterker nog dezelfde vragen die wij hadden stonden er geschreven.Onze dochter was 3en half toen ze ziek werd,ook zij heeft de hele nacht bij ons geslapen.Ze heeft de hele nacht nog met ons lopen dollen vroeg om haar pop of wou nog wat drinken.S,ochtens begon ze weer te spugen en had 3 blauwe sproetjes op haar neusje.Binnen no time waren we bij een huisarts toen ik haar uit moest


kleden zat haar hele lichaam onder de blauwe vlekjes net mazelen in het blauw.Binnen een kwartier waren we bij de kinderarts in het ziekenhuis en ja dan gaat het zo snel allemaal dat je het amper nog bevatten kon.Uit eindelijk hebben ze haar hier in leeuwarden in het ziekenhuis onder narcose gebracht en is vervoerd naar groningen.Na 3 dagen in groiningen is ze uiteindelijk overleden.Ook wij hadden vragen waar ze dit nou kon hebben opgelopen,antwoord hebben we nooit gekregen op deze vraag.ik wil jullie heel veel kracht toe wensen en als jullie vragen hebben kunnen jullie ons mailen.

heel veel liefs dragonflydragonfly Berichten: 2Geregistreerd op: 22 okt 2007 01:01Woonplaats: leeuwarden


door pindilindy » 23 okt 2007 20:27

Wat sneu dat jullie ook hiermee te maken kregen!!En wat verdrietig om je kind te moeten missen in het knuffelen en geluid en in alles! Ok je moet weer verder maar er is een stuk van ons hart achter gebleven! Weggerukt! We bidden dat zij het goed heeft...Dat vind ik ook zo moeilijk zij zijn nog kinderen; kunnen nog niet voor zichzelf zorgen! Hoe is 't met ze?! Allemaal vragen; ooit hoop ik antwoord te krijgen! Maar hebben jullie al meer duidelijkheid over deze nare ziekte? Ik begreep zoiets uit jullie antwoord. En wanneer is dit voor jullie gebeurd? Hoe heette jullie dochter?pindilindy Berichten: 7Geregistreerd op: 03 sep 2007 01:01Woonplaats: Oldebroek


door dragonfly » 23 okt 2007 22:59

hallo,Onze dochter hete sichelle ze is overleden op 13 februari 2002 precies een maand na jullie dochter alleen dan 5jaar eerder.



Ook wij wouden persee weten hoe zo,n bacterie nou een kans kon krijgen of ze het van iemand anders had opgelopen hoe zo iets plots klaps nou kan.Ik en mijn man hebben nachten lang aan het bedje van sichelle met de dokter zitten praten in groningen.Zelfs de knapste koppies daar staan voor een raadsel, het is een lot uit de loterij der ellende zoals wij vaak wel zeggen wil die bacterie toeslaan.Heel lang werd de concluzie door buitenstaanders getrokken dat sichelle het vanuit de creche zou hebben opgelopen ,maar elk kindje daar was en is gelukkig nog steeds kern gezond.ook artsen in groningen heb ik die vraag gesteld of ze van de peuterspeelzaal zo ziek zou kunnen worden.Het enigste antwoord wat wij telkens kregen was dat iedereen de coccen of zo iets achter in de de keel,neus heeft, en als die bacterie dan geactiveerd word zou in principe bij iedereen kunnen in geval van verminderde weerstand.Uit eindelijk wou ik zelf ook niet meer weten van wie ze of waar ze het heeft opgelopen ik krijg haar er niet meer mee terug.Ook begon ik me af te vragen wat als ze het nou van mij heeft of van haar papa opa of oma maar dat wij gewoon genoeg weerstand hiervoor in ons lichaam hebben,dus na die gedachte heb ik die zoektocht laten rusten.Ik denk dat we met z,n allen wel 1 ding gemeen hebben het is te snel gegaan geen tijd meer om na te denken pats boem afgelopen en dat maakt het verwerken erg moeilijk is mijn ervaring.

heel veel liefs en kracht dragonflydragonfly Berichten: 2Geregistreerd op: 22 okt 2007 01:01Woonplaats: leeuwarden


door Marjolein » 24 okt 2007 21:00

Lieve allemaal,

Ook wij hebben heel veel informatie verzameld, gesprekken gehad in het UMC st Radboud waar ze nog veel onderzoek naar deze enge bacterie doen. Zoveel procent van de bevolking draagt het inderdaad mee in bv de neus. De kans dat de bacterie naar


binnenslaat is heel klein en zelfs dan moet het een plekje in het bloed vinden waar het zich "prettig" voelt. Dus de kans is zo klein dat je nog meer kans hebt om de loterij te winnen. En dat treft je dan, zo uit het niets.Je hoeft het dus niet van iemand te krijgen maar het is wel besmettelijk.Maar waarom het nu dus onze gezinnen heeft getroffen, daar krijg je geen antwoord op. Dat je dit mee kan maken blijft voor mij niet te bevatten. Dat je gezonde kind in een paar uur tijd dood kan gaan. Geen enkele ziekte gaat zo snel. Je staat erbij en je kan niets doen. Horror.Ik kan het niet anders omschrijven.

Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte, kracht en liefs toewensen.MarjoleinMarjolein Berichten: 4Geregistreerd op: 09 sep 2007 01:01Woonplaats: Nijmegen


door HB » 27 nov 2007 19:14

Lieve Allemaal,

Ik verloor mijn zoontje 28 nov. 2005. Ook ik heb het ervaren zoals jullie allemaal beschrijven. Het is zo snel gegaan. En wat ik het meest vreselijke vind van Pneu het gaat zo snel; hoe snel je er ook bij bent; dan is het al te laat! Als moeder voel je dat er iets niet OK is! Je brengt je kind gelijk naar de eerste hulp, ik heb 1 keer de Huisartsenpost gebeld; duurde me te lang!

Gelijk me kind op gepakt en naar de eerste hulp gereden! En dan ben je al te laat; ik zag iets in mijn kindje; wat gewoon niet klopte!

En pfff, al die onderzoeken; en ik maar zeggen; Er klopt iets niet???? Enfin; ik heb op een gegeven moment in paniek gegild; dat HIJ naar een IC moest; want dat hadden we niet hier in het ziekenhuis. En eindelijk werd hij over gebracht naar het Radboud; waar de kinder IC vol lag; en hij vervolgens op een volwassen IC kwam te liggen.Dan ben je ook niet blij; want daar liggen, voor jou je Opa en je


Oma te gorgelen;en voila daar ligt je zoontje van net 6 maanden oud!

Gewoon zijn laatste; ja zijn laatste ervaring, zijn laaste adem; uitblazen?!

En daar zit je dan? Met een overleden kind in je armen? En het meest bittere was dat de pneumo. vaccinatie net die maand daarna in het programma kwam te zitten?

Maar goed het was te laat voor mij zoontje!

En dan denk ik wel eens; zo typisch NL. Er moeten eerst zoveel gaan; tot er wat gebeurd? Pneu. was al zo een probleem???!!! En in maart 2006 kwam die vaccinatie er pas??? Terwijl in alle Europese landen zoals Spanje en Belgie; allang die vacciantie in het vaccinatie-programma zit?

Maar goed, ik heb mijn zoontje er niet mee terug? Wie geeft mij het antwoordt? Niemand...

En je gaat gewoon door..HB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt


door miranda verheij » 27 nov 2007 21:09

hallo Ruth,

ik heb eindelijk de moed om te reageren.Net twee weken voor onze Jelle overleed moesten jullie je jongste meiske missen. Het is een enorme K-ziekte. De snelheid en de heftigheid is gewoon niet te beschrijven. Wij hebben onderzoek laten doen omdat onze dochter Sjanne op 2 maart 2002 ook op de kinder IC heeft gelegen met meningitus B. Ze heeft het gelukkig overleefd zonder restverschijnselen. Ondertussen is ontdekt dat zowel Jelle als Sjanne een zeer zeldzame afwijking in het bloed hebben, zodat ze geen enkele afweer hebben tegen de meningitusbacterie . Ook is ze gevoelig voor blaasontstekingen en schimmelinfecties. Er wordt nu nog


uitgebreider onderzoek gedaan. Als we dit zes jaar geleden hadden geweten hadden we onze Jelle nog gehad. Nu blijven we net als jullie met een enorme pijn en gemis achter. OK we moeten door, maar de glans is er wel vanaf. We wensen juliie allemaal heel veel kracht, strekte en liefde toe om het verlies van jullie dochter een plek te kunnen geven.liefs Mirandamiranda verheij Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN


door pindilindy » 27 nov 2007 22:20

Toevallig vorige een vrouw gesproken zij is arts en werkt met bacterien. Zij gaf ook inderdaad aan dat Lindy en ws. jullie kinderen ook een missing link zouden kunnen hebben gehad in hun afweer. Maar wij vinden het heel moeilijk om de andere 2 te laten onderzoeken. Stel je weet dat je ook die 'afwijking' hebt in je lijf?! Wat valt eraan te doen....??Maken we ze niet onwijs bang?? Want dat zijn ze nu eigenlijk al, zodra een van ons nu 'gewoon' de griep krijgt zijn alle seinen op rood! Het vertrouwen is heel groot deel verdwenen, of onbevangenheid... Ja we missen Lindy maar zijn ook zo dankbaar voor de 9 mooie jaren en hoe het gegaan is nog steeds blijft dat troostend! Ruthpindilindy Berichten: 7Geregistreerd op: 03 sep 2007 01:01Woonplaats: Oldebroek


door miranda verheij » 28 nov 2007 14:25

ha Ruth,er is inderdaad niets aan te doen. Sjanne moet in geval van koorts of verhoging altijd een breed spectrum antibiotica slikken. Tot nu toe heeft ze het noet nodig gehad omdat haar conditie top is. Ik voor mezelf ben blij dat het onderzocht is. Want als er een griepgolf of iets anders in de lucht hangt ben ik de hele tijd bezorgd. Nu weet ik gewoon dat als Sjanne iets onder de leden heeft,dit direct de kop wordt ingedrukt zodat geen enkele bacterie haar iets kan doen. Sjanne is natuurlijk volwassen dus de



keus om te onderzoeken heeft ze zelf gemaakt. Ik wens jullie veel wijsheid en kracht.Liefs Mirandamiranda verheij Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN


door Cor Langenkamp » 29 nov 2007 17:01

Ik wens allen de komende maand sterkte toe.December is een feestmaand die vreugde en verdriet samenvoegd tot een niet te vatten emotie.St. Nicolaas, kerst en oud op nieuw ben ik nog steeds bezig om het te kunnen rijmen.

Wel zijn na bijna 11 jaar de scherpe kantjes eraf en heb ik de draad weer opgepakt, maar voor hen voor wie het nog zo recent is, wens ik heel veel sterkte toe.

oudjaarsnacht om 0.00 uur gaat alweer de 10de vuurpijl met een boodschap naar Mart en al de dierbaren van deze site die overleden zijn aan deze vreselijke ziekte.

groetjes CorCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

Omhoog


Mijn tweelingbroertjedoor Driesje » 03 nov 2007 20:00

Nu ik al deze verhalen lees, wil ik zelf ook wat kwijt. Ik ben mijn tweelingbroertje verloren aan bacteriele menigitis op 1,5 jarige leeftijd.Mijn ouders "mochten" na lang aandringen bij de dokter naar het ziekenhuis, omdat ze het gevoel hadden dat hij ernstig ziek was.



Daar aangekomen was hij al in een coma geraakt.... Nog steeds zeiden de dokters dat ze zich geen zorgen moesten maken. Dat ze lekker naar huis moesten gaan om wat te slapen. Ook werd het woord hersenviesontsteking niet genoemd. 's Morgens werden ze gebeld dat mijn broertje dood was. Mijn moeder vraagt zich - na 35 jaar- nog steeds af hoe zijn laatste uren zijn geweest en ze voelt zich nog steeds schuldig dat ze niet bij hem is gebleven toen. Maar alles ging zo snel, alles was zo onduidelijk,de ziekte sloeg ongenaakbaar toe.Dag lieve Eddy, ik mis je nog steeds.Driesje Berichten: 1Geregistreerd op: 03 nov 2007 02:01Woonplaats: heerhugowaard

OmhoogMijn tweelingbroertje

door mascha » 04 nov 2007 00:23

wat is het toch een afschuwelijke ziekte,slaat zo maar uit het niets genadeloos toe.Een traumatische gebeurtenis voor je moeder.Het schuldgevoel dat ze al jaren met zich mee neemt.Je gaat er van uit dat ze in een ziekenhuis verstand van dit soort ziekten hebben.veel sterkte gewenstmascha Berichten: 8Geregistreerd op: 12 okt 2007 01:01Woonplaats: groningen


mijn lieve Jelledoor miranda verheij » 31 okt 2007 17:03

mijn lieve Jelle is op 1 februari 2007 overleden aan meningitis sepsis. het begon op 31 januari. tegen 20.00 uur kreeg hij koorts en begon te spugen. De griepgolf heerste dus ik was niet echt bezorgt. We zijn om 23.30 uur naar bed gegaan. Ik heb Jelle nog helemaal nagekeken op vlekjes en gekeken of hij zijn kin nog op de borst kon krijgen. Onze dochter heeft namelijk ook meningitus



B gehad in maart 2002. Ik ben daar dus erg alert in. Maar niets wees in die richting. Om 4.00 heeft Jelle mijn man Rob wakker gemaakt. Hij had een blauwe vlek in zijn handpalm. Bij het horen van het woord vlek ben ik mijn bed uitgestapt en naar Jelle toegelopen. Ik schrok me kapot. Zijn oogwit was helemmal paars.Ik heb mijn dochter Sjanne gewekt en de huisartsenpost gebeld. We mochten gelukkig komen. Sjanne heeft Jelle aangekleed en in de auto geholpen. Jelle is om 4.45 uur opgenomen op de eerste hulp. Toen ik Jelle thuis zo zag was mijn eerste gedachte Help, niet weer. Op de Eerste hulp hebben ze allerlei onderzoeken gedaan , waaronder een ruggeprik. Er viel een pak van mijn hart want de vloeistof was helder.)Sjanne had het troebel, zodat ze direct de diagnose konden stellen'. Jelle werd naar de IC gebracht en ik hoorde de artsen zeggen dat ze later wel zouden kijken op welke afdeling er een paatsje voor Jelle zou zijn. Ik had toen nog het gevoel dat mijn gevoel me bedrogen had. Nog geen 5 minuten later vertelde de intensivist dat Jelle heel erg ziek was. Ik heb alleen dom gekeken en gevraagd of ik mijn man en dochter moest bellen. Dat zou ik maar doen mevrouw, want het is heel ernstig. In de auto naar het ziekenhuis zei Jelle tegen me`mam, ben je bezorgd. Ja, lieverdd een beetje wel heb ik geantwoord. Jelle is al die tijd helder geweest. Hij moest onder narcose maar Rob, Sjanne en Joost waren er nog niet. De artsen wilde niet langer wachten. Wat moet ik doen mam. Ach jongen laat het maar even over je heen gaan. Het komt wel goed. He mam, ik hou van jou. Ik ook van jou jongen. He mam, ik hou ook van papa en Sjanne. Wij ook van jou lieve schat. We hebben nog even geknuffeld en toen werd het mondkapje voor gedaan. Jelle je doet het goed en hij was onder narcose. Ik was net op de gang toen Rob,Sjanne en Joost eraan kwamen. We hebben gewacht tot 6.50 uur voor we bij Jelle mochten. Nog steeds kan ik er niet bij dat in 3 kwartier je kind zo kan veranderen. Hij was helemaal opgezet en zijn hele gezicht zat onder de paars/blauwe vlekken. Het bloed kwam uit zijn ogen,oren enz. De schok kan ik niet beschrijven.Hij heeft gevochten met alles wat in hem zat. Uiteindelijk is hij om 10.51 uur overleden in mijn armen. Een gezonde, sportieve jongen van 14 jaar in een paar uurtjes dood.Omdat Sjanne het ook heeft gehad is er bij ons onderzoek gedaan Het blijkt dat zowel Jelle als Sjanne een zeer zeldzame afwijking in het bloed hebben.(komt wereldwijd 200 keer voor). In ons gezin 100% score. Gelukkig heeft Sjanne het overleefd zonder restverschijnselen. Niet een

ouder zou de dood van zijn kind moeten meemaken, het is een pijn,gemis, een amputatie die niet te beschrijven valt. We missen onze kanjer, onze lieve Jellemiranda verheij Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN

Omhoogmijn lieve Jelle

door mascha » 31 okt 2007 21:08

de tranen lopen hier over mijn wangen,ik moet je even een berichtje sturen,en vertellen dat ik aan jullie denk,ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en mooie herinneringenmascha Berichten: 8Geregistreerd op: 12 okt 2007 01:01Woonplaats: groningen

Omhoogmijn lieve Jelle

door Marjolein » 02 nov 2007 22:53

Lieve familie,

Tranen over mijn wangen,wat vreselijk. Ik heb geen woorden. Ben ook geschokt over de afwijking in het bloed, dat twee van jullie kinderen het gehad hebben...niet te vatten.Onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) overleed ook binnen een paar uur aan deze vreselijke ziekte. De ene ochtend nog kerngezond, de ochtend daarna overleden. Onherkenbaar, 10 kilo zwaarder en helemaal blauw. Niet te verdragen. Dat deze ziekte bestaat...Ik wil jullie heel veel kracht sterkte en liefs toewensen. Houd vol lieve mensen.

Marjolein, mam van Jasmijn*, Julia, Thijs en JasperMocht je het fijn vinden om mij te mailen dan kan dat via de site van onze Jasmijn;http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvSMarjolein Berichten: 4Geregistreerd op: 09 sep 2007 01:01



Woonplaats: NijmegenOmhoog


fdoor Charlotte » 01 aug 2007 21:07

hallo,

ik ben mama van 2 mooie dochters fCharlotte Berichten: 3Geregistreerd op: 01 aug 2007 01:01Woonplaats: varsenare

Omhoogf

door miranda verheij » 02 aug 2007 20:15

hallo charlotte,ik vind het heel moeilijk om de juiste woorden te vinden. ik zelf ben op 1/2/07 mijn zoon Jelle van 14 jaar verloren aan meningitus sepsis. ik kan me verplaatsen in jou situatie, maar ik wil niets van jou pijn, verdriet,ongeloof,wanhoop enz.afdoen. ik wil je heel veel sterkte en moed wensen om elke dag opnieuw aan te kunnen.Miranda Verheijmiranda verheij Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN

Omhoogf

door Charlotte » 03 aug 2007 06:18

heb jij nog kinderen?Want ik heb het vooral moeilijk als mijn ander dochtertje naar haar vraagt!of als Ellis in haar kamertje zit te huilen omdat ze haar zusje mist!hoe leg je een kindje van 3 uit dat haar zusje er niet meer is! we vertellen over het sterretje aan de hemel enzo en dat er boze soldaatjes waren in haar lichaam enzo maar dat kind kan da nog niet verstaan! voor haar is haar vriendinnetje die iedere avond




met haar speelde en af en toe eens ruzie maakte nu uit haar leven! en dat doet me pijn soms weent ze en zegt ze dan komt mijn zus ooit nog terug van haar lange reis? en dat maakt me verdrietig! want we weten dat ze niet meer wakker wor en dat haar bedje altijd onbeslapen zal blijven! in het begin leef je in een roes dan ga je door maar daarna komt het besef en die slaat je als een mokerslag op je hoofd! maar we moeten verder toch

en die opmerkingen van je moet verder voor je andere dochter! of je hebt nog een kindje of ze is op een leuke plaats nudaar heb je allemaal niet echt veel aan! maar die mensen zeggen het natuurlijk wel om goed te doen dus ik neem het ze niet kwalijk !

[ 03 Augustus 2007, 06:19: Bericht aangepast door: Charlotte ]Charlotte Berichten: 3Geregistreerd op: 01 aug 2007 01:01Woonplaats: varsenare

Omhoogf

door miranda verheij » 07 aug 2007 14:06

Hallo Charlotte,ik heb een dochter van 21 jaar, dus ik kan je niet helpen .maar hoe leg je uit dat je kind er niet meer is. ik begrijp het zelf niet eens. ja verstandelijk, maar gevoelsmatig wil en kan het erbij mij nog steeds niet in. ik betwijfel of dat ooit gaat komen. Jelle zou op 13 augustus 15 jaar worden, dus ik zit er nu nog meer doorheen dan gewoonlijk.En ja menesen bedoelen het goed, maar met die opmerkingen kan ik helemaal niets. Wij zijn drie maanden verder dan jullie en nu ben ik zover dat ik tegen de mensen zeg dat ik met goedbedoelde opmerkingen niets kan. Je moet maar denken dat je kind op een goede plek is. Mijn neus, ze hadden bij ons moeten zijn, gewoon lekker in ons gezin. Ja toch. Het blijft een geworstel om de dag weer door te komen. Vind je het ooko idioot dat de werled gewoon doorgaat terwijl voor ons de tijd blijft stilstaan.miranda verheij

Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN

Omhoogf

door pindilindy » 16 sep 2007 14:08

Hallo dames...Als je de pijn voelt of ziet in je kinderen doet dat ontzettend veel pijn. Dat wil je niet als ouder!! Maar dan hadden we graag de tijd een tijdje terug gedraaid...naar begin januari...helaas hebben we geen zeggenschap! Bij ons werden we wel snel gewezen op de boeken die via de site 'achterderegenboog' of 'indewolken' te vinden zijn die vooral voor jonge kids iets kunnen uitleggen; in hun taal in ieder geval! Mijn dochter van 13 heeft een heel goed boekje om haar eigen verhaal in kwijt te kunnen! Het is niet makkelijk maar toch moeten we er wat mee! Ik wil jullie allebei met jullie gezinnen erg veel sterkte wensen!pindilindy Berichten: 7Geregistreerd op: 03 sep 2007 01:01Woonplaats: Oldebroek


Overleden na meningitis/sepsisdoor jeffrey » 18 feb 2007 17:01

Mijn kleine vent van 2.8 jaar is op 10 oktober 1998 na een `ziekbed`van 22 uur overleden aan de gevolgen van meningistis/sepsis.

Na vele malen naar de dokter te zijn geweest en later zelfs midden in de nacht naar het ziekenhuis ,werd mij nog voor gehouden dat ik me echt te druk maakte.

Kinderarts vertelde me op een geirriteerde manier dat ik een erg jonge moeder was (20) en me te druk maakte.Nadat ik het ventje op de fiets naar het ziekenhuis had gebracht omdat ,hij inmiddels al helemaal blauw was werd er even naar hem gekeken en werd geprobeerd bloed aftenemen.



Toen dat niet lukte werd er bij het ventje een beetje antibiotica in zijn mondje gespoten en werd gezegd ,laat hem maar slapen want hij is erg moe.

Achteraf blijkt dat hij DOOD aan het gaan was.Ik moest maar even naar huis wat kleding voor mijn ventje halen.

Toen ik haar vroeg wat ze dacht dat het was zei ze het niet te weten maar hij was niet stervende ofzo zei ze (ik had haar uit bed laten komen en dat beviel haar schijnbaar niet).

IK gaf me ventje een kus hij `sliepèn ben naar huis gegaan achteraf begrijp je niet hoe je dit allemaal zo heb kunnen pikken. Maar ja je bent bang en wil een dokter geloven zij is tenslotte kinderarts.Je denkt ook dat je kind veilig is nu hij in het ziekenhuis was.

Toen ik eenmaal thuis was ging even daarna de telefoonSpreek ik met de moeder van Jeffrey `jaÌk heb slecht nieuws voor u ò hebben jullie iets gevonden dan``Jeffrey is zojuist overleden...... Stilte bij mij en ja wat daarna volgt hoef ik niet uit teleggen Ongeloof wilde het niet geloven.Ook niet toen ik bij hem was.Er is me net nog verteld dat ik me niet druk moest maken toch??

Tijdens het overlijden van jeff en zijn begrafenis ed leef je in een roes natuurlijk krijg je gesprekken met de betreffende kinderarts en doktoren maar, daar heb ik niet veel van mee gekregen. mijn kind is dood.....jeffrey Berichten: 1Geregistreerd op: 23 jun 2006 01:01Woonplaats: wadenoijen

OmhoogOverleden na meningitis/sepsis

door cherwin » 18 feb 2007 21:39

wat erg je verhaal de tranen rollen over mijn wangen.vreselijk dat jullie je kindje verloren hebben en ook nog geen afscheid hebben kunnen nemen.ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.maar wil jullie toch graag veel stekte wensen met dit grote


verlies.veel liefs sylvia.en moedig van je om je verhaal op te schrijvencherwin Berichten: 148Geregistreerd op: 22 sep 2005 01:01Woonplaats: breda


door Lurker » 03 jul 2007 23:34

Ik word zo boos als ik dit soort verhalen lees.. De onverschilligheid van artsen kent geen grenzen. We denken dat ze het wel weten maar eigenlijk zijn deze artsen incapabel en moeten als zodanig uit het ambt worden gezet..maar ja, de hele medische wereld houd elkaar de hand bocen het hoofd..Ondertussen wel een dik salaris vangen. Maar geen verantwoordelijkheid accepteren. Bah, ik wens jullie alle sterkte in de wereld met dit tragische verlies, en hoop dat de verantwoordelijke personen die ontoereikend hebben gehabdeld worden gestraft..Lurker Berichten: 1Geregistreerd op: 14 mei 2007 01:01Woonplaats: Lurken


door miranda verheij » 27 jul 2007 16:33

mijn lieve Jelle

Jelle is op 1 februari 2007 om 10.51 uur overleden aan meningitis sepsis. Hij mocht maar 14 jaar worden.De avond ervoor kreeg hij pijn in zijn keel en koorts. De griepgolf heerstedus ik was niet echt bezorgd. Wij zijn om 23.30 uur naar bed gegaan. Jelle moest braken en ik heb hem nog nagekeken op vlekjes. Mijn dochter heeft 6 jaar geleden ook 48 uur kritiek gelegen op de IC na meningitus ,gelukkig geheel hersteld zonder restverschijnselen. Hij had geen vlekken maar wel spierpijn in zijn rechterhand en been.Om 3.45 uur heeft Jelle mijn man wakker gemaakt. Hij had een vlek in zijn rechterhandpalm. Het leek net een verse bloeduitstorting. Bij het horen van het woord vlek ben ik mijn bed



uitgestapt en naar Jelle gegaan. Zijn gezicht leek wel een masker. Zijn oogwit was paars. Mijn dochter heeft hem snel aangekleed en in de auto gezet om naar de huisartsenpost te rijden. Die is ongeveer 15 km bij ons uit de buurt. Onderweg zei Jelle dat hij zijn billen zo erg koud had dat het hem zeer deed. Om 4.45 uur is hij opgenomen op de SEH en een uur later op de IC. Zijn vocht uit het ruggemerg was nog helder. Jelle zelf ook. We hebben nog gepraat. Hij was erg moe. Op de IC vertelde ze me dat Jelle erg ziek was. Ik heb alleen maar dom gekeken en gevraagd of ik mijn man en dochter moest bellen. Dat zal ik maar doen mevrouw. Om 6.00 uur hebben ze Jelle onder narcose gebracht om hem aan te lijnen en kunstmatig te beademen. Mijn man ,dochter en schoonzoon waren net 2 minuten te laat. Voor Jelle onder narcose ging was het helemaal mijn mooie Jelle. Na ongeveer 3 kwartier mochten we weer nij Jelle. Het eerste wat ik dacht is WAT HEBBEN ZE MET MIJN KIND GEDAAN. Jelle was helemaal opgezet en zijn hele gezicht zat onder de bloeduitstortingen. Op de IC hebben ze alles uit de kast getrokken om Jelle te redden maar hij had geen schijn van kans. De sepsis breidde zich razendsnel uit. Zijn hele lichaam zat onder de dipe paarse vlekken. Mijn heerlijk kind heeft de strijd niet kunnen winnen en overleed uiteindelijk in mijn armen. De pijn en het gemis is ondragelijk. Ik mis mijn jongen.

[ 09 Augustus 2007, 14:29: Bericht aangepast door: miranda verheij ]miranda verheij Berichten: 7Geregistreerd op: 14 maart 2007 02:01Woonplaats: GENDRINGEN

Omhoog


hermandoor marga » 13 jan 2007 00:34

10 jaar

als een kind 10 jaar wordt dan zeggen ze hij wordt al groot.Als je kind 10 jaar overleden is dan zeggen ze dat is al lang geleden

voor ons is het nu pas een beetje wakker worden

dat doen pijn heel erg

john en marga stolvoortonze zoon heet Hermanmarga Berichten: 1Geregistreerd op: 30 aug 2006 01:01Woonplaats: geertuidenberg

Omhoogherman

door Mama Dani » 17 jan 2007 16:44

Ik wens jullie veel sterkte om dit enorme verlies te kunnen verwerken. Dit draag je je hele leven mee en 10 jaar lijkt dan als de dag van gisteren. Sterkte... afz DaniMama Dani Berichten: 574Geregistreerd op: 15 maart 2005 02:01Woonplaats: Breda

Omhoogherman

door myrthe » 18 jan 2007 12:53

Hoi John & Marga,

Op 6 december 2006 was het 11 jaar geleden dat mijn dochter Lynn is overleden.Nog altijd doet het elke minuut van de dag vreselijk pijn. Het missen van is zo hartverscheurend, zo onmenselijk ....

Ik wens jullie veel kracht !

Liefs,

Myrthe


Overleden aan sepsis als gevolg van buikgriep

door joob » 14 dec 2006 12:07




Mijn zoontje van bijna 6 maanden is drie weken geleden overleden aan een bloedvergiftiging (sepsis). In tegenstelling tot alle andere verhalen die ik hier lees, ging het bij mijn zoontje niet om een hersenvliesontsteking, maar om een buikgriep. Hij had geen koorts, was niet verkouden.

Woensdagmiddag werd hij ziek, wat spugen. Donderdag hield hij weer alles binnen. Vrijdags naar huisarts en ja, een buikgriep. Kon een weekje duren. Zaterdagochtend was hij suf en op het moment dat we de huisartsenpost aan de lijn hadden, spuugde hij donkerrood en is overleden. Uiteindelijk blijkt dus dat het buikgriepvirus zijn darmwand heeft aangetast en daardoor een bacterie in z'n bloed is gekomen.

Is er iemand die dit verhaal herkent?joob Berichten: 3Geregistreerd op: 11 dec 2006 02:01Woonplaats: Sittard

OmhoogOverleden aan sepsis als gevolg van buikgriep

door ilja » 15 dec 2006 01:26

lieve joop en familie,

woorden schieten hier te kort,weer een kindjewat het leven is ontnomenik ga niet het woord zeggen "gecondoleerd"want ik heb er geen prettig gevoel bij alsik dat uit, dus uit mijn hart wil ik jullieheel veel kracht en sterkte toewensen bij hetdragen van dit immense verlies.het is oneerlijk dat een kind zo snel van julliewordt ontnomen door een m.i. onschuldig iets,jullie hebben geen strijd kunnen leveren en datlijkt me ondragelijk voor jullieik vind het ontzettend moedig dat je nu al bijons op het forum je verhaal doet, midden in jeemoties en ik hoop dat we met z'n allen jouween visueel oor kunnen bieden en evt tips enhandvaten.wij, hier op het forum, zijn allemaal bewust vande gevaren die ons kind c.q dierbare tijdens zijn


of haar ziekte bij zich droeg, en dat geeft onseen herkenning en erkenning van de emoties diewe hebben gedragen en nu nog steeds met ons meedragen dus maak gebruik van onze steun...we zijn hier voor elkaar en met elkaar op dit forum!wat betreft je vraag over de bacterie die inde darmen is gekomen, ik denk dat je bij dekinderarts in het ziekenhuis een gesprek moetaanvragen om al je vragen en emoties daar neerte leggen want het geeft een bijdrage aan je verwerkingsproces want je moet nu niet met vragen blijven rondlopen als deze vind ik.ik kan er wel antwoord opgeven maar doe dit bewust niet omdat ik vind dat het ziekenhuis nietaltijd de goede en juiste (na) zorg biedt of heeft geboden en je recht hebt op jouw verhaaluit hun mond te horen... vandaar bewust geenantwoord op je vraag

ik wens je alle sterkte en geef jezelf de tijdmet je verdriet een weg te vinden om het te kunnen dragen jullie verlies

heel veel liefs iljailja Berichten: 142Geregistreerd op: 06 apr 2005 01:01Woonplaats: oisterwijk


door Mama Dani » 15 dec 2006 21:20

Joob en familie

heel veel sterkte met het verwerken van jullie enorma verlies. We leven van een aftsand mee. Helaas weet ik geen antwoord op jullie vraag mijn dochterje heeft pneumokokken meningitis gehad. veel liefs toegewenst.afzDaniMama Dani


Berichten: 574Geregistreerd op: 15 maart 2005 02:01Woonplaats: Breda


door joob » 16 dec 2006 11:29

Hoi Ilja (Nina),

Ik heb je reactie zojuist gelezen. Met de kinderarts hebben we nog regelmatig contact en ik moet zeggen dat dit tot nu toe naar behoren verloopt. Met al m'n vragen kan ik bij haar terecht. As woensdag hebben we weer een afspraak. De bacterie die ons zoontje gehad heeft, die weet ik ook, maar had ik niet vernoemd in m'n verhaal omdat dit er toch niet toe doet denk ik dan. Ik hoop alleen dat iemand mijn verhaal herkent en dat ik nog bevestiging kan krijgen van anderen die een soortgelijk geval hebben meegemaakt. Tot nu toe lijkt het erop dat dit nauwelijks voorkomt heb ik het idee en dat wij dus echt pech hebben gehad! Ik ben wel benieuwd naar jouw visie hierop.

Groet,'Joob'joob Berichten: 3Geregistreerd op: 11 dec 2006 02:01Woonplaats: Sittard


door ilja » 16 dec 2006 22:53

hoi joob,

jouw verhaal zal weinig herkenning vindenop dit forum als het gaat om soortgelijke"gevallen" denk ik, want dit is inderdaadeen situatie die jullie zoontje is overkomenen waar nagenoeg niet tegen te vechten is geweest, in de zin van bieden van enigemedische hulp tegen deze bacterie.het is bij jullie zo ontzettend snel verlopenen zo uit het niets lijkt het wel, dat isvind ik echt heel triest en ik kan me jullieverdriet en machteloosheid inleven



dat wil dus niet zeggen dat degene die h.v.omeningitis,pneumokokken of sepsis hebben gehadniet aan deze risico's hebben bloot gestaanof de ziekte snel en onverwachts kan komen met alle gevolgen van dien, want ook hierbijzijn TE veel kinderen en volwassenen overledendoor het te snel verlopen van de ziekte engeen baat hebben bij de behandeling, maardeze bacterie die begon zoals ze zeiden meteen buikgriepje .... kijk weet je wat het isbij h.v.o. weten de meeste mensen "oke, dit isernstig en kan levensbedreigend zijn" maar eenbuikgriep.... echt onmacht.maar herkenning van deze situatie ik denk nietdat dat hier te vinden is op dit forum maardaarentegen wel een heleboel herkenning enerkenning van de emoties zoals we die metz'n allen hebben beleefd in het doormakenvan een "levensbedreigende" ziekte en daarkunnen we je met z'n allen in steunen endat zullen we ook zeker doen want nogmaalsRESPEKT ...voor je schrijven op dit forum

leef met je mee...

liefs en sterkteiljailja Berichten: 142Geregistreerd op: 06 apr 2005 01:01Woonplaats: oisterwijk


door Marjolein Visser » 17 dec 2006 20:31

Hallo "Joob"

Wat vreselijk om te lezen van jouw zoontje...heb geen woorden. Hoe heet jouw zoontje?Onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) overleed aan de gevolgen van de ziekte meningokken sepsis. Ook geen hersenvliesontsteking, daar ging de sepsis veel te snel voor. Maar weer iets anders als bij jouw zoontje. Als je vragen hebt aarzel


niet om ze te stellen.Ik wil jullie ontzettend veel sterkte en liefs toewensen. Leef erg met jullie mee.

Lieve groetjes,Marjolein, mam van Jasmijn*, Julia, Thijs en JasperMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door vinke » 20 dec 2006 18:01

Beste Joob,

ik herken je verhaal wel, maar bij ons had het een positieve afloop.

Mijn dochtertje (een van een tweeling, nu 2.5 jaar) had sinds haar geboorte(prematuur) al veel darmproblemen gehad, ze heeft de eerste weken hard moeten vechten tegen 'NEC' (afsterven van de darmen) en ook toen ze weer 'gezond' was is ze enkele keren opgenomen wegens darmproblemen.

Toen ze 4 maanden oud was wilde ze plots helemaal niks meer eten en spuwde ze. Ze was ook al een hele nacht aan het wenen. (maar voor de rest geen koorts of andere symptomen)Ik voelde plots binnenin mijzelf dat het foutzat. En ben meteen met haar naar spoedgevallen gereden.

Daar dachten ze meteen aan een hersenvliesontsteking (werd eerst ook bevestigd door een fout labo-onderzoek maar na een aantal dagen bleek het toch geen hersenvliesontsteking te zijn) ze had een sepsis van de E-Colibacterie. (=darmbacterie) door haar verscheidene darmziektes(scheurtjes) zal die waarschijnlijk in haar bloed geraakt zijn.

Wij waren er dus gelukkig optijd bij (ik zal mijn 'moedergevoel' eeuwig dankbaar zijn), na een dikke week ziekenhuis en antibiotica ging het veel beter en uiteindelijk is ze nu een gezond kind. Ze heeft wel wat achterstand fysisch en qua ontwikkeling, maar dat beent ze wel bij.


Ik wens jullie veel sterkte... Het is haast niet te geloven hoe een gezond kind plots zo ziek kan worden. Helaas gaat die ziekte ook ongelooflijk snel. Bij jullie dus tvinke Berichten: 64Geregistreerd op: 10 jun 2005 01:01Woonplaats: leuven/belgium


door joob » 31 dec 2006 15:10

Jongens, (of beter gezegd dames)allemaal heel erg bedankt voor jullie medeleven. Dat doet zeker goed. Even een paar reacties op onderstaand.

Marjolein, hoe is die sepsis bij Jasmijn ontstaan? Hoe is die bacterie in het bloed gekomen? Mijn zoontje heette trouwens Joost.

En Vinke, gelukkig dat je dochtertje het gered heeft en gelukkig er weinig aan heeft overgehouden. Joost, mijn overleden zoontje, was van tevoren nooit ziek. Had wel last van darmkrampjes de eerste maanden, maar dat had m'n eerste zoontje ook, dus dat nam ik voor lief. Zelfs die paar dagen voor z'n overlijden huilde hij nauwelijks, gaf alleen af en toe een kreuntje/zeurtje. Daarom hebben we waarschijnlijk ook niet de ernst van de situatie ingezien. Die bacterie richt gewoon zo snel zoveel schade aan in zo'n klein ventje, dat er als ik de doctoren moet geloven ook weinig aan te doen was geweest. Maar goed, desondanks vraag ik me toch nog iedere dag af, waarom?!?!

Groet,Katja, mama van Joost* en Rensjoob Berichten: 3Geregistreerd op: 11 dec 2006 02:01Woonplaats: Sittard


door vinke » 01 jan 2007 12:29



Beste Katja,

goh dat kan ik best begrijpen, waarom jouw Joost, waarom jullie gezin, waarom net die stomme ziekte, ...

Ik wens jullie veel sterkte zeker in deze 'feest'dagen.

Veel moed!vinke Berichten: 64Geregistreerd op: 10 jun 2005 01:01Woonplaats: leuven/belgium


door Marjolein Visser » 01 jan 2007 21:34

Hallo lieve Katja,

Bij onze Jasmijn ging de ziekte razendsnel... Op 20 april was zij nog gezond en heel vrolijk paaseieren aan het zoeken. Op 21 april is Jasmijn vroeg in de ochtend overleden. Je wereld stort compleet in.Wij hebben nog een aantal gesprekken in het Radboud gehad en de bacterie komt via de neus naar binnen. Als het dan op de "goede" plek in het bloed terecht komt dan kan de bacterie zich gaan verspreiden en gaat het razendsnel. Mocht je Jasmijns verhaal willen lezen hierbij de link naar haar eigen pagina;http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvS

Julia (toen nog geen twee) heeft ook aan het infuus gelegen omdat zij die ochtend koorts kreeg. Uit het bloed bleek later dat ze het niet heeft gehad maar de kans is groot dat ze het toch had maar dat het niet in het bloed te zien was. Het zijn ziektes die vreselijk snel gaan en waarbij iedereen machteloos is. Ik lees wel eens dat mensen zeggen dat ze er op tijd bij waren maar er zijn, net als bij andere ziektes, ook varianten waarbij je nooit op tijd kan zijn. Die zijn zo extreem en richten in een korte tijd zoveel schade aan dat je altijd te laat bent. Het is ongelooflijk. Je snapt niet dat onze kindjes dit is overkomen. Het is ondraaglijk om je kind te moeten missen.

Nogmaals wens ik jou en je gezin heel veel sterkte. En nogmaals; je mag mij alles vragen.


Heel veel liefs,Marjolein, mam van Jasmijn*, Julia, Thijs en JasperMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen

Omhoog


Toen ging ze dood...door humpeltje » 15 jun 2006 15:23

Hallo

Een kleine 4 maanden terug is mijn middelste dochter heel plotseling overleden aan encefalitis. Haar verhaal staat op http://www.humpeltje.nl Ik zou graag in contact komen met andere ouders, die een soort gelijk "iets" hebben meegemaakt.

Groetjes, Carolienmama vanKimberly <09/03/1993>Esmhumpeltje Berichten: 3Geregistreerd op: 13 jun 2006 01:01Woonplaats: Laag-Keppel

OmhoogToen ging ze dood...

door Raquel » 18 jun 2006 11:10

Hallo Carolien,

Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen heb ik de site bekeken van Esmee. Wat een lief meisje. De tekst greep mij enorm aan net zoals de foto's.

Hier zijn geen woorden voor.....vreselijk dat een kind dat eigenlijk nog de hele toekomst voor haar heeft, zo wreed uit het leven

weggerukt wordt.....

Heel veel sterkte en kracht toegewenst......

RaquelRaquel Berichten: 154Geregistreerd op: 23 jul 2004 01:01Woonplaats: Almere



Lieve Carolien,

Zowel via dit forum als KOK kwam ik bij je verhaal terecht. Meid, meid, meid, ik heb zitten kokhalzen van verdriet bij jullie verhaal. En die foto's, wat waardevol en wat goed dat die gemaakt zijn.

Je hebt vast totaal geen behoefte aan mijn verhaal. Maar ik wil je toch in ieder geval even laten weten dat ik zo verschrikkelijk veel met jullie meevoel.

Die herkenbaarheid van het schokken, de ct, de eeg, dat porseleinen popje wat daar zo ligt. Zo onwerkelijk allemaal. De angst je kindje te verliezen, af te moeten geven. Het grote belangrijke verschil is alleen, dat jullie te horen kregen dat EsmSurvivor Berichten: 101Geregistreerd op: 16 maart 2006 02:01Woonplaats: Aarle-Rixtel


door bianca33 » 01 sep 2006 22:44

Carolien, zag in het kletshoekje van de baby's dat je geen vaccinatie kunt krijgen voor je jongste dochter. Volgens mij kan je die zonder recept krijgen, moet je alleen iemand zoeken die het kan en mag prikken. Wellicht kan de kinderarts die jouw kleine meid heeft behandeld je verder helpen.

Heel veel succes en moed toegewenst,



liefs Bianca

(moeder van Denny, zie forum baby's)bianca33 Berichten: 62Geregistreerd op: 28 jul 2006 01:01Woonplaats: den helder


door ingrid krapels » 19 sep 2006 15:41

Lieve Carolien

Jeetje de tranen lopen over mijn wangen ik heb net het verhaal gelezen van je dochtertje.Wat een nachtmerrie zeg hier zijn geen woorden voor.

En wat een mooi meisje is het. Echt een engeltje.

Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe in deze o zo moeilijke tijd.

Groetjes ingrid

[ 19 September 2006, 16:47: Bericht aangepast door: ingrid krapels ]ingrid krapels Berichten: 4Geregistreerd op: 26 sep 2005 01:01Woonplaats: leiden


door everdinna » 01 nov 2006 22:12

beste familie van esmee.ten eerste wil ik jullie allemaal veel sterkte wensen na het overlijden van jullie mooie dochterje esmee.ook ben ik even op haar site geweest en vind het heel moedig dat jullie dit willen delen met anderen ,ook heb ik even haar condelance boek getekent . ook vind ik het mooi dat jullie overal aanwezig zijn geweest want dat jullie meisje niet alleen is heen gegaan.maar met de mensen van wie ze houd erg mooi en heel liefdevol

is overleden met warmte van haar ouders .niemand zal ooit jullie pijn weg kunnen nemen maar jullie wel ermee steunen .jammmer van zo mooi meisje dat niet verder moch .het heeft mij diep geraakt want een kind verdiend niet om tegaan maar ja wie zijn wij we hebben niks om over het leven tevertellen ,maar ik vind het wel heel erg moedig van jullie hoe jullie met dit verdriet verder gaan ik zal zelf niet weten hoe ik zo iets zal moeten doen want zo verdriet zal ik niet weten of ik verder door zal kunnen gaan .ik wens jullie ook veel sterkte voor in de toekomst en je kan altijd als je behoeften heeft bij mij uiten al is het om een gek verhaal of over esmee het maakt mij niks uit ik sta altijd open voor mensen met zo'n groot verlies en verdriet .groetjes janna moeder van jento .en ik stuur een knufje ingedachten na boven toe aan esmeeeverdinna Berichten: 16Geregistreerd op: 23 okt 2006 01:01Woonplaats: denhaag

Omhoog

Plaats een reactie23 berichten • Pagina 1 van 2 • 12

Wat kun je doen...door HB » 20 jan 2006 19:19

Aan Ingrid en Mama4kay:

Ik heb 2 maanden geleden mijn zoon zien gaan aan Pneumokokken; meningitis/sepsis.....

Binnen 48 uur was het gedaan, ondanks dat ik absoluut geen arts heb gebeld, ik ben gelijk naar het ziekenhuis gegaan!

Zelfs in het ziekenhuis, weet men niet hoe of wat??? En zeker met een ziektebeeld van een klein kind/baby... Geen nekkramp, ??? Griepvorm?

Hij was bijna 6 maanden.. Maar zelfs in het ziekenhuis word er gezocht, naar... Want elk kind/baby geeft een ander gevoel/ sign door...


Sommige geven een nek buiging door, sommige niet, zoals mijn zoontje, hij had alles behalve de nek buiging......

Ik weet een ding, dat je als leek heel veel aanvoeld, maar als het medische op je afkomt.. Wat moet je zeggen...!!! Ja nu achteraf kun je het gevoel zeggen en het medische beantwoorden!

[ 21 Januari 2006, 16:29: Bericht aangepast door: HB ]HB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt

OmhoogWat kun je doen...


Hoi HB,

Wat een verschrikkelijk verhaal, elke keer opnieuw krijg ik hartkloppingen van weer een "nieuw" verhaal. Het blijft inderdaad moeilijk de sypmtomen die bij meningitis horen een naam te geven. Bij veel kinderen is het steeds weer anders. Je intuitie zegt inderdaad heel veel, jij hebt wat dat aangaat het beste gehandeld, bent direct naar het ziekenhuis gegaan, omdat dat op dat moment de beste plek voor je kind was. Ik weet zelf uit ervaring dat wanneer er ook maar een "medisch" persoon bij is, je denkt dat dan alles weer goed komt ...En toch gebeurt het te vaak dat dat niet zo is.

Heel veel kracht en sterkte,

Myrthe

(mama van Lynn 10.02.1995 - 6.12.1995, overleden aan een meningokokken-sepsis B)myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN

door HB » 21 jan 2006 17:54

Hoi Myrthe,

Dat bedoelde ik helemaal te zeggen met mijn berichtje. Denk je dat je snel heb gehandeld, ga je gelijk naar het ziekenhuis en ik had het gevoel dat ik de ass.arts + arts liep te vertellen wat het eventueel kon zijn. Ik als leek, het was m'n eerste kindje.

Op een gegeven moment zei ik ook dat hij op een IC thuis hoorde, want die hebben ze niet in Den Bosch. Maandagochtend om 6uur is hij dan per ambulace overgebracht naar Nijmegen waar hij op het IC kwam te liggen. Maandagmiddag rond 1/2 vijf is hij in mijn armen gestorven.

Maar goed, dinsdag a.s heb ik een gesprek in het ziekenhuis ik ben zeer benieuwd wat ik te horen krijg!

[ 23 Januari 2006, 22:19: Bericht aangepast door: HB ]HB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt


door ellen1988 » 21 jan 2006 21:05

heey HB,

ik lag de eerste paar dagen ook op IC maar toen de IC vol was moest IK plaats maken voor een ouwe opa.. dat vonde mijn ouders niet normaal omdat ik nog jong ben (17)en toen was ik (15) en die opa wel in de 80. het is gelukkig bij mij goed af gelopen. ik werd toen naar de Boxen verplaatst, die zusters die daar werkte waren er ook op tege dat ik van het IC naar de boxen ging want ik was nog heel zwak. Mijn ouders hebbe hier voor een klacht in gediend want zulke dinge moge toch niet voor komen...alleen hebbe we hier nooit meer iets van gehoord

Groetjes Ellenellen1988 Berichten: 117

Geregistreerd op: 02 jun 2004 01:01Woonplaats: sint maartensbrug



Hoi HB,

Ik wil je veel succes wensen voor dinsdag !Probeer je vragen op papier te zetten voordat je het gesprek aangaat, want (ook dit weet ik uit ervaring) op het moment zelf weet je echt niet meer wat je wilde vragen. Er gaat zoveel door je heen tijdens zo'n gesprek, zoveel pijn en verdriet. Probeer rustig te blijven en je hoofd er enigzins bij te houden, hoe moeilijk dat ook is !

Hoop dat je volgende week een beetje wil vertellen hoe het gesprek afgelopen is.

Heel veel kracht en warmte,

Liefs,




Hoi HB,

Wat afschuwelijk....er zijn geen woorden. Wij verloren onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) aan de gevolgen van meningokokken sepsis. Van een beetje ziek, tot zieker...en dan je ergste nachtmerrie binnen 20 uur. Ook bij haar waren er geen andere symptomen dan griep...het is niet te bevatten.Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht.Lieve groet,MarjoleinMarjolein Visser



Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door HB » 17 feb 2006 21:02

De gesprekken zijn goed verlopen, in Den Bosch heeft de kinderarts stap voor stap alles door genomen, vanaf het moment dat ik mijn zoontje binnen bracht tot dat hij werd vervoerd naar Nijmegen. Hij vertelde ook heel eerlijk dat men eigenlijk machteloos stond, gezien hoe snel de baterie zich verdubbeld heeft binnen 20 a 30 min. En dat gaat zo maar door.

Ik had me inmiddels zeer goed voorbereid. Om eerlijk te zijn, vind ik de Amerikaanse sites duidelijker dan de Nederlandse sites.

Hij had een van de meest agressieve vorm van de pneumokokken. Ik vind alleen jammer dat men er nog zo weinig van af weet.

Toen nog een gesprek in Nijmegen, ik wist inmiddels dat hij een milt had (heb ik toen laten onderzoeken toen hij op de IC lag in Nijmegen) en ik stond erop dat men zijn immuum systeem zouden onderzoeken!!!Dat bleek ook helemaal in orde te zijn (zover want ik wacht nog op 2 uitslagen), dus ja, daar moet je het gewoon mee doen. Artsen weten op de dag van vandaag ook geen antwoorden te geven op: Waarom??!! Waarom het ene kind (of ouder) het ineens krijgt en de ander niet. En het maakt niet uit of je kind gezond is of een zorgen kind is, het gebeurt gewoon en niemand weet WAAROM!HB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt


door myrthe » 17 feb 2006 22:08

Hoi HB,

Wat "fijn" dat de gesprekken goed verlopen zijn.Ooit is er tegen mij gezegd dat wanneer de artsen wisten



waarom, er ook wat gevonden was tegen deze rot-bacterieen.Ik heb mijzelf veel verweten omtrent het waarom. Was ik maar niet met haar de stad ingegaan, was ik maar niet met haar naar babyzwemmen gegaan, want misschien heeft 1 iemand in die grote menigte haar wel besmet. En eigenlijk kun je niemand iets verwijten, omdat het zo onzichtbaar is, en zo bespottelijk snel gaat. Maar dat is zo verdomd moeilijk. Op zich denk ik hier niet meer zo vaak aan, maar nu ik het weer zo opschrijf (typ)komt het gevoel wel weer enorm naar boven !En bij jou is dit gevoel nog zo alles overheersend. Bij jou is het verdriet zo vers.Ik ben 10 jaar verder, en kan enigzins "omgaan" met de dood van mijn kind. Maar elke dag heb ik verdriet om Lynn, omdat ik haar zo verschrikkelijk mis. En op de meest onverwachte momenten komt het verdriet in alle hevigheid terug ! Dood van je kind kun je nooit accepteren, niet verwerken (volgens mij kun je alleen maar verwerken wanneer je iets accepteert, wanneer je je erin berust)misschien dat je het hooguit een plek kunt geven, maar op zo'n manier dat het kind, dat je zo enorm mist,altijd en elke dag deel uit maakt van je leven.

Lieve HB, ik wens je alle kracht !!

Liefs,



door Cor Langenkamp » 19 feb 2006 17:43

Hi HB

Ik hoop dat je al wat duidelijker voor ogen hebt in wat er je uitgelegd is zodat je er wat mee kunt.

En het waarom????..............dat heb ik al jaren geleden uit mijn hoofd gezet.........ik moet je zeggen dat me dat alleen maar goed heeft gedaan.........want een antwoord kan je niet echt vinden.


Mart is 9 jaar geleden overleden, en de vraag waarom was na een half jaar niet meer relevant.Het gaf me de ruimte om weer de schouders eronder te zetten ......Natuurlijk is dat mijn manier geweest om weer te kunnen "overleven??" "functioneren"??....Ik denk beide .................

veel sterkte HB

Gr. Cor LangenkampCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht


door HB » 19 feb 2006 18:59

Hierbij heb ik het gevoel gekregen, dat iedereen zijn twijfel heeft over de dood van zijn en haar kind??? Met name de medische wereld??? Hebben zij wel juist en op tijd gehandeld???

Niemand kan zich vinden met de dood van zijn dochter, zoon; kortom zijn kind??HB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt



Hoi HB,

Ik heb geen twijfel over de medische wereld, het is eerder mijn eigen schuldgevoel (terwijl je heel goed weet dat je er niets aan kunt doen). Ik denk dat (bijna) iedereen dat heeft omdat het niet normaal is dat je kind dood gaat. Als er enigzins een hierarchische volgorde is, dan klopt het nooit dat je in het graf van je eigen kind moet kijken. Daarom heeft niemand er vrede mee. Wat ik al eerder noemde in een vorig berichtje is dat de dood van je kind niet acceptabel is, of er nu wel iets aan te doen



was of dat er uberhaupt niets aan te doen was.

Liefs,



door HB » 21 feb 2006 16:05

Hoi Myrthe,

Het klopt helemaal wat je schrijft! Mijn ouders hebben ook een dochtertje verloren 41 jaar geleden (was ik nog niet geboren), dus voor hen was het een deja-vu en zeker ze nu wat ouder zijn nog heftiger. Zoals mij vader al zei; dit had ik moeten zijn en hij zat net in het einde van een chemo-kuur.

Maar soms beangstig het me wel eens, want ik voel me dus absoluut niet schuldig. Want dat word je dan veel gevraagd, maar ik kan werkelijk niets vinden wat ik niet of wel zou had moeten doen. Maar dat komt misschien door die kinderarts, we zaten samen 's nachts op een stoeltje bij mijn zoontje en ja toen kwamen natuurlijk de ; hoe, wat en waarom's van mijn kant naar boven. Ik weet niet waarom, maar hij heeft in alle rust alle hoe, wat en waarom's in me beantwoord!

Ik was even fel betreft dat medische gebeuren. Ik woon in een klein dorp en daar deed op een gegeven moment de ronde dat mijn zoontje was gestorven door een medische fout. Dat heeft mij zo geHB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt





Hoi HB,

Wees enorm blij dat je geen schuldgevoelens hebt (je kunt er ook niets aan doen !). En wat fijn dat de kinderarts je zo terzijde heeft gestaan. Was je helemaal alleen, ook toen je kind stierf ?Wat vreselijk dat "geroddel" in je dorp. Ik woonde toen mijn dochter stierf ook in een relatief klein dorp (nog 2 weken, daarna gingen we verhuizen). En daar ging de ronde dat er een kind aan TBC gestorven was. Daar had iemand van de apotheek zijn mond voorbij gepraat !

Ik kan mij inderdaad ook nog herinneren dat mijn (toen nog) 2 oma's wilden dat ze in haar graf lagen in plaats van Lynn.Ook reaktie's van mensen die ooit hun zoon of dochter zijn verloren (minimaal 50 jaar daarvoor). Reaktie's die zo enorm heftig waren, dat ik toen al constateerde dat de pijn nooit over zou gaan !

Liefs,



door myrthe » 07 apr 2006 15:57

Hoi HB,

Hoe gaat het nu met je ? Red je het een beetje ?Wanneer je je enigzins een beetje "lukt" laat eens wat van je horen !!

Liefs,


Omhoog


Wat kun je doen...door HB » 12 apr 2006 20:01

Hi Myrthe,

Lief dat je nog reageert! Ja mijn computer was een tijdje stuk... Maar ik heb hem weer goed en wel terug.

Ja, het gaat goed. Ben weer lekker aan het werk en begin weer zin in dingen te krijgen.

Zoals je weet woont mijn vriend in het buitenland en die heeft het ook af laten weten, dus dat kreeg ik er ook nog eens bij. OK, hij is dan wel 2 weken geleden gekomen (na 3,5 maand) dus je begrijpt, daar had ik het ook mee gehad. Nu begrijp ik wel dat ieder het op zijn eigen manier verwerkt, maar toch, 3,5 maand alleen aan de phone hangen werkt ook niet echt.

Maar goed, ben daar ook weer sterker uit gekomen. En ik moet toegeven de nazorg van het consultatie buro vind ik erg goed. Vandaag was, diegene die Yannick voor het laatst heeft gezien, op bezoek. En volgende week komt de kinderarts langs.

Ik kan er gelukkig zeer goed over praten, ik heb steun van mijn familie en vrienden.En ik ben nog steeds erg trots op die kleine en hij geeft me nog steeds erg veel kracht.

Ik heb nog steeds geen moment gehad van schuld-gevoelens of boosheid. Of die WAAROM? Want dat zal toch nooit beantwoord worden. En geen Plaats een reactie

23 berichten • Pagina 2 van 2 • 12Wat kun je doen...


Lieve Heidi,

Weetmyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN




door HB » 16 apr 2006 22:05

Lieve Myrthe,

Ik ben het helemaal met je eens, hoe makkelijker je erover praat, hoe sneller mensen denken dat je het aankunt... Exact dat is niet zo, alleen, bij mij is die acceptatie heel snel gegaan.

Het gemis is niet in woorden uit te drukken en dat zal zijn plaats krijgen, maar wat ik al zei; het zal altijd mijn oudste zoon blijven en zeker niet vervangbaar!

En betreft hoe mannen ermee om gaan, NOU ECHT, volgens mij gaat elke man hetzelfde ermee om... Verstand op nul, meer gaan werken en zeker niet hoe wij ermee omgaan, maar goed, dat is het verschil tussen een man en vrouw...

Zoals mijn (ex)vriend het heeft beleefd, heb ik ook nu eindelijk gehoord van mijn vader (is nu 70j. en inderdaad meer gevoeliger) en zo heeft jou man ook gereageerd! Zij doen het op hun manier....

Het enige waar ik dus agresief van wordt, is hoe mijn vriend reageerde! En inderdaad die woede had ik als enige in me, maar ik heb ook in gezien dat mannen nu eenmaal zo reageren, en daar moet je het ook mee doen. En dat zal dus niet veranderen.....Je moet niet vergeten, ZIJ verwerken het op HUN manier... Nou Myrthe, ik kan je zeggen dat is onze manier van verwerken absoluut niet.... En dat zal het nooit zijn!!!!

Liefs HeidiHB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt



Lieve Heidi,



Wat ben ik dan eigenlijk blij dat ik een vrouw ben ! Ook wanneer ik jou verhaal weer lees !

Vertel me eens wat over je zoon, hoe verschrikkelijk leuk en lief hij was !

Liefs,



door HB » 23 apr 2006 20:57

Hoi Myrthe,

Nou inderdaad, ben het helemaal met je eens; ben ik blij dat ik een vrouw ben....

Ja jeetje hoe was Yannick, ik weet wel dat al mijn vriendinnen (die ook kinderen hebben) altijd jaloers op mij waren, omdat Yannick zo makkelijk was. Huilde weinig, was altijd vrolijk en keek nergens van op. Nu ga je dat natuurlijk meer inzien, toen nog niet...

Maar ik denk gewoon dat hij zo makkelijk was omdat ik ten eerste ook zo ben en ten tweede ik was alleen met hem, geen man die zich met mijn opvoeding bemoeide, dus alles ging zeer relaxt. Ik kon het helemaal op mijn manier doen.

Alles maar dan ook werkelijk alles is zo relaxt gegaan, van zwangerschap tot de bevalling aan toe. Echt na de geboorte, mijn moeder en 1 van mijn zussen waren er bij, zij waren vermoeider dan ik, zodra Yannick was geboren, wilde ik douchen en ik was er, terwijl (daar moest mijn oudste zus zo om lachen), het leek wel of dat zij de bevalling hadden begaan. En toen hij geboren was, was het of hij er altijd al geweest was. Ook toen hij net was geboren, men zei; we komen straks langs om hem aan de borst te leggen. Nou, ook dat ging vanzelf, hij gaf een paar weh weh, ik heb hem uit het wiegje gepakt en heb hem gewoon gevoed. En ook dat werkte gelijk! Alles ging zo natuurlijk en instinctief!


En ik heb een hele hechte familie; dus hij had 5 moeders (ik heb nog 2 zussen, een nichtje van 18j. en mijn moeder) en drie vaders (zijn vader, mijn vader en mijn neef van 22j) dus ja als er voetbal was, zat hij heerlijk bij Opa of neef op schoot voetbal te kijken en als vaders over was, zat het bij vaders op schoot voetbal te kijken.

En mijn nichtje vond het heerlijk om hem aan te kleden, mijn ene zus is zo'n tuttelaar en die deed dat weer met hem mijn andere zus deed weer rare dingen met hem zoals vliegtuigje spelen in de lucht. En dat vond hij allemaal prima!

Maar het meeste was hij bij mij, gewoon als ik hem een uurtje niet zag, miste ik hem gewoon heel erg. Natuurlijk bleef hij wel een paar uurtjes bij mijn ouders als ik een keer weg moest. En zeker met boodschappen doen, dan bleef hij gewoon bij mijn moeder. En dan moest hij toch slapen, ja hij had daar ook z'n bedje!

We hadden gewoon een hoop lol samen, dat betreft was ik ook zo gek met hem, als ik stond te koken zat hij heerlijk onderuit gezakt in zijn wippertje te kijken of te spelen. Ik hoefde hem maar een knuffel te geven en ach dan zat hij te lachen. Dus het was koken en knuffel en koken....Zat ik te werken, lag hij te spelen in zijn box en als hij het zat was, zat hij heerlijk op mijn schoot, en zaten we samen achter de computer (niet dat ik dan kon werken) maar goed dan liet ik hem leuke plaatjes zien, dan ging ik naar zo'n kinder-site met veel kleurtjes, ach ja, dat vond hij prachtig.

En het was gewoon absoluut geen huil baby, zoals de kinderarts zei; het is gewoon een heel tevreden kind.

Dat vond ik wel heel fijn, van het consultatieburo waren ze nog langs gekomen. Afgelopen vrijdag de kinderarts ( die hem natuurlijk vanaf het begin heeft meegemaakt) en zij zei ook; ik heb zo genoten van jullie. Jij als moeder die zoveel plezier had met der kind en ook andersom kind geniet van moeders.

En nogmaals zei ze; ik heb anders gezien, maar hoe jij met hem omging als hij een vaccinatie moest krijgen, hij zei even een weh en je ging gelijk gek met hem doen, dus hij was dat prikje gelijk

vergeten.

Terwijl er ook moeders zijn die het niet aan kunnen zien en panisch worden als ze een naald zien verdwijnen in hun kind. Nou dat heb ik meegemaakt met een vriendin van me die werd dus echt panisch...

Soms zeggen we ook wel eens; misschien was het wel te perfect!?

Wat ik je al schreef toen ik dat boekje had gelezen; Kinderen die de keuze maken om maar een tijdelijke periode bij je te blijven, zijn kinderen met veel kracht, veel liefde en een groot gevoel van verbondenheid"

En dat gevoel heb ik nog steeds, maar ik laat het wel gaan! En ik ben er trots op, om dat gevoel te hebben leren kennen. En daarom zal het altijd mijn oudste zoon blijven en trots op hem blijven, maar ik laat hem ook gaan, ook voor mezelf!

Ik kan mezelf wel vast klammen aan iets, wat er gewoon niet meer is, maar wel o zo veel waarde achter heeft gelaten en daar ben o zo trots op!!!

Liefs, HeidiHB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt


door HB » 14 jun 2006 18:19

Myrthe,

Hoe gaat het met je? Vertel over je dochtertje Lynn? Ik heb het gedaan over mijn kleine mannetje. Heb geen reactie meer vernomen?! Maar goed kan ik begrijpen.. Alles op zijn tijd.

Liefs, HeidiHB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01


Woonplaats: CromvoirtOmhoog

Wat kun je doen...door Survivor » 03 aug 2006 21:34

Hoi Heidi en Myrthe,

Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik me ook even meng in jullie gesprek. Voorop gesteld dat ik Connor na 5 weken mee naar huis heb mogen nemen .... maar de angst je kind te verliezen, zit nog heel hoog.

3 huisartsen en 4 kinderartsen hebben Connor onderzocht op Hersenvliesontsteking, maar niemand kon iets vinden. Hij zou wel uitgedroogd zijn. Ok, zijn zoutwaardes waren wat raar, maar ja, dat zou wel zo zijn. Achteraf zeggen ze allemaal "hadden we maar ..." Maar zelfs al hadden ze donderdags al HVO Pneumokok geconstateerd ipv zaterdags, en ze hadden hem meteen de juiste anbibiotica kunnen geven, dan nog waren er geen garanties hoe het af had kunnen lopen. Die verrekte pneumokok heeft nu eenmaal geen "uiterlijke kenmerken" zo is ons verteld. Geen rode vlekjes, geen nekkramp, niks van dat alles. Pas als het echt mis gaat dmv een epileptische aanval, en ze gaan dan een ct doen en hersenvocht afnemen, tja, dan weten ze het. Maar dan is het bij de meeste al te laat. Ons is verteld dat 2 % er goed uit komt (en onder goed wordt verstaan bijv doof en nierafwijkingen), 18 % als een kastplantje en 80 % overlijdt.

Dus ja, jullie kindjes hadden vreselijk veel pech. Waarom? Dat weet niemand. Nooit of te nimmer niet.

Ik wens jullie heel veel sterkte.

JeanineSurvivor Berichten: 101Geregistreerd op: 16 maart 2006 02:01Woonplaats: Aarle-Rixtel


door HB » 16 aug 2006 15:37

Hoi Jeanine,



Wel nee, geen probleem. Dank je wel.Ik heb inderdaad ook gemerkt dat de pneumokok heel moeilijk te constanteren is, althans snel. De symtomen geeft zo klein ding niet altijd gelijk weer.En inderdaad als men het weet, is het eigenlijk al te laat, want dan zit het al in het bloed.

Bij mij is het wat sneller gegaan. Zaterdagochtend ben ik gelijk naar het ziekenhuis gegaan en 's avonds wist men dat het om een pneumokok ging, alleen men wist nog niet of het een virus of bacterie was. Enfin je kent de gang van zaken.

Ik denk ook dat je die 18% bij die 80% kan optellen, want in feite was mijn zoontje op een gegeven moment ook een kastplantje, dat wil je toch niet als moeder zijnde. Je kind ligt er maar, dat gun je je kind toch niet. Niemand wordt er vrolijk van.

En inderdaad ik heb mezelf nooit afgevraagd; WAAROM? Dat antwoordt krijg je toch niet.

Ik had alleen een heel sterk gevoel, dat het absoluut niet OK was, daarom ben ik gelijk naar het ziekenhuis gereden. En zelf die zaterdag, dat men niets kon vinden, heb ik als leek, lopen roepen dat ze hem moesten controleren op hersenvlies. Zo raar, ik had een super kinderarts, die zei; ik ga vooral op de moeders af, want die kennen hun kind en voelen dingen aan die wij niet kunnen voelen!

Hoe gaat het nu met Connor? Hoe oud is hij eigenlijk?

HeidiHB Berichten: 11Geregistreerd op: 20 jan 2006 02:01Woonplaats: Cromvoirt



Hoi Heidi,


Wat lief dat je antwoord geeft, en wat lief dat je naar Connor vraagt.

Het gaat super met hem. Hij "hoort" al echt wat met zijn CI's en begint al meer klanken te maken. Maandag zijn er 3 buisjes bloed getapt om zijn immuunsysteem te onderzoeken en daar krijgen we 15 september de uitslag van. Dan kunnen we daar ook weer verder mee.Hij loopt nog niet (hij liep in januari wel) maar het gaat vooruit naar mijn idee, dus daar maak ik me (nog) geen zorgen om.

Ik tel onze zegeningen .....

Jullie heel veel sterkte.

XXX Jeanine Plaats een reactie

2 berichten • Pagina 1 van 1even voorstellen

door mama4kay » 30 nov 2005 21:02

hallo allemaal

ik ben maria , 24 jaar en mama van twee kinderen

mijn oudste kindje geboren 12-09-2001 , dochtertje *kayleigh is met 22 maanden oud op 2 juli 2003 overleden aan meningococcen-b/sepsis

daarnaast heb ik nog een gezonde zoon die nu bijna 1 jaar oud is (word 6 december 1 jaar)

ik sta hier al lange tijd ingeschreven maar gezien ik zelf geen internet had kwam ik hier bijna nooit , inmiddels dus wel zelf internet en zou het fijn vinden om via deze weg met mensen in contact te komen die iets soortgelijks hebben meegemaakt als onsen onze vriendenkring uit te breiden

liefs mariamama4kay Berichten: 6


Geregistreerd op: 15 sep 2003 01:01Woonplaats: baarn

Omhoogeven voorstellen


Hallo Maria,

Ik zal me even voorstellen:Ik ben Cor Langenkamp (51 jr.) en ben mijn zoontje van 5 jaar nu bijna 9 jaar geleden verloren aan meningitis (B) / sepsis.

Ik hoop dat internet en wellicht het chatten je een mogelijkheid geeft om steun te vinden bij het enorme verlies van je dochtertje Kayleigh.Ook het schrijven hier zal leren dat je niet alleen staat.

sterkte en groetjes Cor.Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

Omhoog

Plaats een reactie168 berichten • Pagina 1 van 12 • 12345 ... 12

Job, overleden na sepsisdoor Tamara Loohuis » 12 okt 2004 13:39

hallo lotgenoten, Ik ben op zoek naar ouders van kinderen die ook hun kind hebben verloren na een meningococcen sepsis. Onze Job was 10 maanden en is binnen 18 uur ziek geworden en overleden. ik heb nog veel vragen en wil graag van anderen horen hoe zij met dit onverdraaglijke verdriet zijn omgegaan. met lieve groet, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte

OmhoogJob, overleden na sepsis



door Mieke Huisman » 13 okt 2004 10:59

Tamara,Onze zoon was 17 maanden toen hij een meningokokkensepsis kreeg, hij heeft het overleefd.(zie topics: baby's/jongeren met meningitis.Ik kan je niet helpen met het verwerken van het overlijden van jouw Job. Wel wil ik je heel veel sterkte wensen en hoop dat er snel ouders reageren, zodat jullie elkaar misschien kunnen helpen.

Lieve groet,Mieke

[ 13 Oktober 2004, 11:00: Bericht aangepast door: Mieke ]Mieke Huisman Berichten: 84Geregistreerd op: 16 mei 2002 01:01Woonplaats: Heemskerk


door Tamara Loohuis » 13 okt 2004 14:44

Hallo Mieke, Bedankt voor je lieve reactie. Het klinkt misschien gek, maar ook al kan je me niet helpen met het verwerken van het verlies van Job, je verhaal zal me zeker steunen. Zou je meer willen vertellen? Wat is er precies bij jullie gebeurd? Of moet ik daarvoor bij de andere lijst zijn? Of vraag ik teveel? Ik hoop dat je je verhaal (nogmaals) wil vertellen, het zal mij zeker helpen om mijn verhaal een plek te geven. Groet, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door Jacqueline » 14 okt 2004 12:06

Hoi Tamara, Onze zoon Marnix is bijna 2 jaar geleden (29 november 2002) overleden aan hersenvliesontsteking, veroorzaakt door de

pneumokokkenbacterie. Hij was 7,5 maanden oud. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we aan hem denken en hem missen. Wij hebben na zijn dood veel met mensen gepraat die ook een kind hebben verloren, boeken erover gelezen en we praten er onderling nog vaak over. Het proces is nog niet afgerond en zal dat misschien nooit zijn. Als je er behoefte aan hebt, kan ik je wel iets vertellen wat wij hebben gedaan met ons verdriet en hoe het ons leven heeft beJacqueline Berichten: 8Geregistreerd op: 06 dec 2002 02:01Woonplaats: Diemen



hallo Jacqueline, Fijn dat je gereageerd hebt: ik zou erg graag je verhaal willen horen. Hoe is het ziekteproces bij Marnix gegaan? Ook zo verbazend snel? En hoe is het verder verlopen? Zou je meer willen/kunnen vertellen? Het zou mij (en mijn echtgenoot) zeker helpen!groet, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hoi Tamara,

Het ziekteproces heeft ons inderdaad overvallen, maar we hadden meer tijd van jullie om afscheid van hem te nemen. Hier ben ik achteraf erg dankbaar voor geweest. Ik dacht eerst: hij redt het wel, want hij is zo sterk. Nu denk ik: hij heeft het zo lang volgehouden, want hij was zo sterk.

Vrijdag was Marnix verkouden, met verhoging, maar was nog wel alert, dronk en at nog goed. Zaterdag idem dito, maar wilde wel veel slapen. Zondag begon ik me meer zorgen te maken en besloten we maandag naar de huisarts te gaan, omdat zijn



verkoudheid niet overging. Hij was slomer, maar dronk nog wel goed. Sliep veel. De koorts leek wat te zakken (38 zoveel).

Maandagochtend werden we wakker door zijn gekreun. Dit alarmeerde ons, maar we interpreteerden de signalen nog verkeerd. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik toen niet gelijk gehandeld heb. Het is iets waar ik mezelf veel verwijten over gemaakt heb. Nu weet ik dat het toen waarschijnlijk al te laat was.

Het gekreun hield op toen we hem bij ons in bed namen en hij weer leek te slapen. We mochten als 1e bij de huisarts komen en pas toen drong de ernst tot ons door. Zij vertelde ons van haar vermoeden van hersenvliesontsteking. Wij direct door naar het AMC, waar hij suffig, maar nog wel bij kennis aankwam. Op de eerste hulp kreeg hij enkele epileptische aanvallen, die met moeite onder controle te krijgen waren. De ruggenpunctie maakte duidelijk dat het de pneumokokken was. Dit zei ons niets; we wisten toen niet wat we nu wel weten nl dat je het niet kunt traceren omdat deze dezelfde symptomen heeft als een flinke verkoudheid, dat bijna geen kind hier schadevrij doorheen komt en dat het in veel gevallen in de 2e helft 1e levensjaar dodelijk kan zijn. We hoorden ook achteraf dat er in die maand 5 gevallen van pneumokokken waren, waarvan er 2 of 3 overleden zijn.

Men had hem in coma gebracht, om medicatie toe te brengen. De MRI scan wees uit dat de zwelling minder ernstig was dan men verwacht had. Het wachten was op de volgende dag, totdat hij uit zichzelf zou ontwaken. Wij dachten dat het knipperen van de ogen hierop duidde: achteraf hoorden we dat hij epileptische aanvallen had. Elke dag werden de berichten slechter: het leek een slechte film waar je de uitslag niet van kende.

Donderdag werd ons verteld dat er geen hersenactiviteit meer was en had men de medische staf besloten de behandeling te stoppen. We kregen 24 uur de tijd om afscheid van hem te nemen. Vrijdagavond om half 6 is hij van de beademing afgehaald. Om half 12 's avonds is hij overleden. We hebben hem naar huis meegenomen en hij is tot zijn begravenis, op dinsdag, bij ons geweest, in zijn bedje, bij ons in bed en in de huiskamer. We hebben samen foto's bekeken, verhalen over hem verteld, veel gehuild en gelachen. We hebben zelf de hele begravenis

geregiseerd, liedjes en sprekers uitgezocht en zelf zijn graf dichtgegooid. Dit alles was heel belangrijk in ons verwerkingsproces. Het was het laatste dat wij voor hem konden doen.

De honderden kaarten, mailtjes en brieven hebben ons geholpen. We kregen brieven van ouders die iets soortgelijks was overkomen. We zijn boeken gaan lezen over hoe om te gaan met het verlies van een kind. Een heel mooi boek vonden wij "als 't kwaad goede mensen treft".

We hadden in de week van de begravenis al gepland om een lang weekend naar Londen toe te gaan. Dit hebben we door laten gaan, om even uit het huis te zijn. In het vliegtuig terug hebben we besloten om zijn bedje uit elkaar te halen, omdat de confrontatie met zijn lege bed ons teveel was. De rest lieten we intact en hebben we pas in de loop van 2003 opgeruimd. De hele maand december zijn we thuisgebleven. De recepties van december hebben we gebruikt om even onze neus te laten zien om te voorkomen dat we in januari zouden horen: "gelukkig nieuwjaar, oja, hoe is het eigenlijk met je?" In januari hebben we beide op halve kracht gewerkt, dwz wel aanwezig, maar slecht concentratievermogen, snel prikkelbaar, erg emotioneel, veel slapen, kortere werkdagen maken, nergens zin in etc.

We hebben alles heel gevoelsmatig opgepakt, goed afgestemd met elkaar. Uitgesproken hoe we er beide inzaten, met respect voor de verschillen in elkaars beleving. We praten gewoon over hem, ook tegen anderen. Je wilt de herinnering levend houden en vertelt dus ook over je zoon aan anderen. We laten zijn foto zien en willen laten zien dat we trots zijn op hem en van hem houden. We hebben iedereen gevraagd om ons foto's of beeldopname te geven van hem dat we nog niet kenden. Op een gegeven moment houdt die stroom op.

Wat bij ons ook speelde was dat Marnix ons 1e kind was en wij 41 jaar waren toen Marnix overleed. Hij was voor ons een geschenk uit de hemel en we waren er uiteraard niet zeker van dat wij ooit nog kinderen zouden krijgen. Hij was een heel bijzonder kindje: zeer gaaf om te zien, een prachtige lach, een zeer wijze blik in zijn ogen (bijna volwassenblik, vanaf zijn geboorte) en snel in zijn lichamelijke ontwikkeling: hij kroop al, trok zich al tot staan op en

had 7 tanden. Zoals elke ouder waren we apetrots op hem en hadden we elke avond, gebogen over zijn wieg, tegen elkaar gezegd hoe blij we met hem waren.

Ooit heeft iemand tegen ons gezegd dat een 2e kind het verdriet niet zou wegnemen, maar wel verzachten. Of wij ooit een 2e kind zouden krijgen, was echter een grote onzekerheid. Ik kan je echter wel verklappen dat ik in juli 2003 nog een miskraam kreeg, maar vlak daarna, gelukkig weer zwanger werd. Onze zoon Maurits is op 9 juni van dit jaar geboren. Hij lijkt sprekend op Marnix, qua uiterlijk, niet in gedrag. Onze angst is nog niet weg, en zal waarschijnlijk nooit helemaal weggaan. We hopen hem echter niet teveel te belasten met ons verdriet en angsten. We hopen hem door het 1e jaar heen te slepen en hebben hem ingeent tegen de pneumokokken.

Het is een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

JacquelineJacqueline Berichten: 8Geregistreerd op: 06 dec 2002 02:01Woonplaats: Diemen



Hallo Jacqueline,

Je verhaal is voor ons erg herkenbaar! Job was een vrolijk, blond mannetje van 10 maanden. Hij had een ontzettend rond gezichtje met enorm grote blauwe ogen. Hij keek erg wijs de wereld in en waar we ook met hem kwamen, hij bracht altijd iets teweeg bij mensen. Hij kon dwars door ze heen kijken. De bevalling van Job was enorm zwaar, hij heeft een moeilijke start gehad maar ontwikkelde zich uiteindelijk zeer voortvarend. Hij kon staan, liep rondjes aan de rand van de box. Ook kon hij dingen herkennen (met name auto's, die wees hij na: brrm, bbrrmm, geweldig!). Job is 30 september in de loop van de dag ziek geworden. Oma pastte op hem, wij waren op ons werk. Hij kreeg koorts en 's middags was hij versuft, kreeg blauwe lipjes en een steenkoude neus. Mijn moeder is verpleegkundige en had onmiddellijk in de


gaten dat dit niet een normaal griepje was. De huisarts was alert en kwam onmiddellijk. In zijn nek kreeg Job puntbloedingen waardoor de huisarts hem zelf naar het ziekenhuis in Enschede heeft gebracht. Het leek alsof we snel genoeg waren, maar in de loop van de nacht werd Job alsmaar zieker en intuitief wist ik dat dit niet goed af zou lopen. Om twee uur 's nachts is hij alsnog naar Groningen gebracht. De kans bestond dat hij zou overlijden in de ambulance, we hadden dus al afscheid van hem moeten nemen. Vreselijk. Uiteindelijk - tot ieders verbazing - kwam hij toch nog levend aan in Groningen. Maar daar zagen we Job elk kwartier zieker worden. Hij vocht als een beer, hij was altijd al zo sterk (80 cm en 11 kilo, wat wil je!) Het ziekteproces ging zo snel, daar was geen medicatie voor aan te slepen. Om 10.00 uur 's ochtends dacht ik: weet je wat Job? Ga maar, doe je oogjes maar dicht en ga maar. Ik kon het niet langer aanzien, zijn gevecht, zijn lijdensweg: hij was helemaal opgezwollen door al het vocht, pimpelpaars door alle bloedingen. Hij kon dit niet overleven en als dat wel was gebeurd wat dan? Het zou een kasplantje zijn geweest? Grego (Job's vader) en ik waren boos omdat juist Job deze bacterie moest krijgen en zo ziek werd! Maar als het dan toch zo moet dan moet ik hem laten gaan. Ik wilde op een gegeven moment rust, voor Job. Gek is dat he? Zo enorm veel verdriet, maar ook willen dat deze lijdensweg stopt!Uiteindelijk hebben we niet voor de keuze gestaan of we de behandeling stop zouden zetten. Dat lijkt me zo verschrikkelijk moeilijk. Job's hart kreeg het steeds moeilijker en uiteindelijk is hij om kwart voor een gestorven. Grego en ik waren daarbij. Oh wat verschrikkelijk moeilijk om je eigen kind te zien sterven. Ik dacht dat ik gek werd. In welke wereld leven wij? En nu: de leegte is zo groot, het gemis overweldigend. We krijgen veel bezoek, veel post, maar er zijn dagen dat ik er niets mee kan. Zo veel verwarring, zo veel pijn. Het is niet uit te leggen. We hebben de begrafenis heel goed kunnen doen. Grego en ik hebben onze eigen invulling er aan kunnen geven en dat voelt goed. Allebei iets voorgedragen, eigen teksten , eigen sprekers. Helemaal goed. Maar ozo moelijk. En nu? Ik weet het niet. Ik zoek en zoek en zoek. Maar dat wat ik zou willen vinden kan niet meer. Soms ben ik ook zo moe. Ik was gestopt met roken, ben inmiddels weer begonnen. Maak ik me

dan ook nog druk over. Je kunt je verhaal vertellen, dat doen we ook veel, maar ik merk dat het erg prettig is het verhaal te vertellen aan mensen die vergelijkbaar iets mee hebben gemaakt. Sommige zaken hoef je dan gewoon niet uit te leggen. Dat geeft rust. Grego en ik kunnen gelukkig goed samen het verdriet delen, we stemmen goed af en proberen nu het beste er van te maken....

TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hallo Tamara,

Je verhaal heeft me de laatste dagen erg beziggehouden. Het is voor jullie nog zo vers en het verdriet zo rauw. Door je verhaal komen bij mij herinneringen aan die eerste periode naar boven: de band om je hart waardoor je je pijn voortdurend wilt uitschreeuwen, en na een flinke huilbui lijkt het weer even te gaan. Hoe kom je deze periode door? Het heeft mij geholpen om alleen die dingen te doen die mij energie gaven en zaken of zelfs mensen die dat niet gaven niet op te zoeken. Achteraf vind ik het jammer dat ik niet geprobeerd heb mijn gedachten te ordenen door deze op te schrijven. We hebben wel afgesproken dat we al onze herinneringen aan onze Marnix op papier gaan zetten, om hem een beetje levendig te houden. Vergeten doe je hem toch niet. EJacqueline Berichten: 8Geregistreerd op: 06 dec 2002 02:01Woonplaats: Diemen


door Marjolein Visser » 20 okt 2004 22:01

Hallo lieve Tamara en Jacqueline,

Ik had al een tijdje niet meer op het forum gekeken en schrok net



heel erg van jullie berichten. Wat vreselijk dat jullie dit ook meemaken. Onze oudste dochter Jasmijn overleed op 21 april 2003 heel plotseling aan de gevolgen van de ziekte meningokokken sepsis. Zij was toen vier jaar en bijna 7 maanden. Ook dit ging razendsnel. Op 20 april rende ons meisje nog vrolijk door de tuin om paaseieren te zoeken. Op 21 april overleed zij om 8 uur 's ochtends. De bodem wordt onder je voeten weggeslagen, je wereld stort in. Jasmijns verhaal is te lezen en haar foto's zijn te bewonderen op;http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvSLieve Tamara, je mag mij altijd mailen als je meer behoefte hebt om over deze ziekte te praten. Je kan mij altijd een mailtje sturen via Jasmijns pagina, ik mag hier geen e-mail adres achter laten.Heel veel sterkte en kracht voor nu en de toekomst.

Heel veel liefs,Marjolein, mama van Jasmijn, Julia en ThijsMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Marjolein Visser » 21 okt 2004 11:22

Lieve Tamara en Jacqueline,

Had gisteren eigenlijk wat uitebreider willen antwoorden, maar vond het allemaal erg moeilijk om te lezen. Heb net jullie verhalen goed doorgelezen, de koude rillingen lopen over mijn rug. Zo herkenbaar. De ziekte van Job, wat Jacqueline schrijft over de tijd daarna. Ik noem het een overlevingstocht. Ook wij zijn met lotgenoten gaan praten, ik heb alles gelezen wat er te lezen valt (ook de boeken die jij noemt).

Net als Job was Jasmijn ook 10 tot 12 kilo zwaarder. Onze tengere Jasmijn was onherkenbaar. Toen zij later thuis was trok het wel bij, maar er had een oorlog in haar lijfje gewoed. Het is niet te verdragen. Ook wij hebben op de begrafenis alleen maar persoonlijke woorden voor Jasmijn gesproken. Mijn man Wilfred zelf, de opa's en oma's, school, onze vrienden, etc. We hebben liedjes van K3 gedraaid, daar hield Jasmijn van. We hebben alles gedaan waar zij van hield. Maar het


is absurd. Dat je dit voor je kind moet doen...zij hadden dit ooit voor ons moeten doen.Nogmaals veel sterkte en kracht. Ik lees dat Job pas 3 weken geleden is overleden. Ook ik herinner mij nog de strakke band om mijn hart, het niet kunnen ademen. Het is allemaal zo onwerkelijk. Nu na 1 1/2 jaar is dat anders geworden. De dagelijkse dingen kunnen we weer oppakken, maar het gemis is des te groter. Wel kunnen we genieten van onze andere kinderen. Julia is 3 en Thijs is afgelopen mei geboren. Hij lijkt sprekend op Jasmijn. Met grote bruine ogen. Dit is fijn maar ook moeilijk.Lieve mensen, heel veel liefs en ik hoop van jullie te horen.

MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Tamara Loohuis » 01 nov 2004 20:56

Hallo marjolein, Bedankt voor je lieve mail. Ik heb nu totaal geen tijd, wordt geleefd door al het bezoek. bovendien gaan we er morgen anderhalve week tussenuit. Daarna (15 november) ben ik weer thuis: ik spoor je op of via dit forum, anders via Lieve Engeltjes. Ook daar ben ik al bij aangesloten. Bedankt en tot gauw!groet, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hallo Tamara,

Ik reageer eigenlijk pas laat door een verhuizing die ik net achter de rug heb, ik heb net jullie ervaring gelezen.

Wat ik lees heb ik gezien en ook op nagenoeg dezelfde wijze



meegemaakt.

Mart was 5 jaar en 3 weken oud toen hij (de stoere blonde knaap) binnen korte tijd werd geveld door meningitis sepsis, een oneerlijke strijd die slechts 8 uur heeft geduurd.Ook ik heb met lede ogen moeten aanschouwen hoe snel alles ging en hoe slecht Mart erbij lag op het laatst, en ook voor mij gold dat ik Mart met ALLE LIEFDE in mijn gedachten heb gezegd "of je blijft of besluit te gaan, kies maar want je "weet" zelf wat de juiste keus is".Nog geen minuut later is Mart overleden.

Ik ben inmiddels bijna 8 jaar verder, en geloof me de tijd zal je helpen dit zware verlies te verwerken. Job zal, net als Mart bij mij, ten alle tijden bij jullie zijn .Mocht(en) je (jullie) behoefte hebben om te praten (zelfs op de gekste momenten) is dat mogelijk.Juist op momenten dat je er voor je gevoel er alleen denkt te staan.Neem dan contact op met de stichting zij zullen dan met mij contact opnemen of je krijgt mijn e-mail of telefoonnummer wel.

heel veel liefde en sterkte

Cor Langenkamp.

[ 10 November 2004, 00:28: Bericht aangepast door: Cor Langenkamp ]Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht


door Peter en Sandra » 10 nov 2004 14:09

Beste Tamara, maar ook Jacqueline en alle andere lotgenoten. Ik ben vandaag voor het eerst op deze site. Ik had echt behoefte om lotgenoten te vinden en mijn ervaring te delen. Wat fijn dat ik jullie gevonden heb!Wat is jullie verhaal herkenbaar voor mij. Ik heb mijn zoon Thijs pas geleden verloren aan Pneumokokken. Hij is 6 maanden geworden.

Ik mis hem elke seconde van de dag. Ik heb mijn goede en slechte momenten. Soms dan denk ik wel eens dat ik geen gevoel heb en kan ik gewoon deelnemen aan het leven en zelfs voor de buitenwereld lachen. Ik voel me dan bijna schuldig. Maar als ik in mijn hart kijk, dan is het leeg en erg verdrietig. Hoe moeten we toch verder?Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Hallo Pesa,

Wat vind ik dit erg om te lezen, vreselijk het doet zoveel pijn om je kindje te moeten missen. Het doet mij altijd veel verdriet en nu moest ik nog even extra slikken omdat mijn jongste ook Thijs heet. Onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) is vorig jaar met pasen heel plotseling overleden aan de gevolgen van de ziekte meningokokken sepsis. InMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve, lieve allemaalijskoud heb ik het, nu ik ook het verhaal van Thijs heb gelezen. Het is allemaal zo herkenbaar. Het is ondraaglijk om je kind te moeten missen. Van deMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


Job, overleden na sepsis




verstuurd 17 November 2004 20:27 --------------------------------------------------------------------------------Hoi Marjolijn, ontzettend bedankt voor je reactie. Ik heb een tijdje niet gekeken op deze site omdat we op dit moment "geleefd" worden. Vandaar mijn late reactie. Het is ontzettend fijn om je reactie te lezen, vooral omdat de behoefte aan lotgenoten zo groot is.

Thijs is afgelopen 29 oktober 2004 overleden.Het is razendsnel gegaan. Hij had sinds een weekje last van een verkoudheid, maar geen koorts of andere verontrustende signalen.Op 28 oktober zag ik 's morgens, bij het uit bedje halen, direct dat hij passiever was. Het bleek dat hij 38.6 koorts had.Ik heb hem toen nog zijn flesje gegeven, wat hij nog half opdronk. Daarna heb ik hem in de box gelegd, zodat hij kon slapen terwijl ik erbij kon blijven. Ik heb nog het consultatiebureau gebeld en mijn schoonzusje(= een ervaren moeder) om advies te vragen hoe om te gaan met zijn koorts. Omstreeks 13.00 uur heeft hij nog wat gedronken uit zijn flesje. Ik vond hem alleen wel slapjes, en daarom heb ik toch maar de huisarts gebeld. Ik kon met hem langskomen om 16.45 uur. Hij had toen 39.1 koorts en ik heb hem een zetpilletje gegeven. Ik maakte mij wel zorgen, maar dacht dat het ging om een griepje en ik stelde mij voor dat de huisarts mij naar huis zou sturen met het advies hem een zetpilletje te geven.De huisarts dacht dat het om een virus ging, maar omdat hij wat bleek en slapjes was verwees hij ons voor de zekerheid door naar de kinderarts in het ziekenhuis in Enschede.Thijs was nog goed bij. Af en toe speelde hij nog met zijn nijntje in de maxicosi. We vonden het ook niet raar dat hij meer sliep, want dat doen kinderen met griep toch?In het ziekenhuis waren ze in eerste instantie ook niet ongerust. Ze deden wat standaard-onderzoeken. Tijdens die onderzoeken werd Thijs echter plotseling steeds zieker. Daarom werd hij onderzocht op longontsteking e.d. en voor de zekerheid ook maar op hersenvliesontsteking. De onderzoeksresultaten waren in het begin zelf negatief, geen hersenvliesontsteking.Daarna kwam het bericht dat er wel bacterien gevonden waren, maar dat het nog geen ontsteking was op dat moment. Het ging


echter razendsnel. We zagen hem zienderogen achteruit gaan. Het begon met stuipen (zijn lichaampje verkramte en hij keek alleen nog maar strak een(1) richting op), toedienen van valium, aanbrengen van het infuus op zijn hoofdje, overbrengen naar de I.C., allemaal doktoren om hem heen. We mochten overal bij zijn, totdat hij naar de I.C. ging. Daar moesten we wachten in een kamertje. Maar daar zaten we ook niet lang, want al snel werden we erbij geroepen omdat het niet zo goed ging met hem. We zagen dat ze hem toen aan het reanimeren waren. We wisten op dat moment al dat het niet goed zat, maar je blijft tot het laatste moment hoop houden. Uiteindelijk was er geen enkele hersenactiviteit meer. Zijn hart pompte nog wel, maar hij had geen bloedsomloop meer. Om 1.00 diezelfde nacht, hebben ze de hoop opgegeven en hebben ze de machine's stop gezet. Thijs is in de armen van Peter, mijn vriend, gelegd waar hij definitief is overleden. Jullie zullen als geen ander weten wat er op dat moment allemaal door je heen gaat. Je begrijpt wel wat er allemaal gebeurt, maar denkt dat je droomt ofzo. Je wordt vanaf dat moment geleefd, en op dit moment heb ik nog het gevoel dat ik geleefd word. Hoe kun je zoiets nou verwerken?Zo leefden we op de top, want wat waren (zijn!) we gek op ons ventje. We waren (zijn!) zo trots en ons hele leven was op hem ingesteld. En nu is hij er niet meer en zijn we weer met ons tweetjes. We leven op dit moment op de herinneringen van Thijs, want we hebben zoveel mooie momenten met hem gehad. We zeggen wel eens tegen elkaar; "Als we alles van tevoren geweten hadden, dan hadden we het zo weer overgedaan!" Want wat was dat half jaartje bijzonder zeg!

Marjolijn, uit jullie verhaal begrijp ik dat Jasmijn al 4 1/2 jaar oud was. Wat zullen jullie ook veel herinneringen hebben aan haar he? Ik heb nog niet op jullie internetsite gekeken maar ga dit straks nog zeker doen. Hebben jullie ook veel foto's en video van haar en bekijken jullie dit nog veel?Mag ik ook vragen hoe jullie Jasmijn herdenken in jullie leven?

Tamara, ik hoop dat jij ook dit berichtje leest.We wonen dicht bij elkaar en van mensen om mij heen heb ik al gehoord dat in de Lutte (bij jullie dus) het zelfde was overkomen.Thijs heeft ook een moeilijke start gehad na zijn geboorte. Hij

heeft toen 10 dgn in het ziekenhuis gelegen met meconium in zijn longetjes en hij heeft een dag en nacht last gehad van epileptische aanvalletjes.Thijs was ook een flinke boy! Hij was 10 kilo.Ik hoop dat je een reactie teruggeeft.

Jacqueline, wat een herkenning bij jouw verhaal ook. Thijs bleek ook te zijn overleden aan de Pneumokokken. We hebben volgende week een gesprek met de kinderarts in het ziekenhuis. Kun je je laten inenten tegen de pneumokokken???

Ik hoop dat ik bericht van jullie krijg.Ik wens jullie alle sterkte en kracht toe, voor nu en ook voor in de toekomst.

Groetjes Sandra. --------------------------------------------------------------------------------Van: Enschede | IP: IngelogdPeter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door Tamara Loohuis » 19 nov 2004 01:52

Lieve Sandra, Marjolein, Cor, alle anderen,

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhalen. Ik heb zoveel behoefte om te praten, om mensen te horen die ook op zo'n gruwelijke wijze hun kind hebben moeten verliezen.Het verdriet is zo ondraaglijk groot. Jullie berichten geven steun. Maar ook hoop: in die zin dat het dus mogelijk is om wel verder te gaan. Er zijn dagen dat ik denk: laat maar. Waarom zou ik mijn bed nog uitkomen? Voor wie? Grego en ik huilen veel, praten veel maar soms is dat al te veel. Sandra, je woont echt dichtbij. Via via had ik jullie verhaal gehoord. ik heb wel behoefte om te bellen, contact met je te hebben. De lutte - enschede: lijkt me goed te doen. Heb jij ook zin om eens een kop koffie te drinken? Hoe zullen we dit regelen? Dag lieve mensen, ik hoop op jullie reacties.Tamara Loohuis


Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Wat fijn dat jullie zo snel reageren. Ik probeer elke dag te kijken of er een reactie is, en probeer dan ook te reageren. Ik kan de komende dagen echter niet beloven dat dit dagelijks zal zijn ivm de vele visite's.

Tamara, wat fijn dat jij ook gereageerd hebt. Hier had ik al op gehoopt. Ik voel me zo verbonden met jou, je woont in de buurt en hebt ook pas geleden hetzelfde meegemaakt. Een kop koffie lijkt mij prima, het mag bij ons in Enschede of bij jou in de Lutte. Wat ook mogelijk is dat we een locatie opzoeken in Oldenzaal. Daar woont familie van ons en ligt centraler. Ik heb ook een collega wonen in de Lutte. Ik zal hem vragen naar jouw adres en/of tel.nr. Omdat we dit niet op deze site mogen doorgeven, kan ik je dit niet geven. Zal ik je bellen als het me gelukt is jouw tel.nr. te krijgen? En wat wil je liever.... met ons tweeen of met partner?

Marjolijn, ik vind het mooi om te lezen hoe jullie Jasmijn herdenken. Ik had je al een berichtje gestuurd via de site van lieve engeltjes. Daar heb ik haar foto gezien. Wat een prachtige meid!!! Ik vind het mooi dat jullie bij het herdenken rekening houden met wie en hoe ze was. Alles in haar kleur rose enzo.Wij hebben tijdens de begrafenis van Thijs hier ook rekening mee gehouden. We hebben tijdens de kerkdienst mooie foto's van hem op de muur geprojecteerd en hebben de mensen verteld wie Thijs was en wat hij voor ons betekent.Wat is trouwens het bellenblaasverhaal? Ik heb ook geregeld bellen geblazen voor Thijs. Hij keek er dan geinteresseerd naar en begon te lachen als de bellen knapten.

Gisterenavond het ik het echt erg moeilijk gehad. Ik voelde mij zo depressief en kon niet stoppen met huilen. Gelukkig kan ik goed uithuilen bij Peter (mijn vriend).Ik zag de toekomst zonder Thijs even niet zitten.Wat hadden we veel plannen met hem. Ons hele leven, en ook onze toekomst (!), stond in het teken van ons lieve knul. Hoe


moet je dan verder als hij er niet bij is?Vandaag ging het wel weer. Ik had vanmorgen nog wel een dip, maar in de loop van de dag ging het beter. Soms verbaas ik mij erover hoe ik het ene moment zo zwaar in de put zit, en het andere moment lijkt dan zo zonder gevoel. Herkennen jullie dit?

Ik hoop snel weer van jullie te horen. Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Sandra,

Ik had het berichtje in het gastenboek van Jasmijn gelezen. Dank voor je lieve woorden.Ik begrijp zo goed dat je een toekomst zonder Thijs niet ziet zitten. Je kind is je toekomst...het is ondraaglijk om zonder je kind verder te moeten.Ik vind het leven zonder Jasmijn erg moeilijk. Ik ben nog redelijk jong en als ik me bedenk dat ik nog 50 a 60 jaar zonder haar moet leven, word ik heel bang. Mijn eigen meisje, mijn kanjer, we waren twee handen opMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Hoi Marjolijn, Het regent nu keihard buiten. Ik denk dan direct aan Thijs, en aan de plaats waar hij nu ligt. Het lijkt me zo koud. Mijn moedergevoel zegt dan dat ik met hem voor de verwarming moet gaan zitten, heerlijk in een dekentje verwikkeld en genieten van elkaar.Het zal zeker wel moeilijk blijven in de toekomst. Bedankt dat jullie er ook voor mij willen zijn en dat we elkaar tot steun kunnen zijn. Dat doet mij nu zo goed. Ik heb ontzettend veel belangstelling voor het bellenblaasverhaal.



Misschien dat je het me kunt mailen. Je hebt nu toch ook mijn mailadres via mijn bericht op de site van lieve-engeltjes?

Tamara..... ik heb inmiddels via mijn collega jouw telefoonnummer gekregen. Als jij het ook wilt dan wil ik je graag binnenkort bellen. Ik wacht jouw reactie eerst af.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Sandra,

Ook ik had (en heb) dat gevoel; het is zo koud voor Jasmijn. Ik had Jasmijn een roze t-shirt aangedaan met korte mouwen. Toen het winter werd dacht ik; "had ik haar maar iets met lange mouwen aangedaan, het is zo koud voor haar" . Je moedergevoel zal altijd blijven. Het zorgen voor gaat nooit over. Ik wil ook altijd dat er kaarsjes bij haar branden. Ze hield niet zo van het donker, er moest altijd een lichtje aan op de gang. Vreselijk, als ik nu bedenk hoe donker het op haar plekje is...Toch probeer ik te denken dat het niet Jasmijn is die daar ligt, dat haar ziel ergens anders is. Maar het is wel moeilijk, het is wel haar lichaampje wat we altijd knuffelde, haar lieve gezichtje met haar mooie lach...Het blijft onwerkelijk, dat je dit zomaar mee kan maken. In mijn ergste nachtmerrie had ik dit niet kunnen bedenken.Als ik aan jullie, en aan Tamara denk, voel ik mij zo verdrietig. Je kan het niet bevatten dat Thijs en Job er ineens niet meer zijn.Het is overleven, anders kun je het niet noemen. Ik hoop dat jullie veel steun krijgen van de mensen om jullie heen, dat is zo belangrijk.Ik heb jouw e-mail adres, dus ik zal het bellenblaas verhaal naar je toe sturen.

Veel liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01



Job, overleden na sepsisdoor Tamara Loohuis » 23 nov 2004 16:30

Lieve Sandra, lieve Marjolein,

Het is verschrikkelijk zwaar. Het leven wordt nooit meer zo als het geweest is, zo gek. Het onbevangene is eraf. Ik heb een klotenweek. donderdag 25 november is Jobs verjaardag. Ik zit er al dagen tegenaan te kijken. Bah bah. Ik huil veel. sandra, ik zou het erg fijn vinden wanneer je me zou willen bellen. Ik ben benieuwd naar je verhaal, wil graag delen en uitwisselen en steunen en van alles. Ik wacht je telefoontje af.Ik ga nu naar verjaardag van mijn schoonvader (zit je ook niet echt op te wachten in zo'n week, maar ja). Ik probeer te doen wat jij zegt Marjolein: alleen datgene waar je je goed bij voelt. Maar soms ben ik helemaal de weg kwijt....Tamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Lieve Tamara,

Oh meid toch, overmorgen de verjaardag van Job. Natuurlijk is dat moeilijk. Krijg je veel steun van iedereen? Ik hoop dat iedereen er is voor jullie.Ik vind het al heel knap dat je naar een verjaardag gaat, de eerste maanden trok ik dat helemaal niet. Nu gaat dat beter, maar ik heb nog wel eens in grote gezelschappen dat ik denk; "waar gaat dit over...?"Heel,heel veel sterkte ik vind het zo vreselijk dat jullie dit ook meemaken. Ik steek overmorgen een extra kaarsje bij Jasmijn aan.

Veel liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79



Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Hi Sandra en peter,

veel sterkte ook aan jullie natuurlijk.Net als Tamara en Grego is het nog zo kort geleden gebeurd.Voor mij is dat bijna 8 jaar geleden.Maar dieCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht



Tamara en Grego,

Dikke knuffel en sterkte voor morgen.

Cor.Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht



Lieve Tamara en Grego, ik moet de hele dag al aan jullie denken. Vanaf het moment dat ik las dat het morgen de eerste verjaardag zou zijn van Job. Het moest een mooie dag worden, een dag om naar uit te kijken en een dag waar je waarschijnlijk al over had nagedacht hoe jullie deze bijzondere dag zouden vieren. Wat vind ik het erg voor jullie dat Job dit niet heeft mogen meemaken. Ik schrijf jullie dit berichtje met pijn in mijn hart, omdat ik mij zo kan inleven hoe jullie je moeten voelen. We wensen jullie heel veel steun en kracht toe voor morgen en de komende dagen. We zullen in gedachten bij jullie zijn!




Liefs Peter en SandraP.s. Ik bel je na het weekend.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door Joyce en Lotte » 25 nov 2004 00:01

Ik sluit me aan bij de anderen: het moet een nog vreselijker dag dan alle andere geweest zijn vandaag. Ook al lag ze dan in het ziekenhuis met een meningitis, wij konden de eerste verjaardag van onze dochter in elk geval nog vieren. Zoiets gun je iedereen, en dat dat bij jullie niet zo mag zijn, daar heb ik geen woorden voor... :-(Joyce en Lotte Berichten: 233Geregistreerd op: 14 maart 2003 02:01Woonplaats: Den Bosch



lieve Grego en Tamara,

Wij denken aan jullie. Nogmaals heel veel sterkte en steun toegewenst voor vandaag.

Liefs, Peter en SandraPeter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Grego en Tamara,

Nogmaals heel,heel veel sterkte vandaag. Het is en blijft onwerkelijk dat Job hier niet is om deze dag te vieren. Dat het nu een herdenkingsdag is geworden. Het klopt




niet, het had zo anders moeten zijn...



door klavervrouw » 26 nov 2004 10:02

Hallo allemaalIk volg al een tijdje jullie berichten, en het wordt me helemaal koud om het hart.. Ik kan me geen voorstelling maken van het verdriet dat jullie doormaken, want inderdaad daarvoor moet je het zelf meemaken..Ik wou alleen maar zeggen dat er waarschijnlijk nog veel meer mensen meelezen die net zoals ik geen woorden kunnen vinden om jullie te steunen..(misschien ook omdat wij beseffen welk geluk wij hebben gehad dat onze dierbaren nog leven...misschien ook omdat het jullie nog meer verdriet zou kunnen doen te horen dat anderen het wel overleeft hebben..)Toch wil ik jullie zeggen dat er nog heel veel mensen met jullie meevoelen. Ik hoop in ieder geval dat de tijd (zoals Cor zegt )het leed wat kan verzachten..Ik wens jullie allemaal heel veel kracht en steun..( aan elkaar, met elkaar of op welke manier dan ook..)Wij denken aan jullie.klavervrouw Berichten: 242Geregistreerd op: 23 feb 2004 02:01Woonplaats: losser


Job, overleden na sepsisdoor Mariel » 27 nov 2004 17:31

Hallo Tamara, Sandra en de rest,

Ik wil jullie heel veel sterkte toewensten in deze moeilijke tijden. We hebben jullie verhalen al via, via gehoord. En jullie die misschien van ons ook wel. Wij (Wilfried, man en Lotte, dochter)



komen uit Tilligte. Vlak bij De Lutte/Enschede. Onze Lotte heeft in juli een hersenvliesontsteking opgelopen (pneumococ). Dit heeft ze overleefd maar met erg veel restverschijnselen. Ik zal jullie hier de verdere details besparen (zie forum meningitis bij baby's)We denken vaak aan jullie.

Groeten Mariel

[ 28 November 2004, 15:41: Bericht aangepast door: Mariel ]Mariel Berichten: 9Geregistreerd op: 27 nov 2004 02:01Woonplaats: Tilligte



Hoi Mariel,Ik heb inderdaad het een en ander over jullie gehoord. Mijn broer (Frank) komt nl. wel eens bij de oma van Lotte met groente en fruit.Vreselijk ook wat jullie is overkomen!Ik zou echt erg veel er voor over hebben om Thijs nog eens te kunnen knuffelen en in mijn armen te mogen houden, maar ik heb begrepen dat jullie het op dit moment ook erg moeilijk hebben. Ik wens jullie daarom ook ontzettend veel kracht en steun toe. Groetjes Sandra (en Peter)Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door carin » 28 nov 2004 20:27

Hoi Allemaal,

Ook wij willen jullie heel veel sterkte wensen. Het is zoals al eerder geschreven voor ons niet voor te stellen waar jullie door heen moeten.Ik weet eerlijk gezegd ook niet goed hoe te reageren, maar wil

jullie wel laten weten dat we meeleven.

Carin en Giedo.carin Berichten: 135Geregistreerd op: 12 feb 2003 02:01Woonplaats: alphen (NBR)


door Peter en Sandra » 05 dec 2004 08:50

Hoi Tamara, Marjolijn en de rest,Ik had nooit verwacht dat een dom feest als het Sinterklaasfeest zoveel emoties kan losmaken. (ik kan er niets aan doen, maar als ik iets overdreven vind dan is het wel de viering van Sinterklaas).Bij iedereen lijkt het de laatste dagen te gaan om domme suprise's en gedichtjes maken en dure kado's kopen voor elkaar. En nu...lijkt het nog zoveel zinlozer. Het is een kinderfeest.... en Thijs zou ook overladen moeten worden met allerlei zinloze kadootjes.Ik moet ook veel denken aan Marjolijn. Als ik zie hoe enthousiast de kinderen van mijn broer zijn over het hele sinterklaasgebeuren, dan kan ik mij voorstellen dat deze tijd voor Marjolijn zo dubbel lijkt te zijn. Julia zal wel net zo enthousiast zijn als de kinderen van mijn broer, maar daar tegenover staan de herinneringen en het gemis van Jasmijn....!

Ik wens jullie allemaal heel erg veel sterkte in deze zware decembermaand!!!Het is tevens een maand waarin je veel tijd doorbrengt met je familie en vrienden, en ik hoop dat jullie daar veel kracht uitputten. En dat hoop ik ook voor onszelf...!Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Sandra,

Het is inderdaad een moeilijke tijd. Jasmijn vond Sinterklaas



geweldig. Julia vindt het ook prachtig, het brengt erg veel emoties met zich mee. En ook Thijs had zijn eerste pakjes moeten krijgen, dat doet pijn. Teveel pijn.Ik vind het een moeilijke maand. Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het beter gaat als vorig jaar. Toen trok ik het niet met Sinterklaas. Wilfred en ik zeiden net nog tegen elkaar dat het nu wel iets beter ging. Ook voor Jasmijns plekje hebben we wat cadeautjes gekocht. Hoe absurd ook.Ik wil jullie allemaal heel, heel veel sterkte wensen. (Ik hoop je snel weer te kunnen mailen, maar mijn outlook werkt sinds een week niet meer. Ik kan dus geen mailtjes ontvangen of versturen.)Liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Tamara,

Hoop dat jullie het allemaal een beetje trekken. De verjaardag van Job, nu is het weer december....het is heel zwaar allemaalHet is allemaal erg kort op elkaar. Nogmaals veel sterkte en kracht.

Liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



hallo lieve Michel en Marleen,

Mijn naam is Marjolein, mama van Jasmijn, Julia en Thijs. Op 21 april 2003 is onze oudste dochter ook heel plotseling overleden



aan de gevolgen van meningokokken sepsis. Zij was 4 jaar en bijna 7 maanden. Ook bij haar ging het in een razendsnel tempo. Haar verhaal staat (beknopt) te lezen op;http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvS

Ik begrijp zo goed de vragen waar jullie meezitten. Het is niet te bevatten dat je de ene dag nog een gezond kind hebt en de andere dag je kind is overleden. Ik heb veel boosheid naar de artsen gehad. Ik heb de artsen bij haar geroepen de avond voor haar overlijden. Zij hebben haar nagekeken en het afgedaan met een goede griep. Ik voel nog wel boosheid, maar ik weet ook dat de symptomen erg veel lijken op griep, dat het heel moeilijk vast te stellen is of het om meningokokken sepsis gaat. Het gaat zo razendsnel, het is de meest enge ziekte die ik ken. Ik ben erg bang voor mijn andere kinderen.

Hoe gaat het nu met jullie?Ik hoop dat jullie steun aan deze site hebben.



door michel » 07 dec 2004 21:26

Hallo Marjolein,

Je zou denken dat het na verloop van tijd ging verminderen,maar wij denken nog iedere dag evenveel aan Aaron.Zo zijn we vandaag naar de begraafplaats geweest om een kerstboompje op zijn grafje te zetten.Ik heb daar weer staan janken of het gisteren gebeurd was.Er is ook nog steeds een soort van boosheid in ons omdat toendertijd geen enkele arts ons kon vertellen wat er nu aan de hand was,en wat ze er aan konden doen.Maar we heeben nu een fantastische zoon van 10 jaar Lorenzo genaamd en die geeft ons gelukkig enorm veel liefde en plezier!!!!!!!


Michel en Marleenmichel Berichten: 3Geregistreerd op: 07 dec 2004 02:01Woonplaats: heerlen


door Peter en Sandra » 07 dec 2004 23:47

Hoi Michel en Marleen,Wat vervelend om te horen wat jullie is overkomen. En ook al is het 10 jaar geleden, ik geloof inderdaad dat de pijn en het verdriet altijd een deel van je zal blijven. Misschien dat het met de jaren minder wordt, maar ik geloof nooit dat het helemaal kan verdwijnen. Daarvoor is het gemis en het verdriet veel te groot. Van ons is het nog maar een anderhalve maand geleden. Het lijkt alsof het gisteren is gebeurt. De tijd vliegt voorbij en het gemis is nog net zo aanwezig als de dag na het overlijden van onze zoon Thijs. Om antwoord te geven op jullie vraag...... ik heb zelf erg veel informatie gekregen via de info op deze site.Daarnaast is onze zoon binnen 6 uur overleden en ondanks alle hectiek die op het ziekenhuis was mochten we overal bij aanwezig zijn. Op deze manier wisten we dat ze in het ziekenhuis alles hebben geprobeert om onze Thijs te redden. Helaas is dit niet gelukt. Maar we hebben daardoor geen verwijten in de richting van het ziekenhuis. Is dit bij jullie wel het geval?Dat lijkt mij nl. erg frusterend.

Marjolijn.... hoe is het met jou, met jullie?Heb je mijn mail wel ontvangen, of was je out-look toen ook kapot. Anders hoop ik dat ik hem in de verzonden items heb staan, en kan ik hem mogelijk nog eens versturen?

Tamara.... heel veel beterschap. Ik zag erg naar onze ontmoeting uit. Ik wil nog zoveel met je delen en wil ook graag jouw ervaringen horen.Ik hoor graag van je.

Groetjes SAndra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



door michel » 08 dec 2004 00:41

hoi SandraAllereerst bedankt voor je opbeurende woordenIk heb het nog steeds te kwaad met het gebeuren in het ziekenhuis in Heerlen. Marleen en ik werden daar in een kamertje gezet met een thermos koffie en mochten geeneens in de buurt van Aaron komen.We hebben daar zo'n 2 uur gezeten en toen heb ik de eerste de beste arts(of iemand in een witte schort) die de kamer van Aaron uitkwam tegen de muur gezet en gevraagd at er nou aan de hand was.Daar konden ze me niks over zeggen omdat ze het zelf niet wisten.Na ongeveer een uur of 5 zien we ineens een brancard met aleerlei apparatuur uit dat kamertje komen en weggaan( met daarop Aaron)We wisten verdomme nog niet waar ze heen gingen met onze zoon!!!!!!!!!!!Na verloop van tijd en na heel veel schelden en vragen kwamen we er eindelijk achter dat ze hem hadden overgebracht naar het A.Z.M. in Maastricht. Wij natuurlijk als de gekken daar hen en aan de receptie wisten ze nog geeneens dat Aaron was binnengebracht, dan vraag ik je toch??????Uiteindelijk kwamen we erachter dat hij naar de kinder i.c. was gebracht.Daar mochten we verder overal bij zijn en zijn ook zeer dankbaar dat we laatste momenten bij hem hebben mogen zijn.Buiten deze problemen dan ook niets dan lof voor het verplegend personeel an alle artsen daar, die konden aan die treffen aan al die rompslomp tenslotte geen blaam.Begrijp je dat we toch met en soort van ontevreden gevoel zijn blijven zitten?????

Veel liefs en tot ziens

Michel en Marleenmichel Berichten: 3Geregistreerd op: 07 dec 2004 02:01Woonplaats: heerlen

Omhoog


Job, overleden na sepsisdoor michel » 08 dec 2004 01:03

het is nu 10 jaar geleden dat wij onze schat (Aaron)hebben verlorenAaron was 5 en 1/2 maand oud en op tijd van een dag was het helaas gebeurdOndanks dat het zo lang geleden is geweest zitten mijn vrouw en ik nog vol met vragenWaarom hebben ze in het ziekenhuis niet gezien wat er aan de hand was???Waarom hebben wij zelf niet gezien wat er aan de hand was????????Wij waren helaas niet op de hoogte van deze site daarom nu pas deze late reactie.Ik hoop in gesprek te kunnen komen met mensen(Ouders) die hetzelfde is overkomen

Groeten Michel en Marleenmichel Berichten: 3Geregistreerd op: 07 dec 2004 02:01Woonplaats: heerlen



Lieve allemaal,

Nee, de pijn, het verdriet, het zal nooit verdwijnen. En eerlijk gezegd wil ik dat ook niet, want ik wil aan mijn meisje blijven denken alsof ze nog hier is. Klinkt misschien allemaal een beetje verwarrend maar ik wil elk gebaar, elke oogopslag, haar lach, etc. wil ik vasthouden. En dat doet ook heel veel pijn omdat het nooit meer terugkomt. Ik geloof dat over 50 jaar de pijn nog zo hard en snijdend kan zijn. Ik hoop alleen dat het wat beter te hanteren is. Nu heb ik echt paniekaanvallen, het is vreselijk.Wel vind ik dat het beter gaat als een jaar geleden, toen leek een minuut een uur, een dag een week. Ik kon niet eten, ik werd knettergek van pijn en verlangen. Nu kunnen we wat beter de dag doorkomen. Ook weer genieten van onze andere kinderen. Ook ik ga deze week een kerstnboompje maken om bij Jasmijn neer te zetten. Ook met Sinterklaas hadden wij wat cadeautjes



om bij haar plekje neer te zetten. "Zorgen voor" stopt echt niet bij de dood. Dat gaat door todat ik er zelf niet meer ben. Dat is iets wat ik zeker weet.

Sandra, ik heb je mailtje ontvangen. Maar toen ik het wilde teruglezen en beantwoorden kon ik niet meer in outlook. Vanavond komt er iemand kijken, ik hoop echt dat het snel opgelost is. Je mist het gelijk als er iets met je pc is.

Lieve allemaal; veel sterkte en kracht in deze extra moeilijke maand.




Hier ben ik nog even;

wat afschuwelijk dat jullie niet eens wisten dat Aaron was overgebracht naar een ander ziekenhuis. Hoe kan dat, dat ze de ouders niet informeren, jullie zijn zijn ouders. Ik snap dat jullie met boosheid blijven zitten maar ik hoop ook dat dit naar de achtergrond verdwijnt. Het is al zo zwaar, die boosheid kan je er eigenlijk niet bij hebben. Dat vreet energie. Maar ik begrijp het wel heel goed.Wij zijn van begin tot het eind bij Jasmijn geweest. Al zijn we ook af en toe naar een ander kamertje omdat ik mij geen raad wist met de pijn, de machteloosheid. Dan moest ik even lopen. Want je wordt knettergek. Je kind aan allerlei slangetjes. Haar beentjes waren al helemaal zwart, ze was 10 kilo zwaarder. Ik wist het gewoon...maar ik wilde het niet weten. Want je kind kan niet doodgaan....Ik ga even stoppen, het wordt wazig voor mijn ogen, het is zo afschuwelijk...

Liefs, Marjolein


Marjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Cor Langenkamp » 08 dec 2004 11:57

Hallo Michel en Marleen,

Wat afschuwelijk om te lezen wat er in het ziekenhuis te Heerlen jullie overkomen is, deze boosheid is uiteraard terecht, helemaal dat je niet eens weet dat hij inmiddels overgebracht werd naar Maastricht (welk inderdaad een goede kinder-ic heeft). Maar daarbij sluit ik me wel geheel aan bij de woorden van Marjolein "het vreet energie".Ik ben bijna 8 jaar verder in het rouwproces na het verlies van mijn 5 jaar oude zoon (AZM Maastricht).Verdriet en ongeloof is er, boosheid was er, zoals er ook vragen waren, het was gelukkig dat we naar deze stichting (die net opgericht was) verwezen werden.We hebben uitgebreid met de destijds behandelend arts gesproken op het AZM. maar ook tijdens bijeenkomsten van de N.M.S daarbij is de boosheid verdwenen.Verdriet en ongeloof in wat er gebeurt is, is inderdaad handelbaar geworden, het enige waar ik nog mee worstel........................ik mis Mart zo...... en juist met alle feestdagen.

Ik hoop voor jullie dat er hier aan deze behoefte, om hier op het forum te lezen, voldaan enigzins voldaan wordt.

Groetjes Cor.

[ 08 December 2004, 11:07: Bericht aangepast door: Cor Langenkamp ]Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht


door myrthe » 13 dec 2004 23:38

hoi Tamara,

Ik ben Myrthe, moeder van Lynn, Noa, Emma & Julia. Op 6 december 1995 is Lynn overleden aan een meningokokken sepsis. Het ging zo bespottelijk snel dat ze uberhaupt niet in het ziekenhuis is geweest. Lynn was bijna 10 maanden oud, op 4 dagen na. Lynn zou Job hebben geheten als ze een jongen was....Ik wens je enorm veel kracht, er komt eens een tijd dat de zon weer gaat schijnen. Alleen die donkere wolken zijn er nog regelmatig, zelfs na 9 jaar. En op het moment is het behoorlijk donker.

groetjes, myrthe


Job, overleden na sepsisdoor Marjolein Visser » 14 dec 2004 18:10

Hoi Myrthe,

Elke keer schrik ik weer als ik een nieuw bericht zie staan. Er overlijden zoveel kinderen aan deze ziekte. Wat vreselijk dat jullie dit ook hebben meegemaakt. Ik ben Marjolein, mama van Jasmijn, Julia en Thijs. Waarschijnlijk heb je al gelezen dat onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) ook aan deze vreselijke ziekte is overleden. Ook bij haar ging het razendsnel. Wij kwamen rond half 3 's nachts met haar in het ziekenhuis en om 8 uur 's ochtends is ons meisje overleden. De bodem wordt onder je voeten weggeslagen. Ik snap nog steeds niet dat dit kan gebeuren. Bij jullie zal dit niet anders zijn. Ik wens jullie heel veel kracht, het is een hele moeilijke maand, donker, guur, vol met gezellige feestdagen die voor ons nooit meer zo zullen zijn zoals het hoort. Het gemis is zo groot. Nogmaals veel kracht en veel geluk en zonnestralen voor de toekomst.

LiefsMarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01



Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 15 dec 2004 22:57

lieve marjolein,

dankjewel voor je bericht, had ik net even nodig!Ik zal zeer binnenkort mijn verhaal doen, maar alles valt me nogal zwaar op dit moment. Het is ook zo'n rot maand ! Een maand waarin alles samenvalt, het allergrootste verdriet en alle festiviteiten in deze maand. Feestelijkheden die je, diep in je hart, eigenlijk liever overslaat, maar die je toch enigzins moet vieren omdat er nog andere kinderen zijn. Lynn was ook mijn eerste kind, net als jou meisje, de dochters die ons moeder maakten. De dames die onze wereld op de kop hebben gezet toen ze werden geboren, maar o zo veel hebben gegeven. Lynn had ook bruine ogen. Kanjers van ogen, schotels noemde ik ze.Nou las ik vanmorgen in een viva en zag daar reklame van Olvarit, ik dacht dat ik mijn kind zag. Het kindje leek ongelofelijk veel op lynn, het leek alsof ik in haar ogen keek. Van dit soort dingen kan ik nog altijd zo van slag raken, dan spookt dat nog dagen door mijn hoofd, en moet ik er steeds naar kijken, bijna dwangmatig. Ik zal me nog even voorstellen voordat ik er voor vandaag mee ophou, ik ben myrthe, 34 jaar, ben getrouwd met Cees, wij hebben samen Lynn (10.02.1995 - *6.12.1995),Noa van 8 jaar (26.10.1996), Emma van 6 jaar(24.11.1998)(Ja, dat doet pijn !!!, net zo oud als Jasmijn, ik voel nu wat jij voelt wanneer je dit leest, ik begrijp je volledig) en Juliavan 3 jaar (25.06.2001).Ik wens je veel extra kracht voor deze maand, ik ben ieder geval altijd blij wanneer het weer januari is, op de een of andere manier kan ik dan weer even ademhalen tot 10 februari!!!!!

heel veel liefs,

myrthemyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN




Lieve Myrthe,

Het is ook een zware maand, ik denk dat dat altijd zo zal blijven. Al ben je 30 jaar verder. Je kind kan je nooit missen. Nooit...Ook ik heb wel eens een kindje gezien wat op Jasmijn leek, pfff, heel moeilijk. Je wil blijven kijken. Ik herken dat welJullie Julia is even oud als onze Julia (25-05-2001). Thijs is van 7-05-2004.(als hij een meisje was geweest had hij Emma geheten...)Voor hen probeer je het weer, maak je het gezellig. Julia houdt ook erg van gezelligheid, dus daar doe je het voor, maar van mij hadden deze dagen ook nog niet gehoeven. Maar ik geniet wel als ik zie hoe leuk Juul het allemaal vindt.Al had het zo anders moeten zijn...gezellig spelen met haar grote zus, lekker kletsen, knuffelen. Ik vond het altijd geweldig die twee meiden samen. En nu, nu is haar grote zus er niet meer. Ik vind dit ook voor haar zo erg. Ze waren zo gek op elkaar.

Als je er aan toe bent, dan wil ik graag het verhaal van Lynn horen. Maar alleen wanneer je het zelf wil, ik weet hoe moeilijk het is om het op "papier" te zetten.




Lieve Marjolein,

Ik ben net zoals jij ook heel aktief geweest in het kontakt zoeken met lotgenoten. In Lynn's tijd was de NMS er nog niet, d.m.v. oproepen in de Kinderen en Ouders van Nu, zijn er destijds wel kontakten ontstaan. Ik heb wel het ontstaan van de NMS meegemaakt, ben een paar keer aanwezig geweest op kontaktdagen, maar heb er eigenlijk sinds de zwangerschap van Emma niet veel meer meegedaan. Deze zwangerschap was heel



zwaar, ik had een ernstige vorm van bekkeninstabiliteit en heb 2 jaar amper kunnen lopen. Ik had toen niet meer de energie om kontinue met de dood van Lynn bezig te zijn. Dat bedoel ik niet lullig, maar daar draaien de kontakten met lotgenoten wel om, het is heel fijn maar tegelijkertijd ook enorm zwaar. Mede doordat je zoveel verschrikkelijke andere verhalen hoort en dat doet zo'n pijn. Ook had ik toen een peuter van nog geen 2 rondlopen die de nodige aandacht vroeg. Dus puur uit zelfbescherming heb ik me toen teruggetrokken.De laatste 1 1/2 jaar voel ik me heel slecht. Ik ben nog nooit van mijn leven zo verschrikkelijk moe geweest. Ik ben zo snel geirriteerd bijna op het aggresieve af. En eindelijk heb ik ingezien zo'n 3 maanden geleden (n.a.v. allemaal lichamelijke klachten)dat het niet goed gaat. Ik heb heel lang gedacht dat ik al zover was in mijn rouwproces, dat mijn leven weer op de rails lag. Maar ik kom er nu achter dat ik gewoon altijd maar non-stop ben doorgegaan. En nu zegt mijn lichaam HO!. Na de dood van Lynn zijn de traumatische ervaringen maar doorgegaan. Maar dat heb ik altijd maar gerelativeerd. Lynn's dood was (en is) het ergste !!! Ik heb nu hulp (en ik die dacht dat ik het altijd wel zonder kon). Misschien had ik dat al veel eerder moeten doen, maar ik denk dat ik daar nu pas aan toe ben. Ik word in ieder geval wel weer aan hetdenken gezet, man, ik doe niet anders ! Vandaar dat ik ook weer op de site keek, eerst me niet durfde inteloggen, maar het uiteindelijk wel gedaan heb. En het voelt wel goed !Ik noem overigens mijn Julia ook altijd Juul of Juultje. Wat toevallig van alle namen, hebben we tocht veel gemeen ! Noa's naam heeft een heel verhaal (ik kan ook niet uitstaan dat er nu opeens zoveel kinderen Noa heten, omdat het zo'n speciale naam is). Op 4 november 1995 is Rabin doodgeschoten, een paar dagen later sprak zijn kleindochter tijdens de begrafenis, ik keek toen naar de tv met lynn slapend op mijn buik. Zijn kleindochter heet Noa. Ik was helemaal onder de indruk van haar hoe ze sprak, hoe ze er uit zag en haar naam. Op dat moment besloot ik dat wanneer ik ooit weer een dochter zou krijgen, ik haar Noa zou noemen. Niet wetende op dat moment dat dat slapende poppetje op mijn buik, mij na een maand zou verlaten ! Toen ik vrij snel na Lynn's dood zwanger was van Noa, en over namen begon na te denken, heb ik als eerste deze naam opgezocht in het voornamenboek, het betekende troost, rust en een lang leven. De puzzle was kompleet ! Ze moest gewoon zo heten!

Ik had dus op het moment van overlijden geen andere kinderen, wij waren mama en papa zonder kind. Ik heb het enorm zwaar gevonden dat van de een op andere dag ik geen kind meer had om voor te zorgen. Ik wilde wel met een bord omlopen door de stad waarop stond dat ik ook moeder was, alleen mijn kind was er niet meer. Ik maakte toen ook altijd ruzie op straat, in winkels met mensen die op dat moment onzorgvuldig met hun kind omgingen. Ik had ook geen kind bij me dus ik kon ook wel ruzie maken !!! En dat terwijl ik helemaal niet zo was, ik schrok soms van mezelf, wat ik wel niet allemaal durfde te zeggen, ongelofelijk ! Het hielp wel om daar je woede op te richten, gewoon onbekende mensen, ik heb me er ook nooit schuldig over gevoeld.

Ik hou er voor nu mee op het is half 12 geweest en de wekker gaat morgen weer om 6 uur !

Het gaat je goed, en tot horens !!!

Liefs,




Lieve Myrthe,

Wat rot om te lezen dat het zo slecht met je gaat. Ik geloof wel dat als je altijd maar doorgaat er een tijd komt waarbij je lichaam en geest het gewoon echt niet meer trekken. Daarom is het denk ik goed dat je hulp hebt gezocht. Want het is zwaar, leven zonder je kind. Ook wij hebben na een aantal maanden hulp gekregen van een rouwtherapeute. Ik was heel erg op zoek naar hulp, steun. Ik wilde uit die hel komen. Ik wilde van alles proberen. Natuurlijk moet je zelf door de pijn heen, maar het heeft ons toch wel geholpen. Maar ik weet ook dat ik mijn hele leven verdriet houd, dat kan niet anders, je wil ook alle herinneringen vasthouden en dat doet pijn. Als het maar wat draaglijker wordt.


Ook het mailen bij Lieve Engeltjes, de website van Jasmijn, het forum. Het steunt mij toch. Al is het soms maar even. Maar het doet mij enorm verdriet als ik weer hoor dat er een kindje is overleden. Ik moet er dan altijd met Wilfred over praten. Hoewel hij niets heeft met het mailen, steunt hij mij enorm en leeft hij ook altijd mee met de verhalen. Omdat je weet hoeveel pijn het doet. Kinderen horen gewoon niet dood te gaan.

Hebben jullie nog veel steun van de omgeving? Kan je met vrienden over praten? Begrip is zo belangrijk. Want ik herken je woede wel. Ik heb dat heel erg als iemand er gewoon niets van begrijpt. Ik heb een keer gehoord dat iemand had gezegd; het is nu toch al bijna een jaar geleden" Met andere woorden, dan moet het "over" zijn.Gelukkig zijn dit uitzonderingen en zijn wij omringd door enorm lieve mensen. Mensen die werkelijk alles voor ons over hebben. En dat is heel veel waard.

Ik hoop echt dat je hier wat steun vindt!

Houd je taai!




Lieve Myrthe,

Met een brok in mijn keel lees ik het verhaal. Mijn adem stokt, wat is het vreselijk. Vreselijk en herkenbaar. Zo snel, zo razendsnel, het is echt niet te bevatten. Ook bij Jasmijn ging het zo snel. Ook ik heb oerkreten in het ziekenhuis geslagen. Ik heb gekrijst, gegild, ik heb over de grond gekropen van pijn. Je lijf weet zich toch geen raad met deze pijn? Het is onmenselijk.Ook wij hebben samen het kistje dichtgedaan (wij hadden haar kistje roze laten spuiten, haar lievelingskleur). Ik zeg vaak tegen


Wilfred dat ik dat nu allemaal niet meer zou kunnen. Hoe kun je het in godsnaam trekken dat het kistje met het lichaampje van je kind de grond in wordt gelaten? Ik weet het niet, ik denk de shock.Ik vind het vreselijk om te lezen van jullie meisje, het klopt gewoon niet dat er kinderen doodgaan. Als ik het lees dan voel ik jullie doodsangst, want dat is het echt, je bent zo bang....Ik ga ook even stoppen, ik mail snel weer. Heel, heel veel sterkte. Het is echt een hele moeilijke tijd voor jullie. Veelliefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



lieve Marjolein,

Oke, ik denk dat ik nu mijn verhaal kan doen.Op 5 december 1995 had ik Lynn 's morgens naar mijn schoonmoeder gebracht. Ik moest een halve dag werken. Na mijn werk moest ik eerst nog sleutels ophalen bij een makelaar i.v.m. een nieuw (tijdelijk) huis, omdat wij net ons huis verkocht hadden. Om een uur of drie kwam ik bij mijn schoonouders thuis, waar Lynn op mijn schoonmoeders buik lag, met een rood hoofd van de koorts. Ze was zo vanuit het niets ziek geworden (zo leek het tenminste). Ik nam haar mee in de auto, ben onderweg nog gestopt om haar jas uit te doen, en reed naar huis. Thuis heb ik direkt getemperatuurd, 40,3 !Het idote is dat ik toen eerst mijn moeder heb gebeld om te vragen of het ook raar (!!!!) was om hiervoor de huisarts te bellen ! Heb dat toen direkt gedaan en begon te huilen toen ik de assistente aan de telefoon kreeg (voelde ik me ook nog schuldig over, maar had dus instinctief in de gaten dat het niet goed was, want ik huilde niet gauw als ik moest handelen). De assistente heeft toen direkt de huisarts gestuurd, die kwam heel snel langs en heeft haar volledig (uitgekleed) onderzocht. Niets wees erop dat dit anders was dan een zware griep.Ondertussen kwam mijn moeder langs. Ik ben toen extra paracetamol gaan halen bij de apotheek. Nadat Lynn een zetpil had gekregen knapte ze zienderogen op. Ze at, ze zong en ze


danste door de kamer. Cees kwam om een uur of zeven thuis. Het was nog steeds goed met haar, en om een uur of half negen heb ik haar in haar bed gelegd.Wij gingen om half elf naar bed en Cees legde haar tussen ons in. Ik heb toen vervolgens de hele nacht niet geslapen. Ik heb continue aan haar gevoeld (wat een ijskoude handen !!!)en ze dreinde (volgens mij kon ze niet eens meer huilen van de hoofdpijn). Toch heb ik toen geen enkele keer gedacht dat het echt zo ernstig was, misschien onbewust toch ook wel omdat ik niet kon slapen. Desondanks ben ik aan het begin van de ochtend in slaap gevallen. Cees is om half zeven naar beneden gegaan, toen bewoog ze nog, en kwam om kwart voor zeven met een fles pap naar boven. Op dat moment kreeg ik letterlijk een schop tegen mijn kont dat ik hulp moest halen. Vroeg ik ook nog of hij 06-11 (toen was dat nog het alarmnummer) bedoelde. Ik ben dus naar beneden gegaan om te bellen, en had nog niet door dat het zo ernstig was, ik denk toch dat ik in een shock was. Pas toen de vrouw van de alarmlijn aan mij vroeg of ze nog ademde, en ik naar boven schreeuwde of ze nog ademde (Cees was direkt toen hij boven kwam begonnen met reanimeren, wat knap dat hij daar aan dacht !!!!) en Cees terugriep met een paniek stem: Nee, godverdomme, nee !!!! Toen brak eriets en had ik door dat het verschrikkelijk was! Achteraf ben ik toen 6 keer de straat op gegaan in mijn onderbroek om te kijken waar de ambulance bleef, dat duurt dus echt lang !Dit kan ik mij dus niet meer herinneren, ik weet dat omdat buren mij dat later verteld hebben. Mijn huisarts was er achteraf binnen 5 minuten. Daarna kwam de ambulance met politie, begreep ik ook niks van. Er was namelijk 2 jaar daarvoor een kindje in mijn omgeving overleden aan wiegedood en dan komt er inderdaad politie om te kijken of het een natuurlijke dood is. Dus ik zei ook wat doe je hier, ze is helemaal niet dood. Achteraf was hij onderweg naar huis kwam de ambulance in de woonwijk tegen en reed mee om te kijken of hij iets kon doen. Toen Cees op een gegeven ogenblik beneden kwam wist ik genoeg, ik las de paniek in zijn ogen. Ik heb alleen maar geschreeuwd, oerkreten waren het. Mijn huisarts kwam beneden om mij vasttehouden. Toen ik iets rustiger was haalde ze lynn voor me op. Voor mijn gevoel heb ik uren met haar op de bank gezeten, verdoofd, niet kunnen bevatten dat ze dood was, dat ik verdomme een dood kind op mijn armen had. Op een gegeven ogenblik moest ik kleren voor haar uitzoeken omdat mijn huisarts haar mee naar het AZG nam, voor een obductie.

Ondertussen kwam de familie binnendruppelen. Ik heb gewoon mijn werk gebeld, Cees zijn werk gebeld. Cees was volledig verlamd en ik handelde maar. 's Middags kwam lynn terug en we hebben haar in de wieg beneden gelegd. 's Avonds werd haar kistje gebracht, die we zonnebloem geel hadden laten spuiten. Cees heeft haar in haar kistje gelegd, en stond alleen maar te schelden dat het kistje te klein was. Was helemaal niet zo, maar goed het is toch ook te bespottelijk voor woorden dat er zulke kleine kistjes moeten bestaan!!! Daarna zijn de dagen langzaam voorbij gegaan, ik heb alles gedaan, kaarten ontworpen, laten maken en zelf de enveloppen geschreven, begrafenis uitgedacht, muziek bedacht enz. enz. Toch raar dat je dat allemaal kunt, ik hield mij steeds voor dat dit het allerlaatste was wat ik voor lynn kon doen. Op 11 december is ze begraven. Het was heel druk, mensen braken ineen bij het horen van de kinderliedjes. Cees en ik zijn het laatste bij haar gebleven, iedereen moest naar buiten. Met z'n tweeen hebben we de kist gesloten, ik begrijp nog niet waar we toen de kracht vandaan haalden om dat te kunnen doen, het was net alsof het goed was, zo'n gevoel van toe maar lieverd, het is goed zo, rust nu maar.Buiten stond iedereen in een haag. We hebben zelf met z'n tweeen de kist naar de plek gebracht. Daarna was er koffie met lange vingers.En toen was het voorbij.......En dan moet je verder, met z'n tweeen.

Zo, ik stop nu even, even ademhalen met een kop koffie. Ik reageer snel op je bericht, maar ik moet nu even huilen !!!!

liefs, myrthemyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door waardenburg » 21 dec 2004 14:28

lieve myrtheik zit hier huilend je verhaal te lezenwat verschrikkelyk ,wat een verschrikkelykerottige ziekte is het toch,onze dochterheeft ook hersenvliesontsteking gehad 10 jaar


geleden maar ze heeft het gelukkig overleefd.maar ondanks dat het al weer lang geleden is gaat de pyn van deze ziekte nooit meer overik denk er nog dagelyks aanMyrty ik wens je heel veel sterkte ook voor je man,en fyne feestdagen.waardenburg Berichten: 10Geregistreerd op: 16 nov 2004 02:01Woonplaats: culemburg



Lieve anna alexandra,

Wat fijn voor je dat je dochter deze vreselijke ziekte heeft overleefd. Lynn is niet doodgegaan aan een hersenvliesontsteking maar aan een sepsis door de meningokok B. Na obductie bleek de meningokok overal te zitten, haar bijnierschors was totaal weg gevreten, het zat in het ruggemerg, in het hersenvocht, overal dus, en dat binnen no time. Onbegrijpelijk !!!!

Ik wens jou ook fijne dagen en een prachtig 2005, en geef je dochter een dikke knuffel van mij !myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Lieve Marjolein,

Ik wilde nog even reageren op je vraag over steun van familie en vrienden.De eerste weken was er bijna kontinue steun, daarna werd het al snel minder (niet van de naaste familie !). Ik zal je vertellen dat ik eigenlijk niemand meermyrthe Berichten: 63



Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Lieve Myrthe,

Het gevoel van weeMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Marjolein,

wat fijn dat Thijs zoveel dingen van Jasmijn heeft. Ik vind dat ook prettig wanneer ik Lynn terug zie in mijn kinderen. Alleen het wordt zo moeilijk op den duur, want deze drie meiden hebben Lynn al jaren overleefd. Het is soms ook zo vreselijk zwaar, dat ik gewoon niet weet hoe een kind van bijna 10 is, ik zie natuurlijk wel kinderen van die leeftijd, maar niet mijn kind.Ik probeer me wel een beetje vasttehouden aan mjn andere kinderen, hoe Lynn zou zijn geweest, ze was natuurlijk eigenlijk nog maar een grote baby. Emma lijkt het meest op haar, voornamelijk in haar gedrag, een onbevangen kind, een kind dat altijd, ondanks kleine tegenslagen, altijd positief en vrolijk blijft. Qua uiterlijk lijken zo ook op elkaar, alleen de uitvoering is anders (ik bedoel qua kleur). Al mijn kinderen zijn kwart indisch, mijn man is half indisch, ik hollands (ik heb wel donkerbruine ogen en blond (ondertussen wel meegeholpen !) haar).Lynn was behoorlijk getint, met enorme donkerbruine ogen en bruin haar, Noa is wat zwoel met donkerbruine ogen en bruin haar.Emma heeft lichtbruine ogen, ook enorm groot, en blond haar, en onze Juul ja, behoorlijk donker, dezelfde huidskleur als Cees, donkerbruin haar en bijna zwarte ogen (heel donkerbruin).Noa is een rustig en erg introvert kind. Emma is enorm extravert en behoorlijk aanwezig, Juul zit daar precies tussen.

Ik ga nog even wat boodschapjes doen, de winkels zijn vroeg



dicht (alles altijd op het laatste moment !!!).

Ik wens jullie veel warmte en kracht voor de kerstdagen en alle andere dagen, en dan gaan we al bijna weer een nieuw jaar in zonder onze meiden. 10 jaar geleden volgend jaar 1995-2005, bespottelijk !!!! En ik leef nog steeds !!!

Heel veel liefs,



door Mariel » 11 jan 2005 18:11

Hoi Tamara,

Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. De zwangerschap, kraamtijd etc. zal nooit zo zijn als bij Job. Je bent voor het leven getekend. Maar ondanks alle ellende hoop ik dat je toch een beetje kunt genieten. Dat het zo snel is gegaan is alleen maar mooi. Hoef je je daar in ieder geval niet druk om te maken. De mensen praten toch wel over je, zeker in de kleine dorpjes waar wij wonen. Je moet doen wat je hart ingeeft en niet naar de goedbedoelde adviesen luisteren.We hopen dat alles goed mag gaan. Sterkte.

Groetjes MarielMariel Berichten: 9Geregistreerd op: 27 nov 2004 02:01Woonplaats: Tilligte



Lieve Tamara,

Wat ben ik blij van je te horen! Ik heb zo vaak aan jullie allemaal



gedacht. Gek he, hoe dat werkt, je kent elkaar niet, maar leeft intens met elkaar mee.

Hartelijk gefeliciteerd met je zwangerschap. Dat is fijn nieuws. Al weet ik uit ervaring dat het heel vreemd is. Je bent zo diep in de rouw, daar zit je hoofd mee vol. Ik vond de zwangerschap heel moeilijk. Maar was er wel heel blij mee natuurlijk. Thijs is een jaar na het overlijden van Jasmijn geboren. Ik heb mij tijdens de zwangerschap erg schulig gevoeld dat ik zo weinig met hem bezig was, dat ik zoveel verdriet en pijn had. Ik had allerlei angsten; dadelijk slaat mijn verdriet over op hem, wordt hij een huilbaby daardoor, wordt hij ongelukkig....mijn gedachten waren niet erg helder. Thijs heeft weer voor zoveel geluk en liefde in ons gezin gezorgd, we zijn zo blij dat hij er is. En het is zo'n vrolijk ventje, al mijn zorgen waren voor niets. Maar het gemis om Jasmijn is niet minder. Dat werd vooral in het begin heel erg versterkt. Maar ik geniet echt oprecht van Thijs. En van Juul natuurlijk.Ik hoop snel van je te horen. Doe het rustig aan.

Lieve Sandra,Ik hoop niet dat ik je kwets door over Thijs te praten, dat zou ik echt erg vindenLaatst was hier in de buurt een Jasmijn geboren, en dat vond ik ook heel raar. Vandaar dat ik begrijp dat het misschien moeilijk is als ik over Thijs praat, het laatste wat ik wil is jou nog meer verdriet bezorgen



door Tamara Loohuis » 12 jan 2005 01:02

Hallo Marjolein, hallo Myrthe en anderen,

Ik heb een hele tijd niets van me laten horen omdat ik alsmaar niet in kon loggen op deze pagina. Ik wilde zo graag antwoorden,


maar ik kreeg geen toegang. Nu lukt het opeens wel! Ik wil jullie bedanken voor de lieve berichtjes rondom Jobs eerste verjaardag. Het is fijn te weten dat er mensen zijn die met je meeleven. Met schrik in mijn hart lees ik jullie verhalen. Ook allemaal jullie liefste bezit verloren door zo'n stomme rotbacterie. Ik word er soms zo boos van. Myrthe, ik heb met tranen in de ogen gelezen dat jullie Lynn Job zou heten als het een jongen was geweest. Ik moest zo huilen.En Mariel uit Tilligte: ik heb via via jullie verhaal gehoord. Heel veel sterkte gewenst!Oh ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb zoveel vragen aan marjolein en aan jou Myrthe. Vooral nu ik weet dat ik 12 weken zwanger ben. Het is onverwacht snel, maar zo ontzettend fijn. Het geeft perspectief. Hoe was dat voor jullie?

Veel sterkte allemaal en tot mails, groet, Tamara Plaats een reactie

168 berichten • Pagina 5 van 12 • 12345678 ... 12Job, overleden na sepsis


Lieve allemaal,

fijn dat jullie er allemaal weer zijn ! Allereerst een heel krachtig en zonnig 2005.Lieve tamara, wat fijn voor je dat je zwanger bent. Ik begrijp volkomen je onzekerheid, het vreselijke dubbele gevoel. Ik heb de zwangerschap na de dood van Lynn heel erg zwaar gevonden (ben dus nog 3 keer zwanger geweest na Lynn). Ik heb enorm veel momenten van twijfel gehad. Maar was tegelijkertijd ook heel blij, maar durfde dat ook eigenlijk niet te zijn.Ik was zo bang dat er geen enkel kind bij mij mocht blijven, daarbij schrok ik ook van mijn eigen gedachten, dat ik dit kind soms eigenlijk niet wilde hebben en alleen maar Lynn terugwilde.Noa is nu 8 en ik ben heel blij met haar, maar omdat ze zo vreselijk onzeker is denk ik soms wel dat dat door de zwangerschap of de omstandigheden toen komt. Misschien slaat dat nergens op en zit het gewoon in het aard van het beestje, maar dat is wel iets waar ik soms wakker van lig.


Marjolein, ik heb bij Jasmijn op lieve engeltjes gekeken, ik vond het zo ontzettend mooi. Wat is Jasmijn een plaatje !!!!

Goh, ik ben zo blij dat jullie weer aanwezig zijn, raar maar ik heb jullie de laatste 2 weken echt gemist.

Liefs,

Myrthe

Nog een ding Tamara, je gevoel na het kind in je buik toe komt echt helemaal goed, ondanks vele twijfels die je nog tegen zult komen tijdens de zwangerschap. Wanneer dit kindje geboren wordt is het ook echt jou kind !!! En ook echt het kleine zusje of broertje van Job !!! Probeer er soms van te genieten, ook al is het maar een klein poosje op een dag. En wat iedereen ook zegt of zal zeggen, wij weten dat je altijd aan Job zult denken, maar een kindje dat jou heel veel troost en liefde kan brengen, dat heb je dubbel en dwars verdiend ! Zet hem op meid !!!myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Hoi lieve Myrthe,

Hartstikke fijn dat jij er ook weer bent. Ook ik het vaak aan jullie gedacht.Dank voor je lieve woorden over Jasmijn. Ik noemde haar ook altijd mooitje. Ik kon echt uren naar haar kijken. Maar je vindt je eigen kind altijd mooi natuurlijk!

Zo herkenbaar over je zwangerschap, het is moeilijk, maar als je kindje er is word je weer overspoelt door zoveel liefde. Ik was ook heel blij om het nieuws van Tamara te lezen.

Aankomende dagen kan ik niet "mailen" wij zijn met de familie een paar dagen naar Landall Greenparks. Juul is al helemaal door het dolle. Ik vind het wel moeilijk dat we met "z'n allen" gaan, maar nooit meer echt met "z'n allen" zijn. Klinkt verwarrend maar


ik weet dat jij begrijpt wat ik bedoel...




Lieve Marjolein,

Ondanks het gemis toch veel plezier aankomende dagen. Een andere omgeving kan soms heel verhelderend werken. Maar inderdaad mist er altijd een, en dat zal immer blijven. Maar wanneer je met je gezin op pad gaat is het gemis juist enorm. Toch besef je dan ook weer wat je nu hebt en dat dat wel een enorme reden is om door te gaan met leven. Alleen moet het leven eigenlijk nog zo onbevangen zijn op onze leeftijd (we zijn eigenlijk nog maar van de 70's). En dat knaagt vaak dat er altijd verdriet is en zorgen om je andere kinderen zijn.Het soms zo angstvallig vasthouden aan je kinderen, omdat je zo goed weet dat je het kwijt kunt raken.Niets is vanzelfsprekend, dat heb ik altijd wel geweten, daarvoor hoefde niet een kind van me afgerukt te worden !! Ik ben echt bang voor mijn kinderen, en dan bedoel ik ook echt alles, ziekten, het verkeer (waar dus 2 kinderen van mij doorheen fietsen (met mij erbij), met al die idioten op de weg, alleen buiten spelen, vreemde mensen. Cees en ik praten ons dat zelf ook wel eens aan, maar het is wel verdomd gegronde angst van ons allebei. Allebei ontzettend bang om te verliezen !!!

Nou, meid, probeer er van te genieten, kop in de wind en misschien wel in zon !!!

Liefs, en ik hoop gauw tot horens !!

Myrthemyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01


Woonplaats: GRONINGENOmhoog

Job, overleden na sepsisdoor Peter en Sandra » 15 jan 2005 23:25

Hoi allemaal, ik ben een tijdje niet op het forum geweest. Ik heb me er geheel niet mee beziggehouden. Ik kon de moed niet opbrengen in de maand december. Tjonge jonge, wat een berichten zijn er ondertussen geschreven. Ik ben dus eerst een dik half uur eerst aan het lezen gegaan. Ik heb dus ondertussen ook het verhaal van Myrthe gelezen. Het blijft kippevel als je het verhaal van een ander leest. Het voelt als een soort herbeleving. Wat een paniek moeten jullie ervaren hebben. Vreselijk als je kind voor haar leven moet vechten en ook vreselijk dat het bij jullie zo accuut ging en dat je man zelf nog moest reanimeren. Wat vreselijk dat jullie hetzelfde is overkomen!!!

Marjolijn, ik heb vaak aan je gedacht. Je hebt me veel steun gegeven door vaak zo trouw en snel te reageren op dit forum. Ik heb het gevoel dat je in Myrthe een fijne lotgenoot hebt gevonden. Het lijkt me fijn voor jou om ook lotgenoten te treffen die zelf ook weer kinderen hebben gekregen, om ook deze bijkomende ervaringen met elkaar te kunnen delen. Dit zal dus ook voor Myrthe gelden, denk ik. Goed he, dat we er zo voor elkaar kunnen zijn? Ik vind het trouwens niet vervelend als je het over jouw Thijs hebt. Ik ben trots op alle kinderen die Thijs heten. En als er weer een kindje geboren is, die Thijs heet, dan voel ik me weer even blij. Alleen de naam al, maken ze bijzonder voor mij, gek he?Dus.... ik wil wel alles over je prachtige ventje horen...o.k.?

Ik zelf heb het moeilijk gehad in de maand december. Het begon al met sinterklaas, en vooral oudjaarsdag vond ik erg moeilijk. Het voelde alsof je iets aan het afsluiten was, nl een ontzettend emotioneel jaar met zoveel moois en met zo'n triest einde. Wat heb ik hem gemist....en wat mis ik hem nog!!!

Op dit moment pak ik mijn leventje weer een beetje op. Ik ben weer, voor halve dagen, begonnen met werken. Dat voelt wel goed. Het geeft weer een daginvulling, een reden om op te staan.Ook ontmoeten we nu weer vrienden en kennissen die zelf ook kleine kinderen hebben. In het begin was dit te moeilijk voor me. Ik kon het geluk van anderen gewoon even niet aan. Het was niet


dat ik ze het geluk niet gunde, maar gevoelsmatig was het gewoon net even te veel.Op dit moment gaat het weer aardig!

Tamara...ik heb je telefonisch inmiddels al gesproken, maar ik MOET nog even kwijt dat ik het geweldig vind dat je opnieuw zwanger bent.Nogmaals ONTZETTEND GEFELICITEERD! en ondanks het gemis van Job, hoop ik dat je ook kunt en wilt genieten van weer een bijzondere tijd.

Ik kan niet achterblijven bij het ontzettende mooie nieuws van Tamara.......Als alles goed gaat, dan krijgt onze Thijs er in augustus een broertje of zusje bij. Ik ben op dit moment 9 weken zwanger!Het voelt zo goed....maar ook zo dubbel. Wat een emoties heb je in je als je op het zelfde moment zowel erge verdriet hebt maar ook ontzettende vreugde. Het verdriet om Thijs voelt inderdaad niet minder, maar we hebben weer een lichtpuntje voor de toekomst. En wat ook bijzonder is....ik weet niet of jullie het ook zo (hebben) ervaren....ik denk daardoor niet alleen aan de herinneren aan Thijs hoe hij als persoon lijfelijk was, maar ook aan de tijd dat ik zwanger was van hem, en dat vind ik wel mooi!We hebben nu natuurlijk ook nog de vrees dat het mis zal gaan. Ik ben tenslotte nog maar 9 weekjes zwanger dus het is wel reeel hierbij stil te staan. (tja, niets lijkt meer vanzelfsprekend he?). Toch hebben we besloten om anderen al in te lichten over de zwangerschap omdat we alle steun weer kunnen gebruiken als het mis mocht gaan. Bovendien ervaren we zoveel medeleven om ons heen, dat het ook voor ons prettig is dit nieuws met anderen te mogen delen.

Nou, weer genoeg voor vandaag.....Ik denk vaak aan jullie....

Groetjes SAndra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Hoi allemaal,

Hoi Sandra, ontzettend gefeliciteerd met je zwangerschap. Probeer er maar vanuit te gaan dat het goed gaat, anders word je helemaal gek. Maar inderdaad, niets is vanzelfsprekend, dat is ook mijn standaard uitdrukking ! Wanneer je vragen hebt over het beleven van je zwangerschap (of iets anders natuurlijk !) brand maar los !!!Probeer er ondanks het verdriet toch van te genieten, want dit is ook jullie kind, een kind dat recht heeft op jullie en recht heeft op een fijn leven. Maar soms is dat vreselijk moeilijk om te denken, ik weet het. Op dit moment is er maar een die je wilt, en dat is Thijs !!!Heel veel sterkte !!!

Lieve Marjolein, heb je een beetje kunnen genieten van je daagjes weg ?? Kop in de zon is zeker wel gelukt, het was prachtig weer van het weekend (althans wel in het hoge noorden !!). Heb je je een beetje kunnen ontspannen ?Ik hoop dat je het fijn hebt gehad. Hebben Julia en Thijs ook genoten ? Vast en zeker, juist ergens anders krijgen ze altijd extra aandacht.

Gaat het ook goed met jou Tamara, lukt je het nog steeds om in te loggen ? Probeer je wel een beetje van je zwangerschap te genieten ??!!!!

Nou, ik ga even wat doen, er schreeuwt hier een klein mens (julia) om aandacht en het huis schreeuwt eigenlijk ook om aandacht, dus ik ga even aan de slag.

Heeeeel veeeel liefs,






dag lieve mensen,

Het lijkt erop dat het inloggen weer goed gaat, erg fijn!Ik ben net terug van een weekendje Willingen met het werk van Grego. Ik zag er verschrikkelijk tegenop: een heel weekend allemaal mensen om me heen waarmee ik misschien niet het verdriet kan delen. Al met al heel erg meegevallen. Het was een leuk weekend! lekker in de sneeuw, uitwaaien!Toch is thuiskomen altijd erg moeilijk voor me. Herkennen jullie dat? Normaal keek ik altijd direct in zijn bedje en nu... nu dwaal ik rond in huis. Op zoek naar iets, het is er niet meer. Ik had hem graag opgehaald bij opa en oma (dat hadden we immers al afgesproken, een half jaar geleden) En nu hoeft het allemaal niet. Zware tijden. Mijn zwangerschap beleef ik heel wisselend op dit moment. Er zijn dagen dat ik erg blij ben, maar ook bang, verdrietig. Het confronteert me er nog meer mee dat Job niet meer bij ons is. Sandra, ik heb je al gesproken, maar ik wil je toch nog zeggen dat ik zo blij voor jullie ben! Van harte proficiat! En voor alle anderen: sterkte!Ik hou nu weer op, moet naar mijn werk, tot mails!groet, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hallo, ben ik weer, heb net een berichtje verstuurd, maar ik wilde toch nog iets vertellen. Myrthe, wat jij schrijft over jouw zwangerschap dat herken ik enorm. Er zijn dagen dat ik denk: eigenlijk wil ik niet zwanger zijn, ik wil gewoon een kindje. En dan word ik bang. Dan denk ik dat ik misschien alleen maar Job wil. Maar ergens weet ik ook dat het niet zo is. Het maakt me onzeker en erg verdrietig. Ik vertrouw maar op de tijd: het zal wel beter worden. En als ik dan jou verhaal lees dan denk ik: ook bij jou is het uiteindelijk goed gekomen. Ik denk ook wel eens: wedden dat er geen kindje bij ons mag blijven? En dan word ik gek! En dan lees ik jou verhaal en besef dan dat ik hoe dan ook vertrouwen moet hebben. In


mijzelf, in Grego en in het broertje/zusje van Job. liefs, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hallo daar ben ik weer....

Lieve Sandra, Heel blij van je te horen, en nog wel met fijn nieuws. Heel hartelijk gefeliciteerd. Een broertje of zusje voor Thijs...Ik hoop dat je ons een beetje op de hoogte wil houden!

Ik begrijp heel goed dat je vaak de puf niet hebt, ik vind het toch al zo knap dat jullie zo snel zijn gaan "mailen". Het is nog maar kort geleden en december is een extra moeilijke maand. Zoals ik al eerder schreef; doe alleen waar je je fijn bij voelt, denk echt aan jezelf.

Lieve Myrthe,We hebben het heel fijn gehad, het was mooi weer, het was gezellig en Julia heeft de tijd van haar leven gehad. Maar het thuiskomen, pff, dat vind ik altijd moeilijk.Hoe is het bij jullie??

Lieve Tamara,Zoals ik hierboven al schreef, ook ik vind het thuiskomen heel moeilijk. Voel me echt heel rot op het moment. Daar heb je veel afleiding en dan ineens kom je thuis en overvalt alles je weer.Hoe gaat het verder met je?





goedenavond dames,

Fijn dat je toch hebt kunnen genieten van je weekend, Marjolein. Maar dat thuiskomen, ja, dat blijft moeilijk. Ook het voor langere tijd weggaan vind ik altijd moeilijk. Voor mijn gevoel laat ik Lynn dat altijd achter. Het schuldgevoel wat ik daar altijd over had is met de tijd wel minder geworden. De eerste jaren wilde ik niet eens op vakantie. In 1998 zijn wij pas voor het eerst weer 2 weken weggeweest. Het 1e jaar kwam ik ook dagelijks op het kerkhof, dat werd later ook geleidelijk minder. Ik hou me vast dat als er ook maar iets zou zijn, Lynn weet dat ik altijd aan haar denk. Ik weet niet of er iets is, maar vaak hoop ik daar wel op. Marjolein,geloof jij dat je Jasmijn ooit weer terug zult zien ???Er spoken de laatste tijd zoveel van dit soort vragen door mijn hoofd, en ik kan het geen plek geven. Het lijkt soms wel dat ik na zoveel jaar zo vreselijk, soms bijna wanhopig, zoekende ben naar antwoorden. Die ik waarschijnlijk nooit zou krijgen. Ik wil zo graag rust in mijn hoofd omdat dat er al zo lang niet meer is. Misschien komt dat ook wel nooit maar. Ik heb inderdaad vaak gedacht, misschien ook wel omdat het zo'n cliche uitdrukking is, dat tijd heelt, maar ik geloof daar niet meer in. Je kunt er misschien, nadat er tijd verstrijkt, beter mee omgaan. Maar volgens mij geldt dat ook maar voor periodes. Er komen steeds weer periodes waarin je terug naar af gaat. Waarin je voor je gevoel weer helemaal aan het begin staat. Ik weet het soms echt niet meer !!! Elke keer wanneer iemand het heeft over verwerken van dood, zeg ik ook altijd dat je dat niet kunt, niet de dood van je kind !!Verwerken kun je alleen maar wanneer je de dood kunt accepteren. En dat kun je dus niet, je zult nooit kunnen accepteren dat je kind is doodgegaan.

Ik stop maar even, want volgens mij draaf ik een beetje door. Gelukkig kan ik hier soms even luchten, dat heb ik jaren voor de omgeving maar niet meer gedaan, puur uit zelfbescherming. Maar ik zie nu in dat je jezelf dan meer dan ooit tegenkomt !!

Liefs,

Myrthe

Lieve Tamara,


Ohhh, je onzekerheid, ik voel het nog tot op de dag van vandaag !! Hoe vol, het komt echt goed !!!!!

Liefs,



door Peter en Sandra » 21 jan 2005 15:05

DAg allemaal, daar ben ik dan weer.Toch altijd wel fijn om dit forum te lezen, en steun te hebben aan jullie.Ik heb een paar hectische dagen achter mijn rug.Ik was namelijk ontzettend onzeker over mijn zwangerschap. Ik had zo'n behoefte aan weer een stukje zekerheid. Tja, deze zwangerschap is zo belangrijk voor mij, voor ons! en we staan niet meer zo onbevangen in het leven als eerst he.Het begon hoe langer hoe meer aan me te vreten.Ik had zelfs al een thuistest gedaan met zo'n apparaatje waar je de hartslag mee kunt vinden, niets dus he!Op advies van 2 lieve mensen heb ik donderdag de gynaecoloog gebeld. Hij deed helemaal niet moeilijk, tot mijn grote opluchting! Ik mocht direct langskomen. Hij heeft eerst weer het hartslagje proberen te vinden op de buik maar dat lukte niet. Toen mocht ik direct meelopen en heeft hij een inwendige echo gedaan.....goed he.Wat prachtig weer, een mensje met alles er op en aan, met een prachtig kloppend hartje. Zucht....ik was weer gerustgesteld (en Peter ondertussen ook). Ik kan nu weer meer genieten ervan. Mijn leven bungelt op dit moment weer aan een nylon draadje ipv een zijden draadje.OP dit moment zijn we ook bezig met een steentje voor THijs. Wat is dat moeilijk zeg. We willen natuurlijk het beste van het beste voor hem.OP advies van Tamara ga ik nu weer even kijken op de site van lieve engeltjes. Ik heb gisteren ook even gekeken, maar vlugtig. Ik heb ook het verhaal van Jasmijn nog eens gelezen. Wat een


mooi meisje toch he.....blond haar met bruine ogen....echt prachtig. Lieve Marjolijn, daar mag je nog steeds trots op zijn, hoor.

Het verhaal van jullie over dat jullie het moeilijk vinden om een tijd weg te gaan herken ik zeker. Tot op vandaag zijn we nog elke dag naar Thijs geweest. Een dag ben ik bewust eens niet gegaan, en ik had direct een bad-day.We willen nog wel binnenkort eens een weekje weg ofzo. Dit boeken we maar gewoon, we moeten ook aan onszelf denken he, maar ik verwacht dat het inderdaad wel moeilijk zal zijn.

Ik hoop dat ik snel weer van jullie mag horen, en tot dit tijd wens ik jullie alle goeds toe.

Groetjes Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Hoi allemaal,

Lieve Sandra wat fijn om te lezen dat alles goed is, ik heken dat gevoel heel sterk. Ik was bv. ook heel bang dat ik nooit meer zwanger zou kunnen worden, ik weet niet waarom. Je bent zo lamgeslagen dat je niet meer gelooft dat er iets goed kan gaan. Maar gelukkig is dat niet zo natuurlijk.Fijn dat er gelijk even een echo is gemaakt, voor hen een kleine moeite, voor jullie een enorme geruststelling. Pff meid, wat moeilijk om een steentje te zoeken he? Ik vond het te absurd voor woorden. Maar je wil het allermooiste. Wij hebben een kroontje van keramiek laten maken. En Jasmijns lievelingskussen met spiegeltjes en flosjes is nagemaakt. Hierop staat de tekst; ons prinsesje. Het is allemaal in het paars met roze, Jasmijns lievelingskleuren. Onze vrienden en familie zijn nu bezig om keien te beschilderen, dit wordt dan de omranding. Jasmijns plekje wordt drukbezocht, het staat helemaal vol met allerlei meidendingen. Het klinkt gek, maar het ziet er vrolijk uit. Wij wilden ook dat de kindjes het niet akelig zouden vinden om er


heen te gaan. Het is nu heel sprookjesachtig, onder een roze bloesemboom. Maar het is en blijft absurd, onwerkelijk, dat het om ons kind gaat...Het eerste half jaar ben ik ook elke dag geweest, toen raakte ik zwanger en werd opgenomen wegens extreem zwangerschapsbraken (dit heb ik bij alledrie gehad). Wifred is denk ik het eerste jaar bijna elke dag geweest. Nu gaan we niet elke dag, maar wel regelmatig.Ik heb nu ook heel sterk het gevoel dat waar ik ga, Jasmijn ook gaat. Dat ze toch wel bij me is.Oh ja, nog bedankt voor je lieve woorden over Jasmijn. Dat is altijd fijn om te horen. En ik ben ook echt supertrots op haar!

Lieve Myrthe, ik vond het ook moeilijk om de eerste keer weg te gaan. Als wij weggaan, gaan Wilfreds ouders extra vaak naar Jasmijn. Mijn ouders wonen niet in de buurt, dus die kunnen niet zo vaak gaan. Maar ik vind het een fijn idee dat er voor haar plekje gezorgd wordt als wij weggaan.Ik geloof ergens wel dat ik haar ooit terugzie. Daar wil ik mij heel graag aan vasthouden.Ik heb daar ook veel boeken over gelezen, en daar put ik hoop uit.Ik pieker ook heel veel, merk dat dat mij ook uiput. Ik wil zo graag een onbezorgde dag, week. Maar dat is tot nu toe nog niet echt gelukt. Ook al geniet ik echt weer van veel dingen, vooral van mijn andere kinderen. Maar er is altijd een randje.Verwerken kan je de dood van je kind niet, dat is iets wat ik 100% zeker weet. Het enige wat je kan doen is ermee leren leven, (klinkt ook cliche). Proberen te genieten van kleine dingen, zoveel mogelijke leuke dingen doen. Want je verdriet komt altijd terug. Ik denk ook dat je altijd weer terugzakt, maar ik denk dat de periodes waarin je je beter voelt, langer zullen worden. Als ik kijk naar anderhalf jaar geleden, weet ik dat het nu anders is. Maar dat is meer dat de dagelijkse bezigheden weer wat makkelijker gaan, dat je weer zin hebt in uitstapjes, etentjes etc. Iets wat ik anderhalf jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden.Ik vind het ook zo raar dat mensen denken dat het wel goed met ons gaat omdat we er weer "goed" uitzien. Ik kan toch niet de hele dag lopen huilen? In het begin was ik sterk vermagerd, huilde alleen maar, maar dat is nu anders. Maar dat betekent niet dat het nu helemaal goed is. Herken jij dit?Ik hoop dat het nog te begrijpen is, volgens mij spring ik van de

hak op de tak. Heb vaak moeite om alles op een rijtje te krijgen. Misschien herkennen jullie dit ook?

Lieve allemaal, tot mails!MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Marjolein,Sandra, Tamara

Het steentje uitzoeken, vreselijk moeilijk !Wij hebben dat eigenlijk na 7 jaar pas laten plaatsen ! Ik kon het grafje niet letterlijk afsluiten. Gelukkig ligt Lynn op een klein kerkhof, waar ze niet moeilijk over dit soort dingen doen, alles kan in overleg, en er heerst enorm veel begrip. Wij hebben een hele simpele grafsteen gekozen met alleen haar naam er in gegraveerd. Voor de rest niks. Voordat er een steen lag, noemden wij het ook altijd Lynn's tuintje, altijd verse bloemetjes, windmolentjes, dingetjes enz. Het was soms net kermis. Het 'grappige' ervan was dat alle ouders dat overnamen op den duur (van de kindjes die op dat plekje begraven liggen). Iedereen heeft nu kerstbomen, paastakken, windmolens, dingen die je in de grond kunt steken, knuffels, kandelaars etc. Het wordt er gelukkig een beetje vrolijker van. Ik vind het een fijne plek om te komen. Op de een of andere manier kom ik er tot rust. Waarschijnlijk door de serene sfeer die er hangt. Het is een heel oud kerkhof, klein, enorme grote oude bomen, een klein kappelletje, eigenlijk is het er prachtig in elk jaargetijde.Wij komen er regelmatig, ook de kinderen, die er allemaal al in hun maxi-cosi kwamen. Het is voor hun de normaalste zaak van de wereld. Alhoewel nu ze ouder worden ze wel een tegenspartelen. Maar goed dan hoef ik eigenlijk maar aan te kijken, en dan zijn ze hun uitspraken ook weer vergeten. Zij kennen Lynn natuurlijk niet, althans niet lijfelijk, wel doordat ze vanaf dat ze baby zijn opgegroeid zijn met het verhaal van Lynn. Ik ben ook altijd heel eerlijk geweest over Lynn, toen er op den duur vragen kwamen, ik heb ze niet beschermd, heb het niet makkelijker voor ze gemaakt. Emma vroeg mij zo'n twee jaar


geleden eens, achterin de auto (jaja, dan komen de diepste vragen !!) hoe het nou verder met je ging wanneer je begraven was, nou dan moet je wel !Op een gegeven ogenblik vroeg ze of we weer even terugkonden naar het kerkhof, om de kist op te graven. Dus ik vroeg waarom, nou, dan wilde ze die botjes wel eens zien, leek haar wel leuk, kon ze ze ook op school laten zien (notabene!!!).Ik heb maar gezegd, dat wanneer je begraven wordt, je een kist nooit meer op gaat graven, daar blijf je dan eigenlijk van af. Dat je mensen en kinderen die dood zijn met rust laat.Dit had een volwassene eens tegen mij moeten zeggen, dan was ik furieus geworden, toch had ik nooit gedacht dat er ooit zo rustig met mijn kinderen over kon praten. Ik zat toen met Emma wel achter het stuur, dus mijn kinderen konden mijn gezicht niet zien, ik moet ook behoorlijk slikken voordat ik iets kon zeggen. Maar ik zie ook aan mijn kinderen, die veel verdriet bij ons hebben gezien, dat kinderen ook niet anders worden van verdriet. Zolang je eerlijk tegen ze blijft, eerlijk antwoord geeft op vragen, is er niks engs aan. Kinderen zijn verdomd flexibel en kunnen meer aan dan je denkt. Alleen zij kunnen de knop acuut weer omdraaien en verder gaan waar ze gebleven waren, en alles op dat moment weer vergeten zijn. Prachtig eigenlijk, wat is het toch mooi om kind te zijn. En dat was het nou net wat ik Lynn zo gegund had, kind kunnen worden, kunnen zijn en volwassen kunnen worden, nog heeeeeeeeel lang nadat ik dood was !!!!!

Heel veel liefs,




Lieve Myrthe,

Gisteren liepen Wilfred en ik naar Jasmijn en zeiden nog tegen elkaar hoe absurd het was dat we daar liepen. Dat het voor Julia "normaal" is om over de begraafplaats te rennen. In mijn ergste nachtmerrie had ik niet kunnen bedenken dat ik daar mijn leven


lang zou komen omdat mijn dochter daar ligt.Pff, het is nog steeds onwerkelijk.Bij ons is het een grote begraafplaats, maar het gedeelte voor de kinderen is gelukkig klein, met bomen en haagjes. Jasmijns plekje is onder een roze bloesemboom (die in april bloeit, tijdens haar sterfdag) en daar hebben wij ook een mooi bankje laten plaatsen. Haar naam staat erop geschilder in dezelfde letters als op haar geboortekaartje. Ook bij het bankje zet iedereen van alles neer, het past niet allemaal op haar plekje. In de boom en in de haag erachter hangen wij (en anderen) ook altijd van alles en nu doen meerdere ouders dat. Ik vind dat ook fijn. Het is al zo zwaar, je moet het daar zo vrolijk mogelijk maken. Het waren zulke vrolijke kinderen, het hoort bij hen om vrolijke dingen neer te zetten en op te hangen.Ik ben het helemaal met je eens dat je zo eerlijk mogelijk moet zijn. Ik denk dat Julia binnenkort ook meer gaat vragen. In mei wordt ze vier. Ze heeft het vaak over Jasmijn, maar nog niet de diepgaande vragen waar jij over mailt. Heel moeilijk, maar het beste om eerlijk te zijn.Ik moet gaan stoppen,ik ga zo weg, soms blijf ik praten(schrijven). Fijn dat jullie er zijn!




lieve Marjolein,

Ik vind het ook nog altijd onwerkelijk om op de begraafplaats te lopen (was eigenlijk voor Lynn's dood ook nog nooit op een begraafplaats geweest). Maar daarintegen is het ook zo bij mijn leven gaan horen om daar te zijn, dat het ook prettig voelt, alleen al omdat mijn kind daar is. Mijn kinderen rennen ook altijd voor ons uit, krijgen bijna ruzie wie het steentje schoon gaat maken (die discussie start al in de auto), ze genieten wanneer we ze erop uit sturen om een gieter met water te halen. Idioot eigenlijk,


maar ook zo vertrouwd allemaal.Mijn neefje ligt '3 kindjes'verder. Dus er kunnen inderdaad wel 3 gieters vol water gehaald worden, en met de rest van het water verzorgen ze de andere kindergraven. Vandaag waren we er weer, Julia was het steentje aan het schoon maken, en op dat moment begon het regenen. Dan moet je snel en daar vind ik geen bal aan. Oh ik heb vroeger wel eens staan huilen van de kou en met name om Lynn, dat het zo koud was dat ik mijn aansteker niet aankreeg met mijn vingers om de kaarzen aan te steken. Vreselijk vond ik dat, de kaarzen moesten aan zijn wanneer ik wegliep, en als ze tussentijds uitgingen, van de enorme wind of gewoon van de kou, ging ik net zo lang terug dat ze nog brandden,als ik wegging, totdat ik lynn's plekje niet meer zag. Zo was ik soms tijden bezig.Mijn kinderen mogen ook alles van mij op het kerkhof, alleen niet gillen en op graven staan of klimmen. Maar ik vind het wel prettig dat ze zich daar enigzins vertrouwd voelen en dat het niet eng is. En ik hoop dat ze, omdat het naar Lynn gaan bij hun leventje hoort, hier uitzichzelf mee door zullen gaan, ook wanneer Cees of ik er niet meer zijn. Dat lijkt me zo fijn, en dat is ook een reden om zo eerlijk mogelijk tegen ze te zijn, en dat ze voelen wat Lynn voor ons gezin betekend heeft, dat ze nog altijd deel uit maakt van ons allen, en dat uiteraard altijd zal blijven doen. Ik hoop dat ik mijn kinderen dat mee kan geven.

liefs,




Hi,

gister 25 januari was het (al???) 8 jaar geleden dat Mart overleden is, hij zou (6 januari) 13 jaar geworden zijn, maar in mijn hoofd is hij 5 jaar gebleven.De bezoekjes aan zijn graf zijn inderdaad onwerkelijk, maar toch geeft deze plaats (een "pracht" kerkhof te Maastricht) mij ook de


nodige rust, wat ook weer het bizarre er van is.Ik ben nog steeds weer blij als de maand januari achter de rug is het is de maand van zijn verjaardag,sterfdag en begrafenis.

wat betreft de kinderen tja de oudste is er nooit helemaal bovenop gekomen (mede door haar karakter,is nu bijna 19), en de jongste (nu 15) vertelde me onlangs in een gesprek dat ze de dag na de begrafenis Mart heeft "losgelaten", en dat zag ik inderdaad ook gebeuren.Haar leven ging gewoon door zoals kinderen gelukkig eenmaal zijn, ze sprak wel over hem maar totaal "out of the bleu" in de trant van "wat voor een sterrenbeeld had Mart eigenlijk" e.d. waarna ze haar draad weer oppakte en weer met haar leventje doorging.Inderdaad had een ander niet zo kunnen reageren, maar kinderen tja gelukkig beleven die het over het algemeen anders.

Liefs en groetjes CorCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

Plaats een reactie168 berichten • Pagina 6 van 12 • 1 ... 3456789 ... 12

Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 27 jan 2005 12:44

Hoi Cor,

8 jaar, bijzonder dat de jaren gewoon voorbij gaan, dat je doorgaat met je eigen leven. Wanneer ik daarbij stil sta, kan ik het soms bijna niet geloven, dat je uberhaupt nog leeft ! Mijn dochter was afgelopen december 9 jaar dood, op 10 februari a.s. zou ze 10 zijn geworden.Ik wil nog tegen je zeggen dat ik het zo dapper van je vindt dat je zo enorm actief betrokken bent bij de stichting.Wij hebben elkaar jaren geleden eens ontmoet, ik denk begin 1998, het was toen een van de eerste ontmoetingsdagen dat de groepen opgedeeld werden. Volgens mij samen met Ton en Esther.


Ik ben de afgelopen jaren heel passief geweest, had niet meer de energie om me ook maar enigzins ergens betrokken te voelen. Nu ik momenteel weer geestelijk en fysiek een pas op de plaats moet maken, komt de aktiviteit langzaam weer een beetje terug. Ik vind het forum geweldig, fijn dat het er nu is, o.a. ook voor ouders waar het allemaal zo ontzettend vers voor is. Maar ook voor mij, nu ik toch weer met zoveel vragen zit, om het toch beetje bij beetje een plaats te kunnen geven.

Dankjewel voor je reaktie en misschien tot een ander keer.

Liefs,




Lieve Myrthe,

Ook Julia loopt over het kerkhof alsof het de normaalste zaak van de wereld is...en hoe vreemd het ook is, ik ben er blij om. Het is ergens ook fijn om naartoe te gaan, je wil gewoon voor Jasmijn blijven zorgen. Dat stopt echt niet bij de dood, dat zal altijd zo blijven. Ik weet zeker dat jouw kinderen nu al weten hoe belangrijk Lynn is en dat Lynn voor hen net zo belangrijk is als voor jullie. En hoe ouder ze worden, hoe meer ze erover nadenken en gaan beseffen dat ze nog een zusje hebben wat ze altijd moeten missen. Dat zal voor hen ook verdrietig zijn.Julia praat soms ook tegen Jasmijn, wij hebben thuis op een kastje allemaal spulletjes en foto's van Jasmijn. Gisteren had Julia kralen en ringen van iemand gehad en toen legde ze de roze en paarse ring bij Jasmijn neer. Ik merk dat ze er erg veel over nadenkt op het moment...Ik wacht af, ze begint meer te vragen, ik vind het voor haar zo erg. Haar grote lieve zus, ze waren twee handen op een buik....

Wat is er trouwens met jouw neefje gebeurd? Ik schrok ervan. Nog een kindje overleden in jullie familie...





Lieve Marjolein,

Mijn neefje Thies, is op 7 juli 2002 overleden.Hij was 6 weken te vroeg geboren (maar dat was zijn grote broer Sem ook (24.07.1999)). Zonder de couveuse mocht Thies al naar 1 1,2 week naar huis. Niks wees erop dat hij er maar zo kort zou zijn. Waarschijnlijk is hij gestikt in de borstvoeding, hoor heel eng, maar omdat hij te vroeg is geboren was zijn reflux niet goed ontwikkeld (bleek achteraf), dus een "normale" baby geeft voeding op en hij niet, het is bij hem in de longen gaan zitten, bleken ook al aangetast te zijn. Het is inderdaad heel idioot, wij hebben een hele kleine familie, Thies is een zoon van mijn zus, Judith. Zij is mijn enige zus, wij zijn met z'n tweeen. En dan verliezen we allebei een kind. Godzijdank heeft ze na Thies, Mas gekregen op 20 mei 2003. Ze is na de dood van Thies erg depressief geweest, ik kon haar daar ook niet bij helpen, ik irriteerde me er gewoon aan. Misschien niet goed, maar juist door wat we allebei hebben meegemaakt kwamen onze verschillen weer zo duidelijk naar boven. Zo zie je ook dat ieder zijn verdriet op zomyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Hoi lieve Cor,

8 jaar zonder Mart....ik denk dat het altijd onwerkelijk blijft. Hoe gaat het nu met je, in deze moeilijke tijd? De verjaardag,



sterfdag...Ik begrijp dat het niet goed gaat met je oudste dochter, het verlies van Mart is voor hen ook enorm ingrijpend. Kan je er met haar over praten?Lieve Cor, bedankt voor je steun op het forum en via de mail. Het was bij mij toen nog zo vers (nu eigenlijk nog...), en jij hebt mij echt geholpen.Wie weet ontmoeten we elkaar eens....




Lieve Myrthe,

Rillingen lopen over mijn rug. Wat een verhaal van jouw neefje. Wat erg. En ik kan mij zo goed voorstellen dat jouw verdriet dan ook weer zo sterk naar boven komt. Alles is dan (helaas) zo herkenbaar, dat betrek je toch op je eigen situatie. Wat moet dat voor jullie ook moeilijk zijn geweest om weer een begrafenis te hebben op de plek waar ook Lynn ligt.

Iedereen gaat inderdaad op zijn manier met verdriet om. Wij hebben vanaf het begin tegen elkaar gezegd, dat we niet verbitterd willen raken. Dat we Julia (en nu ook Thijs), op willen laten groeien tot een gelukkig en vrolijk mens.En natuurlijk is dat heel makkelijk gezegd, maar we proberen het wel. We doen ook zoveel mogelijk leuke dingen, je laadt dan toch weer even op. Want het leven is een stuk zwaarder geworden.

Ik heb van Juul nog niet gehoord dat ze met Jasmijn heeft gepraat. Wel sprak ik vorige week met mijn vriendin.Haar zoontje (Jasmijns beste vriend), had gekeken naar de film "in oranje". Daarin sterft een vader en die vader laat zich geloof ik als geest zien aan zijn zoontje. Had hij tegen mijn vriendin gezegd; die papa is dood maar dat


kindje kan hem zien.Net als ik Jasmijn kan zien. Toen had hij gevraagd of zij Jasmijn ook kon zien.Hij was echt bloedserieus, hij verzint dit ook echt niet, daar is hij veel te nuchter voor.

Er moet toch meer zijn??!!

Alvast een fijn weekend!



door LeonK » 30 jan 2005 13:23

Lieve mensen,

Heb sinds een lange tijd deze pagina weer bezocht.Ik ben Brigitte van der Kolk en ons verhaal is in het kort te lezen onder 14 en 20 mei 2003. Daarna lag het forum helaas even stil.Ik heb alle verhalen doorgelezen en er komt weer zoveel naar boven. Mijn hele lijf is gespannen en ik zit te trillen op mijn stoel. Zoveel verdriet en hartverscheurende verhalen, maar ook zoveel herkenning. Ons mannetje Leon is op 4 januari 2003 overleden aan meningokokken sepsis. Hij was bijna 10 maanden:9 maanden en 20 dagen.Ik druk de pijn nog vaak weg, probeer "gewoon" te functioneren en verder te gaan, maar het blijft zo moeilijk. De pijn word alleen maar meer, we missen hem zo..Ik heb een lange tijd meegemaild op Lieve engeltjes, maar sinds de geboorte van ons tweede zoontje Aron (8 januari 2004) heeft dit lang stilgelegen en heb ik dit stop moeten zetten. Toch blijft de behoefte nog erg groot; de zoektocht naar herkenning.Ik moet het kort houden, het is al laat en ga nu proberen te slapen.Stuur jullie allen heel veel warmte toe.

(Leon zijn verhaal is ook te lezen onder:


http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/LeonK)

Liefs van Brigitte.LeonK Berichten: 5Geregistreerd op: 14 mei 2003 01:01Woonplaats: Kampen



Hoi lieve Brigitte,

Ik keek net even op de site en tot mijn verrassing zag ik jouw berichtje.Wat blijft het moeilijk en pijnlijk. Hier lees je vaak je eigen verhaal...zoveel verdriet, maar ook veel herkenning.Tot snel weer, ik hoor Thijsje wakker worden. Ik hoop je snel weer te zien.

Kus voor jullie allemaal!MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Hoi Marjolein,

Elke keer wanneer ik je verhalen lees over hoe blij Jasmijn met Julia was en hoe ze met haar omging, doet me dat denken aan een gedicht dat ik in huis heb hangen, misschien dat je het kent, maar anders wilde ik je het niet onthouden.

Het is een gedicht van Neeltje Maria Min.

Twee zusjes zitten voor het raam.Emyrthe



Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



oja, nog een klein berichtje, ik kon zo een paar dagen niet inloggen, nu dus opeens wel weer, is dat wel eens vaker ??? (of althans ik kan wel inloggen, en dan tijdens het terugkeren naar het forum word ik er uitgeknald !). Gelukkig lukte het nu wel weer.

liefs,




Dag lieve Birgitte en alle anderen,

Birgitte, ik zag net je berichtje bij het forum. Ik schrik elke keer weer: weer een lieverd bij een gezin weggenomen. Wat een verdriet! Ik las dat Leon ook bijna 10 maanden was? Onze Job ook...Wat een gemene bacterie is het! Het is zo oneerlijk...Birgitte, misschien kan je nu steun of troost halen uit het forum? Ik zou je zo veel willen vragen. Ik las dat Aron geboren is, ook nog in de maand januari! Ik ben nu zelf ook weer zwanger en ik zou van alles willen vragen. Hoe gaat het nu bij jullie? Kon dat allemaal: verdriet om Leon, blijdschap omdat Aron geboren is? Laat maar horen of je er aan toe bent om je verhaal te vertellen...liefs TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte





Dag allemaal,

ik heb ook veel moeite met inloggen, het gaat regelmatig helemaal verkeerd. Ik kan soms dagen niet inloggen, vandaar dat ik zo weinig reageer. Ik zou wel willen, maar het lukt dus niet!

Nu zit ik op mijn werk en heb dus geen tijd, maar ik wil jullie allemaal laten weten: ik denk aan jullie. Regelmatig brand ik kaarsjes, voor Job en alle anderen! dikke kus TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Dag meiden,

Leven we al weer in februari, waar blijft ondanks alles de tijd. Het erge van het verstrijken van de tijd is dat herinneringen, althans bij mij, vervagen. Ik weet nog wel heel veel, maar moet soms erg diep graven. Misschien komt dat ook wel omdat er nog zoveel kinderen, na Lynn's dood, bij mij opgroeien, en dat ik soms niet meer weet wat bij welk kind hoorde. Klinkt allemaal erg ingewikkeld, maar misschien dat jullie dat begrijpen.Voor mij is januari altijd een maand van opluchting en van verdriet, opluchting omdat het weer een nieuw vers jaar is, de december maand achter de rug is, maar verdriet omdat ik weer een jaar verder ben zonder Lynn, de tijd tussen nu en dat ik haar voor het laatst levend heb vastgehouden wordt zo enorm lang. Dat vind ik zo erg, en ik probeer zoveel dingen van haar vast te houden, op tezuigen, maar dat wordt steeds moeilijker. Februari is de maand van haar geboortedag, de 10e zou ze 10 jaar worden. Het was ooit de mooiste maand van mijn leven, de maand waarin ik moeder werd.Toch proberen wij altijd van haar geboortedag (ze heeft verdorie nog geenmyrthe



Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Lieve Tamara,

Ik verstuurde net mijn reactie, en kwam toen bij een stuk van jou terecht, waar jij verteld over Job, dat hij zo enorm voorlijk was.Het idiote is dat Lynn dat namelijk ook was, kroop met 4 maanden, stond met 5 maanden, liep met 9 maanden, zong volledig kinderliedjes mee. Zo bijzonder, achteraf. Ik heb ook wel eens gedacht (ook achteraf) dat ze misschien wist dat ze zo op tijd dood zou gaan, en dat ze alles uit het leven probeerde te halen wat in haar mogelijkheid lag. Ze maakte ook zoveel los bij anderen. Ik kon bijna niet normaal met haar door een winkelstraat lopen, want mensen bleven altijd bij haar stilstaan.

Wat mooi eigenlijk dat wij allemaal moeders zijn van bijzonder kinderen !!!!

En nu ga ik echt naar bed !!!

Dag lieve meiden !!!myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door Marjolein Visser » 04 feb 2005 19:44

Hoi lieve allemaal,

Oh Myrthe, het is zo herkenbaar. Heel toevallig hadden Wilfred en ik het er deze week over; dat we soms niet meer weten wie wat deed of zei. Je wil alles vasthouden, maar sommige dingen vervagen. Soms komt het ook ineens weer heel helder naar boven. En heel veel zit toch in je hoofd, dat gaat er nooit meer uit.Maar ik ben er zo bang voor, dat ik iets zou vergeten. Ik wil het zo graag allemaal vasthouden.



Ik heb wel heel veel opgeschreven en ook heel veel foto's en videobeelden. Maar ik vind het zo moeilijk om te kijken. Doe jij dit vaak?

Heel erg bedankt voor dat mooie gedicht, echt prachtig.

Wat moet dit een moeilijke tijd zijn voor jullie. 10 februari....voor jullie een hele belangrijke dag. 10 jaar zou jullie meisje moeten worden...wat doet dit toch ongeloofijk veel pijn.Ook wij "vieren" Jasmijns verjaardag. Het zal altijd een hele bijzondere dag blijven.Veel sterkte en liefs. En tot snel

Liefs, MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Peter en Sandra » 06 feb 2005 16:15

Hoi Myrthe,

Ik weet dat ik de laatste tijd niet meer regelmatig van me laat horen, maar ik lees wel altijd jullie berichten. Soms kan ik gewoon even niet de moeite opbrengen om te reageren.Ik begrijp dat 10 februari voor jullie een speciale dag is, de geboortedag van Lynn.Dit kan ik niet zomaar voorbij laten gaan.Ik wil jullie heel veel sterkte, steun en kracht toewensen, en ik hoop dat jullie deze dag als een bijzondere en speciale dag mogen beleven.Ik denk aan jullie.

Groetjes SandraPeter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede

Omhoog


Plaats een reactie168 berichten • Pagina 7 van 12 • 1 ... 45678910 ... 12

Job, overleden na sepsisdoor Tamara Loohuis » 08 feb 2005 15:08

Lieve Myrthe,

Ik las met tranen in mijn ogen over Lynn, zo herkenbaar (zij zou toch Job geheten hebben als ze een jongentje was geweest?)Ik heb heel vaak het gevoel dat Job al ouder was. Dan zie ik hem nog zitten: 9,5 maand en meedoen met "klap eens in je handjes". Hij herkende het bij Sesamstraat notabene...zo'n mooi kereltje, we missen hem zo. Ik typ het nu en de tranen biggelen over mijn wangen. Ik heb dagen achter elkaar heimwee. Kennen jullie dat gevoel? alles doet pijn... Soms ben ik zijn beeld in mijn hoofd kwijt. Ben ik helemaal in paniek omdat ik even niet meer weet hoe Job er uit zag. Ik kijk heel veel foto's, kan er niet genoeg van krijgen. Videobeelden heb ik nog niet bekeken. Ik durf niet, Grego ook niet. Dus laten we dat nog liggen.... dag lieve meiden, ik ga Sandra bellen. Horen hoe het met haar gaat!liefs, TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door Cor Langenkamp » 09 feb 2005 14:26

Sterkte morgen Myrthe

CorCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht






Lieve Myrthe,

Morgen de geboortedag van Lynn....een bijzondere dag, de dag waarop jullie ouders werden van een geweldig meisje.Een herdeningsdag nu, terwijl jullie meisje gewoon 10 jaar had moeten worden. Een hele griet al. Wat doet dat ongelooflijk veel pijn. Leven zonder je kind blijft moeilijk en deze dagen zijn extra zwaar.Ik denk aan jullie, hoop dat jullie aan deze dag een invulling kunnen geven waarbij jullie je "goed" voelen. Want een speciale dag zal het altijd blijven, al had het zo anders moeten zijn...

Heel veel sterkte, kracht en liefde.

Dikke knuffel,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



hoi, nog een keer even, ik kwam weer terug bij mijn tekst, wilde verbeteren, verstuurde de reaktie weer, maar nu staat die er dubbel.

DE DUBBELE TEKSTEN ZIJN VERWIJDERD DOOR ADMINISTRATOR. ZIE 2 BERICHTEN HIERBOVEN OM WELK BERICHT HET GING.GR WILMA

Sorry !!!, kun je uberhaupt je tekst terughalen en verbeteren ?????? Who know's ????

liefs,myrthe

[ 10 Februari 2005, 16:23: Bericht aangepast door: wilma ]myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01

Woonplaats: GRONINGENOmhoog

Job, overleden na sepsisdoor wilma » 10 feb 2005 17:22

Excuus, er ging een bericht teveel weg. Hier het bericht van Myrthe opnieuw.

Lieve allemaal,

dankjulliewel voor de hartverwarmende reakties.Ik las ze met tranen in mijn ogen. Het doet me meer dan alle reaktie die ik van de rest van de wereld krijg (die er trouwens nog maar amper zijn). Ik vind het op de een of andere manier wel een mijlpaal 10 jaar !De datum 10.2.1995 zit al 10 jaar boven in mijn hoofd, het is zo'n vertrouwde datum, dat ik vanmorgen op de overblijfbonnen van Noa en Emma, 10.2.1995 automatisch opschreef.

Ik wilde nog even zeggen dat ik (ondanks het deprimerende weer vandaag bij ons) me absoluut niet down voel. Ik voel me eigenlijk wel stoer, op de een of andere manier. Ik heb natuurlijk wel vandaag 10 jaar geleden een prachtige dochter op de wereld gezet in 2 uur tijd !!!

Nogmaals bedankt voor jullie medeleven, ik merk dat het me veel waard is, het doet me meer dan ik verwacht had. Ik ben erg blij met jullie en eigenlijk kan de rest me dan maar gestolen worden.

Dag lieverd,

dikke kus Myrthewilma Berichten: 133Geregistreerd op: 07 maart 2001 02:01Woonplaats: soest-nederland


door klavervrouw » 11 feb 2005 01:05

Hallo MyrtheAls je op het pictogrammetje gaat staan van pen en papier



(rechtsboven in je verhaaltje) kun je wijzigingen aanbrengen..Groetjes Judithklavervrouw Berichten: 242Geregistreerd op: 23 feb 2004 02:01Woonplaats: losser



Lieve Myrthe,

Hoe gaat het nu met je na de geboortedag van Lynn?

Je mag ook zo trots zijn als een pauw, je hebt ook een bijzonder meisje op de wereld gezet, die dag was de mooiste dag van je leven. En het blijft een mooie dag. Al is het met heel veel verdriet omdat Lynn er zelf niet bij is. Maar zij heeft in haar korte leven zoveel gegeven, heeft jullie papa en mama gemaakt, heeft voor zoveel geluk gezorgd, zij is het waard dat het altijd een bijzondere dag zal blijven...

Een dikke knuffel MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Marjolein,

Het gaat vrij goed, alhoewel ik merk dat de boog vrij strak gespannen staat. Mijn irritatiegrens is snel bereikt. Waarschijnlijk doordat dit soort dagen, en met name de tijd er aan vooraf, waanzinnig veel energie vreten. Daardoor was ik zaterdag de 5e op stap geweest met een stel vriendinnen (wordt bij mij ook altijd 6 a 7 uur 's morgens) en ondanks dat het op stap gaan op langere termijn energie oplevert, heb ik het voornamelijk op de maandag dan extra zwaar. Donderdag de 10e kwam er toch nog onverwacht visite, en veel



telefoontjes 's avonds, werd het toch weer enorm laat, en afgelopen zaterdag hebben we hier thuis een soort klein feestje gehad, voor Lynn, met familie, werd het weer heeeeeel erg laat.Momenteel hebben de meiden krokusvakantie, het weer is erg slecht en de verveling slaat toe, en Juul is echt 3 1/2, dus luistert voor geen meter, zuigt mij echt volledig op, kan zich geen seconde meer zelf vermaken, en klimt opeens overal weer bovenop. Ik merk echt dat ik niet veel kan hebben. Ik baal dan best van mezelf, maar er zijn zo van die dagen dat ik mezelf alleen maar hoor roepen en gillen...Niet echt gezellig !!!!

dikke kus,




Lieve Myrthe,

Eindelijk weer even een berichtje van mij. De laatste dagen voel ik me behoorlijk down, heb weinig fut, er komt niets uit mijn handen...Vandaar ook mijn stilte op het forum.Ik kijk zo uit naar de lente, ik merk wel dat ik de donkere dagen wel gehad heb...Vandaag een aantal foto's van Jasmijn bekeken. Het doet zoveel pijn. Maar ik moet ook lachen om dat snoetje, ze kon echt gek doen op foto's, ze staat ook bijna overal vrolijk op. Ook heb ik alle kaarten, tekeningen, spulletjes,gedichten, etc. uitgezocht die wij en Jasmijn tot nu toe gehad hebben. Ik moet nog even kijken hoe ik het allemaal precies ga doen. De tekeningen heb ik in roze mappen gedaan. Tot nu toe lukte het mij niet dit te doen, maar we zijn bijna 2 jaar verder, we hebben zoveel gehad, ik moet er wel aan beginnen, anders kan je door de bomen het bos niet meer zien. Maar het is moeilijk allemaal...Hoop dat het met jullie ook goed gaat. (Ik herken het wel hoor, jouw ondeugende Juul, ook wij hebben een ondeugende Juul. Zou het in de naam zitten??)





Lieve Marjolein,

Ik kijk ook zo enorm uit naar de lente, zon, langere dagen, en een beetje warmte.De dagen kleuren daar toch meer door. Ik heb het ook gehad met kou en regen en natte sneeuw.Het is dan ook net of alles zwaarder valt, dat je dan triester wordt dan triest, verdrietiger dan verdrietig. Maar ondanks mooi weer kan je verdriet in alle hevigheid opzetten.Het valt niet te peilen of enigzins te plannen wanneer je dat toelaat. Het komt ineens op, vaak op momenten dat je het eigenlijk niet wilt. Ik kan nog altijd volledig van slag raken door een gedachte, een herinnering of een opmerking.Volgende week is het alweer maart, jij gaat nu richting april, voor jou begint nu waarschijnlijk ook weer de aanloop naar de sterfdag van Jasmijn. De weken die eigenlijk zwaarder zijn dan de dag zelf.Jij bent waarschijnlijk ook nog altijd aan het terugkijken, ik bedoel,"2 jaar geleden rond deze tijd, deed Jasmijn ..., ging Jasmijn..., had ze dat aan ....,leefde ze nog!!!!!". Dat heb ik namelijk heel lang gehad, herinneringen die je vast wilt houden, bijna verkrampt.Daarbij duurt het natuurlijk niet lang meer dat Julia naar de basisschool gaat, dat wordt ook ontzettend moelijk. Een kind mocht er maar zo kort van genieten, ze mocht het niet afmaken, en de volgende gaat gewoon weer heen.Dat heb ik heel erg moeilijk gevonden toen Noa naar de basisschool ging, Lynn is natuurlijk nooit geweest. Maar ik weet dat toen ik ging zwaaien, en Noa zag zitten in de kring (zo'n klein minimens van me, van nog geen 1 meter)en toen brak ik, het enig wat ik kon denken was dat ik dit al een keer had moeten doen. Lynn had daar ook moeten zitten, daar had ik ook naar moeten zwaaien. Ik ben toen hard huilend naar huis gereden, met


Emma achterop de fiets, die er niets van begreep.

Meid, ik wens je alle kracht van de wereld, en heeeeel veeeeeeel zon.

Heel veel liefs,




Lieve Marjolein,

Ik heb al een tijdje niet op deze site gereageerd, maar ik lees wel vaak nog met jullie mee. Ik heb alleen niet de puf om zelf te reageren, en ik merk dat je ook veel steun aan Mirthe hebt en dat is dan ook goed, toch?Nu ik lees dat je de afgelopen dagen down bent, wil ik toch van me laten horen. Je even laten weten dat ik nog veel aan jullie denk. En ook ik ben toe aan zonneschijn, aan mooie zonnige en lange dagen, waarbij je lekker veel buiten kunt zijn. Dus volgens mij is het niet gek dat we daar aan toe zijn.Aan de andere kant, voor jou is april de maand van het overlijden van Jasmijn*, voor ons de verjaardag van onze Thijs*. Dit blijft moeilijk.Zullen we elkaar er maar door heen proberen te slepen dan?Lieve Marjolein, nogmaals ik denk aan jullie. Houd je goed.

Liefs, Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede





Lieve Marjolein,

Heb je gisteren toevallig het eo-programma "ik mis je" gezien? Ik moest toen zo aan je denken.Het ging over een meisje van 9 jaar oud, die aan kanker gestorven was. Maar de foto's van dat meisje moesten me zo erg aan de foto's van Jasmijn denken. Misschien heb je vaker deze reactie gehad, of krijg je ze nog. Of misschien heb je het programma ook gezien en herken je het dan? Ik wilde dit nog even aan je vertellen.Niet dat je er wat mee kunt, maar zo zie je maar weer dat je toch wel vaak in mijn gedachten bent.

Liefs SAndra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Hoi lieve Sandra en Myrthe,

Lieve Sandra, voel je absoluut niet bezwaard dat je niet altijd op het forum reageert. Je hebt het zo zwaar, echt, dat snapt iedereen. Soms heb je de behoefte, soms niet, dat is echt heel logisch. Heel erg bedankt voor je lieve woorden!Wat is het een zware strijd he meid? Het is niet onder woorden te brengen. En nu komt ook de verjaardag van Thijs eraan...Gaat het goed met je zwangerschap? Veel liefs, Marjolein

ps; ik had "Ik mis je" niet gezien, maar ben net even naar de site van de EO gegaan. Op de foto die daarbij het verhaal stond zag ik geen vergelijking, maar dat kan natuurlijk op de andere beelden anders zijn geweest. Wel een lieverdje hoor, wat een verdrietig verhaal.

Lieve Myrthe

Ik merk het ook al wel, dat april eraan komt. Ik voel echt down.


Ook de pasen komt naderbij, dat brengt natuurlijk ook vreselijke herinneringen. Bij mij komen er nog geen eitjes in huis. Ik vind het te moeilijk. Met de pasen gaan we in ieder geval weg, met vrienden, dat is wel fijn. 21 april hoop ik samen met familie en vrienden door te komen. Julia gaat na de zomer vakantie naar school. Dit zal moeilijk worden. Ze gaat naar dezelfde klas als Jasmijn, dat wilden we zelf graag. Dat vindt ik gewoon een fijn idee. Maar de eerste tijd...pff daar zie ik wel tegenop.Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan jou denk, huilend op de fiets...wat moeilijk, het doet zoveel pijn. Het klopt niet en dat zal altijd zo blijven. Ik geniet echt van Thijs en Juul, maar voel me ook vaak zo verdrietig dat Jasmijn dit allemaal niet meer mee mag maken. Juul die zo grappig is, Thijs die zo vrolijk is. Zij hoort daarbij, hun grote, stoere, vrolijke zus. Juul heeft dezelfde grapjes, dezelfe mimiek, Thijs dezelfde ogen, is net zo makkelijk als Jasmijn. Ik zie zoveel in hen terug, dat is fijn, maar het had zo anders moeten zijn...

Ik hoop voor ons allemaal dat de zon snel gaat schijnen. Gaan jullie nog op vakantie?




Hoi allemaal,

Het is weer eens tijd om mijn hart bij jullie uit te storten. Het gaat op dit moment inderdaad niet best met me. Het lijkt alsof het steeds zwaarder wordt, om te leven zonder onze lieve schat. Wat mis ik hem, niet voor te stellen hoe! Wat het op dit moment nog moeilijker maakt, is dat ik meer en meer me erger aan de reactie's van bepaalde mensen. In het begin dacht ik nog: "acht, ze bedoelen het wel goed" maar het kost me zoveel energie om telkens maar weer rekening te houden


met anderen, en mezelf daarbij ook nog in bescherming willen nemen.Ik was al weer voor halve dagen begonnen met werken. Dit koste me ontzettend veel energie. Ik stortte me op alle werkzaamheden en nam weinig tijd voor mezelf. Ik vind het gewoon moeilijk om me op mijn werkplek te laten gaan en een potje gigantisch te brullen, wat ik dan het liefste doe. In plaats daarvan zette ik mijn masker op en hield het oppervlakkig, zodat ik zonder scheuren de morgen zou doorkomen. Jullie begrijpen denk ik wel dat ik dit niet lang heb volgehouden. Op dit moment ben ik weer thuis en het enige wat ik verlang is rust, rust en nog eens rust. Gewoon om alles eens een keer goed te verwerken. Maar ja, dan zijn er altijd nog die mensen die mij gaan vertellen hoe ik mij moet voelen, en hoe ik mij moet gedragen of opstellen. Zucht...ook dat kost weer zoveel energie. Ik wil absoluut voorkomen dat ik zo'n negatieveling wordt, zo een die alleen maar bij het verdriet kan stilstaan, maar het lukt me gewoon nog niet. Alles is gewoon anders, echt alles, en dat vind ik zo moeilijk! Mensen richten zich ook zo vaak alleen op de zwangerschap. Op zich niets mis mee, want wat ben ik ontzettend blij met deze zwangerschap, maar op dit moment voel ik mij nog zo verdrietig om Thijs*. Ik kan me nou eenmaal niet blij en verdrietig voelen. En ondanks dat ik zo blij en dankbaar ben met deze zwangerschap, voel ik me op dit moment erg verdrietig. Als ik dit tegen andere mensen vertel, dan krijg ik vaak van die ongevraagde adviezen dat ik wel een blije ouder moet worden voor het kindje dat straks geboren gaat worden. Alsof ik dit zelf niet weet....alsof ik dit niet wil!...maar mag ik nog even rouwen om het verlies van mijn kind? Nou, genoeg mijn hart uitgestort. Als jullie nog tips ofzo hebben, dan graag. En ook jullie ervaringen stel ik op prijs. Jullie snappen me denk ik wel, ondanks dat jullie er misschien anders mee om zijn gegaan. Ik hoor graag van jullie.

Liefs, Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve, lieve Sandra,


Het is nog maar zo kort geleden, je kan nog helemaal niet functioneren zoals daarvoor. (Eerlijk gezegd doe ik dat nog steeds niet) Ik ben pas sinds afgelopen november aan het werk en ik zit pas op 14 uur, ik werk normaal 20. Ik bedoel maar; neem je tijd, je hoofd zit vol met Thijs, dat kan niet anders. Daar kan niets anders bij. Overleven vreet al genoeg energie.Je wil je nu gewoon terugtrekken, dat herken ik heel erg. In het begin wilde ik niet alleen zijn, na een aantal maanden wilde ik juist even niemand om me heen. Dat is logisch. Een therapeute omschreef het eens zo; je bent net een gewond dier, en een gewond dier wil met rust gelaten worden, rustig in een hoekje gaan zitten. En zo kun je het wel een beetje zien.Ik weet dat reacties van andere heel pijnlijk kunnen zijn. En ongevraagde adviezen daar zit je nu echt niet op te wachten. Als jullie baby'tje er straks is, dan ben jij echt heel gelukkig met hem/haar, maar nu ben je alleen nog maar bezig met het verlies van Thijs. Je kan toch niet ineens een knop omzetten, zo van; er komt een baby dus ik moet nu vrolijk zijn! Nee, zo werkt het niet. Ik voelde me zelf heel schuldig tijdens mijn zwangerschap omdat ik zo depressief was. Ik dacht dat dat over zou slaan op de baby. Maar niets is minder waar! Hij is een vrolijk mannetje die voelt hoe welkom hij is. En dat voelt jullie baby'tje ook. Nogmaals probeer je niets aan te trekken van andere mensen, ik weet dat dat makkelijker gezegd is als gedaan, maar zij moeten nu maar eens rekening met jou houden. En weten dat het verlies van je kind het ergste is wat je mee kan maken, en dat dat met de komst van een nieuw kindje echt niet weggaat.Houd je taai, houd vol en neem de rust die je nodig hebt, het kost zo veel energie.


OmhoogVorige

Volgende


Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 24 feb 2005 21:58

lieve Sandra,

je gevoelens op dit moment zijn zo herkenbaar !!!! En inderdaad de hele omgeving weet het beter, terwijl het eigenlijk prettiger is wanneer ze niks zeggen. Ik begrijp soms nog niets van mensen, zo verschrikkelijk ontactisch.Ik heb me mezelf wel eens afgevraagd of ik ook zo was, voordat Lynn er was, maar zo was ik echt niet.Toen ik na Lynn's dood weer zwanger was van Noa, durfde ik het in eerste instantie nauwelijks te noemen, zo bang om idiote reacties te krijgen.En die heb ik gehad, ik kan er wel een boek over schrijven, zelfs van mensen die zo dicht bij me stonden. Ik heb er wel van geleerd om geen tijd en energie meer in deze mensen te steken, het is ze niet waard. Als ze dit al niet begrijpen, begrijpen ze me uberhaupt niet. Ik weet dat je diep in je hart blij bent met het kindje dat komen zal, maar het is zo moeilijk, zo ontzettend dubbel. Op dit moment wil je waarschijnlijk alleen maar Thijs en geen ander kind. Alles wil je geven om je kind terug te krijgen. Ook al woon in een klein hutje op de hei, als het kind, dat je kwijt bent geraakt, maar voor altijd bij je kan zijn, lijfelijk. Dat je het kunt kussen, knuffelen en vast kunt houden. Niks is meer belangrijk alleen dat, en voor de rest kan alles je gestolen worden. Ik ben na ongeveer 4 maanden na Lynn's dood weer gaan werken, 4 ochtenden in de week. Ik vond het moeilijk maar toch ook fijn, omdat het me weer enigzins het ritme teruggaf. Nu moest ik wel weer opstaan 's morgens. Eigenlijk ging het me ook wel goed af, als ik erop terug kijk. Nu werk ik al sinds augustus 1998 niet meer. Door omstandigheden (lichamelijk) ben ik toen in de WAO geraakt. Nu ben ik op een moment beland dat ik het eigenlijk nu ook niet aan zal kunnen. Psychisch speelt er momenteel zoveel door mijn hoofd, dat het zorgen voor mijn kinderen en (hoe burgelijk) het huishouden, dat al mijn energie opslokt. Ook omdat het rouwen om Lynn, het laatste halfjaar weer zo heftig is.Iedereen die zegt dat je verdriet moet verwerken, geloof daar niet in, dat bestaat niet. Het enige wat je kunt doen is om het een plek te geven, in je hart, met een deurtje op een kier. Soms knalt


dat deurtje open, soms staat het deurtje weer op een kier, maar het zal nooit sluiten !!!Probeer je af te sluiten van wat iedereen zegt, ik weet dat dat vreselijk moeilijk is, doe het puur voor je beschermen van jezelf, en niet voor anderen. Laat ze het maar uitzoeken, jij bent degene die het ontzettend moeilijk heeft, je bent je liefste kwijt, en ik weet dat je nu ook nog extra kwetsbaar bent omdat de hormonen door je lichaam gieren.

Meid, heel veel kracht, hou je taai, en als je straks dat poppetje in je armen hebt, zal toch de zon weer voor je gaan schijnen, alhoewel er altijd een donker wolkje voor hangt.Maar dat moet ook, want niemand van ons wil het kind dat er was vergeten !!!

Liefs,

Myrthe

\myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN



Lieve Marjolein,

Gaat het alweer een klein beetje met je ???Het sneeuwt nog steeds he !!!!Wat ik mij afvroeg, ben jij ook altijd zo vreselijk, intens moe ???? Ik voel me bijna dagelijks 85 i.p.v. 34. Sinds lynn's dood kan ik mij ook niet concentreren, dat kost mij dagelijks ook veel energie, ik moet alles opschrijven en vergeet dan nog de helft. Maak dubbele afspraken, zeg tegen iedereen dat ik wel binnenkort bel of langskom, en doe dat vervolgens niet (niet bewust). Volgens mij heb ik sinds begin 1996 3 boeken gelezen (uitgezonderd alle boeken over dood e.d., waarvan ik wel ontzettend veel heb gelezen, maar daar kon ik mij wel op focussen, omdat dat mijn enige interesse was op dat moment). Ik kan alleen nog maar in tijdschriften bladeren. Ik zeg nog altijd dat wanneer de meiden


wat groter zijn ik de schade voor mezelf ga inhalen, en dat het lezen wel weer terugkomt. Maar als ik me dan bedenk dat ik het al meer dan 9 jaar niet meer kan, dan komt de concentratie denk ik echt niet meer terug. Ik merk het zelfs aan voorlezen, dat ik dan vaak afdwaal, en eigenlijk achteraf niet weet wat voor een verhaal of hoofdstuk ik mijn kinderen heb verteld. Weet dan echt niet meer waar het overgaat. Soms vind ik dat heel eng wanneer ik erover nadenk.

Fijn dat jullie met de pasen weggaan, een andere omgeving doet goed. Je doet andere dingen en je krijgt wat afleiding. Plus dat wanneer je thuis blijft je omgeving je ook zo herinnert aan zo'n fatale dag. En dan bedoel ik niet eens de mensen om je heen, maar je huis, je tuin, je straat, je bank, alles !!!! Alles waar Jasmijn voor het laatst was, zat, deed, at, lachte, leefde ....Wij wonen niet meer in het huis waar Lynn overleed, er zit zelf nog een huis tussen. We wonen nu straks in mei 8 jaar in het dit huis.Ik heb hier dus geen herinneringen aan Lynn, of althans niet lynn in combinatie met dit huis. Ik heb het gelukkig nooit erg gevonden.Wij zijn ook niet bewust verhuisd, wel bewust omdat we weer dichter bij de stad wilden wonen, maar niet bewust omdat Lynn daar dood was gegaan.We hadden het namelijk al verkocht voordat ze dood was. Ik heb me wel schuldig gevoeld, omdat ik de laatste weken voor haar dood, veel bezig ben geweest om het huis op te knappen, voor de verkoop, en niet elk moment opgezogen heb van Lynn, maar ik wist toch ook niet dat ze dood ging !!!! Op de dag van de begrafenis kwam de makelaar 's morgens nog de sleutel halen om met de kopers het huis door te lopen !! Zo bezopen eigenlijk, zo letterlijk gaat het leven gewoon door !

dag lieverd, kom op !!!

liefs,


Omhoog

Job, overleden na sepsisdoor Peter en Sandra » 25 feb 2005 00:06

Lieve Marjolein en Myrthe,

Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb ze met tranen in mijn ogen gelezen. Eindelijk een bericht met herkenning en erkenning. Zucht...En dat terwijl jullie het momenteel ook moeilijk hebben, lees ik. Ik hoop dat ik in de toekomst er ook weer voor jullie kan zijn. Ik merk dat dit nu nog eventjes moeilijk is, maar ik kom er wel weer hoor! Uit de grond van mijn hart, BEDANKT, en veel sterkte toegewenst.Tot binnenkort. Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door myrthe » 01 maart 2005 11:44

Lieve Sandra,

Verontschuldigen voor je gevoel is nooit nodig !!!Ik weet dat dat in de mens zit, in ieder geval is het bij mij erg sterk aanwezig. Maar ik probeer echt om het niet meer te doen. Dat is wel erg moeilijk. Ik hoor mij zelf ook vaak zeggen, wanneer ik moet huilen, "sorry, hoor !!"Alleen het kost je zoveel energie om steeds rekening te houden met de gevoelens van anderen. Het is toch wel heel hollands om niet te mogen rouwen volgens mij. Of althans, na ongeveer 3 weken moet je maar weer verder volgens de buitenwereld. Alleen het breekt je op, al die verontschuldigingen, het rekening houden met anderen, of diegene waarmee je spreekt het wel "aankan". In zo'n groot verdriet mag je egoistisch zijn, alleen jou gevoel telt. Jij mag verdriet hebben, en degene die dat niet "aankan", moet dan maar heel snel gaan. Ook ik weet dat dit in theorie heel makkelijk klinkt, ook ik worstel hier nog altijd bijna dagelijks mee.

Hou je taai,

liefs, Myrthe



Lieve Marjolein,

Het is nog steeds koud he !!Wanneer komt nu eindelijk eens die zon, om onze lijven te verwarmen ??!!Jou'n Juul gaat dus pas na de zomervakantie naar school, mijn Juul gaat nog voor de zomervakantie.Nog ruim 3 maanden en dan ben ik overdag alleen ...Het is dan in ieder geval wel beter weer (hoop ik, je weet het maar nooit, in Spanje sneeuwt het en in het noorden van Rusland zijn de ijsberen al een maand geleden uit hun winterslaap ontwaakt omdat het te warm is !!)

Ik ga mijn Juultje even klaarmaken, omkleden, want ze gaat zometeen op de schoolfoto !!

Heel veel liefs,



door Marjolein Visser » 01 maart 2005 15:02

Lieve Myrthe,

Kom net thuis na een ware sneeuwstorm te hebben getrotseerd. De mascara zat op mijn voorhoofd!!Bah, ik ben niet in de wieg gelegd voor echt winters weer. Ik ben echt een zomermens.

Ook ik blijf maar moe, vreselijk. Er is zelfs vorige week bloed geprikt maar gelukkig was alles goed. Toen Jasmijn overleed was ik 31, nu zie ik er uit als 41...tenminste dat vind ik. Ik heb meer rimpels, meer wallen en groeven om mijn mond. Ik heb ook een smal gezicht dus verdriet tekent bij mij heel snel. Na Jasmijns overlijden was ik heel erg afgevallen. Mijn gezicht was echt ingevallen.Ook het gebrek aan concentratie is voor mij heel herkenbaar. Ik


moet ook alles opschrijven en dan nog vergeet ik het. Alles kost energie. Ik zou zo graag een onbezorgde dag willen, maar ook al geniet je weer van heel veel dingen, het is altijd met een donkere wolk.

Lezen is bij mij wel weer teruggekomen. Daar was ik heel bang voor in het begin. Ik las echt heel veel en ik het begin kon ik nog geen tijdschrift lezen. Daarna ging ik alles lezen over de dood, ik heb alle boeken in de bieb gehad. Maar nu kan ik ook weer andere boeken lezen, al moet ik mij wel veel meer concentreren dan voorheen. En ook ik heb als ik Juul voorlees dat ik dan soms niet meer weet wat ik heb gelezen. Heel vreemd. Maar ook blijkbaar normaal...

Ons huis is inderdaadMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve marjolein,

en nog steeds ligt er sneeuw ....We hebben gisteren een sneeuwpop bij Lynn's graf gemaakt, heeft zij er tenminste ook een !Ik word overigens ook regelmatig getest (bloedafname) maar daar komt ook niets uit.Ook ik kan er dagen "oud" uit zien, of komt dat sowieso na je dertigste ?? Wanneer ik 's morgens in de spiegel kijk blijft mijn gezicht zolang in slaapplooien !! Afvallen kan ik ook enorm wanneer ik mij niet goed voel. Ik was altijd behoorlijk licht van gewicht voordat ik ooit zwanger werd, bij Lynn kwam ik bijna 30 kilo aan, en daar bleven aardig wat kilo's van zitten, toen ze overleden was, waren ze in rap tempo verdwenen. Op dit moment schommel ik heel erg, ik kan zo in een week 3 kilo afvallen, dan kan ik gewoon amper eten, ik kan het niet doorslikken op de een of andere manier. Het staat me tegen. In de volgende weken komen de kilo's er weer bij en andersom.Ik heb een vrij breed gezicht (een brede kaak, vreeeeselijk !!!!) dus ik teken niet heel snel in mijn gezicht.


Ik zal eens kijken of ik je wat foto's kan sturen, van Lynn zal ik eens wat foto's digitaal overnemen, in 1995 hadden we nog geen digitale camera (bestond volgens mij ook niet eens, Cees had toen zelfs nog tijdens de zwangerschap een pieper gekocht, mobiele telefoons waren er ook niet, de verloskundige werd ook nog gewoon opgepiept !)

Tot gauw,

Liefs,



door Tamara Loohuis » 09 maart 2005 22:37

Lieve Marjolein, Mirthe, Sandra, lieve allemaal,

Het is alweer een tijd geleden dat ik gereageerd heb. Ik lees alle berichten, maar had even niet de puf om te reageren. Vaak pink ik een traan weg als ik iets lees van jullie. Het is allemaal zo herkenbaar. Het is met geen pen te beschrijven hoe erg het is om je kostbaarste bezit te moeten missen. Ik vind het alle dagen zwaarder worden. Het gat wat geslagen is, is zo groot. Ik zit nu achter de pc, en heb foto's van Job bij me staan. Ik kijk naar hem en denk: hoe is het in vredesnaam mogelijk dat dit allemaal gebeurd is. Ik zou wel willen schreeuwen: GEEF HEM TERUG. Hij is van ons, hTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Lieve allemaal, mijn bericht van net (staat hieronder) was nog niet af, heb even



op verkeerde knopje gedrukt. Dom. Wat ik nog wilde vertellen gaat over onze omgeving. Het is zo ongelooflijk wat mensen zeggen, wat mensen doen. Ik ben zo goed als volledig aan het werk, maar het gaat voor geen meter. Dus heb ik deze week aangegeven dat ik minder wil werken. Nu heb ik een leidinggevende functie, en mijn directeur moest wel even slikken. Ze is vol begrip, maar je moet wel even knokken om je grenzen aan te geven. En zo moet je over alles verantwoorden, uitleggen, toelichten. Gewoon "nee" is niet genoeg. Ik word er zo moe van. En alle dagen thuiskomen in een leeg huis, een lege box, geen geluid, geen natte kusjes, geen knuistjes in je nek. Wat denken al die mensen toch? Dat dat te verwerken is? Als ze me uitleggen hoe dat moet..... je kan het alleen maar een plekje geven en dat duurt nog heel lang. Lieve meiden, ik heb veel aan jullie verhalen, het spijt me dat ik niet altijd reageer en misschien niet steunend kan zijn naar jullie toe... Ik heb veel aan jullie , bedankt daarvoor. Voor allemaal: hou je taai, ik denk vaak aan jullie, liefs TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Lieve Tamara,

Goed van je dat je naar jezelf luistert, alleen jij bent belangrijk en het kind dat in je groeit.Wanneer werken niet lukt, houdt het gewoon op, en eigenlijk moet dat normaal zijn. Alleen is het zo moeilijk dat je op de een of andere manier steeds begrip moet eisen, dat het niet automatisch uit je omgeving zelf komt.Mijn baas vroeg telefonisch aan mij (Lynn was notabene nog niet eens begraven !!) wanneer ik dacht weer aan het werk te kunnen, anders werd de drempel zo hoog ! Ik was op dat moment zo passief dat ik er niet eens op kon reageren. Ik hoorde zijn vrouw naar hem schreeuwen tijdens het gesprek, of hij wel niet goed bij zijn hoofd was !!Dit is een van de bespottelijke reacties die ik heb gehad, en


volgens mij heb ik het al een keer eerder genoemd, ik kan er werkelijk een boek over schrijven. Mensen zijn zo onozel, ongelofelijk. Er heerst totaal geen inlevingsgevoel, ik begrijp dat echt niet.En dan heb je ook nog mensen (met kinderen)die zeggen dat ze het zich wel voor kunnen stellen hoe het voelt om een kind te verliezen !Dat slaat ook nergens op, zolang je het niet hebt meegemaakt kun je er nog geen fractie van voelen hoe het echt voelt.Weet een ding, er zijn zo verschrikkelijk veel domme mensen op de wereld, daar heb ik het op den duur ook maar op gegooid: domheid !!!Probeer het je allemaal niet aan trekken, maar goed ook ik weet dat dat in theorie heel goed werkt, in de praktijk gaat het toch anders.We denken aan je, en hou je taai !!!Veel kracht en warmte, sterkte met je zwangerschap. Ook van dit kind hou je straks enorm, niet meer en niet minder, probeer dat in iedergeval van me aan te nemen, hoe moeilijk dat ook is.En Job zal er altijd zijn, voor eeuwig in je hart !!!!

Heel veel liefs,




Lieve Tamara,

Het is ook niet te bevatten allemaal. Dat Job er ineens niet meer is, dat is en blijft zo onwerkelijk. Ik heb ook echt wel eens dat ik momenten had dat ik dacht dat het allemaal niet waar was. Een fractie van een seconde en dan dreunde de waarheid weer naar binnen. Dat je dit echt mee kan maken....Luister echt naar jezelf. Jij, je man en jullie tweede kindje, daar draait het om, niet om andere mensen, zij moeten er zijn voor jullie.Ik vind het al heel knap dat je werkt, goed dat je aan de bel hebt


getrokken.Het is zo vermoeiend om steeds maar weer van alles uit te moeten leggen. Het lijkt mij logisch dat als je je kind verliest dat dan je wereld is ingestort en dat die wereld ook nooit meer wordt zoals het was. En bij jullie is het net gebeurd, je kan echt nog niet functioneren zoals voorheen. Dat is echt onmogelijk.Nogmaals denk aan jezelf, en wij begrijpen het echt als je een tijd niets van je laat horen. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen. Houd moed, houd vol, het lijkt ver weg, maar ik weet dat jullie tweede kindje ook weer heel veel geluk gaat brengen. Het neemt je verdriet niet weg, maar hij/zij brengt veel liefde en warmte en het geeft je veel extra kracht om door te gaan...Heel veel liefs,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Cor Langenkamp » 11 maart 2005 11:46

hi lieve mensen,

het is inderdaad vreemd hoe mensen soms reageren.Mart was nauwelijks begraven toen ik, zoals mijn huisarts omschreef, zo`n "typmiep" van de arbodienst over de vloer kreeg met de vraag wanneer denk je weer aan het werk te kunnen.Ik zat toen nog zo in mijn aller diepste dal zodat ik niet eens kon reageren, mijn (ex)vrouw die in de keuken stond was eveneens perplex van de vraag (hoe goed bedoeld?? van deze dame dan ook).Mijn huisarts was furieues en heeft stantepCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht


door Joyce en Lotte » 11 maart 2005 15:29

Beste allemaal,



Hoewel mijn dochter gelukkkig nog leeft, heb ik zo ook mijn portie gehad wat werkgevers betreft. Toen Lotte nog op de intensive care lag, stond mijn baas op mijn voicemail, of ik weer kon komen werken want het was zo druk!! Ik ontplofte bijna. De kinderarts hoorde van dit voorval, en zij heeft persoonlijk contact opgenomen met die man om te zeggen dat er geen sprake van was dat ik zou komen werken. Hij sputterde zelfs toen nog tegen. Vervolgens bedacht hij dat hij het dan wel anders zou spelen, en hij stuurde een reintegratieconsulent op me af, niet in het ziekenhuis, maar op mijn huisadres. Waardoor ik dus uit het ziekenhuis waar Lotte lag weg moest om thuis op zo'n muts te gaan zitten wachten. Alsof ik niets beters te doen had. Vervolgens bleek de consulent een van mijn baas zijn beste vriendinnen te zijn! Ik heb haar dus helemaal niets verteld en gevraagd om een bedrijfsarts. Uiteindelijk kwam die, en hij was totaal vol begrip. Ook nadat Lotte uit het ziekenhuis kwam, mocht ik nog thuis blijven om bij te komen. Uiteindelijk ging ik weer aan het werk, en op mijn eerste werkdag vroeg mijn baas niet hoe het was, maar ik moest op het matje komen en kreeg op mijn kop omdat ik had geweigerd te komen werken toen hij belde. Gelukkig liep 3 maanden later mijn contract af. Dat ik het nog volgehouden heb om voor hem te werken!! Ik ben een vredelievend mens, maar er is op deze hele wereld 1 iemand die ik tot in het diepst van mijn hart haat....

JoyceJoyce en Lotte Berichten: 233Geregistreerd op: 14 maart 2003 02:01Woonplaats: Den Bosch



Lieve Myrthe,

Ik wilde net naar het forum gaan om een berichtje naar jou te mailen, toen ik je mailtje las....afschuwelijk, wat zijn dit voor mensen? Ik kan dit niet begrijpen. Ook ik heb een brief gekregen een aantal weken na het overlijden van Jasmijn. Ik heb hem ook opgebeld en gezegd dat ik niet zou komen. De arbo arts is toen bij ons thuis geweest. Toen pas kon hij het een heel klein beetje


begrijpen. Zijn mensen nou echt zo hard? Kunnen ze zich niet inleven? Ik snap er niets van. Je kind, je kind is je alles, als je je kind verliest, verlies je alles. Je hele wereld stort in...Ik voel me gewoon zo boos, bah, ze zouden eens een dagje moeten ruilen.

Pff, even wat anders, ik wilde je nl. mailen dat de foto's veel indruk op mij gemaakt hebben. Prachtige meiden, en Lynn..zo mooi. Heel onwerkelijk dat zij hier niet meer is...Hoe gaat het nu verder met je?

Nog even een berichtje voor iedereen. Ik heb echt met afgrijzen alles gelezen, zoals ik ook al tegen Myrthe zei, het is niet te geloven dat mensen zo zijn. En lieve Cor, ik denk dat het altijd als de dag van gisteren blijft. Wij zijn nu in april twee jaar verder. Het eerste jaar kroop tergend langzaam voorbij, het tweede jaar is met ons op de loop gegaan. Maar de nachtmerrie komt, nu de Pasen naderbij komt, weer in alle hevigheid boven. Mijn meisje zo op haar bedje aantreffen, onder de vlekken, stervend, is iets wat je als ouder niet kan verdragen,is iets waar je kapot aangaat. Ik kan hier niet mee omgaan. Zoveel pijn, teveel pijn. Ik hoop dat dit met de jaren wel beter te hanteren zal worden, maar eerlijk gezegd ben ik bang van niet....

Veel liefs voor iedereen,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve allemaal,

Ik wil even reageren op het "arbo-verhaal" van Cor. Lynn was denk ik zo'n 3 weken dood, toen ik een oproep kreeg van de arbo-arts. Van deze oproep begreep ik in eerste instantsie al niets, iedereen wist toch waarom ik thuis was ??!!!!!Toch ben ik daar heen gegaan, ik zie me nog naar binnengaan,


eerst 100 x slikken en op mijn lip bijtend. Toen ik bij de arts binnen kwam en ging zitten, was zijn eerste reaktie, "zo, vertel me maar eens waarom je overspannen (!!!!!!) thuiszit, wat is er niet goed aan de relatie tussen jou en je werkgever ????"Het was net alsof de grond opnieuw onder mijn voeten werd weggeslagen, ik raakte volledig overstuur. Die man wist niet eens waarom ik thuis zat notabene !!! Hij begon bijna te stotteren toen ik vertelde dat mijn kind net dood was en dat ik daaom niet wilde, kon en geen zin had om te werken laat staan om uberhaupt te leven !!! Hij wist dus werkelijk niet wat er aan de hand was, mijn werkgever had dat dus niet goed doorgegeven!!!! Het eerste wat ik deed toen ik thuis was, was mijn werkgever opbellen, en degene die de ziektemeldingen regelde de huid , allemaal opgekropte woede, omdat ik werderom het gevoel had niet serieus genomen te worden !!!

Dit wilde ik even kwijt, gaat voor de rest alles goed met jullie ?????

Heel veel liefs,




Lieve Marjolein,

Dankjewel voor je mooie woorden betreft mijn vier dametjes. Ik vind ze ook prachtig en ben er trots op. Toch doet het ook vaak pijn dat ik niet weet hoe Lynn er nu uit zou zien. Ik kan er wel enigzins een voorstelling van maken, maar dan is het puur een combinatie van de andere kinderen. Onuitstaanbaar vind ik het af en toe !!! Ik ben de foto's van jou en de kinderen (je staat er wel leuk op, werkelijk !!!!)alweer kwijt, onze computer is zondag gecrached (schrijf je dat eigenlijk wel zo ??).Godzijdank had ik de laatste foto's die ik zelf had genomen van het afzwemmen van Noa en Emma, afgelopen woensdag al op een cd gezet, de rest (aan mailtjes) ben ik kwijt (ook een


sollicitatie, dat is lulliger !!. Ik kan zo balen van dit soort dingen, dit is de 2e keer al in een half jaar, vorige keer zijn alle foto's van Juul haar 3e verjaardag verdwenen, kan ik wel om janken !! Daarom zet ik mijn eigen foto's sinds die tijd accuut op een cd. Een computer is leuk, digitale foto's ook, maar owee als het een keer misgaat, dan heb je dus niets meer !!!

Dikke kus,



Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 18 maart 2005 15:13

Lieve, lieve Marjolein,

Gaat het wel goed met je ?? Ik moet steeds aan je denken. Volgende week ga je toch weg (stomme paasdagen)?? Ik hoop dat je het nog kunt opbrengen om even te reageren, ik maak me zorgen om je !!! Anders wens ik je heel veel kracht en sterkte voor de paasdagen !!!!

Heel veel liefs,




Lieve allemaal,

Met verbijstering lees ik jullie verhalen over jullie werk. Ik herken zoveel! En dat is eigenlijk helemaal te gek! Gelukkig is er op mijn



werk heel goed gereageerd naar de ARBO. In overleg met de arts (een vrouw, zou het schelen?) is besloten mij rouwverlof te verlenen en mij dus niet op te roepen. Ik zat dus ook niet in de ziektewet. Dat is heel plezierig: ik ben immers ook niet ziek? Maar op een gegeven moment gaat de organisatie toch een appTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Lieve Tamara,

Klasse van je, dat je aan de bel hebt getrokken ! Moedig ook dat je voor jezelf durft te kiezen, ik weet hoe moeilijk dat namelijk is. Ik had en heb ook altijd hele mooie theorieen en formuleringen in mijn hoofd, hoe ik de dingen graag wil, maar als het erop aankomt laat ik me zo snel weer omlullen. Nu ben ik bijna 35 en kan nog slecht voor mezelf opkomen.Gaat het goed met de zwangerschap ??? (Ik bedoel het puur fysiek !). Ga maar lekker rustig aandoen, probeer te genieten van de lente, kop in de zon met een leuk tijdschrift doet soms ook wonderen !!

Heel veel kracht,

Liefs,




Lieve Sandra,

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Het zou toch een kleine moeite moeten zijn om aan je te denken, even langs te komen,



een kaartje, een telefoontje. Maar nee, niks is minder waar. Gewoon helemaal niets van je laten horen. Onbegrijpelijk. Weet je, jij moet steeds degene zijn die de drempel verlaagd, jij moet steeds initiatief tonen. Maar dat gaat gewoon niet! Je zit emotioneel al zo in de knoei, laat staan dat je ook nog het initiatief naar je werk moet tonen. Wel goed om te horen dat de vakantie je zo goed heeft gedaan. Mijn accu is af en toe ook echt leeg. Grego en ik zijn bezig een grafmonument/steen uit te zoeken/ te ontwerpen voor Job. Heel bijzonder, maar ook zwaar. Het heeft me al weer heel wat tranen "gekost". Allemaal stappen die gezet moeten worden, o zo moeilijk. liefs TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door Peter en Sandra » 30 maart 2005 19:10

Lieve Tamara, ik begrijp wat je bedoeld. Wij zijn er nu ook mee bezig. We zijn hiervoor afgelopen vrijdag naar Almere gegaan, naar een kunstenares. We hebben namelijk sterk de wens dat zijn plekje iets "vrolijks" wordt, iets "speciaals", omdat hij dat ook voor ons was. Dus we zoeken iets met kleur en met foto's, en zijn symbool - zonnetje - moet erin terug komen. De kunstenares wilde ons verhaal echt horen, en zij probeert in haar ontwerp uit te stralen wat Thijs* voor ons betekend heeft. We krijgen eerst ontwerpen van haar over de post. We zijn heel erg benieuwd of het ons aanspreekt.

Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door Tamara Loohuis » 06 apr 2005 19:20

Lieve Sandra,



Wij zijn terecht gekomen in Oldenzaal, bij een glasatelier. Zij maken monumenten van glas, waarbij alles mogelijk is (mozaiek, transparant, gekleurd). Het ontwerp wordt met ons en de kunstenares gemaakt en daarna mogen we helpen om het te maken. Bijzonder hTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door Marjolein Visser » 07 apr 2005 16:08

Hallo lieve allemaal,

Wat moeilijk en zwaar, een monumentje voor je kind uitzoeken/laten maken. Ook wij wilden perse iets wat bij Jasmijn zou passen. Wij hebben zelf een kroontje getekend en dit is door kunstenaars in keramiek gemaakt. In het paars met in roze draailetters haar naam. Vooraan het grafje ligt haar lievelingskussen nagemaakt, ook van keramiek, met flosjes en spiegeltjes. Daarop staat nog een klein roze kroontje met de tekst; "ons prinsesje" Op 21 april a.s. leggen wij daaromheen beschilderde keien van vrienden en familie (en onszelf).Het zijn ware kunststukjes geworden. Jasmijns plekje is net een sprookje. Wij wilden het heel vrolijk maken, want onze Jasmijn was altijd een behoorlijke grappenmaker, een vrolijke frans. Het staat ook altijd vol, ook andere kinderen komen altijd even bij haar kijken om te kijken wat er allemaal weer ligt.Ik lees al dat jullie ook iets hebben gezocht wat bij jullie kanjers hoort, want hoe absurd ook dat we dit moeten regelen, je wil het mooiste van het mooiste...

Dikke kus,Marjolein

ps; het gaat hier niet zo goed, vandaar dat ik weinig mail, het is een zware tijd...maar ik vergeet jullie niet. Lieve Sandra, ik weet dat het bijna Thijs' geboortedag is. Hoe moeilijk dat is. Gaan jullie nog iets speciaals doen?Marjolein Visser


Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Peter en Sandra » 09 apr 2005 08:50

Lieve Marjolein,

Ik weet dat dit ook voor jou een moeilijke tijd is. 20 april, de geboortedag van Thijs*, en 21 april, de dag dat jullie Jasmijn* is overleden.Het blijven moeilijke dagen. Ik denk aan jullie hoor!En uh....je omschrijving van het grafje van Jasmijn* is prachtig. Volgens mij staat er een afbeelding van in de folder van memento, of niet?Als dit hetzelfde is, dan spreekt het me ontzettend aan. Prachtig gewoon, en mooi dat Jasmijn* er zo in terug gebracht is. Dit is iets wat we ook voor Thijs* willen.Nogmaals, heel veel sterkte, steun en warmte de komende tijd.Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Sandra,

Ik heb de folder van Memento niet, maar ik denk dat dat weer iets anders is. Ook zij hebben hele mooi monumentjes van keramiek... Ik wil je best een foto mailen, maar misschien is dit erg confronterend...laat het mij maar even weten. Je kan erg veel kanten op met keramiek, je kan echt met kleuren werken, dat maakt het wat vrolijker, hoe absurd dat ook klinkt. 20 april Thijs' geboortedag. Ik brand zeker een kaarsje voor jouw lieve mannetje met de mooie naam. Ik voel mij verdrietig als ik aan hem denk, 1 jaar had hij moeten worden...

Wij gaan de 21e ballonnen oplaten, verder moet ik nog wat gaan bedenken, meestal lukt mij dat pas op het laatste moment.Hebben jullie al een idee hoe je Thijs' geboortedag gaat invullen?



Heel veel sterkte en een dikke knuffel in deze zware tijd.




Lieve Marjolein, Lieve Sandra,

ik weet dat dit een moeilijke tijd voor jullie is. Ik wil jullie laten weten dat wij aan jullie denken en de 20e en 21e kaarsjes branden voor jullie engeltjes. liefs TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Hoi Marjolein en Tamara,

Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Ik heb vandaag een beetje een emotionele dag. Ik moet erg aan Thijs denken en aan wat hem is overkomen.En ik zie inderdaad zo tegen zijn verjaardag op.En ook tegen moederdag en vaderdag. Zelfs daar staan we al bij stil. Weer zo'n dag zonder je kind, terwijl die er bij had moeten zijn.

Marjolein, ik ben te snel geweest, sorry.Ik zie nu dat in de folder van memento inderdaad er een andere naam bij staat. Maar de gelijkenis is wel erg groot. Een prinsessenkroontje, op een kussentje en wolkje.Het is gemaakt door Michel Kuipers. Je kunt deze afbeelding vinden als je op zijn naam raadpleegt bij google. Moet je maar



eens doen.




Lieve Sandra,

Het is ook een zware tijd, volgende week is het 20 april. Je had een feestje moeten voorbereiden in plaats van dat er nu een herdenkdag aankomt. Het is zo moeilijk meid, om zonder Thijs verder te moeten. Het is zo oneerlijk. De aanloop naar deze dagen toe zijn altijd erg moeilijk. Bij ons gaat de dag zelf meestal beter dan de tijd ervoor. Het is en blijft absurd dat dit is gebeurd, dat deze enge ziekte bestaat. En dat we ineens, van deMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Marjolein,Bedankt voor je mail. Daar zal ik wel iets kracht uit kunnen putten, hoor.Na lang over de komende verjaardag van Thijs* te hebben nagedacht, weten we nu eindelijk hoe wij deze dag willen invullen.We willen in de voormiddag eerst met ons tweetjes naar Thijs*. Weer even alleen met ons drietjes zijn. We zullen een mooi bloemstukje bij hem neerzetten. Daarna vullen we de dag met ons tweeen in. Iets leuks doen, en daarna uit eten ofzo. Later op de dag hebben we met familie en goede vrienden bij Thijs* afgesproken. We hebben gevraagd of ze een witte roos mee willen nemen. Bij zijn afscheid hebben we namelijk ook allemaal een witte roos bij hem neergelegd. Ook zullen we dan een witte ballon de lucht in laten gaan. Daarna is het koffie en taart eten bij



ons thuis. We gaan het gewoon vieren. Het is tenslotte de mooiste dag van ons leven, de dag dat Thijs* geboren werd.Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede



Lieve Sandra,

Wat fijn dat jullie Thijs' dag vieren . Ik weet dat het zo anders had moeten zijn, maar ik ben het helemaal met je eens dat dit een hele bijzondere dag is. Wij hebben nu twee verjaardagen zonder Jasmijn gehad. Ik heb iedereen uitnodigingen gestuurd, we hebben roze ballonnen opgelaten, een taart met haar naam laten maken en ook een traktatie gemaakt. De eerste keer hadden we ook in de klas getrakteerd, een toverstafje met een zakje snoep. Voor de mensen thuis had ik hier nog een foto van Jasmijn verkleed als prinsesje gehangen. Het is en blijft een hele speciale dag.Maar het is aburd, dat dit zo moet, dat onze kindjes deze dagen zelf niet meer mee mogen maken.Ik weet hoe moeilijk jullie het nu hebben, het is zo zwaar en uitputtend.

Ik vind jullie idee van de witte rozen en ballon heel mooi...ergens weet ik ook zeker dat Thijs dit zal zien...

Een dikke kus,MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Marjolein,Je had al eens geschreven hoe jullie de verjaardag van Jasmijn*



hebben herdacht. Dat sprak me erg aan, en was voor ons een inspiratie om er ook een bijzondere dag van te maken.Ik ben ook wel blij dat we een invulling hebben voor deze dag, en niet dat we de hele dag thuis zitten te wachten op wat er zal gebeuren en wie er zal komen. Daar heb ik geen zin in. Een jaar geleden was dit de mooiste dag van ons leven, en daar willen we op een bijzondere manier aan terugdenken. Maar het is inderdaad wel zwaar, gewoon ook beseffend dat het zo anders had moeten zijn. Ik merk het ook aan mezelf. Ik ben de laatste dagen weer emotioneler, huil veel en ben in gedachten ook zoveel bij Thijs*. Lieve Marjolein, ik denk daarbij ook aan jullie en aan jullie prachtige meid met haar ree-bruine ogen. Ik weet dat je ook aan ons denkt. En ik vind het prachtig dat we elkaar op deze manier kunnen steunen.Liefs Sandra.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 14 apr 2005 10:25

Lieve Marjolein, Tamara en Sandra,

Ik ben een poosje niet aanwezig geweest, maar heb wel het forum gelezen en was in gedachten bij jullie. Ik ben momenteel wat aan het opkrabbelen van een behoorlijke griep, waarvan ik niet kon uitzieken, omdat er nog 3 dames rondlopen, dus het duurt allemaal eindeloos lang. Ook mijn kinderen zijn alle drie goed ziek geweest, daarbij heb ik afgelopen vrijdagavond nog met een kind bij een dienstdoende tandarts gezeten met alle ellende van dien. Dus de rek is er een beetje uit. Ik weet dat het voor Marjolein en Sandra volgende week een rotweek wordt. Maar meestal zijn de dagen en weken ervoor veel erger dan de dag zelf. Eigenlijk zijn die dagen mij altijd "meegevallen". Ik vond afgelopen 10 februari, de dag dat Lynn eigenlijk 10 jaar zou worden, de moeilijkste keer sinds 10 februari 1996. Vorige week


is er bij Emma in de klas een zusje geboren, ze heet Lynn. Ik probeer dan stoer te doen, maar het blijft een klap in je gezicht. Ik wil jullie nog even heel veel kracht en warmte toesturen, ik denk veel aan jullie, en probeer er een prachtige dag van te maken, hoe zwaar het ook zou zijn. Misschien bouwen de meiden en de jongens ergens wel een feestje !!!

Dag lieverds,

dikke kus,




Lieve Marjolein, Sandra en Myrthe,

Marjolein, je vroeg hoe het op dit moment bij ons is. Nou... het is niet echt geweldig. We missen ons kereltje enorm, het is net of het gemis elke dag meer, zwaarder wordt. Weet je, de omgeving vraagt echt wel hoe het met Grego en mij is, hoe alles gaat. Ik vertel dan ook hoe het loopt, maar er wordt nauwelijks nog over Job gesproken. Ik heb soms zo'n zin om te vertellen hoe leuk hij was, wat hij allemaal al kon, hoe hij deed. Maar mensen vragen niet naar hem. Mensen halen geen herinneringen op met ons... Terwijl ik juist graag wil vertellen.

Ik lees jullie verhalen over de verjaardagen. Jobs verjaardag is in november. Dat was toen vlak na zijn overlijden. Het lag zo dichtbij elkaar. Grego en ik konden nauwelijks bedenken wat we die dag zouden doen. Uiteindelijk hebben we 's ochtends visite gehad en zijn we 's middags naar zijn grafje geweest. Toen we daar kwamen bleken er al veel zijn geweest. Het stond helemaal vol met van alles! Dat doet je goed. Daarna zijn we met z'n tweeTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte




Lieve Sandra en Peter,

Ook langs deze weg wil ik jullie laten weten dat ik heel veel aan jullie en aan Thijs denk. Wij branden hier een kaarsje voor Thijs....

Veel kracht en een dikke zoenMarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen



Lieve Sandra,

In mijn gedachten ben ik vandaag bij je...

Heel veel kracht en warmte !!

Liefs,



door Gerry » 21 apr 2005 09:08

Beste Marjolein en Sandra,De 20 en de 21ste twee moeilijke dagen. Ik wens jullie sterkte en ik denk aan jullie.GerryGerry Berichten: 159




Geregistreerd op: 21 jan 2003 02:01Woonplaats: Schijndel


door marleen » 21 apr 2005 09:36

Lieve mensenIk ben wat aan het lezen en de tranen blijven maar lopen.Hoe jullie allemaal praten over de verjaardagen van de kinderen,het is mooi maar ook zo verdrietig.Onze justin is 6 augustus jarig dat is nog ver weg maar ik moet er al vaak aan denken.Ook wij laten die dag niet voorbij gaan .Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik met jullie mee leef en aan jullie denk.Ik wens jullie heel veel kracht ,begrip en liefde toe .Groetjes marleenmarleen Berichten: 8Geregistreerd op: 16 maart 2005 02:01Woonplaats: den bosch



Lieve Marjolein,

In gedachten bij jou en je prinses .......

Dikke kus, kracht en zonnestralen,




Lieve Marjolein, lieve Sandra,

De afgelopen dagen zijn jullie veel in mijn gedachten geweest. Ik wens jullie sterkte en warmte toe. Wij hebben hier kaarsjes




gebrand voor jullie Jasmijn en Thijs. liefs tamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte



Lieve Marjolein,

Ik zal later een uitgebreid berichtje typen hoe wij de geboortedag van Thijs hebben beleefd.Ik wil je vandaag alleen laten weten dat we een kaarsje branden voor Jasmijn*, jullie prinsesje.Heel veel sterkte, warmte en steun voor vandaag.We denken aan jullie!

Liefs SandraPeter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door Cor Langenkamp » 22 apr 2005 23:59

Sterkte en liefde Marjolein en Sandra.Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht



Lieve allemaal,Bedankt voor jullie steun en lieve brichtjes tijdens deze moeilijke dagen. Ze hebben ons echt zo goed gedaan. Wat is het prettig om te weten dat er zoveel aan Thijs* en aan ons gedacht wordt!!!De dagen voor de verjaardag van Thijs* vond ik erg moeilijk. Ik zag er als een berg tegenop.Zijn verjaardag vieren, terwijl hij niet lijfelijk bij ons is. Het voelt




zo onnatuurlijk!En het bracht zoveel herinneringen boven. Herinneringen aan zijn geboorte een jaar geleden, herinneringen aan zijn persoontje en de mooie momenten die we met hem gehad hadden.Deze herinneringen waren mooi maar oh zo moeilijk, want het gaat toch wel samen met het besef dat hij niet meer bij ons is. En tijdens deze dagen voel je dit gemis zoveel meer, als dat al mogelijk was want ik mis hem zo, elke dag nog!Zijn verjaardag wilden we niet zomaar voorbij laten gaan. Een jaar geleden was het tenslotte de mooiste dag van ons leven!!! Maar ja, geef daar maar eens een invulling aan.We hebben samen besloten dat we overdag lekker met ons tweeen bij en met Thijs* wilden zijn.We zijn daarom eerst 's morgens naar hem toegegaan en hebben zijn grafje versierd. Nee, niet met slingers, maar wel met vrolijke plantjes met vrolijke kleurtjes. Ook hebben we een windmolentje bij hem neergezet, een gele zoals een zon (= zijn symbool) en op elk blad van dit windmolentje hebben we met een vastschrijvende pen opgeschreven wat hij voor ons betekent. Ook hebben we een lijstje bij hem neergezet met daarin een mooi gedicht die we zelf voor hem geschreven hebben + een paar prachtige fotootjes van Thijs*.Wat is het moeilijk om bij zijn grafje te staan, beseffend dat deze dag zo anders had moeten zijn!(Het doet zo'n verdriet, mijn hart huilt nog steeds.)Daarna zijn we met z'n tweetjes de stad ingegaan. We wilden niet thuis zijn, waren bang dat er onverwacht bezoek zou komen waar we helemaal geen behoefte aan hadden.We hebben de dag lekker met ons tweetjes overdag beleefd, zijn lekker uit eten geweest enzo.Omstreeks 19.00 uur hebben we met familie, goede vrienden, onze buren afgesproken bij de begraafplaats. Toen we daar aankwamen stonden ze ons allemaal al op te wachten. Wat een menigte, wel 35 personen. Op ons verzoek hebben ze allemaal een witte roos meegenomen voor Thijs*. Ook hebben we met de aanwezige kinderen witte balonnen opgelaten, met daarop de tekst geschreven: "een kusje voor Thijs*. Dat was een mooi moment, toen deze balonnen de hemel in vlogen.We hebben op dat moment ons best gedaan om niet verdrietig te zijn. We wilden zijn geboortedag VIEREN, en niet laten overheersen door het verdriet.We wilden niet dat het een tweede begrafenis-

moment zou worden. Gelukkig is dit door de aanwezigen goed opgepakt, en werd de avond mooi en zelfs gezellig.We hebben gisteren ook nog een mooi boompje in de tuin gepland voor hem. Ter nagedachtenis aan zijn eerste verjaardag. Een hele mooie boom, een Pyrus voor de kenners, waar mooie witte bloemen aan komen in het voorjaar en waarvan de bladeren lang in bloei blijven.Op dit moment ben ik blij dat deze dag achter de rug is. Ik voel dat ik hierdoor weer wat rustiger wordt. Maar het blijft moeilijk, maar dat hoef ik jullie niet uit te leggen, dat voelen we allemaal.Nogmaals, bedankt voor jullie medeleven.......

En Marjolein, ik ben in gedachten op 21 april veel bij jou en Jasmijn* geweest. Hoe is het op dit moment met je?



door Marjolein Visser » 02 mei 2005 19:38

Lieve allemaal,

Eindelijk even een berichtje van mij. Het is een moeilijke tijd. De sterfdag van Jasmijn was lood en loodzwaar. De tijd erna toe en daarna waren bijna niet door te komen. Vreselijk, je zit 2 jaar terug in de tijd. Het gemis wordt maar erger en erger, het valt me allemaal heel zwaar op het moment. Julia gaat volgende week naar school. Eigenlijk zou ze na de vakantie gaan, maar omdat ze nu samen met haar vriendinnetje, die 4 wordt in dezelfde week, inMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen


door Peter en Sandra » 03 mei 2005 14:18

Lieve Marjolein,



Als eerste wil ik je vertellen dat je je niet hoeft te verontschuldigen. We hebben allemaal mindere dagen, en we kunnen elkaar proberen erdoor heen te slepen. Dat is het mooie van dit forum, dat er lotgenoten zijn die begrijpen wat je doormaakt en die het zelf ook voelen.En we hoeven niet allemaal mooie berichtjes te lezen hoor, het mogen ook berichten zijn over de mindere momenten.

Het is ook zwaar, en voor-tijdens-na een gedenkdag wel helemaal. Al die herinneringen, alsof je het herbeleefd. Het is zo oneerlijk. Ze had er gewoon bij moeten zijn, nog deel uitmaken van jullie gezin.... Ik heb er zelf ook zo moeilijk mee gehad. De dagen na de verjaardag van Thijs* waren even een opluchting, maar ook daarna kwam er weer een flinke tegenslag. Het is toch ook zo moeilijk te accepteren, en zo moeilijk aan te wennen. Je wilt zo graag weer anders, je lieve schat weer dichtbij je..... (zucht)En nu gaat Julia naar school, weer een vorm van moeten loslaten. Ik begrijp dat dit moeilijk voor je is. Lieverd, ik denk aan je hoor. Ik weet hoe het voelt.

Liefs Sandra*.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door myrthe » 12 mei 2005 00:39

Lieve Marjolein, Sandra en Tamara,

Hoi, hoe is het allemaal bij jullie ?Sandra en Tamara, hoe gaat het met de zwangerschap ? Ik hoop dat alles goed is !Ik ben een poos niet op het forum geweest, wel alles gelezen, maar niet de puf om te reageren.Er wordt momenteel veel aan me getrokken door anderen, een verdrietige vriendin en een verdrietige buurvrouw. Ik vind het heel fijn dat ik er voor ze kan zijn, maar heb dus niet veel tijd voor mezelf.Gisteren heb ik een vervelende mededeling gekregen van het


UWV (uitkeringsinstantie), mijn bezwaar n.a.v. het binnen 1,5 week uit de WAO gooien, is afgewezen. Voor de zoveelste keer worden psychische problemen onderkend. Volgens het UWV is de diagnose (geagiteerde depressie) van mijn psycholoog "uit de lucht gegrepen". Dit staat verdorie letterlijk in het verslag van de hoorzitting. Ik ben een gezond ogende, goed verzorgde vrouw, die makkelijk weer aan het werk kan als inpakker, productiemedewerker textiel, laboratoriummedewerker of productiemedewerker industrie.Het enige wat ik nog kan doen is een advocaat in de arm nemen en een rechtzaak aanspannen.Maar daar heb ik echt geen puf meer voor, volgens mij is het vechten tegen de bierkaai, niets anders dan bureaucratie !!! Hoe krijgen we zo snel mogelijk alle WAO'ers weer aan het werk !Stelletje eikels !! Zo, ik heb even mijn gal gespuugd, sorry dat ik jullie ermee lastig val, maar ik word hier zo enorm verdrietig van.

Ik hoop echt met heel mijn hart dat alles goed is met jullie, tot op het forum.

Heel veel liefs,

Myrthmyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door Peter en Sandra » 19 jun 2005 20:00

Lieve Mythe, lieve allemaal,

Het heeft even geduurt, maar ik ben er nog wel hoor. Ik heb even een periode niet willen mailen. Niet om jullie hoor, maar ik zat er even doorheen. Ik was even in de war met mijn gevoelens van verdriet om Thijs* en de vreugde om de zwangerschap. Soms was dit even te verwarrend voor mij en kon ik moeilijk daarmee omgaan. Op dit moment is het weer rustiger en word het hoog tijd om te reageren, toch?

Met de zwangerschap gaat het lichamelijk erg goed. Ik heb al weer een behoorlijke buik, maar ben er super trots op. Over 3


weekjes heb ik al weer zwangerschapsverlof. In het begin leek het zo langzaam te gaan, maar nu begin ik me meer en meer te realiseren dat ons kindje binnenkort geboren wordt. Erg spannend weer.Zal hij/zij op Thijs* lijken? Wat zal ik erbij voelen? Ik weet het niet, en laat het op me afkomen. We verheugen ons er zeker op!

Hoe is het met je verdrietige vriendin en buurvrouw? Is de rust inmiddels teruggekeerd, en kom je ook weer aan je eigen toe?Want zo te lezen heb je zelf ook het eea te verwerken, psychische problemen, problemen met uitkering? Naast je verdriet lijkt me dit niet makkelijk voor je?

En Marjolijn, ik ben toch zo benieuwd hoe het met jou is? Ik heb al een tijdje niets van je vernomen. Ik hoop dat het goed met je gaat!

Liefs Sandra *.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


Job, overleden na sepsisdoor myrthe » 20 jun 2005 10:02

Lieve Sandra,

Wat fijn te horen dat het goed met de zwangerschap gaat, wat is de uitgerekende datum ?Wat heerlijk dat je ook kunt verheugen op dit kind, goed van je !!!!Met mij gaat het ook vrij goed. Het heerlijke warme weekend deed wonderen. Alle toestanden met de uitkeringsinstantie heb ik geprobeerd naast me neer te leggen, ik kan hier toch niets meer aan veranderen. Alleen de frustatie blijft wel. Ik ben 5 jaar afgekeurd geweest, alleen dat was in eerste instantie door een lichamelijk probleem (ernstige vorm van bekkeninstabiliteit tijdens de 3e zwangerschap). Ik heb 2 jaar niet kunnen lopen. Dit gaat heel redelijk de laatste 4 jaar, alleen er zijn zoveel dingen bij . Wat lichamelijke (andere) problemen en met name een


depressie wat er behoorlijk inhakt, alleen nog altijd niet begrepen wordt.De laatste 12 jaar zijn er zoveel bespottelijk veel traumatische gebeurtenissen in mijn leven geweest, het hield maar niet op (waar de dood van Lynn wel de rode draad is door het verhaal, en ik ben eigenlijk altijd maar gewoon doorgegaan, dat kon ook niet anders, maar het houdt dus gewoon een keer op. Vorig jaar september is er een depressie bij mij geconstateerd, waar ik waarschijnlijk al 1 1/2 jaar mee doorliep. Ik wist wel dat er wat aan de hand was, maar dacht dat je bij een depressie altijd heel down en passief was. Wist niet dat er tig vormen van een depressie zijn. Ik ben juist heel hyper, heel druk, heel snel geirriteerd, soms bijna aggresief. Gelukkig heb ik nu een hele fijne psycholoog, en wordt nu wat rustiger (maar nog lang niet elke dag.

Zo, ik ga even aan de slag, heb het weekend bijna niets gedaan, over 2 uurtjes moet ik de meiden weer van school halen.

Ik hoop gauw weer wat van je te horen, heel veel sterkte, en geniet zometeen van je zwangerschapsverlof !

NB. Marjolein is momenteel op vakantie !

Liefs,



door Peter en Sandra » 29 jun 2005 19:56

Hoi Mythe,

Fijn dat je me kan vertellen dat Marjolijn op vakantie is. Ik hoop dat het ook goed gaat met haar, en dat ze nu een hele fijne vakantie heeft natuurlijk. Dat heeft ze wel verdient, toch?

En tja, depressies. Het blijft altijd moeilijk om mensen duidelijk te maken hoe je je kunt voelen tijdens een depressie. Ik vind dat het


veel raakvlakken heeft met rouwverwerking. Je weet dat je niet lekker in je vel zit, dat je anders reageert dan je normaal doet. En je weet dat je anders reageert maar je hebt dan vaak niet de puf of de kunde om er anders mee om te gaan. En alsof je het zelf leuk vind dat je depressief bent....! Het liefste sta je weer lekker vrij in het leven, zoals het was voor........ nou ja, je weet wel. En het feit dat je mensen moet overtuigen dat je nog niet lekker in je vel zit is ook zo vermoeiend he?Ik wens je veel beterschap toe, meid. Ik hoop dat die psychiater je weer helemaal tot aan de top weet te brengen, ook al zie je dit nu waarschijnlijk nog niet zitten.

Ondertussen moet ik nog anderhalve week werken, en dan begint mijn zwangerschapsverlof. Ik heb er reuze zin in, want dan is er weer een mijlpaal bereikt. Dan heb ik ook het gevoel....laat maar komen. Ik kijk erg naar de geboorte van ons kindje uit. Heerlijk om weer je eigen kindje te mogen knuffelen, verzorgen, liefhebben...enz. Maar daarnaast ook wel eng, maar dat laat ik maar gewoon op me afkomen.

Liefs Sandra*.Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door myrthe » 12 jul 2005 16:58

Hoi Sandra,

Als het goed is ben je nu gestopt met werken. Probeer er van te genieten, en neem het ervan. Probeer wat rust in te bouwen, de drukte komt er weer aan !

Ik hoop dat het goed met je gaat, met de zwangerschap (fysiek) en met de baby. Nog even en dan is er weer een kind om voor te zorgen (zmyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN

Omhoog


Job, overleden na sepsisdoor Peter en Sandra » 15 jul 2005 21:42

Lieve Myrthe,

Bedankt voor je lieve reactie. Met de zwangerschap gaat het goed. Ik voel hem/haar goed bewegen. We hebben alleen te horen gekregen dat ze dwars ligt. A.s. dinsdag krijgen we opnieuw een echo om te kijken of hij/zij inmiddels gedraaid is. Wel spannend hoor. Want als het mogelijk een keizersnede wordt, dan moet ik weer een week in het ziekenhuis liggen en ik zou zo graag een leuke kraamtijd thuis willen hebben. Maar goed.... het belangrijkste vind ik nog steeds dat het kindje gezond geboren wordt!

Hoe is het ondertussen met jou? Voel je je al weer wat positiever, of wil het nog niet zo vlotten daarmee. Ik hoop dat jij ook de rust neemt en krijgt die je nodig hebt.

Marjolijn/ Tamara...... ik mis jullie op dit forum! Waar zijn jullie gebleven. Ik weet hoe het met Tamara gaat, maar ik ben ook zo benieuwd hoe het met jou is Marjolijn. Laat je snel iets van je horen?

Liefs, Sandra. (*)Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door myrthe » 18 jul 2005 16:55

Lieve Sandra,

Ik wilde je even veel sterkte wensen voor morgen, hoop voor je dat het een "gewone" bevalling wordt !

Ik denk aan je en laat gauw een wat langer bericht achter !

Liefs,

Myrthe



myrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door Tamara Loohuis » 18 jul 2005 21:02

Dag allemaal,

Het is vreselijk lang geleden dat ik op dit forum ben geweest. Ik heb al wel wat bij gelezen, maar nog lang niet alles. Dat ik hier een tijd niet geweest ben heeft te maken met het feit dat het een openbare site is. Ik vond het moeilijk om woorden te vinden, om te vertellen hoe het met me gaat. Vooral ook omdat een collega van mij, me erop aan sprak dat ze berichten van mij gezien had op deze site. Ik was er blij mee dat ze het vertelde. Ik heb er niet bij stil gestaan, maar ik wil toch ook niet dat iedereen zo maar mijn berichten kan lezen. Vandaar dat ik even een rustpauze heb ingelast. Bovendien ben ik nu 38 weken zwanger en ik merk dat de gelederen zich sluiten. Ik ben erg bezig met deze zwangerschap, in combinatie met het enorme verlies van Job*. Het is erg veel, alles komt tegelijk. Ik ben moe, verdrietig en tegelijkertijd zo blij dat dit kindje zo geboren gaat worden.

Vandaar mijn afwezigheid. De komende weken zal ik er ook nog niet veel zijn. De bevalling komt dichterbij..... Toch wil ik jullie laten weten dat ik aan jullie denk, ik ben het forum echt niet vergeten. Lieve allemaal, heel veel steun gewenst en ik laat gauw weer van me horen. heel veel liefs TamaraTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door Marjolein Visser » 19 jul 2005 20:53

Dag lieve allemaal,

Eindelijk, daar ben ik dan weer eens! Heb net alles gelezen, tjee



wat schieten jullie zwangerschappen op! Hoop dat de baby goed ligt Sandra. En Tamara nog maar twee weken! Het zal de nodige emoties met zich meebrengen, dat weet ik uit ervaring met de zwangerschap en bevalling van Thijs. Maar dat moment toen hij bij mij in de armen lag...onvergetelijk.Hier gaat het met ups en downs, maar vooral na onze vakantie veel downs. Erg moeilijk om het "gewone" leven weer op te pakken. Het was fijn om bij elkaar te zijn, dat werkt voor ons toch beter, we hebben zoveel steun aan elkaar. De vakantie was fijn maar ook met veel moeilijke momenten. Wat zou onze Jasmijn hebben genoten. Zij kon zo genieten van zoveel kleine dingen.Vorige week hebben wij, na lange tijd, weer video gekeken. Wat was het fijn om haar te zien. We moesten zo lachen om haar grappen, geklets, gedans , etc. Daarna was het wel alleen maar huilen. Wat doet het pijn, snijdende pijn. Ook bij Julia. Zij is erg verdrietig geweest. Zij wilde heel graag kijken, moest erg om Jasmijn lachen, maar daarna werd ze boos. Boos dat ze niet met Jasmijn kon spelen. Ze wilde niet meer met haar vriendjes en vriendinnetjes spelen, alleen nog maar met Jasmijn. Daarna kwamen de tranen, het was hartverscheurend. Ook zij begint nu steeds meer te beseffen wat ze mist. Zij zag in de beelden van Jasmijn natuurlijk veel herkenning. Dezelfde grapjes, dezelfde interesses, zelfs dezelfde stem (iets waar wij echt versteld van stonden).Moeilijk om zoveel pijn en verdriet bij dat kleine meisje te zien.

Nou, ik probeer echt om weer wat vaker te mailen. Tamara heel veel sterkte met de laatste loodjes en de bevalling.En Sandra, jij hoeft toch ook nog maar een paar weekjes?



door Inge » 21 jul 2005 14:11

Lieve allemaal,

Kippevel en ijskoude rillingen krijg ik van al jullie verhalen. Ik heb


alle vier de pagina's gelezen en eigenlijk kan ik er geen woorden voor bedenken ! Mijn zoontje Noah ( nu 16 maanden )heeft in december '04 in het ziekenhuis gelegen met meningococcen b/sepsis en was opgegeven door de artsen maar heeft het wonderbaarlijk genoeg zonder al te veel restverschijnselen mogen halen. Ik kan me niet voorstellen hoe jullie je nu allemaal voelen, maar ik wil jullie allemaal een hele hoop kracht en sterkte toewensen. Wat jullie allemaal mee moeten maken is onmenselijk en bovenal ontzettend oneerlijk !!!!

Ik vind het heel moeilijk om dit al huilend te schrijven omdat mijn zoontje het wel heeft overleefd en jullie lieve kindjes niet maar ik wens jullie oprecht alles toe wat jullie nodig hebben om te overleven !!!

Heel veel liefs Inge, mama van Luna & Noah (forum meningitis/sepsis bij baby's)Inge Berichten: 12Geregistreerd op: 14 jun 2005 01:01Woonplaats: Helmond


door Peter en Sandra » 14 aug 2005 19:02

Lieve allemaal,

Nou, ook ik heb een tijdje niet meegelezen op de site, en vind het erg fijn om nu te kunnen lezen hoe het met jullie allemaal is.Ik begrijp Tamara wel, wanneer ze zegt dat ze het moeilijk vind om te reageren via deze site omdat het openbaar is. Ik heb er minder moeite mee. Ik wil open zijn in mijn gevoel voor iedereen die zich hiervoor interesseert, en heb wat dat betreft geen geheimen.

Het is nu voor mij een erg spannende tijd. Ik moet nog 6 daagjes voor mijn uitgerekende datum, ik heb morgen weer een afspraak met de gyn en dan gaan we een datum prikken voor diezelfde week om de bevalling op te wekken. Ik wil namelijk absoluut niet over de 40 weken lopen. Thijs* is namelijk 8 dagen over de datum geboren met oud meconium in zijn longetjes, en dat hoop ik niet weer mee te maken. Voor dit kindje wensen we zo graag een leven zonder medische poespas! We kijken ontzettend naar


de bevalling uit, maar we missen Thijs* ook zo erg. Het is zo dubbel allemaal!

Wat het ook niet makkelijker maakt is dat de nog ongeboren baby van vrienden van ons vorige week is overleden in de buik. Zij moest nog maar 4 weekjes voor de uitgerekende datum. Er kwam weer zoveel emotie's boven, emotie's van medeleven voor onze vrienden maar ook emotie's van verdriet en angst ivm Thijs* en zijn broertje of zusje dat binnenkort geboren gaat worden.We hebben eergisteren de begrafenis gehad van dit kindje, en dat was weer zo moeilijk!Zoveel herinneren, "Houd het dan ook nooit eens op!, ach jullie kennen het wel.

Ik hoop dat alles goed is met jullie, en dat ik snel weer van jullie hoor.

Heel veel liefs, Sandra (trotse moeder van Thijs*)Peter en Sandra Berichten: 31Geregistreerd op: 10 nov 2004 02:01Woonplaats: Enschede


door Tamara Loohuis » 16 aug 2005 00:15

Lieve Sandra,

Wat een verschrikkelijk bericht om te lezen! Weer een kindje wat weggevlogen is, weer zoveel verdriet. Ik ben er stil van. Hoe heeft dit nu weer kunnen gebeuren? En het lijkt me ook zo zwaar voor jou. Je laatste loodjes. De angst is al zo groot en dan nu dit verdrietige bericht. En al je eigen herinneringen aan Thijs*. Oh, van alles schiet me door mijn hoofd. Lieve Sandra, heel veel sterkte de komende tijd.

San, ik heb je vanochtend geprobeerd te bellen, maar lees nu dat je bij de gyn was. Ik ga het straks nog eens proberen. Ik hoop je te kunnen bereiken.

Voor alle anderen op deze pagina: Inmiddels ben ik bevallen. 19 juli is ons meisje geboren: Isabel. Alles is goed. Isabel doet het prima, ze groeit goed, slaapt goed, poept goed. Alles wat een


baby moet doen!! Het is echt genieten met haar, ze is erg rustig, gemakkelijk kindje. Hoe ingewikkeld het af en toe ook is - Job* die er niet bij is - Isabel heeft ook weer zonnestralen in ons leven gebracht.

heel veel liefs van Tamara ps ik ben weer redelijk op de been (na de keizersnede heb ik flinke bloedarmoede, het herstel gaat langzaam... dus ik hoop dat ik weer gauw mee kan mailen).Tamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door myrthe » 24 aug 2005 11:00

Lieve Tamara,

Ik ben een poos niet op het forum geweest i.v.m. vakantie en lees net over de geboorte van Isabel !

Gewmyrthe Berichten: 63Geregistreerd op: 13 dec 2004 02:01Woonplaats: GRONINGEN


door myrthe » 24 aug 2005 11:03

Lieve Sandra,

Wat een ellendige toestanden heb je weer meegemaakt, en dat ook nog op het eind van de zwangerschap, terwijl je al zo bang bent !

Hoop dat alles goed met je is en ben benieuwd of je al bent bevallen.

In iedergeval heel veel kracht voor alles en ik denk aan je !

Heel veel liefs,





door Marjolein Visser » 25 aug 2005 20:32

Lieve Tamara,

Heel, heel hartelijk gefeliciteerd met de geboorte van Isabel....prachtige naam. Hoop dat je snel opknapt. Veel emoties komen er los; zoveel blijdschap, zoveel verdriet dat Job hier niet bij is om met zijn zus te knuffelen. Maar het geeft extra kracht en een hele hoop liefde...

Lieve Sandra, ik hoop dat alles goed gaat met je, wat verdrietig om te lezen van het kindje van je vrienden...

Houd vol meid, ik hoop dat we snel goed nieuws van je horen.

Lieve Myrthe, mail je snel, heb weinig tijd, maar veel te vertellen!



door myrthe » 14 sep 2005 21:32

Hoi Allemaal,

Lieve Sandra, ben zo benieuwd hoe het met je is, wanneer het je enigzins lukt, laat dan gauw een berichtje achter !

Lieve Marjolein,Gaat alles goed ?? Vandaag over 2 weken zou Jasmijn 7 worden. Hoe oneerlijk !!!



Dit zijn natuurlijk weer slopende weken voor je, hou je taai en weet dat ik aan je denk !!!

Lieve Tamara,

Gaat het goed met jou en Isabel ?? Groeit ze lekker ? Geniet ervan, heerlijk he, weer eenkind om vast te houden, om mee te doeken, om aan te ruiken, om kleine kusjes te geven. Eindelijk weer "geluid" om je heen, eindelijk kun je weer verder met het zorgen voor, en eindelijk kunnen de mensen weer letterlijk aan je zien dat je moeder bent, want eigenlijk ben je dat al zo lang !!! Wees trots op deze prachtige meid !!!

Heel veel liefs,



door Marjolein Visser » 15 sep 2005 20:41

Lieve Myrthe,

Dank voor je lieve woorden in Jasmijns gastenboek. Dat doet mij altijd veel.Het is inderdaad weer een zware tijd, bah, ik voel me ook heel moe, heb weinig energie. Je hikt er toch alweer tegenaan.Hoe gaat het met jou/jullie?

Lieve Sandra,Ook ik hoop dat het je snel lukt om een berichtje achter te laten. Denk vaak aan je!

Lieve Tamara,Hoop dat je heel erg van je meisje geniet. Ik weet ook dat het gemis van Job versterkt wordt, hij had hier bij moeten zijn. Maar zo'n klein hoopje mens geeft je weer een behoorlijke dosis kracht!

Liefs en een dikke knuffel voor jullie allemaal,


MarjoleinMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen

Omhoog


Job, overleden na sepsisdoor Tamara Loohuis » 15 sep 2005 22:07

Lieve Marjolein en Myrthe,

Fijn om even weer van jullie te horen. Hier gaat alles goed. Isabel is geweldig, het voelt als een cadeautje. Ze is heel tevreden, erg gemakkelijk. Het is zo mooi om dit geluk weer in je midden te hebben. Het klopt dat het gemis van Job nog groter is geworden. De geboorte van Isabel was erg confronterend. Het wasTamara Loohuis Berichten: 31Geregistreerd op: 09 okt 2004 01:01Woonplaats: De Lutte


door myrthe » 08 okt 2005 17:40

Dag Meiden,

Hoe gaat het allemaal bij jullie ?Met mij gaat het goed, ben sinds vorige week fanatiek aan het sporten geslagen en voel mij daar enorm goed bij. Kan er op de een of andere manier erg veel frustratie in kwijt.Ik heb voor het eerst sinds jaren energie over, ben 's avonds opeens niet meer gevloerd om 19.00 uur, en sta 's morgens met gemak op. Ik weet bijna niet wat me overkomt.Tamara en Sandra, hoe gaat het met de kleintjes ?Groeien zeker enorm snel ! Geniet ervan !Marjolein, ben je alweer een beetje bijgekomen na 28 september ? Was het toch enigzins een mooie dag ?Ben echt vreselijk benieuwd hoe het met jullie gaat, en Sandra, helemaal naar jou kleine baby !



Hoop oprecht dat alles goed gaat met jullie, en hoop jullie snel weer tegen te komen op het forum.

Heel veel liefs en een dikke kus,



door wilma » 18 okt 2005 23:10

Sandra, wat een mooie uitzending van "ik mis je" over Thijs en jullie vanavond. Indrukwekkend.

Groeten, Wilmawilma Berichten: 133Geregistreerd op: 07 maart 2001 02:01Woonplaats: soest-nederland


Web viewOok begon ik me af te vragen wat als ze het nou van mij heeft of van haar papa opa of oma...

Documents

Transcript of Web viewOok begon ik me af te vragen wat als ze het nou van mij heeft of van haar papa opa of oma...