Dokter worden? Deel een.

Waarom kiest een jongere voor die opdracht in zijn leven? Moeilijke vraag en er bestaan waarschijnlijk heel veel antwoorden op deze vraag. Laten we er een paar opnoemen.

Prestige. Vroeger zal dat wel een belangrijke reden geweest zijn. Er was een tijd dat de pastoor, de notaris, de burgemeester, de dokter, de apotheker en het schoolhoofd de elite van het dorp waren waar iedereen naar opkeek en zijn hoed of klak voor afnam. De dokter droeg altijd een wit hemd een das en meestal een donker kostuum, tot voor mijn tijd ook nog een hoed, zo liep ik ook rond als huisarts, eerder werden we aangesproken als meneer de doktoor, in mijn tijd werd dat dokter en nu loopt de dokter er rond in jeans en wordt hij met de voornaam genoemd als pieter Jan of Corneel . is dat nu beter of eerder nivelerend?

Geld? Voor het geld moesten zij het vaak niet doen want hun ouders waren meestal begoede mensen , soms was het een traditie in de familie, hun vader was vaak ook dokter. Later was dat misschien toch minder zo , alhoewel ik nooit een medestudent heb gekend die geld een reden vond voor zijn keuze.

Een roeping? Misschien is dat wel de hoofdreden waarom met dokter wil worden zoals men ook verpleegster wil worden, men wil mensen genezen en bijstaan. Dat zal wel bewust of onbewust de ware reden zijn, bij de meesten althans.

Wat was dan voor mij de reden? Dat ik het nog altijd niet met zekerheid weet, alhoewel ik toch een paar aanknopingspunten heb. De aanzet was misschien een anekdote uit mijn jeugd. Ik was toen amper een jaar of 5 of 7 denk ik en mijn vader en ik stonden op de brug over de rivier de mark in Galmaarden te wachten op de huisdokter die kwam voor mijn moeder. Mijn moeder was een sterke vrouw en stierf toen ze 92 jaar oud was, ze hield haar verstand tot de laatste weken van haar leven en vertrok dan rustig naar vader die zes maanden eerder in onze armen gestorven was. Moeder had altijd al een hoge bloeddruk gehad, zeker tijdens haar vijf zwangerschappen, vader niet, toch werden ze allebei meer dan 90 jaar oud. Over de hoge bloeddruk zullen we het verder nog hebben.

Langs moeders kant waren ze reeds generaties lang landbouwers, waarschijnlijk afkomstig uit Nederland en als katholieken naar Vlaanderen gekomen terwijl de protestanten naar Nederland trokken. Langs vaders kant waren ze al vele generaties landbouwers en molenaars Mijn grootvader kocht de watermolen in Galmaarden samen met een paar windmolens. Mijn vader en ik zijn daar geboren en ik kon dus gewoon de volgende molenaar worden, waarom dan zolang gaan studeren?

Wij stonden dus op de brug , het was een mooie zomerdag en de huisdokter had zijn auto wat verder laten staan en kwam langs een landweg te voet tot op de brug waar hij even bleef praten met vader. Waarschijnlijk hadden ze het over mijn toekomst. Plots legt de dokter zijn hand op mijn hoofd , we bekijken elkaar en hij zegt. Dit wordt een dokter. Is dat blijven plakken in mijn hoofd?

Na de lagere school moest ik naar het college, het zou een Franstalig college worden want in die tijd moest ge Frans kunnen spreken om het ver te brengen. Het werd een verafgelegen college, nabij Binche, Le Petit Seminaire de Bonne-Esperance, met alleen internen en ik alleen als Vlaming. Het was een neef die mij ernaartoe bracht met de trein een paar uur onderweg , tussen de slapende arbeiders die naar de koolmijnen trokken. Mijn neef was er priester en leraar Nederlands . Het was een heel moeilijk begin, ik kende geen woord frans en stond de eerste weken alleen en droefgeestig op het speelplein zodat mijn neef dacht: als dit blijft duren moet hij hier weg , hij kwijnt hier weg.

Gelukkig kan zoiets niet meer tegenwoordig, ge moet school gaan in de taal die u thuis spreekt. Na een paar weken kreeg ik een paar vriendjes rond mij en beterde het stilaan. Toch had dat invloed op mijn studies. Ik volgde eerst een voorbereidend jaar om frans te leren en kwam in de Latijnse voordat ik voldoende Frans kende. Het jaar nadien ook nog Grieks, Ik heb nooit de basis van die talen goed gekend en had telkens pas voldoende cijfers om mee te kunnen .Gelukkig waren mijn andere cijfers heel goed.

Tijdens mijn verdere studies Latijn Grieks in het college werd er niet meer gesproken over verdere studies tot het laatste jaar, dan begon men er over te praten. Ik had er nog niet over nagedacht en toch zei ik . “ ik word dokter “. Het was een goed jaar, er waren een zestal priester roepingen wat normaal was voor het college, twee gingen voor dokter, een drietal voor ingenieur en nog wat andere universitaire richtingen. In die tijd waren er uitsluitend internen en de leraars waren allemaal priesters behalve die voor lichamelijke opvoeding. Nu zijn er ook heel veel meisjes, de overgrote meerderheid zijn externen en er is geen enkele priester meer die les geeft. Ik ging naar Leuven Frans waar ik telkens in eerste zit ben geslaagd. Het was toen zo : Vader zei, ge krijgt een kans als ge niet slaagt staat de molen hier klaar. Het was toen niet van ik ga het eens proberen en doe rustig verder, een half jaar hier een half jaar daar en na vele jaren komen we er toch. Elk jaar drie maanden verlof om op krachten te komen , mijn grootste bezigheid was toen vissen, hele dagen aan het water, dat was een heerlijke tijd.

Huisarts worden dat is voor volgende keer.