DUIVENDAGBOEK OKTOBER 2014

Ik was efkens buiten strijd . Ik was onder het mes ! De lang uitgestelde ingreep in mijn buikwand werd nu ineens dringend . Ik was eigenlijk al blij dat ik het einde van het duivenseizoen gehaald heb . Maar nu werd de pijn en het ongemak steeds erger en op de morgen van 16 oktober om 7 uur moest ik mij aanmelden in het Fabiola Ziekenhuis te Blankenberge . En nuchter ….en dat was al het eerste minpunt want als ik ’s morgens mijn koffie niet heb ben ik geen mens ….

En ik geef het toe , ik ging er naartoe met een heel klein hartje . De verhalen die ik voordien allemaal gehoord had waren niet van die aard om mij gerust te stellen . Bovendien was het de eerste keer in mijn leven dat ik in een ziekenhuis belandde . Mijn huisarts had mij gerust gesteld ( ??? ) met de boodschap dat dokter De Vos , waarvan foto hierbij , een heel goed chirurg is en een fijne technieker . En hij voegde er ook nog aan toe dat hij nooit zijn kalmte verloor als het mis ging ( ?? ) Het kon dus wel degelijk mis gaan !! En dus zonder koffie maar met veel stress werd ik naar kamer 285 gebracht om mij klaar te maken voor de operatie . En dan begint het ….Uw waardigheid word je ontnomen . Je moet je helemaal ontkleden en je krijgt zo’n belachelijk schortje aan dat aan de achterzijde helemaal open is …en dan wordt je onderbuik geschoren ; Je

voelt je weerloos !! Gelukkig had ik niet veel tijd om te piekeren want na een halfuur kwam men mij al halen voor een ritje , liggend op het bed , naar het operatiekwartier . En daar gaat alles heel vlug . Je wordt vriendelijk uitgenodigd om op een heel smal tafeltje te gaan liggen en men begint allerlei apparatuur aan je lichaam aan te sluiten . Ondertussen stelt men steeds weer dezelfde vragen ; “ Ben je allergisch ? Was je al eens verdoofd ? Heb je platen of spillen in uw lichaam zitten ? Piercings ? “ Ik werd er echt wel een beetje kregelig van , maar veel tegen spreken was er niet bij ! En toen kwam er opeens een mannetje in het groen achter mij staan en die zei , alsof er helemaal niets aan de hand was ….” We gaan een dutje doen “ En nog geen 10 seconden later , terwijl ik mij afvroeg waar Dr. De Vos bleef , want ik wilde hem nog eens tonen , voor de zekerheid , waar hij moest snijden …., ging het licht uit . FLOEP !! En dan weet je van niets meer ! Je hebt ook geen enkele inspraak meer in het gebeuren . Achteraf heb ik vernomen wat ze gefikst hebben . Ik had dus een kleine navelbreuk en een diepliggende hernia in de onmiddellijke buurt daar van , schuin er boven , aan mijn rechterkant . Die breuken moesten hersteld worden door middel van het inbrengen van een netje in de buikwand . Dokter De Vos had het lumineuze idee om beide breuken ineens te overlappen met

één netje van ongeveer 15 op 15 cm . Dat ding zou vast geniet worden met een soort nietje dat met de tijd verteert in de buik . Terwijl ze bezig waren hebben ze gezien dat de breuken wel wat groter geworden waren en dat er wat meer werk aan zou zijn ….Daartoe hebben ze 8 gaatjes moeten maken in mijn buik om te kunnen werken en dat is

een record !! En zoals de boer zijn land ploegt , voor per voor ; Zoals de stukadoor een barst herstelt in de bepleistering door het inwerken van

een stuk draad , zo ploegden zij in mijn buik . Het moet er ongeveer uit gezien hebben als een slagveld van de groote oorlog !!

Meer dan 3 uren zijn verstreken …Ik open de ogen . In een mist zie ik enkele groene schimmen floreren . Ik denk eventjes : “ Ben ik nu al “ gepakt “ of niet ? En dan voel ik de vlammende pijn in mijn buik . GODVERDOMME !! Ja dus , ik ben al gepakt ! En tevens doorstroomt mij een geluksgevoel ….Oef !! Ik heb het overleefd , ondanks al die verschrikkelijke verhalen van medische fouten en blijvende narcose en wat weet ik nog allemaal meer …

Ik kreun . Een van die groene schimmen komt dichter bij en vraagt of ik pijn heb . “ Nee “ zeg ik “ alleen als ik lach … “ Ze

snapt de grap niet en roept er een collega bij om mij wat hoger te leggen omdat ik anders last ga krijgen met mijn longen , zegt ze . Dat was niet zo evident want ik weeg 110 kg en medewerking van mijn kant was er niet bij….Opnieuw wordt mij gevraagd of ik pijn heb en om dat te situeren op een schaal van 1 tot 10 . “ 11 “ zeg ik , en ik meende het , want het was verschrikkelijk ! Dat werd niet in dank aanvaard want ik zag en hoorde dat ze over mij roddelden en tegen nieuw aangekomen groene schimmen , die nu stilaan een gezicht kregen , zeiden ze van …” Den dien daar , dat is geen gewone … “ Ik kan het mij verbeeld hebben maar volgens mij wees een exemplaar naar haar voorhoofd .

Enfin …en toen maakte ik de omgekeerde rit naar 285 ; En daar lig je dan . Hulpeloos , doorkerfd , half verdoofd , weerloos als een vers geschoren schaap . Ik kon niets ! Alleen stil liggen en ondergaan ; 24 uur heb ik daar zo gelegen met in de namiddag een klein slokje water en ’s avonds een ( mager ) yoghurtje ; En dat was het . Voor de rest …alleen ik en de pijn … de pijn en ik …Een lieftallige verpleegster kwam mij troosten en gerust stellen en een vers flesje paracetamol boven mijn hoofd hangen . Tegen de pijn , zei ze . In de namiddag van DAG 1 kwam ook nog dokter De Vos langs met de spijtige mededeling dat ik beter een dagje langer zou

blijven . “ Ik heb er veel werk aan gehad “ zei hij en omdat je zoveel pijn hebt is het beter zo .

“ ja , ja “ zei ik “ ’t is al goed jong …” want veel goesting om tegen te pruttelen had ik toch niet . Rond 14 uur van DAG 1 kwam mijn engelbewaarder langs . Mijn Tineke . Je kan je niet voorstellen hoeveel deugd het doet een vertrouwd gezicht te zien aan je ziekenhuisbed .

Het eerste wat ik vroeg was hoe het met de kleine zwarte duivel was ? De kleine zwarte duivel naast haar op de foto . Ik zat er een beetje mee in want schippertjes durven nogal onhandelbaar zijn als de baas van huis is . Maar dat viel heel goed mee en “ Milord “ gedroeg zich meer dan voorbeeldig , alsof hij wist wat er te gebeuren stond ! Mijn Tine had ook een vers “ Duifke Lacht “ mee . ’ s Avonds heb ik geprobeerd om het te lezen . Het ging niet ! Ik las drie maal dezelfde zin

en nog begreep ik ze niet . En toen kwam de nacht . Een nacht tussen waken en dromen ….

In de morgen van DAG 2 kwam er een verpleegster mijn kamer binnen gehuppeld . Aflossing van de wacht ! Kathleen , een zwarte krullenbol , 46 jaar . Zoals die Kathleen moesten er meer zijn . Boordevol energie en haar goed humeur werkt aanstekelijk op de patiënten . Ik lag op een kamer van twee en de aandacht werd verdeeld tussen die twee bedden . Mijn kamergenoot was daar al een tijdje en had zichzelf al onderhanden genomen en Kathleen zou samen met haar collega , een jongeman van 26 , dat andere varkentje wel wassen . Ze hebben mij met veel moeite uit dat belachelijke operatieschortje geholpen en net toen ze mij gingen recht trekken om mij wat te verfrissen, ging de bel . Er waren in andere kamers handen nodig om mensen in en uit hun bed te helpen . Personeelsgebrek en besparingen , weet je wel !! En daar lag ik op het bed . In mijn blootje ! Hulpeloos als een klein kind . Toen Kathleen terug de kamer kwam binnen gestormd , bekeek ze mij , met één hand half voor haar ogen , en smeet toen een handdoek op mij . “ Het is omdat ik bang ben dat uwe vogel zou kunnen weg vliegen …. “ schaterde ze . Ik kon eigenlijk wel mee lachen en eigenlijk verlies je zo’n beetje uw aangeboren schaamte . De avond voordien heb je voor het eerst in 67 jaar in een fles geplast , liggend op uw bed en zeer zeker niet in uw gewone doen ….

Ze hebben mij toen recht getrokken en ik duizelde alsof ik 10 duvels soldaat had gemaakt ; Ook dat ging over en toen kwam mijn strijdlust terug en in overleg met mijn twee verzorgers werd een bassin water op mijn tafeltje gezet en zittend op de rand van mijn bed heb ik mijn eigen gewassen en het deed godverdomme deugd !! En dan hebben wij ons met ons drieën samen aan gekleed, al grollend en lachend , waarna ik uitgeteld , alsof ik een marathon gelopen had , languit op mijn bed viel . En even later, na wat gerust te hebben, gaat het weer bergopwaarts. Voetje voor voetje . Er zijn verpleegsters , van soorten . Sommigen maken snel sociaal contact , zijn liefdevol en behulpzaam . Een minderheid is anders ….ze laten je duidelijk voelen dat je een lastpost bent ….je ziet en voelt dat ze de job met tegenzin doen en je kan het goed zien aan hun lang gezicht ! Tot hen zeg ik : “ Ga weg ! Doe a.u.b. iets anders in plaats van de sfeer te verzieken ! “ Die avond van DAG 2 zaten er zo een paar tussen in de ploeg . Een paar rotte appels . Ze houden de anderen op . Staan te kakelen in de gang en vergeten dat er mensen op hen wachten …..Gelukkig had ik op dat moment niet zoveel zorgen meer nodig . ( maar er waren wel andere …. ) Mijn kamergenoot hield het niet meer uit en belde ….WAAR DIE BELOOFDE HULP WEL BLEEF ???? En toen kwam er zo’n rotte appel zeggen dat ze op weg was naar ons ( we lagen immers op het einde van een lange gang en dan heb je 2 x pech ) en dat we wat geduld moesten hebben want het was heel erg druk ( ? ) en

dat ze wel ging komen ….We hebben haar niet meer terug gezien . Ze was gewoon de avond aan het zoeken , lonkend naar het weekend , wachtend op het eindsignaal . Och ja ! dat heb je overal hé , maar in een gang met kamers en patiënten is dat eigenlijk nog wel iets anders …..Mijn bed was te klein en ik lag er met mijn voeten uit . Erg was dat niet en speelse verpleegsters trokken in het voorbij gaan aan mijn grote teen . Vonden ze leuk ! En ik eigenlijk ook . Na een redelijke nacht met een paar uur slaap kon ik de ochtend van DAG 3 zelf mijn toilet maken . Daar werd ik zowaar vrolijk van en van het feit dat ik om 14 uur naar huis mocht , nog meer ! Het is ongelooflijk wat een boost dat geeft op uw herstel .

En ik kon al enkele stappen zetten . Het voelde als Armstrong op de maan en ik werd overmoedig en zou een wandelingetje maken in de gang . En het ging en ik werd nog vrolijker en ik vroeg aan de verpleegsters wie er met mij wilde dansen , uitnodigend , met de armen open ….En een jong ding , een zekere Jolien , ging op de uitnodiging in en we dansten ….Het stelde weinig voor maar het was heel leuk .

“ Laten we eens twisten “ zei ze schalks “ zoals in de sixties “

“ Ach meid “ zei ik “ ik heb dat zo goed gekund …in 1965 was ik 18…..Ik zou het wel doen maar vandaag ben ik niet in de

stemming …” En ik dacht in mijn eigen dat het nog wel eventjes zou duren !

En dan mag je naar huis .Een overweldigend gevoel ! Naar huis , naar het hondje , de duiven , de wilgentronken met hun wuivende takken in de wind . Je lijkt een eeuw weg geweest te zijn en toch was het maar 3 dagen . Het voelt als het bekijken van een film waarin je zelf de hoofdrol speelt . Nu nog minstens een maand rustig aan doen . Ik beweeg mij wat houterig , als een oud mannetje , maar het gaat elke dag iets beter en straks ben ik er weer helemaal als de duiven gekoppeld gaan worden . Dan kan ik het roer weer overnemen van mijn Tine .

En ik heb er moed op . Hopelijk neemt de lezer mij niet kwalijk dat het eens niet over duiven gaat want die zijn echt wel eventjes op het achterplan . Ik wilde met dit sfeerbeeld eens aantonen hoe broos , hoe kwetsbaar we wel zijn !

Hoe waardevol het is om elke dag gezond en wel met onze hobby bezig te KUNNEN zijn .

Ik ga sluiten met een foto van mijn laatste aanwinst . Gekocht op internet door een vriend ( Hendrik Van Kerkhove ) in opdracht , terwijl ik buiten strijd lag in kamer 285 . Bedankt zulle , goede vriend !!

En zondagnamiddag ga ik Smarty gaan halen bij Alex en Corry . Ik stel jullie de vraag of ik een “ echten “ ben ?

IK DENK HET WEL !!

De groeten en tot nog eens .

Roger Casier