Ik heb vandaag met Alan wormen in de tuin gevangen. Om mama beet te nemen, hebben we deze wormen in een potje in de koelkast gezet. Wanneer mama aan het avondeten

begon, ontdekte ze de wormen. Ze begint te gillen. Alan en ik gingen bijna dood van het lachen. Ook papa moest heel hard lachen

met onze grap. Mama was een beetje boos, maar na het avondeten kon ze er toch ook

heel erg hard mee lachen.

DAGBOEK VAN

PERDON

ALAN

Blijdschap

Ik kwam terug van het speelplein met de fiets. Toen ik mijn straat indraaide, zag ik

overal ambulances staan. Ze stonden voor mijn huis. Ik wist niet wat er aan de hand

was. Ik was bang. Is er iets met mama, papa of Alan? Ik wou terugdraaien met mijn fiets naar het speelplein. ‘Ik MOET dapper zijn’,

zei ik tegen mezelf en kijken wat er is gebeurd. Ik gooi mijn fiets tegen de grond en loop naar binnen. Daar is mama. Oef, alles is

goed met haar. En ook papa zie ik staan. Maar waar is Alan? Ik sta in de gang, mama

roept naar mij dat ik weg moet gaan en plaats moet maken voor de mensen van de ambulance. Papa roept ook dat ik in de weg sta. De mensen van de ambulance moeten

met de brancard door. Ik snap het niet.

Waarom moet ik weg? Ik vraag wat er aan de hand is, maar ik krijg geen antwoord.

Waarom negeert iedereen mij? Mama roept deze keer boos: ‘Ga naar je kamer’. ‘Doe nou wat mama vraagt’, zegt papa. Ik wil de trap

op stappen, maar vanop de trap zie ik Alan in de keuken liggen. Hij ziet bleek. Hij lijkt wel op een worm, die we altijd samen in de tuin

opgraven. Ik loop de trap af naar Alan. Wat is er gebeurd, ik moet het hem vragen. Nog

voor ik bij Alan ben, word ik tegengehouden door één van de mannen die ik niet ken. Hij zegt dat ik nu niet naar mijn broertje mag en dat ik beter naar mijn ouders kan luisteren.

Ik moet even aan de kant gaan, zodat zij hun werk kunnen doen. Dat is zo oneerlijk! Is er iemand in dit huis die mij kan vertellen wat

er aan de hand is? Mama roept opnieuw dat ik naar mijn kamer moet gaan. Ik wil niet

naar mijn kamer. Ik wil weten waarom Alan er uitziet als een worm. Er zijn meer mensen in dit huis dan normaal, maar niemand heeft

tijd voor mij. Niemand kan op mijn vragen antwoorden. IK WIL WETEN WAT ER AAN DE

HAND IS! Mama en papa hebben geen tijd voor mij, ze zijn aan het praten met mensen

die ik niet ken. Ze zien er anders uit. De vreemde mannen halen allemaal koffers uit

de ambulance. Mijn ouders zien er verdrietig uit. Mama en papa zijn aan het bellen met oma en opa. Oma en opa moeten naar hier komen, hoor ik ze zeggen. Mama komt naar mij. Eindelijk ga ik antwoorden krijgen. Maar

nee, ze zegt dat ik naar mijn kamer moet gaan en dat oma er over dertig minuten is.

Mama weent. Ik ben bang. Ik loop naar buiten. Ik verstop mij achter de heg. Ik moet wenen. Wat is er met Alan aan de hand en

waarom hebben mama en papa geen tijd voor mij? Ik hoor oma roepen. Gaat er mij

eindelijk iemand zeggen wat er aan de hand is, dacht ik. Ik moet voorzichtig uit de heg

komen, zodat ze mijn geheime verstopplaats niet te weten komen. Oma staat alleen in het

huis. Er is niemand meer. Hoe lang ben ik weg geweest? Oma vertelt mij dat mama en

papa mee zijn met Alan. Alan is naar het ziekenhuis, want hij voelde zich niet goed. Ik

vraag wanneer mama en papa terug naar huis komen. Oma weet het niet. Ik wil mama en papa zien. Ik wil met hen mee naar Alan. Waarom mag ik niet mee? Ik ben boos op mama en papa. Ze behandelen mij als een

klein kind. Waarom moet oma op mij komen babysitten? Zij hadden toch ook kunnen

vertellen dat Alan zich niet goed voelde en

naar het ziekenhuis moest. Dan had ik samen met hen naar het ziekenhuis kunnen gaan.

Twee dagen hebben mijn ouders mij alleen gelaten met oma. Ik heb papa, maar drie minuten gezien. Hij kwam iets halen. Na

twee dagen hadden ze eindelijk tijd voor mij. Nu weet ik wat er gebeurd is met Alan. Ik ben boos. Waarom mocht ik niet met hen mee? Waarom moest oma op mij komen

babysitten. Ik wil naar Alan, maar ik mag nog niet. Ik moet nog een paar dagen wachten. Alan is geopereerd en hij moet rusten. Hij gaat nog even in het ziekenhuis moeten

blijven. Ik verveel mij.

BOOS

Alan is eindelijk thuis. Hij ziet er niet meer uit als een worm. Ik wil samen met hem

voetballen, maar ik mag niet van mama. Ik mag niets en Alan mag alles. Als Alan een boterham vraagt, dan krijgt die ook een

boterham. Alan krijgt alles, dat is oneerlijk. Mama zegt dat ik haar op de zenuwen werk. Ik moet iets gaan doen volgens haar. Ik wil iets doen met Alan, maar ik mag niet. Alan moet rusten. Saai. Ik vraag aan Alan of hij

mee wormen wil vangen. Hij zegt dat hij niet mag van mama. Ik probeer hem te

overtuigen, maar hij roept boos ‘nee, ik mag niet’. Mama had dit gehoord. Ik heb een

preek gekregen. Ik moet Alan laten rusten en

ik mag zeker geen ruzie maken met hem. Dat is niet goed voor zijn toestand zegt mama

steeds. Ik weet niet wat mama daar precies mee bedoelt. Ik denk dat het iets te maken

heeft met zijn hart. Ik wou dat Alan nooit iets aan zijn hart had gekregen. Dan zou ik wel

met Alan mogen spelen. Of misschien had ik beter iets aan mijn hart gekregen, dan kreeg boterhammen wanneer ik wou van mama.

Dan zorgde mama voor mij en werd zij boos op Alan. Dan zou mama mijn lievelingseten maken. Dan zou ik mogen beslissen wat we bekijken op de tv. Dan zou ik eindelijk eens wat aandacht krijgen in plaats van steeds

ruzie met mama te hebben.

Verveling

Mijn papa is mijn beste maatje. Vandaag heb ik samen met hem naar de duizendste

aflevering gekeken van “Hier bij ons”. De aflevering duurde dubbel zo lang. Daarna

was er ook nog een verjaardagsshow in een televisiestudio. Papa legde zijn armen om mij

heen, dat was zo’n leuk gevoel. Het is lang geleden dat hij dat nog gedaan heeft. Tijdens

de verjaardagsshow werd mijn favoriete actrice, Billie King, geïnterviewd. Ik snapte

niet wat ze tijdens het interview zegde. Ik gaf papa een por in zijn ribben. Papa vertelde dat Billie gezegd had dat mensen dieper

moeten nadenken. Wat betekent dat, vroeg ik mij af. Moet ik ook dieper nadenken?

Mama zegt altijd dat ik verstandig moet zijn.

Moest ik meer verstandig zijn, zou mama dan nog zo vaak boos zijn? Is het mijn schuld dat

mama elke dag boos is? Zou mama niet meer boos zijn moest ik dieper nadenken en dus

meer verstandig zijn? Ik weet het niet. Ik wil het ook niet aan papa vragen, ik lig net zo

goed in zijn armen.

Verwarring

Papa riep Alan en mij aan tafel. Hij klonk serieus. Mama was er niet bij. Hij vertelde

ons dat hij een nieuwe vriendin had, Cruz en dat hij wegging uit ons huis. We mogen elk

weekend bij hen komen logeren. Hij liet een foto zien van Cruz. Ik haatte Cruz. Ze ziet er

dom uit. Ze ziet er uit alsof ze veertien jaar is. Waarom gaat papa weg? Is het mijn schuld dat papa weggaat omdat mama door mij

elke dag boos is? Waar is mama nu? Waar is mama naartoe? Ik wil niet dat papa ziet dat

ik verdrietig ben. Ik ben boos van tafel weggelopen. Ik heb me verstopt achter de

heg voor de rest van de namiddag.

We zitten te eten in de keuken. Mama zegt dat papa mij maar om de twee weken een

weekend komt halen omdat ik onhandelbaar ben. Ik snap niet waarom hij mij

onhandelbaar vindt. Ik zeg wel eens dat Cruz dom is en ik vraag wel eens hoe oud ze ook weer is. Maar ik ben niet onhandelbaar. Als papa hier bij ons was gebleven dan was er

geen probleem geweest. Waarom heeft papa ook al weer beslist om weg te gaan? Ik snap

het niet. Mijn papa was mijn beste maatje. Ik heb het gevoel dat ik niet hoor bij mama en Alan. Ik werk mama steeds op de zenuwen.

Alan werkt mama niet op de zenuwen. Mama vindt Alan leuker. Hij doet nooit iets verkeerd en alles wat hij vraagt, krijgt hij of

Verdrietig

Onhandelbaar

mag hij doen. Vroeger speelde ik samen met Alan, maar sinds zijn operatie hebben we

niet meer samengespeeld. Hij wou niet meer spelen met mij en werd steeds boos als ik het vroeg. Wanneer Alan boos werd, werd mama

boos op mij. Ik vraag niet meer aan Alan of hij met mij wil spelen. Zo kan niemand nog

boos worden op mij.

Vandaag kwam Jazz spelen bij Alan. Hij is de zoon van mijn favoriete actrice, Billie King. Ik hoor dat Alan achter mijn rug vroeg of Jazz

wil zwemmen of voerballen. Ik snap het niet. Alan wil nooit met mij spelen. En nu vraagt hij niet eens aan mij of ik wil mee spelen.

Mama vraagt wel of ik niet mee wil spelen met de jongens. Maar ik zeg nee. Alan wil

duidelijk toch niet met mij spelen. Als ik Jazz over het gras zag glijden, precies alsof het

een zwembad was, moest ik lachen. Ik moest terug denken aan vroeger. Aan hoe Alan en ik over het gras gleden. Ik mis vroeger. Toen

ik nog gewoon met Alan kon spelen. Toen mama niet elke dag boos was. Toen papa

nog gewoon thuis was.

Jaloers

Merkwaardig is hetzelfde als de moeite waard. De moeite waard is hetzelfde als

belangrijk.

Dit is wat Billie tegen mij zei nadat ze gezegd had dat ik een merkwaardig meisje ben. Ik heb deze twee zinnen onthouden. Ik moest

ze echt in mijn schriftje opschrijven. Dit is de eerste keer in lange tijd dat ik nog eens een compliment krijg. Daar ben ik blij om. Ik had

bijna een tweede compliment gekregen vandaag voor de witte martini’s. Maar dat heeft mijn broer weer voor mij verpest. Ik

moest drie witte martini’s maken. Ik moest dit goed doen zodat ik van iedereen applaus kreeg voor mijn kunsten. Alan besloot hier anders over. Ik zag wel dat hij het moeilijk

had en dat het beademingsapparaat nog niet werkte, maar ik kon daar geen aandacht voor hebben. Ik moest mijn taak zo goed mogelijk

doen, zodat ik eens aandacht kreeg. Alan heeft vandaag al aandacht genoeg gekregen.

Alan krijgt altijd aandacht genoeg. Nu was het mijn beurt. Ik heb geen applaus gekregen

voor mijn harde werk, dat is de schuld van Jazz die zo nodig moest zeggen dat er iets

was met Alan. Vanaf dat moment had iedereen alleen nog maar aandacht voor

Alan. Ik was echt zo kwaad. Voor één keer zou ik eens aandacht krijgen en dan nog

moet Alan gaan lopen met mijn aandacht. Ik had een plan om de aandacht terug op mij te

richten. Ik zou de krieken door de witte keuken gooien. Ik was het echt van plan. Ik

had de stoelen al op zijn plaats gezet. Ik had de pan vastgenomen, maar Jazz keek met

Merkwaardig

een afkeurende blik. Hierdoor begon ik na te denken. Als ik het doe, krijg is sowieso

aandacht van mama. Dat is dus goed. Maar ze zal weer boos worden op mij en mij

wegsturen en dan kan ik Billie en Malika niet meer zien. Terwijl ik aan het nadenken was, hoor ik dat Alan terug bij bewustzijn komt. Ik weet niet of ik die krieken nu door de keuken moet gooien of niet. Iets in mij zegt dat het beter is om het niet te doen. Ik zet de stoel

vlug op zijn plaats en ik vlucht naar mijn vertrouwde plek achter de heg. Ik snap niet wat er aan de hand is. Waarom heb ik die krieken niet gegooid? Normaal zou ik die

krieken gegooid hebben. Het is niet eerlijk dat Alan weer met mijn aandacht is gaan lopen. Ik zou normaal gezien een tweede

compliment krijgen vandaag. Door Alan is dit niet gebeurd. Ik heb het gevoel dat ik

verander in een ander, leuker meisje sinds Billie bij ons is. Eindelijk iemand die mij aandacht geeft, iemand die mij begrijpt.

Deze dag wordt nog raarder. Als ik terug binnen was, spreekt mama mij aan. Als Alan

een aanval heeft, wil mama dat ik in de buurt blijf. Ik dacht altijd dat mama mij niet in de

buurt wilde hebben. Ze heeft op dat moment toch alleen maar aandacht voor Alan.

Wanneer Alan een aanval heeft, loopt ze mij voorbij alsof ik niet besta. De eerste keer dat Alan zo’n aanval kreeg, riep ze op mij dat ik

weg moest gaan. Is er dan toch nog plaats in mama’s hart voor mij? Ik heb ook een knuffel gekregen van mama omdat ik dokter Bibber naar Alan en Jazz wilde brengen. Het is zo’n

fijn gevoel, die knuffel. Het is zo lang geleden dat mama mij geknuffeld heeft. Het is zo lang

geleden dat iemand mij geknuffeld heeft. Ik heb de warmte van knuffels gemist. Ik heb

de aandacht van mama gemist. Ik zou willen dat we nog steeds aan het knuffelen waren.

Ik zou willen dat mama mij wat vaker zou knuffelen.

De tekening hiernaast is voor Cruz. Het spijt mij. Ik wil het anders aanpakken, zodat ik wel een heel weekend bij hen kan zijn. Ik wil net

als vroeger in papa’s armen naar “hier bij ons” kijken. Ik moet stoppen met Cruz dom te noemen en te zeggen dat ze veertien jaar

is.

Ook voor mama moet ik zo’n tekening maken. Ik ga het vanaf nu anders aanpakken,

dieper nadenken. Ik ga proberen om een plek in mama’s hart te veroveren. Ik wil ook meer knuffels veroveren dan die ene knuffel van vandaag, die veel te lang geleden was.

Ik wil er bij horen. Ik wil horen bij Alan, mama, papa en Cruz.

Sorry