VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca, Lara, Marc

Na de dood van Carlijn ging het bergafwaarts met de familie.

Tot overmaat van ramp stierf toen de oude Nel.

Jeffrey verdrinkt in zijn verdriet, en de 3 kinderen moeten zichzelf maar zien te redden…

xx

Dag 1: niet besturen

‘Mama…’ jammerde Marc uitgeput. De vlammen die uit het fornuis sloegen, doofden gelukkig snel. Maar de schrik zat er flink in. Marc trilde op zijn benen.

Met betraande ogen pakte hij wat eten dat nog op het aanrecht stond, en slofte de keuken uit.

Heel vroeg in de ochtend stond Jeffrey ineens in Rebecca’s kamer. Hij had zich aangekleed en keek voor het eerst sinds lange tijd met een oplettende blik om zich heen.

‘Wat is er, papa?’ vroeg Lara.

‘Ik wil mijn excuses aanbieden. Aan jullie alle drie.’ zei Jeffrey zacht.

Marc, Lara en Rebecca keken hun vader vol verwachting aan.

‘Sinds Carlijn er niet meer is, ben ik mezelf niet meer. Ik heb nergens meer zin in. Maar…het spijt me jongens, ik heb jullie in de steek gelaten. Nu Nel ook overleden is, is het mijn taak om voor jullie te zorgen.’

‘O, papa…’ fluisterde Lara ontroerd. ‘Het maakt niet uit, we begrijpen je.’

‘Ik weet dat jullie oud en wijs genoeg zijn om voor jezelf te zorgen. Maar toch, ik blijf jullie vader. En ik heb me onverantwoordelijk gedragen, de laatste maanden. Ik heb me teruggetrokken, mezelf verstopt in mijn verdriet.’ Even zweeg Jeffrey en hij slikte moeizaam.

‘Ik wil vanaf nu proberen mijn leven weer op te pakken.’

De drie kinderen kregen weer hoop. Zou hun leven dan weer wat gelukkiger worden?

De volgende ochtend luisterde Marc aan zijn vaders slaapkamerdeur. Geen geluid.

‘Papa, je moet naar je werk. De auto komt over een kwartier.’ zei hij. Maar zijn vader reageerde niet, en trok het dekbed over zijn hoofd heen.

‘Okee, dan niet. Ik dacht dat je je aan je belofte zou houden.’ mompelde Marc en hij sloeg de deur achter zich dicht.

Meteen voelde Jeffrey zich schuldig. Het was zwaar, maar hij moest nu doorzetten. Hij moest sterk zijn, voor zijn kinderen!

En dus hees hij zich in zijn grote clownspak, en vertrok naar zijn werk.

Lara keek hem na door het raam.

Toen balde ze haar vuisten en gromde van woede. Het verscheurde haar van binnen om haar vader zo verdrietig te zien. Het deed pijn. En hoewel hij nu zijn best deed om actiever te zijn, ze wist dat alles maar een masker was.

Hij was kapot.

‘Ik dacht dat papa zich wel aan zijn belofte zou houden. Maar hij blijft weer de hele dag in zijn bed liggen.’ mopperde Marc, die de kamer in kwam.

‘Wat lul jij nou?’ riep Lara uit. ‘Papa is net vertrokken! Hij houdt zich aan zijn belofte, maar het kost hem vreselijk veel moeite. Hoe durf je zo met hem te spotten, die arme man moet vandaag weer de vrolijke clown spelen, en jij, jij…!’

Ineens kon Lara zich niet meer inhouden, en sloeg haar broertje midden in zijn gezicht.

‘Laar, wat –’ stamelde Marc en hij voelde aan zijn wang. ‘Ik wist niet dat papa toch naar zijn werk gegaan is. Ik dacht dat hij…’

‘Hou toch je kop! Jij was altijd het moederskindje, wat kan jou het schelen hoe het met papa is! Rot toch op, man.’ vloekte Lara met tranen in haar ogen.

Toen rende ze de kamer uit.

Verward keek Marc haar na. Het was een misverstand, hij had hun vader echt niet zien vertrekken.

Hij plofte voor de televisie en startte een spelletje op.

Een game spelen hielp hem altijd om alles om hem heen te vergeten. Dan verdween zelfs de pijn voor heel even.

Huilend stond Lara onder de douche.

Haar tranen vermengden zich met het douchewater en drupten over haar lichaam.

Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, ze had Marc nooit mogen slaan. Maar soms werd alles haar even te veel.

Die avond was het stil in huis, hoewel er een feestelijke gebeurtenis aan kwam: Rebecca was jarig!

Om het toch een beetje leuk te maken, had Rebecca balonnen opgehangen. Mooie blauwe, met regenboogjes erop. En een grote taart, met heel veel kaarsjes!

Haar vader en zusje Lara sliepen, maar Marc kwam Rebecca toejuichen toen ze opgroeide.

Even later zat Marc met een grotere versie van zijn zus aan tafel. Allebei schrokten ze hun taart naar binnen zonder een woord te zeggen.

Rebecca zuchtte. Nu was ze volwassen. Een hele nieuwe fase van haar leven brak aan. Watvoor rampen zouden er dan weer gaan gebeuren?

‘Gefeliciteerd, Rebecca.’ zei Marc zacht, en zijn zus glimlachte zwakjes.

Rebecca ging naar haar kamer, en Marc pakte nog een stuk taart. Ineens kwam Lara de keuken binnen, en schoof ook een stuk taart op een bordje.

Marc keek haar kwaad aan.

‘Zo, wat dacht je? Mijn zus is jarig en ik kom alleen voor de taart?’

‘O, Marc…’ zuchtte Lara verdrietig. ‘Marc, wees nou niet boos. Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je was.’

Treurig kwam ze voor hem staan, maar Marc weigerde haar aan te kijken.

‘Marc, ik had je niet mogen slaan. En dat wat ik zei over papa, meende ik niet.’

‘Sorry.’ zei Lara zacht en ze legde haar hand op zijn schouder.

‘Rot op met je geslijm! Ik wil geen excuses van je! En blijf van me af.’ Kwaad schudde Marc Lara’s hand van zich af.

‘Sorry. Ik meen het echt, Marc.’ stotterde Lara met grote ogen.

‘Ja, ik weet het.’ knikte Marc, en hij beende met grote passen naar boven.

Met geïrriteerde bewegingen trok hij zijn pyjama aan en schopte zijn huiswerk aan de kant.

Toen hij de dekens over zich heen trok, kreeg hij een brok in zijn keel. Alles in deze kamer was hem zo vertrouwd. Het herinnerde hem aan zijn jeugd, aan zijn onbezorgde kindertijd, toen alles nog goed was.

Hij miste zijn moeder.