VW: Happy Family?Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom, Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa, Roy, Patrick

(5.) Sanne, Kevin

Vorige keer moest ik 3 dagen toekijken.

Nina beviel van haar tweeling: Kevin en Sanne.

Patrick groeide op tot volwassene. Ondertussen was het huis één grote chaos en was iedereen ziek en hongerig.

De tweeling werd peuter.

Patrick en Nina spraken af om een einde aan de choas te maken.

Hoewel het midden in de nacht was, besloot Patrick een pizza te bestellen. Iedereen barstte nog steeds van de honger, en niets hielp daar zo goed tegen als een lekkere pizza.

1 dag besturen

Nieuwsgierig kwam de tweeling naar de keuken gekropen, en snel gaf Patrick hen allebei een flesje. ‘Nog even wachten, dan zijn jullie ook groot genoeg voor pizza.’ grapte hij en hij knipoogde naar de kleine Sanne, die terug glimlachte.

‘Man, ik heb nog nooit zo van een pizza genoten!’ grijnsde Nina na de eerste paar happen.‘Anders ik wel.’ mompelde Patrick met zijn mond vol. Hij had zijn eerste stuk al naar binnen gewerkt.

Tevreden pakten ze allebei nog een punt. Kauwend keek Nina naar haar kinderen, die naast elkaar op de keukenvloer zaten. Sanne hield haar flesje in haar kleine handjes geklemd, en staarde met een onschuldige blik omhoog. Nina voelde haar hart warm worden. Wat hield ze van haar kleintjes!

Toen de pizza op was, onderwierpen Nina en Patrick de keuken aan een grondige schoonmaak. Daar was hij hard aan toe!De tweeling hadden ze bij het nieuwe poppenhuis gezet, dan hadden ze daar voorlopig geen last van!

Nina ging nog even naar bed, maar Patrick voelde zich niet moe. Met het zachte gebrabbel van de tweeling op de achtergrond, plofte hij neer in de woonkamer. Nog steeds was de kamer nog niet helemaal af, maar het begon al best gezellig te worden. Tevreden sloeg Patrick de krant open.

Het begin in dit nieuwe huis was niet makkelijk geweest. Maar naarmate de tijd verstreek, voelde iedereen zich er meer thuis. Er werd een nieuwe verdieping op het huis gebouwd, zodat er meer ruimte was. Ook kwam er een klein speeltuintje naast het huis.

De zon scheen en het was een perfecte dag om eens lekker met de tweeling naar de speeltuin te gaan. De oudere tweeling pakte de kleine tweeling en nam ze mee naar buiten.

Liefdevol zette Tessa haar kleine neefje op het wipje. ‘Goed vasthouden, hè?’ zei ze. Kevin begon al te schateren voor de wip zelfs maar bewogen had. Giechelend aaide Tessa hem over zijn bol en hielp hem de lama in beweging te krijgen.

Tessa en Nina gingen op het bankje zitten en keken glimlachend naar de kleintjes. Kevin had de tijd van zijn leven op de wip, zijn geschater was door de hele omgeving te horen.

Sanne had eventjes met het zand gespeeld, maar dat verveelde al snel. Jaloers keek ze naar haar broertje, die zo’n pret had op de wip. Dat wilde zij ook! Ze kroop naar Kevin toe en begon toen zachtjes te jammeren.

Haar moeder en tante merkten het niet. Die waren veel te druk in gesprek, over kleren en boeken en films, en allerlei dingen waar Sanne niets van snapte.

Pas toen ze een keel opzette, keken de twee vrouwen op.

Nina begreep meteen wat er aan de hand was.‘Okee, okee.’ zei ze sussend, en met enige moeite haalde ze Kevin van de wip af. Het leek wel of hij er met secondelijm aan vast zat. ‘Néé! Kevin spele!’ krijste hij, en zijn handjes graaiden tevergeefs naar de handvatten van het wipje.

‘Zo, jij eraf…’ zei Nina en ze zette hem op het zand neer. ‘En jij erop!’ Voorzichtig zette ze Sanne op het wipje. Meteen verdwenen de tranen uit Sanne’s ogen en enthousiast strekte ze haar armpjes uit.

‘Nou mag San pele!’ kraaide ze triomfantelijk.‘Ja, inderdaad.’ grinnikte Nina en ze gaf het wipje een duwtje.

En zo werd het een fijne ochtend in het nieuwe speeltuintje. Verkeer raasde onophoudelijk voorbij op de snelweg, en vanuit de omringende gebouwen klonk herrie. Maar de familie was er zo onderhand wel aan gewend geraakt – bijna, dan.

Na een tijdje begon Kevin moe te worden. Ook Sanne had geen zin meer om op het wipje te spelen, en probeerde er nu zelf af te komen. Dat lukte uiteindelijk voor een deel, ze gleed weg en met grote ogen probeerde ze zich nog aan het wipje vast te grijpen.

Te laat – met een doffe plof viel ze achterover, met haar kont op het zand. ‘Ohw!’ piepte ze en haar beide handjes vlogen de lucht in.

Na deze mislukking kroop ze kwaad mompelend overeind.Tessa, die alles vanaf het bankje had gadegeslagen, moest moeite doen haar lach in te houden.

‘San kan ’t best zelluf!’ hoorde ze het meisje tevreden mompelen.

‘Wat knap van jou, zeg!’ lachte Tessa, en meteen kwam Sanne naar haar toe gewaggeld. Ze had het lopen nog niet helemaal onder de knie, en de laatste stapjes legde ze meer vallend dan lopend af. Snel ving Tessa haar op.

Ondertussen speelde Nina met haar zoontje. Ze probeerde hem zijn eerste stapjes te leren, maar hij was een moeilijke leerling. Ach, Nina vond het niet zo erg. Ze kon gewoon niet streng voor hem zijn; zo’n schatje!

Een politiewagen reed met tetterende sirenes voorbij, gevolgd door een ambulance met al even veel lawaai. Met piepende banden reden ze de straat uit. Aan de overkant hing iemand uit het raam van zijn kantoor, en schreeuwde kwaad iets naar iemand beneden op straat.De oude Tom keek nerveus naar buiten. Het stadsleven viel hem tegen.

Hij maakte zich zorgen. Vaak verlangde hij terug naar het oude huis. Ja, hij, die juist met het idee gekomen was om hierheen te verhuizen!Maar de laatste tijd was hij gaan nadenken. Vroeger was iedereen gelukkig, en waren ze een hechte familie geweest. Hier was dat allemaal een beetje uit elkaar gevallen.

Het was ieder voor zich, individueel, het ging alleen nog maar om carrière maken. Ja, Tom gaf het toe, ook hij had zich op zijn baan gestort, de laatste tijd. Hij had nauwelijks tijd gemaakt voor zijn kleinkinderen, op wie hij zo dol was. Daar had hij spijt van.

Hij was ook over iets anders gaan nadenken: zijn droom. Altijd al had hij een eigen boekwinkeltje willen hebben. Niets groots, gewoon, iets simpels, iets gezelligs. Ineens was het alsof de hemel voor hem openbrak. Waarom zou hij zijn droom niet achterna gaan? Snel begon hij op internet te zoeken naar winkeltjes.

Het werd donker, maar Tom bleef doorspeuren. Hij had nooit geweten dat er zóveel aanbod was op internet! Urenlang bleef hij zoeken. En steeds kwam hij terug bij één zelfde kavel. Telkens klikte hij het weer weg. En toch kwam hij er steeds weer bij uit. Maar…ach, nee… dat kon hij toch niet maken…of… wel?

Snel printte hij de advertentie uit en liep ermee naar beneden. Hier móést hij over praten. Hij riep zijn stiefdochters en zoon bij zich in de woonkamer. ‘Er is iets waar ik met jullie over wil praten.’ begon hij. Meteen had hij alle aandacht.‘Ik zat erover te denken om weer te verhuizen.’ flapte hij eruit.

Snel liet hij iedereen de advertentie lezen.‘Ziet er goed uit.’ zei Nina. Het ging om een klein buurtje, 5 huizen rond een pleintje. Bij één van de huizen zat een winkeltje. ‘Erg duur is het ook niet.’

‘Krijgen we dan allemaal ons eigen huis?’ vroeg Patrick verwonderd.‘Dat is het idee, ja.’ knikte Tom. ‘Wauw.’ Iedereen was altijd gewend geweest om met de hele familie onder één dak te wonen. Het was een gek idee om nu ineens zelfstandig te worden.

Tessa voelde zich onrustig worden. Moesten ze nu alwéér weg? Niet dat ze het erg vond – ze haatte dit huis nog steeds. Maar opnieuw verhuizen, zo snel alweer?‘Maar zullen we elkaar dan nog vaak zien?’ vroeg ze. ‘Natuurlijk. Die huizen liggen allemaal rond hetzelfde pleintje.’ zei Tom geruststellend.

‘Nou… ik ben vóór.’ zei Patrick dromerig. Een eigen huis…!

‘Ik ook!’ riep Nina enthousiast. Geweldig, een eigen huis, voor haar met de tweeling!Maar Tessa bleef stil.‘Jij twijfelt nog.’ zei Tom. Tessa knikte zwakjes. ‘Ik weet gewoon niet of…ik ben gewoon bang dat alles zal veranderen.’ stamelde ze.

‘Tess, we zullen elkaar nog iedere dag zien! We kunnen bij elkaar op bezoek gaan, samen eten, zelfs bij elkaar logeren als we dat willen. Het enige verschil is, dat we dan wat meer ons eigen plekje hebben. Een eigen huis, snap je?’ legde Tom uit. Tessa knikte weer.

‘Hee, zus!’ klonk het. Nina trok haar overeind en sloeg haar armen om haar heen. ‘Het komt wel goed! Als je het niet leuk vind in je nieuwe huis, kun je altijd bij mij komen wonen!’Tessa glimlachte onzeker. En na nog een tijdje praten, was ook zij helemaal gerustgesteld. Ze kreeg zelfs zin om te gaan!

Er was één persoon in huis die het nieuws nog niet gehoord had: Roy. Nina ging het hem vertellen.‘Okee, Roy. Ik weet dat dit nogal onverwachts komt, en dat we hier nog maar net wonen… Maar we gaan weer weg.’ zei ze snel, maar duidelijk.

‘Whoo, wát? Gaan we hier weg?’ riep Roy en meteen kwam er een opstandige uitdrukking op zijn gezicht. ‘We wonen hier amper 3 jaar!’‘Dat is zo.’ knikte Nina. ‘Maar we hebben een leuk pleintje gevonden, met 5 huizen eromheen. Ieder van ons zal zijn eigen huis krijgen.’

‘Lekker boeiend! Jullie denken maar dat ik alles pik, hè? Dat jullie me maar mee kunnen slepen van het ene huis naar het andere! Jesus Christ, ik word zo kotsmisselijk van jullie, jullie allemaal!’ ‘Rustig nou, Roy. Je krijgt je eigen huis, dan hoef je nooit meer last van ons te hebben, als je dat wilt.’

‘Godverde-’ toen Roy Nina’s woorden hoorde, stopte hij zijn gevloek.‘Daar zeg je wat.’ zei hij. Toen draaide hij zich om en liep weg.Nina glimlachte. Mooi, zelfs Roy was tevreden. Nu zouden ze zo snel mogelijk verhuizen!

Die nacht sliep Tessa heerlijk. Morgen zouden ze verhuizen. Op de foto’s van de advertentie had het pleintje met de huizen er erg gezellig uit gezien. Veel rustiger, en landelijker dan hier. Het stadsleven was niks voor hen. Dit huis had geen enkel karakter, geen gevoel, het was een kille doos van beton. In haar slaap glimlachte Tessa. Ja, ze zouden allemaal weer gelukkig worden. Ze wist het zeker!