VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca x Xander

(geest), Lara x Ciske (geest), Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa

De vorige update was (hopelijk) de ERGSTE update ooit.

Alles was zo mooi; Lara was gelukkig getrouwd en had een tweeling, Rebecca trouwde eindelijk met haar Xander.

Maar toen sloeg het noodlot toe: zowel Ciske als Xander schrokken zich dood van een geest, en de tweeling werd meegenomen door de kinderbescherming.

1 dag besturen

‘Thuis, thuis!’ riep Tessa stralend vanuit het autostoeltje.

De vrouw achter het stuur negeerde haar. Tessa trok even een droevig gezicht, maar keek toen weer naar buiten.

‘Mama, papa!’ riep ze toen weer blij.

Met een schok kwam het busje tot stilstand.

Tessa wachtte geduldig tot de vrouw haar uit haar stoeltje kwam bevrijden. Ondertussen zong ze heel zachtjes een liedje in zichzelf.

De vrouw duwde Tessa ruw in de armen van haar opa, en reed toen weer de straat uit.

‘Tessa, meisje, meisje!’ riep Jeffrey uit en hij drukte zijn kleindochter tegen zich aan. ‘Daar ben je weer!’

‘Opa!’

‘O, Tessa…’ mompelde Jeffrey en hij verborg zijn gezicht in haar schouder. Ook Tessa dook weg en zo stonden ze even stilletjes bij elkaar.

Hoewel Tessa nog niet begreep wat er allemaal gebeurd was, voelde ze wel het verdriet dat in de lucht hing.

Ze moest haar opa troosten!

‘Laten we nu maar snel naar je zusje gaan.’ zei Jeffrey.

‘Nina!!’ riep Tessa en ze strekte haar armpjes naar haar zusje uit, zodra ze de kinderkamer binnen stapten.

‘Ga jij even lief spelen, Tess?’ vroeg Jeffrey en het meisje gehoorzaamde.

‘Dan ga jij even op het potje, Nina.’ Maar Nina was niet zo braaf als haar zusje, en plaste liever in haar luier dan op het potje.

Nadat Jeffrey Nina’s luier verschoond had, en haar aangekleed had, zette hij haar bij haar zusje neer.

‘Lekker samen spelen, hè meiden? Dan gaat opa even koffie zetten.’

‘Dag opa.’ zei Nina en ze aaide met haar handje over zijn wang.

De oude man glimlachte en keek nog even naar de meisjes voor hij de kamer uit liep.

Het was een mooie lentedag.

De zon scheen door de takken van de bomen, vogels kwetterden in de bomen en er waaide een zacht briesje dat de geur van lentebloemen verspreidde.

Rebecca plukte een narcis en legde hem voorzichtig voor Xanders grafsteen neer. Even keek ze naar de andere graven. Carlijn, Nel, Marc, Ciske…

Ze keek weer naar Xanders graf. Dit had nooit zo mogen gebeuren. Nooit.

Ze ging door met haar leven, maar alles was nu anders.

Nooit zou ze meer dezelfde Becky worden van vroeger. Xander was alles voor haar geweest – eerst mailde ze jaren met hem, toen ontmoetten ze elkaar, toen trouwden ze… En toen werd het avontuur ruw afgebroken.

Rebecca keek veel tv, want dan hoefde ze niet na te denken. Met haar verstand op nul staarde ze naar het beeldscherm, en vergat dan voor even haar verdriet.

Toch had ze ook haar goede momenten.

Ze was dol op de tweeling, en de meisjes ook op haar. Als ze de kamer binnen kwam, riepen ze altijd enthousiast: ‘Tante Becky!’

Rebecca vond het vervelend dat de tweeling haar nu ook al zo noemde, net als Lara. Eigenlijk vond ze het alleen goed als haar vader en Xander haar Becky noemden.

Maar ach, de tweeling was nog maar klein… Ze nam het ze niet kwalijk.

De telefoon rinkelde door het stille huis.

Lara, die met een tijdschrift op de bank zat, zuchtte. Ze had helemaal geen zin om met iemand te praten.

Toch nam ze maar op. En toen ze hoorde wie het was, klaarde haar gezicht op.

‘Tom! Wat leuk dat je belt!’

Hij vroeg of hij langs mocht komen, en na even aarzelen stemde Lara ermee in.

‘Let maar niet op de tuin,’ giechelde Lara ongemakkelijk toen hij even later voor de deur stond.

‘Maakt niet uit, ik begrijp het. Jullie hebben wel andere dingen aan je hoofd.’ En bij die woorden omhelsde hij haar.

‘Hoe is het met de meiden?’ vroeg hij vrolijk. Hij was echt dol op kinderen, hij werkte net als Lara in het onderwijs.

‘We kunnen we even bij ze gaan zitten.’ stelde Lara voor.

‘Tom!’ riep Nina.

Tom lachte. ‘Dat heb jij goed onthouden, zeg!’

‘Het gaat al stukken beter met je, of niet?’ vroeg Tom.

Lara knikte met een glimlach. ‘Ik mis Cis nog elke dag. Maar het leven gaat door. Ik ben er voor de meisjes. En zelf wil ik ook gewoon dóór.’

Ineens schoof ze dichter naar hem toe. Ze zag hoe Tom een beetje onzeker uit zijn ooghoeken naar haar keek.

‘Hee Tom,’ begon ze, en ze zat nu zo dicht bij hem dat hun lichamen elkaar raakten. Ze sloeg haar arm om hem heen. ‘Bedankt voor alles. Dat je er altijd voor me bent, enzo.’

‘Oh, Laar. Dat is toch niks. Dat is vanzelfsprekend. Ik mag je erg graag!’

Ze zwegen en keken naar de spelende meisjes, die hun aanwezigheid niet eens leken op te merken.

Even keek Tom Lara in haar ogen. Toen draaide hij zich naar haar toe.

‘Toen ik net zei dat ik je graag mag… bedoelde ik ook écht dat ik je héél graag mag.’

Lara keek hem met een scheef hoofd aan, en glimlachte.

‘Je bent lief, Tom.’

Tom was de hele dag bij Lara, en ze praatten heel veel.

Maar naast praten gebeurden er ook andere dingen…

Toen ze ‘s avonds de tafel afgeruimd hadden, nam Tom Lara ineens in zijn armen en zoende haar.

Lara schrok een beetje, maar kuste hem toen terug en voelde zich ineens weer gelukkig.

‘Feest!’ riep Jeffrey vanuit de eetkamer.

Het was alweer tijd voor de tweeling om op te groeien.

Net als toen ze van baby naar peuter opgroeiden, mocht Jeffrey de meisjes daar nu bij helpen.

Iedereen was vrolijk en lachte. Ze zongen luidkeels ‘lang zal ze leven’ en klapten in hun handen.

‘Kom op Tess!’ riep Tom.

En even later stond daar een grotere versie van Tessa.

Nog steeds leek ze sprekend op haar moeder. Jeffrey en Lara keken elkaar glimlachend aan.

Tessa was een schat van een meisje, zowel innerlijk als uiterlijk precies haar moeder.

‘En nu jij!’ Jeffrey pakte Nina op en bracht het meisje naar de taart.

‘Waarom ikke niet eerst?’ vroeg ze.

Jeffrey ging er maar even niet op in. En Nina vergat haar jaloezie al snel toen ze de mooie kaarsjes op de taart zag.

‘Hoppa!’ riep Nina met een rare stem, toen ze opgegroeid was. Met een brutale blik keek ze om zich heen.

Toen glimlachte ze. ‘Mag ik taart?’

Iedereen lachte. Die Nina was een pittige tante, ze had een sterke eigen wil. Maar toch was ze een lief kind, en kreeg ze altijd iedereen aan het lachen.

Na de taart was het tijd om naar bed te gaan. Op de plaats van hun wiegjes stonden nu twee grote bedden.

‘Ik wil het bed bij de muur!’ riep Nina en ze rende erheen.

‘Okee, goed.’ zei Tessa snel. ‘Dan neem ik het andere bed!’

Lara kwam ze nog een verhaaltje voorlezen, maar daarna moesten ze meteen gaan slapen. Morgen was tenslotte hun allereerste schooldag!