Visser in de stad het ziekenhuis - Intos...Misleiding natuurlijk, want je bent nog niet thuis of de...
1
„Als gezin bij elkaar kunnen zijn in een moeilijke periode. Dat is goed voor zowel het zieke kind als voor de ouders en broertjes of zusjes. Bovendien houden ouders de zorg voor hun zieke kind beter vol door dichtbij te kunnen zijn. Dat weten we niet alleen uit erva- ring, maar is door onderzoek aan- getoond. Daarbij zijn we continu bezig met vernieuwen, houden we oog voor de wensen van de ouders en spelen we in op de ontwikkelin- gen binnen het ziekenhuis”, vertelt manager Nancy Haanappel. Geschiedenis Door de speerpunten Neonatolo- gie, Kindercardiologie en stamcel- transplantaties bij kinderen van het Willem-Alexander Kinderzie- kenhuis in het LUMC, kwamen steeds meer gezinnen van ver naar Leiden voor de behandeling van hun zieke kind. Zo ontstond de behoefte aan een ’thuis ver van huis’. Na de nodige voorbereidin- gen gingen op 1 oktober 1993 de deuren van het Ronald McDonald Huis aan de Boerhaavelaan 3 en 5 in Leiden open. Het was het vijfde Huis in Nederland. Ruim vijf jaar later kwam ook het pand op num- mer 7 beschikbaar en kon het – na wat aanpassingen - worden toege- voegd. Tegelijkertijd werden ook de algemene ruimtes vergroot en kwamen er extra gastenkamers bij. „De dag van de heropening was mijn eerste werkdag”, herinnert Haanappel zich. Het huis telt negentien gastenka- mers. „Op jaarbasis is de bezetting gemiddeld 70 procent, inclusief pieken en rustige momenten. In principe zijn alle ouders, waarvan hun kind is opgenomen welkom om hier te verblijven. De aanmel- ding verloopt via de kinderafde- ling. Mocht er een wachtlijst zijn, dan bepaalt het ziekenhuis de prioriteit. Bijna op iedere afdeling kan een ouder naast het kind sla- pen. Want een ouder in de buurt, blijft het belangrijkste”, legt Haan- appel uit. Gemiddeld verblijven gasten 14 dagen. Zij betalen daar- voor een eigen bijdrage van 15 euro per kamer per nacht. Het verschil met de werkelijke kosten wordt betaald uit sponsorgelden en gif- ten. Een belangrijk hoogtepunt in de geschiedenis van het Ronald McDonald Huis Leiden was de start in 2002 van het huiskamer- project: de daktuin en de ouderzit- kamers, op de kinderafdeling van het Willem-Alexander Kinderzie- kenhuis. Nieuwe daktuin Een andere sfeer dan de zieken- huisomgeving met een duidelijke verbinding tussen buiten en bin- nen. Een veilige ruimte waar kin- deren hun energie kwijt kunnen, waar gezonde en zieke kinderen samen spelen én waar steeds ge- noeg te ontdekken en beleven valt. Dat waren de belangrijkste voor- waarden voor het ontwerp van de nieuwe daktuin. „Natuurlijk moest het daarnaast praktisch zijn voor iedereen die er werkt. Denk aan het bedieningsgemak van de tv en voldoende opbergruimte.” Als externe stichting binnen de muren van het LUMC kreeg het Ronald McDonald Huis grote vrijheid in de inrichting van de ruimtes die bij de huiskamer horen. „Zowel in de familiekamer, de ouderkamer als de daktuin mochten we de kleuren, vormen en materialen kiezen.” Assistent-manager Margrietta Zwaan was er de afgelopen drie jaar druk mee. „We moesten na- denken over echt alles, tot de deur- knopjes aan toe. Persoonlijk kijk ik terug op een enorme leerzame, maar intensieve periode met een geweldig resultaat. Een kind is hier kind en geen ziek kind. De daktuin was en is een fijne en veilige plek waar het gezin van het zieke kind even samen kan ontspannen in een heftige periode.” Tovenaars Mirato Totaalprojecten en Van Schie Architecten wonnen in het najaar van 2016 de pitch. Intos zorgde voor de uitvoering. „Als tovenaars hebben de maatwerk- bouwers alles tot in de laatste details perfect afgewerkt”, laat Margrietta Zwaan weten. „Het was geweldig om te merken dat veel leveranciers en betrokkenen net een stapje harder liepen of in natu- ra bijdroegen omdat ze het zo’n mooi project vonden.” Gasten organiseerden kleine of grotere acties en ’adopteerden’ een deel van de daktuin. „Hard nodig want ons werk kunnen wij alleen doen dankzij de bijdragen van onze donateurs en sponsors.” Eind juni 2018 ging de deur van de nieuwe daktuin open. De eerste reacties van kinderen, ouders en de vrijwilligers zijn positief. Ook de medewerkers van het ziekenhuis zijn tevreden. Kinderen die voor het eerst op de nieuwe daktuin komen, reageren met „Wauw, dit is gaaf.” En een ouder van een jongen die regelmatig de daktuin bezoekt, vertelde dat haar zoon het span- nender vond om de nieuwe dak- tuin te zien dan om weer bij de arts te zijn. Ontwerp Daan van Schie namens ontwerp- team Mirato en Van Schie Architec- ten: „Wij wilden met andere vor- men vooral de harde rechte lijnen van het ziekenhuis doorbreken. In de eerste brainstormsessie in een café op de Stationsweg in Leiden is het eerste concept in een snelle schets ontstaan. In twee jaar tijd is alles gedraaid, verschoven en ge- spiegeld tijdens het ontwerppro- ces, maar de ’vormentaal’ is tot het einde aan toe overeind gebleven. De rondingen en gelaagdheid scheppen een ’Alice in Wonder- land’-achtige wereld die gebaseerd is op 3 pijlers: speelsheid, gebor- genheid en wijsheid.” De daktuin is helemaal opgebouwd uit ronde, organische vormen wat zorgt voor een vriendelijk karakter. Bovendien is er gewerkt met na- tuurlijke materialen en rustige kleuren. Een prominente plek is gereserveerd voor de Verhalen- boom bij de glijbaan en schommel en de grote blokkenkast. Onder het babyspeeleiland oftewel de snoe- zelplek met grote kussens vertellen de mol, bever eekhoorn, uil en het konijn in de ronde kastjes het verhaal van de daktuin. Vanuit die kastjes lopen sporen in een bijpas- sende kleur naar de diverse speel- en ontdekplekken. Zo staat de uil symbool voor ervaringen opdoen, leren en wijsheid. Op de daktuin spelen zieke en gezonde kinderen samen. De uil wijst de weg naar de gamehoek en het keyboard. Ouders schuiven aan bij de koffietafel waar bijna vanzelf gesprekken ontstaan. De daktuin heeft een aangrenzen- de buitenruimte van 90 vierkante meter met houten banken en een levensgroot schaakspel. Ouderzitkamers Tegelijkertijd met de daktuin werd ook een nieuwe ouderzitkamer gemaakt: bij de kinderafdeling ’Bos en strand’. Een jaar eerder werd al de familiekamer op de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) in gebruik genomen. De ouderzitkamer op de kinder-IC maakt ook deel uit van de huiska- mer. De ouderzitkamers zijn uit- sluitend bestemd voor ouders of verzorgers van kinderen die zijn opgenomen op de genoemde afde- lingen. Vrijwilligers In totaal werken bij Ronald McDo- nald Leiden 170 vrijwilligers inclu- sief het bestuur. Zeventig vrijwilli- gers zijn actief in de Huiskamer (Daktuin en zitkamers), gevestigd in het LUMC. De vrijwilligers zorgen ervoor dat de ruimtes steeds opgeruimd zijn en er gezel- lig uitzien, zij zorgen voor spelma- teriaal op de daktuin en bieden aandacht en een luisterend oor. Margrietta Zwaan: „De avond voordat we de nieuwe daktuin en ouderkamer in gebruik namen, dronken we met elkaar champagne om te toasten op het resultaat.” „Onze vrijwilligers hebben een groot hart en wapperende han- den”, vertelt Jennifer Blogg. Sinds 2009 is zij als assistent-manager verantwoordelijk voor het vrijwilli- gersbeleid en de dagelijkse, prakti- sche gang van zaken in het Huis Leiden. Marie-Anne Scargo en Loekie van Ooij zijn daar beiden vrijwilligers van het eerste uur. Direct na de informatiebijeenkomsten over de opening van het Huis in Leiden meldden zij zich aan. Marie-Anne (73) begon nog voor de officiële start toen de keuken nog niet was ingericht. Zolang haar gezondheid het toelaat blijft ze graag wekelijks drie uur actief om nieuwe gasten te ontvangen, in- en uit te schrijven, rond te leiden en de was en strijk te verzorgen. „Het is dankbaar werk. Ik merk dat ouders blij zijn dat alles geregeld is. Soms hebben we fijne gesprekken.” Loekie (80) maakte persoonlijk nogal wat mee in haar leven. Ook zij vindt het fijn om zich in te zetten voor ouders en kinderen in een moeilijke periode. „Als gasten vertrekken, maken wij de kamers weer gereed voor nieuwe gasten. Vooral strijken doe ik graag. Ik werk samen met een goede vrien- din en ook mijn schoondochter is inmiddels vrijwilliger geworden.” Nancy Haanappel is een tevreden manager. „Het is heel bijzonder om al 25 jaar te draaien als stich- ting zonder winstoogmerk en met een groot team van zeer betrokken vrijwilligers, die vaak al heel lang aan ons verbonden zijn. Daar ben ik best trots op en enorm dankbaar voor!”’ Yuna Kooij vermaakt zich best. PUBLICITEITSFOTO’S Emy de Boer is geboren met het hypoplastisch linkerhartsyndroom. Acht jaar geleden kwam daar een ziekte bij waardoor ze eiwitten verliest. Bij elke opna- me komt ze graag langs op de daktuin. Al 25 jaar biedt het Ronald McDonald Huis Leiden een huiselijke omgeving voor ouders met een kind in het ziekenhuis. En ook in de Ronald McDonald Huiskamer in het LUMC is er reden tot feest. Na nieuwbouw en reorganisatie van de kinderafdelingen is de daktuin verhuisd naar een nieuwe locatie, midden tussen de kinderafdelingen, en totaal vernieuwd. Een feestelijke, officiële opening staat gepland voor 19 september. De nieuwe daktuin. Een thuis in het ziekenhuis May-lisa de Laat Leiden ✱ Vijfentwintig jaar oud en toch gloednieuw. Het Leidse Ro- nald McDonald Huis bestaat een kwart eeuw en de ’huiskamer’ daarvan in het ziekenhuis is de afgelopen tijd compleet ver- nieuwd. De nieuwe ouderzitkamer, daktuin en familiekamer zijn al in gebruik genomen, maar de officiële opening is 19 september. DINSDAG 28 AUGUSTUS 2018 LDN 14 6 Regionaal Leiden en omgeving Ronald McDonald Huis viert zijn 25e verjaardag LDN 27 DINSDAG 28 AUGUSTUS 2018 Regionaal 7 Leiden en omgeving Gewoonlijk erger ik mij aan de geluidjes van elektroni- sche apparaten, maar de piep van onze tolbadge klonk mij van de zomer als muziek in de oren. Steeds wanneer we op de Franse en Spaanse betaalroutes de hefbomen naderden, stuurde ik kinder- lijk enthousiast naar de strook van de automatische incasso. Piep, poortje open en gassen maar. Geen geklooi met muntjes of creditcard, gewoon om de file heen en doorkarren, grijnzend, want al die automobilisten die zichzelf zaten op te vreten omdat ze toch weer voor de verkeerde rij hadden geko- zen, dachten natuurlijk: kijk die domme Hollander eens, die denkt zeker dat-ie zo- maar de snelle baan kan nemen? Nou, dat dacht deze Hollan- der niet alleen, hij kon het ook, omdat hij zo bijdehand was geweest bij de ANWB- winkel op de Stationsweg een zendertje voor de Zuid- Europese tolwegen aan te schaffen. ‘Voor weinig’, zoals we dat in Leiden zeggen, en dat piepkleine kastje, dat je op de voorruit achter de spiegel plakt, geeft ook nog eens het fijne gevoel dat je voor niets naar je vakantiebe- stemming peest. Misleiding natuurlijk, want je bent nog niet thuis of de rekening voor al die tolpassages zit al in je mailbox. Wat wel lekker in de porte- monnee voelt, zijn de Spaan- se wijnprijzen. Mijn vrouw en ik zijn nogal weg van de Catalaanse Peralada en als we met de auto op vakantie gaan, nemen we die graag in alle soort en maten mee naar huis. Een behoorlijke Perala- da kun je in een supermarkt aan de Costa Brava al voor een paar euro op de kop tikken. Opmerkelijk genoeg was het juist bij wijnhandel Noord- man aan de Haagweg dat ik kennismaakte met Peralada, waarvan de cava mij werd aangeprezen als een verruk- kelijk alternatief voor cham- pagne. Ik was meteen ver- kocht, mijn lief al evenzeer, en bij ons trouwen, twintig jaar geleden, huppelde de Catalaanse bubbeltjeswijn vrolijk in vele tientallen champagneglazen. Het toeval wilde dat mijn schoonouders niet zo lang daarna een eigen familieplek in het noordoosten van Cata- lonië vonden. Het Spanje- huis, zoals onze kinderen het doopten, bleek midden in Peralada-gebied te liggen, een eldorado als het om kostelijk eten en drinken gaat. Mijn laatste vondst is de Jardins Negre waarvan ik per ongeluk ontdekte dat je die ook ijskoud kunt drin- ken. Omdat ik ‘m ietsje wilde koelen, had ik deze rode verleiding in de ijskast gezet en ‘m vervolgens glad verge- ten. De aroma, die de geuren oproept van de tuinen rond het fraaie wijnkasteel Perala- da, knalden eruit toen ik ‘m voorzichtig opentrok. Met de Jardins Negre pro- beren we het vakantiege- voel thuis nog een tijdje vast te houden. Als-ie op is, wordt het tijd om de tolbadge weer op de vooruit te plakken en de slagbomen te openen op weg naar Alt Empor- dà, de streek van de welrie- kende wijnen. Of zou mijn Spaanse favoriet inmiddels ook al gewoon in Leidse rek- ken liggen? Jaap Visser Visser in de stad Jaap Visser reageren: [email protected] De lol van koude wijn en de tolweg Alles is in het nieuw gestoken.
Transcript of Visser in de stad het ziekenhuis - Intos...Misleiding natuurlijk, want je bent nog niet thuis of de...
„Als gezin bij elkaar kunnen zijnin een moeilijke periode. Dat isgoed voor zowel het zieke kind alsvoor de ouders en broertjes ofzusjes. Bovendien houden oudersde zorg voor hun zieke kind betervol door dichtbij te kunnen zijn.Dat weten we niet alleen uit erva-ring, maar is door onderzoek aan-getoond. Daarbij zijn we continubezig met vernieuwen, houden weoog voor de wensen van de oudersen spelen we in op de ontwikkelin-gen binnen het ziekenhuis”, verteltmanager Nancy Haanappel.
GeschiedenisDoor de speerpunten Neonatolo-gie, Kindercardiologie en stamcel-transplantaties bij kinderen vanhet Willem-Alexander Kinderzie-kenhuis in het LUMC, kwamensteeds meer gezinnen van ver naarLeiden voor de behandeling vanhun zieke kind. Zo ontstond debehoefte aan een ’thuis ver vanhuis’. Na de nodige voorbereidin-gen gingen op 1 oktober 1993 dedeuren van het Ronald McDonaldHuis aan de Boerhaavelaan 3 en 5in Leiden open. Het was het vijfdeHuis in Nederland. Ruim vijf jaarlater kwam ook het pand op num-mer 7 beschikbaar en kon het – nawat aanpassingen - worden toege-voegd. Tegelijkertijd werden ookde algemene ruimtes vergroot en
kwamen er extra gastenkamers bij.„De dag van de heropening wasmijn eerste werkdag”, herinnertHaanappel zich. Het huis telt negentien gastenka-mers. „Op jaarbasis is de bezettinggemiddeld 70 procent, inclusiefpieken en rustige momenten. Inprincipe zijn alle ouders, waarvanhun kind is opgenomen welkomom hier te verblijven. De aanmel-ding verloopt via de kinderafde-ling. Mocht er een wachtlijst zijn,dan bepaalt het ziekenhuis deprioriteit. Bijna op iedere afdelingkan een ouder naast het kind sla-pen. Want een ouder in de buurt,blijft het belangrijkste”, legt Haan-appel uit. Gemiddeld verblijvengasten 14 dagen. Zij betalen daar-voor een eigen bijdrage van 15 europer kamer per nacht. Het verschilmet de werkelijke kosten wordtbetaald uit sponsorgelden en gif-ten. Een belangrijk hoogtepunt inde geschiedenis van het RonaldMcDonald Huis Leiden was destart in 2002 van het huiskamer-project: de daktuin en de ouderzit-kamers, op de kinderafdeling vanhet Willem-Alexander Kinderzie-kenhuis.
Nieuwe daktuinEen andere sfeer dan de zieken-huisomgeving met een duidelijkeverbinding tussen buiten en bin-nen. Een veilige ruimte waar kin-deren hun energie kwijt kunnen,
waar gezonde en zieke kinderensamen spelen én waar steeds ge-noeg te ontdekken en beleven valt.Dat waren de belangrijkste voor-waarden voor het ontwerp van denieuwe daktuin. „Natuurlijk moesthet daarnaast praktisch zijn vooriedereen die er werkt. Denk aan hetbedieningsgemak van de tv envoldoende opbergruimte.” Alsexterne stichting binnen de murenvan het LUMC kreeg het RonaldMcDonald Huis grote vrijheid inde inrichting van de ruimtes die bijde huiskamer horen. „Zowel in defamiliekamer, de ouderkamer alsde daktuin mochten we de kleuren,vormen en materialen kiezen.” Assistent-manager MargriettaZwaan was er de afgelopen driejaar druk mee. „We moesten na-denken over echt alles, tot de deur-knopjes aan toe. Persoonlijk kijk ikterug op een enorme leerzame,maar intensieve periode met eengeweldig resultaat. Een kind is hierkind en geen ziek kind. De daktuinwas en is een fijne en veilige plekwaar het gezin van het zieke kindeven samen kan ontspannen in eenheftige periode.”
TovenaarsMirato Totaalprojecten en VanSchie Architecten wonnen in hetnajaar van 2016 de pitch. Intoszorgde voor de uitvoering. „Alstovenaars hebben de maatwerk-bouwers alles tot in de laatstedetails perfect afgewerkt”, laatMargrietta Zwaan weten. „Het wasgeweldig om te merken dat veelleveranciers en betrokkenen neteen stapje harder liepen of in natu-ra bijdroegen omdat ze het zo’nmooi project vonden.” Gastenorganiseerden kleine of grotereacties en ’adopteerden’ een deelvan de daktuin. „Hard nodig want
ons werk kunnen wij alleen doendankzij de bijdragen van onzedonateurs en sponsors.” Eind juni 2018 ging de deur van denieuwe daktuin open. De eerstereacties van kinderen, ouders en devrijwilligers zijn positief. Ook demedewerkers van het ziekenhuiszijn tevreden. Kinderen die voorhet eerst op de nieuwe daktuinkomen, reageren met „Wauw, dit isgaaf.” En een ouder van een jongendie regelmatig de daktuin bezoekt,vertelde dat haar zoon het span-nender vond om de nieuwe dak-tuin te zien dan om weer bij de artste zijn.
OntwerpDaan van Schie namens ontwerp-team Mirato en Van Schie Architec-ten: „Wij wilden met andere vor-men vooral de harde rechte lijnenvan het ziekenhuis doorbreken. Inde eerste brainstormsessie in eencafé op de Stationsweg in Leiden is
het eerste concept in een snelleschets ontstaan. In twee jaar tijd isalles gedraaid, verschoven en ge-spiegeld tijdens het ontwerppro-ces, maar de ’vormentaal’ is tot heteinde aan toe overeind gebleven.De rondingen en gelaagdheidscheppen een ’Alice in Wonder-land’-achtige wereld die gebaseerdis op 3 pijlers: speelsheid, gebor-genheid en wijsheid.”De daktuin is helemaal opgebouwduit ronde, organische vormen watzorgt voor een vriendelijk karakter.Bovendien is er gewerkt met na-tuurlijke materialen en rustigekleuren. Een prominente plek isgereserveerd voor de Verhalen-boom bij de glijbaan en schommelen de grote blokkenkast. Onder hetbabyspeeleiland oftewel de snoe-zelplek met grote kussens vertellende mol, bever eekhoorn, uil en hetkonijn in de ronde kastjes hetverhaal van de daktuin. Vanuit diekastjes lopen sporen in een bijpas-sende kleur naar de diverse speel-en ontdekplekken. Zo staat de uilsymbool voor ervaringen opdoen,leren en wijsheid. Op de daktuinspelen zieke en gezonde kinderensamen. De uil wijst de weg naar degamehoek en het keyboard. Oudersschuiven aan bij de koffietafel waarbijna vanzelf gesprekken ontstaan.De daktuin heeft een aangrenzen-de buitenruimte van 90 vierkantemeter met houten banken en eenlevensgroot schaakspel.
OuderzitkamersTegelijkertijd met de daktuin werdook een nieuwe ouderzitkamergemaakt: bij de kinderafdeling’Bos en strand’. Een jaar eerderwerd al de familiekamer op deNeonatale Intensive Care Unit(NICU) in gebruik genomen. Deouderzitkamer op de kinder-IC
maakt ook deel uit van de huiska-mer. De ouderzitkamers zijn uit-sluitend bestemd voor ouders ofverzorgers van kinderen die zijnopgenomen op de genoemde afde-lingen.
VrijwilligersIn totaal werken bij Ronald McDo-nald Leiden 170 vrijwilligers inclu-sief het bestuur. Zeventig vrijwilli-gers zijn actief in de Huiskamer(Daktuin en zitkamers), gevestigdin het LUMC. De vrijwilligerszorgen ervoor dat de ruimtessteeds opgeruimd zijn en er gezel-lig uitzien, zij zorgen voor spelma-teriaal op de daktuin en biedenaandacht en een luisterend oor.Margrietta Zwaan: „De avondvoordat we de nieuwe daktuin enouderkamer in gebruik namen,dronken we met elkaar champagneom te toasten op het resultaat.”„Onze vrijwilligers hebben eengroot hart en wapperende han-den”, vertelt Jennifer Blogg. Sinds2009 is zij als assistent-managerverantwoordelijk voor het vrijwilli-gersbeleid en de dagelijkse, prakti-sche gang van zaken in het HuisLeiden. Marie-Anne Scargo en Loekie vanOoij zijn daar beiden vrijwilligersvan het eerste uur. Direct na deinformatiebijeenkomsten over deopening van het Huis in Leidenmeldden zij zich aan. Marie-Anne(73) begon nog voor de officiëlestart toen de keuken nog niet wasingericht. Zolang haar gezondheidhet toelaat blijft ze graag wekelijksdrie uur actief om nieuwe gasten teontvangen, in- en uit te schrijven,rond te leiden en de was en strijkte verzorgen. „Het is dankbaarwerk. Ik merk dat ouders blij zijndat alles geregeld is. Soms hebbenwe fijne gesprekken.”
Loekie (80) maakte persoonlijknogal wat mee in haar leven. Ookzij vindt het fijn om zich in tezetten voor ouders en kinderen ineen moeilijke periode. „Als gastenvertrekken, maken wij de kamersweer gereed voor nieuwe gasten.Vooral strijken doe ik graag. Ikwerk samen met een goede vrien-din en ook mijn schoondochter is
inmiddels vrijwilliger geworden.” Nancy Haanappel is een tevredenmanager. „Het is heel bijzonderom al 25 jaar te draaien als stich-ting zonder winstoogmerk en meteen groot team van zeer betrokkenvrijwilligers, die vaak al heel langaan ons verbonden zijn. Daar benik best trots op en enorm dankbaarvoor!”’
Yuna Kooij vermaakt zich best. PUBLICITEITSFOTO’S
Emy de Boer is geboren met het hypoplastisch linkerhartsyndroom. Acht jaargeleden kwam daar een ziekte bij waardoor ze eiwitten verliest. Bij elke opna-me komt ze graag langs op de daktuin.
Al 25 jaar biedt het Ronald McDonald Huis Leideneen huiselijke omgeving voor ouders met een kindin het ziekenhuis. En ook in de Ronald McDonaldHuiskamer in het LUMC is er reden tot feest. Nanieuwbouw en reorganisatie van dekinderafdelingen is de daktuin verhuisd naar eennieuwe locatie, midden tussen de kinderafdelingen,en totaal vernieuwd. Een feestelijke, officiëleopening staat gepland voor 19 september.
De nieuwe daktuin.
Een thuis inhet ziekenhuis
May-lisa de Laat
Leiden ✱ Vijfentwintig jaar oud entoch gloednieuw. Het Leidse Ro-nald McDonald Huis bestaat eenkwart eeuw en de ’huiskamer’daarvan in het ziekenhuis is deafgelopen tijd compleet ver-nieuwd. De nieuwe ouderzitkamer,daktuin en familiekamer zijn al ingebruik genomen, maar de officiëleopening is 19 september.
DINSDAG 28 AUGUSTUS 2018 LDN 14
6 Regionaal
Leidenen omgeving
Ronald McDonaldHuis viert zijn 25everjaardag
LDN 27 DINSDAG 28 AUGUSTUS 2018
Regionaal 7
Leidenen omgeving
Gewoonlijk erger ik mij aande geluidjes van elektroni-sche apparaten, maar de piepvan onze tolbadge klonk mijvan de zomer als muziek inde oren. Steeds wanneer weop de Franse en Spaansebetaalroutes de hefbomennaderden, stuurde ik kinder-lijk enthousiast naar destrook van de automatischeincasso. Piep, poortje open engassen maar. Geen geklooimet muntjes of creditcard,gewoon om de file heen endoorkarren, grijnzend, wantal die automobilisten diezichzelf zaten op te vretenomdat ze toch weer voor deverkeerde rij hadden geko-zen, dachten natuurlijk: kijkdie domme Hollander eens,die denkt zeker dat-ie zo-maar de snelle baan kannemen?Nou, dat dacht deze Hollan-der niet alleen, hij kon hetook, omdat hij zo bijdehandwas geweest bij de ANWB-winkel op de Stationswegeen zendertje voor de Zuid-Europese tolwegen aan teschaffen. ‘Voor weinig’, zoalswe dat in Leiden zeggen, endat piepkleine kastje, dat jeop de voorruit achter despiegel plakt, geeft ook nogeens het fijne gevoel dat jevoor niets naar je vakantiebe-stemming peest. Misleidingnatuurlijk, want je bent nogniet thuis of de rekeningvoor al die tolpassages zit al
in je mailbox.Wat wel lekker in de porte-monnee voelt, zijn de Spaan-se wijnprijzen. Mijn vrouwen ik zijn nogal weg van deCatalaanse Peralada en als wemet de auto op vakantiegaan, nemen we die graag inalle soort en maten mee naarhuis. Een behoorlijke Perala-da kun je in een supermarktaan de Costa Brava al vooreen paar euro op de koptikken.Opmerkelijk genoeg was hetjuist bij wijnhandel Noord-man aan de Haagweg dat ikkennismaakte met Peralada,waarvan de cava mij werdaangeprezen als een verruk-kelijk alternatief voor cham-pagne. Ik was meteen ver-kocht, mijn lief al evenzeer,en bij ons trouwen, twintigjaar geleden, huppelde deCatalaanse bubbeltjeswijnvrolijk in vele tientallenchampagneglazen.Het toeval wilde dat mijnschoonouders niet zo langdaarna een eigen familieplekin het noordoosten van Cata-lonië vonden. Het Spanje-huis, zoals onze kinderen hetdoopten, bleek midden inPeralada-gebied te liggen,een eldorado als het omkostelijk eten en drinkengaat. Mijn laatste vondst isde Jardins Negre waarvan ikper ongeluk ontdekte dat jedie ook ijskoud kunt drin-ken. Omdat ik ‘m ietsje wildekoelen, had ik deze rodeverleiding in de ijskast gezeten ‘m vervolgens glad verge-ten. De aroma, die de geurenoproept van de tuinen rondhet fraaie wijnkasteel Perala-da, knalden eruit toen ik ‘mvoorzichtig opentrok.
Met de Jardins Negre pro-beren we het vakantiege-
voel thuis nog een tijdjevast te houden. Als-ie
op is, wordt het tijdom de tolbadge
weer op de vooruitte plakken en de
slagbomen teopenen op wegnaar Alt Empor-dà, de streekvan de welrie-
kende wijnen. Ofzou mijn Spaanse
favoriet inmiddels ookal gewoon in Leidse rek-ken liggen?
Jaap Visser
Visser in de stadJaap Visser reageren: [email protected]
De lol van koudewijn en de tolweg
Alles is in het nieuw gestoken.
