VinnieVibes Recensie Jazzstichting Nieuw en DiepIn Windkracht 13 bleek het jonge kwintet VinnieVibes afgelopen zaterdag (25 oktober 2014) een regelrechte revelatie te zijn. Slechts eenmaal eerder weerklonk in dit Helderse broeinest van cultuur het ‘flessenrek’, zoals Frits Landesbergen de vibrafoon een paar jaar terug zo olijk introduceerde aan het Helderse publiek. Vincent Houdijk betoonde zich de leerling die zijn leermeester " dezelfde Landesbergen " overtrof. Niet alleen als vibrafonist, maar vooral als scheppend kunstenaar: want al de composities van zijn hand, die de band deze avond speelde, hadden een kwaliteit die je niet vaak tegenkomt in de hedendaagse muziek. Sterk qua melodisch karakter, spannend in de opbouw en gebed in fijne grooves.

De vibrafoon: metalen plankjes, met metalen resonantiebuizen " ‘de flessen’ " eronder, die al of niet gedempt aangeslagen worden met stokjes met afwisselend zachte en hardere ‘pluizenbolletjes’. Soms goed voor wollige ‘hemelse’ klanken, soms sprankelend en verfrissend als een katerende waterval. Houdijk betoonde zich een virtuoos, die met twee, maar meestal vier stokken dansend achter zijn instrument de ene na de

andere geweldige solo speelde. Maar de musici die hij om zich heen heeft verzameld deden daar niet voor onder. Er was veel ruimte voor lange solistische escapades van vooral rietblazer Floris van der Vlugt, die alle ruimte kreeg om alle registers van zij alt en sopraansaxofoons te benutten. Hij wordt terecht beschouwd als een van de grote talenten van dit moment, die ogenschijnlijk met groot gemak de lastigste notenpassages laat werklinken. Fenomenaal waren de unisono gespeelde snelle interrupties van vibrafoon en sopraansax in het stuk getiteld “40 Degrees”, waar de heren ook zelf ogenschijnlijk veel plezier aan beleefden. Inval bassist Guus Bakker speelde voor het eerst mee; hij had echt nog nooit met de anderen

gespeeld! Wonderbaarlijk, want als je het niet wist, zou je het niet geloven, zo lekker zat hij samen met de uitstekende drummer Haye Jellema in ‘da groove’. Tja, dat is dan toch de kracht van jazz. Ja, want hier was wel sprake van echte jazz, er werd met overgave en lang geïmproviseerd, maar toch was deze muziek uiterst toegankelijk en melodieus, bijna pop soms. Gitarist Aron Raams ontpopte zich zeker in de tweede set als een bijzonder smaakvolle muzikant, die met zijn fraaie Gretch een prachtig geluid voortbracht, waarin je soms zelfs “Shadow” Hank B. Marvin terughoorde. Subtiel en gedoseerd gebruikte hij galm, echo en wahwah effecten, hetgeen zijn originele gestileerde spel nog meer versterkte.

De tweede set was in feite één muzikaal hoogtepunt met een fraai solostuk van de jonge bandleider Houdijk " een prachtige ode aan zijn ouders, getiteld “MaPa” " als introductie. Met name hier kwamen zijn compositorische kwaliteiten voor het voetlicht: je hoort de song voor het eerst, maar het lijkt of je eerder hebt gehoord. Alsof het een al lang bestaande evergreen is. Zijn composities hebben allemaal wel iets filmisch, ze vertellen een verhaal. Maar het allersterkst was de band in een lied dat Houdijk ooit componeerde voor “Shanti”, zijn voormalige vriendin. Shanti is het Indiase woord voor vrede, zo lichtte hij deze compositie toe. De basis word gevormd door een continu herhaald minimalistisch gitaarminiatuurtje, dat fluisterzacht, afgedempt en staccato wordt gespeeld met drums in negen kwartsmaat, een gestreken basthema en aanvullende akkoorden van de vibes, dat Floris van der Vlugt de gelegenheid geeft een lange lyrische ontdekkingsreis op de sopraansax te ondernemen, terwijl de intensiteit sluipenderwijs wordt opgevoerd tot de bijna orgastische ontlading. Schitterend!

Dit is muziek waar je ingezogen wordt. Bijna even sterk is het titelnummer van de eerste CD van deze VinnieVibes, “15”. Dit stuk schreef hij voor zijn oudere broer die 15 jaar daarvoor op

tragische wijze om het leven kwam bij de vliegramp met het Hercules transportvliegtuig van de Koninklijke luchtmacht. Vincent was toen zelf 15 jaar en hij besloot zijn leven net zo te wijden aan de muziek, zoals zijn bewonderde broer Ashley Houdijk, die lid was van de luchtmachtkapel. Een prachtig gitaarintro wordt opgevolgd door een fraai repeterend thema op de vibrafoon. Een mooie gitaarsolo van Aron Raams en een fenomenale solopartij van Vincent Houdijk maken samen met de dwingende en steeds aan intensiteit groeiende groove van de ritmesectie de spanning haast ondragelijk. De bijna ‘apocaliptische’ climax met een scheut stevige wahwah op de gitaar is zelfs psychedelisch te noemen. Deze VinnieVibes is gewoon een topband!

Op deze zaterdagavond had je dus geen XTC pilletje nodig om in euforie te geraken! Vincent Houdijk is een hele grote muzikant en componist " een schepper! " en hij ontpopte zich als een aardig en innemend mens, die ontwapenend en grappig in zijn aankondigingen bleek te zijn. Hij verdient een veel groter publiek, dan de kleine veertig aanwezigen in Windkracht 13 op deze avond. Zij waren de ‘winnaars’, als getuigen van een fantastisch concert.Bron: Jazzstichting Nieuw en Diep door Gerard HoekmeijerFoto's: Jowan Richie