Vergeten voetballers Mikos Gouka

VERGETEN VOETBALLERS

Mikos Gouka

INTERVIEW MET MIKOS GOUKA

In de driemaandelijkse rubriek ‘Vergeten voetbal-lers’ het portret van Mikos Gouka die zijn voetbal-kunsten gedurende twee seizoenen bij MVV ’27 vertoonde. Uit beeld is hij allerminst, want abonnees van het Algemeen Dagblad kun-nen zijn artikelen als Feyenoord-watcher nagenoeg dagelijks lezen.

GrieksMij is talloze keren gevraagd of ik een Griekse ach-tergrond heb. Mijn ouders hebben mij ooit verteld dat ze deze voornaam ooit in een film hadden ge-hoord. Mijn oudere broers heten Robin en Patrick en mijn vader Jan, dus enige logica ontbreekt. Mijn vader zei bij de derde zoon wel dat hij een naam wenste die afwijkt, vandaar. Als iedereen dan die naam zou horen, wist men direct over wie het gaat.

Mikos, geportretteerd vóór aanvang van het seizoen 1998-

1999.

WortelsIk ben van oorsprong Maassluizer en mijn voetbal-wortels liggen bij Excelsior Maassluis. De gehele jeugd heb ik daar doorlopen en vervolgens nog eens vier jaar in de A-selectie. In mijn laatste jaar bij Excelsior kwamen er nogal wat spelers van buitenaf en heb ik de overstap naar Rozenburg gemaakt. Onder trainer Erik [c] Gudde waren we gedegradeerd en het jaar erop bracht de nieuwe trainer Aad Andriessen ons weer terug. Het eer-ste halfjaar onder hem speelde ik nagenoeg alles,

maar de tweede seizoenshelft vrijwel niet meer. Na Andriessen kwam trainer Makkie Nijssen en die nam zelf ook de nodige spelers mee naar Maas-sluis. Ik mocht en kon wel blijven, maar er werd wel aangegeven wat mijn kansen waren. Tijdens de Champions Leaguefinale van Ajax tegen Juven-tus werd ik tussen de verlenging en de strafschop-pen door Nijssen gebeld om even over het komen-de seizoen te praten. Voor mij was het duidelijk en leek het een verstandige zet om te vertrekken.

RozenburgMent de Jong, die jaren bij zowel Rozenburg als Excelsior Maassluis had gespeeld, bemiddelde vervolgens namens Rozenburg om naar die club te verhuizen. Daar waren ze wel geïnteresseerd in een linksbenige aanvaller. Na een gesprek was de zaak rond. Twee jaar lang een aantal keren per week met de pont naar de overkant. Het eerste seizoen startte met trainer Wim Schwillens die tussentijds weggestuurd werd. De nieuwe trainer Francis Janse kon echter niet verhinderen dat we degradeerden uit de hoogste amateurklasse, hoewel we best een goede ploeg hadden. Het jaar erop bracht Janse ons alweer terug naar de hoofd-klasse. Het was natuurlijk een leuk seizoen, maar het werd ook een grote belasting. Altijd maar weer met die pont mee en ik zat ook nog op school.

MVV ‘27Cor van Hoeven, met wie ik bij Excelsior Maas-sluis had gevoetbald, had mij al vaker benaderd om naar MVV ’27 te komen. Het niveau tussen de hoofdklasse en de derde klasse was best wel groot, maar hij bleef aandringen. De keuze was uit-eindelijk niet erg moeilijk, want er liepen al heel wat spelers rond die een verleden hadden bij Excelsior. Het is mij goed bevallen in Maasland.Bij Rozenburg en Excelsior Maassluis werd ik soms op het middenveld gezet, maar nog vaker in de spits. Bij MVV ’27 stond Arno van Nierop op die positie en daar werd ik dan soms achter of naast gezet. Van mijn snelheid moest ik het niet hebben, maar kon wel de nodige doelpunten maken. Op het hoogste voetbalniveau was ik meer een dienende speler, maar in Maasland bepalend. Dat laatste gold toen ook voor Edwin Marijs en Yuri Pauwels. Ik moest het van het scorend vermogen


hebben, loopvermogen, kopkracht en de juiste wedstrijdinstelling.

Kevin BlomIn mijn eerste seizoen bij MVV ’27 kwam ik vier-maal scheidsrechter Kevin Blom tegen die aan het begin van zijn carrière stond. Zijn vader was eveneens scheidsrechter en zodoende herkende je die naam. Niet dat ik Blom in die wedstrijden er vond uitspringen, maar later ga je hem meer volgen. Hij floot, dat kan ik me nog herinneren, het restant van de gestaakt wedstrijd tegen CION. Arno van Nierop kreeg in die zes minuten nog een gele kaart.Ook scheidsrechter Van der Hilst kwam ik later in het betaalde voetbal weer tegen.

CIONIn die gestaakte wedstrijd tegen CION liet verde-diger Erwin Schrijvershof zijn been hangen om mij

af te stoppen, maar brak daarbij zijn been op twee plaatsen. Ik hoorde een afschuwelijk gekraak. In de jeugd bij Excelsior had ik zelf mijn been eens gebroken, dus het eerste wat ik deed was naar mijn eigen been kijken. Je beseft pas de nodige seconden later dat er iets aan de hand is. Ik keek om en zag toen dat Erwin’s been helemaal ver-keerd lag. Ik heb hem kort daarna nog gebeld en later nog enkele keren gesproken. Wedstrijden tegen CION lagen mij wel. De sfeer van het fanatieke publiek sprak mij wel aan en het was natuurlijk lekker dichtbij. Dat bewuste seizoen speelde we helaas in de Goudse poule met enkele ploegen die wij niet kenden. Van WDS en Siveo, had ik nog nooit van gehoord! Een poule met Westlandse ploegen is natuurlijk veel leuker en daar komt ook veel meer publiek op af. Een wed-strijd met meer dan 500 toeschouwers was dan niet ongewoon.

MVV 27-selectie in het seizoen 1999-2000.

Achterste rij van links naar rechts: Ruud den Engelsman, Yuri Pauwels, Lesley Wigmore, Mikos Gouka, Edwin Marijs en Ronald

van der End. Middelste rij: keeperstrainer John van der Meij, leider Koos Vermeulen, John Meuldijk, Chiel van der Wal, Sander

van ‘t Wout, Edward Lansbergen, John de Roo, leider Leen van der Ende en grensrechter Rokus van de Heuvel. Voorste rij:

Nico Bakker, Ian Bell, Marco van Dijk, Cor van Hoeven, Martin Vermeer, Maarten van der Weerd, Frank Rasens en Bert Bakker.


NacompetitiesHet eerste jaar in Maasland verspeelden we het kampioenschap tegen Be Fair. De drumband en de bloemen stonden al langs het veld, maar van een 3-1 voorsprong werd het 3-3. Ik scoorde een doelpunt met de hand. Door een blessure zou ik eigenlijk alleen maar invallen voor de kampioens-foto. Tegen Spirit verloren we thuis in de nacompetitie en was het seizoen voorbij. De pijp was helemaal leeg!Het jaar erna was het geen geweldig seizoen en zijn we ver achter Nootdorp geëindigd. Tijdens die nacompetitie werd ik na het duel tegen DSO geschorst door een gele kaart in de laatste minuut en moest toekijken bij de finale tegen Berkel in het DHC-stadion in Delft. Daar werd na een voor-sprong toch nog verloren.Na terugkomst in Maasland was er een groot ap-plaus en na ’n half uur leek het er op dat iedereen de teleurstelling min of meer verwerkt had. Er was geen verwijt dat de promotie was misgelopen.

WestlandiaRichard Grootscholten was trainer van Westlan-dia en had ik eerder meegemaakt in de jeugd bij Excelsior Maassluis. Hij was al een paar keer komen kijken en zocht een spits voor zijn ploeg. Westlandia had net de promotie gemist en bleef zodoende in de eerste klasse hangen. Het eerste seizoen daar ging naar wens, maar het tweede ging gepaard met de nodige blessures. Ik was van vakantie teruggekomen met een virus in mijn bloed en de conditie was weg. In die periode viel ik 15 kilo af, iets dat mij nu ook best zou mogen over-komen! In de voorbereiding kon ik niet aanhaken. Toen ik weer herstelde, was het lastig om mijn plek weer te veroveren. Ik speelde mijn wedstrijden in het tweede team. Het eerste elftal speelde bijvoor-beeld bij ADO ’20 in Heemskerk en trainer Cees Tempelaar, die het had overgenomen van Groot-scholten, wilde mij daar ook bij hebben om bij de groep te blijven. Zo was je bijna de gehele zondag in de weer met het voetbal, maar met mijn werk bij de krant kreeg ik het ook steeds drukker en hal-

Mikos (links boven) als journalist tijdens het WK in Brazilië op de perstribune. (foto van Maurice van Steen)


verwege het seizoen ben ik gestopt na een ham-stringblessure in een wedstrijd tegen SVV. Mijn vader, die was komen kijken, vertelde dat ik direct zou stoppen en de donderdag daarop heb ik mijn spullen ingeleverd. We zouden enkele weken later op trainingskamp naar Spanje gaan en dat heb ik dus niet meer meegemaakt. Een speler met de naam Don Olsthoorn mocht nu mee in mijn plaats en heeft mij daarvoor nog uitvoerig bedankt!

FitheidNu wordt er door mij sinds ’n jaartje wat aan hardlopen gedaan en heb ook een paar keer mee-gedaan aan het 7 x 7-voetbal. Verder speelt mijn zoontje bij Wippolder in Delft en iedereen moet daar helpen om die jongens te trainen. Zodoende loop je nog wel een beetje mee! Tijdens het wereldkampioenschap in Brazilië heb ik ginds om de dag ook hard gelopen om de con-ditie enigszins op peil te houden. Thuis heb ik dat ritme verder opgepakt. Minimaal eens in de week ren ik een tien kilometer en het lukt mij om dat ruim binnen een uur te volbrengen.

SportjournalistIn Rotterdam heb ik de Hoge Economische School afgerond en zou daarmee een heel andere kant opgaan. Ik kwam over de vloer bij gemeenten als adviseur, maar had wel het gevoel dit niet mijn hele leven te willen doen. Het werd uiteindelijk dus niet iets in de commerciële economie. Toen ik nog in Maassluis voetbalde gingen we op trainingskamp op Tenerife en werd mij door het Rotterdams Nieuwsblad, dat veel aandacht schonk aan het amateurvoetbal, gevraagd een dagboek bij te houden. Dat werd geplaatst en de sportredacteur vond het een goed geschreven artikel en vroeg vervolgens of ik verslagen van amateurwedstrijden kon maken. Op zaterdag voetbalde je dan dus zelf en op zondag ging je met pen en papier op pad naar bijvoorbeeld Hermes DVS of SVV.Later werd dit uitgebreid met wedstrijden van Sparta, hoewel er toen nog geen vast contract met de krant was. Ik was op dat moment nog freelan-cer.

UniversiadeOp de HES zat ik in een klas bij enkele goede

voetballers, bijvoorbeeld Peter van der Veen die nu jeugdtrainer is bij Ajax en toen speelde bij Dord-recht ’90. Er kwam een advertentie waarin men zocht naar spelers uit de hoogste amateurklas-sen om enkele proefwedstrijden te spelen in Delft. Uiteindelijk was het doel een goed amateurteam af te zenden naar de Universiade, de Olympische spelen voor studenten. Na iedere wedstrijd vielen er mensen af, totdat men uiteindelijk 18 spelers over hield. Vervolgens gingen we naar Palermo op Sicilië en daar speelden we in de eerste ronde tegen Zuid Afrika, Zuid Korea en Uruquay.In de oefenwedstrijden voorafgaande aan het toernooi speelde ik alles, maar op Sicilië werd dat wat minder. Het was er bloedheet en de bonds-coach besloot wat minder aanvallend te gaan spelen. Tegen Zuid Afrika scoorde ik een treffer en speelden we in de volgende ronde tegen Brazilië en Italië. De wedstrijd tegen Italië werd daar live uitgezonden, maar tegen deze ploeg werden we helemaal van de mat gespeeld. In totaal verbleven we tweeënhalve week op het eiland en het was in die weken tijd dat Lady Di in Parijs verongelukte. Dat was toen uiteraard groter wereldnieuws zoals iedereen zal begrijpen.Tijdens de Universiade was er onder andere ook plaats voor atletiek en tennis. De gehele top van Nederland was er vertegenwoordigd. Al met al heb ik, inclusief de oefenwedstrijden, zo’n tien interlands gespeeld. Bondscoach was Bart Log-chies die later ook bij Haarlem heeft gezeten. In de voorbereiding had hij ons klaargestoomd voor het toernooi. Echter, Bart mocht van zijn club KBV uit-eindelijk niet mee naar Italië. Zijn vervanger werd Theo van Leeuwen, toenmalig trainer van Concor-dia in Delft.

Algemeen DagbladIk kwam in 2001 in vaste dienst bij het Rotter-dams Nieuwsblad en kreeg de sport van de Regio Waterweg in mijn portefeuille en moest wekelijks de planning maken. Welke wedstrijden moeten worden voorzien van een verslag en sturen we een fotograaf naartoe én van welke wedstrijden stellen we slechts drie regels op.Toen de fusie met het AD kwam, kregen heel wat oudere medewerkers een gunstige vertrekregeling waar men dankbaar gebruik van maakte. Dat werd


voor mij een grote kans, want binnen korte tijd zat ik bij de wedstrijden van Sparta, Excelsior en Feyenoord.Met de start van Mario Been bij Feyenoord werd ik daar de volger van de club. De chef sport gaf mij mee dat hij dagelijks iets van Feyenoord in de krant wilde zien. Dat is soms maar enkele re-gels, maar de laatste weken en grote delen van het seizoen met de wedstrijden tegen AS Roma (en het randgebeuren), het al dan niet blijven van Fred Rutten als trainer en de nieuwe Kuip is dat geen probleem. Ik heb het hele pakket onder mijn hoede.

DagvullingVrij vaak sta je zelf langs het trainingsveld, maar soms is er ook een besloten training. Verder kijk je bij het tweede elftal en de hoogste jeugdelftal-len. Dan zijn er ook nog de trainingskampen en je wacht op de momenten dat je spelers mag inter-viewen. Iedere vrijdag is er standaard een pers-conferentie en zijn er verder nog de wedstrijden die verslagen moeten worden. Oud-spelers wor-den ook nog wel eens om hun mening gevraagd.’s Maandags ben ik bij de krant zelf en nemen we de plannen voor de komende week door.

Martijn Krabbendam Bij Excelsior Maassluis hebben we samen in de jeugd gespeeld. Hij is één jaar jonger, zodat we elkaar iedere tweede jaar weer troffen in hetzelfde jeugdelftal. Later speelde hij ook nog een korte periode bij MVV ‘27.

Bij Feyenoord komen we elkaar met grote regel-maat tegen. Hij schrijft voor de Voetbal Internatio-nal en hun website. Hoe goed we elkaar ook kennen, we werken voor concurrerende media. Dat betekent dat je elkaar niet alles kunt zeggen. De krant wil het nieuws ui-teraard als eerste publiceren. Nee, dat is geen rare situatie, we weten niet beter. Zo werkt het gewoon.

KritischJe moet tijdens interviews en vooral in verslagen en analyses wel kritisch zijn. Als je niet vastlegt wat je constateert, dan maak je jezelf ongeloof-waardig en belachelijk. Als je bijvoorbeeld bij MVV ’27 langs de lijn staat, kunt je milder in je oordeel zijn, omdat je met amateurs te maken hebt.In het profvoetbal moet je hard kunnen zijn. Fey-enoord leest alle grote interviews voor publicatie door. Als de club je helpt aan een afspraak met een speler, dan verwacht men dat de tekst eerst voorgelegd wordt vóór publicatie. Het klinkt span-nend, maar het gaat hooguit maar om ’n woord of een zin die men sporadisch graag anders ziet. In al die jaren heb ik hierover nog nooit een conflict gehad. Als een speler in een verhaal bekritiseerd wordt zijn ze weleens wat gepikeerd. Dan kijken ze mis-schien niet uit naar het volgende interview. Maar ja, de ene speler heeft nu eenmaal wat meer zelf-kritiek dan de ander. In het begin van zijn periode in Rotterdam was ik best wel kritisch op Roy Makaay, maar van zijn kant kwam nooit een onvertogen woord. Als ik hem nu tegenkom is er van mijn kant veel res-pect voor hem. Als er iemand een professional is gebleken dan is dat Roy. Op het veld, maar ook daarbuiten.

MediatrainingSpelers krijgen bij Feyenoord ook de gebruikelijke mediatrainer, waardoor men beter of handiger met de pers omgaat. Ze moeten natuurlijk ook de club vertegenwoordigen. Zo kan het gebeuren dat men in het verkeerde tenue, bijvoorbeeld de logo’s van sportmerken, voor de camera verschijnt. Ze denken er soms niet bij na. Dan is de club er als de kippen bij om dit te corrigeren. De perschef van Feyenoord moet dus heel alert zijn!

Mikos in gezelschap van Feyenoord-middenvelder Karim El

Ahmadi.


SVVNee, ik was als jongetje geen hartstochtelijk sup-porter van Feyenoord. Met mijn vader ging ik altijd naar SVV in Schiedam. Daar speelde men eerst met allemaal Schiedamse spelers, maar later ook met Pier Tol, Peter van Velzen en Keje Molenaar als spelers en Dick Advocaat als coach. Mijn vader komt uit Schiedam en had het nog vaak over het landskampioenschap dat de club behaalde in 1949. Daarnaast kwamen we natuurlijk ook soms bij Excelsior, Sparta en Feyenoord. Hoewel je bijna dagelijks bij die laatste club over de vloer komt, moet je objectief blijven om de juiste verslaglegging te doen. Fan zijn kan dus een struikelblok zijn! Dat geldt misschien minder bij wedstrijden van het Nederlands elftal. Bij wedstrij-den van Argentinië of Chili tijdens het WK zag je hun verslaggevers bijkans het veld op springen bij een doelpunt.

EK Polen/OekraïneIn 2012 had ik het EK Polen/Oekraïne al gedaan, maar toen kreeg ik andere landen dan Nederland te verslaan. Dick Advocaat van Rusland kon ik zodoende volgen. Daarna had ik het EK van Jong Oranje in Israël meegemaakt. Dat is niet te verge-lijken met de grote toernooien. Het was al uniek dat het in dat land gehouden werd, maar het is geen echt voetballand. Als je daar aangaf dat je die avond naar de wedstrijd ging en hoe je daar moest komen, werd er geantwoord: “Oh, is er een wedstrijd”? De stadions zaten er ook niet vol. In Nederland leefde het toernooi wel, omdat we een goede lichting aan het werk konden zien. De krant had het terechte idee dat we het uitgebreid moesten brengen, maar het sportieve resultaat viel uiteindelijk niet mee met uitschakeling in de halve finale.

WK in BraziliëTwee appartementen werden in Brazilië gehuurd, want we waren met een behoorlijk grote delegatie. Van te voren werd gesteld dat één van onze groep van journalisten het hele toernooi moest blijven en dat zou ik zijn. We gingen er voorzichtig van uit dat Nederland heel misschien de voorronde zou over-leven en dan misschien nog één ronde. Nu bleef ik niet in mijn eentje achter en zijn we na zes weken

met z’n allen terug naar Nederland gegaan.Ik was sowieso lang van huis, want voorafgaande aan het toernooi was er ook nog het trainingskamp in Portugal. Tussendoor was ik maar enkele dagen thuis.

Glenn HoddleOp het strand van Ipanema in Rio de Janeiro waren vlak bij het hotel van Oranje enkele Brazi-liaanse jongetjes aan het voetballen. Een oudere Engelse man vroeg of hij mee mocht doen en die jongetjes begonnen te lachen. Hij hield de bal moeiteloos hoog. Het lichaam zag er misschien niet meer zo strak uit, maar je zag de klasse er nog van af druipen. Ik herkende mijn vroegere idool Glenn Hoddle die hier in gezelschap van Ian Wright was. Zij waren hier ter plekke als analisten van de BBC. Een praatje met Hoddle was al snel gemaakt. Echter een mening over het voetbal kon je hem niet ontlokken, want dat was exclusief voor de BBC. Hristo Stoichkov, analist voor de Mexicaanse televisie, kwam ik na het toernooi in Nederland tegen. Hij kwam op ons af, want er waren T-shirts gemaakt met de beruchte strafschop van Neder-land tegen Mexico. Dat shirt had ik in mijn hand bij Quick Boys waar Oranje toen trainde. Stoichkov begon er vervolgens een praatje over. Dat je met deze oud-spelers sprak, was heel leuk. Toen zij nog speelden keek je als jochie tegen ze op en nu stel je jezelf bij de huidige lichting spelers

Mikos tussen vakgenoten in gesprek met Graziano Pellè.


heel anders op. Als je een jaar of twaalf bent, kijk je heel anders naar voetbal. Je hebt je idolen en hebt posters van spelers op je slaapkamer. Dat is nu natuurlijk niet meer zo!

Andere sportenTennis en wielrennen hebben ook wel mijn aan-dacht. De Tour de France is een mooi spektakel, maar ik zie mezelf daar geen verslag van doen.Als verslaggever heb ik in het verleden in de regio wel verslag gedaan van andere sporten zoals bijvoorbeeld handbal en cricket. Twee neven Dennis en Erik en hun vader Koos hebben Oranje gehaald, dus die konden mij wel uitleggen hoe het werkte. Je moet wel een verslag maken wat ieder-een begrijpt. Te technisch of gedetailleerd is niet goed. De topcricketers hadden sowieso wel door dat ik geen kenner was.

ToekomstTot nu toe heb ik twee jeugd-EK’s, een EK en een WK meegemaakt en dat was fantastisch. Als ik dit werk op dezelfde voet de komende vijf jaar mag doorzetten, dan zou ik er direct voor tekenen. Het is zo gevarieerd, het voelt dan ook niet zodanig als werk. Als je ziet hoeveel supporters van Feyenoord aan-wezig waren in Rome, maar zelfs ook enkele jaren geleden bij een trainingskamp in Oman dan is het een voorrecht als je daar ook bij kunt zijn. Mijn

werk voelt bijna als een betaalde hobby. Wanneer ik geen journalist zou zijn geworden, zou ik ook veel wedstrijden gaan bezoeken.

Mooie mixTussen de bedrijven door kom ik nog mensen uit mijn MVV ’27-periode tegen. Zoals laatst op de begrafenis van Sjaak van der End, de vader van Ronald. Ook Ian Bell, Arno van Nierop en Martijn van der Hoeven kom ik wel eens tegen.Nu ik weer aan MVV ’27 denk moet ik concluderen dat het toentertijd een leuke mix van Maasland en Maassluis was. Na afloop van de trainingen bleven ook de Maassluizers nog lang hangen in plaats van dat ze direct naar huis vertrokken. De sfeer was in ieder geval goed. Dat gold ook rond de wedstrijden waar het gezellig druk langs de lijn en in de kantine was. Bij MVV ‘27 was het altijd druk en dat kunnen niet veel clubs in het amateurvoet-bal zeggen. Bob Eilers, dat kleine mannetje met die bril, maak-te wel eens video-opnames. Tegen Soccer Boys maakte ik een doelpunt en dat heeft hij vastge-legd. In de kantine heeft hij toen die beelden laten zien. Als je die beelden nog eens opdiept, zou ik die nog graag terug willen zien. Voor de rest zitten de herinneringen in mijn hoofd hoor. MVV ‘27 was een korte, maar prachtige periode.

Tijdens het WK in

Brazilië komt Mikos

op het strand van

Ipanema in Rio de

Janeiro zijn jeug-

didool Glenn Hod-

dle tegen. (foto van

Maurice van Steen)

Vergeten voetballers Mikos Gouka

Documents

Transcript of Vergeten voetballers Mikos Gouka