Valère en Dina Kempeneers - Westerlo

2de Nationaal Kampioen op de Grote Fond 2019

Valère Kempeneers groeide op in Nieuwerkerken, een kleine

Limburgse gemeente bij St-Truiden in de zuidwesthoek van de

provincie en op een boogscheut van Vlaams-Brabant . Zijn

vader Jef was niet alleen ondernemer, maar een al even

gepassioneerde duivenliefhebber. Op talrijke publieke

verkopingen was hij een graag geziene figuur. In 1960 kocht

hij de legendarische “Witpen” van Hector De Smet en ook de

beroemde 131-duivin van Jan De Weert (Nederland)

verhuisde naar Limburg. Op zijn uniek palmares staan o.a. 3

nationale overwinningen en daarmee heeft hij voor eeuwig

zijn plaats in “The hall of fame” van de Belgische duivensport.

Valère was de oudste in het kroostrijk gezin van Jef. Als hij al een keer spoorloos was, moest er meestal niet lang

gezocht worden. Steevast werd hij teruggevonden op het zolderhok van zijn vader. Van kindsbeen af werd hij

betrokken bij de verzorging van de duiven. Na de lagere school beslisten zijn ouders om hun oudste zoon op

internaat te sturen. In die tijd hadden alle colleges een druk bezet internaat dat vooral bevolkt werd door kinderen

van zelfstandigen die zelf amper tijd konden vrijmaken voor de opvoeding van hun dierbare kroost. Valère was een

goede student en na het middelbaar haalde hij aan de univ in Leuven zijn ingenieursdiploma. In al die jaren beperkte

het “duiven melken” zich tot de weekends en de vakanties. Korte tijd na zijn studies verhuisde hij naar Olen en van

1978 tot 1983 experimenteerde hij op een klein tuinhokje van 4 bij 2 meter met duifjes. In 1979 imiteerde hij het

systeem van Ranne Goris en bij zijn eerste inkorving in Fondclub Herentals won hij met een duivinnetje de ereprijs

uit Argenton en nationaal een top-10 notering. De volgende jaren werd er amper gespeeld. Met het vooruitzicht van

de bouw van een nieuwe woning in Westerlo, de verhuis, een drukke job met grote verantwoordelijkheden en

gezinsuitbreiding schonk Valère in 1984 alle duiven aan vriend Jef Auwers, de beenhouwer uit Olen. Die won in 1988

met één van zijn duifjes de Gouden Vleugel in de Brugse Barcelonaclub. Valère is er nog steeds trots op en wellicht

hoopt hij stilletjes van dit zelf ook een keer te mogen beleven.

De volgende jaren werd het duivenspel van vader Jef vanop afstand opgevolgd. Gezondheidsproblemen van vader,

midden de jaren negentig, lagen aan de basis van een geleidelijke terugval van de prestaties. Zijn jongste broer Wim,

die ondertussen de transportonderneming van zijn vader runde en ook duivenliefhebber was, had nauwelijks tijd om

de duiven degelijk te verzorgen. In overleg met Wim en de steun van Dina, werd in 2003 beslist om de kolonie in

Nieuwerkerken onder de arm te nemen en nieuw leven in te blazen. Een moeilijke taak kwam op hen af. De hokken

waren overbevolkt en de voorgaande jaren werd er veel minder gespeeld en de jongste generatie was nauwelijks

afgericht. Wie niet streng selecteert, zorgt automatisch voor een degeneratie van het ras. Alle duiven werden door

de fijne kam gehaald en voor 2004 werd een kweekhok samengesteld. Na twee jaar constant pendelen tussen

Westerlo en Nieuwerkerken werd bij de gemeente Westerlo een bouwaanvraag ingediend om een nieuw

duivenhuisje van 30 m² in hun eigen tuin te mogen optrekken. Dat kwam er snel en een aantal zomerjongen uit

Nieuwerkerken kregen hun plaatsje op het nieuwe hok.

Bij de selectie van de duiven in 2004 trok één duif (NL 97-1680766) al zijn aandacht. Bij controle bleek het een duif

die vader Jef bekomen had bij Cor de Heyde. Valère contacteerde Cor voor een afspraak. Hun kennismaking verliep

hartelijk en was het begin van een nieuwe vriendschap. Valère kocht er zich wat jonge duiven en Cor werd de

leermeester voor Valère om hem de knepen van het nestspel aan te leren. Valère had een achterstand van 20 jaar

opgelopen en was het spoor inzake rassen en methodes toch wat kwijtgeraakt. De volgende winters trok hij samen

met Dina naar een aantal publieke verkopingen in Steenbergen en Thorn. Met het kopen van een bonnetje kon je

voor 5 € de topduiven in de hand nemen. Het was leerrijk te ervaren dat iedere topmelker een eigen type duif op zijn

hok heeft. Eén ding hadden al deze toppers echter gemeen: ze waren uitzonderlijk gestroomlijnd en hadden

fluweelzachte pluimen. De volgende jaren werd het kweekhok in Nieuwerkerken uitgebouwd met inbreng van vers

bloed. Het was pijnlijk te moeten vaststellen dat de oude stam onvoldoende rendeerde. Valère en Wim wilden hun

ambities waarmaken en daarvoor waren investeringen noodzakelijk.

De volgende jaren bleven de jongen van de 1e en 2e ronde in Nieuwerkerken. De 3e ronde van de kwekers verhuisden

in juni naar Westerlo. In 2007 werd voor een eerste keer deelgenomen aan een fondvlucht. Ze behaalden in de

Herentalse Fondclub de ereprijs uit Cahors en de 15e nationaal. De volgende jaren werd slechts aan enkele grote

fondvluchten deelgenomen. Langzaamaan werd een team opgebouwd en in 2010 rangschikten ze zich 6 maal in de

provinciale top-10. Zelf beschouwen ze 2011 als het jaar van de definitieve doorbraak. Ze werden 4e in het nationaal

kampioenschap Grote Fond van de KBDB. Provinciaal stonden ze op 2 en in Cureghem Centre mochten ze

plaatsnemen op het hoogste schavotje in het kampioenschap Grote Fond met duivinnen. Ze wonnen de prijs van

Belgica De Weerd bij de Belgische Verstandhouding en behaalden provinciale overwinningen uit Agen en Tulle. Ze

beseften dat het moeilijk zou worden om in de volgende jaren even goed of beter te doen.

In 2012 werd sterk gestart, maar halfweg het seizoen liep het fout. Eigen schuld. Valère liet enkele achterblijvers op

het hok toe en die ondermijnden de conditie van de duiven die het goed deden. Het grote fondseizoen situeert zich

van half juni tot de eerste week van augustus. Wie in die periode nog veel moet bijsturen is eraan voor alle moeite.

Het was een les voor de toekomst.

In 2015 werd de beslissing genomen om in Westerlo een eigen kweekhok uit te bouwen. Hiervoor werden de beste

10 vliegduiven gebruikt evenals wat jonge duiven van Cor de Heyde en wat late duiven van 2013, die in

Nieuwerkerken werden gekweekt. 2015 en 2016 waren sabbatjaren en er werd slechts aan een beperkt aantal

vluchten deelgenomen. In 2017 en 2018 noteerden we al meerdere nationale top-100 prijzen op de internationale

vluchten.

In het voorjaar van 2019 baarde de gezondheid van Valère wat zorgen. Als het lichaam niet goed aanvoelt, rijst snel

de vraag of de duiven nog belangrijk zijn. Tijdens de voorjaarskweek lieten een paar favoriete duivinnen het afweten

bij de leg. Door het stoppen van de activiteiten van Fondclub Herentals moest er uitgeweken worden naar een

andere club. De duivensport werd in vraag gesteld want op hun bucketlist staan nog enkele wereldreizen bovenaan.

Tot dusver beperkten die vakanties zich tot een 10-tal dagen in het voorjaar en enkele weken na het vluchtseizoen.

In de toekomst mag het voor hen wat meer zijn en langere uitstappen naar China en Australië spoken door hun

hoofd en krijgen stilaan vaste vorm. Uitstellen tot later is geen optie voor iemand die 70 wordt. Zo ziet Valère dat

toch.

Dina was dan weer van mening dat met duiven stoppen geen optie was. Er werd uiteindelijk beslist om toch maar

aan het seizoen te beginnen en bij de Molse Fondclub in te korven voor de fondvluchten. Ze besloten om alle

meerjarige duiven op de vrijdaglossingen in te zetten. De africhting zou gebeuren op zaterdag zodat de

zondagochtend vrij kwam voor hun fietstochten door het Kempense landschap. Fietsen is voor hen beiden een

tweede passie.

Eens het seizoen startte, ging het bloed wat sneller stromen. Alles werd er aan gedaan om geen mal figuur te slaan.

Het verdere duivenverhaal van 2019 is er eentje van “once in a lifetime”. Het zal geboekstaafd blijven als het jaar

met een gouden randje en van internationale erkenning. Het werd een lange winter met talrijke vieringen. Zij

genoten ervan met volle teugen. De decompressie na een stresserend seizoen zorgde voor emoties. De nationale

hymne op de nationale dagen zorgde voor een kippenvelmoment. Ik genoot er zelf van en de tranen sprongen in

mijn ogen. Valère en Dina zijn amateurs “pur sang”. Alles staat er in het teken van prestaties leveren en duifjes

worden geschonken aan kameraden met de stille hoop dat ook zij mogen slagen met hun inbreng. In onze moderne

duivensport vormen zij de tegenpool van zoveel andere hokken waar alles draait om commercie.

Grote fondspelers hebben veel duiven. Klopt dat verhaal?

We namen dit jaar in totaal met 28 verschillende duiven deel aan de 7 internationale vluchten. Dat zijn voor ons de

vluchten waar het echt om draait en uiteraard worden we in dat wereldje beschouwd als een zeer kleine speler. Hier

primeert kwaliteit en ook de jonge en jaarse duiven worden vanaf dag één streng geselecteerd op basis van

gezondheid en bouw. We overlopen even het hokbestand.

Het kweekhok bestaat uit twee afdelingen met respectievelijk 8 en 12 nestbakken. Begin januari wordt er gekoppeld

en na twee rondes worden de 8 kwekers van de kleinste afdeling herkoppeld met duivinnen van het grotere hok. In 4

ronden worden 120 jongen gekweekt. Nadien gaan de nestbakken van het hok en zitten de duiven gescheiden.

Jaarlijks worden 10 tot 20 % van de duiven op het kweekhok vervangen en voor 2020 was dit zelfs 25%. Lang niet alle

koppels geven goede kweekresultaten. Het is een eeuwige zoektocht, maar duiven die met verschillende partners

goede duiven geven, genieten de voorkeur, al blijven superverervers de grote uitzondering. De beste twee

vliegduivinnen kregen een plaatsje op het kweekhok evenals een aantal late jongen 2017 waarvan broers of zusters

goed presteerden. Hoop doet leven!

Na het vluchtseizoen verdwijnen de nestbakken van de hokken en worden ze vervangen door eenvoudige schabjes.

Het kuisen van de hokken neemt op die manier minder tijd in beslag.

Het vlieghok bestaat uit vier afdelingen met ieder 12 nestbakken. In de winter huizen er ongeveer 20 koppels oude

vliegduiven waarvan ongeveer de helft tweejarigen zijn. Ook 25 koppels jaarduiven krijgen er hun plaatsje .

Vanaf 1 november tot begin maart vliegen deze duiven niet uit. Overdag verblijven ze bij alle weer en wind in een

grote buitenren. Dat scherpt hun natuurlijke weerstand aan.

Als het weer het toelaat worden vanaf maart de duiven in de namiddag weer uitgelaten. Eerst komen de doffers aan

de beurt. Soms duurt het enkele dagen voor de jaarlingen de ingang van hun nieuw verblijf vinden en bij het

buitenslapen is er regelmatig eentje de prooi van de roofvogels. Nadien ondergaan de duivinnen hetzelfde ritueel.

Na 2 weken kent iedereen zijn plaats en trainen de beide groepen dagelijks een uur. Eind maart, en op voorwaarde

dat het weer dit toelaat, starten we met de verplichte trainingsvluchtjes. In een vijftal stappen worden ze

weggebracht tot 60 km. Dina wacht de duiven op en begeleidt ze met haar stokje naar de juiste valplank. Midden

april worden de nestbakken terug op het hok geplaatst en iedere jaarduif mag zijn stekje kiezen. Zodra de koppeltjes

gevormd zijn, worden de duiven bij goed weer uitgelaten. Alle duiven van hetzelfde hok hebben dezelfde gekleurde

chipring. Dat vereenvoudigt de taak om de duiven naar het juiste hok te begeleiden. We proberen bekvechten en

het stuk vechten van nesten te voorkomen. De nestduiven trainen gezamenlijk en bij het binnenroepen wordt er

opnieuw nauwlettend toegezien dat iedere duif op de juiste afdeling terechtkomt. Een laatste trainingsvluchtje van

zowat 50 km staat op het programma. Na een 10-tal dagen broeden gaan de duiven op weduwschap. De doffers

blijven op het hok en de duivinnen verhuizen naar het verblijf dat bestemd is voor de jongen van de derde ronde. In

principe vliegen onze duiven als voorbereiding op het nationaal programma 3 x130 km, 2 x 220km en vervolgens een

halve fondvlucht voor ze deelnemen aan Bourges I. Het gebeurde dat ze op 1 week 3x Momignies vlogen. Uiteraard

houden we rekening met de klimatologische omstandigheden, maar duiven die enkele weken later aan vluchten van

meer dan 800 km moeten deelnemen, kunnen tegen een stootje. We maken er geen serreplantjes van. Het is zeker

niet abnormaal dat er van die 90 duiven al enkele gekwetst thuiskomen of verloren gaan. Pech hoort bij iedere sport.

In functie van hun programma worden de duiven per hok op een bepaald tijdstip gekoppeld. De oude duiven op hok

1 vliegen Agen en Narbonne of Perpignan. Hok 2 is voorbestemd voor Pau en Marseille, hok 3 vliegt Cahors en St-

Vincent en het eliteteam voor Barcelona zit op hok 4, terwijl de tweejarigen op die afdeling dat weekend de vlucht

uit Limoges krijgen voorgeschoteld. Perpignan wordt voor de tweejarigen bekeken als een laatste test om hun

verblijfsvergunning te verlengen. Het geldt ook als toelatingsproef om volgend jaar mee naar Barcelona te mogen.

In principe worden de duiven op hetzelfde hok tijdens hetzelfde weekend gespeeld. Als de oude duiven van een hok

worden ingezet voor een internationale vlucht, vliegen de jaarduiven op het hok een vlucht op de kleine of grote

halve fond, afhankelijk van het nationaal vluchtprogramma. In 2019 namen we met jaarduiven deel aan Bourges,

Argenton, Limoges, Libourne en Tulle. Het is onze bedoeling dat alle jaarlingen deelnemen aan 3 nationale vluchten

en prijs winnen op de derde vlucht is het strikte minimum om nog een jaartje graantjes te mogen meepikken.

De duiven worden meestal ingekorfd op eieren van 10/12 dagen broeden of op jongskes van 5-6 dagen oud. Omdat

partners meestal tijdens hetzelfde weekend gespeeld worden, broeden sommige koppels na hun thuiskomst verder

of zorgen zij opnieuw voor hun jong. Ze mogen de cyclus verder zetten. Het is zeker geen vaste regel want sommige

koppels beginnen onmiddellijk aan een nieuw nestje. We laten op dat vlak de natuur zijn gang gaan, want veel keuze

heb je niet.

We kweken ongeveer 120 jonge duiven en selecteren die vanaf ze in het nest opgroeien. De jongen van de eerste

twee rondes zitten op een afzonderlijk hok tot ook de tweede ronde zowat dezelfde vlieggewoontes heeft. Daarna

wordt de tussendeur opengezet en kunnen ze van dan af in de namiddag samen worden uitgelaten. Dat maakt het

voor Dina wat gemakkelijker want zij neemt de volledige verzorging van de jonge duiven voor haar rekening. Zoals

een strenge meesteres het past, staat ze op orde en discipline. Geslenter op het dak is niet toegelaten en wie het

toch doet, komt te laat voor de maaltijd. Zelfs dommeriken weten dat snel. Als de jongen van de tweede ronde ruim

3 maanden oud zijn, wordt de hele bende in stapjes en stappen weggevoerd tot 60 km. Enkele vluchtjes van 130 km

met de vereniging zorgt voor ervaring. Ergens links of rechts op een weekvluchtje deelnemen, beschouwt Valère dan

weer als een goede leerschool om hun oriëntatievermogen in te schatten en te verbeteren. In tegenstelling met

vroeger worden de laatste 2 jaren de vroege jongen ingekorfd voor een nationale vlucht. In 2019 namen ze deel aan

Châteauroux en in 2018 werden ze op Bourges ingezet. Het zorgt voor een beperkte natuurlijke selectie, maar ze

hebben toch al een keer kennis gemaakt met een nationale lossing. We beschouwen het absoluut als een pluspunt al

zijn we natuurlijk kansloos. De aankomsten worden zorgvuldig genoteerd en bij de uiteindelijke selectie houden we

er rekening mee in geval van twijfel. We korfden dit jaar op Châteauroux 38 jonge duiven in. 36 vonden de weg naar

huis en 24 van hen krijgen als jaarduif de kans om zich te bewijzen. De jongen van de 3e ronde vlogen in augustus in

hun hemdje enkele snelheidsvluchten van 130 km. De geselecteerden van de 4e ronde worden als jaarduif afgericht.

Van de 120 gekweekte jonge duiven zaten er einde september nog 80 op het hok. Op de speelhokken is er plaats

voor 50 jaarlingen en daar wijken we niet van af. Ook volgend jaar zal uit deze groep nog meer dan de helft

verdwijnen. Pas daarna beginnen ze aan hun echte fondcarrière en zal de selectie zich verder doorzetten op basis

van resultaten. Daarna krijgen de beste een kans op het kweekhok, maar ook daar zijn de plaatsen beperkt. Als 40

kweekduiven, 90 vliegduiven en 120 jongen niet volstaan om te slagen, vrezen we dat het met een dubbele

bezetting ook niet zal lukken.

Voeding, supplementen en medische begeleiding

Sinds een paar jaar worden tijdens het vliegseizoen de Galaxy mengelingen van Beyers gevoederd, aangevuld met

pinda’s, P40 en snoepzaad. De duiven die in een bepaalde week worden ingekorfd krijgen een rood stenen potje in

hun nestbak en dat vergemakkelijkt de taak van het voederen. De mengeling varieert naargelang het werk dat moet

geleverd worden. Na de rui wordt er krap en licht gevoederd met een wintermengeling zoals vader zaliger het 50

jaar geleden al deed. Dagelijks wordt er uitgekeken of er dons op het hok ligt. Donsrui is een indicator voor de

gezondheid van je kolonie. Regelmatig gaat er zelfgemaakte vlierbessensiroop, gemengd met biergist of vitamines,

over het voer. Bij thuiskomst van een vlucht krijgen de duiven elektrolyten, honing en citroen in het water. De dag

erna gaan er “gele druppels” over het voer.

In het najaar worden de duiven gekuurd tegen parathyfus. Daarna worden ze nog een keer gevaccineerd tegen deze

ziekte. In het voorjaar krijgen ze een prikje tegen paramyxo en worden ze geënt tegen pokken. Na de vlucht uit

Bourges I wordt dr. Raf Herbots geconsulteerd. Uiteraard wordt zijn advies opgevolgd, maar meestal is de conditie

uitstekend en zelden is medicatie noodzakelijk. Ook voor de inkorving van Barcelona en Perpignan brengen we een

bezoekje aan de dierenarts. We laten zo weinig mogelijk aan het toeval over.

Dagelijks gaat een scheut waterkefir in het drinkwater. Volgens wijlen Jos Van Olmen is dit bevorderlijk voor de

algemene gezondheidstoestand van de duiven. Voedingssupplementen zijn geen wondermiddelen, maar ze

ondersteunen de algemene conditie. Een superconditie, gekoppeld aan motivatie, zorgt in alle sporten voor

topprestaties. Waarom zou het in de duivensport anders zijn?

Waarom liep het zo uitzonderlijk goed in 2019?

Duivensport is zeer complex en als liefhebber heb je zeker niet alles in de hand. Aan de zuidoostkant van onze tuin

werd het grote dennenbos in de winter van 2018 gerooid. De morgenzon kreeg vrije toegang want de voorzijde van

ons hok is zuidoost gericht. De wind kreeg vrij spel. We zijn ervan overtuigd dat deze factoren een gunstige invloed

hadden op het hokklimaat. De duiven in de rennen genoten van het voorjaarszonnetje. Misschien zorgde dat voor

een conditionele boost. Gewoonlijk speelden we pas echt sterk in juli, maar in 2019 was de forme er al in juni.

We trokken met een bang hartje naar de nieuwe club. Ongetwijfeld zorgde dat bij ons voor wat extra motivatie.

Wekelijks werden de duiven voor een tussenvluchtje van 60 km weggebracht.

Sinds 2015 bouwden we ons eigen kweekhok uit en wie ambities heeft op de grote fond moet toch enig geduld

hebben. We selecteren streng en wie hier als tweejaarse overleeft, heeft ons vertrouwen. We hadden 7 oude duiven

die als 2-jarigen hun strepen al hadden verdiend. Ze waren in 2019 voorbestemd om als 1e of 2e getekende te

worden afgegeven. Op de 7 internationale vluchten pakten we 13/14 met onze eerste 2 getekenden. Dan maak je

kans dat je scoort in kampioenschappen. Op deze 7 vluchten werden 40 duiven getekend en internationaal winnen

we 25 prijzen (62%). Het merendeel waren duivinnen (28) en deze wonnen 20 prijzen (71%). Toch zijn we realistisch

genoeg om te beseffen dat het bijna een onmogelijke opdracht wordt om in de toekomst even goed te doen.

Wellicht stond dame Fortuna aan onze zijde, maar we blijven proberen om het goed te doen. We houden van

sportieve uitdagingen en alert blijven om zo weinig mogelijk fouten te maken is de opdracht.

Wat zijn jullie mooiste herinneringen aan 2019?

2019 begon met een nachtmerrie, want mijn gezondheid liet het wat afweten. Gezondheid is ons kostbaarste bezit.

Gelukkig kon er snel worden bijgestuurd en konden we weer fietsen en ons focussen op de duiven. Het duiven-

seizoen was als een sprookje zonder einde. Na Bourges I korfden we 9 duiven in voor Cahors en we wonnen de

ereprijs in de Molse Fondclub. Dat deden we nog 4 keer over op de 7 internationale vluchten. Dat alleen al overtrof

onze stoutste dromen.

Uit Barcelona klokten we in een tijdspanne van 74 minuten 4 van onze 5 ingezette duiven en op de volgende

ochtend arriveerde de laatste. Zoiets vergeet je niet zo snel.

Na enkele vluchten lazen we op Wprol de stand van zaken in het nationaal kampioenschap op de grote fond. We

stonden constant in de top van de klassering en dat zwengelde onze inzet nog wat aan. Wanneer op de slotvlucht uit

Perpignan onze eerste twee getekenden zich bij de eerste vier duiven aanmeldden, die nationaal allemaal in de top-

200 stonden gerangschikt, lieten we de kurken knallen. We waren op dat moment zeker van een podiumplaats in het

nationaal kampioenschap.

Enkele maanden later werden we in hartje Haspengouw, op een boogscheut van mijn geboorteplaats gehuldigd als

2e nationaal kampioen. Het was een onvergetelijk en emotioneel moment. Een droom werd werkelijkheid.

Op de viering van de ZLU in Kerkrade kwamen talrijke Nederlandse coryfeeën van de lange afstand ons feliciteren en

de hand schudden. Dat doet iets met een mens, zelfs al tel je bijna 70 lentes.

We rangschikten ons in de drie internationale competities voor marathonvluchten met name de West-Europese

Super Marathon, de Europabeker en de Europa Marathon. Als enig Belgisch hok stonden we geklasseerd In het

eindklassement van de Europabeker. Met enige fierheid stonden we op het podium in dit internationaal gezelschap.

Ik zou nog een eindje kunnen doorgaan. Eigenlijk was 2019 een complete aaneenschakeling van successen. Het was

bijna te mooi om waar te zijn. We beseffen dat.

Welke rassen vormen de basis van jullie kolonie?

We mogen zeggen dat duiven van Cor de Heyde voor bijna 50% aan de basis liggen van de behaalde successen.

Daarnaast denken we in de tweede plaats aan duiven van de Gebrs. Brugemann. Over de jaren heen zorgde ook de

inbreng van Wim Van Houten, Herman Brinkman, Roger Beullens, Lei Kurvers, Jan Theelen, Bernd Morsnowski en

Depasse-Lardenoye voor een kwaliteitsinjectie. We hebben, net zoals vader, een voorliefde voor Nederlandse duiven

om deel te nemen aan de marathonvluchten. Zelfs bij warm weer en tegenwind zijn deze duiven op de grootste

afstanden niet kansloos. Hun “mordant” zoals dat vroeger vaak werd uitgedrukt, maakt hen schijnbaar

onuitputtelijk.

Barcelona klinkt als muziek in de oren of niet?

We nemen al 10 jaar lang met maximum 5 duiven deel aan deze klassieker. Duiven die als 2-jarigen een mooi

resultaat neerzetten op Perpignan krijgen het jaar nadien de kans om zich te bewijzen op Barcelona. We speelden dit

laatste decennium op Barcelona 65 % prijs en onze duivinnen lieten een score van 70 % optekenen. Over de laatste 5

jaren waren met 78,3 % en 82,4 % onze prijzenpercentages zelfs nog indrukwekkender. Meer dan op eender welke

andere vlucht zorgt de afstand voor de selectie. Barcelona vliegen is in onze ogen enkel een kwestie van kunnen of

niet. Er wordt momenteel uitgekeken om het kweekhok nog met extra Barcelonabloed te injecteren om ons op het

einde van de loopbaan nog een keer in de kijker te spelen op deze klassieker. In 2019 klasseerde 4 van onze 5 duiven

zich per 20-tal, zowel nationaal als internationaal. Mooi, maar alles kan beter, nietwaar. Wellicht hopen alle echte

marathonspecialisten op een internationale topprestatie op Barcelona. We wensen hen daarbij alle succes toe.

Nationale resultaten 2019:

Pau 2797 d : 92,105,438,537 ( 4/5)

Agen 3935 d: 46,176,231,306 (4/7)

Barcelona 7301 d: 186,199,241,314,1105 (5/5)

St Vincent 2949 d: 77,114,339 (3/6)

Narbonne 3873 d : 273,556 (2/4)

Perpignan 3915 d : 86,122,148,196,555 (5/8)

Internationale resultaten 2019

Pau 12119 d : 475,525,1922,2279 (4/5)

Agen 12090 d : 202,749,963,1203 (4/7)

Barcelona 15981 d : 466,495,595,754,3028 (5/5)

St Vincent 10623 d: 384,490,1225 (3/6)

Marseille 10044 d :2108,2385 (2/5)

Narbonne 9813 d :625,1453 (2/4)

Perpignan 12770 d : 399,520,587,734,1883 (5/8)

Internationale vluchten met duivinnen

Pau 3193 d : 124,137,431,496 (4/5)

Agen 4666 d : 38,150,190 (3/5)

Barcelona 5090 d : 187,223,972 (3/3)

St Vincent 2128 d : 62,77,170 (3/4)

Marseille 2651 d: 365,427 (2/4)

Narbonne 5262 d: 195,545 (2/3)

Perpignan 3289 d:153,168,204 (3/4)

Kampioenschappen 2019:

KBDB:

1e Kampioen KBDB Provincie Antwerpen Grote Fond

2e Nationaal Kampioenschap KBDB Grote Fond oude

Cureghem Centre

Barcelona Nationaal :

2e met eerste 3 getekenden

2e met eerste 4 getekenden

1e met eerste 5 getekenden

Barcelona Internationaal :

4e met eerste 5 getekenden

ZLU

West-Europese Super Marathon

Pau – Barcelona – St-Vincent - Perpignan

4e met 1e getekende

1e met 1e + 2e getekende

La Colombe Joyeuse :

Europabeker

6e met 1e getekende

1e met 1e + 2e getekende

4e met eerste 5 getekenden

2e in het Eindklassement

Sportblad “De Duif” :

10e in Internationale Zware fond competitie

Arge Euskirchen :

15e plaats in de Europa Marathon

Molse Fondclub :

1e Kampioen Marathon vluchten

1e Algemeen Kampioen Grote Fond en Marathon

1e Internationale Supercup