Utrecht_7feb_v1

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud

1 Alle drop raakt op

2 Op het Kees Stipplein

3 De oude Hortus

4 Onderweg naar Wie

5 Cremerstraat

6 FORT BLAUWKAPEL

7 Gaan we nog gooien?

8 kou

9 schijndood

10 Hostel Wittevrouwen

11 Vissersboten

12 Sabbat - Amersfoort

13 Belle, het beest?

14 keientrekker

15 Zuidwalwedstrijd

16 De bruine vloot

17 Domkerk

18 Stil

19 sneeuw

20 De B van Bartimeüs

21 Het Oekraïnehuis

22 Amersfoirde [1259 - 2009]

23 Panta rhei

24 Sex and the city

25 In de wilgen

26 Mijn Dom

27 Mystieke tuin

28 Ouderlijk huis

29 Wandelende tak

30 Toren van mijn jeugd

31 Nachtlicht

32 ZONNEDAG

33 Je draagt me op mijn adem


34 Loenersluis

35 Wachttoren

36 Voor een vervelende Baarnse

37 Haiku

38 PERRON OOST

39 Donordag in de DOM

40 Groen

41 Menu van Utrecht

42 Lage Vuursche

43 Park Randenbroek

44 Vreeswijk

45 Nieuw Hoog Catharijne

46 Thuis

47 lekdijk

48 Lommerlust

49 Over de Kanaalstraat

50 Zilveren maan

51 Ook goedenacht

52 Oude dorp

53 Utrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHT

54 In het spoor van Gerrit Achterberg

55 Dag Herman

56 Utrecht

57 algemene begraafplaats

58 Nachtpluimen

59 wat rijn is, is goed

60 Achterwege

61 In het bos bij Austerlitz

62 JANSKERK Utrecht

63 Dichter de Romein

64 AMERONGEN

65 nachtregels

66 Geboortestad (Maliebaan)

67 Janskerkhof in januari

68 De Stadsbus

69 Tegenstrijdigheid

70 Dood


1. Alle drop raakt opGijs ter Haar (Bunschoten)

Ooit woonden hier bomen zo oud als de doodik was nog een kind kraste mijn naamin de bast van een berken elke zondag na kerk en gebedvond ik mezelf op die plek weer terug

dan zeeg ik in het zand uit het zichtvan de plicht en de ogen van Godop de wereld gericht op het kwartjein mijn hand dat voor hem was bestemdmaar dat ik nooit gaf en ik legde mijn hoofdaan het hout om te horen of de wereld bewoogmaar het ging altijd goedwant God was vergevingsgezind

toch zweeg ik een uur met het vuurvan de schaamte op mijn kaken gebrandin mijn hand nog begerig een plakkerig kwartjeGod had het niet nodigwant God was toch alles wat wasde bomen het bos de bast en het zanddit kind op de rand dat de rede zochtzelfs dat kwartje in mijn hand ende drop die ik er ‘s maandags van kocht

het kind is vergaan in de man die doorwrochtvan een ijzig geduld op zijn avonden wachtmaar laatst was ik er nog zag hoe het boszich met steen had gevulder geen bomen meer staanslechts een schim van het kindmet de stem die ik toch kenliep me lachend voorbij keek me aanals was ik een vreemde voor hem


2. Op het Kees StippleinChristiaan Abbing (Veenendaal)

Veenendaals Brouwerspoort:Grootsteedse inbreiding!Woningen, winkels, eenGracht en een plein

Cultureel centrum, voorStadsdichterswedstrijdenDient u allicht op dat Stipplein te zijn


3. De oude HortusRozemarijn van Leeuwen (Utrecht)

Hier is de stad vergeten zich te bouwen.Meestal gaat je leven over tegels,asfalt en bestrate wegen en omgevendoor bakstenen en ramen, vierkantrijzend in vertrouwde kaders.

Hier ben ik op mijn blote voetenlangs de rand van de vijvers gelopen,midden in de stad een wakwaar de aarde weerloos open ligtwaar vormen haar wezen nog verraden.

Het is hier stil, geluid en lichtgefilterd door de voorjaarsbomendie doorzichtig rijzen en de lijnen,nergens recht of hard, volgen mijn lichaamdat naar de hemel reikt en naar de aarde.


4. Onderweg naar WieNafiss Nia (Utrecht)

WIE Ik snap wel waarom mensen van jazz houdenWie weigert het weerzien van een geliefdewarme zweepslagen van een saxofoonhet leed van de dronken snaren? Mensen doen rare dingen in de bus ende bestuurder loopt mank, maar Ik begrijp wat je zegt,wie houdt nou niet van vliegen als een adelaarvan de zon na zes maanden nacht, zes dagen nachtvan de nacht na een witte dag, een witte koude dag In het café draaien ze geen muziekDe stilte knaagt aan mijn keel, maarje hebt de hele rit geen woord gezegden ik moet bijna overgeven van angstAls zijn ogen zeggen: ik naai je lippen dicht Hoe lang gaat het duren?Ik ken jou niet eens en tochde toekomst zou me hebben omarmdals je nog even was gebleven. Laat een nummer achter, ik bel je.


5. CremerstraatTanya vd Wacht (Utrecht)

Die nacht aan het spoor rolde mijop de rails van je brits, onze reiskent van meet af aan aankomst, vertrek.

Het begint ´s zomers met een vleug oer-woud: tongstrelende taart van banaan -even ostentatief als subtiel.

Jouw vonken opspattende wisselsseinend met timbres en boven-tonen nemen me grif voor je in

voor je me in deze denderend complementair gekleurde ruimteinwijdt in de innigste vorm van

zwaartekracht - door die rangerend doorwaakte nacht gevormd totlichtzinnig traject voor jouw lijf.


6. FORT BLAUWKAPELArjan Braam (Utrecht)

Immervredig fort op watervogelvleugelsroyaal omarmd door de snelwegklaveren de oude spoorlijn naar de rading

binnen de omheining het oerprotestantsebakstenen kerkje met vast het licht van flessenglas op het hooggetiteld woord,

nam ik mij voor hier aan blauwkapeleen toneelstuk te verankeren –

een duikboot in de liniegrachtvarende loopgraaf waarin

generaal ramses zou schaken met de zoon van blauwkapel

en ieder geslagen stuk totas verkoold, een rake les – onaf.

en vind ik mij terug op Blauwkapel – waar een babietje schaaktop de velden van slaap.


7. Gaan we nog gooien?Enno Paulusma (leusden)

Ik wandel samen met de hond,- de hond voorop - over het pad langs de slootwaar de wilgen nog wenen. De wind blaast ze kaal.

Mijn gezicht wordt schraal als de winddie snerpend giert door de tenen. Mijn vingers zijn witter en kouder dan dood.Ik beadem mijn vuisten, tot ze ontdooien, gooi m’n kraag op en werp een stok.Geen hond ziet m’n ogen nu tranen, van de kou, van verdriet.Zelfs de mijne ziet het niet,legt de stok voor m’n voetenen blaft


8. kouEnno Paulusma (Leusden)

Meeuwen, landinwaarts gevlucht,kleuren zwarttegen de schelle grijze lucht.Net zo zwart, zelfs iets zwarter dan de elzen, of zijn het wilgendie als uitgeknipte silhouettenlangs de slootkant staan, met takken reikhalzend naar omhoog.

Het valt mij in het oogdat een aantal is geknoten zie de machteloosheid aan,wachtend op de kortste dag.

Het gaat zoals het komt.Ik sluit mijn ogen voor de scherpte van het lichthoor het roepen van de vogels.Ze zijn nog niet gevlogen.


9. schijndoodEnno Paulusma (Leusden)

De vijver in de tuin ligt al in ‘s winters zuchten,omgeven door het dorre riet.De oude peer aan de oever gaf ook dit jaar volop bloesem doch wederom geen vruchtenen heeft het bruingeroeste blad vroegtijdig laten vallen.

Waterdamp klampt zich, als tranen, vast aan ragfijne dradenen maakt dat wat een spin hier achterliet,zo dramatisch zichtbaar wordt.Het perenblad ligt zwevend op de bodem van de vijver.Oktober is alweer voorbij.

Het water wordt zwarter en kraakhelderde vijver lijkt nu dieper dan ooit.Een karper zwemt nog, met trage slagen,de schubben zoals altijd correct op rij. Hoeveel kouder kan het worden voor zijn vissenbloed.

Zijn staart zwaait minder krachtig en zijn trage happende mond,met baarddraden die zijn trieste blik versterken,neemt nog wat lucht van boven de waterspiegel.Nog even, voor hij zich in de modder wroet.

Hier laat de vis zich leiden door Zenwaarin hij zich ’s winters wel honderd jaren berust. Slaapt met open ogen een gat in de kou en wacht in koele stilte tot de eerste straal van de voorjaarszon, hem weer ten leven kust.


10. Hostel WittevrouwenHanneke van Eijken (Utrecht)

Op mijn voorhoofd kleven etikettenen in mijn arm kun je jaargetijden lezenop plekken die ooit gaaf warenen zacht

ik droeg geloof in nomadengelukin plastic tassen met mij meemijn handen tonen striemenvan een tocht zonder kompas

in dit park zag ik my little ponies galopperenop de wolken waaronder ik tropenjaren sleetsoms wel tien kleuren glimmend op een rij

men zegt dat ik hier nu wonen magmijn tas in de warmte mag zettenstevig op de haverkiststapvoets bewegen op vaste grond

kom eens naast me liggen op deze plekvandaag fluistert het grasmooie dingen in mijn wang


11. VissersbotenHenk van Diermen (Bunschoten)

VissersbotenBunschotens vloot bestaat niet meer;de botters uit mijn jeugdliggen verankerd in de Oude Haven.Ik zie de boten van de vissers, die weer en wind en meer trotseerden, de vis werd duur gehaald.

Geen botter meer, die bij het morgenlicht de haven nadert om het gevangene te lossen.De visafslag, waar ik berekende hoe de verdiensten van mijn vader waren, is nu een monument, geen losplaats meer.

Soms gaan de trossen losvan vaders boot en BU 210;al vangt men nu geen vissen meer,en is ‘t slechts spelevaren,wat mooi dat ik hier weer wind in zeil kan zien.


12. Sabbat - AmersfoortChanna Kalmann (Amersfoort)

Wat nu volgt bestaat niet

De vrijdagavondmaanvierendeeltde plannen die ik in mijn handpalm sloot,als rijzige voornemensstaren kaarsen de schaduw terug

laten we vooral onze gedachtenten ruste leggen, onze gedichten, ons gelach,smakkende verlangens dienenvanavond gesmoord in de gefileerde vis van je moeder,verlichte huiskamers

maar niet hier


13. Belle, het beest?Steven stozz Kool (Oud-Zuilen)

Ik zag een stijf portretvan de schone Bellein de kamer waarzij jaren van haar levengeschreven haden ik stond daar

Er werd een beeld geschetstvan Isabella in haar kamerwaar vanuit zij schreefzo onverstoordeen vrouw voor ‘t vrije woord

Ik zag haar staan in het eetvertrekmet vaders glas pistoolschoot ze wijn in glazenhaast wat te frivool

Ze liep voor mij naar bovenkeek met me naar de poortsmeekte letterlijk om vriendschapze was zo ongehoord

Isabella mooie vrouwIsabella belleIsabella die het anders wouIsabel rebelse


Maar even toch een glimlachwant weet je wat ze hadIsabella echt de schoneDeze Belle had een bad

Isabella Agneta Elisabeth van Tuyll van Serooskerken, beter bekend als Belle van Zuylen


14. keientrekkerEnno Paulusma (Amersfoort)

de stad waar Eem voortvloeit uit Amer, groeitverandert. rond de muurhuizen, omsingeltdoor water, liet Mondriaan zijn primaire voetsporen nanu loopt Lange Jan met Sophie, hand in handlangs de gracht richting O.L.V. toren

ik sta stil bij Sasje zie de aders rond het oude hart zich vullen met levenhet klopt in de tijd, maar ik verlang meer naar rusteens klonk er Bach, toen ik een spreeuwenbekkie hadop de flat, enkel wist van eten, ontlasten

blijk nu geen blijver van nesten, het zuiden lonktspreid mijn vleugels, ga op zoek naar andere tonennieuwe muziek in ruil voor Berg en Kei, de oude stad nestel mij aan de groene kust


15. ZuidwalwedstrijdHenk van Diermen (Spakenburg)

Als Zuidwal wordt gezeildis Spakenburg in touwmet botter, aak en schouw. De haven opgepoetst met botters rijk bemast.Het oude vissersbloed herleeft en stroomt de haven uit, klaar voor de zeilwedstrijd.

Gevleugelde vrienden verdringen zich met zeilen aan de mast, vliegende start.Precies op tijd, maar toch door het kanon verrast, trekt men de zeilen aan, ontpopping van het vlinderend gevecht.

Ze vliegen met gespannen mast de boeien rond, de polder langs waar menig molenmast aan dijk gezet weer werkloos staat,nog stiller dan de Dode Hond.

Een dag met alle zeilen bijgezet, de fok, de kluiver en de bras,Aan ’t einde van de dag waaiert de vloot bijeen, men klampt voldaan aaneen en ligt tevreêals oude vissers op de ree.


16. De bruine vlootHenk van Diermen (Bunschoten)

In Bunschoten, in d’ Oude Haven, liggen de botters van de vissersvloot,door afsluitdijk aan lager wal geraakt,als in een zeemansgraf bijeen.Erfstukken uit een ver verledendrogen geen netten meer in mast,geen pekelharing meer.

De zee is niet meer.Maar zee is meer.

De oude werf herstelt het hout, behoudt het erfgoed voor het heden.De masten door het zeil verrastvliegen als uit de as verrezen vogels haven uit en recreëren over ’t zoete water.Daar vaart men nu en nog veel later.


17. Domkerkjolies heij (Utrecht)

De ruimte is als een bouwwerk van legoer zijn stenen die hoogtes stapelen

Er zijn holtes die geur afgevengapende spelonken als een opengesperde mond

De mens groeit in zijn nietigheidzijn hart is enorm en het klopt warm

Hij spant zijn vleugels over de nokvoor wie gedenkt of zich verbeeldt

Voor wie de hoogte in wilop de schouders getild als een kind

Voor wie de vlam wil ontstekenvallende sterren uit de lucht graaien

En als tedere hoop tot duisternis verwordtis er de zwartheid van de eigen gedachten

Niets en niemand is van muzen verlatenze treden vermomd als engelen

Ach, de eeuwigheid is zo uitgestrekthoe zouden aflaten haar kunnen vullen


18. StilP.J. Feith-Penekamp (Rhenen)

De bomem zijn zo wit vandaagzo traagalsof ze niet meer wetenvan een tijdtoen er geen rijpaan stam en takhet zicht benam.Een dichte mistdie vaste vormen namen ergens zich moest hechten.Zo staan ze daardoodstil vandaagalsof ze rustenvan de winddie pas nog zo vermoeide.Het is niet zwaarbewegingloos de korst te dragen,maar in de stille dagenlijkt het berusting;niets dat ooit nog iets in het seizoen kan kerenzodat de krachtkan wederkerenen tot nieuw leven dragen.Roerloos verlangenen zo bedoelthet stille verheventot ontvangen.Zo traagzo witzijn de bomen vandaag.


19. sneeuwP.J. Feith-Pennekamp (Elst)

Vannacht heeft een legerons landje bezetmet miljoenen soldaatjesik lag nog in beden ik had eventjesniet opgelet.Een dikke laaghad de aarde gepletwaaruit niets kon ontsnappen.Toen heb ik mijn laarzener diep ingezetenkele stappenin het sponzige donzigewitwaterbed.Overmoedig nam ikeen hap van de sneeuwDe kou werd lauwin mijn dorstige keel.De sneeuwwolk verdweende gemeente ging strooienen maakte dat allestoen heel snel ging dooien.


20. De B van BartimeüsLenze L. Bouwers (Zeist)

Men zegt dat boven het gebouwwaarin ik mijn kamer heb- zo vertrouwd op de tast -een vlag hangtmet een B erop.

Dat zal zo zijn, maar ikhoor alleeneen vlag wapperen Buitendoor die heerlijk frisse wind..


21. Het OekraïnehuisCoby Poelman-Duisterwinkel (Veenendaal)

Het borrelt, bruist, kolkt,als hete lava stroomt het,door Kracht gedrevenzit je in een huis van stro en klei met 20 euro en een pakket,je vraagt je af hoe ze het al die jarenin Oekraïne hebben gered.

Het is koud, krap, het tocht,je mist koffie, trilt, je rammelende maag vraagtwat stevigs, iets wat vult,je zoekt, de groenten zijn al op,alleen rijst, dan maar mixen met droge soep,je mist stroom, de laptop, je zachte bed,vlees, vis, aardappelen, fruit, wat zit er toch weinig in zo’n voedselpakket….geen brood, geen melk, geen boter,je kunt geen rijst meer zien,alweer thee of ranja, je hebt het gehad, wat heb je zin in een portie patat.In je hoofd is het crisis, je lichaam laat blijkenwat duurt het lang tot het water kookt.Hongerig wil je de rijst wel gaar kíjken,méér hout in de sissende kachel die rookt.


Je huivert, zelfs al lig je in bed,nu moet je ook nog naar dat buitentoilet.Hoeveel dagen nog te gaan, hoe zal het hen in Oekraïne vergaan?je haar plakt, wil niet in model,je ruikt je eigen zweet,je bent één van hen voor nog geen week….

Het borrelt, bruist, en kolkt nog steedsalleen is het nu anders,de lava is gestold en in je geesthoop je dat het toch vruchtbaar is geweest.


22. Amersfoirde [1259 - 2009]Lilian Caessens (Amersfoort)

In het Duytchse dorpje Amersfoorthangen de tuinen van Babylon.

Hoe allodiaal kan een leenland zijnals de nacht begintof eindigt in een Koppelpoort.

Waar garnizoenen voortgedrevenmuurhuisden zit ik, eeteen patatje ‘Kanon & Kogel’.

De ochtend zal me vindenaan de rand van het oppidumin deze stad met ballen.

Zeven honderd vijftig jaar.De stoel heeft poten aan de grond.


23. Panta rheiTecla Schotanus (Nieuwegein)

Fluisterende stroom, fluweel van toen,gras en oevers, dorp aan de overkant,vlag en torenspits, het schip,opgeluisterd door licht van het begin.

Geuren van belofte en verlangen en met een onverhoedse scherptede herinnering aan het wreedste voorjaar.

Vreeswijk: nederzetting van Friezen.Willoos aangespoeld en onwillekeurig genezen.


24. Sex and the cityKees Godefrooij (Loenen aan de Vecht)

Als een victimvan Chanel nr.5met haar Versace jurken Gucci schoenenis zij een onuitstaanbaarlekker wijfdie ronde Veraaan de Vechtin Loenen.


25. In de wilgenSteven stozz Kool (Vianen)

Een hand vasthoudenvingers door elkaarlaten we nog uren lopenma ik wil nog niet naar huis

Slinger me aan je handenik ben kleinen jij blijft grootpa ik wil nog niet naar huis

In het huis branden de kaarsenis jouw kistde geur van dooddit huisis nooit meer echt hetzelfde huis

Als ik voor het laatst jouwhuis betreedtvoel ik kleine stukjes vallengrote stukken sterven

Voor welke rust dieniemand kentof niemand ooit verteldben ik gevlucht vandaag

Ik zie het huismet mijn herinneringverzakken in de wilgenen laat het daarvoor nu


26. Mijn DomTineke Hamburger-Duindam (Utrecht)

Ik zag hem voor het eerstdoor het raamvan het huis aan de gracht,veilig in de armen van mijn vader.Groot en sterk was hij.Ik hoorde en voelde zijn stemde Dom, de Dom.Maar die Dom,hoog als de luchtwas groter nog dan hij.Ik voelde me goed en geborgenen wist al vroegdie Dom zorgt ook voor mij.

Als je hem zietvan buiten de stadlijkt hij zo nietigen klein.Toch heeft hij zijn plaatstussen die torens van nu,die lang niet zo stoer zijn als hij.Van dichtbijwordt hij weergroot en sterk.Je kijkt tegen hem op,voelt je weer veilig en thuis.En je weet het weerdie dom is er nog steeds voor mij.


Ben je uithet land geweestheb je veel stedenen torens gezien,dan voel jedat je weerbijna thuis bent,als je aan de horizonachter de groene weiden,eerst klein nogje eigen Dom weer ziet.Hij wordt steeds groter en steeds sterker.En je weet het weerdie Dom staat sterk voor mij.


27. Mystieke tuinCobie Ruijgrok (Utrecht)

Mijn vingers streeldenzacht de oude kademuurleeuwenbekjes keken mij aanmet open mondik stond in het paradijs

der onaanzienlijkenen vond in gangen enspelonken ‘t mystiek bestaanvan duizendpoot en mierhier in het verborgenebloeit het ware levendaar houden moederkruiden sporenmos elkaar vastik tast nog één keer naar‘t verweerd verledeneen kleine spin omragt mijin haar web van heden


28. Ouderlijk huisChris Coolsma (Zeist)

Dan loop ik in de schaduwrijke laannaar het huis van de herinneringen,verheug me op het weerzien met de dingen,de dingen uit je jeugd, die nooit vergaan.

Ik zie mijn vader aan de draaibank staanom hout in de gewilde vorm te dwingen.In de tuin hoor ik mijn moeder zingen;het zal wel over god en liefde gaan.

Maar als ik aankom bij de blinde ramenis er een doodse stilte neergedaald.De werkplaats en het huis zijn leeggehaalden op de deur ontbreken onze namen.

Het voelt alsof ik mij er voor moet schamentotdat een schuld door mij is afbetaald.


29. Wandelende takRonald Herbert Steenbergen (Leersum)

Je brengt geschiedenis, komt dichterbij Mijn monumentale verjaarde dagen. Raggende razende auto’s vol biografieën Passeren als jaren zonder bezwaren.

Hoe lang vereeuwig je dat niet onvruchtbare, Kom je nog meer en nader tot mij. Armen vouwen rijker van boven open Verwelkomen bomen, volstrekt “jij “deze mei.


30. Toren van mijn jeugdChris Coolsma (Utrecht)

Met deze toren ben ik in de wolken.Verrukt maar bang betrad ik tree na treede duizelleegte, groeide boven mijn hoofdtot waar de vogels zweven op de wind.

Hier was ik vaak als kind en vaak als manzo graag, op trans rond klok en spelin trance van licht en vergezichttot waar de aarde ophoudt, herbegint.

Rond dit middelpunt van stad en landdraait de wereld kalmpjes om mij heenen ook al slaat de klok, de tijd staat stil;

ik ben met iedereen verbonden, maar alleenhier op dit wonderwerk van steendoet alles op de wereld even wat ik wil.


31. NachtlichtRonald Herbert Steenbergen (Soest)

Als je het niet kan metenBestaat het nietZit er een stervende in een uur.

Het gaat er niet omHoe je sterft maar leef jij ?

Slapen we onder dezelfdeSterrenhemel of moet ik jeIn een volgend leven ontmoeten


32. ZONNEDAGJoke Rhebergen (Rhenen)

Wij beiden zitten aan de Rijnzien de Heeregrachten de Lionel passerenkleine kabbels groetenvriendelijk onze voeten

wij zitten samenaan het wateren kijken hoe de duivenom de Cuneratoren golven

dan treft mijde zweepslag van hun vleugels

tijd trekt zich openmarktgedruis paardenvolkmuiterij gegil en angstwaar ben jij

ik huiver.


33. Je draagt me op mijn ademArianne van Dijk (De Bilt)

Zo warmzo dichtbij,omvloei jij mij.Jij omringt mij,troost mijn lijfmaakt mij sterker.Ik dans met jouen jij stroomt mee.Ik beweeg met jouin een trage loomheidzonder moeite, zonder zwaarte.Je draagt me op mijn adem,licht, moeiteloos.Je kabbelend geluid maakt muziek in mij.Je vormen doen mij dansen.

Als ik me omdraaikijk ik in jouw blauwe verten,altijd nieuw,altijd anders……, zo ver.En als ik diep in je benen omhoogkijkzie ik mezelfin jouw spiegel,mijn handen weerkaatsen een nieuw beeld.

Als de avond valtzie ik de blauwe hemelweerspiegelen in de lichtende golfjesvan jouw zwemwater.


34. LoenersluisChris Coolsma (Loenen aan de Vecht)

Het sluisje ligt er prachtig bij.Het water ruist, de witte botenzijn van de walkant losgestotenen naderen in lange rij.

Een patser vaart aan ze voorbij,hier roept men lul daar roept men klote.Er wordt opeens niet meer genotenen men ontsteekt in razernij.

Met pikhaak, peddel, boom en touwenvecht men zich scheldend in de kolk;de mannen koeioneren luid hun vrouwen

die op hun beurt de hond afsnauwen.Het bootjesvolk blijkt klootjesvolk.Wat kan dit land je vreselijk benauwen.


35. Wachttorenlenze l. bouwers (Amersfoort)

Een toren nodigt uit om te klimmen:het landschap in te drinken, bomenglanszien ontwaken, wolkenblauw te beminnen.Kijk, een kerk; opgetild worden boven zinnen,die kortaf, vijandig klinken. Een kansgeven aan je hartslag die liefheeft binnende actieradius van je bestaan:dansin het uitzicht van weer opnieuw beginnen.

Een wachttoren dwingt je om niet te klimmen:je ziet de schietbaan, hoort kogels komen;daar ruik je het lijkenhuis heel dichtbij,barakken staan er kleurloos zij aan zij,grenshekken om tegen te staren. Dromenvallen stuk op trede één en


36. Voor een vervelende BaarnseKees Godefrooij (Baarn)

De kromming van je geest waarlangs voor jou mijn liefde waartwat is dat voor een beest dat ons zoveel obstakels baart?


37. HaikuJoke Rhebergen (Utrecht)

Mijn verbazinghoe stil het oude Utrecht isop zondagmiddag.

Achter de Domde joyeuse Francois Villonverstard in brons.

Geur van verdorringheeft het heilige verdrevenin de Bisschopshof.


38. PERRON OOSTRené Guljé (Utrecht)

Van dit perron vertrok nog nooit een treintoch wachten er al mensen.Ze komen voor de overkantNieuw Babylon, Nieuw babylonwaar kinderen verdwijnenhun kreten achternaals wolken voor de zon.


39. Donordag in de DOMMieke van Baal (Utrecht)

Is deze dag als een goddelijk huisdoor mensen gemaakt?Waar we stilstaan, binnengaan,dankbaar gedenken. Gebouwdop belangeloze fundamenten.

Onmetelijke muren van liefdevoor talloze onbekenden.De zuilen, de bogen; oudeen jonge mensen. Tussen hemelen aarde, tussen eens en altijdhun onvergetelijke namen.

Hier rusten de doden, hier leven de mensen. Hier klinkengevleugelde koren. Kracht en eenheid vloeien over in elkaar,als twee heilige rivieren.In een grenzeloze koraal van stilte.


40. GroenRike Baas (Den Dolder)

Ik woon in pracht en praal gebiedVol levend geurend groenWaar paden tussen struikgewasMeanderen en zoekenNaar haas en bosEn den en sparEn heuvels van vertoeven

Of…

Verbeeld ik mij en is de straatGewoon een harde wegGescheiden door een overgangMet spoor en boomEn juiste kantEn drempels die bedroeven

Nee zo is het zeker nietGeen mens kan mij ontzeggenWat mij omringd is Dolders doenEn Den Dolders groen genoegen


41. Menu van UtrechtErika De Stercke (Oudegracht)

De straten blinken van fierheid twijfelend waterpeil van de oude gracht zucht zacht naar wortels van kromgetrokken bomen zij krullen naar het zonlicht De dom lacht in het vuistje een fontein spuit het wekelijks stof weg in het museum geldmunten rollen Nijntje wacht geduldig Aboriginals groeten, de speren rusten uit Mijnheer Rietveld knipoogt naar de hardlopers in het park liefde voor Utrecht wandelt doorheen mijn hart Belgerinkel van haastige fietsers schudt mij wakker


42. Lage VuurscheHenny Moes (Lage Vuursche)

even opende de deurnaar een wereldvol baronessenen kasteelheren

verscholenin koninklijke bossenmet kronen en kruinenen zwart-witvergrijsd geld

sjieke mantelsen vlindersbloeiende fluitekruidin weeldepaardestoplichten op hoogte

dineren met freulebij de generaalbekakte kouop het perrondessert van wiskey en flikken

wat blijftis een droomgevangen inliefde“ober, mag de deur dicht?”


43. Park RandenbroekSylvia Bongers (Amersfoort)

Het maakt niet uit wanneer je gaater gebeurt altijd wel iets bijzonderslachende kinderen, een roodborstje vlakbij je voetenof spelende honden.

Het park lijkt elke dag te veranderendoor de kleuren, de schaduwen en het lichtzelfs hier zijn de tegenstellingen altijd mooi.

Op een bankje vlakbij de witte villa endan mensen kijken, luisteren naar de vogelsde zon voelen op je huid en af en toe groet je wat mensen of je maakt een kort praatje.

Vlak voor de kerst tijdens het sneeuwen,toen was het park bedekt onder een witte regenboogdekende sneeuw was koud, maar het park voelde warm, het was alsof het gelukkig was met de mensen, de dieren en de kleine witte wondertjes die dwarrelden vanuit de hemel op de aarde en de bomen van het park.

Zon, regen, herfst, winter, sneeuw of lichthet is er altijd bijzondergeniet met volle teugen van dit mooie plekjede beekjes, de vogels, de vlinders, het gras, de struiken en de bomen voel, ruik, en ervaar dit mooiste plekje van Amers-foort.


44. VreeswijkJean Brüll (Utrecht)

Dit dorp,oog in oog met het water- gehurkt aan de rivier - is niet meer dan een bewoonde zandkorrelwaarop taal kort wordt gesproken.

Binnen bomen verkleuren huizen,klapwieken de bruggen.

Havenmondenherkauwen het waterwaarboben miniature schepen,van toeten noch blazen wetend,het roestig hoofd houden.

Beneden peil beweegt zich het leven.

Alleen eenden zijn er de hemel te rijk.


45. Nieuw Hoog Catharijnelenze l. bouwers (Utrecht)

1.De roltrap brengt ons, keurig opgesteldals we zijn door onze opvoeding, watingeklemd, van het reisniveau van elke dagnaar de nieuwe wereld, hoger, tot de massa waar velen zoeken naar het bord met vertrektijden, weg van hier naar de toch wat saaie rust van hun geboortedorp; waar anderen gewoon rechttoe rechtaanlopen zonder te zien dat wij naderenen ook een plekje opeisen op de weg naar.

( Misschien kunnen we, zoals op de roltrap, beter in eendenpas staan, lopen, staan, lopen) 2. Hier is het centrum om wegen te kiezen,hier is het hart van een waaier aan culturen,hier geurt het naar lekker warm brood,zo krokant als uit het vertrouwde oventje thuis,hier blijf ik zoeken en lees de richtingwijzers.Hoog Catharijne; daar moeten we zijnom er te lunchen en die unieke winterjasvoor mijn vrouw te kopen. Ze moet er warmpjesbij lopen, want beneden op het perronkan het akelig, geniepig, grieperig tochten.

(Opvallend is toch wel dat op perrons enbegraafplaatsen het kouder is dan waar ook)


3.Catharijne doet me weer denken aan mijn oom,Catrinus, die zijn veertig jaar jubileum met onsvierde in het psychiatrisch ziekenhuis,Duin en Bos(ch), in de luwte van de duinen,twintig minuten wandelen van Castricum(maar dan gingen we in Amersfoort richting Amsterdam en nu gingen we richting Utrecht om onze kinderen en dat superlieve kleinkind te bezoeken, nee om daar thuis te zijn) Catharijne, de zedige, de reine.

( Mijn oom was zwerver voor hij werdopgenomen; even een straatkrant kopen)

4.Daar zijn ze. De schoonzoon, een socialegeograaf met planoloog-visie, weethoe alles nieuw wordt. Hij denkt en legt uitvoor zijn kind, dat tegen die tijd daar winkelt, want ook dan tocht het zeker flinkrond de grachten, vooral bij hoekhuizen.Hij roept een wereld op van glas, de brug met glinstering en vergezicht,ruimte, spiegeling, vanuit het hartvan de stad naar het centrum van wegen.

(Ons kleinkind vindt dat eten maar niks,ze wil in een hobbelauto bewegen)


5.De stadskamer, tussen entree- en poortgebouw,zal een keur aan schatten etaleren en viawater kun je per boot het winkelcentrumbereiken. Introvert wordt extravert: je krijgtniet het gevoel van een winkelbastion,maar meer van een wijdvertakt cultureelleefgebied met open vensters naar buiten,zelfs naar de wolken, hemel, zon, sterren.Vrede voor Vredenburg, muziek voorharten die zoeken de ware harmonie.

(Omdat het kleinkind niet meer wil kleuren,alleen maar jengelen, zeuren, stappen we op) 6.De brug verbindt, het singelwater stroomt.De Domtoren knipoogt naar de maquette,waarin de architect zijn visie droomtover het kind dat zijn voet kan zetten - de brug verbindt, het singelwater stroomt -naar toekomst uit verleden, een weg omzoomddoor hoop, in een springlevende maquettte; de brug verbindt, het singelwater stroomt.


46. ThuisSjon Looij (Woerden)

Woerden, mijn stille liefdein het groene hartvan ons landik moet vaak aan jou denkenals ik weer eens ergensanders ben gestrandtWoerden, mijn lieve meisjebij jou voel ik mij thuishet gezellige oude kerkpleinde singel, de Jeker,ons huisde rust,de jeugd,de vrolijkheiddaar waar het in Mokum stilkan staanbegint het hier te levenin Woerden wil ik zijnal is het soms maar voor heel evenWoerden, mijn hartdat ligt bij jouwaar ik naar onbekenden kijkalsof het bekenden zijnWoerden, je bent niet volmaakten heb je soms je kurentoch ben jij het die mij raakten dat mag heel lang durenWoerden ik hou van joumijn lieve vrouw, mijn meisjesen al die stille buren


47. lekdijkjan de dood (wijk bij duurstede)

wolken wind en waterde eenzame fietser gaat ergestaag zijn trage gangzon en regen vechtenom de voorranghet deert hem nietwant hij genietvan het behangdat de natuur hem biedt


48. LommerlustMargo Gielkens (Zeist)

Lommerlust

Oase van rust

kinderen rollen sneeuw

maken poppen

kooltjes, wortel,shawl

opa’s bolhoed

Feest voor mijn huis

opkijkend van mijn gesprek

“levensloop”

Terug in de tijd

kind - zijn

bomen, lichtval, stilte

staalblauwe lucht

Lommerlust


49. Over de KanaalstraatRob H. Bekker (Utrecht)

We gaan tastend over de Kanaalstraat, op de fiets kronkelen we als de Drentse Aa.Je kent de weg en ergens heen, ach, laat maar net zo gemakkelijk geen sporen na.

Waar begint een lijf ?Je weet het niet, waar houdt een lichaam op: daar en daar en daar, maar! Eén begin.

Wie lang genoeg vooruit kijkt, ziet zichzelf op de rug, een reis in de tijd vooruit of terug?Zeg het vlug zodat je het zelf nog verstaat waar je staat en je gaat waar iedereen gaat, deze straat.


50. Zilveren maanAnja Tekelenburg (Houten)

Hoger zweven vlokkenuit de hemel nederkinderhartenspreken zielen aanin koude levensdruppels goudachterlatend

zilver mengt zijgrootmoeder maansluit zich nu aanfluistert wijsheidin de witte orenvan het meisje


51. Ook goedenachtRudolf (Utrecht)

in de verte lamenteert een saxofoonde straat donker met hier en daar wat schemerook een steeg der eenzamen de bries tegen

een kat inkt in het zwart de nacht gewis van de dood met negen hielen bespint de dag met de prins van geen kwaad

gans de tijd bast menig hond z’n lusttot de zon z’n stralen verkwist achterna gezeten door schicht en rust

in schaduwveilig gezellig nabij de haard vergaat het veler gemoed voor de wind daar koffieboon gemalen de avond kleurt


52. Oude dorpM. van Laathem (Houten)

Wat hééft het oude dorp, hoe zou dat komen?Is het zijn plein, de oude bomen? Zijn het de gevels van weleer?Zijn goed gevuld terras, de authentieke sfeer?Is het gezelligheid, geborgen weten in de maalstroomvan de tijd? Of is het soms de waterpomp, muziektent,waterfeestfontein? Zou dat de reden zijn?

Je koopt er groente, fruit en vis, zorgvuldig uitgestaldof gaat er streng ter kerke als dat je goed bevalt.Je haalt er voor je dagelijks gerief je natje en je droogjeof gaat uit eten met je lief, houd op je fiets een oogje.De hele en de halve uren hoor je de klok hier luiden,Een feeërieke plek voor alle bruidegoms en bruiden.

En mocht u ooit bizarre roddels horengeloof me: oude dorp gaat never nooit verloren.Wat moet een stad in wording toch zonder haar beginnen?Ze kunnen aan het Rond van alles wel verzinnenmaar oude dorp, dat stukje onbetwist historiedat houdt de échte Houtenaar in ere, potverdorie!


53. Utrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHTMax Schalekamp (Utrecht)

DE TREIN RIJDT OVER DE BRUG DE STAD INVAN SINT MAARTEN EN DE BEDELAARVAN DE JAARBEURS EN HOOG CATHARIJNEVAN DE STRAATZANGER MET Z’N GITAARDE SINGELS IN HET VOORJAARJE WEET NIET WAT JE ZIETEEN WONDER ALLES BIJ ELKAARDAAROM ZING IK DIT LIED

UtrechtSE DOCHTERS EN ZONENDIE VORMEN HET HART VAN DE STADDIE IN VERDOMHOEK OF STERRENWIJK WONENGRAAG DRINKEN HET BIER UIT HET VATZULLEN DE STAD NOOIT VERLATENWANT Utrecht IS HET PAS ECHTWAT KAN DAN EEN AND’RE STAD BATEN?ALS Utrecht JE HET MEESTE ZEGT:

Utrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHTWIE JE KENT RAAKT AAN JOU GEHECHTUtrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHTWIE JE KENT RAAKT AAN JOU GEHECHT


EEN STAD VOL KLOOSTERS EN KERKENIS Utrecht GEWEESTDAAR IS NIET VEEL MEER VAN TE MERKENBEHALVE HIER EN DAAR EEN VROLIJK FEESTMAAR ALS JE IN Utrecht WILT ETENIS ER ALTIJD PLAATS GENOEG‘K ZOU WEL HONDERD PLAATSEN WETENNA EEN VOORAFJE IN DE KROEG!

Utrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHTWIE JE KENT RAAKT AAN JOU GEHECHTUtrecht, Utrecht, STAD AAN DE VECHTWIE JE KENT RAAKT AAN JOU GEHECHT


54. In het spoor van Gerrit AchterbergMyriam Gommers- Simonis (Utrecht)

Ik loop door vreemde tuinen,ontrafel ieder spoor.Hoor jouw hartslag achter ramen,bedenk hoe je werd binnengedragen,zelf geslagen door de dood.Dood, die als een echo jouw leven beheerste;

Dood – dood – dood.


55. Dag HermanACG Vianen (Utrecht)

Zo veel van toenwat mogelijk wasbleek werd

je aangezicht bekommerdedoor wat ik steldede tijd van de knikkers

Het is tot daartoealles weer opveertklapwiekt je hart

gist dit fundamentwat samenspreektin vestigende regelmaatvan mens tot mens.


56. UtrechtTheolucien Blomsma (Utrecht)

aaneengesloten steenklompenin eentonige patronen

een kraag van singelsin een symfonie van geluiden

opgesmukte meidenburgers buitenshuis

gemetselde hondenpoeprond fraaie waterpartijen

flora verdoezeldin een grijze walm.


57. algemene begraafplaatsJaap van ‘t Riet (Veenendaal)

ik loop rond en denk aan henbekenden, onbekendendie hier zijnde meesten nu vergaan of halftot stof verworden

een eekhoorn een konijnboomklever vlaamse gaaigaan hun dagelijkse gang

auto’s razen over de wegdoor en door en door

geur van herfstbladeren rondom bladblazerman blaast ze bijeen

nog een man, met hogedrukspuitreinigt steennevel daalt neer op mijn huid

om hier rust te vindenzul je tochbegraven moeten zijn


58. NachtpluimenErika De Stercke (Amersfoort)

Vreemde vogels cirkelen rond de torengifgroen in het avondroodde kunsthaan verliest het noordenbij hun losplippige woorden Deze rekels zoeken gouden eieren en stoten woest tegen de klepelde norse klok luidt de nacht in Het is vijf voor twaalfde schilder legt zijn bril op het aftands tafeltje knipt tevreden het licht uit De windhaanbedolven onder de straffe verhalen neemt het hef tussen de poten en draait stoer met de wind mee


59. wat rijn is, is goedsander willemsen (Utrecht)

de kromme rijn, de leidse en de vaartsche geef mij een sloot, ik mijmer aan de kantkom naderbij, verleid me - en dan gaat zeeen slok, het brood is droog zo onderhand


60. AchterwegeTineke Slats (Amersfoort)

In het centrum van Amersfoortverlangt een straatnou ja wat heeteen sombere lege steegnaar uitstraling

de troosteloze duffe nuffe doorgangverdraagt nauwelijkshaar ongepaste curieuze naamAchter de Heilige Geest

wat ook de meest suggestibele sufferddubieus moet voorkomenwant je kunt er duizend keer zijn geweestje komt er niet achterwaar de mogelijke deureventueel een raamof luiknaar heiligheid zich versteekt

een scheur een kier een gaatjeeen spleetje een piepklein speldeprikje of dan toch tenminste een spoortje een zweempje een schijntje maar nee


alleen geestdriftige tekenen van wildzang en plassers.

De arme steeg kan het niet helpen, heuszij kreeg zo’n vijfhonderd jaar geleeongevraagdde bedoening voor haar neusde naam op haar borden werd bijgevolgachterlijk.


61. In het bos bij AusterlitzMarlou Duiven (Austerlitz)

Ik volg het licht, verlaat het pad. Het is zo stil! Zelfs de vogels zingen niet.

De zon maakt geuren los eikenhout ruik ikdouglasspar en mos. Geluk golft door mij heen zo struinen, urenlang, alleen!Geen mens kruist vandaag mijn pad,bijzonder, zo vlakbij de stad.

Plotseling geritsel,stokstijf sta ik stil. Een ree? Nee twee, bekijken mij verrast, verbaasd. Kennen wij elkaar?Wat zijn ze mooi,roodbruin hun haar.Zien ze mij echt,is het mijn geur?Ik beweeg helaaszij springen weg sierlijk en zo elegant. Hun spiegel wenkt mij ik volg hen niet.Ik sta daar maaren geniethoe mooi is Nederland!


62. JANSKERK Utrechtwil kamminga (Utrecht)

soms kun je ze horenverhalenachter de namengebeiteld in steenkijk om je heenopen je orenen luister‘eeuwenlang zongen wijwoorden, gebeden, gezangen.onze knieen bogen zichvoor god en hoge heren,zingend toch zonder stem’.luisterkijk om je heenen open je orenhuilen en lachen van dodenhun namen bewaard en geborgenin de schoot vaneen oeroud gebouwopen je orenen luisterkijk om je heenzonlicht door hoge ramenschaduwen scheppen reliefin stenen letters van toen.omhoog rijzen witte pilaren,stilte daalt in de ruimteen stemmen verstommenhet orgel gaat verder vertellen


63. Dichter de Romeindichter de romein (Vleuten)

Belle

Hoger dan hoog,slanker dan slank.De toren zal er komenen als het moettegen wil en dank.

Rijnboutt,Pi de Bruinen wethouder Bosch,mannen van naam en faam,blijven in dit debatin de slagschaduwvan die ene prachtige vrouwJongvrouwe Belle van Zuylen staan.

Zijn we jaloersop Rotterdam, New York en Parijs?Willen we nog een Eiffeltoren? Tegen welke prijs?Deze zaal,vol met wijzen en lekenwoont hier in laagbouwpunten en -komma’sen wil geen uitroepteken!


Eén argumenthebben we vanavond gemist.De aarde warmt opde zeespiegel rijst.Is het misschien dat straksdeze Bellestraks alleen nog onze schepeneen dienste bewijst?


64. AMERONGENMyriam Gommers (AMERONGEN)

Kijkend volg ik delijnen van het poëtisch landom stil te staan, daar waarstraks in het late zonlichtde schaduwen lengen.

In de avond bij eenverlaten kerk krijgenverbleekte woorden glans,blijven hangen tussen gevels,hoge donkere bomen.

Grootvaders bank is leeg.Geen vogel op het gras.En het kalf ?Het kalf droomt over de nevelige dag van morgen.


65. nachtregelsJan Dekker (Amersfoort)

alleen de hoge helderevogelstemmen

koepel op de stad

stillen slaaphonger

schering en inslagontstaan uit lagenzichtbaar geluid


66. Geboortestad (Maliebaan)Jan-Clemens Lampe (Utrecht)

heerlijk liggend voortbewogenzie ik strakke luchten hoge huizenmarkiezen bovenleiding van het spoorverneem het ruisen van wind door bomenin de kale maliebaaneen parcours nog vaak te gaan

als kleinkind wandelen hand in handlangs lommerrijke grachtenstraten bruggendoor de groene maliebaanleer lange einden lopennaar het theehuis in het parkde mensen netje groetenals zij met bekenden praat

ik ken de straten van de stadwoon er jaren van mijn levenmet uitzicht op de toren diemet haar beiaard klanken strooitover plein en donkere gaardloop als jongeling met hemde vertrouwde rondeover de donkere maliebaan

ik ga met vrienden terug naar het parklangs het theehuis de vijver de fonteinvia immer nog gekende wegeneen herfstgekleurde maliebaanlopen wij de bekende routemet winkels die nu kroegen zijn


67. Janskerkhof in januariKatrien Ruitenburg (Utrecht)

De lantaarns geven nog hunwarme licht. Ik sta voorFilemon en Baucis en laatde dag op me af komen. Kraaienbenadrukken de stilte; troepen duiven de nuances in de lucht.Hoog boven de gevels kijkt de maandoor de mist, en klinkt debronzen stem van de Dom.Elke dag is een wonder - wateen cliché. Deze mo9rgen poets ikde slijtplekken op en leg een roos bij Anne’s voeten.


68. De StadsbusIneke Winnips (Utrecht)

In Utrecht rijdt de stadsbus door een poort in een toren van curieuzehoogte.

De toren is toegankelijk voor mensen die te voet gaan.De bus mag er niet in.

Hoe vaak komt het niet voordat het voetgangersvervoervertraging na vertraging oploopt!

Weet u ooit de top te bereikengeniet dan van het weidse uitzicht op de stadsbus en haarhalte.


69. TegenstrijdigheidMarjolein Heij (Utrecht)

Ik zie je dansen voor mijn ogenWuiven als rietJe ziet me wel, maar je ziet me nietScheidt ’t kaft van korenIk ben kleurJij ziet zwart-wit

Ik wil je nietMoeilijker dan mezelfDe ruimte tussen onsVult zich met woordenEn als je niet spreektDan pas hoor ik de dingenGlashelder en waar

Imperfectie schijnt door onze huidGehuld in een masker Van overkoepelende gewadenOp zoek naar lelijkheidKwam ik je tegenMaar bewonderendZonder afkeerVond ik rust in chaos

Wij gaan (niet) samen toch?


70. DoodDiet Groothuis (Utrecht)

Ik ben, jij bent, het is, wij zijn.Plotseling was jij weg.Hoe weg is weg?

Aan de kapstok hangt je jas.Je das steekt in de mouw,een vleugje jou.

Op plaatjes aan de muuren in mijn hoofd zie ik je staan.Je kijkt me aan.

Ik zwaai en draaime om, weet nietof je dat ziet.

Jij bent, ik ben.Wij zijn. Fijn is dat.

Utrecht_7feb_v1

Documents

Transcript of Utrecht_7feb_v1