Een hele tijd stond Jack voor de deur van Finola Porter. Hij twijfelde om aan te bellen, maar wist dat hij verder geen keuze had. Hij had zelf aangeboden om Luke's familie in te lichten om zijn beste vriend te sparen. Maar dat wilde niet zeggen dat hij het zelf wel leuk vond. Er zat maar één leuk voordeel aan deze hele situatie en dat was dat hij eindelijk Finola weer kon zien. Dane wist niets van zijn gevoelens voor deze prachtvrouw en besloot dat hij het verder ook niet hoefde te weten. Finola hield nog steeds van haar overleden man, en niemand kon daar tussen komen. En nu moest hij haar vertellen dat haar zoon ook niet meer leefde...

Uiteindelijk kon hij het opbrengen om aan te bellen en kromp ineen toen hij het schelle geluid, oorverdovend, door de woonkamer hoorde klinken. Op zijn horloge kijkend, zag hij dat het pas half zeven was, dus waarschijnlijk lag ze nog in haar bed. Het was in ieder geval nog donker buiten en de maan scheen volop aan de donkere hemel. Enkele ogenblikken later hoorde hij zacht gerommel aan de andere kant van de deur.

In het zwakke licht dat in de woonkamer scheen, kon hij haar contouren onderscheiden van de duisternis. Haar warrige chocoladebruine haren krulden licht rond haar gezicht, wat een hevig verlangen opriep in zijn onderbuik. Haar donkere ogen keken hem eerst slaperig, maar toen bezorgd aan. Snel deed ze de deur open en een zwak windje blies haar nachtjapon een stukje omhoog, waardoor hij goed zicht had op haar lange slanke benen.

“Jack...? Wat doe jij hier?” Ze fronste haar voorhoofd en keek hem vragend aan. Hoe moest hij het in hemelsnaam vertellen, zonder dat hij haar verdriet deed? Waarom had hij überhaupt aan Dane voorgesteld om het tegen Luke's familie te vertellen? Nog steeds keek ze hem verwachtingsvol aan, maar Jack kreeg geen woord over zijn lippen. Hij wilde haar absoluut geen pijn doen, maar hij kon niet anders. Iemand moest het haar vertellen, en hij zou er voor haar zijn wanneer ze hem nodig had.

“Ik heb slecht nieuws...” Haar mond vormde een verbaasde O en liet hem toen snel binnen. Ervoor zorgend dat hij geen enkel contact maakte met haar weelderige lichaam, liep hij langs haar heen, het huis in. Achter hem deed ze de voordeur dicht en haakte die weer op het nachtslot. Ondertussen keek hij even vluchtig het lichte interieur rond en rook de heerlijke geur van haar parfum. Haastig liep Finola hem voor naar de keuken en knipte het grote licht aan.

“Wil je een kopje koffie?” vroeg ze, terwijl ze al in een van de keukenkastjes aan het rommelen was.“Nee, Fin. Ga zitten,” gebood hij haar en schoof een stoel naar achteren. Finola keek hem verbaasd aan, maar gehoorzaamde toen ze zijn strakke blik zag.“Is er iets met Luke gebeurd?” vroeg ze meteen, toen ze zat. Jack liep achter haar langs en ijsbeerde onrustig door de keuken heen. Finola's blik volgde hem waakzaam, en wachtte geduldig totdat hij sprak.

“Dit is niet makkelijk...” begon hij en keek nietsziend naar de eetkamer, alsof hij verwachtte dat Luke elk moment tevoorschijn zou komen en riep dat het één grote grap was. Helaas was het de keiharde realiteit, en dat maakte het er niet gemakkelijker op. Na een diepe zucht, verzamelde hij alle moed die hij nog in zich had en probeerde zorgvuldig zijn woorden te kiezen, zodat het wat minder hard aan kwam.

“Fin... Luke komt niet meer thuis...” gooide hij eruit en ze staarde hem niet-begrijpend aan. Geweldig, Duncan! Nu moet je het nog uitleggen ook! “Eh, hij is vannacht... vermoord...”“Wat? Je maakt toch zeker een grapje?” Grote ogen keken hem geschokt aan, waardoor Jack zich schuldig begon te voelen. Ze had dit niet verdiend.“Het spijt me...” zei hij, zo zacht, dat hij niet wist of ze hem wel gehoord had. Ze bleef hem aankijken en binnen een minuut stroomden enkele tranen over haar wangen, een weg naar beneden.

“Oh, nee! Luke! Mijn Luke” Ze had haar handen voor haar gezicht geslagen en snikte zachtjes. Haar schouders schokten en Jack's handen jeukten om haar in zijn armen te nemen. In plaats van aan zijn verlangens toe te geven, vulde hij een glas met water en zette die op de eettafel. Inmiddels lag ze met haar hoofd op tafel, te huilen. Jack streek met zijn hand over haar zachte haren, suste haar lieve woordjes toe, en nam haar toen in zijn armen. Ze was iets kleiner dan hem, maar paste perfect.

Finola liet zich gewillig omhelzen en drukte haar gezicht in zijn hals, wat een elektrische schok in zijn binnenste veroorzaakte. Hij negeerde het gevoel en drukte haar wat steviger tegen zich aan. Hij wilde dat hij hemel en aarde kon laten verschuiven om Finola's verdriet weg te nemen. Helaas bezat hij die kracht niet en dat maakte dat hij zich volkomen machteloos voelde. Zacht streelde hij haar rug en drukte een kus op haar haren.

“Mijn Luke... Eerst David en nu Luke...”“Ik zweer je dat ik de moordenaar zal pakken...” En ik laat niks meer van hem heel, dacht hij er grimmig achter aan. Finola's snikken werd ietsje minder, waardoor hij haar mee kon tronen naar de woonkamer, waar hij haar op de bank liet zakken. Snel pakte hij het glaasje water en diende het aan haar toe.“Alsjeblieft, drink wat...”

Gretig nam ze het aan en dronk het in één teug leeg. Toen liet ze zich achterover vallen en zuchtte diep.“Wat is er gebeurd?” vroeg ze, zonder hem aan te kijken. Jack bleef roerloos staan, nadenkend over wat hij kon zeggen.“Geen idee, we zijn zelf nog met het onderzoek bezig. Als ik meer weet, laat ik je dat zeker weten.” Met dat antwoord leek ze tevreden en knikte zachtjes. Jack keek op zijn horloge en besefte opgelucht dat hij pas over een paar uur op het bureau hoeft te zijn.

In die tijd kon hij bij Finola blijven, totdat haar zussen er waren om het van hem over te nemen. Hij wilde haar absoluut niet alleen laten.“Zal ik je zussen bellen?”“Eén van de twee, allebei zal een vergissing zijn,” zei ze zacht en liet haar hoofd in haar hand rusten. Natuurlijk, dat had hij kunnen weten. Deze hele toestand had hem zo van zijn stuk gebracht, dat hij niet eens meer helder kon nadenken.

Geruisloos liep hij een stukje bij haar vandaan en twijfelde over wie hij moest bellen. Het was zaterdag, dus Amy zal vast in haar boekwinkel zijn, waardoor ze niet weg kon. Dara was vandaag vrij, maar iets in hem hield hem tegen om juist haar te bellen. Dara Porter was een pittige advocate, en had haar eigen zus verraden. Alleen was zij de enige optie, dus draaide hij haar nummer, en luisterde naar de kiestoon.

Na een paar keer over laten gaan, nam ze zuchtend op.“Dara Porter,” klonk het kortaf en Jack slikte een gemene opmerking in. Hij had Amy altijd graag gemogen en de herinnering aan wat ze Amy had aangedaan, zat nog vers in zijn geheugen; ook al was dat drie maanden geleden geweest.“Jack. Dara, je moet naar Finola komen, ze is–” “Ik moet niks!” kapte ze zijn zin af.

Woede borrelde in hem op en maakte dat hij zacht gromde. Het kon hem niets schelen of Dara het gehoord had.“Je zuster heeft het moeilijk, want haar zoon - jouw neef! - is vannacht vermoord!” bromde hij door de telefoon en hoorde haar naar adem happen. Hij hoopte dat ze zich schuldig voelde, omdat ze hem niet had laten uitpraten. Tevergeefs, ze werd alleen maar vinniger.

“Waarom zei je dat niet meteen?! Ik kom eraan!” Meteen daarna klonk de kiestoon en Jack keek woedend naar de hoorn in zijn handen. Die meid kon zijn bloed laten koken tot het hoogtepunt! Hij hooide de hoorn op de haak en liep snel naar de woonkamer - waar Finola nog steeds zat te huilen - en liet zich naast haar op de fluweelzachte bank vallen. Al snel drukte ze zich tegen hem aan en Jack sloeg zijn armen beschermend om haar heen.

Zo zaten ze een tijdje, totdat er een auto voor het huis piepend tot stil stand kwam te staan. Jack liet Finola weer alleen en liep zachtjes naar de voordeur, luisterend naar het tikken van Dara's pumps op de stenen stoep. Met een grimas op zijn gezicht trok hij de deur open en begroette haar even, voordat hij haar binnenliet. Echter begroette of zei Dara niets, liep enkel en alleen maar met vastberaden tred, naar de woonkamer, waar haar zuster zat.

“Finny, toch!” zei ze poeslief en nam Finola in haar armen. Nonchalant leunend tegen de muur, bestudeerde hij het schouwspel dat voor zijn ogen plaatsvond en hield een vloek binnen. Hij wilde niets liever dat Dara weer vertrok. Hij had spijt dat hij haar had gebeld, maar hij had het voor Finola gedaan. Hij zou alles voor haar doen, om haar gelukkig te maken. Als Dara daarbij hoorde, dan moest dat maar zo zijn.

Dara seinde boos dat hij moest vertrekken, maar Jack negeerde die heks compleet. Al zijn aandacht ging uit naar de vrouw in haar armen en haar prachtige lichaam. Het was oneerlijk dat hij opgewonden van haar werd, terwijl zij in diepe rouw was. Dus bande hij alle erotische gedachten naar de achtergrond en probeerde te denken aan hoe het Dane verging, die samen met Smith naar het bureau was gestuurd voor de overhoring van de Gibsons.

Allebei hadden ze een hekel aan Smith, enkel alleen al om zijn valse karakter. Die man had de gave zich regelmatig voor schut te zetten, maar slaagde er toch altijd in om een goed voetje te halen bij hun baas; Vic McKeon. Jack verplaatste zijn voet en zuchtte geërgerd, toen Dara hem weer woedend aankeek. Die vrouw weet maar niet van ophouden. Om de kille sfeer niet erger te maken, gaf hij gehoor aan haar bevelen en vertrok naar de keuken, waar hij een blikje fris voor zich zelf pakte.

Vervolgens maakte hij het zich gemakkelijk op de stoel aan de kleine tafel en dronk af en toe uit het blikje in zijn handen. Behalve Dara's gefluister en Finola's gesnik hoorde hij niets en die stilte was allesbehalve rustgevend. Onrustig schoof hij heen en weer op zijn stoel en dronk de rest helemaal op, waarna hij het blikje in de afvalbak kieperde. In gedachten liep hij naar de kleine eetkamer dat aan de keuken grensde en keek naar buiten.

Langzaam werd het licht buiten, maar de zon liet zich niet zien. In plaats daarvan kropen dikke wolken naar elkaar toe en het was onvermijdelijk dat een regenbui het kleine dorpje zou teisteren. Jack draaide zich met een ruk om toen hij iemand achter zich hoorde schuifelen. Verbaasd keek hij om zich heen naar diegene die eventueel het geluid had veroorzaakt. Net op het moment dat hij dacht dat hij het zich had verbeeld, zag hij iemand naar buiten, de tuin in, lopen.

Snel liep hij naar de woonkamer om te checken of alles nog goed was, en constateerde opgelucht dat Finola niets mankeerde. Die opluchting duurde niet lang, want Dara was nergens meer te bekennen. Zij moest diegene zijn, die naar buiten was gelopen en liep de tuin in. Heel even zou hij naar Dara zoeken om te kijken wat ze aan het doen was en dan zou hij snel weer naar Finola gaan. Hij mocht haar niet te lang alleen laten, uit angst dat ze zichzelf misschien iets aandeed.

Zijn aandacht op het pad voor hem bevestigend, luisterde hij naar de geluiden van de natuur om hem heen. Kleine takjes en eikels knisperden onder zijn zware gewicht en de wind blies zijn donkere haren uit zijn gezicht. Na enkele seconden kon hij Dara onder een boom onderscheiden en liep langzaam naar haar toe. Ze was druk in zichzelf gekeerd, dat ze hem niet had horen aankomen. Net voordat hij weer weg wilde gaan, zag hij waar ze mee bezig was.“Wat ben jij aan het doen?”