Hoofdstuk 2; De wedergeboorte

Met een brok in haar keel kijkt Yasmine naar de dichte deur. Ze zucht diep, en slaat haar ogen neer. “Kop op, Yasmine,” zegt Sophie, en ze loopt de gang een stukje in. Ze legt haar hand op de muur, en mompelt wat. “Wat doe je?” vraagt Yasmine nieuwsgierig. “We gaan,” zegt Sophie kortaf, en meteen na die woorden wordt het zwart

De gang begint te schudden en te rammelen. Yasmine smakt tegen de muur, en voelt hoe de lucht uit haar longen geperst wordt. Ze probeert iets vast te grijpen, maar er is niets om vast te grijpen. “Wat gebeurt er!?” roept Yasmine paniekerig. “Rustig,” klinkt de kalme stem van Sophie, “We vertrekken naar het hiernamaals.

We zijn er zo meteen.” Yasmine knijpt haar ogen dicht, en voelt dat ze misselijk wordt. Ze leunt tegen de muur, om het schudden en rammelen een beetje tegen te houden. “Denk aan leuke dingen, zoals konijntjes,” mompelt ze tegen haar zelf, terwijl ze handen tegen de muur drukt.

Het gerammel en geschud wordt heviger, maar dan houdt het plotseling op. Een wit licht glipt door haar gesloten oogleden heen, en de muur achter haar verdwijnt. Ze wiebelt even op haar hakken, totaal uit evenwicht. Dan smakt ze neer op de grond, op haar kont. “Au,” roept Yasmine uit, en ze opent haar ogen.

Fel licht overspoelt haar, en ze kijkt haar ogen uit. Zojuist stond ze nog in een witte lege gang, nu bevindt ze zich in een helder en open bos. “Wauw,” brengt ze uit, en ze is meteen haar misselijkheid en pijn vergeten. “Mooi, hé?” vraagt Sophie zacht, achter haar. Yasmine draait zich om, en kijkt Sophie onderzoekend aan.

Het is alsof Sophie niet gevoeld heeft van het gerammel of de grote verandering van omgeving. “Doe je dit vaak?” vraagt ze. Sophie knikt, en loopt dan een stukje naar Yasmine toe. Ze steekt haar hand uit, en trekt haar op. “Waar zijn we?” Yasmine loopt een klein stukje, belangstellend om haar heen kijkend.

“We zijn in het bos van het hiernamaals. Of door ons Bovenwereld genoemd,” zegt Sophie, en ze strijkt even vlug door haar haar. Ze zet haar handen op haar heupen, en wacht tot Yasmine klaar is met bewonderen. “Het is hier echt mooi.” Het lichte bos weerspiegelt het mooiste bos dat Yasmine ooit in haar dromen heeft gezien.

Bomen staan ver uit elkaar, zodat de zon overal goed tussen door kan dringen. Rond de bomen staan struiken, en de grond is versierd door madeliefjes en paardenbloemen. Vogeltjes fluiten, en in de verte hoort Yasmine de muziek van een kabbelend beekje. Ze neemt diep adem, en ze voelt zich meteen zuiver worden.

“Het is echt mooi,” herhaalt Yasmine, en ze glimlacht naar Sophie. Sophie staat nog steeds op dezelfde plaats met haar handen op haar heupen. “Wat doen we nu? Leven we allemaal in een bos?” vraagt Yasmine, en ze bukt, en plukt een madeliefje. “Natuurlijk leven we niet in een bos. We hebben al het menselijke comfort,” lacht Sophie, en ze loopt naar Yasmine toe.

“Nou, kom je mee,” zegt ze en ze loopt doelgericht tussen twee struiken door. “Ja, natuurlijk. Maar waar gaan we naar toe?” zegt Yasmine, terwijl ze haastig achter Sophie aanloopt. “Naar jouw nieuwe thuis.” Sophie antwoordt kort, en loopt dan in een stevige pas door.

Stilletjes loopt Yasmine achter Sophie aan, af en toe haar ziekenhuispyjama lostrekkend achter takjes en struiken. “Zeg, Sophie,” zegt Yasmine, “Zou ik dadelijk wat andere kleding kunnen krijgen. Dit ding flatteert niet echt.” Sophie grinnikt, en werpt haar blik over haar schouder. “Natuurlijk, maar dan moet je wel doorlopen.”

Boosaardig mompelt Yasmine wat. ‘Jij hebt makkelijk praten. Jij loopt niet op blote voeten en half naakt,’ denkt ze verwoed. Maar ze blijft door lopen. Ze wil niet verdwaald raken, al zal het niet erg zijn om hier achter te blijven. “Waarom loop je zo snel? Worden we gevolgd, net zoals in dat parkje?” vraagt Yasmine na een minuutje.

Yasmine voelt dat, dat een schot in de roos is. “We werden niet gevolgd,” snauwt Sophie, die zich vliegensvlug omdraait. “En nu worden we ook niet gevolgd, of ik in de gaten gehouden.” “Lopen we daarom zo snel, omdat iemand ons volgt?” antwoordt Yasmine kalm, totaal niet onder de indruk van de kleine uitbarsting van Sophie.

“Ik zeg dat we niet gevolgd worden,” sist Sophie, en ze fronst boos haar wenkbrauwen. “Loop gewoon door, ja, we kunnen ons niet altijd aan jou aanpassen,” zegt Sophie kortaf, na eerst een paar keer diep adem te hebben gehaald. Kordaat draait ze zich om, en loopt in een nog sneller tempo dan eerst door.

Demonstratief duwt ze struiken opzij, en Yasmine volgt haar. Minutenlang lopen ze door het bos, Yasmine ligt wat achter op Sophie, omdat ze op haar blote voeten loopt, trapt ze steeds in takjes. “We zijn er bijna,” zegt Sophie. Ze klinkt een stuk minder boos, merkt Yasmine. En daar is Yasmine dankbaar voor.

Sophie stopt, en wacht tot Yasmine haar in heeft gehaald. Yasmine gaat naast haar staan, en kijkt haar verwachtingsvol aan. Sophie kijkt Yasmine in de ogen aan, en Yasmine wacht tot Sophie begint te praten. Dan haalt Sophie diep adem. “Sorry, dat ik toen net een beetje kortaf deed. Het is gewoon een moeilijke periode.

We moeten extra voorzichtig zijn, omdat overal gevaar op de loer ligt. Daarom moeten we snel zijn, en achterdochtig,” legt Sophie uit, “Binnen leggen we jou alles uit. Dat zijn we jou wel verschuldigd.” Sophie zet een paar stappen naar voren, naar de rand van het bos, blijkbaar. Nieuwsgierig volgt Yasmine haar, en ze stapt het felle zonlicht in.